.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Πρωτοχρονιὰ μὲ τὸν Φώτη Κόντογλου: Καρδία συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη…



Φώτης Κόντογλου

Ξημέρωμα 1ης Ἰανουαρίου 1950

Ἐχτές, παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἤμουνα ξαπλωμένος στὸ κουβούκλι μας, περασμένα τὰ μεσάνυχτα, καὶ συλλογιζόμουνα.

Εἶχα δουλέψει νυχτέρι γιὰ νὰ τελειώσω μία Παναγία Γλυκοφιλοῦσα καὶ δίπλα μου καθότανε ἡ γυναίκα μου καί ἔπλεκε. 

Ὅποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σὲ μεγάλη κατάνυξη καὶ ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα, λοιπὸν, ἐκεῖ ποὺ ζωγράφιζα τὴν Παναγία καί ἡ Μαρία ἔψελνε καὶ κείνη μαζί μου μὲ τὴ γλυκειὰ φωνή της. 

Βλογημένη γυναίκα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἂς εἶναι δοξασμένο τ’ ὄνομά του γιὰ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς οἰκονομίας του. 

Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ ὅσα μοῦ ἔδωσε καὶ πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα γιὰ τὴν ἁπλή τὴ Μαρία, πού μοῦ τὴ δώρησε συντροφιὰ στὴ ζωή μου, ψυχὴ θρησκευτική, ἕνα δροσερὸ ποταμάκι ποὺ γλυκομουρμουρίζει μέρα-νύχτα δίπλα σ’ ἕναν παλιὸν καστρότοιχο…

…Κοντά μου κάθεται καὶ μὲ συντροφεύει, ἥμερος ἄνθρωπος, Μαρία ἡ Ἁπλή. 

Ἐκείνη πλέκει εἴτε ράβει, κι ἐγὼ δουλεύω τὴν ἁγιασμένη τέχνη μου καὶ φιλοτεχνῶ εἰκονίσματα, ποὺ τὰ προσκυνᾶ ὁ κόσμος. 

Τί χάρη μᾶς ἔδωσε ὁ Παντοδύναμος, ποὺ τὴν ἔχουνε λιγοστοὶ ἄνθρωποι: 

«Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῶν δούλων αὐτοῦ». 

Τὸ καλύβι μας εἶναι φτωχὸ στὰ μάτια τοῦ κόσμου καὶ μολαταῦτα, στ’ ἀληθινὰ, εἶναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κι ἠλιοστάλαχτος θρόνος, γιατί μέσα του σκήνωσε ἡ πίστη κι ἡ εὐλάβεια. 

Κι ἐμεῖς ποὺ καθόμαστε μέσα, ἤμαστε οἱ πιὸ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς φτωχούς, πλήν μᾶς πλουτίζει μὲ τὰ πλούτη του Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ».

Ἀφοῦ, λοιπὸν, τελείωσα τὴ δουλειά μου κατὰ τὰ μεσάνυχτα, ξάπλωσα στὸ μεντέρι μου, κι ἡ Μαρία ξάπλωσε καὶ κείνη κοντά μου καὶ σκεπάσθηκε καὶ τὴν πῆρε ὁ ὕπνος. 

Ἔπιασα νὰ συλλογίζουμαι τὸν κόσμο. Συλλογίσθηκα πρῶτα τὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναίκα μου καὶ τὸ παιδί μου. 

Γύρισα καὶ κοίταξα τὴ Μαρία ποὺ ἤτανε κουκουλωμένη καὶ δὲν φαι­νότανε, ἂν εἶναι ἄνθρωπος ἀποκάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα. Κι εἶπα: 

Ποιός μᾶς συλλογίζεται; Οἱ ἄνθρωποι λένε λόγια πολλά, μὰ δὲν πιστεύουνε σὲ τίποτα, γι’ αὐτὸ εἶπε ὁ Δαυίδ: «Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης». 

Γύρισα καὶ κοίταξα τὸ φτωχικό μας, ποῦνε σὰν ξωκλήσι, στολισμένο μὲ εἰκονίσματα καὶ μὲ ἁγιωτικὰ βιβλία, χωμένο ἀνάμεσα στ’ ἀρχοντόσπιτα τῆς Βαβυλώνας, κρυμένο σὰν τὸν φτωχὸ ποὺ ντρέπεται μὴ τὸν δεῖ ὁ κόσμος. 

Ἡ καρδιά μου ζεστάθηκε κρυμένη καὶ κείνη μέσα μου. 

Ἔνοιωσα πὼς ἤμουνα χωρισμένος ἀπὸ τὸν κόσμο, κι οἱ λογισμοί μου πὼς ἤτανε καὶ κεῖνοι κρυμένοι πίσω ἀπὸ τὸ καταπέτασμα ποὺ χώριζε τὸν κόσμο ἀπὸ μένα καὶ πὼς ἄλλος ἥλιος κι ἄλλο φεγγάρι φωτίζανε τὸν δικό μας τὸν κόσμο. 

Κι ἀντὶ νὰ πικραθῶ, εὐφράνθηκε ἡ ψυχή μου πὼς μ’ ἔχουνε ξεχασμένο, κι ἡ χαρὰ ἡ μυστική ποὺ τὴ νοιώθουνε ὅσοι εἶναι παραπεταμένοι, ἄναψε μέσα μου ἥσυχα κι εἰρηνικά, κι ἡ παρηγοριὰ μὲ γλύκανε σὰν μπάλσαμο ἀνακατεμένη μὲ τὸ παράπονο. 

Καὶ φχαρίστησα Ἐκεῖνον, ποὺ φανερώνει τέτοια μυστήρια στὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ κάνει πλούσιους τοὺς φτωχούς, τοὺς χαρούμενους, τοὺς θλιμμένους, ποὺ δίνει μυστικὴ συντροφιὰ στοὺς ξεμοναχιασμένους καὶ ποὺ μεθᾶ μὲ τὸ κρασὶ τῆς τράπεζάς του, ὅσους κρεμάσανε τὴν ἐλπίδα τους σὲ Κεῖνον. 

Ἂν δὲν ἤμουνα φτωχὸς καὶ ξευτελισμένος, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀξιωθῶ τούτη τὴν πονεμένη χαρά, γιατί δὲν ξαγοράζεται μὲ τίποτα ἄλλο, παρεκτὸς μὲ τὴν συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, κατὰ τὸν Δαυὶδ ποὺ λέγει: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με». 

Ἐπειδὴ, ὅποιος δὲν πόνεσε καὶ δὲν ταπεινώθηκε, δὲν παίρνει ἔλεος. 

Ἔτσι τὰ θέλησε ἡ ἀνεξιχνίαστη σοφία. 

Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ νοιώ­θουνε αὐτά, γιατί δὲν θέλουνε νὰ πονέσουνε καὶ νὰ ταπεινωθοῦνε, ὥστε νὰ νοιώσουνε κάποιο πράγμα ποὺ εἶναι παραπέρα ἀπὸ τὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ κι ἀπὸ τὰ μάταια πάθη τους.

Ὁλοένα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἀνεβαίνανε τὰ δάκρυα στὰ μάτια μου, δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο καὶ δάκρυα γιὰ μένα. 

Δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο, γιατί γυρεύει νὰ βρεῖ τὴ χαρὰ ἐκεῖ ποὺ δὲν βρίσκεται, καὶ δάκρυα γιὰ μένα, γιατί πολλὲς φορὲς δείλιασα μπροστὰ στὴ φτώχεια καὶ στοὺς ἄλλους πειρασμούς καὶ δικαίωσα τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ τώρα ἔνοιωσα πὼς δὲν παίρνει ὁ ἄνθρωπος μεγάλο χάρισμα χωρὶς νὰ περάσει μεγάλον πειρασμό. 

Κι ἀντριεύθηκα κατὰ τὸ πνεῦμα, κι ἔνοιωσα πὼς δὲν φοβᾶμαι τὴ φτώχεια παρὰ πὼς τὴν ἀγαπῶ.

Καὶ κατάλαβα καλὰ, πὼς δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγαπήσει ἄλλο τίποτα ἀπὸ τὸν πόνο του, γιατί ἀπὸ τὸν πόνο ἀναβρύζει ἡ ἀληθινὴ χαρὰ κι ἡ παρηγοριά, κι ἐκεῖ βρίσκουνται οἱ πηγὲς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Ἀληθινά, ἡ φτώχεια εἶναι φοβερὸ θηρίο. Ὅποιος τὸ νικήσει ὅμως καὶ φτάξει νὰ μὴν τὸ φοβᾶται, θὰ βρεῖ μεγάλα πλούτη μέσα του. 

Τούτη τὴν ἀφοβία τὴ δίνει ὁ Κύριος, ἅμα ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο, ποὺ ἡ ἀντρεία λέγεται ταπείνωση καὶ τὰ βραβεῖα εἶναι καταφρόνεση καὶ ἐξευτελισμός, δὲν βα­στᾶνε οἱ ἀντρεῖοι τοῦ κόσμου. 

Ὅποιος δὲν περάσει ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς δοκιμῆς, δὲν ἔνοιωσε ἀληθινὰ τί εἶναι ἡ ζωή, καὶ γιατί ὁ Χριστὸς εἶπε: 

«Ἐγὼ εἶμαι ἡ ζωή» καὶ γιατί εἶπε πάλι: «Μακάριοι οἱ πικραμένοι, γιατί αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε». Ὅποιος δὲν ἀπελπί­σθηκε ἀπὸ ὅλα, δὲν τρέχει κοντὰ στὸν Θεό, γιατί λογαριάζει πὼς ὑπάρχουνε κι ἄλλοι προστάτες γι’ αὐτόν παρεκτὸς τοῦ Θεοῦ.

Κι ἐκεῖ ποὺ τὰ συλλογιζόμουνα αὐτά, ἔνοιωσα μέσα μου ἕνα θάρρος καὶ μία ἀφοβιὰ ἀκόμα πιὸ μεγάλη, κι εἰρήνη μὲ περισκέπασε, κι εἶπα τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἰωνὰς μέσα ἀπὸ τὸ θεριόψαρο: 

«Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρὸς Κύριον τὸν Θεόν μου καὶ εἰσήκουσέ μου. Ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τοῦ Ἅδη ἄκουσες τὴν κραυγή μου, ἄκουσες τὴ φωνή μου. Ἀβύσσου ἄπατη μὲ ἔζωσε. 

Τὸ κεφάλι μου χώνεψε μέσα στὶς σκισμάδες τῶν βουνῶν, κατέβηκα στὴ γῆς ποὺ τὴν κρατᾶνε ἀμπάρες ἀκατάλυτες. 

Ἂς ἀνεβεῖ ἡ ζωή μου ἀπὸ τὴ φθορὰ πρὸς ἐσένα, Κύριε ὁ Θεός μου. Τὴν ὥρα ποὺ χάνεται ἡ ζωή μου, θυμήθηκα τὸν Κύριο. 

Ἂς ἔρθει ἡ προσευχή μου στὴν ἁγιασμένη ἐκκλησιά σου. 

Ὅσοι φυλάγουνε μάταια καὶ ψεύτικα, θὰ παρατηθοῦνε χωρὶς ἔλεος. Μὰ ἐγὼ θὰ σὲ φχαριστήσω καὶ μὲ φωνὴ αἰνέσεως θὰ σὲ δοξολογήσω». 

Καὶ πάλι δόξασα τὸν Θεὸ καὶ τὸν φχαρίστησα, γιατί μ’ ἔκανε ἀναίσθητο γιὰ τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, τόσο ποὺ νὰ συχαίνουμαι ὅσα εἶναι ποθητὰ γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ νοιώσω πὼς εἶμαι κερδισμένος, ὅποτε οἱ ἄλλοι λογαριάζουνε πὼς εἶμαι ζημιωμένος. 

Καὶ γιατί πῆρα δύναμη ἀπὸ Κεῖνον νὰ καταφρονήσω τὸν σατανά, ποὺ παραφυλάγει πότε θὰ λιγοψυχήσω, κι ἔρχεται καὶ μοῦ λέγει: 

«Πέσε προσκύνησέ με, γιατί θὰ γίνουνε ψωμιὰ αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βλέπεις». Καὶ πάλι ξανάρχεται καὶ μοῦ λέγει: 

«Ἔ, πῶς χαίρεται ὁ κόσμος! Ἀκοῦς τὸν ἀλαλαγμό, τὶς φωνὲς ποὺ βγαίνουνε ἀπὸ τὰ παλάτια ὅπου διασκεδάζουνε οἱ φτυχισμένοι ὑποταχτικοί μου, ἄντρες καὶ γυναῖκες; 

Πέσε προσκύνησέ με καὶ σὰν ἁπλώσεις μοναχὰ τὸ χέρι σου, νὰ τὰ πάρεις ὅλα. Ἐσὺ εἶσαι ἄνθρωπος τιμημένος γιὰ τὴν τέχνη σου. 

