.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προφήτης Ιεζεκιήλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προφήτης Ιεζεκιήλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ: «...ΠΟΣΟ ΒΕΒΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ....ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ....ΓΙ' ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΜΩΣ ¨ΜΕΜΙΣΗΚΑ, ΑΠΩΣΟΜΑΙ ΕΟΡΤΑΣ ΥΜΩΝ" (ΕΧΩ ΜΙΣΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΟΡΤΕΣ ΣΑΣ, ΤΙΣ ΑΠΩΘΩ, ΔΕΝ ΤΙΣ ΘΕΛΩ)» ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΟΜΙΛΙΩΝ "ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ"



Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την σειρά ομιλιών του 
Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: 
«Προφήτης Ιεζεκιήλ», Ομιλία 9η

«......Πράγματι ἀγαπητοί μου σημειώνει ὁ Ἀμώς στό ὄγδοο κεφάλαιο τά ἐξῆς: 
καὶ μεταστρέψω (τά λέει ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου) τὰς ἑορτὰς ὑμῶν εἰς πένθος καὶ πάσας τὰς ὠδὰς ὑμῶν εἰς θρῆνον1 καί ὅλα τά τραγούδια σας σέ θρῆνο. 
Ἀλλά γιατί; γιατί τό κάνει αὐτό ὁ Θεός; Γιατί τά πανηγύρια καί οἱ γιορτές γίνονται πολλάκις ἀφορμή-αἰτία πολλῶν κακῶν. Καί ἐπειδή μιλᾶμε παράλληλα δηλαδή ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέει ὁ Θεός γιά τό λαό του καί βλέπουμε ἐμεῖς παραλλήλως τόν ἑαυτόν μας ὡς Καινή πιά Διαθήκη, θά εἶχα νά σᾶς πῶ ὅτι τά πανηγύρια μας καί οἱ ἑορτές μας πράγματι γίνονται ἀφορμή πολλῶν-πολλῶν ἁμαρτιῶν. Τί θέλετε μεθύσια; πορνεῖες; ἁμαρτωλά φαγοπότια; Πᾶρτε μόνο, τί νά σᾶς πῶ, νά σᾶς πῶ γιά τό Πάσχα; 
Πόσο βεβηλώνουμε τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα; Μεθᾶμε … μή χειρότερα! … πορνεῖες κτλ. 
Νά σᾶς πῶ γιά τήν Καθαρή Δευτέρα, πού εἶναι ἡ πιό βρώμικη Δευτέρα τοῦ ἔτους; 
Πόσα πράγματα γίνονται αὐτήν τήν Καθαρή Δευτέρα! Ἀκόμη βλέπετε τόν καρνάβαλο νά συνεχίζει καί τήν Καθαρή Δευτέρα. Ὁπότε δέν πάει κανείς παρά νά διασκεδάσει νά γλεντήσει. Καί ὅμως ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μέρα μιᾶς περισυλλογῆς. Πιστεύω ὅτι ἔχετε βρεθεῖ ἐκκλησία Κυριακή ἀπόγευμα τῆς Τυρινῆς πού ν’ ἀκούσει κανείς ἐκεῖνα τά ὡραῖα τροπάρια τά κατανυκτικά πού ἔρχονται νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο ἀκριβῶς ν’ ἀρχίσει νά μαζεύει τόν ἑαυτό του ὥστε νά βοηθηθεῖ γιά νά φτάσει σωστά ἕως τό Πάσχα. 
Καί ὅμως ἐκείνη τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς τί καρνάβαλοι γίνονται καί τί ἀσωτεῖες! Καί ἡ Καθαρά Δευτέρα εἶναι προέκτασις τῆς Κυριακῆς. Οἱ Κυριακές μετά. Ὅλες οἱ Κυριακές εἶναι βρώμικες. Διότι οἱ ἄνθρωποι δέν ἐργάζονται καί τότε ἐκδηλώνουν τόν ἁμαρτωλότερο ἑαυτό τους. Καί οἱ μεγάλες γιορτές τό ἴδιο. Χριστούγεννα, Πάσχα ὅπως σᾶς εἶπα, τῆς Παναγίας καί βέβαια γιορτές καί Ἁγίων. Πάλι μεθύσια, πάλι φαγοπότια, πάλι πολλές-πολλές ἁμαρτίες. 
Γι’ αὐτό λέει ὁ Θεός στόν Ἀμώς: μεμίσηκα, ἀπῶσμαι ἑορτὰς ὑμῶν καὶ οὐ μὴ ὀσφρανθῶ θυσίας ἐν ταῖς πανηγύρεσιν ὑμῶν·2 Ἔχω μισήσει τίς ἑορτές σας, τίς ἀπωθῶ τίς ἑορτές σας, δέν τίς θέλω νά τίς βλέπω καί δέν θά ὀσφρανθῶ (μία ἀνθρωπομορφική εἰκόνα) τίς θυσίες σας. Ὑποτίθεται ὅταν θυσιάζουμε ὁ Θεός ὀσφραίνεται τή μυρωδιά τῆς θυσίας καί εὐφραίνεται. Δηλαδή ὅπως ὀσφράνθηκε τή θυσία τοῦ Ἄβελ ἀλλά ὄχι τοῦ Κάϊν. 
Τί θά πεῖ ὀσφραίνεται; ὁ Θεός δέν ὀσφραίνεται, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν τσίκνα θά λέγαμε τῆς θυσίας ἀλλά ἁπλούστατα δείχνει ὅτι εἶναι δεκτή ἡ θυσία σου κι ὁ Θεός χαίρεται γι’ αὐτό. Ἔ, λέει λοιπόν ἐδῶ, δέν θά ὀσφρανθῶ τίς θυσίες σας στά πανηγύρια σας. 
Κι ὁ Ἡσαΐας λέει κάτι ἀνάλογο. 
Ἀκοῦστε τί λέγει στό πρῶτο κεφάλαιο.… τὰς νουμηνίας ὑμῶν Νουμηνία εἶναι ἡ πρωτομηνιά. Τότε οἱ Ἑβραῖοι γιόρταζαν τήν πρωτομηνιά. Σέ μᾶς ἔχει μείνει ἕνα ὑπόλειμμα νά κάνουμε τήν πρώτη τοῦ μηνός ἁγιασμό. καὶ τὰ σάββατα θά λέγαμε καθ’ ἡμᾶς τίς Κυριακές καὶ ἡμέραν μεγάλην ὅπως εἶναι οἱ γιορτές οὐκ ἀνέχομαι· … ἀργίαν … καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου·3 τήν ἀργία σας καί τίς γιορτές σας αὐτά τά μισεῖ ἡ ψυχή μου, λέγει ὁ Θεός. ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν, μοῦ γίνατε σέ πλησμονή, δηλαδή ὅπως ἀλλοῦ (προσώχθισεν ἡ ψυχή μου)4 δηλαδή σᾶς μπούχτισα. Αὐτό θά πεῖ προσωχθίζω-μπουχτίζω. Σᾶς μπούχτισα, δέν θέλω νά σᾶς βλέπω. Πρέπει ἀκόμη ἀγαπητοί μου νά προσθέσουμε στά καθ’ ἡμᾶς πανηγύρια, τά θρησκευτικά μας πανηγύρια καί κάτι πολύ φοβερό. 
