Καθετί πού δέν εἶναι ὁ Χριστός καί δέν εἶναι ἀπό τό Χριστό ἀποτελεῖ σκοτάδι γιά τήν ἀνθρωπότητα

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ὄχι μόνον ἔχουμε τὸ ἀληθινὸ Φῶς, ἀλλὰ εἴμαστε «υἱοὶ φωτός», διότι ἔχουμε πνευματικὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὸ μόνο Ἀληθινὸ Φῶς, τὸν Θεὸ καὶ Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ (πρβλ. Ἰω. 1. 9-13).

Ναί, ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ταυτοχρόνως εἶναι καὶ τὸ Ἀληθινὸ Φῶς.

Καὶ ἀφότου ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν ἐπίγειο κόσμο μας, ἔλαμψε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τὸ Ἀληθινὸ Φῶς.

Γι’ αὐτὸ λέει ἡ Γραφή:«Τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινὸν ἤδη φαίνει» (Α’ Ἰω. 2).

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ Ἀληθινὸ Φῶς, διότι οὔτε τὰ σκότη τοῦ θανάτου, οὔτε ὁ ζόφος τοῦ ἅδη μπόρεσαν νὰ τὸν σκοτίσουν καὶ νὰ σβήσουν τὸ Φῶς Του.

Ὅλα τὰ ἄλλα αὐτοαποκαλούμενα φῶτα στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι ψεύτικα, διότι καθένα σιγὰ σιγὰ σβήνει, καὶ ἂν ὄχι μόνο του, τὸ σβήνει πάντως ὁ θάνατος.

Γι’ αὐτὸ μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σ’ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἔχει δικαίωμα νὰ πεῖ γιὰ τὸν ἑαυτὸ Του:

«Ἐγὼ εἰμι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τὴ σκοτία ἀλλ’ ἔξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰω. 8. 12).

Καθετὶ ποὺ δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἀποτελεῖ σκοτάδι γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.

Μόνο ἀκολουθῶντας τὸ Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ σύμπαντος κόσμου οἱ ἄνθρωποι γίνονται «υἱοὶ φωτὸς» καὶ μποροῦν νὰ γνωρίσουν τοὺς δρόμους τοῦ κόσμου καὶ νὰ γνωρίσουν ποῦ πορεύεται αὐτὸς ὁ κόσμος, σὲ ποιό τέλος καὶ σὲ ποιά τελείωση.

Ἡ μόνη διέξοδος ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα σκοτάδια μας εἶναι ἡ πίστη στὸ Ἀληθινὸ Φῶς, στὸ Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ ἡ ζωὴ σύμφωνα μ’ αὐτὴ τὴν πίστη.

Ἡ πίστη στὸ Χριστὸ λοιπὸν εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἀληθινὰ φωτίζει καὶ ἁγιάζει.

Σ’ αὐτὴν ὑπάρχει ὁ ἀληθινὸς φωτισμός, ὁ μόνος καὶ μοναδικός, διότι διαφωτίζει καὶ ἑρμηνεύει ὅλους τοὺς δρόμους τῆς ἀθάνατης Ἀλήθειας καὶ ἀθάνατης Δικαιοσύνης καὶ ἀθάνατης Ἀγάπης καὶ ὁδηγεῖ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δρόμους στὴν οὐράνια βασιλεία, στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ ὁ ἀληθινὰ φωτισμένος εἶναι αὐτὸς ποὺ ζεῖ μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστό.

Διότι ζεῖ μὲ τὸ ἀληθινὸ ἄσβηστο, ἀνέσπερο Φῶς, ποὺ μεταβάλλει τὴ νύχτα σὲ μέρα καὶ τὸ σκοτάδι σὲ φῶς.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.(“Ὁδὸς Θεογνωσίας”, ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα)

- Τί θά κάνεις Γέροντα, ἄν ἀκούσεις ὅτι κηρύχθηκε πόλεμος;

-Τί θά κάνεις Γέροντα, ἄν ἀκούσεις ὅτι κηρύχθηκε πόλεμος;

-Θά κάνω μία Θεία Λειτουργία... 

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Εάν αυτά που σας λέω συμφωνούν με ό,τι λέγουν οι Αγ.Πατέρες να τα ακολουθήσετε...

https://proskynitis.blogspot.com

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΠΟΥ ΚΑΠΗΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΥΤΕ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έχει καταδικάσει σε θάνατο και τον Θεό και την ανθρώπινη ψυχή. Δεν καταδίκασε όμως έτσι και τον εαυτό του σε θάνατο, από τον οποίο θάνατο δεν υπάρχει Ανάσταση ;

Αν κάνουμε ένα ειλικρινή και αμερόληπτο απολογισμό της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, της επιστήμης, της πολιτικής, της κουλτούρας, και του πολιτισμού, θα διαπιστώσουμε ότι σε όλους αυτούς του κοινωνικούς τομείς οι Ευρωπαίοι έχουν φονεύσει τον Ευρωπαίο άνθρωπο, τον Θεό και την αθανασία της ψυχής του ανθρώπου.

Η ανθρώπινη ιστορία όμως μας διδάσκει, κατά τραγικό τρόπο, ότι η Θεοκτονία πάντοτε καταλήγει στην Αυτοκτονία. Αυτό μας διδάσκει η περίπτωση του Ιούδα. 

Πρώτα πρόδωσε με υποκριτικό φίλημα τον Διδάσκαλο και Θεό του, δηλαδή σκότωσε ουσιαστικά με την προδοσία του αυτή τον ίδιο τον Θεό και μετά αυτοκτόνησε, εξόντωσε τον εαυτό του. 

Αυτός είναι ο αδυσώπητος νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης, ο οποίος είναι αναπόδραστος όπως μας διδάσκει η ιστορία, με πολλά παραδείγματα αυτού του πλανήτη.

Το ολόκληρο το οικοδόμημα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, είναι οικοδομημένο χωρίς τον Χριστό, οπότε είναι αναπόφευκτο να καταρρεύσει και μάλιστα πολύ σύντομα, όπως προφήτευσε ο οραματιστής και φιλόσοφος Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (1821–1881) και ο θλιμένος συγγραφέας Νικολάι Γκόγκολ (1809 –1852)

Και μπροστά στα μάτια μας πραγματοποιούνται στις ημέρες μας αυτές διορατικές προφητείες αυτών των κορυφαίων Ορθοδόξων συγγραφέων που συνέλαβαν διορατικά την τελική κατάληξη της άθεης Ευρώπης.

