ΚΑΝΩΝ 15ος ΑΒ’ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΝΩΝ 15ος ΑΒ’ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΔΙΑ ΑΙΡΕΣΙΝ ΤΙΝΑ 

ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΕΣ 

ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΞΙΩΘΗΣΟΝΤΑΙ!

Μάθετε τον 15ο κανόνα, που καίει τους αντι-ΧΡΙΣΤΟΥΣ!!!

«Στην 1η και 2αν εντολήν κρέμεται όλος ο ΝΟΜΟΣ».

Ως πηγή αναβλύζουσα Άγιον Πνεύμα και αιώνιον ζωήν αντλήθηκαν τα πάντα εκ του ΛΟΓΟΥ.

Ο ΛΟΓΟΣ του ΘΕΟΥ .

«Στον 15ο κανόνα κρέμεται η προστασία της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μας από τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.»

Μας έλεγαν ότι ο ΝΟΜΟΣ λέγει: «Ούτε μία κεραία, ούτε ένα ιώτα δεν αλλάζουμε».

Τώρα οι ίδιοι απομακρύνθηκαν τόσο πολύ από τον Θεό που αφαίρεσαν ΟΧΙ μια κεραία, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΝΟΝΑ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Δεν θέλουν να υπάρχει ο ΚΑΝΟΝΑΣ αυτός που διακρίνει τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ και επαινεί τους διακόπτοντες σχέσιν με αυτούς, προστατεύοντας έτσι την ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ μας.

Θέλουν να ενωθούν με τους αιρετικούς (ΜΕΓΑ ΕΓΚΛΗΜΑ, χωρίς τη μετάνοιά τους). 

Γι’ αυτό και εξάλειψαν τη λέξη ΑΙΡΕΣΗ και τους ονόμασαν όλους «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ».

Οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ δέχονται καμία αλλαγή του ΛΟΓΟΥ-ΝΟΜΟΥ.

Αυτό που γίνεται σήμερα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ!!!

Τώρα, αυτοί που έχουν το Θεό μέσα τους, συνειδητά αντιλαμβάνονται την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!

Αναγνωρίζουν αυτούς τους λύκους που κατέλυσαν τη διδασκαλία του Χριστού, γιατί μας τους αποκαλύπτει ο Πατέρας μας. Ας δείξουμε λοιπόν τώρα, την εγρήγορση που χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά!

Αδελφοί μου, ο Κύριός μας ενανθρωπίστηκε πριν δύο αιώνες, κατέβηκε στη γη για να ανεβάσει εμάς στον ουρανό. Είναι δυνατόν να λησμόνησε κάτι που είναι για τη σωτηρία μας;

Όλα είναι γραμμένα και ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΑ.

Ο ΛΟΓΟΣ, ως σπόρος έπεσε και πέφτει ο ίδιος παντού, για να μη βρει δικαιολογία η πέτρα, ο δρόμος ή το έδαφος με τα αγκάθια και πουν: 

Εμείς δεν καρποφορήσαμε, διότι δεν έπεσε σε εμάς σπόρος, ή έπεσε αλλά δεν ήταν καλός.

«ΙΔΟΥ ΠΡΟΕΙΡΗΚΑ ΥΜΙΝ ΑΠΑΝΤΑ».

«Α ΔΕ ΥΜΙΝ ΛΕΓΩ ΠΑΣΙ ΛΕΓΩ, ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ».

Τι θα επικαλεσθούμε;; Πως δεν είναι γραμμένα, πως δεν υπάρχουν ΝΟΜΟΙ;;

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τιρβάζη περί πολλά».

Πώς θα εγκολπωθούν το θείο λόγο αφού δεν ερευνούν καν τις γραφές και ασχολούνται με τα κοσμικά; Πώς θα κυβερνήσουν το πλοίο (ΕΚΚΛΗΣΙΑ) αφού δεν γνωρίζουν που είναι το τιμόνι (ΠΗΔΑΛΙΟ);

Οι ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ είναι αυτοί που δεν μας αφήνουν να φύγουμε από το ΣΩΣΤΟ δρόμο και όμως δεν τους γνωρίζουν ΑΥΤΟΙ που θα ΕΠΡΕΠΕ….!

Άλλοι τους ξέρουν και τους διαστρεβλώνουν για να παρασύρουν ψυχές!

Άλλοι τους έχουν μπροστά στα μάτια τους, αλλά λόγω σκότους δεν μπορούν να δουν τι γράφουν.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ υπάρχουν ΑΞΙΟΙ ΔΟΥΛΟΙ που στέγνωσε ο λάρυγγάς τους ,να τα λένε και να ενημερώνουν το ποίμνιο!

Έτσι πρέπει όμως, διότι μας είπε να ΥΠΟΜΕΙΝΟΥΜΕ μέχρι τέλους ακέραιοι, ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΧΗΣ!!

Διότι σε αυτούς παρέδωσε την εκκλησία Του ο Χριστός!

Μήπως και τότε δεν έλεγαν ότι πατέρας τους είναι ο Αβραάμ; Ταυτόχρονα οι ίδιοι αρχιερείς σχεδίαζαν το θάνατο του Ιησού μας.

Τώρα οι Αρχιερείς τι δεν γνωρίζουν και ταυτίζονται με τον αντι-ΧΡΙΣΤΟ;

Γιατί γνωρίζουν όλα τ΄ άλλα, όντας λαλίστατοι και δεν γνωρίζουν τον 15ο κανόνα που λέει ΞΕΚΑΘΑΡΑ και ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ: 

Ο 15ος κανόνας ,αδελφοί μου, επαναλαμβάνει εν συντομία τον 13ο και 14ο κανόνα ,που αναφέρουν ότι σε καμία περίπτωση, όταν πρόκειται περί βίου (προσωπικά) αμαρτήματα, όσο μεγάλα και αν είναι τα εγκλήματα δεν επιτρέπεται ο πρεσβύτερος ή επίσκοπος ή μητροπολίτης να αποσχίζεται της εκκλησίας και να σταματά το μνημόσυνο του ανωτέρου του, διότι σχίσμα κάνει στην ένωση της εκκλησίας, προτού να εξετάσει η σύνοδος τα εγκλήματά του και να τον καταδικάσει.

Στη συνέχεια ο έχων μεγάλο ενδιαφέρον 15ος κανόνας λέει:

Όταν όμως ο ιεράρχης, «γυμνή τη κεφαλή» στις εκκλησίες, (δημοσίως),

κηρύττει ΑΙΡΕΣΗ η οποία έχει κατεγνωσθεί (καταδικαστεί) από 

οικουμενικές συνόδους, τότε αυτός που διακόπτει το μνημόσυνο του 

αιρετικού αρχιερέως ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ αλλά ΜΕΓΑΛΗΣ-

ΠΡΕΠΟΥΣΑΣ ΤΙΜΗΣ ΑΞΙΩΝΕΤΑΙ!

Ακόμη και αν διακόπτει τη μνημόνευση πριν αποφασίσει η σύνοδος, δεδομένου ότι η αίρεση έχει καταδικαστεί από προηγούμενη σύνοδο, όπως αναφέρεται (κατεγνωσμένην).

Αναρωτηθήκατε, αδελφοί, γιατί λέει ότι ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ πρέπει να τιμωρείται (ΔΙΩΚΕΤΑΙ) ο αποτειχιζόμενος εκ του ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ επισκόπου, αλλά να ΑΞΙΩΝΕΤΑΙ και ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ ΤΙΜΗΣ από τους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ;

*Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι παρακάτω και στη συνέχεια, θα την αναλύσουμε.

Όπως λέει «κατέγνωσαν» δηλ. γνώρισαν πολύ καλά και εμπρόθεσμα. Ποιούς όμως γνώρισαν;

Τους ψευδεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους. 

Έτσι , ακριβώς τους αποκαλεί το ΠΗΔΑΛΙΟ.

Όχι όμως για προσωπικά αμαρτήματα, όποια και αν είναι αυτά, αλλά για διδασκαλία ΑΙΡΕΣΕΩΝ.

Ο Κύριος μας, είπε για αυτούς: «Αλλοίμονον εις σας τους νομοδιδασκάλους. Διότι με την διεστραμμένην διδασκαλία σας εσκοτίσατε τας διανοίας των ανθρώπων…»(ΛΟΥΚ.ια΄52)

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ και ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ…….ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ!

Συνεπώς (συνεχίζει), ΔΕΝ έκαναν ΣΧΙΣΜΑ στην ενότητα της εκκλησίας αυτοί που ΕΜΠΡΟΘΕΣΜΑ ΚΑΤΕΓΝΩΣΑΝ τους ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ αλλά ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ από ΣΧΙΣΜΑ, καθαρίζοντάς την και απαλλάσσοντάς την από τους ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ.

Όπως ο Ιησούς μας, όταν χρησιμοποίησε το φραγέλιον για να καθαρίσει τον οίκο του Πατρός Του (ίσως γι’αυτό είπε πριν λίγες μέρες: «Ούπω ήκει η ώρα μου»).

«Εμνήσθησαν δε οι μαθηταί αυτού ότι γεγραμμένον εστίν, ο ζήλος του οίκου σου καταφάγεται με».

Εάν δεν καθαρισθεί η εκκλησία του Χριστού (όχι τα ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ) από τους αιρετικούς, ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΨΥΧΕΣ!

Αυτήν την εκκαθάριση, εάν δεν την κάνουν οι «δούλοι», την κάνουν οι «στρατιώτες» ή «δούλοι και στρατιώτες μαζί ».

Πριν ή μετά αποφασίσει η σύνοδος επί του θέματος και τους καταδικάσει!

Αυτούς ΕΠΑΙΝΕΙ και ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ο 15ος κανόνας, που είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ!!!

Αδελφοί μου, γιατί όμως αναφέρει αυτός ο κανόνας ότι πρέπει να τύχουν και ιδιαίτερης (πρεπούσης ) τιμής, αυτοί που ΔΕΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ;

Η σπουδαία ερμηνεία του κανόνα (Βαλσαμώνος) δεν εισχώρει σε αυτό το θέμα, αλλά αφήνει να εννοηθεί!

Προσέξτε τώρα: 

Η ιστορία μάς διδάσκει ότι οι «μπροστάρηδες» θα ανοίξουν τον δρόμο, ή αλλιώς οι ΕΠΙΛΕΚΤΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ θα αναλάβουν να «καθαρίσουν» τον τόπο και μετά θα έρθουν οι επόμενοι ......να δηλώσουν τη νίκη.

Οι δεύτεροι θα πάρουν τις τιμές του κόσμου και οι πρώτοι…….. εάν υπάρχουν, ίσως πάρουν πατερίτσες, γυάλινα μάτια ή πλαστικά χέρια!! 

Θα λέγονται όμως , Η Ρ Ω Ε Σ και η ιστορία θα μιλάει για αυτούς …στον αιώνα!

Στην εκκλησία του Χριστού μας που πρωτίστως μας ενδιαφέρει, κάποιοι ( «οι πιο ΔΥΝΑΤΟΙ θα βαστάξουν τα ασθενήματα των αδυνάτων») πρέπει να βαστάξουν το φορτίο των επιθέσεων του διαβόλου.

