.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ἅγιος Πορφύριος: "Θά γίνει μία θρησκεία"! Ὁ Ἅγιος προβλέπει τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού ἤδη ἐνεργεῖται! (βίντεο ντοκουμέντο ὅπου μιλᾶ ὁ ἴδιος!)



Ἀκολουθεῖ βίντεο-ντοκουμέντο:



"ΤΥΦΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΥΦΛΩΝ" !!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: " ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ" TΩΝ ΓΕΓΓΟΝΟΤΩΝ!!!!

ΑΧΕΠΑ, ΘΕΣΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 29 - 10 - 2015
Αναστασίας Ρωμαίας Οσιομάρτυρος, Αβραάμ και Μαρίας Οσίων


Η συνάντηση με τον Άγιο Φιλοθεΐτη Μοναχό έγινε λίγες μέρες πριν βγω από το Άγιο Όρος και εισαχθώ για θεραπεία στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης, ήταν δηλαδή μεταξύ 10ης και 14ης Οκτωβρίου. Έγινε μεταξύ μας ο τυπικός και ουσιαστικός Αγιορείτικος χαιρετισμός,
και μετά βρήκα χρόνο να ρωτήσω αν έχει υπόψιν του κάτι καινούργιο, κάτι νεώτερο από τον πατέρα όλων των Αγιορειτών Μοναχών, και ιδιαίτερα πατέρα των Φιλοθεϊτών Μοναχών, Άγιο Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας. Η απάντηση που ήρθε αυθορμήτως κι εγκαρδίως από το Φιλοθεΐτη πατέρα ήταν η εξής: " Ο γέροντας Εφραίμ είπε: " Είμαστε στο και πέντε " ".

Ο αγώνας και η αγωνία να μάθουμε όλοι, οι αγαπώντες τον Ιησού Χριστό μας, τις αλήθειες, που ο Άγιος Θεός αποκαλύπτει στα καθαρά κι άγια παιδιά του, όπως ο γέροντας Εφραίμ, ας είναι μία διαρκή προσπάθεια να δείξουμε την αγάπη μας προς αλλήλους, όπως ο Άγιος Θεός μας μάς έχει ζητήσει. 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, για να ευαρεστήσουμε το Θεό μας, την Παναγία μας και τους Αγίους μας, ας τρέξουμε όλοι προς την ειλικρινή και μακροχρόνια μετάνοια! 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη
Παναγία Αρβανίτισσα
να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης

Στα πρόθυρα του τελευταίου σταδίου της Παγκοσμιοποίησης…



Όλα δείχνουν πως η Παγκοσμιοποίηση, ο πολιτισμός της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στην Ελλάδα τουλάχιστον, βρίσκετε στο τελευταίο στάδιο της εφαρμογής της. Όλοι ζούμε σε ένα κόσμο που μας διαμορφώσαν τα τελευταία 40 χρόνια από την τηλεόραση(κυρίως) αλλά και των υπολοίπων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η επικυριαρχία της ιδεολογίας που μας πλασάραν σαν μόδα μέσω της τηλεόρασης και των περιοδικών(είτε lifestyle, είτε πορνό) τις τελευταίες δεκαετίες ενάντια στα ήθη και στις αξίες ήταν καθοριστική για τη νέα γενιά και τα αποτελέσματα της φανερά. Δεν βλέπουμε ότι οι καπιταλιστές και οι ελίτ προωθούν την χυδαιότητα και την άκρα ασέβεια, την ηδονιστική χρηστικότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις; Μας έβαλαν επίσης στην αναζήτηση και επίτευξη του αμερικάνικου ονείρου, για ένα καλό σπίτι, ένα «μουράτο» αμάξι (χωρίς απαραίτητα να είναι κακό να φτιάξεις ένα σπίτι από τις οικονομίες σου, αλλά εδώ το ζήτημα είναι ότι δώσαμε και την καρδία μας στα ντουβάρια και έγινε αυτοσκοπός το σπίτι και η αλλαγή του σαλονιού συμφωνα με τις επιταγές της μόδας κάθε λίγο και λιγάκι) και μία plasma τηλεόραση σε κάθε σαλόνι. Τρέχουμε να ικανοποιήσουμε τις ψεύτικες ανάγκες που δημιουργεί η τηλεόραση
στον σύγχρονο κόσμο του άκρατου υλισμού και υπερκαταναλωτισμού που δημιούργησαν.


Φτίαξαμε τη ζωούλα μας δηλαδή. Πέρα απο την ζωούλα μας δεν βλέπουμε τίποτα άλλο αφού και η οικογένεια μας έχει γίνει μία προέκταση του εγώ μας. Που πέρα από υπερτροφικό εγώ που θρέψαμε τόσα χρόνια αλλά και που μας μάθανε να το τρέφουμε έγινε σλόγκαν το: "κοίτα την οικογένεια σου και μην σε νοιάζει τίποτα άλλο" ή το: "κοίταξε την πάρτη σου" και σιγά σιγά γίναμε άτομα μέσα σε μια μάζα και όχι πρόσωπα μοναδικά και ανεπανάληπτα...
Ο Ιερομόναχος Συμεών Γρηγοριάτης σε μία συνέντευξη που του πήραν πριν πολλά χρόνια είχε πεί τα εξής:
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια πώς ν΄ αγαπάνε. Ένας πατέρας της Εκκλησίας λέει: «Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις». Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ό,τι θέλουν αλλά προπαντός να μην αγαπάνε. Γιατί; Διότι φοβούνται. Δεν θέλουν να δεσμευτούν. Θέλουν να καταναλώνουν μόνο και να συμπεριφέρονται μέσω των καταναλωτικών τους προσωπείων. Και ξέρεις πόσο υποφέρουν; Δεν ξέρουν πώς να πλύνουν το πρόσωπο τους γιατί δεν έχουν πια.


Το σύστημα της Παγκοσμιοποίησης του σύγχρονου θεαματικού καπιταλισμού έχει προνοήσει για τα πάντα. . .
Για τους έχοντας κλίση και εθισμένους στα τυχερά παιχνίδια τον «νόμιμο τζόγο», για τους φιλόδοξους-κενόδοξους το lifestyle περνώντας μας το μήνυμα για καριέρα χάνοντας κάθε άλλο ενδιαφέρον παρά για το πως θα φτιάξουμε το image μας μέσα απο την δουλειά (χωρίς βέβαια να είναι απαραίτητα κακό να εξελιχθείς στον χώρο του επαγγέλματός σου, αλλά αυτό που μας κάναν να θεοποιούμε την δουλειά,παραμελώντας τον/την σύντροφο μας ή τα παιδιά μας στο βωμό της επίτευξης του κέρδους και της καριέρας είναι άθλιο...) και το πως θα γίνουμε πλούσιοι.
Για τους φιλήδονους προωθούν την ελευθεριότητα (την ασυδοσία δηλαδή) στον έρωτα,είτε αυτό γίνετε με τις πόρνες που ελέγχουν οι ίδιοι είτε αυτό γίνεται σε επίπεδο προπαγάνδας από τα μέσα που κατέχουν (τηλεόραση,κινηματογράφος,τύπος κτλ.) δείχνοντας μας συνεχώς εικόνες και ταινίες φτηνού σεξ για να μας προκαλέσουν-εξάψουν τα ένστικτα(τα οποία είναι κατώτερα μέρη της ψυχής) έτσι ώστε να μας χειραγωγούν,γιατί είναι γνωστό ότι ελέγχοντας τα πάθη ενός λαού τον κάνεις ότι θέλεις. Το ίδιο κάνουν και στους πολιτικούς (όχι όλους) τους οποίους τους κάνουν μασόνους και τους προσφέρουν πόρνες,χρήμα, δόξα και ναρκωτικά και έτσι τους κάνουν ότι θέλουν,αφού τους ελέγχουν τα πάθη τους και έτσι κατεβάζουν και ψηφίζουν νομοσχέδια αντιεργατικά και ανήθικα που τους προτείνουν οι ανώτεροί τους μασόνοι. Και ακριβώς αυτήν την τακτική εφαρμόζουν και στο λαό εξάπτοντας του τα πάθη-ένστικτα μέσω της τηλεόρασης γκρεμίζοντας κάθε ήθος και αξία σε επίπεδο κοινωνικής μηχανικής... και έτσι τελικά κάνουν το λαό μάζα...
Έτσι στις ταινίες του Hollywood δεν βλέπεις ταινία που να υπάρχει μία οικογένεια σοβαρή αγαπημένη και με αξίες αλλά σχεδόν πάντα διαλυμένες οικογένειες,παιδιά χωρισμένων γονιών,εικόνες φτηνού σέξ κτλ. δημιουργώντας το πρότυπο στις νέες γενιές πως αφού το δείχνει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι φυσιολογικό και γαλουχήθηκαν τα παιδάκια με τέτοιες σκηνές…
Το ίδιο συμβαίνει και στις σύγχρονες σειρές...
Άλλη κλασική σκηνή στις ταινίες τους τα ναρκωτικά και οι σκηνές βίας. Ο στόχος φανερός… να μάθουν τα παιδάκια πως το να την πίνεις είναι της μόδας και είσαι in… και ότι πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει βία και όχι ηρεμία και ομαλότητα.
Αυτό με τις σκηνές βίας γίνετε καθημερινά και στην τηλεόραση στις ειδήσεις που κάθε μέρα υπάρχει ένας σκοτωμός και ένας βιασμός με σκοπό να μας σοκάρουν την ψυχή και να μένουμε απαθείς στα καθημερινά κρούσματα βίας στις κοινωνίες και να μην νοιαζόμαστε για τον διπλανό. Λες και δεν υπάρχουν αγνές ειδήσεις π. χ. επιτεύγματα επιστημόνων ή απλές φιλανθρωπικές κινήσεις του καθημερινού πολίτη αλλά μόνο βία και τρομοκρατία.
Ένα άλλο προγραμματάκι της Παγκοσμιοποίησης για τη νέα γενιά ήταν και είναι τα κινούμενα σχέδια που βλέπανε τα παιδιά από μικρά,τα οποία είναι γεμάτα υποσυνείδητα μηνύματα σεξ και διαστροφής της οικογένειας. Στόχος τους ή ενεργοποίηση της σεξουαλικότητας των μικρών παιδιών από μικρή ηλικία και να φτάσουμε σε αυτό το χάλι που φτάσαμε με τις χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο μόνο για τη Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν ευθύνεται μόνο στα κινούμενα σχέδια αλλά και η τηλεόραση και ο τύπος που προωθούν την ασυδοσία στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και οι γονείς με την παιδεία της ελευθεριότητας που δίδαξαν τα παιδιά τους. Επίσης τα κινούμενα σχέδια είναι γεμάτα βία για τους ίδιους λόγους που έγραψα παραπάνω… Φυσικά δεν είναι όλα τα κινούμενα σχέδια «διεφθαρμένα» και «κακά»,υπάρχουν και κινούμενα σχέδια μια χαρά με πολύ ωραία μηνύματα…
Ένα άλλο προγραμματάκι που μπήκε σε εφαρμογή είναι και αυτό με τις εκπομπές μαγειρικής καθημερινά…
Μας βάζουνε να βλέπουμε καθημερινά συνταγές μαγειρικής και φαγητά για να εφαρμοστεί το σύγχρονο «άρτος και θεάματα» όπου αφού μας μπούκωσαν με θέαμα(βλέπε ποδόσφαιρο και ταινίες θεαματικές-επιστημονικής φαντασίας) τώρα μας δίνουν και πολύ φαγητό για να ξεχνιόμαστε


Ο σκοπός της προπαγάνδας αυτής ήταν να δημιουργήσουν ανθρώπους άτομα και όχι πρόσωπα στην κοινωνία και να μας διαφθείρουν σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε όταν θα έρθει ο Παγκόσμιος Δικτάτορας που μας ετοιμάζει η Νέα Τάξη Πραγμάτων να μη αντιδράσει κανένας και να τα δεχτούμε όλα όπως τα σχεδιάζουν,αφού όταν είσαι διεφθαρμένος δεν σε νοιάζει τίποτα παραπάνω εκτός από τον ευατό σου. . . δεν πάει να καίγεται ο κόσμος,εγώ να περνάω καλά και ότι θέλουν να περάσουν…
Όπως τονίζει ο καθηγητής Γεώργιος Μαντζαρίδης «η παγκόσμια κοινωνία δεν οικοδομείται με την ομογενοποίηση των ανθρώπων, αλλά με την ανύψωσή τους ως προσώπων».
Αυτόν τον «πολιτισμό του προσώπου» καλείται η Εκκλησία μας να προβάλλει αυθεντικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αυτού του εκρηκτικού μίγματος δυτικού ατομοκεντρισμού, οικονομικού φονταμενταλισμού, τεχνοκρατίας, αποθέωσης της αποτελεσματικότητας, της χρηστικότητας και της πληροφορίας, του ακόρεστου ευδαιμονισμού και της καταναλωτικής υστερίας των ατόμων και των μαζών. Είναι προφανές ότι το μόρφωμα αυτό δημιουργεί μια δυναμική απανθρωπισμού του ανθρώπου, απώλειας ανεκτίμητων παραδόσεων του χριστιανικού προσωποκεντρισμού, απαξίωσης των πνευματικών αξιών και του πολιτισμού της αλληλεγγύης, απώλειας της ευχαριστιακής σχέσης με την κτίση και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος κ ά.


