.
Ευγένεια: Η πιο αποδεκτή υποκρισία
Ευγένεια: Η πιο αποδεκτή υποκρισία
(Αμβρόσιος Μπηρς (1842-1913;)
(Αμβρόσιος Μπηρς (1842-1913;)
Μια φράση, από έναν Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα, άθεο, η οποία βρίσκει το σημερινό διαμορφωθέν ήθος και την τρέχουσα πραγματικότητα στην πατρίδα μας να επιβεβαιώνει το αληθές του σημαινομένου της. Ήθος, το οποίο διαμόρφωσαν οι άθεοι και αντίχριστοι της πατρίδας μας και το έχουν ήδη επιβάλει. Κρύβει μια μεγάλη αλήθεια και γίνεται αυτή η ίδια κατήγορός τους.
Με τη συνεχόμενη μετάγγιση των συνηθειών από την ξεμωραμένη Δύση προς τα καθ` ημάς, φτάσαμε να έχουμε γίνει κακέκτυπο αντίγραφο αυτής, συνονθύλευμα και σύμφυρμα παντοειδών εθών, με αποτέλεσμα τη σύγχυση του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Του «σχήματι» και του «πράγματι». Της «ειλικρίνειας» και της «υποκρισίας». Του «λέγειν» και του «πράττειν». Της «απλότητος» και της «πολυπλοκότητος». Του «λογικού» και της «καρδιάς», τα οποία από τα βάθη της ρωμαίικης παραδόσεως αγωνιζόταν ο Ρωμιός με ένα σκοπό:
Να τα διαχειρίζεται διακριτικά, για να συμβιώνει στις μικρές κοινωνίες αρμονικά και με αξιοπρέπεια. Αγωνιζόταν με τις σταθερές πνευματικές διαχρονικές αξίες, που διέθετε και διαθέτει η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός για μια φυσιολογική, απλή και απροσχημάτιστη ζωή. Κατά συνέπεια σήμερα η σύγχυση αυτή έχει απλωθεί και στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας ακόμη και σε χαμηλότερα στρώματα.
Πώς να μιλήσει κανείς και πώς να εκφραστεί για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα; Συμβαίνουν τρομερά πράγματα και λέγονται, αλλά το φοβερότερο είναι πως επιχειρείται να αφαιρεθεί το δικαίωμα της δημόσιας έκφρασης για τον έλεγχο και την κριτική των γεγονότων, των προσώπων και των καταστάσεων. Να τεθεί φραγμός με κάθε μέσο στην έκφραση της σκέψης και να επιβληθεί ουσιαστικά και οριστικά απαγόρευση δημοσιοποίησής της ως προς τα τεκταινόμενα. Είναι γερά πιασμένα τα πόστα. Πλουραλισμός, πολυφωνία, ελευθερία, αλλά μέχρι πού; Μέχρι εκεί που θίγονται τα ημέτερα. Σφάξιμο με το γάντι. Υποκριτική δημοκρατική δικτατορία.
Η δε αιτία αυτής της διαμορφωθείσης «τάξεως», αυτού του «πρωτοκόλλου» είναι η «αναδιάταξη» των αξιών της ζωής. Καταντήσαμε να προβάλλονται τα πάντα πίσω από τις «στημένες φάσεις» του «σαβουάρ-βιβρ» και την κατ` επίφαση, την προσχηματική ευγένεια και να αποκρύπτεται η ουσία των γεγονότων. Μια ευγένεια που προκαλεί καταφανέστατα αηδία, όταν προβάλλεται ως προπέτασμα για την κάλυψη της δειλίας και του θράσους του κόσμου αυτού, τουτέστιν της υποκρισίας. Μια ευγένεια με φράγκικη προέλευση, που της λείπει η λεβεντιά και την καταλαβαίνουν πολύ καλά όσοι έζησαν σ` αυτές τις χώρες.
Προσβάλλεται αυτή αύτη η αξία της ίδιας της ζωής, η αξία των διαχρονικών αληθειών ιστορικών, ηθικών, πνευματικών, που στήριξαν τον ελληνισμό αιώνες τώρα. Προσβάλλεται το ίδιο το πλάσμα ο άνθρωπος ως φύση και υπόσταση και φράζεται ο δρόμος με κάθε μέσο από την επικρατούσα κοινωνικοπολιτική κουλτούρα, για να αναστείλει τη δυναμική αντίσταση σ` αυτό το κατρακύλισμα.
Η νέα τάξη έχει ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους! Θέλεις να φωνάξεις, να «προσβάλεις», να εκφράσεις την αγανάκτησή σου και σου έχουν περιορίσει το δικαίωμα , για να τους τα πεις. Ευθέως, χωρίς φόβο και πάθος. Από κει και πέρα βέβαια θα χαρακτηριστείς φαιδρός, απολίτιστος, φασίστας, φανατισμένος ταλιμπάν, απόκληρος της κοινωνίας, στιγματισμένος, ακραίος, ακοινώνητος και πιθανόν υποψήφιος για τρόφιμος στις φυλακές, αν δεν έχεις να πληρώσεις το πρόστιμο για την «ύβριν».
Ευγένεια, σου λέει. Σεβασμός, σου λέει. Εσύ, αναίσχυντε άνθρωπε, προσβάλλεις «ευγενικά» με τρόπους, με λόγια και με έργα τα ιερά και τα όσια και περιμένεις να σε απαντήσω αναλόγως; Πώς δηλαδή; Μέσα από το ανόητο και ακατανόητο γνωστό σλόγκαν της υποκρισίας: «διά των χαμηλών τόνων»; Επειδή έτσι σε βολεύει; Θέλεις να αισθάνεσαι και να βλέπεις τους γύρω σου ψοφίμια, πτώματα, για να είσαι ήσυχος στο καταστροφικό σου έργο; Όχι. Θα νοιώσεις την αντίσταση. Διότι πίσω από το θυμοειδές της λεβέντικης ψυχής κρύβεται η αρετή της υπομονής και μαζί της ανδρείας. Το θράσος τρέμει την αντρειοσύνη. Το έχει αποδείξει η ιστορία πολλάκις.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος: «Ἰδὼν πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς;»(Ματθ.3,7).Τους ονόμασε παιδιά της οχιάς, επειδή έκρυβαν το δηλητήριο κάτω από τα γλυκά τους λόγια. Δεν είστε ίδιοι; Παριστάνετε τους δημοκράτες και ρίχνετε αδιάκοπα το δηλητήριό σας, απαιτώντας από τους διαφωνούντες να σιωπούν.
Ο Ιησούς πάλι είπε στους Φαρισαίους: «γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶς δύνασθε ἀγαθὰ λαλεῖν πονηροὶ ὄντες; ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ. ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά»(Ματθ. 12, 34-35).
Σ` αυτούς τους στίχους σχολιάζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Είναι φυσικό επακόλουθο, όταν υπερχειλίζει η εσωτερική πονηρία να χύνεται έξω με το λόγο εκ του στόματος… Γι` αυτό, όταν ακούσεις άνθρωπο να λέγει πονηρά λόγια, μη νομίζεις πως είναι μόνο τόση η πονηρία του, όση φανερώνουν τα λόγια, αλλά να σκεφτείς πως πολύ μεγαλύτερη είναι η πηγή απ` όπου εξέρχονται. Διότι αυτό που λέγεται εξωτερικά και ακούγεται είναι το περίσσευμα της εσωτερικής κακίας». Καταλαβαίνουμε τι κρύβει η καρδιά σας και τι μπορείτε ακόμη να κάνετε.