Δέκα ολόκληρους αιώνες οικοδομούν οι λατινόφρονες, με την αποστασία τους, τον Ευρωπαϊκό Πύργος της Βαβέλ, και ημείς αξιωθήκαμε του τραγικού οράματος: Ιδού, ανεγέρθηκε ένα πελώριο μηδέν! Επήλθε γενική σύγχυση και ασυνενοησία. 

Ο ένας άνθρωπος δεν κατανοεί τον άλλο άνθρωπο, η μια ψυχή δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την άλλη ψυχή, το ένα έθνος δεν μπορεί να αντιληφθεί τις ανησυχίες του άλλου έθνους.

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έφθασε στον μοιραίο ίλιγγο, οδήγησε τον Υπεράνθρωπο στην κορυφή του Πύργου της Βαβέλ που ο ίδιος έκτισε, θέλοντας να δει και να θαυμάσει αποπερατωμένο το οικοδόμημά του, αλλά εκεί ο Ευρωπαίος Υπεράνθρωπος τρελλάθηκε, ακριβώς επάνω στην κορυφή του Πύργου που έκτισε. 

Καταλήφθηκε από ίλλιγγο από δυσθεώρητο ύψος που αναρριχήθηκε, ζαλίστηκε και έπεσε και γκρεμίστηκε από τον Πύργο. 

Και πίσω του και ο ίδιος ο Πύργος του, δηλαδή άθεος «επιστημονικός» πολιτισμός του γκρεμίζεται και θρυμματίζεται με τους πολέμους τις αιματοχυσίες και τις επαναστάσεις. 

Ο Homo Europaeicus ήταν αναπόφευκτο να τρελλαθεί, σαν κάποιον ψυχοπαθή που αντικρίζει το τερατούργημα που τόσα χρόνια οικοδομούσε. Αφού πρώτα ο Ευρωπαίος έγινε Θεοκτόνος ήταν επόμενο να να μη γίνει και αυτοκτόνος. 

Η Wille zur Macht (Θέληση για δύναμη) του Ευρωπαίου «επιστημονικού» ανθρώπου μετατράπηκε σε Wille zur Nacht (Θέληση για νύχτα). 

Αυτός δεν ήταν που έλεγε ότι γνώση (επιστήμη) είναι δύναμη μου, περιφρονώντας την πίστη. Τώρα αντικρίζει το σκότος, το έργο των χειρών του.

Νύχτα, βαριά και σκοτεινή νύχτα έχει καλύψει την Ευρώπη. 

Γκρεμίζονται τα είδωλα της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακριά η ημέρα, κατά την οποία δεν θα μείνει ούτε πέτρα επάνω στην πέτρα από την κουλτούρα και τον πολιτισμό της Ευρώπης, με το επίμονο θεομαχικό πνεύμα με το οποίο σχεδίασε και οικοδόμησε τους μεταμοντέρνους ουρανοξύστες των πόλεων της, θέλοντας να ταπεινώσει τον ίδιο τον Δημιουργό Του, να τον κατεβάσει στην γη και στον θρόνο Του, στην θέση του να στρογγυλοκαθίσει ο ίδιος, με την δύναμη της «επιστήμης». 

Την ίδια στιγμή που έκτιζε όλες αυτές τις αλαζονικές πόλεις του κατέστρεφε αθάνατες ψυχές ανθρώπων. Θεοποιούσε τα οικοδομήματα του και απέρριπτε τον ίδιο τον Δημιουργό του Σύμπαντος.

Άδειασε ο ουρανός, διότι ο Θεός δεν είναι πια μέσα του. Άδειασε η γη, διότι δεν έχει επάνω της αθάνατη ψυχή. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός μετατράπηκε σε ένα απέραντο νεκροταφείο χωρίς ελπίδα ανάστασης. «Θέλω να πάω στην Ευρώπη», δηλώνει ο βαθυστόχαστος Ντοστογιέφσκι, «και διστάζω γιατί … γνωρίζω ότι πηγαίνω σε νεκροταφείο…»

Αναμφίβολα το πνεύμα, οι αρχές και οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και του πολιτισμού είναι Χριστομάχες και Θεομαχικές, αντιστρατεύονται τον ίδιο τον Παντοκράτορα, τον Δημιουργό του Σύμπαντος. 

Για αιώνες, εδώ και πολύν καιρό, διαμορφωνόταν ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου εωσότου αυτός ο ίδιος αντικατέστησε τον Θεάνθρωπο Χριστό με τον Ανθρωπισμό του, με την άθεη φιλοσοφία του και τα επιτεύγματα της επιστήμη του, με την πολιτική και την τεχνολογία του, με την θρησκεία και την ηθική του που ο ίδιος διαμόρφωσε στα μέτρα του. 

Με τα σύγχρονα τεχνικά μέσα, με τις επιτεύξεις της τεχνολογίας του. Με τις πολιτικο-κοινωνικές επαναστάσεις, οι οποίες είναι και αυτές γέννημα και θρέμμα της αλαζονικής ανταρσίας, της επανάστασης της Ευρώπης εναντίον του Θεού. 

Έτσι, αυτός ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου καθιερώθηκε σαν το πρότυπο του «τέλειου ανθρώπου» σ’ όλη την οικουμένη!

Στη Δύση ούτε γνωρίζουν την Εκκλησία, ούτε γνωρίζουν την οδό, ούτε γνωρίζουν την έξοδο από τα αδιέξοδα τους. Εκεί όλα έχουν βυθιστεί στην ψυχοφθόρα ειδωλολατρία, φιλαυτία, φιληδονία, εγωισμός, αυτοθαυμασμός του εαυτού τους και σαρκολατρία. Γι’ αυτό, Ευρώπη σημαίνει αναγέννηση της ειδωλολατρίας. 

Οι ψευδόχριστοι και οι ψευδοθεοί έχουν πλημμυρίσει την Ευρώπη και από εκεί εξάγονται σε όλες τις αγορές της Οικουμένης, έχοντας ως κύριο έργο τους να φονεύσουν τον Θεό και την ψυχή των ανθρώπων και έτσι να στερήσουν από τον κόσμο τη μοναδική ελπίδα και αυτή την ίδια τη δυνατότητα της αληθινής επικοινωνίας με τον Θεό.

Γράφοντας όλα αυτά, προσπαθούμε να εισδύσουμε στον πυρήνα της ευρωπαϊκής υψηλοφροσύνης, στα δαιμονικά υπόγειά της, απ’ όπου πηγάζουν οι ακάθαρτες πηγές της, τα νερά των οποίων δηλητηριάζουν όλη την οικουμένη. 