Ένα από τα πιο πειστικά επιχειρήματα για υπέρ της παγκοσμιοποίησης, σήμερα, είναι ότι χωρίς αυτήν κινδυνεύουμε «να αφανιστούμε». Ένα πλήθος φωνές μας προειδοποιεί ότι ο κίνδυνος αυτός και μόνο δικαιολογεί την τελική θυσία που απαιτείται για να έρθει η «παγκόσμια ειρήνη» – και ότι, αν τα έθνη παραδώσουν την κυριαρχία τους κατά τρόπο σύμφωνο με τον προγραμματισμό των Ηνωμένων Εθνών, θα τελειώσουν ένα σωρό προβλήματα που μας «απειλούν», όπως η απειλή της τρομοκρατίας, η απειλή της οικονομικής κρίσης, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, και άλλα και αμέσως θα αρχίσει μια εποχή πρωτοφανούς ειρήνης και ασφάλειας.
Και έτσι στηρίζοντας αυτά τα επιχειρήματα η Νέα Τάξη Πραγμάτων συν τα παρακάτω που αναφέρω θα μας προτείνουν να βάλουμε το τσιπάκι για να απαλλαχτούμε:
1. Απο την παγκόσμια τρομοκρατία(βάλε τσιπάκι για να δούμε ποιος είναι ο τρομοκράτης)
2. Βάλτε τσιπάκι στους ανθρώπους με Alzheimer για να μην χάνονται
3. Βάλτε τσιπάκι στο μωρό για να μην χαθεί
4. Βάλτε τσιπάκι για υγειονομικούς λόγους
5. Βάλτε τσιπάκι για να μπαίνετε στο club χωρίς να περιμένετε στη σειρά
6. Βάλτε τσιπάκι για να δούμε ποιος φοροδιαφεύγει
7. Βάλτε τσιπάκι στο χώρο εργασίας για να ανοίγουν οι πόρτες αυτόματα
8. Βάλτε τσιπάκι στους κρατούμενους για να μην αποδράσουν κτλ.
Και θα το πάρουμε όλοι και θα είμαστε σαν τα μοσχάρια που πάνε για σφαγή. Όποιος θα έρχεται αντίθετος σε κάτι με το σύστημα απλά θα του κλείνουν το τσιπάκι και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα αφού όλες οι συναλλαγές θα γίνονται με αυτό. Η απόλυτη δηλαδή δικτατορία. Λίγοι θα είναι αυτοί που δεν θα το πάρουν και αυτοί θα καταφεύγουν στα βουνά όπως έχει προφητευθεί από διάφορους Αγίους


Ο πόλεμος που μας κάνουν είναι πολιτισμικός.
Το σύστημα μας έκανε να πιστεύουμε αυτά τα οποία μας παρουσιάζουν σαν δικές μας σκέψεις και τρόπο ζωής. . . και φυσικά το πέτυχαν. . .
Και όπως είπε ένας Αγιορείτης γέροντας πριν μερικά χρόνια:
Βρισκόμαστε στην αρχή των εσχάτων. . .
Εσείς τι λέτε; 
Βρισκόμαστε;

“Ένας κόσμος χωρίς Θεό και χωρίς ψυχή…”

Ένα μοναδικό κείμενο από έναν σύγχρονο ομολογητή της πίστεως 
(Ιωάννης Ιανωλίδε) που αξίζει να το διαβάσετε.

Σ᾿ αὐτόν τόν αἰῶνα ὁ ἡρωϊσμός νικήθηκε ἀπό τήν δειλία, ἡ ποιότητα γιά τήν ζωή ἀντικαστάθηκε ἀπό τήν ποσότητα, ὁ ἄνθρωπος ὑποτάχθηκε ἀπό τήν τεχνοκρατία, τό πνεῦμα ὑποδουλώθηκε ἀπό τήν ὕλη, ἡ ἀλήθεια παρεξηγήθηκε διαλεκτικά, τό καλό λησμονήθηκε μέ πολλή κακία καί οἱ χριστιανοί διώχθηκαν ἀπό τούς ψευδοχριστιανούς.

Ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι μεστός μιᾶς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας, διότι οἱ βασικότεροι συντελεστές του κάνουν τήν ζωή του ἀβίωτη. Οἱ πλούσιοι δέν χορταίνουν πιά ἀπό τά πλούτη τους καί θέλουν νά κυριαρχοῦν σ᾿ ὅλη τήν γῆ καί οἱ ἰσχυροί αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν ἔχουν ὅρια τῆς δεσποτοκρατίας τους καί πνίγουν κάθε ἀντίδραση τοῦ κόσμου. Ἡ τεχνολογία μᾶς ὑποδουλώνει συνεχῶς καί ἐμᾶς καί τήν φύση καί μᾶς ἔγινε ἕνας τραγικός ἐφιάλτης. Δέν θέλουν οὔτε νά πεθάνουμε πιά καί γι᾿αὐτό τόν λόγο δολοφονοῦμε τούς τοκετούς τῶν μητέρων, πού ἀναγγέλλουν τήν ἐμφάνισή τους πρίν μποῦν ποτέ στήν ζωή.

Μισοῦμε ἀλλήλους τόσο πολύ, ὥστε ἐγίναμε ἀναίσθητοι στήν ἀμοιβαία θλίψη πού μόνοι μας τήν προκαλοῦμε. Οἱ διεστραμμένες αἰσθήσεις μας εἶναι ἐξεγερμένες καί καταβεβλημένες. Ἔχουν κυριέψει τόν νοῦ καί τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἀξίες αὐτοῦ τοῦ κόσμου πηγάζουν ἀπό ἐγωϊσμό, ὑλισμό καί ἀθεϊσμό. Ἕνας κόσμος χωρίς Θεό καί χωρίς ψυχή.

…Γίνονται θερμές συζητήσεις σχετικά μέ τήν χρήση μιᾶς πρόθεσης – σέ, ἀπό ἤ κατά – σέ διάφορους θεολογικούς διαλόγους, τήν στιγμή πού οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν πιά ἕνα ἰδανικό, δέν ἔχουν πιά ἐλπίδα σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο καί χάνουν καί τήν αἰώνια ἐλπίδα, διότι ὁ κόσμος κυριαρχεῖται ἀπό ἐγωϊσμό, τυραννία, ἐκμετάλλευση, σκλαβιά, φτώχεια καί ἀθλιότητα. Προσευχόμαστε γιά τούς φτωχούς, τούς ἀρρώστους, τούς φυλακισμένους, τούς ἀδύνατους, ἀλλά ουσιαστικά δέν κάνουμε τίποτε γι᾿ αὐτούς.

Ἄραγε ἔτσι ἔκανε κι ὁ Χριστός; Ἄραγε αὐτή εἶναι ἡ χριστιανική διδασκαλία; Ἔτσι προσεγγίζεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Διότι ἴσως θά λεχθεῖ καί σ᾿ ἐμᾶς, ὅπως καί στούς Ἰουδαίους: Αὐτά νά τά κάνετε καί τ᾿ ἄλλα νά μή τά ἀφήνετε ἀνεκτέλεστα;
Ἡ προσευχή ἔχει τήν θέση της στά πλαίσια τῆς ζωῆς, ἀλλά δέν εἶναι ἡ μόνη πορεία αὐτῆς τῆς ζωῆς. Τά ἔργα τοῦ κόσμου δέν ἐκτελοῦνται μόνο μέ προσευχή, παρόλο πού τήν χρειάζονται ὅλα.

…Ὅλα τά προβλήματα τοῦ κόσμου βρίσκονται στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί τῶν χριστιανῶν. Μέχρι πότε θά περιπλανιόμαστε ἤ θά τεμπελιάζουμε στήν πορεία μας γιά νά γυρίσουμε στό Εὐαγγέλιο καί στό Ἅγιο Πνεῦμα; …

Ἰωάννης Ἰανωλίδε, 1985

από το βιβλίο: “Ο φυλακισμένος Προφήτης” – Ἰωάννου Ἰανωλίδε, Νέου Ὁμολογητοῦ τῆς Πίστεως († 1985) – Μετάφραση Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη

"ΤΟ ΘΗΡΙΟΝ".... !!!

ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΤΟΤΕ ΚΟΝΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ

Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου



Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου. Δεν είναι δυνατόν, αλλά και συμφέρον σου δεν είναι, να γίνονται όλα κατά τη σκέψη σου, κατά την επιθυμία σου. Κατά το θέλημά σου. 
Η σκέψις σου πολύ συχνά είναι πλανεμένη, η επιθυμία σου εμπαθής, το θέλημα σου ολότελα εγωιστικό. Και ο Παντογνώστης Θεός φυσικά το γνωρίζει αυτό, έστω κι αν εσύ δεν το συνειδητοποιείς. 
Γι' αυτό και δεν επιτρέπει να εκπληρώνονται πάντα οι επιθυμίες σου, για να μήν βλαφθεί η ψυχή σου, ο πιο πολύτιμος θησαυρός, που διαθέτεις. 
"Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;" (Ματθαίος 16. 26).

Άγιος Δημήτριος του Ροστώβ


Η ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΓΝΟΗΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ένας μοναχός μία ημέρα μ’ ερώτησε όταν ήμουν στα Καυσοκαλύβια: «Πώς είναι η δικαιοσύνη του Θεού;». Του απάντησα καθώς ήξερα. Και πάλι αυτός με τη σειρά του, μου είπε ένα παράδειγμα: «Ας πούμε ότι έχουμε μια πιατέλα με αχλάδια που έχει και καλά και χαλασμένα μέσα. Όταν θα μοιραστούνε στους ανθρώπους, τότε αυτός που έχει τη δικαιοσύνη του Θεού, θα πάρει για τον εαυτό του το χειρότερο». Έμεινα έκπληκτος· ήταν φώτιση Θεού, γιατί αυτό ακριβώς το περιστατικό το έζησα με κάποιον στα Καυσοκαλύβια όταν πρωτοπήγα. Τόσο εύκολα μπορεί να κατοικήσει ο Θεός μέσα μας, ζητώντας για μας τα τελευταία. Το δένδρο γνωρίζεται από τους καρπούς. Σήμερα, γιατί ο κόσμος έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά; Γιατί δεν αγαπούμε τη δικαιοσύνη του Θεού.

Αξίζει να αναφερθώ σ’ ένα ζωντανό παράδειγμα, όταν πρωτογνώρισα τον Χριστό. Ήμουν νεαρό παιδί. Μία μέρα πήγα να λειτουργηθώ στο μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που βρίσκεται μέσα στο Μητροπολιτικό μέγαρο. Θυμάμαι ότι λειτούργησε ο σεβασμιώτατος κ.κ. Αλέξιος. Τελειώνοντας γνωρίσθηκα με κάποιον ανθυπολοχαγό με τ’ όνομα Κωνσταντίνος. Μου πρότεινε να με κεράσει ένα γλυκό και το δέχτηκα. Αφήνοντας όμως το μηχανάκι μου κάπου αλλού, μη μπορώντας να το πάρω μαζί μου, έγινε αυτό η αφορμή να μου το κλέψουν. Ο Κωνσταντίνος είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ, θεωρούσε τον εαυτό του ένοχο. Το πρώτο πράγμα που φρόντισα να κάνω ήταν να καθησυχάσω τον καινούργιο μου φίλο, να μη στενοχωριέται. Δεν τα κατάφερα και τόσο όμως. Φεύγοντας του είπα να είναι ήσυχος και ότι όλα θα πάνε καλά.

