Του Ηλία Ηλιόπουλου
Ιστορικού, Πολιτικού επιστήμονος και Διδάκτορος του Πανεπιστημίου του Μονάχου
Η κρίσις περί την ούτω καλουμένην Ουκρανίαν προέκυψε, ωξύνθη και επεδεινώθη, φθάσασα μέχρι συρράξεως, υπαιτιότητι αποκλειστικώς και μόνον της Υπερεθνικής Ελίτ και των εκτελεστικών οργάνων της, ήτοι του κυβερνώντος σήμερα «War Party» της Ουάσιγκτων και των εν Ευρώπη παραρτημάτων της. Σκόπιμον είναι, συνεπώς, να θυμηθούμε κάποιες αλήθειες, τις οποίες παγίως αποσιωπούν τα συστημικά Μέσα Μαζικής Επιρροής της Υπερεθνικής Ελίτ της ούτω καλουμένης «Δύσεως».
Μετά το πέρας του (προηγουμένου) Ψυχρού Πολέμου (1989) και την επακολουθήσασαν διάλυσιν της πάλαι ποτέ Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ε.Σ.Σ.Δ.) εις τα εξ ων συνετέθη (1991), οι Η.Π.Α., ως «εναπομείνασα Υπερδύναμις», και δη οιονεί ηγεμονεύουσα και πλανητικού βεληνεκούς, επεξέτειναν προς Ανατολάς την ακτίνα δράσεως του στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού των, ήτοι του Οργανισμού Συμφώνου Βορείου Ατλαντικού (Ν.Α.Τ.Ο.), κατά παράβασιν όλων των συμπεφωνημένων μετά της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ηγεσίας.
Μάλιστα δε, η Ουάσιγκτων δεν ηρκέσθη «απλώς» στην απορρόφησιν χωρών, όπως, φερ’ ειπείν, η Τσεχία ή η Ουγγαρία, οι οποίες, εν πάση περιπτώσει, παραδοσιακώς ανήκαν, από γεωπολιτισμικής επόψεως, στην λεγομένην Μεσευρώπην (Mitteleuropa). Αλλ’ ενέταξε στον προαναφερθέντα στρατιωτικοπολιτικόν συνασπισμόν και τις Βαλτικές Χώρες ή την Ρουμανίαν, επεκτείνουσα το Ν.Α.Τ.Ο. μέχρι των συνόρων της (εναπομεινάσης, πλέον) Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Συγχρόνως, η Ουάσιγκτων εξήγγειλε την πρόθεσιν εγκαταστάσεως Συστημάτων Στρατηγικής Αντιβαλλιστικής Αμύνης (Strategic Antimissile Defense Systems) επί του εδάφους των νέων κρατών-μελών του Ν.Α.Τ.Ο., εις απόστασιν ολίγων χιλιομέτρων από των προς Ρωσσίαν συνόρων των – ομοίως κατά κατάφωρον παραβίασιν των από 6ης Μαρτίου 1991 προς την Μόσχαν παρασχεθεισών διαβεβαιώσεων.
Ένα μόνον απέμενε, ίνα ολοκληρωθή η στρατηγική και στρατιωτική περικύκλωσις της Ρωσσίας: η υπαγωγή της ούτω καλουμένης «Ουκρανίας» (ήτοι των περιοχών που, ιστορικώς, απετέλεσαν την Αρχαίαν ή Μικράν Ρωσσίαν, την Νέαν Ρωσσίαν, την Ανατολικήν Γαλικίαν και την Βολυνίαν) – καθώς και της Γεωργίας – στο Ν.Α.Τ.Ο. Όπερ θα συνεπήγετο:
πρώτον, την απώλειαν του στρατηγικώς κρισίμου ναυστάθμου της Σεβαστουπόλεως, επί της Ταυρίδος (Κριμαίας), ιστορικού αγκυροβολίου του Ρωσσικού Στόλου του Ευξείνου Πόντου επί αιώνας,
δεύτερον, την τελείαν περικύκλωσιν της Ρωσσίας και,
τρίτον, την μετατροπήν της «Ουκρανίας», παραδοσιακώς αποδειχθείσης ως ιδεώδους γεωφυσικής λεωφόρου ξένων στρατευμάτων κρούσεως κατά της Μείζονος Ρωσσίας, εις ορμητήριον στρατιωτικής επιθέσεως εναντίον της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.