Ὅτι ἀνακατεύουμε τό θρησκευτικό μέρος ἑνός πανηγυριοῦ μέ εἰδωλολατρικές συνήθειες πού ἀκόμη φαίνεται δέν τίς ἔχουμε ξεχάσει. Μάλιστα θά λέγαμε τελευταῖα χρόνια θεωρήθηκε τουριστικό ἐνδιαφέρον ὅταν γίνεται μιά θρησκευτική γιορτή νά ἀναβιώνουν προχριστιανικά ἔθιμα, εἰδωλολατρικά ἔθιμα, τά ὁποῖα ἄν θέλετε προκειμένου νά ἀναβιώσουν χρηματοδοτοῦνται κι ἀπό τόν τουρισμό. Τί νά ἀναφέρω! Τί νά ἀναφέρω; Βλέπετε ἀναφέρονται πολλές φορές δηλαδή τίς ἀκούει κανείς σέ εἰδήσεις, σέ εἰδικές ὁμιλίες, σέ ἔντυπα ὅτι στό τάδε χωριό ἀναβίωσε ἐκεῖνο τό ἔθιμο, τό ὁποῖο νά εἶναι εἰδωλολατρικό κ.ο.κ. Μά ποῦ πᾶμε; Ἐδῶ τί κάνουμε; Ἀφοῦ θά λειτουργήσουμε τήν Κυριακή ἤ τή γιορτή στήν ἐκκλησία μετά θά μετέλθουμε καί τό εἰδωλολατρικό στοιχεῖο, τό ἔθιμο. 
Νά πρόχειρα νά σᾶς πῶ πάρετε 21 Μαΐου πού ἔχουμε τή γιορτή τῶν Ἁγίων Κων/νου καί Ἐλένης, γίνεται ἡ λειτουργία … ποῦ; στή Χαλκιδική, τό γνωρίζετε. Καί σ’ ἕναν ἄλλο τόπο γίνεται πάλι, στή Μακεδονία. Καί ἐκεῖ ἔχουμε τά ἀναστενάρια, τά ὁποῖα εἶναι εἰδωλολατρικά, εἶναι δαιμονικά. Ἄν ἔχουμε αὐτήν τήν ἀκαΐα (δέν καίονται τά πόδια) ὀφείλεται σέ καθαρά δαιμονική ἐνέργεια. Καί βλέπετε συνδυασμός τῆς Χριστιανικῆς γιορτῆς μέ πράγματα τά ὁποῖα εἶναι εἰδωλολατρικά. Λέμε … ὅτι ἀπειλεῖται ἡ Μακεδονία μας. 
Τό μας γιατί τό λένε καί τό λένε … μας. Ναί, ναί μας, δική μας, ναί. Δέ ρώτησε κανείς ἄραγε γιατί; Βλέπετε πώς ἀπειλεῖ ὁ Θεός. Γιατί ἐπιμένουμε, ἐνῶ ὁ οἰκεῖος ἐπίσκοπος ἔχει ἐπανειλημμένως τονίσει ὅτι εἶναι εἰδωλολατρικό αὐτό τό ἔθιμο καί δέν πρέπει νά ἀνακατεύεται μέ τήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Κων/νου καί Ἐλένης ἀλλά βλέπετε τό λόγο τόν ἔχει καί ὁ τουρισμός, νά βγάλουμε λεφτά. Ὅλα τά ἔχουμε μετατρέψει σέ χρήματα. 
Καί τά ὅσια καί τά ἱερά. Ναί, ἀλλά κάποτε ὅμως ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. 
Θυμηθεῖτε τόν καρνάβαλο πού ἔκανα ἤδη μνεία ὅταν γίνεται καί μάλιστα σᾶς εἶπα ξεκινάει ἡ Μεγάλη Σαρακοστή καί γίνεται. Ἐκεῖνοι πού μεταμφιέζονται ἀπόκριες… τί ἀντιφατικοί πού εἴμαστε τί σχιζοφρενικοί εἴμαστε; Λέμε ὄχι πιά κρέας γιατί αὐτό θά πεῖ Ἀπό-κρεω, ὄχι πιά κρέας κι ἀπ’ τήν ἄλλη μεριά βεβαίως τρῶμε κρέας, δέν σταματάει τό κρέας καί συνεχίζουμε νά κάνουμε ὅλες αὐτές τίς ἀσχημίες. Ἐκεῖνοι δέ πού μεταμφιέζονται -παντοῦ δέν εἶναι ἀνάγκη νά πᾶμε στήν Πάτρα καί δέν ξέρω ποῦ ἀλλοῦ νά πᾶμε πού κάνουνε καρνάβαλο, σέ κάθε πόλη καί σέ κάθε χωριό- ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ντύνονται μασκαράδες, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τί ἐκτοξεύουν; Ἐκεῖνο πού δέ μποροῦμε νά ποῦμε ὅταν ἔχουμε τό πρόσωπό μας … δέ μποροῦμε… αὐτά ὅλα τά λέμε ὅταν κρύψουμε τό πρόσωπό μας πίσω ἀπό μία μάσκα ἀπό ἕνα προσωπεῖο. Διότι δέν φοβᾶται τό πρόσωπό μας, φοράει τό προσωπεῖο του καί λέγονται ἀνήκουστα πράγματα, ἀνήκουστα! ὅλα αὐτά τά θέλει ὁ Θεός; 
Ἀκόμη ἔχουμε ἀντικαταστήσει τίς χριστιανικές μας γιορτές (γιά ν’ ἀπαντήσω μ’ αὐτό καί σέ μία ἀπορία πού εἴχατε σημειώσει) μέ ἄλλες γιορτές. Ἔχουμε τή γιορτή τοῦ κερασιοῦ, τή γιορτή τοῦ καστάνου, τή γιορτή τῶν ἀνθέων, τή γιορτή τοῦ κρασιοῦ κ.ο.κ. 
Πάλι κι ἐδῶ μπαίνει τό θέμα τουρισμός. Νἄχουμε κίνηση. Δηλαδή τά ξεπουλᾶμε ὅλα μ’ ἄλλα λόγια. Ἀλλά ἐκεῖνοι πού καθιερώνουν ὅμως αὐτές τίς γιορτές ἔχουνε γνώση τοῦ πράγματος. Δέν γίνεται ἀσυνειδήτως! Ποῦ εἶναι αὐτή ἡ γνῶσις; Ἁπλούστατα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι πιό εἰδωλολάτρες, καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί παρακαλῶ θεσπίζουν αὐτές τίς γιορτές πολύ ἀθῶα ἐν ὀνόματι τοῦ τουρισμοῦ καί τῆς ἐμπορικότητας ἐνῶ στήν πραγματικότητα θέλουν νά ξηλώσουνε τίς γιορτές τοῦ χριστιανικοῦ ἑορτολογίου. Ἀλλά καί αὐτό ἔχει προφητευθεῖ ὅταν λέει ὁ ψαλμωδός (73ος) πού λένε οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τούτου:δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς. Ἐλᾶτε λέγει νά σταματήσουμε ὅλες τίς γιορτές τοῦ Θεοῦ πού γίνονται πάνω στή γῆ. Εἴδατε; Ἐλᾶτε νά τίς σβήσουμε νά τίς ἐξαφανίσουμε νά μή γίνεται μνεία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Θυμᾶμαι … μάλιστα μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει ὅταν ἔτσι σκεφτόμαστε νά μήν μποροῦμε νά γιορτάσουμε καί μία γιορτή κάτω ἀπό συνθῆκες δυσάρεστες. Τί εἶπε ἐδῶ ὁ Θεός;ἐξιλασμὸς ἥξει καὶ ζητήσει εἰρήνην, (ὁ λαός) καὶ οὐκ ἔσται. Δέν θά ὑπάρχει. Γιατί; Οὔτε ναός, οὔτε θυσιαστήριον. Θυμᾶμαι ἀγαπητοί μου ὅσο κρατοῦσε ἡ Γερμανική κατοχή, βέβαια τό Πάσχα τό γιορτάζαμε ὄχι τή νύχτα ἀλλά τό πρωΐ. Δέν μπορούσαμε τή νύχτα νά βγοῦμε ἔξω, ἀπηγορεύετο ἡ κυκλοφορία, ὅπως ἀπηγορεύετο καί ὁ φωτισμός. Δηλαδή εἴχαμε συσκότιση, θά τό ἐνθυμεῖσθε. Σέ κάποιο Πάσχα θυμᾶμαι ἕνα πρωΐ οἱ δικοί μου εἴχανε φύγει γιά τήν ἐκκλησία, ἐγώ εἶχα μείνει πίσω γιατί εἴχαμε κάποια ζῶα ἀπ’ τά ὁποῖα ζούσαμε καί μόλις πῆγα ν’ ἀνοίξω τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ γίνεται ἕνας βομβαρδισμός … ἀνελέητος! ἔτσι μόλις ἄνοιξα τήν πόρτα. Τήν ξανακλείνω τήν πόρτα … ποῦ νά βγεῖς ἔξω! Ποῦ νά βγεῖς ἔξω! Θά λέγαμε λοιπόν, οὔτε τή γιορτή τοῦ Πάσχα μπορούσαμε νά γιορτάσουμε.....»