Γυρίζοντας για το σπίτι είχα να αντιμετωπίσω το δεύτερο πρόβλημα· τη μητέρα μου, που ήταν στενάχωρη και νευρική. Της το είπα με απλότητα, λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Η μητέρα μου εξοργίσθηκε με τη συμπεριφορά μου. Νόμισε ότι ήμουν αδιάφορος· όμως δεν ήταν έτσι. Απλώς δεν γνώριζε τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Μου είπε: «Μη κάθεσαι εδώ· τρέξε να το βρεις!». Πράγματι υπάκουσα και, παίρνοντας το ποδήλατό μου, πήγα σε κάποια πιθανά μέρη. Όμως γυρίζοντας, δεν ήμουν απογοητευμένος και είχα καλούς λογισμούς γι’ αυτόν που μου το πήρε. Έλεγα μέσα μου: «Θεέ μου, μη χρεώσεις αμαρτία σ’ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί έχουμε ευθύνη πρώτα εμείς που έχουμε περισσότερα από κάποιους που δεν έχουν τίποτε και τους αναγκάζουμε εμείς να γίνονται κλέφτες».

Επέστρεψα στο σπίτι πάλι άπρακτος. Η μητέρα μου εκνευρισμένη μου μιλούσε άστοχα. Για λίγο πήγα στο δωμάτιό μου παίρνοντας ένα βιβλίο (το «Γεροντικό»), να διαβάσω για να ηρεμήσω περισσότερο. Όταν με βρήκε η μητέρα μου να διαβάζω εξοργίσθηκε πάρα πολύ μαζί μου. «Σου κλέψανε το μηχανάκι κι εσύ διαβάζεις βιβλία;». Και μού ’ριξε δυο χαστούκια στο πρόσωπο. Όταν με είδε να μην αντιδρώ, μου είπε φοβισμένη: «Τι σου κάνανε, παιδί μου, οι παπάδες;». Χαμογέλασα και της είπα: «Τίποτα, μητέρα!». Πόση άγνοια είχε τότε, η καημένη! «Τι θέλεις άλλο να κάνω, μητέρα;». Μου πρότεινε να πάω στην αστυνομία. Της απαντώ: «Ναι, θα πάω».

Βγαίνοντας στο δρόμο έξω, σκεφτόμουνα: «Τι να μου κάνουνε οι αστυνομικοί; Σε ταλαιπωρία θα βάλω τους ανθρώπους!». Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν έβρισκα για λύση την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Τότε αποφάσισα να πάω σε μία εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου εκεί στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου, βρισκόταν μία θαυματουργική εικόνα, η Παναγία η «Ελευθερώτρια», με πολλά τάματα επάνω. Κατέφυγα στη δικαιοσύνη του Θεού, γονάτισα με πίστη στη χάρη της Παναγίας, ζητώντας, όχι για μένα, να βρεθεί το μηχανάκι για τους γονείς μου και κυρίως για τη μητέρα μου, γιατί είχανε χάσει την πίστη τους στον Θεό. Μάλιστα, με μία αφέλεια είπα στην Παναγία να τρυπήσει τη ρόδα από το μηχανάκι, για να μη φύγει μακριά ο κλέφτης και να αναγκαστεί να το εγκαταλείψει.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, οι γονείς μου ήταν ήρεμοι λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Η μητέρα μού ζήτησε συγχώρεση, επίσης είχε ζητήσει συγχώρεση και από άλλους για την παράλογη συμπεριφορά της απέναντί μου. Όμως πολύ την βοήθησε η δική μου συμπεριφορά και η προσευχή χωρίς ιδιοτέλεια. Σε κάποιον Πνευματικό τού είπα ότι το απόγευμα μπορεί ο Θεός να μου έχει επιστρέψει το μηχανάκι στο σπίτι μου.

Όταν έφτασε το απόγευμα, ερχόμενος από έξω, βρήκα τον πατέρα μου μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, να είναι χαρούμενος και να μου χαμογελάει. Αφού τον χαιρέτησα, τον ρώτησα γιατί χαμογελάει. Πάντα χαμογελαστός, μου απάντησε: «Για πήγαινε να δεις στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας». Πηγαίνοντας και ανοίγοντας την πόρτα, έμεινα έκπληκτος όταν αντίκρισα στα μάτια μου το κλεμμένο μηχανάκι! Ήταν άθικτο, εκτός από το πίσω λάστιχο που ήταν ξεφούσκωτο, όπως ακριβώς το ζήτησα από την Παναγία! Όταν στράφηκα προς τον πατέρα μου, του είπα: «Πώς βρέθηκε;». Πάλι χαμογελαστός, μου απάντησε: «Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν εδώ!».

Στη συνέχεια, μου είπε πώς ακριβώς έγινε: «Ενώ πήγαινα, παιδί μου, έξω με το ποδήλατο, κάποιος φίλος μου με σταμάτησε με το αυτοκίνητό του, μου πρότεινε να με πάρει μαζί του αφήνοντας το ποδήλατο σε μια άκρη, κλειδώνοντάς το. Πηγαίνοντας στο δρόμο σε μια άκρη της πόλης, χωρίς να του έχω πει για το κλεμμένο μηχανάκι, σε μια στιγμή μου λέει: “Θωμά, σα να είδα πεταμένο το μηχανάκι σας σε μια άκρη”. Κατεβήκαμε και διαπιστώσαμε ότι όντως ήταν αυτό. Το φορτώσαμε στο αυτοκίνητο και το φέραμε στο σπίτι μας».

Εδώ βλέπουμε τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης του Θεού, όταν καταφεύγουμε σε αυτήν με πίστη.

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΥΡΑΣ

[Μοναχού (τώρα Ιερομονάχου)
Γεωργίου Αλευρά:
«Πνευματική Ολυμπιάδα»,
κεφ. 17ο, σελ. 183–187,
εκδοτική παραγωγή «Επτάλοφος»,
Αθήνα 2004.]

«Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην καὶ ἐρημώσει αὐτὴν» Ησαΐας 24:1

Και όμως υπάρχουν ασεβείς, 
εμπαίκτες του Θεού και της Αγίας Γραφής, 
που ομιλούν για «παραμύθια των παπάδων», 
αρνούνται την θεοπνευστία της Βίβλου και την πολεμούν, 
ιδιαίτερα μάλιστα την Παλαιά Διαθήκη!

«ΙΔΟΥ Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην καὶ ἐρημώσει αὐτὴν καὶ ἀνακαλύψει τὸ πρόσωπον αὐτῆς καὶ διασπερεῖ τοὺς ἐνοικοῦντας ἐν αὐτῇ. καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ παῖς ὡς ὁ κύριος καὶ ἡ θεράπαινα ὡς ἡ κυρία· ἔσται ὁ ἀγοράζων ὡς ὁ πωλῶν, ὁ δανείζων ὡς ὁ δανειζόμενος καὶ ὁ ὀφείλων ὡς ᾧ ὀφείλει. φθορᾷ φθαρήσεται ἡ γῆ, καὶ προνομῇ προνομευθήσεται ἡ γῆ· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα. ἐπένθησεν ἡ γῆ, καὶ ἐφθάρη ἡ οἰκουμένη, ἐπένθησαν οἱ ὑψηλοὶ τῆς γῆς. ἡ δὲ γῆ ἠνόμησε διὰ τοὺς κατοικοῦντας αὐτήν, διότι παρήλθοσαν τὸν νόμον καὶ ἤλλαξαν τὰ προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον. διὰ τοῦτο ἀρὰ ἔδεται τὴν γῆν, ὅτι ἡμάρτοσαν οἱ κατοικοῦντες αὐτήν· διὰ τοῦτο πτωχοὶ ἔσονται οἱ ἐνοικοῦντες ἐν τῇ γῇ, καὶ καταλειφθήσονται ἄνθρωποι ὀλίγοι. ……. καὶ καταλειφθήσονται πόλεις ἔρημοι, καὶ οἶκοι ἐγκαταλελειμμένοι ἀπολοῦνται. ταῦτα πάντα ἔσται ἐν τῇ γῆ ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν, ὃν τρόπον ἐάν τις καλαμήσηται ἐλαίαν, οὕτως καλαμήσονται αὐτούς, καὶ ἐὰν παύσηται ὁ τρύγητος……θυρίδες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἠνεῴχθησαν, καὶ σεισθήσεται τὰ θεμέλια τῆς γῆς. ταραχῇ ταραχθήσεται ἡ γῆ, καὶ ἀπορίᾳ ἀπορηθήσεται ἡ γῆ· ἔκλινεν ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν, καὶ σεισθήσεται ὡς ὀπωροφυλάκιον ἡ γῆ, καὶ πεσεῖται καὶ οὐ μὴ δύνηται ἀναστῆναι, κατίσχυσε γὰρ ἐπ᾿ αὐτῆς ἡ ἀνομία.» Ησαΐας 24: 1- 20.

Στο 24ο κεφάλαιο του Προφήτου Ησαΐα περιέχεται μία φοβερά προφητεία. Προφητεύεται η μελλοντική ερήμωση του πλανήτη! Η Γραφή περιέχει πληθώρα προφητειών εκ των οποίων οι περισσότερες έχουν εκπληρωθεί. Η εκπλήρωση του μεγάλου μέρους των προφητειών της Βίβλου αποτελεί εγγύηση ότι θα επληρωθούν και οι υπόλοιπες.

Η προφητεία αναφέρει ότι «Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην καὶ ἐρημώσει αὐτὴν», θα ερημωθεί η Γη, «ἐφθάρη ἡ οἰκουμένη», ο προφητικός Αόριστος «ἐφθάρη» δηλώνει την βεβαιότητα της εκπλήρωσης της φοβερής Προφητείας. «Καταλειφθήσονται ἄνθρωποι ὀλίγοι», λίγοι άνθρωποι θα παραμείνουν …« ὃν τρόπον ἐάν τις καλαμήσηται ἐλαίαν, οὕτως καλαμήσονται αὐτούς», σαν κάποιος να χτυπάει με καλάμι πολλές φορές ένα δέντρο ελιάς ! Τι μένει μετά το χτύπημα ; Πολύ λίγες ελιές ! Πάρα πολύ λίγες…

«ταραχῇ ταραχθήσεται ἡ γῆ, καὶ ἀπορίᾳ ἀπορηθήσεται ἡ γῆ· ἔκλινεν ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν, καὶ σεισθήσεται ὡς ὀπωροφυλάκιον ἡ γῆ, καὶ πεσεῖται καὶ οὐ μὴ δύνηται ἀναστῆναι» Μεγάλη καταστροφή περιμένει τον πλανήτη μας λόγω των αμαρτιών μας. Σαν μεθυσμένος που τρεκλίζει θα μοιάζει η Γη λέγει ο Προφήτης ! Η Γη θα κλονιστεί και θα πέσει και δεν θα ξανασηκωθεί πλέον, θα παραμείνει καθημαγμένη μέχρι την Β Παρουσία του Κυρίου. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των ασεβειών μας και της αμετανοησίας του κόσμου.

Η προφητεία αυτή φέρνει στο μυαλό μας μια άλλη φοβερή προφητεία του Προφήτου Ζαχαρία :

« Καὶ αὕτη ἔσται ἡ πτῶσις, ἣν κόψει Κύριος πάντας τοὺς λαούς, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ ῾Ιερουσαλήμ· τακήσονται αἱ σάρκες αὐτῶν ἑστηκότων αὐτῶν ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτῶν, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ρυήσονται ἐκ τῶν ὀπῶν αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν τακήσεται ἐν τῷ στόματι αὐτῶν» Ζαχαρίας 14: 12.

Σε εποχή που δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, σε εποχή που ο πόλεμος γίνονταν με πρωτόγονα μέσα, ο θεόπνευστος Ζαχαρίας ομιλεί για σάρκες που θα λιώνουν ενώ οι άνθρωποι θα στέκουν ακόμη στα πόδια τους!!! Για ακαριαία δηλαδή καταστροφή του ανθρώπινου σώματος πριν αυτό προλάβει να πέσει στο έδαφος! Ακαριαίως θα λιώνει η σάρκα, θα λιώνουν επίσης οι οφθαλμοί και η γλώσσα και θα χύνονται έξω! Πράγματα αδιανόητα για την εποχή που εγράφησαν. Κανέα όπλο της εποχής εκείνης και καμία ασθένεια δεν παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά!

Και όμως υπάρχουν ασεβείς, εμπαίκτες του Θεού και της Αγίας Γραφής, που ομιλούν για «παραμύθια των παπάδων», αρνούνται την θεοπνευστία της Βίβλου και την πολεμούν, ιδιαίτερα μάλιστα την Παλαιά Διαθήκη!