Κι ακόμη πιο κάτω λέγει ο Κύριος: «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Ματθ.23,33).Τους απέδωσε χαρακτηρισμούς. Τους είπε πονηρούς, φίδια και παιδιά της οχιάς. Σχολιάζει ο Ζιγαβηνός: «Τους ονόμασε φίδια, επειδή ήταν πονηροί και δόλιοι και διαφθορείς και καταστρεπτικοί».
Ακόμη, τους πωλούντες και αγοράζοντες μέσα στο ναό ο Χριστός τους είπε: «Γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς ἐστιν· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν»(Λουκά 19,46). Εμμέσως, πλην σαφώς τους ονομάζει ληστές, διότι βεβηλώνουν το ναό. Κάθε βέβηλος των ιερών της ζωής και της αλήθειας είναι ληστής ονόματι και πράγματι.
Οι όντως ακοινώνητοι και υβριστές της αλήθειας, είναι άξιοι για χειρότερους χαρακτηρισμούς. Είναι δυνατόν, αν μπορούσαμε να δούμε καμιά μέρα μπροστά μας το διάβολο, να του κάναμε ευγενικά παρατήρηση: «Κύριε διάβολε, συγγνώμη, αλλά ήθελα να σας πω, πως αυτά τα πράγματα που κάνετε δεν είναι καλά». Κάτι ανάλογο ζητούν. Είναι δυνατόν να περιμένουν τέτοια αντιμετώπιση; Δεν είναι παραφροσύνη αυτό;
Καθετί βουτηγμένο μέσα στο βόθρο γίνεται ένα με το περιεχόμενό του. Άνθρωπος που έχει κάνει την καρδιά του κοπρώνα και σκουπιδότοπο και επιμένει λυσσωδώς να θέλει να εμπορευτεί τα σκουπίδια του και τα σκορπάει αναιδώς και με θράσος επάνω στους άλλους θέλει να λέγεται άνθρωπος; Οι θρασείς επικρατούν, στενοχωρούν, ακόμη και ως μειοψηφία τους πολλούς, αλλά εκείνοι, οι σοβαροί, σιωπούν, διότι δεν αντέχουν σ` αυτήν τη νοοτροπία και συστελλόμενοι, σαν τους μαθητές του Χριστού, στέκονται μακριά και περιμένουν το αποτέλεσμα του «άνομου παιχνιδιού», που παίζεται εις βάρος τους. Το καλό καθηλωμένο, περιμένει υπομένοντας μαρτυρικά «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Πώς καταντήσαμε έτσι;
Έχουμε ευθύνη. Δε θέλουμε το σταυρό στη ζωή μας. Θα υποστούμε όλοι τις συνέπειες ως συνυπεύθυνοι. Ζούμε στην ίδια κοινωνία και δεν διαθέτουμε γνώση και φρόνημα ανδρείο, για να σταθούμε ανασταλτικά στα άνομα σχέδια των κακοτρόπων. Δεν αρκεί μια μουρμούρα και ένα σχόλιο. Ο καθένας με το χάρισμα που διαθέτει, θα αγωνιστεί για την επικράτηση της αλήθειας.
Είναι ακραία όλα τα γραφόμενα. Δεν έχουν αγάπη, ευγένεια, πολιτισμό, ανθρωπιά, «δημοκρατικό πνεύμα». Εντάξει. Χορτάσαμε από τα περιρρέοντα και υπερχειλίζοντα γλυκά, ευγενικά και αγαπητικά λόγια και έργα από κάθε είδους πρόσωπο και μέσο, που προσφέρει δουλικά υπηρεσία σ` αυτήν τη νέα τάξη των «αξιών».
Το προσκήνιο γλύκα και το παρασκήνιο δυσωδία. Η προδοσία, η απάτη και η προσπάθεια κλοπής, προσβολής και απαξίωσης όλων των απ` αιώνος τετιμημένων, διά της εισαγωγής νέων ανάξιων λόγου «αξιών», με χρήση όρων και ορολογιών δαιμονικής επινοητικότητας, θεσμοθετημένων ακόμη και με νόμους του κράτους, βασιλεύει, χωρίς αντίπαλο. Κατάρρευση, κυριολεκτικό γκρέμισμα. Ανατροπή άρδην. Ω, της υποκρισίας! Ω, της συγχύσεως!
Παρόλα αυτά, ο ρέων χρόνος είναι προθεσμία ωφέλιμη, μέχρι να `ρθουν οι μπροστάρηδες, τα γκεσέμια, για να οδηγήσουν το λαό στα πάτρια, στα αληθινά! Δεν μπορεί. Θα `ρθουν. Διότι δεν αντέχεται από τον ελληνικό λαό μια τέτοια ζωή. Θα το καταλάβει κάποια στιγμή, θα το νοιώσει και θα πει το «ως εδώ και μη παρέκει». Και θα το πει παλικαρίσια.
Ηλιάδης Σάββας Δάσκαλος Κιλκίς, 9-11-2015
ΟΠΩΣ Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΑΛΤ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΓΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΑΛΤ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ. ΜΑΣΟΝΟΙ, ΑΘΕΟΙ, ΓΙΑΧΩΒΑΔΕΣ, ΦΡΑΓΓΟΙ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ
ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
ΣΤΑ ΑΓΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΑΛΤ,
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ
ΜΑΣΟΝΟΙ, ΑΘΕΟΙ, ΓΙΑΧΩΒΑΔΕΣ, ΦΡΑΓΓΟΙ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ
Ἀπομαγνητοφωνημένος ὁ ἐπίλογος τῆς ὁμιλίας γιὰ τὸν μέγα Ἀθανάσιο, χωρίς περικοπές
«Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ πολλὲς μεριὲς πολεμεῖται καὶ πρέπει νὰ σταθοῦμε φρουροί. Ὅπως ὁ στρατιώτης φυλάγει ἐπάνω στὰ σύνορα καὶ δὲν ἀφήνει τίποτε νὰ προχώρησε καὶ ἄν δεῖ κάτι, φωνάζει ἄλτ. Καὶ ἔχουμε στρατιῶτες γεναίους ἐπάνω στὰ χιονισμένα βουνά, στὸ Καϊμτσαλάν, στὸ Βίτσι κ.λ.π, ποὺ φυλάγουν ὅλη νύκτα. Τουρτουρίζουν ἀπὸ τὸ κρύω, ἀλλὰ μένουν στὶς θέσεις τους καὶ ὑπερασπίζονται τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος μας. Ὅπως αὐτοὶ φυλᾶνε τὰ σύνορα της πατρίδος, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ φυλάξουμε τὰ πνευματικὰ σύνορα, τὰ δὲ πνευματικὰ σύνορα ποὺ ἔχουν ἀξία μεγαλυτέρα εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Νὰ τὴν φυλάξουμε. Νὰ γίνουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι βράχος καὶ νὰ ποῦμε στὰ ἄγρια κύματα τῆς δύσεως καὶ τῆς Ἀνατολῆς, νὰ ποῦμε σὲ ὅλους: Ἄλτ, δὲν θὰ περάσετε. Εἴμεθα Πόντιοι εἴμεθα Μικρασιάτες, εἴμεθα Ἕλληνες, εἴμεθα χριστιανοί. Μασόνοι δὲν θὰ περάσετε. Ἄθεοι δὲν θὰ περάσετε, γιαχωβάδες δὲν θὰ περάσετε, φράγγοι δὲν θὰ περάσετε, προτεστάντες δὲν θὰ περάσετε. Ὅλοι θὰ μείνουμε ἐδῶ στὸν γαλάζιο βράχο τῆς Ἐλλάδος, ὅλοι μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἕνας λαός καὶ μιὰ ψυχή. Καὶ ἐλπίζω ὁ Θεός, ποὺ βοήθησε τὸ Μέγα Ἀθανάσιο καὶ τοὺς Μεγάλους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας θὰ βοηθήσῃ κ᾿ ἐμᾶς νὰ μείνουμε μέχρι τέλους πιστοὶ στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Εἰς τὸν ἱερό ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος, Κυριακή 30-12-1973
Προσευχή, μετάνοια, αυτογνωσία...