1 Αμ η΄ 10
2 Αμ ε΄ 21
3 Ησ α΄ 13,14
4 Σοφ. Σειρ. ν΄ 25

ΣΕΙΡΑ ΟΜΙΛΙΩΝ : ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

Ο Θεός είναι αύρα μυστική...



Εάν κάτι αποστρέφεται ο Θεός είναι η σκληρότητα. Εάν κάτι τον ευαρεστεί είναι η επιείκεια, η κατανόηση και η αγάπη. Σε όλη την Αγία Γραφή επιμένει να φανερώνεται ως « οικτίρμων, ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος». Αυτός είναι ο Θεός. 
Ακόμη και η δικαιοσύνη του που επικαλούνται πολλοί για να αποδείξουν ότι ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, τι είναι; Έλεος. Έτσι λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Τώρα θα πει κάποιος μα εγώ διάβασα στο τάδε πατέρα κάτι άλλο. Αλήθεια είναι αυτό. Στο πατερικό λόγο θα βρεις κείμενα για όλες τις ψυχικές φάσεις των ανθρώπων, για όλους του ψυχικούς χρόνους. Για τον αρχάριο ή τον νήπιο αλλά και τον ώριμο. 
Για τον δούλο ή υιό, τον φοβικό ή ελεύθερο. Ανάλογα την πνευματική ωρίμανση και εμπειρία του Θεού, τρυγάς την γύρη του πατερικού και Βιβλικού λόγου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός έλεγε παραβολές γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι να μυηθούν στα μυστήρια του αποκαλυπτικού του λόγου. 
Δεν έχει καμία σχέση η δικαιοσύνη του Θεού με αυτή των ανθρώπων. 
Οπότε ματαίως προσπαθούμε να μεταφέρουμε τα δικά μας δεδομένα σε εκείνα του Θεού. 
Ο Θεός δεν θα βάλει ποτέ το φράκο του δικαστή, ούτε θα πάρει θέση σε υψηλά έδρανα απόδοσης δικαιοσύνης, πολλώ δε μάλλον δεν θα γίνει εκείνος που θα ζητήσει την διαπόμπευση, τιμωρία και εξόντωση μας. 
Ο Θεός δεν θα γίνει ούτε θύελλα, ούτε σεισμός ή φωτιά ώστε να κάψει τους αμαρτωλούς. 
Σε αύρα λεπτή και δροσερή, ήσυχη και διακριτική μεταμορφώνεται, ώστε να δροσίζει τις αγωνίες και καημούς των ανθρώπων. Δρόσος είναι ποτέ φωτιά. 
«Τη μέρα που γεννήθηκες δεν σού ‘κοψαν τον ομφάλιο λώρο ούτε σε πλύναν με νερό για να σε καθαρίσουν, δεν σ’ έτριψαν με αλάτι ούτε σε σπαργάνωσαν. 
Κανένα μάτι δεν σε λυπήθηκε [...] αλλά σε πέταξαν στα χωράφια, όταν γεννήθηκες, χωρίς για τη ζωή σου να νοιαστούν. Εγώ πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι στην κατάσταση που βρισκόσουνα σου είπα:… Ζήσε!». 

Προφήτης Ιεζεκιήλ

Ἐλλειψις ποιμένων εγκατάλειψις Κυρίου!



«Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· 
ἰδοὺ ἐγὼ ἐπί τοὺς ποιμένας 
καὶ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου 
ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν …» 
 (Ἰεζεκιήλ κεφ. λδ΄, 2-10)

