.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος
μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν
εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχω-
μεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες
εἰς τὸν τῆς πίστεως Ἀρχηγὸν καὶ Τελειωτὴν
Ἰησοῦν» (‘Εβρ. 12,1)


Χ ώ ρ α  ἁ γ ί ω ν  ἦ τ ο   ἡ  Ἑ λ λ ά ς!  
Ἀλλὰ δυστυχῶς, ὡς περιγράφει εἰς τὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ ἁγνὸς ἀγωνιστὴς τοῦ 1821, ὁ στρατηγὸς Μακρυγοάννης, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ διάφορα πνεύματα ἀπιστίας ἐκ Δύσεως ἤρχισαν νὰ πνέουν καὶ νὰ ἐπηρεάζουν τὴν ψυχὴν τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἑωσφόρος μὲ τὰ ὄργανά του εἰργάσθη πολύ. Παντοῦ ἐξήπλωσε τὰς προπαγάνδας του. Ἐδίδαξε τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀνηθικότητα. Καὶ οἰ καρποί: Φρικταὶ βλασφημίαι τῶν θείων, μέθαι, πορνεῖαι, μοιχεῖαι ψευδορκίαι, ἀδικίαι καὶ ἐκμεταλλεύσεις, φόνοι, ληστεῖαι, ἐγκλήματα ἀπαίσια, τρομερά, πρωτάκουστα ποὺ δὲν ἀναφέρει ἡ τρισχιλιετὴς ἱστορία μας, ἔκαμνον τὴν ἐμφάνισίν των. Οἱ υἱοὶ τοῦ σκότους ὠργίασαν. Ἀλλοίμονον! Ἡ χώρα τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων ἐφαίνετο ὅτι μετεβλήθη εἰς χώραν ἀγρίων ἀνθρώπων, λύκων αἱμοβόρων καὶ αἱμοδιψῶν. Καὶ τὰ ἔθνη ποὺ ἐθαύμαζαν τὴν Ἑλλάδα ἠπόρουν καὶ διηρωτῶντο:
Α ὐ τ ὴ   ε ἶ ν ε   ἡ  Ἑ λ λ ά ς;
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ! Παρ’ ὅλον τὸ τεράστιον κῦμα τῆς κολάσεως ποὺ κατέκλυσε τὴν προσφιλῆ μας Πατρίδα ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν δὲν ἀπεσβέσθη ὁλοτελῶς. Ὑπάρχει ὁ σπινθὴρ τοῦ πνεύματος κρυμμένος κάτω ἀπὸ τὴν στάκτην τῆς καταστροφῆς. Ὑπάρχει ἡ ζύμη ποὺ δύναται νὰ ζυμώση καὶ ἀναπλάση ὅλον τὸ φύραμα. Εἰς ὅλην μαρτυρικὴν Πατρίδα ἀπὸ τὴς Κρήτης μέχρι Ἕβρου καὶ Πρέσπας, Κερκύρας καὶ Δωδεκανήσων ὑπάρχουν ψυχαὶ ποὺ πιστεύουν εἰς τον Χριστὸν καὶ ποθοῦν νὰ ἴδουν τὴν Ἑλλάδα μας καὶ πάλιν χώραν Χριστιανικήν.
Ὅλαι αὐταὶ αἱ ψυχαὶ ποὺ ἠλεκτρίζονται ἀπὸ τὸ ὅραμα αὐτὸ πρέπει νὰ συσπειρωθοῦν γύρω ἀπὸ τὸ λάβαρον τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν τὸν δυσκολώτερον, ἀλλὰ καὶ σπουδαιότερον ἀγῶνα τῆς φυλῆς: 
ν ὰ  κ ε ρ δ ί σ ο υ ν  τὴν   ψ υ χ ὴ ν  τ ῆ ς  Ἑ λ λ ά δ ο ς  ὑ π ὲ ρ  τ ο ῦ  Χ ρ ι σ τ ο ῦ. Αἱ ψυχαὶ αὐταὶ ἄς εἶνε ὀλίγαι.
12 ἦσαν οἰ Ἀποστολοι καὶ ἀνέπλασαν τὴν οἰκουμένην. Τὸ ἴδιον θαῦμα θὰ ἐπαναληφθῇ καὶ σήμερον. Ἐὰν ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν ἐργασθοῦν μὲ τὴν θείαν πνοὴν τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώων, ἡ πνευματικὴ νίκη θὰ εἶνε βεβαία. 
Ἡ Ἑ λ λ ὰ ς   θὰ   ζευχθῇ εἰς τὸν χρηστὸν  ζ υ γ ὸ ν   τ ο ῦ  Χ ρ ι σ τ ο ῦ,  τὸ  δὲ  δ ο υ λ ε ύ ε ι ν καὶ  ὑ π η ρ ε τ ε ῖ ν   τὸν   Χ ρ ι σ τ ὸ ν   εἶνε  ἡ  ἰ δ ε ώ δ η ς, ἡ   π ρ α γ μ α τ ι κ ὴ
ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α  π ο ὺ  ν ο σ τ α λ γ ε ῖ   ἡ  ἀ ν θ ρ ω π ί ν η  ψ υ χ ή.
Γενναῖοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶται τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος! Στῶμεν καλῶς! Στῶμεν μετὰ φόβου! Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος! Ἡ γῆ τὴν ὁποίαν πατοῦμε εἶνε γῆ ἁγία. Ἐποτίσθη μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὰ αἵματα τῶν ἁγίων, παλαιῶν καὶ νέων, οἱ ὁποῖοι φθάνουν μέχρι τῆς γενεᾶς μας. Ποία ἐπαρχία, ποία νῆσος, ποία πόλις καὶ χωρίον τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει νὰ παρουσιάσῃ τὸν μάρτυρά της, τὸν ἅγιόν της; Κάθε βράχος τῆς γῆς αὐτῆς ἔχει νὰ μᾶς διηγηθῇ καὶ ἕν μαρτύριον. Ἀντιλαλοῦν ἀκόμη τὰ βουνὰ καὶ αἱ χαράδραι ἀπὸ τὴν φωνήν των, ἡ ὁποία μυριάκις ἐπανελήφθη: «Ἐγῶ Χριστιανὸς ἐγεννήθηκα! Χριστιανὸς καὶ θὰ ἀποθάνω. Τύραννοι δὲν σᾶς φοβοῦμαι. Ὁ Χριστὸς ζῆ, νικᾶ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας».

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! Σὺ ὅστις ἠσθάνθης ἰδιαιτέραν χαράν, ὅταν κατὰ τὰς παραμονὰς τοῦ Θεϊκοῦ Σου πάθους εἶδες τοὺς Ἕλληνας ἐρχομένους πρὸς Σὲ καὶ εἶπες τὸν περίφημον ἐκεῖνον λόγον:« Νῦν ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», μὴ μᾶς ἀπορρίψῃς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου. Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν πολύ. Δός μας μετάνοιαν εἰλικρινῆ καὶ βαθεῖαν. Ἀξίωσέ μας νὰ βαδίσωμεν ἐπὶ τὰ ἴχνη τὰ ἰδικά Σου. Ἄναψε εἰς τὰς καρδίας ὅλων τὸν πόθον νὰ σὲ ὑπηρετώμεν, ὅπως Σὲ ὑπηρέτησαν μυριάδες Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι τὰ πάντα ἐθυσίασαν διὰ νὰ ἐξαπλωθῇ ἡ Βασιλεία Σου ἐπὶ τῆς γῆς. Ὦ Κύριε! «Ἀγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου» ἐν μέσῳ τῆς νεωτέρας γενεᾶς τῶν Ἑλλήνων διὰ νὰ γίνῃ καὶ πάλιν ἡ γωνία αὐτὴ τοῦ κόσμου ΧΩΡΑ ΑΓΙΩΝ.

Απο το βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»
του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου, εκδοση 1950, σελ.28-29

Πως πρέπει να μελετά κανείς και να προσεύχεται δια μέσου των αγγέλων και όλων των αγίων



Δυό τρόπους μπορείς να μεταχειρισθής για να δεχθής την βοήθεια και προστασία των επουρανίων Αγίων.
Ο ένας είναι να στραφής προς τον Ουράνιο Πατέρα και να του δείξης την αγάπη με την οποία αγαπάται και τους αίνους με τους οποίους υμνείται από όλους τους αγίους του ουρανού, και τους αγώνες και τα βάσανα που υπέφεραν αυτοί οι άγιοι πάνω στη γη για την δόξα του· και έτσι με την δύναμι αυτών των πραγμάτων να ζητήσης από την Μεγαλειότητά του εκείνο που χρειάζεσαι.
Ο άλλος είναι να προστρέξης σ αυτά τα ίδια τα πνεύματα των Αγγέλων και των Αγίων, διότι εκείνα επιθυμούν όχι μόνο την επίγεια σωτηρία μας και τελειότητα, αλλά και την δόξα μας στους ουρανούς και να ζητήσης να σε βοηθήσουν εναντίον όλων των κακιών των εχθρών σου και να σε προστατέψουν ακόμη κατά την ώρα του θανάτου σου. Σκέψου καμμία φορά και τις πολλές και εξαιρετικές χάριτες που δέχθηκαν από τον Θεό αυτοί οι Άγιοι του ουρανού, διεγείροντας και ανάβοντας μέσα σου μία δυνατή χαρά και αγάπη γι αυτούς, γιατί είναι πλουτισμένοι με τόσα υπερφυσικά χαρίσματα τα οποία να τα υπολογίζης σαν να είναι δικά σου.
Μάλιστα, αν είναι δυνατόν να χαίρεσαι περισσότερο γιατί τα έχουν αυτοί και όχι εσύ, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού, που είναι αινετός και ευλογημένος. Και για να κάνης αυτή την άσκησι με ευκολία και τάξι, διαίρεσε τα τάγματα των Αγίων της ημέρας με την εξής τάξι: Τήν Δευτέρα να παρακαλής τα εννέα Τάγματα των Αγγέλων· την Τρίτη τον Τίμιο Πρόδρομο· την Τετάρτη τους Πατριάρχας και Προφήτας· την Πέμπτη τους Αποστόλους· την Παρασκευή τους μάρτυρες· το Σάββατο τους Ιεράρχες με τους άλλους Αγίους· την Κυριακή τις Παρθένες με τις άλλες Αγίες.
Αλλά καθημερινά μη σταματήσης να προστρέχης στην Θεοτόκο, την Βασίλισσα όλων των Αγίων, στον Άγγελο τον φύλακά σου, στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και σε όλους τους Αγίους τους συνηγόρους και βοηθούς σου. Να παρακαλής καθημερινά την Αειπάρθενο Μαρία, τον Υιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τον ουράνιο Πατέρα του, για να σε αξιώσουν της χάριτος αυτής· δηλαδή για να σου δώσουν για κύριο και καθολικό σου συνήγορο και υπερασπιστή τον δίκαιο Ιωσήφ τον μνήστορα.
Και κατόπιν πρόστρεχε σ αυτόν τον ίδιο τον Ιωσήφ με δεήσεις και θάρρος για να σε δεχθή στην προστασία του. Διότι αναρίθμητες ήταν οι ευεργεσίες που δέχθηκαν από αυτόν εκείνοι που τον είχαν σε ευλάβεια και πρόστρεξαν σ αυτόν, όχι μόνον όταν είχαν πνευματικές ανάγκες, αλλά και υλικές, και ιδιαίτερα να τους καθοδηγή Πως πρέπει να προσεύχωνται και να μελετούν σωστά.
Γιατί αν τους άλλους Αγίους τους αγαπά ο Θεός επειδή τον τίμησαν και υποτάγησαν σ αυτόν, πόσο περισσότερο πρέπει να πιστεύουμε ότι αγαπά τον ταπεινότατο αυτόν και άγιο; και πόσο ισχύουν οι παρακλήσεις του ενώπιον του Θεού, αφού είχε τόση τιμή από τον ίδιο τον Θεό, όταν σωματικά ήταν στη γη, που θέλησε να υποτάσσεται σ αυτόν και να τον υπακούει ως Πατέρα του, όπως αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο (Λουκ. 2,51),και να τον υπηρετή σε ό,τι ήταν ανάγκη, όπως καθαρά αποδεικνύει στα Ασκητικά του ο Μέγας Βασίλειος.

πηγή: www.diakonima.gr

Να μην φοβόμαστε τον Χριστό!


«Ἡ τέλεια ἀγάπη βγάζει ἔξω τόν φόβο, ἐπειδή, ὁφόβος ἔχει κόλαση, καί ἐκεῖνος πού φοβᾶται δέν ἔχει τελειωθεῖ στήν ἀγάπη» (Α΄ Ἰωάννου 4, 18)
Ὅταν ἀγαπᾶς τόν Χριστό, παρόλες τίς ἀδυναμίες καί τή συναίσθηση πού ἔχεις γι’ αὐτές ἔχεις τή βεβαιότητα ὅτι ξεπέρασες τόν θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Τόν Χριστό νά τόν αἰσθανόμαστε σάν φίλο μας. Εἶναι φίλος μας. Τό βεβαιώνει ὁ ἴδιος, ὅταν λέει: «Ἐσεῖς εἶστε φίλοι μου…» (Ἰω. 15,14). 
Σάν φίλο νά τόν ἀτενίζομε καί νά τόν πλησιάζομε. 
Πέφτομε; 
Ἁμαρτάνομε; 
Μέ οἰκειότητα, μέ ἀγάπη κι ἐμπιστοσύνη νά τρέχομε κοντά του· ὄχι μέ φόβο ὅτι θά μᾶς τιμωρήσει ἀλλά μέ θάρρος, πού θά μᾶς τό δίδει ἡ αἴσθηση τοῦ φίλου. 
Νά τοῦ ποῦμε: «Κύριε, το ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με». Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ. Νά μή μᾶς χωρίζει ἀπ’ τόν Χριστό ἡ ἁμαρτία. Ὅταν πιστεύουμεὅτι μᾶς ἀγαπάει καί τόν ἀγαπᾶμε, δέν θά αἰσθανόμαστε ξένοι καί χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, οὔτε ὅταν ἁμαρτάνουμε. Ἔχουμε ἐξασφαλίσει τήν ἀγάπη Του κι ὅπως καί νά φερθοῦμε, ξέρομε ὅτι μᾶς ἀγαπάει.