Αυτές οι αληθινές διαπιστώσεις δεν αποσκοπούν να καταδικάσουν ή να κατηγορήσουν την Ευρώπη, και τον Πύργο της Βαβέλ που κτίζει· 

Είναι μόνο μία εκ βαθέων κραυγή αγωνίας και εν προσευχή πρόσκληση στη μοναδική οδό της σωτηρίας που είναι Κύριος και Σωτήρας μας, ο Ιησούς Χριστός, μέσω της μετάνοιας.

[Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 161, 164, 184 (αποσπάσματα, με γλωσσική απλοποίηση)]

[Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Σέρβος (Јустин Поповић, 1894 –1979) ήταν Σέρβος Ορθόδοξος Χριστιανός θεολόγος, Αρχιμανδρίτης στη Μονή του Τσέλιε, Ορθόδοξος φιλόσοφος, μελετητής του Ντοστογιέφσκι, συγγραφέας και επικριτής της πραγματιστικής εκκλησιαστικής ζωής. 

Στις 29 Απριλίου 2010, ο πατήρ Ιουστίνος Αγιοκατατάχθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.]

https://oimos-athina.blogspot.com

Νά θυμάσαι τήν κραυγή αυτής της Αγίας Εβδομάδος, που έχει τήν ΔΥΝΑΜΗ νά σέ αναστήσει...

Σέ όλες τίς δυσκολίες σου καί στίς πιό μεγάλες πτώσεις σου, να θυμάσαι τήν κραυγή αυτής της Αγίας Εβδομάδος που έχει τήν δύναμη νά σέ αναστήσει:

"Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσον με."

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

[ 1894 - 1979 ]

https://proskynitis.blogspot.com

"Χριστόφιλος ή Χριστομάχος;"· δεν υπάρχει άλλη εκδοχή...

Εμείς όμως σήμερα βρήκαμε κι άλλη εκδοχή: Στην μέση για λόγους οικονομίας και αγάπης. Γι αυτό ο χλιαρός Χριστιανός είναι -σε αντίθεση με τον ψυχρό- μισητός στον Θεό.

Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις.

Στην πραγματικότητα, όλες οι ιδεολογίες μπορούν να συνοψιστούν σε δύο είδη: εκείνες για τον Χριστό και εκείνες για τον αντίχριστο. Ο άνθρωπος βρίσκεται σ᾽αυτό τον κόσμο, για να λύσει ένα πρόβλημα στην πραγματικότητα:

εάν είναι με τον Χριστό ή κατά του Χριστού. Και κάθε άνθρωπος, θέλοντας ή μη, μόνο αυτό το πρόβλημα όντως λύνει. Είναι ή Χριστόφιλος ή Χριστομάχος, δεν υπάρχει άλλη εκδοχή.

Κάμετε ειλικρινώς και αμερολήπτως τον απολογισμόν της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, επιστήμης, πολιτικής, κουλτούρας, πολιτισμού, και θα ιδήτε ότι αυταί έχουν φονεύσει εις τον Ευρωπαίον άνθρωπον τον Θεόν και την αθανασίαν της ψυχής. Εάν όμως προσέξετε σοβαρώς εις την τραγικότητα της ανθρωπίνης ιστορίας οπωσδήποτε θα εννοήσετε, ότι η θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εις την αυτοκτονίαν. Ενθυμείσθε τον Ιούδαν; Εκείνος πρώτος εφόνευεσε τον Θεόν και έπειτα εξώντοσε τον εαυτόν του. Τούτο είναι αδυσώπητος νόμος, ο οποίος κυριαρχεί εις την ιστορίαν του πλανήτου τούτου.

Το οικοδόμημα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, οικοδομηθέν χωρίς τον Χριστόν, κατ’ ανάγκη θα καταρρεύση και μάλιστα πολύ συντόμως,, […] Δέκα ολόκληρους αιώνας ανεγείρετο ο ευρωπαϊκός πύργος της Βαβέλ, και ημείς ηξιώθημεν του τραγικού οράματος: Ιδού, ανηγέρθη πελώριον μηδέν! Επήλθε γενική σύγχυσις. Άνθρωπος δεν εννοεί άνθρωπον, ψυχή δεν εννοεί ψυχή, έθνος δεν εννοεί έθνος. Ηγέρθη άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, βασιλεία εναντίον βασιλείας, λαός εναντίον λαού, ακόμη και ήπειρος εναντίον ηπείρου.»!

Ο ευρωπαίος άνθρωπος έφθασεν εις τον μοιραίον ίλιγγον, ωδήγησε τον υπεράνθρωπον εις την κορυφήν του πύργου της Βαβέλ του θέλων να αποπερατώση με αυτόν το οικοδόμημα του, αλλ’ ο υπεράνθρωπος ετρελλάθη ακριβώς επί της κορυφής και εκρημνίσθη εκ’ του πύργου. Και πίσω του ο ίδιος ο πύργος κρημνίζεται και θρυμματίζεται δια των πολέμων και επαναστάσεων.

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έπρεπε κατ’ ανάγκην να τρελλαθή εις το τέλος του πολιτισμού του· ο Θεοκτόνος ήτο αδύνατον να μην γίνη αυτοκτόνος.

Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακράν η ημέρα, κατά την οποίαν δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν από την κουλτούραν και τον πολιτισμό της Ευρώπης, δια των οποίων αυτή ανήγειρε πόλεις και κατέστρεψε ψυχάς, εθοποιεί τα κτίσματα και απέριπτε τον Κτίστην»!

(Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, "Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός", Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 161-162)

https://eugenikos.blogspot.com/

Ορθοδοξία και οικουμενισμός ~ Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

[ Η κάτωθι θεολογική γνωμοδότηση του Οσίου και θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου(Πόποβιτς) προκλήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε «οικουμενικές ακολουθίες» που διοργάνωναν ρωμαιοκαθολικοί της Γιουγκοσλαβίας στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι».

Έχει δημοσιευθεί με εισαγωγικό σημείωμα του τότε ιερομονάχου Ειρηναίου Μπούλοβιτς στο περιοδικό Κοινωνία τα 18 (1975), σ. 95- 101, σε μετάφραση από τα σερβικά της Μαρίνας Σκλήρη. ] - π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πανιερώτατοι Πατέρες,

Την στάσιν της έναντι των αιρετικών - και αιρετικοί είναι όλοι οι μη Ορθόδοξοι - η Εκκλησία του Χριστού έχει καθορίσει άπαξ δια παντός, δια των Αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, δηλαδή δια της αγίας Θεανθρωπίνης Παραδόσεως, της μοναδικής και αναλλοιώτου.

