Γιατί οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ φαίνονται πιὸ σπουδαῖοι καὶ πιὸ καλοί ἀπ’ ὅ,τι πραγματικὰ εἶναι; (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Καταρχὴν θέλω νὰ εὐχηθῶ στὸν π. Θεόδωρο καὶ στοὺς σὺν αὐτῷ, 

ὅπως καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστὸς ἀνέστη! 

Οἱ ἀκόλουθες σκέψεις γράφονται ὄχι μὲ πολεμικὸ μένος ἀλλὰ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαίωμα τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ πρὸς προβληματισμὸ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψης καὶ τῆς ἀπορίας ποὺ προκάλεσαν τὰ δύο τελευταῖα βίντεο τῶν π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν σὺν αὐτῷ π. Νικολάου καὶ π. Φωτίου. 

Διότι αὐτὰ τὰ βίντεο διακατέχονται δυστυχῶς ἀπὸ τὶς ἀγιάτρευτες πληγὲς τῆς σύγχρονης ἐπιστημονικῆς ἔπαρσης, τῆς µαταιότητας, τῆς φιλαυτίας, τῆς αὐτοδικαίωσης, τῆς χαιρεκακίας, τοῦ ἐγκοσµίου προσανατολισµοῦ καὶ τοῦ πνευµατικοῦ παραλογισµοῦ. 

Καὶ τὸ τραγικό· παρουσιάζονται ὡς τὸ ἀπαύγασμα τῆς σοφίας, τῆς διακρίσεως καὶ τῆς ἁγιότητος! 

Στὸ τελευταῖο βίντεο μάλιστα ἐμφανίστηκε ἡ τριὰς σὲ ἕνα εἶδος τριπτύχου μὲ κεντρικὸ καὶ ὑπερυψωμένο -σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους- πρόσωπο, τὸν π. Θεόδωρο.

Σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο, λοιπόν, παρακολουθήσαμε τοὺς πατέρες αὐτοὺς νὰ αὐτολιβανίζονται μέχρι βαθμοῦ ἁγιοποίησης, νὰ ἐπιδεικνύουν –περιαυτολογώντας– τοὺς διωγμούς τους, νὰ ἰσχυρίζονται οἱ ἴδιοι, ὅτι εἶναι μέτοχοι τῆς χάριτος, νὰ ἀναδεικνύουν ἐπιστημονικοὺς βαθμοὺς ὡς στοιχεῖο πνευματικῆς ἀνωτερότητας, νὰ αὐτοχαρακτηρίζονται τίμιοι, ντόμπροι, ἄντρες μὲ τιμὴ καὶ παντελόνια, νὰ ἀποδέχονται δόξα καὶ τίτλους ἄτλαντος καὶ φάρου τῆς ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθοδοξίας. 

Παράλληλα –σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλοι ἀποτειχισμένοι–ὑποβάθμισαν τοὺς ἀδελφούς τους ἀποτειχισμένους ἱερεῖς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ νὰ μὴν τοὺς ἀναφέρουν διόλου γιὰ πολλοστὴ φορά, ὑποβάθμισαν τοὺς Ἁγιορεῖτες ἀποτειχισμένους κατὰ κάκιστο βαθμό, ἀρνούμενοι ἀκόμα καὶ τὴν τιμιότητά τους καὶ τὸν ἀνδρισμό τους, χρησιμοποιώντας τὴν κατοχὴ παντελονιῶν ὡς κύριο ἐργαλεῖο τῆς προσπάθειας ἀποδόμησης τοῦ ἀγῶνα τους.

Σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο ἀποκρύφτηκαν καὶ ὡραιοποιήθηκαν τὰ τεράστια λάθη τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν σὺν αὐτῷ στὴν πολυετὴ καθιέρωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ λανθασμένες ἐνέργειες ὡς πρὸς τὸν ἀγώνα καὶ –ὡσὰν οἱ ὁμιλοῦντες νὰ ἦσαν τέλειοι–δὲν ἀκούστηκαν ἀναφορὲς σὲ προσωπικὲς ἀδυναμίες, στὴν ἀμέτρητη ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει, ὅλους μας, ἀπὸ τὸ πνευματικὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Πατέρων, Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν, σὲ λάθη, σὲ ἀναξιότητα ἐπαίνων, στην καταδίκη κολακειῶν καὶ ἐπικοινωνιακῶν αὐτοανυψώσεων, στὴν ταπείνωση, χωρὶς τὸ θεμέλιο τῆς ὁποίας τὸ οἰκοδόμημα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ὁμολογίας δὲν κτίζεται. 

Τὸ χειρότερο καὶ πιὸ θλιβερὸ εἶναι, ὅτι σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο ἐμφανίζονται ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτούς –μετὰ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία τῶν οἰκουμενιστῶν– μία μετααντιαιρετικὴ θεολογία τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καὶ μία ἀσέβεια ἐναντίων τῶν Ἁγίων, πραγματικῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ 15ου Κανόνα, τῆς ὁποίας ἡ ἀπόρριψη ἔχει ἀποδειχθεῖ πάμπολλες φορές. Νὰ ἀναφέρω μόνο ἐδῶ, ὅτι οἱ ἐμπνευστὲς τῆς τάχα δυνητικότητας τοῦ Κανόνα, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἀνακήρυξη τοῦ Κανόνα σὲ δυνητικό, τὸν ἀποσυνδέουν ἀπὸ τὴν ὅλη ζωὴ τῆς Ἐκκλησία, τὶς ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, τὴν ἁγιοπατερικὴ πρακτική, τὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διατηρεῖται ζωντανὴ ἕως σήμερα. 

Θὰ μιλήσω ὅμως γιὰ τὴν ἀσέβεια ἐναντίων τῶν Ἁγίων ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τοὺς αὐτοεπαίνους καὶ τὶς ἀλληλοκολακεῖες καὶ τὶς δημόσιες κατηγορίες ἐναντίων ἐπίσης διωγμένων χριστιανῶν ἀδελφῶν.

Γιὰ τοὺς πατέρες τῶν βίντεο αὐτῶν ἐμφανίζεται ex argumentis suis καὶ μέσα απὸ τὸ ὕφος τῶν λεγομένων τους:

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ποὺ ποτὲ δὲν δημοσιοποίησε καταγγελίες ἐναντίων τῶν ἀδίκων καὶ ἀτίμων διωκτῶν του, ποὺ ἤπιε τὸ πικρὸ ποτήριο τοῦ πραγματικοῦ διωγμοῦ καὶ τῆς πραγματικῆς συκοφαντίας, ποὺ τιμώρησε ὡς διευθυντὴς τῆς Ριζαρίου, ἀντὶ τοὺς μαθητές του ποὺ μάλωναν, τὸν ἑαυτό του μὲ αὐστηρὴ νηστεία, ποὺ ὡς ἐπίσκοπος καὶ διευθυντὴς ἔπλενε τὶς νύχτες τὶς τουαλέτες τῆς σχολῆς, ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἀφελὴς καὶ ἀγαθιάρης.

Ὁ Παῦλος, ποὺ ὁμολόγησε στὴν ἐπιστολή του «...βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου» (πρὸς Ρωμαίους, 7) ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) γραφικός.

Ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ποὺ δίδασκε: «Οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ζοῦν συνεχῶς μὲ τὴ συναίσθηση καὶ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὅσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴ σκέψη ὅτι εἶναι ἀνάξιοι γιὰ ἕναν τέτοιο πλοῦτο» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἀθεολόγητος μοναχός.

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ποὺ δίδασκε: «Ὁ ταπεινός, ὅταν ἀδικεῖται, δὲν ταράσσεται οὔτε ἀπολογεῖται. Δέχεται τὴ συκοφαντία (σσ. ἂν στὴν προκειμένη περίπτωση πραγματικὰ ὑπῆρξε) σὰν ἀλήθεια καὶ δὲν φροντίζει νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι συκοφαντήθηκε ἀλλὰ ζητᾶ συγχώρηση» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) σύνεργος τῶν Ἁγιορειτῶν.

Τὸ γεροντικό, ποὺ μᾶς διδάσκει: «Προτιμότερη εἶναι ἡ πτώση μὲ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη μὲ ὑπερηφάνεια» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) μὴ ἔγκριτο γιὰ τὴν περίσταση βιβλίο.

Ὁ Ἁγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ στὶς διδαχές του ἔλεγε: «Καὶ ὄχι μόνο δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς διδάξω, ἀλλὰ μήτε τὰ ποδάρια σας νὰ φιλήσω. Διότι ὁ καθένας ἀπὸ λόγους σας εἶναι τιμιώτερος ἀπ’ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει δὲ νὰ ἠξεύρετε καὶ ἡ εὐγένειά σας διά λόγου μου, τὸ ἠξεύρω, πὼς ἄλλοι σᾶς λέγουν ἄλλα, ὅμως ἂν ἴσως καὶ θέλετε νὰ μάθετε τὴν πάσαν ἀλήθειαν, ἐγὼ σᾶς τὴν λέγω» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἁγιορείτης ἀγράμματος ζηλωτής. 

