.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απόστολος Πέτρος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απόστολος Πέτρος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

"Έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντὶ τω αιτούντι υμάς λόγον… μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου"!

Ἀπὸ τὴν πρώτη Ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου


Ἡ ἀμοιβαία συμπάθεια τῶν χριστιανῶν

Τὸ δὲ τέλος πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, ίεὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μὴ ἀποδιδόντες κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἢ λοιδορίαν ἀντὶ λοιδορίας, τοὐναντίον δὲ εὐλογοῦντες, εἰδότες ὅτι εἰς τοῦτο ἐκλήθητε, ἵνα εὐλογίαν κληρονομήσητε. ὁ γὰρ θέλων ζωὴν ἀγαπᾶν καὶ ἰδεῖν ἡμέρας ἀγαθὰς παυσάτω τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη αὐτοῦ τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον, ἐκκλινάτω ἀπὸ κακοῦ καὶ ποιησάτω ἀγαθόν, ζητησάτω εἰρήνην καὶ διωξάτω αὐτήν. ὅτι ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν, πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακά.

Ὅσοι ὑποφέρουν ἀδίκως. Τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τίς ὁ κακώσων ὑμᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ μιμηταὶ γένησθε; ἀλλ' εἰ καὶ πάσχοιτε διὰ δικαιοσύνην, μακάριοι. τὸν δὲ φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε, Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφήν. κρεῖττον γὰρ ἀγαθοποιοῦντας, εἰ θέλοι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πάσχειν ἢ κακοποιοῦντας. ὅτι καὶ Χριστὸς ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθεὶς δὲ πνεύματι».

(Α΄ Πέτρ., 8-19)

Ὁ «πιστὸς κτίστης»

