ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ τοῦ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Καρυαί, 24 Ὀκτωβρίου 2019 (π.ἡμ.)

Παναγιώτατε,

Ἤθελα πολύ, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή σας στό Ἅγιον Ὄρος τῆς Παναγίας Μητρός μας, τῆς Θεοτόκου, νά λάβω τήν εὐχή σας, καί νά σᾶς φιλήσω τά πόδια, ἀλλά δέν μπορῶ νά τό κάνω, διότι ἀπό μακροῦ χρόνου αὐτό εἶναι πιά ἐφάμαρτο. Μήπως θέλετε νά ἀκούσετε τό γιατί ;

1. Στούς ἀκάρπους καί πονηρούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς ἔχετε προδώσει ἐσεῖς καί οἱ δικοί σας τήν Μόνη Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία, παραδεχόμενοι πολλές φορές «ποικιλία» στά ἱερά Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐκκλησιαστικό χαρακτῆρα στίς αἱρετικές παρασυναγωγές τῶν Μονοφυσιτῶν, τοῦ Πάπα, καί τῶν Θεοτοκομάχων καί Εἰκονομάχων Προτεσταντῶν· ἔχετε πρωτύτερα καθυβρίσει ἐπισήμως καί ἀμετακλήτως τούς Ἁγίους Πατέρες ὡς «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ὥστε νά φαίνεσθε ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἀνάγκη ὑπακοῆς στά θεόπνευστα κελεύσματά τους.

2. Εἶστε ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ καί τῆς Παναγίας μας, διότι ἔχετε θεσμική φιλία μέ τούς συνειδητούς καί ἀμετανοήτους αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, τούς «ἐξεστραμμένους καί αὐτοκατακρίτους» προεστῶτες τῶν αἱρέσεων (Τίτον 3, 11), τούς προμάχους τῆς ἀσεβείας, καί θά ἔχετε τό ἴδιο μέ ἐκείνους ἀτελεύτητο μέλλον, μακράν τῆς Χώρας τῶν Ζώντων, ἄν δέν ἐπανέλθετε στήν Πίστη. Διότι λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται φίλος τοῦ Βασιλέως εἶναι, οὐδέ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλά σύν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται, καί τά χείρονα ὑπομενεῖ» καί ὅτι «τῆς φιλίας τῆς διά τόν Χριστόν τό μῖσος τό δι’ Αὐτόν πολλῷ βέλτιον». Δέν ἐνθυμεῖσθε, τόν θεόπνευστο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, «ἐν ἴσῳ μισητά Θεῷ καί ὁ ἀσεβῶν καί ἡ ἀσέβεια αὐτοῦ»; (Σοφία Σολομῶντος 14, 9).

3. Ὑπό τήν πατριαρχική νοσσιά καί προστασία σας, ἔχει εὕρει καταφύγιο κάθε αἵρεση καί νεωτερισμός, ὄχι μόνο στίς ἐπαρχίες τοῦ Θρόνου, ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἀλλοῦ. Οἱ Κληρικοί σας, καί οἱ βραβευμένοι ἀπό σᾶς μέ ὀφφίκια καί τιμητικά συνέδρια καί ἐκδόσεις θεολόγοι καί διανοητές, οἱ ἐπαινέτες τῆς «πεφωτισμένης Πατριαρχίας» σας, ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ πρωτουργοί καί ἔξαρχοι πασῶν τῶν νέων θεολογικῶν πλανῶν καί τῶν θεσμικῶν νεωτερισμῶν, ἀπό τήν μεταπατερική θεολογία καί τήν οἰκολογική καί παγανιστική λατρεία τῆς Γῆς, μέχρι τήν χωρίς μετάνοια ἀποκατάσταση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας. Πλησίον σας βρίσκουν καταφυγή καί δικαίωση ἀπό τήν κατακραυγή τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί τοῦ Ποιμνίου ὅλοι αὐτοί οἱ πνευματικοί λύκοι, καί ἐσεῖς εἶστε ὁ ποιμήν καί Μαικήνας τους· κατά τήν πατερική διατύπωση εἶστε τελείως ὁμόφρων καί ἔνοχος μέ αὐτούς: «Πῶς οὐχί τῆς ἴσης ἐκείνοις δυσσεβείας εἰσίν, οἱ μή κατά τῆς ἐκείνων ψηφισάμενοι δυσσεβείας, μηδέ δικαιώσαντες τούς ἀντιταττομένους τῇ αὐτῶν δυσσεβείᾳ, διωκομένους παρά τοῦθ’ ὑπ’ ἐκείνων;».

4. Ὡς ἄλλος Πάπας ἔχετε καλλιέργήσει ἐπί τρεῖς δεκαετίες τώρα στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τήν ἀντίληψη, πώς ὅ,τι θέλει αὐθαιρέτως ὁ ἑκασταχοῦ Ἐπίσκοπος, πολύ περισσότερο ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, συνιστᾷ νόμο τῆς Ἐκκλησίας. Πόσο σᾶς ἐπικρίνουν, ὅπως καί τόν Πάπα, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τούς ὁποίους διά τοῦτο ὑβρίσατε ! Πόσο ταιριάζει σέ σᾶς ἡ μομφή τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ πρός τόν καταδικασμένο αἱρετικό προκάτοχό σας, Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα «μόνος αὐτός ὑπῆρχεν ἡ Σύνοδος, ἐπεί καί μόνον ἑαυτόν πολλάκις καί τήν Ἐκκλησίαν εἶναί φησι καί ὅ,τι ἄν αὐτῷ δόξῃ καί ὅ,τι ἄν αὐτός εἴπῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ, φησί δοκεῖν καί τήν Ἐκκλησίαν ἀποφαίνεσθαι πᾶσαν».

5. Μέ αὐτά πού κάνετε καί διδάσκετε, ἀσεβεῖτε πρός τούς ἀποστολικούς Κανόνες, πρός ἐκείνους τῶν ἱερῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, τά ὁποῖα ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τίς συμπροσευχές, τίς φιλίες καί τά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία πιστεύει«μή τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ ἡμισείας, τόν τοῖς θείοις Κανόσι μή ἀπευθυνόμενον». Δείχνετε ἔτσι, ὅτι δέν πιστεύετε σέ Θεό, σέ ἀθανασία ψυχῆς, σέ ἀόρατο κόσμο, σέ Παράδεισο καί Κόλαση, σέ Μέλλουσα Κρίση καί ἀνταπόδοση. Μήπως λοιπόν, Παναγιώτατε, οἱ πυκνές συναντήσεις σας μέ παράγοντες καί δωρητές ἀπό μασονικά καί ἄλλα συναφῆ τάγματα μαρτυροῦν γιά σᾶς καί κάποια ἀνομολόγητη καί ὑψηλή ἰδιότητα καί θέση, ἀσυμβίβαστη καί ἐχθρική πρός τήν Ὀρθόδοξο Πίστη ;

6. Δυστυχῶς, ὅπως καλῶς γνωρίζουν ὅσοι ἔλαβαν πεῖρα, μέ διακριτικές ὁδηγίες δικές σας καί τῶν συνεργατῶν σας καί ὄχι μέ τίς θεμιτές ἐκκλησιαστικές διαδικασίες, ἐκεῖνοι πού ἀντιστέκονται στίς μεθοδεύσεις σας πρός ἐπέλαση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπομονώνονται ἐκκλησιαστικά μέσα στό ἴδιο τό περιβάλλον τους καί ἐξαναγκάζονται εἴτε σέ ἀποχώρηση εἴτε σέ σιωπή. Ἐκεῖ πού εἶναι δυνατόν, χρησιμοποιεῖτε καί τήν πολιτική παρέμβαση, ὅπως ἔχει γίνει καί στό Ἅγιον Ὄρος, καί ἐφαρμόζεται σέ σᾶς, αὐτό πού ὁ Μ. Ἀθανάσιος θεωρεῖ ἐπικριτικῶς χαρακτηριστικό τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανοφρόνων: «Οὐ γάρ ξίφεσιν ἤ βέλεσιν οὐδέ διά στρατιωτῶν ἡ ἀλήθεια καταγγέλλεται, ἀλλά πειθοῖ καί συμβουλίᾳ. Ποία οὖν πειθώ, ἔνθα βασιλέως φόβος; Ἤ ποία συμβουλία, ἐν ᾗ ὁ ἀντιλέγων τό τέλος ἐξορισμόν ἔχει καί θάνατον;».

Πολλές φορές, βεβαίως, προσποιεῖσθε, Παναγιώτατε, τήν Ὀρθοδοξία, σέ δηλώσεις σας ἀντίθετες πρός τίς πράξεις σας καί πρός τό κυρίως φρόνημά σας. Ἀλλά κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, ἀκόμη καί ἄν μόνον ἀμφιταλεντευόσασταν περί τήν Ὀρθοδοξία, θά ἤσασταν ἀνάξιος τῆς Ἱερωσύνης:«Παρά τῶν ἱερῶν Κανόνων ὁρίζεται τόν μέν πολλάκις συγκαταθέμενον εὐσεβεῖν καί πολλάκις αὖ ἠρνημένον, “ἀβέβαιον εἶναι περί τό σέβας”· εἰ δέ πάλιν τῆς αὐτῆς κακοφροσύνης ἀνερυθριάστως ἔχοιτο, παρά τίνων ἱερῶν Κανόνων τῆς ἱερωσύνης ἐπειλῆφθαι δικαιωθήσεται;».

Ἔχετε ὁδηγήσει τήν ψυχή κάθε Ὀρθοδόξου Ἕλληνος νά ἀντιμετωπίσει τό δίλημμα: «Νά ταχθῶ μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἤ μέ τοῦ αἱρεσιαρχοῦντος Πατριάρχου τοῦ Γένους;». Ἔτσι ἀκριβῶς γράφει καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος τῆς Ἀλεξανδρείας στόν αἱρετικό Προκαθήμενο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί προκάτοχό σας, τόν Νεστόριο, πρίν ἀπό 1600 χρόνια: «Τί πάθωμεν ἡμεῖς, οἱ παρά τῆς σῆς εὐλαβείας ἀπαιτούμενοι τό ὑπεραγαπᾶν σε τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ; Τίς ἡμᾶς ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ὀνῆσαι δυνήσεται ἤ ποίαν εὑρήσομεν ἀπολογίαν, σιωπήν οὕτω τιμήσαντες τήν μακράν, ἐπί ταῖς παρά σοῦ γενομέναις κατ’ Αὐτοῦ δυσφημίαις;». Καί βέβαια, Παναγιώτατε, ἡ βλάβη πού προξενήσατε στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἐπανάσταση κατά τοῦ Ἰδίου τοῦ Σωτῆρος.

Στά 28 χρόνια τῆς Πατριαρχίας σας δέν ἔχετε ἀναπαύσει οὔτε μία φορά τίς καρδιές τῶν ἀληθινῶν Ὀρθοδόξων· μόνον τούς κοσμικά φρονοῦντες ἀναπαύετε, χάρη στήν εὔκλεια καί τίς τιμητικές διακρίσεις πού σᾶς ἔχουν ἀπονείμει οἱ ἄρχοντες τοῦ «ἐν τῷ πονηρῷ κειμένου κόσμου» (Α΄ Ἰω. 5, 19), ὄχι πρός δόξαν τῆς σωστικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά γιά νά ἐπαινέσουν τήν ἀπό σᾶς παντοιότροπο καθαίρεσή της.

Παναγιώτατε,

Μετανοῆστε ἀπό τήν εὐρεῖα καί ψυχώλεθρο ὁδό ἐπί τῆς ὁποίας σταθερῶς προχωρεῖτε, ἡ ὁποία βλάπτει τό ἀκραιφνές ὀρθόδοξο φρόνημα καί τήν διορθόδοξη ἑνότητα ἑκατομμυρίων βαπτισμένων ψυχῶν, περί τῶν ὁποίων θά δώσετε φοβερό, «οἰκουμενικό», λόγο ἐπί τοῦ ἀδεκάστου κριτηρίου. Φοβηθεῖτε, ὅτι ἡ ἄκτιστη καί ἀτελεύτητη κόλαση εἶναι γεμάτη ἀπό ἀμετανοήτους Ἀρχιερεῖς καί Πατριάρχες, ὅπως καλῶς γνωρίζει ἡ ἐκκλησιαστική Ἱστορία περί τῶν καταδικασμένων αἱρεσιαρχῶν Πατριαρχῶν καί τῆς ὑψηλῆς συνοδίας τους, μέ πρῶτο τόν πεπτωκότα Ἀπόστολο καί προδότη Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη· διότι ἡ θεία δίκη πρῶτα ξεκινᾶ ἀπό ἐμᾶς τούς ἐκκλησιαστικούς: «Καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρίμα ἀπό τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ»(Α΄ Πετρ. 4, 17). «Περιπατεῖτε», λοιπόν Παναγιώτατε, «ἕως τό Φῶς ἔχετε, ἵνα μή σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ, ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰω. 12, 35. 9, 4)

Μοναχός Γ. Γαβριήλ

Ἱ. Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου

http://salpismazois.blogspot.com/

Γεννήθηκα Ορθόδοξος

Αυτό το θαύμα μου το ανέφερε κάποιος Μοναχός από το Άγιο Όρος.

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί, μόνος του. 

Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. 

Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. 

Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». 

Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου». 

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι. 

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυράει για Εμένα»…

https://panagiamegalohari.gr

''Έρχονται οι εχθροί του Υιού μου, οι παπικοί...'' Εμφάνιση της Παναγίας σε Ζωγραφίτη μοναχό

''Η Παναγία προειδοποιεί Αγιορείτη μοναχό που απήγγειλε συνεχώς τους Χαιρετισμούς, ότι έρχονται οι εχθροί του Υιού Της, οι παπικοί, για να υποτάξουν το Άγιον Όρος στον Πάπα...''

Στις 22 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει το φοβερό μαρτύριο των 26 Οσιομαρτύρων Ζωγραφιτών Μοναχών.

Ο ομολογιακός και στη συνέχεια μαρτυρικός αγώνας των 26 οσιομαρτύρων της Μονής Ζωγράφου έχει ιδιάζουσα σημασία για εκείνους που επιθυμούν να φυλάξουν τον πολύτιμο μαργαρίτη της Ορθοδόξου πίστεως καθαρό και αλώβητο από τις αιρέσεις. 

Το μαρτύριο των 26 Ζωγραφιτών μοναχών αποτελεί μνημειώδες παράδειγμα ορθόδοξης ομολογίας, ψυχικής ανδρείας και ακλονήτου σθένους. Ας έλθουμε τώρα πιο κοντά στο παράδειγμα των 26 οσιομαρτύρων... 

Με την σύνοδο που συνεκάλεσε ο πάπας Ουρβανός στην Λυών το 1274, έγινε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ένωσης η για να είμαστε ακριβέστεροι, υποδούλωσης των ορθοδόξων στους Λατίνους. 

Στην σύνοδο αυτή, συμμετείχαν δυστυχώς και εκπρόσωποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με αρχηγό τον πρώην Πατριάρχη Γερμανό Γ’, λόγω άρνησης του κανονικού Πατριάρχου Ιωσήφ (και του ευσεβούς ποιμνίου του να συμμετάσχει σ’ αυτήν.) 

Η αυτοκρατορική πρεσβεία, που επίσης συμμετείχε, ενεχείρησε στην σύνοδο χωρίς κανένα θεολογικό διάλογο γραπτή ομολογία πίστεως εκ μέρους του λατινόφρονα Μιχαήλ Η’ του Παλαιολόγου βάσει της οποίας η Ανατολική Εκκλησία δέχονταν το πρωτείο του Πάπα, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού καθώς και το καθαρτήριον πυρ. 

Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυών, ο αυτοκράτορας έθεσε σε εφαρμογή τις αποφάσεις της. Αντικατέστησε τον ανθενωτικό Πατριάρχη Ιωσήφ με τον Λατινόφρονα Ιωάννη Βέκκο, διέταξε να εγγραφεί το όνομα του Πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε επίσημα την ''ένωση των Εκκλησιών'' στις 16 Ιανουαρίου 1275. 

Οι μοναχοί λοιπόν του Αγίου Όρους, αρχικά απέστειλαν δύο επιστολές (μία στόν αυτοκράτορα και μία στη Σύνοδο του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου) μέσα απο τις οποίες τους συμβούλευαν και ταυτόχρονα τους ήλεγχαν για την πολιτική της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. 