Ὁ Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς ποὺ, ἂν καὶ μέγας, παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακός, στὶς ὁμιλίες (Β’) ἔγραφε «Εὔχομαι νὰ βρεθοῦμε στὸ στρατὸ ἐκεῖνο τῶν σεσωσμένων καὶ δοξασμένων. Εὔχομαι ὁ Κύριος Ἰησοῦς νὰ γίνει ἴλεως σὲ μᾶς τὴν Ἔσχατη Μέρα, ὅταν θὰ σκοτιστεῖ ὁ αἰσθητὸς ἥλιος καὶ δὲ θὰ ξαναφωτίσει πιά. Γλυκύτατε καὶ Ζωοποιὲ Κύριε, συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες μας προτοῦ φτάσει ἡ μέρα ἐκείνη! Ἀπόρριψε ὅλα τὰ ἔργα μας ὡς ἀνάξια κι ἀκάθαρτα καὶ σῶσε μας μὲ τὸ ἀμέτρητο ἔλεός Σου, μ’ αὐτὸ ποὺ ἦρθες στὴ γῆ γιὰ νὰ σώσεις ἐμᾶς τοὺς ἀνάξιους» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) εὐσεβοφανής καὶ κατώτερος τοῦ ἐπιπέδου τους.

Ἀλλὰ καὶ τόσοι Ἅγιοι ποὺ δὲν θέλησαν ἐξουσίες ἀλλὰ παρέμειναν ἀπλοὶ μαχητὲς τῆς πίστεως ὑποτασσόμενοι σὲ ἄλλους, ἀκόμα καὶ ἂν τοὺς ἀδικοῦσαν, ὡς μὴ σίγουροι φορῶντες τὰ παντελόνια.

Καὶ ἂν ἀφήσουμε αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὶς ἀλληλοφιλοφρονήσεις καὶ τὶς αὐτοδικαιώσεις καὶ φτάσουμε στὸν νεοαντιαιρετικὸ ἀγώνα ἀνακαλύπτουμε ὅτι μετὰ τοὺς διαμαρτυρόμενους Προτεστᾶντες ἐμφανίστηκε ἡ νέα ἀντιαιρετικὴ «ὀρθόδοξη» θεολογία τῆς διαμαρτυρίας.

Ἀνήκουστα γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση πράγματα ἀνακοίνωθηκαν στὰ στὰ νέα βίντεο ποὺ δημοσίευθηκαν. Ὁ π. Νικόλαος ἰσχυρίζεται στὸ ἕνα, ὅτι ἀποτειχίστηκε ἀπὸ λόγους διαμαρτυρίας. Οὐδέποτε, ὅμως, οἱ Ἅγιοι ἀποτειχίστηκαν γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν μόνο. Ἡ ἀποτείχιση γίνεται γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ κανεὶς καὶ νὰ μὴ συμμετέχει στὴν μολυσματικὴ καὶ ψυχοκτόνο αἵρεση, καὶ ἀσφαλῶς ἡ στάση τους αὐτὴ ἐκλαμβάνεται καὶ ὡς διαμαρτυρία ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν. Καὶ στὸ κάτω κάτω τῆς γραφῆς δὲν ἦταν ἡ στάση τοῦ π. Νικολάου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποτείχιση του, μία συνεχὴς στάση δίκαιης ἀλλὰ ἀναποτελεσματικῆς ὡς πρὸς τὴν καθιέρωση τῆς αἱρέσεως διαμαρτυρίας; 

Αὐτὴ ἡ διαμαρτυρία συνεχίζεται τώρα καὶ μετὰ τὴν ἀποτείχιση; 

Ποῦ ὑπάρχει, τελικά, στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων αὐτὴ ἡ νεόκοπη διδασκαλία; 

Ποῦ ὑπάρχει ὁ ὅρος «διαμαρτυρία» ἐνάντια στὴν αἵρεση στὴν πατερικὴ διδασκαλία; 

Ποιός Ἅγιος δίδαξε τέτοια στάση; 

Οἱ μόνοι διαμαρτυρόμενοι ποὺ ξέρουμε εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας. 

Πῶς μποροῦμε –ἀνακοίνωσε ἡ τριὰς τῶν πατέρων αὐτῶν– νὰ μνημονεύσουμε τὸν Ἄνθιμο καὶ τὸν Λαγκαδᾶ, ἀφοῦ αἱρετίζει; 

Καὶ ἀμέσως μετὰ λένε-συμβουλεύουν τοὺς πιστοὺς νὰ πηγαίνουν στοὺς «παραδοσιακοὺς» ἱερεῖς ποὺ ὅμως μνημονεύουν τοὺς ἴδιους αἱρετίζοντες Ἄνθιμο καὶ Λαγκαδᾶ λόγω «οἰκονομίας». Ἡ οἰκονομία ὅμως, ἐφαρμοζόμενη, πρέπει κανονικὰ νά σώζει καὶ ὄχι νὰ σπρώχνει τοὺς ἄλλους σὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι λόγῳ κινδύνου ἔφυγαν. 

Ἐκτὸς ἂν πηγαίνουν καὶ αὐτοὶ μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιό τους στὶς λειτουργίες, ποὺ μνημονεύονται αὐτοὶ, τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι δὲν μνημονεύουν!

Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι ἀνακοίνωσε ὁ π. Νικόλαος, ποὺ ἐλπίζει, ὅτι θὰ μετανοήσουν καὶ θὰ κατηχηθοῦν καὶ θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους. Ἄρα δέχεται ὁ. π. Νικόλαος, ὅτι αὐτὴν τὴν στιγμὴ οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ἄσχετοι καὶ ἀκατήχητοι, ἀφοῦ ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ φθοροποιὸ ἔργο μιᾶς αἵρεσης δεκαετιῶν! 

Ἢ ὅτι εἶναι ἀμετανόητοι, ἀφοῦ τὸ ἔχουν ἀντιληφθεῖ, ἀλλὰ παραμένουν στὴν κοινωνία λόγῳ δειλίας ἢ συμφερόντων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς συνεπισκόπους τους! 

Καὶ ἐλπίζει, ὅτι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν πειστεῖ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὴν διδασκαλία τους, τὴν ὁποία ἔχουν διαγράψει ἔμπρακτα ἀπὸ τὴν ζωή τους, θὰ ἀκούσουν καὶ θὰ συνετιστοῦν ἀπὸ τὴν «διαμαρτυρία» καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἰδίου ἢ καὶ τῆς βιντεϊκῆς τριάδος; 

Νὰ λοιπόν, ποὺ θέτουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ὑπεράνω τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ τρεῖς νέο-πατέρες. 

Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι -ἀνακοίνωσε ἡ τριάς- ποὺ ὑποστηρίζουν τὸ σχέδιο τῆς κυβέρνησης γιὰ τὶς ἔμφυλες ταυτότητες καὶ καταδικάζει τὶς ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς συνάξεις τους. 

Αὐτὰ τὰ ξέρει ἡ τριὰς καὶ δὲν τὰ ξέρουν οἱ ἄλλοι «καλοὶ» Ἐπίσκοποι, τοὺς ὁποίους ὑποστηρίζει; 

Καὶ ἀφοῦ τὰ ξέρουν ποῦ εἶναι οἱ ἀντιδράσεις τους; 

Ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δὲν συνυπῆρχαν σὲ μία Ἱερὰ Σύνοδο εἰρηνικὰ καὶ συλλειτουργούντας ἐπὶ δεκαετίες –ὅπως σήμερα– αἱρετίζοντες καὶ ὀρθοτομοῦντες Ἐπίσκοποι. 

Ἄρα ὅλοι εἶναι συμμέτοχοι στὸ ἀνίερο ἔργο ποὺ λαμβάνει μέρος καὶ σ’ αὐτοὺς μᾶς συμβουλεύει ἡ τριὰς νὰ πηγαίνουμε νὰ λειτουργούμαστε καὶ νὰ τοὺς μνημονεύουμε.

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι τὸ ἱερατεῖο δὲν εἶναι ἄξιο ἐμπιστοσύνης καὶ τὸ κατηγορεῖ γιὰ ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς συμφωνίες καὶ ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς καταπατήσεις τοῦ δόγματος στὴν χειρότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ παράλληλα λέει στοὺς πιστοὺς νὰ πηγαίνουν σὲ αὐτοὺς τοὺς ἱερεῖς, ποὺ δὲν εἶναι φανερὰ οἰκουμενιστὲς, ἄρα εἶναι εἴτε κρυφοὶ εἴτε λόγοις ἀλλὰ ἄνευ πράξεων ἀγωνιστές, ἀφοῦ οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς, οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι τὴν Σύνοδο τελοῦν ὑπὸ διωγμό. 

Γιατὶ οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς καὶ ἀντίμαχοι τῆς αἱρέσεως, κατὰ τὸ «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται», διώκονται. 

Μιλάει, στὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βίντεο ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, γιὰ ἕναν ἀνώνυμο ἁγιορείτη (ὄνομα δὲν ἕχει) ποὺ λέγεται νὰ εἶπε, ὅτι θὰ ἀσχοληθεῖ μόνο μὲ τοὺς ζηλωτές· καὶ ἀπαντάει ὁ π. Νικόλαος «Τί λὲς ρέ;». Ρέ!!! εἶναι ὁ χαρακτηρισμὸς γιὰ αὐτὸν τὸν ἁγιορείτη. 

Ἀλλὰ γιὰ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς κάνει ἀναφορὲς γιὰ μετάνοια ὁ π. Νικόλαος, καὶ λέει, ὅτι ἀνήκουν ἀκόμα στὸ «ἀνάκτορο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει κακὰ ὑδραυλικά, ἀλλὰ αὐτὰ ἀνήκουν ἀκόμα στὸ ἀνάκτορο». 

