ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού αρχιμανδρίτου Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ

[Εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 24-6-2001]

Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, γιορτάζει το Γενέσιον του μεγάλου προφήτου και Βαπτιστού Ιωάννου, του Προδρόμου. Μεγάλη μορφή και «μείζων τῶν προφητῶν» ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ανάμεσα, βέβαια, στις αρετές που τον στόλιζαν αυτόν τον τελευταίο προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, εκείνη που ιδιαιτέρως έλαμπε ήταν η αρετή της ταπεινοφροσύνης. Δεν ήταν μικρό πράγμα, τη στιγμή που εσημειώνετο το απόγειο της δόξης του, τη στιγμή που τα φτερά της φήμης του είχαν φτάσει σε όλη την Ιουδαία γη και Σαμάρειαν και Γαλιλαίαν, τη στιγμή που είχε φτάσει να είναι ο πιο δημοφιλής άνθρωπος, να ομολογεί συνειδητά, με όλο το βάθος μιας σωστής ταπεινώσεως, ότι «αὕτη οὖν ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴπεπλήρωται. Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι.». Δηλαδή «η χαρά για μένα επληρώθη. Έχω πλήρη χαρά. Διότι Εκείνος πρέπει να αυξάνει – ποιος Εκείνος; Ο Μεσσίας– ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος», λέγει, «καὶἔμπροσθέν μου γέγονε». «Ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος», χρονικά. «Ἔμπροσθὲν μου γέγονε», ποιοτικά. «Είναι ανώτερός μου». «Ἐμὲ δὲἐλαττοῦσθαι». «Εκείνος να αυξάνει, εγώ δε να ελαττώνομαι, να χάνομαι μπροστά Του».

Κι αυτή του η μεγάλη ταπείνωση, αγαπητοί μου, δεν ήταν απλώς μία κουβέντα. Ήταν λόγια που έκρυβαν μια σειρά από ενέργειες. Ήταν λόγια που έδειχναν μια ήδη παρμένη στάση. Όταν ερωτάται επισήμως από τους ιερείς: «Μήπως αυτός είναι ο Χριστός;» – «Χριστός» θα πει Μεσσίας· Εκείνος ο οποίος έρχεται να σώσει τον λαό Του· Μεσσίας είναι η εβραϊκή λέξη, ονομασία, «Χριστός» είναι η ελληνική· από το χρίω, που σημαίνει «εκείνος που εχρίσθη για κάποιον ειδικόν σκοπόν»· κι αυτός ο σκοπός είναι η σωτηρία των ανθρώπων.

Δεν σφετερίζεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ξένους τίτλους και ξένα αξιώματα. Αλλά τι λέει; «Όχι. Δεν είμαι εγώ». «Μήπως είσαι ο Ηλίας;». Διότι ήτανε καταγεγραμμένο ότι ο Ηλίας θα επανέλθει. Μάλιστα στη Σοφία Σειράχ τονίζεται αυτό, ότι ο Ηλίας θα επανέλθει. Αλλά πάλι λέγει: «Δεν είμαι εγώ». «Ποιος είσαι; Μήπως είσαι ο κατεξοχήν προφήτης που λέγει και ονοματίζει ο Μωυσής;». «Όχι, δεν είμαι εγώ». Αρκείται να σημειώσει ότι απλώς ήταν μία «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇἐρήμῳ». Είδατε; Λέει «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Δεν λέει «φωνή βοώσης», αλλά «φωνὴ βοῶντος». Δηλαδή ανθρώπου βοώντος. Εκεί πάει το «βοῶντος». Θα μπορούσε να ήτανε «φωνὴ βοῶντος», γιατί εκεί πάει το «βοῶντος». «Φωνή ανθρώπου που απλώς φωνάζει εις την έρημον». Μεγάλη ταπείνωσις. «Εγώ δεν είμαι τίποτα. Μόνο μια φωνή. Μόνο μια φωνή». Κι όμως ο Ιωάννης, κατ’ αυτήν την μαρτυρίαν του Κυρίου μας Ιησού ήτο «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». Και μάλιστα λέει: «Προφήτης Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ οὐδεὶς ἐστίν». Άλλος ευαγγελιστής λέει: «Οὐκ ἐγήγερται». Δηλαδή δεν βρέθηκε προφήτης μεγαλύτερος από τον Ιωάννη. «Μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». «Ο μεγαλύτερος που ποτέ γεννήθηκε από γυναίκα». Σκεφτείτε. Κι όμως, βλέπει κανείς την ταπείνωσή του. Έτσι θα λέγαμε, αγαπητοί μου, ω, αυτή η αγία ταπείνωσις… Το βλέπουμε αυτό και από την ιερή ιστορία. Με την αρετή της ταπεινοφροσύνης κοσμούνται βέβαια όλες οι άγιες κορυφές, όλοι οι άγιοι- δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άγιος, εάν δεν είχε ταπείνωση.

Τι είναι, όμως, η ταπείνωσις; Μας λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι είναι η στολή του Θεού. Τι είναι; Η στολή του Θεού. Γιατί ο Θεός την ταπείνωσιν περιεβλήθη και ήλθε εδώ εις την γην. Αν η ταπείνωσις δεν ήτο η στολή της θεότητος, τότε ο Ιησούς δεν θα έφτανε στον Ιορδάνη να βαπτιστεί από τον Ιωάννη. Αλλά, τι λέω; Δεν θα έφτανε εις την γην, ώστε η θεότης να περιβληθεί την ταπείνωσιν, το ένδυμα, την στολή της ταπεινώσεως· διότι, επειδή ακριβώς είναι η αρετή που υπάρχει εις τον Θεόν, γι’αυτό ο Υιός και Λόγος του Θεού έκλινεν, χαμήλωσε ουρανούς και κατέβη και ήλθε εδώ εις την γην.

Και όποιος άνθρωπος προσπαθεί να ζει ταπεινά, του Θεού μοιάζει, αναμφισβήτητα, και είναι παιδί του Θεού. Χαρακτηριστικά γράφει για τον ταπεινό άνθρωπο ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος τα εξής- σας διαβάζω σε απόδοση, σε μετάφραση: « Ο ταπεινός άνθρωπος όλους τους αγαπά και όλοι τον αγαπούν. Όλοι τον επιθυμούν, και όπου φθάνει, σαν άγγελο φωτός τον υποδέχονται. Ο σοφός και ο διδάσκαλος σωπαίνουν μπροστά του. Όλοι το στόμα του κοιτάζουν και τα λόγια του προσέχουν, σαν λόγια Θεού. Τα απλά και μετρημένα του λόγια είναι σαν τα λόγια των σοφών και είναι γλυκύτερα από το μέλι στον φάρυγγα. Απ’ όλους σαν Θεός λογαριάζεται, έστω κι αν είναι αγράμματος και άσημος στην εμφάνιση». Αυτά λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Έχει πολλά, γράφει πολλά.

Ωστόσο, η ταπείνωσις, αγαπητοί, είναι μια μυστική δύναμις που κυριολεκτικά υποβάλλει το περιβάλλον. Υποβάλλει και επιβάλλεται στο περιβάλλον. Είναι μια αρετή που δίδει σε εκείνους που την επέτυχαν, προηγουμένως, όλες τις άλλες αρετές. Προηγούνται όλες οι αρετές. Θα λέγαμε, η συνισταμένη όλων των αρετών, η συνισταμένη, είναι η ταπείνωσις. Πρέπει να έχεις ζήσει όλες τις αρετές προκειμένου να έχεις ταπείνωση. Δεν είναι η πρώτη. Είναι η τελευταία· δηλαδή, έρχεται στο τέλος. Η ταπείνωση δεν είναι ο αυτοεξευτελισμός, όπως μερικοί νομίζουν. Είναι μία πραγματική γνώσις του εαυτού μας. Βαθεία γνώσις του εαυτού μας.

Λέγει ο Μέγας Βασίλειος τι είναι ταπείνωσις και απαντά: «Ἡ ἀπόθεσις τοῦ ματαίου φρονήματος καὶ ἡ του ἐπ’ ἅρματος καὶ ὕψους ἀλαζονικοῦ καὶ οἰήματος διακένου πρὸς τὴν οἰκείαν ἀξίαν ἐπάνοδος». Να φύγεις από ψηλά, από την αλαζονεία, και να κατέβεις χαμηλά. Δεν θα ‘θελα παρά να κρατούσατε τις τρεις τελευταίες λέξεις· απ’ αυτό που λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Τι είναι ταπείνωσις; «Πρὸς τὴν οἰκείαν ἀξίαν ἐπάνοδος». «Να γυρίσεις πίσω στην πραγματική σου αξία». Δηλαδή, να γυρίσεις εκεί που είσαι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο υπερήφανος, ο αλαζών, δεν είναι, δεν βρίσκεται στην πραγματική του αξία, είναι κάπου αλλού. Κάπου αλλού, κάπου αλλού. Τώρα καλείται να γυρίσει πίσω στην πραγματική του αξία και να δει πραγματικά ποιος είναι. Τι είναι λοιπόν, ταπείνωσις; «Ἡ ἐπάνοδος πρὸς τὴν οἰκείαν ἀξίαν». Πάρα πολύ σημαντικό. Για να μπορεί δηλαδή κανείς να βλέπει ποιος είναι ο ίδιος.

Η ταπείνωσις διαποτίζει ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου, ολόκληρη. Και χαρακτηρίζεται από την πληρότητα τριών πτυχών της ανθρωπίνης προσωπικότητος. Από την ηθικήν πτυχή, από την διανοητική πτυχή και από την υλική ή σωματική πτυχή. Για να τα δούμε αυτά τα τρία· για να μπορούμε επισημαίνοντες, να ξέρομε πώς θα κινηθούμε να προσπαθήσουμε να πετύχουμε ό,τι μπορούμε από αυτήν την θαυμασία αρετή, την στολή της θεότητος.

Και πρώτα είναι η ηθική ταπείνωσις. Τι είναι αυτό; Είναι η γνώσις, η συναίσθησις της αμαρτωλότητός μας.Ταπείνωση σημαίνει συγκέντρωση της καρδιάς. Σημαίνει ότι μαζεύει η καρδιά, ενώ η αλαζονεία σκορπάει την καρδιά. Μέσα σ’ αυτήν τη συγκέντρωση της καρδιάς βλέπει ο άνθρωπος την αληθινή του αξία, την αληθινή του κατάσταση, ότι αυτός είναι. Ο απόστολος Παύλος, στην πορεία της ηθικής του ζωής, κατέβηκε, αγαπητοί μου, τρία σκαλοπάτια ταπεινώσεως. Το πρώτο σκαλοπάτι- ή καλύτερα, να σας διαβάσω τι έλεγε- το πρώτο σκαλοπάτι: «Είμαι ο έσχατος των αποστόλων». Βάζει τον εαυτόν του στη γραμμή, στον στίχο, στη γραμμή των αποστόλων- απόστολος δεν ήταν; Πώς θα το ηρνείτο αυτό. Και τι λέει; «Είμαι ο έσχατος των αποστόλων». Ο τελευταίος. Όχι χρονικά ο έσχατος, αλλά ποιοτικά ο έσχατος. Διότι και χρονικά ήταν τελευταίος. Άλλο τώρα ότι έχομε τον μέγαν Παύλον. Τον Μέγα Παύλον. Τον φωτιστή των Ελλήνων· που σήμερα ειρωνευόμεθα τον Παύλον, τον βγάζομε έξω, δεν τον θέλομε, τον λέμε: «ασκημομούρη»! Ακούτε; Έτσι τον λένε οι δωδεκαθεΐτες. Δωδεκαθεΐτες. Ποιοι είναι αυτοί; Εκείνοι που επιστρέφουν εις την ειδωλολατρία και πιστεύουν στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Και πολλά άλλα…! «Ήρθε», λένε, «αυτός ο ασκημομούρης να προσβάλει την ωραία μας θρησκεία»! Μπράβο σας Έλληνες! Μπράβο σας… Δεν ντρέπεστε που μιλάτε με τον τρόπον αυτόν; Ο ΜΕΓΑΣ Παύλος…

Δεύτερο σκαλοπάτι. Έλεγε ότι «είμαι ο έσχατος των ανθρώπων», «είμαι ο τελευταίος των ανθρώπων». Ο τελευταίος των ανθρώπων, ε; Και το τρίτο σκαλοπάτι: «Είμαι ο έσχατος των αμαρτωλών». Των αποστόλων, των ανθρώπων, των αμαρτωλών. Έτσι μιλούσε ο Παύλος, έτσι έβλεπε τον εαυτό του, είχε γυρίσει «ἐπὶ τὴν οἰκείαν ἀξίαν». Αλήθεια, «ἐπὶ τὴν οἰκείαν ἀξίαν»; Εκεί. Έτσι έβλεπε. Και καλά έκανε. Και αυτό και το γράφει αυτό σε μια του επιστολή. Όμως, άλλο τώρα ότι ήταν ο μέγας Παύλος. Και πρέπει κι εμείς να γίνομε οι τελώναι της παραβολής τελώνου και Φαρισαίου.