Όταν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης Βέκκος παρέλαβαν τις επιστολές, έγιναν έξω φρενών και λαβόντες στρατό ήρθαν στο Άγιον Όρος. 

Εκεί άρχισαν να φονεύουν, να πνίγουν και να απαγχονίζουν οποιονδήποτε μοναχό τολμούσε να τους ελέγξει και να αντιταχθεί στα φιλενωτικά τους σχέδια... 

Πρώτον πάντων εφόνευσαν τον Πρώτον του Αγίου Όρους, π. Κοσμά ο οποίος βρισκόταν στην Σκήτη των Καρυών. Οι φιλενωτικοί αφού αρχικά του έκοψαν με τσεκούρι τα δύο πόδια του σεβασμίου Ιερομονάχου, στη συνέχεια έκοψαν και την τιμίαν του κεφαλή. Κατόπιν πάνω σε ένα μάρμαρο αποκεφάλισαν και άλλους πατέρες με το ίδιο φονικό όργανο... 

Αφού ανεχώρησαν απο τις Καρυές, κατευθύνθηκαν πρός την Ιερά Μονή Ζωγράφου προκειμένου να υποτάξουν όσους μοναχούς κοινοβίαζαν εκεί. Ομως η Κυρία Θεοτόκος δεν άφησε απροειδοποίητους τους δούλους της. 

Λίγο έξω απο τη Μονή, ασκήτευε μέσα σε ένα κελλάκι ένας πολύ ενάρετος γέροντας. Αυτός νήστευε και αγρυπνούσε τακτικά ενώ είχε την ευλογημένη συνήθεια να λέει πολλές φορές την ημέρα τον Αρχαγγελικό ύμνο, δηλαδή τους Χαιρετισμούς της Παναγίας... 

Η συνοδία των λατινοφρόνων πλησίαζε στην Ιερά Μονή... 

Ο μοναχός κατά την συνηθειά του, έλεγε γονατιστός τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. 

Όταν δε έφθασε στον στίχο «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» τότε απάντησε η Παναγία από την εικόνα της: «Χαίρε και συ, γέρων του Θεού»! 

Ο γέροντας τρόμαξε «Μη φοβού»! συνέχισε η φωνή εκ της εικόνος «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις Αδελφοις και τω Καθηγουμένω ότι οι εχθροί Εμού και του Υιού Μου επλησίασαν. Όστις ουν υπάρχει ασθενής τω Πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή άπελθε ουν ταχέως». 

Μόλις ο Γέροντας έφθασε στην είσοδο της Μονής είδε παράδοξο πράγμα και εξέστη. Είδε την εικόνα της Θεομήτορος, μπροστά στην οποία συνήθιζε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς στο κελλί του, να είναι τοποθετημένη στην πύλη της Μονής! 

Αφού την προσκύνησε μέχρι εδάφους, την πήρε στα χέρια του και με αυτή πήγε στον ηγούμενο και του είπε καταλεπτώς την υπόθεση. 

Αφού άκουσε απο τον γέροντα αυτά ο ηγούμενος της Μονής Θωμάς, μαζί με άλλους είκοσι πέντε Πατέρας δεν εγκατέλειψαν τον τόπο της ασκήσεως και μετανοίας τους, αλλά παρέμειναν και εμαρτύρησαν! 

Ανέβηκαν λοιπόν στον πύργο του Μοναστηριού έτοιμοι για το μαρτύριο και απο εκεί ήλεγξαν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη. «Δέν υποτασσόμεθα στην αίρεση», είπαν με μια φωνή, «αλλά δέν αναχωρούμε από την μετανοιά μας». 

Οι 26 Οσιομάρτυρες δεν άνοιξαν τις πόρτες του Μοναστηριού στους Λατινόφρονες.

Τους ζητήθηκε να συλλειτουργήσουν με τουν παπικούς και να αναγνωρίσουν τον Πάπα ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας και αυτοί απο τον Πύργο επάνω απάντησαν ότι κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο Πάπας. «Ευκολώτερα εμείς αποφασίζουμε να πεθάνουμε, παρά να υποχωρήσουμε στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να αναγνωρίζουμε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης ως κεφαλή της Εκκλησίας, ώστε να μολυνθεί αυτός ο τόπος απο την δική σας βία και τυραννία, δεν σας ανοίγουμε τις πόρτες του Μοναστηριού! Φύγετε απ’ εδώ!».

Οι δε Λατινόφρονες μαζί με τους Λατίνους απάντησαν με οργή: «Πρέπει λοιπόν να πεθάνετε...» 

Τότε, αφού συγκέντρωσαν πολλά φρύγανα και ξύλα, τα έβαλαν γύρω από τον πύργο, άναψαν μεγάλη φωτιά και τους κατέκαυσαν την 10η Οκτωβρίου του έτους 1274. 

Οι 26 Οσιομάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Δεσπότη Χριστό, ομολογήσαντες μόνον Αυτόν ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον Πάπα. 

Τα ονόματα τους είναι: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος και τέσσερα ακόμα άτομα που τα ονόματα τους είναι άγνωστα. 

Ἀπό τό βιβλίο: «Ἐμφανίσεις καί θαύματα τῆς Παναγίας», Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου. Οἱ Ζωγραφίτες Ὁσιομάρτυρες. 

impantokratoros.gr

Δήλωση Αποτειχίσεως, Ομολογία Πίστεως, Κατάθεση Ερωτήματος, Αίτηση Απαντήσεως 9 Αυγούστου 2019

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. ΑΜΗΝ

Ηράκλειο, 8 Ιουλίου 2019

Από: Ευάγγελος Ν. Παπαδάκης, Αγίας Άννας 5, Οικισμός Αγίου Δημητρίου, Γαζίου

Προς: Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ειρηναίο

Κοιν: Πρωτοπρεσβύτερο Εμμ. Ξυλούρη ιερού Ναού Αγ. Μαρίνας Τσαλικάκι Γαζίου 

Θέμα: Δήλωση Αποτειχίσεως, Ομολογία Πίστεως, Κατάθεση Ερωτήματος, Αίτηση Απαντήσεως.

«Ουκ αρνησόμεθα σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευδόμεθα σε πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννέθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα». (Ιωσήφ Βρυέννιος)

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ

Αρχιεπίσκοπε Κρήτης κ.κ. Ειρηναίε, με αυτήν μου την επιστολή σας δηλώνω ότι λαμβάνω την απόφαση να εφαρμόσω τον 31ο Ιερό Αποστολικό Κανόνα[1] και το 15οΙερό Κανόνα της Α&Β Αγίας Συνόδου[2], αλλά πρωτίστως να υπακούσω στις αμέτρητες εντολές του Ευαγγελίου για την ορθοπραξία, όταν εμφανίζονται ψευδοποιμένες και καταχραστές του λόγου του Κυρίου μας, διακόπτοντας την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί σας αλλά και με όσους κοινωνούν με εσάς, κατά τα προστάγματα των Αγίων Πατέρων, προς δόξαν του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού.

Διακόπτω την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί σας, όσο κι αν αυτό με θλίβει αφάνταστα, όχι μόνο γιατί δεν έχετε πράξει τίποτα απολύτως εναντίον της φοβερής Παναιρέσεως που λυμαίνεται την εκκλησία μας, αλλά και γιατί συγκαταλέγεστε πια μέσω της απραξίας σας, της συνεργασίας σας, της κοινωνίας σας με τους οικουμενιστές καθώς και της εγκαταλείψεως του ποιμνίου στα φοβερά δόντια αυτών των προβατόσχημων λύκων, στους «εργαζομένους την ανομίαν». 

Διακόπτω την εκκλησιαστική κοινωνία μέχρι αποκαταστάσεως της Ορθής κατά τους Αγίους Πατέρες Πίστης και την Συνοδική καταδίκη της ήδη καταγνωσμένης αίρεσης του οικουμενισμού, των κακοδόξων, των αιρετικών, και των αιρετιζόντων [3]. Καταδικάζω την αίρεση και ομολογώ την Αλήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως αυτή μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, Απόστολοι, Μάρτυρες και Ομολογητές, κάνοντας Υπακοή στους λόγους τους και τους λόγους των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων που επιτάσσουν την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς, τους αιρετίζοντες και τους σιωπούντες. [4] «παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ᾿ ἡμῶν» Β Θεσ 3,6 και «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, 7 ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. 8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω.» Γαλάτας 1

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αρνούμαι να αποδεχτώ την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου ως αγία και μεγάλη, την οποία καταγγέλλω ως ληστρική, κατά τα παπικά πρότυπα αφού ψήφισαν μόνο οι προκαθήμενοι των Εκκλησιών και όχι όλοι οι Επίσκοποι, στερούμενη Αγίου Πνεύματος και πάσης θεοπνευστίας και δεν αποδέχομαι ως εκκλησίες, με ψευδομυστήρια και με ψευδοϊεροσύνη, τις αιρέσεις των καταδικασμένων παπικών, προτεσταντών, μονοφυσιτών και κάθε αιρετικής ομολογίας.

Αρνούμαι την κάθε είδους εκκλησιαστική κοινωνία με πλανεμένους και καταδικασμένους παπικούς και τους αιρετικούς κάθε ομολογίας άνευ της μετάνοιας αυτών. Ενάντια στις εντολές του Κυρίου και των Αγίων Πατέρων δεν τους ομολογείτε την Ορθόδοξο Πίστη ως μόνη Οδό Σωτηρίας καταδικάζοντάς τους στο σκότος της πλάνης τους. Αντίθετα τους δέχεστε ως εκκλησίες.

Αρνούμαι ως μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να συμμετέχω δια της ανοχής ή της σιωπής, σε κάθε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο που σκοπό έχει την ψευδομολογία των «κοινών στοιχείων» με τους ετεροδόξους και όχι την Ομολογία της Αληθείας και της μόνης αποκλειστικής Οδού Σωτηρίας που είναι η Ορθόδοξος Πίστη όπως αυτή μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Μόνο οι δια της Μίας και αληθινής Πίστεως, παιδιά αληθινά του Αβραάμ κληθήσονται.

Αρνούμαι να αποδεχθώ το διαχριστιανικό συλλείτουργο όπου πήρατε μέρος ως Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου μαζί με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο στην Ουψάλα της Σουηδίας τον Αύγουστο του 1993.

https://www.youtube.com/watch?v=a1ws59u5AnA&t=1528s (από το 21:45-25:47)

Αρνούμαι να βρίσκομαι σε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους καινοτομούν αντικανονικά και με όσους αποδέχονται αιρετίζουσες καινοτομίες που σκοπό έχουν να υπονομεύσουν την Ορθόδοξο Πίστη. Με όσους κατ΄ ομολογία πράξεων και λόγων, δια της σιωπής, διά της ανοχής, διά της αδράνειας, διά της ένοχης αγνοίας, δια της υποκρισίας, δια της δειλίας, δια της διπλωματίας, ανήκουν και υπηρετούν την παναίρεση του οικουμενισμού. «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν.» Μέγας Βασίλειος ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II,

Αρνούμαι να αποδεχθώ την αρειανή «θεολογία» του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα περί «Πρωτείου Του Πατρός στην Αγία Τριάδα», περί Πρωτείου του Κων/πόλεως και περί επισκοποκρατείας.

Αρνούμαι να συμμετάσχω στην κατάργηση του συνοδικού μας συστήματος και στην εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και στην μετατροπή των Ιερών Ναών σε χώρους συναυλιών όπως στη Χριστουγεννιάτικη συναυλία στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στα Μάλια ( 21.12. 2018). 

http://landofexperiences.gr/el/event/malia-xmas-concert-2018/

Αρνούμαι και απορρίπτω ως απαράδεκτη και βλάσφημη κάθε μεταπατερική ψευδοδιδασκαλία των ορκισμένων υπηρετών του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, εχθρών της Αληθείας και της εν Χριστώ Αγάπης, εχθρών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εχθρών των Αγίων Πατέρων, των Αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών, και εχθρών των απανταχού διωκομένων δια την ομολογία τους, εν ζωή επισκόπων, μοναχών, κληρικών, λαϊκών, με τους οποίους εχθρούς εσείς -αν και φύλακες ποιμένες- παρόλα αυτά κοινωνείτε.

Αρνούμαι να σιωπήσω και να αποδεχτώ την διαρκώς κηρυττόμενη αίρεση «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998, την οποία δεν καταδικάσατε και απεναντίας αποδεχτήκατε κατά την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου άρα συμμορφωθήκατε με αυτή. Παραθέτω απόσπασμα από την προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler. «Ἡ μετάνοια ἡμῶν διὰ τὸ παρελθὸν εἶναι ἀπαραίτητος. Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζήτησιν εὐθυνῶν. Οι κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον αὐτοῦ, ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων ». Δηλαδή Σεβασμιώτατε οι «κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν» που είναι Άγιοι της Εκκλησίας μας και τους τιμούμε με κάθε ιερότητα, ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως; Μη γένοιτο! Επίσης παραθέτω θρονική εορτή του Πατριαρχείου, παρουσία του Πάπα Φραγκίσκου (30.11.2014) 

https://www.youtube.com/watch?v=GUP5vvSiWws

Αρνούμαι να αποδεχτώ το κοράνιο ως «άγιο», σύμφωνα με την δημόσια αιρετική ομολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου όταν την 29.10.2009 σε εκδήλωση της coca cola στην Ατλάντα των ΗΠΑ, δώρισε το Κοράνι στον Τούρκο διευθυντή της εταιρείας χαρακτηρίζοντάς το ως «άγιο», σπουδαίο και «ιερό για τους μουσουλμάνους αδελφούς του». Η πρωτοφανής αυτή αιρετική πράξη δεν καταδικάστηκε εκ μέρους σας και με την σιωπή σας καταντήσατε ομοφρονούντες αυτής της πρωτόγνωρης βλασφημίας. 

https://www.youtube.com/watch?v=fJH8fq40g7A

Αρνούμαι να βρίσκομαι σε εκκλησιαστική κοινωνία με χειροφιλητές της βλάσφημης και ανίερης χείρας του καταδικασμένου πάπα Φραγκίσκου, των προκατόχων αυτού και τους μνημονευτές που προσκυνούν τους βδελυρούς και ακάθαρτους λόγους του. https://www.youtube.com/watch?v=S5e81e4qMYI

Αρνούμαι να σιωπήσω, να αποδεχτώ, να μην καταδικάσω, να μην καταγγείλω την αναίσχυντη προδοσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την πρόστυχη προδοσία του ποιμνίου, με εωσφορικές και μασονικού τύπου στρατηγικές, με βρώμικες πολιτικές, με συνειδητή υποκρισία και διπλωματία, διότι το έτος 1965, μεταξύ του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του πάπα Παύλου ΣΤ΄ έγινε άρση της ακοινωνησίας με τους παπικούς. Καταθέτω τα παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Ναύπακτου Ιερόθεου Βλάχου «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, Θεολογικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς θέσεις» (σελ. 150-154),στο οποίο αποκαλύπτει την μεγάλη απάτη κατά της Πίστεως που συντελέστηκε το 1965 με την υποτιθέμενη άρση αναθεμάτων: «Τὸ ἐκπληκτικὸ τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ἐνῶ τὸ ἑλληνικὸ κείμενο κάνει λόγο γιὰ ἄρση τοῦ ἀναθέματος ποὺ ἔγινε τὸ 1054 μ.Χ., τὸ πρωτότυπο γαλλικὸ κείμενο καὶ τὸ αγγλικὸ κάνουν λόγο γιὰ ἄρση ἀκοινωνησίας. Συγκεκριμένα. Τὸ ελληνικὸ κείμενο γράφει: «4) Ὅθεν ὁ πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ καὶ ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α’ μετὰ τῆς περὶ αὐτὸν Συνόδου… β) ἀποδοκιμάζουσιν… τὰ ἐπακολουθήσαντα ἀναθέματα… Τὸ γαλλικὸ ( πρωτότυπο )κείμενο γράφει: «C‘ est porqouoi le pape Paul VI et le patriarch e Athenagoras Ier en son synode… b) regreter également et enlever de la memoire et du milieu de l‘Eglise les sentences d‘ excommunication… Τὸ αγγλικὸ κείμενο γράφει: «Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I whith his synod, in common agreement… b) They like wise regret and remove both from memory and from the midst of the Church the sentences of excommunication…

Σαφής ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ κλήρου και λαού, καθώς το μεν ελληνικό κείμενο κάνει λόγο για άρση αναθεμάτων, τα δε άλλα κείμενα, γαλλικό και αγγλικό, κάνουν λόγο για άρση ακοινωνησίας.. Και μετά από αυτές τις φρικιαστικές αποκαλύψεις ὁ Μ. Ναυπάκτου ρωτάει: « Ἑπομένως, πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ σαφέστατα το τί ἔγινε τὸ 1965: ἄρση ἀκοινωνησίας ἢ ἄρση ἀναθεμάτων. Ἄν ἔγινε ἄρση τῶν ἀναθεμάτων… τότε ὑφίσταται ἡ ἀκοινωνησία… Ἂν ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας… τότε γιατὶ γίνεται ὁ θεολογικὸς διάλογος προκειμένου νὰ ἀρθῆ ἡ ἀκοινωνησία;.. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἰσχυρίζονται σὲ διάφορες συζητήσεις ποὺ ἔχω κάνει μαζί τους ὅτι ἔγινε ἡ ἄρση ἀκοινωνησίας τὸ 1965, γι’ αὐτὸ προσέρχονται στοὺς Ὀρθοδόξους Ναοὺς γιὰ νὰ κοινωνήσουν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.» (σελ. 159 ): «Πάντως, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ γνωρίζουν ὅτι ἤρθη ἡ ἀκοινωνησία μεταξὺ των Ἐκκλησιῶν καὶ γίνεται διάλογος γιὰ νὰ βρεθοῦν λύσεις σὲ μερικὲς διαφορὲς ποὺ εἶναι λεπτομεριακές… Καὶ ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους Κληρικοὺς ποὺ γνωρίζουν αὐτὴν τὴν ἱστορία, ἄλλοι τοὺς κοινωνοῦν, γιατὶ ἔτσι ἔχουν συμφωνήσει, καὶ ἄλλοι ποὺ ἀρνοῦνται νὰ τοὺς κοινωνήσουν βρίσκονται σὲ ἀμηχανία…»

Αρνούμαι να συμμετέχω και να συνδράμω δια της αφωνίας μου, στην καταστρατήγηση των δογμάτων της Ορθοδοξίας από τους βδελυρούς οικουμενιστές και από τους κρυφοοικουμενιστές όφεις.