Γιατί νὰ ὑποφέρνεις, σὲ καιρὸ ποὺ αὐτοὶ χαίρουνται ὅλα τὰ καλὰ καὶ τ’ ἀγαθά, μ’ ὅλο πού δὲν ἔχουνε τὴ δική σου τὴν ἀξιοσύνη; 

Κοίταξε τὴ φτώχεια σου, κι ἂν δὲν λυπᾶσαι τὸν ἑαυτό σου, λυπήσου τὴν καϋμένη τὴ γυναίκα σου καὶ τὸ φτωχὸ τὸ παιδί σου, ποὺ ὑποφέρνουνε ἀπὸ σένα!». 

Ἄλλη φορᾶ τὸν ἄκουγα, μ’ ὅλο ποὺ δὲν ἔκανα ὅ,τι μούλεγε, μὰ τώρα τὸν ἄφησα νὰ λέγει χωρὶς νὰ τὸν ἀκούσω ὁλότελα. 

Ἔμενα ὁ νοῦς μου ἤτανε σὲ κείνους τοὺς θλιμμένους καὶ τοὺς βασανισμένους, ποὺ δὲν ἔχουνε ἐλπίδα, καὶ σὲ κείνους ποὺ τρώγανε καὶ πίνανε κείνη τὴ νύχτα καὶ ποὺ χορεύανε μὲ τὶς γυναῖκες ποὺ δὲν ἔχουνε ντροπή καὶ σὲ κείνους ποὺ μαζεύουνε πλούτη κι ἀδιαφόρετα πράματα, ποὺ δὲν μποροῦνε νὰ τ’ ἀποχωριστοῦνε σὰν σιμώσει ὁ θάνατος, καὶ ποὺ καταγίνουνται νὰ δέσουνε τὸν ἑαυτό τους μὲ πιὸ πολλὰ σκοινιά, ἀντὶς νὰ τὰ λιγοστέψουνε.

Ἐπειδὴς οἱ δύστυχοι εἶναι φτωχοὶ ἀπὸ μέσα τους, κι ἀδειανοὶ καὶ τρεμάμενοι, καὶ θέλουνε νὰ ζεσταθοῦνε καὶ γι’ αὐτὸ ρίχνουνε ἀπὸ πάνω τους ὅλα αὐτὰ τὰ πράματα, σὰν τὸν θερμιασμένον ποὺ ρίχνει ἀπάνω του παπλώματα καὶ ροῦχα, δίχως νὰ ζεσταθεῖ. 

Λογαριάζω πὼς οἱ σημερινοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι πιὸ φτωχοὶ στὸν ἀπομέσα πλοῦτο καὶ γι’ αὐτὸ ἔ­χουνε ἀνάγκη ἀπὸ τόσα πολλὰ μάταια πράματα. 

Αὐτὰ ποὺ λένε χαρὲς καὶ ἡδονές, τὰ δοκίμασα κι ἐγὼ σὰν ἄνθρωπος καὶ πίστευα κι ἐγὼ πὼς ἤτανε στ’ ἀληθινὰ χαρὰ κι εὐτυχία. 

Μὰ γλήγορα κατάλαβα, πὼς ἤτανε ψευτιὲς καὶ φαντασίες ἀσύστατες καὶ πὼς χοντραίνουνε τὴν ψυχὴ καὶ στραβώνουνε τὰ πνευματικὰ της μάτια, καὶ τότε δὲ μπορεῖ νὰ δεῖ καὶ γίνεται κακιὰ κι ἀλύπητη στὸν πόνο τ’ ἀδερφοῦ της, ἀδιάντροπη, ἀκατάδεκτη, ἄθεη, θυμώτρα, αἱμοβόρα.

Ὅσοι εἶναι σκλάβοι στὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ τους, δὲν ἔχουνε ἀληθινὴ χαρά, γιατί δὲν ἔχουνε εἰρήνη. 

Γιὰ τοῦτο, θέλουνε νὰ βρίσκουνται μέσα σὲ φουρτούνα καὶ νὰ ζαλίζουνται, ὥστε νὰ θαροῦνε πὼς εἶναι φτυχισμένοι. 

Ἡ χαρὰ ἡ ἀληθινὴ εἶναι μία θέρμη τῆς διάνοιας καὶ μίαν ἐλπίδα τῆς καρδιᾶς, ποὺ τὶς ἀξώνουνται ὅσοι θέλουνε νὰ μὴν τοὺς ξέρουνε οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ τοὺς ξέρει ὁ Θεός. 

Γι’ αὐτό, Κύριε καὶ Θεὲ καὶ πατέρα μου, καλότυχος ὅποιος ἔκανε σκαλούνια ἀπὸ τὴ φτώχεια κι ἀπὸ τὰ βάσανα κι ἀπὸ τὴν καταφρό­νεση τοῦ κόσμου, γιὰ ν’ ἀνεβεῖ σὲ Σένα. Καλότυχος ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔνοιωσε τὴν ἀδυναμία του ἀληθινά. 

Ὅσο πιὸ γλήγορα τὸ κατάλαβε, τόσο πιὸ γλήγορα θὰ ἀπογευτεῖ ἀπὸ τὸ ψωμὶ ποὺ θρέφει κι ἀπὸ τὸ κρασὶ ποὺ δυναμώνει, ἂν ἔχει τὴν πίστη του σὲ Σένα. 

Ἀλλοιῶς θὰ γκρεμνιστεῖ στὸ βάραθρο τῆς ἀπελπισίας.

Μὲ τί λόγια νὰ φχαριστήσω τὸν Κύριό μου, ποὺ ἤμουνα χαμένος καὶ μὲ χεροκράτησε, στραβὸς καὶ μ’ ἔκανε νὰ βλέπω; Ἐκεῖνος ἔστρεψε τὴν λύπη μου σὲ χαρά. 

«Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἐξήγαγεν ἠμᾶς εἰς ἀναψυχήν. Μακάριος ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπ’ Αὐτόν».

Πηγή agiazoni.gr

Πως ξαναβρίσκει τη χαμένη νεότητά του ένας άνθρωπος;


«Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου» λέει ο στίχος του πεντηκοστού ψαλμού του Δαβίδ.

Θα ανακαινιστεί η νεότης σου, θα αποκτήσεις πάλι τη νεότητά σου όπως γίνεται με τον αετό.
Έτσι λέει ο στίχος αυτός του πεντηκοστού ψαλμού του επονομαζομένου, της Μετανοίας.

Πως γίνεται με τον αετό;

Πως αποκτάει ξανά τη νεότητά του ο αετός;

Στον αετό νεότητα σημαίνει φτερά.

Μήπως το ίδιο δε σημαίνει και στον άνθρωπο;

Ο αετός ανεβαίνει ψηλά και πέφτει με δύναμη στη θάλασσα.
Με αυτόν τον τρόπο τα παλιά, τα φθαρμένα φτερά σπάζουν για να βγουν καινούρια.

Εμείς βγάζουμε «καινούρια φτερά» ύστερα από τη συντριβή της παθητικότητας του ησυχασμού, της καθημερινότητας, της επανάληψης.

Βγάζουμε καινούρια φτερά και σαν τον αετό ανακαινίζεται η νεότητά μας.

Το πιστεύεις αυτό, ευγενικέ αναγνώστη;

Αν το πιστεύεις να ζεις με θάρρος και αισιοδοξία .

romioitispolis.gr


Αλλαγές προσωπικότητας μετά από τα εμβ0λια για τον κορωνογιό


Μην αυταπατάστε, βρισκόμαστε στον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο αυτή τη στιγμή. Δεν είναι πόλεμος με σφαίρες και βόμβες, αλλά μάλλον μέρος ενός βιολογικού πολέμου.

Ανησυχώ εδώ και χρόνια ότι θα μας επιτεθεί κάποιος νευρικός παράγοντας, ή βακτήρια ή ιοί. Ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι θα γινόταν με “εμβόλιο”. Ούτε ονειρεύτηκα ποτέ ότι οι άνθρωποι θα στέκονταν οικειοθελώς στην ουρά και θα σήκωναν τα μανίκια τους για να το πάρουν.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου εμβόλιο, αλλά σύνθεση ουσιών που θα αλλάξουν μόνιμα τη γενετική σας σύνθεση. Έχει επίσης αναφερθεί ότι ο εμβολιασμός δεν εμποδίζει κάποιον να κολλήσει Covid, ούτε προσφέρει βελτίωση στην πορεία της ανάκαμψης από την ασθένεια.

Ανησύχησα ότι υπήρχε πραγματικό πρόβλημα όταν μιλώντας με ανθρώπους, μου είπαν ότι οι συνάδελφοι, η οικογένεια και οι φίλοι τους είχαν αλλάξει. Απλώς συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Φαινόταν ότι η ικανότητά τους να σκέφτονται και να επεξεργάζονται πληροφορίες στην επίλυση προβλημάτων είχε μειωθεί. Έχω παρατηρήσει αυτές τις αλλαγές σε άτομα που γνωρίζω και συμπεριφέρονται όντως ασυνήθιστα.

Επίσης το βασικό συναίσθημα της αγάπης, της συμπόνιας και της ζεστασιάς είχε φύγει. Έχω δηλώσει προηγουμένως ότι είμαστε ηλεκτροχημικά όντα. Φαίνεται ότι η αύρα που περιβάλλει τον εμβολιασμένο άνθρωπο έχει καταστραφεί. Όταν δίνετε μια αγκαλιά σε κάποιον που έχει εμβολιαστεί, υπάρχει ένα αίσθημα ψυχρότητας και αδιαφορίας, αντί για τη ζεστασιά και τα ευχάριστα συναισθήματα που είχατε προηγουμένως.

Έψαξα στη βιβλιογραφία για να μάθω τι ακριβώς μεταφέρεται από τους εμβολιασμένους στους μη εμβολιασμένους, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να αποκαλύψω τι ακριβώς συμβαίνει. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάτι συμβαίνει, γιατί εκτός άλλων, αναφέρεται ότι μια ανεμβολίαστη γυναίκα που πέρασε ένα βράδυ με τέσσερις εμβολιασμένες φίλες βίωσε μια ασυνήθιστη έμμηνο ρύση εκτός του κανονικού της κύκλου. Δεν φαίνεται να είναι καλή ιδέα να βρίσκεστε γύρω από εμβολιασμένα άτομα, αλλά αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί ακόμη οριστικά.

Ένα άλλο εύρημα που με στενοχωρεί πραγματικά, είναι ότι υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι τα επιχρίσματα που χώνονταν βαθιά στη μύτη αρρώσταιναν στην πραγματικότητα τα άτομα, αντί να τα τεστάρουν για Covid.

Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τις πληροφορίες που μοιράζομαι μαζί σας τώρα. Έπρεπε να ψάξω με πολλούς τρόπους, μέχρι να βρω αυτό που έψαχνα.

Έχω αναφερθεί προηγουμένως σε μια αντίδραση αντιγόνου – αντισώματος. Για να είναι απλό, αντιγόνο είναι οποιοσδήποτε ξένος εισβολέας στο σώμα. Ένα θραύσμα θα μπορούσε να αναφέρεται ως αντιγόνο. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, το αντιγόνο είναι η πρωτεΐνη ακίδας που κωδικοποιεί το εμβόλιο mRNA. Με άλλα λόγια, κάθε άτομο που υποβλήθηκε στο εμβόλιο, έχει το σχέδιο για ένα μικρό μέρος του κορωνοϊού να κατασκευάζεται μέσα στο σώμα του, από τα ίδια του τα κύτταρα.

Αυτές οι πρωτεΐνες ακίδας ταξιδεύουν σε όλη την κυκλοφορία του αίματος και βρίσκονται προσκολλημένες στο εσωτερικό τοίχωμα (επιθήλιο) των αιμοφόρων αγγείων. Όταν εντοπιστούν αυτά τα αντιγόνα, αναπτύσσεται μια αντίδραση αντισωμάτων. Μαζί με αυτό υπάρχει ένας καταρράκτης που αναπτύσσεται που είναι αδελφός με τον καταρράκτη πήξης και αναπτύσσεται ένας θρόμβος αίματος.

Τώρα υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Αναφέρεται ως πολυεστιακό, επειδή εμφανίζεται σε πολλές θέσεις και όταν σχηματιστούν θρόμβοι, τότε ο ιστός που τροφοδοτείται με αίμα από τα μικροτριχοειδή πεθαίνει. Αυτό αναφέρεται ως νέκρωση ιστού και επεκτείνεται μέσω του ιστού.