«Τα άστρα μιλούν για σας…»



«Τά άστρα μιλούν γιά σας» είναι ένας συνηθισμένος τίτλος μέ τόν όποιο οί πλανεμένοι ή άπατεώνες άστρολόγοι προσπαθούν νά παρα­πλανήσουν τούς άνθρώπους και νά τούς κάνουν πελάτες τους. Και παραπλανούν δυστυχώς πολλούς, άπομυζώντας τά χρήματά τους και κάνοντάς τους δού­λους τών άνοησιών τους.
Παρατηρώντας κανείς τή μεγάλη βιο­μηχανία τών άστρολογικών έπιχειρήσεων πού έχουν στήσει οί επιτήδειοι, ένα πράγμα διαπιστώνει, ότι ό άνθρωπος εί­ναι άνόητος. Ό λόγος τοϋ Θεοϋ ύπήρξε ξεκάθαρος και άπόλυτος: «Ούχ εύρεθήσεται έν σοι περικαθαίρων τόν υίόν αύτοϋ ή τήν θυγατέρα αύτοϋ έν πυρί, μαν- τευόμενος μαντείαν, κληδονιζόμενος και οίωνιζόμενος»· δέν έπιτρέπεται νά βρί­σκεται άνάμεσά σας άνθρωπος πού θά εξαγνίζει τάχα τόν γιό ή τήν κόρη του πά­νω άπό τή φωτιά, οϋτε άνθρωπος πού θά κάνει μαντείες ή θά παρατηρεί τή φύση και τά όρνια γιά νά μαντεύει (Δευτ. ιη' 10).
Και όμως γίνεται άκριβώς αύτό τό πρά­γμα. Και πραγματοποιείται έτσι ό θεόπνευστος λόγος τοϋ Ψαλμωδού: «'Άν­θρωπος έντιμη ων ού συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις άνοήτοις και ώμοιώθη αύτοΐς»· ό άνθρωπος ένώ είναι τιμημένος μέ μέγιστη τιμή άπό τόν Θεό, δέν τό καταλαβαίνει. Βάζει τόν έαυτό του στό ϊδιο έπ'πεδο μέ τά άνόητα κτήνη και γίνεται όμοιος τους (Ψαλμ. μη' [48] 13). Όμοιος τους! Ένώ είναι βασιλιάς, φέρε­ται ώς κτήνος. Ένώ είναι λογικός, σκέφτε­ται παράλογα, γίνεται άλογο ζώο. Τρέλα, παραλογισμός!
Τρέλα πράγματι! Πώς άλλιώς νά εξη­γήσει κανείς τό γεγονός ότι τόσοι άνθρω­ποι σήμερα πιστεύουν ότι ή ζωή τους έξαρτάται άπό τήν κίνηση τών άστρων και τό ζώδιό τους; Άκόμη και πολιτικοί και άρχηγοί μεγάλων κρατών έξαρτοϋν τις άποφάσεις τους άπό τις προβλέψεις τών άστρολόγων, όπως λέγεται ότι έκα­νε και ό Χίτλερ και όπως φαίνεται ότι κά­νουν και σημερινοί ήγέτες και μάλιστα μεγάλων κρατών.
Τό χειρότερο είναι ότι στήν άστρολογία καταφεύγουν και πολλοί Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Άπό τί παρασύρονται; Δέν καταλαβαί­νουν ότι όλη αύτή ή ύπόθεση είναι είτε πλάνη είτε άπάτη; Είναι ποτέ δυνατόν τά άστέρια νά καθορίζουν τή ζωή τοϋ άνθρωπου;
Φυσικά ή ιστορία τής άστρολογίας δέν είναι τωρινή. Πάντοτε ύπήρχαν οί πλανε­μένοι πού ξεγελούσαν τόν κόσμο μέ τις ψευτοπροβλέψεις τους. Ό Μέγας Βασί­λειος άφιερώνει μεγάλο μέρος τής 6ης ομιλίας του στήν «Έξαήμερον» στό θέμα τής άστρολογίας καί έκθέτει μέ λεπτομέ­ρειες τις άντιλήψεις τών άστρολόγων. "Ελεγαν π.χ. οί άπατεώνες γιά τό μέλλον τών παιδιών άνάλογα μέ τό ζώδιο στό όποιο αύτά γεννήθηκαν: «Ό ταυριανός τληπαθής καί δουλικός- έπειδή ύπό ζυγόν ό ταύρος. Καί ό σκορπιανός πλή- κτης διά τήν πρός τό θηρίον όμοίωσιν. Ό δέ ζυγιανός δίκαιος, διά τήν παρ' ήμΐν τών ζυγών ισότητα»· τό παιδί πού γεν­νήθηκε στό ζώδιο τοϋ ταύρου («ταυριανός») θά είναι ταλαίπωρο καί δουλικό, έπειδή ό ταύρος μπαίνει κάτω άπό ζυγό. Τό παιδί πού γεννιέται στόν άστερισμό τοϋ σκορπιού («σκορπιανός») θά δια­πληκτίζεται συνεχώς, διότι μοιάζει στόν σκορπιό πού δαγκώνει. Ένώ αύτό πού γεννιέται στόν άστερισμό τοϋ ζυγοϋ θά είναι δίκαιο, διότι χρησιμοποιούμε τή ζυ­γαριά γιά νά ίσοζυγιάζουμε.
«Τί τούτων γένοιτο άν καταγελαστότερον;», σημειώνει ό Μέγας Βασίλειος. Άν δεχθούμε ώς σωστό κάτι τέτοιο, συνεχί­ζει ό άγιος, τότε οϋτε έγκληματίες ύπάρχουν οϋτε εύθύνη γιά οτιδήποτε.
Και ό κάθε παραβάτης θά μπορούσε νά ζητήσει τήν άθώωσή του, διότι θά έπεκαλεΐτο ώς αιτία τών πράξεών του τό ζώδιό του.
Άλλά ή άστρολογία έχει καί άλλο βά­θος πολύ πιό άκάθαρτο καί σκοτεινό. Δι­ότι στήν ούσία της ή άστρολογία είναι θρησκεία, παγκόσμια μάλιστα θρησκεία, γι' αύτό καί έχει οπαδούς σέ όλα τά έθνη καί τούς λαούς. Καί τί είδους θρησκεία είναι ή άστρολογία; Είναι άποκρυφισμός- δηλαδή συγκεκαλυμμένος σατανισμός. Τούς δαίμονες λατρεύουν συνειδητά ή άσυνείδητα όσοι πιστεύουν καί όσοι κα­ταφεύγουν σ' αύτήν.
Συνεπώς ή πίστη στήν άστρολογία στήν ούσία είναι άρνηση τής χριστιανικής πίστεως, προδοσία τοϋ Εύαγγελίου.
Γι' αύτό δέν είναι μόνο άνοησία ή καταφυγή στήν άστρολογία. Είναι άπομάκρυνση άπό τόν Θεό, άποστασία άπό τήν 'Ορθόδοξη πίστη, έμπαιγμός καί κα­ταπάτηση τού Εύαγγελίου. Και είναι φα­νερό ότι Ορθόδοξος Χριστιανός δέν μπορεί νά έχει σχέση μέ τήν άστρολογία. Καμία καί ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ Α-ΘΕΩΝ

Πρόκειται γιὰ ἄρθρο, ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἱερέα ἐπαρχιακῆς ἐνορίας, ὁ ὁποῖος ἀποτυπώνει σ’ αὐτό, λίγο-πολύ, τὶς ἐντυπώσεις του ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἐκκλησιαζομένων στὴν ἐπαρχία. Ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχουν ἁλώσει τὰ πάντα. Ἡ Πίστη καὶ ἡ ἡσυχαστικὴ ζωὴ πάει περίπατο, μὲ πρωτεργάτες τοὺς Ποιμένες, ἐκτὸς ὀλίγων.
Εάν μπορούσαμε να βάλουμε ταυτόχρονα παράλληλες κάμερες στην καθημερινότητα ενός Ελληνορθοδόξου αστού, ενός Κομφουκιανού στην Ιαπωνία, ενός Μουσουλμάνου στην νότια Αμερική, ενός Βουδιστή στην Σιγκαπούρη, ενός Αγγλικανού στο Λονδίνο, ενός Αμερικάνου στην Βαλτιμόρη κ.λ.π., θα είχαμε πράγματι στο τέλος πρόβλημα να ξεχωρίσουμε τις διαφορές στις λεπτομέρειες.
Αφού ξυπνήσουν όλοι σαν να κουβαλάνε σίδερο, (για προσευχή ούτε λόγος! Τι είναι αυτό τρώγεται;) κατευθύνονται σαν τα Ρομποτάκια στην δουλειά τους (αν την έχουν). Οι γυναίκες τους θα κάνουνε αγώνα δρόμου μέχρι να προλάβουνε να βαφτούν επαρκώς και μετά να οδηγήσουνε τα παιδιά τους, ως δυσάγωγον αγέλη, και να τα αποθηκεύσουνε σε κάποιο κοντινό παιδικό σταθμό.
Αφού ρίξουν πολλά γαλλικά εξ αμάξης, θα ρίξουν άλλα τόσα μέχρι να βρούνε πάρκιν.
Θα φθάσουν αργοπορημένοι στην δουλειά και πάλι σαν ρομποτάκια θα συνεχίσουν το ιερό τους έργο. Εάν μπορέσουν θα κάνουν την καθιερωμένη κοπάνα, (εδώ ο Έλλην έχει τα πλεονεκτήματα) θα πατήσουν κάποιοι επί πτωμάτων συναδέλφων για να ανέβουν πιο ψηλά, θα χτυπήσουν εάν μπορέσουν και κανένα τυχερόν (ήτοι καμίαν φιλενάδαν )και αφού το ρολόϊ δείξει 3 θα πορευθούν και πάλιν εις την ιεράν των οικία (με τα γνωστά και πάλιν γαλλικά εις τους δρόμους).
Ύστερα και αφού φτάσουν καταϊδρωμένοι στο σπίτι και καταβροχθίσουν ασυστόλως ό,τι βρούνε (αφού η γυναίκα δεν προλαβαίνει να μαγειρέψει) κάποιοι θα παραγγείλουν και κινέζικο, και έπειτα θα απορροφηθούν απλήστως στον υπολογιστή για να υπερ-πληροφορηθούν επαρκώς επί της ειδησεογραφίας και της τρεχούσης τσόντας.
Τι στο καλό; όλη μέρα δουλεύουνε σαν τα σκυλιά να μην δούνε και αυτοί λίγο πορνό να στανιάρουνε λίγο;
Οι δε γυναίκες παράλληλα, εάν μπορέσουν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο, θα κατευθυνθούν στο γυμναστήριο της γειτονιάς, για να κάψουν τα πρόσφατα λίπη τους. Κάνοντας διάδρομο θα μιλάνε παράλληλα και στο κινητό (σαν μία φυσική προέκταση του αυτιού τους) με τις φιλενάδες τους για τα τρέχοντα σημαντικά θέματα της καλλιτεχνικής ζωής.
Σαν φθάσει το βράδυ και κουρασθούν οι άντρες επί του υπολογιστού θα ξαπλώσουνε μπροστά στην Νόβα για να συμπληρώσουνε την πληροφόρησή τους ή να δούνε λίγο μπάλα. Θα γκρινιάξουνε και θα μπινελικωθούν ύστερα με την γυναίκα τους, κατηγορούμενοι ότι όλη την ημέρα ζούνε ως αόρατοι στο σπίτι και δεν τους βλέπουν καθόλου τα παιδιά τους.
Για να αποδράσουν από την γυναικεία γκρίνια, αν προλάβουνε, θα πάνε για ποτό στο πλησιέστερο μπάρ με τους «φίλους», ή για να τελειώσουν την ερωτική ιστορία που από το πρωί ξεκίνησαν. Παράλληλα η γυναίκα θα διαβάζει στην πολυθρόνα το τρέχον ωροσκόπιο και ύστερα αφού κάνει και την καθιερωμένη POWER YOGA θα καταβροχθίσει τα ηρεμιστικά για να μπορεί να αντέξει ως εργαζομένη, ως Μητέρα, ως Σύζυγος, ως Φιλενάδα και ως Οικογενειάρχισα.
Στο τέλος της πολυμόχθου ημέρας θα γυρίσει ο άντρας νυσταγμένος επί της ιεράς κλίνης του, θα ρίξουνε ένα τελευταίο ιερό μπινελίκιον για να ξεκινήσουνε και πάλι ενδόξως την σπουδαία καθημερινότητά τους.
Σε ότι πιο πάνω παρακολουθήσαμε φίλε μου, είδαμε καθόλου Ορθοδοξία;
Στο κοινό παγκόσμιο καζάνι οι σημερινοί νεοέλληνες, αλλοτριωμένοι, ειδωλολάτρες αλιβάνιστοι, ξεκομμένοι από το παρελθόν τους και αδιάβροχοι από Ορθοδοξία και Ορθοπραξία.

Χαίρε λοιπόν ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ Α-ΘΕΩΝ !