Ποιὸς εἶναι ὁ «πιστὸς κτίστης»; Δὲν πρόκειται γιὰ ­κάποιον ἄν­θρω­πο, γιὰ κάποιον εὐσεβὴ οἰ­κοδόμο. Ὁ «πιστὸς ­κτί­στης» ποὺ ἐννοεῖται ἐδῶ εἶναι ὁ ­ἀληθινὸς Θεός. Ἔτσι Τὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος ­Πέ­τρος. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος­ ­παρηγορεῖ χριστια­­νοὺς ποὺ δοκίμαζαν ­ποικίλες θλίψεις λόγῳ τῆς πίστεώς τους, καὶ τοὺς ἀπευθύνει τὴν ἑξῆς σύσταση: «Ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ» (Α´ Πέτρ. δ´ 19). Ἄρα λοιπὸν κι αὐτοὶ ποὺ τώρα ὑποφέρουν, ἐπειδὴ ἔτσι τὸ θέλει ὁ Θεός, ἂς ἐμπιστεύονται κι ἂς παραθέτουν τὶς ψυχές τους σ᾿ Αὐτόν· κι ἂς ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός, ὡς Δημιουργός τους ποὺ εἶναι, εἶναι ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης τους καὶ ἔχει ἀπεριόριστη δύναμη νὰ τοὺς προστατεύσει. Αὐτοὶ μόνο νὰ φροντίζουν νὰ κάνουν τὸ καλὸ καὶ νὰ γίνονται εὐεργετικοί.
Ἂς ἐμπιστευόμαστε τὴν ψυχή μας καὶ τὴ ζωή μας στὸ Θεό, γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὡς πρὸς «πιστὸν κτίστην», διότι εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργός. Τί σημαίνει αὐτό;
Ἂς θυμηθοῦμε πρῶτα τί σημαί­νει αὐ­τὸ στὴν καθημερινή μας ζωή. Λέμε ὅτι κά­ποιος ­(πρόσωπο ἢ ἑταιρεία) εἶναι ἀξιόπιστος κατασκευαστής, ὅταν ὁτιδήποτε κατασκευά­­ζει εἶναι πο­λὺ καλῆς ποιότητος καὶ ­ἐκπληρώνει τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο κατα­σκευά­στηκε, ἔτσι ὥστε νὰ ­«διαφημίζει» τὸν κατα­σκευαστή του. Ὡστόσο ­κα­νένα ­παράδειγμα ἀπὸ τὴ δημιουργία δὲν εἶναι ­δυνατὸν νὰ ἀ­­­ποδώσει ἀκριβῶς καὶ τελείως ὅ,τι ἰ­­­­­­­σχύ­ει μὲ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ Ἐκεῖνον.
Ἔτσι, τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργὸς σημαίνει πολὺ περισσότερα. Σημαίνει πὼς ὅ,τι ἔχει δημιουργήσει, εἶναι θεϊκό! Δηλαδὴ συνιστᾶ τὸν ­κατασκευαστή του, τὸν Δημιουργό του. Ἔχει τὴ σφραγίδα τῆς τελειότητος τοῦ Δημιουργοῦ του. Μπορεῖ νὰ δια­­κρί­νει κανεὶς στὸ δημιούργημα γνωρίσματα τοῦ Δημιουργοῦ του, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ­πανσοφία Του, τὴν ἀγαθότητά Του. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴν κτίση ­ἐλεύθερα καὶ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν», σημειώνει ἡ Ἁγία Γραφή (Γεν. α´ 8). Μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ κάθε δημιουργήματός Του τὸ ἀγκάλιαζε μὲ τὸ βλέμμα Του – ἀνθρωποπαθὴς ἡ ἔκφραση – σὰν ἕνας καλλιτέχνης ποὺ χαίρεται τὸ καλλιτέχνημά του μετὰ ἀπὸ πολὺ ἐπιμελὴ ἐργασία. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀτέλεια στὴ δημιουργική Του ἐνέργεια, καμιὰ βιασύνη, προχειρότητα ἢ ἀδιαφορία· δὲν ­ὑπάρχει ἀκόμη τίποτε ἄστοχο ἢ ἐλαττωματικό. Τὰ ­δημιουργήματά Του ὡς κατασκευὲς εἶναι θαυμαστά, ὡ­­ραῖα, λειτουργικά, ἀλλὰ καὶ ἔχουν ἕναν πολὺ ὑψηλὸ προορισμό, ἀν­τάξιο Ἐκείνου ποὺ τὰ δημιούργησε. Καὶ ἔ­χουν ὅλα τὰ ἐφόδια ὥστε νὰ τὸν ἐπιτύχουν.
Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δη­μι­ουρ­γὸς σημαίνει ἀκόμη ὅτι δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει τὰ δημιουργήματά Του με­τὰ τὴ δημιουργία τους, ἀλλὰ ­προνοεῖ γι᾿ αὐ­τά. Τὰ συγκρατεῖ στὴν ­ὕπαρξη. Γνωρίζει ὅ­­­λες τὶς ἀνάγκες τους καὶ ­φροντίζει γιὰ τὴν ἱκανοποίησή τους. Καὶ οἰ­κονομεῖ ἔ­­­τσι τὰ πρά­γματα, ὥστε, ἂν θέλουν, νὰ μπο­­­ροῦν νὰ ἐπιτύχουν τὴν εὐτυχία καὶ κα­­τ­αξίωσή τους.
Ὁ Θεὸς ἀποδείχθηκε ἀξιόπιστος Δημιουργὸς κατεξοχὴν μὲ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκονομία. Ὁ διάβολος παρέσυρε τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, τὸν ἀπογύμνωσε ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, τὸν τραυμάτισε βαριά, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει τὸν ὑψηλὸ προορισμό του, νὰ γίνει θεός. Τότε φάνηκε ὅτι ἀκυρώθηκε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἀπέτυχε τρόπον τινὰ ὁ Θεὸς ὡς Δημιουργός, διότι τὸ πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος, ζοῦσε πλέον στὴ δυστυχία χωρὶς ἐλπίδα λυτρώσεως. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς φρόντισε γιὰ τὸ κατεστραμμένο δημιούργημά Του. Ἔγινε ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος καὶ μὲ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο θεράπευσε τὸν ἄνθρωπο. Προκειμένου γιὰ τὰ ἀνθρώπινα, ἕνα κατεστραμμένο προϊὸν πολλὲς φορὲς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπισκευασθεῖ, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ ἕνα καινούργιο, ποὺ δὲν ἔχει ταλαιπωρηθεῖ καὶ δὲν ἔχει ὑποστεῖ καμιὰ βλάβη. Ὁ Θεὸς ἀντίθετα μπόρεσε τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἀποκαταστήσει μετὰ τὴν ἔκπτωσή του ὄχι ἁπλῶς στὴν πρώτη του ὡραιότητα καὶ στὸ πρῶτο του ὕψος, ἀλλὰ σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο, νὰ τοῦ χαρίσει ὑψηλότερο Παράδεισο! Τί θαυμαστὸς ποὺ εἶναι ὁ Θεός μας! Ἀποδείχθηκε ἐξαίσιος, πάνσοφος Δημιουργὸς ὄχι μόνο μὲ τὴ δημι­ουργία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο μὲ αὐτήν.
Ὁ Κύριος λοιπὸν εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ἀξιόπιστος Δημιουργός. Αὐτὸ ­δίνει πολὺ αἰσιόδοξη προοπτικὴ στὴ ζωή μας. Γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς ­«ὑπάρχω» ση­­­μαίνει «ἔχω μιὰ θέση στὴν ­ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»· καὶ «εἶμαι πλάσμα τοῦ Θε­­οῦ» ση­­­­μαίνει «ἔχω δικαίωμα στὴν ­εὐτυχία, καὶ δυνατότητα στὴν ­εὐτυχία». Ὅλα ὑ­­­­­­­­­­­­­­πηρετοῦν τὴν εὐτυχία μας, καὶ τὰ ­θλι­βε­ρά, κατεξ­οχὴν αὐτά· γιατὶ ὅλα βρί­σκονται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τοῦ ­«πιστοῦ ­κτίστου», στὸν Ὁποῖον ­ἀξίζει νὰ ἐμπιστευ­θοῦμε τὴ ζωή μας, καὶ δὲν θὰ διαψευ­σθοῦμε· ὑπὸ ἕναν ὅρο ὅμως: «ἐν ἀγα­θο­ποιΐᾳ», ­προσθέτει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Δηλαδὴ νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἀγάπη, νὰ εἴμαστε εὐεργετικοὶ στὸν ­πλη­σίον, νὰ κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐ­­­μᾶς, ὥστε νὰ βρισκόμαστε σὲ ­κοινωνία μαζί Του. Καὶ τότε Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ὕ­­­­­­παρξη θὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὴν εὐ­τυχία.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