Συμφώνως προς αυτήν την στάσιν, εις τους Ορθοδόξους είναι απηγορευμένη κάθε συμπροσευχή και κάθε λατρευτική επικοινωνία μετά αιρετικών. Διότι «τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄ Κορινθ. 6, 14-15).

Ο 45ος κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει: ”Επίσκοπος η πρεσβύτερος…, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω· ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω”. Αυ­τός ο ι­ε­ρός Κα­νών των α­γί­ων Α­πο­στό­λων δεν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α α­κρι­βώς προ­σευ­χή η α­κο­λου­θί­α α­πα­γο­ρεύ­ε­ται, αλ­λά α­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νήν με­θ’ αι­ρε­τι­κών προ­σευ­χήν, έ­στω και την κα­τ’ ι­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­).

Εις δε τας οι­κου­με­νι­στι­κάς κοι­νάς προ­σευ­χάς μή­πως δεν γί­νων­ται και α­δρό­τε­ρα και ευ­ρύ­τε­ρα τού­των; Ο 32ος κα­νών της εν Λα­ο­δι­κεί­α Συ­νό­δου ο­ρί­ζει· «Ό­τι ου δεί αι­ρε­τι­κών ευ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αί­τι­νές ει­σιν α­λο­γί­αι μάλ­λον η ευ­λο­γί­αι». Μή­πως ό­μως δεν συμ­βαί­νει εις τας κοι­νάς οι­κου­με­νι­στι­κάς συ­ναν­τή­σεις και συμ­προ­σευ­χάς να ευ­λο­γούν αι­ρε­τι­κοί ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί ε­πί­σκο­ποι και ι­ε­ρείς, προ­τε­στάν­ται πά­στο­ρες, α­κό­μη δε και γυ­ναίκ­ες; (­!­).

Αυ­τοί και ό­λοι οι άλ­λοι σχε­τι­κοί κα­νό­νες των α­γί­ων Α­πο­στό­λων και των α­γί­ων Πα­τέ­ρων ί­σχυ­ον ό­χι μό­νον κα­τά την πα­λαι­άν ε­πο­χήν...

Αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θούν να εί­ναι εν α­πο­λύ­τω ι­σχύ­ϊ και σή­με­ρον, δι’ ό­λους η­μάς τους συγ­χρό­νους ορ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς.

Ισχύουν αναμφιβόλως και δια την θέσιν μας έναντι των ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών. Διότι ο μεν ρωμαιοκαθολικισμός είναι πολλαπλή αίρεσις, περί δε του προτεσταντισμού τι να είπωμεν; Καλλίτερον να μη ομιλώμεν.

Ήδη ο Άγιος Σάββας εις την εποχήν του, επτάμισυ αιώνας πριν, δεν ωνόμαζεν άραγε τον ρωμαιοκαθολικισμόν «λατινικήν αίρεσιν»; Και πόσα από τότε νέα δόγματα δεν επενόησεν ο πάπας και «αλαθήτως» εδογμάτισε ! Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ο ρωμαιοκαθολικισμός κατέστη παναίρεσις.

Και η πολύ επαινουμένη Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος ουδέν ήλλαξεν ούτε όσον αφορά εις την τερατώδη ταύτην αίρεσιν, αλλά, τουναντίον, επεκύρωσεν αυτήν.

Ένεκα τούτου, αν είμεθα Ορθόδοξοι και θέλωμεν να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι, τότε οφείλομεν και ημείς να τηρήσωμεν την στάσιν του Αγίου Σάββα, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Αγίου Κοσμά Αιτωλού, του Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης και των λοιπών Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων και Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών, εκ των οποίων ούτε οι μεν, ούτε οι δε, δεν πιστεύουν ορθοδόξως εις τα δύο βασικά δόγματα του Χριστιανισμού : εις την Αγίαν Τριάδα και εις την Εκκλησίαν.

Πανιερώτατε και Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες,

Έως πότε θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Ορθόδοξον Αγιοπατερικήν και Αγιοσαββιτικήν Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Εντροπή καταλαμβάνει πάντα ειλικρινή Ορθόδοξον, ανατραφέντα υπό την καθοδήγησιν των Αγίων Πατέρων, όταν αναγιγνώσκη, ότι οι Ορθόδοξοι Σύνεδροι της 5ης Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης (8-16 Ιουνίου 1968) σχετικώς προς την συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το έργον του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», έλαβον τότε την απόφασιν «όπως εκφρασθή η κοινή επίγνωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι αύτη αποτελεί οργανικόν μέρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών».

Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα. Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της θεολογοι, ακόμα δε και Ιεράρχαι, μεταξύ των οποίων και Σέρβοι, να επιζητούν την «οργανικήν» μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών...

Το οποίον, κατ’ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός «οργανισμός», μία «νέα Εκκλησία» υπεράνω των Εκκλησιών, της οποίας οι Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνο «μέλη» («οργανικώς μεταξύ των συνδεδεμένα»!) ;

Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία !

Απορρίπτομεν την ορθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, αυτόν τον οργανικόν δεσμόν μετά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού και του παναχράντου Του Σώματος – της Ορθοδόξου Εκκλησίας των αγίων Αποστόλων και Πατέρων και Οικουμενικών Συνόδων – και θέλομεν να γίνωμεν «οργανικά μέλη» του αιρετικού, ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού συλλόγου, ο οποίος αποτελείται από 263 αιρέσεις, η δε κάθε μία από αυτάς πνευματικός θάνατος !

Ως Ορθόδοξοι, είμεθα «μέλη Χριστού». «Άρα ουν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο!» (Α΄ Κορινθ. 6, 15). Και ημείς τούτο πράττομεν δια της «οργανικής» συνδέσεώς μας μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίον ουδέν άλλο είναι ειμή αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας – ειδωλολατρείας.

Είναι πλέον έσχατος καιρός, Πανιερώτατοι Πατέρες, όπως η Ορθόδοξος Αγιοπατερική και Αγιοσαββίτικη Εκκλησία μας, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των αγίων Ομολογητών, Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν (η οποία λατρεία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι όλη οργανικώς συνδεδεμένη εις μίαν ολότητα και συγκεφαλαιούται εις την θείαν Ευχαριστίαν), και γενικώς την συμμετοχήν εις οιανδήποτε εκκλησιαστικήν πράξιν, η οποία ως τοιαύτη, φέρει εν εαυτή και εκφράζει τον μοναδικόν και ανεπανάληπτον χαρακτήρα της Μίας, Αγία, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της πάντοτε Μιας και Μοναδικής.