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι μέγα μυστήριο. Ὁ ἄνθρωπος, παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητα του, γίνεται ὁ λειτουργὸς τῶν μυστηρίων, ὁ οἰκονόμος τῆς Θείας χάριτος, ὁ ποιμὴν ἀθανάτων ψυχῶν "αἵματι Χριστοῦ ἐξηγορασμένων" (Μ. Βασιλείου. Ὅροι κατ' ἐπιτομήν ΡΠΔ´, ΒΕΠΕΣ 53, 305).Η ἱερωσύνη εἶναι ἔργον ὁμολογίας καὶ "ἔργον διακονίας" (Εφ. 4,12), ποὺ σημαίνουν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπεράσπιση τῆς Ἑκκλησίας καὶ ταπεινὴ ὑπηρεσία και θυσιαστικὴ προσφορὰ πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφούς -ὄχι τοὺς ὑπηκόους-, τοὺς ὁποίους οἱ κληρικοὶ ἐτάχθησαν νὰ διακονήσουν.
Πρότυπo τῆς ἱερωσύνης εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς "Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι", εἶπε ὁ ἴδιος, "ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν" (Μαρκ. 10,45). Ἡ ἱερωσύνη εἶναι, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, "ἀρετῆς τύπος" καὶ ὄχι "ἀφορμὴ βίου", "λειτουργία ὑπεύθυνος" καὶ ὄχι "ἀρχὴ ἀνεξέταστος" (Ἀπολογ. 8, ΒΕΠΕΣ 58, 248-249). Αὐτὸ δείχνουν ὁ βίος καὶ ἡ στάση τῶν Ἀποστόλων. Ὑπηρέτησαν τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου "ἐν ὑπομονῇ πολλῆ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις ..." (Β´ Κορ. 6, 4-5).
Μά, θα ἀναρωτηθεῖ κανείς, βιώνουμε σήμερα, στὸν καιρὸ τῆς ἀλλοίωσης τῶν πάντων, τῆς καθίδρυσης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸν καιρὸ τοῦ διωγμοῦ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, στὸν καιρὸ τῆς ἀπέραντης συγχύσεως, αὐτὴν τὴν ἀγωνιζόμενη καὶ ποιμένουσα ἱερωσύνη; Δυστυχῶς ὄχι. Γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας μείναμε δυστυχῶς χωρὶς ποιμένες, ἐκτὸς λαμπρῶν ἐξαιρέσεων, ποὺ ὅμως καὶ αὐτοὶ διώκονται. Ὁ Θεὸς θέλοντας ἴσως νὰ μᾶς ταπεινώσει –διότι ποιὸς γνωρίζει, τί βούλεται ὁ Θεός– καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν μετάνοια, θέλοντας ἴσως νὰ μᾶς τιμωρήσει γιὰ τὴν χλιαρότητα μας καὶ τὴν ἀνομία μας, μᾶς ἐγκατέλειψε καὶ ἐπέτρεψε αὐτὴν τὴν κατάσταση. Καὶ γιὰ μὴν ὅμως ἀρχίσουν τὰ σχόλια περὶ βλασφημίας καὶ ἀσέβειας ἐκ μέρους μου, ἂς διαβάσουμε τί ἔγραφε ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ἀπὸ τὸν 5ο κιόλας αἰῶνα γιὰ τοὺς Ποιμένες:
«Τὸ πάλαι ὑπὲρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον ἀναιροῦσι αὐτοί τὰ πρόβατα· τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾶν. Τότε τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται· τότε τὴν ἀρετῆν ἤσκουν, νῦν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκοῦντας ἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι· τότε οἱ τὸ πρᾶγμα φεύγοντες διὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀρχής, νῦν δὲ οἱ τὸ πρᾶγμα ἐπιτρέχοντες μεθ’ἡδονῆς. Τότε οἱ ἀκτημοσύνη ἐναβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἐκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον, νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε οἱ τύπτεσθαι νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἔτοιμοι. Καὶ τότε μὲν τὴν ἀγνείαν ἐξεθείαζον, νῦν δέ, ἀλλ’ οὐδέν βούλομαι δυσχερὲς εἰπεῖν...». (Αγ. Ισιδώρου Πηλουσιώτου PG 78, 905).
Βλάσφημος καὶ ὁ Ἅγιος; Οὐ μὴ γένοιτο. Ἀναρωτιέται πραγματικὰ κανείς, ὅπως καὶ αὐτός, γιὰ τὸ ἱερατεῖο τοῦ Χριστοῦ, ἂν βλέπει τί γίνεται καὶ τί συμβαίνει, ἂν βλέπουν, ποιοὶ μᾶς κυβερνοῦν καὶ μᾶς καθοδηγοῦν, ἂν βλέπουν ὅτι τὰ πάντα, δόγματα, ἐντολές, νόμοι, ἀξίες ἀναιροῦνται, γι’ αὐτὸ καὶ φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, ἂν βλέπουν, ὅτι τὸ ποίμνιο εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀκατήχητο, ἀποπροσανατολισμένο, συγχυσμένο, ἐγκαταλελειμένο στὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων;