Πάλι νέες ὁρολογίες, πάλι νέα παραδείγματα.

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι Ἐπίσκοποι ποὺ αἱρετίζουν ἀλλὰ καὶ ἄλλοι μὲ ὀρθόδοξα φρονήματα. Τελικὰ κατὰ τὰ λεγόμενα τῆς βιντεϊκῆς τριᾶδος μόνο πέντε ἕξι Ἐπίσκοποι αἱρετίζουν. Ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἄλλα δείχνουν. 

Γιατὶ ἂν ὑπάρχουν ἀκόμα Ἐπίσκοποι μὲ ἀκόμα ὀρθόδοξο ἀγωνιστικὸ φρόνημα, πῶς δημοσιεύθηκαν κείμενα –βλέπε καὶ τὸ κείμενο «πρὸς τὸν λαό»– , τὰ ὁποῖα καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι ἀναδείξατε ὡς κατάπτυστα, πῶς γίνονται δογματικὲς διαστρεβλώσεις καὶ παραβάσεις τῶν Κανόνων ἀπὸ Ἐπισκόπους ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἔχει καταδικασθεῖ, πῶς οἱ «ὑμέτεροι ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι συλλειτουργοῦν μὲ αὐτούς, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς καταδικάζετε ὡς αἱρετίζοντες; 

Πάλι ὅπως καὶ πρὶν τὴν ἀποτείχισή σας παραλλάσετε τὰ δεδομένα, μήπως πρὸς ὄφελος προσωπικὸ καὶ μερικῶν Ἐπισκόπων καὶ ἂν ὄχι πρὸς τί; 

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν δώσει δικαιώματα καθαίρεσης στοὺς Ἐπισκόπους. Τότε, ἂν δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν δώσει δικαιώματα, γιατί ἔχει κάνει ἡ τριὰς ἀποτείχιση; 

Τί παραπάνω πρόσθεσε μὲ τὴν ἀποτείχιση στὶς ἕως τώρα διαμαρτυρίες της; Ἁπλῶς ἕνα σώου ἐντυπώσεων;

Λέει ὁ π. Νικόλαος, πὼς δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν βγεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 

Ἄρα γιὰ τὸν π. Νικόλαο, τὸν π. Φώτιο, τὸν π. Θεόδωρο οἱ Ἁγιορεῖτες ποὺ λειτουργοῦν καὶ λειτουργοῦνται στὰ μοναστήρια τους εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 

Οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς (Ναὶ «πατερικὴ» τριάς, ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖς νὰ τὸ ἀποκρύψεις ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἱερεῖς ἐκτὸς ἀπὸ ἐσένα ποὺ ἔχουν ἀποτειχισθεῖ. Ἐξήγησε στὸν κόσμο παρακαλοῦμε γιατὶ τόσο συνειδητὰ δὲν τοὺς ἀναφέρεις ποτέ;) ἐν Ἑλλάδι, ποὺ λειτουργοῦν εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 

Οἱ ἀποτειχισμένοι πιστοὶ ποὺ δὲν λειτουργοῦνται στοὺς ναοὺς τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Ἂν ὅμως οἱ Ἁγιορεῖτες εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, πῶς συμφώνησαν μὲ αὐτοὺς νὰ κάνουν αὐτὴ τὴν ἀπὸ κοινοῦ Ἡμερίδα, διατηρώντας ἡ κάθε πλευρὰ διαφορετικὴ στάση: οἱ μὲν νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ οἱ ἄλλοι νὰ μὴν ἐκκλησιάζονται σὲ Οἰκουμενιστές; 

Τί διαφορετικὸ λένε οἱ Οἰκουμενιστές; 

Ὁ καθένας νὰ κρατεῖ τὰ δικά του πιστεύματα, ἀλλὰ νὰ ἀποτελοῦν μιὰ Ἐκκλησία; 

Δὲν εἶναι αὐτὸ ἡ ἀποθέωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ὑπογραφὴ τῆς τριάδος τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν πατέρων;

Ὁ Ἅγ. Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ὅμως ἐξηγώντας τὸν Παύλειο λόγο «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται» λέει, ὅτι οἱ διωγμοὶ δὲν σχετίζονται μόνο μὲ τὶς ἐνέργειες τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἐναντίων τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς θλίψεις, τὶς στερήσεις καὶ τοὺς πειρασμούς, πού θὰ βιώσουν οἱ πιστοὶ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν καὶ δὴ ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους! 

Ἡ λέξη ὅμως «θέλοντες» δηλώνει, ὅτι οἱ πιστοὶ ἐλευθέρως διάλεξαν τὴν ὁδὸ τῶν θλίψεων, τῶν στερήσεων καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο θὰ δικαιωθοῦν ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ οἰκονομία ποὺ προτείνει ἡ τριάς, πῶς συμφωνεῖ μὲ αὐτὴν τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων; Ἢ δὲν φόραγε καὶ ὁ Ἅγιος παντελόνια;

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Τι είναι στ' αλήθεια Πάσχα; (διδαχή από τον Άγιο. Πορφύριο)

Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφύριου, όπως τα έζησα μια Τρίτη της Διακαινησίμου στο κελάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρακάλεσε να μην φύγω. 

Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπο του. 

Με ρώτησε:

-Ξέρεις το τροπάριο που λέει "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...";

-Ναι γέροντα, το ξέρω.

-Πες το. Άρχισα γρήγορα - γρήγορα. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον".

-Το κατάλαβες;

-Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

-Τίποτε δεν κατάλαβες βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης… 

Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο. Ο Χριστός με την Ανάσταση Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.

Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.

Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο, στη Ζωή. Γι' αυτό σήμερα "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν". Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; 

Σήμερα γιορτάζουμε την "απαρχή" της "άλλης βιοτής, της αιωνίου" ζωής κοντά Του.

Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

-Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος και νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις και Ανάσταση του Χριστού μας.

Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μεις να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του... Τι ευτυχία η Ανάσταση! "Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον". 

Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι, να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα.

Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και την δική μας.

Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.

-Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. 

Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο.

Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. 

Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. 

Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου' σφιξε το χέρι λέγοντας:

-Σου εύχομαι να "σκιρτάς" από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο μας πέρασε ο Αναστάς Κύριος, "ο μόνος ευλογητός των Πατέρων"... Ψάλε τώρα και το "Χριστός Ανέστη".

Υστερόγραφο δικό μου: "αληθώς Ανέστη"!!!

(Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Ιατρικής, αναδημοσίευση από το περιοδικό "Σύναξη - Πάσχα 1994)

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει...

Είναι κάτι ψυχές που σήμερα το βράδυ δεν θα κατέβουν απο τον Σταυρό. 

Που δεν μπορούν να συμμεριστούν την χαρά της Αναστάσεως. Θέλουν μα δεν σκάει το γέλιο στα χείλη τους. Θέλω να τους πω λοιπόν ότι όλοι μας έχουμε περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμασταν να βρούμε το άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα μας. 

Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι. 

Σας καταλαβαίνω. Όμως ένα πράγμα θέλω να θυμάστε και να είστε βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα έρθει η μέρα που θα γελάσετε πάλι και θα χαρείτε. Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει, να το θυμάστε. 

Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο.

Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται πλήγμα αφού η παντοδυναμία τους, η απειλή τους τερματίζει. Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά χωρά ξανά η ζωή, το νόημα, η ανάσταση. 

Μετα Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την ζωή. 

Οσο, μα όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει…

http://plibyos.blogspot.gr

Ἡ Ἀνάστασις

Τί εἶναι αὐτό, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ καὶ φιλέορτοι καὶ φιλόχριστοι; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ μεγάλη λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ τόση φωταγωγία καὶ χαρά; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὴν Ἐκκλησία ν᾿ ἀστράφτει τόσο πολύ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λάμπρυνε τὴν οἰκουμένη; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε νὰ δημιουργηθεῖ τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση;...

Χθὲς ἤμασταν σὲ λύπη καὶ σήμερα σὲ χαρά. Χθὲς σὲ κατήφεια καὶ σήμερα σὲ εὐθυμία. Χθὲς σὲ θρήνους καὶ σήμερα σὲ ἀλαλαγμούς. Ρωτᾶς ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία αὐτῶν καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ προκάλεσε αὐτὴ τὴν τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ λαμπρότητα;

Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ὅλος ὁ κόσμος γέμισε ἀπὸ ἀγαλλίαση. Κατάργησε μὲ τὸ ζωοποιό του θάνατο τὸ θάνατο καὶ ὅλοι ὅσοι βρίσκονταν στὸν ᾍδη ἐλευθερώθηκαν ἀπ᾿ τὰ δεσμά του. Ἄνοιξε τὸν Παράδεισο καὶ τὸν ἔκανε προσιτὸ σὲ ὅλους.

Πόσο, ἀλήθεια, μεγάλο βάθος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ! Πόσο μεγάλο ὕψος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μετρηθεῖ! Πόσο φρικτὸ μυστήριο, ποὺ ὑπερβαίνει τὴ δύναμη τοῦ νοῦ!

Ὑμνοῦν οἱ ἄγγελοι, ἐπειδὴ εὐφραίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Χαίρονται οἱ προφῆτες βλέποντας νὰ ἐκπληρώνονται οἱ προφητεῖες τους. Ὅλη ἡ κτίση ἑορτάζει μαζί μας γιατὶ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὴν ἡμέρα σωτήρια, ἔλαμψε πάλι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.