Συνεκτιμωμένων των προαναφερθέντων, ο Πρόεδρος της Ρωσσικής Ομοσπονδίας κ. Βλαδίμηρος Πούτιν (Vladimir Putin) λίαν ευλόγως εθεώρησε την (έξωθεν σχεδιασθείσαν και διοργανωθείσαν) πραξικοπηματικήν ανατροπήν του νομίμου Προέδρου της Ουκρανίας (21 Φεβρουαρίου 2014) ως το εναρκτήριον λάκτισμα της τελικής εφόδου προς άλωσιν αυτής ταύτης της Μόσχας. Και απήντησε διττώς:
Αφ’ ενός μεν αποδεχόμενος την έκφρασιν της συλλογικής βουλήσεως του Ρωσσικού Λαού τής (από εποχής Μεγάλης Αικατερίνης ρωσσικής) Κριμαϊκής Χερσονήσου (της αρχαίας ελληνικής Ταυρίδος), αδιαμφισβητήτως διατρανωθείσης, διά μεγαλειώδους δημοψηφίσματος, υπέρ επιστροφής της χερσονήσου στην Μητέρα Πατρίδα και ενσωματώσεώς της στον εθνικόν κορμόν της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.
Αφ’ ετέρου δε ανταποκρινόμενος, έστω και με οκταετή καθυστέρησιν, εις το πάνδημον αίτημα διπλωματικής αναγνωρίσεως της ανεξαρτησίας των περιοχών των κατοικουμένων υπό συμπαγών ρωσσικών και ορθοδόξων πληθυσμών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής «Ουκρανίας», οι οποίοι εξηγέρθησαν μετά την ανατροπήν της νομίμου κυβερνήσεως του Κιέβου (μεθοδευθείσαν υπό της κυρίας Βικτωρίας Νούλανδ και του κυρίου Γοδεφρείδου Πάϋαττ, αμφοτέρων θεωρουμένων ως οιονεί πνευματικών τέκνων της κυρίας Μαγδαληνής Ωλμπράϊτ), την εγκατάστασιν ανδρεικέλων της Υπερεθνικής Ελίτ και, κυρίως, την επιχειρηθείσαν επιβολήν ενός καταπιεστικού καθεστώτος εις βάρος των ρωσσικών πληθυσμών της «Ουκρανίας».
Δι’ αυτού του τρόπου, ο Βλαδίμηρος Πούτιν – άριστος στρατηγιστής και, αναντιλέκτως, ο κορυφαίος «statesman» της εποχής μας – εξέπεμψε ευκρινέστατον μήνυμα ότι εννοεί μέχρι τελευταίου ιώτα όσα ειλικρινώς, καλοπίστως και εναγωνίως έλεγε και επανελάμβανε προς τους ομολόγους του της Ουάσιγκτων και των λοιπών Δυτικών πρωτευουσών από του έτους 2007, τουλάχιστον, και εντεύθεν – ομιλών, φευ, εις ώτα μη ακουόντων: Ότι δηλαδή η χώρα του επ’ ουδενί λόγω και εν ουδεμιά περιπτώσει επρόκειτο να ανεχθεί την εγκατάστασιν στρατιωτικών και ναυτικών βάσεων των Η.Π.Α. ή/και του Ν.Α.Τ.Ο. επί της «Ουκρανίας» και της Ταυρίδος, ου μην αλλά και την μετατροπήν της «Ουκρανίας» είτε εις ορμητήριον στρατιωτικών ενεργειών κατά της Ρωσσίας είτε εις βατήραν προς εξαπόλυσιν της …«μητρός όλων των εγχρώμων επαναστάσεων»! Ήτοι της τελικής επιθέσεως κατά της ιδίας της Μόσχας, πλέον, η οποία θα απέβλεπε εις:
την υπονόμευσιν και ανατροπήν του Προέδρου και των λοιπών νομίμων Οργάνων της Ρωσσικής Ομοσπονδίας,
την εκμηδένισιν της Εθνικής Κυριαρχίας της,
την έκλειψιν της Ρωσσίας ως υπολογισίμου γεωστρατηγικού δρώντος,
την εν νέου ταπείνωσιν του μεγάλου και ιστορικού Ρωσσικού Έθνους,
τον εθνοπολιτικόν κατακερματισμόν της (εναπομεινάσης!) Ρωσσίας, κατά το δραματικόν προηγούμενον της Σερβίας, και, εν τέλει,
την έκπτωσιν της Μείζονος Χερσαίας/Ηπειρωτικής Δυνάμεως (Kontinentalmacht / Land Power) του Ευρασιατικού «Heartland» εις το γεωπολιτικόν «status» μιας «Ελβετίας» (ή, έτι χειρότερον, «Βοσνίας»)!