«...Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»

Σὰν λιοντάρι

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ καθολική του ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τὸν διάβολο λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται καὶ ἀναζητεῖ μὲ μανία τὸ θήραμά του νὰ τὸ κατασπαράξει. «...Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος», γράφει, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8)· σὰν λιοντάρι πεινασμένο ποὺ μὲ τὴν τρομακτική του φωνὴ φοβερίζει τὸ θήραμά του κινεῖται ὁ διάβολος, προκειμένου νὰ καταστρέψει κάποιον πιστὸ χριστιανό.
Τὴν ἴδια εἰκόνα χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 7ο Ψαλμὸ καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὸν πονηρὸ λέγον­τας: «μή ποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου» (Ψαλ. ζ΄ 3)· μήπως τυχὸν ὁρ­μήξει σὰν λιοντάρι καὶ κατασπαράξει τὴ ζωή μου. 

Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ δύναμη ποὺ ἔχει ὁ πονηρός, ὅση βέβαια ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει, καὶ ἡ μανία ποὺ ἔχει ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. «Ἀκούραστος δὲν παύει νύχτα-μέρα νὰ κινεῖται καὶ νὰ ἐνεργεῖ ­προσπαθώντας νὰ καταπιεῖ καὶ νὰ ἀπολέσει ψυχές», σημειώνει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας. Μεθοδεῖες ποικίλες χρη­σιμοποιεῖ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε καὶ δὲν ­καταλαβαίνουμε: καχυποψίες, συκοφαντίες, ψεύδη, μίση, διχόνοιες κ.ἄ., καὶ ὅλα ὁδηγοῦν στὴν ἁ­­­μαρτία. Στόχος του ν’ ἀπογοητεύσει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν κατακρημνίσει στὴν ἁ­­μαρτία, νὰ τὸν ὑποδουλώσει σωματικὰ καὶ ψυχικά.
Φαίνεται πὼς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ μᾶς, νικητής, πὼς αὐτὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο – «κοσμοκράτωρ». Ὡστόσο ἡ δύναμή του εἶναι μὲν μεγάλη, ἀλλὰ εἶναι περιορισμένη.
Ὅσο ὅμως μεγάλη καὶ ἂν εἶναι ἡ λύσσα τοῦ ἄσπονδου αὐτοῦ ἐχθροῦ μας, ὅσο πολυπληθὴς καὶ ἂν εἶναι ἡ παράταξη τῶν ὀργάνων του τὰ ὁποῖα κινητοποιεῖ ἐναντίον μας, δὲν δειλιάζουμε, δὲν πτοούμαστε, δὲν ἀποθαρρυνόμαστε. Γιατί; Διότι «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν» Κύριος (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μεγαλύτερος, ἰσχυρότερος, παντοδύναμος εἶναι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι μαζί μας. Κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προστατεύσει, νὰ μᾶς ἐ­νισχύσει ἀπὸ τὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις καὶ ἐπιβουλές του. Μὲ τὴ δική Του χάρη ὅμως γινόμαστε δυνατοὶ καὶ ἱκανοὶ ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀλλάζουν οἱ ὅροι τοῦ πολέμου. Πλέον γίνεται ὁ πιστὸς λιοντάρι ποὺ κατανικάει τὸν διάβολο. 