Είναι άνθρωποι επιπόλαιοι, φανατικοί, κακοπροαίρετοι που δεν εξετάζουν τα τεκμήρια του Χριστιανισμού για να γίνουν πιστοί.

Ας επιστρέψουμε όμως στο απόσπασμα από την προφητεία του Ησαΐα.

«Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην καὶ ἐρημώσει αὐτὴν καὶ ἀνακαλύψει τὸ πρόσωπον αὐτῆς καὶ διασπερεῖ τοὺς ἐνοικοῦντας ἐν αὐτῇ. καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ παῖς ὡς ὁ κύριος καὶ ἡ θεράπαινα ὡς ἡ κυρία· ἔσται ὁ ἀγοράζων ὡς ὁ πωλῶν, ὁ δανείζων ὡς ὁ δανειζόμενος καὶ ὁ ὀφείλων ὡς ᾧ ὀφείλει».

Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών στην διάκριση Λαού και Ιερέων που αναφέρει ο Προφήτης. Όπως ο Προφήτης αναφέρει διάκριση κυρίου και δούλου, κυρίας και υπηρέτριας, πωλητή και αγοραστή κτλ. Έτσι αναφέρεται σε Λαϊκούς και Ιερείς !

Άρα μέχρι και την εποχή αυτή - την μελλοντική, (κατά την οποία θα συμβεί αυτή η παγκόσμια ερήμωση), θα υπάρχει διάκριση Λαού και Ιερέων. Οι Ιερείς αυτοί αφού διακρίνονται από τον Λαό είναι ΕΙΔΙΚΟΙ ΙΕΡΕΙΣ. Έχουν ειδική Ιερωσύνη και όχι γενική. Γενική Ιερωσύνη έχουν όλοι οι πιστοί, όλος ο Λαός.
Η αναφορά αυτή του Προφήτη που κάνει διάκριση σε Λαό και Ιερείς αναφερόμενος σε έσχατη εποχή διαψεύδει την κακοδιδασκαλία του Προτεσταντισμού περί δήθεν κατάργησης των Κληρικών στην Μεσσιακή εποχή !

Τι έχουν να πουν οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά ; Και οι λοιποί πολέμιοι των Ορθοδόξων Ιερέων - Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, Αντβεντιστές, Κουακέροι κτλ, Τί απαντούν ;

Όλοι οι αιρετικοί αρνητές της Ειδικής Ιερωσύνης φιμώνονται από την Αγία Γραφή ! Ας μην παραπλανά η ψευτοευσέβειά τους κανέναν Χριστιανό. Ας λέγουν ότι ακολουθούν «Μόνο την Αγία Γραφή», η ίδια η Αγία Γραφή τους διαψεύδει απολύτως.

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἐνεργεῖ ὁ Θεός;



Στὴν παραβολή Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς τὴ σχετικὴ μὲ τὸν ­ἄδικο κρι­τὴ καὶ τὴ χήρα (βλ. Λουκ. ιη΄ 1-8) ἀφήνει νὰ διαφανεῖ μιὰ ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς στὶς περιπτώσεις τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων, τῶν ἀφοσιωμένων Του πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θλί­­βονται καὶ παρακαλοῦν συνεχῶς καὶ τεί­­νουν τὰ βλέμματά τους στὸν οὐρανό, ἀναμένοντας νὰ ἔλθει ἀπὸ ἐκεῖ ἡ θεϊκὴ ἀνταπόκριση στὸ αἴτημά τους.
Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν ὁ Θεὸς ­σπεύδει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὰ αἰτήματα τῶν πι­στῶν ἢ μήπως βραδύνει. Ἡ ­ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὸ ἐρώτημα εἶναι – θὰ ἔλεγε κανείς – παράδοξη καὶ φαινομενικὰ ἀν­τιφατική.
Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως λεπτομερῶς τὰ θεῖα λόγια Του, ἀφοῦ πρῶτα δοῦμε συν­οπτικὰ τὴν παραβολή, ὅπως τὴν ἐκ­θέτει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς:
Ἀδικοῦνταν κάποια χήρα, λέει ἡ παρα­βολή, καὶ γι’ αὐτὸ κατέφευγε συχνὰ σ’ ἕ­­­να δικαστή. Ὁ δικαστὴς αὐτὸς ὅμως οὔ­­τε τὸν Θεὸ φοβόταν, οὔτε ­ἄνθρωπο ντρεπόταν. Γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἀρνοῦνταν νὰ ἐκδώσει ἀπόφαση δικαστικὴ μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀπέδιδε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα. Μετὰ ὅ­­­μως ἀπὸ παρέλευση ἀρκετοῦ ­χρόνου, ἐνοχλημένος ποὺ ἡ γυναίκα συνεχῶς ἐρχόταν σ’ αὐτὸν καὶ τὸν πίεζε γιὰ τὴν ἔκδοση ἀποφάσεως, σκέφτηκε νὰ προβεῖ τελικὰ σ’ αὐτήν, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φορτικὴ παρουσία τῆς χήρας. Ἔτσι καὶ ἔγινε καὶ ­ἀποδόθηκε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα.
Αὐτὴ τὴν παραβολὴ εἶπε ὁ Κύριος καὶ ἔπειτα πρόσθεσε:
–Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἄδικος κριτής. Ἒ λοιπόν, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο καὶ δὲν θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιο­σύνη Του χάριν τῶν ἐκλεκτῶν Του, ποὺ μέρα καὶ νύχτα φωνάζουν σ’ Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους, καὶ ἐντούτοις Ἐκεῖνος ἀναβάλλει νὰ ἐνεργήσει γιὰ χάρη τους; «Λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει» (Λουκ. ιη΄ 7-8). Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιοσύνη Του καὶ θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ πολὺ γρήγορα.
Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ ­παράδοξο: Πῶς στὸν προηγούμενο στίχο λέει ὁ Κύ­ριος ὅτι ἀναβάλλει καὶ καθυστερεῖ τὴ δικαιοκρισία Του χάριν τῶν πιστῶν Του ποὺ φωνάζουν μέρα καὶ νύχτα πρὸς Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους (ἡ μετοχὴ «μακροθυμῶν» ποὺ χρησιμοποιεῖ ἔχει ἀκριβῶς τὴν ἔννοια τοῦ «ἀναβάλλειν») καὶ στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο διαβεβαιώνει πὼς θὰ τοὺς ἀποδώσει τὸ δίκαιό τους «ἐν τάχει»;
Τί ἀπὸ τὰ δύο ἰσχύει; Τὸ «ἀργὰ» ἢ τὸ «γρήγορα»; 
Γιὰ τὸν πιστό, ποὺ συχνὰ φλέγεται μέ­σα στὸ καμίνι τῶν πειρασμῶν καὶδοκι­μασιῶν τῆς ζωῆς, τὸ ζήτημα εἶναι καίριο. Μπορεῖ ὅμως νὰ λάβει ­ἀπάντηση, ὅταν σκεφθεῖ ὅτι ὁ Κύριος ­βραδύνει μὲν ἀρκετὲς φορὲς νὰ ἐπέμβει στὴ ζωή του, ὄχι ὅμως διότι ἀμελεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴ­­­­­διος δὲν εἶναι ἀκόμα σὲ θέση νὰ προσ­λάβει τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὴν ­ἐπέμβαση τοῦ ­Κυρίου. Δὲν ἔχουν ­ὡριμάσει ­ἀκόμα οἱ καταστάσεις προκειμένου νὰ ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θε­­οῦ στὴ ζωή του. Ὁ Κύριος, ­ἀντιθέτως, πα­­ρακολουθεῖ συνεχῶς τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, καὶ μόλις κρίνει ὅτι ἔφθασε πλέον ἡ ὥρα νὰ ἐπέμβει, θὰ τὸ κάνει «στὸ δευτερόλεπτο», «ἐν τάχει», μὲ ἀ­­καριαία ἐπέμβαση.
Ἐπιπλέον ἡ παραδοξότητα αὐτὴ στὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο: ἀπὸ τὴν αἴσθηση ποὺ ἔχει ὁ πιστὸς ὅταν πλέον ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν πειρασμό, στὸν ὁποῖο γιὰ καιρὸ βρισκόταν καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριο χωρὶς νὰ βλέπει ἀποτέλεσμα στὶς προσευχές του.
Ὅσο λοιπὸν εἶναι μέσα στὸν πειρασμὸ καὶ τὴ δοκιμασία, τὸ χρονικὸ ­διάστημα τοῦ φαίνεται ἀτελείωτο. Δυσφορεῖ, δὲν ἀν­­τέχει ἄλλο – ἔτσι λέει. Ὅταν ὅμως εὐ­­δοκήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐξαγάγει σὲ πλατυσμὸ καὶ εὐρυχωρία καὶ λάβουν τέλος τὰ δεινά του, τότε αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Χάρις ἔχει ἤδη ἐπιτελέσει τέτοια ἴαση μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τέτοια ἀποκατάσταση καὶ ἀναπλήρωση, ἀνανέωση τῶν δυνάμεών του, ξεκαινούργωμα πραγματικό, σωματικὸ καὶ ψυχικό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος λέει ἔπειτα: «Αὐτὸ ἦταν; Τελείωσε, λοιπόν, πάει». «Νεφύδριον ἦν καὶ θᾶττον παρῆλθε». Συννεφάκι ἦταν καὶ ἔφυγε. Δὲν τοῦ ἔχει ἀφήσει μέσα του κάποιο τραῦμα, πληγὴ ἀνεπανόρθωτη, τέτοια ποὺ νὰ τὸν συνοδεύει σ’ ὅλη του τὴ ζωή.
Ἡ Χάρις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἐπιτελέσει αὐτὰ τὰ θαυμάσια. Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ζητεῖ­ται νὰ συνεργήσει μαζί της, ὅσο βρίσκε­ται στὸν πειρασμό, γιὰ νὰ ἐπιφέρει ἐ­­­κείνη αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα μέσα του. Καὶ ἡ συνέργεια ἔγκειται στὴν ταπεινή, εὐχαριστιακὴ καὶ ἐν τελείᾳ ἐμπιστοσύνῃ ἀποδοχὴ τῆς παιδαγωγίας ἐκ μέρους τῆς χειρὸς τοῦ Κυρίου. Παι­­διά Του εἴμαστε. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Λίγο θὰ κουραστοῦμε ἐνδεχομένως, καὶ πολὺ θὰ ἀπολαύσουμε.
Ὧρες ὁλόκληρες ἦταν μέσα στὸ πλοῖο οἱ Μαθητὲς τὴ νύχτα ἐκείνη μὲ τὴ φοβερὴ τρικυμία ποὺ κινδύνευαν νὰ ­πνι­γοῦν. Ὁ Χριστὸς καθυστεροῦσε. Δὲν ­ἐρ­χόταν... Ὅταν ἦρθε καὶ μπῆκε στὸ πλοῖο, ξη­­μερώματα πιά, ἐκτὸς ποὺ ­ἀμέσως ἔγινε γαλήνη, τὸ πλοῖο «εὐθὺς ἐγένετο ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς ἣν ὑπῆγον» (Ἰω. ς΄ 21). ­Ἀμέσως βρέθηκε στὴν ξηρά! 
Τελικὰ ὁ Χριστὸς ἐνήργησε ἀργὰ ἢ γρή­γορα; 
Καὶ τὰ δύο. Ὅλα γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ἀγαπητῶν Του!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

“Το ισχυρότερο όπλο του πονηρού”

Τίποτε δεν είναι τόσο ισχυρό όπλο στο διάβολο, όσο η απόγνωση. Γι’ αυτό δεν τον ευχαριστούμε τόσο πολύ όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν κυριευόμαστε από απελπισία.

Άκουσε, λοιπόν, στην περίπτωση εκείνου που πόρνευσε πως ο Απόστολος Παύλος φοβάται πολύ περισσότερο από την αμαρτία την απόγνωση. Διότι γράφοντας στους Κορινθίους έλεγε τα εξής: “Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται”, “Και γενικά ακούγεται ανάμεσα σας ότι υπάρχει πορνεία και μάλιστα τέτοια πορνεία, η οποία ούτε μεταξύ των εθνών δεν υπάρχει” (Α’ Κορ. 5,1)…

Πρόσεχε, λοιπόν, πως ο Παύλος φοβάται την απόγνωση σαν μεγάλο όπλο του διαβόλου. Δίοτι αφού είπε, “κυρώσατε εις αυτόν αγάπην”, προσθέτει και την αιτία “μήπως ο άνθρωπος αυτός από υπεβολική λύπη καταποθεί από το διάβολο. (Β’ Κορ. 2,7). Μέσα στο φάρυγγα του λύκου. λέγει, βρίσκεται το πρόβατο. “Ας προλάβουμε, λοιπόν, να το αρπάξουμε, προτού καταστρέψει και καταπιεί το μέλος μας. Μέσα σε τρικυμία βρίσκεται τώρα το πλοίο. Ας προσπαθήσουμε να το σώσουμε προτού ναυαγήσει”.