Τὸ βλέπουν ἀλλὰ δυστυχῶς «δεκάρα δὲν δίνουν». Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει καὶ δὲν νοιάζονται, γιατὶ ἀγάπησαν τὴν δόξα τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐάν κάποιοι διαφωνήσουν, ἂς μὲ διαψεύσουν καὶ ἂς ἀναφέρουν ἔστω καὶ μὶα μοναδικὴ περίπτωση, ποὺ νὰ ἔπραξαν, ὄχι μὲ ἀνούσιες ἀνακοινώσεις ἀλλὰ ὅπως θὰ ἔπρεπε τὸ καθῆκον τους, ἢ νὰ ἔκαναν ἁπλά καὶ μόνον κάτι, τὸ ὁποῖο νὰ δείχνει τὴν κατεύθυνση, ποὺ πρέπει να ἀκολουθήσει τὸ ποίμνιο καὶ νὰ πολεμήσει γιὰ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια. Πότε καὶ ποῦ καὶ γιὰ ποιὸ θέμα, οἱ Ποιμένες μας, ἐκτὸς τῶν γνωστῶν λαμπρῶν ἐξαιρέσεων (ὄχι πάντως «οἱ φιλόλογοι» τῆς Γατζέας), ποὺ σήμερα ὅμως καὶ αὐτοὶ διώκονται, ὕψωσαν ἀψηφώντας τὸ κόστος τὸ «ἀνάστημά» τους στοὺς «μεγάλους» καὶ «ἰσχυροὺς» τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸ Δόγμα, τὴν Πίστη, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ποίμνιόν Της, τό δίκαιο τοῦ φτωχοῦ, τοὺς ἀδικουμένους καὶ κατατρεγμένους, ἐν ὁλίγοις "τὸν ἀγρὸν τῆς χήρας" ὅπως ἔκαναν ὅλοι οἱ πραγματικοί, ἀληθινοί καὶ γνήσιοι Ποιμένες τοῦ Κυρίου μας, Χρυσόστομοι, Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Ἀθανάσιοι, Μάξιμοι, Θεόδωροι καὶ τόσοι ἄλλοι. 
Ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας φωνάζει: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων».(Ιωα. ι΄, 11) οἱ σημερινοὶ Ποιμένες, τιθέασιν οὐδέν, οὔτε κὰν ἕνα κείμενο για τα πρόβατα τοῦ Χριστοῦ˙ φιλολογοῦν, χωρίς νὰ ἀναφέρονται καὶ χωρὶς νὰ δείχνουν κατανόηση πουθενὰ γιὰ τὴν ἀγωνία τοῦ Πιστοῦ, τὸν φόβο του γιὰ τὴν ψυχή του, γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι, γιὰ τὸ τί πρέπει νά πράξει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀπίστευτους καιρούς. Ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι ἐξ αἰτίας τῆς ὁμολογίας τους καὶ τῶν ἀγώνων τους γιὰ τὸ ποίμνιο τους βασανίσθηκαν, χλευάσθησαν, ταλαιπωρήθησαν, ὑβρίσθησαν,ἐκδιώχθησαν, ξέρουμε ἐμεῖς κάποιον, ἐκτὸς τῶν ὀλίγων σήμερα ὁμολογητῶν ἁγιορειτῶν πατέρων καὶ τὼν μετρημένων στὰ δάκτυλα ἐκλεκτῶν ἱερέων, ποὺ νὰ θυσίασε καὶ νὰ ἔχασε τὴν θέση του, τὴν ἐξουσία του, τὸν μισθόν του, ἢ ὅ,τι δήποτε ἄλλο; Ἢ σιωποῦν ἢ ἀναλώνονται σὲ γραπτὲς τάχα διαμαρτυρίες ἄνευ ἀντικτύπου, τύπου Γατζέας, διότι λόγια δίχως ἔργα μηδέν ἐστι.
Οἱ ποιμένες σήμερα πιστεύουν ὅτι, ὅλα αὐτά ἀφοροῦν μόνον ὅλους τοὺς ἄλλους, τοὺς κοινοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ «λύνουν» καὶ νὰ «δένουν», ὅποιον θέλουν, να συναναστρέφονται μὲ ἀνήθικους καὶ προδότες τῆς πίστεως καὶ νὰ διώκουν τοὺς ἠθικούς καὶ τοὺς ὁμολογητές, νὰ χειροτονοῦν ὅποιον φαίνεται νὰ τοὺς χρησιμεύει καὶ ὅποιον τοὺς ἀρέσεικαὶ νὰ καθαιροῦνὅποιον τοὺς ἐλέγχει, νὰ καταργοῦν καὶ νὰ καταπατοῦν Ἱερούς Κανόνες, καὶ ὅποτε τοὺς συμφέρει να τοὺς ἐπικαλοῦνται ἢ νὰ τοὺς παρερμηνεύουν, νὰ συμπεριφέρονται ὅπως θέλουν καὶ νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν, χωρίς μάλιστα ποτέ νὰ δίνουν λόγο ἢ νὰ ἀπολογοῦνται σὲ κανέναν, νὰ αὐτοανακηρύττονται σὲ αὐθεντίες καταργώντας τὶς πραγματικὲς αὐθεντίες τουτέστιν τοὺς Ἅγιους Πατέρες, νὰ μιλοῦν μὲ εὐκολία γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ ἀπαγορεύοντας ὅμως αὐστηρὰ κάθε ὑπόδειξη γιὰ τὸν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς δικῆς τους ψυχῆς, ξεχνώντας, ὅτι τὰ «ΟΥΑΙ» τοῦ Κυρίου μας πρωτίστως σὲ ποιμένες ἀναφέρονται. Οἱ προφῆτες μᾶς προειδοποίησαν γιὰ αὐτοὺς τοὺς καιρούς:
«Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελώνα μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου τὴν ἐπιθυμητήν...» (Ιερεμίας ιβ΄, 10)
«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες. Οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν, οἱ πίνοντες τὸν οἶνον καὶ οἱ δυνάσται οἱ κεραννύντες τὰ σίκερα,οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες. Διὰ τοῦτο ὃν τρόπον καυθήσεται καλάμη ὑπὸ ἄνθρακος πυρὸς καὶ συγκαυθήσεται ὑπὸ φλογὸς ἀνειμένης, ἡ ῥίζα αὐτῶν ὡς χνοῦς ἔσται καὶ τὸ ἄνθος αὐτῶν ὡς κονιορτὸς ἀναβήσεται· οὐ γὰρ ἠθέλησαν τὸν νόμον Κυρίου Σαβαώθ, ἀλλὰ τὸ λόγιον τοῦ ἁγίου Ἰσραὴλ παρώξυναν...»(Ησ.ε’, 20-24)
«Ὦ ποιμένες Ἰσραήλ, μὴ βόσκουσι ποιμένες ἑαυτούς; Οὐ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες; ἰδού τὸ γάλα κατέσθετε καὶ τὰ ἔρια περιβάλλεσθε καὶ τὸ παχύ σφάζετε καὶ τὰ πρόβατά μου οὺ βόσκετε. Τὸ ἠσθενηκός οὐκ ἐνισχύσατε καὶ τὸ κακῶς ἔχον οὐκ ἐσωματοποιήσατε καὶ τὸ συντετριμμένον οὐ κατεδήσατε καὶ τὸ πλανώμενον οὐκ ἐπεστρέψατε καὶ τὸ ἀπολωλός οὐκ ἐζητήσατε καὶ τὸ ἰσχυρόν κατηργάσασθε μόχθῳ. Καὶ διεσπάρη τὰ πρόβατά μου διὰ τὸ μὴ εἶναι ποιμένας καὶ ὲγενήθη εἰς κατάβρωμα πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ... διὰ τοῦτο, τάδε λέγει Κύριος Κύριος·ἰδοὺ ἐγὼ ἐπί τοὺς ποιμένας καὶ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν ....». (Ιεζεκιήλ λδ’, 2-10).