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ λιονταριοῦ γιὰ τοὺς πιστούς, λέγοντας πὼς εἶναι «λέοντες πῦρ πνέοντες». Πότε; Μετὰ τὴ συμμετοχή τους στὸ Μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας. Μετὰ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Θεό. Πιστοὶ ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ δεχθοῦν μέσα τους τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι λιοντάρια ποὺ βγάζουν φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα τους, ἕτοιμοι ν’ ἀντιμετωπίσουν τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ νικήσουν. 
Ἔχουμε αὐτὴ τὴ δύναμη οἱ χριστιανοί. Μᾶς τὴ δίνει ὁ παντοδύναμος Κύριος καὶ Θεός μας, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε καὶ νὰ ἐπιδιώκουμε συνεχῶς νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν προσευχή, τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν τακτικὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἰδιαιτέρως τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Κοινωνίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἕνωσή μας ἀντλοῦμε χάρη, δύναμη, βοήθεια. Τὸ διαβάζουμε στὶς Εὐχὲς τῆς θείας Μεταλήψεως: Ἡ θεία Κοινωνία γίνεται «εἰς ἀποτροπὴν πάσης ἐνεργείας διαβολικῆς... εἰς ρῶσιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος... εἰς προσθήκην τῆς θείας Σου χάριτος».
Ἔχουμε ἀσφαλῶς νιώσει τέτοιες στιγμὲς δυνάμεως, ἐνισχύσεως καὶ βοήθειας οὐράνιας στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Ἔχουμε ἐμπειρία τῆς δυνάμεως ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός μας, γευθήκαμε νίκες, κατακτήσεις πνευματικὲς μὲ τὴ δική Του ἐνίσχυση. 
Στόχος μας ἕνας: νὰ εἶναι μόνιμες οἱ στιγμὲς αὐτὲς καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ὅπως τὸ βλέπουμε καθαρὰ στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ παραμένουν ἄγρυπνοι στὶς ἐπιβουλὲς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ μας καὶ νὰ νικοῦν ντροπιάζοντας ἔτσι τὸν πονηρό. 
Μὴ φοβόμαστε τὸν «ὠρυόμενον λέοντα» ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς κατασπαράξει. Ἔχουμε μαζί μας τὸν ­παντοδύναμο Κύριο καὶ εἴμαστε «λέοντες πῦρ πνέ­οντες»!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ο ΠΑΠΑΣ- ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ ΚΑΙ ΤΑ… «ΝΩΤΑ» ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Όταν χαμηλώσουν τα φώτα των εκατοντάδων τηλεοπτικών καμερών, όταν σταματήσουν τα αμέτρητα φλάς των δημοσιογράφων, όταν τελειώσουν οι ψαλμωδίες, όταν σβήσουν οι πολυέλαιοι, όταν θα έχουν αποχωρήσει οι μπάντες και οι επίσημοι, τι θα έχει απομείνει; 
Ίσως μια μεγάλη αμηχανία για την εικόνα αυτών που τάχτηκαν να εκπροσωπήσουν την εκκλησία και εμφανίστηκαν όπως εμφανίστηκαν, χρυσοποίκιλτοι, για να προκαλέσουν ευχάριστες και «όμορφες» εντυπώσεις, για να καθηλώσουν την παγκόσμια προσοχή με μεγαλοπρεπείς εναγκαλισμούς, με θεαματικές προσφωνήσεις και με εντυπωσιακές λειτουργικές παραστάσεις.