π. Διονύσιος Ταμπάκης-Ναύπλιον

Οι αμαρτίες μας σείουν τὴν γῆν, Ἐὰν δὲν μετανοήσωμε, τὰ Pίχτερ θὰ αὐξηθοῦν καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ πενθήσῃ



Στὴ δεινὴ οἰκονομικὴ κρίσι καὶ ὕφεσι, ποὺ μαστίζει τὴν Πατρίδα μας καὶ ὁδηγεῖ πολλοὺς συνανθρώπους μας στὴν ἀνεργία, τὴν ἀνέχεια, τὴ φτώχεια, τὴν ἀπόγνωσι καὶ τὴν αὐτοκτονία, ἦλθαν τώρα νὰ προστεθοῦν καὶ οἱ σεισμοί. Mετὰ τὸν ἰσχυρὸ σεισμὸ τῆς Kεφαλονιᾶς καὶ τὶς πολλὲς μετασεισμικὲς δονήσεις, ποὺ καταγράφονται στὴν περιοχή, νέοι σεισμοὶ στὴν Πύλο καὶ τὴν Ἀταλάντη προβλημάτισαν τοὺς σεισμολόγους καὶ ἀνησύχησαν τοὺς κατοίκους τῶν σεισμοπλήκτων καὶ ὄχι μόνο περιοχῶν.
Σεισμοὶ κατὰ τόπους, προειδοποίησε ὁ Xριστὸς ὅτι θὰ συμβαίνουν κατὰ τοὺς ἐσχάτους καιρούς. Σεισμοὶ κατὰ τόπους συμβαίνουν καὶ στὶς ἡμέρες μας στὴν Πατρίδα μας. Συνηθισμένο φαινόμενο, θὰ εἰποῦν οἱ σεισμολόγοι, γιὰ μιὰ χώρα, ποὺ κατέχει τὴν ἕκτη θέσι στὶς πιὸ σεισμογόνες χῶρες τοῦ κόσμου.
Δὲν ἀρνούμεθα βεβαίως τὴν ἐπιστημονικὴ πραγματικότητα, ὅτι ἡ Πατρίδα μας, ἂν καὶ κατέχῃ τὸ 0,02 τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς, ἀπελευθερώνει τὸ 2% τῆς παγκόσμιας σεισμικῆς ἐνεργείας κάθε χρόνο καὶ πλέον τοῦ 50% τῆς εὐρωπαϊκῆς. Oἱ ἐπιστημονικὲς ὅμως παρατηρήσεις καὶ ἀπαντήσεις, ἐὰν ἱκανοποιοῦν τοὺς κοσμικοὺς καὶ ἀδιαφόρους περὶ τὴν πίστιν ἀνθρώπους, ἐμᾶς δὲν μᾶς ἱκανοποιοῦν, ὅπως δὲν μᾶς ἱκανοποιοῦν καὶ οἱ συνεχεῖς καὶ φαιδρὲς ἀναφορὲς τῶν δημοσιογράφων στὸν μυθολογικὸ Ἐγκέλαδο, ὡς δῆθεν αἴτιο τῶν σεισμῶν.Oἱ πιστοὶ χριστιανοὶ πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ στὸν«πάσης ἀποδοχῆς ἄξιον»1 λόγο Tου, καὶ ὄχι στοὺς μύθους καὶ τὰ παραμύθια, στὰ ὁποῖα πιστεύουν οἱ ἄπιστοι. Kαὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι οἱ σεισμοὶ καὶ τὰ ἄλλα φυσικὰ φαινόμενα ἔχουν μὲν φυσικὰ αἴτια, τὰ ὁποῖα καλῶς πράττουν καὶ παρατηροῦν καὶ μελετοῦν καὶ ἐξηγοῦν οἱ ἐπιστήμονες, ἔχουν ὅμως καὶ πνευματικά, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁποίων βεβαίως προϋποτίθεται ἀπαραιτήτως ἡ ὕπαρξι τῆς πίστεως. Ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς π.χ. παρουσιάζει τὸν Θεὸ ὡς«ἐπιβλέποντα ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιοῦντα αὐτὴν τρέμειν» καὶ ὡς «ἁπτόμενον τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται»2, ὁ δὲ Ἰὼβ μᾶς διαβεβαιώνει, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι «ὁ σείων τὴν ὑπ' οὐρανὸν ἐκ θεμελίων»3καὶ ὄχι ὁ ἀνύπαρκτος Ἐγκέλαδος τῆς Ἑλληνικῆς Mυθολογίας.

Ὁ Θεὸς μᾶς παιδαγωγεῖ

Γιατί ὅμως ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, τῆς εὐσπλαγχνίας καὶ τοῦ ἐλέους σείει τὴν γῆ; Eἶναι δυνατὸν νὰ θέλῃ τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν ὑπαρχόντων τους; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἐὰν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπῃ τοὺς σεισμοὺς καὶ τὶς ἄλλες θεομηνίες, εἶναι ὄχι γιὰ τὸ κακό, ἀλλὰ γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι λησμονοῦν τὸν προορισμό τους, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴ σωτηρία τους, ἁμαρτάνουν δίχως ἐντροπὴ καὶ φόβο Θεοῦ· ὅταν οἱ ἱεροκήρυκες κηρύττουν μετάνοια καὶ αὐτοὶ τοὺς περιφρονοῦν, τότε ὁ Θεὸς ἀποστέλλει κάποιους ἄλλους σκληροὺς καὶ ἀνεπιθυμήτους «ἱεροκήρυκες», ὅπως εἶναι οἱ σεισμοί, γιὰ νὰ παιδαγωγήσῃ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς φέρῃ σὲ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους, νὰ τοὺς κάνῃ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Mέσον ἑπομένως συντελεστικὸ πρὸς μετάνοια εἶναι οἱ σεισμοί, καὶ ὡς τοιοῦτο τὸ ἔβλεπαν καὶ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν κάθε ὀδυνηρὸ σεισμό, ποὺ γινόταν στὶς ἡμέρες τους, ὡς εὐκαιρία νὰ κηρύξουν μετάνοια στὸ λαό τους. «Διὰ τοῦτο γὰρ ὁ σεισμός, διὰ τὴν ῥαθυμίαν τὴν ἡμετέραν»4, ἔλεγε ὁ ἱερὸς Xρυσόστομος, ἐνῷ σὲ ἄλλη περίπτωσι ἐτόνιζε: «Aἰτία τοῦ σεισμοῦ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, τῆςδὲ ὀργῆς αἴτιοι αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν»5. Ὀγδόντα μητροπολῖτες ἔχει σήμερα ἡ Ἑλλάδα καὶ χιλιάδες ἱερεῖς καὶ ἱεροκήρυκες. Πόσοι ἀπ' αὐτοὺς ἐβγῆκαν στὰ MME, ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῶν προσφάτων σεισμῶν, νὰ ἑρμηνεύσουν τὰ μηνύματα, ποὺ μᾶς στέλλει μέσῳ τῶν σεισμῶν ὁ Θεός, καὶ νὰ καλέσουν σὲ μετάνοια τὸν λαό μας;

Σεισμὸς Kωνσταντινουπόλεως ἐπὶ Xρυσοστόμου

Θέλουμε ἀποδείξεις, ὅτι οἱ ἁμαρτίες μας προκαλοῦν τοὺς σεισμούς; Ἀπὸ τὶς πολλές, ποὺ ὑπάρχουν, τρεῖς μόνο θ' ἀναφέρωμε: Tὸν μεγάλο σεισμό, ποὺ ἔσεισε τὴν Kωνσταντινούπολι καὶ ἰδιαίτερα τὰ ἀνάκτορα τὴν νύκτα, ποὺ κατ' ἐντολὴν τοῦ αὐτοκράτορος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Xρυσόστομος ἔπαιρνε τὸ δρόμο πρὸς τὴν ἐξορία. Tὴν κατάφωρη ἀδικία κατὰ τοῦ Ἁγίου, τὸν ὁποῖον εἶχε καταδικάσει καὶ καθαιρέσει προηγουμένως ἐρήμην καὶ ἀναπολόγητο λῃστρικὴ Σύνοδος, ἀλλὰ καὶ τὴ σύμπραξι τῆς αὐτοκράτειραςEὐδοξίας σ' αὐτὸν τὸν διωγμό, ἐξ αἰτίας τοῦ αὐστηροῦ ἐλέγχου, ποὺ εἶχε ἀσκήσει ὁ Ἅγιος ἐναντίον της, ἐπειδὴ εἶχε οἰκειοποιηθῆ τὸ χωράφι μιᾶς φτωχῆς καὶ βασανισμένης χήρας, δὲν ἀνέχθηκε τὸ ἔδαφος τῆς Πόλεως, τὸ ὁποῖο ἀπεδείχθη δικαιότερο τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ σεισμός, ποὺ ἀκολούθησε, ἐξελήφθη ὡς θεϊκὸ σημεῖο, ὡς ἐκδήλωσι τῆς θείας ὀργῆς, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ βασίλισσα, συναισθανομένη τὴν ἐνοχή της, νὰ ζητήσῃ ἔντρομη καὶ ἐπιμόνως ἀπὸ τὸν σύζυγό της Ἀρκάδιο τὴν ἀνάκλησι τοῦ Xρυσοστόμου, ἡ ὁποία καὶ ἔγινε.
Kαὶ σήμερα γίνονται τέτοιες ἀδικίες ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες. Tί εἶναι τὰ ἄδικα φορολογικὰ μέτρα, ποὺ λαμβάνουν οἱ ἄρχοντές μας ἐναντίον τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τοὺς ξένους δανειστές μας; Tί ἦταν καὶ ὁ ἄδικος καὶ ἀντικανονικὸς ἀφορισμός, ἄνευ δίκης καὶ ἀπολογίας, τοῦ διαπρεποῦς θεολόγουNικολάου Σωτηροπούλου ἀπὸ τὴν λῃστρικὴ «Mείζονα» Σύνοδο τοῦ Φαναρίου τὸ 1993, μία ποινή, ποὺ ἡ ἀρχιερατικὴ ἀσυνειδησία καὶ ἐμπάθεια διατηρεῖ μέχρι σήμερα;

Ἀλεπάλληλοι σεισμοὶ πρὸ τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας

Ἐπανειλημμένως καὶ μὲ σημεῖα προειδοποίησε ὁ Θεὸς τοὺς Bυζαντινοὺς προγόνους μας νὰ μὴν ὑπάγουν στὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, διότι τὸ ἀποτέλεσμα θὰ ἦταν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Aὐτοὶ ὅμως δὲν Tὸν ἄκουσαν. Ὅπως ἐξιστορεῖ ὁ χρονογράφος, ὅταν ἦλθαν οἱ τριήρεις τοῦ Πάπα στὴν Kωνσταντινούπολι γιὰ νὰ παραλάβουν τοὺς Ὀρθοδόξους «εὐθὺς σεισμὸς μέγας ἐγένετο· καὶ ὅτε πάλιν ὁ Bασιλεὺς ἐπέβαινε τῆς ἰδίας τριήρεως βρασμὸς μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ ἐγένετο. Ἀναχωρήσαντες δὲ ἐκ τῆςKωνσταντινουπόλεως τῇ 27ῃ Nοεμβρίου τοῦ ἔτους 1437 καὶ διερχόμενοι τὴν Kαλλιούπολιν ἔφθασαν εἰς τὴν Mάδυτον καὶ ὀλίγης διελθούσης τῆς ὥραςσεισμὸς πάλιν μέγας ἐγένετο. Ὅμως αὐτὰ μὴδιανοουμένου οὔτε στοχαζομένου τοῦ ἀσυνέτουBασιλέως, ἔφθασαν εἰς Bενετίαν μετὰ πολλοὺς κινδύνους καὶ ταλαιπωρίας τῇ 8ῃ Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 1438»6.
Ἐσείετο ἡ γῆ τότε γιὰ τὴν ἐπικειμένη προδοσία τῆς Πίστεως, ποὺ θὰ συνέβαινε στὴ Φερράρα καὶ τὴν Φλωρεντία, σείεται ἡ γῆ καὶ σήμερα γιὰ τὶς προδοσίες τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Oἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀναβιώνουν οἱ ἀθεόφοβοι τὴν ἐπαίσχυντη καὶ προδοτικὴ ἐκείνη συμφωνία μὲ τοὺς Λατίνους, ἀναγνωρίζοντας τὴν Παπικὴ παρασυναγωγὴ ὡς «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ ἔγκυρα Mυστήρια, δυναμένη νὰ ὁδηγήσῃ μαζὶ μὲ τὴν «ἀδελφή» της Ὀρθοδοξία τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία καὶ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν!

«Ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν»

Ὁ σημαντικώτερος σεισμός, ποὺ συνέβη ποτὲ στὴ γῆ, εἶναι αὐτός, ποὺ ἔσεισε τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅταν ὁ ἀναμάρτητος Yἱὸς τῆς Παρθένου καρφωμένος ἐπάνω στὸ σταυρὸ παρέδιδε τὸ πνεῦμά Tου στὸν οὐράνιο Πατέρα Tου. Tότε, ὅπως ἀναφέρει ὁEὐαγγελιστής, «ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη,καί, ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς»7.
Tὴ φρικτὴ ἐκείνη ἡμέρα τῆς M. Παρασκευῆς «τὰ θεμέλια τῆς γῆς διεδονήθησαν» ἐξ αἰτίας τῆςXριστοκτονίας. Στὶς ἡμέρες μας τὰ θεμέλια τῆς γῆς διαδονοῦνται καὶ σείονται ἐξ αἰτίας τῆς μαζικῆς παιδοκτονίας-γενοκτονίας, ποὺ συντελεῖται στὴν Πατρίδα μας μὲ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐκτρώσεις ἐτησίως, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸ φοβερώτερο ἔγκλημα μετὰ τὴν Xριστοκτονία. Ἄνοιξαν τὰ μνημεῖα τῆς Ἰουδαίας τότε, ἄνοιξαν καὶ οἱ τάφοι στὸ νεκροταφεῖο τοῦ Ληξουρίου στὶς ἡμέρες μας προκαλώντας σόκ, θέλοντας νὰ μᾶς εἰποῦν, ὅτι καὶ αὐτοὶ ἀρνοῦνται νὰ φιλοξενήσουν τὰ λείψανα τῶν ἀνθρώπων, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων φεύγουν ἀπὸ τὴ ζωὴ φορτωμένοι ἁμαρτίες, ἀνεξομολόγητοι καὶ ἀμετανόητοι!

Mετάνοια τώρα!

Tὸ μήνυμα τῶν σεισμῶν δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν πρόσκλησι τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους νὰ μετανοήσουν. Πόσοι ὅμως δέχονται τὸ μήνυμα αὐτὸ καὶ μετανοοῦν; Mήπως μετανοοῦν οἱ Kεφαλονῖτες;Mήπως παρατηρεῖται αὐξημένη κίνησι στὰ ἐξομολογητήρια τῶν ναῶν τοῦ νησιοῦ; Mήπως μετανοοῦν οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες βλέποντας ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις τους ὅσα συμβαίνουν στὴν Kεφαλονιά, τὴν ὁποία ἐπέλεξε ὁ Θεὸς ὄχι διότι εἶναι πιὸ ἁμαρτωλὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες περιοχές, ἀλλ' ἴσως διότι ἔχει αὐξημένες ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς κατοίκους τοῦ ἁγιασμένου νησιοῦ τοῦ ἁγίου Γερασίμου, τοῦ ἁγ. Παναγῆ Mπασιᾶ, τοῦ ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ τυφλοῦ, τῆς Παναγίας τῆς Φιδούσας κ.ἄ., καὶ θέλει νὰ συνετίσῃ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες; Ποῦ εἶναι ἡ μετάνοιά μας, ὅταν ἡ Kεφαλονιὰ χορεύῃ στοὺς ρυθμοὺς τῶν Pίχτερ καὶ οἱ ἄλλες πόλεις ἑτοιμάζονται πυρετωδῶς νὰ χορέψουν σὲ λίγες ἑβδομάδες στοὺς ρυθμοὺς τῶν Ἀποκριάτικων καρναβαλιῶν; Ποῦ εἶναι ἡ μετάνοιά μας, ὅταν τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Kεφαλονῖτες φοβοῦνται νὰ κοιμηθοῦν στὰ σπίτια τους, πολλοὶ ἄλλοι Ἕλληνες στὰ δικά τους σπίτια πορνεύουν, μοιχεύουν, ὀργιάζουν καὶ παροργίζουν τὸ Θεό; Ποῦ εἶναι ἡ μετάνοιά μας, ὅταν ἡ Kεφαλονιὰ μετρᾷ τὶς πληγές της καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ οἱ δῆμοι Ἀθηναίων καὶ Θεσσαλονίκης κατασκευάζουν ἀποτεφρωτῆρες γιὰ τὴν καῦσι τῶν νεκρῶν καὶ σχεδιάζουν τὴν διοργάνωσι τῶν ἑπομένων ἐκδηλώσεων ὑπερηφανείας κάποιων ἄλλων νεκρῶν, τῶν πνευματικῶς νεκρῶν καὶ ἀμετανοήτων ὁμοφυλοφίλων, τῶν περισσοτέρων Ἑλλήνων παρακολουθούντων ἀπαθῶς καὶ ἀδιαφορούντων;
Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε, ἀδελφοί, δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Kαὶ πολὺ φοβούμεθα, μήπως συντόμως ἐκπληρωθῇ ὁ λόγος, ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Γεώργιος σ' ἕνα σεμνὸ καὶ ταπεινὸ ἀγρότη τῆς Mεσσηνίας ὀνόματι Γεώργιος Kαλογερόπουλος πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, ὅτι «θὰ σημειωθῇ στὴ χώρα μας ἕνας μεγάλος σεισμὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ μαυροφορεθῇ»8! Ἀκουέτω ταῦτα καὶ ὁ ἅγιος Mεσσηνίας, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀπαγορεύσει τὴν λειτουργία τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, τὸν ὁποῖον ὁ ἐν λόγῳ ἀγρότης ἔκτισε θαυματουργικῶς κατ' ἐντολὴν τοῦ Ἁγίου στὸ Nεοχώρι Ἰθώμης. Eἶναι δυστυχῶς καὶ ἡ ἐπισκοπικὴ αὐθαιρεσία καὶ ὁ δεσποτικὸς αὐταρχισμὸς ἀπὸ τὶς βασικώτερες αἰτίες, ποὺ προκαλοῦν τὴν μῆνι τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πολλάκις ἐκδηλώνεται μὲ φοβερὲς θεομηνίες, ὅπως εἶναι οἱ σεισμοί.
Eἴθε ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσῃ ὅλους μας, κλῆρο καὶ λαό, διότι, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας, ἔχομε εἰσέλθει πλέον στὴν προφητευμένη περίοδο συγκλονιστικῶν Ἀποκαλυπτικῶν γεγονότων.

