.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ὑπάρχει διαμυστηριακὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία (intercommunio) μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν; Ναί!


Ρουμάνος Ἐπίσκοπος κοινωνεῖ μὲ παπικούς (ἐδῶ)

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία δικαιολογία τῶν "εὐσεβῶν" κληρικῶν γιὰ τὴν ἀποφυγὴ διακοπῆς μνημόνευσης τῶν φιλενωτικῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι, ὅτι ἡ ἕνωση μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς δὲν ἔχει ἀκόμη γίνει, δὲν ὑπάρχει ἀκόμα διαμυστηριακὴ κοινωνία μὲ αὐτούς. Ἄρα ἄχρι καιροῦ κάνουμε Οἰκονομία γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Δὲν ἔχει γίνει πράγματι ἡ ἕνωση μὲ τοὺς Παπικούς;

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης εἶχε ἀποκαλύψει «ὅτι Ρωμαιοκαθολικὸς ἐπίσκοπος τοῦ εἶχε ἐκμυστηρευθῆ ὅτι κατὰ τὸ σχέδιο τοῦ Βατικανοῦ ἡ ἕνωσις δὲν θὰ γίνη ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ τῶν ἐπισκόπων, τῶν θεολόγων καὶ τῶν διαλόγων, ἀλλὰ μᾶλλον μέσῳ τοῦ λεγομένου λαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ, δηλαδὴ τῶν ἀμοιβαίων ἐπαφῶν καὶ τῆς σταδιακῆς ἐφαρμογῆς τῆς μυστηριακῆς διακοινωνίας (intercommunio), ἡ ὁποία τουλάχιστον ἀπὸ τὴν Ρώμη ἤδη ἐφαρμόζεται» (π. Γεωργίου Καψάνη, Ἡ κρίσις Θεολογίας καὶ Οἰκουμενισμοῦ ἐν Η.Π.Α., Ἀθήναι 1968).

Εἶχε δίκιο ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης; Δυστυχῶς ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, ναί!

Στὰ κείμενα ποὺ ἔχει δημοσιεύσει μέχρι τώρα ὁ «εὐσεβὴς» μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος διαβάζουμε ὅτι ἡ ἕνωση ἔχει πράγματι γίνει. Τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀναγνώριση μυστηρίων καὶ τὴν συμμετοχὴ σ’ αὐτά. Στὴν σελ. 196 τοῦ βιβλίου του «Ἡ «Ἁγία καὶ Μεγάλη» Σύνοδος», ὁ Ναυπάκτου ἀναλύει τὸ αἱρετικὸ κείμενο ποὺ ἐξέδωσε ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων (μὲ τὴν ὁποία ἀκόμα ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία ὁ μητροπολίτης τους). Τὸ κείμενο τὴς ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων γράφτηκε τὸ 1975 καὶ ἀναφέρει (σελ. 180-184) ὅτι ἀπὸ τότε πραγματοποιοῦντο, καὶ μάλιστα συχνά, ἐπισκέψεις Χριστιανῶν σὲ αἱρετικοὺς ναοὺς, ὅτι ἀπὸ τότε ἐγίνοντο σ’ αὐτούς συμπροσευχὲς, ὅτι ἀπὸ τότε ἀναγνώριζαν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, ἀπὸ τότε ἀποδέχονταν ὅτι ἔχουν οἱ αἱρετικοὶ τὴν Χάριν καὶ ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τότε ἀποδέχονταν διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιολογίας στοὺς αἱρετικούς, καὶ ἄλλα τρομερὰ καὶ ἀνήκουστα. Μέ βάση αὐτὰ γράφει ὁ Ναυπάκτου τὰ ἑξῆς:

«Δὲν ἔχει σημασία ὅτι αὐτὸ τὸ «ὁμολογιακό» κείμενο κυκλοφόρησε πρὶν σαράντα (40) χρόνια, γιατὶ ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ἀφ’ ἑνὸς ἐπιβεβαιώθηκαν στὴν πράξη ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπόψεις, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προχώρησαν τὰ πράγματα σὲ χειρότερο βαθμό... Αὐτὸ δείχνει περίτρανα τὰ πράγματα στὴν λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» προχωροῦν πέρα ἀπὸ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, ἀφοῦ ὑπάρχει πλήρης «μυστηριακὴ διακοινωνία!».

Καὶ ἐνῶ τὰ παραπάνω ποὺ συμπεριέλαβε στὸ βιβλίο του, εἶναι ἀναδημοσίευση ἄρθρου του τοῦ 2016, στὶς σελ. 92-94 μεταξὺ ἄλλων ἐπισημαίνει:

«Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης... γράφει: “...ἐντὸς τοῦ βαπτίσματος κι ἂν ὑπάρχει μία διαίρεση, ἕνα σχίσμα, ἀκόμη μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ Ἐκκλησία... “

Ὁ Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (Ware) ἀναφέρεται στὸ ὅτι “ὄχι μόνον ὑπάρχει βάπτισμα στοὺς ἑτερόδοξους, ἀλλὰ καὶ θεία Εὐχαριστία... “

Ἐπίσης, ὁ Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων (σσ. ναί, ὁ πρώην ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κυρίλλου, αὐτός ποὺ πολλοὶ θεωροῦν ὑπερασπιστὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Σημειωτέον αὐτὰ τὰ εἶπε πρὶν τὸ Κολυμπάρι, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύει, ὅτι οἱ Ρῶσοι ἀπεῖχαν ἀπὸ τὴν Ψευτοσύνοδο κάθε ἄλλο παρὰ γιὰ λόγους πίστεως), τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας κάνει λόγο γιὰ ἀναγνώριση ὅλων τῶν Μυστηρίων μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου. Λέγει “...καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζουμε de facto τὰ Μυστήρια τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας“».

Καὶ μετὰ ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος Βλάχος καταθέτει στὶς σελίδες 150 ἕως 154 τὴν μεγάλη ἀπάτη κατὰ τῆς Πίστεως ποὺ συντελέστηκε τὸ 1965 μὲ τὴν ὑποτιθέμενη ἄρση ἀναθεμάτων καὶ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος καὶ οἱ ἀρχιερεῖς γνωρίζουν ἐδῶ καὶ καιρό, ἀλλὰ ποιοῦν τὴν ἀποδημοῦσα νήσσαν κοροϊδεύοντας τὸ ποίμνιο:

«Τὸ ἐκπληκτικὸ τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ἐνῶ τὸ ἑλληνικὸ κείμενο κάνει λόγο γιὰ ἄρση τοῦ ἀναθέματος ποὺ ἔγινε τὸ 1054 μ.Χ., τὸ πρωτότυπο γαλλικὸ κείμενο καὶ τὸ ἀγγλικὸ κάνουν λόγο γιὰ ἄρση ἀκοινωνησίας. Συγκεκριμένα. Τὸ ἑλληνικὸ κείμενο γράφει: «4) Ὅθεν ὁ πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ\ καὶ ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α’ μετὰ τῆς;περὶ αὐτὸν Συνόδου... β) ἀποδοκιμάζουσιν... τὰ ἐπακολουθήσαντα ἀναθέματα...

Τὸ γαλλικὸ (πρωτότυπο) κείμενο γράφει: «C‘ est porqouoi le pape Paul VI et le patriarche Athenagoras Ier en son synode… b) regreter également et enlever de la memoire et du milieu de l‘ Eglise les sentences d‘ excommunication…

Τὸ ἀγγλικὸ κείμενο γράφει: «Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I whith his synod, in common agreement… b) They likewise regret and remove both from memory and from the midst of the Church the sentences of excommunication…

Φαίνεται σαφέστατα, ὅτι τὸ μὲν ἑλληνικὸ κείμενο κάνει λόγο γιὰ ἄρση ἀναθεμάτων, τὰ δὲ ἄλλα κείμενα, γαλλικὸ καὶ ἀγγλικό, κάνουν λόγο γιὰ ἄρση ἀκοινωνησίας».

Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς σημαντικὲς ἀποκαλύψεις στὴν σελ. 155:

«Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἰσχυρίζονται σὲ διάφορες συζητήσεις ποὺ ἔχω κάνει μαζί τους ὅτι ἔγινε ἡ ἄρση ἀκοινωνησίας τὸ 1965, γι’ αὐτὸ προέρχονται στοὺς Ὀρθοδόξους Ναοὺς γιὰ νὰ κοινωνήσουν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ».

Καὶ μετὰ πάλι (σελ. 159): «Πάντως, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ γνωρίζουν ὅτι ἤρθη ἡ ἀκοινωνησία μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ γίνεται διάλογος γιὰ νὰ βρεθοῦν λύσεις σὲ μερικὲς διαφορὲς ποὺ εἶναι λεπτομεριακές... Καὶ ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους Κληρικοὺς ποὺ γνωρίζουν αὐτὴν τὴν ἱστορία, ἄλλοι τοὺς κοινωνοῦν, γιατὶ ἔτσι ἔχουν συμφωνήσει, καὶ ἄλλοι ποὺ ἀρνοῦνται νὰ τοὺς κοινωνήσουν βρίσκονται σὲ ἀμηχανία».

Τρομερὸ καὶ ἀνήκουστο! Ο Ναυπάκτου γνωρίζει ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία ὅτι παπικοί κοινωνοῦν σὲ ὀρθόδοξους ναούς, ὅτι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς τοὺς κοινωνοῦν μὲ τὴν εὐλογία τῶν ἐπισκόπων τους καὶ ἀντὶ νὰ πράξει ὡς ἐπίσκοπος τὸ ὀρθὸ καὶ πρέπον, δηλ. νὰ καταδικάσει τοὺς ἐνόχους καὶ νὰ τοὺς ἀποκλείσει ἀπὸ τὸ ἱερὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καταδικάζει αὐτοὺς ποὺ τὸ ἀγωνίζονται νὰ τὸ κάνουν. 

Καὶ εἶναι ἀπολύτων σίγουρο ὅτι ὄχι μόνο ὁ Ναυπάκτου, ἀλλὰ καὶ ὁ Πειραιῶς καὶ ὁ Κυθήρων, ὁ Μόρφου καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τὰ γνωρίζουν αὐτά, εἶναι γνωστὰ πᾶσι τοῖς παροικοῦσι τὴν Ἱερουσαλὴμ. Καὶ παρόλα αὐτά συνεχίζουν νὰ ἐφευρίσκουν δικαιολογίες καὶ ζητοῦν πληροφορία ἀπὸ τὸν Θεό, ὅταν τὰ στοιχεῖα εἶναι μπορστά τους καὶ ἄνευ ἀμφισβητήσεως.

Ἀκολουθεῖ ὅμως ἡ ἐπιβεβαίωση ὅλων τῶν παραπάνω κι ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς τοὺς ἴδιους καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ Augsburg τῆς Γερμανίας, ἐκεῖ ποὺ οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστὲς εἶναι ἰδιαίτερα ἐνεργεῖς. Στὴν ἱστοσελίδα τῆς ἐπισκοπῆς τους καὶ σχετικὰ μὲ τὴν ἐρώτηση ἂν ἕνας πιστός τους μπορεῖ νὰ κοινωνήσει σὲ ἄλλο δόγμα, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς:

«Ἀπὸ καθολικὴ ἄποψη μπορεῖ ἕνας καθολικὸς νὰ λάβει τὴν Θεία Μετάληψη ἀπὸ ὀρθόδοξο ἱερέα, ἂν δὲν ἀμφισβητήσει μὲ αὐτή του τὴν πράξη τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ποὺ δὲν δέχονται οἱ Ὀρθόδοξοι. Πρὶν ὅμως ἀπὸ τὴν μετάληψη καλὸ εἶναι νὰ ρωτήσει τὸν ὀρθόδοξο ἱερέα… Ἕνας ὀρθόδοξος πιστὸς ποὺ ζεῖ σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Βαυαρίας καὶ θέλει νὰ συμμετέχει στὰ μυστήρια μπορεῖ σ’ ἐμᾶς νὰ ἐξομολογηθεῖ, νὰ κοινωνήσει καὶ νὰ λάβει τὸ ἱερὸ Εὐχέλαιο»!!! (ἐδῶ).

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι οἱ πληροφορίες τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη ἦταν ἀπόλυτα σωστές. Καὶ μᾶλλον γι’ αὐτὸ μιλοῦσε γιὰ κομπογιαννῖτες ἐπισκόπους και ἱερεῖς, ἀφοῦ ἀπὸ τότε ἔβλεπε τὴν προδοσία ποὺ συνέβαινε στὴν Ἐκκλησία. Οἱ πληροφορίες τοῦ Ναυπάκτου καὶ αὐτὲς ἐγκυρότατες. Ὅμως οἱ «εὐσεβεῖς»ἱερεῖς συνεχίζουν νὰ κάνουν πῶς δὲν γνωρίζουν. Καὶ διοργανώνουν ἡμερίδες καὶ ἡμερίδες καὶ γραφεῖα κατὰ τῶν αἰρέσεων, κάνουν οἰκονομίες γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν… τὸν τροχό; Δηλ. ὅτι ἡ διαμυστηριακὴ κοινωνία ἔχει ἤδη ἀποφασιστεῖ, ἤδη συμβεῖ καὶ προωθεῖται ὅλο καὶ περισσότερο. Ἔως πότε θὰ κωφεύουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου


Στην Γερμανία γιορτάζουν τα 50 χρόνια οικουμενισμού και αναγνώρισης εκκλησιαστικότητας και μυστηρίων και εδώ κάνουμε Οικονομία, γιατί ... δεν πέρασε πολύς καιρός!

Ο π. Κωνσταντίνος επαίνεσε τους «οικουμενικούς πρωτοπόρους εκείνης της εποχής, που επέδειξαν την προνοητικότητα και κουράγιο που χρειαζόταν ακόμα τότε για να... να είναι οικουμενικός».

Οι Οικουμενιστές εορτάζουν την προδοσία της Πίστεως και το ξεπούλημά της στις αγορές του σύγχρονου κόσμου κι εμείς; Εμείς διοργανώνουμε πανορθόδοξες συνάξεις για τις αιρέσεις στις οποίες δεν υπάρχει ο Οικουμενισμός και μνημονεύουμε τους προδότες και στα 50 και στα 100 χρόνια.

50 χρόνια ACK στη Βόρεια Ρήνανία-Βεστφαλία


Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κων/νος Μίρον πραγματοποίησε την τελετουργική ομιλία στην 50ή επέτειο του ACK στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Φωτογραφία: ACK

«Ο Οικουμενισμός δεν πρέπει να αποτελεί κομμάτι της συνήθους ποιμαντικής φροντίδας. Πρέπει να μπει στην καρδιά της κοινής φροντίδος.» Με αυτή τη δήλωση, ο Επίσκοπος του Münster Dr. Ο Felix Genn στην τελετή για τον εορτασμό της 50ης επετείου της Ομάδας Εργασίας των Χριστιανικών Εκκλησιών (ACK) στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία στις 18 Οκτωβρίου, δεν είχε καμία αμφιβολία για τη σημασία αυτού του κινήματος, το οποίο στοχεύει να κάνει ορατή την ποικιλομορφία των δογμάτων και επίσης να δώστε φωνή στις μικρότερες εκκλησίες. Η ίδρυση του ACK NRW τον Σεπτέμβριο του 1972 ανάγεται στην πρωτοβουλία του Βεστφαλικού προέδρου Ernst Wilm, ο οποίος το 1966 κάλεσε εκπροσώπους των ελεύθερων ευαγγελικών εκκλησιών, των παλαιών καθολικών κοινοτήτων και της περιφερειακής εκκλησίας της Βεστφαλίας να εδραιώσουν οργανωτικά τη συνεργασία τους. Σήμερα η Ομάδα Εργασίας έχει 36 εκκλησίες μέλη, πέντε από τις οποίες έχουν καθεστώς φιλοξενούμενου.

Στην εορταστική εκδήλωση στην καθολική ακαδημία FranzWärme Haus στο Münster συμμετείχαν εκπρόσωποι της ορθόδοξης, της ανατολίτικης ορθόδοξης, της ρωμαιοκαθολικής, της ελεύθερης εκκλησίας και της ευαγγελικής περιφερειακής εκκλησίας. Εκτός από τον Επίσκοπο Genn, ο Επίσκοπος Harald Rückert από την Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία της Γερμανίας, ο Επίσκοπος Εμμανουήλ Χριστουπόλεως από την Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας και ο Κρατικός Έφορος Dietmar Arends συζήτησαν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες του οικουμενισμού σε μια συζήτηση.

O Arends κάλεσε τους ανθρώπους να μην εγκαταλείψουν την αμοιβαία ακρόαση και κατανόηση. «Χρειάζεται να διατηρηθεί η δύναμη για να διαμορφωθεί ο οικουμενισμός», γνώριζε ο εκπρόσωπος της περιφερειακής εκκλησίας Lippe. Αλλά ενθάρρυνε: «Δεν υπάρχει ρήγμα τόσο βαθύ που να μην αξίζει να χτιστούν γέφυρες», εξήγησε ενόψει του παγκόσμιου οικουμενικού κινήματος, που θέλει να συμβάλει στη συμφιλίωση και την υπέρβαση των διχασμών μεταξύ των εκκλησιών. Ο Rückert έκανε έκκληση στους χριστιανούς εκπροσώπους να είναι ειλικρινείς και να αναζητούν κοινές οικουμενικές οδούς χωρίς φόβο.
ΤΟ CHARTA OECUMENICA ΉΤΑΝ ΈΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ ΟΡΌΣΗΜΟ

Στην τελετουργική του ομιλία, ο πρόεδρος του ACK στη Γερμανία, Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Ράντου Μίρον, αναφέρθηκε στην εποχή που ιδρύθηκε το ACK στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και θυμήθηκε με ευγνωμοσύνη τους «οικουμενικούς πρωτοπόρους εκείνης της εποχής, που επέδειξαν την προνοητικότητα και κουράγιο που χρειαζόταν ακόμα τότε για να... να είναι οικουμενικός». Ο π Κων/νος τόνισε την υπογραφή της Charta Oecumenica σε ομοσπονδιακό επίπεδο πριν από 20 χρόνια ως σημαντικό ορόσημο στην ιστορία του ACK, το κείμενο του οποίου εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει «ένα έγγραφο πολιτικής της οικουμενικής μας θέσης» και ταυτόχρονα «ένα προς- κάντε κατάλογο της οικουμενικής μας δράσης». Το ερώτημα του στόχου του οικουμενισμού είναι επομένως ακόμα σημαντικό για την οικουμενική εργασία: «Η ενότητα σημαίνει ομοιομορφία ή τυποποίηση;» αναρωτήθηκε ο Μιρόν.

