Η ψηφιακή ταυτοποίηση των πολιτών μέσω του κινητού τηλεφώνου ως πρόδρομος της ψηφιακής ταυτότητας βιομετρικών δεδομένων

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»

(Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Κεφ. ιστ΄, στίχος 33)

«Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος 

ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη»

(Α΄ Καθολική Επιστολή Αποστόλου Πέτρου, 

κεφ.Ε΄,στίχος 8)

Ο Υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ 100.3 και στον δημοσιογράφο κ. Άρη Πορτοσάλτε ανακοίνωσε ότι εντός του Ιουλίου η αστυνομική ταυτότητα καθώς και το δίπλωμα οδήγησης θα υπάρχουν σε ψηφιακή μορφή στην βάση δεδομένων του Υπουργείου Μεταφορών όπου θα μπορούν οι πολίτες μέσω του gov.gr κάνοντας χρήση ειδικής ψηφιακής εφαρμογής να «κατεβάζουν» τα πιο πάνω έγγραφα στα κινητά τους τηλέφωνα.

Συνεχίζοντας ο κ. Υπουργός δήλωσε περιχαρής ότι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα τεθεί σε εφαρμογή ο Ενιαίος Αριθμός του Πολίτη που θα αντικαταστήσει τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α. και τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, διευκρινίζοντας ότι ο πολίτης θα είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ένα μοναδικό δωδεκαψήφιο αριθμό που θα αποτελείται από τον ΑΦΜ συν τρία ψηφία μπροστά από τον ΑΦΜ και αυτός ο αριθμός θα εγγραφεί στις νέες ταυτότητες.

Ο κ. Πιερρακάκης σε μια αποστροφή του λόγου του, αποθέωσε την μετάβαση της κοινωνίας στην ψηφιακή εικονική πραγματικότητα (για την οποία ομολογουμένως εργάζεται σκληρά, λαμβάνοντας άραγε εντολές από μυστικές λέσχες και από τις Η.Π.Α;), υποστηρίζοντας ότι «η πιο ουσιαστική ταυτότητα είναι η ταυτότητα που έχουμε για τις ψηφιακές υπηρεσίες, όλα γίνονται ψηφιακά πλέον».

Κρίνεται πολύ πιθανό, είτε τώρα κατά την διάρκεια του Ιουλίου, είτε σε μεταγενέστερο χρόνο, οι πολίτες να «κατεβάζουν» στα κινητά τους τηλέφωνα τον δωδεκαψήφιο Ενιαίο Αριθμό του Πολίτη προκειμένου να εξοικειωθούν με την χρήση του κάθε φορά που θα επιβάλλεται η ταυτοποίησή τους για την λήψη του μισθού τους ή κοινωνικών επιδομάτων, για την χορήγηση φαρμάκων, για την διεκπεραίωση τραπεζικών συναλλαγών, για μεταβιβάσεις κ.ο.κ., ώστε να μην προβληματιστούν ιδιαίτερα, όταν θα κληθούν να παραλάβουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες από τα αστυνομικά τμήματα, όπου εκεί θα απαιτηθεί η λήψη και η καταχώριση βιομετρικών στοιχείων και δεδομένων των πολιτών.

Όπως έχουμε αναφέρει κατά το παρελθόν, το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης έχει εκπονήσει και ήδη υλοποιεί ερήμην του ελληνικού λαού (που πάντως παρακολουθεί αδιάφορα και παθητικά κάθε εξέλιξη που επηρεάζει την ζωή του) ένα στρατηγικό σχέδιο για τον πλήρη ψηφιακό μετασχηματισμό του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δημιουργώντας την «Ψηφιακή Ελλάδα». (Ίδετε σχετικώς άρθρο του γράφοντος «Η εργαλειοποίηση της πανδημίας του κορωνοϊού για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας»1).

Με την ψηφιοποίηση των δύο σημαντικών εγγράφων (δελτίου αστυνομικής ταυτότητας και του διπλώματος οδήγησης) το κράτος εξακολουθεί να μεταχειρίζεται τους πολίτες ως βρέφη που χρήζουν διαρκούς επανεκπαίδευσης, προκειμένου να αφομοιώσουν τα νεοταξίτικα μαθήματα του κ. Πιερρακάκη, αφού καλούνται να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τις παραδοσιακές αστυνομικές τους ταυτότητες και να συμμορφωθούν με τον νέο ψηφιακό τρόπο αναγνώρισης και ταυτοποίησης, εξαρτώμενοι απόλυτα από το «έξυπνο» κινητό τους τηλέφωνο.

Η χρήση του κινητού τηλεφώνου, ως μέσου ταυτοποίησης, έχει σχεδιαστεί να αποτελέσει την ενδιάμεση λύση, ως γέφυρα δηλαδή, μεταξύ της παλαιάς παραδοσιακής αστυνομικής ταυτότητας και του επερχόμενου συστήματος ψηφιακής αναγνώρισης, επιβάλλοντας υποχρεωτικά ένα παγκόσμιο matrix παρακολούθησης και ελέγχου της ανθρωπότητας.

Η έκδοση της νέας ψηφιακής ταυτότητας στην οποία αναφέρεται ο κ. Πιερρακάκης εντάσσεται στο πλαίσιο υλοποίησης των στόχων που έχει θέσει η Συμμαχία ID2020 (Alliance ID2020) η οποία προήλθε από την σύμπραξη και συνεργασία εταιρειών αιχμής της δυτικής ελίτ (όπως είναι η Microsoft, η Accenture, η Παγκόσμια Συμμαχία για τα Εμβόλια και τις Ανοσοποιήσεις –GAVI: Global Alliance for Vaccines and Immunizations–, το Ίδρυμα Ροκφέλερ) υποστηρίζοντας φανατικά την χορήγηση ψηφιακής ταυτότητας βιομετρικών δεδομένων σε όλους τους κατοίκους της γης.

Η Συμμαχία ID2020 πρεσβεύει ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει πρόσβαση σε ψηφιακή αναγνώριση που να του επιτρέπει να αποδείξει την ταυτότητά του σε θεσμικά και σε διεθνή σύνορα.

Με την αλματώδη πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας προσφέρεται σήμερα σε κάθε πολίτη η δυνατότητα να μπορεί να ταυτοποιηθεί (ή καλύτερα να μαρκαριστεί) μέσω των εξελιγμένων μεθόδων βιομετρικής αναγνώρισης, όπως είναι τα ψηφιακά δακτυλικά αποτυπώματα, η ιριδοσκόπηση, η ανάγνωση της παλάμης του χεριού τα οποία μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία συγκροτούν τον κωδικό QR Code2.

Σκοπός της Συμμαχίας ID2020 είναι να εφοδιάσει κάθε άνθρωπο του πλανήτη με την ψηφιακή ταυτότητα στην οποία θα έχουν καταχωριστεί τα βιομετρικά του χαρακτηριστικά, προκειμένου να μετατρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μία άβουλη, καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη μάζα ρομποτοποιημένων ανθρώπων που θα υπόκεινται σε εικοσιτετράωρη παρακολούθηση στο πλαίσιο ενός παγκοσμιοποιημένου δίχως σύνορα ολοκληρωτικού κράτους.

Το κράτος χρησιμοποιώντας το δόλωμα της ψηφιακής απλούστευσης των γραφειοκρατικών διαδικασιών και της αποφυγής της ταλαιπωρίας των πολιτών στις συναλλαγές τους με τις δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρεί να παγιδεύσει τους ανυποψίαστους και αφελείς πολίτες, προκειμένου να παραλάβουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες σε αντικατάσταση των συμβατικών, αποσπώντας την συναίνεσή τους για την ψηφιακή τους επιτήρηση.

Στην πραγματικότητα, όμως, επισπεύδεται η μετάβαση με γοργούς ρυθμούς σε μια ψηφιακή εικονική πραγματικότητα, η οποία θα χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των δομών τεχνητής νοημοσύνης και την σκοπούμενη εξαφάνιση του ανθρώπου από την δημόσια σφαίρα της ζωής, αφού θα είναι εκουσίως εγκλεισμένος 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στο «έξυπνο διαμέρισμα» των «έξυπνων πόλεων», συνδεδεμένος διαρκώς σε ένα δικό του κόσμο «επαυξημένης πραγματικότητας», δηλ. στο Μetaverse.

Την ίδια στιγμή, κάθε έννοια ιδιωτικότητας και προσωπικής ζωής θα αντιμετωπίζεται ως περιττή πολυτέλεια και «όνειρο θερινής νυκτός» από το ψηφιακό ολοκληρωτικό κράτος.

Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση την οποία ευαγγελίζεται το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ σηματοδοτεί την απόλυτη ψηφιοποίηση της ζωής μας, η οποία θα υπόκειται σε ένα διαρκή και αδυσώπητο έλεγχο από ένα σύστημα αλγορίθμων, ενώ θα συρρικνώσει μέχρι εξαφανίσεως την κοινωνική αλληλοεπίδραση και συναναστροφή μεταξύ των πολιτών, οδηγώντας τον άνθρωπο προοδευτικά στην μοναξιά, στην αυτοαπομόνωση και στον ψυχικό εθισμό της εικονικής πραγματικότητας σε τέτοιο βαθμό που θα αποστρέφεται την πραγματικότητα των αισθήσεων.

Ο πολίτης θα εκλαμβάνει τον ψηφιακό εικονικό κόσμο του μετασύμπαντος ως επέκταση της ίδιας της πραγματικότητας, ενώ κάθε φορά που θα αποσυνδέεται αφαιρώντας τα γυαλιά και τα ακουστικά 3G, η πραγματική ζωή των αισθήσεων και της ανθρώπινης κοινωνικής επαφής θα του προξενεί απέραντη μοναξιά και φόβο, τόσο που θα αποζητά συνεχώς να βρίσκεται στον «ψηφιακό παράδεισο» των ψευδαισθήσεων.

Η παραλαβή των ψηφιακών ταυτοτήτων βιομετρικής αναγνώρισης συνεπάγεται την εκχώρηση της προσωπικής μας ελευθερίας σε μια απάνθρωπη και ολοκληρωτική παγκόσμια άρχουσα ελίτ, αφού κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά θα υπόκειται στον διαρκή και ασφυκτικό ψηφιακό έλεγχο ενός παγκοσμιοποιημένου κρατικού συστήματος εξουσίας, που θα εντοπίζει και θα εξουδετερώνει με το πάτημα ενός κουμπιού κάθε αντιφρονούντα και απείθαρχο πολίτη.

Ζούμε χωρίς αμφιβολία σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται δικαιολογημένα ως εσχατολογική και αποκαλυπτική. 

Η ανθρώπινη ιστορία έχει στιγματιστεί από την αδυσώπητη και διαρκή πάλη η οποία διεξάγεται μεταξύ των σατανικών δυνάμεων που επιχειρούν να καταστρέψουν την κορωνίδα της ένθεης δημιουργίας και του Άγιου Τριαδικού Θεού, ο οποίος με την Άπειρη Φιλευσπλαχνία και Αγάπη Του σκεπάζει και προφυλάσσει πάντοτε τον άνθρωπο από τις αέναες δαιμονικές επιθέσεις που δέχεται.

Όποιος πολίτης αρνηθεί εκ λόγων συνειδήσεως να παραλάβει την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων με τον νέο δωδεκαψήφιο αριθμό που καταργεί κάθε άλλον προηγούμενο, εμμένοντας στον παραδοσιακό τρόπο ταυτοποίησής του, αυτομάτως θα αποκλείεται από κάθε συναλλαγή και δραστηριότητα. Θα τεθεί στο περιθώριο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης, ενώ παράλληλα δεν θα έχει πρόσβαση σε υγειονομικές δομές και φάρμακα.

Ποιος πολίτης ακόμα εθελοτυφλεί και δεν διακρίνει με τους πνευματικούς οφθαλμούς της ψυχής του ότι ζούμε ήδη τα προφητευμένα γεγονότα της Αποκάλυψης;

Παραδίδουμε την γραφίδα μας στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, Ευαγγελιστή της Αγάπης και συγγραφέα της Θεόπνευστης Αποκάλυψης ο οποίος στο 13ο κεφάλαιο και στους στίχους 16-17 αναφέρει με απόλυτη ευκρίνεια και καθαρότητα τα εξής:

«Και (το Θηρίον) ποιεί πάντας (δηλαδή επιβάλλει σε όλους) τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς (δηλαδή να δεχθούν στους εαυτούς τους) χ ά ρ α γ μ α (δηλαδή σφραγίδα πλήρους υποτέλειας και υποταγής στον Αντίχριστο) επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μη ο έχων το χ ά ρ α γ μ α, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού».

Επίσης και ο όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης με πολλή σοφία και με ποιμαντική διάκριση είχε αναφερθεί στο θέμα των ταυτοτήτων λέγοντας πολύ χαρακτηριστικά τα εξής:

«Ταυτότητα σημαίνει ό,τι και η λέξη, ταυτίζεται δηλαδή κανείς με αυτά που δηλώνει. Βάζουν τον διάβολο και υπογράφω ότι τον αποδέχομαι. Πώς να το κάνω αυτό;».

Μια μοναχή ρωτά τον σεβάσμιο και αγιασμένο γέροντα:

«Γέροντα τι σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα;».

Και ο Γέροντας (ο όσιος Παϊσιος) απαντά:

«Η ταυτότητα δεν είναι το σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος».

Και συνεχίζει λέγοντας:

«Αφού ξεκάθαρα τα γράφω στο φυλλάδιο [Σημεία των καιρών], ας ενεργήσει ο καθένας ανάλογα με την συνείδησή του».

Και καταλήγει ο Όσιος επισημαίνοντας αναφορικά με την οφειλόμενη στάση της Εκκλησίας, εν σχέσει προς το θέμα των ταυτοτήτων, τα εξής:

«Η Εκκλησία πρέπει να πάρει μια θέση σωστή. Να μιλήσει, να εξηγήσει στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση. Συγχρόνως να ζητήσει από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα. Αν η Εκκλησία λάβει μια θέση σοβαρή και σεβαστούν την ελευθερία των πιστών και όποιος θέλει θα βγάλει την νέα ταυτότητα, όποιος θέλει θα έχει την παλιά, τότε θα την πληρώσουν μόνο μερικά γερά καρύδια, γιατί οι άλλοι θα τους πηγαίνουν κόντρα. Ο πολύς κόσμος θα κάνει την δουλειά του. Όσοι θα θέλουν να εξυπηρετηθούν θα έχουν την νέα και οι άλλοι οι καημένοι, οι ευλαβείς θα έχουν την παλιά ταυτότητα και θα τους ταλαιπωρούν. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να έρθει και η οργή του Θεού»3.

Στην εποχή του απόλυτου ψηφιακού μετασχηματισμού των πάντων, όπου οι υπηρεσίες, τα αγαθά ακόμη οι άνθρωποι έχουν ψηφιοποιηθεί, κάθε πολίτης που δεν θα παραλαμβάνει και δεν θα χρησιμοποιεί την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τον δωδεκαψήφιο ενιαίο προσωπικό αριθμό του πολίτη, η οποία επιβάλλεται αυταρχικά από τον κ. Πιερρακάκη, θα περιθωριοποιείται, και η ύπαρξή του θα εξαφανίζεται από τον ψηφιακό εικονικό κόσμο, που όμως τείνει να επικρατήσει ως «πραγματικός», εκτοπίζοντας τον αληθινό κόσμο των αισθήσεων, της χαράς και της ζωής.