Δηλώνω ρητά ότι παραμένω στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία λειτουργώντας και βαδίζοντας πάντα με γνώμονα τους Ιερούς Κανόνες, απέχοντας από κάθε είδους παρασυναγωγή ή σχισματική κίνηση και ομάδα, είτε των Γ.Ο.Χ. είτε των προστατευομένων Ουκρανών του Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου, του Επιφανίου και οποιουδήποτε άλλου.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ & ΑΙΤΗΜΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΣ

Κλείνοντας σας καταθέτω τα παρακάτω ερωτήματα και αιτούμαι συνολικά την επίσημη απάντηση σας. «κρεῖττον γὰρ ἦν αὐτοῖς μὴ ἐπεγνωκέναι τὴν ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης ἢ ἐπιγνοῦσιν ἐπιστρέψαι ἐκ τῆς παραδοθείσης αὐτοῖς ἁγίας ἐντολῆς.» Β Πετρ. 2,21

Εφόσον ο παπισμός (και οι υπόλοιπες αιρετικές ομολογίες) είναι εκκλησία, έχει ιεροσύνη, μυστήρια και έχει αποκατασταθεί η εκκλησιαστική κοινωνία με την άρση της από το 1965 σύμφωνα με τα πεπραγμένα σας και την ομολογία του Μητροπολίτη κ. Ιερόθεου, για ποιόν λόγο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μην εκκλησιαζόμαστε σε παπικά θρησκευτικά κτίρια; Αν είναι έτσι, δεν βρίσκω άλλους λόγους εκτός από την συνήθεια, το έθιμο και την ευκολία (απόσταση από τα παπικά θρησκευτικά κτίρια), καθώς με τις πράξεις και την απραξία σας κατά της Παναίρεσης, διδάσκετε ότι η Ορθόδοξη εκκλησία δεν κατέχει την Αλήθεια.

Αν το Κοράνιο είναι «άγιο», για ποιόν λόγο να μην εκκλησιαζόμαστε και να μην λατρεύουμε τον «Αλλάχ» στο τέμενος; Συμφωνείτε με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο; Κι αν δεν συμφωνείτε γιατί δεν έχετε καταδικάσει την αίρεση που κήρυξε πριν δέκα χρόνια και εξακολουθεί να κηρύττει διότι δεν μετανόησε, ενώ βρίσκεστε σε κοινωνία μαζί του;

Αν η Ορθόδοξος Πίστη όπως μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες είναι η μόνη οδός Σωτηρίας γιατί δεν καταδικάζετε την Παναίρεση του Οικουμενισμού και τους αιρετικούς; Αν αναγνωρίζετε και πιστεύετε διαφορετική οδό Σωτηρίας από αυτή της Ορθοδόξου Πίστεως, γιατί δεν ακολουθείτε εκείνη;

Αν η Ορθόδοξος Πίστη δεν είναι η Μόνη Οδός Σωτηρίας, εφόσον αρνείστε τα προστάγματα των Αγίων Πατέρων, τα οποία σας τοποθέτησαν στις θέσεις σας ακριβώς επειδή τα αποδεχτήκατε, δίνοντας όρκο για την τήρησή τους με ακρίβεια και χωρίς παρεκκλίσεις, γιατί παραμένετε σ’ αυτή ενώ εκείνη φυσικώς σας εκβάλλει από το σώμα της; «Τοῖς κοινωνούσιν ἐν γνώσει [τοῖς αἰρετικοῖς] ἀνάθεμα» ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ζ‘ Συνόδου

Ευάγγελος Ν. Παπαδάκης

vnpapadakis@gmail.com

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Ὁ 31ος Ἱερός Ἀποστολικός Κανών διορίζει ἐπακριβῶς ὅτι : «Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγῃ, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς φίλαρχος· τύραννος γάρ ἐστιν. Ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται· οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ ἐπισκόπου γινέσθω»

Η διακοπή της «κοινωνίας» για λόγους πίστεως, πηγάζει από την ίδια την αγία Γραφή, η οποία λέγει «τις κοινωνία φωτί προς σκότος;».

Υπάρχουν Κανόνες, που προβλέπουν τη διακοπή της «κοινωνίας» από τον επίσκοπo, για συγκεκριμένους λόγους. Η παύση, ή διακοπή της «κοινωνίας» με τον επίσκοπο, λέγεται και «αποτείχιση». Η «αποτείχιση» έχει την έννοια ότι, όσοι διακόπτουν την «κοινωνία» με τον επίσκοπό τους, είναι σαν να ανεγείρουν γύρω από τον αιρετικό επίσκοπο κάποιο φραγμό για να τον αποκλείσουν εντελώς από τον εαυτό τους! 

Ο 31ος Αποστολικός είναι ένας τέτοιος Κανόνας. Προβλέπει την διακοπή της «κοινωνίας» με τον επίσκοπο, για λόγους «ευσεβείας και δικαιοσύνης»! Πουθενά όμως, ο Κανόνας δεν εξηγεί τι είναι αυτοί οι λόγοι «ευσεβείας και δικαιοσύνης». Όταν έγινε ο Κανόνας, η έννοια των λέξεων «ευσέβεια» και «δικαιοσύνη» ήταν κατανοητή από τους πιστούς. Δεν υπήρχε λόγος να δοθούν τότε άλλες εξηγήσεις. Με την πάροδο όμως του χρόνου, η έννοια των λέξεων αυτών ξεθώριασε, μέχρι το σημείο, σήμερα να μη καταλαβαίνουμε τι θέλει να ειπεί ο Κανόνας με τις λέξεις «ευσέβεια» και «δικαιοσύνη».

Οι μεγάλοι Κανονολόγοι του 12ου αιώνα δεν είναι καθόλου διαφωτιστικοί στο ζήτημα αυτό. Ο Ζωναράς εξηγεί ότι λόγοι «ευσεβείας» και «δικαιοσύνης» υπάρχουν, όταν ο επίσκοπος «σφάλλει περί την ευσέβειαν και ποιεί παρά το καθήκον». Ο Βαλσαμών ερμηνεύει ότι υπάρχουν οι λόγοι αυτοί, όταν ο επίσκοπος είναι «ασεβής και άδικος». Οι ερμηνείες αυτές είναι προσκολλημένες στο γράμμα του κανόνα. Δεν βοηθούν, όμως καθόλου στην ερμηνεία του Κανόνα.

Οι ιεροί Κανόνες είναι έργο αγίων ανδρών. Έχουν τη δική τους δυναμική. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σ’ αυτούς, είναι φορτισμένες με θεολογικό νόημα. Το νόημα αυτό, μόνο οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, που συνέταξαν του Κανόνες, μπορούν να το αποκαλύψουν. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διδάσκει, ότι ευσέβεια είναι «η καθαρή πίστη και η σωστή ζωή». Εξηγεί, ότι δεν έχει καμιά ωφέλεια ο πιστός, αν διαθέτει «ορθά δόγματα», όχι όμως και ορθό βίο. Ούτε επίσης, ωφελείται καθόλου, αν έχει ορθό βίο, αλλά αμελεί τα ορθά δόγματα. 

Ευσέβεια, λοιπόν, είναι τα ορθά δόγματα και η τήρηση των εντολών του Θεού. Η ορθή πίστη και η ορθή ζωή είναι η ευσέβεια. Αυτό όμως είναι και η Ορθοδοξία. Ορθοδοξία και ευσέβεια , ως έννοιες, ταυτίζονται. Γι’ αυτό, και ο άγιος Γρηγόριος ο θαυματουργός λέγει ότι, η ευσέβεια θεωρείται μητέρα των αρετών, γιατί είναι η αρχή και το τέλος τους .

Πολύ ορθά επίσης ο Νικόδημος ο Αγιορείτης θεωρεί ως αιρετικό, αυτόν που δεν έχει «ευσέβεια»! Και σ’ αυτό, έχει απόλυτα δίκηο ο άγιος Νικόδημος, γιατί όποιος δεν ξέρει, ή δεν μπορεί να θεραπεύσει τη ψυχή του, για να φτάσει στην ευσέβεια, αυτός ακολουθεί λαθεμένο τρόπο θεραπείας. Ο λαθεμένος τρόπος θεραπείας είναι η αίρεση. Αντίθετα, ο σωστός τρόπος θεραπείας είναι η Ορθοδοξία.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέει ότι ο αιρετικός δεν μπορεί να ονομάζεται καν χριστιανός, γιατί εξέπεσε από την Ορθόδοξη αλήθεια! 

Ο Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει, ότι εκπίπτει κάποιος από την αλήθεια, όταν αθετεί κάτι από όσα γράφει η αγία Γραφή και οι Πατέρες, ή διδάσκει κάτι «καινούργιο», ξένο απ’ την Παράδοση. 

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς γράφει, ότι στο Ευαγγέλιο δεν αποκόπηκε ποτέ τίποτε από κανένα χριστιανό, ούτε τροποποιήθηκε καθόλου. Υπάρχουν, συμπληρώνει, γι’ αυτό βαρειές και φρικωδέστατες κατάρες, κι’ όποιος τολμήσει ν’ αποκόψει, ή να διασκευάσει κάτι, μάλλον αυτός αποκόπτεται απ’ το Χριστό! Τονίζει ακόμη ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ότι θα υπάρχουν ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες, που θα εισαγάγουν αιρέσεις απώλειας και θα «εξαγοράζουν τους πιστούς με υπερβολικά πλαστούς λόγους»! 

Από τέτοιους ανθρώπους, ακόμα κι’ αν είναι επίσκοποι, θέλει ο Κανόνας αυτός να προστατεύσει τους Ορθοδόξους. Προβλέπει τη διακοπή της «κοινωνίας» με αυτούς, ή αλλιώς, την «αποτείχιση». Οι Πατέρες δεν θεωρούν αιρετικούς μόνο αυτούς που διδάσκουν ξένα πράγματα απ’ την Ορθόδοξη Παράδοση, αλλά και όσους «κοινωνούν» με αυτούς. Γι’ αυτό η «κοινωνία» έχει τόση μεγάλη σημασία.

Οι Πατέρες εξηγούν, ότι το ίδιο πράγμα σημαίνει και η λέξη «δικαιοσύνη». Ο Χρυσόστομος λέει ότι η Γραφή, με τη λέξη «δικαιοσύνη», εννοεί την αρετή γενικά, την ευσέβεια στη ζωή. Αυτό άλλωστε, είναι και το νόημα των λόγων του Κυρίου στην επί του όρους ομιλία Του, όταν έλεγε «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται». Μακάρισε δηλ. ο Χριστός όσους αγωνίζονται με πολύ πόθο ν’ αποκτήσουν τις αρετές, την ευσέβεια. ΄Η, όταν έλεγε «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».

Η «ευσέβεια» και «δικαιοσύνη», μολονότι ως έννοιες, είναι ταυτόσημες. Όμως, η μεν ευσέβεια χρησιμοποιείται περισσότερο για να τονίσει την πίστη, η δε δικαιοσύνη για να τονίσει την απόκτηση της αρετής. Και γι’ αυτό το λόγο, στον Αποστολικό αυτό Κανόνα, χρησιμοποιούνται και οι δύο λέξεις.

Ο 31ος Αποστολικός Κανόνας προβλέπει τη παύση της «κοινωνίας» για θέματα, που αφορούν τη πίστη, δηλ. όταν υποστηρίζονται διδασκαλίες ξένες από την Ορθόδοξη Παράδοση. Και αυτό μεν, είναι πλήρως κατανοητό. Εκεί, όμως που δημιουργείται πρόβλημα είναι το εάν ο Κανόνας αυτός προβλέπει διακοπή της «κοινωνίας», για λόγους «δικαιοσύνης», κατά τ’ ανωτέρω, στη περίπτωση που ένας επίσκοπος παραβαίνει στη προσωπική ζωή του μια ή περισσότερες εντολές του Θεού.

Οι ατομικές αμαρτίες κάθε προσώπου, ακόμα και του επισκόπου, είναι κατ’ αρχήν προσωπική του υπόθεση. Αφορά αυτόν και το Θεό. Από τη στιγμή όμως, που οι προσωπικές αμαρτίες κάποιου κληρικού γίνουν ευρύτερα γνωστές και προκληθεί γενικότερα διασυρμός του, είναι υπόθεση και της Εκκλησίας. Τότε οι άλλοι επίσκοποι της Εκκλησίας είναι υποχρεωμένοι να εξετάσουν, αν οι αμαρτίες αυτές είναι κωλυτικές της ιερωσύνης και αποτελούν λόγο καθαίρεσεώς του. 

Εάν όμως, τα προσωπικά αυτά παραπτώματα επισκόπου γίνουν ευρύτερα γνωστά και τείνουν να γίνουν «κατάσταση», ή «καθεστώς» στην επισκοπή του, ή προκαλούν σκάνδαλο, ή διασυρμό της Εκκλησίας γενικότερα, χωρίς να επεμβαίνει η Σύνοδος των λοιπών επισκόπων, είτε αυτεπάγγελτα, είτε κατόπιν καταγγελίας, για να παραπέμψει σε δικαστήριο τον παραβάτη, τότε οι περιπτώσεις αυτές, έχομε την γνώμη, ότι εμπίπτουν στη πρόβλεψη του 31ου Αποστολικού Κανόνα, για παύση της «κοινωνίας», για λόγους «δικαιοσύνης».

Τέτοιες υποθετικές περιπτώσεις μπορεί να είναι και οι εξής: Εάν, ένας επίσκοπος χρηματίζεται για τις χειροτονίες που κάνει. Όταν διαπράττει δηλ, το αδίκημα της σιμωνίας, με αποτέλεσμα να παρασύρει και άλλα άτομα στην αμαρτία αυτή. ΄Η, όταν ζει φανερά έκλυτο βίο, με αποτέλεσμα να γίνεται κακό παράδειγμα στο ποίμνιό του και να σκανδαλίζει τους ανθρώπους. Ή, όταν χειροτονεί κατ’ εξακολούθηση άτομα ανάξια και διαβεβλημένα, χωρίς τη λεγόμενη «έξωθεν καλή μαρτυρία». ΄Η, όταν διαπράττει άλλες κολάσιμες πράξεις, που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, κτλ.