 Ὅσιος & Ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

(Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία, τόμος 18ος, σελ. 50-51)

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Μερικές σκέψεις, λίγο πριν την ανάσταση ...

Η πατρίδα μας υποθηκεύεται όλο και περισσότερο.

Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα κατακρεουργούνται κάθε χρόνο, όχι από κάποιον άσπλαχνο δυνάστη ή εισβολέα αλλά από τις ίδιες τους τις μητέρες με τις εκτρώσεις.

Άθεοι, ομοφυλόφιλοι και απάτριδες παρελαύνουν "περήφανοι" στην Ελλάδα.

Όλο και περισσότερα ισλαμικά μπουλούκια πλημμυρίζουν την πατρίδα μας .. χωρίς ΚΑΝΕΝΑΣ να αντιδράει (κάτι απειροελάχιστες φωνές, όπως τότε, το 1453, με τους Ανθενωτικούς .. που μάταια προσπαθούσαν να ξυπνήσουν συνειδήσεις)

Το χειρότερο όλων, η προδοσία της Ορθόδοξης πίστης μας δεν έχει προηγούμενο: από τον περασμένο Ιούνιο (2016) η Ορθόδοξη εκκλησία αποδέχθηκε την αίρεση επίσημα. 

Είμαστε αιρετικοί και με τη βούλα πλέον. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν με δεσποτικές μήτρες και ποιμαντορικές ράβδους, σιώπησαν.

Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε πλέον;

Για να έρθει η Ανάσταση, πρέπει να διαβούμε τον Γολγοθά, αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (μόλις καμιά 10αριά ιερωμένοι στην Ελλάδα, μερικές δεκάδες αγιορείτες και λίγες εκατοντάδες πιστών), ακόμη και οι πιο ευλαβείς ιερωμένοι, πασχίζουν να τον αποφύγουν για να μην ρισκάρουν την σιγουριά του δημοσίου υπαλλήλου ..

Χωρίς Σταυρό, πως να 'ρθει η Ανάσταση;

Πέρα από μερικά ακόμη κιλά κρεατοφαγίας και λιχουδιών, ποια "Ανάσταση" περιμένουμε; σε ποια "Ανάσταση" ελπίζουμε; 

Να φροντίζει ο Θεός να μην χάσουμε τον ευδαιμονικό μας "παράδεισο";

Συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαν προ Χριστού: «φάγωμεν καί πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν»..

http://scripta---manent.blogspot.gr

Τί είχε πει ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το φετινό Πάσχα!

«ΘΑ΄ΡΘΟΥΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΕΣ 

Η ΜΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ…»

Το έτος 2017 που διανύουμε, συμπίπτει το Πάσχα των Ρωμαιοκαθολικών με το δικό μας Ορθόδοξο Πάσχα, στις 16 Απριλίου. Την επόμενη φορά που θα συμπέσει είναι μετά από 8 χρόνια το 2025. Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 2018 με το παλιό ημερολόγιο όμως συμπίπτει παρά μια ημέρα ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου με το Πάσχα.

Με το παλιό λοιπόν ημερολόγιο, το Μεγάλο Σάββατο του 2018 είναι 25 Μαρτίου, του Ευαγγελισμού δηλαδή και τη Κυριακή είναι 26 Μαρτίου, Κυριακή του Πάσχα.
Θα έχουμε δηλαδή και πάλι διπλή πασχαλιά.

Εύλογα λοιπόν θα διερωτάσθε πότε θα έρθει το ποθούμενο, το 2017, το 2018 ή το 2025;

http://scripta---manent.blogspot.gr

Αλλο λέων και άλλο χαμαιλέων

"....Ἐπειδή, λοιπόν, ...., ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος καί ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελικό λόγο, «οὐκ οἴδατε τήν ὥραν οὐδέ τήν στιγμήν τοῦ θανάτου», ἐξαιτίας αὐτοῦ Σᾶς προτρέπουμε καί Σᾶς συμβουλεύουμε νά σπεύσετε νά ἔλθετε στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προτοῦ ἔλθει τό τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς Σας. 

Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός Σᾶς δέχεται μέ ἀνοικτές ἀγκάλες! Χαρά θά γίνει καί στή γῆ ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, χαρά θά γίνει καί στούς Οὐρανούς ἀπό τούς Ἀγγέλους γιά τήν εἴσοδό Σας στήν μοναδική καί ἀληθινή Ἐκκλησία!...."

"....Εὐχόμαστε ἡ ἄκτιστος Θεία Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά φωτίσει τόν νοῦ Σας, νά Σᾶς ἐνισχύσει καί νά Σᾶς ἐνδυναμώσει, γιά νά ἀποτινάξετε καί νά ἀποσκορακίσετε τόν ὕπνο τῆς πλάνης καί τῆς ραθυμίας καί νά προσέλθετε στίς ἀγκάλες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας....."μακράν τῆς πολυπλοκάμου πλάνης (ἰδού καί ἡ πλάνη) τοῦ "ἀχρικαιρισμοῦ", τοῦ καιροσκοπισμοῦ καί, κυρίως, τοῦ παναιρετικοῦ, θεωρητικοῦ καί πρακτικοῦ, ἀντιχρίστου καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ! Ἀμήν. 

Καλή Ἀνάσταση!

επιστροφή σωτηρία

http://scripta---manent.blogspot.gr

ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ

H PILI PROS TO THEO

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις… χίλιες σκέψεις!

ΣΚΟΤΑΔΙ Σ᾽ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ

 Ἡ πιὸ ἱερὴ ὥρα τοῦ κόσμου. Ἡ πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἱστορίας του. Ἡ ὥρα ποὺ πέθαινε ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός! Ἐγκαταλελειμμένος, ὑβρισμένος, σταυρωμένος. Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησε μὲ ἄπειρη ἀγάπη. Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἦλθε νὰ σώσει. Ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους. Τὸ αἷμα Του πότισε τὴ γῆ καὶ «ἡ γῆ ἐσείσθη». Σεισμὸς στὴ γῆ. Ἔκσταση καὶ στὸν οὐρανό. Τὸ θέαμα τοῦ σταυρωμένου Θεοῦ δὲν τὸ ἄντεχε οὔτε ἡ γῆ οὔτε ὁ οὐρανός. «Ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ὁ ἥλιος τὰς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε», ψάλλουν οἱ ἱεροὶ ὑμνογράφοι.

Μὲ λιτὲς ἐκφράσεις περιγράφουν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια τὸν συγκλονισμὸ τῆς κτίσεως κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου: «Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης» (Ματθ. κζ΄ [27] 45). Ἀπὸ τὴ δωδέκατη ὥρα τὸ μεσημέρι μέχρι τὶς τρεῖς τὸ ἀπόγευμα, δηλαδὴ στὸ διάστημα ποὺ ἦταν κρεμασμένος στὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος, ἔγινε σκοτάδι σ’ ὅλη τὴ γῆ. Δὲν ἦταν ἐξ αἰτίας κάποιου φυσικοῦ φαινομένου αὐτὸ τὸ σκοτάδι. Δὲν ἦταν μιὰ ἔκλειψη τοῦ ἡλίου, διότι τὶς μέρες ἐκεῖνες ἦταν πανσέληνος, καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ ἔκλειψη ἡλίου. Τὸ σκοτάδι ἦταν ὑπερφυσικό.

Ζητοῦσαν ἐπίμονα οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν Σταυρό Του, γιὰ νὰ δείξει τὴ δύναμή Του. Ἐ­κεῖνος ὅμως δὲν κατέβηκε, διότι ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία του. Φανέρωσε ὅμως τὴ δύναμή Του, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰω­άννης ὁ Χρυσόστομος, μὲ πολὺ ἐκπληκτικότερο τρόπο. Διότι ἀπὸ τὸ νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν Σταυρὸ εἶναι πολὺ θαυμαστότερο, ἐνῶ εἶναι στὸ Σταυρό, νὰ συγ­κλονίζει ὅλη τὴν κτίση.

Ἐπιπλέον δίνει μιὰ εὐκαιρία στοὺς σταυρωτές Του νὰ καταλάβουν Ποιὸς πράγματι εἶναι καὶ τί ἐκεῖνοι ἐπιχείρησαν νὰ κάνουν. «Ὀργιζομένου γὰρ ἐπὶ τοῖς τολμωμένοις ἦν τὸ σκότος ἐκεῖνο», συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Τὸ σκοτάδι ἐκεῖνο φανέρωνε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅσα τόλμησαν νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας τους καὶ σὲ μετάνοια. Καὶ πράγματι, ἀρκετοὶ μετενόησαν καὶ ἐπέστρεψαν στὴν πόλη «τύπτοντες ἑαυ­τῶν τὰ στήθη» (Λουκ. κγ΄ [23] 48).