Κατανοήστε ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα όργανα και τους ιστούς του σώματος, αλλά για αυτό το άρθρο επικεντρώνομαι στον εγκέφαλο και την καρδιά.

Στον εγκέφαλο, όταν αναπτύσσονται αυτές οι νεκρωτικές περιοχές, βλέπει κανείς αλλαγές στο άτομο, όπως στο Alzheimer και στη γεροντική άνοια. Έχει παρομοιαστεί με αλλαγές που παρατηρούνται σε άτομα, που στο παρελθόν υποβλήθηκαν σε φρικτή ιατρική θεραπεία όπως λοβοτομή, θεραπεία ηλεκτροσόκ ή θεραπεία σοκ με ινσουλίνη. Για να δείτε τα αποτελέσματα της θεραπείας με ηλεκτροσόκ, μπορείτε να δείτε την ταινία “One Flew Over The Cuckoo’s Nest“.

Η λοβοτομή γινόταν με το σπρώξιμο ενός παγοκόφτη στο πάνω μέρος της κόγχης του κάθε ματιού και στη συνέχεια περιστρεφόταν. Οι μετωπιαίοι λοβοί πάθαιναν σοβαρή και μόνιμη βλάβη.

Η θεραπεία με ηλεκτροσόκ συνίστατο στην τοποθέτηση ενός ηλεκτροδίου σε κάθε πλευρά της ένωσης του κροταφικού και μετωπιαίου λοβού και στη συνέχεια στη διέλευση μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικού ρεύματος μέσω του εγκεφάλου. Αυτό προκαλούσε τη διαγραφή της μνήμης και τα άτομα έχασαν μεγάλο μέρος της αγάπης και της συμπόνιας που έχει κανείς συνήθως.

Η θεραπεία σοκ με ινσουλίνη γινόταν με τη χορήγηση μεγάλων ποσοτήτων ινσουλίνης σε ένα άτομο, μέχρι να προκληθεί κώμα και στη συνέχεια γινόταν ανάκτηση με τη χορήγηση ζάχαρης. Όταν ανακτούσαν τις αισθήσεις τους, χαίρονταν που ζούσαν, αλλά είχαν γίνει πολύ πειθήνια άτομα με εντελώς αλλαγμένη προσωπικότητα.

Όποιος έχει ακολουθήσει αυτή τη πλανδημία, έχει συνειδητοποιήσει ότι περισσότεροι από 1.000 αθλητές σε όλα τα αθλήματα έχουν πέσει νεκροί, όταν επιδίδονται σε έντονη δραστηριότητα. Αυτό προκαλείται από βλάβη στην καρδιά με παρόμοιο τρόπο όπως και στον εγκέφαλο.

Οι παθολόγοι έδειξαν στις διαφάνειες των νεκρών που εμβολιάστηκαν, στην αυτοψία, ότι υπάρχει πολυεστιακός νεκρωτικός ιστός, καθώς και ινώδης ουλώδης ιστός. Οι πρωτεΐνες ακίδας απεικονίστηκαν επίσης. Αυτές οι κατεστραμμένες καρδιές δεν επισκευάζονται.

Μια άλλη τρομακτική πτυχή, είναι ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει πλέον εγκρίνει όλα τα μελλοντικά εμβόλια να είναι τεχνολογίας mRNA, για παράδειγμα την κατασκευή ενός εμβολίου κατά της γρίπης τεχνολογίας mRNA.

Αποκαλύφθηκε από την έρευνά μου ότι ο Μπιλ Γκέιτς έχει μετακινηθεί στη δεύτερη θέση ως υποστηρικτής του ΠΟΥ. Ποιος δίνει τώρα στον ΠΟΥ τα περισσότερα χρήματα; Η Γερμανία! Η Γερμανία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εδώ και χρόνια στην παραγωγή χημικών ουσιών και πολλά φαρμακευτικά προϊόντα παράγονται εκεί, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων Pfizer/BioNTech για την Covid.

Ένα άτομο στην έρευνά μου δήλωσε ότι το Τρίτο Ράιχ σηκώνει ξανά το άσχημο κεφάλι του. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, βρισκόμαστε στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι με βόμβες και σφαίρες, αλλά με βιολογικό πόλεμο.

Όλοι οι εμβολιασμένοι για την Covid αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Μόλις η πρωτεΐνη ακίδας εισέλθει στο σώμα, δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Πιστεύω ότι πολλοί θα πεθάνουν τους επόμενους μήνες. Σαν να μην ήταν αρκετά κακές οι παραπάνω πληροφορίες, θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι θάνατοι ως αποτέλεσμα αυτοάνοσων ασθενειών, όταν το σώμα επιτίθεται στον εαυτό του, δευτερογενώς στα αντισώματα που προέρχονται από τις πρωτεΐνες ακίδας.

Μην κοιτάτε στα κύρια μέσα ενημέρωσης για αποδείξεις για αυτά που έχω γράψει. Όλα διοικούνται από τους Παγκοσμιοποιητές και τα αληθινά γεγονότα καλύπτονται και δεν αναφέρονται καθόλου. Το τέλος του παιχνιδιού όπως δηλώνουν οι Παγκοσμιοποιητές, είναι να απαλλαγούμε από τους “Άχρηστους Φαγάδες”.

Κάντε τη δική σας έρευνα.

του Dr John Ure, MD 

Μήπως ήδη πρόδρομοι του Αντιχρίστου κάθονται και σε Ορθοδόξους ναούς και τιμώνται;

Κεφ 13,12 – 15 Σχέσις τῶν δύο Θηρίων.

Τά θαύματα τοῦ Ψευδοπροφήτου.

Πλανᾶ τούς ἔχοντας κοσμικόν καί γήϊνον φρόνημα. Ὁ ἐξαναγκασμός προσκυνήσεως τοῦ Θηρίου.

Ομιλεί ο μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Απομαγνητοφώνηση

†. Λέγει αυτός ο Κύριος και ειδοποιεί. Όταν ουν ίδητε, προσέξτε, το βδέλυγμα της ερημώσεως το ρηθέν διά Δανιήλ του προφήτου εστώς εν τόπω αγίω,ο αναγινόσκων νοείτω, βλέπετε το συνθηματικό, ο αναγινώσκων νοείτω, αυτός που διαβάζει ας καταλάβει. Αυτό που σας είπα την περασμένη φορά. Μερικά πράγματα δεν μπορούμε να τα λέμε ανοιχτά, ο αναγινώσκων ή ο ακούων νοείτω, τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη. Ποιο είναι αυτό το βδέλυγμα της ερημώσεως το ρηθέν, το ειπωθέν διά Δανιήλ του προφήτου; Τι γράφει ο προφήτης Δανιήλ σε τρία σημεία, θα σας πω ένα μόνο σημείο “και επί το ιερόν βδέλυγμα των ερημώσεων, σημειώνει ο Δανιήλ.» Tι εννοούσε ο Κύριος όταν ερμήνευε τον Δανιήλ; Ότι εις τον ναό του Σολομώντος θα εστήνετο το άγαλμα του αυτοκράτορος. Μη ξεχνάτε δε ότι όταν ο κύριος ομιλεί ο αυτοκράτωρ της Ρώμης είχε κατοχή εις το έδαφος της Παλαιστίνης. Ο αναγινώσκων νοείτω. Αυτός που διαβάζει ας καταλάβει. Κι όταν γράφουν οι Ευαγγελιστες στα Ευαγγέλια τους ο αναγινώσκων νοείτω. Έτσι εις τον ναό του Σολομώντος θα εστήνετο το άγαλμα του αυτοκράτορος πρός προσκύνησιν. Δηλαδή καισαρολατρεία. Αγαπητοί μου λίγα χρόνια πριν από την καταστροφήν της Ιερουσαλήμ, πάλι από τους Ρωμαίους ο ναός του Σολομώντος, (που μέσα δεν έμπαιναν λαϊκοί, πολλώ δε μάλλον γυναίκες,μόνον ιερείς, και εις τα άγια των αγίων μόνον ο αρχιερεύς, κι αυτός μια φορά τον χρόνο) εκεί εστήθηκε το άγαλμα του αυτοκράτορος. Και του Διός. Σας κάνει εντύπωση; Αλλά αυτό είναι το βρέλυγμα της ερημώσεως. Δηλαδή ότι ο ναός πλέον ερημώθηκε. Και είναι βδέλυγμα αυτό το οποίο κατέστησε έρημο τον ναό. Ποιο είναι το βδέλυγμα; Το άγαλμα του αυτοκράτορος. Ή το άγαλμα του Διός που στήθηκε εκεί πέρα. Μην ξεχνάτε ότι πάνω από τον τάφο του Χριστού έγινε ναός της Αφροδίτης. Για να εξαφανισθεί η μνήμη του τάφου του Χριστού, το ακούσατε;

Στήθηκε, κτίστηκε ναός της Αφροδίτης για να γίνωνται ασχημίες και βρωμιές για να μην υπάρχει η μνήμη του τάφου του Χριστού. Αυτά έκαναν οι ειδωλολάτρες. Αλλά το μάτι του Δανιήλ και φυσικά και του Κυρίου που ερμηνεύει τον Δανιήλ τον προφήτη, διαπερνά τους αιώνας αγαπητοί μου και φτάνει εις τον Αντίχριστον, τύπος του οποίου υπήρξε ο αυτοκράτωρ του οποίου στήθηκε το άγαλμα στον ναό του Σολομώντος.

Και γράφει τώρα ο Απόστολος Παύλος Β’ Θεσ. 2,4: Ώστε αυτόν (ποιόν αυτόν; τον Αντίχριστον, τον άνoμoν) εις τον ναό του θεού (ποιός είναι ο ναός του Θεού;) ως θεόν καθίσας αποδεικνυντα εαυτόν ότι εστί θεός.» Θα καθησει και θα προσκυνηθεί εις τον ναόν του Θεού και θα αποδεικνύει τον εαυτόν του ότι είναι θεός.

Επιτρέψατέ μου, αν και θα επανέλθω εις τον Απόστολο Παύλο προσεχώς, αλλά εδώ τώρα, κάπως έτσι περιστασιακά, θα λέγαμε ότι ο ναός, ποιος θα είναι; Ρωτάει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ποιός θα είναι και έκανε τις κατηχήσεις του μέσα στον ναό της Αναστάσεως, που είχε κτίσει η αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα γύρω στο 350 μΧ, και λέγει, ποιος ναός; Αυτός εδώ ο ναός που είμεθα; Μη γένοιτο, λέγει, όχι, όχι, όχι. Θα χτίσει ο Αντίχριστος τον ναό του Σολομώντος κι εκεί θα προσκυνηθεί. Ο ναός του Σολομώντος δέν χτίστηκε ακόμη. Θα κτιστεί, είναι στα σκαριά, είναι το όνειρο των Εβραίων. Μάλιστα τις πέτρες τις έχουν έτοιμες στις Η.Π.Α. Το γιατί βέβαια οι πέτρες θα είναι από τις Η.Π.Α, είναι ο εξής λόγος ότι δεν πρέπει κατά την παλαιά κατασκευή του ναού, να ηκούετο σφύρα και καλέμι εις τον τόπο που θα εκτίζετο ο ναός. Έπρεπε να πελεκηθούν οι πέτρες σε μακρινή περιοχή. ΄

Ετσι έκτισε ο Σολομών τον ναό, τον ομώνυμο. Έτσι τον έκτισε. Αλλά θα τα πούμε πιο καλύτερα προσεχώς. Αλλά όμως αγαπητοί μου,έτσι λέγει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, δέν μας το καθορίζει όμως ο Απόστολος Παύλος, μήπως καθήσει και εις τον ναό του Θεού δηλαδή και σε χριστιανικό ναόν; Νεώτεροι ερμηνευτές, εκφράζουν τον εξής φόβον και τρομάξτε. Εγώ όταν το διάβασα τρόμαξα. Μήπως ήδη, μήπως ήδη, πρόδρομοι του Αντιχρίστου κάθονται και σε ορθόδοξους ναούς και τιμώνται, ενώ στήν πραγματικότητα από μέσα τους είναι αντίχριστοι; Μήπως δηλαδή ενεργεί ο Αντίχριστος ακόμη και είς Ορθόδοξους ναούς; Ο νοών νοείτω, κι ας καταλαβαίνει. Αγαπητοί μου υπάρχει και αυτός ο φόβος.

Απόσπασμα από την 55η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».


ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ για το ΒΔΕΛΥΓΜΑ της ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ-- Η Μητρόπολη κοιμάται -Σώστε τα παιδιά σας

Αυτό το ΑΙΣΧΟΣ* προς τις αθώες παιδικές ψυχές θα γίνει μεθαύριο Παρασκευή 30/12, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. 
ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! 

Ακόμα δεν το κατάλαβες!


Αν... 

Αν υπήρχε σήμερα ΕΝΑΣ επίσκοπος όπως ο π.Αυγουστίνος Καντιώτης, 

θα γινόταν;

Η Θεσσαλονίκη 

-γέμισε παντού εβδομάδες διαθρησκευτικής προσευχής (ορθοδόξων με αιρετικούς) με πρωτοστάτες καθηγητές της Θεολογικής, 

-παρελαύνουν χιλιάδες στις γκέι παρελάσεις τους μέσα στην πόλη, 

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ την γυρίζω όλη και με λύπη μου. δεν είδα ούτε μια φάτνη όπως παλιά σ' ολόκληρη την πόλη και τα κεντρικά σημεία είναι στολισμένα με κακόγουστους σχηματισμούς μεταλλικών κατασκευών να διαφημίζουν εταιρίες!!!

ΗΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ !!!

ΓΙΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΎΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΓΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ (το ίδιο έγινε και πέρσι, δεν αντιδράσαμε και πάμε στα χειρότερα !!!)

αλλά η μητρόπολη... κοιμάται.




Αδιάκοπος πόλεμος με τους νοητούς εχθρούς


Συμβουλευτικοί λόγοι

Όταν ο διάβολος βρίσκεται στην καρδιά, τότε ο άνθρωπος νιώθει ένα ασυνήθιστο βάρος να τον πλακώνει, μιαν οδυνηρή φωτιά να του καίει το στήθος. Τότε η ψυχή του φοβάται υπερβολικά, ενοχλείται από τα λόγια και τη συμπεριφορά των άλλων, στερείται την ορθή κρίση, βλέπει παντού κακές προθέσεις και κυριεύεται από εκδικητικότητα…

Όταν μέσα στην καρδιά σου ανάψει το μίσος εναντίον κάποιου, τότε πίστεψε πως ενεργεί μέσα σου ο διάβολος. Διώξε αμέσως και τον ίδιο και το έργο του. Μη θεωρήσεις το μίσος δικό σου, μην το αποδεχθείς. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε και τα άλλα πάθη.

Έχουμε καθήκον να προσευχόμαστε και για τους άλλους ανθρώπους που είναι υποδουλωμένοι σε πάθη. Μέσα τους, όπως και μέσα μας, ενεργεί ο εχθρός.

Ο Κύριος θέλει όλους να τους ενώσει. Απεναντίας, ο διάβολος θέλει όλους να τους χωρίσει. Προσπαθεί να διασπάσει την ενότητα των μελών της οικογένειας, του χωριού, της πόλης, του κράτους, των αδελφοτήτων. Πολεμάει ιδιαίτερα εκείνους που ομολογούν την ορθόδοξη πίστη και ξεσηκώνει διωγμούς εναντίον της Εκκλησίας…

Σκοπός του είναι να μολύνει τον άνθρωπο, να τον αποξενώσει από τον Θεό και τον πλησίον, να σβήσει την αγάπη, να εξαλείψει κάθε αρετή, να εξεγείρει την ψυχή εναντίον του Θεού και της Εκκλησίας και, τελικά, να την οδηγήσει αιχμάλωτη στον άδη.

Η ψυχή μας δέχεται όχι μόνο τις εμπνεύσεις του Θεού και των φωτεινών αγγέλων, αλλά και την επενέργεια των σκοτεινών δαιμόνων. Έτσι γίνεται πεδίο μάχης ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Η ζωή μας πάνω στη γη είναι πόλεμος, αδιάκοπος πόλεμος. Αδυσώπητα μας πολεμούν οι νοητοί εχθροί μας με τα διάφορα πάθη… Σχεδόν κάθε καλή μου σκέψη, κάθε καλό μου αίσθημα, πρέπει να το υπερασπίζομαι με αγώνα… Το ληστρικό πλήθος των πονηρών πνευμάτων ενεργεί μέσα μου πρωί και βράδυ, νύχτα και μέρα, ακόμα και στα όνειρα!

Τι άντρο νοητών ληστών είναι η ψυχή μου! Πόσο μολυσμένη είναι η καρδιά μου! Πόσο παραμορφωμένη είναι μέσα μου η εικόνα του Θεού! Τι θύελλες ξεσηκώνουν τα πάθη μου!

Κύριε, βοήθησέ με στον αγώνα μου! Δυνάμωσε, παντοδύναμε Αρχηγέ, τους στρατιώτες Σου! Χωρίς Εσένα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 67, 68, 70.


ἙΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΟΥΜΕΝΟ ἈΠΟ ΤΗΣ ΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟΝ ΜΑΣΟΝΙΣΜΟ, ἘΞΕΔΩΣΕ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ἈΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΡΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ & ΤΗΣ ἨΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΥ̓ΑΓΓΕΛΙΟΥ. ΧΩΡΙΣΜΟ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ! ΌΧΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ῬΑΧΗ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ἘΞΟΥΣΙΑΣ! ὌΧΙ ΜΟΣΧΑΡΙ & ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΚΑΤΩ ἈΠ᾽ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΖΥΓΟ, ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΠΙΘΗΚΟΣ & ΑΓΓΕΛΟΣ. ΟΠΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ ΓΟΡΓΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ & ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΟΚΤHΣEI ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝH ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ & ΚΡΑΤΟΥΣ

Χωρισμον, σεβασμιωτατοι!

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου(Τὴν εὔσημη τούτη ἡμέρα ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε τὴ διδαχὴ τοῦ ἀειμνήστου γέροντος π. Αὐγουστίνου μεταφέροντάς την ἐδῶ μέσα ἀπὸ ἕνα γνωστὸ ἔργο του· εἶνε τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, σὲ μεταγλώττισι]. Ἐκφράζει τὸν πόνο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ μὲ παρρησία ἀγωνίζεται νὰ ξυπνήσῃ τὶς συνειδήσεις τῶν τότε ποιμένων της ποὺ συγκροτοῦσαν τὴν ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Πέρασαν βέβαια ἀπὸ τότε 70 χρόνια· μήπως ἆραγε ὁ λόγος του ἔγινε πιὰ ἀνεπίκαιρος καὶ ἀταίριαστος γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα; Ἂς τὸν ἀκούσουμε.)


Ὤ πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας, αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴ χειροτονία τους, μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ὡρκίστηκαν, πὼς θά ᾽νε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐλάμβανε πρώτη φορὰ μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις μὲ πρώτη τὸν μασονισμό, ἐξέδωσε νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ἐπρότεινε, ἡ Ἱεραρχία ἐπει γόν τως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν κυ βέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ κράτος· νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας βρίσκεται σὲ διωγμό, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπί­σκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ συνέδριο τῶν θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ κράτος χειροπόδαρα, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τους γιὰ νὰ σπάσουν τὸ συντομώτερο τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ πίστι, ὅτι ἡ ῥιζικὴ λύσι ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα μὲ τὸ κράτος· κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος. Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν ἐξωτερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει σήμερα, ποὺ φέρεται ὑψωμένη πάνω στὴ ῥάχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας· δὲν θὰ ἔχῃ τὸ προβάδισμα στὶς δημόσιες τελετές· δὲν θ᾿ ἀποδίδωνται στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς ἀντιστρατήγων, οὔτε θὰ τοὺς ἀπονέμωνται μεγαλό σταυροι, οὔτε θὰ κροτοῦν ὁμοβροντίες ὅπλων στὸν ἐνταφιασμό τους. Δὲν θὰ ἔχουν βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ κράτος, ζώντας πλέον κατὰ τὸ πατερικὸ ῥητὸ «Βιώσομαι ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον μᾶλλον, ἢ ψωμὸν ἐκ μισθωμάτων πόρνης», θὰ ζήσω δηλαδὴ τρώγοντας ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο, παρὰ ψωμὶ ἀπὸ χρήματα πόρνης. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή». Μία ὥρα ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια μονότονης ζωῆς μέσα σὲ μία δούλη Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια, «γκαρσόνι» τῶν θελημάτων τοῦ κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία, ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζονται ὡς «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς μηχανῆς», καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ θὰ εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Θά ᾽νε ζηλευτὴ ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ θέλουν, ὄχι ἄνθρωποι ποὺ ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν. Οἱ ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ γραφειοκρατία, τὶς διαρκεῖς ἐνοχλήσεις κι ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις τῶν ἐπισήμων, θὰ ξαναβροῦν τὸ χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τὸ κράτος γίνῃ λῃστὴς κι ἁρπάξῃ καὶ τὸ τελευταῖο τετραγωνικὸ μέτρο κι ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς περιουσία, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς καρδιές, «περιάγουσα περὶ ἑ αυτὴν (ἀκτινοβολώντας γύρω της) τὸν ἥλιον τῆς πνευματικότητός της», θὰ συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ χρειάζεται γιὰ τὸ ἔργο της. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6,33) δὲν λέει ψέματα.

«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα», διακήρυττε μὲ θάρρος ἕνας ἡρωικὸς ἱεράρχης καὶ τὸ ἀποδείκνυε μὲ ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, «οἱ μασόνοι καυχῶνται, ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν κι αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Ἀντιστρέφοντας λοιπὸν τὸ ῥητὸ ἂς ποῦμε· «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸ ζυγό τους (πρβλ. Ψαλμ. 2,3). Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε οἱ ἅγιοι συνοδικοὶ πατέρες;

Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο –πικρὸ μὲν στὸ στόμα μερικῶν ἀλλὰ σωτήριο–, ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ σάπισμα. Χωρισμός! αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ σύνθημά μας. Χωρισμός! Ὄχι μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπ᾽ τὸν ἴδιο ζυγό, ὄχι μαζὶ πίθηκος καὶ ἄγγελος. Χωρισμός. Ἐμπρός, τὸν ζυγὸν λύσατε! Καὶ ποιοί εἶνε ἁρμόδιοι νὰ κηρύξουν τὸν χωρισμό; Ἐμεῖς δὲν βλέπουμε ἄλλους ἀπὸ τοὺς ἱεράρχας ποὺ συγκροτοῦν τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ Ἱεραρχία, αὐτὴ εἶνε ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἁρμοδία γιὰ νὰ λύσῃ τὸ ἐπίμαχο ζήτημα.

Θὰ προχωρήσῃ ἆραγε στὸν χωρισμὸ καὶ θ᾿ ἀποδώσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς Νύμφη στὸν Νυμφίο Χριστό; Αὐτό, ὅπως ἔλεγε ὁ καθηγητὴς Ἀνδροῦτσος, εἶνε κυρίως ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ἐὰν οἱ ἱεράρχαι μας ἔχουν βαθειὰ τὴν πίστι, τότε θ᾿ ἀποκτήσουν τὶς «δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου» (Ἀπ. 12,14), θὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ ταπεινά, πάνω ἀπὸ χωράφια καὶ οἰκόπεδα, θὰ ἐπισκοπήσουν τὸν ὁρίζοντα, θὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία σὲ ἀθλία κατάστασι, θὰ πενθήσουν, καὶ κάνοντας ΑΓΡΥΠΝΙΑ, ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙ, «ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου» (πρβλ. Μᾶρκ. 16,2) θ᾿ ἀνοίξουν τὶς θύρες τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καὶ θὰ δώσουν στὴ δημοσιότητα τὸ ἑξῆς λακωνικὸ ἀνακοινωθέν, ποὺ θ᾿ ἀξίζῃ περισσότερο ἀπὸ μακροσκελεῖς δηλώσεις.

«Δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ σήμερα τὸ πρωὶ κηρύσσεται ἐλευθέρα. Τὸ “δούλειον ἦμαρ”, ἡ περίοδος τῆς δουλείας, ἔδυσε. “Υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι” , αὐτοὶ ποὺ προηγουμένως ἦταν σκοτισμένοι ἔγιναν παιδιὰ τοῦ φωτός (καταβ. Φώτ. ᾠδ. η΄)».