Κάποιοι θα κλάψουν, κάποιοι θα παρακολουθήσουν με πόνο τις σκηνές της συνάντησης Πάπα - Πατριάρχη, αλλά και κάποιοι θα ενθουσιαστούν, πολλοί περισσότεροι θα αγαλλιάσουν, θα διαλαλήσουν το ιστορικό γεγονός ότι έγιναν τα σημαντικότερα βήματα για την ένωση των χριστιανών, για την επανένωση της εκκλησίας του Χριστού που διαιρέθηκε, όπως τόνισε ο ίδιος ο Πατριάρχης, από… ανθρώπινες αδυναμίες, από προσωπικές ιδιοτροπίες, από σχισματικές πολιτικές που εξυπηρετούσαν όχι τον Χριστιανισμό, αλλά… στενά τοπικιστικά συμφέροντα. Η εικόνα των δυο προκαθήμενων που ασπάζονται, από εδώ και πέρα θα μείνει στην ιστορία για άλλους σαν ένα στίγμα, για άλλους σαν μια ωραία και ενωτική σκηνή, γεμάτη χριστιανική αγάπη. Αλλά είναι όλα τόσο ωραία, τόσο ενωτικά, τόσο αρμονικά, τόσο μεστά αγάπης και ειρήνης, τόσο συγχωρητικά, τόσο αναπαυτικά και άγια, τόσο γεμάτα Θεια Χάρη; Τόσο υποκριτικά!
Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ στο εξαίρετο και προφητικό βιβλίο του με τον τίτλο, «Ορθοδοξία και η θρησκεία το μέλλοντος», είχε γράψει από το 1976: Η εποχή μας είναι μια πνευματικά ανισόρροπη εποχή στην οποία πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρίσκονται κυμαινόμενοι και παρασυρόμενοι από κάθε άνεμο της διδασκαλίας μέσα στην δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία τους προς το σκοπό της μεθοδικής παραπλάνησης, (Εφες 4:140). Και συνεχίζει ο Αμερικάνος Άγιος, Σεραφείμ: «Φαίνεται πραγματικά να έχει έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία αλλά θα συσσωρεύουν δάσκαλους σύμφωνα με τις δίκες του επιθυμίες, επειδή θα αισθάνονται γαργαλισμό στα αυτιά τους και από μεν την αλήθεια θα αποστρέψουν την ακοή τους, θα τραπούν δε προς τους μύθους». Με δυο λόγια η θρησκεία της εποχής μας είναι το… να κάνεις το δικό σου, όπως μας διδάσκει και η… Βεδάντα των Ινδουιστών.
Και ποιοι είναι αυτοί οι δάσκαλοι που εναρμονίζονται σύμφωνα με τις προσδοκίες των σύγχρονων ανθρώπων, με τις επιθυμίες τους, με τα προσωπικά τους πρότυπα ; Ο πρώτος και ο τελειότερος, ο Πάπας- σουπερ σταρ! Ο ποντίφικας της Ρώμης. Ο «αλάθητος», που του αρέσει να κηρύττει πως όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο πράγμα. Πως δεν διαφέρει να προσευχόμαστε σε μια εκκλησία, σε μια συναγωγή, σε ένα τζαμί, ίσως ακόμα και μέσα σε ινδουιστικούς ναούς που λατρεύουν τα…ποντίκια. Ο «σουπερ σταρ» της Νέας Εποχής. Ποδοσφαιρόφιλος φίλαθλος, ανοιχτός στην διαφορετικότητα, στους ομοφυλόφιλους, στους παιδεραστές ιερείς του, στην κάθε είδους διαστροφή. Ο προϊστάμενος όλων εκείνων των κυκλωμάτων που συσσωρεύουν κάθε χρόνο από τις τέσσερεις άκρες του πλανήτη εκατομμύρια από τις «σκοτεινές» επιχειρήσεις του Βατικανού. Ο πρωταγωνιστής της ένωσης των εκκλησιών.
Αλλά ποιων εκκλησιών; 
Το Πιστεύω αναφέρει μόνο για Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά στην «αγάπη» και στην «ενότητα»; 
Τι σημασία έχουν οι πατερικές διδασκαλίες; 
Τι σημασία έχουν οι κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων; 
Τι σημασία έχουν οι Άγιοι που μαρτύρησαν κατά των αιρέσεων ; Σημασία για όλους αυτούς ίσως έχει αυτό που διακήρυξε ο Σουάμι Βιβεκανάντα: «Εμείς όχι μόνο ανεχόμαστε απλά, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία. Προσευχόμαστε στο τζαμί των μουσουλμάνων, λατρεύοντας μπροστά στην φωτιά των Ζωροαστριστών και γονατίζοντας στον σταυρό των Χριστιανών!!». 
Εδώ σίγουρα δεν ισχύει το, «κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μόνο μέσω Εμού», (Α΄ Ιω. 1:1).
Αλήθεια τι σχέση έχει ο Αντίχριστος με όλα αυτά; 
Με το «άρχοντα του σκότους», που μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να έρθει, αλλά όλοι αυτοί προετοιμάζουν με κάθε μέσο τον ερχομό του, με θεατρικές συμπροσευχές «αγάπης», με σιδερόφρακτες αιματοβαμμένες μεραρχίες, με τα αμέτρητα φουσάτα των μυστικών πρακτόρων με μαύρα γυαλιά ταγμένοι στην υπηρεσία του, με τις σφαγές των χριστιανών νεομαρτύρων, με την παγκόσμια προβολή του από όλες τις οθόνες, με την αναμενομένη θριαμβευτική του είσοδο στο ναό της αποστασίας που θα τον λατρέψουν στο τέλος των εποχών;