Και πηγαίνομε, αγαπητοί μου, εις το δεύτερον. Εις την διανοητικήν ταπείνωσιν. Τι είναι αυτή η διανοητική ταπείνωσις; Είναι η ταπείνωσις της διανοίας. Δηλαδή του νου μας. Του μυαλού μας. Και τι είναι εδώ; Είναι η ακριβής γνώσις των προσόντων μας. Κάθε άνθρωπος έχει προσόντα. Ξέρετε ότι τα προσόντα είναι η προίκα που δίνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπον που έρχεται εις τον κόσμον; Και βέβαια τον κάθε άνθρωπον τον προικίζει αναλόγως. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει προίκα. Μερικοί λένε: «Δεν μου έδωσε τίποτε ο Θεός. Δεν έχω τίποτα». Δεν βλέπεις καλά, αδελφέ μου. Ο Θεός και σένα σε προίκισε. Και μόνο γιατί σου έδωσε αθάνατη ψυχή, δεν είναι πελωρία προίκα; Αλλά και προσόντα. Ποιος είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να πει ότι «δεν έχω τίποτα, τίποτα, τίποτα!».Δεν μπορείς να το πεις αυτό. Αλλά πρόσεξε όμως: Αυτά που έχεις θα πεις: «Δεν είναι από μένα. Είναι από τον Θεό. Η προίκα μου είναι από τον Θεό».

Γι’αυτό έλεγε ο απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους έγραφε: «Μὴ ὑπερφρονεῖν παρ᾿ ὃ δεῖ φρονεῖν, ἀλλὰφρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν» – έχει αυτήν την ομοιοκαταληξία, και είναι χαριτωμένη πρότασις. Δηλαδή, να μην υπερφρονεί κανείς- είναι το αντίθετο, γιατί, ξέρετε, έχουμε δύο καταστάσεις, θα σας τις πω παρακάτω, «να μην έχει κανείς παραπανίσιο φρόνημα για τον εαυτό του, αλλά πρέπει να φρονεί για εκείνο το οποίον πρέπει να φρονεί και να σωφρονεί, δηλαδή να έχει το μυαλό του σωστό». Γιατί, ξέρετε; Διότι εκείνος ο οποίος θα ήθελε ή νόμιζε, ό,τι ακριβώς σας είπα, να μην εκτιμήσει ότι ο Θεός, από τον Θεό πήρε κάτι, αρχίζει να πηγαίνει στο άλλο άκρο, που λέγεται, στο άλλο άκρο του άξονος, που λέγεται: «αισθήματα μειονεκτικότητος». Ο άνθρωπος που έχει αισθήματα μειονεκτικότητος, το ξέρετε ότι είναι υπερήφανος; Είναι το άλλο άκρον. Η άλλη, θα λέγαμε, πλευρά. Ναι, ναι, ναι, ναι! Ο άνθρωπος που έχει αισθήματα μειονεκτικότητος, δεν είναι ταπεινός. Ο ταπεινός ποτέ δεν έχει αισθήματα μειονεκτικότητος. Μα ποτέ! Όταν λέει: «Ε, εμείς, ε, τα φτωχαδάκια, οι κακόμοιροι, οι έτσι, οι αλλιώς…». Δεν είσαι ταπεινός άνθρωπος. Είσαι υπερήφανος. Πάσχεις μάλιστα απ’ αυτό που δεν έπρεπε να πάσχεις, από το αίσθημα της κατωτερότητος, όπως σας είπα.

Γι’αυτό λέει ο Παύλος στην δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή του ότι «ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ». Η ικανότητά μας είναι από τον Θεό. Ναι. Σου λέει ο άλλος: «Έχεις αυτό». «Δόξα τῷ Θεῷ». Ακούστε: «Δόξα τῷ Θεῷ. Μου το έδωσε ο Θεός για να υπηρετώ την Εκκλησία Του. Να υπηρετώ την δόξα Του. Δόξα τῷ Θεῷ! Δεν το αρνούμαι. Δεν το αρνούμαι, αλλά δοξάζω τον Θεόν, γιατί σε Εκείνον αποδίδω εκείνον το οποίον έχω».

Ακόμη πρέπει να ενθυμούμεθα, παρότι αυτό σημειώθηκε στον προ-χριστιανικό κόσμο, τα λεγόμενα «χαρτία» του Σωκράτους. Το χαρτί δεν είναι η ύλη, απλώς αυτό που σήμερα λέμε «χαρτί», ήτανε απλώς η ύλη που έγραφαν, αδιάφορο αν ήταν διφθέρα, αν ήταν πάπυρος, αν ήταν ό,τι… ελέγοντο χαρτία. Του λένε, λοιπόν, του Σωκράτη όπως τον έβλεπαν πολύ σοφόν άνθρωπον. Καθόταν εκεί στην αγορά και συζητούσε με τους νέους και προβλημάτιζε και έλυνε και προβλήματα… Θαυμάσιος άνθρωπος! Τον είχα αγαπήσει από την εποχή του σχολείου που μαθαίναμε γι’ αυτόν και τον διέσωσε θαυμάσια ο πολύ μεγάλος και καλός μαθητής του, ο Πλάτων. Του είπανε: «Λοιπόν, Σωκράτη, αυτά τα οποία λες και είναι σοφά πράγματα, γιατί δεν τα γράφεις; Να μείνουνε σε βιβλίο. Πόσοι γράψανε και γράψανε». Ξέρετε τι απήντησε; «Θεωρώ τα χαρτία πολυτιμότερα, με μεγαλύτερη αξία, από την δική μου σοφία». Ναι, ναι! Έτσι μίλησε ο Σωκράτης. Ο προχριστιανικός Σωκράτης.

Όταν δε κάποτε είχαν επαινέσει τον μεγάλο Νεύτωνα, τον μεγάλο αυτόν επιστήμονα, και του είπαν ότι είναι σοφός, σπουδαίος και τρανός, ξέρετε τι είπε; «Εμείς μοιάζουμε με μικρά παιδάκια που παίζουμε με τα κοχύλια μιας παραλίας που μπροστά μας επεκτείνεται ένας απέραντος ωκεανός γνώσεως και επιστήμης». Αυτό απήντησε ο μεγάλος Νεύτων· ο οποίος, όταν έλεγε το όνομα του Θεού, και φορούσε καπέλο, απεκαλύπτετο. Οι αληθινά σοφοί είναι και ταπεινοί άνθρωποι. Και έτσι μιλούν και ορθώς μιλούν και μας εκπλήσσει αυτό. Πάντως, η διανοητική ταπείνωσις είναι πάρα πολύ σπουδαία. Πάρα πολύ…

Και πηγαίνομε εις το τρίτο, που είναι η σωματική ή η λεγομένη «υλική» ταπείνωσις. Τι είναι αυτό; Να διαθέτομε μια αληθινή γνώση των σωματικών μας και υλικών μας προσόντων. Και των περιουσιακών μας, ακόμη, δυνατοτήτων. Ναι. Έλεγε ο Σοφός Σειράχ, είναι στο 25ον κεφάλαιον, έλεγε: «Τρία εἴδη ἐμίσησεν ἡ ψυχή μου· πτωχὸν ὑπερήφανον, καὶ πλούσιον ψεύστην, γέροντα μοιχὸν ἐλαττούμενον συνέσει». «Τρία πράγματα», λέει, «εμίσησε η ψυχή μου: Όταν ο φτωχός είναι υπερήφανος, υπερηφανεύεται ότι έχει, ότι κάνει, ότι δείχνει… Τον πλούσιο που λέει ψέματα-Γιατί, άνθρωπε, λες ψέματα; Τι έχεις να κερδίσεις περισσότερο; Δεν είσαι ευχαριστημένος με όσα έχεις; Λες ψέματα; Για να κερδίσεις περισσότερα; – Και τον γέροντα που του λείπει το μυαλό και είναι μοιχός». Κυνηγάει γυναίκες. Ο γέρος άνθρωπος… «Αυτά τα τρία», λέει, «τα μίσησε η ψυχή μου».

Εγώ μένω στο πρώτο-γιατί αυτό είναι το θέμα μας- είναι ο υπερήφανος πτωχός. Αγαπητοί μου, δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η αλαζονεία. Δεν πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να ζυγίζομε πάρα πολύ καλά τι έχομε και τι δεν έχομε. Κι αν ακόμη έχομε, δεν πρέπει να υπερηφανευόμεθα. Ε, να λέει κανείς: «Είσαι πλούσιος; Μόνο θα σου θέσω ένα ερώτημα: Τα πλούτη σου πώς τα απέκτησες; Με δικαιοσύνη; Μήπως με αδικίες; Αν με αδικίες απέκτησες τα πλούτη σου, άντε κρύψε τη μούρη σου να μη σε βλέπουν οι άνθρωποι, γιατί θα σε κατηγορούν. Αν, όμως, τίμια και δίκαια απέκτησες την περιουσία σου, ε, να λες: Δόξα τῷ Θεῷ».

Ξέρετε οι Εβραίοι πίστευαν μία πλάνη φοβερή φοβερή: Εάν κάποιος ήταν πλούσιος, πίστευε ότι είναι και ενάρετος: «Γιατί», λέει, «ο Θεός είδε την αρετή μου και μου έδωσε πλούτη». Έτσι εσκέπτοντο οι Εβραίοι! Αλίμονο, αλίμονο… Και μάλιστα, όταν βλέπει κανένας ότι η πτωχεία, και μάλιστα η θεληματική πτωχεία, η εκουσία πτωχεία είναι αρετή, και μάλιστα είναι η πρώτη αρετή -Πώς αρχίζουν οι Μακαρισμοί; «Μακάριοι», λέει, «οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». «Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι». Ξέρετε τι θα πει αυτό; Μην ερμηνεύομε στραβά και λέμε ότι είναι οι κουτοί άνθρωποι. «Πτωχός τῷ πνεύματι» θα πει αυτός που είναι πτωχός δια της ιδίας των προαιρέσεως. Δια της ιδίας των θελήσεως. Θέλω να είμαι πτωχός. Όχι ότι δεν μπορώ να είμαι πλούσιος. Δεν θέλω να είμαι πλούσιος! Για την Βασιλεία του Θεού. Όλοι οι άγιοι ήσαν πτωχοί. Θεληματικά πτωχοί. Και μάλιστα ξεκινάει έτσι ο ορμαθός των Μακαρισμών. Αυτή η πτωχεία είναι σπουδαία. Πάρα πολύ σπουδαία. Το να μην έχεις, όμως, και να υπερηφανεύεσαι, α ! Δείχνει ανόητον άνθρωπον.

Ακόμη, είναι τα προσόντα μας. Τα σωματικά μας προσόντα. Ότι είμαι δυνατός, ότι έχω γερά πόδια, ότι τούτο, ότι έχω υγεία… Γιατί αλαζονεύεσαι, άνθρωπέ μου; Μια ριπή και έπεσες κάτω. Μια αρρώστια, ένα μικρόβιο και έπεσες κάτω. Και λες και υπερηφανεύεσαι ότι είσαι υγιής, ότι είσαι γερός, ότι είσαι… ότι είσαι… ότι είσαι… Ξέρεις τι σε περιμένει αύριο; Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπερηφανευόμεθα ούτε για την υγεία μας, ούτε για τον πλούτο που είπαμε, ούτε για την υγεία μας, ούτε για τα προσόντα μας, τα οποιαδήποτε, γιατί είναι αλαζονεία. Να πάμε να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο να μας κοιτάζουν όλοι… Να πάρεις αυτοκίνητο, μιλώντας στην εποχή μου, σε συγχρόνους ανθρώπους, θα έλεγα: Δεν είναι αμαρτία να έχει κανείς ένα αυτοκίνητο. Αν μάλιστα έχει υποθέσεις, δουλειές που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο. Πώς να το κάνουμε; Το χρειάζεται. Είναι τα συμπληρωματικά του πόδια. Να πάρεις ένα αυτοκίνητο. Πρόσεξε όμως: Μην πάρεις τέτοιο που να αλαζονεύεσαι και να λες ότι «Τόσο το αγόρασα…». Πρόσεξέ το αυτό.