Θὰ τὸ πράξουν; Ἂν ἔχουν τὴν πίστι ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ χωρισμὸς θὰ συντελεσθῇ καὶ ἡμέρες δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος μας, τὸ ὁποῖο μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ τὸ σώσῃ. Ἂν ὅμως δειλιάσουν καὶ προταθοῦν κάποιοι συμβιβασμοί, τότε ἂς ἐξακολουθήσουν –οἱ διάδοχοι αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ Χρυσοστό μων– νὰ συνωστίζωνται στοὺς διαδρόμους τοῦ ὑπουργείου, γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ γραφείου καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας, γιὰ νὰ παίρνουν ἀπ᾽ αὐ τὸν κατευθύνσεις πῶς θὰ κυβερνᾶται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος… Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα ἡ Ἱεραρχία νὰ ὑψώσῃ στὸ κατάρτι τὸ σῆμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας τῆς Ἐκκλησίας.

Μακαριώτατε-σεβασμιώτατοι, ἀφουγκρασθῆτε τὸ λαό μας. Οἱ εὐκαιρίες δὲν περιμένουν. Πρὶν εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατα­νυκτικά, σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε γενναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία, καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(*) Οἱ τρεῖς τελεῖες ὑπαινίσσονται τὴ μασονικὴ ἰδιότητα τοῦ ἀνωτέρου ἐκείνου ὑπαλλήλου.(ἐπίλογος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, μεταγλώττισις καὶ μικρὰ συντόμευσις], ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος· βλ. καὶ βιβλίο Προφητικοὶ λόγοι ἀφυπνίσεως…, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 33-40)



«Να κρατάς γερά τα πηδάλια της ζωής!»


Να κυβερνάς τα μάτια σου, για να μην πέσει κάποτε πάνω σου ορμητικό το κύμα της επιθυμίας από τα μάτια.

Να κυβερνάς......τη γλώσσα, την ακοή για να μην δεχθείς κάτι το βλαβερό, για να μην πεις κάτι απ’ αυτά που απαγορεύονται.

Να μη σε αναποδογυρίσει η ζάλη απ’ το θυμό, να μη σε κατακλύσουν οι αιφνίδιοι φόβοι, ούτε να σε καταποντίσει βαριά λύπη.

Κύματα είναι τα πάθη.

Όταν κρατάς ψηλότερα τον εαυτό σου,θα σαι καλός κυβερνήτης της ζωής.

Εάν δε το καθένα απ’ αυτά δεν τον διακυβερνάς με εμπιστοσύνη και σταθερότητα, με το να περιφέρεσαι , σαν κάποιο ανερμάτιστο πλοίο, απ’ αυτά που συμβαίνουν κάθε φορά, θα εξαφανιστείς στο πέλαγος της αμαρτίας.

Μέγας Βασίλειος


«Ναι έρχομαι ταχύ». Μη έρχου, Κύριε Ιησού, άχρι καιρού!

Ἡ ἔλλειψη ἐσχατολογικῆς ἀνησυχίας στοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς


Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἔχουν εἰπωθεῖ καὶ γραφτεῖ οὐχ ὀλίγες φορὲς οἱ ἐλλείψεις τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ἔλλειψη εὐσεβείας, ἔλλειψη ὑπακοῆς στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἔλλειψη κατηχήσεως, ἔλλειψη συνέπειας, ἔλλειψη θάρρους, ἔλλειψη μιμήσεως καί, ὡς ἐκ τούτου τιμῆς τῶν ἁγίων Πατέρων, ἔλλειψηπνευματικότητας κλπ.

Μία ἔλλειψη ὅμως ποὺ ἀποσιωπεῖται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κατηχητὲς καὶ ταγούς, ἀκριβῶς διότι ἡ ἐπισήμανσή της θὰ τοὺς ἐξέθετε ξεκάθαρα καὶ θὰ ἀφύπνιζε τὸ κοιμώμενο ποίμνιο, εἶναι ἡ ἔλλειψη μίας βιωματικῆς ἐσχατολογικῆς ἀνησυχίας καὶ ἑρμηνείας τῶν ἐξελίξεων ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν.

Μὲ τὸν ὅρο «ἔσχατα» δὲν νοεῖται στὴν Ἐκκλησία ἡ προφητειολαγνεία, ἡ ἀρρωστημένη ἐμμονὴ μὲ ἡμερομηνίες, γεγονότα καὶ ἐξελίξεις γεωπολιτικῆς καὶ στρατηγικῆς φύσεως, ἡ ἀνάγνωση βιβλίων ποὺ περιέχουν μυστήρια καὶ θεωρίες ψευδοπροφητῶν γιὰ τὸ ἐπερχόμενο τέλος, ἡ ἐπανάκτηση χαμένων γεωγραφικῶν τόπων σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο τοῦ κάθε λαοῦ, ἡ φοβία καὶ ὁ τρόμος. Ἀπό ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ ἐποχή μας γεμάτη καὶ ἀποδεικνύει, πόσο ἔχειπροχωρήσει ἡ πλάνη, πόσο μακρυὰ εἴμαστε ἀπὸ τὴν σωστὴ κατανόησητοῦ ὅρου «ἔσχατα» καὶ τῆς μ’ αὐτὸν συνδεδεμένης πνευματικῆς στάσης.

Μὲ τὸν ὅρο αὐτὸν δὲ νοεῖται μόνο τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ὅπως τὸν ξέρουμε, καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε καὶ ὅπως τεκμηριώνεται στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς κάθε μέρας τῆς ζωῆς μας ὡς τελευταίας, ὡς ἡ τελευταία εὐκαιρία νὰ διορθωθοῦμε πρὶν τὴν τελικὴ κρίση. Ὅταν ὁ Χριστιανὸς διακατέχεται ἀπὸ τὴν ἐσχατολογικὴ ἀνησυχία καὶ τὴν βιώνει ἀληθινά, τότε προσπαθεῖ κάθε στιγμὴ νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, καὶ διαπιστώνοντας τὴν ὅποια ἀδυναμία του νὰ βρίσκεται ἐν συνεχῇ ταπείνωση καὶ μετανοία, προσπαθώντας παράλληλα νὰ διατηρήσει τὴν πίστη του ἀνόθευτη καὶ καθαρή, ὥστε νὰ μὴν λογοδοτήσει μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ βρεθεῖ ἐκτὸς τοῦ Νυμφῶνος.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων χρόνων ἦταν κυρίως ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος. Ὁ χαρακτῆρας αὐτὸς στηρίζονταν στὰ χωρία τῆς Π. Διαθήκης (π.χ. Ψαλμ. 7, 7-15 καὶ 9, 5, 97, 2-6, Δαν. 12, 2-3 καὶ 7, 9-14 Ἡσαΐας κεφ. 24-27) καὶ κυρίως στὰ χωρία τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῶν ἀποστολικῶν Ἐπιστολῶν.

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ἀποκάλυψε καὶ μᾶς προειδοποίησε πολλὲς φορές γιὰ τὰ ἔσχατα (Ματθ. κδ΄ 25-36 καὶ κε΄ 31-46· Μάρκ. ιγ΄ 24-37· Λουκ. ιζ΄ 24-37 καὶ κα΄ 27-36∙ Ιω. γ΄ 17-21) τονίζοντας τὴν σημασία τῆς ἐσχατολογικῆς ἀνησυχίαςκαὶ ἐγρήγορσης καὶ τῆς καθαρότητας τῆς Πίστεως μὲ τὴν ἐπανάληψη τῶν λόγων «γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. 25, 13)· «Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν… γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται»(Μαρκ. 13, 33 καὶ 35)· «ὃς ἐὰν ζητήσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολέσῃ αὐτήν, ζωογονήσει αὐτήν» (Λουκ. 17, 33)· «ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται, ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 3,18).

Ὁ δὲ Παῦλος –γιὰ νὰ ἀναφέρουμε τὸν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν– τόνιζε πάντα στὶς ἐπιστολές του τὴν ἐσχατολογικὴ ἀνησυχία, ὥστε οἱ πιστοὶ ἀλληλοστηριζόμενοι νὰ διατηρήσουν τὴν πίστη τους ἀσάλλευτη καὶ καθαρή: «τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν» (Β' Κορ. ε', 10)· «βαπτισμῶν διδαχῆς, ἐπιθέσεώς τε χειρῶν, ἀναστάσεώς τε νεκρῶν καὶ κρίματος αἰωνίου» (Ἑβρ. 6, 2)· «ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα… Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις… Περὶ δὲ τῶν χρόνων καὶ τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι·… 
Ἄρα οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς καὶ οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν… Διὸπαρακαλεῖτε ἀλλήλους καὶ οἰκοδομεῖτε εἷς τὸν ἕνα, καθὼς καὶ ποιεῖτε» (Α΄ Θεσ. 4, 13‐18 καὶ 5, 1‐11)· «ἔνδειγμα τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸ καταξιωθῆναι ὑμᾶς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὑπὲρ ἧς καὶ πάσχετε…οἵτινες δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον ἀπὸ προσώπου τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν ἔλθῃ ἐνδοξασθῆναι ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ καὶ θαυμασθῆναι ἐν πᾶσι τοῖς πιστεύσασιν, ὅτι ἐπιστεύθη τὸ μαρτύριον ἡμῶν ἐφ᾿ ὑμᾶς, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ» (Β΄. Θεσ. 1, 5‐10).

Αὐτὴ ἡ ἐσχατολογικὴ ἀνησυχία ποὺ διδάχθηκε ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐπαναλήφθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ διατηρήθηκε ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, δόξασε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κήρυξε νικήτρια ἔναντι ὅλων τῶν ἐχθρῶν Της. 
Ἡ ὑμνογραφία Της καὶ ἡ ἁγιογραφία Της τὴν διατηροῦσαν συνέχεια ζωντανή. Ὅλοι οἱ ἑρμηνευτὲς καὶ διδάσκαλοι τῶν Γραφῶν συμφωνοῦν, ὅτι ἡ διδασκαλία περὶ ἐσχάτων δὲν ἀφοροῦσε μόνο τὴν Δευτέρα Παρουσία, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ ὁ δρόμος πρὸς τὰ ἔσχατα εἶχε ἀρχίσει ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες βιαζόντουσαν νὰ ὑποστοῦν τὸ μαρτύριο γιὰ νὰ βρεθοῦν μία ὥρα νωρίτερα στὸν Κύριο. 
Οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητὲς ὁμολογοῦσαν τὴν πίστη τους, ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ καὶ καταστάσεων, γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦν ὑπόλογοι μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Κυρίου. Οἱ Χριστιανοὶ διατήρησαν τὴν πίστη τους ὑπὸ τὴν ἐξουσία αἱρετικῶν, ἀθέων καὶ ἐχθρικῶν καθεστώτων γιὰ νὰ μὴν βρεθοῦν ἐκτὸς τοῦ Νυμφώνος τοῦ Κυρίου.

Ἡ συνεχὴς ἐνθύμηση τῶν ἐσχάτων καὶ ἡ ἀντιμετώπιση κάθε ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ὡς τελευταία (ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸ σοφὸ λαϊκό «μέχρι αὔριο ποιός ζεῖ, ποιός πεθαίνει» καὶ «τί ψυχή θὰ παραδώσεις;») πολεμοῦσε τὴν προσκόλληση στὰ ὑλικά, ἐμπόδιζε τὴν ἐκκοσμίκευση νὰ ριζώσει στὴν Ἐκκλησία καὶ διατηροῦσε παράλληλα ζωντανὴ τὴν μετάνοια καὶ τὴν πίστη σὲ ἐγρήγορση. Ἡ δὲ λησμονὴ τῆς διδασκαλίας αὐτῆς ὁδηγοῦσε σὲ λήθαργο καὶ ἀτονία τῆς Πίστεως. «Ὁρᾷς ὅτι ἀναγκαῖον συνεχῶς ταῦτα λέγειν… οὕτω καὶ ὑμεῖς ἂν μὴ τῇ συνεχεῖ μνήμῃ τὰ καταβληθέντα περιστείλωμεν, εἰς τὸν ἀέρα πάντα ἐρρίψαμεν» (Χρυσοστόμου, εἰς τὴν Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς, λόγος Γ, Γ, P.G. 482-483).