Αδιαμφισβήτητα, λόγοι «δικαιοσύνης», κατά τον 31ο Αποστολικό Κανόνα, υπάρχουν κατά κύριο λόγο, όταν ένας επίσκοπος, αλλοιώνει τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ως προς την τήρηση των εντολών του Θεού. Όταν δηλ. διδάσκει διαφορετικά απ’ την Αγία Γραφή κι’ απ’ ό,τι δίδαξαν οι Πατέρες, για την παράβαση των θείων εντολών. Όταν κάνει «θεολογία» τις πτώσεις του, απαλλάσσοντας τον εαυτό του, ή τους άλλους, από την ευθύνη της αμαρτίας. Όταν «νομοθετεί» τις πτώσεις του ως αρετή, δηλ. εξωραΐζει την αμαρτία, ως «θεάρεστη» πράξη, ή, έστω, αδιάφορη, για τη σωτηρία του ανθρώπου! Κατ’ αυτό τον τρόπο, δογματίζει ότι οι παραβάσεις των εντολών του Θεού, δεν είναι αμαρτία, ούτε εμπόδιο στον άνθρωπο για τη σωτηρία του!

Αυτό το πράγμα, είναι διαστροφή της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Είναι έργο του διαβόλου, όπως ήταν τα λόγια του στους Πρωτοπλάστους, για να τους πείσει να φάνε τον απαγορευμένο καρπό. Η περίπτωση αυτή εμπίπτει στην πρόβλεψη του 31ου Αποστολικού Κανόνα, ως λόγου «δικαιοσύνης», για παύση της «κοινωνίας» από επίσκοπο, που διδάσκει τέτοια πράματα.

http://orthodoxianthanatos.blogspot.com

[2] «…Ώστε εί τις Πρεσβύτερος, ή Επίσκοπος, ή Μητροπολίτης τολμήσοι αποστήναι της πρός τον οικείον Πατριάρχην κοινωνίας, και μη αναφέροι το όνομα αυτού, κατά το ωρισμένον και τεταγμένον, εν τη θεία Μυσταγωγία, αλλά πρό εμφανείας συνοδικής και τελείας αυτού κατακρίσεως, σχίσμα ποιήσοι· τούτον ώρισεν η αγία Σύνοδος πάσης ιερατείας παντελώς αλλότριον είναι ει μόνον ελεγχθείη τούτο παρανομήσας. Και ταύτα μέν εσφράγισταί τε και ώρισται περί των προφάσει τινών εγκλημάτων των οικείων αφισταμένων προέδρων, και σχίσμα ποιούντων, και την ένωσιν της Εκκλησίας διασπώντων. Οι γάρ δι’ αίρεσίν τινα παρά των αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της πρός τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται, πρό συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της πρός τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις Ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γάρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι» (Κανών ΙΕ΄ της Α΄ και Β΄ λεγομένης Συνόδου).

[3] «Ούτε για λίγη ώρα δεν δεχόμαστε σχέση με αυτούς που κουτσαίνουν στην πίστη… ακόμα κι αν αυτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι και επίσημοι, εμείς πρέπει να τους σιχαινόμαστε. Όσοι αγαπάμε τον Κύριο, Μέγας Βασίλειος Όροι κατ’ επιτομή, ερώτ. ριδʹ

[4] «Εὰν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοὶ της Ἐκκλησίας κακώς αναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αυτοὺς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ εστίν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εἰς ευκτήριον οίκον, ή µετ΄ αυτοὺς εμβληθήναι ὡς μετὰ Άννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν του πυρός» P.G. 35, 33.Μέγας Αθανάσιος

https://katanixi.gr

Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη….

Οι Βαυαροί κλείσαν τα Μοναστήρια όλα. Μεγάλη ιστορία ο Φαρμακίδης. Εσείς γλιτώσατε γιατί ήσασταν στον Τούρκο. Ο Τούρκος δεν σας τα πείραζε τα Μοναστήρια. Οι Βαυαροί, οι Γερμαναράδες, οι Προτεσταντάδες και οι Καθολικοί, ο Καθολικός ο Όθωνας..

Πού το ‘χατε ξαναδεί;

Ορθόδοξος λαός, Καθολικός βασιλιάς, Προτεσταντική αντιβασιλεία. Άντε βγάλε άκρη. Καταλάβατε τί βάλανε;

Και σ’ όλα αυτά τί κάναμε; Ποιόν αντιτάξαμε; Τον Παπουλάκο.

Και να ‘ναι ο Φαρμακίδης με τον Καΐρη, και ο ένας ο Καΐρης να λέει βασφημίες κατ’ Αυτής της Κυρίας Θεοτόκου. Να αρνείται το Αειπάρθενο της Παναγίας ..

Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη, που ήταν παπάς!

Προσέξτε. Έχουμε κι αυτά, έχουμε τους τάχα καλλιεργημένους, τους μορφωμένους, τους λιμοκοντόρους, έχουμε κι αυτούς. Και είπε ότι η Παναγία δεν είναι Αειπάρθενος. Γιατί είχε πάει στις Εσπερίες ο Καΐρης.

Και πάει ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης και τον εσπάνε στο ξύλο και του λένε:

«Αυτό, για την Αειπαρθενία της Παναγίας», του είπανε.

«Εσύ», λέει, «πράγμα τζιβαέρικο που είναι η Πίστη μας, θα πεις εσύ για την Παναγία; Να και τούτη, να και τ’ άλλη.»

Τον εκάμαν τον παπά μαύρο.

Το καταλάβατε; Τον Καΐρη. Τον Θεόφιλο Καΐρη, που του ‘χουνε αδριάντα εκεί στην Άνδρο. Του ‘χουνε μία προτομή με τα γένια του κει πέρα. Τί να τον κάμεις;

Φτύσιμο θέλεις αφού είπες για την Παναγία μας. Και είχε κακό θάνατο κιόλας.

Ο Παπουλάκος; Τον εψήσανε ζωντανό τον Παπουλάκο. Τον εκλείσανε -η Ιερά Σύνοδος τον έκλεισε, ποιός τον έκλεισε;- γιατί έλεγε απλά, ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό, θέλουμε ο βασιλιάς μας να είναι Χριστιανός, θέλουμε να ‘χουμε χριστιανικούς νόμους, θέλουμε να μας αφήσετε τα Μοναστήρια μας, μην μας πειράζετε τα Μοναστήρια μας και ν’ αγαπάτε τον λαό.

Αυτά έλεγε ο Παπουλάκος και όλα αυτά θεωρήθηκαν αφορμή ανταρσίας και τον κλείσανε μέσα τη αδεία της Ιεράς Συνόδου, η οποία έκανε και κάτι χειρότερο. Τί έκανε;

Του απαγόρευσε την Θεία Κοινωνία.

Γιατί; Τί έκανε; Πόρνος ήτανε; Μοιχός ήτανε; Παλιάνθρωπος ήτανε; Αυτά τα αμαρτήματα κλείνουνε την Θεία Κοινωνία. Τί έκανε ο άνθρωπος;

Αντιστρατεύτηκε την εκκλησιαστική αρχή του τόπου μαζί με τον βασιλέα...

Τ΄ ακούτε; Γι’ αυτό, τί να δει ο Θεός; Αυτά δεν είναι μέχρι σήμερα τα ίδια; Τα ίδια ακριβώς που είναι και τώρα, και χειρότερα.

απόσπασμα ομιλίας π. Ευάγγελου Παπανικολάου

Απομαγνητοφώνηση Φαίη.

ΠΗΓΗ.ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Καιρός αγώνος, ομολογίας και μαρτυρίας ό,τι και αν μας στοιχίσει!

Είναι για όλους μας καιρός αγώνος, ομολογίας και μαρτυρίας ό,τι και αν μας στοιχίσει! 

Με πολύ πόνο διαπιστώνουμε ότι πράγματι σε μερίδα νεοελλήνων υπάρχει αποστασία από τον Θεό των Πατέρων μας, αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα που μερικές φορές γίνεται φανερός ή ύπουλος διωγμός κατά της Εκκλησίας, οργανωμένος, μεθοδευμένος και μανιώδης.

Ο αθεϊσμός και αντιχριστιανισμός γίνεται στον τόπο μας κατεστημένο, που επιδιώκει να κάνει τους Έλληνες αντιχρίστους. Χρησιμοποιεί την παιδεία, τα σχολικά βιβλία, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον τύπο. Χρησιμοποιεί ακόμη την ειρωνεία και την περιθωριοποίηση όσων τολμούν ακόμη να εκδηλώνουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς την Εκκλησία. 

Φθάσαμε μάλιστα σε τέτοια δαιμονική κατάσταση, ώστε και άθεοι θεολόγοι στα σχολεία να κάνουν αθεϊστική προπαγάνδα.

Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά και τις συνέπειες που έχουν στα ήθη και στην πίστη του λαού μας η εισβολή στον τόπο μας του τουρισμού και του δυτικού υλιστικού τρόπου ζωής και η είσοδός μας στην χοάνη της Ε.Ο.Κ., τότε αντιλαμβάνεται ότι διερχόμεθα τον μεγαλύτερο πνευματικό κίνδυνο που περάσαμε ποτέ ως ελληνορθόδοξο έθνος.

Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν υπάρχει η δέουσα πνευματική εγρήγορση και αντίσταση, δεν υπάρχουν προφητικές μορφές — εκτός εξαιρέσεων — που με αυτοθυσία και παρρησία θα καταγγείλουν τα όργανα του Αντίχριστου, θα καλέσουν τον ευσεβή λαό σε πνευματική επιστράτευση, 

θα πουν το νέο ΟΧΙ του Ορθοδόξου Ελληνισμού στην νέα και χειρότερη πνευματική αιχμαλωσία που απειλεί το Γένος μας.

Πιστεύω ότι η προσπάθεια των εχθρών του Γένους μας για αποχριστιανικοποίηση των Ελλήνων σκοπεύει στον αφελληνισμό μας, ώστε οι Έλληνες πνευματικά και εθνικά εξανδραποδισμένοι να είμαστε εύκολη λεία των διεθνών συμφερόντων και ολοκληρωτικών ιδεολογιών.

Αν οι νεοέλληνες χάσουμε τον Χριστό ή τον απωθήσουμε στο περιθώριο, θα χάσουμε και την πνευματική μας ελευθερία, την δυνατότητα να συνεχίσει να καρποφορεί σ’ αυτόν τον τόπο η ζωηφόρος παράδοση του ορθοδόξου ανθρωπισμού.

Γι’ αυτό είναι για όλους μας καιρός αγώνος, πνευματικής αντιστάσεως, ομολογίας και μαρτυρίας της πίστεώς μας, ό,τι και αν μας στοιχίσει!

Πιστεύω ότι και σήμερα ο αγώνας μας είναι υπέρ πίστεως και πατρίδος, ή όπως θα το έλεγαν οι αγωνισταί του 1821: «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Για την πνευματική ελευθερία που είναι η αναγκαία προϋπόθεση και της εθνικής μας ανεξαρτησίας!

Εκείνων τον αιματηρό αγώνα καλούμεθα να συνεχίσουμε σήμερα όσοι νεοέλληνες — και πιστεύω είμαστε η μεγάλη πλειονότητα — μένουμε πιστοί στις αξίες, για τις οποίες εκείνοι θυσιάσθηκαν.

Πιο επικίνδυνος για τον τόπο μας και από τους ξένους εισβολείς, που επιβουλεύονται την πατρογονική μας γη, είναι ο αντίχριστος αθεϊσμός, γιατί αυτός σκοτώνει τις ψυχές μαςκαι αλλοιώνει τις συνειδήσεις μας και τα φρονήματά μας.

Σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας ο Θεός ανέδειξε φωτισμένους άνδρες σαν τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον Μακρυγιάννη, που αφύπνισαν τον λαό και τον στερέωσαν στην ορθόδοξο πίστη και στο εθνικό του φρόνημα.

Πιστεύω ότι και σήμερα η Χάρις του Θεού και η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας θα οικονομήσουν κάτι για την σωτηρία μας, ανταποκρινόμενοι στον αγώνα, στον πόνο, στην μετάνοια, στα δάκρυα όσων δεν προσκύνησαν τους συγχρόνους Βάαλ της αποστασίας.

Έχουμε άλλωστε και το παράδειγμα της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου τα 70 χρόνια διωγμού κατά της Εκκλησίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν την πίστη στα ευρύτερα στρώματα του ευσεβούς ρωσικού λαού, μάλλον και την στερέωσαν και λάμπρυναν.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς, και όχι ο διάβολος, έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία. Και γι’ αυτό όσο και αν ο ουρανός συννεφιάζει, εμείς πάντα ελπίζουμε.

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης

Καθηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014)

Αγιορειτική Μαρτυρία, τ. 2, σ. 74-75

Λενε καποιοι ιερεις: «…Μη τα βαζετε με τους αγιους αρχιερεις. Δεν ειμεθα ημεις εις θεσιν να τους ελεγχωμεν. Θα τους ελεγξη ο Θεος. Ημεις να κοιταξωμεν την ψυχουλαν μας. Εινε αμαρτια νὰ κρινομεν τον κληρον…». Ειναι αυτος ο λογος χριστιανικος; ΟΧΙ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: «Αυτα τα λογια εινε ο,τι εχρειαζοντο οι αγιοι αρχιερεις δια να ζουν και να δρουν ασυδοτως…»

Λενε καποιοι ιερεις: «…Μη τα βαζετε με τους αγιους αρχιερεις. Δεν ειμεθα ημεις εις θεσιν να τους ελεγχωμεν. Θα τους ελεγξη ο Θεος. Ημεις να κοιταξωμεν την ψυχουλαν μας. Εινε αμαρτια νὰ κρινομεν τον κληρον…». Ειναι αυτος ο λογος χριστιανικος; ΟΧΙ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: «Αυτα τα λογια εινε ο,τι εχρειαζοντο οι αγιοι αρχιερεις δια να ζουν και να δρουν ασυδοτως…»

Εἰς τὴν ἀδιαφορίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἀνόρθωσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων συνετέλεσαν καὶ συντελοῦν πολλοὶ παράγοντες, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνα ἐδῶ μνημονεύομεν, τὸν καθʼ ἡμᾶς κυριώτερον. Ὅτι δηλαδὴ ὑπὸ εὐλαβῶν κηρύκων καὶ πνευματικῶν πατέρων, μὴ θελόντων διὰ τὸ ἀπερίσπαστον τῆς ἱερᾶς διακονίας των νὰ ἔλθουν εἰς σὐγκρουσιν μὲ παρανομοῦντας ἀρχιερεῖς καὶ νὰ ἐμπλακοῦν εἰς περιπέτειας καὶ ἀγῶνας, κατʼ αὐτοὺς ἀκάρπους, ἐκαλλιεργήθη μία περιδεὴς συνείδησις. 

Διʼ ὄνομα Θεοῦ! Μὴ τὰ βάζετε μὲ τοὺς ἁγίους ἀρχιερεῖς. Δὲν εἴμεθα ἡμεῖς εἰς θέσιν νὰ τοὺς έλέγχωμεν. Θὰ τοὺς ἐλέγξη ὁ Θεός. Ἡμεῖς νὰ κοιτάξωμεν τὴν ψυχοῦλάν μας. 

Εἶνε ἁμαρτία νὰ κρίνομεν τὸν κλῆρον… Αὐτὰ εἶνε ὅ,τι ἐχρειάζοντο οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς διὰ νὰ ζοῦν καὶ νὰ δροῦν ἀσυδότως. 

Τὸ «εἰσπολλάτιον» (=Εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα!), κατʼ ἀείμνηστον διδάσκαλον τοῦ Γένους Δούκαν, κυριαρχῆσαν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, ἐξακολουθεῖ καὶ εἰς τὸν μετὰ ταῦτα ἐλεύθερον βίον τῆς Ἑλλάδος νὰ ψάλλεται, μέχρις ἀηδίας, καὶ νὰ προσφέρεται ὡς ἄφθονος λιβανωτὸς κολακείας καὶ διʼ ἐκείνους ἀκόμη τοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι διὰ βοῶντα σκάνδαλα θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούουν κραυγὰς ἀποδοκιμασίας καὶ ἀναθέματα.