Πάντως, αγαπητοί μου, πρέπει να έχουμε αυτήν την ταπείνωση. Ξέρετε τι έπαθε ένας μαθητής του Σωκράτη, μια που τον θυμήθηκα σήμερα; Αλαζονευόταν, αλαζονευόταν ότι έχει πάρα πολλά κτήματα. Και ο πανέξυπνος Σωκράτης του λέγει: «Σε παρακαλώ, κάτω στο χώμα, φτιάξε μου τον χάρτη της Αττικής. Αυτός, λοιπόν, έφτιαξε το περίγραμμα της Αττικής. Του λέει: «Ωραία. Μπορείς να μου βρεις πού είναι τώρα τα χωράφια σου;». «Α», λέει, «είναι πολύ μικρά έναντι του χώρου της εκτάσεως της Αττικής». «Ε, καημένε», του λέει, «για τόσο μικρά χωράφια αλαζονεύεσαι;».

Είδατε; Αγαπητοί, για να μπορέσουμε να μπούμε στην Βασιλεία του Θεού θα πρέπει να περάσουμε σκύβοντας από την πολύ χαμηλή της θύρα, που είναι η ταπείνωση. Ναι! Ένα θαυμάσιο υπόδειγμα ταπεινώσεως προβάλλεται σήμερα, ο εορταζόμενος άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Σημειώσατε ότι στους αγίους ποτέ δεν γιορτάζομε γενέθλια. Πότε γεννήθηκαν. Η γενέθλιος ημέρα του κάθε αγίου είναι μόνο η ημέρα που εμαρτύρησε ή έζησε, τελείωσε την ζωή του, οσιακά. Μόνο σε τρία πρόσωπα γιορτάζουμε γενέθλια: Στον Κύριό μας Ιησού Χριστόν, τα γνωστά μας Χριστούγεννα, το Γενέσιον της Θεοτόκου, ως προοίμιον της μεγάλης χαράς που θα ερχόταν εις τον κόσμον και το Γενέσιον του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Γι’αυτό η Εκκλησία βάζει, βάζει πλάι, δεξιά Του, στον Χριστό, βάζει την Παναγία και από εκεί βάζει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μεγάλος είναι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εντούτοις, η ταπεινοφροσύνη του ήταν πάρα πολύ μεγάλη και βαθιά. 

Η ταπεινοφροσύνη να είναι για όλους μας ο ευθυγραμμιστής όλων των πράξεων της ζωής μας, να είναι το σύνθημα της ζωής μας. Ναι, το σύνθημα της ζωής μας: Ταπεινόφρονες. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:

Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

https://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΙΣΥΜΒΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΗΔΗ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

ΈΒΛΕΠΕ ΝΟΕΡΑ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΆΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΗ!! ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!

Όλα είναι αλήθεια.. όλα έγιναν και όλα όσα γράφτηκαν ότι θα γίνουν, θα γίνουν.

Είπε γέρων… Ήταν βράδυ… Μόλις είχε τελειώσει ένα μικρό βιβλίο με ευσύνοπτο σχετικά αλλά καλογραμμένο το βίο του Άη Γιάννη του Προδρόμου του Βαπτιστή. 

Αμέριμνος έκλεισε τα μάτια για να γείρει λίγο. Αλλά δεν πρόλαβε να τα σφαλίσει και ενώ εννοείται ήταν απόλυτα ξύπνιος βλέπει νοερά μέρος του μαρτυρίου Του...

Ένας πίδακας αιμάτινος που σχημάτιζε ρυάκι και κατέβαινε αναμειγμένος με τους βοστρύχους των μακριών μαλλιών του ή της γενειάδας του. Κελάρυζε το αίμα ανάβρυζε από την πηγή από την εσφαγμένη σάρκα. Άλλοτε πιο ανοιχτό κόκκινο κι άλλοτε πιο πηχτό. Δεν του είχε ξανασυμβεί..

Σάστισε ήταν τόσο ζωντανό που φοβήθηκε, για μια στιγμή νόμισε ότι έπαθε κάποια εσωτερική αιμορραγία αυτός κανένα εγκεφαλικό.. άνοιξε με μιας τα μάτια και χάθηκε η όραση..Συνειδητοποίησε τότε ότι ήταν σκηνή του μαρτυρίου του Τιμίου Πρόδρομου…

Άσκησε δημόσιο έλεγχο στο πιο ισχυρό δημόσιο πρόσωπο της περιοχής του για θέμα ηθικής διαφθοράς αιμομιξίας εξ αγχιστείας.. Αυτός η φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Τα δημόσια πρόσωπα υποβάλλονται σε δημόσιο έλεγχο για τα δημόσια ή δημοσιοποιημένα ατοπήματα τους για να μην αποτελέσουν πρότυπο και διαφθείρουν και τους υπολοίπους αφού είναι πρόσωπα που λόγω της θέσης κι αξιώματός τους ασκούν μεγάλη επιρροή.. Και η κριτική απαιτεί διάκριση..

Μεγαλομάρτυρας, ο μεγαλύτερος Προφήτης όλων των καιρών, ο μεγαλύτερος ασκητής και νηστευτής της ερήμου o πρώτος τη τάξει των Αγίων. Ευλογημένος ο δημόσιος έλεγχος των δημόσιων προσώπων και για θέματα ηθικής και διαφθοράς..

Δυστυχώς ζούμε και πάλι σε μια άγρια εποχή όπου επανήλθαν οι αποκεφαλισμοί..

(Επί του πνευματικού πιεστηρίου, η Ορθοδοξία on line)

ΠΗΓΗ

«Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν είναι έτσι αυστηρός και άγριος! Είναι γλυκύς, ωραίος, πανέμορφος»

Ο Όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης έλεγε για τον Τίμιο Πρόδρομο, δείχνοντας τις αγιογραφίες του:

«Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν είναι έτσι αυστηρός και άγριος! Είναι γλυκύς, ωραίος, πανέμορφος».

Και σε ερώτηση αν τον έχει δει, απάντησε:

«Τον είδα, γι’ αυτό σας λέω ότι είναι γλυκύς. Μάλιστα μου είπε ότι θα είναι προστάτης μου σε αυτή την ζωή και εγγυητής της σωτηρίας μου»!

Από το βιβλίο «Διδακτός Θεού»

Ιερά Μητρόπολη Βέροιας

https://proskynitis.blogspot.com

Όταν βγαίνει ο παπάς μέ τό Ευαγγέλιο, προπορεύεται ένα παιδί μέ ένα κερί. Τί συμβολίζει το κερί αυτό, ξέρετε;

Στην πρώτη είσοδο, όταν βγαίνει ο παπάς με το Ευαγγέλιο, προπορεύεται ένα παιδί με ένα κερί. 

Τί συμβολίζει το κερί αυτό, ξέρετε; 

Τον Τίμιο Πρόδορομο.

Δημήτριος Παναγόπουλος+ - Ἱεροκήρυκας

-Τί κάνεις εδώ, Τίμιε Πρόδρομε;!… - Φυλάω το καλογέρι, που μου ανάβει τά καντήλια!

Ο μακαριστός Όσιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης (1905–1991), αυτός ο θεόπνευστος Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, το σύγχρονο αγλάϊσμα της Αθωνικής Πολιτείας, στην αρχή της μοναχικής του ζωής και πορείας, είχε δυσκολευτεί απερίγραπτα.

Κατά παραχώρηση Θεού εγκαταλείφθηκε πρόωρα από τον ίδιο τον γέροντά του, τον ιερομόναχο Μ., επειδή αυτός θέλησε να προσχωρήσει στο κίνημα των Ζηλωτών στην Αθήνα. 

Έμεινε έτσι «μόνος μονώτατος» – όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος – για κάποια χρόνια να ασκητεύει στην τραχεία και απαράκλητη έρημο της Μικράς Αγίας Άννης, μόνος, «μόνῳ τῷ Θεῷ»,…. 

Με θείο, πραγματικά, θάρρος, με ακατάβλητο φρόνημα και με αισθητή μέσα του τη θεία βοήθεια, παρέμεινε αποφασιστικά στο πάμφτωχο Καλύβι του Τιμίου Προδρόμου….

Ο περιβόητος παπα–Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912–1998), περνώντας κάποτε έξω από το Καλύβι του 25χρονου τότε μοναχού Γερασίμου, βλέπει οφθαλμοφανώς επάνω ακριβώς από το Καλύβι του ταπεινού Υμνογράφου τον Τίμιο Πρόδρομο του Κυρίου να υπερίπταται και έκθαμβος τον ρωτάει:

–Τί κάνεις εδώ, Τίμιε Πρόδρομε;!

Και ο Άγιος Ιωάννης, ο παμμέγιστος Πρόδρομος του Σωτήρος Χριστού, του απαντά:

–Κάθομαι εδώ και φυλάω το καλογέρι, που μου ανάβει τα καντήλια!

Ο παπα–Εφραίμ δόξασε τον Θεό και, με δάκρυα στα μάτια, πήγε και διηγήθηκε καταλεπτώς το γεγονός στον νεαρό, τότε, μοναχό π. Γεράσιμο, ο οποίος, ακούγοντάς το, ξέσπασε αμέσως σε άφθονους λυγμούς μεγάλης και ασυγκράτητης συγκινήσεως, δοξολογώντας τον Θεό και ευχαριστώντας από βάθους καρδιάς τον Τίμιο Πρόδρομο για την ανέλπιστη εύνοιά του προς αυτόν.

Άλλοτε πάλι, δεκαετίες αργότερα, σε μία συζήτηση που έγινε, αντιδρώντας ο αείμνηστος Γέροντας π. Γεράσιμος για την περισσή αυστηρότητα που αποδίδουν υπέρμετρα πολλοί χρωστήρες των αγιογράφων στον χαρακτήρα της μορφής του Τιμίου Προδρόμου, εκμυστηρεύθηκε προς τον υποτακτικό του με έκδηλη πια τη μυστική ομορφιά των ιερών βιωμάτων του, μεταξύ των άλλων, τα εξής:

–Ο Τίμιος Πρόδρομος, είναι γλυκύς, ωραίος, πανέμορφος!…

–Τί λες, Γέροντα; Πώς το ξέρεις; τον ρώτησε με αφέλεια ο νεαρός υποτακτικός του.

–Τον είδα, παιδάκι μου! είπε με απλότητα ο Γέροντας Γεράσιμος·

–Τον είδα!… Ήταν γλυκύς, ωραίος!… Και μου είπε ότι, «εγώ θα είμαι ο προστάτης σου και ο εγγυητής της σωτηρίας σου!».

Ο υποτακτικός του μακαριστού Υμνογράφου τα έχασε κυριολεκτικά! 

Συνέχισε να περπατάει σιωπηλός προς τα κελλιά τους μαζί με τον αγαθό Γέροντά του, τον μακαριστό Γεράσιμο· αμίλητος πλέον, αλλά εσωτερικά έκθαμβος από αυτή την πολύτιμη αποκάλυψη για τον Τίμιο Πρόδρομο, τον «γλυκύ, τον ωραίο και τον πανέμορφο» Προάγγελο, Προφήτη, Κήρυκα, Συγγενή, Φίλο, τον Βαπτιστή Ιωάννη, τον Πρόδρομο του Σωτήρος Χριστού!

Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (1916–2006): «Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας»· Εκδόσεις: «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 1997», σελ. 127–128.

https://odysseiatv.blogspot.com

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ – ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Κορακίων Χανίων « θα γίνουν αερομαχίες πάνω από την Κρήτη, θα πιάσουμε και τούρκους πιλότους αιχμαλώτους»

28 Ιουλίου 2016 « Εκοιμήθη εν Κυρίω η πολυσέβαστη και πολυαγαπημένη γερόντισσα Νυμφοδώρα Λαγουδάκη, μοναχή της Μονής Τιμίου Προδρόμου Κορακιών, σε ηλικία 90 ετών.» 

http://hania.news/2016/07/29

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Περί της σεβάσμιας αυτής γερόντισσας μάθαμε πολλά από αγαπητή της πνευματική κόρη, η οποία κάθε φορά που μιλούσε για την γερόντισσα αυτή αισθανόταν δίπλα την παρουσία της.

Αλλά και εμείς με αυτά που ακούγαμε αισθανόμασταν δέος, κατανοώντας πως ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ αναπαύεται στο ασκητικό πατερικό πνεύμα των ασήμαντων για τον κόσμο αυτό παιδιών ΤΟΥ.