Μη σμίγουσα εκκλησιαστικώς μετά των αιρετικών, είτε αν είναι αυτοί συγκεντρωμένοι πέριξ της Γενεύης, είτε πέριξ της Ρώμης, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, κατά πάντα πιστή προς τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρας, δεν θα αρνηθή δια τούτο την Χριστιανικήν της αποστολήν και το ευαγγελικόν της χρέος: όπως ενώπιον του συγχρόνου κόσμου, όσον του μη ορθοδόξου, τόσον και του απίστου, ταπεινώς αλλά ευθαρσώς μαρτυρή περί της Αληθείας, της Παναληθείας, περί του ζώντος και αληθινού Θεανθρώπου και περί της πανσωστικής και παμμεταμορφωτικής δυνάμεως της Ορθοδοξίας.

Οδηγουμένη υπό του Χριστού η Εκκλησία μας, δια του αγιοπατερικού πνεύματος και χαρακτήρος των θεολόγων της, πάντοτε θα είναι «έτοιμη προς απολογίαν παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος» (Α΄ Πέτρ. 3, 15).

Και η Ελπίς ημών νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων και εις όλην την αιωνιότητα είναι μία και μοναδική: Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός εν τω Θεανθρωπίνω του σώματι, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Οι Ορθόδοξοι θεολόγοι οφείλουν να συμμετέχουν όχι εις «οικουμενικάς κοινάς προσευχάς», αλλ’ εις θεολογικούς διαλόγους εν τη Αληθεία και περί της Αληθείας, όπως δια μέσου των αιώνων έπραττον οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας. Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας είναι «μερίς» μόνον των σωζομένων» (πρβλ 7ος κανών Β΄ Οικουμ. Συνόδου).

Παναληθές είναι το Ευαγγέλιον του αγίου Αποστόλου: «σωτηρία εν αγιασμώ και πίστει αληθείας» (Β΄ Θες. 2,13). Η θεανθρωπίνη πίστις είναι η πίστις της Αληθείας.

Η Ουσία αυτής της πίστεως είναι η Αλήθεια, είναι η μόνη Παναλήθεια, δηλαδή ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η δε θεανθρωπίνη αγάπη είναι «η αγάπη της Αληθείας»(Β΄Θες. 2,10). Η ουσία αυτής της αγάπης είναι η Παναλήθεια, δηλ. ο Θεάνθρωπος Χριστός.

Και αυτή η Πίστις και αυτή η Αγάπη είναι η καρδία και η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πάντα ταύτα διεφυλάχθησαν αλώβητα μόνον εν τη αγιοπατερική Ορθοδοξία, περί της οποίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι κεκλημένοι να μαρτυρούν αφόβως ενώπιον της Δύσεως και της ψευδοπίστεώς της και της ψευδοαγάπης της.

Ιερά Μονή Τσελιέ 13/26 Νοεμβρίου 1974 - Συνιστά εαυτόν ταις αγίαις αποστολικαίς προσευχαίς της Υμετέρας Πανιερότητος και των αγίων Πατέρων της Ιεράς Συνόδου Αρχιερέων, ο ανάξιος Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος (Πόποβιτς).

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Γιατί παραμένει ἀνέγγιχτος ἡ παπική κακοδοξία περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα;

Διατί παραμένει ἀνέγγιχτος ἡ παπικὴ κακοδοξία
περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα;

Ἰδοῦ μία ἀκόμη παραδοξότητα τῆς «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», ἡ φρικτὴ παπικὴ αἵρεση περὶ «ἀλαθήτου τοῦ Πάπα», παραμένει ἀνέγγιχτη. Οὐδέποτε τέθηκε, ὡς θέμα συζήτησης, στοὺς διαλόγους! Γιατί ἆραγε;

Διότι ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Παπισμοῦ. Διότι, δι’ αὐτῆς ὁ «μαχαραγιὰς» τοῦ Βατικανοῦ καπηλεύεται τὸν ἴδιο τὸ Χριστό, «λειτουργώντας» ὡς «Χριστὸς ἐπὶ γῆς»!

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔδωσε τὴ σωστὴ δογματικὴ διάσταση (καὶ) αὐτῆς τῆς κακοδοξίας:

«Τὸ ἀλάθητον εἶναι φυσικὸν θεανθρώπινον ἰδίωμα καὶ φυσικὴ θεανθρώπινη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ… Διὰ τοῦ δόγματος περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἰς τὴν πραγματικότητα ὁ πάπας ἀνεκηρύχθη εἰς Ἐκκλησίαν καὶ ὁ πάπας-ἄνθρωπος κατέλαβε τὴ θέση τοῦ Θεανθρώπου.

Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸς θρίαμβος τοῦ οὑμανισμοῦ, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ “ὁ δεύτερος θάνατος’’ (Ἀποκ. 20,14. 21,8) τοῦ παπισμοῦ, μέσῳ δὲ αὐτοῦ καὶ τοῦ κάθε οὑμανισμοῦ.

Τὸ δό­γμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παν­αίρεσις.

Διότι καμμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμὸς διὰ τοῦ δόγματος περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα – ἀνθρώπου.

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι φεῦ! Ἡ πλέον φρικτὴ ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν γῆν»! ~ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Οἱ «δικοί» μας λοιπὸν δὲν διανοοῦνται νὰ θίξουν αὐτὴ τὴν παπικὴ κακοδοξία,διότι γνωρίζουν καλὰ πὼς ἔτσι θὰ ἀμφισβητοῦ­σαν αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν οὐσία τοῦ Παπισμοῦ καὶ θὰ «ἐξανέμιζαν» τὶς περὶ «ἀδελφῆς ἐκκλησίας» ἀντιλήψεις τους. Γι’ αὐτὸ παραμένει ἀνέγγιχτη! Δυστυχῶς... (...)

Πηγή: orthodoxostypos.gr

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δύσης

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. 

Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν παπισμόν. 

Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην άιρεσιν. 

Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». 

Καί διερωτᾶται: «Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; 

Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία..!»

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

«Το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο…» Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κόσμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού Χριστό…

…με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου…

Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πειρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου πού στέκει μπροστά σου…

Η προσευχή είναι πρόσφορο ζυμωμένο από δάκρυα και καρδιά!

Ξέρετε αδελφοί ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του άνθρωπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο; Είναι η προσευχή, μάλιστα η προσευχή!

Επειδή διά της προσευχής ο άνθρωπος παραδίδει στον Θεό όλη την ψυχή και όλη την καρδιά και όλη την ζωή του και ο Θεός γίνεται υπέρμαχος του και ο προστάτης του.