Ως γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί, μία δωρεά του Θεού, η οποία είναι μοναδική στον άνθρωπο, είναι το προνόμιο και το δικαίωμα της προσευχής. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου».
Μέσα στα πλήθη των αιτημάτων που εκφράζει κάθε χριστιανική ψυχή προς τον Θεό, εξέχουσα θέση κατέχει το αίτημα περί του ελέους του Θεού.
Απευθυνόμενος ο υμνογράφος και ο μοναχός εκείνος που συνέταξε την ευχή για την Υπεραγία Θεοτόκο αναφέρει και λέει «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω». Η ποιότητα της προσευχής εξαρτάται από την ποιότητα της μετανοίας. Και η ποιότητα της μετανοίας εξαρτάται από την ποιότητα της αυτογνωσίας.
Όταν ειλικρινά στρέψει κανείς το βλέμμα μέσα στον εαυτό του, όταν βυθίσει το βλέμμα του μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής και ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης, όταν μελετήσει εις βάθος του ψαλμούς του Δαυίδ και κυρίως τον ψαλμό της μετανοίας, τον πεντηκοστό, τότε θα ανακαλύψει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος κινήσεων προς την αμαρτία, άσχετα αν όλα αυτά δεν είναι φανερά στον έξω κόσμο.
Αυτός που πραγματικά γνωρίζει τον εαυτό του, αισθάνεται ενώπιος ενωπίω με τον Θεό, καθρεφτίζει τον εαυτό του και ελέγχει το εσωτερικό του με τη φωνή της συνειδήσεως, με την Αγία Γραφή και ανακαλύπτει ο καθένας μας πλήθος αμαρτιών.
Με την αυτογνωσία ο άνθρωπος προφυλάσσεται από μία καταστροφική αμαρτία, που λέγεται κατάκριση. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει στην επί του όρους ομιλία:
«Βγάλε πρώτα το δοκάρι από τον οφθαλμό σου και μετά προσπάθησε να βγάλεις το σαριδάκι από τον οφθαλμό του άλλου». Πιστεύω ότι αυτή η φράση κυριολεκτείται σ’ όλους μας κι έτσι ο άνθρωπος , ευκαίρως-ακαίρως, δεν θα καταφέρεται εναντίον του αδελφού του, είτε αυτός βρίσκεται στο οικογενειακό περιβάλλον, είτε στο ευρύτερο είτε και προς άλλους ανθρώπους αγνώστους. Ο κατακριτής είναι εκείνος ο οποίος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ ασχολείται κανείς με τα παραπτώματα των άλλων, τόσο πιο πολύ παραμελεί τον εαυτό του. Η αυτογνωσία οδηγεί στην ευλάβεια, στην μετάνοια, στην συντριβή .
Δεν έχει διάθεση ο αμαρτωλός άνθρωπος , ο οποίος αισθάνεται όντως αμαρτωλότερος των αμαρτωλών να κρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο. Εφαρμόζει πάντοτε την φράση του Κυρίου μας: «Τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;». Και «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», «εν ω μέτρω μετρείτε, αντριμετρηθήσεται υμίν». Τότε, ο άνθρωπος με αυτογνωσία , εισερχόμενος στον ιερό χώρο του Ναού, μέλημά του είναι ανά πάσαν στιγμή πώς να αναφερθεί στον Θεό ταπεινοφρόνως, τελωνικώς, πώς να πει μαζί με τον άσωτο , «ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου», πώς να πει «μνήσθητί μου , Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Αυτός που έχει αυτογνωσία, έχει αντιληφθεί τον σκοπό της ζωής και μοναδικό του μέλημα είναι ανά πάσαν στιγμή να αναφέρεται στον Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους αγίους να δείξουν ευσπλαχνία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, η μητέρα όλων των χριστιανών και μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού στέκεται με καλωσύνη, με αγάπη και ακούει τις προσευχές όλων μας και δίδει στον καθένα το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως. Είναι ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, πρώτα εγώ και μετά εσείς, συχνά-πυκνά, να στρέφουμε το βλέμμα μας , να μην εξαπατώμεθα από τις εξωτερικές αμαρτίες των άλλων ανθρώπων και επαναπαυόμεθα.
Αλλά να τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στην Αγία Γραφή, απέναντι στον τέλειο νόμο της Καινής Διαθήκης, να τον τοποθετούμε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό μας και κάθε στιγμή που περνάει να την εκμεταλλευόμεθα για την σωτηρία της ψυχής μας, προς μετάνοια και συντριβή, ν’ απευθυνόμεθα με πολύ πόνο στον Κύριό μας για το κατάντημα της ψυχής μας.
Γιατί αν ο Θεός επιτρέψει να φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, ποια θα είναι η απολογία μας , ποιες θα είναι οι δικαιολογίες μας; Αυτή η στιγμή μας ανήκει. Ας σταματήσουμε λοιπόν, να εθελοτυφλούμε , να εγκαταλείπουμε την ψυχή μας, ας σταματήσουμε να ασχολούμεθα με πολλά, «ενός έστι χρεία». Η αυτογνωσία, η μετάνοια, η συντριβή.
Κι όταν αισθανθούμε αυτήν την συντριβή μέσα μας απευθυνόμενοι προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα της λέμε κι εκείνη θα μας ακούει: «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».
Πηγή: "Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος. Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκο.
Πως πρέπει να φερόμαστε και τι πρέπει να λέμε όταν κάποιος μας ειρωνεύεται για την Πίστη μας
Όταν μας ειρωνεύονται οι άλλοι, όχι για λάθη που κάναμε, αλλά γιατί εκκλησιαζόμαστε ανελλιπώς, γιατί έχουμε πολλά παιδιά, γιατί «πηγαίνουμε με το σταυρό στο χέρι», γιατί νηστεύουμε και τα όμοια, δεν υπάρχει λόγος να λυπούμαστε.