Ἐπαναστάτησε ἡ κτίση γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸν Κτίστη καὶ Δημι­ουργό της. Τὴν ὥρα τὴ φρικτὴ τῆς Σταυρώσεως «τὰ πάντα συνέπασχον τῷ τὰ πάν­τα κτίσαντι». Ὑπέφεραν τὰ πάντα μαζὶ μὲ Ἐκεῖνον ποὺ ἔκτισε τὰ πάντα. Καὶ ὁ ἥλιος, ποὺ δὲν ἀντίκρισε ποτὲ τέτοιο φρικτὸ ἔγκλημα πάνω στὴ γῆ, δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ ἄπλετο καὶ ζωογόνο φῶς του, «μὴ φέρων θεάσασθαι Θεὸν ὑβριζόμενον». Δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει τὸν Θεὸ νὰ περιφρονεῖται, νὰ ὑβρίζεται καὶ νὰ πεθαίνει ἐξουθενωμένος πάνω στὸ Σταυρό. Κατέβασε τὸ πρόσωπό του, σκυθρώπασε, ἔκρυψε τὶς ἀκτίνες του καὶ σκοτάδι ἔγινε τὸ καταμεσήμερο σ’ ὅλη τὴ γῆ!

Ὅταν γεννήθηκε Αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, μέσα στὴ νύχτα ἔλαμψε φῶς θεῖο, λαμπρὸ καὶ ὑπερκόσμιο ποὺ περικύκλωσε καὶ φώτισε τοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεέμ, καὶ ἀστέρι φωτεινὸ ὁδήγησε τοὺς Μάγους τῆς ἀνατολῆς νὰ ἔλθουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν. Τώρα ποὺ πεθαίνει πάνω στὸ Σταυρό, ἐνῶ εἶναι μεσημέρι, σκοτάδι καλύπτει τὴ γῆ!

. Ὥρα φρικτή. Ὥρα μοναδική. Ὁ Χρι­στὸς πεθαίνει. Ἡ κτίση συγκλονίζεται. Ὁ διάβολος συντρίβεται. Ἡ ἁμαρτία νι­κᾶται.

Ὁ Ἐσταυρωμένος τότε ποὺ ἦταν κρεμασμένος πάνω στὸ ἀτιμωτικὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔδωσε τὴ μεγαλύτερη μάχη στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, τὴ μάχη μὲ τὸ κακό, μὲ τὸν αἴτιο τοῦ κακοῦ, τὸν διάβολο, καὶ μὲ τὴν ἁμαρτία.

. Ναί! Πάνω στὸ Σταυρὸ καταλύεται τὸ κράτος τοῦ διαβόλου, διαλύεται τὸ χειρότερο σκοτάδι, τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅσοι καταφεύγουν στὸν Ἐσταυρωμένο, ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ Τὸν ἀκολουθοῦν, ὅσοι προσκυνοῦν τὸν ζωοποιὸ Σταυρό Του, ὁπλίζονται μὲ ἀκαταμάχητη δύναμη, πολεμοῦν τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν νικοῦν.

Σήμερα βλέπουμε τὴν ἁμαρτία νὰ ἐπικρατεῖ καὶ τὸ σκοτάδι της νὰ ἁπλώνεται «ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Ἡ ἀδικία, ἡ στυγνὴ ἐκμετάλλευση, τὸ ἔγκλημα, ἡ τρομοκρατία, ἡ ἀναρχία καὶ ὁ μηδενισμός, ἡ σαρκολατρία, ἡ διαστροφή, ἡ φρίκη καὶ ὁ θάνατος φαίνεται νὰ κυριαρχοῦν παντοῦ. Ἀκόμη καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας νομοθετήματα ἀντίθεα ἀγνοοῦν τὶς αἰωνόβιες Παραδόσεις μας καὶ τὴν πατροπαράδοτη Πίστη μας, εἰσάγουν ξενόφερτες τακτικὲς στὴ ζωή μας καὶ ἀλλάζουν τὰ ἤθη μας.

Φόβος μεγάλος καὶ βαθιὰ ἀπορία κυριαρχεῖ στὶς ψυχές μας: Ποῦ πᾶμε; Ποῦ βαδίζουμε; Ποιὸς θὰ ἀνακόψει τὴν πορεία μας στὸ σκοτάδι ποὺ ἀπειλητικὸ μᾶς κυκλώνει ἀπὸ παντοῦ;

Οἱ ἅγιες μέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ζωντανεύουν στὶς ψυχές μας τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου. Μᾶς ὁδηγοῦν νοερὰ στὸ Γολγοθᾶ. Μᾶς θυμίζουν τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο σκοτάδι ποὺ κάλυψε τὴ γῆ κατὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ ὅλα τὰ σκοτάδια ποὺ κρύβουμε μέσα μας καὶ ποὺ κυριαρχοῦν γύρω μας. Γιὰ νὰ λάμψει τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας καὶ στὸν κόσμο μας. Γιὰ νὰ μὴ νικήσει ὁ θάνατος, ἀλλὰ νὰ κυριαρχήσει ἡ ζωή, ἡ αἰώνια καὶ ἀληθινή, τὴν ὁποία μᾶς ἐξασφάλισε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ζωοποιὸ Σταυρὸ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του.

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

https://christianvivliografia.wordpress.com/

Μυστικός Δειπνος

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν 

ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης– 

Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του 

(Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ· προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει· γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς.

Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότωτων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση · μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι»(Ψαλμ. 115, 4)

Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν Θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο· ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στόν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)

Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει ξνά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »

Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.

Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.

Ὁ Κύριος – ὅπως οἱ Γραφές καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μαρτυροῦν –συχνά ἐπέτρεψε θλίψεις στούς ἀγαπημένους Του καί συχνά ἀπέτρεψε θλίψεις ἀπό αὐτούς, σύμφωνα μέ τούς ἀκατάληπτους δρόμους τῆς Θείας Προνοίας.

Ὅταν ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μέ τό Ποτήριο, ἀπόστρεψε τό βλέμμα σου ἀπό τούς ἀνθρώπους πού σοῦ τό δίνουν·σήκωσε τά ματια σου στόν Οὐρανό καί πές : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μη πίω αὐτό;»

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι». 

Δέν μπορῶ νά ἀρνηθῶ τό Ποτήριο, τήν ὑπόσχεση τοῦ ἐπουρανίου καί αἰωνίου ἀγαθοῦ. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μοῦ διδάσκει τήν ὑπομονή ὅταν λέει : «… διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ιδ΄ 22). 

Πῶς μπορεῖ κανείς νά ἀρνηθεῖ τό Ποτήριο πού εἶναι ὁ τρόπος νά κερδίσεις τήν Βασιλεία καί νά αὐξηθεῖς μέσα σ’ αὐτήν; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι – τή δωρεά τοῦ Θεοῦ.

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ μέγας Παῦλος γράφει πρός τούς Φιλιππησίους, «ὅτι ἡμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνο τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλ. α', 29).

Λαμβάνεις τό Ποτήριο τό ὁποῖο φαινομενικά προέρχεται ἀπό ἀνθρώπινα χέρια. Τί σέ νοιάζει ἐσένα ἄν αὐτός πού σοῦ τό δίνει ἐνεργεῖ δίκαι ἤ ἄδικα; Ὡς ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἔγνοια σου εἶναι νά φέρεσαι ἐνάρετα· νά λάβεις τό Ποτήριο μέ εὐγνωμοσύν πρός τό Θεό καί μέ ζωντανή πίστη καί γενναῖα νά τό πιεῖς ὡς τόν πάτο.

Λαμβάνοντας τό Ποτήριο ἀπό ἀνθρώπινα χέρια, θυμήσου ὅτι εἶναι Ποτήριο ἀπό Αὐτόν, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μόνο ἀθῶος ἀλλά καί πανάγιος. Σκεπτόμενος αὐτό, θυμήσου καί ἐσύ καί οἱ ἄλλοι πάσχοντες ἁμαρτωλοί, τά λόγια πού ὁ μακάριος καί φωτισμένος ληστής στά δεξιά τοῦ ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου εἶπε «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν … μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιελεία σου» (Λκ. κγ΄, 41 – 42)

Καί τότε στρεφόμενος πρός τούς ἀνθρώπους θά τούς πεῖς: Μακάρι ἐσεῖς πού εἶστε τά μέσα τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι ἐσεῖς ἀπό τοῦ νῦν καί ἔως τοῦ αἰῶνος! (Ἄν δέν εἶναι σέ θέση νά κατανοήσουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους σας, μή ρίχνετε τούς πολύτιμους μαργαρίτες σας τῆς ταπείνωσης κάτω ἀπό τά πόδια ἐκείνων πού δέν μποροῦν νά τούς ἐκτιμήσουν, ἀλλά πεῖτε αὐτούς τούς λόγους νοερά, στήν καρδιά σας).

Μ’ αὐτό καί μόνο θά ἐκπληρώσεις τήν ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου πού λέει: «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς» (Ματθ. ε΄, 44).

Γιά ἐκεῖνους πού σ’ ἔχουν προσβάλει καί σ’ ἔχουν ἐξοργίσει, προσευχήσου στόν Κύριο ὅ,τι ἔχουν κάνει γιά σένα νά ἀνταμοιφθεῖ μέ μιά προσωρινή εὐλογία καί μέ αἰώνια ἀνταμοιβή σωτηρίας, καί ὅταν αὐτοί θά στέκονται ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ γιά νά κριθοῦν, νά μετρηθεῖ γι’ αὐτούς ὡς πράξη ἀρετῆς. Παρόλο πού ἡ καρδιά σου δέν θέλει νά ἐνεργεῖ ἔτσι, βίασέ την. Γιατί μόνο ὅσοι ἀσκοῦν βία στήν ἴδια τους τήν καρδιά, γιά νά ἐκπληρώνουν τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦν νά κληρονομήσουν τόν Οὐρανό.