Τί μπορούν τότε να του κάμουν οι άνθρωποι και οι δαίμονες; Τίποτε! Τίποτε! Τίποτε! Γι’ αυτό και ο Κύριος μας επιτάσσει στο Ευαγγέλιο Του:

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5, 17).

Γιατί τόσο πολύ κακό στον κόσμο στις μέρες μας; Είναι επειδή οι άνθρωποι απέρριψαν το αποτελε­σματικότερο όπλο, το νικηφόρο όπλο το οποίο νικά το κάθε κακό με βεβαιότητα και σε όλα τα πεδία των μαχών, νικά την κάθε αμαρτία, τον κάθε δαίμονα και το όπλο αυτό είναι η προσευχή, η προσευχή και η νη­στεία.

Είναι το αποτελεσματικότερο όπλο επειδή εί­ναι του Θεού, επειδή είναι του Χριστού, είναι το όπλο του μόνου αληθινού Θεού σε όλους τούς κόσμους.

iconandlight

Ἡ φοβερή ἀλήθεια περί τοῦ ἀντιχρίστου

Ἡ φοβερή ἀλήθεια περί τοῦ ἀντιχρίστου ἀνήκει στίς σημαντικότερες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος. Περί αὐτῆς ὀφείλουμε νά ὁμιλοῦμε ὅπως περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Β΄ Θες 2,5). Ἄν τό Εὐαγγέλιο ἀπέκρυπτε αὐτή τήν ἀλήθεια, τότε πόσο πιό ἐπικίνδυνη θά ἦταν ἡ δράση τοῦ ἀντιχρίστου. 

Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί γνωρίζουμε ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Σωτῆρος τί σκέπτεται ὁ Θεός γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους καί τί θέλει ἀπό ἐμᾶς. Ὅμως ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός στό Εὐαγγέλιό Του μᾶς ἀπεκάλυψε καί τί ὁ σατανάς σκέπτεται γιά ἐμᾶς καί θέλει ἀπό ἐμᾶς, ὅπως καί ὁ κύριος ἀπόστολός του, ὁ ἀντίχριστος. 

Σέ ἐμᾶς τούς Χριστιανούς τίποτε τό θεῖο δέν εἶναι ἄγνωστο, ἀλλά ἐξίσου δέν εἶναι ἄγνωστο καί τίποτε τό σατανικό, ὥστε νά γνωρίζουμε πῶς νά προφυλαχθοῦμε καί νά ὑπερασπίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό τούς σατανικούς πειρασμούς...

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

(Δογματική Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αλήθειας σελ, 961)

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

Μην πορεύεσαι μονάχος ...

"Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κό­σμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού ή με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου. Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πει­ρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου που στέκει μπροστά σου."

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

"Δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν"!

Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε:

«Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον; 

Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»! 

Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!

Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του. 

Ἔγραψε: 

«Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπερ­άνθρωπος ἐτρελλάθη ἀ­κρι­βῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. 

Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»! 

Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της! 

Δυσ­τυχῶς!

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

http://orthodoxostypos.gr

Έλα τώρα, δεν έχω μεγάλες αμαρτίες, γιατί πρέπει να εξομολογηθώ !

«Εάν είπωμεν ότι ουχ ημαρτήκαμεν, ψεύστην ποιούμεν αυτόν, και ο λόγος αυτού ουκ έστιν εν ημίν.» (Ιωάν. Α΄, 1,10)»

Ο Σωτήρας ήρθε στον κόσμο μας, για να μας σώσει από την αμαρτία. Ο ίδιος ασταμάτητα το τονίζει αυτό στο Ευαγγέλιό Του. Εάν όμως εμείς αρχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε αμαρτία, τότε τον Σωτήρα «ψεύστην ποιούμεν».

Διότι λέει ότι ήρθε, για να μας σώσει από την αμαρτία, ενώ εμείς δεν έχουμε αμαρτίες. Εκείνος ήρθε στον κόσμο, επειδή είμαστε αμαρτωλοί, σκλάβοι της αμαρτίας και του θανάτου. Αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά μας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη για τον Σωτήρα και την σωτηρία. Τότε «ο λόγος αυτού έστιν εν ημίν». Και ο λόγος Αυτού είναι το Ευαγγέλιό Του, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας.

Οι ανθρωπολάτρες λένε: εμείς δεν έχουμε αμαρτίες, τι χρειαζόμαστε τον Σωτήρα; Δεν χρειαζόμαστε τον Σωτήρα, επειδή δεν έχει από τι να μας σώσει. Εάν έχουμε κάποιες ελλείψεις, εμείς θα τις διορθώσουμε με την παιδεία, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την τεχνική. Δεν χρειαζόμαστε τον Θεό καθόλου. Έτσι οι ανθρωπολάτρες ανακηρύττουν τον Σωτήρα αυτοαναγνωρισμένο ψεύτη, και ως εκ τούτου εχθρό της ανθρωπότητας.

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ζήτησε νά εύρῃς τόν εαυτόν σου μέσα εις τούς «Βίους των Αγίων»

Ζήτησε νά εὕρῃς τόν ἑαυτόν σου μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων».Θά τόν εὕρης ὁπωσδήποτε μέσα εἰς αὐτούς.

Ἀκόμη θά εὕρῃς ἐκεῖ καί τά φάρμακα, μέ τά ὁποῖα ἠμπορεῖς νά τόν θεραπεύσῃς ἀπό ὅλας τάς πνευματικάς ἀρρωστίας καί νά τόν κάνῃς ὑγιῆ διά παντός. 

Ὑγιῆ καί εἰς τούς δύο κόσμους, εἰς τρόπον ὥστε νά μή ἠμπορέσῃ νά σέ βλάψῃ κανένας θάνατος.

Θά εὕρης ἀκόμη μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων», ὅλα ὅσα χρειάζονται διά νά ζήσῃς καί εἰς τούς δύο κόσμους.

Όσα χρειάζονται εἰς ἐσέ, ὦ ἄνθρωπε, πού εἶσαι μία ἀθάνατος ὕπαρξις, μία αἰώνια ὕπαρξις, μία θεανθρωπίνη ὕπαρξις, ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε!

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Οἰκουμενισμός: Ὁ δούρειος ἵππος τοῦ ἀντιχρίστου!