Συνήθως παίρνουμε στάση άμυνας. Δεν τους ανεχόμαστε να λένε σε βάρος μας πικρόλογα.Η υποτιμητική τους συμπεριφορά προς εμάς πάρα πολύ μας στοιχίζει. Άλλα παθήματα τα υπομένουμε ευκολότερα, αλλά τις ειρωνείες του κόσμου δεν μπορούμε να τις αντέξουμε. Αλλά γιατί δυσκολευόμαστε να υπομείνουμε τις ειρωνείες του κόσμου; Διότι ερεθίζουν το πάθος της φιλοδοξίας, το πιο βαθύρριζο πάθος που φωλιάζει στις καρδιές μας. Θέλουμε να προστατεύσουμε την τιμή μας. Κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας για να μην πέσει το κύρος μας. Κάποιες φορές προχωρούμε και στην αντεπίθεση. Προσπαθούμε να βάλουμε στη θέση τους αυτούς που μας προσέβαλαν. Αλλά μπορούν να θεωρηθούν νίκες οι θυμώδεις αντιδράσεις μας στα πικρόλογα των άλλων;
Όταν αντιδρούμε από εγωισμό η από πληγωμένη φιλαρέσκεια, δεν είμαστε νικητές, αλλά ηττημένοι. Πνευματικώς ωφελούμαστε περισσότερο, αν μάθουμε να υπομένουμε τις ειρωνείες του κόσμου. Τότε αποκομίζουμε μεγάλη ωφέλεια. Πρωτίστως διότι ελευθερωνόμαστε από το βασανιστικό πάθος της φιλοδοξίας. Το πάθος αυτό θέλει να ακούει συνεχώς επαίνους. Αλλά οι έπαινοι δεν το θεραπεύουν. Απεναντίας το τρέφουν, με αποτέλεσμα να φουντώνει ακόμη περισσότερο.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος από την πλουσιότατη πείρα του μας προτρέπεινα δεχόμαστε με ευχαρίστηση τους «καυτήρες» των ονειδισμών ως φάρμακο και γιατρικό για την ασθένεια της ψυχής μας. Διότι οι ονειδισμοί μας εξαγνίζουν. Όσο καλό και καρποφόρο και παχύ κι αν είναι το έδαφος της ψυχής, όταν του λείπει το πότισμα με το νερό της ατιμίας, θα χορταριάσει και θα βλαστήσει αγκάθια υπερηφανείας, πορνείας και αφοβίας (Λόγος Δ΄ 24). Οι τιμές και τα εγκώμια αυξάνουν τη χολή των παθών (Λόγος Δ΄ 103). Αντί να μας κάνουν καλύτερους, μας κάνουν χειρότερους. Ενώ οι παρατηρήσεις, οι ταπεινώσεις και οι εξουθενώσεις των άλλων καθαρίζουν την ψυχή μας από τα πάθη. Επίσης, όταν υπομένουμε τις ειρωνείες του κόσμου, γινόμαστε μιμητές του Χριστού και μαθητεύουμε στο Πάθος του Κυρίου μας.
Εφόσον ο Χριστός ονειδίστηκε από τους ανθρώπους, είναι αναμενόμενο να ονειδιζόμαστε κι εμείς. «Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ»(Ψαλμ. ξη΄ 10). Εφόσον ο Χριστός διώχθηκε από τους ανθρώπους, είναι αναμενόμενο να διωκόμαστε κι εμείς. «Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσι»(Ιω. ιε΄ 20). Εφόσον ο Χριστός υβρίστηκε από τους ανθρώπους, είναι αναμενόμενο να υβριζόμαστε κι εμείς. Οι γλώσσες του κόσμου δεν θα σταματήσουν να ειρωνεύονται. Αλλά ενώπιον του Θεού τα ειρωνικά σχόλιά τους δεν λογίζονται ως ύβρεις, αλλ’ ως παράσημα.
Στην ατελεύτητη αιωνιότητα δεν θα μετρήσουν ως ειρωνείες, αλλ’ ως διάσημα. Θα γίνουν ο φωτοστέφανος με τον οποίο θα στεφανώσει ο αγωνοθέτης Κύριος τους αγωνιστές του καλού αγώνα.
Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος προτρέπει να τρέχουμε στους ονειδισμούς, όπως τρέχουν τα διψασμένα ελάφια στις πηγές των υδάτων. «Εφόσον γνωρίζετε ότι ο Θεός τιμά τους δούλους Του που δέχονται ατιμώσεις και τους δοξάζει μέσα από τις ύβρεις, να τρέχετε βιαστικά μέσω όλων αυτών προς την αθάνατη πηγή σαν διψασμένα ελάφια». Είναι δείγμα μεγάλης αρετής να υπομένει ο χριστιανός υβριστικούς λόγους χωρίς να λυπάται. «Τούτο (εστί) δείγμα μεγίστης αρετής, το φέρειν ύβριν αλύπως», παρατηρεί ο ερμηνευτής Ολυμπιόδωρος. Καί αναφέρει ως παράδειγμα τον πολύαθλο Ιώβ, ο οποίος υπέμεινε αλυσίδα ταπεινώσεων. Από τη μια στιγμή στην άλλη έχασε την περιουσία του, το σπίτι του, τα παιδιά του, γέμισε με πληγές και ζούσε στην κοπριά, ακούγοντας πικρούς λόγους ακόμη κι από τη σύζυγο κι από τους φίλους του. Αλλά υπέμεινε τους ονειδισμούς και μνημονεύεται ως τύπος Χριστού.
Η θεοπρεπής αντιμετώπιση των ονειδισμών αποτελεί κριτήριο γνησιότητοςτων χριστιανών. Όσοι υπομένουν ονειδισμούς για τη χριστιανική τους ιδιότητα, είναι πανευτυχείς και μακάριοι.«Ει ονειδίζεσθε εν ονόματι Χριστού, μακάριοι» (Α΄ Πετρ. δ΄ 14). Μη λησμονούμε τον μακαρισμό του Κυρίου μας:«Μακάριοι είστε εσείς οι μαθητές μου, όταν σας χλευάσουν οι άνθρωποι και σας καταδιώξουν και εξαιτίας μου πούν κάθε είδους ψεύτικες κακολογίες και κατηγορίες εναντίον σας» (Ματθ. ε΄ 11). Όπως ο θείος Λυτρωτής βάσταξε τον επονείδιστο σταυρό Του, έτσι κι εμείς να σηκώνουμε τον δικό μας σταυρό, «τον ονειδισμόν αυτού φέροντες» (Εβρ. ιγ΄ 13). Να είμαστε έτοιμοι να υβρισθούμε και να περιφρονηθούμε γι’ Αυτόν, όπως υβρίστηκε και περιφρονήθηκε Εκείνος.
Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» τεύχος Σεπτεμβρίου 2013 (σελ. 23-24)
Η μάχη στον ουρανό μεταξύ του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του δράκοντος και η τρίτη και τελική ήττα του δράκοντα
“Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος· και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ…” (Αποκ. ΙΒ, 7,9)
Ο Ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης βλέπει να γίνεται πόλεμος και μάχη στον ουρανό μεταξύ του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του Αγγελικού του Τάγματος εναντίον του δράκοντος-Διαβόλου και του Τάγματός του.
Κατά την μάχη αυτή δεν υπερίσχυσε ο Διάβολος, αλλά νικήθηκε ολοσχερώς, η ήττα του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν ευρέθη πλέον τόπος για αυτόν εις τον ουρανό και εβλήθηκε εις την γη. Ο δράκων, ο οποίος λέγεται και όφις ο αρχαίος και Διάβολος και Σατανάς, που παραπλανά την οικουμένη, εβλήθηκε, ερρίφθηκε στην γη μαζί με το Τάγμα των πονηρών αγγέλων του.
Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι, όταν αναφέρεται στην Αποκάλυψη το επίθετο “δράκων” και “όφις ο μέγας ο αρχαίος” υπονοείται ο Διάβολος, ο Σατανάς. “Σατανάς” δε, λέγεται στα εβραϊκά, ενώ, “Διάβολος” στα ελληνικά, που σημαίνει αντίδικος, διαβολέας, κατήγορος Θεού και ανθρώπων.
Ο Ιερός Ευαγγελιστής σ’ αυτό το κεφάλαιο αποφεύγει επιμελώς να μιλήσει καθαρά για τα ονόματα και τα πρόσωπα, αλλά μιλά με επίθετα μυστικά και αλληγορικά. Αυτό το συνηθίζει σε όλη την Αποκάλυψη. Προσέχοντας, όμως, το περιεχόμενο και τα συμφραζόμενα μπορούμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα των οπτασιακών εικόνων του Ιερού Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Έτσι, σε αυτήν την εικόνα, που προαναφέραμε θέλει να μας πει ότι ο Διάβολος, που ερρίφθη από τον ουρανό στην γη είναι ήδη ηττημένος και νικημένος από τον Θεό και έρχεται στην γη για να διώξει τους Χριστιανούς, όχι ως νικητής και παντοδύναμος, αλλά ως ηττημένος και αδύναμος. Θα έχει, όμως μεγάλη λύσσα, κακία, μίσος και μανία κατά των Χριστιανών, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η τελειωτική του συντριβή και εξαφάνιση στην γέεννα του πυρός, στην αιώνια Κόλαση μετά του οργάνου του Αντιχρίστου θα γίνει πολύ σύντομα, σε 1260 ημέρες…
Άρα, οι πιστοί δεν πρέπει να δειλιάσουν, να φοβηθούν και να πανικοβληθούν από τον Διάβολο και το όργανό του θηρίο-Αντίχριστο, διότι είναι τα πιο αδύναμα και ανήμπορα και ταλαίπωρα πλάσματα του Θεού, τα οποία σύντομα θα τιμωρηθούν για την κακία και την αιμοβορία τους.
Η πτώση και η ήττα του Διαβόλου στον καιρό του Αντιχρίστου θα είναι η τρίτη, η οριστική, η τελική και αιώνια στην Κόλαση. Η πρώτη έγινε, όταν ο Εωσφόρος αλαζονεύτηκε κατά του Θεού ως το λαμπρότερο δημιούργημά Του και δεν σεβάστηκε τον Δημιουργό του, αλλά ήθελε να θέσει τον θρόνο του υπεράνω του θρόνου του Θεού. Έτσι και ο Θεός τον τιμώρησε, τον έκανε από φωτεινό άγγελο σε σκοτεινό και πονηρό δαίμονα. Την πτώση αυτή την αναφέρει και ο Χριστός μας, όταν είπε στους μαθητές Του: “Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα”.
Η δε δεύτερη πτώση και ήττα του Σατανά επήλθε κατά την Ανάσταση του Χριστού. Διότι μετά την Ανάσταση περιορίστηκε η δύναμη και η εξουσία του επί των πιστών Χριστιανών και επί της φύσεως. Και όπως λέμε την Κυριακή της Αναστάσεως “Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσι άγγελοι, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται, Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος”.
από το βιβλίο: «Ερμηνεία της Ιεράς Αποκαλύψεως κατά την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες» – Μοναχού Μάξιμου Γαβριήλ Αγιορείτου.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας διαπορθμεύει τὴν ψυχὴ μας εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου
«Μερικὲς φορὲς ἡ ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλὴ ἀγάπη καὶ θέλω νὰ τὴν στείλω καὶ δὲν γνωρίζω ποὺ νὰ τὴν στείλω. Καὶ τότε τὴν ἀπευθύνω εἰς τὴν Μανούλα μου, τὴν Παναγία καὶ τὴν παρακαλῶ αὐτὴ νὰ παρηγορήσει ὅποιον ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ὅποιον τὸν πικραίνουν οἱ αὐταρχικοὶ χαρακτῆρες, ὅποιον φλέγουν τὰ πάθη.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας εἶναι κάτι τὸ πολὺ τρυφερὸ καὶ ἅγιο. Δὲν μπορεῖς νὰ σκεφθῆς τὴν Παναγία μας καὶ νὰ μὴ πλημμυρίσεις ἀπὸ συναισθήματα ἱερὰ καὶ ἅγια.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας διαπορθμεύει τὴν ψυχὴ μας εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐκφράζεται, ἀλλὰ σὲ κάνει νὰ σκιρτᾶς ἀπὸ χαρὰ πρὸς αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας καὶ ταμεῖον τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»
Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός
Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸν Θεόν
ΠΟΙΟΣ εἶναι ὁ µεγαλύτερος ἐχθρὸς τῶν κοσµικῶν καὶ ἄπιστων ἀνθρώπων; Ἤ καλύτερα ποιὸν θεωροῦν µεγαλύτερο ἐχθρό τους; Εἶναι φοβερὴ ἡ ἀπάντηση. Θεωροῦν τὸν Θεό, γιατὶ τοὺς ἐµποδίζει στὴν ἀκόρεστη ἡδονή, στὴ φιλοδοξία καὶ τὴν πλεονεξία.
∆ὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐµπόδια στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἁµαρτωλῶν τους παθῶν, δὲν ἀναγνωρίζουν ἠθικὲς ἐντολὲς καὶ ἀρνοῦνται κάθε περιορισµὸ τῆς ἐλευθερίας τους, γι’ αὐτὸ κι ἔχουν κηρύξει πόλεµο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν κληρικῶν.
Προσπαθοῦν νὰ θέσουν στὸ περιθώριο καθετί ποὺ ἔχει σχέση µὲ τὸν Θεό -ὁ ὁποῖος γι᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει!- καὶ κινοῦνται χωρὶς σαφῆ προσανατολισµό. Ἄλλοι ἔχουν πολιτικὲς ἰδέες καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐπικράτησή τους, προκειµένου ὁ λαὸς νὰ εὐηµερεῖ καὶ νὰ ζεῖ µέρες εὐτυχίας, ἄλλοι ὑπερτονίζουν τὴν πνευµατικὴ ἀξία τοῦ πολιτισµοῦ, ἄλλοι µεθοῦν µὲ τὰ ἐπιτεύγµατα τῆς ἐπιστήµης καὶ τῆς τεχνολογίας καὶ γενικὰ µὲ κάθε ἐπιτυχία, ποὺ ἐντυπωσιάζει. Ὅλα αὐτὰ ὅµως ἔχουν σχετικὴ ἀξία καὶ δὲν ἐξασφαλίζουν ἐκεῖνα ποὺ κάνουν τὴ ζωὴ καλύτερη. ∆ὲν δίνουν νόηµα στὴ ζωή. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ κατάσταση τῆς κοινωνίας εἶναι ἀποκαρδιωτική. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀνυψώνονται, δὲν ἀποκτοῦν ἀρετές, δὲν πιστεύουν, στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ δὲν ἔχουν ἐµπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ δυστυχία τοὺς συνοδεύει παντοῦ. Εἶναι ἀποτέλεσµα τῆς ἀποµάκρυνσής τους ἀπὸ τὸ Θεό.