Οι εκκλησίες στη Γερμανία αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις σε ένα πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό περιβάλλον, γι' αυτό «η πολυθρησκευτική σκέψη και δράση είναι μια από τις βασικές αρμοδιότητες χωρίς τις οποίες ο οικουμενισμός θα ήταν αδιανόητος στο μέλλον», είπε ο πρόεδρος. Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία σε σχέση με τη ρωσο-ορθόδοξη στάση, ο Μίρον ζήτησε μια διάκριση που είναι «ακόμη πιο σημαντική και απαραίτητη από πριν» σε αυτό το πλαίσιο. Ο Μίρον κατέληξε με μια έκκληση για το μέλλον του οικουμενισμού: «Ας μεταμορφώσουμε τον κόσμο! Ας μεταμορφώσουμε τις εκκλησίες! Ας αλλάξουμε τον εαυτό μας! Αυτό ισχύει και για τα επόμενα 50 χρόνια!».
ΣΥΝΕΡΓΑΣΊΑ ΓΙΑ ΤΡΊΤΟΥΣ

Στην εορταστική λειτουργία που ακολούθησε στην Überwasserkirche στο κέντρο της πόλης του Münster, ο Πρόεδρος της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Βεστφαλίας και Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Γερμανία, Δρ. Annette Kurschus, Ο Οικουμενισμός ως διαρκές έργο. «Ο Οικουμενισμός είναι ένα θεϊκό έργο που μπορούμε να το προσεγγίσουμε μόνο μαζί», εξήγησε στο κήρυγμά της. Ενθάρρυνε να μιλάνε μεταξύ τους: «Είναι καλύτερα να ρισκάρετε μια δυνατή λογομαχία παρά να κρύβεστε πίσω από τη σιωπηλή αδιαφορία ή τη σιωπηλή εχθρότητα».
Δεν χρειάζεται να επιλύονται όλες οι συγκρούσεις για να συνεργαστούμε. "Μερικές φορές βοηθάει πάρα πολύ όταν εργάζεστε μαζί για τρίτους, για παράδειγμα υποστηρίζοντας πρόσφυγες ή σώζετε μαζί ένα δέντρο και νιώθετε: Δεν είναι για εμάς, είναι για τον Χριστό." Επιτρέπονται διαφορετικές απόψεις, για παράδειγμα για τη διακονία ή το γεύμα. να γιορτάσουμε δώστε, γιατί "η συμφιλίωση και η ειρήνη δεν είναι ένα κράτος, αλλά ένας τρόπος", τόνισε ο Πρόεδρος Kurschus. Βρήκε ξεκάθαρα λόγια σχετικά με τον Ιουδαϊσμό. Ο διάλογος είναι αναπόσπαστο μέρος της χριστιανικής κοινότητας: «Ο Οικουμενισμός δεν ανέχεται τον αντισημιτισμό».

(Κείμενο: Ann-Christin Ladermann, Επισκοπή Münster)

Κακοδοξία Ἰσλάμ‒Μωάμεθ καὶ ἡ στάση τῶν “Ὀρθοδόξων” Οἰκουμενιστῶν

Με αφορμή την επίσκεψη του Βαρθολομαίου στο Μπαχρέϊν στο διαθρησκειακό συμβούλιο για το Ισλάμ αναδημοσιεύουμε την ακόλουθη μελέτη που περιλαμβάνει αποκαλυπτικά στοιχεία για το Κοράνι και την συγγραφή του που ήταν άγνωστα για τον έλληνα αναγνώστη

Μελέτη ἀποδεικτικὴ περὶ τῆς βλασφημίας καὶ κακοδοξίας τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοῦ προφήτη του Μωάμεθ καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας, ὅτι κι αὐτοὶ ἀποτελοῦν δρόμο πρὸς τὸν Θεό.



τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Εἰσαγωγή

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ πόνημα αὐτὸ ἀποτέλεσε ἡ ὁμιλία τοῦ ἀνεκδιήγητου βουλευτοῦ κ. Ζουράρη στὴν βουλή τῶν Ἑλλήνων. Ἐκεῖ ὁ βαπτισμένος Χριστιανός κ. Ζουράρης ἀπευθύνθηκε στὸν Θεό μὲ τὰ λόγια «Κύριε τῶν Δυνὰμεων» καὶ μετὰ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Θὰ τὸ πῶ καὶ στὸ ὄνομα τῆς Οἰκουμενικότητος καὶ στὸ ὄνομα τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας, Ἀλλαχοῦ Ἀκμπάρ»! (ἐδῶ)

Χρειάστηκαν κάποιες ὧρες νὰ ξεπεράσω τὴν ἔκπληξη καὶ τὴν ὀργή μου, καθώς στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὸ αἷμα, τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες χιλιάδων ἀγωνιστῶν καὶ μαρτύρων ἐναντίον τῶν ἐκφραστῶν τοῦ Ἰσλὰμ (καὶ ἀκόμα καὶ σήμερα ἀπειλεῖται ἀπὸ αὐτοὺς) καὶ στοῦ ὁποίου τὸ σύνταγμα τονίζεται ὡς πίστη μόνο ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη, ἐκφράστηκαν αὐτὰ τὰ λόγια. Μόλις ὅμως πέρασαν οἱ ὧρες αὐτὲς συνειδητοποίησα τὸ ἑξῆς: Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκπλήσσομαι. Τὸ παραδέχτηκε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ζουράρης, ὅτι αὐτὰ τὰ εἶπε στὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ναί, αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν ὕπαρξη οἱ Ἐπίσκοποί μας δὲν παραδέχονται ἢ ἀποκρύβουν, ἀλλὰ παράλληλα δουλεύουν γι’ αὐτὸ καὶ τὸ προωθοῦν μαζὶ μὲ τοὺς πολιτικούς. Ἄς δοῦμε μερικὰ παραδείγματα.

Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε δηλώσει σὲ ἐκδήλωση τῆς Κόκα-Κόλα (ἐδῶ) : «Ἔχω ἕνα μικρὸ ἀναμνηστικό. Μικρὸ καὶ σπουδαῖο ἀναμνηστικὸ γιὰ τὴν Δάφνη καὶ τὸν Μουχτὰρ. Αὐτὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Κοράνι. Τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας». (Τυχαία ἡ συμφωνία τῶν λόγων Βαρθολομαίου καὶ Ζουράρη περὶ μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας;).

Ὁ νέος Μητροπολίτης Κομοτηνής καὶ Μαρώνειας Παντελεήμων στὶς 26 Μαρτίου 2013 καὶ ἡμέρα Τρίτη, ἐπισκέφθηκε τὸν Μουφτὴ Κομοτηνῆς κ. Χαφίζ Τζεμαλὴ Μὲτσο στὰ γραφεῖα τῆς Μουφτείας. «Ἡ συνάντηση ποὺ διεξήχθη σὲ ἰδιαίτερο θετικὸ κλίμα, ὁ Μουφτὴς Κομοτηνής Χαφίζ Τζεμαλή Μὲτσο, εὐχαρίστησε τὸν Μητροπολίτη Κομοτηνῆς καὶ Μαρώνειας κ. Παντελεήμονα γιὰ τὴν ἐπίσκεψή του καὶ τὸνισε· αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη ἀποτελεῖ ἔνδειξη σύγκλισης μεταξὺ μουσουλμάνων καὶ χριστιανῶν τῆς περιοχῆς. Ὁ Σοφολογιότατος Μουφτὴς ἐπεσήμανε τὴν σημασία νὰ διδαχθεῖ ὁ λαός την θεϊκὴ κουλτούρα καὶ τόνισε ὅτι σὲ αὐτὸ καθοριστικὸ ρόλο παίζουν οἱ ηγέτες καὶ τῶν δύο θρησκειῶν. Ἡ συνάντηση ἔλαβε τέλος μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ ἀναμνηστικῶν δώρων». Ὁ Μουφτὴς προσέφερε στὸν Μητροπολίτη Κομοτηνῆς Παντελεήμονα ἕνα Κοράνι καὶ αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του προσέφερε μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ (ἐδῶ). 

Στὶς 18 Ἀπριλίου 2012 ἦταν ἡ σειρά τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων νὰ δωρίσει Κοράνια. «Στὸ πρίγκηπα τῆς Ἰορδανίας Ἐμίρ Γάζη καὶ στὸν Μουφτὴ τῆς Αἰγύπτου Ἀλί Τζούμαση Τζαμάκ. Μάλιστα στὸν πρίγκηπα δόθηκε Κοράνι “ἐξ ἐλεφαντοστοῦν” καὶ στὸν Μουφτὴ πλακέτα “μετ’ ἐπιγραφῆς χωρίων τοῦ Κορανίου”» (ἐδῶ). 

Τὰ ἴδια καὶ χειρότερα πράττει καὶ ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας καὶ ὁ Ἀλεξανδρείας.

Καὶ ἡ γραμμή τῶν Ὀρθοδόξων ποιμένων δὲν ἔχει τελειωμό: Συμπροσεύχονται μὲ Μουφτῆδες, ἐπισκέπτονται μουσουλμανικὰ κοιμητήρια, μνημονεύουν καὶ τελοῦν ἐπιμνημόσυνη δὲηση γιὰ μουσουλμάνους (ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν Κεμάλ) καὶ ἡ πτώση δὲν ἔχει τέλος. Οἱ δὲ θεολογικοὶ κύκλοι συναγωνίζονται τοὺς κληρικοὺς στὴν ἁγιοποίηση τοῦ Ἰσλὰμ: π.χ. «ὁ Ἀστέριος Ἀργύριου, μελετητὴς τοῦ Ἰσλὰμ καὶ καθηγητὴς στὸ Πανεπιστὴμιο τοῦ Στρασβούργου. Ἀναφερόμενος στὴν σύγχρονη ἰσλαμολογική ἔρευνα γράφει ὅτι οἱ ἰσλαμολόγοι ἀνεγνώρισαν στὸ Ἰσλὰμ «τὴ θρησκεία ποῦ δοξολογεῖ τὸν ἴδιο μὲ μᾶς Θεό, τὸ Θεό τοῦ Ἀβραὰμ, τὸν κοινό Πατέρα ὅλων τῶν πιστῶν». Εἶναι, ὡς γνωστὸν, ἀποστολική ἡ πίστις ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη Ὁδός πρὸς τὸν Θεό Πατέρα. Ἐν τούτοις ὁ καθηγητὴς Ἀργυρίου, σάν νὰ μή δέχεται τὴν πίστι αὐτὴ, ἐρωτᾶ: «Τί λοιπόν θὰ ἐμπόδιζε τὴ σύγχρονη θεολογία νὰ ἀναγνωρίσει στὸ πρόσωπο τῆς θρηκείας τοῦ Μωάμεθ μίαν “ὁδόν πρὸς σωτηρίαν” τῶν ἀνθρώπων;». Διότι, “τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ” (Ἰωάν. 3, 8) καὶ “ἀνεξερεύνητα Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ” (Ρωμ. 2, 33). Ὁ Θεός ἔχει τὴ δύναμη νὰ χρησιμοποιήση τὴν “ὁδὸν σωτηρίας” ὅπου θέλει καὶ ὅποτε τὸ κρίνει σκόπιμο. Ἡ ἄπειρος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀγάπη του μπορεῖ νὰ ἀνοίξει “ὁδούς θεογνωσίας καὶ σωτηρίας” ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς μας ἀδυνατεῖ νὰ ἐξιχνιάσει. Πῶς μποροῦμε λοιπόν νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ δράση τοῦ μωαμεθανισμοῦ στὸν κόσμο εἶναι ἔργο τοῦ Διαβόλου καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ;» (ἐδῶ).

Στοὺς αἱρετικοὺς μάλιστα τῆς Εὐρώπης τὸ Κοράνι διαβάζεται μέσα στοὺς ναούς τους, ὅπως π.χ. στὴν Νορβηγία (ἀλλά καὶ σὲ πολλές εὐρωπαϊκές χῶρες, Γερμανία κλπ.) κατὰ τὴν νορβηγική ἐφημερίδα Adresseavisen: «Γιὰ πρώτη φορά, τὸ Κοράνι ἀκούστηκε μέσα στὸν Ἐθνικό Καθεδρικό Ναό στὸ Τροντχάιμ τῆς Νορβηγίας. Τὰ κείμενα ἀπὸ τὸ Κοράνι διαβάστηκαν ἀπὸ δύο μαθητές. Διάβασαν ἀπὸ τὸ Κοράνι ἀφοῦ πιό πρὶν κάποιοι συμμαθητές τους εἶχαν διαβάσει κάποιους στίχους ἀπὸ τὴ Καινή καὶ τὴν Παλαιά Διαθήκη. Τὰ κοινὰ μηνύματα τόσο ἀπὸ τὴ Βίβλο ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ Κοράνι ἀφοροῦσαν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκζητήσουν τὴν “εἰρήνη” καὶ τὴν “δικαιοσύνη”. Η Faiza ἀπὸ τὴ Σομαλία ἀνέφερε τὸν “προφήτη Μωάμεθ”, ποὺ ἐνθαρρύνει τὸν ἀκροατὴ νὰ ἐπιλέξει τὸ καλό ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Ὁ “ἀγγελιοφόρος τοῦ Θεοῦ” ὑποσχέθηκε ὅτι οἱ ἐχθροί θὰ μετατρέπονται σὲ φίλους. Ο Laok ἀπὸ τὸ Ἰράκ ἀνέφερε τὴν ἀναφορά τοῦ προφήτη στὸ στενό μονοπάτι. Σύμφωνα μὲ τὸ Κοράνι, αὐτὸ εἶναι νὰ ἀπελευθερώσεις ἕναν σκλάβο καὶ νὰ δώσεις τροφὴ στοὺς φτωχοὺς ἀνθρώπους».

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους στὴν «ἀγάπη καὶ προσέγγιση» μεταξὺ Ἰσλὰμ καὶ Ὀρθοδοξίας εἶναι καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, τοῦ ὁποίου τὸ βιβλίο «Ἰσλὰμ» θὰ ἀναφερθεῖ συχνὰ στὸ πόνημα αὐτό. Ὁ Ἀναστάσιος εἶχε δηλώσει πολλάκις. «Τὸ Ἰσλὰμ ὅσο καὶ ὁ Χριστιανισμός ἔχουν τροφοδοτηθεῖ ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ στρῶμα ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν παράδοση τοῦ Ἀβραὰμ. Κοινὰ στοιχεῖα εἶναι, σὲ γενικές γραμμὲς, ἡ βεβαιότητα στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν κοινὴ καταγωγὴ τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ πίστη στὸ μήνυμα τῶν προφητῶν ποὺ μίλησαν ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστη στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ στὴν ἔσχατη κρίση. Πολλές ἐπίσης μορφές ἔκφρασης τῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας ἀκολουθοῦν παράλληλους δρόμους: προσευχή, ἐλεημοσύνη, νηστεία, ἀποδημίες, ὁμολογία πίστεως, διάφορες ἑορτές, σεβασμὸς τῆς τιμῆς καὶ περιουσίας» (ἐδῶ). /Ὁ Ἀναστάσιος μάλιστα προσθέτει στὰ παραπάνω ὑποτιθέμενα κοινὰ σημεῖα τὴν «εὐλάβεια πρὸς στὴν παρθένο Μαριάμ» καὶ τὴν ἀναγνώριση τῆς «γέννησης τοῦ Ἰησοῦ μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο» (Ἰσλὰμ, σελ. 212-213)!!!

Διαβάζοντας ὅλα αὐτὰ καὶ βλέποντας τὴν προώθηση καὶ παγίωσή τους καὶ ἀναλογιζόμενος, πόσοι πιστοί Χριστιανοί πέφτουν σ’ αὐτὴ τὴν οἰκουμενιστικὴ καὶ ὀλέθρια γιὰ τὴν ψυχὴ παγίδα, ἀποφάσισα νὰ συγγράψω αὐτὸ τὸ πόνημα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ συμβάλλω στὴν καταπολέμησή της. Διότι, ὅπως θὰ δοῦμε, τὸ Ἰσλὰμ κάθε ἄλλο εἶναι παρὰ ὅμοιο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, κάθε ἄλλο παρὰ συμβάλλει στὴν εἰρήνη καὶ στὴν ἀγάπη, τὸ Κοράνι κάθε ἄλλο παρὰ ἱερό βιβλίο εἶναι καὶ ὁ προφήτης τοῦ Μωάμεθ εἶναι μᾶλλον ψευδοπροφήτης καὶ πλάνος παρὰ προφήτης τοῦ Θεοῦ.

Πρέπει ὅμως νὰ σημειωθεῖ καὶ τὸ ἑξῆς: Μὲ τὸ πόνημα αὐτὸ δὲν καταδικάζονται οἱ μουσουλμάνοι ὡς ἄνθρωποι, οὔτε προωθεῖται ἡ ἄρνηση βοήθειάς τους, ὅταν ἔχουν κάποια ἀνάγκη. Τόσοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἀρνήθηκαν, ἀλλά βοήθησαν καὶ θεράπευσαν μὲ τὴν προσευχή τοὺς μουσουλμάνους, παρότι παράλληλα καυτηρίαζαν τὴν πλάνη τους. Ἐπίσης μὲ τὸ πόνημα αὐτὸ δὲν ἀναιρεῖται τὸ δικαὶωμά τους νὰ πιστεύουν, ὅ,τι αὐτοὶ θέλουν, χωρὶς διωγμούς καὶ ἐγκλήματα. Τὸ πόνημα αὐτὸ ἔχει σκοπό τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεώς μας καὶ τὸν διαφωτισμό τῶν πιστῶν ἀπέναντι σὲ μία προσπάθεια ἅλωσής τους ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ διαθρησκειακὴ προπαγάνδα ποὺ σαρώνει τὴν Ὀρθοδοξία. Στὸ πόνημα αὐτὸ θὰ παρουσιαστεῖ μὲ πηγές καὶ ὄχι αὐθαίρετες προσωπικὲς ἐκτιμήσεις τὸ μέγα χάος ποὺ χωρίζει τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν θρησκεία τοῦ Μωάμεθ. Ὁ ἀναγνώστης καλεῖται νὰ κρίνει. Ἄλλωστε οὕτως ἤ ἄλλως κι αὐτοὶ, ὅπως καὶ ἐμεῖς, θὰ κριθοῦμε στὸ τέλος μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς Πίστεώς μας.

Μὲ τὸ πόνημα αὐτὸ γίνεται «ὅπως ὀφείλουμε, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί» ἡ προσπάθεια ὑπερασπίσεως τῆς Ἀλήθειας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὴ μᾶς ἀποκαλύφθηκε διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως καὶ Σταυρώσεως καὶ Ἀναστάσεώς Του γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Γίνεται ἡ προσπάθεια προστασίας τῶν πιστῶν, ποὺ παρασυρμένοι ἀπὸ τοὺς ψευδοποιμένες καὶ ψευδοθεολόγους θὰ πιστέψουν, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ, τὸ Κοράνι καὶ ὁ Μωάμεθ εἶναι πράγματι εὐλογημένα ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ ἀκολουθία τῶν παρακάτω κεφαλαίων εἶναι ἡ ἑξῆς: Στὴν ἀρχή θὰ παρουσιαστεῖ ἡ συγγραφὴ καὶ ἡ γνώμη τῶν Ὀρθοδόξων καὶ κυρίως τῶν Ἁγ. Πατέρων γιὰ τὸ Ἰσλὰμ, ὥστε νὰ φανεῖ ἡ ἀνακολουθία καὶ ἀσυμφωνία τῶν σημερινῶν ψευδοποιμἐνων μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν διδασκαλία Της. Μετὰ θὰ ἀκολουθήσει, ἡ ἀποκάλυψη τῆς προπαγάνδας τῶν Οἰκουμενιστῶν σχετικὰ μὲ τὸν ὅρο «ἀβρααμικὲς θρησκεῖες», ἡ παρουσίαση τῆς ἀναξιοπιστίας τοῦ Κορανίου ὡς ἀλάθητη γραφή, ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀνηθικότητας τοῦ Μωάμεθ, ἡ παρουσίαση τῶν ἀντιχριστιανικῶν χωρίων τοῦ Κορανίου, ὥστε νὰ φανεῖ ἡ ψευδὴς διδασκαλία τῶν οἰκουμενιστῶν ψευδοποιμένων καὶ μάλιστα τοῦ Ἀναστασίου Ἀλβανίας. Θὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀποδόμηση τῆς παρουσίασης τοῦ Ἰσλὰμ ὡς θρησκεία εἰρήνης καὶ ἀγάπης ἀνάλογη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.

Ἡ συμφωνία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της ἐναντίον τοῦ Ἰσλὰμ

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀλλά καὶ ἡ ὀρθόδοξος ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία βρέθηκαν πρῶτοι ἀντιμέτωποι μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τοπικὰ (ὡς γείτονες), καὶ τροπικὰ (ὡς πολέμιοι) καὶ θεολογικὰ (ὡς ἀντίθετα πιστεύω). Ἔτσι ἔχουμε πολλά ἔργα ἐκ μἐρους τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ γράφτηκαν γιὰ νὰ δείξουν τὴν κακοδοξία τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ προφήτη του Μωάμεθ.