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ μεγάλος καὶ πλέον ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Καὶ τοῦτο διότι δρᾶ ὕπουλα, σατανικά. Δεῖτε τί εἶχε πεῖ ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«Ὁ Οἰκουµενισµὸς εἶναι ἕνας δούρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τὸν Ἀντίχριστο. Ναί, ναί! Καὶ ὅµως τὸ σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ Οἰκουµενισµοῦ εἶναι: ἀγάπη! ἀγάπη! Καὶ ὑπηρέτησαν αὐτὸ τὸ σχῆµα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὑπηρέτησαν καὶ τὸ ὑπηρετοῦν αὐτὴ τὴν στιγµή, καὶ ὀρθόδοξοι κληρικοί, ἀνωτάτων μάλιστα βαθµῶν! Δυστύχηµα! Ὁ µακαριστὸς πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς δὲν εἶναι µία αἵρεση, ἀλλὰ εἶναι παναίρεση, δηλαδὴ ἔχει µέσα ὅλες τὶς αἱρέσεις! Στὴν πραγματικότητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅµως ἐµφανίζεται ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης! Καὶ ὅταν κανεὶς στραφεῖ ἐναντίον τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τοῦ λένε ὅτι “στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀγάπης, εἶναι κήρυκας τοῦ µίσους”. Ὁ κήρυξ τοῦ μίσους; Ἔ, λοιπὸν γι’ αὐτὸ πρέπει, κάτω ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς δούρειους ἵππους, νὰ ξεχωρίσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Ἀντίχριστον. Εἶναι ἀνάγκη, εἶναι ἀνάγκη, προσέξατέ το, διότι μπορεῖ νὰ μὴ ζήσουμε ἐμεῖς τὶς μέρες τοῦ Ἀντιχρίστου, μπορεῖ νὰ ἔχουμε πεθάνει – ἡ γενεά μας-, μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο πιὸ κάτω, μπορεῖ σὲ 50 χρόνια, μπορεῖ νὰ εἶναι 100, 500, 1000 δὲν ξέρουμε, μπορεῖ νὰ εἶναι ὅμως καὶ μέσα τὴν προσεχῆ τριακονταετία. Κανεὶς δὲν ξέρει τίποτα, κανεὶς δὲν τὸ ξέρει. Τὰ σημάδια μόνο ἀρχίζουν νὰ γίνονται πολλά. Δὲν ἔχει σημασία, ἂν ἁλωθοῦμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ἢ τοὺς προδρόμους Του. Ἐὰν σήμερα χαθοῦμε ἀπὸ τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι σὰν νὰ χαθήκαμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο, εἶναι τὸ ἴδιο. Δηλαδὴ σωτηρία δὲν ἔχουμε!»! Στῶμεν καλῶς!

orthodoxostypos

Τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία

Για μας τους Χριστιανούς, τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιωνιότητα.

Επειδή εμείς βλέπουμε εκείνο που δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αόρατο, ρυθμίζουμε όλη μας τη ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο που είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βάση το Θεανθρώπινο.

Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέσα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό.

Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο βασίλειο του ατελεύτητου και αόρατου. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο αιώνιος Θεός και Κύριος.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

http://agapienxristou.blogspot.com

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Ποιοί είναι οι εχθροί του Χριστιανού

Ο αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας.

Αυτοί είναι:

οι αμαρτίες μας,

τα πάθη μας,

οι πόθοι μας, (οι κακές επιθυμίες εννοεί )

τα πνευματικά της πονηρίας (Εφ. 6, 12) (εννοεί τις αιρέσεις, τις κακοδοξίες, το κοσμικό αντίχριστο σύστημα, τον «εισηγητή τους» διάβολο, τους δαίμονες και τα όργανά τους)

Καθε αμαρτία κλέβει και λίγη από την αιωνιότητά μας και απονεκρώνει την αθανασία μας.

Ας μη γελιόμαστε:

η φιλία με την αμαρτία, είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χριστό.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

Η αληθινή θεογνωσία και αυτογνωσία

Μόνο ο νους που έχει καθαρθεί από τα πάθη και το σκοτάδι της αμαρτίας και έχει αγιασθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι σε θέση να αισθανθεί και να συλλάβει και να αγαπήσει αυτό που είναι άγιο, και να ζήσει απ’ αυτό και γι’ αυτό. Μόνο οι καθαροί μπορούν να γνωρίσουν τον Μόνο καθαρό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πρώτα θα Τον δουν στο πρόσωπο των αγίων Του, διότι ο Θεός «εν αγίοις επαναπαύεται». Και εκεί θα δουν και κάθε θείο δώρο, το οποίο έχει εναποτεθεί σε κάθε πλάσμα του Θεού.

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι δώρο του Θεού. Είναι τόσο μυστηριώδης και αινιγματική στην αμεσότητα και πραγματικότητά της, ώστε τίποτε μικρότερο από το Θεό δεν θα μπορούσε να τη δώσει στον άνθρωπο. Στον εσώτατο πυρήνα της η ανθρώπινη συνείδηση είναι θεοσυνείδηση. Διότι κατ’ ουσίαν η συνείδηση έχει δοθεί ως θείο δώρο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να έχει αυτοσυνειδησία, εάν αυτό δεν είχε δοθεί σ’ αυτόν από το Θεό.

Την αληθινή και πραγματική θεογνωσία και αυτογνωσία ο άνθρωπος αποκτά μόνο διά της οδού της έμπρακτης αγάπης. Αγαπώντας το Θεό και τους ανθρώπους ο άνθρωπος γνωρίζει εμπειρικά ότι η ψυχή του είναι χριστοειδής και αθάνατη. Η εμπειρία της έμπρακτης αγάπης ως μέθοδος της θεογνωσίας και ανθρωπογνωσίας είναι ένα από τα ευαγγέλια, το οποίο ο Θεάνθρωπος χάρισε στο ανθρώπινο γένος. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο αυτή ο άνθρωπος γρήγορα βρίσκει και το Θεό και τον εαυτό του. Ενώ στους δρόμους του μίσους ο άνθρωπος εύκολα χάνει και το Θεό και τον εαυτό του. Έχοντας εισαχθεί και χρησιμοποιηθεί από το Θεάνθρωπο η μέθοδος αυτή της θεογνωσίας και αυτογνωσίας έγινε και παρέμεινε οριστικά μέθοδος ορθόδοξης γνωσιολογίας.

Στο Θεάνθρωπο Χριστό υπάρχει κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο από την Αλήθεια, την Αγαθότητα, την Ωραιότητα.

Ο ίδιος είναι όλα αυτά στην απόλυτη έννοια και ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά. Ό,τι πιο καλό υπάρχει για την ανθρώπινη ψυχή ο Χριστός το ελκύει προς Εαυτόν με κάποιο ακαταμάχητο μαγνητισμό της αγάπης. Αυτός δίνει στην ανθρώπινη ψυχή εκείνο που δεν μπορούν να της δώσουν ούτε η απόλυτη Αλήθεια, ούτε η απόλυτη Αγαθότητα, ούτε η Απόλυτη Ωραιότητα μόνες τους.