Μια μέρα συμπονώντας για τα βάσανα των ανθρώπων προσευχόταν και έλεγε « ΚΥΡΙΕ δεν βλέπεις πόσος κόσμος υποφέρει;- κάνε κάτι για τον πόνο των ανθρώπων » και ευθύς αμέσως της εμφανίζεται ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ λουσμένος μέσα στο ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ και της απαντά μονολεκτικά « ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑ»

Τις ημέρες των μνημονίων που πηγαινοερχόταν οι Έλληνες πρωθυπουργοί στις Βρυξέλες για διαπραγματεύσεις την παρέλαβε ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ και επισκέφτηκε μαζί του τους συνεδριακούς χώρους.

Η γερόντισσα Νυμφοδώρα ρωτούσε τον ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ γιατί δεν υπάρχουν φώτα στα γραφεία αυτά και είναι όλα τόσο σκοτεινά.

Ο προστάτης της ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ και προστάτης της ιεράς μονής που εγκαταβίωνε της έλυνε κάθε απορία και δυσκολία που αντιμετώπιζε, συνομιλώντας μαζί του.

Πάντα η γερόντισσα ήταν δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο , μάλιστα τους παρακολουθούσε από μακριά και όταν την επισκεπτόταν τους συμβούλευε με ΑΓΑΠΗ.

« αυτό που μετράει στην ζωή μας όλη είναι να είμαστε στα πόδια του ΧΡΙΣΤΟΥ» έλεγε

Κάποια ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ της παρουσιάστηκε ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ και της είπε " μείνε και ξενύχτησε μαζί μου" 

η Γερόντισσα ξενύχτισε δίπλα ΤΟΥ παρόλο που την προηγούμενη νύχτα της είχε σπάσει τα πλευρά ο πειρασμός και υπέφερε. ΤΟ ΠΡΩΙ Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΗΤΑΝ ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΙΑ.

Μια μέρα την επισκέφτηκα μας είπε η πνευματική της θυγατέρα και δίχως να την ρωτήσω τίποτε , η γερόντισσα είχε κλείσει τα μάτια της και μου έλεγε «πω- πω παιδάκι μου γίνονται αερομαχίες πάνω από την Κρήτη μας, πω – πω τι γίνεται; Να τώρα οι δικοί μας ρίχνουν τούρκικα αεροπλάνα και πιάνουν αιχμαλώτους»

Μια άλλη φορά την επισκέφτηκα και πάλι έχοντας κλειστά τα μάτια της μου έλεγε, δίχως να την ρωτήσω κάτι σχετικό.

« πα – πα παιδάκι μου που να δεις την Δόξα της Ελλάδος και την Λάμψη της σε όλο τον κόσμο»

Η γερόντισσα Νυμφοδώρα ελάμβανε τα μηνύματα από τον Ουρανό με τον τρόπο που γνωρίζει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ , ήταν καθησυχαστική στο ότι θα περάσουμε από μπόρες, αλλά θα έρθει στο τέλος ΛΙΑΚΑΔΑ.

Να έχουμε την ΕΥΧΗ της

Ευχαριστούμε την πνευματική θυγατέρα της γερόντισσας για το φωτογραφικό υλικό που μας έδωσε.

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ…

Στέκει δίπλα από τον Κύριο για να μας θυμίζει την μετάνοια, αλλά όχι μόνο…

Στέκει δίπλα στον Κύριο για να μεσιτεύει να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τον Κύριο Ιησού Χριστό και να Τον αγαπήσουν με σφοδρό θείο έρωτα, όπως Τον γνώρισε και Τον αγάπησε κι ο ίδιος!

✤ Τι τίτλο να βρει κανείς για τον Άγιο Ιωάννη;

Ήταν:

✤ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ βρέφος εκ κοιλίας,

αφού σκίρτησε στην κοιλιά της μητέρας του

όταν ένιωσε τον Κύριο στην κοιλιά της Παναγίας. (Λουκ. 1, 41)

✤ ΑΣΚΗΤΗΣ στην έρημο που ως νέος έζησε

με αγνότητα, προσευχή και νηστεία. (Λουκ. 3,2), Μαρκ. 1, 6)

✤ ΚΗΡΥΚΑΣ μέγας της μετανοίας. (Μαρκ. 1, 4-5)

✤ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ με ακόλουθους μαθητές. (Ιωαν. 3,25)

✤ ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ του Κυρίου. (Ματθ. 3, 13)

✤ ΜΑΡΤΥΡΑΣ της ενότητας και της παρουσίας της Αγίας Τριάδος. (Ματθ. 3, 16-17)

✤ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του ερχομού του Ιησού. (Λουκ. 7, 28)

✤ ΥΠΟΦΗΤΗΣ αφού μπόρεσε να αναγνωρίσει

στον Ιησού την εκπλήρωση των προφητειών

για τον ερχομό του Μεσσία στον κόσμο. (Ιωάν. 1, 23)

✤ ΠΡΟΦΗΤΗΣ όπως και ο ίδιος ο Ιησούς διαβεβαίωσε. (Λουκ. 7, 28)

✤ ΟΣΙΟΣ αφού ο θείος έρωτας και στην καρδιά Του

τον έκαναν να επιλέξει την πλήρη ταπείνωση

και την υπόκλιση στο έργο του Ιησού. (Ιωαν. 3, 30)

✤ ΜΑΡΤΥΡΑΣ της Εκκλησίας μας αφού με φυλάκιση

τιμωρήθηκε και με αποκεφαλισμό θανατώθηκε. (Ματθ. 14, 10)

romioitispolis.gr

ΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

«Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΕΓΑΛΟΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης 

στις 7-1-2001], (Β΄έκδοσις)

Μας εκπλήσσει, αγαπητοί μου, πώς ο Κύριος ομιλεί για τον Πρόδρομόν Του, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Όταν κάποτε έφτασαν από τον φυλακισμένο Ιωάννη, που τον είχε φυλακίσει ο Ηρώδης –εγγονός εκείνου του Μεγάλου Ηρώδου ο οποίος επεχείρησε να φονεύσει τον Κύριον· και λέγεται «μεγάλος» – εγκληματίας ήταν, κακούργος ήταν, όλοι οι Ηρώδαι κακούργοι ήσαν, όλη η γενεά τους και η οικογένειά τους, αλλά επειδή είχε ανοικοδομήσει τον ναόν του Σολομώντος εκ των ερειπίων, περίπου εκ των ερειπίων, γι΄αυτό ακριβώς τον ονομάζει η Ιστορία «μεγάλον» – ωστόσο έφτασαν κάποιοι άνθρωποι, απεσταλμένοι του Ιωάννου, που ήταν ήδη στη φυλακή, να ρωτήσουν τον Κύριον: «Σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;». 

«Συ είσαι ο Μεσσίας που περιμένομε, ο ερχόμενος, ή άλλον περιμένομε;». 

Και όχι βέβαια ότι ο Ιωάννης αμφέβαλλε, διότι θα ήταν πολύ περίεργο –και τραγικό!- εκείνος ο οποίος είδε τα της Βαπτίσεως και έδειξε τον Μεσσίαν, πρώτα πρώτα έδειξε ως δάκτυλος Πατρός το Πνεύμα το Άγιον, αλλά και ο Ιωάννης έδειξε τον Μεσσίαν και είπε: «Αυτός είναι», τώρα να στέλνει ανθρώπους να ρωτήσουν τον ίδιον τον Ιησούν «εάν Αυτός είναι ή άλλον περιμένομε».

Μάλιστα, όταν άρχισαν να φεύγουν οι απεσταλμένοι, έπλεξε ένα καταπληκτικόν εγκώμιο ο Κύριος, ένα μοναδικό εγκώμιον εις τον Ιωάννη. Αλλά τότε γιατί; Απλούστατα. Δεν αμφέβαλλε ο Ιωάννης. Αμφέβαλλαν οι μαθητές του. Είναι εκείνο που λέμε κι εμείς στην κοινή μας γλώσσα: «Άντε πήγαινε να ρωτήσεις τον ίδιον». 

Κοιτάξτε τι λέμε: «Άντε πήγαινε να ρωτήσεις τον ίδιον». «Εγώ σου είπα ό,τι είχα να σου πω. Όχι ότι εγώ θα αμφέβαλλα. Αμφιβάλλουν εκείνοι που με ρώτησαν». Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πώς έχει το πράγμα. Και φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν ο Κύριος, σε έναν αμφιβάλλοντα Πρόδρομόν Του, να πλέξει ένα τέτοιον εγκώμιον. Ακούστε τι λέγει ο Κύριος, αφού έφυγαν οι απεσταλμένοι: «Τί ἐξήλθετε εἰς τήν ἔρημον θεάσασθαι;». «Τι βγήκατε στην ερημιά να δείτε;». «Ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον;». «Άνθρωπον ο οποίος ζει μέσα σε πολυτελή και μαλακά ρούχα;». «Ἰδού οἱ τά μαλακά φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν». 

Να, εκείνοι οι οποίοι ζουν, φορούν πολυτελή ρούχα, είναι εκείνοι οι οποίοι κατοικούν στα παλάτια. Αλλά «τί ἐξήλθετε ἰδεῖν;». «Τότε γιατί βγήκατε στην έρημο, να δείτε ποιον; Προφήτην; «Ναί λέγω ὑμῖν καί περισσότερον προφήτην». «Ναι. Και πολύ περισσότερο από προφήτη». «Οὗτος γάρ ἐστίν περί οὗ γέγραπται». Είναι αυτός περί του οποίου έχει γραφτεί. 

Είναι ο προφήτης που προφητεύτηκε». Κανένας προφήτης δεν προφητεύτηκε –κανένας!- είναι ο μοναδικός ο Ιωάννης ο οποίος επροφητεύτηκε από τους προφήτες, όπως φερειπείν από τον Μαλαχίαν κ.λπ. «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου»-και αναφέρεται εδώ η προφητεία η σχετική. «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν», λέγει ο Κύριος, «οὐκ ἐγήγερται ἕν γεννητοίς γυναικών μείζων τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ». «Δεν γεννήθηκε, ούτε θα γεννηθεί ποτέ, από γυναίκα, άνθρωπος μεγαλύτερος από τον Ιωάννη». Αυτό είναι. Είδατε; Είναι «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». «Είναι μεγαλύτερος από όσους ποτέ γυναίκες θα μπορούσαν να γεννήσουν έναν μεγάλο άνδρα». Έτσι ο Κύριος αποκαλεί τον Ιωάννη, τον αποκαλεί «μέγα».

Αλλά και ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε εις τον πατέρα του τον Ζαχαρία, που ήταν στην ιερατική τάξη ο Ζαχαρίας -ενθυμείσθε πώς έγινε όλη αυτή η ιστορία, όταν μπήκε εις τα Άγια των Αγίων για να θυμιάσει και εκεί είδε άγγελον και του είπε ότι θα γεννήσει υιόν κ.λπ. προφήτην μέγα· εκείνος δεν είχε πιστέψει ο Ζαχαρίας. Του λέει: «Δεν με πιστεύεις. Καλά, σου παίρνω τη φωνή, θα μείνεις μουγκός και τότε θα καταλάβεις τα λόγια μου, όταν θα έλθει η ώρα». 

Ποιος θα είναι αυτός; «Ἒσται γάρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου»· «διότι θα είναι μέγας μπροστά εις τον Κύριον». Ώστε λοιπόν τον Ιωάννη και ο άγγελος τον ονοματίζει ότι θα είναι μεγάλος.

Και μεγάλοι ασφαλώς στάθηκαν πολλοί μέσα στην Ιστορίαν· αλλά κατά τη θεία κρίση, ο Ιωάννης είναι ο αληθινά μεγάλος. Μεγάλος εστάθη εις την κλήσιν, στο κάλεσμα. 

Μεγάλος εστάθη εις το κήρυγμα. Μεγάλος εστάθη και εις ολόκληρη τη ζωή του. 

Και εσφράγισε τη ζωή του με μαρτύριον· που τον αποκεφάλισε ο Ηρώδης.

Είναι ο μόνος προφήτης, όπως σας είπα προηγουμένως, που προφητεύεται, και αυτό έχει πολλή σημασία· κι αυτό δείχνει πόσο μεγάλος ήταν κατά την κλήση του. 