Κάθε ἐχθρὸς τῆς Πίστεως ὀνομαζόταν καὶ ἀντιμετωπίζετο ὡς ἀντίχριστος, ὡς τύπος καὶ πρόδρομος τοῦ ἑνὸς τελικὰ ἀντιχρίστου ποὺ θὰ ἐμφανιστεῖ πρὶν τὴν Δευτέρα Παρουσία «Ἴδε ἄλλη ἀντιχριστιανικὴ προδρομία» (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 1032c). Σὲ κάθε ἀμετανότητο αἱρετικὸ προσέδιδαν τὸν χαρακτηρισμὸ ἀντίχριστος γιὰ νὰ ὑπενθυμίσουν στοὺς πιστοὺς ἐναντίον ποιοῦ ἐπρόκειτο ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας νὰ ἐκθειάσουν τὸν ἐσχατολογικό του χαρακτῆρα. Ὁ ἅγ. Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος χαρακτηρίζει ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ἀντιχρίστους (Ἐρωτήσεις καὶ Ἀποκρίσεις, Ἔργα ἁγ. Ἐφραίμ, ἐκδ. «Τὸ περιβόλι τῆς Παναγιᾶς», τομ. 6, σελ. 234). Τὸ ἴδιο πράττει καὶ ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης («Ἑρμηνεία εἰς τὰς καθολικὰς ἐπιστολὰς» ἐκδ. «Ὀρθόδοξη Κυψέλη», σελ. 493ff.) 
Ὁ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὀνόμασε ἀντιχρίστους τὸν Πάπα καὶ τοὺς Τούρκους/μωαμεθανούς (Αὐγουστίνου Καντιώτου, «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», σελ. 286-287) καὶ γενικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι μεταχειρίστηκαν τοὺς ἴδιους χαρακτηρισμοὺς καὶ καλοῦσαν τοὺς πιστοὺς σὲ μετάνοια, ἐγρήγορση, ὁμολογιακὴ ἀγωνιστικότητα, ἀπομόνωση καὶ καταδίκη τῶν αἱρετικῶν καὶ ἂν οἱ καιροὶ τὸ ἀπαιτοῦσαν σὲ μαρτύριο.

Σήμερα ὅμως, δυστυχῶς, συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Οἱ σημερινοὶ πιστοὶ ξεχάσαμε τὴν ἐσχατολογικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε γιατὶ δὲν κατηχηθήκαμε, εἴτε γιατὶ ἀδιαφοροῦμε. Ἡ ζωή μας καὶ ἡ σχέση μας μὲ τὴν Ἐκκλησία χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία ἀναβλητικότητα τῶν καθηκόντων καὶ ὑποχρεώσεων μας, μία ἀντίληψη ὅτι ἔχουμε ἀκόμα καιρό. Τὸ «ἄχρι καιροῦ» ἔγινε «ἀξίωμα τῆς Πίστεως».

Περιμένουμε μάλιστα παρὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ ἀπραξία μας μὲ περίσσεια ἔπαρση ὄχι μόνο νὰ ἐπέμβει ὁ Θεός ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς ἀμείψει π.χ. μὲ τὴν ἐπανάκτηση τῆς Κων/πολης ἢ μὲ τὴν λάμψη τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ δὲν ρωτοῦμε: τὸ ἀξίζουμε ατό; 
Πράττουμε ἔργα ποὺ τὸ ἀξίζουν; Ὑπῆρξε ποτὲ λαός ποὺ νὰ ἀποστάτησε στὴν πλειοψηφία του ἀπὸ τὸν Θεό καὶ νὰ ἀμοίφθηκε γι’ αυτό; Ἡ δὲ στάση μας ἐνάντια στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ πιὰ καὶ καταπίνει συνειδήσεις, εἶναι ἀπογοητευτικὴ καὶ ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

Οἱ δὲ ποιμένες δὲν ὑπολογίζουν πιὰ τὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Θεοῦ, δὲν τρέμουν ὅτι θὰ λογοδοτήσουν ἐκεῖ μπροστά, μπροστὰ στὸν δίκαιο Κριτή (φοβερὴ εἰκόνα, ἀλήθεια) γιὰ τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀσυνέπεια καὶ τὴν ψευδοδιδασκαλία τους. 
Κι ἂν θέλουν νὰ μετανοήσουν καὶ αὐτὸ μετατίθεται στὸ ἀπώτερω μέλλον, ὅταν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέψουν, ἀφοῦ ἔσχατη μέρα γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει. Σχεδὸν κανεὶς δὲν ὀνομάζει τοὺς αἱρετικοὺς ὄφεις ἢ ἀντίχριστους, οὔτε κἂν αἱρετικούς, σχεδὸν κανεὶς δὲν βλέπει τὴν ἐσχατολογικὴ πλευρὰ τῶν ἐξελίξεων, σχεδὸν κανεὶς δὲν προτιμάει τὴν ἀπόρριψη, μὲ ὅ,τι αὐτὴ συνεπάγεται, τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ διαλέγει νὰ συγκατατεθεῖ μετὰ τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα, γιὰ νὰ δανειστῶ τὰ λόγια τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Σήμερα ἐπικρατεῖ ἡ ἀνατροπὴ τοῦ εὐαγγελικοῦ ἐσχατολογικοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας: ὁ ἀχρικαιρισμὸς καὶ ἡ ἀτελείωτη ἢ ἡ προσαρμοσμένη στὰ ἰδιωτικὰ συμφέροντα οἰκονομία. 

Τὸ “ἄχρι καιροῦ”, στὸ ὁποῖο ὁ καιρὸς ποτὲ δὲν προσδιορίζεται, παρὰ μένει ἀσαφὴς καὶ ἀόριστος μιλώντας παράλληλα γιὰ κάποιες «κόκκινες γραμμές»ποὺ συνεχῶς ἀναθεωροῦνται καὶ ἐπαναπροσδιορίζονται (τώρα εἶναι ἡΣύνοδος ποὺ θὰ γίνει τὸ 2025 μὲ στόχο τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν). Ἡ ἀτέρμονη, ἀτελείωτη καὶ ἀδιάκριτη οἰκονομία ἀκυρώνει τὸ «ἰδοὺ ὁ καιρὸς ἐγγύς» καὶ τὸ μεταθέτει στὶς ὅποιες ρωμαϊκὲς καλένδες. 

Ὁ ἀχρικαιρισμὸς καὶ ἡ ἀδιάκριτη Οἰκονομία, θυσιάζει στὸν βωμὸ τῆς ἀνάπαυσης καὶ τοῦ συμφέροντος τὴν ὅποια ἁγιοπατερικὴ ἀντίδραση θυσιάζοντας μὲ ὑπολογισμοὺς ἀριθμῶν ἀντὶ φρονήματος, μὲ λόγια καὶ κείμενα ἄνευ ἔργων, μὲ ρητορείες ἄνευ οὐσίας, μὲ μελλοντικὲς ὑποσχέσεις ἄνευ παρουσῶν ἐνεργειῶν, με γεροντισμὸ ἀντὶ πατρικότητας. 
Θυσιάζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας θυμιάζοντας μὲ προσωπικὲς ἑρμηνεῖες, πανεπιστημιακὰ διπλώματα καὶ ὁμαδοποιήσεις. Μὲ τὸν ἀχρικαιρισμὸ καὶ τὴν ἀτελείωτη οἰκονομία, τὰ βασισμένα στὴν ἐσχατολογικὴ διδασκαλία ἀντανακλαστικὰ τοῦ ποιμνίου ναρκώνονται καὶ ὅπως εἶπε παραπάνω ὁ ἅγ. Χρυσόστομος, «τὰ πάντα ρίπτονται στὸν ἀέρα».

Δυστυχῶς σήμερα στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ ὁποῖα τελειώνει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου «Ναὶ ἔρχομαι ταχύ», ἐμεῖς δὲν ἀπαντοῦμε, ὅπως ὁ Ἰωάννης, «ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ», ἀλλὰ ἂνευ ντροπῆς «Μὴ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ, ἄχρι καιροῦ»!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ & ΤΗΝ ΑΦΕΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ & ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ. (ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΙ «ΚΛΕΦΤΕΣ & ΛΗΣΤΕΣ» (ΙΩΑΝ. 1-42). ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΡΑΧΗ ΤΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Η ΔΟΞΑ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, 
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ, 
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ 
ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Οἱ τιμές τοῦ πιστοῦ λαοῦ στοὺς ἐπισκόπους δὲν εἶναι γιὰ τὸ πρόσωπό τους, δὲν εἶναι γιὰ τὴν ἀφετιά τους, ἀλλὰ γιὰ τὸ Χριστό & τὴν Ἐκκλησία, για το επισκοπικό αξίωμα.
Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ ονάρια, ποὺ φέρνουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ & ἡ δόξα δὲν ἀνηκεῖ σὲ μᾶς, ἀλλὰ στὸ Χριστό»


Το δίχτυ της αγάπης


Όταν ζω τα γεγονότα της ζωής μου και αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της, η πρώτη σκέψη μου είναι:

«Γιατί άραγε το επιτρέπει ο Θεός;»

Και είναι αλήθεια βέβαια, ότι ο Θεός επιτρέπει τα γεγονότα της ζωής μας.

Ο Θεός μοιάζει να με σκεπάζει μ” ένα δίχτυ.

Το δίχτυ της αγάπης.

Ο Θεός πατέρας μας επιτρέπει να περάσει μέσα από το δίχτυ μόνο αυτό που θα μας ωφελήσει.

Ότι είναι προς το συμφέρον μας.

Αν Εκείνος δει ότι μια δοκιμασία θα μας λυγίσει ή ένας πειρασμός θα μας νικήσει, τότε το δίχτυ της αγάπης Του το μεταβάλλει σε ασπίδα προστασίας που εξοστρακίζει κάθε επιβουλή

«Ουκ εασει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε» ( Α’Κορ. 10,13)

romioitispolis.gr

ΟΔΥΝΗ... Πανεπιστήμια της Δύσεως, α π α γ ο ρ ε ύ ο υ ν τήν λέξη «Χ ρ ι σ τ ο ύ γ ε ν ν α »! – Α φ ρ ί ζ ο υ ν μέ τόν Χριστιανισμό οι «politically correct» ν ε ο φ α σ ί σ τ ε ς!

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΘΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ 

Ο ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ!

Ι Δ Ι Α Ι Τ Ε Ρ Ω Σ !.....


Πανεπιστήμια της Δύσεως, 

α π α γ ο ρ ε ύ ο υ ν τήν λέξη

«Χριστούγεννα» – Αφρίζουν μέ τόν χριστιανισμό

οι «politically correct» νεοφασίστες!

Στο Πανεπιστήμιο του Μπράϊτον της Αγγλίας αποτρέπεται η λέξη «Χριστούγεννα» - Το ίδιο επιχειρούν και οι «βρώμικες» Βρυξέλλες - Λύσσα εναντίον κάθε τι χριστιανικού!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Απαγορευμένα τα Χριστούγεννα: 

Δεν κρύβουν τις προθέσεις τους πλέον τα διάφορα «κατευθυντήρια» για το σχέδιο αποχριστιανοποίησης του Δυτικού κόσμου, με όλο και περισσότερους φορείς που νέμονται την εξουσία να επιχειρούν να εξαλείψουν οτιδήποτε παραπέμπει στον Χριστιανισμό.

Ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη για εσωτερικό έγγραφο της Κομισιόν που ζητούσε σε αξιωματούχους και προσωπικό να μην χρησιμοποιείται η λέξη «Χριστούγεννα» (άλλα να προτιμάται η λέξη «γιορτές») και να μην επιλέγονται λέξεις που προσδίδουν το βιολογικό φύλο, έρχεται μια αποκάλυψη της Daily Mail για εσωτερικό έγγραφο που μοιράστηκε στο προσωπικό του Πανεπιστημίου του Μπράϊτον στην Βρετανία, στο οποίο – μεταξύ άλλων ανεκδιήγητων οδηγιών – παρουσιάζει την λέξη

«Χριστούγεννα» ως… ανάρμοστη και προκλητική για τα άτομα άλλων θρησκειών!

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η Daily Mail, στο προσωπικό του Πανεπιστημίου Μπράϊτον εστάλη ένα έγγραφο εννέα σελίδων με διάφορες φράσεις που πρέπει να αποφεύγονται. 

Σε αυτές τις οδηγίες συμπεριφοράς σημειώνεται πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λένε «Χριστούγεννα», άλλα να προτιμήσουν να λένε… «χειμερινή περίοδος κλεισίματος», διότι – 

σύμφωνα με το έγγραφο πάντα – η λέξη «Χριστούγεννα» είναι πολύ «χριστιανοκεντρική».

Επίσης γίνεται σύσταση στο προσωπικό να μην ρωτά τους μαθητές «ποιο είναι το χριστιανικό σας όνομα», άλλα να λένε «ποιο είναι το μικρό σας όνομα» ή «ποιο είναι το όνομα σου». 

Σε άλλη οδηγία επισημαίνεται πως πρέπει να αποφεύγονται εκφράσεις όπως «χριστιανική χώρα» και να προτιμάται η περιγραφή «μια κατά πλειοψηφία χριστιανική χώρα».