Διότι, όπως όταν φουσκώνει η θάλασσα και τα κύματα υψώνονται από παντού, καταβυθίζεται το σκάφος, έτσι και η ψυχή, όταν την περιτυλίγει από παντού η λύπη, πνίγεται γρήγορα, εάν δεν έχει κάποιον να απλώσει το χέρι και να την βοηθήσει. Και η λύπη, που είναι σωτήρια για τα αμαρτήματα, γίνεται, εξ αιτίας της άμετρης χρήσεως, καταστρεπτική.

Και πρόσεχε πως ακριβολόγησε. Διότι, δεν είπε “μήπως τον καταστρέψει ο διάβολος”, αλλά τι; “μήπως μας τον αρπάξει με απάτη ο σατανάς”. Διότι, πλεονεξία είναι το να θέλει κάποιος να αρπάζει τα ξένα.

Για να δείξει, λοιπόν, ότι αυτός έγινε πια ξένος στο διάβολο και ότι με τη μετάνοιά του έκανε τον εαυτό του πάλι μέλος της ποίμνης του Χριστού, λέγει:“μη μας τον αρπάξει με απάτη ο σατανάς” (Β’ Κορ. 2,11). Διότι αν τον κυριεύσει στη συνέχεια, αρπάζει δικό μας μέλος, παίρνει το πρόβατο από το κοπάδι. Διότι απέβαλε την αμαρτία με τη μετάνοια.

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
από το βιβλίο: “Ο διάβολος και η μαγεία” – Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου (Έκδοση συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομόναχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους)

Να λές την ευχή με την καρδιά,ταπεινά,για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών

-Γέροντα, μόλις συγκεντρωθώ στην ευχή, σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο νούς μου μπορεί να φθάση μέχρι την Αμερική.
Πώς γίνεται αυτό;
– Πόσα χρήματα θέλεις για να πάς από εδώ στην Αμερική και να γυρίσης;
Έχεις να πληρώσης τα ναύλα;
Και βλέπεις, τώρα με τον νού φθάνεις αμέσως εκεί!
Κοίταξε να συμμαζέψης τον νού σου, γιατί στο τέλος θα χρεωκοπήσης και θα μου «κλείσης» τον συνεταιρισμό*, επειδή δεν θα έχω να πληρώσω τα χρέη σου.
Να λές την ευχή με την καρδιά, ταπεινά, για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών. Πολύ θα σε βοηθήση σʹ αυτήν την προσπάθειανα σκέφτεσαι τον θάνατο.
Αν σκεφτής: «Ο Θεός μου έδωσε διορία αυτήν την ώρα, για να προετοιμασθώ και να με πάρη», δεν μπορεί να σταθή κανένας λογισμός.
Όταν μπαίνη ο θάνατος στην μέση, ο νούς κάθεται στην μέση και δεν φεύγει στις άκρες και στην άκρη του κόσμου.

Ο Γέροντας συχνά μιλούσε για «συνεργείο προσευχής» και «συνεταιρισμό» για θέματα προσευχές.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

“Η πιο ένδοξη και λαμπροφόρος ομάδα των Αγγέλων είναι εκείνη που μεταφέρει, μαζί με τα αιτήματα, και τα καυτά δάκρυα της μετανοίας…”



Ένας ιερεύς παρατηρούσε κάποτε τον ουρανό με έκπληξη και θαυμασμό.
-Γιατί τόσο συνεπαρμένος; Τον ρώτησαν οι δικοί του.

-Βλέπω, είπε, διάφορες ομάδες Αγγέλων, που ανεβάζουν συνεχώς τα αιτήματα των χριστιανών στο θρόνο του Σωτήρος Χριστού.
Τα περισσότερα αιτήματα για να λυθούν τα πολλά βάσανα των ανθρώπων, όπως είναι οι αρρώστιες, οι αναπηρίες, η δυστυχία, η πείνα, η ανεργία κλπ. Άλλα για να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι αιματοχυσίες, η εγκληματικότητα και ότι ηθικό κακό βασιλεύει στον κόσμο. Άλλα πάλι είναι γεμάτα ευχαριστίες στον Θεό της αγάπης και άλλα απο ουράνιες δοξολογίες για τα πλούσια πνευματικά αγαθά, που παρέχονται στις ψυχές τους.

Η πιο ένδοξη όμως και λαμπροφόρος ομάδα των Αγγέλων είναι εκείνη που μεταφέρει, μαζί με τα αιτήματα, και τα καυτά δάκρυα της μετανοίας…Αυτά ανέρχονται σαν πολύτιμα μαργαριτάρια που στολίζουν τον ουράνιο θρόνο του Κυρίου. Είναι οι ευλογημένες εκείνες ψυχές, που ζητούν πρώτα τη ‘Βασιλεία του Θεού’ με την κάθαρση απο τα πάθη, την συντριβή της καρδιάς, την ένωση τους με τον Θεό δια της Θείας Κοινωνίας, και την άφεση των αμαρτιών τους.

Πολλά τα αιτήματα μας δια μέσου των Αγγέλων προς τον Πανάγιο Θεό γίνονται για υλικά αγαθά κι όχι για πνευματικά. Είναι καλό να ζητούμε τα απαραίτητα για την διατροφή μας, τη στέγη και την εργασία μας, αλλά ασυγκρίτως ανώτερο θα ήταν να ζητούσαμε από τον Θεό να μη μας λείψει η Θεία Λατρεία, η Θεία Κοινωνία, η ιερά Εξομολόγησις, το Ευαγγέλιο και ο καλός Πνευματικός πατέρας- Εξομολόγος, αφού πρώτα έχουμε ζητήσει τη «Βασιλεία του Θεού».

Όμως ένα είναι βέβαιο: Και τα αιτήματα μας και τις ευχαριστίες μας και τις δοξολογίες μα και του στεναγμούς μας ο Άγγελος- Φύλακας της ψυχής μας τα ανεβάζει μπροστά στο θρόνο του Θεού.

Από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία, Πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου

«Σὲ προστάτιν κεκτήμεθα», διὸ «τῶν ἐχθρῶν τὴν μανίαν, ἀπότρεπε»!



Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Τὴν ἁγίαν σου Σκέπην καὶ θαυμαστήν, ἣν ἐτύπου νεφέλη ἡ νομική, ἁπλοῦσα ἐκάστοτε, περιβάλλεις τὸ Ἔθνος σου, προσατενίζον Κόρη, τῇ σῇ ἀγαθότητι, καὶ τὴν βοήθειάν σου ἀεὶ ἐκδεχόμενον, ἣν δίδου Θεοτόκε, καὶ ἐχθρῶν τὴν μανίαν, ἀπότρεπε πάντοτε, ἀφ' ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σου, τῶν θαυμάτων τὸ μέγεθος, πρεσβεύουσα τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων δοῦναι ἡμῖν ἄφεσιν, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν πάμφωτον Σκέπην σου.

Προσοχή στά Ἑλληνικά προϊόντα ὅταν πετᾶμε τή συσκευασία μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἑλληνική Σημαία!




Καλημέρα σας. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω για ένα θέμα που αυξάνετε τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο απο την εταιρίες και πρέπει να σταματήσει.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν γίνετε σκόπιμα άλλα γίνετε απο την αγωνία τους να αναδείξουν το προιόν που πουλάνε ότι είναι Ελληνικό. 

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα προιόντα έχουν πάνω την ελληνική σημαία. Μόνο που δεν σκέφτηκαν ίσως ότι αυτές οι συσκευασίες μέτα την κατανάλωση του προιόντος καταλήγουν στα σκουπίδια μαζί με όλα τα υπόλοιπα άχρηστα και σιχαμερά σκουπίδια ή καταλήγουν να ποδοπατούνται στους δρόμους ή χρησιμοποιούνται με πολλούς λάθως τρόπους όπως υπαγορεύει πολλές φορές ο πειρασμός και η ανευθυνότητα. Μόνο που αυτή την φορά μιλάμε για την ελληνική σημαία μας που φέρει πάνω το σύμβολο του σταυρού που πάνω του σταυρώθηκε, βασανίστηκε, μαρτύρησε και έχυσε το τίμιο αίμα του για να σώσει εμάς ο ίδιος ο ΘΕΟΣ. Ο φιλεύσπλαχνος και αναμάρτητος ΧΡΙΣΤΟΣ μας. Αυτό αποτελεί βλασφημία μεγάλη και ας μην το καταλαβαίνουμε πολλές φορές. 

Γι' αυτό σας παρακαλώ με πόνο καρδιάς μην βάζετε την ελληνική σημαία το σύμβολο της πίστης μας και του έθνους μας πάνω στις συσκευασίες που δέν ξέρουμε πού θα καταλήξουν όπως πιστεύω ότι δεν θα βάζαμε και εικόνες Αγίων ή τις Υπεραγίας Θεοτόκου που τόσο αγαπάμε και σεβόμαστε, ας σεβαστούμε το ίδιο και την Ελληνική μας Σημαία. 

Αναγράψτε αν θέλετε ας πούμε ότι είναι ελληνικό προιόν με μεγάλα μπλέ γράμματα η ότι άλλο σκεφτεί κάθε τμήμα μάρκετινγκ χωρίς να κινδυνεύουμαι να γίνουμε βλάσφημοι. 

Μπορεί κάποιοι να πούνε ότι είναι υπερβολικό, ακόμα και έτσι κάποιες φορές απο αυτές τις υπερβολές και τα μικρά και ασήμαντα έλκουμε την Θεία χάρη. Γι' αυτό λοιπόν σας παρακαλώ με αγάπη και πόνο καρδιάς σταματήστε να χρησιμοποιείτε την ελληνική σημαία το λάβαρο μας που κάποιοι θυσίασαν την ζωή τους και βασανίστηκαν γιαυτήν και έχυσαν το αίμα τους για την κρατήσουν ψηλά. Και για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις δεν ανήκω σε καμία παράταξη και δεν με παρακήνησε κανείς να γράψω αυτές τις γραμμές ούτε επιδιώκω δημοσιότητα,γιαυτό και δεν αναφέρω τα στοιχεία μου. Παρα μόνο με παρακήνησε η αγάπη και η ευλάβεια μου στον ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ στην ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ μας στην ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ και στους ΑΓΙΟΥΣ μας όπως και στην πατρίδα μας την ΕΛΛΑΔΑ μας. Είμαι Χριστιανός ορθόδοξος και έλληνας πολίτης και υποστηρίζω τα ελληνικά προιόντα.

Παρακαλώ όσους μπορούν και γνωρίζουν ιδιοκτήτες οι στελέχη σε μεγάλες εταιρίες ας τους παρακαλέσουν να το διευθετήσουν αν γίνεται αυτό το θέμα οι όπως μπορεί ο καθένας ας το διαδώσει πάντα με όμορφο και σωστό τρόπο και να σταματήσει κατά την ταπεινή μου άποψη αυτή η βλασφημία. Σας ευχαριστώ. Πιστεύω ότι δεν χρειάζετε να σας γράψω παραπάνω για την σοβαρότητα του θέματος γιατί πιστεύω όλοι γνωρίζουμε για την αξία το νόημα την σημασία του Σταυρού και της σημαίας μας ως σύμβολο και ακόμα περισσότερο στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάει η πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ θερμά απο καρδιάς.


Με Αγάπη Χριστού
Γεώργιος Θεσσαλονίκης

Τό κείμενο μᾶς ἔστειλε ὁ φίλος Γεώργιος μέ μέηλ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

* Επίσης καλό θα είναι να είμαστε προσεκτικοί και με τα σακουλάκια από τα διάφορα μνημόσυνα όπου σχεδόν πάντοτε έχουν τυπωμένο τον Σταυρό του Κυρίου(!).