Η ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων δεν είναι ένα ακόμη «χρηστικό έγγραφο» όπως θα ισχυριστούν σκόπιμα ορισμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ευθυγραμμιζόμενοι πρόθυμα με τα κελεύσματα της Ν.Τ.Π. διαστρεβλώνοντας ωστόσο την αλήθεια και επιχειρώντας να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις των πολιτών, αλλά συμβολίζει:

την εκούσια υποδούλωση του ανθρώπου σε μια κοινή και ενιαία πλατφόρμα βάσης προσωπικών δεδομένων στο πλαίσιο μιας δυστοπικής και μετανθρωπιστικής κοινωνίας, όπου τα πάντα θα παρακολουθούνται, τα πάντα θα ελέγχονται και τα πάντα θα καταγράφονται, ακόμη και η ανθρώπινη σκέψη, υπό το άγρυπνο ψηφιακό βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού.

Πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί με έμφαση ότι οι πολίτες που θα παραλάβουν αψήφιστα την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τα βιομετρικά τους χαρακτηριστικά θα έχουν συμβάλει και οι ίδιοι με τον ωχαδελφισμό και την αδιαφορία τους στην εγκαθίδρυση ενός αδυσώπητου και απάνθρωπου παγκόσμιου ψηφιακού ολοκληρωτισμού που θα αστυνομεύει και θα καταπνίγει την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασής τους.

Το αργότερο μέχρι το 2030, ακόμη και οι ψηφιακές ταυτότητες βιομετρικών δεδομένων θα έχουν αντικατασταθεί (αν τα δαιμονικά σχέδια δεν ανατραπούν από την Θεία Βουλή που μεριμνά και φλέγεται για την σωτηρία του Ανθρώπου αλλά επιδιώκει και επιθυμεί την συνεργασία του) από ένα εμφυτεύσιμο μικροτσίπ RFID4 που θα περιέχει όλα τα βιομετρικά μας στοιχεία, ώστε οι άνθρωποι εν είδει κοπαδιού μαρκαρισμένων ζώων να περιφέρονται φοβισμένοι, υποταγμένοι και άβουλοι σε ένα παγκόσμιο και αόρατο ψηφιακό στρατόπεδο συγκέντρωσης, που θα παρακολουθούνται, θα ελέγχονται και θα επιτηρούνται με την αξιοποίηση των συστημάτων υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης.

Η αντίχριστη ελίτ που επιδιώκει να καθορίζει εκ του παρασκηνίου τις τύχες της ανθρωπότητας κατόρθωσε να επιβάλει το εμβόλιο, αξιοποιώντας ως μοχλό πίεσης και συμμόρφωσης τον έμφυτο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, θα επιβάλει και την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων χρησιμοποιώντας την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση, αφού ο πολίτης εκείνος ο οποίος θα στερείται της ταυτότητας που θα φέρει τον δωδεκαψήφιο αριθμό θα αποκλείεται αυτοδικαίως από κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Δηλαδή όπως ο φόβος του θανάτου οδήγησε τον άνθρωπο στην απώλεια του ελέγχου του σώματός του (αφού συνεχώς υπόκειται σε εμβολιαστική αναβάθμιση και επικαιροποίηση), αντιστοίχως ο φόβος της πείνας θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια του ελέγχου της ζωής του, αφού θα βρίσκεται διαρκώς υπό καθεστώς ψηφιακής επιτήρησης.

Υπολογιστικά μοντέλα που στηρίζονται σε συστήματα αλγορίθμων και δομές τεχνητής νοημοσύνης θα αποκτήσουν την «θεσμική αρμοδιότητα» ασκώντας απόλυτο έλεγχο στο σώμα και στην ζωή των πολιτών, συνθλίβοντας κάθε έννοια προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Επομένως, η απόλυτη ψηφιοποίηση της ανθρώπινης δραστηριότητας θέτει τις βάσεις για τον επερχόμενο βιολογικό μετασχηματισμό του ανθρώπου σε ψηφιακό μετάνθρωπο (meta-homo digitalis) υπό την μορφή υβριδίου ανθρώπου-υπολογιστή, και ως εκ τούτου η «ανθρωπότητα» προετοιμάζεται να υποδεχθείνομοτελειακά ένα νέο εμφανιζόμενο είδος τον Homo Optimus (= Βέλτιστος Άνθρωπος).

Κατά παραχώρηση του Άγιου Τριαδικού Θεού, εξαιτίας της μεγάλης αποστασίας κλήρου και λαού, έχουμε εισέλθει σε μια πολύ επικίνδυνη πνευματικά περίοδο, κατά την οποία τα μίσθαρνα όργανα τωνδαιμονικών δυνάμεων θα εξαπολύσουν με περισσή μανία και δολιότητα την τελευταία τους έφοδο, προκειμένου να γκρεμίσουν στην άβυσσο της απώλειας και τους τελευταίους εναπομείναντες και θαρραλέα αγωνιζόμενους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Ας αναλογιστούμε όλοι με πολλή περίσκεψη και συνοχή καρδίας ότι κάθε τυχόν αστοχία, δειλία, εφησυχασμός ή επώδυνος συμβιβασμός δύναται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημία στην πνευματική μας πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Οφείλουμε να παραμείνουμε μέχρι τέλους και με κάθε τίμημα στις επάλξεις του πνευματικού αγώνα, ώστε να πανηγυρίσουμε την μεγαλειώδη νίκη του Εσφαγμένου Αρνίου επί των δυνάμεων του σκότους, καθώς ο Χριστός μας είναι ο Αδιαμφισβήτητος και Αιώνιος Νικητής που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει»5.

1

https://tasthyras.wordpress.com/2022/03/09/%ce%b7-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf/

2

Ο κώδικας QR είναι ένας γραμμωτός κώδικας (barcode) δύο διαστάσεων που δημιουργήθηκε από την ιαπωνική εταιρεία Denso-Wave το 1994. To QR Code είναι η συντομογραφία των Αγγλικών λέξεων Quick Response Code (Κώδικας Γρήγορης Απόκρισης). Η σάρωση ενός κώδικα QR γίνεται με την βοήθεια ενός έξυπνου κινητού τηλεφώνου. Οι κατασκευαστές των mobiles έδωσαν τη δυνατότητα στα νέα μοντέλα κινητών να σκανάρουν QR κωδικούς μόνο με την χρήση της ενσωματωμένης εφαρμογής στην κάμερα.

3

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική Αφύπνιση», Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Β΄ Έκδοση, 2000, σελ. 183, 184 και 185.

4

Ο RFID είναι τα αρχικά του όρου «Radio Frequency Identification», η απόδοση του οποίου στα ελληνικά ορίζεται ως «ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων». Τα συστήματα RFID αποτελούν ένα υποσύνολο των Συστημάτων Αυτόματου Προσδιορισμού (Automatic Identification Systems).

Τα συστήματα RFID απαρτίζονται από δύο κύρια μέρη. Το πρώτο είναι οι πομποδέκτες (transponders) που συχνά αναφέρονται και ως ετικέτες RFID (RFID tags). Οι ετικέτες RFID είναι μικρά chips που αποτελούνται από ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, το οποίο περιλαμβάνει μνήμη ώστε να αποθηκεύει δεδομένα-πληροφορίες, και μία κεραία. Το μέγεθός τους μπορεί να είναι τόσο μικρό όσο το μισό ενός κόκκου άμμου (1/3 του χιλιοστού), ανάλογα με το τύπο τις ετικέτας. Το δεύτερο μέρος είναι οι αναγνώστες ή αισθητήρες (readers), οι οποίοι ανακτούν τα δεδομένα από τις ετικέτες RFID. Οι αναγνώστες RFΙD έχουν ενσωματωμένα μια κεραία και μια μονάδα ελέγχου.

5

Αποκάλυψη, κεφ. στ΄, στίχος 2.

πηγή

Ἰσραηλινοί : «Δολοφόνε Μπουρλᾶ μᾶς ξεγέλασες!!!»

Χαμός έξω από το θέατρο της Ιερουσαλήμ, Ισραηλινοί σε παροξυσμό διαδηλώνουν και ρίχνουν κατάρες στον Άλμπερτ Μπουρλά!!!

Φωνάζουν ότι ο μασόνος τους ξεγέλασε και τους έταξε προστασία με τα εμβόλια και ξαφνικά αρχίζουν και πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον!!!

( Τό θέμα ό εἴδαμε στή Ὀδύσσεια,ἐδῶ μέ παραπομπή ἐδῶ)

Τό βίντεο εἶναι ἀπό ΕΔΩ 

Ἀλήθεια ξέρετε γιατί βρέθηκε ἐκεῖ ὁ Μπουρλᾶ; Διότι ἔλαβε ἕνα βραβεῖο. Τό «βραβεῖο γένεσις» τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου δολαρίων ! 

Το Βραβείο Genesis ( Εβραϊκά : פרס בראשית ) είναι ένα ετήσιο βραβείο 1 εκατομμυρίου δολαρίων που απονέμεται σε Εβραίους που έχουν σημειώσει σημαντική επαγγελματική επιτυχία, ως αναγνώριση των επιτευγμάτων τους, της συνεισφοράς τους στην ανθρωπότητα και της δέσμευσής τους στις εβραϊκές αξίες... ( ἐδῶ)

Πῆρε ἀπό τούς σιωνιστές τό βραβεῖο κι᾿ἀπό τούς ὁμοφύλους του ΚΑΤΑΡΕΣ ! 

Μπουρλᾶ νά φοβᾶσαι τίς κατάρες τῶν ὁμοφύλων σου. Ξέρεις ἐσύ...

ἀπό τήν σελίδα τοῦ «βραβείου γένεσις» 

Ἡ Πελασγική

http://sxolianews.blogspot.com/

ΛΟΑΤΚΙ: ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΝΕΑ ΒΑΡΕΛΙΑ!

π. Στέφανος Στεφόπουλος

Τα τελευταία χρόνια με πολύ προβληματισμό παρακολουθούμε την βίαιη επιβολή νέων συνηθειών, νέας ηθικής, νέων νομικών όρων, νέων αμφιλεγόμενων – κατ’ εμέ – δικαιωμάτων, νέων νόμων και αυστηρών ποινών με παράλληλη σχετικοποίηση των μέχρι πρότινος παραδεδομένων και κοινωνικά αποδεκτών αξιών όπως η οικογένεια, η μητρότητα, η πατρότητα, η δημιουργία εκ Θεού δύο μόνο φύλων, κ.λπ.

Κι όλα αυτά για ποιό λόγο; Για να χωρέσουνε στη νέα ηθική του “νέου κόσμου”, που μας ετοιμάζουν οι νεοταξίτες, και αυτή η ομάδα συνανθρώπων μας, οι πολύ κακώς χαρακτηριζόμενοι ως “ΛΟΑΤΚΙ+”!

Δε θα μπω στον πειρασμό να προβάλλω θέσεις αλλά μόνο λίγα ερωτήματα.

1) Γιατί οι νομικοί αυτής της χώρας απαξιώνουν τόσο βάναυσα και επιλεκτικά τους νόμους που οι ίδιοι προστατεύουν; Στο Νόμο “Δαφέρμου” η θρησκεία του καθενός συμπεριλαμβάνεται στη λίστα ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων[1] μαζί με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Οι ΛΟΑΤΚΙ είναι ελεύθεροι να διατυμπανίζουν την ΕΠΙΛΟΓΗ τους, όχι όμως και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι βλέπουν το θρήσκευμα να εξαιρείται από όλο και πιο πολλά έγγραφα. Γιατί;

Καταργήθηκε ο σχετικός νόμος;

2) Γιατί η ΕΠΙΛΟΓΗ μιας ομάδας ανθρώπων προστατεύεται από σχετική νομοθεσία εις βάρος άλλων ομάδων που δεν αυτοπροσδιορίζονται με τον ίδιο τρόπο;

Μπορεί, λοιπόν, αύριο μιά άλλη μειονότητα όπως οι κτηνοβάτες ή οι παιδεραστές να ζητήσουν ειδική μεταχείριση. Μάλιστα αφού ήδη στην Ολλανδία έχει ξεκινήσει ο δημόσιος διάλογος. Τί σημαίνει αυτό; Ότι κάθε φορά θα εκμηδενίζουμε με νομικά κόλπα τα χρηστά ήθη μιας κοινωνίας που διαφορετικά γαλουχήθηκε, για να χωρέσει στην κοινωνία και η κουλτούρα αυτής της διαστροφής;

3) Για να στηρίξω την παραπάνω ερώτηση, απορώ.

Αν ο μακαρίτης ο Ζακ δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως ΛΟΑΤΚΙ, θα είχε αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο από πολιτικούς, νομικούς, επιχειρηματικούς κύκλους και αγνώστου προελεύσεως ΜΚΟ; Ή θα ήταν ένα ακόμη περιθωριακό, παραβατικό στοιχείο μέσα σε τόσα άλλα;

4) Η υποκειμενική και υπερβολική στήριξη της ομάδας αυτής, δημιουργεί τετελεσμένα που θα επηρεάσουν σημαντικά την απονομή δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών μεταξύ των πολιτών. Και εξηγούμαι.