Κάποιοι από αυτούς, στους οποίους ο Κύριος ανέθεσε την εκκλησία Του, «ίσως αποκοιμήθηκαν» και δεν βλέπουν χρόνια τώρα τους λύκους –αιρετικούς που μπαινοβγαίνουν.

Δεν δείχνουν το ανάλογο ενδιαφέρον, αλλού τυρβάζουν. ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΦΤΑΣΑΜΕ, ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ!! Και αν κάποιοι έχουν το σθένος να μιλούν, οι οικουμενιστές θέλουν να τους «κλείσουν το στόμα».

Πονηροί και όχι ευφυείς, θέλετε εξουσία στον κόσμο;

Έτσι έχετε κατανοήσει το Ευαγγέλιο;

Άριστα είναι τα φιλανθρωπικά έργα, αλλά πρωτίστως η περιφρούρηση της ΠΙΣΤΗΣ μας!!

Εξηγήστε μας, τι εννοούσε ο Κύριος όταν μίλησε για αυταπάρνηση!!

Οι Άγιοί μας, αυτοί οι γίγαντες της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ άντεξαν μόνοι τους ανηλεείς επιθέσεις αιρετικών. Το Άγιο Πνεύμα έκανε το λόγο τους ρομφαία και η αλήθεια έλαμψε.

Εσείς δεν έχετε τίποτα κοπιαστικό να κάνετε, ΜΟΝΟ να ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΤΕ!! Ούτε αυτό δεν μπορείτε να κάνετε; Θέλετε να βουλιάξετε το καράβι μέσα στο λιμάνι;

Όλοι έχουμε λάβει «τάλαντα», άλλοι λίγα, άλλοι πολλά. Κάποιοι έχουν εκτός τα μάτια του σώματος και πνευματική όραση και αντιλαμβάνονται γρηγορότερα τους αιρετικούς λύκους και κρούουν τις «ΚΑΜΠΑΝΕΣ» για να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ τα πρόβατα και να συγκεντρωθούν ΟΛΑ ΜΑΖΙ για να ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΟΙ ΛΥΚΟΙ!!!

Σε αυτούς λοιπόν που βλέπουν από μακριά και πιο γρήγορα τον κίνδυνο,

σε αυτούς που προτάσσουν το στήθος τους στους λύκους, ως καλοί ποιμένες ,

δεν τους ΠΡΕΠΕΙ ΑΝΑΛΟΓΗ ΤΙΜΗ;

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΔΑΞΕ ΑΥΤΟ, ΚΑΡΦΩΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣ;

ΟΙ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ! ΜΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΜΕ ΑΝΔΡΕΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ;

ΤΙ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ; Ο ΔΙΩΓΜΟΣ; Η ΤΙΜΩΡΙΑ; 

ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!

ΝΑ ΓΙΑΤΙ, ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, Ο 15ΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ: 

ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ.

Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν αυτοί που τιμούνται ιδιαιτέρως εκ των ορθοδόξων (όπως αναφέρει),να στερούνται χάριτος; (όπως κάποιοι τολμούν να λένε;)

Καταλάβατε αδελφοί μου, γιατί οι σκοτεινές δυνάμεις, οι εχθροί του Χριστού:

1)Δεν θέλουν τους ιερούς κανόνες (ΠΗΔΑΛΙΟ) της εκκλησίας μας. Τους «καίει» ο 15ος ΑΒ’που τους κατονομάζει ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ και επαινεί τους διακόπτοντες την κοινωνία μαζί τους.

2)Δεν θέλουν τους Αγίους μας και τις αποφάσεις τους, διότι τους ελέγχουν και τους καταδικάζουν.

3)Δεν θέλουν τις προηγούμενες οικουμενικές συνόδους, γι’ αυτό και δεν τις επικύρωσαν στην ΨΕΥΔΟ-σύνοδο, διότι ξεκάθαρα, είχαν αποφανθεί πως δεν είναι εκκλησίες, αλλά ΑΙΡΕΣΕΙΣ.

4)Δεν θέλουν τους ορθοτομούντες τον ΛΟΓΟ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, γι’ αυτό και τους διώκουν. Από δω και πέρα κατ’ αυτούς απαγορεύεται το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».

Θέλουν να κοιμίσουν ΚΛΗΡΟ και ΛΑΟ. Άναρχα, προκλητικά και θρασύτατα !!

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ!!

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΚΛΗΣΗ.

ΕΙΧΑΝ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΣΗ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑΝ ΠΩΣ ΕΙΧΑΝ,ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ,ΚΑΙ Ο ΧΙΤΩΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ.!

Νομοθέτησαν ώστε να μην μπορείς να μιλάς ΟΡΘΟΔΟΞΑ για το ΘΕΟ, διότι θα θεωρείσαι πως προσηλυτίζεις. Θέλουν να ακούς και να κάνεις ό,τι αυτοί σου υπαγορεύουν…

ΑΚΡΙΒΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ του πάπα. Από εκεί έρχονται γραπτώς οι οδηγίες. ’Ετσι δικαιολογείται το θράσος και η αναίδεια που έχουν αφού αλλοιώνουν όλο το ορθόδοξο εκκλησιαστικό δόγμα.

Με την πολυλογία τους παίζουν με τις λέξεις και τις έννοιες για να έχουν διφορούμενες ερμηνείες κατά το δοκούν. Τα θέματα, όμως είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ, και τα μπερδεύουν εσκεμμένα για να εδραιώσουν τις λέξεις «ΕΝΟΤΗΤΑ», «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ», «ΔΙΑΛΟΓΟΙ», «ΑΓΑΠΕΣ» και διάφορες ανοησίες που ήδη έκαναν.

Ενώ έστω και μία ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ απομακρύνει τον ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟ, ΑΙΡΕΤΙΚΟ πια, μακράν της αμπέλου.

Γι’ αυτό μας είπε «ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΧΗΣ».

Διώκονται οι αναζητούντες την ησυχία και τους προσφέρεται το μεγαλύτερο καλό. Φθονούνται λυσσαλέα από τους δαίμονες, διότι θα αντικαταστήσουν τους εκπεσόντες.

Άλλοι, καίτοι είναι μέσα σε αυτό που ζητάνε, την ανησυχία του κόσμου (εκκοσμίκευση) πάλι ευχαριστημένοι δεν είναι, τρώγονται με τα ρούχα τους. Ας καλλιεργήσουν τουλάχιστον το: «γνώθι σαυτόν».

{Αν ήξεραν οι μισούντες τον Κύριο τι τους περιμένει, τρέχοντας έπρεπε να ψάξουν τους έξι της Λαύρας για να παραδειγματιστούν, μετανοήσουν (για όσους γνωρίζουν)!}

ΤΟ ΔΕ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΑΒΛΥΖΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ.

ΚΟΥΜΑΝΤΟ, ΕΚΕΙ, ΚΑΝΕΙ ΜΟΝΟ Η ΠΑΝΑΓΙΑ και «κανένας άλλος». ΕΙΤΕ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ.

Κάποτε (1933) εξάντλησαν με μεγάλο ζήλο τον 15ο κανόνα ΑΒ’ (και ΟΡΘΑ έπραξαν) και τώρα που πρόκειται περίτρανα για ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ και ΕΛΕΥΣΗ του ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΦΕΥΟΥΝ στο συγκεκριμένο (15ο) κανόνα!

(Είναι πολύ σοβαρό και θα σας δοθεί λεπτομερώς ως: ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΕΓΓΡΑΦΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ) .

Άλλαξαν τώρα οι κανόνες της εκκλησίας ή άλλαξαν φρόνημα οι «εκλεκτοί» αυτής ;

Αυτά κραυγάζουμε τόσον καιρό. Η αδιαφορία σας ήταν η αιτία να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και οι αιρετικοί να αλωνίζουν.

Εμείς, βεβαίως, δεν θα αλλάξουμε το σχέδιο του Θεού, αλλά θα«περιπατώμεν κατά τας εντολάς Αυτού».

Η θριαμβεύουσα είναι έτοιμη με πολλούς μάλιστα και δεν έχει ανάγκη από εμένα τον ανάξιο.

Μας θέλει όλους αλλά όχι ΑΚΑΘΑΡΤΟΥΣ .

Η στρατευομένη αγωνίζεται με επιμέλεια και ζήλο ως συνέχεια τοις Αγίοις Πατράσι.

Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί και λαικοί θα βγουν ΝΙΚΗΤΕΣ στον αγώνα κατά του ΘΗΡΙΟΥ μόνο όταν ΔΕΝ ΔΕΙΛΙΑΣΟΥΝ και ΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ!

Οι μεν μιλούν ΕΜΠΕΙΡΙΚΑ, οι δε του κόσμου, θέλοντας να ακουστούν φωνάζουν ,βρίζουν, διώκουν, ψάχνουν απεγνωσμένατο άκτιστο φως, στο φως του κόσμου.

Ελάτε να δούμε που διαφωνούμε και ό,τι δεν έχει πει ο Κύριος μας και οι Άγιοι να το πετάξουμε.

Πονηροί και διεστραμμένοι εκ του κόσμου τούτου, ποτέ δεν θα δείτε θαύματα. Αυτοί που θα κληρονομήσουν είναι καταγεγραμμένοι, έχουν πνευματική χαρά μέσα τους και στο διωγμό και στο μαρτύριο. Ενώ εσείς ,καίτοι αναπαύεστε μέσα στα παπλώματα «κρυώνετε».

ΜΕΓΑ ΧΑΣΜΑ!!

«Την εξόφληση θα την αναλάβουν οι μάρτυρες και ομολογητές που καταδιώκετε».

Εάν είστε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Χριστιανοί, υιοί Θεού, δούλοι κληθέντες βγείτε στον άμβωνα και με βροντερή φωνή καταδικάστε την παναίρεση του οικουμενισμού ,που είναι ο πρόδρομος του ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟΥ, για να ακούσει το ποίμνιο. 

Εάν δεν το κάνετε, θα είστε δειλοί -νέοι ιούδες και θα ΣΧΙΣΕΤΕ την εκκλησία του Χριστού!

Επαναλαμβάνω πάρτε τις Γραφές στα χέρια σας «και ας καίνε» και με επιχειρήματα, ελάτε να γίνουμε ΕΝΑ ,ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ όπως μας θέλει ο Κύριός μας «ίνα ώσι εν». 

Εν αληθεία όμως!

Μην ξεχνάτε πως δεν προσευχήθηκε για τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά για τον ίδιον, τους μαθητές Του και για όσους πιστέψουν στο Ευαγγέλιο.

Αποδείξτε πως πιστεύετε στο ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.

Αποδείξτε πως είστε υιοί του Θεού.

Αποδείξτε πως είμαστε αδέλφια.

Ο Παντοδύναμος Θεός που κάνει το χώμα άνθρωπο και εν δυνάμει, κατά χάριν Άγιο εύχομαι από καρδιάς να φωτίζει το νου μας να λαλεί το στόμα σοφία και οι ψυχές μας να ξεχειλίζουν αγάπη.