Tοῦ Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

1. A΄ Tιμ. 1, 15
2. Ψαλμ. 103, 32
3. Ἰὼβ 9, 6
4. PG 48, 1027
5. PG 48, 1030
6. Παναγοπούλου Δημ., Eἷς ἔναντι μυρίων, Ἀθῆναι, σελ. 24
7. Mατθ. 27, 51-53
8. Ἐφημερίδα Espresso, 29/9/2007

http://aktines.blogspot.com

Κυριακή Απόκρεω: Η ευλογημένη αλλά και φοβερή ώρα της Δευτέρας Παρουσίας.



Τὸ φοβερὸ καὶ συγκλονιστικὸ γεγονὸς τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦΧριστοῦ μας, ἀδελφοί, ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ἂς προσεγγίσουμε τὶς πτυχές του μέσα ἀπὸ τὰ ὑμνολογικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, μήπως καὶ συνέλθουμε, μήπως καὶ μετανοήσουμε, γιὰ νὰ προλάβουμε τὴν φοβερὰ καὶ ἀδυσώπητη κρίση.

«Πόσο φοβερὴ ὥρα θὰ εἶναι τότε, ὅταν καθίσῃ ὁ Κριτὴς σὲ θρόνο φοβερό! θὰ ἀνοίγονται βιβλία καὶ πράξεις θὰ ἐλέγχονται καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους θὰ δημοσιεύονται· Ἀκοῦστε, βασιλιάδες τῆς γῆς καὶ ἄρχοντες, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, ἁμαρτωλοὶ καὶ δίκαιοι, πλούσιοι καὶ πτωχοί· ἔρχεται Κριτής, ποὺ πρόκειται νὰ κρίνῃ τὴν οἰκουμένη· ποιός μπορεῖ νὰ σταθῇ ἐνώπιόν Του, ὅταν ἄγγελοι παρίστανται, ἐλέγχοντας τὶς πράξεις, τὶς σκέψεις, τὶς ἐπιθυμίες, ποὺ ἔγιναν σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νύχτας;».
«Ψυχή μου, κοίταξε· νηστεύεις; τότε μὴν ξεχνᾷς τὸν φτωχὸ πλησίον σου. Ἀπέχεις ἀπὸ τὶς τροφές; τότε μὴν κατακρίνῃς τὸν ἀδελφό σου, γιὰ νὰ μὴν σταλῇς στὴ φωτιὰ καὶ κατακαῇς σὰν κερί, ἀλλὰ νὰ σὲ εἰσαγάγῃ ἀνεμπόδιστα ὁ Χριστὸς στὴ Βασιλεία Του».
«Σκέφτομαι τὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶτὴν ὥρα, ὅταν ὅλοι γυμνοί, σὰν κατάδικοι, θὰ παρουσιαστοῦμε μπροστὰ σ’ Ἐσένα, τὸν ἀδέκαστο Κριτή· τότε θὰ ἠχήσῃ δυνατὰ ἡ σάλπιγγα καὶ θὰ κλονιστοῦν τὰ θεμέλια τῆς γῆς καὶ τοῦ σύμπαντος· οἱ νεκροὶ θὰ ἀναστηθοῦν ἀπὸ τοὺς τάφους κι ὅλοι θὰ λάβουν ἴδιο σῶμα καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων οἱ κρυφὲς πράξεις θὰ γίνουν φανερὲς ἐνώπιόν Σου· θὰ κλαῖνε καὶ θὰ ὀδύρονται καὶ θὰ τραβήξουν γιὰ τὸ ἐξώτερο πῦρ ὅσοι ποτὲ δὲν μετανόησαν· ὁ δὲ κλῆρος τῶν δικαίων μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασῃ θὰ εἰσέλθῃ γιὰ τὸν οὐράνιο γάμο».
«Τί φόβος τότε, ὅταν θὰ ἑτοιμαστῇ ὁ θρόνος καὶ θὰ ἀνοιχτοῦν τὰ βιβλία τῆς ζωῆς καὶ καθίσῃ ὁ Θεὸς νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο! ὅταν καὶ οἱ ἄγγελοι μὲ φόβο θὰ παρίστανται καὶ ὁ ποταμὸς τῆς φωτιᾶς θὰ τραβᾷ πρὸς τὸμέρος του, τότε τί θὰ κάνουμε, ὅσοι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ πολλὲς ἁμαρτίες; Κι ὅταν Τὸν ἀκούσουμε νὰ προσκαλῇ τοὺς εὐλογημένους τοῦἘπουρανίου Πατρός Του στὴν Βασιλεία Του, τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς νὰ ἀποπέμπῃ στὴν κόλαση, ποιός θὰ ἀντέξῃ τότε τὴν φοβερὴ ἐκείνη ἀπόφαση;».
«Ἀκούγοντας τὴν θρηνολογία τοῦ πλουσίου μέσα στὴ φλόγα τῆς βασάνου, κλαίω καὶ ὀδύρομαι, ὁ ἄθλιος, διότι μοῦ ἀξίζει ἡ ἴδια καταδίκη».
«Ἀλίμονό σου, ταλαίπωρη ψυχή! μέχρι πότε θὰ εἶσαι ἀναίσθητη καὶ δὲν θὰ κόβῃς τὰ πάθη σου; μέχρι πότε θὰ ἀφήνεσαι στὴν τεμπελιά; γιατὶ δὲν ἐνθυμῆσαι τὴν φοβερὴ ὥρα τοῦ θανάτου; γιατὶ δὲν τρέμῃς ποὺ θὰ βρεθῇς στὸ φρικτὸ βῆμα τοῦ Σωτῆρος; ἅραγε τί θὰ ἀπολογηθῇς; τὶ θὰ ἀποκριθῇς; τὰ ἔργα σου καὶ οἱ πράξεις σου θὰ στέκονται πρὸς ἔλεγχο καὶ κατηγορία σου. Λοιπόν, ψυχή, ὁ χρόνος ἔφτασε· τρέξε, πρόφτασε, βόησε μὲ πίστη: ‘ἁμάρτησα, Κύριε, ἁμάρτησα, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι εἶσαι φιλάνθρωπος· μὴ μὲ ἐμποδίσῃς νὰ βρεθῷ στὴ δεξιὰ πλευρὰ τοῦ θρόνου Σου’».
«Ἂς ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ· ἂς διαθρέψουμε τοὺς πεινασμένους, ἂς ποτίσουμε τοὺς διψασμένους, ἂς ντύσουμε τοὺς γυμνούς, ἂς προσφέρουμε στέγη στοὺς ξένους, ἂς ἐπισκεφθοῦμε τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς φυλακισμένους, ὥστε νὰ εἴμαστε ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ὁ Κύριος θὰ πῇ: ‘Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός Μου, γιὰ νὰ κληρονομήσετε τὴν Βασιλεία Μου’».
Λόγια ποὺ συνταράσσουν τὴν παραλελυμένη καρδιά μας, ἀδελφοί, ὅλα τὰ παραπάνω ἀριστουργήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ποιήσεως. Ἐξάπαντος λόγια ἀληθινά, γιατὶ δὲν εἶναι ψέμα ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ ἔρχεται καὶ πὼς εἶναι κοντά ἡ ὥρα, ἡ φοβερὴ ἡμέρα Του, ὁπότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ κριθοῦμε ὁ καθένας ξεχωριστὰ γιὰ τὶς πράξεις μας. Τίποτε ἀπὸ ὅσα ζήσαμε, ἀπὸ ὅσα σκεφτήκαμε, ἀπὸ ὅσα εἴπαμε, ἀπὸ ὅσα κάναμε, σὲ ἡμέρα καὶ νύχτα, μπροστὰ σὲ ἄλλους ἢ κρυφὰ ἀπὸ ὅλους, στὶς ἐρημιὲς ἠ στοὺς πολυσύχναστους δρόμους, δὲν θὰγλυτώσῃ ἀπὸ τὴν δημοσίευση. Ὅλα θὰ βγοῦν στὸ φῶς, γιατὶ ἡ ἡμέρα Κυρίου θὰ εἶναι φῶς, ἄκτιστο φῶς, ποὺ ἄλλους θὰ καταξιώσῃ καὶ ἄλλους θὰ καταδικάσῃ. Ὅλα εἶναι γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ· τίποτε δὲν θὰ μείνῃ κρυφὸ ἐκείνη τὴν ὥρα. Ἐκεῖνοι ποὺ ἐφήρμοσαν τὴν πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπη ἔμπρακτα καὶ πρὸς τὸν πλησίον, θὰ ἀπολαύσουν τὴν αἰώνια ζωή· ἐκεῖνοι ποὺ ἔζησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, θὰ καταδικαστοῦν στὴν αἰώνια κόλαση, μέσα στὸ φῶς τὸ ἄκτιστο, ποὺ θὰ ἀποκαλύψῃ τὴν κολαστικὴ διάσταση τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ἀσπλαχνίας, τῆς κακίας, τῆς πονηρίας, τῆς ἁμαρτίας. Μέσα σὲ αὐτὸν τὸ ἄκτιστο καὶ συνεχῆ καὶ ἄσβεστο εἰς τοὺς αἰῶνας φωτισμὸ ὅσα δὲν πρόλαβαν ἢ δὲν θέλησαν οἱ ἄνθρωποι νὰ μισήσουν καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν θὰ παραμένουν ὄνειδος καὶ ἔλεγχος παντοτινὸς καὶ ἀβάσταχτος καὶ ἀνυπόφορος.
Ὁ βίος μας εἶναι καιρὸς μετανοίας. Ἂς ἑτοιμαστοῦμε, ἀδελφοί μου, γιατὶ ὁ θάνατος δὲν ξέρουμε πότε θὰ μᾶς κτυπήσῃ τὴν πόρτα. Ἂς ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ δικαιούμαστε τὴν κληρονομία τῆς ἀγάπης, ὅταν θὰ ἔρθῃ ἡ εὐλογημένη ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. 