Ἁγίου Ἰγνατίου Brianchaninov

http://www.imaik.gr/

Ένα φιλί γεμάτο προδοσία....

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη. Φιλάει προδοτικά γιατί ποτέ η καρδιά του δεν σαρκώθηκε στα χείλη του. Είχε μπερδέψει μέσα του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, την αγάπη με την ανάγκη, τον πόθο με το πάθος και τον έρωτα με την συνδιαλλαγή. Όταν φιλάς κοινωνάς την ζωή σου με την ζωή κάποιου άλλου που επέλεξες να ακολουθήσεις και να παραδοθείς δίχως κρατούμενα και βερεσέδια. Ο Ιούδας δεν μπορεί να το πράξει γιατί για εκείνον η αγάπη είναι ανάγκη. 

Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος. Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

Τις περισσότερες φορές δεν αγαπάμε τον άλλο γι αυτό που είναι, μα για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι. Γι αυτό ο Ιούδας όταν νιώθει ότι δεν ικανοποιούνται οι εγωτικές επιδιώξεις και ναρκισσιστικές επιθυμίες του, προδίδει τον Χριστό με ένα φιλί. Έτσι για να θυμόμαστε ότι η προδοσία φιλάει «υπέροχα». Αχ και να ξέραμε πόσοι μας πρόδωσαν με ένα φιλί. 

Πόσοι την ώρα που μας φιλούσαν μας μισούσαν, και την ώρα που μας αγκάλιαζαν μας φυλάκιζαν.

http://plibyos.blogspot.gr

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις… χίλιες σκέψεις!

Ευλογημένος ο Ερχόμενος

Εκείνος που έχει θρόνο τον ουρανό και υποπόδιο τη γη, ο γυιός του Θεού και ο Λόγος του ο συναΐδιος, σήμερα τα­πεινώθηκε και ήρθε στη Βηθανία απάνω σ' ένα που­λάρι. Και τα παιδιά των Εβραίων τον υποδεχθήκανε φωνάζοντας: «Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, ο βασιλιάς του Ισραήλ».

Οι πολέμαρχοι του κόσμου, σαν τελειώνανε τον πόλεμο και βάζανε κάτω τους οχ­τρούς τους, γυρίζανε δοξασμένοι και καθί­ζανε απάνω σε χρυσά αμάξια για να μπούνε στην πολιτεία τους. Μπροστά πηγαίνανε οι σάλπιγγες κι οι σημαίες κ' οι αντρειωμένοι στρατηγοί και πλήθος στρατιώτες σκεπα­σμένοι με σίδερα άγρια και βαστώντας φονικά άρματα γύρω σ' ένα αμάξι φορτωμένο με λογής λογής αρματωσιές και σπαθιά και κοντάρια παρμένα από το νικημένο έθνος.

Όλοι οι πολεμιστές ήτανε σαν άγρια θηρία σιδεροντυμένα, τα κεφάλια τους ήτανε κλει­δωμένα μέσα σε φοβερές περικεφαλαίες, τα χοντρά και μαλλιαρά χέρια τους ήτανε μα­τωμένα από τον πόλεμο, τα γερά ποδάρια τους περπατούσανε περήφανα και τεντωμέ­να, σαν του λιονταριού που ξέσκισε με τα νύχια του το ζαρκάδι και τανύζεται με μουγκρητά και φοβερίζει τον κόσμο. Ύστερα ερχότανε το χρυσό τ' αμάξι του πο­λεμάρχου, που καθότανε σ' ένα θρονί πλου­μισμένο μ' ακριβά πετράδια, περήφανος, ακατάδεχτος, φοβερός, που δεν μπορούσε να τον αντικρύσει μάτι δίχως να χαμηλώσει και βα­στούσε το τρομερό σκήπτρο του, που κάθε σάλεμά του ήτανε προσταγή, δίχως ν' ανοίξει τα στόμα του αυτός που το κρατούσε.

Άλο­γα ανήμερα, ήτανε ζεμένα σ' αυτά τ' αμάξι, με λουριά χρυσοκεντημένα με γαϊτάνια και περπατούσανε κι αυτά καμαρωτά και περή­φανα σαν τους ανθρώπους. Ένα κορίτσι έμορ­φο σαν νεράιδα, μεταξοντυμένο, βαστούσε ένα χρυσό στεφάνι απάνω από το κεφάλι του νικητή, κι άλλα κορίτσια κι αγόρια ρίχνανε λιβάνια κι άλλα μυρουδικά σε κάποια με­γάλα θυμιατήρια όμοια με μανουάλια.

Από πίσω έρχόντανε οι σκλάβοι άντρες και γυ­ναίκες κι όποιοι ήτανε άρρωστοι και λαβω­μένοι, τους σέρνανε και τους χτυπούσανε οι στρατιώτες. Όση δόξα είχανε αυτοί που πηγαίνανε μπροστά, άλλη τόση καταφρόνε­ση και δυστυχία είχανε όσοι ακολουθούσανε από πίσω. Αυτοί ήτανε δεμένοι με σκοινιά και μ' αλυσίδες, πολλοί πιστάγκωνα, κουρε­λιασμένοι, πληγιασμένοι, κίτρινοι σαν πεθα­μένοι από τα μαρτύρια κι από την αγρύ­πνια. Πολλοί ήτανε μισόγυμνοι κ' οι πλά­τες τους ήτανε μελανιασμένες από το βούνευρο. Ανάμεσά τους ήτανε γυναίκες, παρθέ­νες ντροπιασμένες, κλαμένες μανάδες με αθώα μωρά στην αγκαλιά τους, γρηές που βαστούσανε τα εγγόνια τους από το χέρι, όλες κατατρομαγμένες σαν τα αρνιά που τα πάνε στον μακελάρη. Γύρω ο κόσμος έκανε σαν τρελλός και φώναζε και δόξαζε τον νι­κητή κι από πολλά στόματα τρέχανε αφροί. Αλαλαγμός έβγαινε σαν καπνός απ' όλη την πολιτεία. Αυτή την παράταξη τη λέγανε «θρίαμβο».

Έναν τέτοιον θρίαμβο έκανε κι ο Χρι­στός σήμερα, ο άρχοντας της ειρήνης και της αγάπης. Μα, όπως τα άλλαξε όλα και τα έκανε ανάποδα απ’ ό,τι συνηθίζανε οι άνθρωποι, έτσι κι ο θρίαμβος που έκανε, ήτανε θρίαμβος της φτώχειας και της ταπεί­νωσης. Ο Ρωμαίος ύπατος ήτανε καθισμένος απάνω σε θρόνο και σε χρυσό αμάξι, μα ο Χριστός ήτανε καβαλικεμένος απάνω σ' ένα πουλάρι, σ' ένα γαϊδουρόπουλο, πούνε το πιο ταπεινό και καταφρονεμένο ανάμεσα στα ζώα.

Κι' ο ίδιος ήτανε ταπεινός, πράος, ήσυχος, φτωχοντυμένος, κατά την προφητεία που έλεγε: «Είπατε τη θυγατρί Σιών· Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι πράος και επιβεβηκώς επί όνον και πώλον, υιόν υποζυ­γίου». Το χέρι του δεν βαστούσε σκήπτρο, αλλά βλογούσε τον κόσμο. Από πόλεμο ερ­χότανε και κείνος, μα έναν πόλεμο πολύ δυσκολοκέρδιστον, πόλεμο καταπάνω στην κα­κία και στην ψευτιά και στην υποκρισία και στη φιλαργυρία. Και δεν πήγαινε να ξεκου­ραστεί απ’ αυτόν τον πόλεμο, αλλά πήγαινε ν' αρχίσει άλλον, πιο σκληρόν, και να στεφανωθεί μ' αγκαθένιο στεφάνι και να δαρθεί και να περιπαιχθεί και στο τέλος να καρφωθεί απάνω σ' ένα ξύλο σαν κακούρ­γος.

Δεν ήτανε τριγυρισμένος από αγριεμέ­νους υποταχτικούς, αλλά από άκακους ψα­ράδες, καταφρονεμένους σαν και κείνον. Κι ούτε έσερνε από πίσω του σκλάβους τυραννισμένους, αλλά ανθρώπους που τους ελευ­θέρωσε από τη σκλαβιά του διαβόλου και πεθαμένους που αναστηθήκανε από τη φωνή του. Σάλπιγγες και τούμπανα δεν φωνάζανε για να τον δοξάσουνε, αλλά παιδιά αθώα που συμβολίζανε την απλότητα που έχουνε οι χριστιανοί και που φωνάζανε «Ευλογη­μένος ο ερχόμενος» και κρατούσανε αντί για σημαίες και για μπαϊράκια κλαδιά πράσινα των δέντρων. Κλαδιά χλωρά και ρούχα στρώνανε χάμω για να πατήσει το γαϊ­δούρι και να περάσει. Κι αυτό το βλογημένο πήγαινε με σκυμμένο το κεφάλι, ταπεινό, ανήξερο, σηκώνοντας τον Χριστό που καθότανε πρωτύτερα απάνω στα τρομερά εξαφτέρουγα σεραφείμ που είναι από φωτιά. Δεν αξιώθηκε να τον σηκώσει κανένα χρυσό αμάξι, μητε άλογο άκριβοσελωμένο, μητε καμμιά κούνια που να τη βαστάνε αντρειω­μένοι βαστάζοι, αλλά τον σήκωνε το γαϊ­δούρι. Ποιο μάτι δεν δακρύζει άμα συλλο­γιστεί αυτό το μυστήριο!