Θὰ ἀναφέρουμε τὰ πιὸ σπουδαία μέχρι τὴν ἐποχὴ πρὶν τὴν ἅλωση Κων/πόλεως (μετὰ τὴν ἅλωση συνεχίστηκε ἡ συγγραφή ἀντιρρητικῶν κατὰ τοῦ Ἰσλὰμ λόγων βλ. Γεννὰδιο Σχολάριο, Μάξιμο Γραικό, ἅγ. Νικόδημο Ἁγιορείτη κλπ.).

Στὸ ἔργο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «κατὰ αἱρέσεων» (PG 94, 765A, 772D) τὸ Ἰσλὰμ χαρακτηρίζεται ὡς χριστιανικὴ αἵρεση καὶ εἰδικώτερα ὡς ἡ «ρα΄ αἵρεσις», καὶ ἀλλοῦ ὡς «λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν» καί «πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου». Ἐπίσης ἀναφέρεται, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ὀνομάζονταν ἀπὸ τοὺς τότε μουσουλµάνους «Ἑταιριασταί» λόγῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ οἱ µουσουλµάνοι ὀνομάζονταν ἀπὸ τοὺς τότε χριστιανοὺς Κόπται, διότι χώριζαν τὸν Λόγο καὶ τὸ Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό: «Οὐκοῦν φεύγοντες ἑταιριάζειν τὸν θεὸν αὐτὸν …Ὥστε µὲν ἡµᾶς ψευδηγοροῦντες ἑταιριαστὰς καλεῖτε· ἡµεῖς δὲ κόπτας ὑµᾶς προσαγορεύοµεν τοῦ θεοῦ» (βλ. Kotter B., Die Schriften des Johannes von Damascos. Liber de haeresibus. Opera Polemica. Berlin 1981, τοµ. IV, σσ. 63-64). Ὁ Ἅγιος ἀπορρίπτει τὴν προφητική ἰδιότητα τοῦ Μωάμεθ, ἐπειδήδὲν ἔχει τὴν ἄνωθεν μαρτυρία, καὶ δείχνει ἀφελῆ καὶ γελοῖο τὸν ἰσχυρισμόὅτι ἔλαβε «κοιμώμενος τὸ κοράνιο». Στὴν δὲ «Διάλεξη Σαρακηνοῦ καὶΧριστιανοῦ» (PG 131, 19A–33C), ὁ Σαρακηνὸς τῆς διαλέξεως ἀρνεῖται τὴνΤριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, ἀρνεῖται τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου, ἀρνεῖται τὴνΣταύρωση καὶ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἐκτὸς αὐτῶν ὁ Ἅγιος κατηγορεῖ τὸΚοράνι, ὅτι ἀποδίδει βλάσφημα τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ στὸ Θεό, καὶ ἀρνεῖταιτὴν μετάνοια ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ αὐτεξούσιό μας. Τὸ Κοράνι ἀρνεῖται ὅτιὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, διότι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ κατὰτὴν κορανικὴ διδασκαλία ἔχουν τὴν αἰτία τους στὸν Θεὸ καὶ εἶναιπροαποφασισμένα καὶ ἀμετάτρεπτα (κισμέτ). Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν ἔχειγιὰ τὸ Ἰσλὰμ ὀντολογικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ἀνθρωπίνη φύση, ἀλλά ἀποτελεῖπαράβασι τοῦ νόμου μὲ ἠθικολογικὰ κριτήρια.

Τὴν σύμφωνη μὲ τοὺς ἄλλους ὀρθοδόξους συγγραφεῖς στάση τοῦ ἉγίουἸωάννου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων Ἁγίων ὑποβιβάζει ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος, στὸἴδιο μῆκος κύματος μὲ τὸν Ἀλβανίας Ἀναστάσιο, καὶ γράφει μεταξὺἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Στήν πρώτη φάση (8ος ἕως μέσα 9ου) ὁ Ἰσλαμισμόςἀντιμετωπιζόταν περισσότερο ὡς χριστιανικὴ αἵρεση καί ἡ στάση τῶνΠατέρων ἀπέναντί του ἦταν μᾶλλον σκωπτικὴ καί ὑποτιμητική… Στὴν δεύτερη φάση (μέσα 9ου αἰῶνος μέχρι13ο αἰώνα) ἀναπτύχθηκε μιά πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, μέ κέντρο τήν Κωνσταντινούπολη, καί τό Ἰσλάμ κατηγορήθηκε ὡς μιά θρησκεία ἀσυνάρτητη. Ἤδη παρατηρήθηκε ὁ μεγάλος κίνδυνος γιά τήν Αὐτοκρατορία μέ τήν διαρκῆ διείσδυση στά ἐδάφη της καί ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθῆ καί αὐτό γίνεται μέ ἐπιθετικότητα» (ἐδῶ). 

Ὅπως βλέπουμε ὁ Ναυπάκτου, ἡ ἄλλη οἰκουμενιστικὴ ἐπιστημονικὴ «χαρισματικὴ αὐθεντία» δίπλα στὸν Ἀλβανίας και στὸν Περγάμου, τὰ ξέρει καλύτερα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τὰ πράγματα, δὲν κατηγορεῖ τὸ Ἰσλὰμ ὡς θρησκεία ἀσυνάρτητη (θέση τὴν ὁποία θὰ ἀναιρέσω παρακάτω, διότι ὑπάρχουν ἀσυναρτησίες), οὔτε ἀσκεῖ πολεμικὴ ἐναντίον της. Δηλαδὴ Σεβασμιώτατε, ποιά θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ ἄποψη τῶν Ἁγίων; ἐπαινετικὴ καὶ σεβάσμια, εἰρηνικὴ καὶ γεμάτη ἀναγνώριση; Ἀλλὰ πῶς μὰ γράψει ἄλλα, ὅταν παραδέχεται, ὅπως ὁ Ἀλβανίας: «Βέβαια, δέν μποροῦμε νά παραθεωρήσουμε ὅτι καί μέσα στόν Ἰσλαμισμό ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού διακρίνονται ἀπό ἀνθρωπιστικά ἰδεώδη, ἀπό ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο καί τήν εἰρήνη, ὅπως καί ὑπάρχουν Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι παρά τήν ὁλοκληρωμένη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ διακατέχονται ἀπό αἱμοβόρα πάθη. Ἔχω συναντήσει Ἰσλαμιστές-Μουσουλμάνους οἱ ὁποῖοι σέβονται τούς ἀνθρώπους καί αὐτό τό τζιχάντ τό ἐκλαμβάνουν ὡς πόλεμο ἐναντίον τοῦ κακοῦ πού ὑπάρχει μέσα τους, ἀκόμη καί ἐναντίον τῶν δικῶν τους ἀρχόντων πού καταχρῶνται τήν ἐξουσία τους. Ἐπίσης, στό Ἰσλάμ ἀπό τόν 13ο αἰώνα καί μετά ἀναπτύχθηκε ἕνα μυστικιστικό ρεῦμα, ὁ λεγόμενος σουφισμός, κατά ἐπίδραση ἀπό τήν ἑλληνική φιλοσοφία καί ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἡσυχαστική παράδοση». Ὥστε κατὰ τὸν Ναυπάκτου, ἀφοῦ ὑπάρχουν καὶ μουσουλμάνοι καὶ κατ’ ἐπέκτασιν εἰδωλολάτρες καὶ Μασόνοι καὶ ἄθεοι, καὶ γενικὰ ὅλοι οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κατέχουν σεβασμὸ καὶ ἦθος καὶ ἀνθρωπιστικὰ ἰδεώδη καὶ ἀνώτερες ἀναζητήσεις, τότε ἡ Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ εἶναι λιγότερη αὐστηρὴ ἀπέναντί τους, ἀνεξαρτήτως τί αὐτοὶ πιστεύουν καὶ διαδίδουν.

Αὐτὸ εἶναι τὸ καμουφλαρισμένο δηλητήριο τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐναντίων τῶν Πατέρων.

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος καὶ ἀπορρίψεως τοῦ Κορανίου καὶ τοῦ Μωάμεθ βρίσκονται καὶ τὸ «κατὰ Μωαμεθανῶν» (PG 154, 372 – 584) καὶ «Κατὰ Μωάμεθ» (PG 154, 584 – 692) τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ καὶ ὁ «διάλογος ὅν ἐποιήσατο μετὰ τινός Πέρσου τὴν ἀξίαν Μουτερίζη, ἐν Ἀγκύρᾳ τῆς Γαλατίας» τοῦ Μανουὴλ Παλαιολόγου (PG 156, 125 – 174). Ἐπίσης τὸ «κατὰ αἱρέσεων Ἰουδαίων καὶ Σαρακηνῶν» τοῦ Θεοδώρου Ἀβουκαρᾶ (PG 97, 1560Α).

Ὁ Νικήτας Βυζαντίου πιστὸς στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμμή, ἔγραψε τὸ «Ἀνατροπή τῆς παρὰ τοῦ Ἄραβος Μωάμετ πλαστογραφηθείσης βίβλου», τὴν «Ἔκθεσις κατασκευαστική μετά ἀποδείξεως καί χριστιανικοῦ δόγματος... καί ἀντίρρησις τῆς σταλείσης ἐπιστολῆς ἐκ τῶν Ἀγαρηνῶν πρός Μιχαήλ βασιλέα υἱόν Θεοφίλου ἐπί διαβολῇ τῆς τῶν Χριστιανῶν πίστεως» καὶ τὴν «Ἀντίρρησις καί ἀνατροπή τῆς δευτέρας ἐπιστολῆς τῆς σταλείσης παρά τῶν Ἀγαρηνῶν πρός Μιχαήλ βασιλέα υἱόν Θεοφίλου ἐπί διαβολῇ τῆς τῶν Χριστιανῶν πίστεως». Στὰ ἔργα του ὀνομάζει τὸν Μωάμεθ «ἀμαθέστατον βάρβαρον», καὶ «ἀναιδέστατον πρόσωπον τοῦ ψευδηγόρου λόγου» Ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας τὸν κατηγορεῖ ὅμως ὅτι «διακρίνεται γιὰ βιαιότητα καὶ γιὰ αὐθαίρετες κρίσεις κατὰ τοῦ Ισλάμ»!!! («Ισλάμ», σελ. 38). Ἄρα γιὰ τὸν Ἀναστάσιο ὁ Μωάμεθ δὲν πλαστογράφησε, οὔτε διαστρέβλωσε, οὔτε ὑπῆρξε ἀναιδέστατος. Θὰ δοῦμε ὅμως παρακάτω, ὅτι ὁ πολὺς καθηγητὴς καὶ θεολόγος πλανᾶται οἰκτρά.

Ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός (ἤ Ζυγαβινὸς ἢ Ζυγαδηνός) ἔγραψε τὸ «Διάλεξις μετὰ Σαρακηνοῦ φιλοσόφου περί πίστεως ἐν τῇ πόλει Μελιτήνη» (PG 131, 19A–33C) στὴν ὁποία προβάλλονται καὶ ἀντιπαραβάλλονται οἱ δογματικὲς διαφορές (καὶ ὄχι οἱ ὁμοιότητες ποὺ θέλουν νὰ ἐφευρίσκουν οἱ Οἰκουμενιστὲς) μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ισλάμ.

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔγραψε τρία ἔργα κατὰ τῆς ἰσλαμικῆς κακοδοξίας: τὴν «Ἐπιστολή πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν», «πρὸς τοὺς ἄθεους Χιόνας» καὶ «Ἐπιστολὴ πρὸς Δαυίδ Μοναχόν τὸν Δισύπατον» (οἱ δύο πρῶτες στὴν ΕΠΕ 7 κυρίως 160-220, ἡ τρίτη στὸ ΔΙΕΕ 3, 1869, 229-234). Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος «ὁμολόγησε καὶ διατύπωσε μὲ σαφήνεια τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ διδασκαλία, ἐπισήμανε τὸ ριζικῶς διαφορετικὸ περιεχόμενο καὶ τὸν τρόπο κατανόησης τοῦ Θεοῦ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλὰμ, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν διαφορετικὸ τρόπο κατανόησης τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Τονίζει μὲ σαφήνεια σχετικὰ μὲ τὶς θεολογικές ἀφετηριακές προϋποθέσεις τοῦ Ἰσλὰμ: «Τὸν δὲ Μεχουμέτ (σ.σ. τὸν Μωάμεθ) οὔτε παρά τῶν προφητῶν εὑρίσκομεν μαρτυρούμενον οὔτε τι ξένον εἰργασμένον καὶ ἀξιόλογον πρὸς πίστιν ἐνὰγον. Διά τοῦτο οὐ πιστεύομεν αὐτῷ οὐδὲ τῷ παρ’ αὐτοῦ βιβλίῳ». Μὲ ἀφορμή μάλιστα τὶς ἰσλαμικές ἀντιλήψεις περί Χριστοῦ ἐπισημαίνει στὸ ποίμνιό του: «Προσέχετε μή εὑρεθῆτε ὅπως αὐτοὶ ἐδῶ, ποὺ, ἐνῶ τὸν τεχθέντα ἀπὸ τὴν παρθένο τὸν ὀνομάζουν Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ πνοή του καὶ Χριστὸ, δηλαδή Θεάνθρωπο, ἔπειτα τὸν ἀποφεύγουν φρενοβλαβῶς καὶ τὸν ἀθετοῦν σάν νὰ μή εἶναι Θεός». Ὑπογράμμιζε στὶς συζητὴσεις του ὅτι κατὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη τὸ «ἕνας Θεός» εἶναι ἀλληλένδετο, ἀδιάσπαστο καὶ μὲ τὸ «Τριαδικός». «Ἕν γοῦν Τὰ τρία καὶ Τὰ τρία ἕν». Ὁ χριστιανός ὁμιλεῖ πάντοτε σχετικὰ μὲ τὸ μυστὴριο τοῦ Θεοῦ γιὰ «Τριάδα ἐν Μονὰδι, Μονὰδα ἐν Τριάδι καὶ Μονὰδα ἅμα καὶ Τριάδα», πράγμα ἀδιανόητο γιὰ τὸ Ἰσλὰμ, ὅπως φυσικά καὶ γιὰ τὸν Ἰουδαϊσμό. «Οὐκοῦν ὁ Θεός τρία, καὶ Τὰ τρία ταῦτα εἷς ἔστι Θεός καὶ δημιουργός». Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δὲν παρέλειψε ἐπίσης νὰ ἀναδείξει στὶς συζητὴσεις του μὲ τοὺς Μουσουλμάνους ὅτι καὶ Τὰ κοινὰ ἐξωτερικά στοιχεῖα ποὺ ὑπάρχουν (π.χ. προσευχή, ἐλεημοσύνη) ἔχουν διαφορετικὴ θεολογική ἀφετηρία καὶ δὲν προϋποθέτουν ἁπλῶς μία κοινή μονοθεϊστική ἐκδοχή τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἱεροῦ Πατέρα βεβαίως δὲν ἐξαντλεῖται στὰ ὅσα ἐνδεικτικῶς ἐπισημάναμε, πλήν ὅμως εἶναι ἱκανὰ, νομίζουμε, νὰ δείξουν τὴ μεγάλη διαφορά ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ Χριστιανικῶν, Ἰσλαμικῶν ἀλλά καὶ τῶν Ἰουδαϊκῶν ἀντιλήψεων κατ' ἐπέκταση. Δὲν εἶναι τυχαῖο μάλιστα τὸ γεγονός ὅτι ἡ ἀπόλυτη πιστότητα τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στὰ δεδομὲνα τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ θείας Ἀποκαλύψεως, δὲν τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀβαρίες περί τὴν πίστη παρά τὶς ταλαιπωρίες τῆς αἰχμαλωσίας του» («Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Χριστιανισμός καὶ τὸ Ἰσλὰμ» πρωτοπρ. Βασιλείου Α. Γεωργοποὺλου, Λέκτορος Α.Π.Θ.).

Σύμφωνος μὲ τὸν Παλαμά (ὅπως καὶ σὲ ὅλα Τὰ δογματικά θέματα, ἰδίως κατὰ τῶν αἱρετικῶν Λατινοφρόνων) ἦταν καὶ ὁ ἱερός Ἰωσήφ Βρυέννιος στὸ ἔργο τοῦ «Ἰωσὴφ Βρυεννίου μετὰ τινός Ἰσμαηλιτοῦ Διάλεξις» (ΕΕΒΣ 35. 158-195).

Ἡ στιβαρὴ αὐτὴ καὶ ἀκλόνητη στάση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καὶ τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ συμφωνία τους μὲ τοὺς ἄλλους Ἁγίους καὶ συγγραφεῖς, ἀντί νὰ παρουσιασθεῖ ὡς μνημεῖο ὀρθοδόξου ὁμολογίας, χαρακτηρίζεται τώρα (βλ. καὶ τὰ περὶ Ναυπάκτου) ἀπὸ τὸ ἰσλαμόφιλο οἰκουμενιστὴ Ἀναστάσιο Ἀλβανίας μὲ Τὰ ἑξῆς λόγια: «διακρίνεται ἀπὸ ἠπιότητα καὶ ἀντικειμενικότητα (sic!)… Αὐτὴ ἡ διάθεση κατανοήσεως (!!!) ὑποχώρησε μετὰ τὴν ἅλωση» («Ἰσλὰμ» σελ. 39).

Ποῦ βρῆκε τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἠπιότητα καὶ ἀντικειμενικότητα ὁ Ἀναστάσιος; Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰσχρὴ οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα ποὺ οὔτε τοὺς Ἁγίους σέβεται. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀπάντησε στὸν Ἰσμαήλ: «Ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει στοὺς λόγους τοῦ διδασκάλου δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει τὸν διδάσκαλο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς δὲν ἀγαπᾶμε τὸν Μωάμεθ. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μᾶς Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε ὅτι θὰ ἔρθει πάλι, γιὰ νὰ κρίνει ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ μᾶς παρήγγειλε νὰ μή δεχθοῦμε κανένα ἄλλον, ἕως ὅτου ἔλθει πάλι ἐκεῖνος πρὸς ἐμᾶς. Ἀλλά καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸν πίστεψαν, ἔλεγε: "Ἐγώ ἦλθα στὸ ὄνομα τοῦ Πατέρα μου καὶ δὲν μὲ δεχθήκατε· ἐάν ἔλθει ὅμως κάποιος ἄλλος στὸ δικό του ὄνομα, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθεῖτε" (Ἰω. 5,43). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ (Παῦλος) γράφει σ’ ἐμᾶς: "κάν ἄγγελος εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνὰθεμα ἔστω" (Γάλ. 1,8)» (ΕΠΕ 7, 220). Ποῦ ἡ κατὰ τὸν Ἀλβανίας ἠπιότητα καὶ ἡ κατανόηση τοῦ Ἁγίου, στό «δὲν ἀγαπᾶμε τὸν Μωάμεθ» ἢ στὸ «ἀνάθεμα»;

Καὶ ἄν ἐννοεῖ ὁ Ἀναστάσιος τὸ ἀκόλουθο, τότε πλανᾶται πλάνην οἰκτρά: «Ἕνας Τοῦρκος τότε εἶπε: «Θὰ ἔρθει κάποτε ὁ καιρός, ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξὺ μας». Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Παλαμᾶς φάνηκε ἐξωτερικὰ νὰ συμφωνεῖ, ἐσωτερικά ὅμως ἔδωσε πολὺ διαφορετικὴ ἑρμηνεία στὰ λεγόμενά του. Ἔπ’ αὐτοῦ, γράφει χαρακτηριστικὰ στὴν ἐπιστολή πρὸς τὴν Ἐκκλησία του: «Καὶ ἐγώ συμφώνησα καὶ εὐχήθηκα νὰ ἔρθει τὸ ταχύτερο ἐκεῖνος ὁ καιρός». Καὶ ἀμὲσως ἐξηγεῖ: «Ἀλλά, γιατί τὸ εἶπα αὐτὸ πρὸς αὐτοὺς ποὺ τώρα ζοῦν ἑτεροδόξως ἤ πρὸς τοὺς τότε (ὅταν δηλ. θὰ συμφωνήσουμε) ζῶντες; Συμφώνησα, διότι θυμήθηκα Τὰ λόγια τῶν Ἀποστὸλων, ὅτι "στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο καὶ κάθε γλώσσα θὰ διακηρύξει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, πρὸς δόξαν Θεοῦ Πατρός" (Φιλιπ. 2,10-11. Πρβλ. Ρώμ. 14,11). Καὶ αὐτὸ θὰ συμβεῖ ὁπωσδήποτε κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ» (ἐδῶ).

