Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.
ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
ΣΥΝΕΝΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ
1. Νόμος ντροπῆς ἡ νομιμοποίηση τῶν κιναίδων
Συνέβη καὶ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν προχριστιανικὴ καὶ τὴν χριστιανική. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων, οἱ Ἕλληνες Βουλευτές, μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου, στὸν ναὸ τῆς δημοκρατίας, στὸ κτήριο τῆς Βουλῆς, ὕψωσαν τὸ μικρό, τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους μπροστὰ στὸ εὐσεβές, τὸ θεοσεβὲς καὶ μεγαλειῶδες παρελθὸν τῆς μακραίωνης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἐμαγάρισαν.
Ἐψήφισαν μὲ μεγάλη πλειοψηφία ἀσεβῆ καὶ θεομίσητο νόμο, τὸ «σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων», δηλαδὴ τῶν ἀρσενοκοιτῶν, τῶν ἀσελγῶν, τῶν Σοδομιτῶν, τῶν «κιναίδων», ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, διότι ὁ σεξουαλικός τους προσανατολισμός, ἡ ὁμοφυλομανία ἐθωρεῖτο ντροπή, «κινοῦσε τὴν αἰδώ», προκαλοῦσε ντροπή.
Νόμο ντροπῆς λοιπόν, καὶ ἀσεβείας ἐψήφισαν στὶς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 2015, παραμονὲς Χριστουγέννων, οἱ ἀσεβεῖς καὶ θεομάχοι Ἕλληνες βουλευτές καὶ πρόσφεραν τὸ χειρότερο δῶρο στὸν γεννηθέντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο γυναίκα, τὴν Ὑπεραγία, Ἁγνή, Ἄσπιλη καὶ Ἀμόλυντη Θεοτόκο Μαρία, καὶ παρέμεινε ὁ ἴδιος διὰ βίου Παρθένος, Ἀρχιπάρθενος, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πρέπει καὶ μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας, ἀπὸ τὴν δουλεία στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ νὰ ὑψωθοῦμε στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος· ὅτι δὲν εἴμαστε ἄλογα ζῶα, ποὺ ἀγόμαστε, χωρὶς ἀντίσταση, ἀπὸ ἔνστικτα καὶ ὁρμέμφυτα, ἀλλὰ ἐλεύθερα λογικὰ ὄντα, αὐτεξούσια· μποροῦμε ὡς εἰκόνες Θεοῦ νά «νεύσουμε», νὰ κλίνουμε πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ θεωθοῦμε, ὅπως θεώθηκαν ἑκατομμύρια ἁγίων, ὁσίων καὶ παρθένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὄχι μόνο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σήμερα στὸν χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν οἱ σύγχρονοι παρθένοι Ἅγιοι, Νεκτάριος, Παΐσιος, Πορφύριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
Κατὰ τὴν μεγαλειώδη χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, τὴν μόνη ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ ὕψος τῆς θεότητος, καὶ ἀφήνει τοὺς ἄθεους ὑλιστὲς καὶ τοὺς ἐξελικτικοὺς νὰ καμαρώνουν καὶ νὰ χαίρονται τὴν φθαρτή, παθητὴ καὶ ὑλώδη σάρκα τους, τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὸν πίθηκο, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι οὔτε μόνον ὕλη, οὔτε μόνον πνεῦμα, ἀλλὰ εἶναι μεῖγμα, κράμα ὕλης καὶ πνεύματος, μεικτὴ ὑλικοπνευματικὴ ὕπαρξη· μπορεῖ νὰ περνᾶ ἐδῶ τὴν ζωή του φαινομενικὰ ὡς ἕνα ζῶο, ἀλλὰ ἔχει τὴν δυνατότητα μὲ τὸ πνευματικό του μέρος, τὴν ψυχή του, νὰ «νεύσει», νὰ κλίνει πρὸς τὴν θεότητα καὶ νὰ θεωθεῖ. Ὅπως ἀνεπανάληπτα ἐκθέτει αὐτὴν τὴν μεγαλειώδη ἀνθρωπολογία ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ὁ μεγάλος αὐτὸς Καππαδόκης θεολόγος, φιλόσοφος, ρήτωρ καὶ ποιητὴς στὸν Λόγο του «Εἰς τὰ Θεοφάνια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος», ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ζῶον ἐνταῦθα οἰκονομούμενον καὶ ἀλλαχοῦ μεθιστάμενον καὶ πέρας τοῦ μυστηρίου, τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον»[1].Ὁ ἴδιος θεόπνευστος θεολόγος στὴν ἀρχὴ τοῦ προαναφερθέντος Λόγου, τὴν ὁποία ἐπὶ λέξει δανείσθηκε καὶ ὁ ἄλλος μεγάλος ὑμνογράφος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μαϊουμᾶ στὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων, μᾶς συμβουλεύει ὅτι μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὰ σαρκικά, ἀπὸ τὰ γήϊνα, καὶ νὰ ὑψωθοῦμε πρὸς τὰ οὐράνια πρὸς τὴν θεότητα: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε».
2. Βδέλυγμα καὶ πάθος ἀτιμίας ἡ ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή
καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες
Αὐτὴν τὴν ὕψωσή μας ἐπιδιώκει ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, ποὺ καταδικάζει μὲ αὐστηρότητα τὸ βρωμερὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ Π. Διαθήκη διηγεῖται παραστατικὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων μέ «πῦρ καὶ θεῖον» ἐξ οὐρανοῦ, ὅταν ὁ Θεὸς διεπίστωσε ὅτι ἡ διαστροφὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶχε καταλάβει ὅλη τὴν πόλη, ὅπως φάνηκε καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ζητοῦσαν οἱ κάτοικοί της ἀπὸ τὸν Λὼτ νὰ τοὺς δώσει τοὺς δύο ἀγγέλους, τοὺς ὁποίους ὡς δύο ἄνδρες φιλοξενοῦσε στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ ἀσελγήσουν ἐπ᾽ αὐτῶν: «Ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; Ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς». Δὲν πίστευε ὁ Θεός, ὁ δημιουργὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ μόνος ἄριστος γνώστης τῆς ὀντολογίας καὶ φυσιολογίας τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖο ἔπλασε ὡς «ἄρσεν καὶ θῆλυ», ὅτι ἦταν δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀλλάξουν τὸ ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ, νὰ μεταβάλουν τὸ «κατὰ φύσιν» τῆς ἑνώσεως ἀνδρὸς καὶ γυναικός, στό «παρὰ φύσιν», στὴν ἀφύσικη καὶ διεστραμμένη ἕνωση ἀνδρὸς καὶ ἀνδρὸς ἢ γυναικὸς καὶ γυναικός. Γι᾽ αὐτὸ μὲ τοὺς δύο ἀγγέλους ὡς ἄνδρες θέλησε νὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος τὴν διαστροφή· «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς μέ, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ». Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικὸ τῆς διαστροφῆς τους, ὅτι ἐνῶ ὁ Λὼτ μὲ πόνο ψυχῆς, προσφέρθηκε νὰ τοὺς δώσει τὶς δύο νεαρὲς παρθένες κόρες τους γιὰ συνεύρεση, γιὰ νὰ τοὺς γλυτώσει ἀπὸ τό «παρὰ φύσιν», ἐκεῖνοι ἐπέμειναν στὴν ἀρρενομανία τους· γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκε ὁ Λὼτ μὲ τὴν οἰκογένειά του «ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον καὶ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίχωρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς. Καὶ ἐπέβλεψεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἐγένετο στήλη ἁλός». Ἡ γυναίκα τοῦ Λὼτ ἔγινε στήλη ἅλατος, διότι παρήκουσε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Λὼτ νὰ μὴ γυρίσει κανείς τους νὰ κοιτάξει πρὸς τὰ πίσω, ὡς δεῖγμα τῆς τέλειας ἀποκοπῆς κάθε σχέσεως, κάθε ἐνδιαφέροντος πρὸς τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη. Ἔδειξε ἡ γυναίκα τοῦ Λὼτ ὅτι δὲν εἶχε ξεκολλήσει ἡ καρδιά της ἀπὸ ὅσα ἄφησε στὰ Σόδομα, περιουσία, φίλους, γνωστούς[2].
Τὴν αὐστηρότητα αὐτὴ πρὸς τὴν πόλη τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ πρὸς τοὺς ὁμοφυλοφίλους ὡς ἀμετανόητους καὶ διεστραμμένους ἁμαρτωλοὺς ἐπιβεβαιώνει καὶ μὲ ἄλλες θέσεις της ἡ Π. Διαθήκη· μνημονεύουμε μόνον δύο διατάξεις τοῦ Λευϊτικοῦ, ἡ μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζει ὡς «βδέλυγμα» τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ ἡ ἄλλη, ἐπαναλαμβάνουσα τὸν χαρακτηρισμό «βδέλυγμα», ἐπιβάλλει θανατικὴ ποινὴ εἰς ἀμφοτέρους, καὶ εἰς τὸν ἐνεργοῦντα καὶ εἰς τὸν πάσχοντα[3]. Θεωρεῖ ὁ θεόπνευστος συγγραφεύς, μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ὁ Θεός, ὅτι πολλὰ ἁμαρτήματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μολύνουν καὶ μιαίνουν τὴν γῆ, ὅτι ἡ γῆ ἀγανακτεῖ καὶ ἀηδιάζει γιὰ ὅσους τὴν μολύνουν καὶ τὴν μιαίνουν, ἀναλαμβάνει δὲ ὁ Θεὸς νὰ τὴν δικαιώσει καὶ νὰ τὴν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ μίασμα καὶ τὴν μόλυνση[4]. Στὴν συνάφεια μάλιστα αὐτὴ ταιριάζει νὰ ἀναφέρουμε, λόγῳ καὶ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, στὶς παραμονὲς τῆς ὁποίας νομιμοποίησαν οἱ βουλευτὲς τὸ βδέλυγμα αὐτὸ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε» στὰ Προλεγόμενα τῆς ἑρμηνείας καὶ σὲ μία ἐκτενῆ ὑποσημείωση ὁμιλεῖ γιὰ τρία θαύματα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Λέγει δὲ τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ τρίτο θαῦμα: «Τρίτον δὲ καὶ τελευταῖον θαῦμα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει· λέγει γὰρ ἕνας Διδάσκαλος, ὅτι τὴν νύκτα ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕνα Ἄγγελον καὶ ἐθανάτωσε ὅλους τοὺς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἔπειτα ἐγεννήθη διὰ νὰ μὴ εὑρεθῇ τότε εἰς τὴν γῆν μία τοιαύτη Θεομίσητος ἁμαρτία (παρὰ Ἱερωνύμῳ)»[5]. Ὁ ἴδιος Ἅγιος στό «Πηδάλιό» του ἑρμηνεύοντας καὶ σχολιάζοντας τὸν 7ο κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει ἐπὶ τριάντα ἔτη ἀπαγόρευση τῆς Θ. Κοινωνίας στοὺς ὁμοφυλοφίλους, ἄλλοι δὲ κανόνες ἐπιεικέστερα σὲ δεκαπέντε ἢ σὲ τρία ἔτη, παρουσιάζει καὶ πάλιν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «διὰ μόνην τὴν ἁμαρτίαν αὐτὴν ἀργοπόρησεν εἰς τόσας χιλιάδας χρόνων νὰ γένη ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Προφανῶς, ἐπειδὴ οὔτε οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν νομοθεσία, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ νόμος τῆς Π. Διαθήκης, κατάφεραν νὰ ἀναστείλουν τὸ βδελυκτὸ πάθος, ἐπενέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ ἐθανάτωσε διὰ τοῦ Ἀγγέλου ὅλους τοὺς ὁμοφυλοφίλους τὴν νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. «Διὰ τοῦτο», συνεχίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, «καὶ οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς, εἰς τὸν θεῖον τοῦτον νόμον ἀκολουθοῦντες ἐθανάτωναν τοὺς ἀρσενοκοίτας». Μνημονεύει δὲ στὴ συνέχεια νόμους βυζαντινῶν βασιλέων, ὅπως τοῦ Ἰουστινιανοῦ, τοῦ Λέοντος Στ´, τοῦ Σοφοῦ, καὶ ἄλλων, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλαν κατ᾽ ἀρχὴν τὴν δημόσια διαπόμπευση καὶ κατόπιν τὸν θάνατο τῶν ἀρσενοκοιτῶν, καὶ τοῦ ποιοῦντος καὶ τοῦ ὑπομένοντος. Δὲν παραλείπει ὁ Ἅγιος Νικόδημος νὰ παραθέσει καταδικαστικὲς μαρτυρίες τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπὸ ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας[6].