Ο προφήτης Ησαΐας γράφει: «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Προσέξτε: «Φωνή βοῶντος». Αντιλαμβάνεσθε μία συντακτική ανακολουθία; Τι έπρεπε να γράφει; «Φωνή βοώσης ἐν τῇ ἐρήμῳ». Θηλυκού γένους. Η φωνή, θηλυκού γένους. «Φωνή βοώσης ἐν τῇ ἐρήμῳ» Γιατί λέει «φωνή βοῶντος»; Κάτι το οποίο είπε και ο ίδιος ο Ιωάννης για τον εαυτό του. Που σημαίνει: «Είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι άνθρωπος, δηλαδή άνθρωπος, αλλά που είναι τόσο τιποτένιος- για τον εαυτό του, ε;- ώστε σαν να μην είναι άνθρωπος παρά μόνο μία φωνή. 

Μόνο μια φωνή… Ποια είναι αυτή η φωνή; Μια φωνή…». « Ἰδού ἐγώ» λέγει ο Μαλαχίας που σας ανέφερα προηγουμένως, «ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου».Αυτό μόνο το χωρίον να έπρεπε να αναλύσουμε, θα λέγαμε πολλά πράγματα, αγαπητοί. Ας είναι.

Και ο αρχάγγελος Γαβριήλ, όπως σας είπα προηγουμένως, κι εκείνος είπε: «Ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου». Και όντως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεδείχθη μέγας εις την αποστολή του. Και εις τον βίο του. Το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα ζωντανό. Πρωτότυπο. Τολμηρό. Ανδρείο. Κανέναν δεν φοβήθηκε. Ούτε τον βασιλέα δεν φοβήθηκε. Να τον ελέγξει, μάλιστα, και να του πει: «Οὐκ ἔξεστί σοι»· εκείνο το περίφημο, που έμεινε μέσα εις την Ιστορία. 

«Οὐκ ἔξεστί σοι»· «δεν σου επιτρέπεται να συζείς με τη γυναίκα του αδερφού σου». 

Είδατε; Και δεν ήταν τότε οι βασιλείς, όπως μπορεί σήμερα να είναι οι Πρόεδροι Δημοκρατιών και δεν ξέρω τι, ήταν, είχαν απόλυτη εξουσία.

Ακόμη, βλέπομε ότι το κήρυγμα του Ιωάννου δεν έβλεπε σε πρόσωπα ανθρώπων, με σκοπιμότητες και με ελιγμούς, για να τα έχουν καλά με τους μεγάλους της γης, δεν ήταν κήρυγμα σχολαστικό, ούτε στηριζόταν στην πατραγαθία, αλλά στον προσωπικό μόχθο και στην προσωπική αρετή του κάθε ακροατού. Τι είναι η πατραγαθία; «Πάψτε να λέτε», έλεγε, «Πάψτε να λέτε ότι είμεθα παιδιά του Αβραάμ· όπως κι αν έχει το πράγμα, όπως κι αν έχει, εφόσον ο πρόγονός μας, ο Αβραάμ, εστάθηκε αγαθός ενώπιον του Κυρίου- αυτή είναι η πατραγαθία- εστάθηκε σπουδαίος ενώπιον του Θεού, ό,τι και να κάνομε, όσο και να παραβούμε τις εντολές του Θεού, τελικά θα είμαστε εκείνοι που θα μας σώσει ο Θεός». «Όχι, κύριοι», λέγει ο Ιωάννης, «μη στηρίζεστε σε αυτήν την πατραγαθία». 

Όπως και εμείς πολλές φορές λέμε: «Ξέρετε ποιοι είμαστε; Τι προγόνους είχαμε;». 

Μπορεί να το πεις για μια στιγμή, αλλά δεν σε σώζει αυτό. Για μας, θα λέγαμε: «Αυτοί ήταν οι πρόγονοί σου, ε; Συ ποιος είσαι; Εσύ σήμερα ποιος είσαι; Ποιος είσαι σήμερα συ που λες και προβάλλεις τους προγόνους σου;». Έτσι και ο Ιωάννης εδώ τονίζει και λέει: «Λέτε ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ· και ότι θα σωθείτε, όπως κι αν έχει το πράγμα. Τούτο σας λέγω: 

Ο Θεός είναι δυνατός –και έδειξε κάποιες πέτρες- από αυτούς τους λίθους ‘’ἐγεῖραι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ’’, δηλαδή να αναδείξει παιδιά του Αβραάμ». Και πράγματι, απεδέχθη. 

Εμείς οι Έλληνες, και οι εθνικοί γενικά, ειδωλολάτραι, που είμεθα ειδωλολάτραι, οι εθνικοί γενικά, δεν είχαμε προγόνους ενδόξους με την έννοια «μπροστά στα μάτια του Θεού» και αυτοί μείναν ουραγοί –οι Εβραίοι- και εμάς μας ανέδειξε εκλεκτόν του λαόν ο Θεός. Αυτό δεν λέει πολλά; Και είναι μία ιστορική, θα λέγαμε, πραγματικότης;

Και όχι μόνον αυτό, αλλά σας υποδεικνύω ότι «ἡ ἀξίνη παρά τή ρίζαν τῶν δέντρων κεῖται». «Το τσεκούρι κείται παρά τη ρίζα των δέντρων». Όταν δείτε ένα τσεκούρι κάτω από ένα δέντρο, στη ρίζα του, λέτε: «Ε, φαίνεται ότι το έχουνε για κόψιμο αυτό». Έτσι λοιπόν. Προσέξτε, «ποιήσατε οὖν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας», έλεγε ο Ιωάννης, «μήπως έρθει η ώρα και κοπεί το δέντρον της υπάρξεώς σας αλλά και του λαού σας. 

Όχι μόνο δεν πρέπει να καυχάστε για τον πρόγονό σας τον Αβραάμ, αλλά και σας περιμένει τιμωρία. Μάλιστα είναι εκείνος ο οποίος κρατάει το φτυάρι –το πτύον- το φτυάρι, στο αλώνι μέσα- είχανε το φτυάρι, όταν εκεί τα ζώα πατούσαν τον καρπόν, και μετά εγίνετο το λίχνισμα· δηλαδή το φτυάρι εχρησίμευε για το λίχνισμα. Σήκωνε τον καρπόν μαζί με το άχυρο, το άφηνε να πέσει, ο αγρότης, έπαιρνε ο αέρας το άχυρο, και έμενε κάτω το σιτάρι- Λοιπόν, προσέξτε, λέει ο Ιωάννης εις τον λαό του, ότι το φτυάρι το κρατάει Εκείνος. 

Μη νομίσετε λοιπόν ότι Εκείνος είναι προσωπολήπτης. Όχι! Θα μαζέψει όποιος είναι αληθινός σίτος στις αποθήκες του, που είναι η Βασιλεία του Θεού. Το δε άχυρον; Θα το «κατακαύσει πυρί ἀσβέστῳ». Με άσβεστη φωτιά που είναι η αιωνία κόλασις. Κλπ. κλπ.

Έτσι λοιπόν το κήρυγμα του Ιωάννου ήταν πολύ σπουδαίο. Ένα κήρυγμα προπαρασκευαστικόν για την υποδοχή του Μεσσίου. Κεντρικό σημείο ήταν: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». «Είναι πολύ κοντά η Βασιλεία των Ουρανών». 

Και ποια είναι η Βασιλεία των Ουρανών; Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Εννοείται δηλαδή χρονικώς πολύ κοντά, αλλά και ως παρουσία πολύ κοντά. Πόσο κοντύτερα θα μπορούσε να είναι εάν εδώ είναι ο Ιωάννης και δίπλα του είναι ο Ιησούς τον οποίο βαπτίζει; Και χρονικώς λοιπόν είναι πολύ κοντά, και από πλευράς αποστάσεως είναι πολύ κοντά. Προσέξτε, η Βασιλεία του Θεού, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, σας λέω τούτο, ότι… επί θύραις· μετανοείτε λοιπόν. 

Γι΄αυτό και ο Κύριος όταν έφυγε από το προσκήνιο της ιστορίας ο Ιωάννης που τον αποκεφάλισε ο Ηρώδης, τότε, ο Κύριος άρχισε να διδάσκει. Ξέρετε από πού ξεκίνησε; Από το κήρυγμα του Ιωάννου. Τι έλεγε; Ό,τι έλεγε ο Ιωάννης. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Γιατί το έκανε αυτό; Όχι μόνο γιατί ήταν ουσιώδες το κήρυγμα του Ιωάννου που έπρεπε να προβληθεί από τον Ιησού Χριστόν, αλλά ήθελε και να δείξει με τον τρόπον αυτόν ο Κύριος ότι είναι μία συνέχεια του Ιωάννου. «Εκείνα που σας είπε, ήταν αυθεντικά. Και ο Ιωάννης ήταν αυθεντικός. Θέλετε να δείτε πόσο αυθεντικός; Εκείνο που σας έλεγε, σας το λέω τώρα κι εγώ: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Ακόμη ήταν το κήρυγμά του νουθετικόν. Όταν ερωτούν οι τελώναι, και οι στρατιώται, τι να πράξουν, απαντά κατάλληλα και με πολλή αγάπη και πνεύμα οικοδομής. Μας κάνει πολλή εντύπωση που κατά τάξεις οι άνθρωποι πήγαιναν και τον ρωτούσαν. Εδώ οι τελώνη. 

Τι τους είπε; «Μη βάζετε φορολογία περισσότερη, ούτε να εκβιάζετε τους ανθρώπους»· διότι τι έκαναν οι τελώναι; Το ξέρομε αυτό, οι τελώναι εξεβίαζαν τους ανθρώπους, μάλιστα τους εξεβίαζαν, θα πω και το σχήμα, έβαζαν το χοντρό δάχτυλο, το μεγάλο δάχτυλο εδώ στον λαιμό του φορολογουμένου και τον έπνιγαν. Υπάρχει το ρήμα «πνίγω»· είναι στην Καινή Διαθήκη. «Δώσ’ μου τόσα θέλω». Βέβαια δεν ήσαν όλα δια το κράτος, δια την πολιτεία· ήσαν και για την τσέπη τους. Καταλαβαίνετε. Όταν θα πάνε μετά στρατιώται –γιατί κι αυτοί συντελούσαν εις την συλλογή των φόρων- «μηδένα» θα τους πει, «διασείσητε». «Διασείω» ξέρετε τι θα πει; Θα πει πιάνω τον άλλο από δω, από τον ώμο, και τον κουνάω. Αυτό θα πει διασείω. Είναι κάτι που το κάνουμε κι εμείς σήμερα. Κάποιος μας χρωστάει και τον απειλούμε, τον πιάνουμε, τον κουνάμε, τον απειλούμε να τον ρίξουμε χάμω… ίδιες εικόνες. «Και κανέναν να μη συκοφαντήσετε», λέει στους στρατιώτες· «γιατί προκειμένου να πετύχετε κάτι, σίγουρα πρέπει και να συκοφαντήσετε· αυτό πρέπει να κάνετε», λέγει ο Κύριος.

Ακόμη το κήρυγμά του ήτανε παρηγορητικό. «Πολλά μέν οὖν καί ἕτερα εὐηγγελίζετο τόν λαόν», λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς. «Με πολλά άλλα ευηγγελίζετο» – «εὐαγγελίζομαι» θα πει φέρνω χαρούμενο μήνυμα· σε ποιον έφερε το χαρούμενο μήνυμα; Εις τον λαόν. Εκείνος ο λαός που θα υπεδέχετο τον Μεσσία του, εάν φυσικά επίστευε.

Το κήρυγμά του, όπως είπαμε, ήταν και ελεγκτικό. Ξέρετε εδώ με αυτά που σας λέω, παρατίθεται ένας κατάλογος τρόπου παιδαγωγίας; Εδώ μεν, ενός λαού· σεις δε, τα παιδιά σας. Και θα παρηγορήσετε, και θα βοηθήσετε, αλλά και θα ελέγξετε. Σήμερα στην Παιδαγωγική τον έλεγχο δεν τον έχουν, τον έχουνε βγάλει. «Μη» λέει, «γιατί πιέζεις, είσαι πιεστικός» κ.τ.λ. Όχι αγαπητοί μου. Θα ελέγξουμε κιόλας. Λοιπόν, το κήρυγμά του ήταν ελεγκτικό. Και μάλιστα τι έλεγε; Βαρύτατος χαρακτηρισμός. 