Εἶναι πιὰ γιὰ ὅλους μας ἡ ὥρα τῆς εὐθύνης καὶ τῶν γονάτων, τῆς πάλης μὲ τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου καὶ τῆς μετάνοιας, τῆς θυσίας γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τῆς καταδίκης τοῦ ψεύδους, τῆς ὑπακοῆς στοὺς λίγους ἄξιους ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἁγίας "ἀνυπακοῆς" στοὺς πολλοὺς ἀνάξιους. Ποιός ξέρει; Ὁ Θεὸς ποὺ θέλει τὴν σωτηρία τοὺ ἁμαρτωλοῦ, ποιμένος και ποιμενομένου, καὶ ὄχι τὴν ἀπωλειά του, ἴσως μᾶς λυπηθεῖ σὰν τοὺς Νινευίτες. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός


Συγχώρεση, παραγραφή του χρέους και καθαρό μυαλό!



Στον προφήτη Ιεζεκιήλ υπάρχει το εξής το οποίο φανερώνει την κατάστασή μας. Μία ημέρα ο Θεός είπε στον προφήτη Ιεζεκιήλ: πήγαινε να πετάξεις τα είδωλα από τον ναό.

Λέει: Κύριε, δεν υπάρχουν είδωλα στον ναό. Του λέει: Δεν υπάρχουν είδωλα στον ναό; Έλα εδώ να σε πάω στον ναό. Τον πηγαίνει, μπαίνουν μέσα στον ναό και ο Ιεζεκιήλ του λέει: Κύριε δεν υπάρχουν είδωλα πουθενά. Του λέει: Κοίταξε κατά τον Βορρά. Κοίταξε ο Προφήτης. Του λέει: βλέπεις αυτή την τρύπα εκεί που έχει ο τοίχος. Ναι. Όρυξον αυτή. Δηλαδή άνοιξέ την. Την άνοιξε και ο προφήτης έμεινε έκπληκτος γιατί από μέσα υπήρχε ένας χώρος στον οποίο υπήρχαν «μάταια και βδελύγματα» όπως λέει το κείμενο. Δηλαδή υπήρχαν ειδώλια ψευδών θεών βδελυκτά στο Θεό. Ήταν είδωλα που κάποιοι παλιότεροι τα είχαν ακόμη και μέσα στον ναό του Θεού κρύψει. Ναός του Θεού είναι καθένας από μας. Βαπτιζόμενος γίνεται ναός του Θεού. Λέει ο απόστολος Παύλος: ο καθένας από μας είναι ναός του Θεού και όποιος με την αμαρτία φθείρει τον ναό του Θεού θα χει προβλήματα μετά στη σχέση του με τον Θεό.Ε! Λοιπόν και κει μέσα στον ναό μερικές φορές υπάρχουν μάταια και βδελύγματα. Και μέσα στην δική μας καρδιά χρειάζεται να σκύψουμε και να δούμε τι κουβαλάμε και να πάμε παραμέσα.