Τὴν ἴδια καὶ μεγαλύτερη αὐστηρότητα ἀπέναντι στὸ βδελυκτὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἐπιδεικνύει καὶ ἡ Κ. Διαθήκη διὰ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στὴ συνέχεια δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων καὶ μὲ τὴν ζωὴ καὶ μὲ τὰ συγγράμματά τους ὕμνησαν καὶ ἐτίμησαν τὴν Παρθενία· ἀπέρριψαν καὶ κατεδίκασαν τὸ «παρὰ φύσιν» ἁμάρτημα, δὲν ἔμειναν οὔτε στό «κατὰ φύσιν» τοῦ τιμίου γάμου, ἀλλὰ κατόρθωσαν τὸ «ὑπὲρ φύσιν» τοῦ ἀγγελικοῦ τῶν Μοναχῶν βίου· ἔζησαν ὡς ἄσαρκοι ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς: «Τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν», ὅπως ψάλλει ὁ ἀφιερωμένος στοὺς ὁσίους ἀσκητὰς ὕμνος.
Δὲν πρόκειται βέβαια ἐδῶ νὰ παραθέσουμε τὴν διδασκαλία τῆς Κ. Διαθήκης καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων περὶ τοῦ παρθενικοῦ τῶν Μοναχῶν βίου, ὡς νέου καταλλήλου τρόπου ζωῆς τῶν Χριστιανῶν στὸν νέο αἰῶνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, χωρὶς βέβαια νὰ ἀπορρίπτεται ὁ τίμιος γάμος. Τὸ ἐπράξαμε αὐτὸ παλαιότερα σὲ ἐπιστημονικὴ θεολογικὴ μελέτη, τὴν ὁποία ὑποβάλαμε ὡς ἐπὶ ὑφηγεσίᾳ διατριβὴ στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης[7]. Ἐνδεικτικὰ μόνο θὰ παρουσιάσουμε τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς αὐστηρότητος τῆς Π. Διαθήκης ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, καὶ ἐλάχιστες γνῶμες Ἁγίων Πατέρων. Ἤδη, ὅπως εἴπαμε, ὁ παλαιὸς αἰώνας ἔκλεισε μὲ τὴν νέα ἐν Χριστῷ κτίση, στὴν ὁποία, χωρὶς νὰ ἀπορρίπτεται ὁ γάμος, ἐπαινεῖται καὶ προβάλλεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἡ παρθενία· «οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσιν καὶ γαμίσκονται, οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐν νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται»[8]. Ὁ Χριστὸς ἐπαινεῖ καὶ προβάλλει ἐπίσης ὅσους «ηὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»[9], παρέμειναν δηλαδὴ διὰ βίου παρθένοι, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Ἀποστόλους, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ εὐαγγελιστής, ποὺ ὀνομάζεται καὶ Παρθένος, καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἐπανειλημμένως καὶ ἀπαξιωτικὰ ἀναφέρεται ὁ Χριστὸς στὰ Σόδομα καὶ στὰ Γόμορρα ἐπικυρώνοντας ἔτσι τὴν θεϊκὴ τιμωρία τους: «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας»[10]. Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση ἀναφερόμενος σὲ πόλεις ποὺ δὲν δέχθηκαν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ μάλιστα στὴν Καπερναούμ, ὅπου κατοικοῦσε, καὶ τῆς ὁποίας οἱ κάτοικοι εἶδαν νὰ ἐπιτελοῦνται τόσες «δυνάμεις», τόσα θαύματα δηλαδή, λέγει ὅτι ἡ πόλη τῶν Σοδόμων θὰ κριθεῖ ἐπιεικέστερα κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως ἀπὸ τοὺς ἀρνητὰς τοῦ Εὐαγγελίου: «Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ἅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. Πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῆ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί»[11].
Ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων θὰ μνημονεύσουμε ὅσα λέγουν ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Ἅγιος Πέτρος, ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας καὶ ὁ συγκορυφαῖος τοῦ Πέτρου Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει ὅτι ἔκανε στάχτη ὁ Θεὸς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, ὡς παράδειγμα γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς τοῦ μέλλοντος, ἐνῶ γλύτωσε τὸν δίκαιο Λώτ, ὁ ὁποῖος ἐστενοχωρεῖτο ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ ἀσελγεῖς καὶ ἀθέσμους: «Καὶ πόλεις Σοδόμων καὶ Γομόρρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς, καὶ δίκαιον Λὼτ καταπονούμενον ὑπὸ τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς ἐρρύσατο»[12]. Ὡς παράδειγμα τιμωρίας ἀπὸ τὸ αἰώνιο πῦρ τῆς κολάσεως παρουσιάζει καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα καὶ τὶς γύρω ἀπὸ αὐτὲς πόλεις, ποὺ ἐκπορνεύθηκαν ὄχι μὲ τὸν οἰκεῖο, τὸν κατὰ φύσιν τρόπο, ἀλλὰ μὲ τὸν ξένο, τὸν ἕτερο τρόπο τῆς ὁμοφυλοφιλίας: «Ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις, τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι, καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας, πρόκεινται δεῖγμα πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι»[13].
Πολὺ ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, διότι τὴν ἐκλαμβάνει ὡς καρπὸ καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀγνοήσεως τοῦ Θεοῦ, ὅπως συμβαίνει καὶ στὶς ἡμέρες μας στὴν ἄθεη Εὐρώπη καὶ τώρα μὲ τὴν ἄθεη κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὕψωσε τὴ σημαία τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐπεκτείνει ἐπίσης τὸ ἁμάρτημα καὶ στὶς γυναῖκες, διότι συνήθως γίνεται λόγος μόνον γιὰ ἀρσενοκοιτία καὶ ἀρρενομανία. Λέγει λοιπὸν ὅτι οἱ θεωρούμενοι ὡς σοφοὶ ἐμωράνθησαν καὶ ἄλλαξαν τὴν λατρεία τοῦ ἀφθάρτου καὶ ἀθανάτου Θεοῦ μὲ τὴν λατρεία φθαρτῶν καὶ θνητῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ πτηνῶν, τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Τοὺς ἄφησε, λοιπόν, γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς νὰ κυριαρχηθοῦν ἀπὸ ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες καὶ νὰ ἀτιμάζουν τὰ σώματά τους μὲ πάθη ἀτιμίας, ἀφοῦ ἀντάλλαξαν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ψεῦδος, γιατὶ σεβάστηκαν καὶ ἐλάτρευσαν τὴν κτίση καὶ ὄχι τὸν κτίσαντα. Οἱ γυναῖκες τους, κυριαρχημένες ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄτιμο πάθος, ἀντικατέστησαν τὶς φυσικὲς σχέσεις μὲ ἀφύσικες, τὸ ἴδιο ἐπίσης ἔκαναν καὶ οἱ ἄνδρες· ἄφησαν τὴν φυσιολογικὴ χρήση τῆς γυναίκας καὶ φλογίστηκαν ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλο, διαπράττοντας αὐτὴν τὴν ἀσχήμια, ἀρσενικοὶ μὲ ἀρσενικούς, πληρώνοντας μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ σῶμα, τὸ τίμημα ποὺ ταίριαζε στὴν πλάνη καὶ ἀποστασία τους. Εἶναι πολὺ δυνατὸ τὸ ἴδιο τὸ κείμενο: «Φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες»[14].
Ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θὰ περιορισθοῦμε σὲ δύο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς τὴν Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ καὶ ἀναλύοντας ἐν ἐκτάσει τὸ βρωμερὸ αὐτὸ πάθος λέγει ὅτι ὅλα τὰ πάθη εἶναι ἄτιμα, πιὸ ἄτιμο ὅμως ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ἡ Ὁμοφυλοφιλία: «Πάντα μὲν οὖν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία»[15]. Κανένα πάθος δὲν ἐξισώνεται μὲ αὐτὴν τὴν παρανομία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι μόνο τοὺς θετοὺς ἀνθρώπινους νόμους, ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους τῆς φύσεως: «Καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης... Οὐ γὰρ οἱ θετοὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόμοι»[16]. Σὲ ἄλλο του ἔργο, ὅπου ὑπάρχει ἐκτενὴς ἐπίσης ἀναφορὰ στὴν Ὁμοφυλοφιλία, τὴν χαρακτηρίζει ὡς «κολοφῶνα τῶν κακῶν καὶ κεφάλαιον τῆς συμφορᾶς»[17]. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σὲ ἕνα εἰδικὸ ἔργο του γράφει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία: «Οὐδὲν γὰρ ἀληθῶς μυσαρώτερον ἢ ἀκαθαρτώτερον τῶν οὕτω πορνευομένων καὶ πορνευόντων»[18].
3. Τὸ θράσος καὶ ἡ οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ ἄλλων. Ἑωσφορικὴ κατάσταση.