(από την ομάδα του ιστολογίου Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος)

Σωτήριες επεμβάσεις τών κεκοιμημένων, οι παιδομάρτυρες καί ο λόγος τού Θεού


Κυριακή. Δ. Λουκα 15.10.2006

Βρισκόμαστε αδελφοί μου στα σκληρά χρόνια της Σταλινικής δικτατορίας, όπου οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών και η αθεΐα έπαιρνε τρομακτικές διαστάσεις με συνέπεια, να καταστρέφονται και να κολάζονται εκατομμύρια ψυχές. 
Ο Πατήρ Δημήτριος Ντούτκο, ιερεύς και πρωτοπρεσβύτερος της εποχής εκείνης, ο οποίος ήτο απτόητος μπροστά σε όλους αυτούς τους διωγμούς, όπου συνεχώς εδιώκετο και προπηλακίζετο ποικιλοτρόπως, κάποτε στο πολυπληθές εν κρυπτώ ακροατήριό του, διηγήθηκε την εξής ιστορία.

Είναι μεσάνυκτα, περιγράφει, κάποιος κτυπάει την πόρτα μιας εκκλησίας, από τις λίγες που είχαν απομείνει από την μανία της Γκα-Κε-Πέ. Ύστερα από λίγο, ανοίγει ο ιερεύς την πόρτα και βλέπει μπροστά του μια γριούλα, η οποία του ζήτησε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Χωρίς δισταγμό, ο παππούλης εκείνος ετοιμάστηκε, και βγήκε μαζί της. Εκείνη μπροστά και αυτός από πίσω με τα Τίμια Δώρα στα χέρια, με κάθε δυνατή προφύλαξη διότι ο κίνδυνος ήτο μεγάλος. Έτσι πλησίασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι, η γριούλα ανοίγει την πόρτα και από τον διάδρομο μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και ξαφνικά ο παππούλης βρίσκεται μόνος, με μόνον τον άρρωστο. Ο άρρωστος τον βλέπει και αμέσως με χειρονομίες και φωνές, άρχισε να βρίζει και να τον διώχνει. 
«Φύγε από δω ρε τράγο, ποιος σε κάλεσε, ποιος σε φώναξε, εγώ είμαι άθεος, δεν πιστεύω σε τίποτα, και άθεος θέλω να πεθάνω». 
Ο καημένος ο παππούλης τά ’χασε. 
«Μα δεν ήρθα μόνος μου», του είπε. 
«Μια γριούλα με εκάλεσε, και με έφερε μέχρι εδώ, μέχρι εδώ σε σένα». 
«Ποια γριά», του λέει, «εγώ δεν ξέρω καμιά γριά». 
Εκείνη τη στιγμή πέφτουν τα μάτια του ιερέως πάνω από το κρεβάτι του αρρώστου σε μια κορνίζα όπου υπήρχε μια φωτογραφία. Η φωτογραφία της γυναίκας, της γριούλας που τον κάλεσε, αλλά σε μια λίγο νεώτερη ηλικία. 
«Να αυτή», του λέει, «αυτή με κάλεσε».
«Ποια αυτή», του λέει, «ξέρεις τι λες μωρέ παπά; Αυτή έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και είναι η μάνα μου».
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο, και τους κατέλαβε δέος. Και αμέσως μετά ο άρρωστος άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Και αφού έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε για πολλή ώρα, μέσα του γέμισε φως, φως μετάνοιας και φως ελπίδος και σωτηρίας. 
Και φώναξε: 
«Πιστεύω, πιστεύω τώρα και θέλω να εξομολογηθώ, όλα τα κρίματά μου, τα εγκλήματά μου, τους φόνους μου, τις ιεροσυλίες μου, τις βρωμιές μου, τις ανηθικότητές μου, τα πάντα. Και έτσι μέσα στο κρεβάτι, εκεί της βαρειάς του αρρώστιας και μέσα από λυγμούς και κλάματα πολλά, εξομολογήθηκε όλα τα κρίματά του. 
Και ύστερα από λίγο αφού του διάβασε ο ιερεύς την συγχωρητική ευχή κοινώνησε και των Αχράντων Μυστηρίων. 
Την άλλη μέρα πέθανε. 
Η μητέρα του όμως, η μάνα του, φρόντισε και απ’ τον ουρανό να του δείξει τον δρόμον της σωτηρίας. Τον σπόρο του λόγου του Θεού, που τον είχε σπείρει στην παιδική του ψυχούλα, τότε που ήταν μικρό παιδάκι. Η ευλογημένη αυτή μάνα, με την ουράνια αυτή παρουσία της, αυτόν τον λόγον, στην παιδική ψυχούλα, τον έκανε ετούτη τη στιγμή δένδρο σωτηρίας. 

Αυτό μας είπε και σήμερα ο λόγος του Θεού. Ό,τι σπέρνουμε, αυτό και θερίζουμε. Και Ό,τι σπέρνουμε στις παιδικές ψυχούλες των παιδιών μας, αλλά και σε κάθε ψυχή, αυτό και θα θερίσουμε. Ύστερα από πέντε μέρες, από δέκα, από ένα μήνα, από ένα χρόνο, από πέντε, από δέκα, από πενήντα, δεν ξέρω, κάποτε αυτός ο σπόρος θα πιάσει τόπο. Έστω και αν παρουσιάζεται προσωρινά κάποια σκληρότητα και από γρανίτη γη, στην καρδιά των ανθρώπων. 
Ποιος ξέρει πότε μπορεί να γίνει αυτός ο σεισμός, και να ανοίξει μια χαραμάδα για να μπει ο σπόρος του Θεού μέσα στις ψυχές μας; 
Αλλά ο λόγος όμως του Θεού, ο αγνός και καθαρός σπέρνεται από το αγιασμένο παράδειγμά μας, γιατί λόγια λέμε πολλά, και μείς οι παπάδες λέμε λόγια πολλά και κάνομε και ωραιότατα κηρύγματα, και σκλαβώνουμε και το πλήθος, και κρέμονται από τα χείλη μας, και μας λένε «ν’ αγιάσει το στοματάκι μας». Αλλά το είπε και το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, η παραβολή, ότι ύστερα από λίγο μη έχοντες ικμάδα θα φύγει ο λόγος, και θα μείνει άχρηστος, άσπορος, άδενδρος, άκαρπος, τίποτα δεν θα ’χει μέσα.
Πιθανόν βέβαια τα παιδιά μας να κάμουν την επανάστασή τους, και την κάνουν. Θα λοξοδρομήσουν, θα λιποτακτήσουν, ακόμα και θα μας απαρνηθούν, και από ηλικία τριών ετών, μη σας φαίνεται παράξενο. Παρά ταύτα θα ’ρθει καιρός που κάποιο γεγονός, θα τα συγκλονίσει αυτά τα παιδιά, θα προκαλέσει μέσα αναστάσιμο σεισμό, και θα γεννήσει τη μετάνοια, και η μετάνοια με τη σειρά της θα γεννήσει τη σωτηρία.
Έσπειρε ο Κύριος τον λόγον του Θεού, και μετεβλήθησαν οι ψαράδες σε αλιείς ανθρώπων, σε κήρυκας του Ευαγγελίου, σε αποστόλους, μαθητεύοντες πάντα τα έθνη, και βαπτίζοντες όσους πίστευαν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Σπείρεται ο Ευαγγελικός λόγος και αναδεικνύονται μεγάλοι ιεράρχες της Εκκλησίας μας, οι Άγιοι θεοφόροι και Πατέρες ημών που συγκρότησαν όχι μόνον την Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο, τους οποίους σήμερα εορτάζομε, αλλά και όλας τας Συνόδους, και τας τοπικάς που έχουν κύρος Οικουμενικό, όπως είναι οι δύο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. 
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και γεμίζει η έρημος, και γεμίζουν οι τρύπες της γης, τα βουνά και τα δάση, και οι σπηλιές της γης από χιλιάδες χιλιάδων οσίων Πατέρων, που με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, εγκράτεια, και σκληρή άσκηση, έλαβαν ουράνια χαρίσματα και έλαμψαν ως ο Άλλος Ήλιος, στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας.
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και γεννά εκατομμύρια από μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες, ομολογητές και νεομάρτυρες. Και το απίστευτο. Γέννησε και παιδομάρτυρες. 
Θ’ αφήσουμε τους παιδομάρτυρες των πρώτων αιώνων, αρχίζοντες από 
τον Άγιο Κήρυκο που ήταν τριών ετών, 
τον Άγιο Ταρσήλιο που ήταν δώδεκα, 
την Αγία Μαρίνα που ήταν δεκατέσσερα και πολλούς άλλους, 
και θα πάμε σε κείνους, σε κείνα τα παιδιά μάλλον που μαρτύρησαν από την θηριωδία των Τούρκων. Σ’ αυτά τα παιδιά ο λόγος του Θεού και Ορθόδοξης πίστης είχε πιάσει μέσα τόσο βαθιές ρίζες, ώστε αυτά τα παιδιά από δέκα ετών και πάνω μέχρι δεκαοκτώ, έδωσαν και το αίμα τους για την πίστη του Χριστού την Αγία.
Θα σας αναφέρω δεκαπέντε – δεκαέξι. 
Η Αγία Ειρήνη απ’ τη Μυτιλήνη μαρτύρησε δώδεκα ετών το χίλια τετρακόσια εξήντα τρία. 
Ο Άγιος Γεώργιος στην Κωνσταντινούπολη δεκαπέντε ετών, το χίλια πεντακόσια δεκαπέντε, 
ο Άγιος Μακάριος απ’ τη Χίο αποκεφαλίστηκε, δεκαοκτώ ετών το χίλια πεντακόσια ενενήντα,
ο Άγιος Θεόφιλος από την Ζάκυνθο, δεκαοχτώ ετών τον έκαψαν ζωντανό,
ο Άγιος Μάρκος από την Κρήτη, δεκαπέντε ετών απεκεφαλίστηκε,
ο Άγιος Ιωάννης απ’ τη Θάσο, και αυτός απεκεφαλίστηκε, δεκατεσσάρων ετών,
ο Άγιος Δημήτριος απ’ τη Φιλαδέλφεια, λιθοβολήθηκε και τον σκότωσαν με τις πέτρες δεκατριών ετών παιδάκι, επειδή φώναζε «δε θέλω να γίνω Τούρκος, θέλω να μείνω χριστιανός, όπως ο μπαμπάς μου και η μαμά μου»,
ο Άγιος Νικόλαος από το Καρπενήσι, του ’κόψαν το κεφάλι και αυτουνού, δεκαπέντε ετών, 
ο Άγιος Νικήτας από την Ρόδο, βασανίστηκε και πέθανε δεκαέξι ετών,
η Αγία Κυράνα από την Θεσσαλονίκη, βασανίστηκε δεκαπέντε ετών,
η Αγία Ακυλίνη από Ζαγκλιβέρι, μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου δεκαοχτώ ετών, το χίλια επτακόσια εξήντα τέσσερα,
ο Άγιος Μιχαήλ απ’ τα Βουρλά, τον αποκεφάλισαν δεκαοχτώ ετών,
τον Άγιο Ιωάννη από την Μονεμβασία, τον σφάξανε δεκαπέντε ετών,
τον Άγιο Πολύδωρο απ’ την Κύπρο, τον κρέμασαν δεκαπέντε ετών,
τον Άγιο Ιωάννη απ’ την Θεσσαλονίκη, τον έσφαξαν δεκαπέντε ετών, το χίλια εφτακόσια ενενήντα πέντε,
όλοι έχουν ημερομηνίες και ακρίβεια, ημερομηνίες δεν τις αναφέρουμε χάριν συντομίας του λόγου,
ο Άγιος Κωνσταντίνος από την Ύδρα βασανίστηκε δεκαοκτώ ετών,
ο Άγιος Χριστόδουλος απ’ τη Μακεδονία, τον αποκεφάλισαν δεκατεσσάρων ετών το χίλια οκτακόσια εξήντα,
η Αγία Αναστασία απεκεφαλίσθη δεκαπέντε ετών το χίλια οκτακόσια δέκα,
και για να τελειώνουμε να πούμε να πούμε και τον Άγιο Παναγιώτη που τον απεκεφάλισαν δεκαοκτώ ετών στο Βόλο.
Και ασφαλώς και όλα εκείνα τα παιδιά που σφαγιάστηκαν μαζί με τους γονείς τους στην παραλία της Χίου το χίλια οκτακόσια είκοσι ένα, όταν αρνήθηκαν να πατήσουν τον Σταυρό που ’χαν χαράξει οι Τούρκοι κάτω στη γη. Γονείς και παιδιά ακόμα και μωρά, όλα μαζί και όλοι μαζί που ήσαν περισσότεροι από τρείς χιλιάδες σφαγιάστηκαν στην παραλία της Χίου. Τα μαρτυρικά τους λείψανα και οστά βρίσκονται σε ένα μοναστήρι έτοιμα προς προσκύνηση για κάθε χριστιανό προσκυνητή.
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και μέσα στον κόσμο. Και σε μας σπέρνεται ο λόγος του Θεού, πλούσια, αλλού υπάρχει λιμός, λιμός του ακούσαι λόγον Θεού, -επισκέφθηκα νησιά και το διαπίστωσα,- λιμός, δεν ακούνε λόγον Θεού, και μείς που ακούμε δεν παράγουμε καρπόν.
Έχουμε λοιπόν και μέσα στον κόσμο, ακόμα και στην εποχή μας, κάθε κοινωνικής τάξεως και επαγγέλματος, πάσης ηλικίας και μορφώσεως, άντρες γυναίκες και παιδιά, που δίνουν τον καλό τους τον αγώνα και αγιάζουν μέσα απ’ αυτόν.
Ναι αδελφοί μου, πλήθος αγίων γεννά κάθε μέρα ο λόγος του Θεού.
Κατ’ εξοχήν όμως ο Ευαγγελικός λόγος, ανέδειξε αγίους μοναχούς, ασκητάς, ησυχαστάς, ερημίτας, κελιώτας ακόμα και κοινοβιάτας.
Πάντοτε όμως ο λόγος του Θεού, θα γεννά και αγίους κληρικούς παντός βαθμού, διακόνους, πρεσβυτέρους, απλούς λεβήτας ενοριών, χωριών, πρεσβυτέρους, και νήσων, όπως και επισκόπους.
Γεννά ο λόγος του Θεού και μέσα από τους κεκοιμημένους, τους πεθαμένους, γονείς ή και παιδιά, που συνταράσσουν τις κοιμισμένες συνειδήσεις μας από τις σωτήριες ουράνιες επεμβάσεις τους, όπου προσφέρουν ζωντανά και παραστατικά, ή την φρίκη της κολάσεως ή την ωραιότητα και το κάλος του Παραδείσου και της Βασιλείας των Ουρανών.
Τα παραδείγματα δε λείπουν και μάλιστα είναι πολλά, ένα μας ανέφερε προηγουμένως ο πατήρ Δημήτριος Ντούτκο, αλλά θα πούμε και κάνα δυό εμείς.
Για τις παραβολές και τον σωτήριον λόγον του Θεού, θα ακούσετε πολλά και ωφέλιμα, στα βραδινά μας κηρύγματα, που εύχομαι να έρχεστε όλοι σας, από τον πατέρα Δημήτριο. Πάντως προσωπική μου διαπίστωσις είναι και το είδα με τα μάτια μου, ότι το Ευαγγέλιο τον μέθυσο τον κάνει νηστευτή, τον τσιγκούνη τον κάνει ελεήμονα, τον χαρτοπαίκτη τον κάνει νοικοκύρη, τον λύκο τον κάνει αρνάκι, τον θυμώδη και τον όργιλο τον μεταβάλλει σε πραότατον, τους φθονερούς τους γεμίζει από αγάπη και τους εγωιστάς και τους υπερηφάνους τους μεταμορφώνει με την ταπείνωση. Και τους απελπισμένους το Ευαγγέλιο τους γεμίζει από ουράνια ελπίδα.