Ακόμα, στο έγγραφο αναφέρεται πως το προσωπικό θα πρέπει να «εξουσιοδοτηθεί» να χρησιμοποιεί «γλώσσα χωρίς αποκλεισμούς με αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τόσο οι μαθητές όσο και το προσωπικό αισθάνονται ασφάλεια, εκτίμηση και σεβασμό».

Για ποια ελευθερία έκφρασης μιλάμε;

Καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της χουντοποίησης που επιφέρει αυτή η «δικαιωματιστική» παράνοια, όταν ένα Πανεπιστήμιο που θεωρείται κατ’ εξοχήν χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, επιβάλλει λογοκρισία στην έκφραση θρησκευτικών ιδεών και πεποιθήσεων. 

Είναι προφανές πλέον πως τέτοιες διεστραμμένες ντιρεκτίβες δίνονται στα εκπαιδευτικά συστήματα της Δύσης, ώστε οι εκπαιδευτικοί να ελπίζουν σε καριέρα και επαγγελματική ανέλιξη.

Μια νεοεποχίτικη νοοτροπία που έχει εισχωρήσει σε όλα τα κέντρα εξουσιών και βεβαίως λειτουργεί προς όφελος της Μουσουλμανικής θρησκείας (κυρίως), καθ΄ότι ο Δυτικός κόσμος έχει χριστιανικές καταβολές που καλείται να απεκδυθεί χάριν μιας «politically correct» χούντας.

Σε μια προσπάθεια να μετατραπούν οι κοινωνίες σε άμορφο «χυλό» (όπως προφητικά έλεγε ο Μακαριστός Χριστόδουλος) χρησιμοποιείται ένα επίπλαστο αφήγημα ισότητας, ώστε να σβηστεί από όλα τα κατάστιχα η χριστιανική πίστη και να επικρατήσει η πανθρησκεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Στον αναποδογυρισμένο κόσμο που ζούμε, δεν θεωρείται προκλητικό από τις αρχές και τις εξουσίες αν βροντοφωνάζεις τις παραφιλίες που συμβαίνουν στην κρεββατοκάμαρα σου, αν καυχιέσαι για το πόσα παιδιά σφάζεις με εκτρώσεις τον χρόνο ή αν δηλώνεις «γάτα» ή «σκύλος» ή καταπιεσμένο «κομοδίνο» που αποστρέφεται την «τοξικότητα» των «στερεοτύπων». 

Δεν θεωρείται καν προκλητικό το να βανδαλίζεις εκκλησίες και εικόνες, ή το να καις εθνικά σύμβολα. 

Ούτε θεωρείται προκλητικό και κολάσιμο το να

βλασφημείς δημόσια τα ιερά πρόσωπα (αρκεί να

είναι του Χριστιανισμού βέβαια), όπως μάθαμε

και στην Ελλάδα με τον χυδαίο Μόσιαλο* ο 

οποίος εξύβρισε την Παναγία και κατά την άποψη της

κυβέρνησης «εξέφρασε προσωπική άποψη».

Όλα αυτά τα φαινόμενα ζούγκλας υπάγονται στο πλαίσιο της «ελεύθερης έκφρασης» που στην ουσία σημαίνει «ελεύθερη ασυδοσία και αποκτήνωση». 

Όμως το να τολμάς να προφέρεις την λέξη «Χριστούγεννα» και μάλιστα να εύχεσαι να είναι και «καλά»; Ε, όχι, αυτό πάει πολύ! Προκαλείς! 

Πες το «χειμερινή περίοδο κλεισίματος», πες το «γιορτές», πες το «γιορτή του Έλατου» ή «Υule» ή «γέννηση του Μίθρα» ή «καταναλωτικό πανηγύρι» ή οποιαδήποτε αποδομητική βλακεία σου έρχεται στο μυαλό, πάντως όχι Χριστούγεννα!

Η διαστροφική μανία κατά του Χριστιανισμού με σταθερό τρόπο επιχειρεί να ποινικοποιήσει την λέξη «Χριστούγεννα» παρουσιάζοντας την ως… «προκλητική», ενώ η ίδια η φύση της εορτής των Χριστουγέννων αντιπροσωπεύει ό, τι πιο ειρηνικό, ό, τι πιο αγνό, ό, τι πιο ανεξίκακο έχει να επιδείξει η ιστορία του ανθρώπινου Γένους, το οποίο υποδέχθηκε την γέννηση του Θεανθρώπου.

Σάρωσαν τα πάντα και απέμεινε το όνομα

Ο εξοβελισμός των Χριστουγέννων από την ζωή των Δυτικών λαών είναι μια προσπάθεια που δεν είναι καθόλου καινούργια. 

Ας αναλογιστεί κάποιος μόνο, πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει «εξοριστεί» από παντού το σωτηριώδες νόημα της γέννησης του Χριστού. 

Στις «Χριστουγεννιάτικες» κινηματογραφικές παραγωγές προβάλλεται οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, εκτός από το ίδιο το γεγονός των Χριστουγέννων.

Στις ταινίες παρελαύνουν οι «Santa Claus» της Coca Cola, τα ξωτικά, οι τάρανδοι, τα χιονισμένα βασίλεια, ο τραγόμορφος Κράμπους, οι σαχλοκομεντί και τα «love story» με εορταστικό backround. 

Πουθενά ο Χριστός. 

Χριστούγεννα – Αχριστούγεννα. Γιορτή για ά-Χριστους και αχρηστευμένους. Γιορτή χωρίς περιεχόμενο, χωρίς νόημα και χωρίς προορισμό. 

Διακοπές για να χαιδεύουμε τα αυτιά μας με ανέξοδα παραμύθια και να καταναλώνουμε σαν ζώα σε εορταστική βοσκή.

Ουσιαστικά η λέξη «Χριστούγεννα» είναι το τελευταίο προπύργιο που απέμεινε όρθιο στην κοσμική νοοτροπία, και τώρα ζητούν να το γκρεμίσουν και αυτό ώστε να τελειωθεί η κουλτούρα της ισοπέδωσης.

Η «ελίτ» των σκοτεινών κέντρων γνωρίζει καλά πως οι λέξεις διαθέτουν δύναμη στο συνειδητό και το υποσυνείδητο, ακόμα και αν αυτές είναι ανενεργές νοηματικά για τον πολύ κόσμο. 

Και μόνο που ο άλλος προφέρει τη λέξη «Χριστούγεννα» ή που μετρά την χρονολογία με βάση την γέννηση του Χριστού (δεν αποκλείεται να θελήσουν να το αλλάξουν και αυτό), είτε το αντιλαμβάνεται – είτε όχι, πορεύεται στην ζωή του σύμφωνα με σημεία αναφοράς που παραπέμπουν στον Θεάνθρωπο, τον μόνο αληθινό Θεό που έλαβε σάρκα την μέρα των Χριστουγέννων. 

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να εξαλείψει όλα αυτά τα σημεία αναφοράς, για να επιβάλλει τα δικά της σημεία της συμφοράς.

Ας αναλογιστούμε μόνο πως η μετάλλαξη του χαρακτήρα των Χριστουγέννων ήταν ένα από τα βασικά μελήματα του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος εκτόπισε εντελώς από την εορτή οτιδήποτε παρέπεμπε στον Χριστό, άλλαξε τους στίχους στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και εξόρισε από την γερμανική κοινωνία ακόμα και τα – χριστιανικής χροιάς – στολίδια, άλλα και τις Φάτνες.

Όλα αυτά συνδέονται απόλυτα και με το βορβορώδες τοπίο που επικρατεί στην Κομισσιόν, εκεί που με τα όσα βγαίνουν στην φόρα με το σκάνδαλο του Qatar Gate και την αυτοκρατορία των λόμπι, αποδεικνύεται πως για τα χρήματα ξεπουλιέται η θρησκεία, ο πολιτισμός, τα έθνη και τα ήθη, προκειμένου να διαμορφωθεί το γκλομπαλιστικό έκτρωμα που θα κιμαδοποιήσει τους λαούς και τις εξουσίες. 

Από αυτήν την δεξαμενή διαφθοράς και εκποίησης των αξιών που εδρεύει στης Βρυξέλλες, προκύπτουν τέτοιες φασιστικές ντιρεκτίβες που προάγουν την «ορθοπολιτική» παράκρουση. 

Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες σχεδόν τις χώρες του Δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα στους Αγγλοσάξονες και την Αμερική.

Εμείς από την μεριά μας δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε καλά Χριστούγεννα στους «politically correct» νεοφασίστες και να φροντίσουμε με την πνευματική ζωή μας να κρατήσουμε ζωντανό το αληθινό μήνυμα των Χριστουγέννων, που δεν είναι άλλο από το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε. 

Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί της γης, υψώθητε. 

Άσατε τω Κυρίω πάσα η γή και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

sportime.gr,
14 Δεκεμβρίου 2022


*Από τήν στιγμή που αυτός ο άνθρωπος - πρώην

υπουργός του "αξέχαστου" Γιωργάκη 

Παπανδρέου, γιά όσους ΔΕΝ θυμούνται -

υπογράφει τά βιβλία του που εκδίδει στό 

εξωτερικό, ως Ελάϊας Μοσσιά, τότε τί 

....μπούρδες 

(δήθεν) Μόσιαλο τόν αποκαλούν, όσοι 

(επιμένουν νά) δημοσιογραφούν στό 

Ελλαδιστάν; Τί σόϊ ενημέρωση έχουν;

Εκτός κι άν δέν θέλουν νά ...μάθουν!



Πρόσεχε σεαυτὸν, ὦ ἱερεῦ μὴ τὸ ἅγιον ποτήριον ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν!



Πρόσεχε σεαυτὸν, ὦ ἱερεῦ... μηδὲ μεταδίδῳς τὸ θεῖον σῶμα ὅπου οὐ χρή… μὴ μεταδίδῳς ἀναξίοις ἢ λαϊκοῖς, παρὰ ἐπιστρέψαι αὐτοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει… Ὅρα οὖν μὴ τὸ ἅγιον ποτήριον… ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν· 
(Μ. Βασιλείου)

τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Παρόλο που τόσοι Ἅγιοι καὶ φωτισμένοι γέροντες μᾶς παρέδωσαν τὴν ἐντολὴ νὰ θεωροῦμε τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς Παναίρεση, Αἵρεση τῶν Ἐσχάτων, Τρίτο κέρατο τοῦ Διαβόλου, Δαιμονικὴ Ἐφεύρεση κλπ. ἡ πλειοψηφία τῶν πιστῶν, λαϊκῶν καὶ ἱερέων -ἐνῶ βλέπει τὴν προδοσία καὶ ἀποστασία τῶν Οίκουμενιστῶν- δὲν θεωρεῖ σημαντικὸ πράγμα τὴν μυστηριακὴ ἕνωση μαζί τους, καὶ δὲν πιστεύει ὅτι μ' αὐτὸ τὸν τρόπο πράττει κάτι κακό. 

Ἔτσι τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν πιστῶν, λαϊκῶν καὶ ἱερέων, συνεχίζει νὰ τοὺς μνημονεύει ὡς ὀρθοτομοῦντες ψευδόμενο μπροστὰ στὸν Θεό, διότι ὁ αἱρετικὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι συγχρόνως καὶ ὀρθοτομομὼν καὶ αἱρετικός, καὶ παράλληλα συνεχίζει νὰ συλλειτουργεῖ καὶ νὰ κοινωνεῖ μαζί τους, πάλι ψευδόμενο. Καὶ λέω ψευδόμενο, γιατὶ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου τῶν Ἁγίων Του ὄχι μόνο ἀπαγορεύουν τὴν ἐν γνώσει κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ -καὶ ἀντίθετα μ' αὐτοὺς ποὺ δὲν βλέπουν ἐπιτίμιο στοὺς Κανόνες- ἐκφράζουν τὸ φοβερὸ "οὐαί"!

Ὡς τρανὸ καὶ ἀδιάσειστο παράδειγμα τῶν παραπάνω φέρνω τὸν Μ. Βασίλειο καὶ τὸν λόγο του "Περὶ καταστάσεως ἱερέων" στὸν ὁποῖο ὁ μέγας αὐτὸς πατὴρ προειδοποιεῖ (μεταξὺ ἄλλων) ὡς δεσποτικὴ ἐντολὴ τὸν ἱερέα νὰ μὴν κοινωνεῖ λαϊκοὺς ποὺ δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι ἢ φρονοῦν ἀνορθόδοξα, ἕως ὅτου αὐτοὶ νὰ γυρίζουν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ κυρίως ἀπαγορεύει -λέγοντας τὸ "οὐαί" στοὺς πράττοντες τὸ ἀντίθετο- τὸ συλλείτουργο καὶ τὴν κοινωνία μὲ αἱρετικούς. Ἐκτὸς ἂν πιὰ οἱ Οἰκουμενιστές δεν θεωροῦνται αἱρετικοὶ καὶ οἱ Ἅγιοι μὴ ἀξιόπιστοι.