Ὁ ἀείµνηστος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος ἔλεγε ὅτι ἡ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων ὀφείλεται στὴν ἀπιστία τους. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια του: «Παντοῦ θλίψη, παντοῦ στενοχώριες, παντοῦ στεναγµοί, πόνοι καὶ θάνατοι. Μεγάλη ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Νόµισαν οἱ ἀχάριστοι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τὶς βλασφηµίες, ποὺ κάθε µέρα ἐξεστόµιζαν ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα στόµατά τους. Νόµισαν ὅτι δὲν βλέπει τὶς ἀσωτεῖες, τὶς ἀδικίες, τὶς πλεονεξίες, τοὺς δόλους, τὶς συκοφαντίες. Πλανήθηκαν οἱ σκοτισµένοι, προτίµησαν περισσότερο τὸ σκότος ἀπὸ τὸ φῶς, τὸν διάβολο ἀπὸ τὸν Χριστό, τώρα πληρώνονται, λαµβάνουν τὴν τιµὴ τῶν κακῶν, τὰ ὁποῖα ἐργάστηκαν. Θερίζουν ὅ,τι ἔσπειραν. Τρυγοῦν τοὺς καρποὺς τῆς ἀσεβείας, τῆς ἀπιστίας καὶ ἀκολασίας τους. ∆υστυχῶς δὲν µετανοοῦν, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὸν Θεό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀποµακρύνθηκαν. Ἔκλεισαν τοὺς ὀφθαλµούς τους, γιὰ νὰ µὴ βλέπουν, βούλωσαν τὰ αὐτιά τους, γιὰ νὰ µὴ ἀκοῦν, πωρώθηκαν, σκληρύνθηκαν, ἔπεσαν οἱ ταλαίπωροι σὲ τέλεια ἀναισθησία'» (Γνωριµία µὲ τὸν γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεσ/νίκη 2014, σελ. 150-151).
Μακάρι κάποτε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐπιστρέψουν στὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνουν συνειδητοὶ χριστιανοί.
Νὰ βροῦν δηλ. τὸ πραγµατικὸ νόηµα τῆς ζωῆς καὶ νὰ ἀποκτήσουν ὅλα τὰ πνευµατικὰ ὅπλα, µὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἀντιµετωπίζουν τὶς µεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καὶ τὰ προβλήµατα, ποὺ θὰ παρουσιάζονται στὴ ζωή τους.
Ορθόδοξος Τύπος, 15/1/2016
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΟΤΑΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Αν ὅλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό,
σὺ πίστευε στὸ Θεό καὶ ἕνας νὰ μείνεις θὰ νικήσεις
«…Στα χρόνια αυτά που ζοῦμε, αδέρφια μου, «στώμεν καλώς»! Μέσα στη γενεά μας αυτή, γενεά Σοδόμων και Γομόρρας, γενεά απίστων και διεφθαρμένων ανθρώπων, γενεά πονηρά και διεστραμμένη απ᾿ άκρου εις άκρο, «στώμεν καλώς»! Σάν στρατιώτης που κρατάει τη σημαία του Χριστού, ας σταθούμε καλώς! Κι αν ακόμα μείνεις ένας, αδελφέ μου, μην απογοητευθείς. Κι αν ακόμα όλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό, συ μην τον αρνηθείς. Κι αν ακόμη πάνω στο κάθε σπίτι υψωθεί η παντιέρα του διαβόλου, στο δικό σου το σπίτι να μην υψωθεί. Ένας να μείνεις, πίστευε στο Θεό! Γιατί μπορεί να είναι ψέματα τα άστρα, ψέματα ο ήλιος, ψέματα ο κόσμος, ψέματα και οι βασιλιάδες, ψέματα τα παλάτια, όλα να είναι ψέματα· ένα δεν είναι ψέμα, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν».
† επίσκοπος Αυγουστίνος
Όταν μεταλαβαίνεις μ' ευγνωμοσύνη κι ευχαριστία τα Άγια και Ζωοποιά Μυστήρια....
Όταν μεταλαβαίνεις μ' ευγνωμοσύνη κι ευχαριστία τα Άγια και Ζωοποιά Μυστήρια, ο Κύριος θα σου χαρίζει ζωή κι η πίστη σου θ' αυξάνεται όλο και περισσότερο. Ο φόβος κι η ταραχή προέρχονται από την απιστία. Αν τα νιώσεις την ώρα της Θείας Κοινωνίας, να τα λογαριάσεις σαν αληθινό σημείο, ότι με την απιστία απομακρύνεσαι από τη Ζωή που υπάρχει μέσα στο Άγιο Ποτήριο. Γι' αυτό μη τους δίνεις καμιά σημασία.
Αχ πίστη! πίστη! Εσύ από μόνη σου είσαι ένα θαύμα σε μας. Εσύ είσαι που μας σώζεις!
''Η πίστις σου σέσωκέ σε''(Μάρκ.ε'34). Όταν έχουμε ζωντανή πίστη στην αλήθεια του Θεού, φεύγουμε από Εκείνον με ειρήνη.
Όταν αντίθετα μας τυραννάει η απιστία, η ειρήνη μας εγκαταλείπει.
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
Ο Χριστός, ο νικηφόρος, θα είναι μαζί μας και στη χαρά και στα βάσανα!
Ἱ. Μ. Φιλοθέου, 1765
Αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο! Είπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Νικητής του σατανά, της αμαρτίας και του θανάτου.
Έτσι μίλησε Αυτός στους αγαπημένους Αποστόλους Του και μετά την ανάστασή Του τους είπε: Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, έως τη συντέλεια του κόσμου (Μτ. 28, 20).
Αδερφοί μου, ας θυμόμαστε αυτές τις δύο φράσεις του Χριστού: Μη φοβάστε, εγώ νίκησα τον κόσμο! Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, έως τη συντέλεια του κόσμου. Στην ιστορία όλων των λαών δεν θυμάται κανείς να τόλμησε κάποιος να πει τέτοια λόγια. Αυτά τα λόγια δεν είναι συνηθισμένα, είναι σαν στύλοι γύρω από τους οποίους γυρίζει η ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Εγώ νίκησα, εγώ θα είμαι μαζί σας! Ακούστε αυτά τα λόγια, ας τα επαναλαμβάνετε κάθε μέρα στον εαυτό σας και στα παιδιά σας. Ας τα χαράξετε στις καρδιές σας. Από όλες τις επιθυμίες σας, η πιο υψηλή επιθυμία περιέχεται σ' αυτά τα λόγια. Ποιον θα αγαπήσετε περισσότερο από Εκείνον που νίκησε το θάνατο, το σατανά, την αμαρτία;
Ποιον θα θέλατε εσείς να είναι μαζί σας σ' αυτόν τον αγώνα, στο θάνατο και μετά το θάνατο, αν όχι Αυτόν, τον Νικητή όλων των θλίψεων, όλων των φόβων και όλων των αδυναμιών;
Να είναι κανείς Χριστιανός, σημαίνει να δεχτεί στην καρδιά του αυτά τα λόγια του Χριστού, του Σωτήρα μας και σύμφωνα μ' αυτά να ενεργεί. Να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι νικητής της κακίας διαμέσου του Χριστού, του Νικητή.