Ὁ ψευδὴς χαρακτηρισμὸς τοῦ Ἰσλὰμ ὡς ἀβρααμικὴ θρησκεία

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του διασαφηνίζει τὸ θέμα, ποιοί εἶναι τὰ τέκνα, οἱ ἀληθινοὶ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ: «Γινώσκετε ἄρα ὅτι οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοὶ εἰσιν υἱοὶ Ἀβραὰμ προϊδοῦσα δὲ ἡ γραφή ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ τὰ ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ Ἀβραὰμ ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη. ὥστε οἱ ἐκ πίστεως εὐλογοῦνται σύν τῷ πιστῷ Ἀβραὰμ» (Γαλ. 3, 7-9) καὶ «ἵνα εἰς τὰ ἔθνη ἡ εὐλογία τοῦ Ἀβραὰμ γένηται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πνεύματος λάβωμεν διὰ τῆς πίστεως» (Γαλ. 3, 14).

Ἄρα ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς ἐνσαρκωθέντα, ὑπὲρ ἡμῶν σταυρωθέντα καὶ ἀναστὰντα Θεό εἶναι αὐτὴ ποὺ καθιστᾶ κάποιον τέκνο, ἀπὸγονο τοῦ Ἀβραὰμ. Πῶς γίνεται ὅμως, ἐν ἀντιθέσει στὸν Παῦλο, νὰ ἀκοῦμε σήμερα γιὰ ἀβρααμικὲς θρησκεῖες, νὰ ἀκοῦμε ὅτι ἡ κοινὴ καταγωγὴ ἑνώνει τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὸ Ἰσλὰμ; Π.χ. ὁ Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος γράφει: «Ἀκολούθως ἐπισημαίνεται ἡ σπουδαιότητα τῆς κληρονομιᾶς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τὰ κοινὰ σημεῖα μὲ τὸν Χριστιανισμό» («Ἰσλάμ», σελ. 401, ὑποσ. 28).

Δηλ. βλέπουμε ὅτι ὁ ὅρος «ἀβρααμικὴ θρησκεία» εἶναι οἰκουμενιστικὴ ἐπινόηση/θεωρία στὰ πλαίσια καὶ γιὰ τὴν προώθηση τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκριτισμοῦ. Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ὅροι «Ἀβρααμικὴ οἰκουμένη», «Ἀβρααμικὸ πνεῦμα» καὶ «Ἀβρααμικὴ πνευματικότητα».

Ἡ θεωρία τῶν λεγομένων «Ἀβρααμικῶν θρησκειῶν» διατυπώθηκε γιὰ πρώτη φορά ἀπὸ τὸν Γάλλο Ἰσλαμολόγο καὶ μυστικιστή, τὸν Louis Massignon (1883-1962). Σύμφωνα μὲ αὐτὴν οἱ τρεῖς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, Χριστιανισμός, Ἰουδαϊσμός καὶ Ἰσλὰμ ἔχουν: α) κοινὸ πατέρα τὸν Ἀβραὰμ, β) κοινὴ ἀφετηρία καὶ ἀναφορά, τὴν πίστη τοῦ πατριάρχη Ἀβραὰμ στὸν ἕνα Θεό, καὶ γ) τὸ κοινὸ καθῆκον τοῦ πιστοῦ νὰ ὑπακούει στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ, ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι προσεύχονται, ὅπως καὶ οἱ Χριστιανοί, στὸν ἕνα Θεό, υἱοθετὴθηκε ὡς ἐκκλησιολογικὰ ὀρθὰ ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ ἐπισημοποιήθηκε στὴ Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο (βλ. T. Ohm, «die Katholische Kirche und der Islam» Saeculum 9, 1958, 77-86). Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδέχθηκαν τὴν θέση αὐτὴ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ΄60, ἐπισήμως ὅμως στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’80 («Ὁ διάλογος Χριστιανισμοῦ–Ἰσλαμ ὡς κοινό καθῆκον, Παρατηρητὴς, 1998, σελ. 35–42). 

Ὅλα αὐτὰ ἀντιτίθενται στὸ πνεῦμα καὶ στὴν διδασκαλία τοῦ Παύλου, εἶναι ἄλλο Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο ὁ Παῦλος ἀναθεματίζει «ἀλλά καὶ ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμίν πάρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνὰθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 18).

Ἀλλά ἀκόμα καὶ ἄν δὲν ὑπῆρχαν τὰ λόγια τοῦ Παύλου, ἡ ἱστορία, τὸ Κοράνι καὶ ὁ βίος τοῦ Μωάμεθ ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ Μωάμεθ, καὶ κατ’ ἐπέκταση τὸ Ἰσλὰμ, οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν πίστη του στὸν Θεό.

Γιὰ τὸν Μωάμεθ ὁ Ἀβραάμ (Ibrahim) δὲν ἦταν μόνο πρότυπο, ἀλλά στὴν προσπάθεια τοῦ Μωάμεθ νὰ κατοχυρωθεῖ στὶς ἀραβικές φυλές ποὺ τὸν ἀμφισβητοῦσαν, ὁ Ἀβραὰμ μετατράπηκε σὲ σαρκικὸ πρόγονο τοῦ Μωάμεθ. Ἔτσι τὸ Κοράνι τὸν ὀνομάζει καὶ Umma, λαό (Hamed Abdel-Samad, Mohamed, eine Abrechnung, S. 56ff) ὡς συνειρμό γιὰ τὸν λαό τοῦ Μωάμεθ. Τὸ ὄνομα Ἀβραὰμ ἀναφέρεται 69 φορές στὸ Κοράνιο, καὶ εἶναι τὸ δεύτερο πιό συχνὰ ἀναφερόμενο ὄνομα προφήτη μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τοῦ Μωυσῆ (Musa) χωρὶς ἱστορικὴ συνάφεια καὶ ἀκολουθία (αὐτὲς εἶναι οἱ ἀσυναρτησίες τοῦ Κορανίου, ποὺ οἱ Ἅγιοι καυτηρίασαν, ἀλλά, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, ὁ Ναυπάκτου ὑποτίμησε τὸν καυτηριασμὸ αὐτόν). «Τὸν Μωάμεθ ὅμως δὲν τὸν ἀπασχολεῖ ἡ ἱστορικὴ συνάφεια, ἀλλά ὁ διακαὴς πόθος νὰ ἀποδείξει ὅτι τὸ κήρυγμά του δὲν εἶναι παρόμοιο πρὸς τὸ κήρυγμα τῶν προηγουμένων προφητῶν καὶ ἀποστὸλων τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ ἴδιος ἔρχεται στὴν ἀνθρωπότητα ὡς ἀνανεωτὴς τοῦ ἀρχαίου μονοθεϊσμοῦ… Ἑπομένως κατὰ τὸ Κοράνιο τὸ Ἰσλὰμ εἶναι «ἡ θρησκεία (ἤ τὸ γένος) τοῦ (προπάτορα) Ἀβραάμ» (millat Ibrahim, σούρα 2,135) καὶ ὁ Ἀβραὰμ εἶναι ὁ «πατέρας τῶν μουσουλμάνων» (σούρα 22,68) καὶ αὐτὸς ποὺ ἀνήγγειλε τὴν ἔλευση τοῦ Μωάμεθ (Σούρα 2,128-129). Ἀποτελεῖ τὸ πρότυπο πρὸς μίμηση (Σούρα 60,4) τοῦ καθαροῦ μονοθεϊσμοῦ (hanif) (Σοῦρες 2,128.131.135 καὶ 3,95). Ἡ ἰδιότητα αὐτὴ τοῦ hanif, μὲ τὴν ὁποία συμβολίζεται ὁ Ἀβραάμ, βοηθᾶ τὸν Μωάμεθ νὰ μήν τὸν ταυτὶςει οὔτε μὲ τὸν ἰουδαϊσμό οὔτε καὶ μὲ τὸν χριστιανισμό, διότι φρονεῖ ὅτι «ὁ Ἀβραὰμ δὲν ἦταν οὔτε χριστιανὸς οὔτε ἰουδαῖος» (Σούρα 3,67 καὶ 2,140), ἀφοῦ ἡ Τορὰ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο στάλθηκαν μετὰ ἀπὸ αὐτὸν. Ἔτσι ὁ Ἀβραὰμ γίνεται ὁ προπάτορας καὶ τὸ πρότυπο τῶν μουσουλμάνων. Γι’ αὐτὸ ὁ Μωάμεθ ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς λαούς τῆς Βίβλου (Ahl al-kitab), δηλαδή τοὺς ἰουδαίους καὶ τοὺς χριστιανούς, λέει: «Ὤ λαοί τῶν Γραφῶν! Γιατί ἐρίζετε γιὰ τὸν Ἀβραάμ, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ Τορὰ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο κατέβηκαν ἀπὸ πάνω πολὺ ἀργότερα ἀπὸ αὐτόν; Δὲν κατανοεῖτε λοιπόν... δὲν ἦταν ὁ Ἀβραὰμ οὔτε Ἰουδαῖος οὔτε Χριστιανός, ἀλλά ἦταν μονοθεϊστὴς μουσουλμάνος καὶ ὄχι πολυθεϊστής. Αὐτοὶ ποὺ ἀποδέχονται τὴ θρησκεία τοῦ Ἀβραὰμ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν, καὶ τέτοιος εἶναι ὁ προφήτης (Μωάμεθ) καὶ αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν σὲ αὐτὸν. Ὁ Θεός εἶναι φίλος τῶν πιστῶν» (σούρα 3,65-68)» («Ὁ Ἀβραὰμ στὸ Κοράνιο καὶ τὴν μουσουλμανικὴ παράδοση» Ἀγγελική Γρ. Ζιάκα, Δρ. Ἱστορίας τῶν Θρησκειῶν, σελ. 3).

Ἐνῶ λοιπόν, ἡ ἀσεβέστατη, αἱρετική οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα τῆς «ἀγάπης» προσπαθεῖ νὰ πείσει τοὺς πιστοὺς, ὅτι καὶ ὁ Μωάμεθ καὶ τὸ Ἰσλὰμ εἶναι παιδιὰ τοῦ Ἀβραὰμ, ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ ἀρνεῖται τὴν σχέση Ἀβραὰμ καὶ Χριστοῦ («Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδη τὴν ἡμὲραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη» Ἰω. 8, 56), προσβάλλει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Χριστὸ τὸν ἴδιο. Καὶ οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστὲς ἀντί νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πίστη, συνεχίζουν τοὺς διαλόγους, ἀποκρύπτοντας, ὅ,τι ἐδῶ παρατίθεται (βλ. π.χ. τὸ βιβλίο τοῦ Ἀναστασίου «Ἰσλὰμ», στὸ ὁποῖο οὐδεμία μνεία τῶν στοιχείων αὐτῶν γίνεται).

Στὸ Κοράνι ἀναφέρεται ἐπίσης μία μεγάλη διαμάχη τοῦ Ἀβραὰμ μὲ τὸν πολυθεϊστὴ πατέρα τοῦ Ἄσαρ (Σούρα 6, 74) ‒ἐνῶ στὴν Βίβλο τὸ ὄνομα τοῦ ἦταν Θάρα (Γέν. 11, 24)‒, ἡ ὁποία δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ διαμάχη αὐτὴ ὑπάρχει μόνο στὰ ἀπὸκρυφα κείμενα «Βιβλίο τῶν Ἰωβηλαίων» καὶ «Ἀποκάλυψις τοῦ Ἀβραάμ», Τὰ ὁποία μᾶλλον γνώριζε ὁ Μωάμεθ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ δανείστηκε τὴν κακοδοξία του (Paul Riessler, Altjudisches Schrifttum ausserhalb der Bibel, ubersetzt und erklart von Paul Riessler, Augsburg 1928, ἐπανέκδοση 1967, ἀρ. 36, κεφ. 12 καὶ ἀρ. 3, κεφ. 4). Πόσο δίκαιοι λοιπόν, ἀποδεικνύονται οἱ Ἅγιοί μας ὅταν κατηγοροῦν τὸ Ἰσλὰμ, ὡς αἵρεση, ὡς βέβηλο καὶ ἀντίθεο, καὶ πόσο ἄδικοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, ποὺ τὸ παρουσιάζουν θεόφιλο, εὐσεβὲς καὶ θεάρεστο.

Ὡς συνδετικός κρίκος μεταξὺ τῶν Ἀβραὰμ καὶ Μωάμεθ χρησιμοποιήθηκε ὁ Ἰσμαήλ, ὁ γιὸς τοῦ Ἀβραὰμ (γιὰ τοὺς μουσουλμάνους π.χ. ἡ Κάαμπα, τὸ ἱερό οἰκοδόμημα μέσα στὸ τζαμί Μασγίντ ἄλ-Χαράμ στὴ Μέκκα οἰκοδομήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν γιό του Ἰσμαήλ). Ὁ Ἰσμαὴλ ἦταν γιὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ μίας δούλης, τῆς Ἄγαρ (Γεν. 16:1-16). Ὅταν ὅμως γεννήθηκε ὁ Ἰσαάκ, ἡ Σάρα λέει στὸν Ἀβραὰμ νὰ διώξει τὴν Ἄγαρ καὶ τὸν Ἰσμαὴλ μακριά (Γεν. 21:11-21). Ἕνας ἄγγελος προφήτευσε στὴν Ἄγαρ, ὅτι ὁ Ἰσμαὴλ θὰ γινόταν ὁ προπάτορας ἑνός μεγάλου λαοῦ, ἀλλά θὰ ζοῦσε σὲ ἐχθρότητα πρὸς ὅλα του Τὰ ἀδὲρφια. Ὁ Ἰσμαὴλ ἐγκαταστάθηκε στὴν ἔρημο Φαρᾶν στὸ Σινὰ καὶ παντρεύτηκε μία Αἰγύπτια. Ὅταν ὅμως κηδεύθηκε ὁ Ἀβραὰμ γύρισε πίσω στὴν Καναᾶν (Γεν. 16). Ὁ Μωάμεθ χρησιμοποίησε αὐτὴ τὴν προφητεία γιὰ νὰ ἀναδείξει τοὺς Ἄραβες ὡς τὸν μεγάλο λαό καὶ ἀλλοίωσε τὰ λόγια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. Ὀνόμασε τὸν Ἰσμαὴλ ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ καὶ προφήτη (Σούρα, 19, 54). Γιὰ τὸν Μωάμεθ ὁ Ἰσμαὴλ πῆγε ἀντί στὸ Σινὰ στὴν Μέκκα. Ἐκεῖ δίψασαν ἡ Ἄγαρ καὶ ὁ Ἰσμαὴλ καὶ ἡ μητέρα του ἔκανε ἑπτὰ φορές τὴν διαδρομή μεταξὺ δύο βουνῶν τῆς Μέκκας γιὰ νὰ βρεῖ νερό (ὁ Ἀναστάσιος στὸ βιβλίο τοῦ ἀποσιωπεῖ αὐτὸ τὸ γεγονός παρότι οἱ Μουσουλμάνοι στὸ ταξίδι τους στὴ Μέκκα κάνουν κι αὐτοὶ ἑπτὰ φορές αὐτὴ τὴν διαδρομή). Τελικά ἐμφανίστηκε ἕνας ἄγγελος, ὁ ὁποῖος ὑπέδειξε στὸν Ἰσμαὴλ ποῦ νὰ σκάψει γιὰ νὰ βρεῖ νερό (Ιbn Hischᾱm: Sirat an-nabi, τὸμ. 1, σελ. 157). Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ περίφημο πηγάδι Zamzam, χάρη στὸ ὁποῖο ἔγινε κατοικήσιμη ἡ περιοχὴ τῆς Μέκκας. Τὸ πηγάδι κάποτε καταστράφηκε καὶ τὸ ξανάφτιαξε ὁ παπποὺς τοῦ Μωάμεθ Abd al-Muttalib. Ὡς δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό ἀπέκτησε 10 γιούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ πιό ἀγαπημένος ἦταν ὁ Abd Allah, ὁ πατέρας τοῦ Μωάμεθ. Ὁλόκληρη δηλ. ἡ βιβλικὴ ἱστορία διαστρεβλώθηκε, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὁ Μωάμεθ ὡς ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ.

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἐξηγήσουν οἱ Οἰκουμενιστὲς στοὺς πιστοὺς Ὀρθόδοξους, γιατί συνεχίζουν νὰ ὀνομάζουν παιδιά τοῦ Ἀβραὰμ τοὺς μουσουλμάνους, ἐνῶ αὐτοὶ παραποιοῦν τὶς Γραφὲς καὶ προσβάλλουν τὴν πίστη. Μᾶλλον δὲν θὰ δοθεῖ ποτὲ ἐξήγηση.

Τὸ Κοράνι, ἡ Παράδοση (Hadith) καὶ ἡ ἐγκυρότητά τους

Στὴν ἀναγνωρισμένη Παράδοση (Hadith) τοῦ al-Βukhari ἀναφέρεται, ὅτι ὁ Μωάμεθ βρισκόμενος μὲ πυρετὸ στὸ κρεβάτι εἶπε ὅτι τὸν δηλητηρίασε μία Ἰουδαία μὲ δηλητηριασμένο ἀρνίσιο κρέας (Sahih al-Βukhari, τὸμ. 4, Hadith 4165). Τὸ γεγονός αὐτὸ δὲν τὸ ἀναφέρει ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας στὸ βιβλίο του«Ἰσλὰμ» παρότι ἀνήκει σὲ μία ἀναγνωρισμένη Παράδοση (Hadith). Ἀντιθέτως ὁ Ἀναστάσιος στὶς σελ. 136-137 γράφει ὅτι ὁ Μωάμεθ «ἀρρώστησε αἰφνιδίως σοβαρά» καὶ τὸ ἀπίστευτο «ὁ Μωάμεθ διατηροῦσε μέχρι τὴν τελευταία του στιγμή εὐλάβεια ἀλλά καὶ ἰδιότυπο “χιούμορ“ στὸ ὁποῖο ἀνταποκρινόταν μὲ εὐστροφία ἡ Ἀΐσα (σσ. ἢ Ἀϊσά)».