Διὰ τοῦτον ἔκπληξιν προὐκάλεσεν ἡ συγκέντρωσις πιστοῦ λαοῦ εἰς τὸ κινηματοθέατρον «Ἀκροπὸλ» τὴν 7ην Φεβρουαρίου. Εἶνε ἡ πρώτη φορὰ εἰς τὴν νεωτέραν ἱστορίαν τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὁ πιστὸς λαὸς ἔκαμε τόσον ζωηρῶς τὴν ἐμφάνισίν του καὶ ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἀθλίαν ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν τῶν ἡμερῶν μας. 

Πρώτην φορὰν πιστοὶ ἀπέβαλον τὴν φοβίαν, μήπως λέγοντές τι κατὰ τῶν σκανδαλοποιῶν ἐκπροσώπων τῆς Θρησκείας τοῦ Ναζωραίου ἁμαρτήσουν θανασίμως καὶ κολάσουν τὴν ψυχήν των, ὡς ἐτρομοκράτουν αὐτοὺς οἱ ἀσυνείδητοι ἐκεῖνοι ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι, μὴ πιστεύοντες εἰς κόλασιν αἰώνιον, ἐν τούτοις χρησιμοποιοῦν τὴν ἰδέα τῆς κολάσεως ὡς μέσον διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιχειροῦν νʼ ἀφοπλίσουν τοὺς θέλοντας νʼ ἀγωνισθοῦν διὰ τὴν κάθαρσιν καὶ ἀνόρθωσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἴπομεν ὅτι δὲν πιστεύουν. Διότι, ἐὰν ἐπίστευον, οὐδέποτε θὰ ἐτόλμων νὰ διαπράξουν τοιαύτην ἀσχημίαν ὁποία εἶνε, κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, ἡ διʼ εὐτελεῖς λόγους ἀπὸ μιᾶς Μητροπόλεως εἰς ἄλλην μεταπήδησις. Τί εἰρωνεία, τί ὑποκρισία, τὶ θεομπαιξία! Ὁ ἀδίστακτος εἰς τὸ νὰ τολμᾶ τὰς πλέον ἀντικανονικὰς καὶ παρανόμους πράξεις, νὰ ζητῆ νὰ ἐμβάλη φόβον καὶ τρόμον εἰς τὰς ψυχὰς τῶν εὐλαβῶν διὰ νὰ μῆ ὑπερασπίσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια ποὺ αὐτὸς ἀσυστόλως καταπατεῖ! 

Νὰ τρέμη ὁ πιστὸς νὰ φωνάξη τὸ «ἀνάξιος» διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς βδελύγματα ἐρημώσεως νὰ σταθοῦν ἐν τοῖς ἱεροῖς θυσιαστηρίοις, καὶ οἱ ἀνάξιοι νὰ μὴ φοβοῦνται καὶ νὰ μὴ τρέμουν ἐγγίζοντες τὰ ἅγια! Ὄχι, χριστιανέ! Δὲν κολάζεσαι, ἀλλʼ ἁγιάζεσαι. Ἁγιάζεις τὸ στόμα σου, ὅταν φωνάζης δικαίως τὸ «ἀνάξιος», καὶ μὲ τὴν ἁγίαν σου αὐτὴν φωνὴν ζητῆς νʼ ἀπομακρύνης ἐκ τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας τοὺς μισθωτοὺς ποιμένας, τοὺς κλέπτας καὶ ληστάς, τοὺς χριστεμπόρους καὶ θεοκαπήλους, τοὺς βαρεῖς λύκους, οἱ ὁποῖοι ἐνσκήπτουν εἰς τὸ ποίμνιον διὰ νὰ κλέψουν, νὰ θύσουν καὶ νʼ ἀπολέσουν (ἰδὲ Ἰωάν. 10, 10).

Αὐτὴν τὴν φοβίαν, ἡ ὁποία ἐκαλλιεργεῖτο ἐκ διαφόρων πλευρῶν καὶ διὰ διαφόρους σκοπούς, διέλυσεν ἡ συγκέντρωσις τῆς 7ης Φεβρουαρίου. Τὰ συνθήματα ποὺ ἐρρίπτοντο πρὸς κάθαρσιν καὶ ἀναγέννησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐγίνοντο δεκτὰ μὲ ὁμοβροντίαν φωνῶν καὶ χειροκροτημάτων. Καὶ ἄν κανένα ἄλλο ἀποτέλεσμα δὲν προήρχετο ἐκ τῆς συγκεντρώσεως ταύτης, καὶ μόνον τὸ γεγονός, ὅτι διελύθη ἐπὶ τέλους ἡ φοβία καὶ δημοσία ἐξεφράζετο πλέον ἐκφαντορικῶς ὅ,τι πρὶν εἰς κατʼ ἰδίαν συναντήσεις σιγανῆ τῆ φωνῆ συνεζητεῖτο ὡς μυστικός τις πόθος, φθάνει τοῦτο νὰ καταστήση τὴν συγκέντρωσιν ἱστορικήν. 

Τὸ δὲ ἄξιον ἰδιαιτέρας ἐξάρσεως εἶνε, ὅτι εἰς τὴν συγκέντρωσιν ταύτην προσῆλθον ὄχι μόνον χριστιανοὶ τῆς Πρωτευούσης, Πειραιῶς καὶ περιχώρων, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἄλλων πόλεων τῆς Ἑλλάδος, ὡς Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Φλωρίνης, Γρεβενῶν, Γιαννιτσῶν, Κιλκίς, Κατερίνης, Λαρίσης, Βόλου καὶ Ἰωαννίνων, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω βαρυτάτου χειμῶνος δὲν ὑπελόγισαν ταλαιπωρίας ταξιδίου καὶ ἔξοδα, ἀλλʼ ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ ἀτομικῆς των ὑποθέσεως μετὰ πολλῆς προθυμίας κατῆλθον εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ ἥνωσαν τὰς ἁγνὰς φωνὰς τῆς ἐπαρχίας μὲ τὰς φωνὰς τῆς Πρωτευούσης. Τὸ πλῆθος συνεκινήθη ἐκ τῆς παρουσίας τῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀντεπροσώπευον διάφορα χριστιανικὰ σωματεῖα ἐπαρχιῶν. Ἀπεδείχθη ὅτι ὁ λαὸς ἤρχισε νὰ διεκδικῆ τὰ δικαιώματά του, καὶ ὅτι τὸ σύνθημα περὶ Ἐκκλησίας ἐλευθέρας καὶ ζώσης, ὡς ἠλεκτρικὸς σπινθῆρ διατρέχει πόλεις καὶ χωρία καὶ φθάνει μέχρι τῶν ἀκραίων σημείων τῆς Πατρίδος. Ἰδίως τὸ σύνθημα τοῦτο συγκινεῖ τὴν νέαν γενεάν, ἡ ὁποία, ἔχουσα ἔντονα δημοκρατικὰ φρονήματα, μὲ θλῖψιν καὶ ἀγανάκτησιν βλέπει ὄτι ἡ ἐλευθερία, ποὺ εἶνε καρπὸς τοῦ γνησίου θρησκευτικοῦ πνεύματος, στενάζει κάτω ἀπὸ τὸ βαρὺ πέλμα μιᾶς δεσποτικῆς ἀπολυταρχίας. Ὅλοι ὅσοι συμμετέσχον εἰς τὴν ἀλησμόνητον αὐτὴν συγκέντρωσιν ἐξῆλθον ἀποφασισμένοι νʼ ἀγωνισθοῦν σπουδαιότερον διὰ τὴν διαγώτισιν τοῦ λαοῦ.

Απόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 278, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1965

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Επιστολή Αποτείχισης των μελών του Ο.Χ.Σ. ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ

Δήμος Σερκελίδης

Διεύθυνση… Μπουμπουλίνας, Συκιές

τηλ… 6983@@@754

serkelidisdimos@gmail.com

Θεσσαλονίκη 15 Ὀκτωβρίου 2018

Πρός: Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα

Σεβασμιώτατε,

Μέ τήν παροῦσα ἐπιστολή σᾶς ἐνημερώνω ὅτι, ἀκολουθώντας τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς, διακόπτω τήν πνευματική κοινωνία μέ ἐσᾶς καί παύω νά ἐκκλησιάζομαι σέ ναούς, στούς ὁποίους μνημονεύεται τό ὄνομά σας κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες.

Μέ τήν πράξη μου αὐτή σᾶς καταγγέλλω ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας ὡς Ἐπίσκοπο αἱρετίζοντα καί συγκεκριμένα ὡς ὀπαδό καί διδάσκαλο τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ ὡς μέλος τῆς Ιεράς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος αποδεχθήκατε τις αιρετικές αποφάσεις της λεγόμενης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 καί ἔκτοτε δέν τίς ἀποκηρύξατε.

Σεβασμιώτατε, ὅπως καλά γνωρίζετε ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνυφασμένη μέ τόν διαρκῆ ἀγώνα κατά τῶν αἱρέσεων. Αἵρεση εἶναι ἡ θρησκευτική διδασκαλία πού παρεκκλίνει ἀπό τή γνήσια καί αὐθεντική χριστιανική πίστη καί εἶναι ἑπομένως πλανεμένη, ἀντορθόδοξη καί ἀντιχριστιανική. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος «...O Διάβολος, ὅταν εἶδε ὅτι πλέον ἡ ἰσχύς του κυριολεκτικά κατερρακώθη μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νά πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία μέ μίαν νέαν μέθοδον, μέ τήν μέθοδον τῆς νοθείας. Δέν ἔρχεται νά πῆ ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι τίποτε, γιατί ἐνικήθη· ἔρχεται ὅμως νά μιλήση μέ τήν γλώσσα τῆς νοθείας καί νά πῆ: “Ναί, βεβαίως! ἐγώ δέχομαι τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Βεβαίως! Ἀλλά, ξέρετε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός - σπουδαῖος ἄνθρωπος!- ἀλλά...δέν εἶναι Θεός!” Ἤ τό ἄλλο: “Βεβαίως! εἶναι Θεός!... Ἀλλά δέν ἔγινε ἄνθρωπος, ἤτανε φαινομενικά ἄνθρωπος!” Καί οὕτω κάθ ἑξῆς. Δηλαδή μέ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νά δημιουργήση ὁ Διάβολος μίαν ἀπόκλισιν ἀπό τήν ἀλήθεια. Κι αὐτή ἡ ἀπόκλισης ἀπό τήν ἀλήθεια λέγεται αἵρεσις.»[1]

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί μέ τά θεόπνευστα συγγράμματά τους, καταδίκασαν ὅλες τίς αἱρέσεις πού κατά καιρούς ἐμφανίστηκαν, ἀποκόπτοντας ὅσους τίς ἀκολούθησαν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

Ἀλλά ἡ καταδίκη τῶν αἱρέσεων, δυστυχῶς, δέν σήμαινε πάντα καί τήν ἐξάλειψή τους ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ἔτσι, πολλές μεγάλες αἱρέσεις, ὅπως ὁ Γνωστικισμός, ὁ Ἀρειανισμός, ὁ Νεστοριανισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ἐπιζοῦν σέ λαούς καί κοινότητες μέχρι καί σήμερα, ἐνῶ ἄλλες, ὅπως ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός, ἀποτελοῦν τίς θρησκευτικές παραδοχές τῶν προοδευμένων λαῶν τῆς Δύσεως μέ ἱστορικά ἀποδεδειγμένη τήν ἐχθρική στάση τους ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπίσης, τούς τελευταίους αἰῶνες ἐπανέκαμψε δυναμικά ἡ εἰδωλολατρία, ἀρχικά ὑπό τήν μορφή τῆς Μασονίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἑωσφορική λατρεία καί στά νεώτερα χρόνια μέ τήν μορφή τῆς Θεοσοφίας, τοῦ πνευματισμοῦ, τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν κτλ.[2] Κοινό γνώρισμα ὅλων αὐτῶν τῶν ρευμάτων εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας καί αὐτοῦ τοῦ θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπό τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος ὑποβιβάζεται σέ μεγάλο δάσκαλο, μύστη, σέ ἴση θέση μέ τόν Βούδα, τόν Μωάμεθ, τόν Ζωροάστρη κτλ. Κοινή πεποίθηση ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὅλων τῶν αἰώνων εἶναι ὅτι ὅλες αὐτές οἱ αἱρέσεις, οἱ πλάνες, τά θρησκευτικά ρεύματα καί οἱ ὀπαδοί τους εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, χωρίς μυστήρια, χάρη καί σωτηρία.

Τήν ὀρθή δογματική θέση γιά τά ὅρια μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν αἱρέσεων ἦρθε νά μεταβάλει μία νέα αἵρεση, ὁ Οἰκουμενισμός, πού ξεπήδησε ἀπό τά σπλάχνα τῆς Μασονίας καί ἡ ὁποία ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα ταλανίζει τήν Ἐκκλησία μας. Ὁ οἰκουμενισμός ἐπιδιώκει τήν ἕνωση τῶν χριστιανικῶν «ἐκκλησιῶν» καί ὁμολογιῶν, δηλαδή τῶν αἱρέσεων, ὄχι μέ ἀποκήρυξη τῶν αἱρετικῶν τους διδασκαλιῶν καί ἐνσωμάτωση μέ ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά διατηρουμένων τῶν αἱρέσεων. Θέλουν δηλαδή οἱ Οἰκουμενιστές νά ἑνωθεῖ ἡ Ἐκκλησία μέ τίς αἱρέσεις, ἐγκαταλείπουσα τήν ἀποκλειστικότητα καί μοναδικότητά της, διότι δῆθεν καμμία ἐκκλησία δέν διαθέτει τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας, ἀλλά ὅλες ἔχουν μέρος αὐτῆς· καμμία δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὅλες ἀποτελοῦν κλαδιά τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν γνωστή προτεσταντική «Θεωρία τῶν κλάδων». Ἡ σχέση τῆς αἵρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ μέ τήν Μασονία εἶναι ἀναμφισβήτητη, τόσο λόγω τῆς ὁμοιότητας τῶν δογμάτων καί τῶν σκοπῶν τους ὅσο καί ἀπό τήν ἔρευνα στήν δράση τῶν κύριων πρωταγωνιστῶν στήν λεγόμενη οἰκουμενική κίνηση.[3]

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μᾶς δίδει τόν ἑξῆς ὁρισμό τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν (ἀνθρωπισμῶν), μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικό ὄνομα των εἶναι ἡ παναίρεσις. …. Ἀφοῦ οὕτως ἔχουν τά πράγματα, τότε διά τόν παπιστικόν-προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν μέ τήν ψευδοεκκλησίαν του καί τόν ψευδοχριστιανισμό του δέν ὑπάρχει διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδόν του, ἄνευ ὁλοψύχου μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακο δι' ἑκάστην ἁμαρτίαν, φάρμακο δοθέν στόν ἄνθρωπον ἀπό τόν μόνον Φιλάνθρωπο. Ἄνευ τῆς μετανοίας καί εἰσδοχῆς στήν Ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφύσικο καί ἀδιανόητο νά ὁμιλῆ τίς περί τῆς ἑνώσεως “τῶν Ἐκκλησιῶν”, περί τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, περί τῆς intercommunio (δήλ. διακοινωνίας)».

Πέρασε, λοιπόν, σεβασμιώτατε, τό διάστημα ἑνός καί πλέον αἰῶνος κατά τόν ὁποῖο ἐμάχοντο ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ζῶν ὀργανισμός μέ ἰσχυρό ἀνοσοποιητικό σύστημα, ἀντέδρασε στήν ἐπέλαση τῶν οἰκουμενιστικῶν μικροβίων. Ἐμφανίστηκαν ἅγιοι καί φωτισμένες προσωπικότητες πού μᾶς δίδαξαν ξεκάθαρα ὅτι μέσα στόν Οἰκουμενισμό, στήν οὐνιτική τύπου ἕνωση μέ τόν παπισμό καί τίς λοιπές αἱρέσεις κρύβεται τό πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, o Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, οἱ σύγχρονες ὀσιακές μορφές, ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Καντιώτης, ὁ π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ π. Σπυρίδων Μπιλάλης, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ π. Νικόδημος Μπιλάλης, ὁ π. Μάρκος Μανώλης, οἱ καθηγητές Κ. Μουρατίδης καί Ἀνδρέας Θεοδώρου, ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος, ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος κ.ἄ., ὅλοι τους ἀντέδρασαν μέ λόγια καί ἔργα στίς προσπάθειες γιά τήν ἕνωση πού κορυφώθηκαν ἐπί πατριαρχίας τοῦ Ἀθηναγόρα, συνεχίστηκαν ἐπί πατριαρχίας Δημητρίου καί γιγαντώθηκαν ἐπί πατριαρχίας Βαρθολομαίου. Ἀπό τούς ἀγῶνες τους ἔμειναν σέ ἐμᾶς παρακαταθήκη τά μή ἐπιδεχόμενα παρερμηνείας λόγια τους καί ἡ πράξη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα, μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ 15ου κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου ἀπό τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ἀπό τούς μακαριστούς τρεῖς Ἐπισκόπους τῶν Νέων Χωρῶν, Ἀμβροσίου Ἐλευθερουπόλεως, Αὐγουστίνου Φλωρίνης καί Παύλου Παραμυθίας γιά τά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα καί τίς αἱρετικές διδασκαλίες του.