Να δούμε: είναι καθαρά τα πράγματα η έχουμε μάταια και βδελύγματα; Και αν έχουμε ειλικρίνεια θα καταλάβουμε αυτό που λέει ο ψαλμός 103 που διαβάζουμε σε κάθε εσπερινό: Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η καρδιά μας είναι θάλασσα μεγάλη και ευρύχωρος εκεί ερπετά ων ουκ εστιν αριθμός. Και τα ερπετά φυσικά δεν είναι τα διακοσμητικά κατοικίδια! Οι άνθρωποι τώρα έχουν διαστραφεί και μαζεύουν τα ερπετά και τα χαϊδεύουν. Μαζεύουν κροκοδειλάκια, ποντικάκια… Ότι θέλουν. Αυτά οι άνθρωποι παλαιότερα, όντας υγιώς τα θεωρούσαν απαράδεκτα. Θάλασσα λοιπόν είναι η καρδιά μας μερικές φορές γεμάτη ερπετά.

Πήγαν στον άγιο Ποιμένα, κάποιοι χριστιανοί. Τον ρωτήσανε τι χρειάζεται κανείς για να γίνει χριστιανός. Τι έχει ανάγκη για να μπορέσει να γίνει χριστιανός; Και κείνος είπε: Ου δεόμεθα τινος, ει μη νηφούσης διανοίας. Δηλαδή. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο εκτός από ένα μυαλό το οποίο αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Νήφει. Είναι νηφάλιο, δηλαδή, να μπορεί να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Αυτό χρειάζεται, λέει, κανείς για να σωθεί.

Εμείς πιστεύουμε πολλές φορές ότι η μετάνοια σημαίνει θα τα πω και θα τελειώσουν. Όχι. Θα τα πω και θα τα παραγράψει ο Χριστός, αλλά δεν θα τελειώσουν. Οι συνεπαγωγές μιας αμαρτίας θα υπάρχουν και θα είναι απαραίτητος αγώνας για να ελευθερωθούμε. Συγχώρηση σημαίνει παραγραφή του χρέους αλλά δεν σημαίνει γίνομαι πλούσιος!

Δηλαδή, έπεσα και έσπασα το πόδι μου. Αν αυτό είναι αμαρτία, το λέω μεταφορικά, και πάω στον Χριστό και του λέω έσπασα το πόδι μου. Μου λέει εντάξει. Εγώ το παραγράφω, το παραβλέπω. Αλλά πρέπει εσύ να μάθεις να κάνεις υπομονή και να προσέχεις το τσάκισμα μέχρι να κλείσει. Γιατί αν κάνεις εξ αιτίας της δικής μου παραγραφής τον «νταή», ότι τώρα περπατάς, θα πέσεις και θα σπάσεις και το άλλο το πόδι.

Πάρα πολλές φορές η μετάνοιά μας είναι στρεβλή και σ’ αυτό το σημείο. Φανταζόμαστε ότι η παραγραφή της αμαρτίας από τον Χριστό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υλοποιήσουμε δυναμικά την απόφαση της αλλαγής. Άλλωστε αυτό είπαμε και πιο πριν σημαίνει μετάνοια. Η αγία Μαρία η Αιγυπτία προβάλλεται στα μάτια των χριστιανών, από την Εκκλησία γι’ αὐτό και μόνο το λόγο. Για τον δυναμισμό μιας μετανοίας, η οποία σημαίνει υπομονή, επιμονή και αγάπη του κόπου. Όλα αυτά πάντα ήταν δύσκολα, να είμαστε ρεαλιστές, στη σημερινή εποχή είναι και απεχθή. Κανείς δεν ακούει εύκολα την λέξη υπομονή. Την λέξη επιμονή από εγωισμό καμιά φορά την ακούει. Αλλά από κει και μετά ακόμη πιο δύσκολα φεύγει από μία ψυχολογική διάθεση να μπει, στο ότι πρέπει η ζωή του να προσαρμοστεί πλήρως, και να ευθυγραμμιστεί με το θέλημα του Θεού. Γιατί ζωή είναι το θέλημα του Θεού. Ενώ θάνατος είναι η αμαρτία.

αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος, Εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης

«ΣΩΡΟΙ ΑΠΟ ΞΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΟΚΚΑΛΑ»

«Ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων…»