Φανταστείτε δύο νέους, έναν ΛΟΑΤΚΙ κι έναν φυσιολογικό με την πατροπαράδοτη έννοια να δίνουν συνέντευξη για να κερδίσουν μιά θέση σε δουλειά. Ή να κάνουν αίτηση για υιοθεσία παιδιού. Πολύ φοβάμαι πως θα προκρίνονται οι μεν (ΛΟΑΤΚΙ) εις βάρος των δε για να μη κατηγορηθούν οι εργοδότες ως “ρατσιστές” και “ομοφοβικοί”. Είναι δίκαιη μιά τέτοια διάκριση;

5) Ποτέ δε θα κατανοήσω γιατί πρέπει η όποια “επιλογή φύλου” να εκδηλώνεται δημοσίως με την ανάλογη εμφάνιση, κινήσεις, τρόπο εκφοράς του λόγου και την εν γένει συμπεριφορά. Οι επιτήδειοι νεοταξίτες δεν ξεφτιλίζουν άραγε με τον τρόπο αυτό που εμπνέουν στους νέους να συμπεριφέρονται; Αν θεωρήσουμε ως σωστή την γονιδιακή εκδοχή, αυτή γεννά το πάθος προς το ομόφυλο που επηρεάζει τη σεξουαλική τους ζωή η οποία μπορεί να είναι κάλλιστα διακριτική και μυστική. Το τι κάνει ο καθένας στην κάμαρά του είναι δικαίωμά του. Αυτό αρκεί. Τα υπόλοιπα όμως προσβάλλουν την προσωπικότητα και την δημόσια αιδώ. Ή μήπως καταργήθηκε κι αυτή ως κοινωνική αξία; Κι αν ναι από ποιόν; Πότε; Με ποιό τρόπο;

6) Ποιά επιστημονική κατοχύρωση υπάρχει για την θεωρία της γονιδιακής αιτιολόγησης για τη συγκεκριμένη κλίση; Να μας την αναφέρουν παρακαλώ. Γιατί εγώ διαπίστωσα το αντίθετο στις ιστοσελίδες που αναφέρονται παρακάτω και επικαλούνται μελέτες δημοσιευμένες σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά.2,3,4 Γονίδιο “γκέυ”, λένε, δεν έχει βρεθεί![2]

7) Ποιός ο λόγος να ψάχνουν το “δίκιο” τους οι ΛΟΑΤΚΙ μέσα από τις προσβολές, τις ύβρεις, τις ανάρμοστες συμπεριφορές κατά των εκπροσώπων της Εκκλησίας και όλων αυτών που επικαλούνται τις αιώνιες αλήθειές της; Δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνοι χάνουν από τέτοιες επιλογές και βάζουν απέναντί τους όσους διαφωνούν μαζί τους;

8) Γιατί φιμώνεται για μια ακόμη φορά η αντίθετη γνώμη κύριοι Δικασταί; Οι ΛΟΑΤΚΙ έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την επιθυμία και επιλογή τους ενώ όσοι διαφωνούν όχι μόνο φιμώνονται αλλά και διώκονται διά του αντιρατσιστικού νόμου; Ελευθερία λέγεται αυτό; Δημοκρατία; Ισονομία;

9) Ερώτηση προς πολιτικούς. Με ποιό δικαίωμα προβάλλετε στο “Ναό” – όπως λέτε – της Δημοκρατίας, την Ελληνική Βουλή, το σύμβολο των ΛΟΑΤΚΙ ενώ δεν κάνετε το ίδιο στις εθνικές μας εορτές με την ελληνική σημαία; Με τα σύμβολα των Ποντίων κλπ;

10) Έχετε την πρόθεση κύριοι Εισαγγελείς, να ενεργοποιήσετε τον αντιρατσιστικό νόμο εναντίον όσων απλά επικαλούνται τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου που εσείς υποχρεούσθε να σέβεστε και προστατεύετε ως συνταγματικά κατοχυρωμένο και δεν κάνετε το ίδιο όταν εκτοξεύονται ύβρεις και έμμεσες απειλές κατά των εχόντων διαφορετική άποψη; Δείτε εκείνο το βιντεάκι της φετινής “παρέλασης”. Το μήνυμα “φτύστε τους”, ως απάντηση στο “Μετανοείτε”, σε ποιόν ακριβώς απευθύνεται;

11) Ποιά η σκοπιμότητα αυτών των “παρελάσεων”; Τι προασπίζονται; Τα δικαιώματα της ελεύθερης επιλογής τους; Κι αν αύριο γίνει μιά πορεία όπου θα διαδηλώνουν κάποιοι την αντίθεσή τους στην γκέυ κουλτούρα, ξέρετε πόσο ξεφτίλισμα, ύβρεις και προσβολές θα εισπράξουν από τα ΜΜΕ μόνο; Ρατσιστές θα χαρακτηριστούν, ακραίοι, φανατικοί, ομοφοβικοί, σκοταδιστές, “μεσαίωνας των παπάδων”, κλπ. Ίσως να τους προβοκάρουν δε και τα νεοταξικά εργαλεία, οι μπαχαλάκηδες. Δεν είναι υποθετικό το σενάριο. Τα έχουμε δει αυτά. Είναι δίκαιη αυτή η αντιμετώπιση;

12) Οι ΛΟΑΤΚΙ αδελφοί μας πολύ φοβάμαι πως στην συντριπτική πλειοψηφία τους βλέπουν τους κληρικούς και την Εκκλησία ως ορκισμένο αντίπαλο και αυτό φαίνεται στις ακραίες συχνά αναφορές τους και εκδηλώσεις τους. Ας μάθουν ότι όπως δίδαξε ο Κύριός μας, δεν βλέπουμε υποτιμητικά τους αδελφούς μας και ούτε τους κατακρίνουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι, όμως, να τους πούμε ότι η επιλογή τους να φέρονται και να ανήκουν είναι δικαίωμά τους, όμως είναι και αλήθεια της Εκκλησίας μας ότι η ομοφυλοφιλία συνιστά πάθος που αλλοιώνει το πρόσωπο του κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού ανθρώπου και του στερεί ως μη εξομολογηθέντος την σωτηρία του. Αυτό το μήνυμα είναι υποχρέωσή του κάθε κληρικού να το τονίσει. Απορρέει εκ του σχήματος και της αποστολής του και δεν είναι διαπραγματεύσιμο ούτε από το Σύνταγμα (αυτό ούτως ή άλλως το προστατεύει!), ούτε από τους νόμους της Πολιτείας, ούτε τις ΜΚΟ. Άλλωστε, δεν κατακρίνεται άρα δεν προσβάλλεται το πρόσωπο αλλά η αμαρτία του. Και ο κληρικός μένει δίπλα στον άνθρωπο όχι για να συσχηματιστεί μαζί του αλλά για να του δώσει προοπτική σωτηρίας.

“Ποιος ασχολείται με το μεγαλύτερο δικαίωμα που μας έδωσε ο Θεός; Το πιο πολύτιμο, το πιο ωφέλιμο και σωτηριώδες. Ποιο είναι αυτό;

Είναι το δικαίωμα της μετάνοιας και συγχωρήσεως. Ένα δώρο που δεν στο χάρισε ούτε κάποια κυβέρνηση, ούτε κάποιo κοινοβούλιο, ούτε κάποιος κοινωνικός αγώνας. Μας το χάρισε ο Χριστός με την σταυρική θυσία του και είναι δικαίωμα δια βίου, μπορούμε να το «ενεργοποιήσουμε» μέχρι και την τελευταία μας αναπνοή.

Εξιλεώνεσαι ό,τι και αν έχεις πράξει, αρκεί να μετανοήσεις μέσα από τον δρόμο που χάραξε ο Χριστός στην Εκκλησία Του.”[5]

Μην δυσανασχετείτε λοιπόν για την ύπαρξη του Θεού. Προϋπάρχει ο Θεός των παθών μας!!!

13) Αναρωτήθηκαν ποτέ όλοι αυτοί οι άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, διεμφυλικοί, “δυσφορούντες” με το φύλο τους, που απαιτούν τεκνοθεσία και ίσα δικαιώματα με τα άλλα ζευγάρια, αν τα παιδιά που διεκδικούν, έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται μέλη μιάς οικογένειας με πατέρα και μητέρα; Από πότε οι εωσφορικά εγωϊστές “δικαιωματιστές” κρίνουν φυσική την ύπαρξη 2 αντρών ή δύο γυναικών στην “οικογένεια”;

14) Σύμφωνα με την ιστοσελίδα pronews.gr (24/5/2022 και 5/6/2022), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, καθώς και ένας εκ των συμβούλων του, ο Dr David Heyman σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Associated Press, ισχυρίστηκαν ότι η εξάπλωση της ευλογιάς των πιθήκων στην Ευρώπη οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα “σε σεξουαλική μετάδοση μεταξύ ομοφυλοφίλων και αμφιφυλοφίλων ανδρών σε δύο ρέϊβ πάρτι σε Ισπανία και Βέλγιο” .

Ενώ και το zerohedge.com (15/6/2022 09:00) δημοσίευσε έρευνα σύμφωνα με την οποία το 99% των πασχόντων στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτοπροσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλοι!!!

Αυτή η είδηση είναι ανακριβής ή να την θεωρήσουμε τοποθέτηση του Θεού μας πάνω στο θέμα;

15) Το είδαμε και το διαβάσαμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ (heritage.org, 13/6/2022). Αυξήθηκαν δραματικά οι περιπτώσεις κατάθλιψης και αποπειρών αυτοκτονίας σε εφήβους που αλλάζουν φύλο. Με ποσοστά που φθάνουν για τα κορίτσια που έγιναν αγόρια στο 50,8%! Αυτό θέλετε να δείτε και στην κακώς εννοούμενη προοδευτική Ελλάδα με τον νόμο 4491/17 που δίνει τη δυνατότητα σε ανήλικους να ζητούν την αλλαγή του φύλου τους από το καταχωρημένο στα Ληξιαρχεία βιολογικό σε αυτό που νιώθουν οι έφηβοι ότι τους περιγράφει καλύτερα; Νέα μόδα, νέα ήθη μας εισάγετε; Και μάλιστα διά της νομικής νομιμοφανούς βίας;

16) Μήπως έχετε ακούσει για το κίνημα detrans; Δηλαδή, την επιστροφή στο βιολογικό φύλο από το φύλο “ταυτότητας” λόγω ψυχοσωματικών επιπτώσεων; Αμφιβάλλω!

17) Προφανώς δεν καταλαβαίνετε ότι την επιλογή, το πάθος, την όντως καθολικά αναγνωρισμένη ελευθερία σας να αποφασίζετε πώς θα χρησιμοποιήσετε το σώμα σας την εκμεταλλεύεται ως άλλο εργαλείο μιά παγκόσμια τάξη νομικών, πολιτικών, επιστημόνων, διαμορφωτών κοινής γνώμης, μεγιστάνων του πλούτου, προκειμένου να αποδομήσουν ό, τι πιο ιερό υπάρχει στη ζωή μας; Την ιερή και πιο γλυκιά λέξη που όλοι ψελλίσαμε κάποτε… Μαμά…

Ο λόγος; Προφανής. Είναι η διαφορά κουλτούρας, ιστορίας, πολιτισμού Ανατολής και Δύσης. Είναι η ψευτοπροίκα που κληρονομήσαμε οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου από την Γαλλική Επανάσταση. Είναι μιά άθεη, κενή κάθε ανθρωπιστικού ιδεώδους ελίτ που λυμαίνεται ό, τι παραδοσιακό, ό, τι ανθρώπινο, ό, τι ηθικό, ό, τι πιο υγιές μπορεί να χαρακτηρίζει το λαό μας, τις αξίες, τα ιδανικά του. Αποδομούνται τα πιό πολύτιμα στοιχεία μας κι εμείς βουβοί, άπρακτοι μείναμε να παρακολουθούμε τις κοσμογονικές αλλαγές των δαιμονικά εμπνευσμένων ανθρώπων που μισούν την οικογένεια, την Εκκλησία, την πίστη, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την δημοκρατία, τα καλώς και κοινώς σεβαστά ανθρώπινα δικαιώματα, την πατρίδα, την ιστορία ως εμπόδια για την πολτοποίηση των πολιτισμών και την προετοιμασία του περιβάλλοντος που θα “φιλοξενήσει” έναν νέο τύπο ανθρώπου. Τον μετα-ανθρωπο που δε μοιάζει με άνθρωπο όσο με εργαλείο “ανάπτυξης” και ελιτίστικης ευημερίας. Κι εσείς, εμείς, αυτοί, όλοι, στη μέση. Απογυμνωμένοι από αρχές, έθιμα, χρηστά ήθη, την Ελληνορθόδοξη Παράδοση που μας κράτησε όρθιους μέσα από πολέμους, καταστροφές, δεινά.

Στην πραγματικότητα δεν είμαστε Εμείς κι Εσείς. Εσείς κι Εμείς. Είμαστε όλοι κληρονόμοι ενός άγνωστου και εχθρικού στην παγκόσμια ελιτ ανώτερου πολιτισμού, τροχισμένου και ζυμωμένου με του Χριστού την πίστη την Αγία που έδωσε τα φώτα του στα σκοτεινά σοκάκια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, μίας εκ των πιο σκοτεινών περιόδων για την Ευρώπη μαζί με τον Μεσαίωνα. Αν συνεχίσω θα φτάσω μακριά. Μέχρι τον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας κι ακόμη παραπέρα, οπότε σταματώ εδώ.

Με μιά ευχή. Να κρατήσουμε ως λαός όσα μας έμαθαν αυτοί που έζησαν πριν από μας και μας παρέδωσαν όλον αυτόν που γνωρίσαμε οι τελευταίες γενιές ως Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό!

Πηγή

Αυτό, μισεί περισσότερο απ’ όλα ο Θεός! Γέροντα Ιωσήφ ο Ησυχαστής

 

Η εν Χριστώ ζωή

Η ταπείνωση καί η καταφυγή στόν Θεό, αποτελούν θεμελιώδεις ΑΡΕΤΕΣ γιά τόν Χριστιανό

«Ο Κύριος δεν μας υποσχέθηκε θώκους νικητών για την αρετή, αλλά μας είπε: “ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον” (Ἰωάννη 16,33).

Η δύναμη του Θεού ενεργεί όταν ζητάει κανείς την βοήθεια του Θεού, αναγνωρίζοντας την αδυναμία του και την αμαρτωλότητα της φύσεώς του. 

Αυτός είναι ο λόγος που η ταπείνωση και η καταφυγή στον Θεό αποτελούν θεμελιώδεις αρετές για τον Χριστιανό.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (♰19 Ιουνίου /2 Ιουλίου 1966)

https://proskynitis.blogspot.com

Αββάς Κασσιανός: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι;

Ο Αββάς Κασσιανός ταξιδεύει στην έρημο της Αιύπτου και συνομιλεί με τους πατέρες της ερήμου. Ρωτά, λοιπόν, τον Αββά Σερήνο: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο Σου;

Είναι πιο αξιολύπητοι οι αμαρτωλοί που δεν αξιώνονται να υποβληθούν σε τέτοιες πρόσκαιρες δοκιμασίες.

Εκείνοι όμως που είναι πραγματικά ταλαίπωροι και αξιολύπητοι είναι αυτοί που, ενώ είναι στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα σημάδι που θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά και δεν υποφέρουν από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεών τους. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι ανάξιοι για να δεχθούν αυτό το ταχύτατο και αποτελεσματικό φάρμακο, που προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή.

Αυτοί, ανάλογα με «τη σκληρότητα και την αμετανοησία της καρδιάς τους», οι οποίες δεν καθαρίζονται με τις τιμωρίες της παρούσας ζωής, «μαζεύουν κατά του εαυτού τους θησαυρούς οργής, που θα εξαπολυθούν εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η Θεία οργή και θα αποκαλυφθεί η δίκαιη κρίση του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «το σκουλήκι που θα τους κατατρώει δεν θα έχει τέλος και η φωτιά που θα τους κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ησ. 66, 24).

Αλλά και ο Προφήτης που προβληματίσθηκε από το γεγονός ότι οι Άγιοι δοκιμάζονται από συμφορές και θλίψεις, ενώ οι αμαρτωλοί, αντίθετα, βαδίζουν μέχρι το τέλος της ζωής τους χωρίς να δοκιμάσουν το μαστίγιο της ταπείνωσης -και μάλιστα πολλές φορές ζουν μέσα στην αφθονία όλων των αγαθών και απολαμβάνουν τιμές και δόξες- κραυγάζει με έντονο τρόπο, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατήσει την απορία του:

«Σε μένα όμως παραλίγο να σαλευθούν τα πόδια μου, παραλίγο τα βήματα της ζωής μου να φύγουν από το δρόμο τού Κυρίου. Γιατί καταλήφθηκα από ζήλεια κατά των παρανόμων, επειδή έβλεπα την ευημερία των αμαρτωλών ανθρώπων.