Ὡστόσο μέ καταχθόνιες μεθόδους, μέ προώθηση ὀπαδῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σέ καίριες θέσεις, σέ πατριαρχικούς θρόνους καί πανεπιστημιακές ἕδρες, σιγά σιγά ὁ Οἰκουμενισμός διέφθειρε τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδή ἐσᾶς, τούς ἐπισκόπους, τούς ἱερεῖς, τούς θεολόγους καί ὅλοι πλέον τρέχετε ἀπό “ἀγάπη” νά ἀγκαλιάσετε τούς “ἀδελφούς” μας Παπικούς, Προτεστάντες κτλ. Πλέον ἑνώθηκαν οἱ τρεῖς “καταιγίδες”, τοῦ ἄκρατου ὑλισμοῦ στό ἀτομικό πεδίο - πού καταλήγει σέ ἔμπρακτη εἰδωλολατρία τῶν παθῶν - τοῦ σχετικισμοῦ τῶν πάντων στό ἐπίπεδο τῶν ἰδεῶν καί τῆς θεολογίας - τῆς ἐκκοσμίκευσης στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο - καί δημιούργησαν τήν τέλεια “καταιγίδα” πού ὀνομάζεται Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου καί ἀπειλεῖ νά σαρώσει στό διάβα της ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο καί ζωντανό στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὅσα προηγήθηκαν, σεβασμιώτατε, εἶχαν ὡς σκοπό νά διαφωτίσουν μέ συντομία τήν θέση μας ἔναντι τοῦ Κολυμπαρίου. Μετά τό Κολυμπάρι τίποτα στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι τό ἴδιο. Μία μασονικῆς ἐμπνεύσεως αἵρεση, δαιμονιώδης καί ὀλέθρια, ἔγινε δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα οἱ αἱρέσεις πού ἀπέκτησαν συνοδική κατοχύρωση στό Κολυμπάρι εἶναι οἱ ἑξῆς:[4]

1. Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τόν ὅρο «Ἐκκλησία» γιά τούς αἱρετικούς

Τό ἐπίμαχο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον») ὀνομάζει τίς χριστιανικές αἱρέσεις «Ἐκκλησίες»: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν πού δέν εὑρίσκονται σέ κοινωνία μέ αὐτήν» (παρ. §6). Αὐτό ἔρχεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπου ὁμολογεῖται ἡ πίστη μας «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν»· στό «Πιστεύω» θεωρεῖται αὐτονόητο, σέ συνάρτηση μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Παράδοση, ὅτι στή Μία Ἐκκλησία μας αὐτή ὑπάρχει «ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνα Βάπτισμα» (Πρός Ἐφεσίους 4, 5). Ἀντιθέτως, αὐτοί τούς ὁποίους τό Κολυμπάρι ὀνόμασε «Ἐκκλησίες» (Μονοφυσῖτες, Παπικοί, Προτεστάντες κ.ἄ.) ἔχουν δόγματα καταδικασμένα ὡς αἱρετικά ἐπί αἰῶνες ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἀπό τό 451 ἕως τό 879 καί ἕως τό 1895 (ἄρα δέν ἔχουμε «μία πίστη», τήν ἴδια - γι΄ αὐτό ἄλλωστε λέγονται καί ἑτερόδοξοι, «ἑτέρου δόγματος»). Ἔχουν ἀκόμη καί διαφορετικό τρόπο βαπτίσματος (ράντισμα, δῆθεν νοητή ἐπιφοίτηση κ.ἄ.).

2. Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τήν «Δήλωση τοῦ Τορόντο»

Στό ἐπίμαχο κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις...») ἀναφέρεται ὀνομαστικά καί ἐπαινετικά ἡ «Δήλωση τοῦ Τορόντο», ἕνα κείμενο πού συμφωνήθηκε τό 1950 ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ λεγομένου«Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (τοῦ ΠΣΕ, πού ἱδρύθηκε τό 1948, ὅπου συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες). Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ. §19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη [...] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ.

Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο», μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο λέγεται, μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο».

3. Τό Κολυμπάρι ἐπικύρωσε τίς αἱρέσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τοῦ Πουσάν, τοῦ Μπαλαμάντ κ.ἄ.

Τό Κολυμπάρι, μέσῳ τοῦ ἰδίου παραπάνω κειμένου («Σχέσεις...»), ἐπαινεῖ τούς μέχρι τώρα θεολογικούς διαλόγους Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, διότι λ.χ. «ἐκτιμᾷ θετικῶς τά θεολογικά κείμενα πού ἐκδόθηκαν ἀπό αὐτήν [τή σχετική Ἐπιτροπή τοῦ ΠΣΕ...], τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογο βῆμα στήν Οἰκουμενική Κίνηση γιά τήν προσέγγιση τῶν Χριστιανῶν» (παρ. §21).

Ἡ ἔμμεση αὐτή ἐπικύρωση, ἀκόμη καί ἄν δέν κατονομάζει τίς εἰδικότερες θέσεις τῶν κειμένων αὐτῶν, ὅμως τά ἐπικυρώνει συλλογικῶς. Ἄλλωστε, μή ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι Πενθέκτη (β΄ Κανών) καί Ἑβδόμη (α΄ Κανών) ἔδωσαν οἰκουμενικό κῦρος στούς ἱερούς Κανόνες τῶν Τοπικῶν Συνόδων, χωρίς νά ἀναφέρονται λεπτομερῶς σέ αὐτούς.

Μιά προσεκτική ματιά δείχνει τί ἀπαράδεκτα καί αἱρετικά ἔχουν γραφεῖ, δυστυχῶς, στά σημαντικότερα ἀπό τά κείμενα τῶν «Θεολογικῶν Διαλόγων».

Τό κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ὅτι «Κάθε Ἐκκλησία [εἴτε ἡ Ὀρθόδοξη εἴτε οἱ προτεσταντικές κ.λπ. τοῦ ΠΣΕ] εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν Καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες [...] Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι» καί ὅτι (§5) «ἐνδέχεται νά ὑπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή δέν βλάπτει ἡ διαφοροποίηση τῶν δογμάτων !

Τό κείμενο τοῦ Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει, μεταξύ πολλῶν ἄλλων πλανῶν, ὅτι «μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν», οἱ ὁποῖες ὑπονομεύουν «τή μαρτυρία μας γιά τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (παρ. §14). Μέ ἄλλα λόγια, μετανοοῦμε πού οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔσωσαν ἀπό τίς αἱρέσεις, ἀποκόπτοντάς τις ἀπό τήν Ἐκκλησία !

Ἡ Συμφωνία τοῦ Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν, λέει (παρ. §§13-14) ὅτι: «Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐμπιστεύθηκε στήν Ἐκκλησία Του [...] δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται σάν ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται». Ἐπίσης, ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξη καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαῖα ὡς “ἀδελφές Ἐκκλησίες”, ὑπεύθυνες ἀπό κοινοῦ γιά τήν διατήρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ στήν πιστότητα πρός τό Θεῖο Σχέδιο, πολύ ἰδιαίτερα δέ σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν ἑνότητα»· ἀλλοῦ, διακηρύσσεται (παρ. §30) ὅτι «οἱ εὐθῦνες γιά τόν χωρισμό εἶναι μοιρασμένες» μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν!

Παρά ταῦτα, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου (ὡς μιά «καθώς πρέπει» (“decent”) αἱρετική Σύνοδος) διακήρυξε παραπλανητικῶς ὅτι «οἱ διάλογοι πού διεξάγονται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὐδέποτε σήμαιναν οὔτε σημαίνουν καί δέν πρόκειται νά σημάνουν ποτέ ὁποιονδήποτε συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως. Οἱ διάλογοι αὐτοί εἶναι μαρτυρία περί τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐγκύκλιος, VII, §20).

4. Τό Κολυμπάρι ἀπέρριψε ὀρθόδοξες βελτιωτικές προτάσεις

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος συμμετέσχε στή Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, ἀλλά δέν ὑπέγραψε τό ἐν λόγῳ προβληματικό κείμενο, σέ εἰδική ἀνάλυσή του («Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ΑκΜΣ καί ἡ κατάληξή τους»), μαρτυρεῖ ὅτι στό Κολυμπάρι ἀπορρίφθηκαν (προσοχή!) οἱ ἑξῆς διορθωτικές (ὀρθόδοξες) προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βλ.«Θεοδρομία», ΙΗ΄ 3.4 [Ἰολ –Δεκ 2016] 416-436):

(α) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δέχεται τήν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων τῶν ἑτεροδόξων (αἱρετικῶν), ἀσχέτως ἀπό τόν τρόπο πού τούς ἐντάσσει στήν Ἐκκλησία, ὅταν μεταστραφοῦν.

(β) Τήν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἡ Ὀρθοδοξία τήν κατανοεῖ μόνον ὡς ἐπιστροφή («ἐπισυναγωγή») τῶν ἄλλων στήν Ὀρθοδοξία.

(γ) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν βλέπει τόν ἑαυτό Της ὡς μέρος «τοῦ διαιρεμένου χριστιανικοῦ κόσμου», δηλ. σάν θραῦσμα ἑνός ἑνιαίου μείγματος Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως.

Ἡ ἀπόρριψη ὅλων τῶν παραπάνω διευκρινίσεων «φωτίζει» τό τί πραγματικῶς ἐννοεῖ τό Κολυμπάρι, ὅταν ὁνομάζη «Ἐκκλησίες» τούς ἑτεροδόξους-αἱρετικούς. Τούς θεωρεῖ «Ἐκκλησία», ὅπως εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη.

5. Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ἱεραποστολή μας στούς αἱρετικούς

Στό ἴδιο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, γράφεται ὅτι οἱ διάλογοι διεξάγονται ἐνῷ ταυτοχρόνως «ἀποκλείεται κάθε πράξη προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνέργειας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ» (παρ. §23).

Ἄς προσεχθεῖ ἐδῶ ὅτι δέν γίνεται λόγος περί «βιαίου προσηλυτισμοῦ» (“forcible conversion”), ἄρα ἐννοεῖται καί ἡ ἁπλῆ προσπάθειά μας νά φέρουμε κάποιον στήν Ὀρθοδοξία. Μάλιστα, ἡ προσθήκη τῆς φράσεως «κάθε ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ» καθιστᾷ καταφανές ὅτι ἀπαρνούμαστε γενικῶς τό καθῆκον νά ὁδηγοῦμε τούς ἄλλους στήν Ὀρθοδοξία ἐπικρίνοντας τίς αἱρέσεις τους κ.λπ.!

Ἀντιθέτως, οἱ θεόπνευστοι ἱεροί Κανόνες ἐπιτάσσουν ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος δέν προσπαθεῖ νά μεταστρέψει τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθοδοξία πρέπει νά τιμωρεῖται (Καρθαγένης ρλα΄ καί ρλβ΄).

6. Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ὀρθόδοξη ἀντιρρητική θεολογία τῆς τελευταίας χιλιετίας

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ «Στῦλος γεγονώς Ὀρθοδοξίας», θεωρεῖ προβληματική ὁποιαδήποτε Σύνοδο δέν συντελεῖ στήν ἐπίλυση εἴτε κάποιου ἐπείγοντος λειτουργικοῦ θέματος εἴτε στήν καταδίκη κάποιας αἱρέσεως, καί προσθέτει: «Οἱ σύνοδοι ὅμως πού τώρα ὑποκινοῦνται ἀπό αὐτούς ποιά εὔλογη αἰτία ἔχουν; Ἄν μέν ἔχει προκύψει κάποια ἄλλη νεότερη αἵρεση [...] νά ποῦν ποιές εἶναι οἱ ἐπινοήσεις στήν ὁρολογία καί ποιοί οἱ εἰσαγωγεῖς της» (PG 26, 689a). Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου δέν εἶχε οὔτε τήν ἀγάπη οὔτε τήν φώτιση γιά νά ἐπιλύσει τό παλαιοημερολογιτικό πρόβλημα· καί δέν καταδίκασε τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἤ πολύ περισσότερο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος τίς περιλαμβάνει καί τίς ἀθωώνει ὅλες· δέν ἐπικύρωσε π.χ. οὔτε δέχθηκε ὡς 8η καί 9η Οἰκουμενική τίς σχετικές προηγηθεῖσες Συνόδους τοῦ 879-880 καί τῶν μέσων τοῦ 14ου αἰ. (Ἡσυχαστικές). Ταιριάζει σχετικῶς τό τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Αὐτοί πού ἀπαξιώνουν τήν Σύνοδο πού ἔγινε ἐναντίον της [τῆς αἱρέσεως], δηλαδή ἐκείνην τῆς Νικαίας, τί ἄλλο θέλουν ἀπό τό νά ἐπικρατήσουν τά φρονήματα τοῦ [αἱρετικοῦ] Ἀρείου; Γιά ποιό ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἄξιοι λοιπόν παρά νά καλοῦνται Ἀρειανοί καί νά ἔχουν τό ἴδιο ἐπιτίμιο μέ ἐκείνους;» (PG 26,1032a).

Ἑπομένως καί στήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὅπως καί σήμερα, οἱ αἱρετικοί δέν ἐπιδίωκαν τήν καταδίκη τῆς Ὀρθοδόξου Α΄ (Οἰκουμενικῆς) Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά τήν σιωπηλή προσπέραση-ἀντικατάστασή της καί τοῦ Συμβόλου της ἀπό ἄλλη αἱρετική σύνοδο καί ἀπό διφορούμενο Σύμβολο Πίστεως (Μ. Ἀθανάσιος PG 25,549a-c & 26,808d). Καί ἐδῶ ἀντιστοίχως, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ὄχι μόνον ἀπέφυγε ἐπιμελῶς νά καταδικάση τίς πρόσφατες αἱρέσεις, ἀλλά ἐπιπλέον τίς ὀνόμασε «ἐκκλησίες» καί ἔτσι διαρρήδην ἀποδεικνύεται ἐξ ἴσου αἱρετική![5]

Ἐσεῖς, σεβασμιώτατε, ὑπογράψατε, στηρίζετε καί ἐφαρμόζετε τίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, πού εἰσάγουν στήν Ἐκκλησίας μας τίς ὡς ἄνω αἱρέσεις. Συνεπῶς εἶστε ὑπόλογος ἀπέναντι στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν Ἐκκλησία ὡς ὑποστηρικτής καί ὑπέρμαχος αἱρέσεων, καί σέ μία μελλοντική ὄντως Ὀρθόδοξη σύνοδο, ἄν δέν μετανοήσετε ἐμπράκτως, θά καταδικαστεῖτε καί θά ἀποκοπεῖτε ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Σέ αὐτήν τήν κατάσταση τίθεται τό ἐρώτημα τί ὀφείλει νά πράξη τό λογικό ποίμνιο, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι ὁ ποιμένας μας, αὐτός πού θά θά ἔπρεπε νά μᾶς ὁδηγῆ στόν Χριστό ἀπό τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπως τήν παραλάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους μας, μᾶς ὁδηγῆ στήν αἵρεση καί τήν ἀπώλεια ἀπό τόν φαρδύ δρόμο τῆς αἵρεσης;

Εὐτυχῶς, μέσα στήν γενική ἀπάθεια καί ἀδιαφορία τῶν πολλῶν, βρέθηκαν ἀγωνιστές ἱερεῖς μέ ὀρθόδοξη πίστη, φρόνημα καί ἦθος, πού μιμήθηκαν τούς παλαιούς πατέρες καί διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκείου τους ἐπισκόπου πού ὑποστηρίζει ἤ ἀνέχεται τήν ἐφαρμογή τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου. Ἀκολουθώντας τό παράδειγμά τους, ὀφείλουμε καί ἐμεῖς σύμφωνα μέ τούς ἱερούς κανόνες νά μήν ἐκκλησιαζόμαστε ὅπου λειτουργεῖ οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὅπου μνημονεύεται τό ὄνομά του. Πρῶτον γιά νά μήν ἐνισχύουμε τήν αἵρεση, δεύτερον γιά νά γίνη φανερή ἡ ἀντίδρασή μας καί νά καταγγελθοῦν δημοσίως τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ ἐπισκόπου μας, πού ἀπό ποιμένας κατήντησε λυκοποιμένας, καί τρίτον γιά νά ἀφυπνισθῆ ἡ συνείδηση τοῦ ἐπισκόπου, ἄν ἀπό ἄγνοια, ἀπροσεξία ἤ φόβο ἔσφαλε καί ὄχι ἐκ προθέσεως καί προμελέτης καί νά μεταμεληθῆ καί νά καταδικάση δημόσια τήν αἵρεση καί ἔτσι νά ἐπέλθη εἰρήνη στήν Ἐκκλησία. Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων,σεβασμιώτατε, σᾶς δηλώνω τά ἑξῆς:

Ὡς ἔσχατος ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὅμως μοῦ ἀνήκει ὅσο ἀνήκει καί σέ ἐσᾶς, σᾶς ἐγκαλῶ ἐνώπιον τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐν δυνάμει αἱρετικό καί διακόπτω τήν πνευματική κοινωνία μαζί σας.