Αὐτὸ τὸ παράδειγμα δείχνει πόσες ἐκδοχὲς γιὰ τὸν βίο τοῦ Μωάμεθ, τὸ Κοράνι καὶ τὶς Παραδόσεις ὑπάρχουν. Γιὰ τὸν βίο τοῦ Μωάμεθ ὁ Ἀναστάσιος ἀναφέρει ὡς σημαντικότερες αὐτὴ τοῦ Urwab. al-Zubair, τοῦ Ibn Ishᾱq, καὶ τοῦ Umar al Wᾱqidi (σελ. 98). Αὐτὲς οἱ βιογραφίες παρουσιάζουν ὅμως μεταξύ τους διαφορές. Ἰδίως ἡ βιογραφία τοῦ Ibn Ishᾱq παρουσιάζει γιὰ ἐμᾶς ἐνδιαφέρον. Γράφτηκε τὴν ἐποχὴ τῆς δυναστίας τῶν Ἀββασίδων μὲ ἐντολὴ τοῦ Χαλίφη al-Mansūr. Δὲν μπορεῖ κανείς νὰ ἀρνηθεῖ, ὅτι ἡ συγγραφή του εἶχε ὡς πρότυπο τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου καὶ χωρία ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη. Στὴν βιογραφία αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ γενεαλογία τοῦ Μωάμεθ ἕως τὸν Ἀβραάμ (σύγκρινε μὲ τὸν πρόλογο τοῦ Ματθαίου), θαύματα τοῦ Μωάμεθ ὅπως τοῦ Ἰησοῦ, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν ἀναφέρονται στὸ Κοράνι (βλ. Gordon Darnell Newby: The Making of the Last Prophet. A Reconstruction of the Earliest Biography of Muhammad. Columbia 1989).

Ὁ πολιτικολόγος, γιὸς ἰμάμη καὶ νῦν κριτικὸς καὶ κατήγορος τοῦ Ἰσλὰμ Hamed Abdel-Samad στὸ βιβλίο του «Mohamed» γράφει (σελ. 153ff.), ὅτι βρῆκεστὸ πανεπιστὴμιο τοῦ Augsburg μία ἔκδοση τοῦ Κορανίου μὲ τίτλο: «ΤὸΚοράνιο, συγγραφεὺς ἄγνωστος». Αὐτὸ τὸν ἔβαλε σὲ σκέψη, διότι γιὰπρώτη φορά ὡς πιστὸς μουσουλμάνος βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὴνἀμφισβήτηση ποὺ περικλείει τὴν συγγραφὴ τοῦ Κορανίου. Διότι γιὰ κάθεΜουσουλμάνο τὸ Κοράνι ἀποτελεῖ τὸν ἀλάθητο λόγο τοῦ Ἀλλάχ, τὸν ὁποῖοφανέρωσε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ στὸν Μωάμεθ μεταξὺ 610 καὶ 632. ὉΜωάμεθ ὅμως δὲν ἤξερε οὔτε νὰ διαβάζει, οὔτε νὰ γράφει καὶ τὸν 7ο αἰώναδὲν ὑπῆρχε ἀραβικὴ γραφή. Ἐπίσης τὸ γεγονός, ὅτι ἡ γλώσσα τῶν Σούρωντῆς Μεδίνα εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν γλώσσα τῶν Σούρων τῆς Μέκκασπρώχνει πρὸς τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ συγγραφεὺς τοῦ Κορανίου ἦτανκάποιος ἄλλος ἤ ἄλλοι καὶ ὄχι ὁ Μωάμεθ.

Ο Hamed Abdel-Samad ἀναφέρει, ὅτι αἰτία τῶν παραπάνω συμπερασμάτωντου ἦταν ἡ ἀσχολία του μὲ τὰ κλασσικά ἔργα τῶν εἰδικῶν ὀριενταλιστῶνTheodor Noldeke, Tor Andrae καὶ Regis Blachere, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύουνφιλολογικά, ὅτι τὸ Κοράνι «εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κείμενο, τὸ ὁποῖοἀσχολεῖται περισσότερο μὲ τὴν ἐξέλιξη ἑνός ἀνθρώπου, τοῦ Μωάμεθ, παράμὲ κάποιο θεϊκὸ μήνυμα» (σελ. 152). Ο Christoph Luxenberg, ψευδώνυμοἑνὸς ἐπιστὴμονα ποὺ φοβᾶται ὅμως τὶς συνέπειες ποὺ προκαλεῖ ἡ ἐργασίατου στὸν ἀραβικὸ κόσμο (μία ἀκόμα ἀπόδειξη τοῦ «εἰρηνικοῦ» χαρακτήρατοῦ Ἰσλὰμ) ἔγραψε μία μελέτη γιὰ τὸ Κοράνι μὲ τίτλο «Die syro-aramaische Lesart des Koran – Ein Beitrag zur Entschlusselung der Koransprache» 5ηἔκδοση, Βερολίνο, 2020, ποὺ μεταφράζεται ὡς «ἡ σύρο-ἀραμαϊκήἀνὰγνωση τοῦ Κορανίου, μία προσφορά στὴν ἀποκωδικοποίηση τῆςγλώσσας τοῦ Κορανίου». Στὴν μελέτη αὐτὴ ἀποδεικνύεται, ὅτι τὸ Κοράνιγράφτηκε (ἀφοῦ ἀραβική γραφὴ δὲν ὑπῆρχε) πάνω στὴν βάση ἑνός σύρο-ἀραμαϊκοῦ πρωτοτύπου μὲ χριστιανική/αἱρετικὴ διδασκαλία ἐναντίον τῆςἉγίας Τριάδος, τὴν ὁποία υἱοθέτησε καὶ ἀνέπτυξε τὸ Κοράνι. Ο Luxenberg παραθέτει ἑκατοντὰδες σύρο-ἀραμαϊκές λέξεις, τὶς ὁποῖες παρανόησαν ἤπαρερμήνευσαν οἱ συγγραφεῖς καὶ μελετητὲς τοῦ Κορανίου. Ἀκόμα καὶ ἡλέξη qur’an δηλ. Κοράνι πηγάζει ἀπὸ τὴν συριακὴ γλώσσα καὶ σημαίνει τὸλειτουργικὸ βιβλίο ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ Σύριοι Χριστιανοὶ στὶςλειτουργίες τους.

Ο Luxenberg καταλήγει στὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ Κοράνι δὲν εἶναι ἕνα βιβλίογραμμένο ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλά ἡ ἐξέλιξη ἑνὸς κειμὲνου ἀπὸ τὴν χριστιανικὴπροέλευσή του στὴν μουσουλμανικὴ σημερινὴ κατὰσταση, δηλ. μίαἀραβικὴ ἐξέλιξη μίας συριακῆς αἵρεσης. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ἔρχεται νὰἐνισχύσει ἡ ἀνακάλυψη ἑνός Κορανίου στὴν βιβλιοθήκη τοῦ Μπέρμιγχαμ. «Ἀκολούθησε ἀνάλυση μὲ τὴ μὲθοδο τῆς ραδιοχρονολόγησης, ποὺἀποκάλυψε πὼς κατὰ 95% ἡ περγαμηνή γράφτηκε ἀνάμεσα στὸ 568 καὶ τὸ645 μ.Χ. Αὐτὸ σημαίνει, πὼς τὰ τμήματα ποὺ περιέχει γράφτηκαν μόλις 20 χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ προφήτη Μωάμεθ –ἴσως καὶ λιγότερο. Τὸχειρόγραφο εἶναι γραμμένο στὴ γραφή τῆς Χετζάζ, ἀποτελεῖται ἀπὸ δύοφύλλα καὶ περιέχει ἀπὸ τὰ κεφάλαια 18 ἕως 20 τοῦ Κορανίου» (ἐδῶ).

«Ἀρκετοὶ ἱστορικοί, ὅμως, φαίνεται νὰ πιστεύουν πὼς τὸ ἐν λόγω κείμενο ἐνδέχεται νὰ προηγεῖται χρονικὰ τοῦ ἴδιου τοῦ προφήτη Μωάμεθ. Εἰκάζεται πὼς τὸ Κοράνι τοῦ Μπέρμιγχαμ γράφτηκε μεταξὺ του 568-645 μ.Χ., ἐνῶ ὁ προφήτης Μωάμεθ ἔζησε ἀπὸ τὸ 570 ἕως τὸ 632 μ.Χ. Σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ ἱστορικοῦ Tom Holland στὴν ἐφημερίδα Times: «Ἀποσταθεροποιεῖ, γιὰ νὰ τὸ θέσω μετριοπαθῶς, τὴν ἰδὲα ὅτι ἔχουμε ὁποιαδήποτε ἰδὲα γιὰ τὸ πῶς πραγματικὰ δημιουργήθηκε τὸ Κοράνι». Ο Keith Small, ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης, συμπλήρωσε πὼς: «Αὐτὸ στηρίζει περισσότερο τὶς περιφερειακὲς ἀπόψεις γιὰ τὴ γένεση τοῦ Κορανιοῦ, ποὺ θέλουν τὸν Μωάμεθ καὶ τοὺς ὀπαδούς του νὰ ἔχουν χρησιμοποιήσει ἕνα κείμενο, ποὺ ἤδη ὑπῆρχε, διαμορφώνοντας τὸ ἔτσι, ὥστε νὰ ἐκφράζει τὶς πολιτικὲς καὶ θεολογικές τους πεποιθήσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται πιό πιθανό, ἀπὸ τὸ νὰ ἔλαβε ὁ Μωάμεθ μία θεία ἐπιφοίτηση» (ἐδῶ).

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποιός μπορεῖ νὰ κατηγορήσει τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θεωροῦσαν τὸ Κοράνι καὶ τὸ Ἰσλὰμ αἵρεση (συριακή/ἀντιτριαδική σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω στοιχεῖα) καὶ ἀντίχριστη θρησκεία καὶ ὄχι «ἱερό βιβλίο» τὸ ὁποῖο δίνουν καὶ ἀποδἐχονται οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ὡς δῶρο. Μᾶλλον ὅμως οἱ Οἰκουμενιστὲς φιλοϊσλαμιστές ἐπίσκοποι (ὅπως ἤδη εἴδαμε) γνωρίζουν καὶ ἀγαποῦν καλύτερα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους ὑποτίθεται ἀκολουθοῦν.

Ὁ γιὸς ἰμάμη καὶ βαθὺς γνώστης τοῦ Κορανίου Hamed Abdel-Samad γράφει στὸ βιβλίο τοῦ (σελ. 153ff.), τώρα σχετικὰ μὲ τὴν Παράδοση (Hadith), ὅτι οἱ Παραδόσεις ξεκίνησαν μὲ τὸν θὰνατο τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε πολλούς νὰ ἀποστατὴσουν ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Μωάμεθ Abu Bakr χρειάστηκε τότε μία ἐπικύρωση διωγμοῦ τῶν ἀποστατῶν ποὺ νὰ στηρίζετε στὴν διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ. Τοῦ τὴν ἔδωσε ἡ κόρη του καὶ χήρα τοῦ Μωάμεθ Ἀΐσα. Αὐτὴ διηγήθηκε περίπου 2.200 Hadith ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἔγγαμο βίο της μὲ τὸν Μωάμεθ καὶ ἀποτελοῦν μέχρι σήμερα νόμους τῆς Σαρία. Οἱ ἄλλες γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ δὲν μετέδωσαν Hadith, ἐκτὸς ἀπὸ 11 τῆς Ζεϊνὰπ καὶ 9 τῆς Σαφίγια.

Ἄλλη πηγὴ τῆς Παράδοσης ἦταν ἕνας ζητιάνος μὲ τὸ ὄνομα Abu Huraira, ὁ ὁποῖος προσχώρησε στὸ Ἰσλὰμ καὶ ἔζησε γιὰ λίγο καιρό μὲ τὸν Μωάμεθ στὴν Μεδίνα. Αὐτὸς συνέγραψε 5.500 Hadith. Ἡ πολιτική διωγμοῦ καὶ φορολογίας τοῦ Abu Bakr ἀπέναντι στοὺς ἀποστάτες, ἀλλά καὶ στοὺς μὴ μουσουλμάνους στηρίχθηκε κυρίως σὲ αὐτὲς τὶς Hadith. Ὁ γιὸς τοῦ Ὀμάρ Abdullah συνέγραψε 2630 Hadith. Τελικά γράφτηκαν τόσες πολλὲς Hadith ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ Μουσουλμάνοι προσπάθησαν ἐξ αἰτίας τῆς ἀναξιοπιστίας τους νὰ τὶς μειώσουν. Ἀπό 600.000 (!!!) τελικὰ παραδἐχονται ἄλλοι γύρω στὶς 7.000 καὶ ἄλλοι γύρω στὶς 4.800. Ὁ περίφημος ἐρευνητὴς τοῦ Ἰσλὰμ I. Goldziher («Ueber die Entwicklung des Hadith» τόμ. 2 Muhammedanische Studien, 1890) κατέληξε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀδιάκοπη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Παραδόσεων, ἡ σύγκρουση τῶν νομικῶν καὶ θεολόγων τοῦ Ἰσλὰμ σχετικὰ μὲ αὐτὲς καὶ ἡ ἀνακολουθία τῶν πληροφοριῶν, καθιστοῦν τὶς Παραδόσεις ἀναξιόπιστες πηγές γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν ἀληθινή διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ. Ὅπως εἴδαμε ὁ Ναυπάκτου και ὁ Ἀλβανίας ἔχουν ἄλλη γνώμη

Μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω ποὺ ἀποτελοῦν μόνο ἕνα μικρό κομμάτι τῶν πηγῶν καὶ τῶν ἐπιστημονικῶν συμπερασμάτων σχετικὰ μὲ τὴν ἀξιοπιστία τῶν «ἱερῶν βιβλίων» τοῦ Ἰσλὰμ, ἀδυνατεῖ κανείς νὰ καταλάβει, πῶς οἱ ἡμὲτεροι Ὀρθόδοξοι προπαγανδίζουν τὸ Ἰσλάμ, χωρὶς νὰ ἀναφέρουν καὶ νὰ καταδικάζουν τὴν ἀναξιοπιστία τῆς διδασκαλίας του (ἀντιθέτως κατηγοροῦν τοὺς Ἁγίους γιὰ τοὺς χαρακτηρισμούς τους), πράγμα ποὺ ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ γεγονός αὐτὸ ἀποτελεῖ ἄλλη μία ἀπόδειξη τῆς παναιρετικῆς φύσεως καὶ σκέψης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ γυναῖκες

Πρὶν ἀρχίσουμε τὴν παρουσίαση τῶν σχέσεων τοῦ Μωάμεθ μὲ τὶς γυναῖκες, θὰ παρουσιάσουμε ἕνα χωρίο ἀπὸ τὸ Κοράνι, ποὺ ἀποδεικνύει τί εἴδους Θεός γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς εἶναι ὁ Ἀλλάχ καὶ τί εἴδους προφήτης του ὁ Μωάμεθ.

Στὴν Σούρα ἄλ-Χιτζάμπ/Οἱ Ὁμόσπονδοι 33:37, ἐπειδή ὁ Μωάμεθ ἤθελε νὰ μὴν κατηγορηθεῖ γιὰ τὸ πλῆθος τῶν γυναικῶν ποὺ εἶχε, ἀλλά καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ πάρει, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἀλλάχ: «Ὤ προφήτα! Σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ παντρευτεῖς τὶς γυναῖκες ποὺ προικοδότησες, τὶς γυναῖκες τῶν αἰχμαλώτων ποὺ ἀπέκτησες μὲ τὴν δεξιά σου, τὶς θυγατέρες τῶν θείων σου καὶ τῶν ἀκολούθων σου καθώς καὶ κάθε γυναίκα εὐσεβῆ ποὺ σὲ ἀκολούθησε καὶ σοῦ ἀφιερώθηκε, γιατί εἶσαι προφήτης. Αὐτὸ εἶναι προνόμιο ποὺ ἰσχύει μόνο γιὰ σένα. Γνωρίζουμε τοὺς νόμους περί γάμου, ποὺ ὁρίσαμε γιὰ τοὺς πιστούς. Μή φοβηθεῖς, μήπως κατηγορηθεῖς, ἐπειδή ἀσκεῖς τὰ δικαιώματά σου. Ὁ Κύριος εἶναι ἐπιεικὴς καὶ μακρόθυμος. Μπορεῖς νὰ ὑπόσχεσαι, ὅ,τι θέλεις καὶ νὰ δέχεσαι στὸ κρεβάτι σου, ὅποιαν θέλεις ἀκόμα καὶ αὐτὴ ποὺ εἶχες παραμελήσει, ἀλλά τώρα τὴν ἐπιθυμεῖς ἀμέσως. Δὲν ἁμαρτάνεις, ἄν πράξεις ἔτσι».

Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανός θὰ μποροῦσε ποτὲ στὰ παραπάνω λόγια νὰ ἀναγνωρίσει ἔστω καὶ ἕνα ἴχνος τοῦ Θεοῦ; Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε μετὰ τὰ παραπάνω λόγια νὰ χαρακτηρίσει τὸν Μωάμεθ, ἔστω ὡς ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε νὰ καταλάβει ἤ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν οἰκουμενιστικὴ διδασκαλία καὶ συγκριτιστικὴ προπαγάνδα, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κι αὐτὸ δρόμος πρὸς τὸν Ἕνα Θεό; Καὶ ὅμως ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι βλασφημοῦν, κανεὶς δὲν τοὺς τιμωρεῖ. Ἀντιθέτως μὲ τὴν ἀπραξία καὶ τὴν σιωπὴ τῶν ἄλλων ἱεραρχῶν, συνεχίζουν τὸ ἀνίερο ἔργο τους.