. Ἦταν περίπου τὸ ἔτος 580 π.Χ. Ξάφνου ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί. Ἄνοιξαν καὶ τὰ μάτια τοῦ Προφήτη. «Ἐγένετο χεὶρ Κυρίου ἐπ᾿ αὐτόν». Τὸν ἅρπαξε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἔβαλε στὴ μέση μιᾶς μεγάλης πεδιάδας. Τὸ βλέμμα του συναρπάστηκε, ταυτόχρονα ὅμως ἡ ψυχή του γέμισε μὲ τρόμο. Ἡ πεδιάδα ἦταν γεμάτη μὲ κόκκαλα. Κόκκαλα ἀνθρώπινα. Τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ τὸν περιέφερε κυκλικὰ σὲ ὅλο τὸν χῶρο τῆς πεδιάδας. Ὅσο ἔφτανε τὸ βλέμμα του, δὲν ἔβλεπε παρὰ σωροὺς ἀπὸ κόκκαλα. Καὶ ἦταν ὅλα τους κατάξερα, «ξηρὰ σφόδρα».
–Τί λές, ἄνθρωπε, τὸν ρωτᾶ ὁ Θεός, αὐτὰ τὰ κατάξερα κόκκαλα θὰ ζωντανέψουν; «Υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα;».
–Κύριε, ἀπαντᾶ ὁ Προφήτης, Ἐσὺ τὰ γνωρίζεις αὐτὰ τὰ πράγματα: «Σὺ ἐπίστῃ ταῦτα».
–Λοιπόν, τὸν παρότρυνε ὁ Θεός, εἶσαι Προφήτης μου, προφήτεψε πάνω σ᾿ αὐτὰ τὰ κόκκαλα καὶ πές τους: Ξερὰ κόκκαλα, ἀκοῦστε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Αὐτὰ προστάζει ὁ Θεὸς γιὰ σᾶς: «Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς καὶ δώσω ἐφ᾿ ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος»· θὰ σᾶς δώσω ζωή, θὰ σᾶς βάλω νεῦρα, θὰ ἀνεβάσω πάνω σας σάρκα, θὰ ἁπλώσω πάνω σας δέρμα καὶ θὰ σᾶς δώσω τὸ πνεῦμα μου καὶ θὰ ζήσετε καὶ θὰ καταλάβετε ὅτι Ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος τῶν πάντων.
. Ὁ προφήτης ὑπάκουσε καὶ ἐξέφερε τὴν προφητεία κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. «Καὶ ἰδοὺ σεισμός»· φοβερὴ βουὴ καὶ σεισμὸς ἀκολούθησε. Τὰ κόκκαλα μετακινήθηκαν, πῆγε τὸ καθένα στὴ θέση του, «ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ», συνδέθηκαν μεταξύ τους, ἀπέκτησαν νεῦρα, φύτρωσαν πάνω τους σάρκες καὶ σκεπάστηκαν αὐτὲς μὲ δέρμα. Ζωὴ ὅμως δὲν εἶχαν, «πνεῦμα οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς».
. Ἀκούστηκε ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «προφήτευσον ἐπὶ τὸ πνεῦμα, υἱὲ ἀνθρώπου», προφήτευσε καὶ πὲς στὸ πνεῦμα: Αὐτὰ προστάζει ὁ Κύριος, ὁ Κύριος τῶν πάντων· «ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθὲ καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν», ἀπὸ τὶς τέσσερις γωνιὲς τῆς γῆς φύσα, ἀέρα, καὶ δῶσε ζωὴ στοὺς «νεκροὺς τούτους» γιὰ νὰ ζήσουν.
. Καὶ πάλι ὁ Προφήτης ἔπραξε κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ νά! Μπῆκε μέσα στοὺς νεκροὺς ζωὴ καὶ ζωντάνεψαν. Στάθηκαν στὰ πόδια τους, πλῆθος ἀναρίθμητο.
. Τὸ παράδοξο καὶ συγκλονιστικὸ αὐτὸ ὅραμα ἀπὸ τὸ 37ο κεφάλαιο τοῦ προφήτου Ἰεζεκιὴλ θεωρήθηκε ὡς εἰκόνα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ποὺ θὰ λάβει χώραν κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔχει ἐνταχθεῖ στὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἀκοῦμε τὴ σχετικὴ περικοπὴ στοὺς Ναοὺς μας κάθε χρόνο τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς μετὰ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου.
. Ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα εἶναι οἱ πιὸ κατάλληλες. Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς πεθαίνει πάνω στὸ Σταυρό. Τὸ σῶμα Του κηδεύεται καὶ θάβεται. Ἡ τεθεωμένη ψυχή Του κατεβαίνει στὸν Ἅδη «πανσθενουργὸς» καὶ καταλύει «τοῦ θανάτου τὸ κράτος». Συντρίβει τὶς πύλες τοῦ Ἅδου, ἐλευθερώνει τὶς ψυχὲς τῶν «ἀπ᾿ αἰῶνος νεκρῶν», καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα τὸ νεκρὸ σῶμα Του ἀνασταίνεται, προοίμιο τῆς γενικῆς ἀναστάσεως.
. Ἡ προφητικὴ εἰκόνα συναρπάζει. Καὶ τὸ μήνυμά της θαυμαστό, ἀσύλληπτο: Δὲν θὰ μᾶς κρατήσει γιὰ πάντα τὸ χῶμα τοῦ τάφου! Κάποια μέρα, ἐκείνη τὴ μία καὶ μοναδική, θὰ σπάσουν οἱ πλάκες τῶν μνημείων, τὰ κόκκαλά μας θὰ ξαναπάρουν τὴ σάρκα τους, καὶ τὰ σώματά μας θὰ ἀναστηθοῦν νέα, ἄφθαρτα, αἰώνια. Καὶ κατὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας θὰ εἶναι ἔνδοξα καὶ λαμπρὰ ἢ ἄδοξα ἢ καί… σκοτεινά.
. Αὐτὴ εἶναι ἡ λειτουργικὴ εἰκόνα τοῦ ὁράματος τοῦ Ἰεζεκιήλ. Εἶναι συμβολικὴ εἰκόνα τῆς γενικῆς ἀναστάσεως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.
. Ὅμως τὸ πραγματικὸ νόημα τοῦ θαυμαστοῦ ὁράματος τοῦ προφήτου Ἰεζεκιὴλ εἶναι ἄλλο. Τὸ ἑρμηνεύει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸν Προφήτη στὴ συνέχεια τοῦ ἱεροῦ κειμένου. Αὐτὸ δὲ τὸ πολὺ σημαντικὸ καὶ ἐπίκαιρο νόημα θὰ τὸ δοῦμε σὲ δύο ἑπόμενα ἄρθρα μας.

ΠΗΓΗ: osotir.org