π. Στυλιανός Μακρής

Η ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ



Πριν πολλά χρόνια και μετά την λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.Κατηγορήθηκε, λοιπόν κάποιος χωριανός, ο Πέτρος και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Ο κατηγορούμενος όμως ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήτο αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήτο αθώος.
Σ' αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά το μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που υπήρχε και κατόπιν εδέχετο για εξομολόγηση όσους εκ των φυλακισμένων το επιθυμούσαν.
Ύστερα από 5-6 μήνες, πήγε και ο εν λόγω χωριανός στον ευλαβή εκείνον ιερέα και εξομολόγο, και ενώπιον του Αγίου Θεού και μπροστά στο πετραχήλι του Πνευματικού, βεβαίωνε με όρκους ότι ήταν αθώος.
Από τότε που εξωμολογήθηκε μέσα στις φυλακές ο Πέτρος Γ., άλλαξε τελείως διαγωγή και έγινε ο άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης του Ευαγγελίου, που του δώρισε εκείνος ο καλός ιερεύς. Μέσα σ' έναν χρόνο αλλοιώθηκε τόσο πολύ, που όλοι οι συγκρατούμενοί του και βαρυποινίτες άρχισαν να τον σέβονται και να του φέρονται φιλικά. Και με την Χάρι και τον φωτισμό του Θεού γρήγορα -πείσθηκε ο ευλαβής ιερεύς για την αθωότητα του, ώστε του επέτρεπε να κοινωνά κάθε φορά που λειτουργούσε στις φυλακές.
Ο ιερεύς προσπάθησε κάτι να κάμει μέσω κάποιων δικηγόρων, αλλά οι μάρτυρες ήσαν απολύτως κατηγορηματικοί, γιατί ήσαν δήθεν παρόντες στον φόνο.
Παρά ταύτα ο εξομολόγος πίστευε ότι όντως ήτο αθώος και θύμα σκευωρίας.
Ο Πέτρος Γ. όχι μόνο προσηύχετο με το Όνομα του Ιησού Χριστού, που το έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», αλλά μελετούσε το Ευαγγέλιο και κοινωνούσε των αχράντων Μυστηρίων, σκορπώντας σε όλους τους συγκρατουμένους του πολλή καλοσύνη.
Συγχωρούσε δε με όλη του την καρδιά και τους κατηγόρους του και αυτόν ακόμα τον άγνωστο φονιά.
- Δεν φταίνε, οι καημένοι, έλεγε. Φταίει το πολιτικό και ιδεολογικό πάθος, φταίει και ο διάβολος που τους σκοτείνιασε το μυαλό κι έτσι κρύψανε την αλήθεια. Θεέ μου, συγχώρεσε τους. και από μένα να' ναι συγχωρεμένοι. και χάρισε τους πλούτη και αγαθά πολλά, αλλά χάρισε τους προπαντός και ιδιαιτέρως φωτισμό και υγεία.
Έτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω της καλής και αρίστης διαγωγής και επειδή έκανε και στις τότε αγροτικές φυλακές, όπου εμειώνετο η ποινή, αποφυλακίσθηκε. Ήτο πλέον 50 ετών.
Στο χωριό όμως δεν έγινε δεκτός, επειδή τον πίστευαν όλοι για φονιά και κυρίως οι συγγενείς του φονευμένου. Έτσι, μετακόμισε σε μια γειτονική πόλη και έκαμε τον εργάτη, τον οικοδόμο και κυρίως τον μαραγκό, δουλειά που την έμαθε στην φυλακή.
Η ζωή του όμως εξακολουθούσε να είναι ζωή ενός αληθινού χριστιανού, με την ακριβή συμμετοχή στα Μυστήρια, με την σωστή τήρηση των ευαγγελικών εντολών και ιδιαιτέρως με την προσευχή. Η προσευχή ήταν το οξυγόνο της ζωής του. Η Ευχή και το Ευαγγέλιο ήσαν γι' αυτόν «άρτος ζωής» και «ύδωρ ζων».
Μία κοπέλα 42 ετών, θεολόγος σε κάποιο Γυμνάσιο της περιοχής, πληροφορήθηκε από τον Πνευματικό των φυλακών, που ήτο και δικός της Πνευματικός, τα πάντα για τον Πέτρο Γ. και ιδιαιτέρως για το πόσο ήτο αφοσιωμένος στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Πήγε, τον βρήκε και κατόπιν τον ζήτησε η ίδια σε γάμο!. Από τον ευλογημένο αυτό γάμο προήλθαν δυο παιδιά, υγιέστατα.
Ύστερα από μερικά χρόνια, στο χωριό που έγινε ο φόνος, κάποιος αρρώστησε βαρεία με ανεξήγητους φοβερούς πόνους σε όλο του το σώμα. Η επιστήμη με τους γιατρούς και τις κλινικές εξετάσεις, που ήσαν προηγμένες, στάθηκαν αδύνατον να τον βοηθήσουν!!! Ούτε καν την αιτία δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν!
Έτσι, μια βραδιά στο σπίτι του, αφού επέστρεφε από το νοσοκομείο, σ' αυτήν την φοβερή κατάσταση, άρχισε να κραυγάζει μέσα στους φοβερούς του πόνους ότι αυτός ήτο ο φονιάς και με τους 4 ψευδομάρτυρες, τους οποίους εξηγόρασε με μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τον Πέτρο Γ., που συμπτωματικά περνούσε από εκείνο το σταυροδρόμι, την ώρα που έγινε ο φόνος.
Φώναξαν τον αστυνόμο του τμήματος του χωριού, υπέγραψε την ομολογία του κατονομάζοντας και τους 4 ψευδομάρτυρες και συνεργούς του. Ποιά νομική διαδικασία ακολουθήθηκε μετά, δεν γνωρίζω. Η ομολογία του όμως έκανε κρότο στο χωριό, προκαλώντας σύγχυση, ταραχές και πολλές κατάρες, οι οποίες βάραιναν τον φονιά. Παρά ταύτα, η ψυχή του φονιά δεν έφευγε Κι αυτός εξακολουθούσε να τσιρίζει και να κραυγάζει. Ο Πέτρος Γ., όπως ήτο επόμενον, το έμαθε. Δεν κίνησε όμως καμιά διαδικασία για την αποκατάσταση της τιμής του με αναθεώρηση της δίκης, με μηνύσεις κατά των ενόχων και άλλων ενδίκων νομίμων μέσων. Αλλά τί έκανε; Πήγε στο σπίτι του φονιά!.
Οι πάντες πάγωσαν Οι περισσότεροι χωρικοί, όταν τον είδαν να περνά μέσα από το χωριό, από την ντροπή τους κρύφθηκαν. Πάγωσε και ο φονιάς όταν τον αντίκρισε, και με γουρλωμένα τα μάτια από την έκπληξη και την φρίκη, τον άκουσε να του λέει:
- Γιώργο, σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά. Και σ' ευχαριστώ, γιατί ήσουν η αιτία να γνωρίσω τον Χριστό με την Εκκλησία Του και τα άγια Μυστήριά της. Εύχομαι να Τον γνωρίσεις κι εσύ, με μετάνοια και προσευχή!
Τον αγκάλιασε τον φίλησε και έφυγε, ενώ κάποια δάκρυα κρυφά έτρεχαν από τα μάτια του.
Ο θρίαμβος της δικαιοσύνης του Θεού ήλθε, ύστερα από 35 χρόνια! Αλλά υπήρξε και θρίαμβος εμπιστοσύνης, της πίστεως και της αδιαλείπτου προσευχής του αδικημένου Πέτρου Γ. στην Πρόνοια του Θεού. Και ταυτόχρονα στέφανος δόξης στην υπομονή και μακροθυμία, που έδειξε τόσα χρόνια.
Ευλογήθηκε η μετέπειτα ζωή του, όπως προείπαμε, μ' έναν χριστιανικό γάμο και με οικογένεια που ήτο «κατ' οίκον εκκλησία» και με δύο τρισευλογημένα παιδιά. Και μάλιστα, μετά την ολοκάρδια συγχώρηση που έδωσε και την αγάπη που έδειξε προς όλους, πολλαπλασιάσθηκε η ευλογία του θεού στο σπιτικό του. Είχε την Χάρι του Θεού πάνω του, την ευλογία της Παναγίας, την προστασία των Αγίων και την συμπαράσταση των Αγγέλων.
Εκοιμήθη οσιακώς σε ηλικία 80 ετών, το 1999. Παρών στην κοίμηση του ήτο και ο εννενηντάχρονος ιερεύς των φυλακών, που μου διηγήθηκε αυτό το γεγονός, για να με διαβεβαίωση ότι λίγο πριν το τέλος του Πέτρου Γ., Άγγελοι και Αρχάγγελοι πλημμύρισαν το δωμάτιό του, τους οποίους έβλεπε όχι μόνο ο ψυχορραγών με τα μάτια του, αλλά και ο εν λόγω ιερεύς.
Αυτοί και παρέλαβαν την ψυχή του, μετά το τελευταίο σημείο του σταυρού που έκανε ο Πέτρος Γ., λέγοντας:
- Άγγελε μου! Άγγελε μου., δεν την αξίζω αυτή την τιμή. Και τούτο ειπών, εκοιμήθη!
Ο άνθρωπος αυτός, παρ' όλο που ήταν έγγαμος και ζούσε μέσα στον σημερινό κόσμο, μετά από την τεράστια και άδικη δοκιμασία και ταλαιπωρία του στην φυλακή, μαζί με βαρυποινίτες, είχε καρπούς της Ευχής, της Θείας Κοινωνίας και της ευαγγελικής ζωής. Η έγγαμη ζωή του δεν τον εμπόδισε να λέγει μέρα-νύχτα την Ευχή, όπως την έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

Από το βιβλίο «Η ευχή μέσα στον Κόσμο»
του Πρωτοπ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Περιοδικό «Φίλοι Φυλακισμένων», τεύχος 9ο, 
Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων 
«Ο Ονήσιμος», Αθήνα, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2008

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΩΦΕΛΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ

Ὅπως εἴχαμε παραγγείλει στήν πρώτη μας σύναξι, ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷἀδελφοί, ἀπό σήμερα θά ὁμιλήσωμε γιά τήν προσευχή, καί ἰδιαίτερα γιά ἕναν ξεχασμένο δυστυχῶς τρόπο προσευχῆς. Πρόκειται γιά τήν μονολόγιστη εὐχή τοῦἸησοῦ, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦΘεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν» ἤ, πιό περιληπτικά, πιό συμπεπυκνωμένα, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
Πρίν ὅμως ἀναφερθοῦμε σέ αὐτόν τόν ἁπλό, ἀλλά πλέον δραστικό τρόπο προσευχῆς, κρίνομε ἐντελῶς ἀπαραίτητο νά ποῦμε λίγα εἰσαγωγικά περί προσευχῆς, τά ὁποῖα πρέπει στοιχειωδῶς νά γνωρίζωμε, οὕτως ὥστε νά μεγιστοποιήσωμε τήν πολλαπλῆ καί πολυδιάστατη ὠφέλεια, πού θά προέλθη ἀπό τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ εἰδικά.
Μέγιστο προνόμιο στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ προσευχή. Καί προσευχή σημαίνειἀνάτασι στόν οὐρανό καί διάλογος καί προσωπική ἐπικοινωνία μας καί κοινωνία μας μέ τόν Θεό. Ὡς πρός τήν ποιότητά της, εἶναι συνουσία μετά τοῦ Θεοῦ, ἐφ᾽ ὅσον συνάπτεται ὁ ἄνθρωπος μετά τοῦ Θεοῦ, δηλαδή μέ τίς ἄκτιστες θεϊκές ἐνέργειες.
Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ προσευχή εἶναι μία ἀπό τίς ἐντολές. Καί βέβαια, εἶναι ἀπό τίς πιό βασικές. Μέ τήν προσευχή βελτιωνόμαστε στήν τήρησι τῶν ἐντολῶν. Ἀλλά καί ἀντίστροφα μέ τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν προαγόμαστε στήν προσευχή. Ἡ προσευχή εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς ὅλης πνευματικῆς μας πορείας. Καί γιά νά γίνη εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό, πρέπει κατά τό ὀλιγώτερο ἤ περισσότερο, νά τηρηθοῦν ὁπωσδήποτε κάποιες προϋποθέσεις. Διαφορετικά, ἄν δέν τηρηθοῦν,ὄχι μόνο δέν θά φθάνη στόν οὐρανό, δέν θά εἶναι εὐπρόσδεκτη στόν Θεό ἡπροσευχή μας, ἀλλά δέν θά ἀνεβαίνη πάνω ἀπό τό κεφάλι μας, μεταφορικά βέβαια. Δέν θά ξεπερνᾶ σέ ὕψος, ὅπως ἔλεγε χαριτολογῶντας ὁ π. Παΐσιος, οὔτε καί αὐτό τοῦτο τό ἴδιο μας τό κεφάλι.
Ἔλεγε σέ κάποιον ὁ Γέρων Παΐσιος: ''Μέ τήν τακτική πού ἀκολουθεῖς, ἡπροσευχή σου, ὄχι ἁπλῶς δέν φθάνει στόν οὐρανό, ἀλλά μένει, σέ ὕψος, κάτω καίἀπό τό ἴδιο σου τό κεφάλι''. Κάτι ἀνάλογο ἔλεγε ὁ Γέροντας καί σέ κάποιον ἄλλον, πού ἔλεγε τήν ''εὐχή'' ὄχι σωστά, ἀλλά μέ ἕναν τρόπο ἀνάρμοστο, ὄχι ἥρεμο καί νηφάλιο, πού νά χωνεύη τήν προσευχή, τήν ἔλεγε
μέ μία μανία, ὄχι κατά Θεόν, μ᾽ ἕναν τρόπο ἀφύσικο, μ᾽ ἕναν τρόπο πού δημιουργοῦσε ἄγχος, πού δημιουργοῦσε ἕνα στύλ μή πνευματικό... Ὡς ἐκ τούτου, οὔτε ''εὐλογεῖτε'' ἔλεγε αὐτός ὁ ἄνθρωπος, σέ ἐκείνους πού ἔβρισκε στόν δρόμο, γιά νά μή χάση τήν προσευχή, τήν ἔλεγε δυνατά, πολύ δυνατά, μ᾽ ἕναν τρόπο, τέλος πάντων, ὄχι σωστό. Ὅταν λοιπόν τόν ρώτησε ὁ π. Παΐσιος, ἀπό ἀγάπη βέβαια - ὁ ἄνθρωπος αὐτός, τότε, ἦτο δόκιμος μοναχός - «Τί κάνεις ἐδῶ ἀδελφέ;»Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ «Γέροντα, λέω τήν ''εὐχή''». «Ποιά "εὐχή" εὐλογημένε; Ἔτσι λέγεταιἡ ''εὐχή''; Μέ αὐτό πού κάνεις, πρόσεξε, μή δαιμονισθῆς», τοῦ εἶπε ὁ π. Παΐσιος καί τόν συμβούλευσε κάποια σχετικά πράγματα.
Πρέπει νά προσέξωμε λοιπόν, μήπως ἐνῶ προσευχώμαστε ἀρκετή ὥρα, γιά κάποιο λόγο, ἡ προσευχή μας δέν πετάει στόν οὐρανό.
Οἱ προϋποθέσεις τῆς προσευχῆς εἶναι ἀνεξάντλητες, ἀλλά κάποιες ἀπό αὐτές εἶναι οἱ ἑξῆς:
Κατ᾽ ἀρχήν, θά πρέπη νά γίνεται ἡ προσευχή μας μέ πνεῦμα ταπεινώσεως, μέ βαθειά αὐτογνωσία καί αὐτομεμψία, χωρίς δικαιολογίες καί ἐξιδανικεύσεις τῶν πτώσεών μας, τῆς ὄχι σωστῆς συμπεριφορᾶς μας. Καί αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερές μας προσωπικές τραγωδίες, ὅτι δηλαδή συνεχῶς δικαιολογούμαστε, ὄχι μόνο μέσα μας, ἀλλά καί ἔξω μας, στούς ἄλλους, κι ἔτσι χάνομε καί αὐτόν τόν λίγο κόπο πού καταβάλλομε στόν προσωπικό μας καθημερινόἀγῶνα.
Μέ μία λοιπόν λέξι, λέμε ὅτι ἡ προσευχή μας θά πρέπη νά εἶναι ''τελωνική'': ''ὉΘεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ''. Ἔστω κι ἄν δέν καταλαβαίνωμε ἐντελῶς τήνἐνοχή μας, ἄς κάνωμε μία προσπάθεια, ὥσπου νά μᾶς ἀνοίξη τά μάτια τῆς ψυχῆς ὁΘεός. Ἐπίσης, δέν πρέπει νά ὑπάρχη ἐχθρότητα μέ τόν ὁποιονδήποτε συνάνθρωπό μας. Αὐτό, ἐκφράζεται ποικιλλοτρόπως, ἀλλά ἄς ποῦμε μόνο δυό-τρεῖς περιπτώσεις. Ἐκφράζεται διάχυτα στό ''Πάτερ ἡμῶν''. Δηλαδή ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεσις νά μᾶς συγχωρήση ὁ Κύριος εἶναι νά συγχωροῦμε ἐμεῖς τούς ἄλλους, τούς ὁποιουσδήποτε ἄλλους, ἀνεξαρτήτως τί μᾶς ἔκαναν. Καί τοῦτο, γιατί ἀκοῦμε πολλές φορές: «Ξέρεις, πάτερ μου, τί μοῦ ἔκανε αὐτός καί μοῦ λές νά τόν συγχωρήσω, νά τοῦ πῶ ''καλημέρα'';» Ἀνεξαρτήτως τοῦ τί μᾶς ἔκαναν οἱ ἄλλοι,ἐμεῖς πρέπει νά τούς συγχωροῦμε. Ἄλλωστε, ὅπως διαβάζομε καί στήν ἀκολουθία πρό τῆς Θείας Μεταλήψεως, τί λέμε, μεταξύ τῶν ἄλλων; «...Πρῶτον, καταλλάγηθι τοῖς σέ λυποῦσι...», κλπ.
Βέβαια, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὑποχρεούμεθα νά ἔχωμε σχέσι μέ ὅλους.Ἄλλωστε, αὐτό καί πρακτικῶς δέν εἶναι δυνατόν καί δέν ἔχει καμμιά ἔννοια, καί, πολλές φορές εἶναι καί βλαβερό, πάρα πολύ βλαβερό, μάλιστα. Ἐπίσης, δέν εἶναι δυνατόν νά ταιριάζωμε ὅλοι μέ ὅλους. Εἶναι θέμα ἰδιοσυγκρασίας καί ὑπεισέρχονται καί πολλοί ἄλλοι παράγοντες. ''Δικαίωμά τους - ἄς μιλήσωμε μέ μιά σύγχρονη λέξι -, καί δικαίωμά μας''. Ὅμως, ἐκεῖνο πού δέν δικαιούμαστε, μέ τήν πνευματικήἔννοια, εἶναι νά ραδιουργοῦμε, νά κατακρίνωμε, νά περιφρονοῦμε, ὅσους δέν ταιριάζομε ἤ μέ ὅσους δέν ἀναπαυόμαστε. Καί μέ ἄλλα λόγια, ἐπειδή συνέχειαἐρωτώμεθα γι᾽ αὐτό τό θέμα, μέ ὅποιον ταιριάζομε νά εἴμαστε ἀγαπημένοι ἀπό κοντά. Καί πάλι ὅμως, δέν πρέπει νά ὑπάρχη παρρησία, οἰκειότητα μᾶλλον, γιατί αὐτό δημιουργεῖ πολλές, μετέπειτα, ἄσχημες παρενέργειες, πνευματικές - καί ὄχι μόνον -, κοινωνικές, ψυχολογικές, καί γιατί ὄχι καί ὀργανικές. Λοιπόν, μέ ὅποιον ταιριάζομε νά εἴμαστε ἀγαπημένοι ἀπό κοντά. Καί μέ ὅποιον δέν ταιριάζομε νά εἴμαστε ἀγαπημένοι ἀπό μακρυά, ἀπό μιά δηλαδή κάποια ἀπόστασι ἀσφαλείας,ἀρκούντως ἱκανή, οὕτως ὥστε νά μήν ἔχωμε πλεῖστες ὅσες διαταραχές ποικίλλου περιεχομένου, εἴτε αὐτός εἶναι γείτονας, εἴτε εἶναι συγγενής, εἴτε εἶναι συνάδελφος στήν δουλειά, εἴτε, εἴτε, εἴτε...
Μᾶς ἔλεγε σχετικά ὁ Γέρων Παΐσιος, «Ὅταν θέλης νά ἑνώσης δύο ξύλα μεταξύ τους,ἐάν αὐτά τά ξύλα δέν εἶναι καλά ἐναρμονισμένα, πλανισμένα, τότε, ὅσο τά ἑνώνεις μέ βίδα καί παξιμάδι καί σφίγγεις τήν βίδα, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν εἶναι καλά πλανισμένα, ἐναρμονισμένα μεταξύ τους, ὅσο πιό πολύ τά σφίγγεις καί δέν τά ἔχεις λάσκα, τόσο πιό πολύ πετσικάρουν, κλωτσᾶνε. Ἐνῶ, ἐάν ταιριάζουν, εἶναιἐναρμονισμένα μέ τό πλάνισμα, λίγη κόλλα νά βάλης, ἑνώνονται θαυμάσια». Καταλαβαίνετε τί ἐννοοῦσε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, πού πάντα εὕρισκε πολύ πετυχημένα παραδείγματα, μέ τά ὁποῖα μποροῦσε, τόν ὁποιονδήποτε προσκυνητή, νά τόν ὠφελήση καί νά τοῦ δώση νά καταλάβη, πιό ὡραῖα, πιό δυναμικά, τό πνευματικό νόημα τό ὁποῖο ἤθελε νά μεταφέρη.
Ἐπίσης, πρέπει ἡ προσευχή νά συνοδεύεται ἀπό κρυφές ἐλεημοσύνες, ὅπωςἔκανε ὁ Κορνήλιος καί εἰσακούσθηκε ἀπό τόν Θεό. Ὁ Κύριος γενικά ἀρέσκεται πιό πολύ νά βλέπη τόν κρυφό πνευματικό μας ἀγῶνα καί τίς κρυφές ἐλεημοσύνες μας. Καί τί λέγει; Ὁ Κύριος πού βλέπει στό κρυφό... Πρέπει νά ἐλεοῦμε χωρίς ἐμεῖς νά κάνωμε διαφήμισι, δῆθεν γιά νά ὠφεληθοῦν οἱ ἄλλοι, δῆθεν, δῆθεν... Ὅ,τι δικαιολογίες θέλουμε βρίσκουμε καί δέν ἐφαρμόζομε τό εὐαγγελικό λόγιο, ''μή γνώτω ἡ δεξιά τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά''. Λοιπόν, ὁ Κύριος ὅταν βλέπη τόν κρυφό μαςἀγῶνα καί τίς κρυφές μας ἐλεημοσύνες, ὅταν κρίνη, θά τό ἀποδώση εἰς τό φανερόν, ἐάν βέβαια αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο, ἄν εἶναι χρήσιμο. Καί, ἔχει ὁ Θεός... Καθόλου νά μή κουραζώμαστε. Ὅσο καί νά κρυβόμαστε ἐμεῖς, πού ἔτσι πρέπει νά κάνωμε, ὁ Θεός, ἄν κρίνη κάποια στιγμή ὅτι εἶναι αὐτό ὠφέλιμο, ἔχει τούς τρόπους νά πληροφορήση τούς ἄλλους.
Ἀλλά, καί γενικώτερα, ὄχι ἁπλῶς ὀφείλομε νά κάνωμε κρυφές ἐλεημοσύνες,ἀλλά νά ἔχωμε καρδίαν ἐλεήμονα. Καρδιά δηλαδή πού νά καίγεται, ὅπως ἀναφέρειὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, ἀπό ἀγάπη γιά ὅλην τήν κτίσι, ἀκόμα καί γι᾽ αὐτά τάἑρπετά, γιά τά ἄλογα δηλαδή ζῶα. Δέν ὑποφέρει λέει ἡ ἐλεήμων καρδία -ἀκοῦστε λόγο τρομακτικό- δέν ὑποφέρει νά βλέπη βλάβη τινά στήν δημιουργία. Καί ἡ πιό παραμικρή βλάβη δημιουργεῖ πόνο καί προσευχή γιά τήν ἐλεήμονα καρδία.
Ἐπίσης, ἀπαραίτητη προϋπόθεσις γιά τήν προσευχή εἶναι ἡ ταπείνωσι τοῦσώματος μέ νηστεία, μετάνοιες, μέ τήν ποικίλλη ἄσκησι, καί σέ ποσότητα, καί σέ ποιότητα. Καί νά μη ξεχνᾶμε, ὅτι ναί μέν ὁ καιρός τῆς νηστείας εἶναι καθωρισμένος στήν ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀλλά ὁ καιρός τῆς ἐγκρατείας εἶναι πάντοτεἐπιβεβλημένος, ἀνάλογα βέβαια κατά περίστασιν. Δηλαδή, καί τήν ἡμέρα τοῦΠάσχα εἶναι προτιμώτερο νά κάνωμε κάποια ἐγκράτεια στά φαγητά, παρά νά πέσωμε μέ τά μοῦτρα. Ἤ, τίς παραμονές τῆς Τεσσαρακοστῆς, τρῶμε πάρα-πάρα πολύ γιά νά κάνωμε μετά ἴσως καί τριήμερο. Εἶναι προτιμώτερο νά ὑπάρχη πάνταἕνα πρόγραμμα πιό σταθερό. Ἀλλά, αὐτό τώρα εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα. Πάντως, πρέπει νά ὑπάρχη ἄσκησις. Καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀσκητική.
Ἐπίσης, μία σωστή προσευχή πρέπει νά προβάλλη αἰτήματα πνευματικῆς κυρίως διαστάσεως, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: ''Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦκαί ταῦτα πάντα - τά ὑπόλοιπα δηλαδή - προστεθήσεται ὑμῖν''. Θά προστεθοῦν σέ σᾶς. Νά μήν εἴμαστε δηλαδή φθηνοί. Ἀκοῦμε δυστυχῶς, κάποια πράγματα καί λυπόμαστε. Λέγουν κάποιοι: «Προσευχήσου πάτερ γιά τό παιδί μου, ἤ γιατί δίνειἐξετάσεις ἤ γιά τήν ὑγεία του κλπ....». Ναί, ὅλα αὐτά, εἶναι στήν ζωή. Ὁ πόνος εἶναι μεγάλος τῶν γονιῶν καί τῶν παιδιῶν, ναί, ναί, ναί... Ἀλλά, νά μή μένωμε μόνο ἐκεῖ. Ὅταν μένωμε μόνο ἐκεῖ, εἴμαστε φθηνοί καί δείχνωμε τήν πνευματική μας ρηχότητα. Καί λυπόμαστε, καί γιά τήν ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων, καί γιά τό ὅτι δένἔχουν σωστή πνευματική τοποθέτησι. Γιατί, ἄν εἶχαν σωστή πνευματική τοποθέτησι, καί λιγώτερη ἀγωνία θά εἶχαν, καί πιό πολύ θά πετύχαιναν τά καθημερινά τους, καί, τό κυριώτερο ἀπ᾽ ὅλα, θά εἶχαν μεγαλυτέρα πνευματική προσωπική πρόοδο.
Ἐπίσης, πρέπει νά προσευχώμαστε μέ πίστι. Ὄχι ἁπλῶς νά πιστεύωμε στήνὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, πού ἐν προκειμένῳ θεωρεῖται δεδομένη, γιατί διαφορετικά δένἔχει ἔννοια νά προσευχώμαστε - πῶς μποροῦμε νά προσευχηθοῦμε σέ κάποιον, ἄν δέν πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχη; Ἀλλά, χρειάζεται καί πλήρης ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅτι τελικά ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἀφήση νά πειρασθοῦμε παραπάνωἀπ᾽ ὅ,τι μποροῦμε νά ἀντέξωμε καί ὅτι θά δώση, τήν κατάλληλη στιγμή, τήν αἰσίαἔκβασι, ἐάν αὐτή βέβαια εἶναι συμφέρουσα γιά τό αἰώνιο συμφέρον μας, καί ὄχι μόνο γιά τό προσωπικό καί προσωρινό μας συμφέρον, γιατί, πολλές φορές, αὐτά τά δύο, δυστυχῶς, μοιραίως ἀντικρούονται.
Ἀπαιτεῖται ἐπίσης Ὀρθοδοξότητα μέσα εἰς τήν προσευχή. Εἶναι ἐκεῖνο πού εἶπε ὁΚύριος: ''Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν''. Δέν νοεῖται νά εἶσαι αἱρετικός. Κάθε λατρεία προερχομένη ἀπό αἱρετικούς εἶναι ὕβρις κατά τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης βέβαια, καί ἄλλοι πολλοί παράγοντες εἶναι ἀπαραίτητοι γιά τήν κατά τό δυνατόν μεγίστη καρποφορία τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως εἶναι τά δάκρυα, ἡἐπιμονή, νά εἴμαστε καρτερόψυχοι δηλαδή, καί ὄχι μόνο νά προσευχώμαστε ὅταν μόνο ἔχωμε ὄρεξι - πλάνη μεγίστη αὐτή. Ὅλοι οἱ μεγάλοι ἀγωνισταί ἀνεδείχθησαν στόν καιρό τῆς ἀκηδίας. Καί, πάνω καί πέρα ἀπ᾽ ὅλα, νά ἐφαρμόζωμε ὅλες τίςἐντολές.
Ἡ προσευχή δέν εἶνα αὐτοσκοπός, ἀλλά εἶναι ἕνα μέσον νά πλησιάσωμε τόν Θεό. Πρέπει νά ἔχωμε ὡς σκοπό πρώτιστο τήν ἀποβολή, τήν μεταβολή καί τήν μεταστροφή τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ὄχι νά κάνωμε προσευχή καί νά κρατᾶμε τά χούγια μας, τά πάθη μας καί τίς ἀδυναμίες μας. Αὐτό εἶναι μεγίστη πλάνη. Καί πολλές φορές, ἀπό τέτοιες προσευχές, ὅταν ἐπιμένωμε νά κρατᾶμε καί τά πάθη μας, καί μάλιστα ἐν συνειδήσει, ἀπό τήν προσευχή τελικά πολλές φορές, δένὁδηγούμαστε σέ σωστούς δρόμους. Καί, ἄν τό θέλετε, ὅταν ὑπάρχουν αὐτές οἱἀδυναμίες καί τά πάθη, πού πολλές φορές δυστυχῶς ὑπάρχουν, ἄν δέν προσέξωμε, μπορεῖ νά πέσωμε ἀκόμη καί σέ πλάνη. Ὁ πρῶτος καρπός τῆς προσευχῆς εἶναι νά φωτισθοῦμε νά ἀποβάλλωμε αὐτές τίς ἀδυναμίες μας.
Μέ αὐτές λοιπόν τίς προϋποθέσεις, ἄς ἐξετάσωμε καί ἄς διερευνήσωμε τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», γιατί, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ πιό δραστική καί ταυτόχρονα ἡ πιό ἀποτελεσματική μέθοδος ἐναντίον τῶν τριῶν μεγάλων μας ἐχθρῶν.
Πρώτιστα, ὁ πρῶτος καί κύριος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός. Μέ τά χούγια του, τίς ἀδυναμίες του καί τά πάθη του, πού πολλές φορές, ὄχι μόνο ὅλα αὐτά δέν τά ἐντοπίζομε, ἀλλά τά θεωροῦμε καί γιά προτερήματα. Τί νά πρωτοαναφέρωμε... Ὅταν λέμε ''τόν στόλισα'', ''τήν στόλισα'', ''τούς ἔβαλα στήν θέσι τους'', ''τούς τἄψαλα'', ''τούς τακτοποίησα''.... Καί ἕνα σωρό ἀμέτρητα τέτοια πράγματα καί δραματικές καταστάσεις. Ἡ τραγωδία μας καί ἡ μεγίστη ἀδικία πού διαπράττομε κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ὅτι δέν καταλαβαίνομε, καί δέν κάνομε μία προσπάθεια, δυστυχῶς, νά καταλάβωμε, τήν ἐνοχή μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ.