Παραθέσαμε μὲ ὅση συντομία μπορούσαμε τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ γίνει κατανοητὸ τὸ μέγεθος τοῦ ἀτοπήματος ποὺ διέπραξαν ὁ πρωθυπουργός, ἡ κυβέρνηση καὶ ὅσοι βουλευτὲς συμφώνησαν μὲ τὸ σύμφωνο αὐτὸ τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς διαστροφῆς. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Βουλῆς ὡς ὑβριστικῆς καὶ βλάσφημης, ἀφοῦ ἀνατρέπει τὴν θεϊκῆς προέλευσης φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας. Στρέφεται ἔτσι εὐθέως ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν σοφία Του, στὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ γράφει στὰ παλιά της τὰ παπούτσια τὸν θεῖο νόμο, ὁ ὁποῖος μὲ τόση σαφήνεια, συνέχεια, σταθερότητα, σεβασμὸ τηρήθηκε ἐπὶ αἰῶνες, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑπάρχουν νόμοι, πολιτειακοὶ καὶ κανόνες ἐκκλησιαστικοὶ ποὺ ἐπιβάλλουν ὄχι ἁπλῶς πνευματικὰ ἐπιτίμια, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὴν κατ᾽ ἀρχὴν φαινόμενη ὡς ἀπάνθρωπη θανάτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἂν οἱ ἄνθρωποι νομοθέτες διὰ τῶν αἰώνων, μέχρι καὶ σήμερα, σὲ περιπτώεις μεγάλων ἐγκλημάτων ποὺ ἀνατρέπουν τὴν εἰρηνικὴ κοινωνικὴ συμβίωση καὶ ἀπειλοῦν περισσότερες ζωὲς ἀπὸ αὐτὴν τοῦ ἐγκληματίου, δικαιολογοῦν τὴν ἐπιβολὴ τῆς θανατικῆς ποινῆς, θὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν σοφία τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ ὡς δημιουργός, κατασκευαστής, τεχνίτης, ἀρχιτέκτων, ἰατρὸς καὶ θεραπευτὴς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τιμώρησε αὐστηρὰ τοὺς Σοδομίτες, ὥστε ὡς παράδειγμα ἀσεβείας καὶ ἀνώμαλης φυσικῆς λειτουργίας, ὡς ἡδονοθηρικὴ χρήση ὀργάνων τοῦ σώματος ποὺ κατασκευάσθηκαν γιὰ ἄλλη λειτουργία, νὰ παραδειγματίζουν καὶ νὰ σώζουν ὅλες τὶς γενιὲς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας; Ὑπάρχει ἄλλος θεσμὸς ἰσχυρότερος τῆς οἰκογενείας ποὺ νὰ συνέχει τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες καὶ νὰ ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους θεμέλιο ψυχικῆς ἀνάπαυσης καὶ ἀνάπτυξης; Ὑπῆρξε ποτὲ οἰκογένεια ποὺ νὰ προῆλθε ἀπὸ ἕνωση ἀνδρῶν ἢ ἕνωση γυναικῶν; Μόνον ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν καὶ ὄργανα τοῦ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου Διαβόλου θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ ἀνατρέψουν αὐτὴν τὴν θεϊκὴ τάξη καὶ σοφὴ διευθέτηση τοῦ Δημιουργοῦ.
Ἡ νέα θεώρηση καὶ ἀντιμετώπιση τῆς Ὁμοφυλοφιλίας ὡς ἀθώας καὶ ἀνένοχης διαφορετικότητας, ποὺ τείνει νὰ κυριαρχήσει καὶ νὰ ἐπιβληθεῖ ἀκόμη καὶ στὰ σχολεῖα, συνιστᾶ νέα πτώση, νέο προπατορικὸ ἁμάρτημα, ποὺ θυμίζει πολὺ τὸ ἁμάρτημα τῶν πρωτοπλάστων. Ὑπῆρχε τότε ἕνας ἀπαγορευμένος καρπός, παράλληλα μὲ πολλοὺς ἄλλους ἐπιτρεπόμενους στὴν ἀπόλαυση καρπούς. Ὑπάρχει τώρα καὶ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀπαγορευμένη ἡ Ὁμοφυλοφιλία, ἐνῶ ἐπιτρέπεται ἡ κατὰ φύσιν ἀπόλαυση, μεταξὺ ἑτεροφύλων, τῆς σαρκικῆς συνάφειας. Καὶ ἔρχεται ὁ νέος ὄφις, ἡ Νέα Ἐποχὴ καὶ ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων, μὲ τὰ ἐπιτελεῖα της, τοὺς πολιτικούς, τοὺς διανοουμένους τῆς ἀριστερῆς καὶ ἄθεης κουλτούρας, πολλοὺς δημοσιογράφους, παρουσιαστὲς εἰδήσεων, καναλάρχες, ἠθοποιούς, ἐκδότες, δημάρχους καὶ ὑποψιθυρίζει στὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων: «Μὴν ἀκοῦτε τί λέγουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες· δὲν εἶναι ἁμαρτία ἡ ὁμοφυλοφιλία· δοκιμάστε νὰ δῆτε πόσο ὡραία εἶναι· ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς φθονοῦν, δὲν θέλουν νὰ καλοπερνᾶμε· ἐμεῖς δοκιμάσαμε, καὶ αὐτὴν τὴν ἀπόλαυση», ὅπως εἶπε σὲ παλαιότερη συνέντευξή του ὁ ἀμετανόητος δήμαρχος τῆς Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης, ποὺ δὲν τὸν ἔχουν ἀκόμη ἐξωεκκλησιάσει οὔτε ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, οὔτε τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Συγκλονισθήκαμε ἀπὸ τὸ θράσος καὶ τὴν οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλ. Τσίπρα, ὁ ὁποῖος καυχώμενος καὶ ἐπαιρόμενος «ὑπὲρ πάντα Θεὸν καὶ σέβασμα»[19] κατεδάφισε καὶ ἐγκρέμισε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια ὄχι ἁπλῶς τοῦ Γένους, τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ τῆς ἀνθρωπότητος, ἐμφανιζόμενος ὡς νέος Μεσσίας καὶ ἀναμορφωτὴς τῶν ἠθῶν. Ἰσχυρίσθηκε ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ νόμου γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀποτελεῖ μεγάλη ἱστορικὴ στιγμή, διότι «κλείνει ἕνας κύκλος ὀπισθοδρόμησης καὶ ντροπῆς»· συνέχισε μάλιστα μὲ τὸν ἱσχυρισμὸ ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ζητήσουμε καὶ συγγνώμη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ποὺ μέχρι τώρα τοὺς εἴχαμε ταλαιπωρήσει. Αὐτὰ τὰ ὄντως ὑβριστικά, βλάσφημα καὶ ἑωσφορικά, γιατὶ ἀπὸ τὸν Ἑωσφόρο ἐμπνεύσθηκαν, σημαίνουν ὅτι γιὰ τὸν Ἕλληνα πρωθυπουργό, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ Ἕλληνα πρωθυπουργό, -αὐτὴν τὴν ἀσεβῆ καὶ βλάσφημη πρωτιὰ τοῦ τὴν ἀναγνωρίζουμε- ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς ποὺ ἐνέπνευσε τὴν συγγραφὴ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Κ. Διαθήκης, ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, εἶναι ὀπισθοδρομικοί· προέβαλαν καὶ ἐδίδαξαν ἤθη ὀπισθοδρομικὰ ποὺ προκαλοῦν ντροπή· εἶναι ὀπισθοδρομικὸ τὸ Εὐαγγέλιο, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Μεσσίας, ὁ νέος ἠθικὸς ἀναμορφωτὴς τῆς Ἑλλάδος, τῆς Εὐρώπης καὶ βάλε, κλείνει αὐτὸν τὸν κύκλο τῆς ὀπισθοδρόμησης καὶ τῆς ντροπῆς, καὶ ἀνοίγει νέα περίοδο προόδου καὶ ἀξιοπρέπειας. Εἶναι ὀπισθοδρομικοὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, «οἱ φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος», ποὺ ἐπύρσευσαν τὴν Οἰκουμένη μὲ τὶς ἀκτῖνες τῶν θείων δογμάτων καὶ συγκαταλέγονται ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἱστορικὴ ἔρευνα, στοὺς μεγαλύτερους διανοητὲς καὶ ἠθικοὺς ἀναμορφωτὲς ὅλων τῶν αἰώνων, εἰς τρόπον ἔστω τοὺς Τρεῖς ἐξ αὐτῶν νὰ τοὺς ἔχουμε ὡς προστάτες καὶ πρότυπα τῆς παιδείας, μέχρι νὰ τὸ καταργήσει καὶ αὐτὸ ἡ ἀθεϊστικὴ λαίλαπα τῶν κυβερνώντων τοῦ Τσίπρα.
Ποῦ νὰ γνωρίζει ὁ κακομοίρης ὅτι μᾶς γυρίζει πολὺ πίσω, στὸ σκοτάδι τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, ὁ ὁποῖος Χριστὸς μόνος, γιὰ πρώτη, μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη στὴν ἱστορία φορά, ἄνοιξε τὴν καινὴ ἐποχή, τὴν ἀληθινὴ Νέα Ἐποχή, ποὺ δὲν παλιώνει, γιατὶ εἶναι θεϊκή -τὰ ἀνθρώπινα παλιώνουν- καὶ μᾶς παρουσίασε στὸ πρόσωπό του καὶ στὴν διδασκαλία του τὸν καινούργιο ἄνθρωπο, ἀπαλλαγμένο καὶ ἐλεύθερο ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη. Δὲν σκέφτεται ὅτι σὲ λίγο, ὅσο τὸν ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ κυβερνᾶ ἀναξίως ἕναν ἄξιο, ἀλλὰ ζαλισμένο ἀπὸ τὶς κακουχίες, λαό, τὸ δικό του ὄνομα θὰ χαθεῖ ἢ θὰ μείνει γιὰ λίγο στὴν ἱστορία ὡς ὄνομα ἑνὸς βλάσφημου καὶ διαφθορέως πρωθυπουργοῦ, ἐνῶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ δύο τώρα χιλιάδες χρόνια ὑμνεῖται, σαγηνεύει, ἀνανεώνει, σώζει ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας; Ὑπάρχει ἄλλο βιβλίο στὸν κόσμο, ποὺ μπορεῖ νὰ συναγωνισθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ἀριθμὸ ἐκδόσεων καὶ γλωσσῶν ποὺ μεταφράσθηκε, σὲ ἀριθμὸ ἀντιτύπων ποὺ κυκλοφόρησε, σὲ ἀριθμὸ ἀνθρώπων ποὺ ἀνακαίνισε καὶ ἀνέπλασε, σὲ ἀριθμὸ ἁγίων ποὺ ἀνέδειξε, σὲ ἔργα πολιτισμοῦ καὶ τέχνης ποὺ ἐνέπνευσε, σὲ ἱστορικὴ τομὴ ποὺ ἐπετέλεσε, ὥστε ὅλη ἡ ἱστορία νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἡ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστὸν ἐποχή; Καὶ αὐτὸ ἀπολύτως δικαιολογημένα, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, τὸ μορφωτικὸ ἐπίπεδο τοῦ ὁποίου οὔτε κατὰ διάνοιαν μποροῦν νὰ προσεγγίσουν ὁ πρωθυπουργὸς καὶ οἱ ὑπουργοί του -καὶ ἂς σημειώσουμε ὅτι, πρὶν γίνει μοναχός, ἦταν πρωθυπουργὸς στὸ ἀραβικὸ χαλιφᾶτο τῆς Δαμασκοῦ-, ὅπως λοιπὸν λέγει ὁ Δαμασκηνὸς ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καὶ εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀνακαινιστικὸ γεγονὸς ὅλης τῆς ἱστορίας: «Καὶ Θεὸς ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται, καὶ ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον»[20]. Μήπως νομίζουν ὁ πρωθυπουργὸς καὶ οἱ μετ᾽ αὐτοῦ ὅτι ἀποτελοῦν νέο ὅμιλο, ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθηταί Του, ποὺ θ᾽ ἀλλάξουν τὸν κόσμο καὶ θὰ διαιρέσουν τὴν ἱστορία εἰς τὴν πρὸ Τσίπρα καὶ μετὰ Τσίπραν ἐποχήν;
Στὴν περίπτωση πάντως αὐτῆς τῆς ἄθεης κυβέρνησης, ποὺ κυβερνᾶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα -ἐλπίζουμε γιὰ λίγο- ἐφαρμόζεται ἀπόλυτα αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ μεγάλος Ντοστογιέφσκυ, ὅτι «ὅπου δὲν ὑπάρχει Θεὸς τὰ πάντα ἐπιτρέπονται», τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνει αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἠθικὴ κατάπτωση καὶ παρακμὴ τοῦ ἀρχαίου κόσμου ὀφείλεται στὴν ἀθεΐα του, στὴν ἄγνοια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ: «Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα»[21].