Επαναλαμβάνομε ότι ο κ. Πούτιν είχε ρητώς και επανειλημμένως προειδοποιήσει την Ουάσιγκτων περί των μοιραίων συνεπειών των επιλογών της. Κατά τον αυστηρότερον τρόπον το έπραξε δε διά της ιστορικής εκείνης ομιλίας του από του βήματος της Διεθνούς Διασκέψεως επί της Πολιτικής Ασφαλείας του Μονάχου (Munich Conference on Security Policy) από έτους 2007 (όρα Ηλιόπουλου, Ηλία, «Διάσκεψη Μονάχου: Μόναχο – Μόσχα – Μπακού: Ο Πόλεμος των Αγωγών» εις: Στρατηγική, τεύχος 150, Μάρτιος 2007, σσ. 116-119), εξ αφορμής των διαδοχικών επεκτάσεων του Ν.Α.Τ.Ο. προς Ανατολάς αλλά και εν όψει της επικειμένης, τότε, διπλωματικής αναγνωρίσεως, και de jure, της προηγηθείσης αποσχίσεως, de facto, της περιοχής του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων εκ της Σερβίας, υπαιτιότητι της «Δύσεως» και κατόπιν της παρανόμου και πειρατικής επιδρομής των Η.Π.Α. και των συμμάχων και δορυφόρων των εναντίον Κυριάρχου Κράτους (24 Μαρτίου 1999).
Παρεμπιπτόντως, «νωρίς θυμήθηκαν» (!) να καταγγείλουν την …παραβίασιν της Τελικής Πράξεως του Ελσίνκι του 1975 (!), τον …«Αναθεωρητισμόν» (!) αλλά και της εν γένει διεθνούς νομιμότητος (!), εξ αφορμής της «παραβιάσεως της Εθνικής Κυριαρχίας της Ουκρανίας», ορισμένοι νεοέλληνες πολιτικοί, «διεθνολόγοι» και λοιποί δημοσιολογούντες, προσποιούμενοι ότι ελησμόνησαν ότι το «προπατορικόν αμάρτημα» της μεταψυχροπολεμικής «Νέας Τάξεως» υπήρξεν:
η ωμή καταπάτησις και κατάλυσις της Εθνικής Κυριαρχίας ανεξαρτήτου Κράτους (της πάλαι ποτέ Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυΐας),
η κατάφωρος παραβίασις της πλέον θεμελιώδους και ιεράς αρχής του διακρατικού συστήματος από εποχής της Ειρήνης της Βεστφαλίας (1648), ήτοι της αρχής της Μη Αναμείξεως εις τα εσωτερικά Κυριάρχου Κράτους,
και, εν τέλει, ο ριζοσπαστικός Αναθεωρητισμός, η διά της βίας μεταβολή διεθνώς ανεγνωρισμένων εθνικών συνόρων και η ανατίναξις της μεταπολεμικής διεθνούς τάξεως υπό των Η.Π.Α. και της Ε.Ε., υπό το απατηλόν και δόλιον πρόσχημα της προστασίας των Αλβανών Μωαμεθανών Κοσσοβιτών από υποτιθεμένης «εθνοκαθάρσεως», διενεργουμένης δήθεν εις βάρος των, υπό των Σέρβων!