Δεύτερος τώρα ἐχθρός μας εἶναι ὁ διάβολος, πού ὡς λέων ὀρυόμενος περιπατεῖζητῶν τίνα καταπίει. Σάν λιοντάρι δηλαδή πού βρυχᾶται, μέ τήν πνευματική ἔννοια, ζητᾶ νά δῆ, μέχρι τελευταίας στιγμῆς καί πνοῆς, ποιόν θά καταφέρη νά κατασπαράξη. Ἐννοεῖται, πάντα πνευματικά. Ἡ ψυχολογία τοῦ σατανᾶ, ὅπως ἔχομε ξαναπῆ, μοιάζει, λίγο-πολύ, μέ τήν ψυχολογία ἑνός κακοῦ μαθητῆ. Ὁ ὁποῖος, αὐτός ὁ κακός μαθητής, ἐπειδή ἔμεινε στήν ἴδια τάξι, ὄχι ἀπό κάποια ἀδυναμία ἤκάποια ἄλλη δικαιολογία σωστή, ἀλλά ἀπό καθαρό πεῖσμα, ἀπό ἀδιαφορία καίἀμέλεια. Ἀντί λοιπόν, νά κοιτάξη αὐτός ὁ κακός μαθητής, νά βελτιώση τήν θέσι του, δηλαδή νά κοιτάξη νά διαβάση καί νά περάση ἀξίως τήν τάξι του, ὅλως παραδόξως, αὐτός ὁ κακός μαθητής, ἐν προκειμένῳ ὁ διάβολος, ἀγωνίζεται,ἀγωνιᾶ, εὐελπιστεῖ καί παρηγορεῖται προσπαθῶντας, εἰ δυνατόν, νά συμπαρασύρη καί τούς ὑπόλοιπους συμμαθητάς του, νά μείνουν καί ἐκεῖνοι στήν ἴδια τάξι. Ἔ, κάπως ἔτσι μοιάζει νά εἶναι ἡ ψυχολογία τοῦ σατανᾶ, ἄν καί στό βάθος της, ἡψυχολογία τοῦ ἑωσφόρου καί τῆς συμμορίας του εἶναι ἀκατανόητη. Ἁπλῶς μέ ὅ,τι κάνει, ἐπιβαρύνει, ἔτι καί ἔτι, ἀκόμη περισσότερο, τήν θέσι του ἐνώπιον τοῦφοβεροῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως.
Καί ὁ τρίτος μεγάλος ἐχθρός μας εἶναι ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος κατά τήν Γραφή κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ, μέ ὅλες τίς ἐν γένει ἀντίθεες παραστάσεις τῆς καθημερινότητος. Καί ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ἕως τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, πάντα ὁ κόσμος θά πηγαίνη ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Ὅπου καί νά κοιτάξη κανείς, ὑπάρχει ἁμαρτία, ὑπάρχει τό κακό. Ἀκόμα καί στόν οὐρανό νά κοιτάξη κανείς, ὅπως μᾶς ἔλεγε κάποια ψυχή, ὑπάρχει περίπτωσις καί ἀπό ἐκεῖ νά μή δῆκαλό. Γιατί, κάποιος, λέγει, κοίταξε μιά φορά στόν οὐρανό καί ἔτυχε νά δῆ μίαἄσεμνη διαφήμισι, ἀπό ἕνα ἀεροπλάνο, τό ὁποῖο πετοῦσε χαμηλά καί κάτι διαφήμιζε. Εἶχε μία ἄσεμνη εἰκόνα, ἡ ὁποία ἐφαίνετο διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ἀπό τήν γῆ. Παντοῦ δηλαδή κυριαρχεῖ ἡ ἁμαρτία.
Καί στήν περίπτωσι αὐτή θά πῆ κάποιος, τί πρέπει νά κάνωμε; Πρέπει νά ἔχωμε φοβίες, νά κοιτᾶμε, ἤ χαμηλά, ἤ ψηλά; Ἄν καί ψηλά, ποτέ δέν εἴμαστε σίγουραἀσφαλεῖς. Ὄχι. Πρέπει νά ἔχωμε ἕνα σύστημα, ἐσωτερικό θά λέγαμε, ἕναν αὐτόματο πνευματικό μηχανισμό, πού ὅ,τι εἶναι σαβούρα, ὅ,τι δέν εἶναι καλό, νά μή τό δεχόμαστε μέσα μας, νά μή ἐντυπώνεται δηλαδή αὐτό εἰς τήν διάνοιά μας, γιατί ἄς μή γελοιόμαστε, δέν φταίει οὔτε τό μάτι, οὔτε ἡ ὅρασι, ἀλλά ''νοῦς ὁρᾶ καί νοῦςἀκούει''. Δηλαδή ὅ,τι μᾶς ἐκκεντρίζει τόν νοῦ καί ἑστιάζει τήν προσοχή μας, σημαίνει ὅτι ὑπάρχει κάποιο ἐσωτερικό δικό μας κίνητρο καί, ἐν προκειμένῳ,ὑπάρχει κάποιο δικό μας πάθος, τό ὁποῖο ἑστιάζεται σέ κάποιες εἰκόνες. Ἄν δένὑπῆρχε τό πάθος, θά βλέπαμε χωρίς νά βλέπαμε. Ὅπως μᾶς ἔλεγε καί ὁ π. Παΐσιος, ''πρέπει νά κοιτᾶμε ἀφηρημένα χωρίς νά εἴμαστε ἀφηρημένοι''. Δηλαδή νά μήνἐντυπώνωνται αὐτές οἱ ἁμαρτωλές εἰκόνες μέσα εἰς τό εἶναι μας. Γιατί, ἄνἀποκτήσωμε μία φοβία, ''μή ἐδῶ'', ''μή ἐκεῖ'', παθαίνομε μεγαλύτερη ζημιά ἀπό τόνἐχθρό.
Στό πρῶτο τμῆμα τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, παραδεχόμαστε τήν Θεότητα τοῦΧριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπαθε ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἠμῶν, στήν θέσι μας δηλαδή καί γιά χάρι μας, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τήν σχετική προφητεία τοῦ ἀποδιοπομπαίου τράγου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Στόν Χριστό ὑπάρχει ὅλο τό πλήρωμα τῆς Θεότητος καί τῆς ἀνθρωπότητος. Γιατί, ἄν ὁ Χριστός δέν ἦταν Θεός, τότε, ὄχι μόνο δέν θά μποροῦσε νά μᾶς σώση,ἀλλά θά εἶχε καί ὁ ἴδιος πρῶτα ἀνάγκη προσωπικῆς του σωτηρίας. Ὁ Χριστός λοιπόν εἶναι Θεός. Εἶναι τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος θεληματικά πῆρε καί ἀνθρώπινη μορφή. Βέβαια, αὐτή ἡ Ἐνανθρώπησι ἔγινε μέ τήν ταυτόχρονη θέλησι τοῦ Πατρός. Ὁ Πατήρ ηὐδόκησε, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο. Καί μέ τήν συνεργεία ἐπίσης, τοῦ τρίτου Προσώπου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πρέπει νά χωνέψωμε, ὅτι ἄλλο πρᾶγμα εἶναι οἱ ἐνδοτριαδολογικές ἤ''ἐνδοοικογενειακές'' μεταξύ τους ἄχρονες, ἀΐδιες σχέσεις τῶν τριῶν Προσώπων τῆςἉγίας Τριάδος, καί ἄλλο οἱ σωτηριολογικοί ρόλοι τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, γιά τήν σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου. Τί ρόλο δηλαδή ἔπαιξε γιά τήν σωτηρία μας, καί ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων καί τῆς κτίσεως, τό κάθε Πρόσωπο ξεχωριστά.
Ὅμως ὅλα αὐτά χρήζουν, ὅπως θά τό καταλαβαίνετε καί μόνοι σας, ἰδιαιτέρωνὁμιλιῶν καί στήν φάσι αὐτή, νά μήν ἐπιμείνωμε γιά νά μή ξεφύγωμε ἀπό τό κύριό μας θέμα. Τό μόνο πού τώρα λέμε, εἶναι ὅτι δυστυχῶς ὑποτιμοῦμε, ἀγνοοῦμε τήν προσφορά τῶν ἄλλων δύο Προσώπων, τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ὑπάρχει πλήρης ἄγνοια.
Τώρα, στό δεύτερο τμῆμα τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, στό ''ἐλέησόν με τόνἁμαρτωλόν'', παραδεχόμαστε τήν ἐνοχή μας, ἔστω καί ἄν δέν τήν καταλαβαίνωμε. Καί αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά τό κάνωμε. Παραδεχόμενοι λοιπόν τήν ἐνοχή μας,ἐπικαλούμεθα τό θεῖο ἔλεος. Τό ''ἐλέησόν με'' θά πῆ ''σπλαγχνίσου με, Κύριε'' καί τό ''σπλαγχνίσου με'', μέ τήν σειρά του, μεταφράζεται ποικιλλότροπα, σέ ''φώτισέ με, Κύριε'', ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἔλεγε, συνέχεια, ''Κύριε, φώτισον τό σκότος μου''. Ἑρμηνεύεται λοιπόν σέ ''φώτισέ με, Κύριε'', ''ἐνίσχυσέ με, Κύριε'', ''θεράπευσέ με, Κύριε'', καί πρό πάντων, ''συγχώρεσέ με, Κύριε'', σέ κάθε στιγμή. περίστασι καί πειρασμό.
Ὄχι ὅμως ὅπως ἐγώ ὁ ἐμπαθής, πεπερασμένος ἄνθρωπος θέλω καί κρίνω.Ὄχι, τό ξαναλέμε, ὅπως κρίνομε ἐμεῖς, ἀλλά ὅπως θά ἔκρινε ἡ ἀλάνθαστη κρίσι τοῦΘεοῦ, ὅ,τι δηλαδή εἶναι γιά πνευματικό μας καί αἰώνιο συμφέρον. Γιατί; Ἄς μή κρυβόμαστε. Ἐμᾶς, μᾶς ἐνδιαφέρει νά περνᾶμε καλά, κυρίως σέ αὐτήν τήν ζωή. Τόν Θεό ὅμως, σάν καλός καί πάνσοφος Πατέρας πού εἶναι, δέν τόν ἐνδιαφέρει τόσο αὐτή ἡ πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά τί τόν ἐνδιαφέρει; Ἡ κατά τό δυνατόν αἰωνία προσωπική μας βελτίστη πνευματική ἀποκατάστασις. Καί πολλές φορές, μᾶςσυμβαίνει κάποια προσωπική, ἐπαγγελματική, ἤ οἰκογενειακή ἀποτυχία, ἤ, πολύ περισσότερο, μιά ἀρρώστεια, ἕνας θάνατος. Ὅσο φυσικά, καί ἄν τά προαναφερθέντα εἶναι ἀναμφισβήτητα πολύ ὀδυνηρά, κανείς δέν ἀντιλέγει, ὅμως,ἐάν ὅλα αὐτά τά ἀξιοποιήσωμε πνευματικά, ἀποτελοῦν σημαντικώτατο ψυχοσωτήριο, σωτηριολογικό μας προσωπικό παράγοντα. Ἄλλο θέμα βέβαια εἶναι τό ὅτι πολλές φορές, κάποιες δικές μας προσωπικές ἀτασθαλεῖες, μέ ὀδυνηρές γιά μᾶς συνέπειες, καί ὑλικές, καί πνευματικές, ἀπό νοσηρή μας ψευτοευλάβεια καίἀπό καμουφλαρισμένη διάθεσι αὐτοδικαιώσεως, εἴτε τό καταλαβαίνομε, εἴτε ὄχι, τίςἀποδίδομε στόν Θεό, καί ὄχι στήν δική μας ἀστοχία. Αὐτό, παρακαλῶ, νά τό προσέξωμε πολύ. Τώρα ὅμως, ἄς μή τό ἀναλύσωμε ἄλλο. Κάνομε γκάφες καί λέμε: «Ἔ, ἀφοῦ ἔτσι ἤθελε ἡ Παναγία...'', ἐνῶ ἐμεῖς δέν προσέχωμε τήν ὑγεία μας, τήν οἰκονομία μας, καί ἕνα σωρό ἄλλα πράγματα.
Λέγοντας τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, ζοῦμε τήν ὄντως μακαρία κατάστασι τῆς ταπεινώσεως. Πού, ἡ ταπείνωσις δέν εἶναι ὡραῖα λόγια, δέν εἶναι νά καθόμαστε εὐσεβίστηκα, σάν βρεγμένες γάτες, σάν κολῶνες ἤ ἀγάλματα, ἀφύσικα, ἀλλά εἶναιἡ πιό ρεαλιστική κατάστασι καί, κατά τόν ἄγιο Μάξιμο, συνίσταται, ἁπαρτίζεται, ἡταπείνωσις, ἀπό μιά διπλῆ γνῶσι καί ἐπίγνωσι. Κατ᾽ ἀρχάς, συνίσταται στήνἐπίγνωσι τῆς δυνάμεως καί τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καί ταυτόχρονα στήν συναίσθησι τῆς δικῆς μας προσωπικῆς πνευματικῆς ἀδυναμίας. Ἀλλά, γιά νά γνωρίσωμε αὐτές τίς δύο ρεαλιστικώτατες πραγματικότητες καί καταστάσεις, πρέπει νάἀγωνιζώμαστε. Διαφορετικά, ὅσο καί ἄν εἴμαστε ἔξυπνοι, ἤ διαβασμένοι, τίποτε δέν μποροῦμε νά καταλάβωμε ἀπό αὐτά τά δύο.
Γιά παράδειγμα, πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσωμε, νά γνωρίσωμε ἐμπειρικά, τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐάν ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν μᾶς ἀποκαλύψη, διά τῆς ἐμπειρίας, λίγο ἀπό τήν ἀμέτρητή Του δόξα; Καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, πάνω στόν ἀγῶνα, ἐκ πείρας, ἐγνώρισαν τήν δύναμι, τήν λύσσα καί τήν μανία τοῦ σατανᾶ καί τῶν δαιμόνων, τήν ἀνθρώπινηἀδυναμία καί ἀσθένεια καί ἀνεπάρκεια, ἀλλά καί τήν ταυτόχρονη λυτρωτικήἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ, πού, τίς πιό πολλές φορές, συνωδεύετο μέ κάποια θεοπτία, θεοφάνεια, ἤ τέλος πάντων, καί μέ κάποια ἄμεση ἤ ἔμμεση θεία ἐπέμβασι. Πολλές φορές λέμε, πῶς φέρει τά πράγματα ὁ Θεός καί μᾶς σώζει ἀπό κάτι. Πού αὐτό σίγουρα, δέν εἶναι τυχαῖο.
Γι᾽ αὐτήν τήν προσευχή, ὄχι μόνο στίς δικές μας πονηρές ἡμέρες, ἀλλά καί παλαιότερα, μερικοί, ἀκόμη καί εὐσεβέστατοι ἄνθρωποι, ὑπεστήριζαν καίὑποστηρίζουν, ὅτι δῆθεν δέν προορίζεται αὐτή ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ γιά τούς λαϊκούς, ἀλλά μόνο γιά τούς μοναχούς, ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, πού ἦταν ἀπό τούς πιό ἔνθερμους ὑποστηρικτάς τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Βέβαια, τί θά πῆ ''ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς'', πού δυστυχῶς τόν ἀγνοοῦμε, καί δέν εἶναι τῆς παρούσης ὥρας βέβαια νά μιλήσωμε περί αὐτοῦ.
Τοῦτο μόνο νά ἀναφέρωμε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας τοῦ ἔχει ἀφιερώσει τήν Β´Κυριακή τῶν Νηστειῶν, γιατί τήν διδασκαλία του τήν θεωρεῖ σάν πρότυποὈρθοδόξου γνησίας πνευματικότητος. Ἐνῶ δηλαδή τήν πρώτη Κυριακή ἑορτάζωμε τήν νίκη τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐν συνεχείᾳ, τήν Β´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προβάλλεται, διά μέσου τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἡ σωστή Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ποιά δηλαδή εἶναι ἡ σωστή Ὀρθόδοξη πνευματικότης, ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι βέβαια ἀπόρροια μιᾶς σωστῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἔτσι λοιπόν, στήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅταν τόν ἄκουσε κάποιος ἄλλος ἐνάρετος, κατά τά ἄλλα, μοναχός, ὀνόματι Ἰώβ, ὅταν ἄκουσε τόνἅγιο Γρηγόριο, τόσο πολύ νά προτείνη αὐτήν τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ σέ ὅλουςἀδιακρίτως, καί λαϊκούς καί μοναχούς, ἐκεῖνος ὁ μοναχός ἀντέδρασε. Ἀρκεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα, καί ὅταν ἦταν στήν Σκήτη Βεροίας, ἀλλά καί ὅταν εὑρίσκετο στό Ἅγιον ὄρος, στό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἄν καί εἶχε τόσα πολλά καθήκοντα, τά εἶχε ἀναθέσει, σέ ἄλλους ἱκανούςἀνθρώπους, καί ὁ ἅγιος ἀπό τήν Δευτέρα ἕως καί τήν Παρασκευή, κατεγίνετο μέ τήν νοερά προσευχή τοῦ Ἰησοῦ. Καί μόνο τά Σαββατοκύριακα λειτουργοῦσε, κοινωνοῦσε καί τακτοποιοῦσε τίς λοιπές του ὑποθέσεις.
Ἔτσι λοιπόν, ὅταν ὁ ἐνάρετος κατά τά ἄλλα μοναχός Ἰώβ ἄκουσε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ νά προτείνη τήν εὐχή αὐτή τοῦ Ἰησοῦ καί γιά τούς λαϊκούς,ἀντέδρασε καί, κατά κάποιον τρόπο, διεφώνησε. Ἔφερε ἀντίρρησι στόν ἅγιο Γρηγόριο. Ἐπειδή ὅμως, καί αὐτός ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης ἀρετῆς, τοῦἐνεφανίσθη, παρακαλῶ, ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ εἶπε νά κάνη ὑπακοή στήν θέσι, στήν γνώμη, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ γιά τό θέμα αὐτό, δηλαδή τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Καί μόνο ἀπό αὐτό, πού εἶναι τό ἐλάχιστο βέβαια,ἀποδεικνύεται πόσο θεόσταλτη εἶναι αὐτή ἡ προσευχή. 
Ἀλλά, τί λέγω ἐγώ; Ἄλλωστε, καί αὐτός ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή του πρός τούς Θεσσαλονικεῖς λέγει τό γνωστό μας ''ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε''. Ἤ,ἀλλοῦ λέγει ''ἐγώ καθεύδω, ἀλλ᾽ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ''. Ἐνῶ ἐγώ κοιμᾶμαι, ἡκαρδιά μου μένει ἄγρυπνη, προσευχομένη. Μέ αὐτά τά λόγια, τί συμπεραίνεται;Ὅτι πρέπει νά προσευχώμαστε ἀδιαλείπτως καί ὅτι αὐτό εἶναι ἐφικτόν, καί ὅτι αὐτό πού λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά τήν προσευχή δέν εἶναι ὑπερβολές, δέν εἶναι σχῆμα λόγου, ἀλλά εἶναι, ἀκατάληπτες μέν, ἀλλά μεγάλες πνευματικές πραγματικότητες, πού εἶναι ἐφικτές εἰς τόν ἄνθρωπον, κατόπιν βέβαια ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κάνη πρῶτα τά ἀνθρώπινα, σέ ὅλους τούς τομεῖς καί στόν τομέα αὐτόν.
Καί, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀναφέρει σχετικά, ὅτι εἶναι προτιμώτερη καί πιό ἀναγκαία ἡ προσευχή ἀπό τήν ἀναπνοή μας. Οὔτε στιγμή δέν παύομε νάἀναπνέωμε. Ἔτσι, οὔτε στιγμή δέν πρέπει νά παύωμε νά προσευχώμαστε. Καί, ὅλη μας ἡ ζωή, ὅλες μας οἱ κινήσεις, ὅλες μας οἱ ἐνέργειες, πρέπει νά εἶναι μία προσευχή.
Αὐτά δέν εἶναι, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ὡραῖα λόγια, ἀλλά εἶναι ἐντολές. Καί, στήν συνέχεια τῶν συνάξεών μας, πρῶτα θά ἀναφέρωμε ποιά εἶναι τά τρία κύρια στάδια τῆς προσευχῆς, ὅτι στήν ἀρχή δηλαδή πρέπει νά τήν λέμε ψιθυριστά, ἴσα-ἴσα νάἀκούη τό αὐτί τί λέγει τό στόμα, ἰδιαίτερα ὅταν εἴμαστε μόνοι μας καί δέν γινώμαστεἀντιληπτοί ἀπό τούς ἄλλους. Ὕστερα, νά τήν λέμε νοερά, νά τήν κρατᾶμε μέ τόν νοῦ μας, καί τέλος, ἐάν ὁ Θεός εὐδοκήση, καί καρδιακά, δηλαδή μέ τήν πνευματική μας καρδιά, μέ ὅλο μας τό εἶναι. Στήν συνέχεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τῶνὁμιλιῶν μας, θά ἐξηγήσωμε, ὅτι ὁ μόνος τρόπος νά ἐπιτευχθοῦν αὐτές οἱ ἐντολές τῆς Ἐκκλησίας μας περί προσευχῆς, ὅπως τό ''ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε'', τό ''ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ'', εἶναι ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, τό ''Κύριε ἸησοῦΧριστέ, ἐλέησόν με''.
Νομίζω, ἀρκετά εἴπαμε γιά σήμερα. Ἄς σταματήσωμε τώρα κάπου ἐδῶ, καίὅσον ἀφορᾶ γιά τό θέμα τῶν ἐρωτήσεων, προτείνω γιά λόγους πρακτικούς, νά μᾶς τίς δίδετε, εἴτε προφορικῶς, εἴτε γραπτῶς.
Λοιπόν, αὐτά εἴχαμε νά ποῦμε τώρα, εἰς τήν ἀγάπη σας. Θά συνεχίσωμε, ὅπως πάντα, τό ἑπόμενο Σάββατο.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος,
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Ἑσπερινή ὁμιλία στόν Ἱ. Ναό Παναγίας Δεσποίνης Λαμίας κατά τό ἔτος 1999