Ἄς ἔρθουμε τώρα στὶς γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ

Ὁ Μωάμεθ εἶχε 13 γυναῖκες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες μὲ τὶς 9 ζοῦσε παράλληλα. Ὁ ἀριθμός τῶν παλλακίδων καὶ τῶν γυναικών, μὲ τὶς ὁποῖες κοιμήθηκε ὁ Μωάμεθ, ἐνῶ ἦταν παντρεμὲνος μὲ τὶς 13 γυναῖκες παραμὲνει ἐξ αἰτίας τοῦ ὕψους του ἄγνωστος. Ἀπό τὶς παρακάτω γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ, ἡ Τρίτη ἡ Ἀΐσα ἦταν 7 χρονῶν ὅταν τὴν ἀρραβωνιάστηκε, 9 χρονῶν, ὅταν τὴν παντρεύτηκε καὶ κοιμήθηκε μαζί της, ὅταν ἦταν 12 χρονῶν. Ἡ ἕβδομη, ἡ Ζαινὰμπ ἦταν πρῶτα γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, τὴν ὁποία μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Μωάμεθ χώρισε ὁ γιὸς γιὰ νὰ τὴν πάρει ὁ πατέρας, ἀφοῦ πρῶτα ἀκύρωσε τὴν υἱοθεσία:

Χαντιτζὰ μπίν Χουβαϊλίντ (595-619)

Σαουντὰ μπίντ Ζάμα (620-632)

Ἀΐσα μπίντ Ἀμπί Μπακρ (623-632)

Ζαϊνὰμπ μπίντ Χουζαϊμά (624-625)

Οὔμ Σαλάμα Χίντ μπίντ Ἀμπί Οὐμαγιὰ (625-632)

Χαφςὰ μπίντ Οὐμάρ (626-632)

Ζαϊνὰμπ μπίντ Τζάχς (627-632)

Ραϊχανὰ μπίντ Ζαΐντ (627-631)

Τζουβαϊρίγια μπίντ αλ-Χαρίθ (628-632)

Ράμλα μπίντ Ἀμπί Σουφιᾶν (629-632)

Σαφιγιὰ μπίντ Χουιαϊί (629-632)

Μαϋμουνὰ μπίντ αλ-Χαρίθ (629-632)

Μαρία αλ-Κιμπτίγια (630-632)

Όλοι οἱ ἐρευνητές συμφωνοῦν στὴν μᾶλλον μανιακὴ σχετικὰ μὲ τὶς γυναῖκες φύση τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος φαίνεται νὰ εἶχε πολλές ψυχικὲς παθήσεις. Ἕνας τοῦρκος γιατρός/ψυχολόγος ἔγραψε μὲ τὸ ψευδώνυμο Dede Korkut (πάλι ἕνας ἐπιστήμονας μὲ ψευδώνυμο ἀπὸ φόβο μήπως τὸν σφάξουν «οἱ φίλοι τῆς εἰρήνης» μουσουλμάνοι) τὸ βιβλίο «Life alert: The Medical Case οf Muhammad» (2001), στὸ ὁποῖο ἐκτὸς τῆς διαταραγμένης ἐπιθυμίας του γιὰ γυναῖκες ἀπαριθμεῖ πολλές παθήσεις τοῦ Μωάμεθ (Ναρκισσισμό, παράνοια, ἐπιθετικότητα, κατάθλιψη, ἀκόμα καὶ τὸν φόβο ἀπὸ τὸν ἦχο τῆς καμπάνας: «ἡ καμπάνα εἶναι ἡ φλογέρα τοῦ διαβόλου» Kitab al -Libas, Hadith 2114). Ἡ «Μηχανὴ τοῦ Χρόνου» (γιὰ νὰ μήν κουράσω τὸν ἀναγνώστη μὲ τὸν σχετικό μὲ τὸ θέμα ὄγκο βιβλιογραφίας καὶ ἔρευνας) ἕνα ἐπίσημο ἱστορικῆς φύσεως κρατικό πρόγραμμα ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας τὰ ἑξῆς (θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἀκόμα καὶ τὰ ὀνόματα κάποιων γυναικῶν ποικίλουν):

«Σύμφωνα μὲ ἱστορικούς, ὁ προφήτης εἶχε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ἀπὸ 15 ἕως 25 γυναῖκες. Οἱ ἱστορικοὶ δὲν συμφωνοῦν στὸν ἀκριβῆ ἀριθμό, ὅλοι ὅμως παραδὲχονται ὅτι ὁ Μωάμεθ ἦταν μᾶλλον μανιακός γυναικάς. Εἶχε ἐπίσης ἰδιαίτερη ἀδυναμία στὶς χῆρες, ἄγνωστο γιατί. Πρώτη του γυναίκα ἦταν ἡ Μαζάρα, δύο φορές χήρα καὶ 15 χρόνια μεγαλύτερή του, κόρη τοῦ ἀφεντικοῦ ὅπου δούλευε ὁ Μωάμεθ. Ὅσο ζοῦσε ἡ Μαζάρα, ὁ Μωάμεθ ἦταν ἥσυχος κι ἔκανε μαζί της πέντε παιδιά, ἀλλά, ἀφότου πέθανε, ὁ προφήτης ἀπελευθερώθηκε. Ἕνα μήνα μετὰ τὸν θὰνατό της ἀρραβωνιάστηκε τὴν Ἀϊσά, κόρη ἑνός φίλου του, ἀλλά ὁ γάμος ὁρίστηκε νὰ γίνει δύο χρόνια ἀργότερα. Ὁ λόγος ἦταν ἁπλός. Μπορεῖ ὁ Μωάμεθ νὰ ἦταν 43 ἐτῶν, ὅμως ἡ Ἀϊσά ἦταν μόλις 7! Ἐν ἀναμονή τοῦ σπουδαίου γεγονότος, ὁ Μωάμεθ παντρεύτηκε τὴ Σάβντα, ποὺ ἦταν τροφός μίας ἀπὸ τὶς κόρες του καὶ χήρα. Στὰ δύο χρόνια ἔγινε ὁ γάμος μὲ τὴν 9χρονη πιά Ἀϊσά. Τὶς κράτησε καὶ τὶς δύο, ὅπως ἔκανε καὶ μὲ ὅλες τὶς ἑπόμενες. Ἄλλωστε, ὡς προφήτης ποὺ ἦταν, ἔφτιαξε ἀπὸ τὴν ἀρχή τὸ νόμο καὶ ὅρισε ὅτι ὁ ἄνδρας μποροῦσε νὰ παντρεύεται ὡς τέσσερις γυναῖκες καὶ νὰ ἔχει ὅσες παλλακίδες τραβοῦσε ἡ ὄρεξή του. Ἄν εἶχε συμπληρώσει τὸν ἀριθμό τῶν γάμων καὶ ἤθελε νὰ παντρευτεῖ κι ἄλλη, μποροῦσε νὰ διώξει μία ἀπὸ τὶς τέσσερις γιὰ νὰ ἀδειάσει ἡ θέση. Λίγο ἀργότερα ξαναπαντρεύτηκε μὲ τὸν ἀκόλουθο ἀπίστευτο τρόπο: μία ἀπὸ τὶς κόρες τοῦ προφήτη πέθανε κι ὁ ἄνδρας της, ὁ Ὀσμᾶν, ἦταν ἀπαρηγόρητος. Ἕνας κοινός φίλος πρόσφερε στὸν Ὀσμᾶν μία κόρη του, τὴν Χαβζά, γιὰ παρηγοριά, ἀλλά αὐτὸς ἀρνήθηκε. Αὐτὸ ἀποτελοῦσε προσβολή, ὅμως ὁ προφήτης τακτοποίησε τὸ θέμα. Πῆρε αὐτὸς γιὰ γυναίκα του τὴ Χαβζᾶ κι ἔδωσε στὸν Ὀσμᾶν γιὰ σύζυγό του μία ἀπὸ τὶς ἀδερφὲς τῆς πεθαμὲνης. Μετὰ τὴ μάχη τοῦ Ὀχόντ, ὅπου ἡττήθηκε, ὁ Μωάμεθ, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ, παντρεύτηκε μία 28χρονη χήρα, τὴ Χέντ. Γιὰ γαμήλια δῶρα τῆς πρόσφερε ἕνα σακί κριθὰρι, ἕνα μύλο γιὰ νὰ τὸ ἀλέθει, ἕνα τηγάνι καὶ μία χύτρα γεμάτη λαρδὶ καὶ βούτυρο. Καὶ οἱ γάμοι συνεχίστηκαν μὲ ἀκόμη πιὸ παράδοξους τρόπους. Ὁ προφήτης μπῆκε ἕνα πρωί στὸ σπίτι τοῦ θετοῦ του γιοῦ Ζεΐντ. Ἡ γυναίκα τοῦ γιοῦ του, ἡ Ζεϊνὰπ, παρουσιάστηκε στὸν πεθερό τῆς χωρὶς πέπλο, μέσα στὴν οἰκειότητα τῆς οἰκογενειακῆς σχέσης. Ὁ Μωάμεθ τὴν παρατήρησε καὶ ἐπαίνεσε τὴν ὀμορφιά της. Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ σπίτι ὁ Ζεΐντ, ἡ Ζεϊνὰπ τοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τὸ κοπλιμᾶν τοῦ πεθεροῦ της. Τότε ὁ Ζεΐντ πῆγε στὸν θετὸ πατέρα του καὶ τοῦ πρόσφερε εὐχαρίστως τὴ γυναίκα του. Ὁ προφήτης δὲχθηκε τὴν προσφορά, ἀλλά, γιὰ νὰ μήν ὑπάρξει αἱμομιξία, ἀκύρωσε τὴν υἱοθεσία τοῦ Ζεΐντ. Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα, μέχρι ποὺ πέθανε ὁ Μωάμεθ παντρεύτηκε τὴν κόρη ἑνὸς πρίγκιπα τὸν ὁποῖο νίκησε, μία Ἑβραία ποὺ κέρδισε στὴ μάχη τῆς Κοραΐντα, μία νοσοκόμα του σὲ κάποια δηλητηρίαση, τὴν κόρη τοῦ ἐχθροῦ του Ἀμποῦ Σοφιάν, μία γριά πόρνη μίας φυλῆς Βεδουΐνων καὶ πολλές ἄλλες. Κάθε φορά ποὺ παντρευόταν ἔστελνε κάποια προηγούμενη στὶς παλλακίδες γιὰ νὰ μήν παραβιάζει τὸν νόμο του, ποὺ ἐπέτρεπε μόνο τέσσερις γάμους. Σὲ ὅλες τὶς ἐκστρατεῖες ἔπαιρνε δύο γυναῖκες, ποὺ τὶς ἔβγαζε μὲ κλῆρο, ἐνῶ κάθε βράδυ του τὸ περνοῦσε μὲ τὴ σειρά, μὲ κάθε γυναίκα. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἦταν ἀποκλειστικά ἀφιερωμένο σὲ αὐτὴν ποὺ ἦταν ἡ σειρά της καὶ ὄχι σὲ ἄλλη. Ἕνα βράδυ ἦταν μὲ τὴ Χαφζά, ἀλλά αὐτὴ ἔφυγε ἐπειγόντως γιὰ τὸν πατέρα της ποὺ ἀρρώστησε. Δὲν ἦταν τίποτα τὸ σοβαρό καὶ γύρισε ἀμὲσως, ὅποτε τσάκωσε τὸν προφήτη νὰ κάνει ἔρωτα μὲ μία ἄλλη, τὴ Μαρίτζια. Ἡ παραβίαση αὐτοῦ του πρωτοκόλλου θεωρήθηκε τόσο σοβαρή, ποὺ ἡ Χαβζὰ ξεσήκωσε ὅλο τὸ χαρέμι τὸ ὁποῖο τὴν ἔπεσε μὲ ἄγριες διαθέσεις πάνω στὸν ἄπιστο σύζυγο. Ἔγινε τὸση φασαρία, ποὺ ὁ προφήτης τὴν κοπάνησε κι ἔζησε ἕνα μήνα μόνος του, χωρὶς συζύγους καὶ παλλακίδες. Περικυκλωμένος πάντως ἀπὸ τόσες γυναῖκες, ὁ Μωάμεθ θὰ πρέπει νὰ περνοῦσε δύσκολες ὧρες. Οἱ ἱστορικοί ἀναφέρουν ὅτι ὁ ταλαίπωρος πέθανε μέσα στὴν κρεβατομουρμούρα. Ἐνῶ ἦταν ἑτοιμοθὰνατος, εἶχε γύρει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἀϊσά, ἀλλά αὐτὴ διαμαρτυρόταν ὅτι πονοῦσε τὸ κεφάλι της. «Τὸ καλύτερο φάρμακο» τῆς εἶπε ὁ Μωάμεθ ἀγανακτισμὲνος «θὰ ἦταν νὰ πεθὰνεις πρὶν ἀπὸ ἐμένα». Κι αὐτὴ ἀπάντησε: «ναί, καὶ ἀμέσως μετὰ θὰ ἐρχόσουν νὰ ἐγκατασταθεῖς μέσα στὸ σπίτι μου μὲ μία ἄλλη γυναίκα». Αὐτὰ ἦταν τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ ἄκουσε ὁ προφήτης πρὶν κλείσει τὰ μάτια τοῦ» (ἐδῶ)http://www.mixanitouxronou.gr/oi-gynaikes-tou-moameth-pantreftike-perissoteres-apo-15-fores-kai-eixe-adynamia-stis-xires-i-pio-mikri-itan-i-9xroni-aisa-kai-eftiakse-nomo-gia-tin-polygamia/)

Πιστεύω ὅτι τὰ σχόλια γιὰ ἕναν Χριστιανό εἶναι περιττά.

Αἱρετικά χωρία τοῦ Κορανίου

Τὸ κεφάλαιο αὐτὸ εἶναι σημαντικότατο, διότι ἀποδεικνύει τὴν αἱρετική/ἀντίθεη διδασκαλία τοῦ Κορανίου, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει Τὰ κύρια δόγματα τῆς Πίστεώς μας. Θὰ παρουσιάσω τὰ σημαντικότερα δογματικῶς σημεῖα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας, ἔτσι ὅπως τὰ παρουσιάζει μεταξὺ ἄλλων καὶ ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας στὸ βιβλίο του «Ἰσλάμ (σελ. 207ff). Πρὶν ὅμως τὰ παρουσιάσω, θὰ παραθέσω ἕνα χωρίο τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, στὸ ὁποῖο ὁ Ἀλβανίας ἐκφράζει τὴν γνώμη του (ἀλλά ὡς Οἰκουμενιστὴς καὶ μὲλος τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ τὴν γνώμη τῶν συναδέλφων του Οἰκουμενιστῶν) γιὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ παρακαλῶ τὸν ἀναγνώστη νὰ τὸ ἔχει πάντα στὸ μυαλό του, ὅταν διαβάσει μετὰ τὶς δογματικές ὕβρεις τοῦ Κορανίου. Γράφει ὁ Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος στὴν σελ. 406:

«Ἀπό ὅλες τὶς ζῶσες θρησκεῖες, τὸ Ἰσλὰμ βρίσκεται πλησιέστερα (τόσο γεωγραφικά ὅσο καὶ πνευματικά) πρὸς τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό. Παρά τὶς βαθιὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς πάνω σὲ κοινό πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος·καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος ‒μεστὸ προσδοκίας».

Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σοκαριστικὴ δήλωση Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη, ἄς δοῦμε πόσο κοντὰ εἶναι τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.

Α) Ἄρνηση τῆς πατρότητας τοῦ Θεοῦ

Ἡ ἰδὲα τοῦ «Θεοῦ πατρός» εἶναι ἀπαράδεκτη γιὰ τοὺς μουσουλμάνους. Ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὅρου «Πατὴρ» σχετίζεται ὁπωσδήποτε καὶ μὲ τὴν πολεμική ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας περί Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ περί Ἁγίας Τριάδος τὴν ὁποία τὸ Ἰσλὰμ καταπολεμᾶ μὲ πάθος (Σούρα Αἱ γυναῖκες, 4, 169): «Πιστέψτε στὸν Θεό καὶ στὸν Ἀπόστολο καὶ νὰ μήν λέτε, ὅτι ὑπάρχει Τριάς. Σταματῆστε νὰ τὸ λέτε καὶ θὰ ὠφεληθεῖτε καθότι ἕνας μόνο εἶναι ὁ Θεός. Δεδοξασμὲνο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς δὲν ἔχει υἱό».

Ἐπίσης στὴν Σούρα 37,152-153 διατυπώνεται ἡ ἄρνηση καὶ ἐκφράζεται μάλιστα καὶ μία εἰρωνεία σχετικὰ μὲ τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ: 152. «Ὁ ΑΛΛΑΧ ἔχει (γεννήσει) παιδί; Σίγουρα εἶναι ψεῦτες». 153. «Μήπως ἔχει προτιμήσει (ὁ ΑΛΛΑΧ) θυγατέρες ἀντὶ γιούς»;

Β) Τὸ Κοράνι ἀπορρίπτει καὶ ἀρνεῖται σαφέστατα τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν χριστολογική σημασία τῶν χριστιανικῶν συμβόλων, κυρίως τοῦ Σταυροῦ (Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 19): «ἄπιστοι εἶναι ὅσοι λένε, ὅτι ὁ Μεσσίας, υἱός τῆς Μαριάμ, εἶναι Θεός. Νὰ τοὺς πεῖς: Ποιός μπορεῖ νὰ ἀναχαιτίσει τὸν Θεό, ὅταν αὐτὸς θελήσει νὰ καταστρέψει τὸν Μεσσίαν, υἱὸ τῆς Μαριάμ, καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πάντα Τὰ ὄντα ἐπί τῆς γῆς;».

(Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 75-79): «Ὁ Μεσσίας, υἱός τῆς Μαριάμ εἶναι ἁπλῶς ἀπόστολος. Προηγήθηκαν κι ἄλλοι ἀπὀστολοι. Ἡ μητέρα του ἦταν μία φιλαλήθης (κι ἐνάρετη) γυναίκα. Καὶ οἱ δύο ἔτρωγαν τὸ (καθημερινό φαγητὸ). Κοίταξε, πὼς ὁ Ἀλλὰχ τοὺς φανέρωσε τὶς Ἐντολές Του. Κι ἔπειτα δὲς μὲ ποιοὺς τρόπους (σσ. οἱ βλάσφημοι Χριστιανοί) ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια!».

(Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 116-117): «Καὶ εἶπε ὁ Θεός πρὸς τὸν Ἰησοῦ υἱὸ τῆς Μαριάμ: Εἶπες ἐσύ ποτὲ στοὺς ἀνθρώπους, λάβετε ἐμένα καὶ τὴν μητέρα μου γιὰ Θεό, ἀντί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Ὄχι μὰ τὴν δόξα σου, ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς, πῶς θὰ μποροῦσα νὰ πῶ κάτι, ποὺ δὲν εἶναι ἀλήθεια; ἐάν τὸ ἔλεγα, ἐσύ δὲν θὰ τὸ γνώριζες; Σύ γνωρίζεις τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ἐγώ ὅμως δὲν γνωρίζω τὰ βάθη τῆς δικῆς σου καρδιᾶς. Διότι ἐσύ ξέρεις τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια. Ἐγώ δὲν ἐδίδαξα τίποτα ἄλλο παρὰ τὶς ἐντολές σου».

Μπουχάρι, 3435 καὶ Μούσλιμ 28: «Ὅποιος μαρτυρᾶ/δηλώνει/ὁμολόγει, ὅτι Λά ἰλαχα Ἰλα Ἀλλάχ (σσ. δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἄξιος λατρείας, παρὰ μονάχα ὁ Ἀλλάχ), ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει συνεταίρους, καὶ ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ δοῦλος καὶ ὁ Ἀπόστολός του, καὶ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ δοῦλος τοῦ Ἀλλὰχ καὶ ὁ Ἀπόστολός του, καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ποὺ δόθηκε στὴν Μαρία, καὶ ἕνα Πνεῦμα ἀπὸ αὐτόν, καὶ ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι ἀληθινός, καὶ ὅτι ἡ Κόλαση εἶναι ἀληθινή, ὁ Ἀλλὰχ θὰ τὸν δεχτεῖ στὸν Παράδεισό του, ὅποιες καὶ ἄν εἶναι οἱ πράξεις του».

Γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὁ Ἰησοῦς δὲν σταυρώθηκε οὔτε καν φονεύθηκε ἀπὸ κάποιον, ἀλλά στὴν θέση Του θανάτωσαν κάποιον ἄλλον (Σούρα 4, 156): «Ὄχι δὲν ἐφόνευσαν, δὲν σταύρωσαν αὐτὸν, ἀλλά κάποιον ὅμοιον μὲ αὐτὸν».

Γ) Οἱ μουσουλμάνοι δὲν δέχονται τὴν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως φάνηκε καὶ παραπάνω (Σούρα 9,30-31): «Θεὸς εἶναι μόνο ὁ δημιουργός, ὄχι ὁ πατέρας τῶν παιδιῶν του οὔτε ὁ πατέρας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ Κοράνι κατηγορεῖ τοὺς Χριστιανούς, ὅτι ἔχουν τρεῖς θεούς, τὸν Θεό τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν Μαρία καὶ ὅτι εἶναι πολυθεϊστές.

Δ) Οἱ μουσουλμάνοι δέχονται τὴν Μαρία ὡς παρθένο, ἀλλά ὄχι ὡς Θεοτόκο. Δὲν θεωρεῖται κόρη τοῦ Ἰωακείμ καὶ τῆς Ἄννης, ἀλλά κόρη τοῦ Ἐμρᾶν (Σούρα 66, 12). Ἐπίσης ταυτίζεται μὲ τὴν Μαριάμ, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών (Σούρα 19, 29). Ὡς τὸπος Εὐαγγελισμοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ Ναζαρὲτ ἀλλά ἡ Ἱερουσαλήμ, δὲν γέννησε τὸν Ἰησοῦ στὴν Βηθλεὲμ στὸ σπήλαιο, ἀλλά στὴν ἔρημο κάτω ἀπὸ ἕναν φοίνικα.