Εάν μείνουμε μόνο στο «κατ’ εικόνα» θα είναι ντροπή μας. Θα σημαίνει πως κρύψαμε το τάλαντο και πως ούτε την προαίρεση δεν είχαμε.

Στόχος μας είναι το «καθ’ ομοίωση» ,όσο μπορούμε.

Ας προσευχόμαστε για όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα για τους πιστούς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ τους ορθοτομούντες τον λόγον της Αληθείας, όπως έκανε ο Κύριος μας, και όχι για τον διάβολο. 

Αυτός ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ!!!

«Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών».

με εν Χριστώ αγάπη

Γεώρ. Φλώρος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης - Περὶ ἡδονῆς

Η ΦΕΥΓΩΝ ΦΕΥΓΕ, Η ΕΜΠΑΙΖΩΝ ΕΜΠΑΙΖΕ 

ΤΟΝ ΜΑΤΑΙΟΝ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΚΟΣΜΟΝ…

Δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρότεροι μαγνῆτες καὶ θελκτικότεροι ἐξουσιαστὲς καὶ ποθεινότερες ἁλυσίδες γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων. Πόσο ἀρεστὲς καὶ πόσο βλαβερὲς εἶναι! Καὶ ὁ καλύτερος ρήτορας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρουσιάσει ποτὲ τὴν κακία τους καὶ τὴν βλάβη ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή. Ἂν ὁ διάβολός μας ἔδινε τὸ φαρμάκι του μὲ κάποιο πικρὸ βότανο, δὲν θὰ τὸ πίναμε. Ἐπειδὴ ὅμως μας τὸ δίνει μὲ τὸ μέλι τῶν ἡδονῶν, τὸ παίρνουμε εὐχάριστα.

Ἀπὸ τὶς ἡδονές, οἱ σαρκικὲς – δηλαδὴ ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ πάθη – τυφλώνουν τὴν καρδιὰ καὶ κολλᾶνε τὴν καρδιά μας στὰ παρόντα πράγματα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια της σωτηρίας μας. 

Καὶ ἀληθεύει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας ἅγιος, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στὸν παράδεισο, ἐξαιτίας τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων...

Ἄλλες μορφὲς ἡδονῶν εἶναι ὁ πολὺς ὕπνος, τὰ καλὰ φαγητά, τὰ ὡραῖα φορέματα, τὰ μαλακὰ στρώματα καὶ γενικὰ ὅλες οἱ ἱκανοποιήσεις τῶν αἰσθήσεων.

Οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡδονῶν, ἀφοῦ χορτάσουν τὸν ὕπνο καὶ τὴν ἀνάπαυση, τρέχουν στὰ συμπόσια καὶ στὰ ξεφαντώματα, στὰ τραγούδια τὰ ἄσεμνα, στὶς κακὲς συναναστροφές, στὶς κωμῳδίες καὶ στὰ πανηγύρια. Γενικά, δὲν ἀφήνουν ποτὲ νὰ τοὺς ξεφύγει καμία εὐκαιρία ἀπολαύσεως. Κι ἐνῷ ἡ ζωὴ τοὺς εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσωτίες καὶ ματαιότητες, αὐτὴ τὴν θεωροῦν καλὴ καὶ ἀθῴα.

Ἂν μάλιστα κατακρίνει τὴν πολιτεία τους, τὸν κατηγοροῦν σὰν ἄξεστο καὶ χωριάτη, καὶ λένε πὼς θέλει νὰ μεταβάλλει τὶς πόλεις σὲ ἐρήμους καὶ τοὺς κοσμικοὺς σὲ καλόγερους. Αὐτὰ ὅμως τὰ λένε γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν. «Μετὰ γὰρ κιθάρας καὶ ψαλτηρίου καὶ τυμπάνων καὶ αὐλῶν τὸν οἶνον πίνουσι, τὰ δὲ ἔργα Κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι», κατὰ τὸν προφήτη (Ἡσ.5:12). Τὸ μόνο ποὺ γνωρίζουν καλά, εἶναι νὰ ξοδεύουν τὸν καιρό τους σὲ ξεφαντώματα. Ἀπὸ τὸ κρεβάτι πηγαίνουν στὸ τραπέζι, ἀπὸ τὸ τραπέζι στὶς παρέες, ἀπὸ τὶς παρέες στὰ σεργιάνια, καὶ γίνεται ἡ ζωή τους σὰν μία ἁλυσίδα, ὅπου ἡ μία ἀπόλαυση εἶναι δεμένη μὲ τὴν ἄλλη, ὅπως οἱ κρίκοι μεταξύ τους.

Τὸ πανάγιο Πνεῦμα δὲν μᾶς λέει ὅτι ὅποιος κυνηγάει τὶς κοσμικὲς ἡδονὲς γκρεμίζεται ἀμέσως στὸν Ἅδη. Ἀλλὰ τί λέει μὲ τὸ στόμα τοῦ Δαβίδ; Ὅτι κατεβαίνει στὸν ᾅδη, πλησιάζει δηλαδὴ σιγά-σιγά: «πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου» (Ψαλμ.113:25). Γιατί ἡ μαλθακὴ καὶ ἡδονικὴ ζωὴ ποὺ ζεῖ, τὸν προετοιμάζει ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ γιὰ τὴν ἀπώλεια.

Οἱ τρυφὲς καὶ οἱ ἡδονὲς φθείρουν καὶ ἀδυνατίζουν καὶ τοὺς πιὸ δυνατούς. 

Γι’ αὐτὸ μερικοὶ καταντοῦν σὲ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ καὶ ὁ ἴσκιος ἀκόμα τῶν πειρασμῶν εἶναι ἀρκετὸς γιὰ νὰ τοὺς ρίξει. Κι ἀφοῦ, ἐξομολογηθοῦν, μὲ τὸν πρῶτο πειρασμὸ ξεχνοῦν τὴν καλή τους ἀπόφαση νὰ μὴν ξαναμαρτήσουν, καὶ πέφτουν ἀμέσως πάλι στὴν ἁμαρτία.

Λοιπόν, μὲ τὸ νὰ λὲς ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτίες ὁ πολὺς ὕπνος καὶ τὰ φαγοπότια καὶ οἱ διασκεδάσεις καὶ τὰ ξεφαντώματα, προσπαθεῖς ἁπλὰ νὰ δικαιολογηθεῖς. 

Γιατί μπορεῖ αὐτὰ καθεαυτὰ νὰ μὴν εἶναι ἁμαρτίες, ἀλλὰ προετοιμάζουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ σ’ ἐμποδίζουν νὰ γευθεῖς τὰ πνευματικὰ ἀγαθά του Θεοῦ. Καὶ θὰ πάθεις κάτι ἀνάλογο, μ’ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθε ὁ Σολομῶν: Νομίζοντας πὼς μποροῦσε ν’ ἀπολαμβάνει χωρὶς κίνδυνο τὶς ἡδονές, κατάντησε στὴν εἰδωλολατρία. Καὶ μ’ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθαν οἱ Σοδομῖτες: Γιὰ νὰ τρῶνε καὶ νὰ πίνουν μὲ τρυφὲς καὶ ξεφαντώματα, ἔφτασαν νὰ πέσουν σὲ παρὰ φύση πάθη καὶ ἀσέλγειες. Πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ Τερτυλλιανός, ὅτι οἱ χριστιανοὶ πρέπει ν’ ἀποφεύγουν τὶς τρυφές, γιατί αὐτὲς ἀδυνατίζουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετή τους.

Ἡ χαυνότητα καὶ ἡ ἀδυναμία, ποὺ προξενοῦνται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς ἡδονές, δὲν ταιριάζουν στὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι νὰ μοιάσουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος, ὁ Θεός μας «προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ» (Ρώμ. 8:29). Καὶ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ φτάσει στὴν δόξα, πέρασε στὴν ἐπίγεια ζωὴ Τοῦ μέσα στὴν φτώχεια, τὴ θλίψη καὶ τὴν καταφρόνηση. Οἱ τρυφηλοὶ ἄνθρωποι ὅμως φοβοῦνται τὴ σκληραγωγία καὶ τὴν μετάνοια. Μήπως βρῆκαν ἄλλο Εὐαγγέλιο ἢ μήπως κατέβηκε γι’ αὐτοὺς κανένας ἄλλος Χριστός, ποὺ νὰ τοὺς ὑπόσχεται ἀνέσεις, ὡραία ἐνδύματα, ἀπολαύσεις, διασκεδάσεις καὶ δόξες; Ξεχνοῦν ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἠμᾶς εἰσελθεὶν εἰς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14:22), καὶ ὅτι «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. 7:14)

Ἄκου καὶ τοῦτο τὸ ὠφέλιμο: Κάποτε ἕνας εὐγενὴς καὶ πλούσιος ἄρχοντας, παραδομένος στὶς ἡδονές, ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὴν ἀρετὴ ἑνὸς πνευματικοῦ ἀνθρώπου, καὶ πῆγε νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Ὁ πνευματικὸς ἐκεῖνος ἄνδρας τοῦ εἶπε τοῦτα μόνο: 'Ὁ Χριστὸς ἦταν φτωχός, ἐνῷ ἐσὺ πλούσιος. Ὁ Χριστὸς ἦταν νηστικὸς , ἐνῷ ἐσὺ χορτασμένος. 

Ὁ Χριστὸς ἦταν σχεδὸν γυμνός, ἐνῷ ἐσὺ καλὰ ντυμένος. Ὁ Χριστὸς ὑπέμεινε θλίψεις καὶ πάθη, ἐνῷ ἐσὺ ἀπολαμβάνεις τρυφές, ἀναπαύσεις καὶ μαλακὰ στρώματα'. Ὅταν τ’ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἄρχοντας, ἦρθε σὲ κατάνυξη, μετανόησε, ζήτησε μὲ δάκρυα συγνώμη ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ἔκανε, καὶ ἀποφάσισε νὰ ζήσει πιὰ μὲ μετάνοια.

Κατάλαβε καλά, πὼς ὅποιος ἔχει ἀνάπαυση σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν θὰ γευθεῖ τὴν αἰώνια ἀνάπαυση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν μὴ ἐλπιζέτω λαβεῖν· ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐκ ἐστὶ τῶν ἀναπαυομένων ἐνθάδε, ἀλλ’ ἐκείνων ἐστὶ τῶν ἐν θλίψει πολλῇ καὶ στεναχωρίᾳ διαγόντων τὸν βίο τοῦτον»(λόγ. περὶ παρθενίας). Πρόσεξε λοιπὸν μὴν ἀκούσεις τότε τὸ φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου» (Λουκ. 16:25).