Να είσαι Χριστιανός σημαίνει να ξέρεις, να νιώθεις την παρουσία του ζωντανού και του νικηφόρου Χριστού κάθε μέρα και κάθε στιγμή.
Ο Χριστός, ο νικηφόρος, θα είναι μαζί μας και στη χαρά και στα βάσανα, για να μην χαθούμε και απελπιστούμε. Ο σοφός λαός λέει: Στο καλό να μην περηφανευτείς και στο κακό μην απελπιστείς.
Ο Χριστός, ο νικηφόρος, είναι ο Οικοδεσπότης μας σε κάθε ευτυχία και ο Οδηγός μας σε κάθε θλίψη. Ας μην σας νικήσουν ούτε τα πάθη, ούτε οι άνθρωποι. Ας γίνουμε οι στρατιώτες του Ανίκητου Στρατηγού, όμοιοι μ' Αυτόν στο φως, στη δικαιοσύνη, στην καθαρότητα, στη σεμνότητα και στην αγάπη.
Σ' αυτά βρίσκεται το νόημα της χριστιανικής ζωής...
Γι' αυτό το λόγο λέμε:
Μετανοιώστε, συνέλθετε, γίνετε νηφάλιοι, γονατιστέ, θυμιατίστε τον εαυτό σας και τα σπίτια σας, για να γίνετε ο λαός του Θεού και για να γίνει ο Θεός ο οδηγός σας, Αυτός που θα σας δείχνει το δρόμο. Αμήν.
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος,
«Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, μηνύματα στο λαό»,
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».
Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ
Ὁ Κύριος λέει σὲ ὅσους θέλουν νὰ εἶναι ἀκόλουθοί Του:
«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾽ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι».
Ἐὰν κανεὶς θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε φιλία καὶ σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ἀκόμη καὶ σταυρικὸ θάνατο· καὶ τὴν ἀπόφασή του αὐτὴν ἂς τὴν ἀνανεώνει κάθε μέρα νεκρώνοντας τὰ σαρκικὰ πάθη, κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου (Λουκ. θ΄ 23).
. Παράλληλα χωρία αὐταπαρνήσεως καὶ ἄρσεως σταυροῦ ὑπάρχουν καὶ στὸ κατὰ Ματθαῖον (βλ. Ματθ. ιστ΄ [16] 24) καὶ στὸ κατὰ Μᾶρκον ἱερὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Μάρκ. η΄ 34). Ἀλλὰ μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι στὸ κατὰ Λουκᾶν ἱερὸ Εὐαγγέλιο προστίθεται ἡ φράση «καθ᾽ ἡμέραν». Ὁ Κύριος κάνει λόγο γιὰ καθημερινὸ σταυρό, τὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ σηκώνουμε καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε μιμούμενοι τὸ παράδειγμά Του.
. Λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι ὁ Κύριος εἶναι «ὁ πρῶτος σταυροφόρος καὶ τῶν ἀθλητῶν ἁπάντων πρωταθλητής». Προχωρεῖ ὁ Ἴδιος μπροστὰ καὶ μᾶς δίνει τὸν ρυθμὸ καὶ τὸ βῆμα. Μὲ τί ἀποφασιστικότητα βάδιζε πρὸς τὸν θάνατο! Στύλωσε τὰ μάτια Του στὸ βάθος τοῦ δρόμου καὶ προχωροῦσε μὲ θαρραλέα ἀπόφαση καὶ βῆμα σταθερό. «Ἐστήριξε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ» (Λουκ. θ΄ 51).
. Κι ἐμᾶς μᾶς καλεῖ, ἂν θέλουμε, νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν παλαιὸ ἑαυτό μας, νὰ σηκώνουμε τὸν καθημερινὸ σταυρό μας καὶ ἔτσι νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι…»!
. Ἡ κάθε ἡμέρα ἔχει τὸν δικό της σταυρό. Δὲν ξέρουμε τί μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει. Μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει ἐξωτερικοὺς ἢ ἐσωτερικοὺς πειρασμούς. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τοὺς ὑπομείνουμε. Μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει ἀσθένειες, θλίψεις καὶ δυσκολίες ἀναπάντεχες. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ ἐκδηλωθοῦν πάθη, ἀδυναμίες, ἐλαττώματά μας. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ πολεμήσουμε. Ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου εἶναι καθημερινὸς σταυρὸς ποὺ καλούμαστε νὰ τὸν σηκώνουμε. Μπορεῖ ὡς χριστιανοὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν ὀνειδισμὸ τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ παίρνουμε ἐπάνω μας τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ (Ἑβρ. ιγ΄ [13] 13), ἕτοιμοι νὰ περιφρονηθοῦμε γι’ Αὐτόν, ὅπως ἀτιμάσθηκε καὶ περιφρονήθηκε Ἐκεῖνος. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ παρουσιασθοῦν καθήκοντα, ὑποχρεώσεις ποὺ χρειάζονται αὐταπάρνηση καὶ κόπο γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ ἐπιτελέσουμε μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό, χωρὶς νὰ γογγύζουμε. Μπορεῖ νὰ αἰσθανόμαστε κουρασμένοι καὶ νὰ θέλουμε λίγο νὰ χαλαρώσουμε, νὰ ξεκουρασθοῦμε, παραλείποντας τὸ ἡμερήσιο πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ποὺ ἀκολουθοῦμε. Ἂς μὴν ὑποχωροῦμε στὴν ἀδυναμία τῆς σάρκας. Ὅ,τι δὲν γίνεται στὴν ὥρα του, συνήθως δὲν γίνεται ποτέ. Ἂς μὴν παραλείπουμε τὴν προσευχή, τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τότε βαδίζουμε τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ συνεργασθοῦμε μὲ δύστροπους ἀνθρώπους. Ἂς ἔχουμε τὴ διάθεση νὰ τοὺς «οἰκονομήσουμε». Τότε σηκώνουμε τὸν σταυρό μας.
. Μὲ δυὸ λόγια ἡ ἔννοια τοῦ στίχου εἶναι νὰ συνηθίσουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ κάθε περίσταση νὰ ἀνταποκρίνεται στὸ καθῆκον τῆς στιγμῆς. Νὰ δείχνουμε τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ὑπομονὴ ποὺ χρειάζεται. Νὰ δίνουμε καλὲς ἐξετάσεις τὴν ὥρα τοῦ καθήκοντος, ἀκολουθώντας τὸν Κύριο «ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄ [14] 4). Νὰ ἀνανεώνουμε καθημερινῶς τὴν ἀπόφαση τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ μας. Νὰ σταυρώνουμε «τὸν ἐν ἡμῖν παλαιὸν ἄνθρωπον» καὶ νὰ ζοῦμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Νὰ κόβουμε τὸ δικό μας θέλημα καὶ νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε σηκώνουμε τὸν σταυρό μας.
. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ λιποψυχήσει κανεὶς καὶ πεῖ: «Κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα τῆς ζωῆς μας, ὅλο σταυρὸ θὰ σηκώνουμε;», ὀφείλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ μία ὄψη τοῦ νομίσματος. Ὅσοι ἐθελοντικὰ γίνονται σταυροφόροι καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστό, αἰσθάνονται συνοδοιπόρο τὸν Σταυροφόρο τῶν αἰώνων, ὁ Ὁποῖος δὲν τοὺς ὁδηγεῖ μόνο στὸ σταυρό, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνάσταση! Γίνονται μέτοχοι ὄχι μόνο στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴ δόξα Του! Θὰ χαίρονται τὴ ζωή τους στὸν κόσμο τοῦτο, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ δύσκολες καὶ στενόχωρες καταστάσεις. Καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ἄρρητα κάλλη τοῦ Παραδείσου στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
Εσύ γνωρίζεις τον Ιησού; (μια προσωπική εμπειρία)
Ήταν αργά. Ο χιονιάς με όλο το γινάτι του φυσούσε απειλητικά. Το τσουχτερό κρύο πιρούνιαζε κάθε τι που πέρναγε στον δρόμο. Έκλεισα την κουρτίνα του παραθύρου μου και «ξεκίνησα» να κάνω το μικρό απόδειπνο μιας και είχε προβάλει στον πνευματικό ορίζοντα «η φίλη μου» η Αμέλεια.
Άνοιξα το προσευχητάρι του Σιμώνωφ και πριν προλάβω να πω το “Βασιλεύ Ουράνιε”…
Ντριν! Ντριν! Το τηλέφωνο. Κοίταξα το ρολόι μου, περασμένες ένδεκα. “Ποιος να είναι τέτοια ώρα;” αναρωτήθηκα. Άφησα το προσευχητάρι και σήκωσα το τηλέφωνο.
–Παρακαλώ; Ποιος είναι;
Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μου ήταν ο ψάλτης της ενορίας μου ο Γιώργος Βητζηλαίος, αδερφικός φίλος και ευσεβής χριστιανός.
–Ιωάννη καλησπέρα και συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά να, σε πήρα αδερφέ μου να μοιραστώ μαζί σου κάτι συγκλονιστικό!
-Συγκλονιστικό; Σε ακούω λοιπόν…
είπα βαριεστημένα μιας και η ώρα ήταν περασμένη.
-Είχα τελειώσει το φαγητό μου και δεν κατάλαβα πώς, αλλά να, άνοιξα αυτό το ρημάδι το χαζοκούτι. Εκείνη την ώρα είχε μια εκπομπή ριάλιτι, πώς το λένε, και χάζευα δίχως να ξέρω γιατί! Άνδρες και γυναίκες με όμορφα ρούχα, πολύ κέφι και χαμόγελο παρουσίαζαν διάφορα θέματα. Να σου πω φίλε μου, παρασύρθηκα και χωρίς να το καταλάβω είχα πάρει «πρώτη θέση» στην πολυθρόνα μου!
-Καλά βρε Γιώργο, με πήρες νυχτιάτικα να μου πεις ότι έβλεπες ένα ριάλιτι;
-Άκουσε με σε παρακαλώ, δεν θα σε κουράσω!
Και συνέχισε με μια παράξενη σοβαρότητα.
Εκεί που χάζευα το χαζοκούτι, ξαφνικά γέμισε η καρδιά μου με θέρμη. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά το φαινόμενο ολοένα και δυνάμωνε μέσα μου!Υπεραγία Θεοτόκε ψέλλισα… φοβισμένα. Και τότε άρχισα, χωρίς να θέλω, να βλέπω με τα μάτια της καρδιάς! Έβλεπα πράγματα σε άλλη διάσταση, καταλάβαινα νοήματα που ούτε στον ύπνο μου δεν θα τα έβλεπα!
-Δηλαδή τι νοήματα;
-Να, έβλεπα στους παρουσιαστές, σε ένα καλά στημένο σκηνικό, τα χαμόγελα ήταν προσποιητά. Τα πάντα ήταν ένα καλοστημένο έργο! Έβλεπα τις καρδιές τους πλημμυρισμένες από θλίψη και ταυτόχρονα τα πάθη, με προεξάρχον αυτό της φιληδονίας να στέκεται δίπλα τους! Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα, έτοιμοι να ορμήξουν και να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον για το ποιος θα επικρατήσει! Φοβερό! Το ψέμα και η κολακεία διαδεχόταν το ένα το άλλο. Παντού βασίλευε η Υποκρισία!
“Θεέ μου! Πού πάμε;”μουρμούρισα στεναχωρημένος για το θέαμα που έβλεπα μπρος μου, συνειδητοποιώντας πως ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτό το έργο! Και τότε άκουσα φωνή να μου λέει…
“Γεώργιε αυτός ο δρόμος είναι της απώλειας. Στην αρχή είναι εύκολος γεμάτος απόλαυση και καλοπέραση αλλά μετά είναι οδυνηρός! Όσο και αν με ψάξεις, δεν θα με βρεις εδώ. Θα είμαι έξω, στον δρόμο, περιμένοντας υπομονετικά μήπως και βγει κάποιος και με αναζητήσει. Να ‘ξερες πόσο χαίρομαι όταν με αναζητούν! Ένα βήμα ανθρώπινο, εκατό εγώ! Γιώργο αν και είμαι δίπλα σας, εντούτοις δεν μπορείτε να με δείτε γιατί δεν με γνωρίζετε! Προσέξτε μήπως έρθω ξαφνικά και δεν με γνωρίσετε!”
Χριστέ μου!!! Φώναξα με όλη μου τη δύναμη! Κάμε έλεος για όλον τον κόσμο! Η αρχική έκπληξή μου είχε μετατραπεί σε θεϊκή κατάνυξη. Η καρδιά μου ένιωθε το νέκταρ της γλυκύτητας του Ιησού. Κατάλαβα πως με αυτόν τον τρόπο ζωής που κάνουμε σίγουρα δεν θα μπορούσα να διακρίνω τον Κύριο μας, απλά γιατί δεν θα τον γνώριζα! Έκλεισα γρήγορα την τηλεόραση και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να την προσφέρω στο πνευματικό κέντρο της ενορίας για τις ανάγκες των κατηχητικών.
Διάβασα την παράκληση της Θεοτόκου και το απόδειπνο με τους χαιρετισμούς, για να δοξολογήσω και να ευχαριστήσω τον Κύριο που με αξίωνε, εμένα τον αμαρτωλό, μιας τέτοιας ουράνιας εμπειρίας.
Είχα γαληνέψει και να, σε πήρα τηλέφωνο για να μοιραστώ μαζί σου τούτο το απρόσμενο για μένα θαύμα.
Καληνύχτα φίλε μου Ιωάννη. Να με συγχωρείς και ο Θεός μαζί μας.
-Παρακαλώ αδελφέ μου, παρακαλώ, καλό ξημέρωμα είπα, μην μπορώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου.
Τούτο το τηλεφώνημα δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Δίχως να το πολυσκεφτώ πήρα γρήγορα την απόφαση να γνωριστώ κι εγώ με τον Ιησού. Απόψε η νύχτα ήταν διαφορετική. Είχα πάρει ένα μεγάλο δώρο από τον φίλο μου.
Είχε ανάψει μέσα μου ο θείος πόθος, ο θείος έρωτας. Άναψα κεράκι, θυμιάτισα και άνοιξα το προσευχητάρι.
… Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε …
ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΔΡΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)