Μόνο ένας δρόμος οδηγεί στη γνώση της Αιώνιας Αλήθειας: αυτός είναι η Αγάπη. Αποκτώντας την Αγάπη, η οποία είναι ο ίδιος ο Θεός, ο άνθρωπος ενώνεται πραγματικά με το Θεό και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην πραγματική γνώση της Αιώνιας Αλήθειας. 

Η Αγάπη γεμίζει τον άνθρωπο με το Θεό. Ανάλογα με το μέτρο της πληρώσεως του εαυτού του από το Θεό, ο άνθρωπος γνωρίζει το Θεό. Πληρούμενος από το Θεό ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιάζεται, θεώνεται και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην αληθινή γνώση του Θεού. Με την αποδοχή και βίωση της «πρώτης και μεγάλης εντολής», ο άνθρωπος γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως» (Β’ Πέτρ. 1,4). Η θεία ενέργεια της αγάπης εισάγει ολόκληρο τον άνθρωπο στην πορεία της θεώσεως: του θεώνει την καρδιά, την ψυχή, το νου, τη βούληση και καθετί που είναι ανθρώπινο· ζει διά του Θεού, αισθάνεται διά του Θεού, σκέπτεται διά του Θεού, θέλει διά του Θεού. Εκτός απ’ αυτό, το μυστήριο του Θεού αποκαλύπτει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα, διότι «ουδείς οίδε τα του Θεού ει μη το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ. 2, 11). Και το Άγιο Πνεύμα είναι «Πνεύμα αγάπης» και «Πνεύμα σοφίας και συνέσεως», δηλαδή Πνεύμα γνώσεως.

Ο Θεάνθρωπος κατέστησε την αγάπη ουσία και μέθοδο της θεογνωσίας και της ανθρωπογνωσίας. Αυτή είναι η κύρια δημιουργική δύναμη με την οποία η καινοδιαθηκική προσωπικότητα συνθέτει εαυτήν. Το μυστήριο του θαυμάσιου Προσώπου του Χριστού βρίσκεται στην αγάπη. Στην αγάπη βρίσκεται και το μυστήριο της καινοδιαθηκικής γνωσιολογίας. Η θεανθρώπινη αγάπη είναι ο νέος δρόμος της επιγνώσεως. 

Η κατηγορηματική προσταγή της είναι: αγάπα για να γνωρίσεις. Η αληθινή γνώση των πάντων εξαρτάται από την αγάπη, γεννιέται εν αγάπη, αναπτύσσεται διά της αγάπης, φθάνει στην τελειότητα με τη βοήθεια της αγάπης. Αγαπώ, άρα γνωρίζω. 

Η γνώση είναι απόρροια της αγάπης. Όλη η φιλοσοφία της γνώσεως περιέχεται στη φιλοσοφία της αγάπης. Μόνο εάν ο άνθρωπος αγαπά με τη χριστοειδή αγάπη είναι αληθινός φιλόσοφος και γνωρίζει το μυστήριο της ζωής και του κόσμου. Με την αγάπη ο Θεός είναι Θεός, το ίδιο και ο άνθρωπος με την αγάπη είναι άνθρωπος.

Η χριστοειδής προσωπικότητα οδηγημένη από το Χριστό στα μυστήρια των κόσμων του Θεού, βλέπει το Λόγο και τη λογική του σύμπαντος και το κάθε κτίσμα το δέχεται σαν από το χέρι του Δημιουργού. Όταν καθρεφτίζεται στον καθρέφτη της ψυχής μιας τέτοιας προσωπικότητας η κτίση της ασθένειας και της φθοράς, αναδεικνύεται στην έλλογή της αναμαρτησία και ωραιότητα. Στη χριστοειδή ψυχή αποκαλύπτεται το έσχατο μυστήριο της κτίσεως, γιατί αυτή συμπαθεί και αγαπά την κτίση. Ο αγαπώμενος πάντοτε αποκαλύπτει το μυστήριό του σ’ εκείνον ο οποίος τον αγαπά. Η χριστοειδής προσωπικότητα κοιτάζει την κτίση και τη φύση όχι σαν άγριο τέρας που πρέπει σκληρά να το δαμάσει αλλά σαν ασθενή που πρέπει να τον ελεεί, να τον συμπαθεί και να τον αγαπά. Γι’ αυτήν η κτίση δεν αποτελεί άψυχη ύλη, προς την οποία πρέπει να συμπεριφέρεται με τραχύτητα και να την εκμεταλλεύεται κατακτητικά και με θράσος, αλλά πολύτιμο μυστήριο του Θεού, το οποίο πρέπει με προσευχή να ελεεί και με αγάπη να σπουδάζει. «Αγαπάτε κάθε πλάσμα του Θεού, λέγει ο Ντοστογιέφσκι, και όλα τα πλάσματα μαζί και κάθε ψίχουλο. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε κάθε κτίσμα. Αν αγαπάς κάθε πλάσμα, θα καταλάβεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πλάσματα. Και αν το καταλάβεις μια φορά, κατόπιν χωρίς κόπο θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο καθημερινά».

Με το διορατικό οφθαλμό της προσευχητικής αγάπης η χριστοειδής προσωπικότητα βλέπει την άφθαρτη αλήθεια κάθε πλάσματος του Θεού και βρίσκει τη σωστή του θέση μέσα στων έλλογη αρμονία του κόσμου. Αληθινά κάθε πλάσμα είναι καλό και τίποτε δεν είναι για περιφρόνηση, όταν πλησιάζεται και γίνεται δεκτό με προσευχητική αγάπη, διότι «αγιάζεται διά του λόγου του Θεού και διά της προσευχής» (Α’ Τιμ. 4, 4-5). Πράγματι «πάντα καθαρά τοις καθαροίς», ενώ για τους μιασμένους και άπιστους τίποτε δεν είναι καθαρό.

(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Οδός Θεογνωσίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1985, σσ. 255-259)

www.pemptousia.gr

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια. 

Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι; 

Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα; 

Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου. 

Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά; 

Ὄχι δὲν μπορεῖ. 

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 

Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο; 

Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; 

Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο. 

Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες, τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος. 

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα. 

Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό, ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά. 

Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν. 

Μέχρι πότε ὅμως; 

Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ, ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της. 

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας. 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

http://dakriametanoias.blogspot.com/