Τέλος πάντων, μάθε πὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν κερδίζεται μὲ τὴν ἀργία καὶ τὴν ἄνεση, ἀλλὰ μὲ τὸν κόπο καὶ τὴν βία, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιαστὲς ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11:12).

http://alopsis.gr/alopsis/hdonh.htm

Τὸ μεγάλο δίλημμα τῆς Πίστεως: Ἢ ἀκολουθοῦμε τὴν Μία Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἢ τὶς ἐντολὲς/ἀπαιτήσεις τοῦ κόσμου

Ἡ Ἁγία Γραφὴ σεβόμενη τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μᾶς θέτει ἕνα μεγάλο δίλημμα: 

Ἢ ἀκολουθοῦμε τὴν Μία Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, δηλ. τὸν Χριστὸ καὶ τὶς ἐντολές Του, ἢ τὶς ἐντολὲς/ἀπαιτήσεις τοῦ κόσμου (τὴν ἐξουσία, τὸν πλοῦτο, τὴν δόξα, τὴν ἀπόλαυση, τὸν συμβιβασμό) καὶ τοῦ ἄρχοντά του Σατανᾶ. 

Καὶ τὰ δύο δὲν γίνεται: «εἰ οὖν ἐν τῷ ἀδίκῳ μαμωνᾷ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ἀληθινὸν τίς ὑμῖν πιστεύσει; καὶ εἰ ἐν τῷ ἀλλοτρίῳ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ὑμέτερον τίς ὑμῖν δώσει; 

Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Λουκ. 16, 11-13).

Ἡ ἀπόφαση σὲ αὐτὸ τὸ δίλημμα ἐκφράζεται στὴν πράξη μὲ τὸ ἂν θὰ φυλάξουμε τὶς παρακαταθῆκες τοῦ Κυρίου, τοὐτέστιν ἂν θὰ μείνουμε πιστοὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἢ ἂν θὰ ὑπακούσουμε στὶς ἐντολὲς τῶν ἀνθρώπων, τοὐτέστιν ἂν θὰ γίνουμε πλανεμένοι, ἀνήθικοι, ἀσεβεῖς, αἱρετικοὶ ἢ καὶ ἄθεοι. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸ ὑπενθυμίζει ξεκάθαρα, συμβουλεύοντας τὸν Τιμόθεο: «Ὦ Τιμόθεε, τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου φύλαξε τὴν ἀκεραίαν καὶ ἀνόθευτον καὶ ἀπόφευγε τὰς ἀνιέρους ματαιολογίας καὶ ἀντιλογίας τῆς πλάνης, ἡ ὁποία φέρει τὸ πλαστὸν καὶ ψεύτικον ὄνομα τῆς γνώσεως. Αὐτὴν δὲ τὴν ψεύτικην γνῶσιν ἔχοντες μερικοὶ ὡς ἐπάγγελμά τους καὶ ἔργον τους ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἐπλανήθησαν» (Α΄ Τιμ. 6, 20-21). 

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἡ ἱερὰ Παρακαταθήκη, δὲν εἶναι κάποιο ξηρὸ καὶ ἐπιφανειακὸ γράμμα, τὸ ὁποῖο διαφυλάσσεται καταγράφοντάς το σὲ ἕνα βιβλίο, τὴν Ἁγία Γραφή γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ ἑρμηνεύοντάς το κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἀντιθέτως εἶναι ἡ μοναδικὴ σωτήριος Ἀλήθεια, ἡ ὁποία παρουσίάζεται διαρκῶς ζωντανὴ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μέσα στὴν Μία Ἐκκλησία, «τὸν στῦλον καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. 3, 15) μέσῳ τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἡ Παρακαταθήκη αὐτὴ παραδόθηκε στοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ μπορεῖ νὰ τὴν παραλάβει μόνο αυτὸς ποὺ βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ αὐτοὺς καὶ τὴν διδασκαλία τους. Ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος γράφει: «Ἀντιθέτως, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν κοινωνία (σσ. μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες), εἶναι ἄνθρωποι ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὶ καὶ δὲν κατέχουν τὴν Ἀλήθεια» (Βασικὴ Δογματικὴ Θεολογία, σελ. 189).

Αὐτοί, τοὺς ὁποίους ἀναφέρει ὁ π. Ἀντώνιος, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ διάλεξαν νὰ ἀκολουθοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ κόσμου, τὶς ἐντολὲς τῶν ἀνθρώπων ἀντὶ γιὰ τὸν Χριστό. 

Ὁ Χριστὸς τοὺς καταδικάζει ξεκάθαρα: «Ἀνώφελα δὲ μὲ σέβονται, διότι ἀφήνουν τὴν δικήν μου ἀλήθειαν καὶ διδάσκουν ἐντολὰς καὶ διδασκαλίας ἀνθρώπων» 

(Ματθ. 15, 9). 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑπέκυψαν στοὺς τρεῖς πειρασμοὺς τοῦ Σατανᾶ καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἐλέγχει προσπαθοῦν, οἱ παράφρονες, νὰ τὴν διαστρεβλώσουν ἀνάλογα μὲ τὰ δικά τους συμφέροντα. 

Εἶναι οἱ Οἰκουμενιστὲς οἱ ὁποῖοι ὑποταγμένοι στὰ πάθη τους καὶ στίς ἐπιθυμίες τους ἀκολούθησαν ἐντολὲς ἀνθρώπων-ψευδεπισκόπων,, τοῦ Βαρθολομαίου, τοῦ Ζηζιούλα, τοῦ Ἰγνατίου Βόλου, τοῦ Χρυσοστόμου Μεσσηνίας, τοῦ Στυλιανοῦ Αὐστραλίας, τοῦ Αὐγουστίνου Γερμανίας κλπ. καὶ κατήντησαν ἀπὸ ὀρθόδοξοι ἀντορθόδοξα χαλκεῖα κακοδοξίας, πλάνης, διαστρέβλωσης, διωγμῶν, ἐκδικήσεως καὶ πονηρίας. 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀνακήρυξαν τοὺς Ἁγίους «θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως», ἀπέρριψαν τὴν διδασκαλία τους ὡς παρωχημένη καὶ μὴ διαχρονική, ἔκοψαν τὴν κοινωνία μαζί τους καί, κατὰ τὸν π. Ἀντώνιο, ἔχασαν τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ προκρούστεια καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν παρερμηνεύουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτονομήθηκαν ἀπὸ τὴν συνέχιση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τὴν διαφύλαξη τῶν Ἱερῶν Κανόνων. 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ντράπηκαν νὰ θεωροῦνται «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι» καὶ χρησιμοποιώντας τὴν αἴγλη τῶν πτυχίων τους καὶ τῆς κοσμικῆς τους ἀναγνώρισης ἐπέλεξαν «τὰς ἀνιέρους ματαιολογίας καὶ ἀντιλογίας τῆς πλάνης, ἡ ὁποία φέρει τὸ πλαστὸν καὶ ψεύτικον ὄνομα τῆς γνώσεως». 

Εἶναι αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους γράφει ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας στὴν ἐπιστολή του (Ἰουδ. 1, 4-19): «διότι μὲ τρόπον δόλιον καὶ ἀπατηλὸν εἰσεχώρησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μερικοὶ ἄνθρωποι, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ Γραφὴ πρὸ πολλοῦ χρόνου εἶχε προφυτεύσει καὶ ὁρίσει, ὅτι θὰ ἔπαιρναν ἐπάνω τους αὐτὴν τὴν φοβερὰ καταδίκην. Ἀσεβεῖς αὐτοί, νοθεύουν καὶ διαστρέφουν τὴν δωρεὰν καὶ τὴν ἀλήθειαν, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ζητοῦντες μὲ σοφιστικὰ καὶ πονηρὰ ἐπιχειρήματα νὰ δικαιολογήσουν τὴν φαυλότητα καὶ ἀνηθικότητα αὐτῶν καὶ ἀρνούμενοι τὸν ἕνα καὶ μόνον Δεσπότην καὶ Κύριόν μας, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν... Ἐνθυμηθῆτε,... πῶς κατὰ τοὺς τελευταίους καιρούς, ποὺ θὰ προηγηθοῦν ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑπάρξουν ἄνθρωποι εἴρωνες καὶ χλευασταῖ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ θελήματός του, ποὺ θὰ ζοῦν καὶ θὰ συμπεριφέρονται σύμφωνα μὲ τὰς φαύλας ἐπιθυμίας των, διὰ νὰ διαπράττουν ἔτσι ἀσεβείας. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ δημιουργοῦν διαιρέσεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἄνθρωποι ζωώδεις ποὺ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ κατώτερα ἔνστικτα καὶ οἱ ὁποῖοι οὔτε Πνεῦμα Θεοῦ ἔχουν οὔτε καὶ τὸ δικόν των πνεῦμα ἔχουν καλλιεργημένον καὶ προικισμένον μὲ τὴν θείαν χάριν.»

Αὐτοὶ διάλεξαν στὸ μεγάλο δίλημμα τῆς Πίστεως ποιόν δρόμο θὰ ἀκολουθήσουν. Ἐναπόκειται πιὰ σ’ ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ποιά ἐπιλογή θά κάνουμε. Θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν Μία Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, δηλ. τὸν Χριστὸ ὑπακούοντας στὶς ἐντολές Του καὶ στοὺς ἀληθινοὺς Ποιμένες Του (προσπαθώντας ὅσο μποροῦμε παρὰ τὶς σίγουρες ἀδυναμίες μας καὶ ἐλπίζοντας στὸ ἔλεός Του) ἢ τὶς ἐντολὲς τοῦ «κόσμου» τῶν Οἰκουμενιστῶν;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Όταν οι Επίσκοποι προσεύχονταν: Καλύτερα να πεθάνω, παρά να λειτουργήσω με τον κάθε ..."Βαρθολομαίο"!!!

30 Αυγούστου: Αγίου Αλεξάνδρου

Ἡ ἱστορία τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου Ἀλεξάνδρου ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τῆς πονηρᾶς συνοδείας του καὶ ὅσων κοινωνοῦν μαζί του, ὡς τάχα ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουν, παραβλέποντας τὴν Ἱερή μας Παράδοση, ποὺ διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ κάθε αἱρετικό!

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, «ζήλῳ πυρπολούμενος τῷ θείῳ ὡς ἄλλος Ἠλίας νοητῶς, κατέσφαξε διὰ τῆς προσευχῆς ἀοράτως τὸν βλάσφημον Ἄρειον» (γιὰ ὅποιον δὲν γνωρίζει τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ τὸ πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ παραθέτουμε στὴ συνέχεια).

• Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος πυρπολούμενος ζήλῳ κακοδόξῳ ἐναγκαλίζεται, τιμᾶ καὶ “συλλειτουργεῖ” μὲ τοὺς συγχρόνους Ἀρείους καὶ προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπες!

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, παρὰ τὴν πίεση πολιτικῶν προσώπων καὶ Ἐπισκόπων, καὶ παρὰ τὴν γραπτὴ ὁμολογία τοῦ Ἀρείου ὅτι πιστεύει Ὀρθόδοξα(!) ἀρνήθηκε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Ἀρείου στὸ ναό, παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει ἀπ’ αὐτὴν τὴν ζωή, παρὰ νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν αἱρετικό. 

• Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν Ὀρθοδόξων καὶ παρὰ τὶς γραπτὲς “ὁμολογίες” τῶν Παπῶν ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ πιστεύουν κακόδοξα, εἰσάγει στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ τοὺς αἱρετικούς, ἐμπαίζοντας τὸν Θεό, καὶ μὴ φοβούμενος μήπως ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιφυλάσσει τὴν τύχη τοῦ Ἀρείου!

• Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, τέλος, καὶ ὅλοι ὅσοι κοινωνοῦν μαζί του, συγκρότησε καὶ διεξήγαγε "Πανορθόδοξη καὶ Ἁγία Σύνοδο" καὶ τὶς ἐπιβάλλει διὰ τῆς βίας ἐπισήμως (διώκοντας ταυτόχρονα τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀντιδροῦν). Οἱ ἀποφάσεις τῆς ληστρικῆς αὐτῆς Συνόδου, διαστρέφουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅπως τὴν διέστρεφαν καὶ οἱ κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου.

Παραθέτουμε μερικὰ ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου, καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου.

[Ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ Ποιμένες -γνῶστες αὐτοῦ τοῦ γεγονότος- ἀντὶ νὰ μιμηθοῦν τὸν ἅγιο Ἀλέξανδρο, κοινωνοῦν μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτόν!].

Ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου

Ζήλῳ πυρπολούμενος τῷ θείῳ ὡς ἄλλος Ἠλίας νοητῶς,κατέσφαξας τὸν βέβηλον καὶ βλάσφημον ζῶντα Ἄρειον ὥσπερ κἀκεῖνος τε ποτέ, τοὺς τῆς αἰσχύνης εἰργάσατο.

Θάμβος ἦν θεάσασθαι σὲ τὸν σοφόν, ὑπὸ θυσιαστήριον κείμενον καὶ ἀοράτως κατασφάττονταδεινῶς, τῇ πρὸς Θεὸν ἐντεύξει σου,Ἄρειον ἀλλόφρονα ἔνδοξε.

Μανέντος διήλεγξας, σοφίσματα τὰ δόλια Ἀρείου Συνόδῳ ἐν τῇ πρώτῃ, μὴ καθυπήξας ταῖς τοῦ κρατοῦντος ὁρμαῖς,προστάττοντος αὐτῷ συλλειτουργεῖν. Ὅθεν τῇ ἐντεύξει σουἀόρατος κατέσφαξας.

Ξένα, θεόφρων θαυμάσια, τὰ σὰ ἃ θείῳ κράτει ἀπέδειξας,κατὰ τοῦ δυσσεβοῦς, ὅθεν ἐν χώρω ἀπέκτεινας,δυσωδεστάτῳ αὐτὸν τροπωσάμενος.

Τὸν δυσσεβῆ προσευχῇ τῇ παναλκεῖ σου, Ἄρειον κτείνας Ἀλέξανδρε θεόφρον, ἐν τοῖς βεβήλοις τόποις, ὑβρίσαντα ἠμύνω, βροχίσας ὡς Ἰούδαν.

Ο ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος, ο αιρετικός Άρειος 

και οι σύγχρονοι Οικουμενιστές

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011 στο κυριακάτικο κήρυγμά του στον ιερό ναό Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης αναφέρθηκε στον εορτάζοντα άγιο Παύλο τον Ομολογητή προχωρώντας σε συγκρίσεις με τη σημερινή εκκλησιαστική κατάσταση. Αναφερόμενος στο βίο του αγίου ο π. Θεόδωρος μίλησε για τον διδάσκαλο του αγίου Παύλου Αρχιεπίσκοπο Αλέξανδρο και τη στάση του απέναντι στον Άρειο, τονίζοντας μεταξύ άλλων:

«Όταν επίεσε ο Κωντσάντιος, ο Αρειανός αυτοκράτωρ τον Πατριάρχη Αλέξανδρο να δεχθεί σε συμπροσευχή τον Άρειο δηλ. να δεχθεί να πάει μέσα στο ναό την Κυριακή ο Άρειος και να λειτουργήσει μαζί με τον Πατριάρχη, ο αιρετικός μαζί με τον Ορθόδοξο, τι έκανε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος; Αυτό που κάνουν σήμερα οι δικοί μας οι Πατριάρχες και συμπροσεύχονται και συνυπάρχουν μαζί με τους Παπικούς, μαζί με τους Προτεστάντες, μαζί με τους Μονοφυσίτας, ακόμη και μαζί με τους ετεροθρήσκους, μαζί με τους Βουδιστάς και τους Μουσουλμάνους, μαζί με το φύραμα όλων αυτών των πλανών των διαμονικών;... 

Αυτές τις ημέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμπροσευχήθηκε στην Ασίζη όχι μόνο μαζί με τον Πάπα και τους Προτεστάντες και τον Αγγλικανό «Αρχιεπίσκοπο», αλλά μαζί και με Βουδιστάς, με Μουσουλμάνους, με ειδωλολάτρας. Προσεύχονται, συμπροσεύχονται και συλλειτουργούν. Ξεχάσαμε ότι υποδέχτηκαν τον Πάπα στην Κωνσταντινούπολη θυμιάζοντάς τον και λέγοντας «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»; Και τον τιμήσαμε. Και τον τίμησαν και φοιτητές της Θεολογικής Σχολής δίνοντάς του τιμητικό μετάλλιο.

Έπρεπε να κάνει και ο Πατριάρχης Αλέξανδρος το ίδιο; Να δεχθεί τον Άρειο μέσα στο ναό και να συμπροσευχηθεί και να συλλειτουργήσει; Όχι. Τι έκαμε; Δεν μπορώ, λέει. Το απαγορεύουν οι Κανόνες. «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρείσθω». Όποιος επίσκοπος ή παπάς ή διάκος προσευχηθεί με αιρετικούς, πολύ περισσότερο με αλλοθρήσκους, να καθαιρείται. Γι΄ αυτό και ο Πατριάρχης Αλέξανδρος είπε, δεν μπορώ το απαγορεύουν οι Κανόνες. Αλλά οι πολιτικοί έχουν δύναμη, όπως και σήμερα. Και εξαναγκάζουν και Αρχιεπισκόπους να ακολουθούν το δικό τους το δρόμο, και σήμερα στην Ελλάδα. Πολλές φορές και οι δικοί μας κάνουν αυτά που θέλει η κυβέρνησις.

Προσευχήθηκε λοιπόν ο Πατριάρχης Αλέξανδρος την προηγουμένη ημέρα και παρακάλεσε στο Θεό να μην επιτρέψει να συμπροσευχηθεί μαζί με τον Άρειο. Και ο Θεός τον γλίτωσε με θαύμα. Την άλλη μέρα πηγαίνοντας ο Άρειος στο ναό, κατά οικτρό τρόπο, μέσα σε δημόσιο αποχωρητήριο πέθανε. Και γλίτωσε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος αυτή την παράβαση των Κανόνων, τη συμπροσευχή με τον αιρετικό Άρειο.

Φαντασθείτε σήμερα τους σημερινούς Πατριάρχας και Αρχιεπισκόπους. Όχι απλώς δεν σκέφτονται να μην συμπροσευχηθούν ή πώς να αποφύγουν τους αιρετικούς αλλά με χαρά πηγαίνουν μαζί τους και κάνουν συμπόσια και φιέστες».

Κλείνοντας δε το κήρυγμά του ο π. Θεόδωρος κάλεσε τους πιστούς να αποκτήσουν το ζήλο των αγίων Πατέρων που καταδίκασαν τις μεγάλες αιρέσεις του Αρειανισμού, του Μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του Πορτασταντισμού ώστε να καταδικάσουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού. Διερωτήθηκε μάλιστα: «Που είναι οι Αρχιερείς σαν τον Αλέξανδρο που θα παρακαλέσουν το Θεό να μην επιτρέψει να προσευχόμαστε με αποστάτες από την Πίστη;»

Πηγή: «fdathanasiou»

Ἡ ἀρειανική αἵρεση καί ἡ ἀντιπαράθεσή του μέ τόν Ἄρειο

Ἡ ἀρειανική αἵρεση, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί παρ' ὅλες τίς προσπάθειες γιά τή διάδοση τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, δέν εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί ἔμελε νά ταλαιπωρήσει τήν Ἐκκλησία γιά πολύ καιρό ἀκόμη. Ἡ ὁμάδα τῶν ἐπισκοπῶν, πού ὑπεστήριξαν τόν Ἄρειο στή Σύνοδο, παρ' ὅλο πού προσυπέγραψαν τίς ἀποφάσεις της, δέν ἡσύχασαν πότε. Ἡ ὁμάδα αὐτή εἶχε ἐν τῷ μεταξύ διευρυνθεῖ, ἡγέτης της ἦταν ὁ φιλόδοξος Εὐσέβιος Νικομηδείας, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλη ἐπιρροή στόν αὐτοκράτορα. Ἀκόμη πολλοί κρατικοί λειτουργοί καθώς καί πρόσωπα ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον τοῦ αὐτοκράτορα εἶχαν προσχωρήσει στήν αἵρεση, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Βασιλίνα, μητέρα τοῦ τελευταίου εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.

Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη.

Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀνα­ζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη. Ὁ Ἄρειος,χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλά­ξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιάὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ»,θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του.

Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ' αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ' ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν' ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. 

Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία«τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν». Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο.

Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο βέβαια δέν τόν ἀπασχολοῦσε τόσο ἡ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως, ὅσο ἡ ἀνάγκη νά τηρηθεῖ ἀπαρασάλευτη ἡ πίστη πού διακήρυξε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας. Βλέποντας λοιπόν ὅτι στή φάση αὐτή τοῦ ἀγώνα ἡ θεολογική συζήτηση καί ἡ ἀπροκάλυπτη ἔρευνα τῆς ἀλήθειας δέν εἶχαν καμία δύναμη, ἄφησε κατά μέρος τήν προσπάθεια νά πείσει τούς αἱρετικούς γιά τό λάθος τους καί κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό. Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέ­ρα παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομι­σθεῖ ὡς εὐσέβεια. Στήν ἀγωνία του ὁ ἅγιος εἶχε συμπαραστάτη τόν πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐνημέρωσε γιά τά συμβάντα στήν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρείου

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγονταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο, γκρέμισε τά δημόσια ἀποχ

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος ὅπως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.

Ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, μετά τίς προσευχές τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, θυμᾶται πενήντα χρόνια ἀργότερα καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τό 381, ὅταν ἦταν καί αὐτός πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐποχή ταραγμένη πάλι ἀπό τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων καί προετοίμαζε τήν Ἐκκλησία γιά τή Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀπευθύνεται στό λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς λέγει ὅτι «ἔχουν παράδοση ὀρθοδοξίας ἀκολουθώντας ὡς μαθητές τόν πρῶτο ἐπίσκοπο τῆς Νέας Πόλεώς τους, τόν Ἀλέξανδρο (τόν πολύ τόν ξακουστό), μεγάλο ὑπέρμαχο καί κήρυκα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος μέ λόγους καί μέ ἔργα ἐξαφάνισε τήν ἀσέβεια ἀπό τήν Ἐκκλησία» καί τούς θυμίζει τή δύναμη τῆς προσευχῆς του, πού κατά τά ἀποστολικά πρότυπα «κατέλυσε τόν ἀρχηγό τῆς ἀσέβει­ας σέ χῶρο ἀντάξιο τοῦ βορβόρου πού ἔρρεε ἀπό τό στόμα του καί ἔτσι ἡ ὕβρις ἀντιστάθηκε στήν ὕβρι καί ὁ δίκαιος θάνατος (τοῦ Ἀρείου) στηλίτευσε τόν ἄδικο θάνατο πολλῶν ψυχῶν», πού παρασύρονταν ἀπό τίς αἱρετικές διδασκαλίες του.

Ἡ κοίμηση τοῦ Ἁγίου

Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ἀπεβίωσε ἐν εἰρήνῃ τό 337 (ἕνα ἔτος μετά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο) σέ ἡλικία 98 ἐτῶν, ἐνῶ εἶχε συμπληρώσει εἰκοσιτρία χρόνια στή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε ὑποδείξει ὡς καταλληλότερους νά τόν δια­δεχθοῦν δύο ἀπό τούς συνεργάτες του, τόν Παῦλο, πρεσβύτερο τώρα, νέο μέν στήν ἡλικία ἀλλά σοφό καί ἐνάρετο στό βίο, καί τόν Μακεδόνιο, διάκονο, προβεβηκότα στήν ἡλικία. Δυστυχῶς ἡ ἐκλογή τοῦ διαδόχου του προεκάλεσε νέες ταραχές στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι οἱ ὀρθόδοξοι μέν προτιμοῦσαν τόν Παῦλο, οἱ ἀρειανοί δέ τόν Μακεδόνιο.

Ἡ εἰρήνη στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται καί ἀπό τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως καί ἀπό τήν εἰρήνη στίς καρδιές τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος αὐτό προσέφερε στήν Ἐκκλησία καί γι' αὐτό τιμᾶται.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Πνευματικές Νουθεσίες

«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. Ε΄.4)

Ἀποτυχίες

Τά θεάρεστα σχέδιά σου ναυάγησαν γιά λόγους ἐντελῶς ἀνεξάρτητους ἀπό τή θέλησή σου. Στίς δύσκολες μέρες πού σέ περιμένουν τώρα, μήν ξεχάσεις ποτέ τοῦτο:

Ὁ Θεός γνωρίζει πολύ καλά πόσο σταθερή ἦταν ἡ ἀπόφασή σου καί πόσο σφοδρός ὁ ζῆλος σου. Καί ἀσφαλῶς θ᾿ ἀξιολογήσει τήν προαίρεσή σου ὅπως ἀκριβῶς θ᾿ ἀξιολογοῦσε ἕνα ἐκπληρωμένο γεγονός.

Ἔτσι θά συμβεῖ, ἄν βέβαια τό ταπεινό σου φρόνημα παραμείνει ἀκέραιο, καί δέν μαραθεῖ μέσα στήν ἀνεμοθύελλα τῆς ἀναποδιᾶς πού σέ βρῆκε. Ἄν καλλιεργήσεις μέσα σου προσεκτικά ταπεινό φρόνημα, αὐτό καί μόνο θά σέ γεμίσει παρηγοριά καί εἰρήνη.

Καί πρόσεξε μήν τυχόν κυριευθεῖς ἀπό ὀλιγοπιστία.

Νά θυμᾶσαι πώς ἀκόμα κι αὐτοί οἱ μεγάλοι διάκονοι τοῦ Θεοῦ, οἱ προφῆτες, δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτα γιά κείνους πού δέν εἶχαν πίστη. Τί λέω; Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, «ἐλθών εἰς τήν πατρίδα Αὐτοῦ», δέν ἔγινε δεκτός ἀπό τούς συμπατριῶτες του Ναζαρηνούς, πού ἀπίστησαν «καί ἐσκανδαλίζοντο ἐν Αὐτῷ». Γι᾿ αὐτό «καί οὐκ ἐποίησεν ἐκεῖ δυνάμεις πολλάς διά τήν ἀπιστίαν αὐτῶν» (Ματθ. 13, 34-58).

Θλίψεις

«Σ᾿ εὐχαριστῶ πού μοῦ ἀποκάλυψες τή θλίψη τῆς πληγωμένης καρδιᾶς σου. Ἕνα δυνατό, ἀκτινοβόλο φῶς μέ τυλίγει, κάθε φορά πού μοιράζομαι μέ ἄλλους τή λύπη τους...

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Χριστός μᾶς λέει: «Καταδέχθηκα τό σταυρό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅποιον διαλέγω καί θέλω νά τραβήξω κοντά Μου, σ᾿ ἐκεῖνον πρῶτα-πρῶτα στέλνω θλίψεις, καί μάλιστα τή μιά πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἐκείνου τήν καρδιά τρυπάω πρῶτα μέ βέλη βουτηγμένα στό πικρό δηλητήριο τοῦ πόνου. Αὐτό τό κάνω. Καί τό κάνω γιά νά πεθάνει. Νά πεθάνει γιά τόν κόσμο, νά νεκρωθεῖ ἀπέναντι στήν ἀκαταμάχητη γοητεία, τή γλυκειά ἕλξη πού ἀσκοῦν οἱ ἐφήμερες ἀπολαύσεις καί ἡ κοσμική δύναμη.

Ἡ μάστιγα τῶν θλίψεων εἶναι ἡ σημαία τῆς ἀγάπης Μου. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο πλήγωσα τήν καρδιά τοῦ δούλου Μου Δαβίδ. Καί ὅταν ἡ θύελλα τῶν συμφορῶν τόν χώρισε ἀπό τόν κόσμο, τότε μόνο ὁ νοῦς του γέμισε μέ συνταρακτικούς σωτήριους λογισμούς. Μιά ἀπροσδόκητη, εὐλογημένη μεταστροφή συντελέσθηκε μέσα του, καί πλημμύρισε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του...»

Μέσα σέ μιά ὀρθόδοξη καρδιά, ἡ λύπη καί τό πένθος γιά τούς νεκρούς σύντομα διαλύεται καί ἐξατμίζεται κάτω ἀπό τό φῶς τῆς ἀληθινῆς σοφίας. Ἔτσι, ὕστερ᾿ ἀπό λίγο, τή θέση τοῦ πόνου παίρνει μιά καινούργια γνώση, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα. Αὐτή ἡ γνώση ὄχι μόνο ξεπλένει τήν ψυχή ἀπό κάθε ἴχνος λύπης, ἀλλά καί τή γεμίζει χαρά καί εὐφροσύνη.

Ἡ πίστη δίνει στό νοῦ φτερά καί τόν ἐλευθερώνει. Αὐτή ἡ ἐλευθερία ἐκδηλώνεται καί ἀποδεικνύεται μέ μιάν ἤρεμη σταθερότητα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, μιά σταθερότητα πού δέν διασαλεύεται ἀπ᾿ ὁποιεσδήποτε περιστάσεις, θετικές ἤ ἀρνητικές. Τό ὄργανο πού κόβει τίς ἁλυσίδες καί μᾶς ἐλευθερώνει, εἶναι ὁ ἐξαγνισμένος, ὁ «κεκαθαρμένος» νοῦς. Ὁ νοῦς, πού εἶναι σέ θέση νά διακρίνει καί νά ἐξιχνιάζει τό ἀληθινό, τό κρυφό, τίς μυστικές αἰτίες καί τούς σκοπούς κάθε γεγονότος καί κάθε συγκυρίας. Καί ἡ κάθαρση τοῦ νοῦ γίνεται κατορθωτή μέ τόν ἀδιάκοπο ἔλεγχο τῶν λογισμῶν, μέ τήν ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν, μέ τή μελέτη τῶν βιβλίων τῶν θεοφόρων Πατέρων καί μέ τήν ἐκκοπή τῶν σωματικῶν ἡδονῶν καί ἀπολαύσεων. Ὅλ᾿ αὐτά ὅμως δέν θά καταλήξουν σέ κάποιο θετικό ἀποτέλεσμα, ἄν δέν καλύπτονται πάντοτε ἀπό τό πέπλο τῆς ζωντανῆς καί ἀδιάλειπτης προσευχῆς, πού παρέχει τήν προστασία καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Οι Επίσκοποι γνωρίζουν για την προδοσία, αλλά ...σιωπούν!

Υπογραφές ορθοδόξων και αιρε-

τικών: Αποδεχόμαστε κοινό βάπτισμα

Το 2007 υπογράφθηκε στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας η αναγνώριση του Βαπτίσματος τωναιρετικών καθώς και η μοναδικότητα και μη επανάληψη του από 11 «Εκκλησίες», δηλαδή όλες οι «ορθόδοξες» Επισκοπές της Γερμανίας μαζί με τιςαιρετικές ομάδες που οι «ορθόδοξοι» Οικουμενιστές αποκαλούν Εκκλησίες!

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους αγνοούν τα γεγονότα και νομίζουν ή υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει αίρεση, όλα είναι γέννημα της φαντασίας μερικών «ζηλωτών» ή περιμένουν το κοινό ποτήριο για να αντιδράσουν (όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ) και αφιερωμένο στον «ορθόδοξο πατέρα» κ. Φραγκουλάκη που διαρρηγνύει τα ιμάτια του, ότι υπερασπίζεται –αυτός και οι συναγωνιστές του στην αίρεση– την Ορθοδοξία στο εξωτερικό.

Και μια ερώτηση: Θα τολμήσουν οι ως άνω να υποστηρίξουν ότι ηαναγνώριση του βαπτίσματος των αιρετικών, αποτελεί αναγνώριση μόνομε την ιστορική του σημασία; Ποιόν δουλεύουν οι Οικουμενιστές και οι πεμπτοφαλαγγίτες «αντι-οικουμενιστές»;

Παραθέτουμε μεταφρασμένο απόσπασμα από την «Αλληλοαναγνώριση του Βαπτίσματος» «ορθοδόξων» και «αιρετικών “εκκλησιών”.

Μαγδεμβούργο 2007

«Σαν ένα σημάδι της ενότητας όλων των Χριστιανών ενώνει το Βάπτισμα με το Θεμέλιο αυτής της ενότητας, τον Ιησού Χριστό. Παρά τις διαφορές μας στην κατανοήση του τί εστι Εκκλησία, υπάρχει μεταξύ μας μία θεμελιώδης κατανόηση περί του Βαπτίσματος.

Γι’ αυτόν τον λόγο αναγνωρίζουμε κάθε Βάπτιση, που τελείται με βάση την Εντολή του Χριστού στον όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είτε με τη σημαδιακή πράξη της κατάδυσης είτε μεράντισμα και χαιρόμαστε για κάθε άνθρωπο που βαπτίζεται. Αυτή η αλληλοαναγνώριση του Βαπτίσματος είναι έκφραση της βασισμένης στον Χριστό ενότητας (Εφ. 4, 4-6. Αυτό το αναγνωρισμένο Βάπτισμα είναι μοναδικό και δεν μπορεί να επαναληφθεί.

Ομολογούμε με το έγγραφο της Λίμα: Το ένα Βάπτισμα μας είναι «μία κλήση στις Εκκλησίες, να ξεπεράσουν τον χωρισμό τους και να κοινοποιήσουν ορατά την ενότητά τους» (Επιτροπή του Π.Σ.Ε. για την πίστη και το εκκλησιαστικό πολίτευμα, βάπτισμα, Ν. 6)»

Υπογράφουν:

Αιθιοποική-ορθόδοξη Εκκλησία της Γερμανίας

Αγγλικανική-επισκοπική Εκκλησία της Γερμανίας

Αρμένικη-Αποστολική Εκκλησία της Γερμανίας

Ευαγγελική-Παλαιομεταρρυθμισμένη Εκκλησία της Γερμανίας

Ευαγγελική-Αδελφότητα Χερρχουτερ της Γερμανίας

Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας

Ευαγγελική-Μεθοδική Εκκλησία της Γερμανίας

Παλαιοκαθολική Εκκλησία της Γερμανίας

Επιτροπή των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Γερμανίας (Πατριαρχεία Κων/πόλεως, Μόσχας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Αντιοχείας, Σερβίας, Γεωργίας, Εκκλησία της Ελλάδος.)

Ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Γερμανίας

Αυτόνομη ευαγγελική-Λουθηρανική Εκκλησία της Γερμανίας

Οι υπογραφές:

Στο επόμενο έγγραφο η «Εργασιακή Ομάδα Εκκλησιών της Γερμανίας»λυπάται για το γεγονός «ότι Κουάκεροι, αντβεντιστές, Μεννονίτες καιάλλες μη βαπτισματικές Εκκλησίες δεν συμμετείχαν στην αναγνώριση»αλλά ελπίζει ότι θα βρεθεί λύση στο μέλλον!

Στο καταστατικό της «Εργασιακής Ομάδας Εκκλησιών της Γερμανίας» διαβάζουμε επίσης τα ακόλουθα:

Από το καταστατικό της εργασιακής ομάδας χριστιανικών εκκλησιών Γερμανίας http://www.oekumene-ack.de/:

«Στην εργασιακή ομάδα χριστιανικών εκκλησιών της Γερμανίας συμμετέχουν οι εκκλησίες και οι εκκλησιαστικές κοινότητες, οι οποίες αναγνωρίζουν τον Χριστό με κριτήριο την Αγία Γραφή ως Θεό και σωτήρα και επιθυμούν μαζί, να εκπληρώσουν την αποστολή τους προς τιμήν του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κέντρο βάρους της εργασίας τους είναι η κοινή προσευχή (οικουμενική πνευματικότητα), η θεολογική ανάκλαση και ο θεολογικός συλλογισμός , η πρακτική της πίστης (η κινητοποίηση για την δικαιοσύνη, την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος), όπως και η επαφή με άλλες οικουμενικές οργανώσεις. » Το διοικητικό συμβούλιο αποτελούν ... ένας ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος,ένας ορθόδοξος Πρωτοπρεσβύτερος, (ο π. Κωνσταντίνος Μύρων, σύμβουλος του Πατριάρχη στο Κολυμπάρι), δύο ευαγγελιστές επίσκοποι (και για να μην χαλάσουμε το μήνυμα ισότητας) και μία ευαγγελική επίσκοπος (την οποία το ορθόδοξο μέλος σίγουρα λόγω καταστατικού αναγνωρίζει ως κληρικό). Στα μέλη αυτής της οργάνωσης ανήκουν ανάμεσα σε Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθόδοξους οι Κόπτες, οι Αρμένιοι, οι κάθε είδους Προτεστάντες, οι Αγγλικανοί, οι Παλαιορωμαιοκαθολικοί, και σαν επισκέπτες μέλη ο σύνδεσμος ελευθέρων προτεσταντικών εκκλησιών, οι Μεθοδιστές, οι Πεντηκοστιανοί, οι Αντβεντιστές, οι Κουακέροι κλπ.».

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Διώκτες και θεομάχοι Δεσποτάδες!

ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ!

Θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ ἐνεργητικοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους διώξεις κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἱερωμένων καὶ πιστῶν ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς κακοδοξίας. Ὅμως μὲ ἔκπληξη παρατηροῦμε ὅτι μεταξὺ τῶν πρώτων διωκτῶν Ἐπισκόπων, εἶναι Ἐπίσκοποι ποὺ ἐθεωροῦντο εὐσεβεῖς ἢ συντηρητικοί. Ἔτσι τὶς τελευταῖες ἡμέρες βλέπουμε,

α) τὸν μὲν «Σωτηρικὸ» μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶ νὰ διώκει τὸν μοναχὸ Νεκτάριο (ἐδῶ), ἐπειδὴ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὸν Δεσπότη, ποὺ ἀποδέχτηκε τὴν κακόδοξη καὶ ληστρικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου,

β) τὸν δὲ μητροπολίτη Ἠλείας Γερμανὸ νὰ ἐκφοβίζει δύο μοναχὲς μὲ ἀστυνομία καὶ σεκιουριτάδες καὶ τελικὰ νὰ τὶς ἐκδιώκει ἀπὸ τὸ σπίτι τους, τὴν Ἱ. Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, νὰ τὶς πετᾶ δηλαδὴ στὸ δρόμο, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν (ὅπως ὁ Δέσποτας), τὴν κακόδοξη Σύνοδο καὶ ἀποφάσισαν διωκόμενες, νὰ βαδίσουν τὴν ἁγιοπατερικὴ ὁδὸ τῆς ἀποτειχίσεως!

Μάλιστα χθὲς μᾶς ἐστάλη μὲ e-mail ἀπὸ τὸν ὑπεύθυνο τοῦΓραφείου Τύπου τῆς Μητροπόλεως Ἠλείας (ἐδῶ), ἕνα ἄσχετο μὲ τὴν ὑπόθεση, προπέρσινο δημοσίευμα τοῦ μητροπολίτη Ἠλείας κ. Γερμανοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο σπιλώνει τὴν προσωπικότητα τῆς ἀνυπεράσπιστης μοναχῆς (τὴν κατηγορεῖ 10 φορὲς -ὡς Δεσπότης Κριτής- γιὰ ἐγωπάθεια καὶ ἴδιον θέλημα), δὲν ἀναφέρει δὲ …οὔτε λέξη γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς κακόδοξης ΚολυμπάριαςΣυνόδου καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αἰτία τῆς ἀποτειχίσεώς της!(Βλέπετε μεθοδεύσεις! Τρέμουν νὰ πάρουν δημόσια-ἐπίσημα θέση ὑπὲρ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου, γιατί φοβοῦνται τὸ Λαό, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει συνειδητοποιήσει τὴν δύναμή του, τὰ δικαιώματά του καὶ τὴν δειλία τους· καλύπτονται δὲ λέγοντες ὅτι ἔτσι ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, ἀποκρύπτοντας ὅτι ἔτσι ἀποφάσισαν οἱ Οἰκουμενιστές, καὶ ἂν αὐτοὶ καταδίκαζαν τοὺς Οἰκουμενιστές, ἡ Σύνοδος θὰ κατέρρεε σὰν χάρτινος πύργος! Ἔτσι τώρα, μὲ τὴ στάση τους γίνονται συνένοχοι τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν).

γ) Τέλος, ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος (ὁ διάδοχος τοῦ φλογεροῦ ἀντιπαπικοῦ καὶ ἀντιοικουμενιστῆ Καντιώτη) ἔγινε ὁ πρῶτος «Θεομάχος Ἐπίσκοπος, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει τὸ ἱστολόγιο «Κατάνυξις» (ἐδῶ):

«Ο πρώτος Θεομάχος Δεσπότης;

Σχόλιο αναγνώστη που μας απεστάλη με email:

“Ντροπή στον Φλωρίνης που έκοψε παράνομα τον μισθό στον π. Παϊσιο πριν ακόμη καταδικασθεί τελεσίδικα και καθαιρεθεί (με τα δικά τους τα μέτρα) και γίνεται έτσι ο πρώτος θεομάχος. Βγήκε μπροστά και από τον Θεσσαλονίκης. Ντροπή!”».

Ἀλήθεια, κ. Κοσμᾶ, κ. Γερμανέ, κ. Θεόκλητε. Ἡ Πατερικὴ Παράδοση καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δίδουν τὸ δικαίωμα (γιὰ ἕνα πιστὸ εἶναι ὑποχρέωση) τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου, γιὰ λόγους Πίστεως. Ποιός Ἱερὸς Κανόνας δίδει τὸ δικαίωμα στὸν Ἐπίσκοπο νὰ καταφεύγει σὲ διώξεις, νὰδιακόπτει τὸν μισθὸ κάποιου Ἱερωμένου ποὺ ἐπικαλεῖται λόγους Πίστεως, χωρὶς μάλιστα νὰ γίνει δίκη καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ, ἂν δικαίως ἢ ἀδίκως ἐφάρμοσε τὸν ἐν λόγῳ Ἱερὸ Κανόνα, ἂνἰσχύουν οἱ λόγοι Πίστεως ποὺ ἐπικαλεῖται;

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ 

ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 

ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

(Πραξ. Αποστ. ΙΓ΄ 25 – 32)

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλ. του Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως η Εκκλησία μας, με τη συγκεκριμένη εορτή και τα αναγνώσματα, τόσο το Ευαγγελικό (Μαρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), όσο και το Αποστολικό (Πραξ. Αποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μας δίνει να κατανοήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, την μεγάλη μορφή του Βαπτιστού. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε.

Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.

Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τα «νεοπατερικά» φληναφήματα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικώς ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Ας δούμε το γιατί.

Α) Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής»...

Β) Με τον έλεγχό του ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει τα «δυσθεώρητα ύψη της θεώσεως» και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοσμικό κουτσομπολιό ή κοινωνικό σχόλιο», έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών.

Γ) Κάνει υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την «Ιερά Σύνοδο» των Εβραίων ή άλλως, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά και εντελώς αυθαίρετα. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, καθ’ ην στιγμήν, ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των υπεροχικών προσώπων του Συνεδρίου που, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη;

Δ) Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», ό, τι δηλ. χειρότερο για μια «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από το σιδερένιο πέλμα της Pax Romana. Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί «ησυχαστές» και «ερημίτες» να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο;

Ε) Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε τις «λεπτές ισορροπίες», με την Ρώμη, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Ο Ιωάννης μπορεί βέβαια να είχε φτάσει στο επίπεδο να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο ως Ναό του Θεού, πλην όμως θα έπρεπε να αισθάνεται την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι για ένα Ναό (και μάλιστα τι Ναό!), ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας».