Ειρήσθω εν παρόδω: Πάντα τα ανωτέρω συνέβησαν με την ρητήν έγκρισιν αλλά και ενεργόν και ουσιώδη συνδρομήν του εν Ελλάδι κρατούντος καθεστώτος!
Ο Πρόεδρος Πούτιν είχε, λοιπόν, προειδοποιήσει – και δη, πολλάκις! Εσχάτως, όταν εζήτησε το αυτονόητον και απολύτως θεμιτόν: την παροχήν γραπτών δεσμευτικών εγγυήσεων παρά των Η.Π.Α. ότι δεν θα προέβαιναν εις υπαγωγήν της «Ουκρανίας» εις την σφαίραν επιρροής των διά της εντάξεως του ως άνω τεχνητού κρατικού μορφώματος εις το Ν.Α.Τ.Ο. – για τους προαναφερθέντες μείζονες και επιτακτικούς λόγους. Πλην όμως, οι (ανιστόρητες, ιδεοληπτικές και επηρμένες) ιθύνουσες γραφειοκρατικές ελίτ της «Δύσεως» – τόσον στην Ουάσιγκτων όσον και στο υπερεθνικόν υβριδικόν κρατικόν μόρφωμα, το οποίον αυτοαποκαλείται, με επηρμένην αυταρέσκειαν, «Ευρωπαϊκή Ένωσις» – δεν ήθελαν να ακούσουν! Μετά δε την πραξικοπηματικήν ανατροπήν του Προέδρου των Η.Π.Α. κ. Donald Trump – ο οποίος και μόνον, κατ’ αξιέπαινον εξαίρεσιν, ανταπεκρίθη εις την πρότασιν της Ρωσσίας περί αμοιβαίας στρατηγικής συνεννοήσεως (προκαλέσας την μήνιν της Υπερεθνικής Ελίτ και του Βαθέος Κράτους της Ουάσιγκτων και, εν τέλει, την ανατροπήν του) – το «War Party» ανέλαβε, εκ νέου, τα ηνία του Λευκού Οίκου και του Σταίητ Ντηπάρτμεντ.
Και, αντί μιας εντίμου και πραγματιστικής συνεννοήσεως με έναν ηγέτη, όστις αποτελεί, άνευ υπερβολής, τον ορισμόν του Πολιτικού Ρεαλισμού, όπως ο κ. Πούτιν – και, κατ’ ακολουθίαν, αντί μιας λελογισμένης, εξισορροπημένης, αποϊδεολογικοποιημένης και αμοιβαίως επωφελούς στρατηγικής συνεργασίας μετά της μετασοβιετικής Ρωσσίας –, η ιθύνουσα γραφειοκρατική ελίτ της Ουάσιγκτων, συνεπικουρουμένη υπό του «Πολίτ-Μπυρώ» των «Κομμισσαρίων» των Βρυξελλών, προέκρινε την οδόν της ρήξεως, διά της απροκαλύπτου υπαγωγής της «Ουκρανίας» εις τον κατά της Ρωσσίας επιθετικόν σχεδιασμόν της Υπερεθνικής Ελίτ.
Και όμως! Υπήρξε κάποτε εποχή, καθ’ ην οι Αμερικανοί – και λοιποί Δυτικοί – ιθύνοντες αντελαμβάνοντο πλήρως και απεδέχοντο ως το πλέον αυτονόητον ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις του διεθνούς συστήματος τείνουν να συντηρούν μίαν περίμετρον ασφαλείας, μίαν ζώνην αμέσου ιδίου ενδιαφέροντος στο εγγύς γεωπολιτικόν περιβάλλον των.