Γιατί έβλεπα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγωνία και πολλή κακοπάθεια κατά το θάνατό τους και ότι δεν κρατάει πολύ η θλίψη που τυχόν τους μαστίζει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτοί δεν κοπιάζουν, όπως οι άλλοι άνθρωποι, και δεν ταλαιπωρούνται ούτε υποφέρουν όπως οι άλλοι» (Ψαλμ. 72, 2-5). Γι’ αυτό και αυτοί οι άνθρωποι θα τιμωρηθούν στην αιωνιότητα μαζί με τους δαίμονες. Γιατί αυτοί αποδείχθηκαν ανάξιοι να λάβουν από αυτή τη ζωή το μερίδιο και τη μεταχείριση των υιών του Θεού, αφού δεν χτυπήθηκαν από καμιά θλίψη, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.

Κι ο προφήτης Ιερεμίας, επίσης, ρωτάει με απορία τον Θεό σχετικά με το θέμα της καλοτυχίας των ασεβών και ταυτόχρονα ο ίδιος ομολογεί ότι δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη δικαιοσύνη Του: «Κύριε,» λέει, «εσύ είσαι δίκαιος, πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον σου;» (Ιερ. 12, 1). Δεν κρατιέται ωστόσο να μην αναζητήσει την αιτία μιας τέτοιας ανισότητας και προσθέτει: «Όμως θα σου θέσω μερικά ερωτήματα: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο σου; Τους φύτεψες κι αυτοί έριξαν βαθιές ρίζες. Γέννησαν παιδιά και απέκτησαν απογόνους.

Είσαι κοντά στο στόμα τους και εκπληρώνεις το αίτημά τους, είσαι όμως μακριά από τις επιθυμίες της καρδιάς τους» (Ιερ. 12, 1-2). Ο Κύριος όμως, με τα λόγια τού ίδιου Προφήτη, θρηνεί για την καταστροφή των αμαρτωλών. Φροντίζει γι’ αυτούς και τους στέλνει παιδαγωγούς, γιατρούς και δασκάλους. Τους προκαλεί, κατά κάποιο τρόπο, να θρηνήσουν μαζί Του και τους λέει: «Η Βαβυλώνα έπεσε ξαφνικά και συντρίφθηκε. Θρηνήστε την βάλτε ρητίνη σαν βάλσαμο θεραπευτικό στην πληγή της, μήπως και θεραπευθεί» (Ιερ. 28, 8).

Και να, ποια είναι η απελπισμένη απάντηση των Αγγέλων, στους οποίους δόθηκε η εκτέλεση του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων ή μάλλον η απάντηση του Προφήτη, που στάλθηκε ως μηνυτής του Θεού, αλλά και αυτή των πνευματικών ανθρώπων και διδασκάλων, οι οποίοι βλέπουν τη σκλήρυνση και την αμετανόητη καρδιά αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων: «Προσπαθήσαμε» λένε, «να δώσουμε φάρμακα στη Βαβυλώνα, αλλά δεν θεραπεύθηκε.

Ας την εγκαταλείψουμε λοιπόν και ο καθένας ας επιστρέψει στη χώρα του, γιατί οι αμαρτίες της πλήθυναν τόσο πολύ, που έφθασαν μέχρι τον ουρανό, έφθασαν μέχρι τα άστρα» (Ιερ. 28, 9).

Ο Κύριος επίσης το ίδιο εννοεί, όταν απευθύνεται, με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα, προς την Ιερουσαλήμ και της λέει: «Από τα πόδια μέχρι το κεφάλι δεν υπάρχει υγιές μέρος. Δεν υπάρχει σε ένα μέρος πληγή ανοιχτή και σε άλλο μώλωπας ή σε άλλο πληγή με φλεγμονή. Αλλά όλο το σώμα είναι μια ολόκληρη πληγή. Δεν είναι δυνατόν να βάλει κανείς πάνω σ’ αυτό ούτε κατάπλασμα, ούτε λάδι, ούτε επιδέσμους» (Ησ. 1, 6).

(Ἀπό τό βιβλίο, «Ὁ Ἀββᾶς Κασσιανός, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου» τ. α΄, Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

«Πάνος»

https://eugenikos.blogspot.com/ 

Ήμουν στο Λονδίνο, αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά... εισχώρησε μέσα μου όπως ένα δυνατό φως

''Ήμουν στο Λονδίνο κι αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά… εισχώρησε μέσα μου όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή… ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού''

«Ήταν Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 1934. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει τον προφήτη Ιωήλ, ο οποίος προφήτευσε... ότι ο Θεός, όταν έλθη ο Μεσαίας, θα εκχέη το Πνεύμα Του το Άγιο, επί πάσαν σάρκαν, επί τους δούλους Του.

Στην Παλαιά Διαθήκη παρατηρούμε ότι το Άγιο Πνεύμα εδίδετο μόνο σε τρεις τάξεις ανθρώπων: στους Ιερείς, στους Βασιλείς και στους Προφήτες.

Το αντίθετο προκύπτει από την Καινή Διαθήκη. Με το Βάπτισμα και κατόπιν με το Χρίσμα, λαμβάνουμε όλοι το Πνεύμα το Άγιο, σύμφωνα με την εντολή τού Θεού, ”πληρούσθε διά Πνεύματος", πού πρέπει να αγωνιζόμασθε διαρκώς ώστε, με τη βοήθεια του Παντοδυνάμου, να διατηρήται μέσα μας και να αυξάνεται.

Όμως, μέχρι τότε, γιά μένα ήταν άγνωστο και εντελώς αδιάφορο αν συμβαίνη αυτό, γιατί, όπως έχω πει επανειλημμένους, εγώ μεγάλωσα κάτω από την επίδρασι άλλων άσχετων ιδεών. Καθοδηγούμενη από μιά έμφυτη έντονη κλίσι στα μαθηματικά είχα προσανατολίσει το μυαλό μου σε στόχους καθαρά πρακτικούς γι’ αυτό, άλλωστε, σπούδασα θετικές επιστήμες, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και τη Βιέννη, με συνέπεια να μη μπορώ να δεχθώ και να πιστέψω, τίποτε αν δεν είχα αποδείξεις.

Ήμουν άθεη, δεν πίστευα σε τίποτε και σε κανένα.Θρησκεία μου ήταν η επιστήμη. 

...αλλά και αυτής, ακόμη, τα πορίσματα δεν τα δεχόμουν θεωρητικά και ατεκμηρίωτα. Τα δεχόμουν μόνο με αποδείξεις στο εργαστήριο, μετά από το πείραμα και το δοκιμαστικό σωλήνα. 

Ακόμη κι όταν κάποτε μου τέθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: —Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου, από που ερχόμασθε, που πηγαίνουμε:

Και πάλι η απάντησί μου ήταν: —Δεν με ενδιαφέρει, ούτε έχω χρόνο να το ψάξω το θέμα, εγώ δεν έχω χρόνο να διαθέσω έξω από τις σπουδές μου, ούτε πιστεύω και γιατί άλλωστε να πιστέψω;

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε πού εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο και εν τω μεταξύ είχα γνωρισθή... με την οικογένεια Πελεκάνου και με άλλους εκλεκτούς χριστιανούς αλλά και ιερωμένους όπως ο πρωθιερέας της Αγίας Σοφίας Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και ο πατέρας Ιάκωβος και συμμετείχα κάθε Σάββατο στις συγκεντρώσεις τους.

Σ’ αυτές δεν πήγαινα, βέβαια, επειδή πίστευα αλλά γιατί μέσα εκεί, σε μιά ήρεμη ατμόσφαιρα αισθανόμουν και εγώ ήρεμη. ’Άκουγα, πάντως, με προσοχή τα αναγνώσματα, και τις συζητήσεις τους, παρακολουθούσα τη συμπεριφορά τους και κάθε φορά, όλο και περισσότερο, με εντυπώσιαζε η γαλήνη στα πρόσωπα καθώς και η πραότητα και ταπεινοφροσύνη τους.

Αρκετές φορές, εκεί, σ’ εκείνο το περιβάλλον, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έκανα τη σκέψι: "αν υπάρχη κάπου η Αλήθεια αυτή μπορεί να είναι στο Χριστιανισμό". Και κάποια άλλη ακόμη: ’Αν το καλοσκεφθή κανείς το λεγόμενο υπαρξιακό πρόβλημα είναι το πρώτο το οποίο πρέπει να λύση ο άνθρωπος".

Αυτό ήταν γιά μένα καθοριστικό: Δηλαδή, το ότι το υπαρξιακό εμφανιζόταν ως "πρόβλημα", ήταν αρκετό να αρχίση κάποτε, να με κεντρίζη. ’Από τη φύσι του μαθηματικός ο νους μου ερεθίσθηκε αμέσως υπό την ιδέα της έρευνας, με αποτέλεσμα να θέλω κατόπιν να διαβάζω πλήθος βιβλίων άλλων υπέρ και άλλων κατά τού χριστιανισμού. Και τούτο γιατί με ενδιέφερε με την αντιπαράθεσι να διαμορφώσω, ανεπηρέαστη, μιά αντικειμενική γνώμη την οποία θα υποδεχόταν η λογική μου.

Αλλά, και η λογική, από τη φύσι της με οδηγούσε ως ένα σημείο παραδοχής: “ότι κάποια αλήθεια υπάρχει προφανώς στο χριστιανισμό", όμως, εκεί σταματούσε, αδύναμη να προχωρήση πιό πέρα. Η εσωτερική επιθυμία μου και, μάλιστα, γιά να γνωρίσω την Αλήθεια, δεν ήταν αρκετή, αφού στην πραγματικότητα η ψυχή μου, διαποτισμένη με την αδιαφορία και την άρνησι, περί άλλα ετυρβάζετο καίτοι ενός είχε χρείαν.

Έτσι, άρχιζε πάντα τα Σάββατα, ο εσωτερικός διχασμός, η σύγκρουσι, η αγωνία. Κάποτε, σε μιά στιγμή έντονης ανάγκης να λυτρωθώ από το επώδυνο συναίσθημα της μοναξιάς και του απύθμενου κενού, βλέποντας τους άλλους να προσεύχωνται, όλοι μαζί, δάκρυσα από το παράπονο και είπα μέσα μου: 

"Θεέ μου, αν υπάρχη σε σένα η Αλήθεια σε παρακαλώ, αποκάλυψέ την, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να πιστέψω".

Όπως κάθε Σάββατο, βράδυ, έτσι κι εκείνο της 19ης Οκτωβρίου 1934 βρέθηκα στο σπίτι του Πελεκάνου. Ο οικοδεσπότης με είχε στα δεξιά του. Είχε αρχίσει από αρκετή ώρα να διαβάζη αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και στη συνέχεια το Ευαγγέλιο της Κυριακής.

Από την ίδια στιγμή είχε αρχίσει και τούτη τη φορά να με βασανίζη αυτή η ανυπόφορη εσωτερική πάλη των αντιφατικών συλλογισμών και των αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, πού κατέληγε σε ανελέητο ροκάνισμα της ψυχής μου, από αμφισβητήσεις, αμφιβολίες, απορίες. 

Ήταν ένα άγριο κονταροχτύπημα δυνάμεων τις οποίες δεν μπορούσα να πειθαρχήσω. Και αμέσως κατάλαβα οριστικά και χωρίς ενδοιασμό ότι δεν άντεχα άλλο πιά, και είπα στον εαυτό μου. 'Έσύ, τί κάθεσαι και ακούς τόση ώρα, αφού δεν πιστεύεις; Τί βρίσκεις εδώ μέσα; Γιατί δεν σηκώνεσαι να φύγης;".

Και τότε, ξαφνικά...

Εδώ σταμάτησε, η Χρύσω την αφήγησι και πήρε μιά βαθιά ανάσα. Με κύτταξε στα μάτια και με ρώτησε αν με κούρασε. Ύστερα πήρε κι άλλες πολλές από εκείνες τις χαρακτηριστικές αναπνοές, πού συνοδεύονταν από τα γνωστά μικρά βηχάκια όταν ήθελε, πριν μιλήση, να καθαρίση τη φωνή της. 

Όση ώρα αφηγείτο είχα τη βεβαιότητα ότι είχε γυρίσει 60, περίπου, χρόνια πίσω στο Λονδίνο, στο σπίτι του Πελεκάνου και ξαναζούσε την εμπειρία εκείνης τής βραδιάς.

Με παρέσυρε και μένα και την ακολούθησα στην αναδρομή της καθώς μου μετέδιδε σε μιά νοερή οθόνη ότι ένοιωθε, ότι έζησε τότε... Δεν ξέρω τί παρατήρησε στο πρόσωπό μου και μου είπε:

—Ηρεμήσθε...

Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτή την έκφραση της, αυτό το βλέμμα και το ύφος πού μαρτυρούσαν, τώρα, σε αντίθεσι με το τότε, μιά εσωτερική νηνεμία, γαλήνη, ευδαιμονία. Πάνω από το σοφό μέτωπο, πλαισίωναν το κεφάλι της, σαν στέφανος, τα πάλευκα, όπως το καθαρό χιόνι, μεταξένια μαλλιά της όλα μαζί συνέθεταν την προτομή ενός εξαΰλωμένου πλάσματος πού πλημμύριζε όλο το χώρο με μιά ιερή πνευματικότητα.

Και, τότε, συνέχισε η Χρύσω, μου συνέβη κάτι το εντελώς απροσδόκητο και κάθε φορά που το θυμάμαι, αισθάνομαι ρίγος να διαπερνά το σώμα μου και πιό βαθιά μιά δόνησι να με συνταράζη.

Μέσα σε εκείνο το υποβλητικό περιβάλλον, την αδιατάρακτη σιγή, πού δεν ακουγόταν ούτε ο παραμικρός θόρυβος εκτός από την απαλή, σιγανή φωνή του Πελεκάνου, καθώς ο νους μου αχαλίνωτος ακροβατούσε, ενώ η ψυχή μου αδρανούσε μέσα σε μιά νεκρική παγωνιά, αποκαμωμένη γιατί είχε φθάσει στα ακραία όρια αντοχής, άκουσα μιά δυνατή βουή ανέμου και ευθύς αμέσως, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ένοιωσα να γίνεται ένας ισχυρός σεισμός πού με συγκλόνισε. Φόβος με κυρίεψε.

Έκανα μιά απότομη, ενστικτώδη κίνησι να σηκωθώ αλλά ξανακάθησα, αποσβολωμένη, στο κάθισμά μου όταν κύτταξα γύρω μου και είδα όλους τούς άλλους ακίνητους στις θέσεις τους ν’ ακούν ήρεμα το Ευαγγέλιο. Και η ταραχή μου μεγάλωσε ακόμα πιό πολύ όταν κατάλαβα πώς ο σεισμός αυτός δεν προερχόταν από κάτω, από τα έγκατα της Γης αλλά από ψηλά, ίσως, από τον Ουρανό. Μα πριν καλά-καλά συνέλθω, συνέβη κάτι σπουδαιότερο.

Αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη πάλι από ψηλά και να περνάη μέσα από το μέτωπό μου κι ύστερα μέσα από το στήθος μου, βαθιά στο εσωτερικό μου. Και τρόμαξα για δεύτερη φορά και ο φόβος μου έγινε πανικός από τούτη τη φωτιά καθώς ο νους μου πού τα είχα χαμένα δεν μπορούσε να συλλάβη αυτά πού ξαφνικά και τόσο γρήγορα μου συνέβαιναν και, φυσικά, ούτε να δώση ο νους μου εξήγησι μπορούσε...

Όμως, σε λίγο, πολύ λίγο, δεν χρειαζόμουν, πιά, καμιά εξήγησι της λογικής μου σκέψεως γιατί μου ήλθε από άλλη θύρα εκείνη η εξήγησι πού δεν χωρά- αμφιβολία και δεν χρειάζεται ερμηνεία. 

Ήλθε από την Θύρα της ψυχής μου, πού άνοιξε διάπλατη, κι ήταν ολοκάθαρη σαν το κρύσταλλο και ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού, καθώς η πύρινη εκείνη φλόγα πού έπεσε σαν αστραπή, αντί να με κάψη και να μου προκαλέση κακό, εισχώρησε όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή, έλυωσε τον πάγο και ευθύς αμέσως βεβαιώθηκα την ίδια ακριβώς στιγμή πώς έδιωξε από μέσα μου την παγωνιά του θανάτου. 

Και ενώ, μερικά λεπτά πριν, είχα σχεδόν αποδιοργανωθή εσωτερικά μη μπορώντας να βάλω μιά τάξι μέσα μου κι ήμουν έτοιμη να το βάλω στα πόδια, ένοιωσα να καταλαγιάζη, αυτόματα, όλη η αντάρα, και να κυκλοφορή στις φλέβες μαζί με το αίμα μου μιά απέραντη γαλήνη, μιά ανείπωτη ευτυχία την οποία δεν μπορούν να σου δώσουν όλες μαζί οι χαρές της ζωής.

Η πρώτη σκέψι μου ήταν να κυττάξω και πάλι γύρω μου να δω τί είχαν αντιληφθή οι άλλοι. Όμως, και τούτη τη φορά δεν παρατήρησα απολύτως τίποτα. Κανένα σημάδι στα πρόσωπα ή στην έκφραση τους πού να μαρτυρά πώς και εκείνοι είχαν αισθανθή ό,τι και εγώ ή είχαν καταλάβει αυτά τα οποία συνέβησαν σε μένα.

Όλοι ήταν αδιάφοροι, κανένας δεν με πρόσεχε, όλοι, εκτός από έναν, τον οικοδεσπότη, ο οποίος όση ώρα διάβαζε, δίπλα μου, ένοιωθα ότι με παρακολουθούσε με την άκρη τού ματιού του και τη στιγμή κατά την οποία γύρισα προς αυτόν το βλέμμα μου, έκλεισε το Ευαγγέλιο, έκανε το σταυρό του και ψιθύρισε:

- Σ’ ευχαριστώ Παναγία μου.

Από τη στιγμή εκείνη ήμουν απολύτως βέβαιη ότι ο Θεός ήταν εντός μου και όταν επέστρεψα στο δωμάτιό μου, το ίδιο βράδυ, ένοιωθα τόσο ευτυχισμένη και μ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, κυττάζοντας προς τον Ουρανό, έκανα την προσευχή μου: "Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς...".

Ναι! Ο Θεός ήταν μέσα μου, ήταν αυτή η φωτιά. Γιατί ο Θεός είναι Φωτιά πού θερμαίνει χωρίς να καίη. Κατακαίει μόνο όποιο βλαβερό ζιζάνιο έχει φυτρώσει στην ψυχή γιά ν’ ακολουθήση η καλλιέργεια και η σπορά του Θείου Λόγου κι ύστερα να φυτρώση η γαλήνη και η ευτυχία.

Όταν, το άλλο πρωΐ, στην Εκκλησία, καλημέρησα τον κύριο Πελεκάνο και πριν τελειώσω τη φράσι μου:

Ξέρετε, χθες το βράδυ, στο σπίτι σας... με διέκοψε και μου είπε:

—Ξέρω, ξέρω τί έγινε, γιατί είχα προσευχηθή, πάρα πολύ, στην Παναγία, αλλά μην το πεις αυτό, ποτέ, σε κανέναν...»

Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, Χρύσως Πέππα-Μακρυκώστα. Η Πορεία μιας ζωής. Εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΩΝΙΑ Αθήνα 1977 Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός φανερωθεί. 

 iconandlight.wordpress.com

Η προδοσία του εαυτού μας...

Τις περισσότερες φορές όταν αναφερόμαστε στην προδοσία, μιλάμε γι’ αυτά που έκαναν οι άλλοι σε εμάς. Σύντροφοι που μας απάτησαν, φίλοι που μας πλήγωσαν ή απέρριψαν, γονείς που δεν μας αγάπησαν όπως θα θέλαμε κ.ο.κ Στην πραγματικότητα όμως η πιο μεγάλη και σκληρή προδοσία που ραγίζει στην κυριολεξία την ύπαρξη μας, είναι η αυτή που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Εάν αντέχεις βγάλε την κουκούλα του Δήμιου σου, και θα αντικρύσει το πρόσωπο σου. Εσύ είσαι ο πιο μεγάλος δολοφόνος της ζωής σου. Εσύ πέταξες τα δώρα του Θεού, τους ανθρώπους που σου έστειλε να συντροφεύσουν και θεραπεύσουν τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα τραύματα σου. Εσύ είσαι ο Ιούδας της ζωής σου. 

Μην ψάχνεις τον Ιούδα στα πρόσωπα των άλλων, το φιλί εσύ το έχεις δώσει στο ίδιο σου τον εαυτό και έχεις ήδη κρεμαστεί στην συκή των ενοχών σου, διότι ποτέ δε μπόρεσες να πεις την αλήθεια, «Ναι εγώ με προδίδω….». 

Ναι εγώ με προδίδω όταν από φόβο θάβω τα χαρίσματα που μου έδωσε ο Θεός. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν επιλέγω την συμβατικότητα που μυρίζει θάνατο και όχι την ζωή. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δολοφονώ τους ανθρώπους που μου έστειλε ο Θεός να φέρουν το θαύμα στην ζωή μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δεν εκτιμώ αυτά που έχω, αλλά μονάχα όταν τα χάσω. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν μένω σε νεκρές σχέσεις, σε κύκλους που έκλεισαν, επειδή με ξεβολεύουν και με καλούν να πάρω την ζωή στα χέρια μου, μα εκείνα ανήλικα τρέμουν..

Ναι εγώ με προδίδω όταν ζω την ζωή των άλλων, όταν εξυπηρετώ τις δικές τους ανάγκες και απαιτήσεις, γιατί έτσι με έμαθαν, πως μόνο όταν ικανοποιώ τους άλλους υπάρχω. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δεν ακούω την καρδιά αλλά το νου μου, που έχει προγραμματιστεί να σκοτώνει ότι αληθινό νιώθω, ότι είναι δικό μου, κάθε επιθυμία και όνειρο μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν κάθε μέρα ανοίγω κι από ένα τάφο στο νεκροταφείο των στιγμών μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν και να παθαίνω φοβάμαι αλλά και να ζήσω τρομάζω….. 

Κύριε βοήθησε την απιστία και δειλία μου να ζήσω την ζωή που μου χάρισες…..

plibyos.blogspot.com

Αξίζει να αναφέρουμε την φράση, που έλεγε συνεχώς ο Απόστολος Ιωάννης...

Αξίζει να αναφέρουμε, την φράση, που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του, ο Απόστολος Ιωάννης: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34). ''Παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο'', οι μαθητές ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, και απάντησε: «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί»....

Δεν είχε όμως την αδιάκριτη αγάπη, ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως, αλλά την εν Αληθεία. Σε μεγάλη ηλικία, ο Απόστολος της Αγάπης καθώς μπήκε στα λουτρά, είδε να εμφανίζεται μπροστά του, ένας μεγάλος αιρετικός της εποχής, ο Μαρκίων. Με την έπαρση που τον διακατείχε, ρωτά τον Απόστολο, «Γινώσκεις με;» ( με γνωρίζεις ποιός είμαι; )

Για να λάβει την απάντηση: «Γιγνώσκω σε, τον προτώτοκο του σατανά». Σε γνωρίζω, είσαι ο πρώτος γιός του σατανά. Με τόση ευγένεια μιλούσε ο Απόστολος της αγάπης, στούς φονιάδες των ψυχών, τούς αιρετικούς. Η αλήθεια του Θεού είναι πάνω απο τις αγαπολογίες του κόσμου τούτου...

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

"Τους Επισκόπους σας επιτηρείτε..."!

https://eugenikos.blogspot.com/

Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος: Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΛΥΩΝ (1274) ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Τὸ σχόλιό μας: Θέτουμε μία λογική καὶ καλοπροαίρετη ἐρώτηση: Πῶς εἶναι δυνατὸν ἱστολόγια ποὺ εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀτέρμονης Οἰκονομίας, ποὺ κοινωνοῦν μὲ μνημονεύοντες αἱρετικούς, ποὺ καταδικάζουν ἀδελφοὺς ὡς ἀκραίους, γιατὶ ὑποστηρίζουν ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Ἄγγελος, νὰ δημοσιεύουν τὸ κείμενο αὐτὸ μὲ τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ τοὺς Πατέρες: "Δέν χωρᾶ οἰκονομία στήν μνημόνευση αἱρετικῶν... εἶναι ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων. Καί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ἀπ’ αὐτό καί μόνο καί ὄχι ἀπό ἀλλοῦ, δηλαδή ἀπό τό νά μήν διέστειλλαν (ξεχώρισαν) τούς ἑαυτούς τους ἀπό τούς αἱρετικούς, σύμφωνα μέ τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ";

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

15-01-2020

Στό παρόν κείμενο θά ἐπιχειρήσουμε νά παραθέσουμε κάποιες λίαν ἀξιοπρόσεκτες καί ἀξιοσημείωτες ἁγιοπατερικές θέσεις καί ἀπαντήσεις σέ θέματα, πού ἀπασχολοῦν τήν ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα, ὅπως ἡ κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους, ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως, ἡ μνημόνευση αἱρετικῶν καί οἱ συνέπειές της, ἡ οἰκονομία καί ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ὡς κύρια πηγή θά χρησιμοποιήσουμε τό βιβλίο «Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976», δηλ. «Ἀρχεία τῆς χριστιανικῆς Ἀνατολῆς 16, Ἑλληνικό ἀρχεῖο τῆς ἕνωσης τῆς Λυών (1273-1277) ἀπό τούς V. Laurent καί J. Darrouzes, Γαλλικό Ἰνστιτούτο Βυζαντινῶν Σπουδῶν, Παρίσι 1976» καί ἰδίως τήν ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ τοῦ Παλαιολόγου καί Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου τῶν λατινοφρόνων.

1. Τό ἱστορικό πλαίσιο

Τό 1261 μετά ἀπό ἑξῆντα σχεδόν χρόνια δουλείας, ἔγινε ἡ ἀνάκτηση καί ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς σταυροφόρους. Ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ὁ Παλαιολόγος, γιά νά ἀποφύγει νέα ἐκστρατεία τῶν σταυροφόρων ἐναντίον τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, θέλησε νά ἀποσπάσει τήν εὔνοια καί φιλία τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Γρηγορίου Ι΄. Τό ἐνέχυρο, πού θά δινόταν, καί τό πρός θυσίαν σφάγιο, τό ὁποῖο θά κατατίθονταν στόν παπικό βωμό, ἦταν φυσικά ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἔπρεπε νά ὑποταχθεῖ στόν Παπισμό, ἀναγνωρίζοντας τήν αἵρεση τοῦ «Filioque», τήν παπική ἐξουσία καί αὐθεντία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τά ἄζυμα στή Θεία Λειτουργία καί ὅ,τι ἄλλο ἀξίωναν οἱ Πάπες. Ὁ αὐτοκράτορας, γιά νά πετύχει τόν σκοπό του, ἔπρεπε νά ἔχει σύμμαχο καί ὁμόφρονα καί τόν Πατριάρχη. Πατριάρχης τότε ἦταν ὁ Ἰωσήφ, ἄνδρας κατά πάντα ὀρθόδοξος, ἀντιτιθέμενος στήν κακή καί ψευδή ἕνωση Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ, καί ὑπέρμαχος τῆς καλῆς και ἀληθοῦς ἑνώσεως.

Τό 1274 ἔγινε στή Λυών τῆς Γαλλίας παπική ψευδοσύνοδος (ἡ 14ηΟἰκουμενική Σύνοδος τοῦ Παπισμοῦ), στήν ὁποία ἔστειλε ἀντιπροσωπεία ὁ αὐτοκράτορας, χωρίς τήν συγκατάθεση τοῦ Πατριάρχου. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δέχθηκαν τήν ψευδοένωση μέ τόν Πάπα. Ἐν συνεχείᾳ, ὁ αὐτοκράτορας, προκειμένου νά ἑδραιωθεῖ ἡ ψευδοένωση, ἄρχισε νά ἐξορίζει καί νά βασανίζει ποικιλοτρόπως τούς Ὀρθοδόξους. Ὑπέστησαν τά πάνδεινα οἱ φανεροί καί ἀφανεῖς ὁμολογητές τῆς πίστεως, διότι δέν δέχονταν νά ἀναγνωρίσουν τά τρία κεφάλαια, δηλαδή τό πρωτεῖο, τό ἔκκλητο καί τήν μνημόνευση τοῦ Πάπα κατά τήν τάξιν τῆς μνημονεύσεως τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν.

Μετά τήν ἐξορία τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ κατά τό ἔτος 1275 μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορα, ἀναβιβάσθηκε Πατριάρχης ὁ λατινόφρων καί ὁμόφρονάς του Ἰωάννης ΙΑ΄ ὁ Βέκκος. Κατ’ αὐτήν τήν περίοδο καί προκειμένου νά ἔχει βοήθεια ἀπό τούς Λατίνους, ὁ αὐτοκράτορας πίεζε ὅλους νά ἀποδεχθοῦν τήν ψευδοένωση, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκουμένους μοναχούς.

Ἡ ἐπιστολή, πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα, εἶναι ὄντως, ὄχι μόνο ἕνα ὁμολογιακό κείμενο, ἀλλά καί ἕνας ἀπλανής ὁδηγός πρός σωτηρίαν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως, στήν ὁποία ἀναφέρονται σέ ὅλα τά παραπάνω θέματα, πού μᾶς ἀπασχολοῦν.

2. Ἡ κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους. Ὑπόδικοι ἔναντι τῶν Θείων Κανόνων ὅσοι ἔχουν κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους.

Οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί στήν ἐπιστολή τους ἀναφέρονται στό θέμα τῆς κοινωνίας μέ ἀκοινωνήτους καί ὀνομάζουν ὑποδίκους ἔναντι τῶν ἱερῶν Κανόνων ὅσους ἔχουν κοινωνία μέ ἀκοινώνητους. 

Λέγουν : «Πῶς γοῦν θεμιτόν καί θεάρεστον ἑνωθῆναι τοῖς τοιούτοις ἡμᾶς, ὧν δικαίως καί κανονικῶς ἐξεκόπημεν, ἀμεταβλήτως ἔχουσι τῶν αἱρέσεων; Εἰ τοῦτο καταδεξόμεθα, τό ὀρθόδοξον καί ἐν ἑνί τό πᾶν ἀνατρέπομεν καί ἐν ὅσοις οἱ ἀναξίως δεχόμενοι ἀνατρέπουσιν. Λέγουσι γάρ οἱ θεῖοι καί ἱεροί κανόνες˙ «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, ἀφοριζέσθω», καί ἀλλαχοῦ˙ «Ὁ ἀκοινωνήτοις συγκοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς ἐκκλησίας», καί πάλιν˙ «Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Ἐν ὅσοις γοῦν οὗτοι ἐγκαλούμενοι ὑπό εὐθύνας εἰσί, τοῖς αὐτοῖς ἅπασι καί ἡμεῖς, εἰ καταδεξοίμεθα, παρά τῶν θείων κανόνων τῶν ἐν Πνεύματι ἀποφαινομένων ὑπόδικοι γινόμεθα»[1].

Δηλ. «Πῶς εἶναι, λοιπόν, νόμιμο καί θεάρεστο νά ἑνωθοῦμε μέ ἐκείνους, ἀπό τούς ὁποίους ἀποκοπήκαμε δίκαια καί κανονικά, ἐφ’ὅσον παραμένουν ἀμετάβλητοι στίς αἱρέσεις τους; Ἐάν τό δεχθοῦμε αὐτό, ἀνατρέπουμε μονομιᾶς τά πάντα καί καταργοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί μάλιστα σ’ἐκεῖνα τά σημεῖα, πού τήν ἀνατρέπουν καί αὐτοί, πού γίνονται ἀποδεκτοί τώρα ἀναξίως. Διότι, οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες λέγουν «Ὅποιος συμπροσευχηθεῖ μέ ἀκοινώνητο, ἀκόμη καί μέσα σέ σπίτι, νά ἀφορίζεται»[2] ( 10ος Ἀποστολικός). Καί σέ ἄλλο μέρος : «Ὅποιος κοινωνεῖ μέ ἀκοινωνήτους, νά εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας»[3] (2ος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ.). Καί παλι : «Ὅποιος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον». Ἄν, λοιπόν, δεχθοῦμε τήν ψευδοένωση, θά γίνουμε καί ἐμεῖς ὑπόδικοι ἀπέναντι στούς Θείους Κανόνες, πού ἀποφαίνονται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι γιά ὅλα ὅσα καί αὐτοί κατηγοροῦνται καί εἶναι ὑπεύθυνοι».

3. Ἡ κοινωνία διά τῆς μνημονεύσεως. Μέγα ψεῦδος ἡ μνημόνευση αἱρετικῶν ὡς ὀρθοδόξων. Ἀπομάκρυνση ἀπό τούς μνημονεύσαντες.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀναφέρονται στό ἀδύνατον τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στήν Θεία Λειτουργία, διότι αὐτό ἀποτελεῖ μέγα ψεῦδος καί ἀνίερο θέατρο, πού παίζεται ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου. Ἐπίσης, συμβουλεύουν τους ὀρθοδόξους νά ἀπομακρυνθοῦν ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, αὐτῶν πού μνημόνευσαν τόν Πάπα, διότι αὐτοί θεωροῦνται πλέον ἱεροκάπηλοι. 

Λέγουν : «Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυόμεθα λέγειν, εἰ τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἱργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ’ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις, ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ ἀμώμου, ἵνα ἡμᾶς ἐξιλάσηται τῷ Πατρί καί ἑαυτῷ καί τάς ἁμαρτίας ἡμῶν διά τοῦ ἰδίου αἵματος καθαρίσῃ ὁ ἀναμάρτητος; Ποῖος ᾃδης ἐξερεύξηται τό μνημόσυνον τοῦ παρά τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐκκοπέντος ἀξίως, ὡς κατά Θεοῦ καί τῶν θείων τραχηλιάσαντος, καί διά τοῦτο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ γενήσεται; Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων; Εἰ δέ ὁ προκείμενός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα ψεῦδος τοῦτο δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον πατριάρχην μετά τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν. Ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων σκηνικῶς παίξομεν καί τό μή ὄν ὡς ὄν ὑποκρινώμεθα; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθόδοξος ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται»[4];

Δηλ. «Ἄν, λοιπόν, ἐμποδιζόμαστε νά χαιρετᾶμε τόν αἱρετικό ἁπλά στόν δρόμο καί ἄν δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά τόν βάλουμε σ’ἕνα συνηθισμένο σπίτι, πῶς δέν εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά τόν εἰσάγουμε, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα σ’αὐτά τά ἴδια τά ἄδυτα, πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα τοῦ ἀμώμου Υἱοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ ἀναμάρτητος (Υἱός) νά μᾶς ἐξιλεώσει στόν Πατέρα καί τόν Ἑαυτό Του καί νά καθαρίσει τίς ἁμαρτίες μας μέ τό ἴδιο τό Αἷμα Του; Ποιός ᾃδης θά ἀναφωνήσει τήν μνημόνευση τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἀποκόπηκε δίκαια ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐξ αἰτίας τῆς αὐθάδειάς του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων Μυστηρίων, καί θά γίνει μ’αὐτόν τόν τρόπο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ; Διότι, ἄν ἀκόμη καί ὁ ἁπλός χαιρετισμός μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς τῶν πονηρῶν ἔργων αὐτοῦ, πού χαιρετᾶμε, πόσο μᾶλλον ἡ μνημόνευσή του ἐκφώνως καί μάλιστα τήν στιγμή, πού ἀντικρύζουμε μέ φρίκη τά θεῖα Μυστήρια; Ἄν αὐτός ὁ Ἴδιος, πού βρίσκεται μπροστά μας, εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψεῦδος, τό νά συγκατατάσσεται δηλ. ὁ Πάπας μεταξύ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν; Μήπως θά παίξουμε θέατρο κατά τόν καιρό τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καί θά ὑποκριθοῦμε ὅτι εἶναι ὑπαρκτό, αὐτό πού δέν ὑπαρκτό; Καί πῶς θά τά ἀνεχθεῖ αὐτά ἡ ψυχή τοῦ Ὀρθοδόξου καί δέν θά ἀπομακρυνθεῖ ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία αὐτῶν, πού τόν μνημόνευσαν, καί δέν θά τούς θεωρήσει ἱεροκαπήλους»;

4. Ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ διά τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν μολυσμός.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐξηγοῦν γιὰ ποιό λόγο μνημονεύουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸ γίνεται, ὄχι γιατὶ, χωρὶς τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως, δὲν ἐπιτελεῖται τὸ μυστήριο, κατὰ τὴν σφαλερὴ γνώμη μερικῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ «τέλεια συγκοινωνία» καί ἡ ταυτότητα πίστεως τοῦ μνημονεύοντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Ἀναφέρουν μάλιστα καὶ τὴν ἐξήγηση τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Θεοδώρου Ἀνδίδων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἱερουργὸς ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιὰ νὰ δείξει ὅτι κάνει ὑπακοὴ στὸν προϊστάμενό του, ὅτι ἔχει τὴν ἴδια πίστη μ’ αὐτὸν καὶ ὅτι εἶναι διάδοχος τῶν θείων Μυστηρίων. Ἄς προσέξουμε ἐδῶ ὅτι γίνεται λόγος γιά μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ. 

Λέγουν : «Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο˙ γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, «δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ τῆς πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος». Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς˙ «Ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην˙ καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν οὐ καταθαρρῶ, πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». Ταῦτα δέ ὁ πατήρ, πρό δέ τούτου καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν, οὕτως εἰπών˙ «Ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου – πῶς; – ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ἧν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά». Τί τούτων φωτεινότερον καί ἀληθέστερον»[5];

Δηλ. «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά την ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς : «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς : «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμο μου καί βεβήλωσαν τά ἅγιά μου»[6]. Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουν τά πάντα κοινά μέ ὅλους˙ καί ποιό ἄλλο ἐναργές καί ἀληθινό παράδειγμα ἀπ’αὐτό χρειαζόμαστε»;

5. Δέν χωρᾶ οἰκονομία στήν μνημόνευση αἱρετικῶν. Βέβηλη οἰκονομία. Πῶς θεωροῦνται οἱ μνημονεύοντες αἱρετικούς.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ μνημόνευση αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου στή Θεία Λειτουργία δέν μπορεῖ καθόλου νά νοηθεῖ σάν οἰκονομία. Ἀντιθέτως, εἶναι βεβήλωση τοῦ μυστηρίου, ἀπώθηση ἀπ’ αὐτό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρνηση τῆς υἱοθεσίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἔκπτωση ἐκ τῆς ἀληθοῦς καί ὀρθοδόξου πίστεως. Εἶναι ἄξιο πάσης προσοχῆς τό γεγονός ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες θεωροῦν ὅτι οἱ μνημονεύοντες αἱρετικό συγκοινωνοῦν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς,εἶναι ὁμολογουμένως ἀσυγχώρητοι καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων, καίγεμάτοι ἀπό κάθε αἵρεση.

Λέγουν : «Ἀλλ’ὡς οἰκονομίαν τοῦτο ποιήσομεν; Και πῶς δεχθήσεται οἰκονομία τά θεῖα βεβηλοῦσα, κατά τόν τοῦ Θεοῦ εἰρημένον λόγον, καί ἐκ τῶν θείων ἀπωθοῦσα τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα, καί τῆς ἐντεῦθεν ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς υἱοθεσίας τούς πιστούς ἀμετόχους ποιοῦσα; Καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας ζημιωδέστερον; Αὕτη κοινωνία αὐτῶν ἐστι πρόδηλος καί ἐν ἑνί τοῦ παντός ὀρθοῦ ἔκπτωσις καί ἀνατροπή. «Ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι», καί˙ «ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς ἐκκλησίας», καθά δή καί οὗτοι οἱ γενναῖοι τῇ ἀπειθείᾳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν «καί Ἰουδαίοις καί Ἀρμενίοις καί Ἰακωβίταις καί Νεστοριανοῖς καί Μονοθελήταις καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, πᾶσιν αἱρετικοῖς συγκοινωνοῦσι»˙ καί διά τοῦτο μόνον, εἰ μή διά τί ἄλλο, ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοί εἰσι καί πᾶσιν ὑπόδικοι τῶν ἐκείνων θεοστυγέσιν αἱρέσεσιν. Εἰκός δέ καί ἐντεῦθεν, ἐκ τοῦ μή διαστέλλεσθαι τῶν αἱρετικῶν δηλαδή, κατά τόν τῆς ἐκκλησίας κανόνα καί τόν τοῦ Θεοῦ ἄνωθεν νόμον, πάσης ἀνάπλεοι αἱρέσεως ἐγένοντο, καί οὐκ ἄλλοθεν»[7].

Δηλ. «Ἤ μήπως νά κάνουμε τήν ἕνωση σάν ἕνα εἶδος οἰκονομίας; Και πῶς νά γίνει δεκτή μία οἰκονομία, ἡ ὁποία βεβηλώνει τά θεῖα Μυστήρια, κατά τόν θεῖο λόγο, πού προαναφέραμε, καί ἀπωθεῖ ἀπ’αὐτά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί στερεῖ ἀπό τούς πιστούς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν Χάρι τῆς υἱοθεσίας, πού πηγάζει ἀπ’αὐτά τά Μυστήρια; Καί τί πιό ἐπιβλαβές ἀπό μία τέτοια οἰκονομία; Αὐτή εἶναι φανερή κοινωνία μ’αὐτούς καί μ’ἕνα λόγο ἔκπτωση καί ἀνατροπή κάθε ὀρθοῦ. «Διότι, αὐτός, πού δέχεται αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ ἐκεῖνον» καί «αὐτός, πού κοινωνεῖ με ἀκοινωνήτους, εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπειδή καί αὐτοί οἱ γενναῖοι, ἐξαιτίας τῆς ἀπείθειάς τους στούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, «συγκοινωνοῦν καί μέ τούς Ἰουδαίους καί μέ τούς Ἀρμενίους καί μέ τούς Ἰακωβῖτες καί μέ τούς Νεστοριανούς καί μέ τούς Μονοθελήτες καί, γιά νά μιλήσουμε γενικά, μέ ὅλους τούς αἱρετικούς». Καί γι’αὐτό μόνο, ἄν ὄχι γιά κάτι ἄλλο, εἶναι ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων. Καί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ἀπ’αὐτό καί μόνο καί ὄχι ἀπό ἀλλοῦ, δηλαδή ἀπό τό νά μήν διέστειλλαν (ξεχώρισαν) τούς ἑαυτούς τους ἀπό τούς αἱρετικούς, σύμφωνα μέ τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ἀπό πάνω, ἀπό τόν οὐρανό, νά γέμισαν ἀπό κάθε αἵρεση».

Στό ἴδιο πνεῦμα μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς οἰκονομίας, κινεῖται καί ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κυρός Μιχαήλ ὁ Ἀγχιάλων στόν διάλογό του πρός τόν πορφυρογέννητο βασιλέα Μανουήλ τόν Κομνηνό.

Ὁ Βασιλεύς τοῦ λέγει : «Ἀλλ’ «οἰκονομεῖν ἐν κρίσει» δέον τά πράγματα – οὐ γάρ μόνον τούς λόγους – καί κιρνᾶν τῇ αὐστηρίᾳ τήν ἐπιείκιαν». Δηλ. «Ἀλλά, πρέπει νά οἰκονομήσουμε μέ διάκριση τά πράγματα» – ὄχι μόνο τούς λόγους – καί νά ἀναμίξουμε στήν αὐστηρότητα τήν ἐπιείκια».

Ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ : «Ἐν ἄλλοις τοῦτο». Δηλ. «Σέ ἄλλα θέματα αὐτό μπορεῖ νά γίνει».

Ὁ Βασιλεύς τοῦ λέγει : «Κἄν τοῖς θείοις αὐτοῖς». Δηλ. «Καί στά θεῖα πράγματα».