Έλεγε κυρίως τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι αυτοί δεν πήγαιναν να βαφτιστούν· Ήτανε οι έξυπνοι αυτοί· που τα ‘ξεραν όλα… Ναι, τους λέει «Γεννήματα ἐχιδνῶν»· δηλαδή «είσαστε φιδάκια που τα γέννησαν οχιές. Κι εσείς είσαστε οχιές». Ξέρετε να πείτε δημοσίως μια τάξη ανθρώπων ότι είναι οχιές, δεν είναι μικρός χαρακτηρισμός… Είναι βαρύτατος. «Ποιος σας υπέδειξε ότι θα ξεφύγετε από την κρίση που έρχεται της οργής του Θεού;». «Ώστε να θέλετε να έρθετε εδώ σε μένα». Ναι. Αλλά, βαφτίστηκαν; Όχι. Βλέπουμε δε και τη μετέπειτα ιστορία των ανθρώπων αυτών. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι άκουγαν τον Χριστόν. Ήτανε πανταχού παρόντες. Όχι για να ωφεληθούν, αλλά για να βρουν λόγο εις τον Κύριον, για να Τον κατηγορήσουν. Έτσι και ο Ιωάννης τους λέει: «Ποιος σας υπέδειξε με το να έρχεστε εδώ, αλλά να μην τελεσφορείτε, ότι θα γλυτώσετε από την οργή του Θεού;». 

Και ξέρετε, η οργή του Θεού ήρθε ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν μπήκαν οι Ρωμαίοι στα Ιεροσόλυμα και τα ισοπέδωσαν. Φοβερό πράγμα. Φοβερό, φοβερό!

Έτσι λοιπόν ο Ιωάννης δεν έβλεπε σε πρόσωπο ανθρώπου. Μετήρχετο όλους τους τρόπους για να βοηθήσει τον λαό να προσεγγίσει τον Χριστόν. Ο Ιωάννης είχε και κάτι άλλο που τον έκανε πολύ μεγάλο και ασκούσε επιρροή στα πλήθη. Ήταν η ζωή του. Αχ, η ζωή του… Δεν είχε εμφανιστεί μέχρι τότε ασκητής στον βαθμό που ήταν ο Ιωάννης. 

Είχε ξεπεράσει και τον Ηλία και τον Ελισσαίο. Ο Ηλίας ήτανε με μία μηλωτήν. Μηλωτή θα πει προβιά – πρόβιο, προβιά από αμνόν, δηλαδή από πρόβατο. Το πετσί ήταν απέξω, όπως φορούσαν την προβιά αυτή, και το τρίχωμα ήταν από μέσα. Αλλά και ο Ιωάννης κάπως έτσι ήταν ντυμένος. Φορούσε λέει μια δερματίνη ζώνη, και έτρωγε, λέει, άγριο μέλι και ακρίδες. Οι «ακρίδες», εδώ υπάρχουν δύο ερμηνείες· η μία ερμηνεία είναι ότι όπως εμείς τρώμε τα σαλιγκάρια, ξέρετε αν μας δει κάποιος, Ευρωπαίος, να τρώμε τα σαλιγκάρια, εκφράζει στο πρόσωπό του ένα αίσθημα απαρεσκείας. Να ξεράσει δηλαδή 

Και όμως, και όμως τα τρώμε τα σαλιγκάρια. Πιστεύω έχετε φάει κι εσείς. Κι εγώ έχω φάει. Και μας αρέσουνε μάλιστα πάρα πολύ τα σαλιγκάρια. Αλλά, αλλά, έτσι είχανε τότε τις ακρίδες, οι οποίες αφθονούσαν και μπορούσαν αυτές να τις πιάνουν, να τις σκοτώνουν –τις ακρίδες- να τις ξηραίνουν εις τον ήλιο, να τις τρίβουνε να τις κάνουν σαν αλεύρι και να ανακατεύουνε το αλεύρι αυτό από τις ακρίδες με μέλι και να το τρώνε. Σας είπα, μην αηδιάσομε… Απλούστατα, όπως εμείς έχομε τα σαλιγκάρια, είχανε τότε αυτό.

Αλλά, υπάρχει και μία άλλη ακόμα ερμηνεία. «Ακρίδες» λέγονται οι άκριες των φυτών. Δηλαδή να πάω να τσιμπολογήσω, πώς τσιμπολογούμε τις βρούβες και τρώμε, ξέρω ‘γω 

Και καμιά φορά μάλιστα και χωρίς να βράσουμε τις βρούβες και τρώμε κάποια άλλα βλαστάρια, όπως είναι κάτι σπαράγγια που είναι πολύ ωραία, βγαίνουν την άνοιξη, πηγαίνουμε τα κορφολογούμε και τα τρώμε. Και οι δύο ερμηνείες είναι δεκτές.

Είχε ο Ιωάννης αγαπητοί μου πολύ μεγάλη ταπείνωση. Πολύ μεγάλη. Δεν οικειοποιείται τον τίτλο του Μεσσίου. Να πει: «Εγώ είμαι ο Μεσσίας». Απαπα… Αλλά δείχνει πόσο μικρός ήτανε μπροστά του. Και μας δείχνει, έλεγε στον κόσμο ότι «δεν είμαι ικανός να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων του. Τόσο ανίκανος και ανάξιος είμαι». 

Αισθάνεται πολύ μικρός· ούτε καν πρόσωπο δεν θεωρεί τον εαυτό του όπως σας είπα προηγουμένως, αλλά απλώς μία φωνή. «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Δεν λέει κάποιος που φωνάζει στην έρημο, αλλά μία φωνή. Είχε μεγάλη αυταπάρνηση. Όλη η ζωή του ήταν δοσμένη στον Θεό και στο έργο του Μεσσίου. Δεν κρατούσε για τον εαυτό του απολύτως τίποτα. 

Είχε υπακοή στο θέλημα του Θεού. Δεν κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι ο Θεός του λέγει. 

Τι έλεγε; «Εκείνος που μου είπε να βγω στην έρημο και να κηρύττω το κήρυγμα της μετανοίας, Αυτός μου είπε ότι θα δείξεις Αυτόν που εγώ θα σου υποδείξω» –εννοείται με το Πνεύμα το Άγιον- γιατί Αυτός είναι ο Μεσσίας. Είδατε; Ό,τι μου είπε ο Θεός, το έκανα. Το κάνω». 

Ο τρόπος που ζούσε. Σας ανέφερα. Θα σας το πω και πώς το λέει το κείμενο. «Ἦν ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ καί ἐσθίων ἀκρίδας καί μέλι ἄγριον».Όντως θεωρείται ένας ένσαρκος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος.

Αγαπητοί. Το τι και πώς να επαινέσουμε τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και να δείξουμε τη μεγαλοσύνη του, αφού από Αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό εγκωμιάστηκε και ονομάστηκε μέγας. Εκείνο που μπορούμε να δούμε είναι ότι ο άγιος Ιωάννης με το κήρυγμά του και η ζωή του έγινε υπόδειγμα ζωής και προσφοράς. Κάθε του κίνηση είναι μία αποκάλυψις πρωτοτυπίας και ζωντάνιας. Είναι υπόδειγμα για κάθε ομιλητή του θείου λόγου για όλες τις εποχές και όλες τις μορφές κοινωνικού βίου. Είναι υπόδειγμα λιτότητος στη βαρυφορτωμένη υλιστική εποχή μας. Είναι υπόδειγμα ελευθερίας. Δεν δεσμεύεται ούτε από την ύλη, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε ακόμη και από αυτήν την παρούσα ζωή. Ελευθερότερος Ιωάννου δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να υπήρξε. Είναι υπόδειγμα πίστεως και αφιερώσεως στον Θεό. 

Είναι υπόδειγμα βαθιάς αρετής και πνευματικότητος. Όντως ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». Οι λαμπηδόνες λοιπόν της ζωής του ας φωτίζουν και τη δική μας ζωή στη δύσκολη και σκοτεινή εποχή στην οποία ζούμε. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

απομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση και επιμέλεια της ομιλίας:

Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΗ:

http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/mnhmh_agivn/mnhmh_agivn_025.mp3

Καιρός μετάνοιας

Την 29η Αυγούστου η Εκκλησία εορτάζει την αποκεφάλιση του Ιωάννου του τιμίου προδρόμου και βαπτιστού του Χριστού. Βέβαια ο εορτασμός δεν είναι πανηγυρικός, γι’ αυτό και έχει καθιερωθεί αυστηρή νηστεία κατά την ημέρα αυτή. Δεν είναι όμως και ημέρα πένθους, όπως δεν είναι ημέρα πένθους η οποιαδήποτε άλλη εορτή μάρτυρα της Εκκλησίας. Είναι ημέρα θριάμβου της πίστης προς τον Θεό.

Ο Ιωάννης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με βάση τις κρατούσες σήμερα αντιλήψεις, απόκοσμος και αντικοινωνικός. Ζούσε στην ερημιά, φορώντας απλό κατεργασμένο δέρμα και τρεφόμενος με ακρίδες ή βλαστάρια και άγριο μέλι. Χαρακτηριστικός τύπος αυτού, τον οποίο σήμερα μεμφόμαστε, επειδή παραιτήθηκε απ’ όλες τις χαρές του βίου. Σαν εμείς να έχουμε γευθεί τη χαρά μέσα στις ηδονές και στις απολαύσεις. Έχοντας, στην τρομακτική σύγχυση που μας χαρακτηρίζει, μπερδέψει τη χαρά με την ευχαρίστηση αυθυποβαλλόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι έχουμε κάνει ορθές επιλογές!

Ο Ιωάννης δεν είχε κράχτες να διαλαλούν το μεγαλείο του, ώστε να συρρέει προς αυτόν ο λαός. Ούτε πάλι οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν είχαν κάποια υλικά οφέλη. Απεναντίας ο λόγος του ήταν αρκούντως σκληρός στον αντίποδα του διαχρονικού δημαγωγικού. Βασική αρχή του κηρύγματός του προς τους προσερχόμενους ήταν η μετάνοια. Τόνιζε την ανεπάρκεια της καταγωγής των Εβραίων και ζητούσε την έμπρακτη μεταστροφή τους. Υπενθύμιζε το τέλος των ακάρπων δένδρων. Και ο λαός ζητούσε οδηγίες περί του πρακτέου. Και έδινε αυτός οδηγίες σκληρές, σκληρότατες: «ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα (φαγώσιμα) ομοίως ποιείτω». Υπερακόντιζε κατά πολύ την εντολή του μωσαϊκού νόμου για τη διάθεση του δεκάτου στους φτωχούς. Οι σύγχρονοι «χριστιανοί» καταντήσαμε να θεωρούμε αυτή και παρόμοιες εντολές κομμουνιστική διαφώτιση! Και δεν ήσαν μόνο κάποιοι απλοί άνθρωποι του λαού, που προσέρχονταν και βαπτίζονταν, για να αφεθούν οι αμαρτίες τους. Ήσαν και άλλοι, όπως τελώνες και στρατιωτικοί στην υπηρεσία των Ρωμαίων, αδίστακτοι και άρπαγες. Και ζητούσαν και αυτοί συμβουλή! Και τους έδινε κάποια φαινομενικά απλή και ίσως αφελή: Να μην εισπράττετε υπερβολικά ποσά εκμεταλλευόμενοι τους αδύνατους ούτε να ζείτε σε βάρος τους απειλώντας και εκβιάζοντας. Αστείες φαντάζουν οι υποδείξεις, όμως δεν είναι. Κατ’ αρχήν, γιατί προσέρχονταν αυτοί οι ισχυροί και άπληστοι της εποχής εκείνης; Είχαν κάποια ανάγκη; Είχαν βέβαια και μάλιστα μεγάλη. Οι τύψεις της συνείδησής τους, την οποία εμείς οι απελευθερωμένοι χαρακτηρίζουμε σήμερα ως έντεχνα προβαλλόμενη απειλή για την υποταγή μας στην εμπορευματική θρησκεία, είναι υπαρκτές και διαχρονικά ταλανίζουν τους παραβάτες των εντολών του Θεού. Και οι υποδείξεις του προφήτη και προδρόμου του Χριστού δεν πήγαιναν χαμένες. Το βλέπουμε στις συνάξεις, στις οποίες ο Χριστός περιτριγυριζόταν από τελώνες και πόρνες! Το βλέπουμε στην περίπτωση της εκπληκτικής μετάνοιας του Ζακχαίου. Δεν γνώριζε τον Χριστό ούτε κατ’ όψη. Γιατί διακαής η επιθυμία του τουλάχιστον να τον αντικρύσει; Και γιατί η αβίαστη λήψη της απόφασης να επιστρέψει τα αρπαγέντα στο τετραπλάσιο; Πόσο φτωχή είναι η «πανίσχυρη» λογική να ερμηνεύσει την ιστορία!