Ἐλπίζαμε ὅτι ἡ ἀδικαιολόγητη καὶ ἀντιπνευματικὴ ἀνοχὴ ποὺ ἐπέδειξαν πρὸς τὸν ἄθεο καὶ βλάσφημο πρωθυπουργὸ ὑψηλόβαθμοι κληρικοὶ καὶ πνευματικοὶ θὰ ἐβοηθοῦσε στὸ νὰ συνέλθει καὶ νὰ ἀναθεωρήσει κάποιες θέσεις καὶ ἀποφάσεις του. Δυστυχῶς αὐτὲς ἔθρεψαν τὸν ἐγωϊσμό του· τὶς παρερμήνευσε καὶ ἐνόμισε ὅτι τὸν φοβοῦνται, τὸν φοβᾶται ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, καὶ ἔγινε θρασύτερος καὶ χειρότερος. Εἶναι καὶ αὐτὸ καλὸ μάθημα Ποιμαντικῆς πρὸς τοὺς ποιμένες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τὴν ἀρρώστια ἀπὸ τὴν ὑγεία, καὶ μὲ τὰ φάρμακα ποὺ δίδουν, τὰ ψευτοαγαπητικὰ καὶ δῆθεν φιλάνθρωπα, ἐπιδεινώνουν τὴν ἀσθένεια. Ἔτσι, ἐνῶ ἔκανε τοῦ κόσμου τὶς κωλοτοῦμπες στοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς Ἕλληνες, ὄρθωσε τὸ μικρὸ ἀνάστημά του καὶ κάνει τὸ παλληκάρι μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πληροφοροῦμε ὅτι πρέπει νὰ ξαναδιαβάσει καὶ νὰ διδαχθεῖ πὼς εἶναι βαθιὰ νυκτωμένος, ἂν νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ συγκρουσθεῖ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ βγεῖ νικητής. Ἂς ρωτήσει τοὺς ὁμοϊδεάτες του ἀθέους ἀριστεροὺς τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν, πῶς κατέρρευσε ὅλο τὸ οἰκοδόμημά τους ὡς χάρτινος πύργος ἐν μιᾷ νυκτί· ἂς ἀφήσει τοὺς Νεοεποχίτες ἄθεους ἄρχοντες τῆς Δύσεως καὶ νὰ μιμηθεῖ τὸν νέο Μεγάλο Κωνσταντῖνο τῆς ἱστορίας, τὸν Ρῶσο πρόεδρο Βλαδ. Πούτιν, ποὺ καθιστᾶ τὴν Ρωσία νέο Βυζάντιο, νέα Ρωμιοσύνη, ἔχοντας στὴν καρδιά του τὸ Χριστό, τὸ Εὐαγγέλιο, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία, καὶ νομοθετώντας ἐπὶ τῇ βάσει τῶν θεοπαραδότων νόμων γιὰ πολλὰ ἄλλα, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῆς ἀγαπητῆς στοὺς Δυτικοὺς ὁμοφυλοφιλίας. Ὁ κύκλος τοῦ σκότους, τῆς ὀπισθοδρόμησης καὶ τῆς ἐντροπῆς ἔκλεισε μὲ τὸν Χριστό, καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος τὸν ξανανοίγει συμμαχώντας μὲ τὴν σκοτεινὴ Δύση, ἡ ὁποία μὲ τοὺς ὑπερανθρώπους τοῦ Νίτσε γέννησε τὸν Μάρξ, τὸν Ἔγκελς, τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Μουσολίνι, τὸν δαιμονικὸ καὶ ζοχαδιακό ἄθεο Φρόϋντ, ὅπως λέγει ὁ Φ. Κόντογλου, καὶ γέμισε ἀγκάθια καὶ συντρίμμια τὴν ἀνθρωπότητα[22].
Δὲν βρίσκονται βέβαια μόνον στὸ κυβερνητικὸ στρατόπεδο τὸ σκοτάδι, ἡ ὀπισθοδρόμηση καὶ ἡ ντροπή, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς πτέρυγες τῆς ἀντιπολίτευσης, ἀλλοῦ σὲ καθολικὴ ἔκταση, ἀλλοῦ περιορισμένα. Εἶχε ὄντως δίκαιο ἡ βουλευτὴς Ντόρα Μπακογιάννη, ποὺ κατηγόρησε γιὰ οἴηση σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο τὸν πρωθυπουργό, ἡ ἴδια ὅμως σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια οἴηση καὶ τὸ ἴδιο θράσος, ὅπως καὶ ὁ ἀδελφός της Κυριάκος Μητσοτάκης καὶ οἱ ἄλλοι τῆς Ν. Δημοκρατίας, ποὺ ὑπερψήφισαν τὸ σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων, ἐλθόντες σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ θεῖο θέλημα, οἱ μικροὶ καὶ ἐλάχιστοι, μὲ τὸν μεγάλο καὶ παντοδύναμο Θεό. Τί νὰ εἰπεῖ κανεὶς καὶ γιὰ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ νεοεισελθόντος κόμματος «Ἕνωση Κεντρώων» στὴ Βουλή, ποὺ διέψευσε τὸ ἐπίθετό του, ἀφοῦ ἡ λεβεντιὰ καὶ ἡ ἀνδρειοσύνη δὲν συμβιβάζονται μὲ τὸν κιναιδισμὸ καὶ τὴν θηλυπρέπεια. Κατηγόρησε τὴν Ἐκκλησία γιὰ μεσαιωνικὴ νοοτροπία καὶ δὲν βλέπει τὸν Μεσαίωνα τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀποχριστιανίσθηκε τελείως καὶ κινδυνεύει νὰ ὑποδουλωθεῖ, ὡς θεϊκὴ τιμωρία, στὸ Ἰσλάμ, μὲ ἀνάξιους ἡγέτες, μερικοὺς μάλιστα καὶ ξεφωνημένους πόρνους, μοιχοὺς καὶ κιναίδους. Καὶ ὅμως βαρέθηκε ὁ κόσμος νὰ τὸν ἀκούει νὰ ἐπαινεῖ τὴν Εὐρώπη τῆς ἀποσύνθεσης καὶ τῆς παρακμῆς, ποὺ ὄχι μόνον τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀλλὰ καὶ τὴν κτηνοβασία νομιμοποιεῖ, σιγά-σιγὰ καὶ τὴν παιδεραστία καὶ παιδοφιλία. Λεβέντες καὶ λεβεντιὰ κ. «Λεβέντη» χαρακτηρίζουν τοὺς ἁγίους ποὺ ἐνίκησαν τὰ πάθη τους καὶ δὲν φοβοῦνται ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο, ὅπως δὲν τὸν ἐφοβοῦντο καὶ οἱ γενναῖοι καὶ ἀνδροπρεπεῖς στρατιῶτες καὶ ἀκρίτες τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου, τοῦ μοναδικοῦ χριστιανικοῦ κράτους ποὺ ἔζησε ἐπὶ 1150 χρόνια, ἀμυνόμενο ἐναντίον ποικιλωνύμων βαρβάρων ἐχθρῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἥρωες τοῦ 21 καὶ τῶν ἄλλων ἡρωϊκῶν περιόδων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ὄχι μόνο γιὰ τὴν πατρίδα, ποὺ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ἦταν πάντα θεοσεβής, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, τὴν ὁποία καταρρακώσατε χωρὶς λεβεντιὰ καὶ φιλότιμο μέσα στὸ Κοινοβούλιο καὶ ἀποδειχθήκατε ἀνάξιοι τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες στὴν ἱστορία τους, ἀκόμη καὶ σὲ δυσμενεῖς ἱστορικὲς περιόδους, ποὺ οἱ στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ συσχετισμοὶ ἦταν ἐναντίον τους, παρέμειναν ἀπροσκύνητοι λεβέντες, ἀκρίτες, ἁρματωλοὶ καὶ κλέφτες, ἄφηναν τὸ βιός τους καὶ τοὺς συγγενεῖς τους καὶ ἔβγαιναν στὰ βουνὰ γιὰ νὰ διώξουν τοὺς κατακτητές, τοὺς ὁποίους τώρα ἐσεῖς προσκυνᾶτε καὶ ὑπογράφετε μαζὶ συμφωνίες ὑποταγῆς καὶ ἐθελοδουλείας. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεβεντιά, εἶναι δειλία καὶ ἀναξιοπρέπεια.