Καί ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ : «Οὕτω σύ, ἀλλ’οὔχ ὁ πολύς καί μέγας Βασίλειος˙ τοὐναντίον δ’ἅπαν μηδέ τό βραχύτατον παραθραύειν διά λόγον οἰκονομίας τῶν πνευματικῶν ἐνομοθέτησε διατάξεων. Καί μάλα εἰκότως˙ οὐ γάρ ἄν τις κρεῖττον οἰκονομοίη τοῦ τό πᾶν ἐπιβλέποντος, καί διόλου δέον ἐχομένους αὐτοῦ καταλιμπάνειν τά καθ’ἡμᾶς ὅπως ἐκείνῳ οἰκονομοῖτο καί διεξάγοιτο˙ οὕτω γάρ ἄν ὡς ἄριστα φέροιτο. Εἰ δέ τις οἰκονομεῖν ἐγχειροίη χωρίς οἰκονομίας τῆς ἄνωθεν, δι’ὧν τά συμφέροντα πραγματεύεται, διά τούτων λάθῃ ἑαυτῷ τά χείριστα διαθέμενος˙ οὐδέ πόλιν φυλάξει, οὐδ’μοἰκονομῆσαί τι δυνηθείη «μή τοῦ Κυρίου οἰκονομοῦντός τε καί φυλάσσοντος, ἀλλά μάτην μέν ἀγρυπνήσει», ἐπί κενοῦ δέ τόν μόχθον εἰς τά θέμεθλα καταβάληται»[8].

Δηλ. «Ἔτσι λές ἐσύ, ἀλλά ὄχι ὁ πολύς καί μέγας Βασίλειος˙ ἐντελῶς ἀντίθετα αὐτός νομοθέτησε νά μήν παραβιάζουμε τό παραμικρό ἀπό τίς πνευματικές διατάξεις γιά λόγους οἰκονομίας. Γιατί δέν θά μποροῦσε νά οἰκονομήσει κανείς καλύτερα ἀπό Αὐτόν, πού ἐπιβλέπει τό πᾶν, καί γενικά πρέπει, ἀκολουθώντας Αὐτόν, νά ἀφήνουμε καθ’ἡμᾶς ὅπως οἰκονομοῦνται καί διεξάγονται ἀπό Ἐκεῖνον. Ἄν, ὅμως, ἐπιχειρεῖ κανείς νά οἰκονομεῖ χωρίς τήν ἄνωθεν οἰκονομία, μέ πράγματα, πού ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντά του, μέ αὐτό, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ, θά κατορθώσει τά χείριστα. Οὔτε τήν Πόλη θά φυλάξει, οὔτε θά μπορέσει κάτι νά οἰκονομήσει, ἄν ὁ Κύριος δέν οἰκονομεῖ καί δέν φυλάξει, ἀλλά μάταια θά ἀγρυπνήσει καί θά πέσουν στό κενό οἱ κόποι, πού ἔβαλε στά θεμέλια». 

6. Οἱ τραγικές καί φρικτές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς παραθέτουν τίς τραγικές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ. Ὅσοι μνημονεύουν αἱρετικούς συγκοινωνοῦν μαζί τους μέ τελειοτάτη κοινωνία καί εἶναι ἕνα μ’αὐτούς˙ πρέπει νά καθαιρεθοῦν καί νά ἀποκηρυχθοῦν˙ στεροῦνται τῆς ἱερωσύνης καί εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Λέγουν : «Ἀλλά τί βλάπτειν μνημονεύειν τοῦ αἱρετικοῦ; Φασίν οἱ θεῖοι καί ἱεροί κανόνες τῶν ἁγίων ἀποστόλων˙ «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω». Οὗτοι δέ οἱ τοῦτο κακῶς καί ἀθέως παρεισφθείραντες τῇ ἐκκλησίᾳ οὐκ ἐν οἴκῳ, ἀλλ’ἐν ναῷ Θεοῦ, αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ προκειμένου ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης, οὐχί τῷ ἀκοινωνήτῳ, ἀλλά τῷ αἱρετικῷ, καί οὐχί μόνῳ τῷ συνεύξασθαι, ἀλλ’ ἐν τελειοτάτῃ κοινωνίᾳ ἐπί τοῦ τῆς ζωῆς ποτηρίου συγκοινωνοῦσι, καί διά τοῦτο ἕν εἰσί μετ’αὐτῶν. Λέγει γάρ καί ἕτερος κανών˙«Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται», καί πάλιν ἕτερος τῆς ἐν Καρθαγένῃ ἁγίας συνόδου ρκδ΄˙ «Ὅστις ἐπίσκοπος τούς Δονατιστάς τυχόν οἶδε πρός τήν καθολικήν ἐκκλησίαν μή ὑποκύψαντας, ἤ ἑτέρους αἱρετικούς, και συγκοινωνήσει αὐτοῖς, λέγων πρός τήν ὀρθοδοξίαν μετατρέψαι αὐτούς, ὁ τοιοῦτος ὡς ψευδόμενος περί τῆς κοινωνίας αὐτῶν καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀπατήσας, ἔσται καθῃρημένος καί ἐκκήρυκτος». Ἐντεῦθεν συνορῶμεν ὅτι οἱ κοινωνήσαντες ἐπίσκοποι τοῖς αἱρετικοῖς καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καθολικῇ ἀπωλείᾳ ὑποβαλόντες, ἅμα μέν καί τῆς ἱερωσύνης στεροῦνται καί ἐκκήρυκτοι δέ γίνονται, ἥτοι πᾶσι δηλοῖ ὡς ἀποκεκομμένοι τοῦ ὀρθοδόξου σώματος τῆς ἐκκλησίας»[9].

Δηλ. «Ἀλλά, τί βλάπτει τό νά μνημονεύει κανείς τόν αἱρετικό; Λέγουν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων˙ «Ἄν κάποιος μόνο συμπροσευχηθεῖ σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, αὐτός νά ἀφορίζεται». Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κακῶς καί ἀθέως εἰσήγαγαν, ὄχι μόνο τήν συμπροσευχή, ἀλλά καί τήν μνημόνευση, ὄχι μόνο τοῦ ἀκοινωνήτου, ἀλλά καί τοῦ αἱρετικοῦ στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα, αὐτοί συγκοινωνοῦν μέ τελειοτάτη κοινωνία στό ποτήριο τῆς ζωῆς, καί γι’αὐτό εἶναι ἕνα μ’αὐτούς. Γιατί λέγει κι ἄλλος Ἱερός Κανόνας˙«Αὐτός, ὁ ὁποῖος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον». Καί πάλι ἄλλος Ἱερός Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἁγίας Συνόδου[10], ὁ 124ος, λέγει ˙ «Ὅποιος Ἐπίσκοπος τυχόν γνωρίζει ὅτι οἱ Δονατιστές ἤ ἄλλοι αἱρετικοί δέν ἐπέστρεψαν στήν Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία καί συγκοινωνήσει μ’αὐτούς, λέγοντας ὅτι θά τούς μεταστρέψει πρός τήν Ὀρθοδοξία, αὐτός, ἐπειδή εἶπε ψέμματα σχετικά μέ τήν κοινωνία τους καί ἀπάτησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι καθηρημένος καί ἀποκηρυγμένος». Ἀπό αὐτό βγάζουμε τό συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι, πού κοινώνησαν μέ τούς αἱρετικούς καί ὑπέβαλαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ σέ καθολική ἀπώλεια, ταυτοχρόνως καί τήν ἱερωσύνη στεροῦνται καί γίνονται ἀποκηρυγμένοι, δηλαδή λογίζονται ἀπό ὅλους ὡς ἀποκομμένοι ἀπό τό Ὀρθόδοξο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».

Αὐστηρότερη θέση γιά τό θέμα τῆς κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ τηρεῖ ὁ Ἀθανάσιος ὁ Β΄, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας τήν περίοδο τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Λυών, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι ὅσοι ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημονεύουν τούς αἱρετικούς ὡς ὀρθοδόξους στά Ἱερά Δίπτυχα, βρίσκονται ὑπό κατάρα καί ἀνάθεμα καί εἶναι ἀκοινώνητοι. 

Γράφει σέ ἐπιστολή του : «Οἵτινες δέ παρά ταύτας καί θείας καί σωστικάς παραδόσεις ἤ πιστεύουσιν ἤ πράττουσιν ἤ κακοσχόλως εὐαγγελίζονται τῷ λαῷ τοῦ Χριστοῦ εἰς σύστασιν μέν τῶν οἰκείων ἐρεσχηλιῶν, ἀθέτησιν δέ τῶν θείων καί ἱερῶν συνόδων, εἰς ἀπάτην δέ τῶν ἁπλουστέρων καί ὄλεθρον, ἀνάθεμα, ἀνάθεμα, ἀνάθεμα. Ἀλλά και οἱ τοῖς τοιούτοις πρός οἱανδήποτε κοινωνοῦντες κοινωνίαν, ἤ κοινωνήσαντες, ἤ τούτων ὡς εὐσεβῶν μνημονεύοντες, ἐπιμενόντων ἔτι αὐτῶν κακογνωμοσύνῃ καί ἀθεότητι, ὑπό κατάραν καί ἀνάθεμα ἔστωσαν, ἔστ’ἄν μετά τούτων αἱροῦνται τήν ἀπό Θεοῦ χωρίζουσαν ἕνωσιν. Εἰ γάρ «ὁ ἀκοινωνήτῳ κἀν ἐν οἴκῳ συνευξάμενος ἀκοινώνητος», ὡς ὁ ἀποστολικός διαγορεύει κανών, πολλῷ μᾶλλον ἀκοινώνητος ὁ ἐπ’ἐκκλησίας αὐτοῖς συνευχόμενος καί τούτων ἐν ἱεροῖς διπτύχοις μνημονεύων ὡς εὐσεβῶν καί τήν αὐτῶν ἐπιφημίζων κακοδοξίαν ὡς ἔννομον, ἥν τό πρίν, ὡς οὐκ ἀντίθεος, χλεύης οὖσαν ἀξίαν ἐχλεύαζε καί κατ’αὐτῆς ὡς εἰκός ἔλεγέ τε καί ἔγραψε. † οἱ καί εἰς τό ἑξῆς μνημονεύσαντες, οὕτω φρονοῦντες, οὕτω πράττοντες †»[11].

Δηλ. «Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἤ πιστεύουν ἤ πράττουν ἤ εὐαγγελίζονται μέ ἐπιπολαιότητα τόν λαό τοῦ Χριστοῦ ἐνάντια στίς θεῖες αὐτές καί σωστικές παραδόσεις, μέ σκοπό νά συστήσουν τίς δικές τους ἐρεσχελίες (φλυαρίες, μωρολογίες) καί νά ἀθετήσουν τίς θεῖες καί ἱερές συνόδους, γιά νά ἐξαπατήσουν καί νά ἐπιφέρουν τόν ὄλεθρο στούς ἁπλούστερους, αὐτοί ἄς εἶναι ἀνάθεμα (χωρισμένοι ἀπό τόν Κύριο). Ἀλλά καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μ’αὐτούς μέ ὁποιαδήποτε κοινωνία, ἤ κοινώνησαν ἤ τούς μνημόνευσαν ὡς εὐσεβεῖς, ἐνῶ αὐτοί ἐπιμένουν ἀκόμη στήν κακογνωμοσύνη καί τήν ἀθεότητά τους, αὐτοί νά εἶναι κάτω ἀπό κατάρα καί ἀνάθεμα, διότι ἐπέλεξαν τήν ἕνωση, πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Γιατί, ἄν «αὐτός, πού συμπροσευχήθηκε μόνο σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, εἶναι ἀκοινώνητος», ὅπως διαγορεύει ὁ Ἀποστολικός Κανόνας, πολύ περισσότερο εἶναι ἀκοινώνητος αὐτός, ὁ ὁποῖος συμπροσευχήθηκε μ’αὐτούς στήν Ἐκκλησία καί τούς μνημόνευσε ὡς εὐσεβεῖς στά ἱερά δίπτυχα καί ἀνεκήρυξε μέ βοή τήν κακοδοξία τους ὡς νόμιμη, τήν ὁποία προηγουμένως, ἐπειδή δέν ἦταν ἀντίθεος, τήν χλεύαζε, ἐπειδή ἦταν ἄξια χλεύης, καί ἔλεγε καί ἔγραφε φυσικά ἐναντίον της. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι στό ἑξῆς θά μνημονεύσουν, ἔτσι θά φρονοῦν καί ἔτσι θά πράττουν».

7. Ὁ 15ος Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ἡ διακοπή μνημονεύσεως δέν εἶναι σχίσμα, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τά σχίσματα καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας.

Ὅσον ἀφορᾶ τόν 15ο Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί στήν ἐπιστολή τους λέγουν τά ἑξῆς ἀποστομωτικά, ἀπευθυνόμενοι σέ ὅσους ἑσφαλμένα θεωροῦν ὅτι ἡ διακοπή μνημονεύσεως εἶναι σχίσμα : «Ἐμπεριέχεται δέ καί ἐν τῷ ιε΄ κανόνι τῆς ἁγίας καί μεγάλης συνόδου, τῆς Πρώτης καί Δευτέρας ἐπονομασθείσης, ὅτι οὐ μόνον ἀνευθύνους εἶναι, ἀλλά καί ἐπαινετέους τούς ἀποσχίζοντας ἑαυτούς καί πρό συνοδικῆς καταδίκης ἀπό τῶν δημοσίᾳ διδασκόντων αἱρετικά διδάγματα καί ὄντως προφανῶς αἱρετικῶν˙ οὐ γάρ ἀπέσχισαν ἑαυτούς ἀπό ἐπισκόπων, ἀλλ’ἀπό ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων˙ και τό παρά τούτων γεγονός ἐπαίνου ἄξιον καί προσῆκον ὀρθοδόξοις χριστιανοῖς, καί ὡς οὐ σχίσμα τοῦτο ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον μερισμῶν ἀπαλλαγή καί τῆς ἀληθείας ἐπικράτησις»[12].

Δηλ. «Ἐμπεριέχεται δέ καί στόν 15ο Κανόνα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐπονομάσθηκε Πρωτοδευτέρα, ὅτι αὐτοί, πού χωρίζουν τόν ἑαυτό τους, καί πρίν γίνει συνοδική καταδίκη, ἀπό τούς Ἐπισκόπους, πού διδάσκουν δημόσια αἱρετικά διδάγματα καί εἶναι προφανῶς αἱρετικοί, ὄχι μόνο δέν φέρουν καμμία εὐθύνη, ἀλλά πρέπει καί νά ἐπαινοῦνται. Διότι, δέν χώρισαν τόν ἑαυτό τους ἀπό ἀληθινούς ἐπισκόπους, ἀλλά ἀπό ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους. Καί αὐτό, πού ἔκαναν, εἶναι ἄξιο ἐπαίνου καί ταιριάζει στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Καί αὐτό δέν εἶναι σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον ἀπαλλαγή ἀπό τούς μερισμούς (τά σχίσματα) καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας».

Σέ ἔργο Ἀνωνύμου κατά τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου, γίνεται ἀναφορά στόν ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη, στήν διακοπή μνημονεύσεως, πού ἔκανε, καί στήν ἀποστροφή τῆς κοινωνίας, πού πρέπει νά ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο πρός τούς κατεγνωσμένους Λατίνους, ἀλλά καί πρός ὅσους εἶναι ὁμόφρονές τους καί συγκοινωνοῦν μ’αὐτούς.

Λέγει ὁ Ἀνώνυμος : «Εἰ οὗν ὁ ἅγιος οὗτος καί μέγας ὁμολογητής Θεόδωρος, τῶν βασιλέων ἐκείνων ὀρθοδόξων μέν ὄντων καί μηδέν ἐγκαλουμένων περί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, μόνον δέ ὅτι παρενόμησαν ἔν τισι καί ἀκανόνιστόν τι ἔκαστος ἐκείνων πεποιήκει, διά τοῦτο οὐ μόνον τῆς κοινωνίας ἐκείνων ἀπέστησεν ἑαυτόν, ἀλλά καί τό μνημόσυνον ἐκείνων ἀπό τῶν θείων συνάξεων ἐξέκοψεν, ἡμεῖς τί ἄδικον ἤ καινόν ποιοῦμεν ἀρτίως, διά τόν τοῦ Θεοῦ φόβον παριδόντες δόξαν ἀνθρωπίνην; Εἰ γάρ μή τοῖς θείοις πατράσιν ἀκολουθήσωμεν, ἐγκαλείτωσαν ἡμῖν˙ εἰ δέ τοῖς ἁγίοις ἑπόμεθα, ἵνα τί διωκόμεθα; Ταύταις δέ ταῖς δεσποτικαῖς καί εὐαγγελικαῖς αὐθεντίαις ἑπόμενοι, ἔτι δέ καί ταῖς ἀποστολικαῖς θεολογίαις καί συνοδικαῖς καί πατρικαῖς παραδόσεσι καί διατάξεσι, τούς Λατίνους τῶν τοιούτων θείων προσταγμάτων καί παραδόσεων μακράν ἐκτρεπομένους εὑρίσκομεν, καί διά τοῦτο τήν τούτων κοινωνίαν καί τῶν ὁμοφρονούντων καί συγκοινωνούντων αὐτοῖς λίαν ἀποστρεφόμεθα, πάντα θεσμόν ἀποστολικόν καί ἐκκλησιαστικόν λογιζομένους ὡς τό μηδέν»[13].

Δηλ. «Ἐάν, λοιπόν, αὐτός ὁ ἅγιος καί μεγάλος ὁμολογητής Θεόδωρος (ὁ Στουδίτης), παρ’ὅλο πού οἱ τότε βασιλεῖς ἦταν ὀρθόδοξοι καί σέ τίποτε δέν ἐγκαλοῦνταν σχετικά μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, παρά μόνο ὅτι παρανόμησαν σέ κάποια πράγματα καί καθένας ἔκανε κάτι ἀντικανονικό, καί γι’αὐτό, ὄχι μόνο ἀπεμάκρυνε τόν ἑαυτό του ἀπό τήν κοινωνία μ’ἐκείνους, ἀλλά διέκοψε καί τήν μνημόνευσή τους ἀπό τίς θεῖες συνάξεις, ἐμεῖς ποιό ἄδικο ἤ καινούργιο πρᾶγμα πράττουμε τώρα, ἀψηφώντας τήν ἀνθρώπινη δόξα, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ; Γιατί, ἐάν δέν ἀκολουθήσουμε τούς θείους πατέρες, αὐτοί θά μᾶς ἐγκαλέσουν. Ἐάν, ὅμως, ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους, τότε γιατί διωκόμαστε; Ἀκολουθώντας, λοιπόν, αὐτές τίς δεσποτικές καί εὐαγγελικές αὐθεντίες καί ἀκόμη περισσότερο τίς ἀποστολικές θεολογίες καί τίς συνοδικές καί πατερικές παραδόσεις καί διατάξεις, βρίσκουμε ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔχουν πάρα πολύ ἐκτραπεῖ ἀπό αὐτά τά θεῖα προστάγματα καί τίς παραδόσεις, καί γι’αὐτό πάρα πολύ ἀποστρεφόμαστε τήν κοινωνία μαζί τους, ἀλλά καί μέ ὅσους εἶναι ὁμόφρονες καί συγκοινωνοῦν μαζί τους, ἐπειδή κάθε ἀποστολικό καί ἐκκλησιαστικό θεσμό τόν θεωροῦν ὡς ἕνα τίποτα».

Δυστυχῶς, ἡ παραπανω ὁμολογιακή ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων δέν στάθηκε ἱκανή νά συνετίσει τόν βασιλέα Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τήν γενική ἀποδοχή τῆς ψευδοενώσεως τῆς Λυών.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδοκίμαζαν τήν ψευδοένωση, θεωροῦσαν ὅσους τήν ἀποδέχθηκαν ὡς μολυσμένους καί διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν λατινόφρονα πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο καί τούς ὁμόφρονές του[14]. Τούς κατηγοροῦσαν ὄτι ἐξέπεσαν τῆς ἱερωσύνης καί ὅτι τελοῦσαν ἄκυρα μυστήρια[15]. Αὐτό ἦταν σύμφωνο μέ τούς Κανόνες α΄ καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου[16]. Γι’αὐτό προέτρεπαν τούς πιστούς νά μήν ἐκκλησιάζονται μέ τόν Πατριάρχη καί τούς ὁμόφρονές του κληρικούς. Ὁ Βέκκος ἐπεκύρωσε τήν ψευδοένωση διά Συνόδου[17], ἐνῶ τόν Ἰούλιο τοῦ 1277 ἐξέδωσε «πατριαρχικό ἀφορισμό» ἔναντι τῶν «σχισματικῶν» Ὀρθοδόξων, πού ἦταν ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως.

8. Ἐπικαιροποίηση τῶν ἀνωτέρω στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική κατάσταση

Ἐάν θά θέλαμε νά ἐπικαιροποιήσουμε τά ὅσα μέχρι τώρα ἀναφέρθηκαν καί νά τά προσαρμόσουμε στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική κατάσταση, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἀκολουθώντας κατά πόδας τούς προαναφερομένους Πατέρες, ὅτι ὅσοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες καί Ἐπίσκοποι ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία, κοινό συλλείτουργο, κοινό ποτήριο καί μνημονεύουν στά Δίπτυχα τόν κατεγνωσμένο καί ἀκοινώνητο αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο καί τόν κατεγνωσμένο, σχισματοααιρετικό, ἀκοινώνητο ψευδομητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο θεωροῦνται ὡς ὑπόδικοι καί ὑπόλογοι ἔναντι τῶν ἱερῶν Κανόνωνγιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις, γεμάτοι ἀπό κάθε αἵρεση, ἱεροκάπηλοι, μολυσμένοι, ἀσυγχώρητοι, ἀκοινώνητοι, καθαιρετέοι, ἀποκηρυχτέοι, ἐστερημένοι ἱερωσύνης, ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εὑρίσκομενοι ὑπό κατάρα καί ἀνάθεμα, διότι συγκοινωνοῦν μαζί τους μέ τελειοτάτη κοινωνία καί μέσῳ αὐτῶν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς καί γίνονται ἕνα μ’αὐτούς.

Κάποιος θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλα τά ἀνωτέρω θά πρέπει νά ἀποφασισθοῦν καί νά ὀρισθοῦν ἀπό μία ὄντως Ὀρθόδοξη Σύνοδο. Φυσικά, ναί. Ἀλλά, μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὅσον ἀφορᾶ το Οὐκρανικό ζήτημα τό Πατριαρχεῖο Ρωσίας ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ σῶμα του μὲ παλαιότερη συνοδικὴ ἀπόφασή του τούς καθηρημένους καὶ ἀναθεματισμένους σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας καί μέ πρόσφατες συνοδικές ἀποφάσεις του κατεδίκασε σέ ἀκοινωνησία τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί ὅσους Ἱεράρχες ἀπό τήν Ἑκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας συλλειτούργησαν, κοινώνησαν καί μνημόνευσαν τοὺς σχισματοαιρετικούς. Παραλλήλως διέκοψε τήν μνημόνευση ἀπό τά Δίπτυχα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καί τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου. Μπορεῖ μέν νὰ μὴν εἶναι πανορθόδοξη, ἀλλὰ τοπική ἀπόφαση, εἶναι δέ πάντως κανονικὰ κατοχυρωμένη καὶ ὀρθή, ἰσχύει γι’ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀναγνωρίσθηκε ἀπ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία, πλήν τριῶν (Κωνσταντινουπόλεως, Ἑλλάδος, Ἀλεξανδρείας). Ἑπομένως, τά «ἔσται ἀκοινώνητος», ἤ «ἔστω ἀκοινώνητος», ἔχασαν τὴν μελλοντική τους διάσταση καὶ ἔγιναν παρούσα πραγματικότητα μὲ τὴν συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία εὐχόμαστε νὰ γίνει πανορθόδοξη.

Τέλος, πρός ἀντιμετώπιση τῆς τραγικῆς αὐτῆς καταστάσεως, οἱ μέν Ὀρθόδοξοι πιστοί ὀφείλουν νά ἀποδοκιμάζουν τήν ψευδοένωση μέ τόν Φραγκῖσκο, τόν Ἐπιφάνιο καί τούς σύν αὐτοῖς, νά μήν ἔχουν καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία καί νά μήν ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ ὅπου λειτουργοῦν οἰκουμενιστές, λατινόφρονες, παπόφιλοι καί σχισματόφιλοι Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες, Ἐπίσκοποι καί ὁμόφρονές τους κληρικοί, οἱ δέ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, πού ἀνήκουν ἐκκλησιαστικῶς σέ τέτοιους ἐπισκόπους, καλό θά ἦταν νά προβοῦν στήν ἐφαρμογή τοῦ ἱεροκανονικοῦ δικαιώματος τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως, ἡ ὁποία σέ καμμία περίπτωση δέν συνιστᾶ σχίσμα, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τά σχίσματα καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας.

[1] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 14-24, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395. 

[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 13.

[3] Ὅ. π., σσ. 407-408.

[4] Ἐπιστολή…, στίχ. 25-34, σ. 397 καί στίχ. 1-8, σ. 399. 

[5] Ἐπιστολή…, στίχ. 9-23, σ. 399 . 

[6] Ἰεζ. 22, 26.

[7] Ἐπιστολή…, στίχ. 24-33, σ. 399 και στίχ. 1-7, σ. 401.

[8] Διάλογος ὅν ἐποίησεν ὁ ἁγιώτατος καί σοφώτατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κῦρ Μιχαήλ ὁ Ἀγχιάλων πρός τόν πορφυρογέννητον βασιλέα κῦρ Μανουήλ τόν Κομνηνόν περί τῆς τῶν Λατίνων ὑποθέσεως, ὅτε πολλοί τῶν ὑπό τόν πάπαν ἀρχιερέων καί ἐπισκόπων καί φρερίων εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατέλαβον, τῶν ἐκκλησιῶν ζητοῦντες τήν ἕνωσιν καί μηδέν τι ἕτερον ἀπό τῶν Γραικῶν ἀπαιτοῦντες ἤ παραχωρῆσαι τῷ πάπᾳ τῶν πρωτείων καί τῆς ἐκκλήτου, δοῦναι δέ τούτῳ καί τό μνημόσυνον, Dialoque deMichel d’Anchialos, στίχ. 1-28, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 357.

[9] Ἐπιστολή…, στίχ. 5-23, σ. 419.

[10] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, Τῆς ἐν Καρθαγένη Τοπικῆς Συνόδου Κανών ΡΛΓ΄ (124), ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 535.

[11] Ἀθανασίου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας ἐπιστολή, Lettre d’Athanased’Alexandrie (1276), στίχ. 8-23, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 345.

[12] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 6-14, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395.

[13] Ἀνωνύμου. Κατά τοῦ Βέκκου (Anonyme, contre Bekkos 1275), στίχ. 1-16, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 333.

[14] ΙΩ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Ὁ θρυλλούμενος διωγμός… ἐν Ἀθωνικῇ Πολιτείᾳ, σ. 223.

[15] ΧΡ. ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Ρώμη κατά τόν ιγ΄ αἰῶνα, σ. 109.

[16] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 170-172.

[17] ΑΡΧΙΜ. ΣΠ. ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, τ. β΄, Ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος» καί Σύλλογος «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης», Ἀθήνα 2014, σ. 18.

«Πάνος»

https://eugenikos.blogspot.com/

Ο γερ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός για τούς Πολιτικούς Ηγέτες και τις Αιρέσεις

- Οι σημερινοί Πολιτικοί Ηγέτες μας δεν έχουνε Πατριωτισμό, μας έχουνε πουλήσει στα μεγάλα Διεθνή συμφέροντα. Μήν περιμένετε απ' αυτούς κανένα καλό...

Μόνο ο Θεός θα μας προστατέψη για χάρη των αιμάτων των Αγίων Μαρτύρων και των Ηρώων πιστών προγόνων μας.

- Τις αιρέσεις εμείς δε θα τις ακολουθήσουμε, δεν θα ακολουθήσουμε τι μας λένε... Εμείς, θα πούμε: «Όχι κύριοι, κάτω τα χέρια! Εγώ είμαι Έλληνας ορθόδοξος χριστιανός, δε δέχομαι διδαχές, δε δέχομαι κατηχήσεις, δεν αλλάζω τα ιδανικά μου. Είμαι Έλληνας ορθόδοξος χριστιανός. Έξω από εδώ όλοι..!»

γερ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός (☩ 1η Ιουλίου 2009)

ΟΤΑΝ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙΣ TETOIO Ε Γ Κ Λ Η Μ Α, ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΒΑΡΙΑ Τ Ι Μ Ω Ρ Ι Α

ΑΝΙΕΡΟΙ Ουκρανοί στρατιώτες διαπομπεύουν ως άλλοι Ρωμαίοι στρατιώτες, τον Εσταυρωμένο! Χορεύουν μαζί του έχοντας Τον ...καβαλιέρο στόν χορό!!! 

Β Ι Ν Τ Ε Ο

Μαστουρωμένοι Ουκρανοί στρατιώτες, διαπομπεύουν ως άλλοι Ρωμαίοι στρατιώτες τον Εσταυρωμένο.

Χορεύουν μαζί του έχοντας Τον καβαλιέρο στο χορό!!!

Αφού λεηλάτησαν μια ακόμη εκκλησία στο Ντονμπάς, ξήλωσαν τον Εσταυρωμένο και εκ περιτροπής χορεύουν ταγκό μαζί του. 

Γελούν ασύστολα και χαχανίζουν. 

Όντως πέφτει φωτιά και τους καίει. 

Σκηνές βγαλμένες από την Κόλαση. 

Ο Αντίχριστος είναι εδώ είναι στην Ουκρανία… εξαχρείωση…

Είναι σταυρωτές όντως σταύρωσαν ανθρώπους στο Ντονμπάς!!!!

Ανάλογη σκηνή από τη ρώσικη ταινία ”το Θαύμα”, όπου η πρωταγωνίστρια επειδή την έστησε ο αρραβωνιαστικός της και δεν ήρθε στο 'πάρτι', ξεκρέμασε μια εικόνα του Αγίου Νικολάου και την έχρισε ...'καβαλιέρο' στο χορό! 

Το αποτέλεσμα ήταν να μείνει στήλη άλατος... 

Η ταινία ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

dimpenews.com

https://odysseiatv.blogspot.com/2022/07/tetoio.html