Δέν προσχωρῶ σέ ἄλλη ἐκκλησία, σέ σχίσματα, παλαιό ἡμερολόγιο, ΓΟΧ κτλ. Θά ἐκκλησιάζομαι μόνο ὅπου λειτουργοῦν ἱερεῖς πού δέ σᾶς μνημονεύουν, κάνοντας χρήση τοῦ δικαιώματος τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τοῦ προϊσταμένου ἐπισκόπου τους, ὅπως σαφῶς ὁρίζει ὁ 15ος κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου, μέχρι νά συμβῆ ἕνα ἐκ τῶν δυό:

α. ἤ νά καταδικάσετε τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί νά ἀποκηρύξετε τόν Οἰκουμενισμό μέ λόγια καί ἔργα

β. ἤ νά καταδικαστεῖτε ἀπό ὀρθόδοξη σύνοδο ὡς αἱρετικός καί νά τοποθετηθῆ στή θέση σας ἄλλος ὀρθόδοξος ἱεράρχης. Εὔχομαι νά συμβῆ τό πρῶτο σύντομα.

Μέ σεβασμό

Σερκελίδης Δήμος 

[1] https://www.impantokratoros.gr/F0A73215.el.aspx

[2] https://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[3] https://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[4] https://www.katanixis.gr/2017/10/blog-p ... .html#more

[5] https://www.katanixis.gr/2017/12/blog-post_478.html

https://agiooros.org

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Από το Άγιον Όρος, ο γέροντας Σάββας Λαυριώτης, έκ μέρος των Αγιορειτών Πατέρων μας έστειλε αυτό το κείμενο προς δημοσίευση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

“Τί ἑπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε ἀπό τῆς ὁδοῦ σου; Ἐσκλήρυνας τάς καρδίας ἡμῶν, τοῦ μή φοβεῖσθαι;” ( Ἠσ.ξ, 17). 

“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμὲ καὶ οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καὶ ὀπίσω ἀνωφελοῦς ( τῶν εἰδώλων), ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’ ,8). 

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι φῶς καὶ λύχνος στὴν ζωὴ μας.Τὰ ἀναγνώσματα τῶν ἀκολουθιῶν, τὰ τροπάρια καὶ τὰ συναξάρια εἶναι μέσα στὴν καθημερινότητα τοῦ μοναχοῦ.Τὰ ἀνωτέρω προφητικὰ, διαβάζουμε κατὰ τὸν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. 

Στήν ἐποχὴ μας ζοῦμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε πράγματα ἀπίστευτα. Ἕνα τέτοιο ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινὸ εἶναι καὶ τὸ κατωτέρω γεγονός. 

Διαβάσαμε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (26 Ὀτωβρίου 2018, ἀρ. φυλ. 2232)-μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἀγωνιστικὲς ἐφημερίδες, ποὺ ἔχουν ἀπομείνει καὶ ἡ πιὸ πολύχρονη ἐπὶ πενήντα χρόνια καὶ πλέον ἱστορία, στὴν ὁποία ἔγραφαν κάποτε ἐξέχοντες ἁγιορεῖτες, ὅπως ὁ Ἡγούμενος Γαβριὴλ καὶ ὁ μοναχὸς Θεόκλητος οἱ Διονυσιὰτες κ.ἄ, γράφει, λοιπὸν, ὃτι οἱ Μητροπολῖτες Δράμας Παῦλος καί Νεαπόλεως Βαρνάβας μαζὶ μὲ τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους Πέτρο, μετέβησαν τήν 14ην Ὀτωβρίου εἰς μουσουλμανικό (μωαμεθανικό) νεκροταφεῖον, ὅπου συμπροσευχήθηκαν μέ Ἰμάμη διά συγγενῆ σημαίνοντος ἐπιχειρηματίου (Τούρκου). Δημοσιεύει δέ καί φωτογραφία, ὅπου μὲ σηκωμένα τά χέρια δέονται ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ Τούρκου. Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπὸ video, τὸ ὁποῖο ἔχει κυκλοφορήσει καὶ μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ δεῖ, καὶ τὰ ὁποῖα ἀπό μόνα τους μιλᾶνε. 

Τὶ συμβαίνει, λοιπὸν; Ἐπίσκοποι καὶ ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι, ἄφησαν τὸ Εὐαγγέλιο κι ἔπιασαν τὀ Κοράνιο, ἄφησαν τὸν Χρισταινισμὸ καί προσχώρησαν στὸν Μωαμεθανισμὸ; Ἄλλαξαν μὲ λίγα λόγια θρησκεία; Δὲν θέλουμε νὰ πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅλα αὐτὰ φανερώνουν τὸ μυστήριον τῆς ἀνομίας, κάτι ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια διενεργεῖται διὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ποὺ θὰ εἶναι ὁ ἔσχατος πειρασμὸς τῆς Ἐκκλησίας; 

Ἔχει περάσει, ἤδη, ἕνας μήνας καὶ περιμέναμε ἀπὸ τὸ θεσμικὸν ἃγιον Ὄρος, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, ὃτι θὰ εἶχε ἐπιληφθεῖ, ἑνὸς τόσο σοβαροῦ θέματος. Ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες πατέρες σήμερα, θὰ κλαίγανε, ὃπως οἱ προφῆτες τῆς Π.Διαθήκης.“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμὲ καὶ οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καὶ ὁπίσω ἀνωφελοῦς ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’,8). 

Τόσοι Ἡγούμενοι, τόσοι Ἱερομόναχοι, Πνευματικοὶ καὶ Μοναχοὶ σὲ Μοναστήρια, Κελλιὰ καὶ Σκῆτες, δέν ἐνδιαφέρονται πιὰ γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως; 

Τὰ ἐκ τῆς Εὐρώπης μασωνικὰ κονδύλια μὲ τὰ ὁποῖα οἱ Μονὲς ''ἐξωραΐζουν'' μὲ χλιδὴ καὶ πολυτέλειες τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὥστε νὰ τὸ κάνουν πιὸ ἑλκυστικὸ καὶ τουριστικὸ, κατασκανδαλίζοντας τὸν λαὸ, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα στὴν φτώχεια καὶ πεινάει, εἶναι πιὸ ἀγαπητὰ, θεάρεστα καὶ πατροπαράδοτα; Μήπως τὰ οἰκονομικὰ θέματα ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία γιὰ τὴν σωτηρία μας; 

Ἐμεῖς, ὅμως, πῶς μποροῦμε νὰ σιωπήσουμε μπροστὰ σὲ μία τέτοια ἀσέβεια! Θὰ σηκωθοῦν καὶ οἱ πέτρες ἐναντίον μας. Ὡς ἐλάχιστοι, ἁπλοὶ καὶ ἄσημοι ἁγιορεῖτες μοναχοὶ, γιά λόγους, λοιπὸν, καθαρὰ συνειδήσεως καί ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὅπως ἔχουμε, ἤδη διαχωρίσει τήν θέσι μας ἐκκλησιολογικῶς, ὃσον ἀφορᾶ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀνεγνωρίσθησαν συνοδικῶς οἱ Παπικοὶ οἱ Μονοφυσῖτες καὶ ἡ πανσπερμία τῶν Προτεσταντῶν, ὡς Ἐκκλησίες, κάτι τὸ ὁποῖο ἀντιβαίνει στὴν ὀρθόδοξη πίστι μας καὶ τὸ ἔχουμε ἀναλύσει ἁγιοπατερικῶς καὶ θεολογικῶς στὸ δημοσιευθὲν κείμενο “Ὁμολογία πίστεως”, ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, μὲ τὴν ἴδια αἴσθησι εὐθύνης καταγγέλουμε καὶ τὸ παρὸν γεγονὸς, ἐνώπιον τῆς θεσμικῆς ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου. 

Ὁ ἐν λόγῳ ἁγιορείτης ἡγούμενος, δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ, διὰ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κὰι τῶν Ἱερῶν κανόνων. Πῆγε σὲ καθαρὰ θρησκευτικὸ χῶρο, σὲ Μωαμεθανικὸ νεκροταφεῖο καὶ συμπροσευχήθηκε μὲ Ἰμάμη, δεόμενος ὑπὲρ ἀναπαύσεως, ὄχι αἱρετικοῦ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀλλοθρήσκου, αὐτὸ εἶναι ἀνήκουστο. Εἶναι συνάμα ἀξιοσημείωτο, καὶ πολὺ ὀδυνηρὸ, ὅτι πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, ἁγιορεῖτες, τολμοῦν καὶ συμμετέχουν σὲ συμπροσευχὲς καὶ μάλιστα προχωροῦν ἀπὸ τὸν διαχριστιανικὸ Οἰκουμενισμὸ στὸν διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμὸ, καθότι, τελευταίως, ἔχουν προηγηθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἁγιορεῖτες μοναχοὺς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικοὺς παπικοὺς, μέσα σὲ ναοὺς, ὅπως στὸ Φανάρι, στὴν Σμύρνη κ.ἀ, καὶ ὅλοι αὐτοὶ σύν τοῖς ἄλλοις καυχῶνται ὅτι εἶναι καὶ ἀπόγονοι μεγάλων νηπτικῶν Γερόντων ... 

Γιὰ ὅλα αὐτὰ, θὰ θέλαμε νὰ καταθέσουμε, ὄχι δικὲς μας προσωπικὲς κρίσεις, ἀλλ ὅπως κάνουμε πάντα, θὰ προβάλλουμε τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἀς δοῦμε πρῶτα τί μᾶς λέγουν περί τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ καὶ τοὺς Μωαμεθανοὺς μὲ τοὺς ὁποίους τόσο ἄνετα συμπροσευχήθηκε ὁ ἐν λόγῳ ἡγούμενος καὶ οἱ ἐπίσκοποι. 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἁγιορείτης, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Πατέρες καὶ θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατὰ τὸ 1354 ταξίδευε διὰ θαλάσσης πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολι διὰ νὰ μεσιτεύσει μὲ σκοπὸ νὰ ἐπέλθει εἰρήνη στὴν ἐμφύλια διαμάχη, μεταξὺ τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καὶ τοῦ Καντακουζηνοῦ, συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶχαν καταλάβει ὁλόκληρη τὴν Μ. Ἀσίαν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἀρχόντων. Ὡς αἰχμάλωτος ὤν ἐκλήθη τρεῖς φορὲς σὲ διάλογο μὲ τὸν Ἐμίρη τῶν Ἀχαιμενίδων Τούρκων, (ὄχι βέβαια σάν τούς διαλόγους ποὺ κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς), καθώς καὶ μὲ τοὺς Χιόνες, δηλαδὴ ἐξισλαμισμένους Χριστιανοὺς, τότε μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ὡμολόγησε μὲ παρρησία: 

α) Ὅτι ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. 

β) Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς προφήτης, ἀλλὰ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ διὰ μέσῳ ὅλων τῶν Προφητῶν προφητευόμενος. 

γ) Ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ τρόπαιο καὶ ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ (καὶ δέν τὸν ἔβγαζε γιὰ νὰ μὴ προσβάλλει τοὺς Μωαμεθανοὺς εἰσβολεῖς, ποὺ ἔχουν φέρει στὴν πατρίδα μας, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς - Ἀρχιεπίσκοποι, κ.ἄ). 

Καὶ δ) στὴν ἐρώτησι τοῦ Τασιμάνη (ἄρχοντα), ἐσεῖς πῶς δὲν δέχεσθε τὸν δικὸ μας προφήτη καὶ δὲν πιστεύετε στὸ βιβλίο του, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπήντησε μὲ θάρρος, φέροντας μαρτυρίες καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Κοράνιο, λέγοντας:. 

Ὃτι ὁ Χριστὸς μαρτυρεῖται, ἀπὸ τὸν Μωϋσῆ καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς Προφῆτες καὶ αὐτὸς μόνο λέγεται ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, καὶ μόνος αὐτὸς γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο Μητέρα. Αὐτὸς μόνος ἀνελήφθηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ διαμένει ἀθάνατος καὶ μόνο σέ αὐτὸν ἐλπίζουμε ὅτι θὰ ἔλθει νὰ κρίνει ζῶντες καὶ νεκροὺς.Ὅλα αὐτὰ ὁμολογοῦνται καὶ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς Τούρκους, γι αὐτὸ ἐμεῖς πιστεύουμε στὸν Χριστὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιό Του. Τὸν δὲ Μουχάμετ δέν τὸν εὑρίσκουμε οὔτε ἀπὸ τοὺς προφῆτες νὰ μαρτυρεῖται, οὔτε τίποτε θαυμαστὸ καὶ ἀξιόλογο ἔχει ἐπιτελέσει καὶ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πίστι, γι αὐτὸ καὶ δὲν πιστεύουμε σ αὐτὸν οὔτε στὸ στὸ βιβλίο του ( τὸ Κοράνιο), ποὺ παρέδωσε. (βλ. Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ε.Π.Ε, τ,70, σ.345 373). 

Καὶ ἐπιγραμματικὰ ἔλεγε:” Τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρώτατοι τὸ δυσεβὲς, θεομισὲς καὶ παμμίαρον τοῦτο γένος, πιστεύουν ἀνθρώπῳ ψιλῶ καὶ θνητῷ, Μωάμεθ οὖτος”.(...). Εἶναι ἀρκοῦντος ἱκανὰ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξουν πῶς μιλοῦσαν καὶ ὁμολογοῦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τὴν πίστι τους ἐνώπιον τῶν ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετικῶν. 

Ἄς δοῦμε ἀκόμη καὶ ἕναν ἄλλον ἁγιορείτη ἅγιο, τὸν μεγάλο Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς σκαβωμένης Ρωμιωσύνης, τὸν ὅσιο Νικόδημο, ὅπου καὶ αὐτὸς ζῶντας μέσα στὴν σκλαβιὰ τῆς Τουρκοκρατίας, ὄχι μόνο δέν ἔκανε διπλωματία καὶ πολιτικὴ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους, ἀλλ ἀπεναντίας δίδασκε διὰ τῶν ἁγιοπνευματικῶν συγγραμμάτων του, καὶ προετοίμαζοντας πολλοὺς νεομάρτυρες διὰ τὸ μαρτύριο, ἀνεδείχθη ἀλλείπτης τῶν Νεομαρτύρων καὶ μᾶς παρέδωσε τὰ συγκινητικὰ μαρτυρολόγιά τους, ὅπως τὰ κατέγραψε στὸ Νέο Μαρτυρολόγιο, γράφοντας. ”...πολλοὶ ἐκ τῶν Νεομαρτύρων τούτων ἐλεήσαντες τὴν ἀπώλειαν τῶν ἀλλοπίστων, ἐπῆγαν ἐπὶ τούτου εἰς τὸ μαρτύριον καὶ ἐκήρυξαν εἰς αὐτοὺς τὴν ἀλήθειαν, διδάσκοντές τους νὰ ἀφήσουν τὸ σκότος, εἰς τὸ ὀποῖο εὑρίσκονται καὶ νὰ προστρέξουν εἰς τὸ φῶς τῆς τοῦ Χριστοῦ θεοσεβείας καὶ πίστεως, ἵνα μὴ κατακριθῶσιν ἐν τῷ ἀσβέστῳ πυρὶ τῆς κολάσεως” (Λόγος εἰς τοὺς Νεομάρτυρες). Βλέπουμε μὲ τὶ παρρησία γράφει γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ πῶς ἐλέγχει τοὺς ἀλλοθρήσκους, προκειμένου νὰ διαφυλλάξουν οἱ Χριστιανοὶ τὴν πίστι τους; Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, ἁγιορείτης καὶ αὐτὸς, μὲ πόσο ἱεραποστολικὸ ζῆλο, ἀποστολικῶς διέτρεξε σὲ ὁλόκληρη τὴν ρωμηωσύνη, σέ βουνὰ καὶ θάλασσες, καὶ πολλὰ χωριὰ, τὰ ὁποῖα ἄλλα εἶχαν ἀλλαξοπιστίσει καὶ ἄλλα ἀλλαξογλωσσίσει, ὕστερα ἀπὸ ἀφόρητες πιέσεις, αὐτὸς μὲ τὸν εὐαγγελικὸ καὶ ἀποστολικό του λόγο, τὰ ἐπανέφερε στὴν πατροπαράδοτη πίστι, καὶ στὸ τέλος μαρτύρησε καὶ ἴδιος ἀπὸ τοὺς Τουρκαλβανοὺς! 