Ὅσο γιὰ τὸν Κώστα Ζουράρι τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων», ποὺ διέψευσαν τὴν ἀνεξαρτησία τους, ἐπρόδωσε τὶς ψήφους τῶν Χριστιανῶν, ποὺ τὸν ἔστειλαν στὴν Βουλὴ καὶ ἐπαλήθευσε ὅσους δὲν τὸν ἔπαιρναν στὰ σοβαρά, γιατὶ ποτὲ ὁ λόγος του δὲν ἦταν εὐαγγελικὸς καὶ πατερικός, ἀλλὰ διασκεδαστικὸς μὲ τὶς ἐξυπνάδες καὶ εὐφυολογίες του. Ἄφησε τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μετακόμισε σὲ ἄλλους χώρους, ἀπ᾽ ὅπου στὸ ἑξῆς θὰ παίρνει καὶ ἀξιώματα καὶ ψήφους. Δὲν τοῦ ἦταν πάντως ἄγνωστη αὐτὴ ἡ χώρα, γιατί, ὅπως μάθαμε, ὁ ἴδιος τώρα δικαιολογῶν τὴν φυγή του ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία λέγει ὅτι πάντοτε ἦταν ἀναρχικὸς καὶ ἀριστερός, καὶ ὡς προσήλυτος στὴν πατερικὴ Ὀρθοδοξία προσκολλήθηκε στοὺς Νεορθόδοξους τοῦ Γιανναρᾶ, τῶν φιλοσοφούντων καὶ ἀριστεριζόντων θεολόγων. Ὑπενθυμίζει πάντως ἡ περίπτωσή του τὸν Βαρλαὰμ τὸν Καλαβρό, ὁ ὁποῖος ἐμφανίσθηκε στὴν Θεσσαλονίκη ὡς Ὀρθόδοξος μοναχός, ἐπανῆλθε ὅμως στὸν Παπισμό, ἐκεῖ ποὺ ἀνῆκε, καὶ ὅπως λέγει ὁ διαπρεπὴς καθηγητὴς καὶ μελετητὴς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, «ἀποπτύσας τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἠσπάσθη καὶ αὖθις τὰ τῆς ρωμάνας Ἐκκλησίας, ἐπὶ τὸν ἴδιον ἐπανιὼν ἔμετον»[23].
Ὅλοι πάντως οἱ πολιτικοὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι κάποτε ὅλοι καὶ ὅλα ἀποκαλύπτονται καὶ ὅτι ἡ στάση τους ἀπέναντι στὸ σύμφωνο συμβίωσης ἦταν ἡ λυδία λίθος, ποὺ δοκίμασε τὴν γνησιότητα τῆς χριστιανικῆς τους πίστης καὶ τοὺς περισσοτέρους τοὺς ἀπέδειξε ὑποκριτὲς καὶ ψηφοθῆρες. Ἂς μὴ περιμένουν πλέον χριστιανικὲς ψήφους.
4. Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας
Μπροστὰ σ᾽ αὐτὴν τὴν πρωτοφανῆ ἠθικὴ ἀνατροπὴ καὶ παρακμή, ἡ ἐκκλησιαστική μας ἡγεσία, ἐκτὸς ἀπὸ μερικὲς φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἐπισκόπων, ἀποδείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· δὲν μπόρεσε νὰ βαστάσει τὸ βάρος τῆς ἡμέρας, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀναδειχθέντες, σὲ μάρτυρες καὶ ὁμολογητές. Δὲν φταίει τὸ βάρος, ὁ ὄγκος τῆς πνευματικῆς ἐπίθεσης τοῦ Πονηροῦ, ποὺ δὲν ἦσαν βέβαια, ὅπως πάντοτε, εὐκαταφρόνητα. Ἁπλῶς δὲν δοκίμασε καθόλου νὰ εἰσέλθει στὸν πνευματικὸ πόλεμο, ἄφησε τὸ ποίμνιο ἀνυπεράσπιστο, τοὺς λύκους νὰ μπαίνουν μέσα στὸ μαντρὶ καὶ νὰ κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα, δὲν πολέμησε, δὲν χρησιμοποίησε τὰ πνευματικά της ὅπλα δὲν μπαρουτοκαπνίσθηκε, πολλὲς φορὲς μάλιστα συμμάχησε μὲ τοὺς λύκους καὶ τοὺς ἔντυσε ὡς πρόβατα, γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε τὴν ἀπειλή. Μετὰ τὰ πρῶτα ἀκροβολίσματα καὶ τὶς πρῶτες τουφεκιὲς γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων καὶ τὴν δῆθεν ἀμυντικὴ διάθεση, ἀκολούθησε φυγομαχία καὶ πλήρης ὑποχώρηση.
Ἐπὶ σαράντα χρόνια τώρα συνδέσαντες ἀρνητικὰ τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη οἱ ἄθεοι καὶ ἀντίθεοι πολιτικοὶ μὲ τὸ «Ἑλλὰς ῾Ελλήνων Χριστιανῶν» τῆς ἑπταετοῦς δικτατορίας, μὲ τὸ πρόσχημα δῆθεν τῆς ἀποχουντοποίησης ὀργάνωσαν καὶ ἐξαπέλυσαν μία πρωτοφανῆ καὶ μεγάλης ἔκτασης ἐπίθεση γιὰ τὴν κατασυκοφάντηση καὶ ἀχρήστευση αἰωνόβιων ὑγιῶν θεσμῶν, ὅπως ἡ πατρίδα, ἡ θρησκεία, ἡ οἰκογένεια, ἡ γλώσσα, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας. Κατὰ γενικὴ διαπίστωση ἡ παιδεία καὶ ὁ πολιτισμός, ἀκόμη καὶ ὅταν κυβερνοῦσαν δεξιὰ κόμματα, παραδόθηκαν στὶς μεταρρυθμιστικὲς ἢ καλύτερα ἀπορρυθμιστικὲς ὀρέξεις τῆς ἄθεης διανόησης καὶ κουλτούρας. Ὅσοι, ὡς ἐκπαιδευτικοί, ζήσαμε μέσα στὰ σχολεῖα αὐτὴν τὴν δῆθεν «ἀλλαγή» γνωρίζουμε ἐκ τῶν ἔσω τὸ ἐκθεμελίωμα καὶ ξεχαρβάλωμα τῆς ἐθνικῆς καὶ χριστιανικῆς μας ταυτότητος, καὶ πολλοὶ δώσαμε μάχες γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε τὴν νέα αὐτὴ πολὺ χειρότερη ἅλωση, ποὺ γκρέμιζε ὅχι κάστρα καὶ τείχη ἀλλὰ αἰωνόβιες, πολύτιμες ἀδαμάντινες ἀρχὲς καὶ ἀξίες[24].
Δὲν θέλουμε ἐδῶ νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ οἱ περισσότεροι τὰ γνωρίζουν. Ἡ οἰκογένεια πάντως, τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ὁ τίμιος καὶ εὐλογημέ-νος γάμος δέχθηκαν ἰσχυρότατα πυρά. Προηγήθηκαν ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, ὁ πολιτικὸς γάμος, τὸ σύμφωνο συμβίωσης ἑτεροφύλων, καὶ τώρα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι πιὸ εὔκολα μὲ τὴν ἄθεη ριζοσπαστικὴ κυβέρνηση νομιμοποιή-σαμε τὸ πιὸ φρικτό, τὸ πιὸ βρωμερὸ πάθος, τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καὶ ὅπως σχεδιάσθηκε στὸ νόμο, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἀποφεύχθηκε, θὰ ἀκολουθήσει ἡ παροχὴ τῆς δυνατότητας στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιά, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἔτσι τὸ ἐγχείρημα τῆς παντελοῦς καταστροφῆς τῆς οἰκογενείας μὲ τὴν παράδοση τῆς νέας γενιᾶς στὶς ἀνώμαλες συνθῆκες ἑνὸς μὴ ὑγιοῦς καὶ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ νέα αὐτὴ παιδοκτονία, τὸ νέο παιδομάζωμα.
Στὸ θέμα αὐτὸ οἱ εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἐντοπίζονται σὲ δύο σημεῖα. Ἐν πρώτοις ἀπέφυγε νὰ ἀσκήσει τὸ στοιχειῶδες χρέος καὶ καθῆκον της νὰ κατηχήσει νὰ διδάξει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ τῶν σαρκικῶν σχέσεων μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, γιατὶ φοβήθηκε λόγῳ τῆς αὐστηρῆς γραμμῆς τοῦ Εὐαγγελίου μήπως χαρακτηρισθεῖ ὡς ὀπισθοδρομικὴ καὶ μεσαιωνική. Οἱ ἀρετὲς τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς παρθενίας, ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, τηροῦνταν ἀπὸ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες πρὸ τοῦ γάμου, τώρα ἔχουν δυσφημισθῆ, καὶ σπάνια βρίσκεις κάποιους Χριστιανοὺς νέους καὶ νέες νὰ κοσμοῦνται ἀπὸ αὐτές. Προηγουμένως ἦταν σπάνιες οἱ προγαμιαῖες σχέσεις. Μία ἐπιθετικὴ σεξομανία, ἕνας πανσεξουαλισμός, ἀπολυτοποίησε καὶ ἐμφάνισε τὸ σὲξ ὡς ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχολογικὴ εὐστάθεια τοῦ ἀνθρώπους, ὄχι μόνο μέσα στὸ γάμο, ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο. Ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε βέβαια θέση, γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων, καὶ ἐκφράσθηκε ἐναντίον τῶν προγαμιαίων σχέσεων μὲ μισὴ καρδιὰ καὶ σβησμένη φωνή, ἄφησε ὅμως ἀσύδοτους καὶ ἀτιμώρητους ἐπισκόπους, κληρικούς-πνευματικούς, λαϊκοὺς θεολόγους νὰ προπαγανδίζουν τὴν χαρὰ τοῦ ἔρωτα, ποὺ δὲν ἦταν δύσκολο νὰ διολισθήσει καὶ στὸ χῶρο τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἔχει καταγγελθῆ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Ἁγιορείτη Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη ὁ ἀσεβὴς ἐρωτισμὸς καὶ Νεονικολαϊτισμὸς τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, ποὺ σχημάτισε γύρω του σχολὴ Νεονικολαϊτῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὲς τὶς ἡμέρες τάχθηκαν ὑπὲρ τοῦ συμφώνου συμβίωσης[25]. Καταγγελίες καὶ μηνύσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐπισκόπους, πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀρνητικὴ αὐτή, ἀντιβιβλικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ κατήχηση, πετιοῦνται στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
Δύο περιστατικὰ ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακή μου ἐμπειρία ἐπιβεβαιώνουν τὰ γραφόμενα. Σὲ περίοδο ποὺ τὸ κίνημα τῶν Νεορθοδόξων τὴ δεκαετία τοῦ 1980 βρισκόταν σὲ ἔξαρση καὶ ἄνθηση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καὶ ἐξεπροσωπεῖτο καὶ ἀπὸ ἰδιαίτερο φοιτητικὸ Σύλλογο, τὴν ΑΘΕΚ[26], λίγο πρὶν μπῶ σὲ αἴθουσα διδασκαλίας καὶ προφανῶς γιὰ νὰ μὲ προκαλέσουν, ἐπειδὴ λίγο ἐνωρίτερα εἶχα καλέσει τὸν π. Θεόκλητο καὶ μίλησε στοὺς φοιτητὲς γιὰ τὸν νοσηρὸ ἐρωτισμὸ τῶν Νεορθοδόξων, κάποιος φοιτητὴς αὐτῆς τῆς ὁμάδος, ποὺ τώρα εἶναι καὶ σύμβουλος τῶν Θεολόγων στὴ Μακεδονία καὶ μέλος τοῦ ἀκαίρου καὶ ἐπικινδύνου «Καιροῦ», ἔγραψε μὲ κιμωλία στὸν μαυροπίνακα τὸ ἑξῆς «ἠθικώτατο» καί «πατερικώτατο» δίστιχο:
«Παράτα τὰ θρανία καὶ τ᾽ ἀμφιθέατρα
κ᾽ ἔλα στὴν παραλία νὰ κάνουμε ἔρωτα»
Κατὰ τὸ δεύτερο περιστατικό: Μεταπτυχιακὸς φοιτητὴς εἶχε διορισθῆ ὡς ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς σὲ σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης. Οἱ μαθητές, φιλοπαίγμο-νες καὶ ἐξεταστικοὶ τοῦ φρονήματος τῶν νέων καθηγητῶν, τὸν ἐρώτησαν ἂν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία. Μολονότι τὸν βρῆκαν ἀπροετοίμαστο, γιὰ νὰ ἀπαντήσει μὲ βάση κείμενα καὶ πηγές, ἐν τούτοις, πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν γενικὴ γνώμη καὶ λιγώτερο ἀπὸ γνώση, ἀπήντησε σωστὰ λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἁμαρτία. Ὁπότε δέχθηκε ἰσχυρὴ τὴν ἀντίδραση τῶν μαθητῶν ποὺ τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ προηγουμένη γυναίκα θεολόγος, τὴν ὁποία ἀναπληροῦσε, τοὺς εἶπε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἀλλὰ μία φυσιολογικὴ διαφορετικότητα. Καὶ ἦλθε τὴν ἄλλη μέρα στὸ γραφεῖο μου στὸ Πανεπιστήμιο, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἂν ἀπήντησε σωστὰ καὶ νὰ μοῦ ζητήσει βιβλικὴ καὶ πατερικὴ στήριξη, τὴν ὁποία ἤδη ἐδῶ ἔχω παραθέσει.