Ο Χριστός ανα­ποδογύρισε όσα είχε για σωστά και για α­ληθινά ο αμαρτωλός ο άνθρωπος. Ποιος όμως είναι σε θέση να νοιώσει την ελευθερία που μας έφερε και να ακολουθήσει το που­λάρι με το σκοινένιο καπίστρι κι όχι τ' αφρισμένα τάλογα που χλιμιντράνε καμαρω­τά και να μη μπει στη Ρώμη με τα πολλά τα είδωλα, παρά να μπει μαζί με τον βασι­λιά της ειρήνης στην Απάνω Ιερουσαλήμ;

Πολλοί, που είναι σοβαροί άνθρωποι, θα πούνε πως δεν τα καταλαβαίνουνε αυτά και πως τα παιδιά παιδιακίζουνε κ' οι άντρες αντρειεύουνται. Τα ίδια λέγανε κ' οι αρχιε­ρείς κ' οι σπουδασμένοι. «Ιδόντες δε οι αρχιερείς και γραμματείς τα θαύματα α εποίησε και τους παίδας κράζοντας εν τω ιερώ και λέγοντας: Ωσαννά τω υιω Δαυίδ, ηγανάκτησαν και είπον αυτώ: Ακούεις τι ούτοι λέγουσιν; Ο δε Ιησούς λέγει αυτοίς: Ναι· ουδεποτε ανέγνωτε ότι «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον;» Και καταλιπών αυτούς εξήλθεν έξω της πό­λεως». Οι αρχιερείς κ' οι γραμματείς διαβάσανε τον ψαλμό του Δαυίδ που έλεγε πως θα προϋπαντήσουνε τον Χριστό τα νήπια και δεν πιστέψανε ωστόσο σ' αυτόν που υμνολογούσανε. Αμή εμείς που διαβάσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο και τον ψαλμό κι αυτά που είπε ο Χριστός στους Εβραίους, δεν θα κριθούμε πιο αυστηρά αν δεν τον πιστέψου­με; Η ματαιότητα κ' η περηφάνεια μάς κάνουνε να μην καταδεχόμαστε να παμε μαζί με τη φτωχή συνοδεία του, ντρεπόμα­στε να ακολουθήσουμε ένα αρχηγό που πάει καβαλικεμένος απάνω σ' ένα γαϊδούρι. Τα ταπεινά, τα φτωχικά, δεν τα θέλουμε. Μα μπορεί να γίνει χριστιανός όποιος δεν α­γαπά αυτά που αγάπησε ο Χριστός;

Χθες, Σάββατο, ανάστησε έναν πεθαμένο άνθρωπο, τον Λάζαρο. Ποιος ήτανε αυτός ο Λάζαρος; Κανένας επίσημος άνθρωπος, κανένας τρα­νός; Ο Λάζαρος ήτανε φτωχός, χωριάτης, κι όπως λέγει το Ευαγγέλιο, ήτανε φίλος του Χριστού, που είχε φίλους όλους τους ανθρώπους. Έναν φίλο σημειώνει το Ευαγ­γέλιο πως είχε ο Χριστός στον κόσμο, κι αυτός ήτανε φτωχός κι αγράμματος. Μα ποιος από μας αγαπά αυτή την πλούσια φτώχια του Χριστού; Απ' όπου λείπει ο Χριστός, εκεί είναι η φτώχια η αληθινή, όπως απ’ όπου λείπει ο Χριστός λείπει κ' η ζωή η αληθινή και βασιλεύει ο θάνατος. Αυτό θα το καταλάβεις καλώτατα αν γυρί­σεις και δεις γύρω σου κι ακουμπήσεις το κεφάλι σου και συλλογιστείς. Πού είναι εκείνοι οι Ρωμαίοι κ' οι παντοδύναμοι αφέν­τες που κάνανε τους θριάμβους οπού ιστορήσαμε πρωτύτερα; Τι γινήκανε κι αυτοί κι οι μυριάδες που τους προσκυνούσανε και που γονατίζανε μπροστά τους σαν τα καλά­μια που τα γέρνει ο βοριάς; Ποιος τους φέρ­νει στον νου του εξόν κάποιοι που γράφουνε τα ιστορικά εκείνου του καιρού; Κορμιά, ψυχές, θρονιά, διαμαντόπετρες, άλογα, περηφάνειες, φοβέρες, φωνές, όλα πέσανε σ' έναν λάκκο και χαθήκανε και σβύσανε σαν να μη γινήκανε ποτές. Και τι απόμεινε από όλα τούτα στις καρδιές των ανθρώπων; Τί­ποτα κι ακόμα πιο λίγο από τίποτα. 

Πλην ο άνθρωπος είναι άπιστος ακόμη και σ' αυτά που βλέπει και σ' αυτά που πιάνει με τα χέρια του και τραβά τον δρόμο που τραβή­ξανε και κείνοι και σέρνει με ευχαρίστηση το άρμα του Νέρωνα, γιατί είναι «νεύρον σιδηρούν ο τράχηλός του». Τ' αυτιά του εί­ναι σφαλιχτά σε Κείνον που λέγει: «Εγώ ειμί Θεός πρώτος και εις τα επερχόμενα εγώ ειμί. Εγώ βοσκήσω τα πρόβατά μου και εγώ αναπαύσω αυτά». Εκείνος που καθότανε απάνω στο γαϊδούρι, εκείνος είναι ζωντανός μέσα στις απλές ψυχές στον αιώνα κ' είναι για δαύτες θροφή, πηγή αθανασίας, χαρά και αγαλλίαση, κατά τον λόγο που λέ­γει : «Ευφρανθήσεται καρδία ζητούντων τον Κύριον». Ναι, όποιος ένοιωσε τη χαρά του Χριστού, είναι σαν τον πεθαμένο που αναστή­θηκε. Στον κόσμο υπάρχουνε πονεμένοι λογής λογής. Όσοι πονάνε στο κορμί και στην ψυχή κι ο πόνος τους καθαρίζει και τους πηγαίνει στον Θεό, αυτοί είναι οι αγα­πημένοι του Χριστού και περπατάνε στη στράτα του με το φως του το παρηγορη­τικό. Οι άλλοι υποφέρουνε άγονα. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Νυν χαίρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ' ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, ίνα εν μηδενί ζημιωθήτε εξ ημών. Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται· η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Γι' αυτούς που ελπίζουνε στον Θεό, δεν μετάλλαξε ο Χριστός τον άγονον ίδρωτά τους σε ιδρώτα σωτηρίας, «ιδρώτα ιδρώτι», αλλά θρηνούνε και πονάνε παντοτινά σαν τους ειδωλολάτρες, σφαζόμενοι με τα μαχαίρι της μοίρας. Γι' αυτούς δεν άλλαξε ο Χριστός τον ιδρώτα της αγωνίας τους σε ιδρώτα της προσευχής και της ελπίδας. Όποιος δεν πιστεύει στον Χριστό και στο Ευαγγέλιο, είναι πεθαμένος, αφού δεν υπάρχει αληθινή ζωή μέσα του. Γιατί ζωή δεν θα πει να ανασαίνεις και να περπατάς και να τρως και να πίνεις, αλλά να νοιώθεις τη χάρη της αθανασίας. Τότε θα μπορείς να ψάλεις μαζί με τον υμνωδό τούτο το εξαίσιο απολυτίκιο:

«Την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός. Όθεν και ημείς, ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυ­ρίου».

Φώτη Κόντογλου

http://agonasax.blogspot.gr

Γιατὶ π. Θεόδωρε καὶ οἱ σὺν αὐτῷ σκότωσε ὁ Κάϊν τὸν Ἄβελ;

Πολλὲς φορὲς μίλησε ὁ Θεὸς διὰ τῶν προφητῶν Του, ὅτι οἱ θυσίες ποὺ δὲν εἶναι ἁγνὲς καὶ στεροῦνται σταθερῆς καὶ ἀκέραιας πίστης δὲν Τοῦ εἶναι ἀρεστές.

Λέει ο προφήτης Μαλαχίας (α’ 6-10): Ὁ Κύριος τοῦ σύμπαντος λέει στοὺς ἱερεῖς: «Ὁ γιὸς τιμάει τὸν πατέρα του καὶ ὁ δοῦλος τὸν κύριό του. Ἂν ἐγὼ εἶμαι ὁ πατέρας σας, ποῦ εἶναι ἡ τιμή, ποὺ μοῦ ἀποδίδετε; Κι ἂν ἐγὼ εἶμαι Κύριός σας, ποῦ εἶναι ὁ σεβασμός, ποὺ μοῦ ἔχετε; Μὲ περιφρονεῖτε καὶ ρωτᾶτε: “Πώς σὲ περιφρονοῦμε;” Μὲ τὸ νὰ προσφέρετε στὸ θυσιαστήριό μου μιαρὲς προσφορές... Μακάρι κάποιος ἀπὸ σᾶς νὰ ἔκλεινε τὶς πόρτες τοῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὴν ἀνάβετε ἄσκοπα φωτιὰ στὸ θυσιαστήριό μου».