Εμφανίζεται ένα πεθαμένο δωδεκάχρονο παιδάκι στους γονείς του γεμάτο φως, και με τις Ευαγγελικές του συμβουλές τους λυτρώνει από τον φόβο του θανάτου και της κολάσεως.
Εξομολογούνται, κοινωνούν, διάγουν αγία ζωή ύστερα από αυτή την ουράνια επέμβαση.

Εικοσάχρονος νέος ομολογεί απ’ τον ουρανόν, ότι είναι πρίγκιπας τώρα στην Βασιλεία των Ουρανών γεμάτος παράσημα, γεμίζοντας την τραγική χήρα μάνα, από την ομορφιά του Παραδείσου και την χαρά, της βεβαιωμένης ελπίδος και της προσωπικής της ακόμα σωτηρίας. Σήμερα χαίρεται γιατί έχει έναν εικοσάχρονο γιο, πρίγκιπα στην Βασιλεία των Ουρανών. Πόσοι άραγε από μας έχουν αυτή τη χαρά;

Τα παραδείγματα που είδα και άκουσα, στα σαρανταεφτάμιση χρόνια της ιερατικής μου ζωής, είναι πάμπολλα αλλά αρκούμαι σε αυτά που ανέφερα.

Χριστιανοί μου,
ένα είναι το συμπέρασμα, το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού, η Καινή Διαθήκη, η Αγία Γραφή, η Ορθόδοξος πίστις με την Ιερά Παράδοσή της, την Εκκλησία και τα μυστήριά της, μας οδηγεί στη μετάνοια, στην προσωπική μας μεταμόρφωση, στο φωτισμό μας, στη λύτρωσή μας, στη σωτηρία μας.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ όλους, όλους μηδενός εξαιρουμένου, να προσεύχεστε, να χουμε μετάνοια, τα χρόνια, οι μέρες, οι μήνες, οι βδομάδες, δε ξέρω, ώρες, δεν ξέρω πόσες θα ’ναι για μένα.
Θέλω λοιπόν να παρακαλάτε τον Θεόν, να καλλιεργηθεί μέσα μου η αληθινή μετάνοια,
η αληθινή μετάνοια σε όλους τους Ορθοδόξους κληρικούς, εν Ελλάδι και απανταχού της γης, και σε μας, που σας υπηρετούμε εδώ και διακονούμε τα μυστήρια, χάριν της σωτηρίας σας, αλλά και σεις όλοι όμως, να καλλιεργήσετε αυτήν την σωτήρια μετάνοια, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο,

Αμήν.

π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες



-Πάτερ Κλεόπα, εδώ καθημερινά καταφθάνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν. Ποιες είναι οι εμπειρίες κι οι εντυπώσεις σας;

-Το ότι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μέσα μας μπερδέψει τα πράγματα. Αν κι είμαστε βαπτισμένοι, ωστόσο συχνά δεν ξέρουμε τί πιστεύουμε.

Με πόνο και θλίψη βλέπω καθημερινά ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει για το Θεό μια εικόνα περίεργη κι απαράδεκτη. Μια εικόνα που δεν συμβιβάζεται με τα Ευαγγέλια και τα βιβλία τα ιερά, πού το Θεό τον προσδιορίζουν σαν άβυσσο ευσπλαχνίας κι αγάπης. Σχεδόν το 99% όσων έρχονται εδώ φαντάζονται το Θεό σαν ένα ανώτερο Ον που επιφυλάσσει στον άνθρωπο μόνο θυμούς, οργές και ποινές, αλλά σπάνια καλοσύνες. Εγώ δεν είμαι γιατρός, αλλά τσοπάνος, πιστεύω όμως πως η αιτία του καρκίνου εκεί βρίσκεται: στη λανθασμένη εικόνα που ο άνθρωπος έφτιαξε μέσα του για το Θεό.

Δηλαδή, αν εμείς οι άνθρωποι μετασχηματίσουμε την αντίληψη που έχουμε σήμερα για το Θεό, αν αλλάξουμε την εικόνα που φτιάξαμε μέσα μας για το Δημιουργό, τότε βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε ο καρκίνος;

Ναι. Τον καρκίνο δημιουργούν οι τύψεις, τα άγχη και οι φοβίες, οι ανησυχίες και οι αποστασίες, οι αμφιβολίες, οι θλίψεις κι οι στενοχώριες. Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χώρο για να μπει ο Θεός. Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες. Αυτό είναι το φάρμακο του καρκίνου.

Πώς, όμως, να ηρεμήσει ένας πού ζει συνεχώς μέσα στις πτώσεις; Πώς να νοιώσει μέσα στις φλέβες του το Θεό ένας, λ.χ., που ζει με μοιχείες, πορνείες κι εγκλήματα;

Είναι απλό. Αρκεί να πιστέψει πως είναι πλασμένος απ’ το Θεό με αγάπη κι ότι ο Θεός έχει για τον καθένα μας ένα σχέδιο. Άραγε ποιός ξέρει τί σχέση να έχουν οι ανθρώπινες πτώσεις μ’ αυτό το σχέδιο του Θεού…

“Άλλωστε, μη ξεχνάμε, όλοι μας είμαστε παραβάτες κι εγκληματίες, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που να τηρεί στ’ αλήθεια τους όρους του Νόμου. Αν ο πόρνος, ο μοιχός, ο εγκληματίας πιστέψει και πει στο Θεό: «Θεέ μου, συ μ’ έφτιαξες μ’ ένα τόσο φτηνό υλικό. Κάνε με τούτο να το χωνέψω», το πρόβλημα λύθηκε.

Ο άνθρωπος ο αμαρτωλός θα συνειδητοποιήσει ότι είναι πάροικος πάνω στη γη κι ότι γι’ αλλού είναι ο προορισμός του. Το άσχημο είναι ότι δεν μάθαμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι, όπως ακριβώς είναι και το χειρότερο ότι δε συνηθίσαμε αυτό τον αμαρτωλό εαυτό να τον διατηρούμε σε επαφή με τον Ουρανό. Γι’ αυτό ο καρκίνος θερίζει.

-Κι όταν ο καρκίνος θεραπευτεί, τότε ποιός πρέπει να είναι ο στόχος μας;

-Να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε τα θαύματα του Θεού.

-Ποιό είναι το μεγαλύτερο απ’ αυτά;

-Η υπομονή του Θεού με εμάς τους ανθρώπους.

-Υπάρχουν σήμερα άγιοι μέσα στον κόσμο;

Πάρα πολλοί. Ο Θεός τους γνωρίζει. Αν δεν υπήρχαν, ο κόσμος μας θα είχε πάψει να ζει. Το λέει καθαρά ο Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος: «Όταν λείψουν από τον κόσμο οι Άγιοι, θα εκλείψει κι ο κόσμος».

-Πιο παλιά ζούσατε εντελώς μόνος, χωρίς τους ανθρώπους;

-Αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να ζούσα στην έρημο, όμως ο κόσμος και οι άνθρωποι ζούσανε μέσα μου.

-Εννοώ ότι για πολλά χρόνια δεν συναντηθήκατε με ανθρώπους.

-Ναι. Δέκα χρόνια δεν είδα ούτε μια φορά άνθρωπο. Ζούσα ψηλά στο βουνό. Έτρωγα χόρτα και μέλι. Ένας γέρος, που ήξερε πως ζούσα εκεί, έφερνε και μου άφηνε κάθε δύο μήνες λάδι, ψωμί και αυγά, όμως ποτέ δεν έτυχε να τον δώ.

-Τώρα, οι άνθρωποι έρχονται απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν.

-Δεν φταίω εγώ. Το κακό το ‘χει κάνει ο Αντώνιος, ο Επίσκοπος του Μπονζάου και ο Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Ανανίας, που μ’ είχαν πνευματικό.

-Είναι αλήθεια ότι γράφετε κιόλας;

-Γράφω για τα θαυμάσια του Θεού, που τα βλέπω καθημερινά μέσα στη φύση και στον κόσμο. Γράφω και τον «Ακάθιστο» του Αγίου Ανδρέα. Πριν δυο χρόνια έγραψα τον «Ακάθιστο των Ρουμάνων Αγίων» πού έζησαν στην περιοχή της Ντομπρότζια τον τρίτο και τέταρτο αιώνα, όταν ήσαν στη Ρώμη ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιλιανός. Οι άγιοι αυτοί ήσαν οι Άταλος, Ζωτικός, Φίλιππος και Καμάσης. Ήσαν Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εδώ στη Ρουμανία και άγιασαν.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ορθοδοξία στη χώρα του Τσαουσέσκου» του Τ.  Μιχαλά.

Οταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» δεν μπορεί να εκδηλώνεται



Όταν ο άνθρωπος λέει την «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δεν μπορεί να εκδηλώνεται, να φωνάζει και να μιλάει.
Η Χάρις του Θεού τον κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ο Θεός να μην μαλακώσει την καρδιά του.

Όταν λέει την «ευχή», πόση γλυκύτητα αισθάνεται! 
Η αργολογία, η μεμψιμοιρία, οι συζητήσεις διακόπτουν την επικοινωνία με τον Θεό και φέρνουν ταραχή.