Συμπέρασμα ὡς πρὸς τὸ πρῶτο σημεῖο τῆς εὐθύνης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας· ἄφησε νὰ ὑπονομευθεῖ ὁ ἀκμαῖος θεσμὸς τῶν κατηχητικῶν σχολείων καὶ δὲν ἀνέπτυξε στὴ θέση τους ἀνάλογη κατηχητικὴ δραστηριότητα. Ἀντίθετα ἄφησε ἀσύδοτους, ἀνεπίσκοπους, ἀνεξέλεγκτους καὶ ἀτιμώρητους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους νὰ νοθεύουν τὴν βιβλικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση εἰς τὰ τοῦ γάμου καὶ τῶν σαρκικῶν σχέσεων καὶ νὰ κολακεύουν τὰ ἄγρια πάθη τῆς σάρκας, νὰ ἀπομυθοποιοῦν καὶ νὰ καταργοῦν ὅσα περὶ πολέμου «σαρκὸς καὶ πνεύματος» διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.
Τὸ δεύτερο σημεῖο τῆς εὐθύνης ἀφορᾶ στὴ στάση καὶ ἀντίδραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἰδικῶς ἀπέναντι στὴν σχεδιασμένη προβολὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἰδιαίτερα μὲ τίς «παρελάσεις ὑπερηφανείας» (Gay Pride) ἐν πρώτοις στὴν Ἀθήνα, ἐδῶ καὶ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια, καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἐπὶ τέσσερα ἔτη, πρωτοστατούντων καὶ καυχωμένων τῶν δημάρχων Καμίνη καὶ Μπουτάρη.
Ἀρκετοί, ἐλάχιστοι πάντως, κληρικοί δὲν παραλείψαμε ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν, ἀφ᾽ ὅτου ἀφηνίασαν καὶ ἐξεμάνησαν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο ὑποστηρικτὲς τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πρωτοστατούντων τῶν «Μέσων Μαζικῆς Ἐξαχρειώσεως» νὰ στηλιτεύουμε, νὰ διαμαρτυρόμαστε, νὰ γράφουμε, νὰ ὀργανώνουμε ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῶν παρελάσεων καυχήσεως, μὲ πρῶτο ἀγωνιστὴ τὸν θαρραλέο καὶ ἀπτόητο μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Δυστυχῶς ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία ὡς θεσμὸς ἀποδείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· ὄχι μόνο δὲν ἄντεξε, δὲν σήκωσε τὸ βάρος τῶν καιρῶν, ἀλλὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις συμμάχησε, στήριξε, ἐπιβράβευσε τοὺς ἐνόχους. Ἤδη τὸ 2014, μετὰ τὴν παρέλαση τῶν ὁμοφυλοφίλων τὸν Ἰούνιο στὴ Θεσσαλονίκη, περιγράψαμε τὴν κατάσταση μὲ ἄρθρο μας ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση κατὰ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Ἀνύπαρκτη στὴν Ἀθήνα, ὑποτονικὴ στὴν Θεσσαλονίκη». Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, γράψαμε: «Ποῦ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ποιμένες, νὰ ἐκδιώξουν, νὰ ἀποκόψουν τὰ σεσηπότα, γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς ὑγιεῖς, νὰ ἀγωνισθοῦν, νὰ συμπλακοῦν πρὸς τοὺς δαίμονας, νὰ λυτρώσουν καὶ τοὺς δαιμονιῶντας ἀκολάστους; Γιατὶ σιωποῦν καὶ ἀπρακτοῦν; Γιατὶ περὶ ἄλλα μεριμνοῦν καὶ τυρβάζουν; Γιὰ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἐκλογὲς ἡμετέρων, γιὰ καλοπέραση καὶ φιληδονία, μὲ τὸ “κουσούρι” τῆς ὁμοφυλοφιλίας νὰ ἐξαπλώνεται στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ νὰ μᾶς καθιστᾶ ἀναπολογήτους; ... Ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑποδέχθηκε καὶ ὑποδέχεται μὲ τιμὲς καὶ ἐπαινετικοὺς λόγους καὶ προσφωνήσεις τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ σκανδαλισμοῦ καὶ ὑποστηρικτὴ τῆς βδελυρῆς ἁμαρτίας δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, εὐτυχῶς μὲ ἀξιέπαινες ἀντιδράσεις ὀλίγων μοναχῶν κελλιωτῶν». Καταλήγαμε δὲ ἐπισημαίνοντας τὸ χρέος τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς συνόδου, τῶν μητροπολιτῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους: «Ὅσοι Θεσσαλονικεῖς ἀντιδράσαμε καὶ ἀντιδροῦμε θὰ ἐξακολουθήσουμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ μικρὸ αὐτὸ χρέος τῆς ὁμολογίας. Περιμένουμε ὅμως καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχιποιμένες καὶ συμποιμένες νὰ ἐπιτελέσουν τὸ χρέος τους. Ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν σύνοδο νὰ καταδικάσουν τὶς παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων καὶ νὰ μὴ παίρνουν μέρος σὲ καμμία ἐκδήλωση ποὺ παρίσταται ὁ προστάτης τους στὴν Ἀθήνα δήμαρχος Γ. Καμίνης, στὸν ὁποῖο νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, μέχρις ὅτου σταματήσει τὶς σκανδαλώδεις ἀσχημοσύνες τῶν παρελάσεων. Ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης νὰ πράξει τὸ ἴδιο μὲ τὸν δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, καὶ τοῦ χρόνου νὰ ἀναλάβει ὁ ἴδιος μὲ τοὺς ἐφημερίους νὰ ὀργανώσει τὶς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ καλέσει καὶ ἄλλους ἐπισκόπους σὲ παμμακεδονικὸ συλλαλητήριο. Προτεραιότητα ἔχουν τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ ὕστερα τῆς πατρίδος, ἡ ὁποία ἄλλωστε χωρὶς τὴν πίστη δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ. Τὸ ράσο πρέπει νὰ φανεῖ, νὰ κυματίσει, νὰ ἀναπαύσει συνειδήσεις καὶ ὄχι φοβισμένο νὰ κρύβεται. Τοὺς δὲ ἀγαπητοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες παρακαλοῦμε νὰ μὴ δεχθοῦν στὸ ἑξῆς τὸν δήμαρχο Θεσσαλονίκης στὸ Ἅγιον Ὄρος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ μὴ τὸν τιμήσουν, γιατὶ ἔτσι συμμετέχουν στὸ βλάσφημο ἔργο του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἐναντίον τῆς ζωῆς τῶν Ὁσίων Ἀθωνιτῶν Πατέρων. Δὲν θὰ χαθεῖ ὁ κόσμος, ἂν ἡ “῾Αγιορειτικὴ Ἑστία” στερηθεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Δημάρχου. Θὰ ἔχει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων Πατέρων»[27].
Στὸ ἴδιο πνεῦμα, κινεῖται καὶ ἐπιστολὴ σεβαστῶν καὶ ἐναρέτων Γερόντων καὶ λοιπῶν Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀπὸ σκῆτες καὶ κελλιά, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐνυπόγραφη ἐπιστολή τους πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μὲ ἡμερομηνία 5 Ἰουνίου 2014, ζητοῦν τὴν πλήρη διακοπὴ κοινωνίας πρὸς τὸν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, διότι «ἂν ἐκεῖνος δὲν μπορεῖ νὰ ἀρθεῖ στὸ ὕψος τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ ρόλου του, διατί νὰ κατάγεται ἡ Ἱερὰ Κοινότης, καὶ στὸ πρόσωπο αὐτῆς καὶ σύμπαν τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος, στὸ ἐπίπεδο τῆς σιωπηλῆς μέν, ἀλλὰ θεσμικῆς καὶ ἐνόχου ἀποδοχῆς τῆς σοδομιτικῆς κιναιδικῆς («κινούσης τὴν αἰδώ») διαστροφῆς καὶ ἁμαρτίας;»[28]. Καὶ ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» εὐθυγραμμιζόμενη πρὸς τὴν αὐστηρὴ Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ γραμμὴ τοῦ ἐλέγχου τῶν βλασφήμων ἀρχόντων ἀπέστειλε καὶ αὐτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τὸ ἑπόμενο ἔτος (2015), γιὰ νὰ μὴν ἐπαναληφθεῖ ἡ παρέλαση τῶν Ὁμοφυλοφίλων στὴν Θεσσαλονίκη, καὶ εὐσεβάστως παρακαλοῦσε νὰ διασκεφθοῦν οἱ τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας «ἐπὶ τῶν ἑξῆς, τὰ ὁποῖα θὰ ἐβοήθουν καὶ τὸν δήμαρχον νὰ ἀναθεωρήση τουλάχιστον κάποιας ἐνεργείας του καὶ τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα θὰ ἀνέπαυον: α) Νὰ παρακληθῆ ὁ κ. Γ. Μπουτάρης, σεβόμενος καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ προέδρου τῆς “Ἁγιορειτικῆς Ἑστίας”, νὰ μὴ συμβάλλῃ τοῦ λοιποῦ εἰς τὴν ὀργάνωσιν καὶ προβολὴν τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀρχῆς γινομένης ἀπὸ τοῦ παρόντος ἔτους (Ἰούνιος 2015). β) Νὰ τοῦ δηλωθῆ ἐγγράφως ὅτι, εἰς περίπτωσιν μὴ συμμορφώσεώς του πρὸς τὸ θεῖον θέλημα τῆς καταδίκης τοῦ σοδομισμοῦ ἢ τουλάχιστον τῆς μὴ βλασφήμου ὑποστηρίξεώς του, ἡ Ἱερὰ Κοινότης ἢ θὰ τοῦ ἀπαγορεύση τὴν εἴσοδον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἂν αὐτὸ εἶναι ἐφικτὸν ἢ θὰ παύση νὰ ἔχη μετ᾽ αὐτοῦ οἱανδήποτε σχέσιν ὡς προέδρου τῆς “Ἁγιορειτικῆς Ἑστίας”, ὅπερ ἀναγκαῖον καὶ εὐχερές»[29].