Καὶ ὁ προφήτης Ὠσηέ (8, 11-13): «Ἐπειδὴ ὁ Ἐφραὶμ πλήθυνε τὰ θυσιαστήρια γιὰ νὰ ἁμαρτάνει, θὰ γίνουν σ’ αὐτὸν θυσιαστήρια στὸ νὰ ἁμαρτάνει. Ἔγραψα σ’ αὐτὸν τὰ μεγαλεῖα τοῦ νόμου μου· [ὅμως], λογαριάστηκαν σὰν ἕνα ξένο πράγμα. [Μὲ] τὶς θυσίες, ποὺ προσφέρουν σὲ μένα, θυσιάζουν κρέας, καὶ τρῶνε· ὁ Κύριος δὲν τὶς δέχεται· τώρα, θὰ θυμηθῶ τὴν ἀνομία τους, καὶ θὰ ἐπισκεφθῶ τὶς ἁμαρτίες τους».

Καὶ ὁ προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. μθ’ 9-10): «Δὲν θὰ δεχθῶ ἀπὸ τὸ σπίτι σου μοσχάρια νὰ μοῦ τὰ προσφέρεις θυσία, ἀλλ’ οὔτε καὶ τράγους ἀπὸ τὰ ποίμνιά σου· διότι δικά μου εἶναι ὅλα, ὄχι μόνο τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰ ζῶα ποὺ βοσκοῦν στὰ βουνὰ καὶ τὰ βόδια».

Καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας (Α’, 11-15): «Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει Κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν, καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι, οὐδὲ ἂν ἔρχησθε ὀφθῆναι μοι. τίς γὰρ ἐξεζήτησε ταῦτα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν; πατεῖν τὴν αὐλήν μου οὐ προσθήσεσθαι· ἐὰν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον· θυμίαμα, βδέλυγμά μοί ἐστι· τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγάλην οὐκ ἀνέχομαι· νηστείαν καὶ ἀργίαν καὶ τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου· ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν, οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν. ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾿ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν».

Τὸ θέμα ὅμως τῆς ἀρεστῆς στὸν Θεὸ θυσίας καὶ τῆς ἀντίδρασης τῶν ἀνθρώπων σὲ αὐτήν Του τὴν ἐπιλογή, λαμβάνει τὴν ὕψιστη ἔκφρασή του στὴν ἱστορία τοῦ Κάϊν καὶ τοῦ Ἄβελ (Γεν. 4,2): «... καὶ ἐγένετο Ἄβελ ποιμὴν προβάτων, Κάϊν δὲ ἦν ἐργαζόμενος τὴν γῆν. καὶ ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας ἤνεγκε Κάϊν ἀπὸ τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ, καὶ Ἄβελ ἤνεγκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῶν στεάτων αὐτῶν. καὶ ἐπεῖδεν ὁ Θεὸς ἐπί Ἄβελ καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ, ἐπὶ δὲ Κάϊν καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε. καὶ ἐλυπήθη Κάϊν λίαν, καὶ συνέπεσε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ. καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Κάϊν· ἵνα τί περίλυπος ἐγένου, καὶ ἵνα τί συνέπεσε τὸ πρόσωπόν σου; οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες; ἡσύχασον· πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ. καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· διέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐν τῷ πεδίῳ, ἀνέστη Κάϊν ἐπὶ Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτόν».

Τὸ μέγα ἐρώτημα ὅμως ποὺ παραμένει εἶναι. Γιατί σκότωσε ὁ Κάϊν τὸν Ἄβελ;

Νά, πῶς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος προσεγγίζει τὸ θέμα (Εἰς Γένεσιν, ΟΜΙΛΙΑ ΙΗʹ): «Ἐπεῖδε, φησὶν, ὁ Θεὸς ἐπὶ Ἄβελ, καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ. Τὴν τῶν προβάτων προσαγωγὴν δῶρα ἐκάλεσε διὰ τὸ τίμιον, διὰ τὸ ἐξαίρετον, διὰ τὸ ἄμωμον τῶν προσενεχθέντων. 

Ἐπεῖδε τοίνυν ἐπ᾽ αὐτὸν, ὅτι ὑγιεῖ γνώμῃ τὴν προσαγωγὴν ἐποιήσατο, καὶ ἐπὶ τὰ δῶρα τὰ προσενεχθέντα, οὐχ ὅτι ἀκηλίδωτα μόνον, ἀλλ᾽ ὅτι πανταχόθεν τίμια φαινόμενα, ἀπό τε τῆς γνώμης τοῦ προσάγοντος, ἀπό τε τοῦ πρωτότοκα εἶναι, καὶ τούτων τὰ ἐξαίρετα, καὶ ἀπὸ τῶν στεάτων αὐτῶν, καὶ αὐτῶν τούτων τὰ βέλτιστα. Καὶ ἐπεῖδε, φησὶν, ὁ Θεὸς ἐπὶ Ἄβελ, καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ· ἐπὶ δὲ Κάϊν, καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχεν. 

Ἐπειδὴ ὀρθῇ γνώμῃ καὶ εἰλικρινεῖ διανοίᾳ προσήνεγκεν ὁ Ἄβελ, Ἐπεῖ δε, φησὶν, ὁ Θεὸς, τουτέστιν, ἐδέξατο, ἠρέσθη, ἐπῄνεσε· δῶρα δὲ ἐκάλεσε τὰ προσενεχθέντα, τιμῶν καὶ διὰ τούτου τοῦ προσενέγκαντος τὴν γνώμην. Ἐπὶ δὲ Κάϊν καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε. Σκόπει τῆς Γραφῆς τὴν ἀκρίβειαν. Τῷ εἰπεῖν, Οὐ προσέσχεν, ἔδειξε τὴν ἀποβολὴν τῶν προσενεχθέντων, καὶ τῷ θυσίας καλέσαι τὰ ἀπὸ τῆς γῆς προσενεχθέντα, πάλιν ἕτερον ἡμᾶς τι διδάσκει. Ὅρα γὰρ πῶς δείκνυσι δι᾽ αὐτῶν τῶν γεγενημένων καὶ διὰ τῶν ῥημάτων, ὅτι ταῦτα ἅπαντα βούλεται παρ᾽ ἡμῶν ὁ Δεσπότης γίνεσθαι, ἵνα τὰ τῆς γνώμης ἡμῶν διὰ τῶν ὑφ᾽ ἡμῶν πραττομένων δῆλα καθιστᾶται, καὶ ἵνα εἰδέναι ἔχωμεν, ὅτι ὑπὸ Δεσπότην ἐσμὲν καὶ δημιουργὸν τὸν ἀπὸ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παραγαγόντα. Τὰ γὰρ πρόβατα δῶρα ὀνομάσασα ἡ θεία Γραφὴ, καὶ τὰ ἀπὸ τῆς γῆς θυσίας προσειποῦσα, παιδεύει ἡμᾶς, ὅτι οὔτε ἡ τῶν ἀλόγων προσκομιδὴ, οὔτε ἡ τῶν ἀπὸ τῆς γῆς καρπῶν προσαγωγὴ ζητεῖται παρὰ τῷ Δεσπότῃ, ἀλλ᾽ ἡ τῆς γνώ μης διάθεσις μόνον. Ὅθεν καὶ νῦν ὁ μὲν ἀπ᾽ αὐτῆς ἀπόδεκτος γέγονε μετὰ τοῦ δώρου· ὁ δὲ πάλιν διὰ ταύτην ἀπεβλήθη μετὰ τῆς θυσίας. Τὸ δὲ, Ἐπεῖδεν ἐπὶ Ἄβελ, καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ, ἐπὶ δὲ Κάϊν, καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε, θεοπρεπῶς νοῶμεν. Βούλεται γὰρ εἰπεῖν, ὅτι τοιαύτην αὐτοῖς γνῶσιν ἐνέθηκεν, ὅτι τοῦ μὲν ἠρέσθη τῇ προαιρέσει, τοῦ δὲ ἀπεσείσατο τὴν ἀγνωμοσύνην. Ἀλλὰ τὰ μὲν παρὰ τοῦ Θεοῦ τοιαῦτα· ἴδω μεν δὲ λοιπὸν τὰ ἑξῆς. Καὶ ἐλύπησε, φησὶ, τὸν Κάϊν λίαν, καὶ συνέπεσε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ».

Ὁ Θεὸς λοιπὸν εὐχαριστήθηκε ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Ἄβελ, ποὺ ἦταν ἀγαθὸς καὶ καλόκαρδος καὶ εἶχε ἁγνὴ πίστη. Ἀπὸ τὴν προσφορὰ τοῦ Κάϊν ὅμως δὲν εὐχαριστήθηκε, γιατὶ ἡ καρδιά του δὲν ἦταν ἀκέραια, ἀγαθὴ καὶ ἁγνή. Ἡ θυσία τοῦ Κάϊν δὲν ἦταν εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα ἀγνωμοσύνης, ἰδιοτελοῦς πίστεωςς καὶ ἀγάπης. 

Ἀντίθετα, δέχτηκε τὴ θυσία τοῦ Ἄβελ, ὡς καρπὸ τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης του. Αὐτὰ ὅμως ἀφοροῦν τὴν στάση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν θυσία. Ὡς πρὸς τὴν ἀντίδραση τοῦ Κάϊν πρὸς τὸν Ἄβελ παραμένει τὸ μέγα ἐρώτημα.

Γι’ αὐτὸ καὶ ρωτοῦμε ἐμεῖς ὡς πιστοὶ τὸν π. Θεόδωρο καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ νὰ μᾶς ποῦν: 

Γιατί σκότωσε ὁ Κάϊν τὸν Ἄβελ; 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου