.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Σαν φύλλα φθινοπωρινά, κίτρινα, σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα, μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014



Σαν φύλλα φθινοπωρινά, κίτρινα,σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα, μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014. Αυτό μας λέει το ημερολόγιο, οι αριθμοί κι οι υπολογισμοί. Ομως η ουσία των πραγμάτων δεν είναι το πόσα ψέματα θα πούμε για να κρύψουμε το πέρασμα των χρόνων αλλά τι κάνουμε με το χρόνο, όχι αυτόν που πέρασε, μα αυτόν που ανοίγεται μπροστά μας. 
Γι’ αυτό το λόγο αυτό σοφά και πρακτικά η Εκκλησία εύχεται με το στόμα του λειτουργού, ολόχρονα κατά τη Θ. Λειτουργία, λίγο πριν από την εκφώνηση του Συμβόλου της πίστεως: “Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν είρηνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυριού αιτησώμεθα”. Ζητούμε, με άλλα λόγια από τον Θεό με την αίτηση αυτή να περάσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας με ειρήνη και μετάνοια. 
Ας είμαστε πρακτικοί κι όχι αιθεροβάμονες κι ονειροπόλοι. Ξέρουμε πόσος είναι ο υπόλοιπος χρόνος της ζωής μας; Ο χρόνος της ζωής μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού απολύτως και χωρίς καμιά δυνατότητα μεταβολής των πραγμάτων. Αρα αν είμαστε πρακτικοί άνθρωποι θα περιοριστούμε στις δύο λέξεις, δηλαδή “ειρήνη και μετάνοια”. Ειρήνη σημαίνει να συμφιλιωθώ με το Θεό, με το διπλανό μου αλλά και με τον εαυτό μου. 
Συμφιλιωνόμαστε με το Θεό όταν υπακούμε στο θέλημα Tου και δεν κουβαλούμε νερό συστηματικά κι επαγγελματικά στο μύλο της αμαρτίας. Κι αυτό πρέπει να είναι στόχος μας σ’ ολόκληρη μας τη ζωή. 
Συμφιλιώνομαι με το διπλανό μου όταν σταματώ να τον βλάπτω με κάθε μέσο. Συνήθως αναμένουμε κάποιο στραβοπάτημα του διπλανού μας για να τον κατηγορήσουμε, αφού τον έχουμε στο χέρι. Αυτό είναι φοβερή αμαρτία, πνευματική πορνεία θα μπορούσε να πει κανείς.
Ποια είναι η σωστή στάση; Να κρύψουμε το αμάρτημα του διπλανού μας για να κρύψει και τα δικά μας ο Θεός. Αυτό δεν είναι συμβιβασμός με την αμαρτία. Κάθε άλλο. Αν ο διπλανός μας έχει αμαρτήσει, ας κάνει καλά με το Θεό. Εγώ δεν είμαι κριτής. Υπόδικος είμαι. Συμφιλιώνομαι τέλος με τον εαυτό μου όταν δεν τον δικαιολογώ σε κάθε του ενέργεια που είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού.
Από την άλλη η μετάνοια δεν είναι κάποια συναισθηματική κατάσταση, κατά την οποία στεναχωριόμαστε για λίγο και μετά επιστρέφουμε στην πεπατημένη της αμαρτίας. Αν είναι κάτι τέτοιο καλύτερα να λείπει. 
Μετάνοια με απλά και σταράτα λόγια είναι τρόπος ζωής. Περιλαμβάνει, λένε οι Πατέρες, τρία πράγματα: συντριβή στην καρδιά, στο στόμα εξομολόγηση, στο βίο (στη ζωή) διόρθωση. Αυτό ας ευχηθουμε πρώτα στον εαυτό μας και κατόπιν στους γύρω μας.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

Nὰ ἑτοιμαζώμεθα γιὰ ἐκκλησία κατακομβῶν



«...Διωγμὸς ἐναντίον τῆς πίστεως, ἐναντίον τῶν πιστῶν, ἐναντίον τῶν δογμάτων, ἐναντίον τῆς ἠθικῆς, ἐναντίον ὅλων αὐτῶν. Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει πνεῦμα ἀντιστάσεως καὶ ἀγωνιστικότητος, ἰδίως τῶν ἀρχιερέων καὶ τοῦ κλήρου.... Ἐν τούτοις ὅμως, μέσ’ στὸ λαό μας, ὑπάρχει μιὰ μερὶς λαοῦ ποὺ ἀγωνίζεται...
Φεύγουμε ἀπὸ τὸ σχῆμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπελαμβάναμε ὡρισμένα προνόμια σὲ ὡρισμένας ἐποχὰς καὶ εἶχε μερικὴ ἐλευθερία. Φεύγουμε πλέον ἀπὸ τὸ σχῆμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μπαίνομε στὸ σχῆμα τῶν κατακομβῶν.
Tότε πλέον, ὄχι μόνο τροπικῶς, ἀλλὰ καὶ τοπικῶς θὰ χωριστοῦμε. Καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ διωχθῇ· καὶ οἱ ναοὶ θὰ κλείσουν, ὃν τρόπον ἔχουν κλείσει στὴν Ἀλβανία καὶ σὲ ἄλλα μέρη.
Διωγμός. Φαίνονται αὐτὰ ἀπίστευτα· ἀλλὰ ὅλες οἱ ἐνδείξεις φανερώνουν, ὅτι ἐκεῖ βαίνομε. Λοιπόν, πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ προετοιμάσωμε τὸν ἑαυτό μας διὰ Ἐκκλησίαν κατακομβῶν.
Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Ἔχομε ἐμεῖς τὴν διάθεσιν αὐτήν; Τί λέτε; Μήπως συμβῇ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο· «Σίμων Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον» (ὁ σατανᾶς, λέει, ζητάει νὰ σᾶς κοσκινίσῃ)· «ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. 22,31). Ὁ Κύριος ἐγνώριζε τὴν ἀδυναμία τοῦ Πέτρου καὶ ὅτι, ναὶ μὲν εἶχε πόθο εἰλικρινῆ νὰ μείνῃ κοντὰ στὸ Χριστό, ἀλλὰ ἦταν τὸ πνεῦμα του ἀσθενές.
Ὁ Πέτρος ἀπήντησε· «Ἐγώ, Κύριε, μαζί σου θὰ εἶμαι». Κ᾿ ἐσεῖς τώρα εἶστε ἐδῶ πέρα, μαζί μου. Ἀλλὰ θὰ εἶστε πάντα;
Θὰ περάσετε κόσκινο. Δὲν θέλω νὰ σᾶς ἀπογοητεύσω. Ὡραῖα εἶστε τώρα ὅλες ἐδῶ. Δὲν σᾶς πειράζει κανείς, δὲν σᾶς καταδιώκει κανείς. Ἐλεύθερο κατηχητικὸ σχολεῖο ἔχετε, ἐλεύθερες συγκεντρώσεις κάνετε, ἐλεύθερα εἶνε ὅλα. Ζῆτε πάνω σ᾿ ἕνα ὄρος Θαβώρ. «Kαλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…» (Mατθ. 17,4). Ἔχετε τὴ συντροφιά σας, τὸ φαγητό σας, τὸν ὕπνο σας, τὰ κέντρο σας, τὰς εὐκολίας σας. Ὅλα αὐτὰ εἶνε καλὰ καὶ εὐχάριστα. Ἀλλὰ μετὰ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δώσῃ μιὰ κλωτσιά, ὅπως λέει καὶ ὁ Χότζνερ, καὶ θὰ μᾶς πετάξῃ ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ· θὰ μᾶς ῥίξῃ κάτω, στὴν σκληρὰν πεδιάδα, στὸ σχῆμα αὐτό.
Γεννᾶται λοιπὸν τὸ ἐρώτημα· ἐμεῖς εἴ­μεθα προετοιμασμένοι γιὰ ἕνα τέτοιο διωγμό; Ἔχομε ἐμεῖς τὸ θάρρος καὶ τὴν αὐταπάρνησιν τοῦ μάρτυρος ἐκείνου, ποὺ ἄκουε νὰ πλησιάζῃ τὸ μούγκρισμα τῶν λεόντων καὶ ἔλεγε· «Nά, ἀκούεται ἡ σάλπιγξ, ἀκούεται ἡ σάλπιγγα ποὺ μὲ καλεῖ»; Ἔχομε ἐμεῖς τέτοια αὐταπάρνησι καὶ θυσία; Ἐμεῖς οἱ ὑλικοί, οἱ γήινοι ἄνθρωποι, μποροῦμε νὰ φτάσουμε σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο,... εἴ­μεθα προετοιμασμένοι γιὰ μιὰ τοιαύτη Ἐκκλησία; Ὅταν πέσῃ τὸ κόσκινο τοῦ διωγμοῦ, πόσοι θὰ μείνουμε;

Πηγή: π. Αυγουστίνος Καντιώτης
Ἀπὸ βιβλίο «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»

Ἐκδόσεις: Καπλάνογλου

"Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν"



Λέγει ὁ Ἰωσήφ εἰς τούς ἀδελφούς του: "Νά μήν ὀργίζεσθε καθ' ὁδόν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου", ἀλλά σκεφθῆτε ὅτι δέν σᾶς κατελόγισα καμμίαν κατηγορίαν, διά ὅσα ἐκάματε εἰς βάρος μου, καί ἐσεῖς νά ἔχετε ἀγάπην μεταξύ σας (Γεν. 45, 24).
Ποῖος θά ἠμποροῦσε νά θαυμάσῃ ἐπάξια τήν ἀρετήν τοῦ δικαίου αὐτοῦ ἀνδρός, πού ἐξεπλήρωσεν ἐξ ὁλοκλήρου τήν φιλοσοφίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης; (φιλοσοφία: Εἰς τούς ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς ὁ ὅρος σημαίνει γενικῶς τήν Χριστιανική Θεολογίαν καί τή κατά Χριστόν ἄσκησιν καί ζωήν). Καί αὐτό τό ὁποῖον συνιστᾶ ὁ Χριστός εἰς τούς Ἀποστόλους λέγων:"Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, καί νά εὔχεσθε διά ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς καταρῶνται"(Ματθ. 5, 44), αὐτό καί ἀκόμη περισσότερον ἔκαμεν ὁ μακάριος Ἰωσήφ. Πράγματι ὄχι μόνον ἔδειξε τόσον μεγάλην ἀγάπην πρός τούς φονεῖς ἀδελφούς του ἀλλά καί κάμνει τό πᾶν, ὥστε νά τούς ἐξηγήσῃ, ὅτι δέν ἔκεμαν τίποτε τό κακόν εἰς βάρος του. Ὤ ὑπερβολική εὐσέβεια! Ὤ μεγάλη εὐγνωμοσύνη καί ἄπειρη ἀγάπη πρός τόν Θεόν! 
Διότι λέγει, μήπως ἐσεῖς τά ἐκάματε αὐτά; Ἡ φροντίς τοῦ Θεοῦ δι' ἐμένα ἐπέτρεψε νά γίνουν ὄλα αὐτά, ὥστε καί νἀ ἐπαληθεύσῃ τά ὄνειρά μου, καί νά γίνω ἀφορμή τῆς σωτηρίας σας. Τό νά εὐρεθῶμεν λοιπόν ὅλα τά ἀδέλφια ἐν μέσῳ θλίψεων καί πειρασμῶν αὐτό εἶναι ἀπόδειξις τῆς φροντίδος καί τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ διά ἡμᾶς. Νά μήν ἐπιζητῶμεν λοιπόν μέ κάθε τρόπον τήν ἄνεσιν καί τήν ἡσυχίαν μας, ἀλλά καί ὅταν ἀκόμη ἔχωμεν κάθε ἄνεσιν καί ὅταν ἀντιμετωπίζωμεν θλίψεις νά ἀναπέμπωμεν μέ τόν ἴδιον τρόπον τήν εὐχαριστίαν εἰς τόν Κύριον, ὥστε βλέπων τήν εὐγνωμοσύνη μας νά δείξη μεγαλυτέραν φροντίδα διά ἡμᾶς, τήν ὁποίαν εὔχομαι νά ἐπιτύχωμεν ὅλοι ἡμεῖς μέ τήν χάριν καί τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ...(Κάθε δυσάρεστον συμβάν νά τό ἐπισφραγίζωμεν μέ τήν φράσιν αὐτήν: "ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ"

Αὐτή ἡ φράσις εἶναι θανατηφόρον πλῆγμα διά τόν διάβολον· ἐξαλείφει τήν ταραχήν καί φέρνει γαλήνη εἰς τήν ψυχήν. Εἶναι γνωστόν ὅτι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μέ αὐτή τήν φράσιν παρέδωκε εἰς τήν ἐξορίαν τήν ψυχήν του εἰς τόν Θεόν).

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Η έσχατη μάχη

Στον αγώνα μεταξύ του καλού και του κακού, ή έσχατη μάχη έχει δοθεί. Την έδωσε ο θεάνθρωπος Χριστός και την κέρδισε. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε την γέννησή του, μας έσωσε, από το αδιέξοδο μιας βιωτής υπό την κυριαρχία, την σκλαβιά, του κακού. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε την γέννησή του εμπνέει ελπίδα σε ένα περιβάλλον όπου, όλα φαίνονται χαμένα. Όπου με την λογική μας είναι με βεβαιότητα αδύνατο να υπάρξει σωτηρία. Αυτός που σήμερα γιορτάζουμε μας είπε τα ρήματα της ζωής και ανάμεσά τους «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ΙΗ΄ 27). «ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον.». (Ιωάν. ΙΣΤ΄33). Σε Αυτόν τον μοναδικό, παντογνώστη και παντοδύναμο Θεό της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ταπείνωσης, του Σταυρού και της Ανάστασης κρέμεται το παν. Από την δική του σωτήρια ενέργεια εξαρτάται η έκβαση των πραγμάτων.

Αυτόν τον ίδιο από τη στιγμή της γέννησής του, τον κυνηγούσαν οι βασιλείς να τον σκοτώσουν. Έτσι όπως οι σημερινοί βασιλείς, οι σημερινοί άρχοντες θέλουν να εξοντώσουν εμάς. Εμάς που είμαστε φτωχοί και κατατρεγμένοι όπως ήταν και Εκείνος στην επίγεια οικειοθελή ταπείνωση του. Οι βασιλείς με όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους τότε, δεν κατάφεραν να τον πιάσουν, παρά μόνο όταν Εκείνος θέλησε. Έτσι και εμάς δεν θα καταφέρουν να μας αιχμαλωτίσουν με όλα τα μέσα που έχουν τώρα, παρά μόνο αν Εκείνος θελήσει.

Δεν είναι οπωσδήποτε τυχαίο που διάλεξε ο Θεός να γίνει άνθρωπος φτωχός και κυνηγημένος. Έδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι υπολογίζει και αγαπά τους φτωχούς. Ότι τους υποστηρίζει. Έδειξε με αυτόν τον τρόπο τίνος το μέρος έχει. Και την φροντίδα του την έδειξε με την διδασκαλεία του υπέρ των φτωχών και την θεϊκή προστασία του «οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν. ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς.» (Ματθ. Ι΄ 30,31). Με μας καταδέχτηκε να γίνει ένα, με εκείνους τους αναίσθητους δυνάστες όχι. Και πως θα γινόταν άλλωστε, όταν το «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», συνοψίζει όλη την διδασκαλεία Του.

Οι άρχοντες του κόσμου τούτου, προσκυνούν τον διάβολο. Αυτήν την προσκύνηση την ζήτησε και από τον Χριστό ο διάβολος. «Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν, καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, 9 καὶ λέγει αὐτῷ· Ταῦτά σοι πάντα δώσω ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.» (Ματθ. Δ΄ 8,9). Για να πάρει την απάντηση « Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.» (Ματθ. Δ΄ 10). Αυτήν την προσκύνηση την ζητάει και από τον καθένα ο διάβολος. Αν θέλεις πλούτη και δόξα δέξου να κάνεις το κακό. Αλλιώς θα υποφέρεις από τη φτώχια την κοινωνική απομόνωση, την εξαθλίωση. Από τη μια δέλεαρ, από την άλλη τρομοκρατία.

Αν και ο Χριστός έδωσε τη μάχη και την κέρδισε οριστικά, εμείς την δίνουμε ο καθένας στον καιρό του. Τι θα διαλέξουμε; Το εμπαθές ατομικό συμφέρον, ή τον σταυρό του αγώνα για την έμπρακτη αγάπη και δικαιοσύνη. Αυτή είναι η μεγάλη μάχη που δίνει ο καθένας σε προσωπικό πνευματικό επίπεδο. Από αυτήν όμως εξαρτάται και η πορεία των κοινών πραγμάτων. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο, θα αγωνιστούν για δικαιοσύνη. Αυτοί είναι η ελπίδα του κόσμου. Αυτοί με τον Χριστό μέσα στην καρδιά τους.

Ο καιρός μας είναι χρόνος επικράτησης του κακού. Η μέγιστη αμαρτία της τοκογλυφίας έγινε επίσημα ο κύριος νόμος του κράτους. Οι τοκογλύφοι, ιδιώτες, κράτη και οργανισμοί, κερδίζουν δισεκατομμύρια εξαθλιώνοντας και σκλαβώνοντας τον λαό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Παγκόσμιο σχέδιο έχουν οι τοκογλύφοι. Τέλεια εναρμονισμένο με την θρησκευτική επιδίωξη του σιωνισμού, για έναν παγκόσμιο δικτάτορα, τον οποίο θα ονομάσουν και Χριστό, στη θέση του Χριστού, αλλά θα είναι ο αντίχριστος.

Θα περίμενε κανείς να βρει τον ορθόδοξο κλήρο σύσσωμο στην πνευματική απελευθέρωση των λαών από αυτό το μεγάλο ψέμα περί νομιμότητας και δικαίου στις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών. Σύσσωμο στην απελευθέρωση των λαών από αυτό το αίσχος. Σύσσωμο στην κατάργηση των νόμων που το υποστηρίζουν. Αλλά τι κρίμα!! Όπως στον καιρό του Χριστού οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, ο αρχιερέας Κιάφας και οι φαρισαίοι, ήταν οι πρώτοι που επιθυμούσαν την εξόντωσή Του, έτσι και στον καιρό μας. Στο πρόσωπο του κάθε αδικημένου, εξουθενωμένου ανθρώπου είναι ο Χριστός και σταυρώνεται με την συγκατάθεση των σύγχρονων αρχιερέων. Όπως τότε έλαμψαν μερικές εξαιρέσεις αγίων, έτσι και τώρα λάμπουν μερικές.

Στον καιρό μας φαίνεται χαμένος ο κόπος του Χριστού. Επικράτησε το κακό. Έτσι φαινόταν και όταν τον σταύρωσαν. Αυτός όμως που σαν σήμερα γεννήθηκε, Αναστήθηκε κιόλας. Η γέννησή Του, η Σταύρωση Του και η Ανάστασή Του, είναι τα μέγιστα γεγονότα που ερμηνεύουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι και μας καλούν να δώσουμε την έσχατη μάχη στον καιρό μας. 

Ο θεός βοηθός

Χρίστος Τσικούρας


Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας



«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου.Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία»(Μάρκ.9,24) Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος.
Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση. Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τ’άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου. Ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μ’αυτόν τον τρόπο! Που και που μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.
Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλέιψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι. Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά. Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σ’ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».

«δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται»
βιβλίο με επιστολές του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Πάντοτε βοηθεῖ ὁ Θεός,πάντα προφθάνει, ἀλλά θέλει ὐπομονήν.



Ἐνθυμήσου τάς ἀπείρους εὐεργεσίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς γλυκυτάτης Μητρός Του καί ἔχε ὑπομονήν εἰς τούς ἐπερχομένους σοι πειρασμούς.

Πάντοτε βοηθεῖ ὀ Θεός, πάντα προφθάνει, ἀλλά θέλει ὑπομονήν. Ἀκούει ἀμέσως, ὅταν φωνάζωμεν, ἀλλ' ὄχι κατά τήν ἰδική σου γνώμην.

Ἐσύ νομίζεις ὅτι δέν ἔφθασεν ἀμέσως ἡ φωνή σου εἰς τούς Ἁγίους, εἰς τήν Παναγίαν μας, εἰς τόν Χριστόν. Μά, προτοῦ ἐσύ νά φωνάξῃς, οἱ Ἅγιοι ἔσπευσαν εἰς βοήθειάν σου, γνωρίζοντες ὅτι θά τούς ἐπικαλεσθῇς καί θά ζητήσῃς τήν ἐκ Θεοῦ προστασία τους. 

Ὅμως ἐσύ, μή βλέποντας πέραν αὐτῶν ὅπου φαίνονται καί μή γνωρίζοντας πῶς ὀ Θεός κυβερνᾷ τόν κόσμον, θέλεις εὐθύς ὡς ἀστραπή νά γίνῃ τό αἴτημά σου. Ὅμως δέν εἶναι ἔτσι. Ὁ Κύριος ζητεῖ τήν ὑπομονήν. Θέλει νά δείξῃς τήν πίστιν στου. Δέν εἶναι μόνη ἡ προσευχή ὅπου νά λέγῃ κανείς ὡσάν παπαγάλος. Εἶναι ἀνάγκη νά συνεργῇ εἰς ὅσα εὔχεται καί κατόπιν νά μάθῃ νά περιμένῃ. Ἰδού ὅτι ἔγινεν ὄ,τι ἐχθές καί προχθές ἐπεθύμεις. ὅμως ἐζημιώθης, διότι δέν εἶχες ὑπομονήν νά ἀναμένῃς· ὁπότε κερδίζεις μαζί τά μέν καί τά δέ, πρόσκαιρα καί αἰώνια.

Τώρα θυμώνεις καί ἀθυμεῖς καί λυπεῖσαι, λογιζομένη ὄτι βραδύνει νά ἀπαντήσῃ ὁ οὐράνιος Πατήρ. Κἀγώ σοί λέγω ὅτι καί αὐτό θά γίνῃ καθώς το ἐπιθυμεῖς -χωρίς ἄλλο θά γίνῃ- ἀλλά θέλει πρῶτα προσευχήν ἐξ ὅλης ψυχῆς καί κατόπιν νά περιμένῃς. Καί ὅταν ἐσύ παύσῃς νά ἐνθυμῆσαι τό ζητούμενον καί νά τό ζητῇς, τότε θά σοῦ ἔλθῃ ὡς δῶρον τῆς ὑπομονῆς καί τῆς καρτερίας σου. 
Ὅταν, εὐχόμενος καί ζητῶν ἐγγίζῃς εἰς ἀπόγνωσιν, τότε ἐγγύς σου ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ αἰτήματος. Κάτι κρυπτόν πάθος θέλει νά θεραπεύσῃ μέσα σου ὁ Χριστός καί δι' αὐτό ἀναβάλλει νά χορηγήσῃ τό αἴτημα. Ἄν λάβῃς ἐνωρίτερα, ὁπόταν ἐσύ ἀπαιτῇς μένει τό πάθος σου ἀθεράπευτον. Ἐάν περιμένῃς, λαμβάνεις καί τό ζητούμενον, καί τοῦ πάθους τήν θεραπείαν. Καί τότε χαίρεις μεγίστην χαράν καί εὐχαριστεῖς θερμῶς τόν Θεόν, ὅπου τά πάντα σοφῶς οἰκονομεῖ καί ὅλα πρός τό συμφέρον μας κάμνει.

Δέν ὠφελεῖ λοιπόν, ἐάν ἀθυμῇς, ἐάν στενοχωρῆσαι, ἀν λέγῃς λόγια. Πρέπει νά κλείνῃς τό στόμα. Κανείς νά μήν σέ ἐννοῇ. Καί νά βγαίνῃ καπνός ἀπό τά μάτια καί ὄχι ἀπό τή μύτη. Ὄχι νά ξεφυσᾷς, δῆθεν νά ξεθυμάνῃς, ἀλλά νά γαληνεύῃς· καί διά τῆς ὑπομονῆς καί μακροθυμίας νά καίῃς τόν διάβολον.


ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐπιστολῶν ἐκ τοῦ βιβλίου
Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
ΕΠΙΣΤΟΛΗ Μ΄
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ 

Λέξεις που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις προφέρεις

Ο Λόγος σαρξ εγένετο: Η πληρότητα της ύπαρξης


Λοιπόν δεν σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια για να αποδείξω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γεννήσει τον Χριστό κατά τον ίδιο τρόπο που τον γέννησε η Παναγία, αλλά για να φανερωθεί η υπεράπειρη και γνήσια αγάπη του σ’ εμάς και ότι αν το θέλουμε όλοι μπορούμε να γίνουμε μητέρα και αδελφοί του κατά τον προαναφερόμενο τρόπο, καθώς και ο ίδιος το διακηρύττει: «Μητέρα μου και αδελφοί μου είναι αυτοί που ακούνε τον λόγο του Θεού και τον εκτελούν» (Λουκ. 8:21). Έτσι θα γίνουμε ίσοι με τους μαθητές και αποστόλους του, όχι κατά την αξία, ούτε κατά τις περιοδείες και τους κόπους που υπέφεραν, αλλά κατά τη χάρη του Θεού και τη δωρεά την οποία εξέχεε σ’ όλους που τον πίστευαν και τον ακολουθούσαν, χωρίς να στραφούν ποτέ πίσω.
Είδες πως όλους εκείνους που ακούνε και πράττουν το λόγο του τούς ανύψωσε στην αξία της μητέρας του και τους αποκαλεί αδελφούς και συγγενείς του; Όμως μόνο εκείνη υπήρξε η κυρίως μητέρα του, επειδή όπως ανέφερα τον γέννησε ανερμηνεύτως και χωρίς άνδρα, ενώ όλοι οι άγιοι τον συλλαμβάνουν και τον κατέχουν κατά χάριν και δωρεάν. Και από μεν την άμωμη μητέρα του δανείστηκε την παναμώμητη σάρκα του και σε αντάλλαγμα της δώρισε την θεότητα – ω τι παράξενη και ασυνήθιστη συναλλαγή – ενώ από τους αγίους δεν παίρνει σάρκα, αλλά αντίθετα αυτός τους μεταδίδει τη θεωμένη σάρκα του. Ας εξετάσουμε λοιπόν το βάθος αυτού του μυστηρίου.
Η χάρη του Πνεύματος στον Χριστό, δηλαδή το πυρ της θεότητος, προέρχεται από τη θεία του φύση και ουσία. Όμως το σώμα του δεν έχει την ίδια προέλευση, αλλά προέρχεται από την πάναγνη και αγία σάρκα της Θεοτόκου, την οποία προσέλαβε κατά το ιερό λόγιο: «ο Λόγος έγινε σάρκα» (Ιω. 1:14). Έκτοτε ο Υιός του Θεού και της αχράντου Παρθένου μεταδίδει στους αγίους, από μεν τη φύση και την ουσία του συναϊδιου Πατρός του τη χάρη του Πνεύματος, δηλαδή τη θεότητα, καθώς και μέσω του προφήτη λέγει: «Θα συμβεί τούτο κατά τις έσχατες ημέρες, θα εκχύσω από το Πνεύμα μου σε κάθε άνθρωπο» (Ιωήλ 3:1), εννοώντας κάθε πιστό, από δε τη φύση και ουσία εκείνης που κυρίως και αληθώς τον γέννησε με τη σάρκα, την οποία έλαβε από αυτή.
Και όπως από την πληρότητά του λάβαμε όλοι εμείς, έτσι ακριβώς μεταλαμβάνουμε από την άμωμη σάρκα της Παναγίας μητέρας του, την οποία και εκείνος προσέλαβε και όπως έγινε υιός και Θεός της ο Χριστός και Θεός μας γενόμενος και αδελφός μας, έτσι ακριβώς και εμείς, ω τι ανέκφραστη φιλανθρωπία, γινόμαστε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του Χριστού, επειδή χάρη στον υπεράμωμο και υπεράγνωστο γάμο που τελέστηκε μ’ αυτήν και σ’ αυτήν γεννήθηκε ο Υιός του Θεού και απ’ αυτόν πάλι όλοι οι άγιοι. Πράγματι, όπως από τη συνουσία και τη σπορά του Αδάμ πρώτη η Εύα γέννησε και από εκείνη και μέσω εκείνης γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι, έτσι και η Θεοτόκος, αφού δέχτηκε αντί σποράς τον Λόγο του Θεού συνέλαβε και γέννησε μόνο τον προ αιώνων μονογενή του Πατρός και μετέπειτα σαρκωθέντα δικό της μονογενή. Και μολονότι η ίδια έπαψε να συλλαμβάνει και να γεννά, ο Υιός της γέννησε και γεννά καθημερινά όσους πιστεύουν σ’ αυτόν και τηρούν τις άγιες εντολές του. Ασφαλώς έπρεπε η πνευματική μας αναγέννηση και ανάπλαση να γίνει δια του ανδρός, δηλαδή του δευτέρου Αδάμ και Θεού, επειδή η γέννησή μας στη φθορά έγινε δια της γυναικός Εύας.
Και πρόσεχε την ακρίβεια του λόγου: ανδρός θνητού και φθαρτού η σπορά φθαρτούς υιούς και θνητούς δια γυναικός γέννησε και γεννά, αθανάτου και άφθαρτου Θεού ο αθάνατος και άφθαρτος Λόγος αθάνατα και άφθαρτα τέκνα γέννησε και διαρκώς γεννά, αφού πρώτα αυτός γεννήθηκε από την Παρθένο εν αγίω Πνεύματι βεβαίως.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα και κυρία και μητέρα όλων των αγίων η μητέρα του Θεού, ενώ όλοι οι άγιοι είναι και δούλοι της αφού είναι μητέρα του Θεού και παιδιά της αφού μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της. Πιστός ο λόγος: η σάρκα του Υιού της είναι σάρκα της Θεοτόκου. Μεταλαμβάνοντας και εμείς απ’ αυτήν τη θεωμένη σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε ζωή αιώνια, εκτός αν αναξίως και εις κατάκριμα μεταλαμβάνουμε.
Πράγματι όλοι οι άγιοι είναι συγγενείς προς την Παναγία μητέρα του Θεού κατά τρεις τρόπους: Πρώτον επειδή προέρχονται από τον ίδιο πηλό μ’ αυτήν και την ίδια πνοή, δηλαδή τη ψυχή. Δεύτερον επειδή έχουν κοινωνία και μετουσία με αυτήν διά της προσλήψεως της σαρκός της από τον Χριστό. Και τρίτον επειδή, λόγω της εν Πνεύματι αγιωσύνης που ενυπάρχει σε αυτούς, καθένας συλλαμβάνει εντός του και κατέχει τον Θεό των όλων, όπως ακριβώς και εκείνη τον είχε εντός της. Διότι αν και τον γέννησε σωματικώς, όμως πάντοτε τον είχε όλον και πνευματικώς μέσα της και εξακολουθεί να τον έχει και τώρα και πάντοτε αχώριστον από αυτήν. Σ’ αυτόν πρέπει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. 
Αμήν.

(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: Βίβλος των Ηθικών Λόγος Α΄. Κεφάλαιο γ΄: Περί της του Λόγου Σαρκώσεως και κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη. Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής)

EΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ· ΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΛΕΓΑΜΕ ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ» ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ 100 ΚΑΙ 1000 ΦΟΡΕΣ


EΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
«Κύριε, ἐλέησον»

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου


Πάντοτε πρέπει νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεό, ἰδιαιτέρως δὲ τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες.
Ἂν μιὰ φορὰ λέγαμε τό· «Κύριε ἐλέησον« τὰ προηγουμένα χρόνια, σήμερα πρέπει νὰ τὸ ποῦμε ἑκατὸ καὶ χίλιες φορές. Γιατί; Διότι κινδυνεύουμε, καὶ κανεὶς ἀπὸ μᾶς δὲν ἔχει συνείδησι τοῦ τεραστίου κινδύνου τὸν ὁποῖο περνᾷ ἡ μικρά μας ἀλλὰ ἔνδοξος πατρίς. Κανείς δὲν ἔχει συνείδησι σὲ ποιούς καιροὺς ζοῦμε.

Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἁμαρτωλή, ἐποχὴ τραγική, ἐποχὴ ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό· ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ μεγάλης διαφθορᾶς καὶ ἀπιστίας.

Ποτέ μὰ ποτέ ἡ ἀνθρωπότητος δὲν ἐβλαστήμησε τὸ Θεὸ ὄσο σήμερα. Καὶ ποτέ δὲν ἐγκλημάτησε ὁ ἄνθρωπος ὅπως ἐγκλημάτησε στὶς ἡμέρες μας. Ποτέ δὲν ἐψεύσθησαν μικροὶ καὶ μεγάλοι ὅπως ψεύδονται χυδαίως σήμερα. Ποτέ ἡ ἀνθρωπότης δὲν ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν τροχιὰ τῆς ἡθικῆς ὅπως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Οἱ ἡμέρες μας εἶνε ὅπως προφήτευσε ὁ Χριστός. Διαβάστε τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ δῆτε τί λέει· Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶνε «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε» (Ματθ. 24,37).

Θεέ μου Θεέ μου, ὁποία ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας!
Τί θὰ πῇ «αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε»;

Μικρὸ ἀπόσπαμα από το βιβλίο
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
τοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ κατακλυσμός, οἱ ἄνθρωποι ἔτρωγαν, ἔπιναν, διασκέδαζαν, διέπρατταν ὅργια, καὶ καμμία ἔννοια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶχαν· Ξαφνικά, μέσα στὰ γλέντια των καὶ στὶς διασκεδάσεις των, ἄνοιξαν οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ σαράντα ἡμέρες ἔβρεχε. Φούσκωσαν οἱ θάλασσες, οἱ λίμνες καὶ τὰ ποτάμια, καὶ τὰ νερὰ ἔφτασαν μέχρι τὶς ὑψηλότερες κορυφές, ἔφτασαν μέχρι τὸ Ἀραράτ. Ἀπέραντο νεκροταφεῖο ἔγινε ἡ γῆ. Καὶ ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων μόνο ὀκτὼ (8) ἄτομα σώθηκαν.
Τὸ τέλος τοῦ κόσμου, λέει ὁ Χριστός, θὰ εἶνε «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε». Καὶ οἱ ἡμέρες μας εἶνε ὅπως «αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε». Διότι ἔχουμε ξεκλίνει καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε τὸ τέλος τοῦ Νῶε. Τὸ λέω ὄχι ἐγώ, ὁ ἐπίσκοπος Φλωρίνης, ὁ δῆθεν αὐστηρός, ἀλλὰ στόματα ἔγκυρα, πολιτικῶν, ἐπιστημόνων, ἀνδρῶν διαπρεπῶν τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ῥωσίας. Αὐτοὶ προφητεύουν ὅτι εἴμεθα ἐγγὺς θυέλλης. Καὶ δὲν θ᾿ ἀνοίξουν πλέον οἱ καταρράκται τ᾿ οὐρανοῦ γιὰ νὰ πέσῃ νεράκι πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων· ἀλλά, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, θὰ φανοῦν στὸν οὐρανὸ τὰ μαυροπούλια, ποὺ εἶνε τὰ ἀεροπλάνα. Καὶ οἱ ἀεροπόροι, ἀπὸ ὕψος χιλίων μέτρων, θὰ πατήσουν τὰ ἡλεκτρικά τους κουμπιά, θὰ ῥίξουν ἀτομικὲς βόμβες, καὶ θὰ κατασταφῇ ἡ γῆ. Δὲν θὰ ὑπάρχουν πλέον πόλεις, δὲν θὰ ὑπάρχῃ κόσμος, ἀλλὰ καταστροφὴ ἄνευ προηγουμένου. Αὐτὸς θὰ εἶνε ὁ Ἁρμαγεδὼν τῆς Ἀποκαλύψεως (16,16), ὁ τελευταῖος πόλεμος, ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε θὰ γίνῃ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.

Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή.

Κόσμε, γλέντα, διασκέδαζε, ὀργίαζε, μοίχευε, μάζευε λεπτά. Ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, Ἰοῦδαι τῆς ἀνθρωπότητος, κτίζετε κατοικίες, πολυκατοικίες καὶ διαμερίσματα· ἀγοράζετε αὐτοκίνητα, κόττερα καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλετε. Μαζεύετε λοιπόν, γλεντᾶτε καὶ διασκεδάζετε· ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας κρέμεται ἡ σπάθη τοῦ Δαμοκλέους. Ἀπὸ μία κλωστὴ κρέμεται ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου· καὶ ἐὰν αὐτὴ κοπῇ, οὐαί τῷ κόσμῳ.

Ξυπνᾶτε


Οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την Γέννηση του Κυρίου



ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: 
Η Γέννηση του Κυρίου προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη αιώνες πριν την πραγματοποίησή της, φανερώνοντας ότι το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή η ενανθρώπιση του Κυρίου, ήταν ο κύριος σκοπός του Θεού και η κύρια στόχευση της έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος στους ιερούς συγγραφείς της Βίβλου. Πολλές από τις προφητικές αναφορές της Π. Διαθήκης στο σωτηριώδες αυτό γεγονός φαίνονται ως τύπος ή σκιά, άλλες όμως απ΄αυτές είναι ολοφάνερες και ευθείες. Ας δούμε ορισμένες εξ αυτών.

Α΄ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: 
Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, στη Γένεση, που σημειωτέον έχει γραφεί μεταξύ του 1500 και του 1350 π.Χ. Από τον Θεόπτη Μωυσή, βρίσκουμε την πρώτη αναφορά στη γέννηση του Χριστού και μάλιστα από το στόμα του ίδιου του Πατέρα Θεού καθώς ομιλώντας στο φίδι που οδήγησε τους Πρωτοπλάστους στην Πτώση λέγει: «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σεσένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Το συγκεκριμένο εδάφιο ονομάζεται πρωτευαγγελιο, αφού αναφέρεται ταυτόχρονα στην γέννηση (το σπέρμα της γυναίκας) τον προσωρινό θάνατο (εσύ θα του λογχίσεις την φτέρνα) και την ανάσταση (αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι) του Ιησού Χριστού. Μάλιστα, μόνο σ’ αυτό το χωρίο βρίσκουμε αναφορά στο σπέρμα της γυναίκας αφού ο λόγος του Θεού, αλλά και της σύγχρονης επιστήμης, αποκλειστικά χρησιμοποιεί την έκφραση αυτή για το ανδρικό φύλο.
Διαφοροποιείται λοιπόν ο λόγος του Θεού εδώ για να φανερώσει μέσω αυτής της εκπληκτικής προφητείας ότι η Θεοτόκος Μαρία θα συλλάβει από το Πνεύμα το Άγιο χωρίς να έχει σχέση με άνδρα. Η αρχαία αυτή προφητεία προς τους πρωτόπλαστους βρίσκει την εκπλήρωση της στο πρόσωπο του Ιησού. Έτσι στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο διαβάζουμε σχετικά: “Και ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ·[...] θα μείνεις έγκυος, και θα γεννήσεις έναν γιο· και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού. Και η Μαριάμ είπε στον άγγελο: Πώς θα μου συμβεί αυτό αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανένα άντρα; Και ο άγγελος, απαντώντας, της είπε: Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει· γι' αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού”. Πλήρης λοιπόν επαλήθευση της φράσης “σπέρμα γυναικός”!

Β΄ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: 
Στο βιβλίο του Ησαΐα [ζ΄14], που γράφηκε 7 αιώνες πριν τη Γέννηση του Κυρίου, διαβάζουμε: “ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει ένα σημάδι· Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και το όνομά του θα αποκληθεί Εμμανουήλ”. Στο ίδιο βιβλίο [θ΄6] διαβάσουμε: “Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης”! Επτά αιώνες μετά την προφητεία του Ησαΐα διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο την εκπλήρωση της. Συγκεκριμένα όταν ο μνήστωρ Ιωσήφ μαθαίνει ότι αύτη ήταν έγκυος και δικαιολογημένα θέλει να την διώξει κρυφά για να μην την εκθέσει στον κόσμο, γράφει ο Ευαγγελιστής ότι ο άγγελος Κυρίου σε όνειρο μίλησε στον Ιωσήφ: “Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους”. Και στο επόμενο στίχο διαβάζουμε: “όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί εκείνο που ειπώθηκε από τον Κύριο διαμέσου τού προφήτη, που έλεγε: Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει, και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που μεθερμηνεύεται: Μαζί μας [είναι] ο Θεός”. [α΄20-23]. Συνεπώς η Θεοτόκος, καθώς προφητεύτηκε από τον Ησαΐα, ενώ ήταν παρθένος, μένει έγκυος και γεννάει γιο που τον ονομάζει Ιησού (Σωτήρα) και ο οποίος είναι η ενσάρκωση του ζώντος Θεού.

Γ΄ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ – ΒΗΘΛΕΕΜ: 
Στο βιβλίο του προφήτη Μιχαία [7ος π.Χ.αι.]: Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, αν και είσαι από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, εγώ θα κάνω να προέλθει εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ. Η καταγωγή του είναι από παλιά, ξεπερνά την αρχή των ημερών της δημιουργίας”. [ε΄ 2]. Σ’ αυτή την περικοπή ο προφητικός λόγος αναφέρεται στην τοποθεσία της γέννησης του Ιησού ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι το παιδί που θα γεννηθεί είναι ο προαιώνιος Θεός. Η Βηθλεέμ, μια από τις μικρότερες πόλεις του Ισραήλ, θα είναι αυτή στην οποία θα γεννηθεί ο Θεάνθρωπος. Είναι πραγματικά εκπληκτικό που η προφητεία αυτή είναι τόσο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, εφόσον ορίζει ανάμεσα στις εκατό περίπου τότε πόλεις του Ισραήλ την ασήμαντη Βηθλεέμ σαν την γενέτειρα του σωτήρα και ταυτοχρόνως φροντίζει να ξεκαθαρίσει ότι η Βηθλεέμ για την οποία αναφέρεται η προφητεία είναι η Εφραθά, δηλαδή αυτή που είναι κοντά στην Ιερουσαλήμ και όχι η ομώνυμη πόλη στο βορρά της Ιουδαίας [Γαλιλαία]!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: 
Στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχίου, διαβάζουμε: “Ο Κύριος του σύμπαντος απαντάει: θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου για να προετοιμάσει το δρόμο πριν από μένα” [γ΄ 1]. Αναλόγως και στο βιβλίο του Ησαΐα είναι γραμμένο: “Ακούστε! Κάποιος φωνάζει : Ετοιμάστε στην έρημο ένα δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε εκεί τον δρόμο να περάσει ο Θεός μας” [μ΄ 3]. Οι δύο αυτές προφητείες δηλώνουν ότι, πριν την δημόσια παρουσία του Σωτήρος Χριστού, ένας προφήτης θα προετοίμαζε και θα προανήγγειλλε τον ερχομό του στην έρημο.
Έτσι, η προφητεία επιβεβαιώνεται όταν λίγο μετά την αναγγελλία της γέννησης του Χριστού στη Θεοτόκο, ένας άγγελος Κυρίου φανερώνει στον ιερέα Ζαχαρία τον Πρόδρομο (αυτόν που θα προετοιμάσει τον δρόμο) του Χριστού: “Και ο άγγελος του είπε: Μη φοβάσαι, Ζαχαρία· επειδή, η δέησή σου εισακούστηκε· και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει σε σένα έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιωάννη. [...] θα γίνει έμπλεος Αγίου Πνεύματος από την κοιλιά, ακόμα, της μητέρας του. Και πολλούς από τους γιους Ισραήλ θα τους επαναφέρει στον Κύριο τον Θεό τους. Κι αυτός θάρθει πριν από το πρόσωπό του [ενν. του Κυρίου] με πνεύμα και δύναμη του Ηλία, για να στρέψει τις καρδιές των πατέρων στα παιδιά, και τους απειθείς στη φρόνηση των δικαίων, για να ετοιμάσει έναν προδιατεθειμένο λαό στον Κύριο. [Λουκ. α΄13-17]. Παράλληλα στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου [α΄1-2], διαβάζουμε την εκπλήρωση αυτής της προφητείας στο πρόσωπο του Ιωάννη του βαπτιστή όπως το προείπε ο άγγελος και το ανέφεραν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν συμβεί: “κατά τις ημέρες εκείνες έρχεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κηρύττοντας στην έρημο της Ιουδαίας, και λέγοντας: Μετανοείτε· επειδή, πλησίασε η βασιλεία των ουρανών”.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ: 
Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού αναφέρεται σε προφητεία που διαβάζουμε στο βιβλίο του Ωσηέ: “εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”. Την προφητεία αυτή δανείζεται για τεκμηρίωση και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος [β΄ 15].
Ακόμη, τη σφαγή των νηπίων, ο Ματθαίος την τεκμηριώνει σε σχετική προφητεία του Ιερεμία: “φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν” [Ματθ. β΄18 και Ιερ. λη΄ 15]. Δηλαδή: “Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή”.

ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: 
Στον Ησαϊα και πάλι διαβάζουμε την προφητεία για την προσκύνηση των τριών μάγων: “καὶ ήξουσί σοι αγέλαι καμήλων, καὶ καλύψουσί σε κάμηλοι Μαδιὰμ καὶ Γαιφά· πάντες εκ Σαβὰ ήξουσι φέροντες χρυσίον καὶ λίβανον οίσουσι καὶ λίθον τίμιον καὶ τὸ σωτήριον Κυρίου ευαγγελιούνται” [ξ΄6]. Για την καταγωγή του Ιησού από τη γεννιά του Ιακώβ έχουμε αναφορά στη Γένεση [μθ΄10- 12], ακόμη και για τον υπολογισμό της έλευσης του Σωτήρος από την ανοικοδόμηση του ναού το 455 π.Χ., στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ [8΄24].

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: 
Σ΄αυτό το άρθρο αναφερθήκαμε μόνο σε πέντε-έξι από τις 330(!) περίπου προφητείες που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο καθηγητής Peter W. Stoner, και στο βιβλίο του “Η επιστήμη μαρτυρεί”, έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς βάση του νόμου των πιθανοτήτων οι οποίοι και εξετάστηκαν προσεκτικά από την Αμερικανικό Σύνδεσμο Επιστημόνων (American Scientific Affiliation) και βρέθηκαν βάσιμοι και πειστικοί (H. Harold Hartzler, A.S.Affiliation). Αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά που ο ίδιος αναφέρει στις μελέτες του βάση του οποίου για να εκπληρώσει ένα άτομο 8 μόνον από τις πιο γνωστές προφητείες που αναφέρονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού μέσα στην Βίβλο η πιθανότητα υπολογίζεται σε 1 στα 100.000.000.000.000.000 [δηλαδή μία πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια]. Να το δούμε πιο παραστατικά: σαν να στρώσω όλη την Ελλάδα με στοίβα χρυσών λιρών, ύψους 1,5 μέτρων και στην τύχη να διαλέξω το σωστό νόμισμα!! Ανάλογη πιθανότητα θα ήταν αδύνατο να την εκπληρώσει κανείς παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός, πράγμα που έκανε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας νιώσουμε λοιπόν την Αλήθεια των Χριστουγέννων κι ας αγγίξει την καρδιά μας η μοναδική αλήθεια: ότι στο όνομα του ενσαρκωμένου Θεού υπάρχει το νόημα και η ουσία της ζωής. Κι αυτό γιατί Ιησούς σημαίνει Σωτήρ και Εμμανουήλ, ο Θεός Μαζί Μας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

Ο Χριστός είναι η αιώνια αγάπη. Πρόσωπο μοναδικό και εξαίρετο στην Ιστορία όλου του κόσμου. Η υπέροχη και απαράμιλλη διδασκαλία Του είναι ηθική επανάστασις. Προκαλεί ηθικές μεταμορφώσεις και θαυμάσιες επιστροφές. Εξημερώνει τους αγρίους και εκπολιτίζει τους λαούς. Καταργεί τη δουλεία και φέρνει την ισότητα και την αδελφότητα στους ανθρώπους. Αλλοιώνει και κλονίζει συστήματα και θεσμούς. Πηγή και ξεκίνημα μιας νέας δημιουργίας. Πέρασαν αιώνες και ο Χριστός παραμένει το αντικείμενο λατρείας σε όλες τις ζώνες της γης. Δεν υπάρχει τομέας της ανθρώπινης ζωής που να μην προτρέπει τον άνθρωπο να κάμει λεπτότερη τη συνείδησή του, καθαρότερη την πρόθεσή του. Δεν υπάρχει πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας, επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη, δίκαιο, οικονομία, πολιτική, γράμματα, μουσική, εικαστικές τέχνες, αρχιτεκτονική, οποιαδήποτε εκδήλωση πολιτιστική που να μην έχει δεχθεί από τη διδασκαλία του Χριστού ιδιαίτερη ώθηση, έμπνευση, νέο ύφος.
Αίτιο της πνευματικής αυτής επανάστασης υπήρξε το πραγματικό και ιστορικό πρόσωπο του Χριστού.
Γεννήθηκε και έζησε σε ορισμένη ιστορική εποχή, σε γνωστό λαό και χώρα. Η ζωή Του συνδέθηκε με γνωστά ιστορικά πρόσωπα που έζησαν σε συγκεκριμέ¬νο και ακριβώς καθορισμένο ιστορικό περιβάλλον. Πραγματικό πρόσωπο, συγκεκριμένο άτομο του ανθρωπίνου γένους. «Γεννιέται, μοχθεί, κουράζεται, διψά, αισθάνεται χαρά και λύπη, κλαίει, πάσχει και πεθαίνει».

Προφητείες - Ιστορία

Η πρώτη αποκάλυψη για το Χριστό ξεκινά από την αρχή του ανθρώπινου γένους. Η πρώτη αγγελία της χαρούμενης είδησης λέγεται «πρώτο ευαγγέλιο» και βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, οι μεγάλοι ιστορικοί της σταθμοί, η λατρεία της, το πνεύμα των προφητών της, συγκλίνουν στο πρόσωπο του Χριστού για να βρουν σε Αυτόν και το έργο Του το τελικό τους νόημα. Σε χιλιετίες φάνηκαν άνθρωποι φωτισμένοι που προείπαν - προφήτευσαν τον ερχομό του Χριστού. Οι προβλέψεις τους βγήκαν αληθινές. Θα είναι Θεός. Θα κατάγεται από το γένος του Δαβίδ. Θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Από Παρθένο. Ασύγκριτη θα είναι η υπεροχή της διδασκαλίας Του. Με μία υπέρτατη πράξη θυσίας θα μεταμορφώσει το ανθρώπινο γένος. Θα σταυρωθεί γι' αυτό, θα ταφεί, την Τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Θα αναληφθεί στους ουρανούς. Θα καθίσει στα δεξιά του Θεού. Θα στείλει το Άγιο Πνεύμα. Η βασιλεία Του θα είναι παγκόσμια, οριστική και πνευματική.
Πώς θα ήταν δυνατόν, αν δεν ήταν ο Θεός, σε διάφορους καιρούς και αιώνες, διαφορετικά πρόσωπα οι προφήτες, να συμφωνήσουν οι προφητείες τους στο πρόσωπο ενός και μόνου του Χριστού; Οι προφήτες είναι συνειδητά κήρυκες της αποκάλυψης του Θεού. Ο Χριστός είναι Θεός που στο Πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκε το αληθινό και βαθύτερο νόημα όλων των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης.
Πέρα από τα Ιστορικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης ένα απέραντο ιστορικό υλικό επαληθεύει την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Οι: Πλίνιος, Τάκιτος, Σουετώνιος, Ιώσηπος, το Ταλμούδ, Φλάβιος Ιωσήφ αναφέρουν για το Χριστό και σχεδόν όλοι οι λαοί της προχριστιανικής εποχής περίμεναν κάποιον Λυτρωτή.
Οι Κινέζοι από τον ΣΤ' προ Χριστού αιώνα περίμεναν τον «Άγιο από τη Δύση».
Οι Βαβυλώνιοι έλεγαν: «Στη Δύση θα φανεί ένας μεγάλος Βασιλέας».
Οι Ινδοί περίμεναν: «Σωτήρα από Παρθένο, μεσίτη μεταξύ Θεού και κόσμου».
Οι Πέρσες περίμεναν: «Θεό εκ Θεού, δημιουργό και Λυτρωτή». Οι Αρχαίοι Έλληνες με τον Αισχύλο - Σωκράτη - Πλάτωνα περίμεναν: «Υιόν Θεού από Παρθένο για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους».
Οι Ρωμαίοι έλεγαν: «Θα κυβερνήσει Ένας Διδάσκαλος και Κυρίαρχος Θεός».
Και ο Χριστός γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, σε μια σπηλιά της Βηθλεέμ. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Οκταβιανός, το 753 από το κτίσιμο της Ρώμης. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς κατοχυρώνει την Ιστορικότητα του Χριστού με αναφορά στους τοπικούς ηγεμόνες: «Ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου» και στη θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ: «Επί αρχιερέως Άννα και Καϊάφα».
Η ακριβής αυτή χρονολόγηση του Λουκά δικαιώθηκε πολλούς αιώνες μετά, όταν το κύμα του αθεϊσμού στην Ευρώπη θα προσπαθήσει να αποδείξει μυθικό και ανύπαρκτο το πρόσωπο του Χριστού. Οργανώθηκε όργιο άπατης. Σεσημασμένοι ψεύτες περπάτησαν τις πέντε Ηπείρους, ανέκριναν όλες τις φυλές της γης για να βρουν λόγια και σοφίες αρχαίων, που δήθεν πλαστογράφησε και χρησιμοποίησε ο ανύπαρκτος Χριστός. Ερεύνησαν τον Ησίοδο, Αιγυπτιακές επιγραφές, Ινδικά κείμενα, παροιμίες Εσκιμώων, αποφθέγματα Κομφουκίου, Λάο-Τσε, διδασκαλίες Βουδισμού, μάταια όμως. Πέρα από σπέρματα αλήθειας σ' αυτούς αποδείχθηκε ότι ο Χριστός, ο Διδάσκαλος της Τιβεριάδος με τη Γέννησή Του, με όσα είπε και έπραξε κατέσεισε και κατακρήμνισε έναν κόσμο ολόκληρο, φαύλο, με σαθρά θεμέλια, χωρίζοντας την παγκόσμια Ιστορία σε «προ» και «μετά Χριστόν». Η μεγαλειώδης διδασκαλία Του υπήρξε τόσο γόνιμη πραγματικότητα και εκινητοποίησε τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, ώστε χρειάζεται αχαλίνωτη φαντασία για να υποστηριχθεί ότι το απαράμιλλο τούτο φαινόμενο θεμελιώνεται σε ένα χονδροειδή μύθο και σε ένα φανταστικό πρόσωπο.

Μυστήριο η γέννηση του Χριστού

Η Εκκλησία μας αναγνωρίζει στο γεγονός της σάρκωσης του Χριστού, Θεού και Λόγου, μια κοινή ενέργεια των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο άκτιστος Θεός στη σάρκωσή Του από την Παρθένο Μαρία ξεπερνά τον τρόπο του ακτίστου: «Χρονούται ο άχρονος», «χωρείται ο αχώρητος», «νηπιάζει ο προαιώνιος».
Μιλάμε για σάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος. «Θεόν ενανθρωπήσαντα λέγομεν, ουκ άνθρωπον αποθεωθέντα».
Οι Έλληνες είχαν αντίρρηση για τη δυνατότητα να ενωθούν δύο διαφορετικές φύσεις, διαφορετικές ουσίες. Η θεολογία των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων απαντά: Μπορεί να γίνει ένωση Θεού και ανθρώπου, γιατί και η θεότητα και η ανθρωπότητα έχουν ίδιο τρόπο ύπαρξης, το πρόσωπο. Με την προσωπική του ύπαρξη ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην ελευθερία της ζωής που χαρακτηρίζει τον ίδιον το Θεό, δηλαδή στην αιώνια ζωή την ελεύθερη από φυσικούς περιορισμούς.
Παρεμβαίνει λοιπόν με τη Γέννηση Του ο Θεός, γίνεται άνθρωπος, οδηγώντας την προσωπική δυνατότητα της ανθρώπινης φύσης στο ανώτατο, ακραίο, επίτευγμα της υποστατικής ένωσης με τη θεότητα. Η Γέννηση του Χριστού είναι «μυστήριο μέγα και παράδοξο», μόνο οι Χριστιανοί μέσα στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μπορούν να δουν «πού εγεννήθη ο Χριστός», τον τόπο και τον τρόπο της ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο.
Τέσσερις ολόκληρους αιώνες, αγωνίσθηκε η Εκκλησία να σώσει την αλήθεια της Σάρκωσης του Θεού από την αλλοίωσή της. Τιτάνιος αγώνας να φανερωθεί η δυνατότητα που έχει το ταπεινό υλικό του κόσμου, η σάρκα της γης και του ανθρώπου, να ενωθεί με τη θεία ζωή, να ενδυθεί το φθαρτό την αφθαρσία.

Ο Χριστός διδάσκει και θαυματουργεί

Ο χαρακτήρας του Μεσσία Χριστού είναι παγκόσμιος, το δε φως της θείας παρουσίας φαίνεται, στη διδασκαλία, τη ζωή και το έργο Του. Μέσα από τα Ευαγγέλια που είναι διηγήσεις γεγονότων, παραβολές, ομιλίες, διακρίνεται η σημασία της θεοφανείας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για τη ζωή του κόσμου. Η θεία δύναμή Του, η αγιοσύνη Του, μαρτυρούν ότι είναι το φως και η μόνη ελπίδα του κόσμου. Έφερε, αποκάλυψε όλη την αλήθεια για τον άνθρωπο και τελικός Του σκοπός είναι να μεταμορφώσει τη ζωή του. Θέλει μια νέα κοινωνία «αδελφών» μέσα στην οποία θα έχει νικηθεί ο φόβος του θανάτου και η σκλαβιά σ' αυτόν, γιατί ο ίδιος στη ζωή και στο θάνατο αποκάλυψε τη θεία Του δύναμη, γαλήνη και μεγαλοπρέπεια. Σαν Κριτής και εξουσιαστής ασκεί το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου στο όνομα του Πατέρα Του. Με την αγάπη Του για όλο το ανθρώπινο γένος, φωτίζει το σκοτεινό μυστήριο της ύπαρξης των ανθρώπων και του κόσμου και φέρνει την απολύτρωση από τις κοσμοκράτειρες κακές πνευματικές δυνάμεις. Αυτή η αγάπη Του προς τους ανθρώπους είναι η νέα δικαιοσύνη, η θρησκεία της θείας αγάπης και αγιότητας, η ανεξάντλητη πηγή ηθικής ανάπτυξης.
Διδάσκει ότι ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που Τον προσκυνούν πρέπει πνευματικά και αληθινά να Τον προσκυνούν. Διαβεβαιώνει σε όλους ότι είναι Θεός, μονογενής Υιός του Θεού, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προ των αιώνων και από την ουσία Του. Θέλει να κάμει άγιο τον άνθρωπο, να του αναπλάσει την πεσμένη προσωπικότητά του και θεωμένον να τον βάλλει στο κράτος της απέραντης αιωνιότητας, στους κόλπους του Τριαδικού Θεού, στη Βασιλεία Του.
Η ασύγκριτη διδασκαλία Του επιβεβαιώνεται και από τα θαύματα που διασώζουν οι Ευαγγελιστές. Θεραπεύει λεπρούς, παραλυτικούς, κωφάλαλους, τυφλούς από τη γέννησή τους, ασθενείς που ούτε από τη σημερινή επιστήμη δεν θεραπεύονται. Κυβερνά τα στοιχεία της φύσης, πολλαπλασιάζει τους πέντε άρτους, μεταβάλλει το νερό σε κρασί, ηρεμεί τη μανιασμένη θάλασσα, στερεοποιεί το νερό της θάλασσας και περπατά επάνω. Τα θαύματά Του γίνονται με ασύγκριτο τρόπο, σε μια στιγμή, δημόσια, μπροστά σε πλήθη λαού και σε εχθρούς Του. Πειστικά δείχνει ότι αγαπάει τους αμαρτωλούς, τους προτρέπει να ανοίξουν την καρδιά τους σ' όλη την αλήθεια, όσο κουρασμένοι και φορτωμένοι κι αν είναι, να πάνε όλοι κοντά Του και θα τους ξεκουράσει. Τονίζει όμως ότι μόνο όποιος θέλει θα τον ακολουθήσει, χωρίς βία και καταναγκασμό. Όποιος θέλει θα σηκώσει το σταυρό του μόνος του.
Διαβεβαιώνει ότι η βασιλεία Του αρχίζει τώρα από τη ζωή ετούτη, ότι θα ξανάρθει στη γη για να απο¬δώσει δικαιοσύνη στον καθένα στην τελική κρίση αλλάζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Σταυρώθηκε. Ανα¬στήθηκε. Ολοκλήρωσε την Εκκλησία Του και Ανα¬λήφθηκε στους Ουρανούς.

Η σταύρωση του Χριστού

Ο Χριστός διδάσκει σε μια εποχή που διοικούν ανίκανοι πολιτικοί άρχοντες, σε μια εποχή δικτατορίας του όχλου. «Δήμος άτακτος υπό των αρχόντων διεφθαρμένος».
Κατηγορήθηκε ότι παρέβαινε το νόμο του Θεού και διασάλευε τη δημόσια τάξη. Δικάσθηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο διά του σταυρού. Η απόφαση αυτή να Σταυρωθεί ο Χριστός ήταν σκληρή και έδειχνε τη μεγάλη αγνωμοσύνη των Εβραίων. Ο καταδικασμένος έπρεπε να σηκώνει το σταυρό μόνος του, στο δρόμο το πλήθος τον βλασφημούσε και τον έφτυνε, δεχόταν χτυπήματα χωρίς λύπη. Στον τόπο που γινόταν η εκτέλεση κάρφωναν τα χέρια πλάγια πάνω στο σταυρό, τα πόδια κάτω. Τρομεροί πόνοι στο σώμα, αιμορραγία, ήταν ο τελευταίος σύντροφος της ζωής και η αρχή του θανάτου.
Ο Κύριος δέχθηκε αγόγγυστα το μαρτύριο αυτό και πάνω από το σταυρό συγχωρεί τους δολοφόνους. Αιώνιο παράδειγμα συγχώρησης. Η Σταύρωσή Του αποτελεί μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός, πηγή σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο και αρχή της Ανάστασης του Χριστού και του ανθρώπου. Ο Σταυρός είναι το ακρότατο σημείο και το κορύφωμα στο μυστήριο της απόφασης του Θεού να σώσει τον άνθρωπο.
«Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον».
Σ' αυτά τα λόγια του Αποστόλου Παύλου είναι όλη η αλήθεια του κηρύγματος, όλη η πίστη της Εκκλησίας, όλο το δράμα της ζωής του πιστού.
Με το Σταυρό και το πάθος του Χριστού, του νέου Αδάμ, συσχετίζεται η ιστορία του παλαιού Αδάμ. «Γιατί όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου (Αδάμ) οι πολλοί έγιναν αμαρτωλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός (Χριστού) θα δικαιωθούν οι πολλοί».
Με τον τρόπο αυτόν του Θεού εμφανίζεται ένας νέος άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού που ανακαινουργώνεται και αναγεννιέται πνευματικά.
Ο νέος άνθρωπος του Χριστού ζει και απολαβαίνει τις δωρεές του Σταυρού. Γιατί με τη Σταύρωση λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
«Καταργήθηκε ο θάνατος, συγχωρήθηκε η προπατορική αμαρτία, απογυμνώθηκε ο Άδης, χαρίσθηκε ως δώρο σε όλους η Ανάσταση, δόθηκε δύναμη να περιφρονούμε τον θάνατο, κατορθώθηκε η επάνοδος στην αρχαία μακαριότητα, ανοίχθηκαν οι πύλες του Παραδείσου, κάθισε η ανθρώπινη φύση στα δεξιά του Θεού, γίναμε παιδιά του Θεού, γίναμε κληρονόμοι του Θεού». Όλες αυτές τις δωρεές και τα χαρίσματα δίνει στον άνθρωπο η μυστική δύναμη που έρχεται από τη θυσία και το πανάγιο Αίμα του Εσταυρωμένου. Σταυρωμένος ο Χριστός για εμάς, σταυρωμένοι εμείς με το Χριστό για τη σωτηρία μας. Αλήθεια, αγώνας και α¬γωνία είναι ο Σταυρός. Πώς να σταυρωθούμε εμείς με το Χριστό; Να πώς συμβουλεύει ο Άγιος Γερμανός Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης:
«Κλείσε το στόμα σου όταν ερεθίζεσαι από το διάβολο να βρίζεις και να καταλαλείς τον διπλανό σου».
«Κλείσε τα μάτια σου όταν η βλαβερή ηδονή τα παρασύρει στην καταστροφή».
«Γίνε κωφός όταν σε καταλαλούν και σε βρίζουν».
«Δέσε τα χέρια σου για να μην αρπάξουν ξένα πράγματα και να μην απλώνουν σε ζημιογόνες πράξεις».
«Δέσε τα πόδια σου που πάνε να περπατήσουν σε βάραθρα».
Χαρά στον καθένα, που καθώς ο Χριστός, σηκώνει κι αυτός το σταυρό του και σταυρός είναι το Χρέος, η ευθύνη, η θλίψη, η θυσία, η αγάπη. Να πεθάνεις για τον κόσμο, για να ζήσεις με το Θεό.


Η Ανάσταση του Χριστού

Μετά τη Σταύρωση αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση, η χριστιανική θρησκεία θα είχε ταφεί μαζί με το Χριστό τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στον ίδιο Τάφο. Αυτό φρόντισαν να κάμουν οι Σταυρωτές. Ο φθόνος των θρησκευτικών αρχόντων, η δειλία του Ρωμαίου επιτρόπου και η σύγχυση στη σκέψη του όχλου όπως προείπαμε, οδήγησαν τον Ιησού στο θάνατο που κατά τη θέληση του Θεού, ήταν ουσιαστικά η Ανάσταση και η ζωή του κόσμου. Οι πιστοί όλων των αιώνων θεμελιώνουν την πνευματική τους ζωή στην βεβαιότητα που μας έδωσαν οι Απόστολοι ότι «Αναστήθηκε πραγματικά ο Χριστός».
«Δέστε, λέει ο Χριστός και δείχνει στους Αποστόλους τα σημάδια των καρφιών στα χέρια και στα πόδια, δέστε τα χέρια μου και τα πόδια μου, είμαι εγώ ο ίδιος, ψηλαφήστε και βεβαιωθείτε ότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά όπως βλέπετε να έχω εγώ».
Βεβαιώνει ο ίδιος την Ανάστασή Του επί 40 ημέρες. Εμφανίζεται στην Μαρία την Μαγδαληνή, στις Μυροφόρες γυναίκες, στον Πέτρο, στους δύο Μαθητές που πηγαίνουν προς Εμμαούς, στους δέκα Αποστόλους όταν έλειπε ο Θωμάς, στους επτά μαθητές στη Λίμνη της Τιβεριάδος, στους έντεκα στο όρος της Γαλιλαίας, στους πεντακόσιους αδελφούς, σε όλους τους Αποστόλους στη Βηθανία, την ημέρα της Ανάληψης, στον αδελφόθεο Ιάκωβο και στον Απόστολο Παύλο. Παρουσιάζεται επί σαράντα ήμερες δημόσια, ποτέ την νύχτα, πάντα στο φως της ημέρας.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι αδιάσειστο ιστορικό γεγονός που πιστοποιεί την θεότητά Του. Αποτελεί αντάξιο και ένδοξο τέλος της επίγειας ζωής Του και πραγματοποιεί εκείνο για το οποίο ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο και έχυσε το Αίμα Του, την επαναφορά του πεσμένου Αδάμ, τη θέωση του ανθρωπίνου γένους. Η σωτηρία μας γίνεται πραγματικότητα, μας ενώνει μαζί Του, μας κάνει μετόχους της νίκης Του εναντίον της αμαρτίας και του θανάτου. Το ανθρώπινο γένος ανασταίνεται μαζί με το Χριστό, (αναστήθηκε από τους νεκρούς πρώτος και θα ακολουθή¬σει του καθενός μας η ανάσταση). Μαζί λοιπόν με το Χριστό, βρίσκει ξανά την αιώνια ζωή και μπαίνει στην κοινωνία του Τριαδικού Θεού. Είναι πια μια νέα ζωή για την ανθρωπότητα. Αρχή αναδημιουργίας και ανακαίνισης των πάντων.
Η Ανάσταση συγκλόνισε τους Αποστόλους και έγινε η κινητήρια δύναμη που άλλαξε τον ψυχικό τους κόσμο, τη σκέψη, τα σχέδια και τις αποφάσεις τους.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι εάν δεν αναστήθηκε ο Κύριος η πίστη των Χριστιανών είναι άδεια περιεχομένου, αυτοί δε που κήρυξαν την Ανάσταση είναι ψεύτες και ψευδομάρτυρες μπροστά στο Θεό.
Ο Πέτρος τη μια μέρα δειλιάζει και αρνείται το Χριστό σε μια υπηρέτρια. Λίγες μέρες μετά, ατρόμητος διακηρύσσει δημόσια για το Χριστό και την Ανάσταση και πιστεύουν τρεις χιλιάδες άνθρωποι. Δεν δείλιασε μόνο ο Πέτρος μα απελπίστηκαν και πανικοβλήθηκαν όλοι οι Απόστολοι. Όταν όμως είδαν με τα μάτια τους το Χριστό Αναστημένο, γίνονται αμέσως τολμηρότατοι και λεοντόθυμοι άνδρες, αντιμετωπίζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Ενδυναμώθηκαν και περιφρόνησαν κάθε δυσκολία, «κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ γένους, κινδύνους εθνών, κινδύνους εν πόλει, εν ερημία, εν αγρυπνίαις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι».
Μεταβολή μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία. Μεταβολή ψυχολογική που με το αίμα τους υπόγραψαν τη μαρτυρία τους.
Τα ιστορικά κείμενα που διηγούνται την Ανάσταση και τις εμφανίσεις του Κυρίου, η αλλαγή του ήθους των Αποστόλων που μετά την Ανάσταση έζησαν ζωή αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, γεμάτοι διωγμούς και κακουχίες, η ατρόμητη διάδοση της πίστης στον Αναστημένο Χριστό μέχρι θυσίας και αυτής της ζωής, τα συγκλονιστικά βιώματα των πρώτων χριστιανών και όλων των αγίων όλων των αιώνων, παρέχουν τρανή απόδειξη και αδιάψευστη μαρτυρία ότι:
«Αληθώς Ανέστη ο Κύριος».

Η Εκκλησία του Θεού

Με τη Σάρκωση, το θάνατο, την Ανάσταση και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος την ήμερα της Πεντηκοστής, ολοκληρώθηκε και αποκαλύφθηκε στον κόσμο η Εκκλησία του Θεού. Η Εκκλησία υπήρχε αιώνια αφού ήταν στη θέληση του Θεού και στο σχέδιο Του να δημιουργήσει και να σώσει τον κόσμο, μπήκε με τη δημιουργία του κόσμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, ανήκει στο Θεό γιατί είναι δημιούργημά Του και φανέρωση της Βασιλείας Του πάνω στη γη.
Όπως ο Χριστός έτσι και η Εκκλησία, πριν από την επίγεια ύπαρξή της, είχε πνευματική και ουράνια ύπαρξη, φανερώθηκε με τη Σάρκωση του Χριστού για να σωθούμε και θα παραμείνει ενωμένη με το Χριστό «μέχρι της συντέλειας του αιώνος». Με το τίμιο Αίμα και την Ανάσταση του Χριστού έγινε ένα μαζί Του, εξαγνίσθηκε, αγιάσθηκε και έχει ως κεφαλή της το Χριστό αφού αποτελεί το Σώμα Του. Έτσι η Εκκλησία είναι κέντρο και όργανο συνέχισης και διαιώνισης του απολυτρωτικού έργου, έλαβε μορφή θεανθρώπινου οργανισμού, καθίδρυμα σωτηρίας με ιεραρχική οργάνωση, εφοδιάστηκε από το Χριστό με όλα τα μέσα και τις πνευματικές εξουσίες για να συνεχίσει με το «τρισσό» αξίωμα, προφητικό, αρχιερατικό, βασιλικό την ενσωμάτωση των πιστών στη Βασιλεία του Θεού.
Η Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Έχει μία κεφαλή, το Χριστό, ένα Άγιο Πνεύμα, ένα Σώμα, μία Πίστη, ένα Βάπτισμα, μία Αρχή, ένα σκοπό χωρίς τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς, να περιλάβει στους κόλπους της όλους χωρίς εξαίρεση τους ανθρώπους, σε όλη την υφήλιο, σε όλα τα πέρατα της Οικουμένης για να γίνει: «Μία Ποίμνη, Ένας Ποιμένας».
Σαν μέλη της υπολογίζονται και οι αμαρτωλοί γιατί με τη Χάρη που υπάρχει στην Εκκλησία - εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία - γίνονται άγιοι, αγαθοί. «Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς να μετανοήσουν» λέγει ο Κύριος. Ο Χριστός εξακολουθεί να ζει, να διδάσκει, να σώζει. Ο Χριστός με το Άγιο Πνεύμα μεταφυτεύει και μεταγράφει τους αγίους διά του θανάτου από την επίγεια «στρατευόμενη», στην ουράνια «θριαμβεύουσα», Εκκλησία.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί έξω από την Εκκλησία, από του Αδάμ μέχρι του Χριστού και από του Χριστού μέχρι τη συντέλεια των αιώνων γιατί Αυτή είναι η Κιβωτός, το εργαστήριο της σωτηρίας, ο οικονόμος, ο διαχειριστής της Χάρης που αγιάζει και σώζει. Τα μέλη της Εκκλησίας οι Χριστιανοί με την πίστη στο Χριστό, το Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία γίνονται το σώμα της Εκκλησίας, το σώμα του Χριστού και αποτελούν μια μυστηριώδη κοινωνία, μυστηριώδη κοινότητα.
Αυτή η πνοή που δίνει ζωή και δύναμη, συνεχίζει και διαιωνίζει το απολυτρωτικό έργο, φέρνει και ερμηνεύει αλάθητα τις αιώνιες αλήθειες και αξίες, είναι ο ίδιος ο Θεός Λόγος και το Άγιο Πνεύμα.
Όπως προαναφέραμε, ο Χριστός εφοδίασε την Εκκλησία με πνευματικές εξουσίες, δωρεές και μέσα για την επικράτηση του Σχεδίου Του. Ο ίδιος όρισε και την Κυβέρνηση της Εκκλησίας, την Εκκλησιαστική Ιεραρχία που την αποτελούν οι Επίσκοποι, οι Ιερείς και οι Διάκονοι. Δεν είναι διάσπαση των μελών - κληρικών και λαϊκών η Εκκλησιακή Ιεραρχία αλλά διάκριση από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη που έχουν μόνο οι κληρικοί από την Χειροτονία.
Αυτής της Εκκλησίας είμαστε μέλη. Ο Χριστός παραμένει πάντοτε μαζί μας, παρατείνεται στους αιώνες, είμαστε αδιάσπαστα ενωμένοι μαζί Του με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Κοινωνίας, που είναι το κέντρο της Εκκλησίας Του στη γη.
«Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το Σώμα μου». «Πίετε από αυτό όλοι διότι αυτό είναι το Αίμα
μου, επικύρωση της Νέας Διαθήκης, που χύνεται προς σωτηρία πολλών διά να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους».
«Όποιος τρώγει τη Σάρκα μου και πίνει το Αίμα μου έχει από τώρα αιώνια ζωή και εγώ θα τον αναστήσω την τελευταία ήμερα της κρίσεως». «Η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους Χριστιανούς».
Αμήν.

Με ευχές και αγάπη Χριστού 

π. Ιωάννης Βερνέζος Πρωτοπρεσβύτερος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!



Ὁ Χριστός, ὁ Θεός, γεννήθηκε στὴ γῆ ὡς ἄνθρωπος.
Γιατί;
Γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει μὲ τὴ Γέννησή Του τὴ γέννησή μας.
Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός.
Νά, μέσα σʼ αὐτὸ περιλαμβάνεται ὅλο τὸ μυστήριο τῆς θαυμαστῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.
Μέσα σʼ αὐτὸ περιέχεται ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία Του καὶ κάθε τί ποὺ βρίσκεται μέσα σʼ Αὐτήν.
Ὅλα τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ ὅλες οἱ ἅγιες ἀρετὲς καὶ μέσα σʼ αὐτὲς ὅλες οἱ ἅγιες θεϊκὲς δυνάμεις.
Ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στὴ γῆ, ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητας, ὅλος ὁ Θεὸς βρίσκεται σωματικὰ παρὼν στὸν δικό μας ἀνθρώπινο κόσμο γιὰ νὰ γεμίσουμε ἐμεῖς μὲ αὐτὸ τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητας...
Καὶ ἔτσι νὰ πραγματοποιήσουμε τὸν σκοπὸ ποὺ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς ἔθεσε, γιὰ τὸ ἀνθρώπινο εἶναι μας, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή μας, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξή μας.
Τὸν μόνο ἀληθινὸ καὶ ἀθάνατο σκοπὸ καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.
Ώ, πῶς ἐμεῖς τὰ ἄθλια ἀνθρώπινα ὄντα νὰ φθάσουμε σʼ αὐτὸν τὸν ὕψιστο σκοπό;
Μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, καὶ μέσῳ τῶν ἁγίων ἀρετῶν ποὺ ὑπάρχουν μέσα σʼ Αὐτήν.
Ὅταν ζοῦμε μέσα σʼ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς καὶ μέσῳ αὐτῶν ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς γεμίζει μὲ ὅλες τὶς θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ ζήσει ἐν Θεῷ καὶ μαζὶ μὲ τὸν Θεό, τόσο σʼ αὐτὸν ὅσο καὶ στὸν ἄλλο κόσμο.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ καθένας γίνεται «Θεὸς κατὰ χάριν», κι αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ποὺ ἐλεεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους…
Ἡ ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἀρχίζει μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴ θέωση.
Στὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ντύνεσαι τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό.
Στὴ Θεία Κοινωνία ὑποδέχεσαι ὁλόκληρο τὸν Θεό.
Νά, εἶσαι Χριστοφόρος χριστιανέ!
Εἶσαι Θεοφόρος!
Νά, ζεῖς, ὅπως ὁ μικρὸς «Θεὸς κατὰ χάριν».
Νά, ζεῖς μὲ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ μόνο λογικὸ καὶ χαρμόσυνο νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.
Γιʼ αὐτό: ὅλα γιὰ τὸν Χριστό, τὸν Χριστὸ νὰ μὴν Τὸν ἀνταλλάξεις μὲ τίποτε!
Ἂς εἶναι Αὐτὸς –ὁ θαυμαστὸς καὶ ἐλεήμονας πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους – Κύριος καὶ Σωτήρας μας. «Αὐτὸς πρῶτος σὲ ὅλα», μέσα σὲ ὅλη τὴ ζωή μου, σὲ ὅλη τὴ ζωή σου καὶ τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὴ ζωὴ ποὺ ἀρχίζει ἐδῶ στὴ γῆ, γιὰ νὰ συνεχιστεῖ σὲ ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα, σὲ ὅλους τοὺς οὐράνιους Θείους κόσμους.
Γιʼ αὐτὸ πάλι καὶ πολλὲς φορὲς ἐπαναλαμβάνω τὴ χαρμόσυνη φωνὴ καὶ τὸν ἀγγελικὸ χαιρετισμό:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει



- Να κοινωνήσω;
- Αυτά τα λέγαμε όταν ήσουν παιδί, όταν ήσουν νέος. Τώρα, θα το νιώθεις μέσα σου, και θα αποφασίζεις μόνος σου τη σχέση σου με το Χριστό. Δεν μπορεί μέχρι να γεράσεις να ρωτάς εμένα για το πότε θα κοινωνήσεις.

- Δηλαδή, χωρίς εξομολόγηση;
- Μα σε ξέρω, και σου διαβάζω την ευχή τόσες φορές, δεν είναι ότι κοινωνάς ανεξομολόγητος. Με τη λογική αυτή, θα πρέπει να με βλέπεις λίγη ώρα πριν από κάθε θεία Μετάληψη. Διότι, πάντα κάνεις κάποια αμαρτία, κάποιο λάθος. Τι θα γίνει, το φαντάζεσαι; Αν οι εκατοντάδες άνθρωποι που ξέρουμε, μας ρωτούσαν πριν από κάθε θεία Λειτουργία, δεν θα κάναμε άλλη δουλειά.

- Περίεργα μου ακούγονται αυτά.

- Μα είναι. 
Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει. Γι’ αυτό και θες να μπεις πάλι στο αγαπημένο σου ζεστό καλούπι, για να χουχουλιάσεις και να ηρεμήσεις. Το έχεις ανάγκη ακόμα, φαίνεται. Δεν σε κατηγορώ. Μα δεν μπορώ να το υπηρετώ κι εγώ μια ζωή για χάρη σου. Λυπάμαι. Αν το κουκούλι – καλούπι της πεταλούδας, δεν την κάνει ν’ ανοίξει μια μέρα τα φτερά της και να πετάξει, τότε θα ψοφήσει μέσα στην γνωστή ασφάλειά της. 
Μα δεν είναι πλασμένη γι’ αυτό. Πρέπει μια μέρα να γνωρίσει και τον "άγνωστό" της Ουρανό!!

π. Ανδρέας Κονάνος



Μια ευχή του γέροντος Παισίου για τα Χριστούγεννα...


Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του.”.
-Γέροντα,δώστε μου μια ευχή για τα Χριστούγεννα.
-Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη…
“΄Εγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού”, λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ης. 1,3). Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους! Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!

(Γέροντος Παϊσίου 
Λόγοι, τόμος Ε, σ. 231)

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Παραμονές Χριστουγέννων και εσύ θα λες πάλι, χρόνια πολλά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς να πιστεύεις οτι έγινε το μέγιστο...