Μα λέει ο Απόστολος Πέτρος, «θα ήταν καλύτερα γι’ αυτούς να μην είχαν γνωρίσει το δρόμο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον γνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγία εντολή που τους παραδόθηκε», (Β΄ Πέτρου 2: 19-21).

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!



Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι’ αυτό απελπίστηκε. Έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. 
Ο Πέτρος, όμως, ως στερεά πέτρα, έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, ως εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του. Αφού σηκώθηκε προσέφερε πικρά δάκρυα μέσα από την καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους.

Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος

"Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν" (αἴτηση κατά τή Θεία Λειτουργία)

Ὅταν ρωτήθηκε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπό κάποιον νέο Ἰσραηλίτη "Τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;", Ἐκεῖνος ἀπάντησε: "Τήρησον τάς ἐντολάς." (Ματθ. ιθ΄: 16 - 17).
Κί ὅσοι ἀπ᾿ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀσχολήθηκαν μ᾿ αὐτό τό σπουδαιότατο θέμα, συνόψισαν τίς προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας ὡς ἑξῆς, ἀναφερόμενοι στήν πλευρά τῆς ἀνθρώπινης προαίρεσης καί προσπάθειας. Γιατί στήν ἄλλη πλευρά εἶναι ὁ Θεός μέ τό ἄπειρο Ἔλεός Του. Τό ἄπειρο Ἔλεος Του, πού δέ δεσμεύεται ἀπό τίποτα κι ἀπό κανέναν. Ἡ ὕστατη, ὑπέρτατη καί ἁγιωτάτη Ἐλπίς...
Πρέπει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος:

α) Νά εἶναι βαπτισμένος στό Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος, νά ἔχει δηλαδή γεννηθεῖ "ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος" (Ἰω. γ΄: 5). 
β΄) Νά ἔχει σωστή Πίστη (Ὀρθοδοξία). 
γ΄) Νά τηρεῖ τίς Ἐντολές τοῦ Κυρίου. 
δ΄) Νά ἔχει ἔργα Πίστεως. 
ε΄) Νά βρίσκεται σέ διαρκῆ μετάνοια καί νά πιστεύει ὅτι μόνο τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά τόν σώσει, κι ὄχι ἡ δῆθεν ἀρετή του. 
στ΄) Νά ἐκκλησίαζεται καί νά μετέχει συχνά τῶν ζωοπαρόχων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων (Ἱερά Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία). 
ζ΄) Νά προσεύχεται ἐγκάρδια κι ἁπλά, μέ ταπεινό φρόνημα καί ζωντανή ἀγάπη στό Θεό του. 
η΄) Νά φροντίζει νά εἶναι συμφιλιωμένος κι ἀγαπημένος πάντοτε μέ ὅλους (φίλους καί ἐχθρούς), γιατί ὅποιος δέ συγχωρήσει, δέ θά συγχωρηθεῖ. 
θ΄) Νά εἶναι ἐλεύθερος ψυχικά καί ἀπό ἀνθρώπους καί ἀπό πράγματα. 

Τότε, ὅπως γράφει κι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, "Οὕτω γάρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Β΄ Πέτρ. Α΄ 11). 
Τότε, "θά παιανίσουν οἱ Ἀγγελικοί χοροί παιᾶνες θριάμβου", ὅταν θά εἰσέρχεται στούς Οὐρανούς τῶν Οὐρανῶν πρός συνάντηση τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ του. 
Ὅπως "μόνο μιά ὡραία ἡμέρα ἔχει ὡραῖο ἡλιοβασίλεμα", μιά ὡραία ζωή ἔχει κι ἕνα εὐτυχισμένο, εἰρηνικό τέλος, πού δέν εἶναι παρά μόνο ἡ ἀρχή. Ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς κοντά στόν Οὐράνιο Πατέρα. 
Χαρακτηριστικό εἶναι αὐτό πού διηγήθηκε ἕνας σεβαστός στήν ἡλικία γιατρός σχετικά μέ τόν τρόπο πού ἀναχώρησε ἡ εὐσεβής γυναίκα του γιά τήν αἰωνιότητα. Εἶπε: 