Στὴν ἰσλαμική ἰστοσελίδα, (δηλ., πρέπει νὰ τονιστεῖ αὐτό, τὰ ἀκόλουθα τὰ γράφουν οἱ σημερινοί «ἀδελφοί μας» μουσουλμάνοι, «ὁ ἄλλος δρόμος πρὸς τὸν Θεό» μὲ τοὺς ὁποίους συμπροσεύχονται οἱ Οἰκουμενιστές) «Τὸ Ἰσλὰμ γιὰ Ἕλληνες» (ἐδῶ) διαβάζουμε:

«Καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ποὺ δόθηκε στὴν Μαρία, καὶ ἕνα Πνεῦμα Ἀπό αὐτὸν:

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι δημιούργημα, ὅπως διαβάζουμε στὸ Κοράνι: «Ἡ κατάσταση τοῦ Ἰησοῦ μπροστὰ στὸν Ἀλλάχ εἶναι ὅμοια μ’ ἐκείνη τοῦ Ἀδάμ, ποὺ τὸν ἔπλασε ἀπὸ χῶμα καὶ ἔπειτα τοῦ εἶπε: «Γενηθήτω» κι ἔγινε» {Κοράνι 3:59}. Καὶ εἶναι λόγος τοῦ Ἀλλάχ, δηλαδή ὁ λόγος ποὺ εἰπώθηκε στὴν Μαρία γιὰ τὴν δημιουργία του καὶ ὄχι ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ὡς χαρακτηριστικό ἡ ἰδιότητα τῆς οὐσίας Του. Καὶ τὸ γεγονός ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ ὁ Ἰησοῦς δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι κομμάτι τοῦ Ἀλλάχ, ἀλλά δημιούργημά του, ἔτσι ὅπως διαβάζουμε, γιὰ παράδειγμα, στὸ ἐδάφιο: «Κι ἔχει (ἐπίσης) ὑποτὰξει σ’ ἐσᾶς -ὅλα ὅσα βρίσκονται στοὺς οὐρανούς καὶ ὅσα στὴ γῆ, ὅλα μαζί ‒ἀπὸ Αὐτὸν‒ (τακτοποιημὲνα)» {Κοράνι 45:13} . Ἐδῶ, ἡ πρόταση «Ἀπό Αὐτὸν» δὲν σημαίνει ὅτι ὁ οὐρανός ἡ γῆ εἶναι κομμάτι Του (τῆς οὐσίας Του) ἀλλά δημιουργήματά Του ἔτσι ὅπως ὁ Ἰησοῦς καὶ ὅλοι οἱ Προφῆτες. Καὶ ὅτι εἶναι ἕνα Πνεῦμα ἀπὸ αὐτὸν, σημαίνει ὅτι ὁ Ἴσα δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ. Ὁ Γαβριήλ ἐπισκέφτηκε τὴν Μαρία καὶ τῆς φύσηξε πνεῦμα σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή τοῦ Ὑψίστου γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ὁ Ἴσα. Ἔτσι λοιπόν, ἔχουμε τὸν λόγο τοῦ Ἀλλάχ, ποὺ εἶναι ἡ ἐντολή νὰ γεννηθεῖ καὶ τὸ πνεῦμα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ φύσημα τοῦ Γαβριήλ στὴν Μαρία γιὰ τὴν δημιουργία του. Καὶ ἡ τοποθέτηση αὐτὴ εἶναι μία σύντομη ἀναίρεση πρὸς τοὺς Χριστιανούς ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ὑπάρχει καμία θεολογική καὶ ἱστορική ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἴσα εἶναι ἄνθρωπος, τιμημὲνος μὲ τὸν τρόπο ποὺ πλάστηκε, ἀλλά ἄνθρωπος, δοῦλος τοῦ Ἀλλάχ καὶ Ἀπόστολός του».

Περιττὸ νὰ τονισθεῖ, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ δὲν δέχεται Ἅγιο Πνεῦμα, Ἐκκλησία, Μυστήρια, Ἁγίους, Ἱερωσύνη κλπ. Ἀκόμα καὶ ἐναντίον τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι. Ἡ Σούρα 57,27 γράφει: «…Καὶ μετὰ, στείλαμε τὸν Ἰησοῦ, τὸ γιό τῆς Μαριάμ καὶ τοῦ δώσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ βάλαμε στὶς καρδιὲς ἐκείνων ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, (τὸν) Οἶκτο καὶ (τὴν) Εὐσπλαχνία. Ἀλλά τὸν Ἀσκητισμό (ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν γάμο) (τὸν Μοναχικό Βίο) ποὺ τὸν ἐπινόησαν μόνοι τους, δὲν εἴμαστε Ἐμεῖς ποὺ τὸν παραγγείλαμε σ’ αὐτοὺς. (Τὸ μόνο ποὺ ὁρίσαμε ἦταν) νὰ ἐπιδιώκουν τὴν Καλή Εὐχαρίστηση (νὰ εὐχαριστὴσουν) τὸν ΑΛΛΑΧ. Ἀλλά δὲν ἀκολούθησαν – σωστὰ- (τὸ δρόμο) ὅπως ἔπρεπε νὰ τὸν τηρήσουν».

Αὐτὲς εἶναι οἱ ὕβρεις τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατὰ τῆς Ἐκκλησίας του, κατὰ τῶν Ἁγίων Του, τοὺς ὁποίους βασάνισαν καὶ σκότωσαν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο, ἐπειδή ὁμολογοῦσαν αὐτὸ ποὺ αὐτοὶ ἀρνοῦνται. Καὶ ὅμως παρόλα τὰ παραπάνω καὶ ἐνῶ τὰ περισσότερα τὰ παραθέτει καὶ ὁ ἴδιος στὸ βιβλίο του, ὁ Ἀλβανίας Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος θεωρεῖ τὸ Ἰσλὰμ τὸ πλησιέστερο τῶν θρησκειῶν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ, φρίξον ἥλιε, λέει μεταξὺ ἄλλων καὶ Τὰ ἑξῆς:

«Τὸ Κοράνιο… δείχνει γιὰ τὸ ἐπί γῆς ἔργο τοῦ Ἰησοῦ ἀναμφίβολα ἰδιαίτερο σεβασμό» (σελ. 210). «Ὁ Μωάμεθ γνωρίζει καὶ σὲβεται τὴν ὑπέροχη θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Μεσσία» (σελ. 212). «Ἕνα κορανικὸ ἐδάφιο συνοψίζει τὴν τιμή ποὺ ἀπονέμεται στὸν Ἰησοῦ», «Εὐλάβεια πρὸς τὴν παρθένο Μαριάμ», «Τὸ Κοράνιο ὄχι μόνο δέχεται ὅτι ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε ἐκ Μαρίας τῆς Παρθένου, ἀλλά δίνει ἐξαιρετικὰ τιμητικὴ θέση στὴν Παναγία καὶ μιλάει γι’ αὐτὴν μὲ μεγαλύτερη εὐλάβεια ἀπὸ ὅ,τι ὁρισμένοι προτεσταντικοὶ κύκλοι» (σελ. 213).

Ὁ κάθε πιστὸς μὲ κάποιο ἴχνος θεοσεβείας καὶ εὐλαβείας μὲνει ἄφωνος μὲ τὶς διαπιστώσεις αὐτὲς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας. Οἱ μουσουλμάνοι ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου, ἀρνοῦνται τὸν Σταυρό, ἀρνοῦνται τὴν Ἀνάσταση, ἀρνοῦνται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο (ἀκόμα καὶ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα ὡς γονεῖς Της ἀρνοῦνται) κι αὐτὸς μιλάει γιὰ εὐσέβεια, τιμή, εὐλάβεια τῶν μουσουλμάνων στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἀναγνωρίζει ὡς Ἐκκλησία μὲ βάπτισμα καὶ χάριν. Πόσοι πιστοί θὰ ἔχουν πέσει θύματα τῆς ψευδοδιδασκαλίας του! Καὶ γιὰ μήν νοηθεῖ, ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι γεννήματα μίας ὑποτιθέμενης ἐμπάθειας, ἄς ἀφήσουμε τὸν μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο νὰ ἀποδείξει τοῦ λόγου (καὶ τοῦ σκανδάλου) τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς χριστιανικῆς πίστης. α. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: Ἡ ἀνάσταση εἶναι τὸ οὐσιαστικώτερο σημεῖο τῆς πίστης μας. Αὐτὸ σημαίνει: Ἄν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, ἡ πίστη μας εἶναι στὸ σύνολό της μάταιη· καὶ ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι εἴμαστε ἕνα συνὰφι βλάσφημοι καὶ παλιάνθρωποι, ἀφοῦ ἐκηρύξαμε – γιὰ λογαριασμό τοῦ Θεοῦ!– ἕνα ψέμα: ὅτι ἀνάστησε τὸν Χριστὸ· χωρὶς νὰ τὸν ἔχη πράγματι ἀναστήσει (Α’ Κορ. 15,15-16). β. Καὶ ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος γράφει: «Δὲν εἶναι καθόλου γιὰ μᾶς μεγάλο, ἄν πιστεύωμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέθανε. Αὐτὸ τὸ πιστεύουν καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Καὶ οἱ Ἰουδαῖοι. Καὶ ὅλοι οἱ παλιάνθρωποι. Ὅλοι τὸ πιστεύουν, ὅτι ἀπέθανε. Ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι γιὰ μᾶς τὸ μεγάλο: Πιστεύομε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε» («Τί εἶναι ὁ Χριστὸς» Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, κεφ. 6).

Ὁ Παῦλος λοιπόν, λέει, «Ἄν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, ἡ πίστη μας εἶναι στὸ σύνολό της μάταιη· καὶ ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι εἴμαστε ἕνα συνάφι βλάσφημοι καὶ παλιάνθρωποι, ἀφοῦ ἐκηρύξαμε –γιὰ λογαριασμό τοῦ Θεοῦ!– ἕνα ψέμα», ὁ ἱερός Αὐγουστίνος, ὀνομάζει παλιάνθρωπουςὅσους ἀρνοῦνται τὸν Σταυρό καὶ τὴν Ἀνάσταση, οἱ μουσουλμάνοι ὅμως καὶ ἀρνοῦνται καὶ μᾶς βγάζουν ψεῦτες καὶ ὁ Ἀλβανίας μιλάει γιὰ σεβασμὸ ἐκ μέρους τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ σύγχρονοι ποιμένες/θύτες καὶ οἱ ὑποστηρικτές τους, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν αἱρετίζουν καὶ νὰ βλασφημοῦν ἐπισήμως, ἀλλά διὰ μέσου της σιωπῆς καὶ τῆς ἀδράνειάς τους, ὑποστηρίζουν τὴν αἵρεση καὶ τὴν βλασφημία.

Τὸ Ἰσλὰμ ὡς ὑποτιθέμενη θρησκεία ἀγάπης καὶ εἰρήνης

Ὅταν ἰσλαμιστὲς τρομοκράτες χρησιμοποιοῦν χωρία τοῦ Κορανίου γιὰ νὰ τεκμηριώσουν θεολογικὰ τὶς πράξεις τους, ἀντιδροῦν οἱ λεγόμενοι «φιλελεύθεροι μουσουλμάνοι» ἀλλά καὶ οἱ φίλοι τοῦ Ἰσλὰμ (ὅπως ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως Βαρθολομαῖος, Ἀλβανίας Γιαννουλᾶτος κ.ἄ.) λέγοντας, ὅτι οἱ ἰσλαμιστές ἀπομονώνουν χωρία ἀπὸ τὸ Κοράνι καὶ τὸ παρουσιάζουν ὡς βίαιο καὶ φιλοπόλεμο, ἐνῶ δὲν εἶναι. Ὡς ἀπόδειξη τῶν λόγων τους φέρνουν κάποια ἀποσπάσματα τοῦ Κορανίου ποὺ μιλοῦν γιὰ εἰρήνη, φιλία κλπ. ἰδίως τὴν Σούρα 5, 23: «Ἐάν κάποιος σκοτώσει ἕναν ἄνθρωπο, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἔχει διαπράξει φόνο ἤ κάποιο ἄλλο κακὸ στὴν χώρα, τότε εἶναι σάν νὰ ἔχει σκοτώσει τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ ἄν κάποιος χαρίζει σὲ ἕναν ἄνθρωπο τὴν ζωή, τότε εἶναι σάν νὰ χαρίζει τὴν ζωή σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα». Δυστυχῶς ὅμως γι’αὐτούς, οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀπομονώνουν. Διότι πρὶν ἀπὸ τὰ παραπάνω λόγια γράφει ἡ Σούρα: «Γι’ αὐτὸ δώσαμε ἐμεῖς (σσ. ὁ Ἀλλάχ) τὴν ἐντολή, ὅτι ἐάν κάποιος σκοτώσει…». Ἄρα ἐδῶ πρόκειται γιὰ μία βιβλικὴ ἐντολὴ καὶ ὄχι γιὰ μία ἰσλαμική. Καὶ ἡ ἀπομόνωση συνεχίζεται, διότι μετὰ ἡ ἴδια Σούρα γράφει (5, 33): «Ὁ μισθὸς ἐκείνων, ποὺ πολεμοῦν ἐναντίον τοῦ Ἀλλάχ καὶ τῶν ἀποστόλων του καὶ διαβιοῦν στὴ γῆ ἄσχημα, εἶναι νὰ ἐκτελοῦνται ἤ νὰ σταυρώνονται ἤ νὰ κόβονται τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ἀντιπλευρά, ἤ νὰ ἐξορίζονται ἀπ’ αὐτὴ τὴ γῆ». Καὶ ἄν πεῖ κάποιος, ὅτι αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅσους ἀρνοῦνται τὸ Ἰσλὰμ ἤ ἀποστατοῦν ἀπὸ αὐτό, δὲν ἀποτελεῖ ἡ δικαιολογία αὐτὴ πάλι μία ἀπόδειξη βίας καὶ ἐπιθετικότητας, ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα ἀποδεικνύεται, καθώς σὲ τόσα ἰσλαμικά κράτη, ἄνθρωποι δολοφονοῦνται, ἐκτελοῦνται ἀκρωτηριάζονται, λιθοβολοῦνται, μόνο καὶ μόνο γιατί ἄλλαξαν τὴν πίστη τους ἤ κατηγόρησαν τὸν Μωάμεθ; Ἄλλη μία ἀπόδειξη: «Ὁ Προφήτης εἶπε: “Ἄν ἕνας Μουσουλμάνος ἀπαρνηθεῖ τὴ θρησκεία του, σκοτῶστε τὸν”» (Μπουχαρί: Τ4Β52Α260).

Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα ἐκτὸς τὶς Σοῦρες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης καὶ κάποιες ἄλλες μὲ τὸ ἀντίθετο μήνυμα:

Σούρα 9, 5: «Πολεμᾶτε καὶ φονεύετε τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅπου τοὺς βρεῖτε». Καὶ στὴν ἴδια 123: «Ὤ! Ἐσεῖς ποὺ πιστέψατε! Πολεμᾶτε τοὺς Ἄπιστους ποὺ σᾶς ζώνουν τριγύρω, κι ἄς βροῦν στὸ πρόσωπό σας τραχύτητα, καὶ μάθετε, ὅτι ὁ ΑΛΛΑΧ βρίσκεται μαζί μ’ αὐτοὺς ποὺ τὸν φοβοῦνται».

Σούρα 8,39: «Καὶ πολεμῆστε τους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ὅτου νὰ μήν ὑπάρχει πειρασμὸς καὶ νὰ εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ ΑΛΛΑΧ ἡ μοναδική, κι ἄν ὅμως βάλουν τέλος (στὴν ἀπιστία τους), τότε (στ’ ἀλήθεια) ὁ ΑΛΛΑΧ βλέπει ὅλα ὅσα κάνουν».

Σούρα 47, 4: «Ἑπομένως, ὅταν συναντᾶτε τοὺς ἀπίστους (στὴ μάχη), τσακίστε τοὺς λαιμούς-τους· ἀργότερα, ὅταν θὰ τοὺς ἔχετε πλήρως καθυποτὰξει, δέστε-τους γερά: μετά (εἶναι ὥρα γιὰ) εἴτε γενναιοδωρία εἴτε λύτρα: μέχρις ὅτου ὁ πόλεμος τὰ φέρει ὅλα εἰς πέρας. Ἔτσι (διατὰσσεστε): ἀλλά ἄν ἦταν Θέλημα τοῦ Ἀλλάχ, ἀσφαλῶς θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς τιμωρήσει (ὁ Ἴδιος); ἀλλά (σᾶς ἀφήνει νὰ μάχεστε) γιὰ νὰ σᾶς δοκιμάσει».

Σούρα 4,89: «…Μήν τοὺς παίρνετε ὡς φίλους ἀπὸ τὶς γραμμές τους, ὥσπου νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἡ ἀπιστία τους. Ἄν ὅμως ἐπιστρέψουν στὴν ἀπιστία, τότε συλλάβετέ τους καὶ σκοτῶστε τους, ὅπου καὶ ἄν βρίσκεστε. Καὶ μήν παίρνετε ἀπ’ αὐτοὺς οὔτε φίλους οὔτε βοηθούς».

Σούρα 2,191: «Φονεύετέ τους ὅπου τοὺς βρίσκετε καὶ διῶχτε τους, ἀπὸ κεῖ ποὺ σᾶς έδιωξαν. Ἡ καταδίωξη στὴν εἰδωλολατρία εἶναι χειρότερα ἀπὸ φόνο. Καὶ μήν τοὺς πολεμᾶτε δίπλα στὸ ἀπαράβατο Τέμενος, ἐκτὸς ἄν αὐτοὶ πρῶτοι σᾶς πολεμήσουν ἐκεῖ. Ἄν ὅμως σᾶς πολεμήσουν, σκοτῶστε τους. Τέτοια εἶναι ἡ τιμωρία τῶν ἀπίστων».

Σούρα 8,12: «(Θυμηθεῖτε), ὅταν ὁ Κύριός σου εἶχε ἐμπνεύσει τοὺς ἀγγέλους (μὲ τὸ μήνυμα): “Ἐγώ εἶμαι μαζί σας, δῶστε σταθερότητα σὲ ὅσους πιστεύουν, θὰ ἐγκαταστὴσω τὸν τρόμο στὶς καρδιές τῶν Ἀπίστων, καὶ πλήξετε πάνω ἀπ’ τὸν αὐχένα τοὺς (σσ. δηλ. ἀποκεφαλισμός), καὶ κτυπῆστε τὶς ἄκρες ἀπὸ τὰ δάχτυλά τους” (σσ. δηλ. ἀκρωτηριασμός)».

Σούρα 5,33:«Ἡ τιμωρία ἐκείνων οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν τὸν ΑΛΛΑΧ καὶ τὸν Ἀπόστολό του (σσ. τὸν Μωάμεθ), καὶ διαβιοῦν στὴ γῆ ἄσχημα, εἶναι νὰ ἐκτελοῦνται ἤ νὰ σταυρώνονται ἤ νὰ κόβονται Τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ἀντιπλευρά, ἤ νὰ ἐξορίζονται ἀπ’ αὐτὴ τὴ γῆ. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀτίμωση, στὸν κόσμο αὐτὸ, καὶ τοὺς περιμὲνει στὸν ἄλλο Κόσμο μεγάλος παιδεμός».

Σούρα 8,17: «δὲν εἶστε ἐσεῖς ποὺ τοὺς σκοτώσατε, ἀλλ’ ὁ ΑΛΛΑΧ τοὺς σκότωσε. Καὶ δὲν εἶσαι ἐσύ ποὺ τὴν ἔριξες, ἄν τὴν ἔριξες, ἀλλά ὁ ΑΛΛΑΧ τὴν ἔριξε, γιὰ νὰ δώσει καλὴ ἀμοιβὴ στοὺς πιστοὺς μὲ εὐεργετικὴ δοκιμασία. Γιατί ὁ ΑΛΛΑΧ εἶναι –Τὰ πάντα– Ἀκούων. Παντογνώστης».

Σούρα 9, 29: «Πολεμῆστε ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Ἀλλάχ, οὔτε στὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, οὔτε θεωροῦν ἀπαγορευμένο ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ἀπαγορεύσει ὁ Ἀλλάχ καὶ ὁ Ἀγγελιοφόρος-Του, οὔτε παραδέχονται τὴ θρησκεία τῆς Ἀλήθειας, (ἀκόμη κι ἄν εἶναι) ἀπ’ τοὺς Ἀνθρώπους τοῦ Βιβλίου, [Χριστιανοί καὶ Ἑβραῖοι] μέχρις ὅτου πληρώσουν τὸ φόρο ὑποταγῆς, κ’ αἰσθὰνονται καθυποταγμὲνοι».