Ἀκολουθεῖ ὁ λόγος τοῦ Μ. Βασιλείου:


Πρόσεχε σεαυτὸν, ὦ ἱερεῦ, καὶ βλέπε τὴν διακονίαν, ἣν παρέλαβες, ἵνα ἀναπληρώσῃς αὐτὴν μετὰ φόβου Θεοῦ. Βλέπε λοιπόν· οὐ γὰρ ἐπίγειον διακονίαν ἐνεχειρίσθης ἀλλὰ οὐράνιον, οὐκ ἀνθρωπίνην ἀλλ' ἀγγελικήν· σπούδασον σεαυτὸν παραστῆσαι ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας· πρόσεχε, μὴ στῇς εἰς σύναξιν ἔχων ἔχθραν μετά τινος, ἵνα μὴ φυγαδεύσῃς τὸν Παράκλητον.

Ἡμέρᾳ συνάξεως μὴ δικάζου, μηδὲ φιλονείκει τὸ καθόλου· ἀλλὰ κρυπτόμενος εὔχου, ἀναγινώσκων μέχρι ταύτης τῆς ὥρας· καὶ οὕτω παράστα ἐν κατανύξει τῷ ἁγίῳ θυσιαστηρίῳ· μηδὲ περιβλεπόμενος ὧδε κἀκεῖσε· μὴ ἐν σπουδῇ τὰς εὐχὰς συντέμνοις· ἀλλὰ παρακαλῶν, μὴ λάμβανε πρόσωπόν τινος, ἀλλ' ὅρα τὸν προκείμενον βασιλέα, καὶ τὰς παρεστώσας δυνάμεις κύκλωθεν· καὶ μὴ ὑποκρίνου, μηδὲ μεταδίδῳς τὸ θεῖον σῶμα ὅπου οὐ χρή. Σεαυτὸν ἄξιον ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ συλλειτούργει ὡς οἱ κανόνεςἀπόθενται.

Ὅρα οὖν πῶς παρίστασαι τῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ, καὶ πῶς ἱερουργεῖς, καὶ τίνος μεταδίδως, καὶ πῶς καταστέλλεις· ὅρα οὖν, μὴ ἐπιλάθῃ τὰς δεσποτικὰς ἐντολὰς καὶ τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν τὰς παραδόσεις· φησὶ γάρ· «Μὴ δότε τὰ ἅγια τοῖς κυσί, μηδὲ ῥίπτετε τοὺς μαργαρίτας μου ἔμπροσθεν τῶν χοίρων». Ὅρα οὖν καὶ σύ, μὴ φόβῳ ὑπαχθῇς ἀνθρωπίνῳ, καὶ παραδώσῃς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων· ἀλλὰ μὴ ἐντραπῇς τινα τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς, ἀλλὰ μηδὲ αὐτῶν τῶν τὸ διάδημα φορούντων πτοηθῇς ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ ὅτε ἱερουργήσαις. Βλέπε τοὺς βουλομένους τὰ δῶρα μεταλαμβάνειν ἐν τοῖς οἴκοις· σὺ ὄψει, ὅτι καὶ ὑπὸ γυναικῶν χαρίζονται, ἀλλὰ καὶ ἀναξίων.

Ὅρα οὖν, ὡς οἱ θεῖοι κανόνες καὶ αἱ σύνοδοι τῶν ἁγίων Πατέρων ἐπεκύρωσαν· οὕτω πράττε, καὶ μὴ μεταδίδῳς ἀναξίοις ἢ λαϊκοῖς, παρὰ ἐπιστρέψαι αὐτοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει. Οὐαὶ δὲ τοῖς μεταδιδοῦσιν αὐτοῖς! Ὅρα οὖν μὴ μυῖαι ἐμπέσωσι εἰς τὸ ἅγιον ποτήριον, ἢ ἐξ ἀμελείας σου νοτισθῇ, ἢ μοχλιάσῃ, ἢ κονοπισθῇ, ἢ ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν· ἀλλὰ βλέπε πῶς καταστέλλεις μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τῆς θείας λειτουργίας, μὴ σπεύδων μαργαρίτης ἀποπέσῃ, ἢ ἀπομείνῃ ἐν τῷ ποτηρίῳ· ἢ ἔχον νᾶμα τὸ ἅγιον ποτήριον, καὶ κονοπισθῇ· ἀλλὰ ἀμφότερα καταστείλας, πορεύου ἐν εἰρήνῃ. Ταύτην τὴν παράδοσιν ἐὰν φυλάξῃς, ὦ ἱερεῦ, σώσεις σεαυτόν, καὶ οὓς μέλλεις διδάσκειν· εὐχόμενος καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ τάλανος πρὸς Κύριον, ᾧ πρέπει δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.



Φώτης Κόντογλου: Τὸ δίπορτο – Ὑποκρισία

Καὶ ὅμως, ἡ πονηρὴ γνώμη τοῦ ἀνθρώπου ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ συμβιβάσει: 


Τί νὰ πεῖ κανένας γιὰ ἐκείνους ποὺ λέγονται χριστιανοί, ποὺ πᾶνε στὴν ἐκκλησία καὶ παρακαλοῦνε τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴ ζωή, καὶ ποὺ λένε πὼς ἔχουνε τὴν ἐλπίδα τους στὸ Χριστό, στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι φιλάργυροι, δὲν δίνουνε τίποτα στ’ ἀδέρφια τους, τοὺς φτωχούς, κι’ ὁλοένα μαζεύουνε χρήματα καὶ πλούτη.
Στὴ ζωή μου εἶδα, πὼς οἱ τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι κι ἀπορεῖ κανένας, πῶς μποροῦνε νὰ συμβιβάσουν μία ζωὴ συμφεροντολογική μὲ τὰ λόγια του Χριστοῦ, ποὺ λέει καὶ ξαναλέει:
«Μὴ φροντίζετε γιὰ τὸ τί θὰ φᾶτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ πιεῖτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ ντυθεῖτε. Κοιτάξετε τὰ πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, καὶ ὅμως ὁ Πατέρας τους ὁ οὐράνιος τὰ θρέφει.
Κοιτάξετε μὲ πόση μεγαλοπρέπεια εἶναι ντυμένα τὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ κι ὁ ἴδιος ὁ Σολομώντας δὲν στολίσθηκε σὰν αὐτὰ τὰ τιποτένια λουλούδια.
Λοιπόν, ἂν γιὰ τὸ χορτάρι τοῦ χωραφιοῦ, ποῦ σήμερα λουλουδίζει κι’ αὔριο τὸ καίουνε στὸν φοῦρνο, φροντίζει ὁ Πατέρας σας ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό, πόσο περισσότερο θὰ φροντίσει γιὰ σᾶς, ὀλιγόπιστοι;».
Αὐτὰ εἶναι λόγια καθαρά, ἁπλά, σίγουρα, καὶ δείχνουν πὼς πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιο τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.
Γιατί πῶς μπορεῖ νὰ ἔχει πίστη στὸν Χριστὸ ἕνας ἄνθρωπος καὶ μαζὶ νὰ εἶναι κολλημένος στὰ χρήματα καὶ στὸ συμφέρον, πολλὲς φορὲς μάλιστα περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς ἄθεους; Θα πεῖ πὼς νομίζει, πὼς θὰ ξεγελάσει τὸν Θεό. Ἀλλὰ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται», δηλαδή, ὁ Θεὸς δὲν περιπαίζεται.
Καὶ ὅμως, ἡ πονηρὴ γνώμη τοῦ ἀνθρώπου ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ συμβιβάσει: Νὰ εἶναι γαντζωμένος καλὰ στὸ χρῆμα, δηλαδὴ στὸ διάβολο, ποὺ τὸν λέγει ὁ Χριστὸς Μαμωνά, θεὸ τῆς φιλαργυρίας, καὶ τὸν ἴδιο καιρὸ νὰ παρουσιάζεται γιὰ χριστιανός, νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησιά, νὰ κάνει σταυροὺς καὶ μετάνοιες, νὰ κλαίει πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ξεγαντζωθεῖ ἀπὸ τὰ λεφτὰ κι ἀπὸ τὴ μανία τοῦ παρά.
Λογικὴ δὲν χωρᾶ καθόλου σ’ αὐτούς. Εἶναι ὁλότελα ἀναίσθητοι καὶ πονηροί κι ὅ,τι κάνουν, τὸ κάνουν γιὰ νὰ τὸ ἔχουν δίπορτο, κι ὅ,τι κερδίζουν.
«Βάστα γερά, σοῦ λέει, τὰ λεφτά, ποὺ εἶναι χειροπιαστά, ἄναβε καὶ κανένα κερί, κάνε καὶ καμιὰ μετάνοια, γιὰ να ‘χεις τὸ μέσο καὶ μὲ τὸν Χριστό.
Ἂν βγοῦνε ἀληθινὰ τὰ λόγια του γιὰ παράδεισο καὶ γιὰ κόλαση, ἔχουμε κι’ ἀπὸ κεῖ τὴ σιγουράντζα. Ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, εἶναι κανένας κερδισμένος».

Διαρκῶς ἀνίερος ἐπιβράβευσις…


Γράφει ὁ κ. Ἀναστάσιος Πολυχρονιάδης, Δρ. Θεολογίας

Διαβάζοντας στὸ πρακτορεῖο ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων romfea.gr (9/12/2022) τὶς ἀποφάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε ἀπὸ τὶς 7-9/12/2022, σταθήκαμε σὲ ἐκείνη περὶ τῆς ἀποστολῆς συγχαρητήριου Συνοδικοῦ ἐγγράφου πρὸς τὸν Μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως, Ἄνθιμο, «γιὰ τὴν ὑπ’ αὐτοῦ ἔκδοση ἀναμνηστικοῦ μεταλλίου μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως» (romfea.gr).

Μὲ ἀποκλίνουσες, ὡς πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, θέσεις τοῦ ἐν λόγῳ μητροπολίτη εἴχαμε ἀσχοληθεῖ σὲ παλαιότερη ἀνάρτησή μας στὴ romfea.gr. Ἐδῶ, θὰ μνημονεύσουμε ἐκείνη περί τῆς, ἐκ μέρους του, ἀνατροπῆς τῆς Ὀρθόδοξης Σωτηριολογίας.

Περὶ τῆς θεοπνευστίας τοῦ Εὐαγγελίου

…μὲ ἀφορμή, τὴ θέση τοῦ Μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτός, ἐνθυμούμαστε μία ἀκόμη τοποθέτησή του σχετικὰ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ὁποία διατύπωσε ἀπὸ βήματος δημόσιου τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ.

«Ἐγώ», τόνισε, «θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν». «Θὰ ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανούς, τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ Χριστιανοί μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ Χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοί μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία».

Τί νὰ εἰπωθεῖ γιὰ τὸ ἐν λόγῳ σχόλιο τοῦ μητροπολίτη; Δηλαδή, γιὰ τὴν ἐκ μέρους του ἀμφισβήτηση τῆς θεοπνευστίας τοῦ Εὐαγγελίου, γεγονὸς ποὺ ἀνατρέπει πλήρως τὴν Ὀρθόδοξη Σωτηριολογία.

Γιὰ ἀπάντηση ἀρκεῖ τὸ Παύλειο τῆς Πρὸς Γαλάτας (1,11) «Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον», καθώς καὶ ἐκεῖνο τῆς Β΄ Τιμόθεον (3,16) «πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος» καὶ φυσικὰ τὸ Κυριακό: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (romfea.gr)».

Συνεπῶς, ἡ ἀπόδοση συγχαρητηρίων ἐκ μέρους τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθίμου ἁπλὰ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἐπιβράβευση τῆς διαστρέβλωσης τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς σημασίας τῆς Θεοπνευστίας του. Αὐτὸ θέλουν οἱ «χριστιανοὶ» ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους τους; Ἢ μήπως ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως θέτοντας ὡς προπέτασμα τὸν ἀφηρημένο ὅρο «χριστιανοί», θέλει νὰ καλύψει τὴν παρὰ σκοπὸν στροφὴ στὴν κατηφόρα, μακριὰ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα;

Διαρκῶς ἀνίερος ἐπιβράβευσις... - Ορθόδοξος Τύπος (orthodoxostypos.gr)