Τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, μοῦ τηλεφώνησε ἕνας πνευματικὸς ἀδελφὸς καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ «ἀνοσιούργημα», ὅπως τὸ ἀπεκάλεσε, ποὺ συντελέστηκε στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο δύο ἡμέρες νωρίτερα, τὴν ψήφιση, δηλαδή, τοῦ νόμου γιὰ τὸ Σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν. Τοῦ εἶπα ὅτι ἦταν ἀρκετὴ ἡ μόλυνσι τῆς πνευματικῆς ἀτμόσφαιρας, παραμονὲς Χριστουγέννων, ἀπὸ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦσα νὰ παρατείνω αὐτὴ τὴ μόλυνσι στὴ σκέψι μου τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Τοῦ εἶπα ἀκόμη ὅτι, ἀντὶ νὰ πάρῃ κανεὶς τὴν πέννα καὶ νὰ γράψῃ, εἶναι προτιμότερο καὶ ἀποτελεσματικώτερο νὰ πέσουμε στὰ γόνατα καὶ νὰ... προσευχηθοῦμε μὲ δάκρυα νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός.
Κλείσαμε τὸ τηλέφωνο, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου μὲ ἤλεγχε γιὰ τὴν ἀπάντησι ποὺ εἶχα δώσει. Καλὴ εἶναι καὶ ἡ προσευχή, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ, μοῦ ἔλεγε ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μου. «Καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν», λέγει κάπου ὁ σοφὸς Σολομῶν στὸν Ἐκκλησιαστή. Ἐνθυμήθηκα καὶ τὴ σοφὴ ἀπάντησι, ποὺ εἶχε δώσει ὁ ἀείμνηστος θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος στὴν ἐρώτησι ἀκροατοῦ του μήπως θὰ ἦταν πιὸ θεάρεστο καὶ εὐλογημένο, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμε καὶ νὰ φωνάζωμε γιὰ ὅσα κακὰ καὶ παράνομα συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν κοινωνία, νὰ προσευχώμεθα. Τί τοῦ ἀπάντησε ὁ γίγαντας αὐτὸς τῆς Θεολογίας; «Καὶ ὁ Χριστὸς προσευχήθηκε ἐκτενῶς καὶ ἐναγωνίως στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, ἀλλὰ δὲν ἀρκέστηκε στὴν προσευχή, ἅπλωσε τὰ χέρια του καὶ σταυρώθηκε»!
Πρέπει, λοιπὸν, νὰ γράψωμε. Πρέπει νὰ μιλήσωμε. Πρέπει νὰ ἐλέγξωμε καὶ νὰ διαμαρτηρηθοῦμε, διότι τὸ «σιγᾶν ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς», κατὰ τὸν Ἅγιο Μελέτιο τὸν Ὁμολογητὴ, «ἀρνήσεως ἴδιον καὶ προδοσία πίστεως ἀληθινῆς». Καὶ προδοσία δὲν εἶναι μόνον ἡ σιγή, ὅταν πολεμοῦνται τὰ δόγματα τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ ἡ σιγή, ὅταν καταπατοῦνται οἱ θεῖες ἐντολές, καταλύεται ἡ αἰώνια Χριστιανικὴ Ἠθικὴ καὶ ἀντ' αὐτῆς θεσμοθετεῖται ἀπὸ ἕνα ἔθνος, ποὺ θεωρεῖται ἡ καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀκολασία καὶ ἡ σεξουαλικὴ διαστροφή. Ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα καὶ ζητοῦμε συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ θεοῦ· ἀρνηταὶ καὶ προδότες, ὅμως, δὲν εἴμεθα καὶ μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ δὲν πρόκειται νὰ γίνωμε. Θὰ γράψωμε, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς κάτι γιὰ τὸ νόμο - τερατούργημα καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐὰν αὐτὰ θεωρηθοῦν φανατικὰ ἢ ρατσιστικά, διότι ὑπεράνω τῶν νεοεποχήτικων ἀντιρατσιστικῶν νόμων ὑπάρχει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ σ’ αὐτὸν ὀφείλομε νὰ ὑπακούωμε.
Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ
Τί νὰ γράψωμε ὅμως; Πῶς νὰ ἐκφράσωμε τὴν ἱερὰ ὀργὴ καὶ ἀγανάκτησί μας; Ἐὰν ἕνας Ἀπόστολος Παῦλος δὲν μπόρεσε νὰ περιγράψῃ τὸν παράδεισο, πῶς ἐμεῖς νὰ περιγράψωμε τὴν κόλασι; Καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ μεταφερθοῦμε στὴν κόλασι γιὰ νὰ τὴν περιγράψωμε, διότι στὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες ἦλθε ἡ κόλασι σ’ ἐμᾶς. Ἢ μᾶλλον τὰ γεγονότα, ποὺ ἐκτυλίχθηκαν μπροστὰ στὰ μάτια μας, ἦταν πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὴν κόλασι. «Γεένης ἁπάσης σφοδρότερον τὸ προσκροῦσαι Θεῷ», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 54, 671-672).
Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ πολλοί. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ἄθεοι πολιτικοί, ποὺ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ κυβερνοῦν τὴν Πατρίδα μας. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ὅσοι βουλευτὲς ἐψήφισαν ὑπὲρ τοῦ Συμφώνου συμβίωσης. Προσέκρουσε στὸ Θεὸ ὁ πρωθυπουργός, ζητῶντας συγγνώμη ἀπὸ τοὺς ὁμοφυλοφίλους γιὰ τὴν καθυστέρησι, μία συγγνώμη δίχως προηγούμενο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ καὶ ὅσοι πολιτικοὶ ἔνιψαν, ὡς «Πόντιοι Πιλᾶτοι», τὰς χεῖράς των καὶ προτίμησαν νὰ εἶναι ἀπόντες ἀπὸ τὴν ψηφοφορία, παρὰ νὰ παρευρεθοῦν καὶ νὰ εἰποῦν ἕνα θαρραλέο καὶ βροντερὸ «ὄχι» στὴ νομιμοποίησι τῆς ἀκολασίας καὶ ἀνηθικότητος. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ὅσοι ὁμοφυλόφιλοι πανηγύριζαν γιὰ τὴν ψήφισι τοῦ νομοσχεδίου, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Βουλῆς. Ὦ, καί νὰ ἐγνώριζαν τὶς συνέπειες τῶν πανηγυρισμῶν αὐτῶν στὴν ἄλλη ζωή! Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ περισσότερο ἀπ’ ὅλους δύο νεαροὶ ὁμοφυλόφιλοι, ποὺ φόρεσαν ρᾶσα καὶ καλυμμαύχια καὶ μπροστὰ στὶς κάμερες ἀντάλλασσαν φιλιὰ στὸ στόμα, ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολι Ἀθηνῶν. Προσέκρουσαν στὸ Θεό, ἐπίσης, ὅσοι δημοσιογράφοι ὑπεστήριξαν τὸ κίνημα τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ κατέκριναν γιὰ τὶς ἀντιδράσεις τους τοὺς ὀλίγους, δυστυχῶς, ἱεράρχες, ποὺ ἀντέδρασαν.
Προσέκρουσαν στὸ Θεό καὶ κάποιοι ἄλλοι. Ποῖοι εἶναι αὐτοί; Εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔβλεπαν στὴν τηλεόρασι τὴν αἰσχύνη, ποὺ περιγράψαμε, καὶ γελοῦσαν ἀδιάφορα καὶ «ἔσπαγαν πλάκα» μὲ τοὺς ὁμοφυλοφίλους ποὺ ντύθηκαν παππᾶδες καὶ μὲ τοὺς «γραφικοὺς» μητροπολῖτες, ποὺ διαμαρτύρονταν. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ καὶ ὅσοι ἀρχιερεῖς δὲν ἀντέδρασαν, δὲν κατήγγειλαν τὸ νόμο - βδέλυγμα καὶ ἔκτρωμα, δὲν κτύπησαν πένθιμα τὶς καμπάνες τῶν Μητροπόλεών τους, ὅπως ἄριστα ἔπραξε ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, ἀλλὰ ἀδιαφόρησαν καὶ ἀποδείχθηκαν ἐπίσκοποι, εὑρισκόμενοι μακριὰ ἀπὸ τὴ σκοπιά τους, φύλακες κοιμώμενοι καὶ ποιμένες ποιμένοντες ἑαυτοὺς καὶ ὄχι τὰ ποίμνια, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός. Ἡ πρόσκρουσι, ὅμως, στὸ Θεὸ δὲν σταματᾷ ἐδῶ, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ὅσους Ἕλληνες «τιμήσουν» μὲ τὴν ψῆφό τους στὶς ἑπόμενες ἐκλογὲς τοὺς πολιτικοὺς ἐκείνους, ποὺ ψήφισαν τὸν ἄτιμο αὐτὸ νόμο, ποὺ ἀτιμάζει τὸ Θεό, ἀνατρέπει ὅσα Αὐτὸς νομοθέτησε, καὶ θεσμοθετεῖ ὡς νόμιμο ἐκεῖνο, ποὺ ὁ αἰώνιος καὶ πανυπερτέλειος Νομοθέτης καταδικάζει ὡς βδέλυγμα, οἱ δὲ Πατέρες θεωροῦν ὡς τὸ ἀτιμότερο καὶ ἀηδέστερο τῶν παθῶν καὶ ὡς «πάσης κολάσεως χεῖρον».
Ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν πολεμική του κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ἀρχαία εἰδωλολατρία. Οἱ 194 πολιτικοὶ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὑπερψήφισαν τὸ ἐπαίσχυντο αὐτὸ Σύμφωνο, θὰ μείνουν στὴν Ἱστορία ὡς σύγχρονοι Παραβάτες, διότι «παρήλθοσαν τὸν νόμον καὶ ἤλλαξαν τὰ προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον» (Ἡσ. 24:5) καὶ θέσπισαν διὰ νόμου ἤθη ἀνήθικα καὶ διεστραμμένα, ἄγνωστα στὴ νομοθεσία καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἀρχαίας προχριστιανικῆς εἰδωλολατρικῆς Ἑλλάδος!
Φοβερὸς λόγος τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου
Τὸ μέγεθος τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἠθικοῦ ἐγκλήματος ποὺ διέπραξαν οἱ ἐθνοπατέρες, ποὺ κυβερνοῦν τὸ δύσμοιρο αὐτὸ τόπο, φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπέλεξαν νὰ ψηφίσουν τὸ θανατηφόρο καὶ ψυχοκτόνο νομοσχέδιο παραμονὲς Χριστουγέννων! Ὡς ἀπαίδευτοι θρησκευτικῶς καὶ ἀκατήχητοι ἐκκλησιαστικῶς, ἀγνοοῦν τὸ φοβερὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σύμφωνα μὲ τὸν ὀποῖο «τὴν νύχτα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστελε πρῶτον ἕναν ἄγγελον καὶ ἐθανάτωσε ὅλους τοὺς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἔπειτα ἐγεννήθη, διὰ νὰ μὴ εὑρεθῇ τότε εἰς τὴν γῆν μία τοιαύτη θεομίσητος ἁμαρτία»![1] Ἐάν, ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες, δὲν ἔπρεπε νὰ εὑρίσκεται ἡ ἁμαρτία αὐτὴ κατὰ τὴ Γέννησι τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ στὴ γῆ, μήπως, ἀντιθέτως, ἡ ἔξαρσι καὶ ἡ πρωτοφανὴς ἐξάπλωσί της, τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες, προειδοποιοῦν ὅτι εἶναι ἐπὶ θύραις ὁ Ἀντίχριστος;
«Ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος», ἔλεγε συχνὰ στὰ κηρύγματά του ὁ μακαριστὸς Νικόλαος Σωτηρόπουλος, «νὰ κυβερνήσῃ μία ἀνθρωπότητα, ποὺ δὲν δέχθηκε νὰ κυβερνηθῇ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Χριστὸ». Ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος, θὰ προσθέσωμε ἐμεῖς, νὰ κυβερνήσῃ, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ ἀθέους καὶ ἀπίστους καὶ θεομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους πολιτικούς, ποὺ καταπατοῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ προσκυνοῦν τὸ οὐράνιο τόξο τοῦ παγκοσμίου σοδομισμοῦ. Πρὶν ὅμως ἔλθῃ ὁ Ἀντίχριστος, θὰ ἔλθῃ, φοβούμεθα, «ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3:5), διότι τὰ «πάθη ἀτιμίας», ποὺ ὑποστηρίζονται καὶ στεφανώνονται στὶς ἡμέρες μας, ἑλκύουν περισσότερο ἀπ’ ὁτιδήποτε ἄλλο τὴ θεϊκὴ ὀργή. «Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν», δικαία τιμωρία (Ἑβρ. 2:2).
Πῶς, λοιπόν, ἡ πανθαμαρτωλὴ καὶ μοιχαλίδα γενεά μας θὰ διαφύγῃ τὴν τιμωρία, ποὺ τῆς ἀξίζει; Ὅπως δείχνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν ἔρχονται «ἡμέραι ἐκδικήσεως τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα» (Λουκ. 21:22). Καὶ τότε, ὅλοι οἱ σύγχρονοι Παραβάτες τῶν θείων ἐντολῶν καὶ θρασεῖς καταπατητὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ Νόμου θὰ εἶναι οἱ πρῶτοι, ποὺ θὰ τρέξουν στὰ μνήματα, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, καὶ θὰ λέγουν «βγῆτε ἐσεῖς οἱ πεθαμένοι, νὰ μποῦμε ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ»! Εἴθε νὰ μετανοήσουν, διότι «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10:31).
Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ
[1] Σημείωσι Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὰ Προλεγόμενα τοῦ πεζοῦ Κανόνος τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀπὸ τὸ Ἑορτοδρόμιο (τόμος Α΄, σελ. 145).