Παραμονές Χριστουγέννων και η Εκκλησία μιλά στα τροπάρια της για φάτνη, ζώα, βρέφος. Οδηγεί σιγά-σιγά τον άνθρωπο στο μυστήριο. Όλα γίνονται γι᾽αυτό το Θείο Βρέφος που γεννάται μέσα σε νεκροκρέββατο. Μέσα στο μοναστήρι η ατμόσφαιρα άκρως κατανυκτική. Ο μοναχός ψάλλει ανεπιτήδευτα. Δεν γνωρίζει την παρασημαντική αλλά μας βοηθά όλους να βρούμε αυτόν που ψάχνουμε νά γεννηθεί μέσα μας. Δεν γνωρίζει τα μουσικά αλλά αυτό τον διαφυλάσσει από τον μεγάλο κίνδυνο της οίησης. Η λειτουργία προχωρά και πλέον δεν γίνεται να μην αφήσεις τα βιοτικά πίσω σου. Αυτή η θεία λειτουργία είναι μια γεύση από τον Παράδεισο. Για φαντάσου, όταν θα πεθάνεις, θα ζεις αυτήν την απίστευτη πληρότητα και γλυκύτητα αιώνια. Θα ζεις την συνέχεια αυτής της θείας λειτουργίας.

Τί πλέον θέλεις; Μου μιλάς για αθεΐα και μου ζητάς να σου αποδείξω την ύπαρξή Του. Μοιάζει αυτό που λες, σαν να θέλεις να χωρέσει ο ωκεανός μέσα σε ένα ποτήρι! Δεν θά σου μιλήσω λοιπόν για αποδείξεις, ούτε καν για ενδείξεις. 
«Έρχου και είδε», μόνο θα σου πω. Και πριν έρθεις, αν μπορείς, πέταξε και ό,τι έχεις φορτώσει τόσα χρόνια επάνω σου και δεν μπορείς να κινηθείς και δεν μπορείς πλέον να ζεις. 
Δεν θα σου μιλήσω για τον αόρατο με εξισώσεις, δεν γίνεται αυτό. Θα σου πω όμως για την ψυχή όταν σκιρτά, αναγνωρίζοντας τον Πλάστη της.Πράγματι, χάνεις! Έτσι απλά στο λέω. Δεν υπάρχει τίποτα ανώτερω «μήτε στην γη μήτε στον ουρανό». Η γη μοιάζει με τα επάνω και ο ουρανός κατεβαίνει κάτω.

Σε εσένα που λες ότι δεν πιστεύεις και αγωνίζεσαι να μην πιστέψεις και προσπαθείς να το πιστέψουν και άλλοι. Όσο και να μην το βλέπεις, ο ήλιος υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε. Όταν βρίσκεσαι μόνος σου, εσύ και ο εαυτός σου, το σκέφτεσαι. Λες: «μήπως…». 
Εάν το νομίζεις, αμφισβήτησέ Τον με την καλή σου την καρδιά όχι με εμπάθεια. Άφησέ τον να σε πλησιάσει. Έχει να σου δώσει και δεν θέλει να του δώσεις. Έχει να σε γεμίσει, να σε πληρώσει έως άνω χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Από αγάπη σου μιλώ και από πόνο για τον σύγχρονο άνθρωπο που πνίγεται μέσα στις σκέψεις του.

Παραμονές Χριστουγέννων και εσύ θα λες πάλι, χρόνια πολλά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς να πιστεύεις οτι έγινε το μέγιστο, οτι «ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός». Γιατί αφήνεις μια ακόμα ευκαιρία χαμένη; Προσπάθησε να το ζήσεις τούτη την χρονιά, μην το αφήνεις και πάλι. Μην δοξάζεις το εγώ σου πανηγυρικά ψάχνοντας μάλιστα και οπαδούς. Είναι ο εγωισμός, για σένα, για μένα, για όλους, το καρκίνωμα της ψυχής. Είναι από αυτόν τον αρχαίο όφι, τον εγωισμό, όλα τα άσχημα στον κόσμο, είναι πασιφανές.

Άνοιξε εφέτος την καρδιά και περίμενέ Τον να γεννηθεί. Θά έρθει, κάλεσέ τον και θα έρθει! Εκείνος πάντα, με αγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό και διάκριση αναζητά καρδιές για να γεννηθεί…
«Σπήλαιο ευτρεπίζου…»! Έρχεται σιγά-σιγά και ψάχνει χώρους, καρδιές να γεννηθεί, όπως τότε, μέσα στην ήρεμη μοναδική νύχτα, με την δημιουργία όλη να κραυγάζει δοξολογώντας γοερώς, «ευρήκαμεν τον μεσσίαν»!

Του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

Τὰ ζῶα τῆς φάτνης



Στὴ βυζαντινὴ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τὸ κεντρικὸ πρόσωπο, τὸθεῖο Βρέφος, ­εἰκονίζεται μέσα σὲ σπήλαιο ἀνάμεσα σὲ ζῶα· ἢ μᾶλλον τὰ ζῶαεἶναι σκυμμένα πάνω Του· εἶναι πάντοτε δύο καὶ εἶναι συγκεκριμένα: ἕνας «βοῦς» (βόδι) καὶ ἕνας «ὄνος» (γαϊδουράκι).
Δηλώνεται ἔτσι ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὄχι σὲ παλάτι βασιλικό, οὔτε κὰν σὲ σπίτι ὅπου μένουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ στάβλο, σὲ σπηλιὰ ποὺ χρησίμευε ὡς κατάλυμα ζώων! 
Ὑπενθυμίζει δηλαδὴ τὶς πολὺ ταπεινὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες γεννήθηκε ὁ Κύριος, ποὺ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῶν ἀλλεπάλληλων ταπεινώσεων ποὺ καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει στὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του γιὰ τὴ σωτηρία μας μέχρι τὴν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Του!
Δὲν πρόκειται ὅμως μόνο γι᾿ αὐτό. Ἡ παρουσία τῶν δύο συγκεκριμένων ζώ­ων κοντὰ στὸ νηπιάσαντα Θεὸ ὑπενθυμίζει κυρίως τὴν ἐκπλήρωση δύο προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν προφητῶν Ἀμβακοὺμ καὶ Ἡσαΐα.
Ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα διακρίνει τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καὶ λέγει στὸν Υἱὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων: «Ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ» (Ἀμβ. γ´ 2)
Στὸ χωρίο αὐτὸ ἔχουν δοθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες· αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Θὰ γνωρισθεῖς ἀνάμεσα σὲ δύο ζῶα. Ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α´ Τιμ. γ´ 16), ἔγινε γνωστὸς κατ᾿ ἀρχὰς μεταξὺ δύο ζώων. Ἑπομένως ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει: Κοιτάξτε αὐτὸ τὸ βρέφος! Εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ προφήτευσε ὁ προφήτης Ἀμβακούμ.
Πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἔγνω βοῦς τὸνκτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁλαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. α´ 3). Ἐδῶ ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς μὲ παράπονο γιὰ τὴν ­ἀχαριστία καὶ ἀπιστία τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ λέει: 
Τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη ποὺ τὸ φρον­τίζει, καὶ τὸ γαϊδουράκι ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του. Ἀντίθετα, ὁ περιούσιος λαός μου, ὁ Ἰσραήλ, ποὺ τόσο τὸν ἔχω εὐεργετήσει, δὲν μὲ ἀναγνωρίζει εἰλικρινὰ Κύριό του, δὲν μὲ νιώθει.
Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐφάρμοσε τὸ χωρίο στὴν περίσταση τῆς Γεννήσεως. Τὰ ζῶα τῆς φάτνης ἀναγνώρισαν τὸν Δεσπότη τους, τὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Τὸν ἀναγνώρισαν καὶ Τὸν προσκύνησαν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δὲν Τὸν ἀντιλήφθηκαν. Δὲν ὑπῆρχε χῶρος στὸ πανδοχεῖο τῆς Βηθλεὲμ γιὰ τὴν Παρθένο καὶ τὸν κυοφορούμενο Μεσσία, οἱ πόρτες τῶν Βηθλεεμιτῶν ἔμειναν κλειστὲς γιὰ τὸν ἐρχόμενο Κύριο, καὶ οἱ καρδιές τους παγωμένες. Ἐλάχιστες ἁγνὲς καρδιὲς βρέθηκαν ἄξιες καὶ πρόθυμες νὰ Τὸν προσκυνήσουν, οἱ ποιμένες.
Τὸ παράπονο τοῦ Θεοῦ στὴ συγκεκρι­μένη προφητεία τονίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸ εἶδος τῶν ζώων ποὺ συγ­κρίνονται μὲ τοὺς ἀνθρώπους - Ἰ­­σ­ραηλίτες. 
Εἶναι δύο ζῶα γνωστὰ γιὰ τὴ χαμηλὴ νοημοσύνη τους· ­μάλιστα, προκειμένου γιὰ τὸν ὄνο, καὶ γιὰ τὸ πεῖσμα του. Δύο ζῶα ποὺ οἱ ὀνομασίες τους χρησιμοποιοῦνται ὑβριστικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὰ κατάλαβαν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ· ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας, δὲν τὴν κατάλαβε – γεγονὸς ποὺ καταδει­κνύει τὸ κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρα­συνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλ. μη´ [48] 13)
Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ «κατ᾿ εἰκόνα», δὲν τὸ ἀντιλήφθηκε, δὲν τὸ ἐκτίμησε αὐτό. Ἀλλὰ μὲ τὶς ἁμαρτίες του ἔκανε τὸν ἑαυτό του ὅμοιο μὲ τὰ ζῶα, ποὺ δὲν ἔχουν λογικὸ ὅπως αὐτός.
Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ τὰ δύο ζῶα συμβολίζουν καὶ κάτι ἄλλο: τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀποκτηνώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν ὁποῖο ἐλεεῖ ὁ Θεὸς καὶ προσφέρεται σ᾿ αὐτὸν ὡς «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» (Ἰω. Ϛ´ 51), ἡ πνευματικὴ τροφὴ ποὺ θὰ τοῦ δώσει τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ποὺ θὰ τὸν κάνει ἄνθρωπο ἀληθινό, θεὸ κατὰ χάριν.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὴ χριστουγεννιάτικη ὁμιλία του ­διακρίνει στὰ δύο ζῶα τοὺς δύο «λαούς»: τὸ βό­­δι, νομικῶς καθαρὸ ζῶο (βλ. ­Λευϊτ. ια´ [11]), συμβολίζει τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁ­ποῖοι «μηρυκάζουν» (ὅπως τὸ βόδι) τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ· ὁ ὄνος, νομικῶς ἀκάθαρτο, συμβολίζει τοὺς εἰδωλολάτρες (βλ. PG 36, 332A).
Τὰ δύο διαφορετικὰ ζῶα συνάζονται κοντὰ στὸ Σωτήρα, ποὺ ἔρχεται νὰ δημιουργήσει τὴ μία οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ὁποία «οὐκ ἔνιἸουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην…», ἀλλὰ «πάντες» εἶναι «εἷς ἐν Χριστῷ»· ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουν γίνει ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Χριστό (Γαλ. γ´ 28). 
Δὲν ἰσχύουν πλέον διαφορὲς ἐθνικότητας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ φύλου. Τώρα ὑπάρχει ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος, «ὁ καινὸς ἄνθρωπος» (Ἐφ. β´ 15), ὁ ἀναγεννημένος, ὁ ἁγιασμένος, ὁ ἄνθρωπος τῆς Χάριτος, ποὺ οἱ διαθέσεις, τὰ λόγια, οἱ πράξεις του ἔχουν τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Δύο ζῶα κοντὰ στὴ φάτνη τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ! Πόσα μηνύματα: τὸ μυστήριο τῆς ἀποδοκιμασίας τοῦ Μεσσία, ὁ φοβερὸς ξεπεσμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ χαρὰ γιὰ ἕνα καινούργιο ξεκίνημα τῆς ἀνθρωπότητας· ἡ ἐλπίδα τέλος γιὰ μιὰ καινούργια ἀρχὴ καὶ στὴ δική μας προσωπικὴ ζωή!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ο Γέροντας Παΐσιος για τα Χριστούγεννα


Η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.
Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».
«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.
Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».
«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.
-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;
-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.
-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;
-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;
-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»
-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!
Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;
-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.
Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”