Τὸν χαρακτήρα ὅμως αὐτῆς τῆς θρησκείας δείχνει τὸ ἀκόλουθο ἀπὸσπασμα ἀπὸ τὴν βιογραφία τοῦ ἰδρυτοῦ της, τοῦ Μωάμεθ (βλ. Σούρα 33,26 - 8, 55-58 – ἑρμηνεία Tafsir Muqatil ibn Sulaiman – :

Τὸ 627, ἡ φυλὴ τῶν Κουραϊσιτῶν ἐπιτέθηκε στὴ Μεδίνα μὲ τὴν ὑποστὴριξη ἄλλων φυλῶν. Γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν πόλη, ὁ Μωάμεθ ἔσκαψε Τὰφρο γύρω ἀπὸ τὶς περιοχές τῆς ἀπροστὰτευτης Μεδίνα. Μετὰ ἀπὸ πολιορκία δύο ἑβδομάδων οἱ ἐπιτιθέμενοι ἀποσύρθηκαν χωρὶς νὰ ἔχουν καταφέρει νὰ ξεπεράσουν μὲ ἐπιτυχία τὴν Τὰφρο.

Στὴν Μεδίνα ζοῦσε καὶ ἡ ἑβραϊκὴ φυλή τῶν Banu_Quraiza (Μπανού Κουράιζα). Οἱ σημερινοὶ ἐρευνητὲς εἶναι σύμφωνοι, ὅτι οἱ Banū_Quraiza συμπεριφέρθηκαν ἐπίσημα σωστὰ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πολιορκίας (Meir Jacob Kister: The massacre of the Banū Qurayẓa: a re-examination of a tradition. In: Jerusalem Studies in Arabic and Islam. Band 8, 1986, S. 86). Βοήθησαν τοὺς μουσουλμάνους μὲ τὸ ἔργο στὴν τὰφρο, δανείζοντας τους φτυάρια. Ὡστόσο, διεξήγαγαν καὶ μυστικὲς διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς ἐπιτιθέμενους σὲ περίπτωση ποὺ αὐτοὶ νικοῦσαν.

Μετὰ τὴ μάχη τῶν τὰφρων, ὁ Μωάμεθ εἶπε ὅτι τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ καὶ τὸν διέταξε νὰ ἐπιτεθεῖ στοὺς Banū Quraiza:

«Τὸ μεσημέρι [ὁ Γαβριήλ] ἦρθε στὸν Ἀγγελιοφόρο τοῦ Θεοῦ [...] Τότε ὁ Γαβριήλ εἶπε: «Ἀπώθεσες τὰ ὅπλα, ἀπεσταλμένε τοῦ Θεοῦ; Ναί, εἶπε ἐκεῖνος. Τότε ὁ Γαβριήλ: Ἀλλά οἱ ἄγγελοι δὲν ἔχουν ἀκόμη ἀφήσει τὰ ὅπλα τους! Ἐπιστρέψατε σπίτι μόνο μετὰ ἀπὸ αἴτημα τοῦ λαοῦ, ἀλλά ὁ Θεός, ὁ Παντοδύναμος καὶ Ἀνυψωμὲνος, σᾶς διατὰζει, [Μωάμεθ], νὰ ἐναντιωθεῖτε στὸ Μπάνου [Κουράιζα]. Ἐγώ ὁ ἴδιος θὰ στραφῶ ἐναντίον τους καὶ θὰ τοὺςταρακουνήσω» (τὸ κείμενο ἀπὸ Matthias Vogt: Die Engel haben die Waffen noch nicht abgelegt‘.Über die literarische Darstellung der Hinrichtung derjudischen Banū Qurayẓa in der islamischen Sira-Tradition. In: HallescheBeiträge zur Orientwissenschaft. Band 41, 2006, S. 211).

Στὴ συνέχεια, ὁ Μωάμεθ ζήτησε ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του νὰ συγκεντρωθοῦνμαζί του πρὶν τὸ σούρουπο μπροστὰ ἀπὸ Τὰ φρούρια τῶν ΜπάνουΚουράιζα, ἀπὸ ὅπου ἄρχισαν νὰ πολιορκοῦν τὴν ἑβραϊκή φυλή. ΟἱΚουράιζα, ποὺ φαίνεται νὰ εἶχαν συμβουλευτεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο κατὰ τὴδιάρκεια αὐτῆς τῆς πολιορκίας, δὲν προσπάθησαν νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸνἑαυτὸ τους. Ὡς ἀποτέλεσμα, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Μωάμεθ νὰ τοὺς ἐπιτραπεῖνὰ ἐγκαταλείψουν τὴ Μεδίνα μὲ ὅλα τὰ κινητά τους ἀγαθὰ ὑπό τοὺς ἴδιουςὅρους, ὅπως πρὶν μὲ τοὺς ἄλλους Ἑβραίους, τοὺς Banū Qainuqāʿ και Banū n-Nadīr. Ὅταν ἀπορρίφθηκε αὐτὸ τὸ αἴτημα, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Μωάμεθ νὰἐγκαταλείψουν τὴ Μεδίνα χωρὶς τὰ ὑπάρχοντά τους, ἀλλά κι αὐτὸ τὸ αἴτημαἀπορρίφθηκε: τοὺς ζητήθηκε νὰ παραδοθοῦν χωρὶς ὅρους. Τότε ρώτησαντὸν Abū Lubāba, ἕνα μουσουλμάνο φίλο τους, ἐάν ἔπρεπε νὰ παραδοθοῦν. Αὐτὸς ἀπάντησε "Ναί", ἀλλά ἔδειξε μὲ χαρακτηριστική κίνηση στὸ λαιμό του, ὅτι θὰ σκοτωθοῦν. Παρὰ τὴν προειδοποίηση αὐτὴ οἱ Κουράιζα παραδόθηκαν χωρὶς ὅρους μετὰ ἀπὸ πολιορκία ποὺ διήρκεσε 25 ἡμὲρες.

Ὁ Μωάμεθ ἐπέλεξε τὸν Sad ibn Muādh ὡς δικαστὴ τῆς ὑπόθεσης. Ὁ τελευταῖος ἀποφάσισε -μὲ τὴν συναίνεση τοῦ Προφήτη- ὅτι οἱ ἄντρες (δηλαδή κάθε ἀρσενικὸ μὲλος τῆς φυλῆς τῶν ὁποίων «οἱ τρίχες στὰ γεννητικά ὄργανα εἶχαν ἀρχίσει νὰ μεγαλώνουν») τοῦ Quraiza, θὰ πρέπει νὰ σκοτωθοῦν, ἡ περιουσία τους νὰ διανεμηθεῖ στοὺς μουσουλμάνους καὶ τὶς συζύγους καὶ τὰ παιδιά τους νὰ πουληθοῦν ὡς δοῦλοι. Ἡ ποινὴ ἐκτελέστηκε τὴν ἑπόμενη μὲρα. Ὁ Ἄραβας ἱστορικός Ibn Ishaq περιγράφει τὸ τέλος τῶν Banū Quraiza στὴ βιογραφία του γιὰ τοὺς προφῆτες ὡς ἑξῆς:

«Τελικά, ἡ [Quraiza] ἔπρεπε νὰ παραδοθεῖ καὶ ὁ Προφήτης τοὺς εἶχε φυλακίσει στὸ σπίτι τῆς Bint [Hārith], μίας γυναίκας τῆς φυλῆς [Najjār]. Στὴ συνέχεια πῆγε στὴν ἀγορὰ τῆς Μεδίνα, ὅπου ἡ ἀγορὰ εἶναι ἀκόμα καὶ σήμερα, καὶ διέταξε νὰ σκάψουν κάποια χαρακώματα. Ὅταν ἔγινε αὐτὸ, οἱ [Κουράιζα] μπῆκαν καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ὁμάδα ἀνὰ ὁμάδα στὰ χαρακώματα. Ἀνάμεσά τους ἦταν κι ὁ ἐχθρός του Θεοῦ Huyayy ibn Akhtab καὶ ὁ ἀρχηγός Ka'b ibn Asad».

Περίπου 400 ἕως 900 μέλη τῆς φυλῆς Banu Quraiza ἀποκεφαλίστηκαν. Οἱ πηγὲς ἀναφέρουν τρία μὲλη ποὺ διέφυγαν ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση προσχωρώντας στὸ Ἰσλάμ.

Μεταξὺ τῶν γυναικῶν ποὺ συλλήφθηκαν ἦταν ἡ Ραϊχάνα, ἡ ὁποία ἔπεσε στὸν Μωάμεθ ὡς λεία. Ἡ σχέση της μὲ τὸν Προφήτη μετὰ τὴν σύλληψή της ἔχει ἀφηγηθεῖ μὲ διαφορετικούς τρόπους: Σύμφωνα μὲ μία ἐκδοχή, ἔγινε μουσουλμάνα, ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὸν Προφήτη καὶ μετὰ τὴν παντρεύτηκε. Σύμφωνα μὲ μία ἄλλη ἐκδοχή, ἀρνήθηκε νὰ ἀποδεχτεῖ τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἔγινε παλλακίδα τοῦ Μωάμεθ. Κατὰ μία ἄλλη ἐκδοχή, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν μεταγενέστερη μετατροπή της στὸ Ἰσλὰμ, ἀρνήθηκε νὰ ἀπελευθερωθεῖ καὶ ἦταν παλλακίδα τοῦ Προφήτη μέχρι τὸ θὰνατό της. Μὲ τὸν ἀφανισμό τῶν Banū Quraiza, ἐκτελέστηκαν ἐπίσης μὲ ἐντολὴ τοῦ Μωάμεθ τὰ μέλη τῆς ἀραβικῆς φυλῆς Banū Kilāb ibn ʿĀmir, τῶν συμμάχων τῶν Banū Quraiza. Μία ἀπὸ τὶς συζύγους της, ἡ an-Naschat (παραλλαγή: asch-Schat) bint Rifā a, παντρεύτηκε τὸν Μωάμεθ, ἀλλά τὴν ἀπέρριψε μετὰ ἀπὸ λίγο.

Ἐδῶ βλέπουμε τὸν «προφήτη καὶ ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ» Μωάμεθ νὰ διαπράττει γενοκτονία, νὰ ἁρπάζει τὶς γυναῖκες (πάλι οἱ γυναῖκες) τῶν ἐχθρῶν του καὶ νὰ ἰσχυρίζεται, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ ἀρχάγγελου Γαβριήλ. Αὐτὸς εἶναι ὁ «εἰρηνικὸς καὶ γεμάτος ἀγάπη καὶ θεοσέβεια» χαρακτήρας τοῦ Ἰσλὰμ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, ὅσα χωρία περί ἀγάπης κι ἄν ἔχει, διότι τὸ πρόβλημα ξεκινὰει ἀπὸ τὸν ἱδρυτή του τὸν ἴδιο.

Καὶ ὅμως! Οἱ δικοί μας «ὀρθόδοξοι» ταγοί, ἐνῶ τὰ γνωρίζουν αὐτὰ, μᾶς μιλοῦν γιὰ δίκαιο καὶ θεοσεβούμενο Ἰσλὰμ. Παραθέτω μία ἐπιστολή ποὺ στάλθηκε ἀπὸ 38 διδασκάλους τοῦ Ἰσλὰμ τὸ 2007 στοὺς θρησκευτικούς ἡγέτες, μιλώντας γιὰ εἰρήνη καὶ ἑνότητα (Οἰκουμενισμός), καὶ γιὰ συμφωνία τῆς Ἁγίας Γραφῆς μὲ τὸ Κοράνι.

Παρακαλῶ, προσέξτε τὰ ὀνόματα τῶν ὀρθοδόξων παραληπτῶν τῆς ἐπιστολῆς. Κανείς τους δὲν ἀρνήθηκε τὸ μήνυμα τῆς ἐπιστολῆς, ἀλλά τὸ χαιρέτησαν:

In the Name of God, the Compassionate, the Merciful On the Occasion of the Eid al-Fitr al-Mubarak 1428 A.H. / October 13th 2007 C.E., and on the One Year Anniversary of the Open Letter of 38 Muslim Scholars to H.H. Pope Benedict XVI, An Open Letter and Call from Muslim Religious Leaders to: 

His Holiness Pope Benedict XVI, 

His All-Holiness Bartholomew I, Patriarch of Constantinople, New Rome, 

His Beatitude Theodoros II, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, 

His Beatitude Ignatius IV, Patriarch of Antioch and All the East,

His Beatitude Theophilos III, Patriarch of the Holy City of Jerusalem, 

His Beatitude Alexy II, Patriarch of Moscow and All Russia, 

His Beatitude Pavle, Patriarch of Belgrade and Serbia, 

His Beatitude Daniel, Patriarch of Romania, 

His Beatitude Maxim, Patriarch of Bulgaria, 

His Beatitude Ilia II, Archbishop of Mtskheta-Tbilisi, Catholicos-Patriarch of All Georgia, 

His Beatitude Chrisostomos, Archbishop of Cyprus, 

His Beatitude Christodoulos, Archbishop of Athens and All Greece,

His Beatitude Sawa, Metropolitan of Warsaw and All Poland,

His Beatitude Anastasios, Archbishop of Tirana, Duerres and All Albania, 

His Beatitude Christoforos Metropolitan of the Czech and Slovak Republics…

General Secretary, World Council of Churches, And Leaders of Christian Churches, everywhere….

2 In the Name of God, the Compassionate, the Merciful A Common Word between Us and You (Summary and Abridgement) Muslims and Christians together make up well over half of the world’s population. Without peace and justice between these two religious communities, there can be no meaningful peace in the world. The future of the world depends on peace between Muslims and Christians. The basis for this peace and understanding already exists. It is part of the very foundational principles of both faiths: love of the One God, and love of the neighbour. These principles are found over and over again in the sacred texts of Islam and Christianity. The Unity of God, the necessity of love for Him, and the necessity of love of the neighbour is thus the common ground between Islam and Christianity…

Ὁλόκληρη τὴν ἐπιστολὴ μπορεῖτε νὰ τὴν διαβάσετε (ἀγγλικά) στὸ Microsoft Word - CW Total Final v 12g Eng 9 10 07.doc (acommonword.com)

Ἐπίλογος

Προσπάθησα, ὅσο καλύτερα καὶ ὅσο συντομότερα μποροῦσα (θὰ μποροῦσαννὰ γραφοῦν κι ἄλλα πολλά), νὰ ἀποδείξω στοὺς πιστοὺς Χριστιανούς, πὼςἡ οἰκουμενιστική/αἱρετικὴ προπαγάνδα, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι πολὺ κοντὰ στὴνχριστιανικὴ πίστη κι ὅτι ἀποτελεῖ μία θρησκεία, εἰρήνης, ἀγάπης καὶἀλληλοκατανόησης, ἀποτελεῖ ὄχι μόνο ψέμα, ἀλλά καὶ βλασφημία ἐναντίοντοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἁγίων, καὶ τῶν (μέχρισήμερα) Μαρτύρων. Ἐπίσης ἔγινε φανερό, ὄχι μόνο ποιὸν στὴν πραγματικότητα θεό λατρεύουν οἱ μουσουλμάνοι, ἀλλά τὸ κυριότερο καὶ τραγικότερο, ποιὸν θεό λατρεύουν οἱ Οἰκουμενιστές. Διότι ἄν λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, τὴν Ὁποία ὑποτίθεται, ὅτι ποιμαίνουν, δὲν θὰ ἀνέχονταν καὶ δὲν θὰ ἄφηναν ἀναπάντητες τὶς ἰσλαμικὲς βλασφημίες, δὲν θὰ ἔκαναν δῶρο οὔτε θὰ ὀνόμαζαν «ἅγιο» τὸ βιβλίο ἐκεῖνο ποὺ ὑβρίζει τὸν Τριαδικὸ Θεό, θὰ ὑπεράσπιζαν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ θὰ προστάτευαν τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὴν ἀντίθεη διδασκαλία τους. Αὐτοὶ ὅμως πράττουν τὸ τελείως ἀντίθετο.

Τελειώνοντας θέλω νὰ πῶ, ὅτι δὲν ἔκανα τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράττουν κι οἱ μουσουλμάνοι: Ὑπεράσπισα τὴν πίστη μου ἐναντίον τους, ὅπως αὐτοὶ ἐναντίον μας (βλ. islamforgreeks.org), παρέθεσα τὴν Ἀλήθεια, ὅπως μᾶς πρόσταξαν ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι/Πατέρες νὰ μὴν τὴν κρύβουμε καὶ νὰ τὴν ὁμολογοῦμε καὶ προσπάθησα νὰ συμβάλλω στὴν ἀφύπνιση τοῦ παραπληροφορημένου καὶ προδομένου ποιμνίου.

Χριστὸς ἐτέχθη, ἀληθῶς ἐτέχθη.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Μήν υποστηρίζεις αυτό, που δέν ΑΝΤΕΧΕΙΣ νά δείς... ( Αληθινά ΤΡΟΜΕΡΟ ως εικόνα! )


Τίτλος έργου: «Δεν πρέπει νά υποστηρίζεις αυτό που δεν αντέχεις νά δείς». 
Ακρυλικό σε καμβά της Beatrice Hopler

Η καλλιτέχνης Beatrice Hopler δημιούργησε αυτό το έργο τέχνης και δήλωσε τα εξής:

«Πρόκειται για τη ζωγραφιά πολλών παιδιών, που παγιδεύτηκαν στο βιομηχανικό σύστημα των αμβλώσεων. 

Αυτά είναι τα θύματα ενός συστήματος που έχει στόχο να κερδοσκοπήσει από την απόγνωση και την καταπίεση των γυναικών, από την αντικειμενοποίηση και τη δολοφονία των ευάλωτων παιδιών.

Όταν κοιτάζω αυτόν τον πίνακα δεν βλέπω «μια νίκη προς την απελευθέρωση των γυναικών».

Βλέπω την καταπίεση σε νέα συσκευασία.

Βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών βάναυσα κακοποιημένα, να απορρίπτονται από τις ίδιες καταστάσεις που οδηγούν σε όλες τις άλλες βίαιες μορφές συστημικής καταπίεσης.

Βλέπω μωρά που τους έκαναν θανατηφόρες ενέσεις και τα άφησαν να σαπίσουν.

Μωρά που δηλητηριάστηκαν με ουρία και αλάτι μέχρι που κάηκε το δέρμα τους και η καρδιά τους έσβησε.

Μωρά που ξεσχίστηκαν από άκρο σε άκρο με λαβίδες και ξέστρα.

Μωρά που έπεσαν νεκρά από τα εκτρωτικά χάπια και πήγαν κάτω στην αποχέτευση μέσα στα απόβλητα.

Βλέπω το παιδί κάποιου. Ένα παιδί που άξιζε πολύ περισσότερο από το να σκοτωθεί για να ικανοποιήσει τους γονείς του.

Βλέπω παιδιά απελπισμένων συχνά ανθρώπων που χρειάζονταν μόνο κάποιον να πιστέψει σε αυτούς και να τους βοηθήσει… Και αντί για αυτό τους ξεγέλασαν να πιστέψουν ότι ήταν καλύτερα να πέθαιναν τα παιδιά τους.

Αυτό δεν είναι αγάπη. Ούτε ευγένεια. Ούτε φροντίδα.

Αυτή είναι η βία και συστημική κακοποίηση. Αυτό είναι η άμβλωση.

Και πρέπει να τελειώνει. Όλοι αξίζουν φροντίδα που να υποστηρίζει τη ζωή. 💙

«Δεν πρέπει να υποστηρίζεις αυτό που δεν αντέχεις να δεις». Ακρυλικό σε καμβά.