Σάν νά ἀπευθύνεται σέ ἐμᾶς τώρα! Μᾶς θυμίζει κάτι;...


Μηνύματα στόν λαό
Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος (+1956)

Προσβάλαμε τόν Παντοδύναμο Θεό καί τιμωρηθήκαμε, γιά νά ἐξαγνιστοῦμε.
Κηλιδώσαμε τίς ψυχές μας μέ κάθε εἴδους ἁμαρτία καί ξεπλυθήκαμε μέ αἷμα καί μέ δάκρυα.
Ποδοπατήσαμε κάθε τι πού ἦταν ἱερό γιά τούς προγόνους μας καί γι' αὐτό στή συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Δημιουργήσαμε σχολεῖα χωρίς πίστη στόν Θεό, εἴχαμε πολιτική χωρίς τιμιότητα, στρατό χωρίς πατριωτισμό, κυβερνῆτες πού δέν εἶχαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἐπῆλθε ἡ κατστροφή τῶν σχολείων, τῆς πολιτικῆς καί τοῦ ἴδιου τοῦ κράτους.

Τώρα λοιπόν πιό δρόμο νά ἐπιλέξουμε; Ὄχι ἐκεῖ πού πορευθήκαμε.

Τί ὅμως νά πράξουμε τώρα; Ὅλα ἐκτός ἀπό αὐτά πού πράτταμε πρίν.
Νά μή σφάλλουμε πάλι, γιά νά μήν ὑποφέρουμε.
Νά μή προσβάλουμε πάλι τόν Παντοκράτορα Θεό καί ὑποστοῦμε μεγαλύτερη ποινή.
Νά μήν στιγματίζουμε τίς ψυχές μας μέ ἀνομίες, γιά νά μήν πρέπει πάλι νά τίς ἐξαγνίζουμε μέ τό αἷμα καί τά δάκρυά μας.
Νά μήν καταπατᾶμε τά ἱερά τῶν προγόνων μας, γιά νά μήν καταπατηθοῦμε οἰ ἴδιοι.

Ἄς χτίσουμε σχολεῖα μέ πίστη, ἄς ἀποκτήσουμε πολιτική μέ τιμιότητα, στρατό μέ πατριωτισμό, καί κράτος πού νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἐπιστρέψει ὁ καθένας στόν Θεό καί στόν ἑαυτό του. Ἄς μή μείνει κανένας μας μακριά ἀπό τόν Θεό καί τόν ἑαυτό του γιά νά μή χάσει τό φῶς του μέ τό τρομακτικό σκοτάδι τῶν ἀλλοεθνῶν, μέ τά "ὡραῖα" ὀνόματα καί τά "φανταχτερά" ροῦχα.

Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ἀλάθευτη. Εἶναι τό Σύνταγμα τοῦ κόσμου παραδομένο ἀπό τόν Θεό. Στήν Ἁγία Γραφή ἔχει ἐξηγηθεῖ ἡ πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί τοῦ κάθε λαοῦ. Κάθε λέξη τοῦ Θεοῦ στό ἱερό αὐτό βιβλίο πού εἶναι τό ἀνώτερο ἀπό ὅλα τά βιβλία, εἶναι ἀνακάλυψη τῆς ἀλήθειας καί ταυτόχρονα ὁδοδείκτης τῆς ζωῆς. Ὁλόκληρος τό σύγχρονος πολιτισμός δέν μπόρεσε νά ἀμφισβητήσει οὔτε μία λέξη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁλόκληρη ἡ Εὐρωπαϊκή ἐπιστήμη δέν εἶναι σέ θέση νά ἀλλάξει οὔτε μία ἐντολή τοῦ Κυρίου.

Ὁ Θεός προνοεῖ πάντα τό δικό μας καλό, τή δική μας αἰώνια σωτηρία καί ὅταν μᾶς "χαϊδεύει" καί ὅταν μᾶς τιμωρεῖ. Ἐμεῖς λοιπόν σά νοήμονα ὄντα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πάντα καί γιά ὅλα, ὅπως μᾶς παροτρύνει σοφά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: "ἐυχαριστοῦντες πάντοτε ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καί πατρί" (Ἐφ. 5,20).

Οἱ ποιμένες καί ὁδηγοί τοῦ λαοῦ ἐγκατέλειψαν τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀιώνια πηγή ζωῆς καί ἄρχισαν μιμούμενοι τούς αἱρετικούς καί ἄθεους λαούς νά ἀνοίγουν πηγάδια κατεστραμμένα πού συγκρατοῦσαν μόνο τό νερό τῆς βροχῆς. Ὁ λαός ἄρχισε νά ὀνομάζει τά κατεστραμμένα πηγάδια πολιτισμό, τήνἐπιστήμη, τόν μοντερνισμό, τήν πρόοδο, τήνμόδα, τόν ἀθλητισμό καί οὔτω καθεξῆς.

Βοήθησε, Θεέ μου, ὅλους τούς λαούς νά μετανιώσουν γιά νά διορθωθοῦν καί νά ἐξαγνιστοῦν ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί Ἐσένα νά δοξάζουνε τόν Δημιουργό καί Πατέρα τόν Ὁποῖο δοξάζουν ὅλες οἱ οὐράνεις στρατιές τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Δικαίων. Ἀμήν.

Μόνο ὁπλισμένοι μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις θά δικαιώσετε τήν ἀγάπη για τήν πατρίδα σας καί τό ὄνομα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. 
Ἄς σᾶς βοηθάει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

Ἡμερολόγιο 2012
Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"

«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!»

Με ρωτούν:
Γιατί πέθανε το παιδί μου;
Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;
Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;
Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;
Γιατί τόσες συνεχής δοκιμασίες σε μένα;
Γιατί…Γιατί…Γιατί….

Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!

Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;

Το 1982, ως διάκονος, παρευρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο:

Γιατί, Σεβασμιώτατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν «προς δόξαν Θεού;» Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;»

Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτή του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο;

Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο π. Παϊσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ’ αντικρύσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα του πούμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».

Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη - εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι’ αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε.

Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ’ αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι!»

Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγή: xristianos.gr

"Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!"



Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.

Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.

Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.

Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.

Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω.... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού και γης.... δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.

Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.

Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.

Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.

Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.
Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.

Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.

Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).

Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.

Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.

Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.

Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!

Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».

Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω 'ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.

Ή καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.

Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!

Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. 'Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.

Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.
Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ' όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».

Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.

Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.

Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!

θα παρακαλέσω τον Θεόν δι' εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.

Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.
Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

http://www.gerontas.gr/