Καὶ, ὅπως ποιητικότατα γράφει καὶ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἀσματικὴ Ἀκολουθία: «Νέοι Μάρτυρες παλαιὰν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ στερρῶς ἠγωνίσθησαν…» ( Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). 

«Τῆς Τριάδος τήν δόξαν ἀνακηρύττοντες, τῶν Χριστιανῶν καρδίας χαρὰν πληρώνετε, καὶ τῆς Ἄγαρ τὴν φυλὴν αἰσχύνην λίπετε, Νεομάρτυρες κλεινοὶ ἡ δόξα τῶν Ὀρθοδόξων…» (Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). 

Ὅλοι αὐτοὶ «οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, εἰς τὸ στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τὴν τῶν Ἀγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τὴν δὲ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες»(Ὁ Οἶκος τῶν Νεομαρτύρων). Ὅποιος, λοιπὸν ἐγκύψει τόσο στὴν ἀσματικὴ ἀκολουθία ὅσο καὶ στὸν ἐξαίσιο πανηγυρικὸ ἐγκωμιαστικὸ λόγο τοῦ ὁσίου, θὰ γευθεῖ λίγο ἐκ τῆς ἐσταυρωμένης, ἐκείνης γλυκύτητος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πυρπολοῦσε τίς ψυχές τῶν Νεομαρτύρων. Αὐτὸς θὰ νοιώσει τὶ θὰ πεῖ θεϊκὸς ἔρωτας τῶν μαρτύρων,καὶ τὶ σχέσι μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὸς μὲ τὴν σημερινὴ ἄγευστη, πλαδαρὴ, οἰκουμενιστικὴ ἀγαπολογία τῶν '' ποιμένων'' μας. 

Κατόπιν ὅλων τούτων, καθὼς καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ παραθέσει, εἶναι πιὰ τελείως ξεκάθαρο καὶ ἠλίου φαεινώτερον, ὅτι αὐτὰ ποὺ διενεργοῦνται, σήμερα δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖα. Ζοῦμε πλέον μιά ὁλοκληρωμένη, μεθοδευμένη καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀποστασία ἀπὸ τὴν πατροπαράδοτη Ὀρθόδοξη πίστι, τὴν ὁποία κατεργάζονται μάλιστα, ὡς πρωτεργάτες, οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες, πατριάρχες, ἐπισκόποι, ἡγουμένοι, ἱερεῖς, θεολόγοι, εἶναι καὶ αὐτὰ ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. 

Ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀς μὴ ξεχνᾶμε μοιράζει Κοράνια, συμποσιάζεται στὸ Ραμαζάνι, συμπροσεύχεται μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ διακηρύσσει ξακάθαρα: « Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες πρέπει νὰ φέρουμε στὸ προσκήνιο τὶς πνευματικὲς ἀρχὲς τοὺ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ πετύχουμε αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι στὸ πνεῦμα τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, Ρωμαιοκαθολικοὶ, καὶ Ὀρθόδοξοι Προτεστᾶνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰνδοὶ, Βουδισταὶ». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 494, σ.23, Γενεύη 1994).Αὐτοῦ τὸ ὅνομα μνημονεύεται, ἑπτάκις τῆς ἡμέρας στὸ ἅγιον ὄρος, “ὡς ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας-Ὀρθοδοξίας.”.... 

Αὐτοὶ εἶναι οἱ ψευδοποιμένες, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ἡ Γραφὴ, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες.“Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν”. (Πετρ. Β, 1). 

Τὸ μεγάλο πρόβλημα, ὅμως δὲν εἶναι πλέον αὐτοὶ, διότι αὐτοὶ ἔχουν ἀκολουθήσει, ἤδη τὴν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, δὲν προσκυνοῦν πλέον τὸν Χριστὸν. Τὸ μεγάλο πρόβλημα εἶναι ἐμεῖς τὶ κάνουμε ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν; Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον καὶ τὸ ἀναγκαῖον, τὸ ὁποῖον θὰ πρέπει πολὺ σοβαρὰ νὰ μᾶς προβληματίσει, «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτε ἡ διάγνωσι μιᾶς ἀσθενείας, ἄν δὲν προχωρήσουμε καὶ στὴν θεραπεία, διαφορετικὰ παίζουμε χαρτοπόλεμο. 

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο, σήμερα γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἀκατανόητον, εἶναι τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς. 

Ἡ λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ στὴ θεολογικὴ γλῶσσα τῶν Πατέρων εἶναι βαρυσήμαντη καὶ ἔχει σωτηριολογικὴ σημασία. Διὰ τὸ θέμα τῆς κοινωνίας, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς κάνει λόγο καὶ μᾶς παραγγέλλει νὰ φεύγουμε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς ψευδοποιμένες- λυκο-ποιμένες : «...ὁ μισθωτὸς καὶ οὐκ ὤν ποιμὴν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ. ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτὸς ἐστὶ καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων» (Ἰω. 10, 12,13). Ὁ Κύριος, ἐξάλλου, ὅταν ζοῦσε ἐπὶ τῆς γῆς, μήπως εἶχε καμμία σχέσι, κοινωνία πνευματικὴ, μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἐξουσία, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοὺς Γραμματεῖς, τοὺς Φαρισαίους καὶ Σαδδουκαίους τῆς ἐποχῆς του; Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος «... ἀλλ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε, οὐ γὰρ ἐστὲ ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν (δέν ἀνήκουν ὅλα τὰ πρόβατα στὸν Χριστὸ), καθὼς εἶπον ὑμῖν, τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτὰ» (Ἰω. 10,26). Τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν τὴν φωνή Του, καὶ ἔχουν ἐντολὴ νὰ ἀκολουθοῦν μόνο τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες καὶ ὄχι τοὺς ψευδοποιμένες ἤ λυκοποιμένες.καὶ συνεχίζει: ” ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων...ἀπὸ τῆς διδαχῆς αὐτῶν”(Ματθ. 16, 6-120. Ἡ κοινωνία μὲ τούς αἱρετικοὺς λειτουργεῖ, ὅπως ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει ὅλον τὸ φύραμα εἴτε πρὸς τὸ καλὸ εἴτε πρὸς τὸ κακὸ. Καὶ ὁ Ἀπόστολος «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος (φεύγοντας μακρυὰ, διακοπὴ κοινωνίας) τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), ἥν τινὲς ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν (ὡδηγήθηκαν στὴν ἀπώλειαν).» ( Α Τιμ. 6, 20). Aὐτὴ τὴν διδασκαλία ἐκφράζει ἐπιγραμματικὰ καὶ ὁ Μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας Φώτιος “ Πλάνη ποιμένων ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς” ( P.G: 102, 698). Ἡ Ὀρθόδοξος δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ἐπικυρωθεῖ πολυμερῶς καί πολυτρόπως διὰ μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ οἱ ἐντολὲς. Δὲν ὑπάρχουν δυνητικοὶ κανόνες, (ἄν θέλω ἐφαρμόζω ἕναν κανόνα, ἄν θέλω δὲν τὸν ἐφαρμόζω), ὅπως δέν ὑπὰρχουν καὶ δυνητικὲς ἐντολὲς. 

Περὶ δὲ τῶν συμπροσευχῶν ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες: Ὁ ΞΕ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων π.χ. λέγει: « Eἴ τις Κληρικὸς, ἤ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω». Καὶ σχολιάζοντας ὁ Ζωναρᾶς λέγει « Mέγα ἁμάρτημα ὁ κανὼν ἡγεῖται...τὶς συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; Ἤ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου κατὰ τὸν μέγαν Ἀπόστολον;». (Πηδάλιον σ.84). 

Ἐδῶ καὶ μία πεντηκονταετεία διερευνώντας κανεὶς τὴν πορεία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων, θὰ διαπιστώσει ὅτι ἀκολουθήθηκαν κινήσεις καὶ ἐπιλογὲς οἱ ὁποῖες ἦταν προαποφασισμένες μὲ προκαθορισμένα πλαίσια στὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ κινηθοῦν, καὶ τὰ πλαίσια αὐτὰ δὲν ἦταν ἄλλα ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου (1962-65). Ὅλα αὐτὰ ἐκφράζονται διὰ μέσῳ, ΚΥΡΙΩΣ τῶν συμπροσευχῶν. καὶ ἐπιφέρουν τὴν μεγίστη ἀλλοίωσιν στὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ. 

Κατόπιν ὅλων τούτων προκύπτουν τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα : 

α) Ποία θὰ εἶναι ἡ στάσις τῆς ἰδίας ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου; Καθότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἡγουμένου κοινωνεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀδελφότητα, ποὺ σημαίνει, ὅ,τι πράττει ὁ Ἡγούμενος εἶναι σύμφωνος καἰ ὅλη ἡ ἀδελφότης, γιὰ αὐτὸ καὶ σὲ ὅλα τὰ ἔγγραφα τῆς Μονῆς ὑπογράφονται “ καὶ οἱ σύν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ”. Μνημονεύουν καθημερινὰ στὶς θ. λειτουργίες τὸ ὄνομά του, δέχονται τὴν εὐλογία του, κοινωνοῦν ἀπὸ τὰ χέρια του καὶ συλλειτουργοῦν μαζὶ του. Αὐτὰ ὅλα δὲν εἶναι ἁπλᾶ τυπικὰ, εἶναι θέματα οὐσίας, διότι πρϋποθέτουν ταυτότητα πίστεως, δηλαδὴ ἡ ἀδελφότητα ἔχει τὴν ἴδια πίστι μὲ τὸν ἡγούμενο, ὅπως καὶ ἀντιθέτως. Ἡ πατερικὴ θεολογία ὁρίζει ὅτι ὁ “ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητός ἐστιν”,(Θεόδωρος Βαλσαμὼν). δηλαδὴ, ὅσοι κοινωνοῦν μέ αἱρετικοὺς μολύνονται διὰ τῆς κοινωνίας τους μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τὴν ἴδια τήν αἵρεσι. Ὁ β’, κανὼν τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου λέγει: “ ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον ἔστω”., διότι “ Ἄνωθεν γὰρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξαντο τοῦτο”(Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐπιστολὴ πρός Μιχαὴλ Η’ Παλαιολόγον). Καθὼς ἐπίσης σοβαρὸ πρόβλημα προκύπτει καὶ στοὺς λαϊκοὺς ἀδελφοὺς, ποὺ θὰ φιλοξενοῦνται, διότι θὰ ἔχουν καὶ αὐτοὶ πρόβλημα μολυσμοῦ 

β) Οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι καὶ οἱ λοιποὶ ἐν Χριστῷ συναγιορεῖτες μοναχοὶ, οἱ ὁποῖοι θὰ μεταβαίνουν στὴν Μονὴ, καὶ αὐτοὶ ἔχουντας ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζὶ τους, ἐμμέσως θὰ ἀποδέχονται καὶ τὴν συμπροσευχὴ του. Καὶ γενικῶς οἱ ἁγιορεῖτες, τὶ στάσι θὰ τηρήσουν; Θὰ συνεχίσουν νὰ ἀνέχονται αὐτὴ τὴν οἰκουμενιστικὴ πορεία τῆς Μονῆς, τὴν ὁποία ἀκολουθοῦν καί πολλὲς ἄλλες Μονὲς;. 

γ) Βάσει τῶν ἀνωτέρω τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα εἶναι τὸ τὶ βούλεται νὰ πράξει. Τὸ πρέπον πρὸς τὰ ἱερὰ θέσμια τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου εἶναι νὰ καλέσει σύγλησι ἐκτάκτου Συνάξεως πρὸς ταχείαν ἐπίλυσι τοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖον ἤδη συζητᾶται εὐρέως ἐντὸς καὶ ἐκτὸς ἁγίου ὄρους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι παλαιότερα ἡ αὐτὴ Ἱ.Κοινότης. ἔγραφε: “Τὸ Ἅγιον Ὄρος διετήρησε ἀνέκαθεν τὴν αὐτοσυνειδησία του ὅτι παραμένει Χάριτι Χριστοῦ πιστὸς θεματοφύλακας τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν οἱ θεοκήρυκες Ἀπόστολοι παρέδωσαν στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες μας μὲ τὶς ἅγιες οἱκουμενικὲς Συνόδους διετήρησαν διὰ τῶν αἰώνων ἀπαραχάρακτη”. (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, Ο.Τ., ἀρ. φ. 1801, 9 10 2009). 

Τὸ ἅγιον ὄρος, ἐκτὸς ἀπὸ Ὁσίους καὶ ἀσκητὲς, ἀνέδειξε καὶ πλῆθος ὁσιομαρτύρων καὶ νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπισι μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, συνόδευε πάντοτε τοὺς ἀσκητικοὺς καὶ νηπτικοὺς ἀγῶνες τους, ἀφοῦ “ οὐδὲν ὠφελεῖ βίος δογμάτων διεστραμμένων”(ἅγιος χρυσόστομος). 

Εὐχόμεθα ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Τόπος, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, ποὺ τιμᾶ τόσο πολὺ ὅλος ὁ κόσμος, νὰ διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη πίστι, ἐὰν θὲλουμε νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία, τὴν χάριν καὶ τὴν σκέπην τῆς, Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ὑπενθυμίζουμε, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἑνωτικοῦ καὶ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν παύσει νὰ τὸν μνημονεύουν, εἶπε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ λόγια:“ ἔρχονται οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ μου”. 

Ὡς Ἁγιορεῖτες, λοιπὸν, δὲν μᾶς ὠφελοῦν σὲ τίποτε οἱ ἑορτὲς καὶ οἱ πανηγύρεις πρὸς τὸν ἃγιον Κοσμᾶ τὸν Πρῶτον καὶ τούς Ὁσιομάρτυρες ἐπὶ Βέκκου, ἐὰν δὲν τοὺς μιμηθοῦμε καὶ στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι καιρὸς, λοιπὸν Ὁμολογίας. 

Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων ἐναρέτων Γερόντων, ὁ Γέρων Σάββας ὁ Καψιαλιώτης, ἄνθρωπος, ποὺ συνδύαζε ἁρμονικὰ τὴν ἄσκησι μέ τὴν ὁμολογία, ἔλεγε χαρκτηριστικὰ καὶ ἐπιγραμματικὰ « Ἔχω ἔξι δεκαετίες στὸ Σχῆμα, θέλω νὰ εἶμαι σύμφωνος μὲ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Πρῶτο, γιατὶ δύο δρόμοι ὑπάρχουν. Ὁ ἕνας ὁδηγεῖ στοὺς ἀφορισμένους καὶ τυμπανιαίους τῆς Λαύρας καὶ ὁ ἄλλος στὸ μαρτυρικὸ στεφάνι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ του Πρώτου». 

Εὐχόμεθα σὲ ὅλους μας καλὴ φώτιση καὶ μετἀνοια. 

Καλὴ ὁμολογία γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ καλὴ ἀπολογία . Ἀμὴν. 

Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