Δυστυχῶς διαμαρτυρόμασταν εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων. Ἂν ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαμβανόταν τὴν σοβαρότητα τοῦ προβλήματος καὶ τὸ μέγεθος τῶν εὐθυνῶν της καὶ ἐπανελάμβανε τὸ τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ πρὸς τὸν πανίσχυρο Ἠρώδη «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου», γιὰ μικρότερο ἁμάρτημα τοῦ βδελύγματος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καὶ τηροῦσε τὴν στάση πολλῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Ὁμολογητῶν, ποὺ δὲν ἐπέτρεψαν τὴν εἴσοδο στοὺς ναοὺς ἀσεβῶν αὐτοκρατόρων ἢ τοὺς ἤλεγξαν μὲ δριμύτητα καὶ παρρησία, τὰ πράγματα ἴσως νὰ ἦσαν διαφορετικά, ὁπωσδήποτε ὅμως θὰ ἀποφευγόταν ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ περιρρέρουσα βλάσφημη ἐκτίμηση ὅτι, ἀφοῦ καὶ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία δὲν ἀντιδρᾶ, ἔχουν δίκαιο ὅσοι ἀθωώνουν καὶ προβάλλουν τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ ὅτι τὸ πρόβλημα ἔχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἀκραῖοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ ὄχι ὁ εἰρηνικὸς καὶ φιλικὸς προκαθήμενος καὶ οἱ περὶ αὐτόν.
Ἔτσι ἀφοῦ ὁ Σατανᾶς κατέλαβε τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση στὰ πρόσωπα τῶν δημάρχων τῶν δύο μεγαλουπόλεων, Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης, χωρὶς ἀντίσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγεσιῶν, προχώρησε καὶ στὴν αἴσχιστη καὶ ἐπονείδιστη κατάληψη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων μὲ ἐξασφαλισμένη, σίγουρη τὴν μὴ ἀντίδραση τὴν ἀνοχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπῆρχαν ἄλλα κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα πρὸς ἐπίλυση· ἔπρεπε νὰ ἐκπληρωθεῖ ὡς προαπαιτούμενο ἡ ἄθεη ἀριστερὴ ἰδεολογία καὶ οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσμο Νεοεποχιτῶν καὶ Νεοταξιτῶν ποὺ θέλουν πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα τὴν διάλυση τῶν ἠθικῶν ἀντιστάσεων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία στὶς ἐκτιμήσεις τους ἦταν παραδοσιακή, συντηρητικὴ καὶ δὲν θὰ παραδιδόταν εὔκολα. ῎Εγινε μάλιστα αὐτὸ παραμονὲς Χριστουγέννων, ποὺ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως», στὸ πρόσωπο καὶ στὸ ἔργο τοῦ γεννηθέντος Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὥστε τὸ σκοτάδι τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης καὶ παρακμῆς νὰ ἁπλωθεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα τῆς Εὐρώπης, νὰ πάρει τὴν ἐκδίκησή του ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Χριστὸς νὰ παραμερισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο.
Ὅλοι γνωρίζουμε τὴν ἀνύπαρκτη ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων. Περιμέναμε μετὰ τὴν κορύφωση αὐτὴ τῆς βλασφημίας καὶ τῆς ὕβρεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου του νὰ ἀφυπνισθοῦν, νὰ ξυπνήσουν ἀπὸ τὶς κραυγὲς καὶ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γέμισαν τὶς χριστιανικὲς ἱστοσελίδες στὸ Διαδίκτυο ἀλλὰ καὶ σὲ δημοσιεύματα τοῦ Τύπου. Ἀντίθετα εἴδαμε ἔκπληκτοι τὸν προκαθήμενο καὶ ἄλλους ἐπισκόπους νὰ δέχονται μὲ χαρὰ τὸν βλάσφημο κυβερνήτη καὶ τοὺς βουλευτάς, νὰ τοὺς μοιράζουν τὴν πρωτοχρονιὰ τὴν βασιλόπιττα, νὰ τοὺς ἀναμένουν καὶ νὰ τοὺς ἀνέχονται στὴν πρωτοχρονιάτικη δοξολογία καὶ στὴν τελετὴ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, κάποιος δὲ ἀρχιεπισκοπικὸς τιτουλάριος μητροπολίτης, μὲ ἄνωθεν προφανῶς ὁδηγία, νὰ τοὺς ἀναγνωρίζει καὶ ἱερατικὰ καθήκοντα, δίνοντας σὲ τρεῖς ἐξ αὐτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων δύο πρωτοστάτορες καὶ προστάτες στὴν ὑποστήριξη τοῦ βδελύγματος τῶν Σοδόμων, τὸν Τίμιο Σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν ρίξουν στὰ νερὰ τῆς «Δεξαμενῆς» στὸ Κολωνάκι. Δὲν εἶναι καθόλου βαρὺ νὰ ποῦμε ὅτι ὄντως ἐδόθησαν «τὰ Ἅγια τοῖς κυσί». Καὶ ἐνῶ στὸν Ἰορδάνη «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις» ὁ ἀνάξιος ἐπίσκοπος μᾶς ἐφανέρωσε ἄλλη «τριάδα» βλάσφημη καὶ ὑβριστικὴ τῆς Ἁγίας, ἀδιαιρέτου, ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος. Εἴμαστε βέβαιοι πλέον πὼς ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀνοχὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ δειλία, ἀλλὰ εἶναι σχεδιασμένη συμμαχία μὲ γεωπολιτικὲς μάλιστα προεκτάσεις ποὺ στοχεύουν στὴν ἀποδυνάμωση τῆς προσπάθειας ποὺ κάνει ὁ μεγάλος ἡγέτης τῆς Ρωσίας Βλαδίμηρος Πούτιν νὰ μὴ ἐπιτρέψει τὴν «δυτικὴν ἀμαυρότητα», τὸ δυτικὸ σκοτάδι, νὰ ἐπεκταθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἤδη ἐμάθαμε ὅτι στὴν Ρωσία, ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι ἀπευθυνόμενοι πρὸς τοὺς δικούς μας ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ἐκ τοῦ μακρόθεν ἔλεγαν: «Μᾶς ξεκουφάνατε μὲ τὴ σιωπή σας». Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πρώτη ὀρθόδοξη χώρα ποὺ νομοθετεῖ ὑπὲρ τῶν ὁμοφυλοφίλων· ἂς ἐλπίσουμε πὼς στὴν ἐπιλογή της αὐτή, ὡς κακὸ παράδειγμα, δὲν θὰ τὴν ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες.
Δὲν εἶναι ἄμοιρος εὐθύνης στὸ θέμα αὐτὸ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ἔχει ἐν πρώτοις τεράστια, γιγαντιαία, πρώτιστη εὐθύνη γιὰ τὴν χαλάρωση σὲ θέματα πίστεως μὲ τὸν συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμό, μὲ συνέπεια νὰ ὑπάρχει χαλάρωση καὶ στὰ ἤθη καὶ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Εἷναι ἀξιωματικὴ ἡ πατερικὴ διαπίστωση ὅτι πίστη καὶ βίος, δόγμα καὶ ἦθος πηγαίνουν μαζί. Ὅπου ἔχουμε ἐκπτώσεις σὲ θέματα πίστεως, δόγματος, ἔχουμε ἐκπτώσεις καὶ σὲ θέματα ἤθους. Οἱ φίλοι του, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, εἶναι ἐπιρρεπεῖς καὶ καθόλου αὐστηροὶ στὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα. Σείεται τὸ Βατικανὸ ἀπὸ τὴν αὔξηση τῶν κρουσμάτων παιδεραστίας μεταξὺ τῶν παπικῶν κληρικῶν, ἡ δὲ ὁμοφυλοφιλία εἰσῆλθε ἐπισήμως καὶ στό «ἱερὸ θυσιαστήριο» τῶν Προτεσταντῶν μὲ διακηρυγμένους ὁμοφυλόφιλους ἱερεῖς καὶ λεσβίες ἱέρειες, παπαδίνες, ποὺ εὐλογοῦν ἀνενδοίαστα ὄχι «σύμφωνα συμβίωσης», ἀλλὰ γάμους ὁμοφυλοφίλων. Ἀλλοίμονο, ἂν ἐπιμείνει τὸ Φανάρι, ὅπως διαφαίνεται, στὴν ἀναγνώριση ὅλων αὐτῶν ὡς ἐκκλησιῶν μὲ Χάρη καὶ ἔγκυρα μυστήρια κατὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Ἤδη εἶναι προδιαγεγραμμένη ἡ ἀποτυχία καὶ ἡ ἀπόρριψη τῆς Συνόδου, καὶ δὲν εἶναι ἄνευ θεϊκῆς συνεργασίας τὰ παρουσιαζόμενα ἐμπόδια στὴν προετοιμασία της. Εὐχόμαστε νὰ μὴν εἶναι ἀληθινὰ ὅσα ἐκυκλοφορήθησαν γιὰ προσπάθεια νὰ ὑποστηριχθεῖ καὶ στὰ συνοδικὰ κείμενα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὡς ἀνθρώπινο δικαίωμα ὅσων ἔχουν «διαφορετικό» σεξουαλικὸ προσανατολισμό.