Βέβαια και τότε όπως σε κάθε εποχή υπήρχαν οι «αδιάφθοροι», οι μη έχοντες ανάγκη από συμβουλή, καθώς γνώριζαν, όπως και γνωρίζουν τα πάντα. Και ως γνώστες αυτοανακηρύσσονται τιμητές των πάντων και απαιτούν αναγνώριση, σεβασμό και πλήρη υποταγή στην εξουσία τους! Πήγαιναν και Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι στον Ιωάννη, όχι βέβαια για να ωφεληθούν, αλλά για να ακούσουν και στη συνέχεια να κρίνουν και να κατακρίνουν. Και ήταν ιδιαίτερα καυστικός έναντι εκείνων ο προφήτης: «Γεννήματα από οχιές, ποιος σας είπε ότι θα ξεφύγετε από την μέλλουσα οργή». Και αντί να ωφεληθούν αποδεχόμενοι τις αδυναμίες τους, φιλαρχία και φιλαργυρία, απομακρύνονταν με περισσό πάθος κατά του προφήτη, γύρω από τον οποίο συνέρρεε ο λαός, τον οποίο ποτέ αυτοί δεν είχαν καταφέρει να υποτάξουν και να καταστήσουν θαυμαστές τους, παρά τους εκφοβισμούς και την τρομοκράτηση! Και το πάθος αυτό εκτονώθηκε με τη σταύρωση του σωτήρα Χριστού, την έλευση του οποίου ο Πρόδρομος κήρυττε.

Και εμείς σήμερα ζούμε με βεβαιότητες. Οι εντός Εκκλησίας ότι, καθώς αποτελούμε μέλη της, έχουμε εξασφαλισμένη τη σωτηρία. Δυστυχώς έχουμε επηρεαστεί σε βάθος από την προτεσταντική περί σωτηρίας αντίληψη. Οι εκτός της Εκκλησίας με τις βεβαιότητες που παρέχουν η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης, η πολιτικοκοινωνική σταθερότητα και η υλική ευμάρεια. Το κήρυγμα του προφήτη αφήνεται για τους αφελείς! Όσο για τις τύψεις, καταφύγιο είναι η πώρωση. Και επαληθεύεται ο Ντοστογιέφσκι, που έγραψε: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται»! Και όταν μας βρίσκουν τα μύρια όσα κακά αναρωτούμαστε: Γιατί;

Ο Ιωάννης δεν αρκέστηκε στο να καταστεί πόλος έλξης των κοπιώντων και πεφορτισμένων. Θέλησε να παρέμβει και στα δρώμενα στα αστικά κέντρα και μάλιστα στη βασιλική αυλή. Το «ουκ εξεστί σοι», που απηύθυνε στον βασιλίσκο, εκλεκτό της ρωμαϊκής εξουσίας, είχε ως συνέπεια τη σύλληψη και φυλάκισή του. Όμως ο ηγεμόνας τον επισκεπτόταν στη φυλακή και τον άκουγε με ευχαρίστηση! Γιατί άραγε; Για να τηρήσει ισορροπία λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψη την αγάπη του «όχλου» προς τον φυλακισμένο; Ορμώμενος από τη δεισιδαιμονία, που χαρακτήριζε, όπως τονίζεται, πολλούς κατά την προεπιστημονική περίοδο; Οι εξηγήσεις φαίνονται σαθρές μπροστά στην τελική απόφαση του αποκεφαλισμού, για να μη ξεπέσει δήθεν στα μάτια μιας γυναίκας. Ο εγωισμός είναι το φρικτότερο πάθος του ανθρώπου. Και η γυναίκα εκείνη έχασε το μισό βασίλειο, για να κερδίσει ένα κομμένο κεφάλι! Πώς ερμηνεύεται υλιστικά η επιλογή, όταν με βάση τις υλιστικές δοξασίες μοναδικό κίνητρο στις ενέργειες του ανθρώπου είναι το οικονομικό; Γι’ αυτό και ο πάμφτωχος υλισμός απαξιώνει το ηρωικό φρόνημα, το οποίο οδηγεί τόσο τους ήρωες, υπερασπιστές της πατρίδας, όσο και τους μάρτυρες της πίστεως στη θυσία της ζωής τους.

Ζούμε σε κατ’ εξοχήν αντιπνευματική εποχή. Η πίστη στον Θεό μυκτηρίζεται και η φιλοπατρία λοιδωρείται. Πιστοί και άπιστοι ζούμε με τη βεβαιότητα ότι όλα βαίνουν καλώς. Η λέξη μετάνοια έχει φυγαδευθεί στα πλαίσια της εφαρμογής του πολιτικά ορθού. Πού να τολμήσουμε να ξεστομίσουμε το «ουκ εξεστί σοι»; Τρέμουμε όχι βέβαια τη φυλάκιση και την εκτέλεση, αλλά τον απλό χλευασμό. Κι όμως ισχύει και για μας η προσφώνηση του Προφήτη προς τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους: Γεννήματα από οχιές, ποιος σας είπε ότι θα ξεφύγετε από την οργή;

Καιρός μετάνοιας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ» ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://aktines.blogspot.com 

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ 

ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 

ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

(Πραξ. Αποστ. ΙΓ΄ 25 – 32)

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλ. του Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως η Εκκλησία μας, με τη συγκεκριμένη εορτή και τα αναγνώσματα, τόσο το Ευαγγελικό (Μαρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), όσο και το Αποστολικό (Πραξ. Αποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μας δίνει να κατανοήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, την μεγάλη μορφή του Βαπτιστού. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε.

Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.

Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τα «νεοπατερικά» φληναφήματα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικώς ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Ας δούμε το γιατί.

Α) Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής»...

Β) Με τον έλεγχό του ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει τα «δυσθεώρητα ύψη της θεώσεως» και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοσμικό κουτσομπολιό ή κοινωνικό σχόλιο», έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών.

Γ) Κάνει υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την «Ιερά Σύνοδο» των Εβραίων ή άλλως, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά και εντελώς αυθαίρετα. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, καθ’ ην στιγμήν, ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των υπεροχικών προσώπων του Συνεδρίου που, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη;

Δ) Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», ό, τι δηλ. χειρότερο για μια «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από το σιδερένιο πέλμα της Pax Romana. Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί «ησυχαστές» και «ερημίτες» να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο;

Ε) Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε τις «λεπτές ισορροπίες», με την Ρώμη, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Ο Ιωάννης μπορεί βέβαια να είχε φτάσει στο επίπεδο να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο ως Ναό του Θεού, πλην όμως θα έπρεπε να αισθάνεται την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι για ένα Ναό (και μάλιστα τι Ναό!), ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας».

ΣΤ) Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί.

Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «θεολογική» ψευτοκουλτούρα.

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος είναι ο γνήσιος Προφήτης που παραμένει ασυμβίβαστος και που αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικής εποχής».

Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, πρέπει να μένουν σε γυάλινα σπίτια, ώστε η προσωπική τους ζωή να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν») Το δε αίμα του, είναι η τρανότερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε τουλάχιστον, αφού συνειδητοποιήσουμε την ρηχότητά μας, όλοι από κοινού, κλήρος, μοναχισμός και λαός, να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια επιτέλους, συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.Αμήν.

http://www.impantokratoros.gr

Αποκεφαλίστηκε επειδή έλεγχε τον Ηρώδη επειδή συζούσε με την γυναίκα του αδερφού του. Τι θα έλεγε ο Τίμιος Πρόδρομος ΣΗΜΕΡΑ, που οι άνθρωποι συζούν με τον έναν και τον άλλον;

Πριν παραθέσουμε το άρθρο (κυρίως για υπενθύμιση της αυριανής αυστηρής νηστείας αλλά και για τα επίμαχα σχόλια του στο σήμερα), ας προσθέσουμε μια δική μας σκέψη. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αποκεφαλίστηκε επειδή έλεγχε τον Ηρώδη επειδή συζούσε με την γυναίκα του αδερφού του. 

Τι θα έλεγε ο Πρόδρομος, ο αυστηρός αυτός ασκητής ΣΗΜΕΡΑ που οι άνθρωποι με το παραμικρό χωρίζουν, για να παντρευτούν τον επόμενο ή την επόμενη; 

Ή για το φαινόμενο νέοι-ες να συζούν έχοντας σαρκικές σχέσεις πριν το γάμο; 

Ή χωρισμένοι -ες, να συζούν ή να ξαναπαντρεύονται;

Φυσικά οι δεσποτάδες, οι "γραμματείς και φαρισαίοι" της εποχής μας, για τέτοια θέματα: "τσιμουδιά".

Μόνον για την "αγάπη" (εννοώντας τους λαθρομετανάστες), την "υπακοή στην εκκλησία" (για να μην τους φεύγουν τα "πρόβατα" από το "μαντρί", κι ας έχουν ποτίσει μέχρι το μεδούλι τους με την αίρεση του οικουμενισμού) και τις "περιφορές δίσκων" για τις "ανάγκες" (τάχα φιλανθρωπικών δράσεων) ... για να προσθέτουν άφθονα "μαύρα" συνήθως χρήματα τα οποία ένας Θεός ξέρει που καταλήγουν.

Έχετε ακούσει κανέναν ιερέα ΣΗΜΕΡΑ να μιλάει για αγνότητα; Εμείς σχεδόν όχι (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις). Που να τολμήσει; Θα τον καλέσει ο δεσπότης σε απολογία, να του πει να μην είναι "ακραίος" και "ζηλωτής". Οπότε μετά αυτός αναλογιζόμενος ότι θα χάσει τα "τυχερά" ... θα το βουλώσει. 

Έχετε ακούσει για θεολόγο που ομολογεί την ορθή ορθόδοξη πίστη μέσα στο σχολείο; Πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε (ειλικρινά δεν ξέρουμε αν πλέον τα θρησκευτικά στα σχολεία κάνουν καλό, ή διασύρουν τελικά την ορθοδοξία).

Ηρθε μήπως η ώρα των πιστών;;;

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ακολουθεί το κείμενο:

Η αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου 

και Βαπτιστή Ιωάννη1 (29/8)

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 16ο Δ. Σχολείο Λάρισας

Μνημονεύει σήμερα η Εκκλησία μας, την «αποτομή της τιμίας κεφαλής» του Ιωάννη Προδρόμου από τον Ηρώδη. Η Εκκλησία θεωρεί την εορτή μέρα νηστείας, διότι ο Ιωάννης θανατώθηκε εξαιτίας της οινοποσίας και του ηδονισμού ενός βασιλιά σε συμπόσιο της εορτής των γενεθλίων του. Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, στο μεταίχμιο δύο εποχών, που συνδέει Καινή και Παλαιά Διαθήκη και του οποίου σκοπός της ζωής υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού.

ΤΟ ΠΥΡΙΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ: Ο ταπεινός, δίκαιος, άγιος, γιος του ιερέα Ζαχαρία, ζει απλά και φτωχικά στην έρημο (ως Ναζιραίος, ασκητής δηλαδή) κηρύσσοντας τη μετάνοια στον Ισραήλ και

μεταφέροντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου. Προετοιμάζει την «οδόν του Κυρίου», εξ' ου και Πρόδρομος. Βαπτίζει στον Ιορδάνη όσους προσέρχονται εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους. Διδάσκει τον λόγο και τις εντολές του Θεού τονίζοντας τη λύτρωση που φέρνει ο αναμενόμενος Μεσσίας καλώντας όλους σε μετάνοια. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να ελέγχει και τον Ηρώδη που συζούσε με την Ηρωδιάδα, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου: “Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου". Εξαιτίας αυτού, η Ηρωδιάδα, κατόρθωσε να πείσει τον Ηρώδη να τον φυλακίσει, ώστε να μην ακούγεται ο ενοχλητικός έλεγχός του. Ωστόσο, κι από τη φυλακή ο ασυμβίβαστος Ιωάννης δεν έπαυσε να κηρύττει το θείο λόγο, ελέγχοντας τους εν “αμαρτία συζεύχθέντας”. Παρ’ όλα αυτά, ο Ηρώδης τον διατηρούσε ζωντανό. Ήταν «δίκαιος» και «άγιος». Ο λαός τον αγαπούσε και σεβόταν τη διδαχή του. Πίστευε στο προφητικό του κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα. Γι' αυτό κι ο βασιλιάς της Ιουδαίας δεν τολμούσε να τον θανατώσει. Η Ηρωδιάδα όμως, δεν ανεχόταν την κατάσταση αυτή, που την έκανε να νιώθει ταπεινωμένη, μεταξύ των καθώς πρέπει κυριών των Ιεροσολύμων, και έψαχνε ευκαιρία. Κι όταν ο επιπόλαια φερόμενος Ηρώδης, στη γενέθλιο εορτή του, “γλεύκους μεμεστωμένος” υποσχέθηκε να χαρίσει οτιδήποτε, «έως ημίσους της βασιλείας» του, στην κόρη της και ανεψιά του, μετά από έναν ωραίο χορό, βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί. Συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει «την κεφαλήν Ιωάννου». Κι ο Ηρώδης, που με τόση ευκολία έδωσε μια τόσο σοβαρή υπόσχεση, δεν κατάφερε τώρα, αν και «περίλυπος γενόμενος», να αρνηθεί, βοηθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχει την εκδίκησή της η Ηρωδιάδα. Σε αντίθεση προς τον άγιο, ταπεινό, αλλά ασυμβίβαστο Ιωάννη, παρουσιάζεται ο ηδονιστής, απερίσκεπτος Ηρώδης, που επιπόλαια δίνει σοβαρές υποσχέσεις. Και είναι αυτός ο ίδιος που συζεί με την μαινόμενη Ηρωδιάδα, σκανδαλίζοντας. Και ενώ ο Θεός δια του κηρυγματικού ελέγχου του Ιωάννη, τού δίνει την ευκαιρία μετανοίας, αυτός, δούλος του σαρκίου, εθελοτυφλώντας, προβαίνει στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη για χάρη της κόρης της παράνομης γυναίκας του.

ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΕΣ” ΣΚΕΨΕΙΣ: Το γεγονός της αποτομής έχει σχέση με το σφοδρό Προδρομικό έλεγχο, αλλα και με την εποχή μας. Η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τη λεγόμενη «νεοπατερική» σκέψη, [ας φανταστούμε ότι ο Ιωάννης ζούσε σήμερα] χαρακτηρίζεται ακραία, γραφική, φανατική και τελικά παράδειγμα προς αποφυγήν. Γιατί, όμως; Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή εντάσσεται, σήμερα, στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και συνεπώς όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ελέγχου ο Βαπτιστής, αλλά με την πράξη αυτή, παρανομεί, προσκρούοντας στο νόμο περί «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής». Με τον έλεγχό του, συνεχίζει η “νεοπατερική σκέψη”, ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Είναι ασκητής και συνεπώς δεν επιτρέπεται να αφήνει το χώρο άσκησής του και να κατεβαίνει στα κοσμικά, σε επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί «κοσμικό κουτσομπολιό». Κάνει, κατά την ίδια σκέψη, υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα, με την αδιακρισία του, θίγει την «Ιερά Σύνοδο» της εποχής, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί σχετικά από τους επιχώριους Αρχιερείς. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά, απρεπώς, αυθαιρέτως. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο “καλόγερος” που ελέγχει, ενώ το σώμα των ταγών-αρχιερέων και των “δοκούντων ότι είναι τι”, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη; Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», στην «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από την εξουσία της κυρίαρχης Ρώμης. Είναι δυνατόν «ησυχαστές», «ζηλωτές ερημίτες», να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, προσβάλλοντας “κεφαλές”, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο; Λησμονούσε ο Βαπτιστής ότι ο Ηρώδης, παρά τα πάθη και τις ιδιορρυθμίες του, έκανε έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και την «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε «λεπτές ισορροπίες» με την Ρώμη αλλά και το ελληνιστικό υπόβαθρο της κατ' ανάγκην τότε πολυπολιτισμικής Ιουδαίας, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει χρήματα του δημόσιου κορβανά για το κτίριο του Ναού. Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «θρησκείας και πολιτείας». Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, φανατικό, μονοκόμματο, αδιάκριτο, αφού αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί. Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «νεοθεολογική-επιστημονική» σκέψη.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ: Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο ασυμβίβαστος των Προφητών, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού, υπογράφοντας την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος, ως γνήσιος Προφήτης, ανυποχώρητος, αρνείται να καλύψει την δειλία, με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικά». Αρνείται την διαστροφή της αποκτηνώνουσας αμαρτίας και επικυρώνει την αλήθεια: οι πολιτικοί άρχοντες, πόσο μάλλον οι εκκλησιαστικοί, με τη ζωή τους, πρέπει να αποτελούν παράδειγμα. Το δε αίμα του, είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της συνέπειας στο θέλημα του Θεού. Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας του Ευαγγελικού ήθους, ώστε να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.

“Τον εν προφήταις μείζονα 

γνωρισθέντα καί Αποστόλων 

πρόκριτον γεγονότα, 

ύμνοις εγκωμίων στεφανώσωμεν, 

τον Πρόδρομον της χάριτος, 

την κεφαλήν γάρ ετιμήθη, 

διά τον νόμον Κυρίου.”

1. Σχετικά χωριά: Μαρκ. στ΄14 -30 και Πράξ. ιγ’ 25 -32

http://opaidagogos.blogspot.gr

Οι "Ορθόδοξοι" Ποιμένες της Γερμανίας διδάσκουν: Ο άγ. Ιωάννης τιμάται εξ ίσου από Μουσουλμάνους και Παπικούς!

Συνεχίζεται μεθοδικά στην Γερμανία η διάβρωση της πίστεως τουορθοδόξου ποιμνίου με "αβρααμικές, ενωτικές" αναφορές σε ό,τι αφορά τον βίο των Αγίων μας. Καινούργιο παράδειγμα η αναφορά στον τάφο του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, με αφορμή την εορτή της αποτομής της τιμίας Κάρας του, στην ιστοσελίδα του "ορθόδοξου" Ναού του Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστού στο Brühl. Εκεί διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Ο τάφος του Ιωάννου βρίσκεται στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Ιωάννου. Ο Καθεδρικός είναι σήμερα Τζαμί, στο οποίο λατρεύεται επίσης ο Ιωάννης. Έτσι κι αλλιώςαποτελεί κι αυτός έναν από τους πιο σπουδαίους προφήτες του Ισλάμ, μετά τον Μωάμεθ και τον Ιησού(!!!).

Τα λείψανα της Κάρας του Ιωάννου τιμούνται εξίσου από Χριστιανούς και Μουσουλμάνους... π.χ. στον Ναό του Αγ. Σιλβέστρου στην Ρώμη, στο Τζαμί των Ομαϊάδων στην Δαμασκό. Μία εικονογράφηση της αποκεφάλισης του Ιωάννου βλέπει κανείς στον Ναό μας στο Brühl αλλά και σε ένα παράθυρο του (σημ. παπικού) καθεδρικού ναού της Κολωνίας».

Αλήθεια, ο Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος που έλεγχε οποιονδήποτε ξέφευγε από την διδασκαλία του Θεού θα συμφωνούσε με τέτοιες βλάσφημες και πονηρές αναφορές;

Αλλά αυτά είναι για τους Οικουμενιστές ψιλά γράμματα.

Δ.Π.

Πατερική Παράδοση

Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Θεό

Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς, καὶ δίνει τὴ λαμπρότητά Του σ΄ ἐκείνους πού καθαρίζουν τὴ σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους κι’ ἑνώνονται μὲ τὸ «Θεῖον πῦρ».

Θαῦμα παράδοξο! Ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καὶ σωματικά. Ἄνθρωπος καὶ Θεὸς νὰ γίνονται ἕνα, ὅπως ἕνα εἶναι καὶ τὸ ζωντανὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τὴν ψυχή. 

Μὲ τὴν ἕνωση αὐτή ὁ ἄνθρωπος γίνεται «κατὰ χάριν Θεός», ὅπως λέει ὁ ψαλμωδὸς Δαβίδ: «Ἐγώ εἶπα, θεοὶ ἐστε καὶ υἱοί Ὑψίστου πάντες».

Ὁ Χριστὸς βεβαίωσε: «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὸν καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι. Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν».

Πῶς ὅμως μένουμε ἐμεῖς στὸν Χριστὸ κι’ Αὐτός σέ μᾶς;

Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Ἴδιος, ὅταν, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του, προσευχήθηκε στὸν Πατέρα: «Σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοί ἐν ἡμῖν ὦσιν…κἀγώ τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν, ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν…».

Ἀλλά καί στούς μαθητές Του μέ σαφήνεια εἶπε: «Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί … ἐγώ ἐν τῷ πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν».

Ἐναργέστατα εἶναι τὰ θεϊκὰ κι’ ἀλάθητα λόγια τοῦ Κυρίου.

Ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Υἱό Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ὁ Πατέρας μένει «κατὰ φύσιν ἐν τῷ Υἱῷ», ἔτσι καὶ ὅσοι πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ ἀναγεννήθηκαν «διὰ Πνεύματος Ἁγίου», μένουν «κατὰ χάριν ἐν τῷ Θεῷ» καὶ ὁ Θεὸς μένει σ’ αὐτούς ὡς «κατὰ χάριν υἱούς» Του.

Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ἕνωση!

Ἡ ἕνωση ὅμως Πατέρα καὶ Υἱοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἕνωση ἄπειρης καὶ ἄφατης ἀγάπης. 

Καὶ ἡ ἀγαπη τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μὲ τὴν «ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσῃ» ἄρνηση τοῦ θελήματός Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ πατρός.

Αὐτό ἀκριβῶς χαρακτηρίζει πρωταρχικὰ τὴν Θεία Ἕνωση.

Αὐτό ὅμως πρέπει νὰ χαρακτηρίζει καὶ τὴ δική μας ἀγαπητική ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ εἶναι γνήσια: ἡ ταπεινή ἐκπλήρωση τοῦ ἁγίου θελήματός Του, δηλαδή ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Τό εἶπε ὁ ἴδιος: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τά ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε… 

Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσῃ αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσωμεν».

Ὁ Θεός ἔρχεται καί «ποιεῖ μονήν παρ’ ἡμῖν», -μέ ἄλλα λόγια: ἑνώνεται μαζί μας- μόνον ἄν Τόν ἀγαπᾶμε ἔμπρακτα, τηρώντας τό νόμο Του. Τότε ζοῦμε τήν παρουσία Του μέσα μας. Τότε πραγματοποιεῖται ὁ λόγος Του: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Τότε προγευόμαστε τή μυστική καί ἀπερίγραπτη γλυκύτητα τῆς βασιλείας Του, τήν ἄρρητη ἀπό τό φθαρτό σῶμα. Γιατί, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘Κύριε, Κύριε’ εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

Μέ ὅλα ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, δείξαμε τόν ἕνα τρόπο ἑνώσεώς μας μέ τόν Θεό: τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλος, παράλληλος, πού συμπληρώνει καί ἐνισχύει τόν πρῶτο. Αὐτός εἶναι ἡ συχνή συμμετοχή μας στό μυστικό δεῖπνο Του, ἡ μετάληψη τῶν ἀχράντων μυστηρίων Του.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός πάλι εἶπε: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ… Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσει εἰς τόν αἰώνα… Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα».

Γιά νά εἴμαστε λοιπόν ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο καί νά ἔχουμε ζωή αἰώνια, πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Ἐκείνου, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς ζωῆς. Ἀλλιῶς, ὄχι μόνον εἴμαστε χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, ἀλλά καί νεκροί: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς».

Ἄς προσέξουμε ὅμως, νά μήν κοινωνοῦμε χωρίς βαθειά μετάνοια, συντριβή καρδιᾶς, καθαρή ζωή καί πνευματική προετοιμασία, γιατί τότε ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δέν συντελεῖ στήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, ἀλλά, ἀντίθετα, μᾶς καταδικάζει καί μᾶς κατακαίει. 

«Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει». Γι’ αὐτό«δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω».

Ἂς φυλάξουμε λοιπὸν μὲ προθυμία καὶ ἐπιμέλεια τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσερχόμαστε μέ συναίσθηση καί ἀκατάκριτη συνείδηση στά πανάγια μυστήριά Του, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του· γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια βασιλεία Του· γιά νά μήν ὑποστοῦμε στήν παρούσα ζωή ὅ,τι λέει ὁ Τίμιος Πρόδρομος: 

«Ὁ ἀπειθών τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν». Γιά νά μήν ἀκούσουμε στήν ἄλλη ζωή τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἀπέλθετε ἀπ’ ἐμοῦ… Οὐκ οἷδα ὑμᾶς!…». Γιά νά δεχθοῦμε, τέλος, τήν πανευφρόσυνη πρόσκληση: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».

Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἐκδόσεις ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://www.imaik.gr