Δεν συγκρατείται η μια και λέει τον λογισμό της στην άλλη και η άλλη φορτωμένη σπέρνει το κακό και μετά δεν μπορεί ούτε προσευχή ούτε τα καθήκοντά της να κάνει ούτε το κελλί (σπίτι) της της αρέσει ούτε μπορεί ν’ αναπαυθεί πουθενά. Χρειάζεται ταπείνωση στην ψυχή μας. 

Δια της ταπεινώσεως θα σωθούμε. Ο Θεός θα δώσει πολλή Χάρι. Ο άνθρωπος διά τής «ευχής» αισθάνεται θεία παρηγοριά, ουράνια μεγαλεία. 

Από το βιβλίο «Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου», Λόγια Καρδιάς
Ιερά Μονή Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριά Βόλου

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ, Η «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ» ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

"..Και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία. Ποιμένες και πνευματικοί μας Πατέρες, όλο και περισσότεροι, (ευτυχώς υπάρχουν και θύλακες αντιστάσεως), ταυτίζονται με την οικουμενιστική παναίρεση, αναγορεύουν τον Πάπα της Ρώμης σαν Άγιο συνομιλητή και ακόμα χειρότερο, ανοίγουν «πόρτες» εισόδου σε όλες τις ανίερες θρησκευτικές δοξασίες που είναι πλήρης ψυχοφθοροποιών στοιχείων.."

Τα τελευταία χρόνια ως κάτοικοι αυτής της ευλογημένης χώρας, έχουμε βρεθεί προ μιας πρωτοφανούς εκστρατείας εξόντωσης αφ’ ενός της υλικής μας υπόστασης και αφετέρου και το κυριότερο, της πνευματικής μας ταυτότητας.

Δυο σημαντικά γεγονότα – εξελίξεις συνέλαβαν σε αυτή την «βιομηχανία» απελπισίας και στην συνέχεια εξοντώσεως μας. Από την μια η πολιτική προδοσία, δηλαδή η απαξίωση του πολιτικού συστήματος το οποίο επί χρόνια λειτουργούσε με ένα ρουσφετολογικό σύστημα. Έδινε δηλαδή κάποια «ψίχουλα» στους «ευτυχισμένους» πολίτες ψηφοφόρους του και αυτό ανενόχλητο λεηλατούσε συστηματικά τον κρατικό κορβανά.

Και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία. Ποιμένες και πνευματικοί μας Πατέρες, όλο και περισσότεροι, (ευτυχώς υπάρχουν και θύλακες αντιστάσεως), ταυτίζονται με την οικουμενιστική παναίρεση, αναγορεύουν τον Πάπα της Ρώμης σαν Άγιο συνομιλητή και ακόμα χειρότερο, ανοίγουν «πόρτες» εισόδου σε όλες τις ανίερες θρησκευτικές δοξασίες που είναι πλήρης ψυχοφθοροποιών στοιχείων.

Πέραν όλων τούτων έχουμε τελευταία και την λεγομένη «τρομοκρατία της…γελοιότητας». Καθημερινά μας βομβαρδίζουν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, ότι έρχεται ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ότι θα μας επιτεθούν οι Τούρκοι, ότι θα γίνουν φοβερές καταστροφές στην πατρίδα μας, ότι ο Αρμαγεδδών είναι προ των πυλών και ότι… τρέξτε να αποθηκεύσετε προμήθειες λες και θα μπορούμε να επιβιώσουμε όταν οι άλλοι γύρω μας θα λιμοκτονούν.

Όλα αυτά που προβάλλονται με τον πιο έντεχνο και πονηρό τρόπο από τα νεοταξικά ΜΜΕ και τα καθημερινά άκρως τοξικά κεντρικά δελτία ειδήσεων, έχουν ένα και κύριο σκοπό : Να εξοντώσουν την εθνοθρησκευτική μας ταυτότητα και να μας καταστήσουν άβουλα πρόβατα. Να πάψουμε να υπάρχουμε σα Έλληνες Ορθόδοξοι και αυτή η χώρα να είναι μόνο αντικείμενο ιστορικής μελέτης, ένα μουσείο παλιών και «αναχρονιστικών» δοξασιών.

Αλήθεια σε όλα αυτά ποια είναι η ορθή απάντηση ; 
Ποιος αλήθεια μπορεί να «σπάσει» το φρόνημα ενός πραγματικού πιστού Ορθόδοξου ; 
Ο Κύριος μας άφησε ιερή παρακαταθήκη την εκκλησία Του και ούτε πύλαι του Άδου θα μπορέσουν να την διαλύσουν.

Έχουμε τον μεγαλύτερο θησαυρό σε όλο αυτό τον φθαρτό κόσμο. Τον δέκατο ένατο αιώνα όταν πήγαιναν Έλληνες παπάδες στην Ρωσία τους υποδέχονταν σαν αγίους και τους προσκυνούσαν με μεγάλη ευλάβεια. Σήμερεα όμως ; 
Η Κωνσταντινούπολη έπεσε από δυο παράγοντες. Από την υπονόμευση της Δύσης και από την εσωτερική φιλοπαπική προδοσία. Και όμως η Ελληνική εκκλησία όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά επέζησε και μεγαλούργησε για να τρωθεί στην συνέχεια ανεπανάληπτα μετά την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους.

Στον Ελληνορθόδοξο δεν αρμόζει η απελπισία, δεν αρμόζει η απογοήτευση, δεν αρμόζουν σκέψεις απόγνωσης. Δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες είναι το φοβερό επίτευγμα της νεοταξικής σάρωσης της πατρίδας μας. Και όμως δεν έχουν κατορθώσει να απαλείψουν το ορθόδοξο φρόνημα παρά τις συνεχείς λυσσαλέες τους επιθέσεις.

Η ευλογημένη αυτή χώρα με το ανεκτίμητο γεωστρατηγικό της πλεονέκτημα, είναι η μοναδική που γεννά Αγίους και η Αγιοσύνη είναι ασύλληπτα ανώτερη από την πληροφορική και την τεχνολογία των γονιδίων. Γιατί η αγιοσύνη «ίπταται» σε άγνωστα για την επιστήμη ανώτερα ευλογημένα πεδία. Αυτό είναι το ατομικό μας οπλοστάσιο!

Φτάνει πια η μεμψιμοιρία και η απόγνωση. Ο μεγαλύτερος πλούτος μας που «αυτοί» τον υπολογίζουν πολύ περισσότερο από ότι εμείς οι ίδιοι, είναι ακριβώς αυτή η Ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Διήγηση του διακο-Διονύσιου του Φιρφιρή: «Πάτερ, εσύ μ’ έκανες Χριστιανό»


Διηγήθηκε ο διακο-Διονύσιος ο Φιρφιρής:
Κάποτε, βρέθηκα για δουλειά έξω στην Θεσσαλονίκη. Πήγα σε ένα εστιατόριο να φάω. Έκανα την προσευχή μου και κάθισα να φάω. Παραδίπλα ήταν μία παρέα. Μου λέει κάποιος λαϊκός:
-Λοιπόν, τι μας παριστάνεις τώρα; Τι θέλεις να μας δείξεις;
-Για να μην μου σταθή κανένα κόκκαλο στον λαιμό, βρε αδελφέ, απάντησα λίγο οργισμένα.
Σε λίγο, από το τραπέζι αυτής της παρέας ακούστηκε θόρυβος και βιαστικά κάποιον τον έβγαλαν έξω. Εγώ δεν γύρισα να κοιτάξω. 
Μετά από καιρό, που ξαναβγήκα στην Θεσσαλονίκη, με συναντά κάποιος κοντά στον Λευκό Πύργο και με χαιρετά ρωτώντας:
-Με γνωρίζεις Πάτερ;
-Όχι, απαντώ.
-Δεν με θυμάσαι; Εσύ μ’ έκανες Χριστιανό.
-Δεν σε θυμάμαι.
-Θυμάσαι κάποτε σε ένα εστιατόριο που έτρωγες και κάποιος σου είπε αυτό και αυτό;
-Ναι, κάτι θυμάμαι.
-Ε, εγὼ ήμουν. Βλέπεις εδώ; Μου στάθηκε ένα κόκκαλο στον λαιμό, και με έκαναν εγχείρηση για να το βγάλουν, ενώ συγχρόνως μου έδειχνε τον λαιμό του με το σημάδι της τομής. Μετά από αυτό και στην εκκλησία πηγαίνω και εξομολογούμαι και κάνω προσευχή. Σ’ ευχαριστώ Πάτερ, εσύ μ’ έσωσες.

Ἡ ἀλλαγή ενός Σαμουράι (Άγιος Νικόλαος Καζάτκιν)

Ο Άγιος Νικόλαος Καζάτκιν διακονούσε τον Ιησού ως Ορθόδοξος Ιερέας στην Ιαπωνία κατά την ηγεμονία του Τοκουγάουα στην Έντο εποχή (1603-1868). Τότε έβλεπαν του ξένους με δυσπιστία και πολλοί ακόμα τους μισούσαν, ενώ ήταν παράνομο να προωθήσει κάποιος μια ξένη θρησκεία. Τα πρώτα χρόνια της διακονίας του ο Άγιος Νικόλαος βρέθηκε σε έντονη αντιπαράθεση με ένα πολεμιστή Σαμουράι που ήταν Σίντο ιερέας, τον Τακούμα Σαγάβε. Ο σαμουράι είχε οπλιστεί με το σπαθί του και ήρθε σε αντιπαράθεση με τον ιερέα, σκοπεύοντας να τον σκοτώσει πριν ακόμα αρχίσει να κηρύττει. 

Με μια άγρια διάθεση ο σαμουράι στάθηκε μπροστά στον π. Νικόλαο. Τι δουλειά είχε αυτός ο άνθρωπος να καταφθάσει στην αγαπημένη του πατρίδα και να διδάσκει μια παράξενη θρησκεία; Θα του έδειχνε αυτός! Αν δεν μπορούσε να ακούσει από λόγια ίσως να έπρεπε να ληφθούν άλλα μέτρα. 

Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για τον π. Νικόλαο. Γνώριζε ότι πολλοί Ιάπωνες αντιδρούσαν στην Ορθόδοξη πίστη. Και ορίστε που μπροστά του στεκόταν ένας περήφανος σαμουράι, ένας ειδωλολάτρης ιερέας του αρχαιότερου θυσιαστηρίου Σίντο της πόλης, να τον κοιτάζει ψυχρά, περιφρονώντας την Ορθόδοξη πίστη. Ο π. Νικόλαος δεν μπορούσε απλώς να τον αγνοήσει. Η περίπτωση χρειαζόταν πρωτοβουλία και επειδή είχε προετοιμαστεί για χρόνια με σκληρή δουλειά, μελέτη και δυσκολίες στα πρώτα του χρόνια, ο π. Νικόλαος μπορούσε να αντιμετωπίζει τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Δείχνοντας ηρεμία άρχισε μια απαλή συζήτηση με τον εκνευρισμένο άνδρα. Το μίσος που ένιωθε ο σαμουράι δεν μπορούσε να διαρκέσει για πολύ. Έγινε σοβαρός και σκεπτικός. 

Ορίστε τι έγραψε γι’ αυτόν ο Άγιος Νικόλαος: 

«Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισα να του εξηγώ την αγιασμένη ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Έφερε μαζί του χαρτί και καλαμάρι και άρχισε να γράφει όλα όσα του έλεγα. Με διέκοπτε σχεδόν σε κάθε λέξη με αντιρρήσεις που χρειάζονταν επεξήγηση. Με την πάροδο των ημερών υπήρχαν όλο και λιγότερες παρεμβάσεις ενώ εξακολουθούσε να γράφει κάθε σκέψη και κάθε όνομα. Η διαδικασία με την οποία το χέρι του Θεού αναγεννούσε αυτόν τον άνθρωπο ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου». 

Ο σαμουράι πολεμιστής-ιερέας Τακούμα Σαγάβε βαπτίστηκε με τη Χάρη του Θεού τον Απρίλιο του 1868 μαζί με δύο φίλους του, τον Σακάι και τον Ουράνο. Πήρε τ’ όνομα Παύλος. Οι τρείς φίλοι έγιναν οι πρώτοι Ιάπωνες προσήλυτοι στην Ορθοδοξία. Το 1875, ο Παύλος χειροτονήθηκε ως πρώτος Ιάπωνας ιερέας, ο οποίος εξακολούθησε να υπηρετεί την εκκλησία η οποία μεγάλωσε τις επόμενες δεκαετίες. Πέθανε ένα χρόνο μετά τον Άγιο Νικόλαο το 1913. 

Αιωνία του η Μνήμη!