Μάλιστα δε οι Η.Π.Α. – ως ανερχομένη ακόμη Μέση, Περιφερειακή Δύναμις του Δυτικού Ημισφαιρίου – προέβησαν, ήδη πολύ ενωρίς, εν έτει 1823 (!), στον καθορισμόν της ιδικής των σφαίρας επιρροής, υπό μορφήν εθνικού στρατηγικού δόγματος, αλλά και διά της δημοσίας διακηρύξεως του περιλαλήτου Δόγματος Μονρόε («Τα της Ευρώπης υπό των Ευρωπαίων, τα της Αμερικής υπό των Αμερικανών»).
Και το έπραξαν με απροσχημάτιστον ευθύτητα. Διά την ιστορίαν του πράγματος αξίζει να θυμηθούμε την κατά λέξιν διατύπωσιν του Προέδρου Μονρόε: «Θα υποχρεωθώμεν να θεωρήσωμεν πάσαν απόπειραν εκ μέρους των (εννοούσε: των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων), όπως επεκταθώσιν εις οιοδήποτε τμήμα αυτού του ημισφαιρίου, ως κίνδυνον διά την ημετέραν ειρήνην και ασφάλειαν.» Αλλά και ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετέπειτα (1962), ας θυμηθούμε πόσον σφοδρά υπήρξε η αμερικανική αντίδρασις, άμα τω ακούσματι της πληροφορίας περί εγκαταστάσεως σοβιετικών πυραύλων επί της Κούβας! Παρ’ ολίγον να αχθεί η ανθρωπότης εις Τρίτον (και Πυρηνικόν!) Παγκόσμιον Πόλεμον!
Είναι καιρός οι ιθύνοντες της Ουάσιγκτων να αρχίσουν και πάλιν να συμπεριφέρονται ως ορθολογικοί δρώντες και υπεύθυνοι «statesmen» – όχι ως φανατικοί Τροτσκιστές «εξαγωγείς επανάστασης» (!) ούτε ως ακτιβιστές διαφόρων «Μ.Κ.Ο.» ενός πολυπράγμονος κυρίου ονόματι …Γεωργίου Μαύρου (György Schwartz, ευρέως γνωστού ως George Soros)! Και να αναγνωρίσουν ένα ανάλογον «Δόγμα Μονρόε» στην Ρωσσίαν, προκειμένου περί του χώρου, τον οποίον η ιδία θεωρεί ως «Εγγύς Εξωτερικόν».
Αρχής γενομένης από της «Ουκρανίας», της αρχαίας κοιτίδος του Ρωσσικού Έθνους και λίκνου της Ρωσσικής Ορθοδοξίας! Η «Ουκρανία» (ή ό,τι απομείνει από αυτήν, μετά την επιβαλλομένην διαρρύθμισιν συνόρων, ένεκεν λόγων ασφαλείας της Ρωσσίας αλλά και προς – μερικήν έστω – αποκατάστασιν, επί τέλους, της ιστορικής αδικίας της διαπραχθείσης εις βάρος του Ρωσσικού Έθνους υπό της σπείρας των Μπολσεβίκων του 1917) δεν θα υπαχθεί εις το Ν.Α.Τ.Ο. Τελεία και παύλα! Όπως δεν υπήχθη και η Αυστρία, βάσει του ιδρυτικού της «Staatsvertrag» του 1955 – και «δεν έχασε η Βενετιά βελόνι»! Απ’ εναντίας, τα Σοβιετικά Στρατεύματα Κατοχής απεχώρησαν εκ του αυστριακού εδάφους πολύ ενωρίτερα από τα …Αμερικανικά! Και η Αυστρία μια χαρά πρόκοψε εκτός Ν.Α.Τ.Ο.!
Εάν, εν τούτοις, η Υπερεθνική Ελίτ και, κατ’ ακολουθίαν, η ιθύνουσα γραφειοκρατική ελίτ της Ουάσιγκτων, αποφασίσουν να ανοίξουν την παροιμιώδη θύραν του φρενοκομείου – δέσμιες των τροτσκιστικών ιδεοληψιών και δοξασιών των, και δη του παθολογικού μίσους των εναντίον της Ρωσσίας – τότε θα φέρουν ακεραίαν την ιστορικήν ευθύνην των συνεπειών της αφροσύνης των.
