Κάποτε, ήρθε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, όπου ήταν ηγούμενος ο Γέροντας Ιάκωβος, ένας άνθρωπος σκληρός, άθεος, με περήφανο και ειρωνικό ύφος. Ήρθε επειδή μια συγγενής του, που τον αγαπούσε, τον έπεισε «να πάει να δει εκείνον τον καλόγερο που λένε πως είναι άγιος...».
Μπαίνει μέσα στο μοναστήρι, και βρίσκει τον Γέροντα να στέκεται ήρεμος και χαμογελαστός.
Ο άνθρωπος δεν περίμενε χειραψίες. Πάει να πει μια κουβέντα, αλλά ο Άγιος τον κοιτάζει κατάματα και του λέει γλυκά, χωρίς καν να τον ξέρει:
— Παιδί μου… αυτός που λες πως δεν υπάρχει, σε περιμένει κάθε βράδυ που κλαις μόνος σου...
Ο άθεος ταράχτηκε... Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν ήξερε πως τα βράδια, μόνος του, του ξέφευγαν δάκρυα και λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»
Ο Γέροντας του χαμογέλασε, του έπιασε απαλά το χέρι και του είπε:
— Ο Χριστός δεν ήρθε για τους καθαρούς, αλλά για τους πληγωμένους.
Μην Τον φοβάσαι. Αυτός θα σε βάλει στον Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ.
Ο άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τα κλάματα. Τον έπιασε με λυγμούς. Εκείνη τη μέρα εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του. Έμεινε στο μοναστήρι 3 μέρες. Όταν έφυγε, ήταν άλλος άνθρωπος.
Και χρόνια μετά, όταν ξαναήρθε για να προσκυνήσει, είπε σε κάποιον:— Εγώ πίστεψα στον Θεό, γιατί ένας άνθρωπος που δεν με ήξερε, μου μίλησε για την καρδιά μου, σαν να την κρατούσε στα χέρια του.
Ο Θεός δεν λέγει γιατί ψεύδεσαι, γιατί σκότωσες, γιατί έκανες εκείνην την αμαρτία... Ποτέ δεν θέτει αυτά τα ερωτήματα αφού ξέρει την απάντηση...
Η ερώτησή Του είναι: Γιατί δεν έρχεσαι σε εμένα να σε θεραπεύσω, να σε ξεκουράσω, να σε παρηγορήσω; Έλα να σε ξεκουράσω, να σε παρηγορήσω, να σε πάρω στην αγκαλιά Μου...
Μοναχή Σιλουανή Βλάντ