ΣΤ) Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί.

Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «θεολογική» ψευτοκουλτούρα.

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος είναι ο γνήσιος Προφήτης που παραμένει ασυμβίβαστος και που αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικής εποχής».

Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, πρέπει να μένουν σε γυάλινα σπίτια, ώστε η προσωπική τους ζωή να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν») Το δε αίμα του, είναι η τρανότερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε τουλάχιστον, αφού συνειδητοποιήσουμε την ρηχότητά μας, όλοι από κοινού, κλήρος, μοναχισμός και λαός, να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια επιτέλους, συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.Αμήν.

http://www.impantokratoros.gr

Αποκεφαλίστηκε επειδή έλεγχε τον Ηρώδη επειδή συζούσε με την γυναίκα του αδερφού του. Τι θα έλεγε ο Τίμιος Πρόδρομος ΣΗΜΕΡΑ, που οι άνθρωποι συζούν με τον έναν και τον άλλον;

Πριν παραθέσουμε το άρθρο (κυρίως για υπενθύμιση της αυριανής αυστηρής νηστείας αλλά και για τα επίμαχα σχόλια του στο σήμερα), ας προσθέσουμε μια δική μας σκέψη. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αποκεφαλίστηκε επειδή έλεγχε τον Ηρώδη επειδή συζούσε με την γυναίκα του αδερφού του. 

Τι θα έλεγε ο Πρόδρομος, ο αυστηρός αυτός ασκητής ΣΗΜΕΡΑ που οι άνθρωποι με το παραμικρό χωρίζουν, για να παντρευτούν τον επόμενο ή την επόμενη; 

Ή για το φαινόμενο νέοι-ες να συζούν έχοντας σαρκικές σχέσεις πριν το γάμο; 

Ή χωρισμένοι -ες, να συζούν ή να ξαναπαντρεύονται;

Φυσικά οι δεσποτάδες, οι "γραμματείς και φαρισαίοι" της εποχής μας, για τέτοια θέματα: "τσιμουδιά".

Μόνον για την "αγάπη" (εννοώντας τους λαθρομετανάστες), την "υπακοή στην εκκλησία" (για να μην τους φεύγουν τα "πρόβατα" από το "μαντρί", κι ας έχουν ποτίσει μέχρι το μεδούλι τους με την αίρεση του οικουμενισμού) και τις "περιφορές δίσκων" για τις "ανάγκες" (τάχα φιλανθρωπικών δράσεων) ... για να προσθέτουν άφθονα "μαύρα" συνήθως χρήματα τα οποία ένας Θεός ξέρει που καταλήγουν.

Έχετε ακούσει κανέναν ιερέα ΣΗΜΕΡΑ να μιλάει για αγνότητα; Εμείς σχεδόν όχι (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις). Που να τολμήσει; Θα τον καλέσει ο δεσπότης σε απολογία, να του πει να μην είναι "ακραίος" και "ζηλωτής". Οπότε μετά αυτός αναλογιζόμενος ότι θα χάσει τα "τυχερά" ... θα το βουλώσει. 

Έχετε ακούσει για θεολόγο που ομολογεί την ορθή ορθόδοξη πίστη μέσα στο σχολείο; Πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε (ειλικρινά δεν ξέρουμε αν πλέον τα θρησκευτικά στα σχολεία κάνουν καλό, ή διασύρουν τελικά την ορθοδοξία).

Ηρθε μήπως η ώρα των πιστών;;;

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ακολουθεί το κείμενο:

Η αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου 

και Βαπτιστή Ιωάννη1 (29/8)

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 16ο Δ. Σχολείο Λάρισας

Μνημονεύει σήμερα η Εκκλησία μας, την «αποτομή της τιμίας κεφαλής» του Ιωάννη Προδρόμου από τον Ηρώδη. Η Εκκλησία θεωρεί την εορτή μέρα νηστείας, διότι ο Ιωάννης θανατώθηκε εξαιτίας της οινοποσίας και του ηδονισμού ενός βασιλιά σε συμπόσιο της εορτής των γενεθλίων του. Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, στο μεταίχμιο δύο εποχών, που συνδέει Καινή και Παλαιά Διαθήκη και του οποίου σκοπός της ζωής υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού.

ΤΟ ΠΥΡΙΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ: Ο ταπεινός, δίκαιος, άγιος, γιος του ιερέα Ζαχαρία, ζει απλά και φτωχικά στην έρημο (ως Ναζιραίος, ασκητής δηλαδή) κηρύσσοντας τη μετάνοια στον Ισραήλ και

μεταφέροντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου. Προετοιμάζει την «οδόν του Κυρίου», εξ' ου και Πρόδρομος. Βαπτίζει στον Ιορδάνη όσους προσέρχονται εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους. Διδάσκει τον λόγο και τις εντολές του Θεού τονίζοντας τη λύτρωση που φέρνει ο αναμενόμενος Μεσσίας καλώντας όλους σε μετάνοια. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να ελέγχει και τον Ηρώδη που συζούσε με την Ηρωδιάδα, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου: “Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου". Εξαιτίας αυτού, η Ηρωδιάδα, κατόρθωσε να πείσει τον Ηρώδη να τον φυλακίσει, ώστε να μην ακούγεται ο ενοχλητικός έλεγχός του. Ωστόσο, κι από τη φυλακή ο ασυμβίβαστος Ιωάννης δεν έπαυσε να κηρύττει το θείο λόγο, ελέγχοντας τους εν “αμαρτία συζεύχθέντας”. Παρ’ όλα αυτά, ο Ηρώδης τον διατηρούσε ζωντανό. Ήταν «δίκαιος» και «άγιος». Ο λαός τον αγαπούσε και σεβόταν τη διδαχή του. Πίστευε στο προφητικό του κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα. Γι' αυτό κι ο βασιλιάς της Ιουδαίας δεν τολμούσε να τον θανατώσει. Η Ηρωδιάδα όμως, δεν ανεχόταν την κατάσταση αυτή, που την έκανε να νιώθει ταπεινωμένη, μεταξύ των καθώς πρέπει κυριών των Ιεροσολύμων, και έψαχνε ευκαιρία. Κι όταν ο επιπόλαια φερόμενος Ηρώδης, στη γενέθλιο εορτή του, “γλεύκους μεμεστωμένος” υποσχέθηκε να χαρίσει οτιδήποτε, «έως ημίσους της βασιλείας» του, στην κόρη της και ανεψιά του, μετά από έναν ωραίο χορό, βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί. Συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει «την κεφαλήν Ιωάννου». Κι ο Ηρώδης, που με τόση ευκολία έδωσε μια τόσο σοβαρή υπόσχεση, δεν κατάφερε τώρα, αν και «περίλυπος γενόμενος», να αρνηθεί, βοηθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχει την εκδίκησή της η Ηρωδιάδα. Σε αντίθεση προς τον άγιο, ταπεινό, αλλά ασυμβίβαστο Ιωάννη, παρουσιάζεται ο ηδονιστής, απερίσκεπτος Ηρώδης, που επιπόλαια δίνει σοβαρές υποσχέσεις. Και είναι αυτός ο ίδιος που συζεί με την μαινόμενη Ηρωδιάδα, σκανδαλίζοντας. Και ενώ ο Θεός δια του κηρυγματικού ελέγχου του Ιωάννη, τού δίνει την ευκαιρία μετανοίας, αυτός, δούλος του σαρκίου, εθελοτυφλώντας, προβαίνει στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη για χάρη της κόρης της παράνομης γυναίκας του.

ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΕΣ” ΣΚΕΨΕΙΣ: Το γεγονός της αποτομής έχει σχέση με το σφοδρό Προδρομικό έλεγχο, αλλα και με την εποχή μας. Η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τη λεγόμενη «νεοπατερική» σκέψη, [ας φανταστούμε ότι ο Ιωάννης ζούσε σήμερα] χαρακτηρίζεται ακραία, γραφική, φανατική και τελικά παράδειγμα προς αποφυγήν. Γιατί, όμως; Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή εντάσσεται, σήμερα, στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και συνεπώς όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ελέγχου ο Βαπτιστής, αλλά με την πράξη αυτή, παρανομεί, προσκρούοντας στο νόμο περί «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής». Με τον έλεγχό του, συνεχίζει η “νεοπατερική σκέψη”, ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Είναι ασκητής και συνεπώς δεν επιτρέπεται να αφήνει το χώρο άσκησής του και να κατεβαίνει στα κοσμικά, σε επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί «κοσμικό κουτσομπολιό». Κάνει, κατά την ίδια σκέψη, υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα, με την αδιακρισία του, θίγει την «Ιερά Σύνοδο» της εποχής, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί σχετικά από τους επιχώριους Αρχιερείς. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά, απρεπώς, αυθαιρέτως. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο “καλόγερος” που ελέγχει, ενώ το σώμα των ταγών-αρχιερέων και των “δοκούντων ότι είναι τι”, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη; Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», στην «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από την εξουσία της κυρίαρχης Ρώμης. Είναι δυνατόν «ησυχαστές», «ζηλωτές ερημίτες», να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, προσβάλλοντας “κεφαλές”, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο; Λησμονούσε ο Βαπτιστής ότι ο Ηρώδης, παρά τα πάθη και τις ιδιορρυθμίες του, έκανε έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και την «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε «λεπτές ισορροπίες» με την Ρώμη αλλά και το ελληνιστικό υπόβαθρο της κατ' ανάγκην τότε πολυπολιτισμικής Ιουδαίας, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει χρήματα του δημόσιου κορβανά για το κτίριο του Ναού. Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «θρησκείας και πολιτείας». Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, φανατικό, μονοκόμματο, αδιάκριτο, αφού αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί. Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «νεοθεολογική-επιστημονική» σκέψη.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ: Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο ασυμβίβαστος των Προφητών, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού, υπογράφοντας την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος, ως γνήσιος Προφήτης, ανυποχώρητος, αρνείται να καλύψει την δειλία, με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικά». Αρνείται την διαστροφή της αποκτηνώνουσας αμαρτίας και επικυρώνει την αλήθεια: οι πολιτικοί άρχοντες, πόσο μάλλον οι εκκλησιαστικοί, με τη ζωή τους, πρέπει να αποτελούν παράδειγμα. Το δε αίμα του, είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της συνέπειας στο θέλημα του Θεού. Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας του Ευαγγελικού ήθους, ώστε να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.

“Τον εν προφήταις μείζονα 

γνωρισθέντα καί Αποστόλων 

πρόκριτον γεγονότα, 

ύμνοις εγκωμίων στεφανώσωμεν, 

τον Πρόδρομον της χάριτος, 

την κεφαλήν γάρ ετιμήθη, 

διά τον νόμον Κυρίου.”

1. Σχετικά χωριά: Μαρκ. στ΄14 -30 και Πράξ. ιγ’ 25 -32

http://opaidagogos.blogspot.gr