Εἰδικῶς ὅμως πικρία καὶ θλίψη προκαλεῖ τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ μέρους τοῦ πατριάρχου προσωπικῆς στηρίξεως ὅλων αὐτῶν τῶν «προοδευτικῶν» οἰκουμενιστικῶν κύκλων, τῶν «φωτισμένων» ἱεραρχῶν καὶ λαϊκῶν θεολόγων κατὰ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας κ. Φίλη, τὸν χειρότερο καὶ πιὸ ἀκατάλληλο ὑπουργὸ Παιδείας ποὺ ἀνέδειξε ποτὲ ἡ Ἑλλάδα, τὸν ὁποῖο ὁ πατριάρχης μετὰ χαρᾶς ἐδέχθη καὶ εὐλόγησε. Τοῦ εἶπε ἆραγε τίποτε γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖο ἐπιμένει νὰ μεταβάλει σὲ θρησκειολογικὸ ὑποτιμώντας καὶ εἰς αὐτὸ τὴν μοναδικότητα καὶ τὴν σωτηριολογικὴ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου; Δὲν θὰ μακρηγορήσουμε ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ γιὰ νὰ παρουσιάσουμε ὅσα θέματα ἔχει προωθήσει ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀντιπατερικὴ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος καὶ οἱ «φωτισμένοι» θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ» μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζεται καὶ τοὺς ὁποίους προβάλλει τὸ Φανάρι ἐν συμπνοίᾳ στὸ θέμα αὐτὸ μὲ τὴν Ἀθήνα. Ἀμφότερες οἱ πλευρὲς ἐρίζουν καὶ διαφωνοῦν γιὰ δικαιοδοσίες καὶ θρόνους, συμπλέουν ὅμως καὶ συνοδοιποροῦν στὰ οἰκουμενιστικὰ καὶ μεταπατερικὰ ἐγχειρήματα. Τὴν ὅλη πάντως ἀδιαφορία τοῦ πατριάρχου γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μᾶς ἔδειξε ἐνεργῶς ἡ εἰκόνα, περισσότερο καὶ ἀπὸ χίλιες λέξεις, ποὺ τὸν ἔδειχνε σὲ λειτουργία στὴ Σμύρνη νὰ προσφέρει τὴν Θεία Κοινωνία ἰδίαις χερσὶ στὸν ἀμετανότητο ὑποστηρικτὴ τοῦ Σοδομισμοῦ δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Ἀσφαλῶς γνωρίζει ὁ πατριάρχης ὅτι ὁ Θεὸς ἀπεχθάνεται ἀπείρως περισσότερο τὴν μόλυνση τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τὴν μόλυνση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος· δὲν Τὸν ἐνοχλοῦν τὰ ὑλικὰ σκουπίδια, ὅσο τὰ πνευματικὰ σκουπίδια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐμόλυνε μὲ «πῦρ καὶ θεῖον», μὲ θειάφι καὶ φωτιά, ἴχνη τῶν ὁποίων μέχρι σήμερα ὑπάρχουν στὴν Νεκρὰ Θάλασσα τῆς Παλαιστίνης, προκειμένου νὰ καθαρίσει ἀπὸ τὸν Σοδομισμὸ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα. Ὁ Γιάννης Μπουτάρης μολύνει ἐπὶ ἔτη τὸ πνευματικὸ περιβάλλον τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς βυζαντινῆς συμπρωτεύουσας καὶ πρώτης πόλεως τῶν «Νέων Χωρῶν». Δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸν πατριάρχη αὐτὴ ἡ μόλυνση; Δὲν ἀκούσαμε λόγο ἐλεγκτικὸ καὶ προφητικό, παρὰ μόνο διεκδικήσεις δικαιοδοσίας καὶ θρόνων.
Εὐτυχῶς ποὺ τὴν κατάσταση καὶ τὸ κῦρος τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν εὐάριθμοι ἀρχιερεῖς, περὶ τοὺς 10-15, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν στὴν ψήφιση τοῦ ἁμαρτωλοῦ νόμου, οἱ ὁποῖοι συνεννοούμενοι καὶ αὐξανόμενοι εἰς ἀριθμὸν θὰ μποροῦσαν νὰ ὑποχρεώσουν τὸν ἀρχιεπίσκοπο, σύμφωνα μὲ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ συγκαλέσει ἐκτάκτως τὴν σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία, ἀντιδρῶσα δυναμικῶς μὲ πάνδημες ἐξεγέρσεις καὶ συλλαλητήρια, μπορεῖ νὰ καταστήσει ἀνενεργό τὸν ψηφισθέντα νόμο, ὅπως κατέστησε ἀνενεργό καὶ τὸν περίφημο νόμο τοῦ Τρίτση τὸ 1987 γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία. Τὶ κρίμα! Πόση πνευματικὴ φτώχεια δείχνει τὸ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὰ ὑλικὰ καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ πνευματικά!
Τὸ πόση δύναμη ἔχει ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ ἡγέτες της δὲν ἔχουν πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ παρρησίας, ἔδειξαν ἡ παρουσία καὶ ὁ δυναμικός, εὐρὺς καὶ πειστικὸς λόγος τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ στὴν τηλεοπτικὴ ἐκπομπή «Ἀνατροπή» τοῦ Γιάννη Πρετεντέρη στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ Mega. Ἐκεῖ ἐκφράσθηκε ἡ συνείδηση ἡ διαχρονικὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐκεῖ ἦταν ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὄχι στὸ Συνοδικὸ Μέγαρο οὔτε στὴν Ἀρχιεπισκοπή. Ὅπως μοῦ εἶπε γυναίκα θεολόγος ἀπὸ τὶς Σέρρες τηλεφωνικῶς οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς ὁμοφυλοφιλίας «μουγκάθηκαν», δὲν ἤξεραν τί νὰ ἀπαντήσουν, ὁ δὲ λαλίστατος καὶ συνήθως καλὰ προετοιμασμένος ὑπεύθυνος τῆς ἐκπομπῆς τὰ ἔχασε, διότι ἡ ἐκπομπὴ πῆρε εὐνοϊκὴ τροπὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καὶ τὸ μόνο ποὺ κατάφερε, λόγω ἔλλειψης ἐπιχειρημάτων, ἦταν νὰ ψελλίσει στὸ τέλος κλείνοντας μία εὐχὴ γιὰ νὰ ἐξισώσει τὴν ὁμαλότητα μὲ τὴν ἀνωμαλία, τό «κατὰ φύσιν» μὲ τό «παρὰ φύσιν»· εὐχήθηκε «καλὰ Χριστούγεννα καὶ στὰ ἑτερόφυλα καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια», δείχνοντας πόσο βαθιὰ νυκτωμένος εἶναι στὰ θεολογικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα.
[1]. Εἰς τὰ Θεοφάνεια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος 11, ΕΠΕ 5, 54.
[2]. Τὰ σχετικὰ μὲ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα εὑρίσκονται στὰ κεφάλαια 18 καὶ 19 τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως.
[3]. Λευϊτ. 18, 22: «Καὶ μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν· βδέλυγμα γάρ ἐστι». Αὐτόθι 20, 13: «Καὶ ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν· ἔνοχοί εἰσιν».
[4]. Λευϊτ. 18, 24-25, 27-29: «Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν. Καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι᾽ αὐτὴν καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ᾽ αὐτῆς… Πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. Καὶ ἵνα μὴ προσοχθίση ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι, τοῖς πρὸ ὑμῶν, ὅτι πᾶς ὃς ἐὰν ποιήση ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν».
[5]. Ἑορτοδρόμιον, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2002, τόμ. Α´, σελ. 144-145.
[6]. Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, ἤτοι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ἐκδοτ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καὶ Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1990, σελ. 593-594.
[7]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Τέχνη Παρθενίας. Γάμος καὶ ἀγαμία εἰς τὰ Περὶ Παρθενίας πατερικὰ ἔργα, Θεσσαλονίκη 1997. Τοῦ αὐτοῦ, «Γάμος καὶ ἀγαμία. Ἀξιολόγηση καὶ ἱεράρχηση κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης», εἰς Τοῦ αὐτοῦ, Μοναχισμός. Μορφὲς καὶ θέματα, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 47-68.
[8]. Λουκᾶ 20, 34-35. Μάρκ. 12, 25. Ματθ. 22, 30.
[9]. Ματθ. 19, 11-12.
[10]. Λουκᾶ 17, 26-29.
[11]. Ματθ. 11, 23-24.
[12]. Β´ Πέτρ. 2, 5-7.
[13]. Ἰούδα 7.
[14]. Ρωμ. 1, 23-27.
[15]. Εἰς τὴν Πρὸς Ρωμ. Ὁμ. 4, 1, PG 60, 416-417.
[16]. Αὐτόθι 2, PG 60, 410.
[17]. Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361.
[18]. Λόγος στηλιτευτικὸς κατὰ εὐνούχων, PG 76, 1109.
[19]. Β´ Θεσ. 2, 4.
[20]. Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Γ´ (1) 45, ΕΠΕ 1, 282.
[21]. Ρωμ. 1, 23.
[22]. Βλ. Φ. Κοντογλου, Μυστικὰ ἄνθη, Ἐκδ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καὶ Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι, Γ´ ἔκδοση, σελ. 111-112: «῾Η ἀπιστία εἶναι θρονιασμένη στὴν καρδιά μας… Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰ ἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μιὰ μούμια σὰν παληόγρια, λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόϋντ κι᾽ ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια, ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιές καὶ στὶς ψυχές τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητος». Βλ. ἐπίσης Κ. Καβαρνου, Ἑλλὰς καὶ Ὀρθοδοξία, Ἀθῆναι 1987, σελ. 35, 44, 45.
[23]. Γρ. Παπαμιχαηλ, Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Πετρούπολις 1911, σ. 93. Ὅπως λέγει ὁ πατριάρχης Φιλόθεος Κόκκινος γιά τόν Βαρλαάμ, θέλησε «τοῖς ἡμῶν ἱεροῖς δολερῶς καὶ κακομηχάνως ἐμπαῖξαι μετὰ προσωπείου τε καὶ τοῦ σχήματος». Σὲ λίγο ὅμως «αἰσχρῶς ἐπανῆλθε πρὸς τοὺς ἰδίους παθὼν ἅπερ ἤλπισε δράσειν ἑτέρους». Φιλοθεου Κοκκινου, Δογματικὰ Ἔργα, Λόγος 12, 19-35, ἔκδ. Δ. Καϊμακη, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 480.
[24]. Βλ. σχετικὰ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός. Νέα αἰχμαλωσία καὶ ἀντίσταση, Θεσσαλονίκη 1995. Τοῦ αὐτοῦ, Ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Κληρονομιὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Θεσσαλονίκη 2015.
[25]. Μοναχοῦ Θεοκλητου Διονυσιατου, Ἡ αἵρεσις τῶν Νεορθοδόξων, Ἀθῆναι 1988. Τοῦ αὐτοῦ, Ὁ Νικολαϊτικὸς ἐρωτισμὸς τῶν Νεορθοδόξων, Ἀθήνα 1989. Τοῦ αὐτοῦ, «Κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας…», Θεσσαλονίκη 1999. Στό θέμα ἐπανέρχεται ὁ θεολογικώτατος και διακριτικώτατος συγγραφεὺς στὰ προλεγόμενα τοῦ βιβλίου του (ἐπιμέλεια) Χριστοκεντρικὲς ἐμπειρίες ἑνὸς ἐρημίτου, Ἀθήνα 1991.
[26]. ΑΘΕΚ = Ἀνεξάρτητη Θεολογικὴ Κίνηση.
[27]. Βλ. ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο εἰς Θεοδρομία 16 (2014) 163-170.
[28]. Βλ. τὸ κείμενο καὶ τὶς ὑπογραφὲς εἰς Θεοδρομία 16 (2014) 195-198.
[29]. Τὸ κείμενο εἰς Θεοδρομία 17 (2015) 42-43.