" Ἐνῶ εἶχε ταλαιπωρηθεῖ πολύ ἀπό τήν ἀσθένειά της καί φαινόταν τελείως ἐξαντλημένη, ὅταν ἔφθασε στίς τελευταῖες της στιγμές, ἀνασηκώθηκε παρ᾿ ἐλπίδα στούς δυό ἀγκῶνες της, κοίταξε σάν θαμπωμένη πρός τά πάνω κι ἀναφώνησε: 

"-- Ἄν εἶναι ἔτσι, δόξα Σοι ὁ Θεός, δόξα Σοι ὁ Θεός!..." 

Αὐτό πού εἶδε, τήν ἔκανε νά ξεχιλίσει ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό. Κοιμήθηκε μέ τή δοξολογία Του στό στόμα της! 
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δίνει κάποιες συμβουλές στόν κάθε Χριστιανό, γιά νά τίς ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του κατά τή μεγάλη ὥρα τῆς ἀναχώρησής του. 
Πρῶτον, νά προσέχει, ὥστε ἡ Πίστη του νά παραμείνει ἀκλόνητη, γιατί ὁ Χριστός μας εἶπε: "ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται" (Ἰω. ια΄: 26).Δεύτερον, νά πιστεύει ἀκράδαντα στήν ἀγάπη καί στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρίς ν᾿ ἀπλπίζεται γιά τήν ἁμαρτωλότητά του. 
Καί τρίτον, ν᾿ ἀποκρούει μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του σκέψεις αὐταρεσκείας. Δηλαδή τό νά δικαιώνει μόνος του τόν ἑαυτό του καί νά νομίζει πώς "μέ τό σπαθί του" θά μπεῖ στόν Παράδεισο. Οὐδείς ἀναμάρτητος! Ἡ ψυχή πρέπει νά εἶναι συντετριμμένη καί τεταπεινωμένη καί νά ἐκζητεῖ συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καί ὁράματα ἐξαίσια ν᾿ ἀξιωθεῖ νά δεῖ παρά Θεοῦ, ποτέ νά μήν παύει νά αἰσθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά της! 


Ἐννοεῖται πώς καί οἱ οἰκεῖοι, ἀδελφοί καί φίλοι, πρέπει μέ τήν προσευχή τους νά βοηθοῦν τόν "ἀναχωροῦντα" καί νά διευκολύνουν τήν προσέλευση τοῦ ἱερέως, ὥστε νά ἐνισχύεται μέ τά Μυστήρια τῆς Ἱ. Ἐξομολόγησης, τῆς Θείας Κοινωνίας καί τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου. Ἄν δέν κάνουν αὐτό τό ἱερό καθῆκον τους, θά ἔχουν μεγάλη εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! 
Σημειωτέον ὅτι στήν Ἐκκλησιαστική μας Ἰστορία καί Παράδοση ἀναφέρονται πολλά θαυμαστά περιστατικά, πού συμβαίνουν τήν ὧρα πού κάποιοι ἐνάρετοι ἄνθρωποι ἀναχωροῦν γιά τό Θεό. Ἄλλοτε ἐμφανίζεται χαροποιό ὑπερκόσμιο φῶς ἀπ᾿ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, πού ἔρχονται νά παραλάβουν τή θεοφιλῆ ψυχή, ἄλλοτε γεμίζει ὁ τόπος ἀπό Οὐράνιες εὐωδίες, κι ἄλλοτε ἀκούγονται Θεῖες μελωδίες Ἀγγελικές. 

Ὦ πόσο ὄμορφα, πόσο εὐλογημένα εἶναι τά Χριστιανικά τέλη! Εἴθε νά μᾶς χαριστοῦν ἀπό τόν Ἐλεήμονα Θεό!

Τέλος καί τό Θεῷ δόξα! 


Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"
Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005