.
Το ελάττωμα του “ιδίου θελήματος”
Ο διάβολος με κανένα άλλο ελάττωμα δεν οδηγεί τόσο στο βάραθρο της απώλειας τον άνθρωπο, όσο με το να τον πείσει να μην καταδέχεται να ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη διδασκαλία και τις υποδείξεις των Πατέρων, αλλά ν’ακολουθεῖ το δικό του θέλημα.
Γιατί αυτός που πορεύεται σύμφωνα με τη δική του κρίση και γνώμη, ποτέ δεν θα προχωρήσει με ασφάλεια, αλλά πολλές φορές θα σκοντάψει και θα πλανηθεί, και, βαδίζοντας λες συνεχώς μέσα στο σκοτάδι, θα αντιμετωπίσει κινδύνους πολλούς και φοβερούς.
Πρέπει να μάθουμε και τούτο, παίρνοντας παραδείγματα και από τις ανθρώπινες τέχνες και επιστήμες:
Αν δηλαδή εκείνες, που αφορούν πράγματα χειροπιαστά, δεν μπορούμε μόνοι μας να τις μάθουμε, αλλά έχουμε ανάγκη από κάποιον, που θα μας τις διδάξει σωστά και θα μας αναλύσει κάθε πλευρά τους, δεν είναι αφελές και ανόητο να νομίζουμε ότι την πνευματική τέχνη, που είναι απ’ όλες τις τέχνες και τις επιστήμες η πιο δύσκολη κι η πιο επίμοχθη, θα κατορθώσουμε να τη μάθουμε χωρίς δάσκαλο;
Γιατί δεν πρόκειται για τέχνη σωματική και ορατή, όπως είναι οι υπόλοιπες τέχνες, που ασχολούνται μόνο με σωματικά ζητήματα, πρόκειται για τέχνη κρυμμένη και αόρατη, καθώς αποβλέπει μόνο στην ψυχή και έχει σκοπό να την κάνει θεοειδή.
Η αποτυχία σ’ αυτή την τέχνη δεν προκαλεί πρόσκαιρη βλάβη, αλλά απώλεια της ψυχής και αιώνιο θάνατο και κόλαση.
Αγίου Κασσιανού Ρωμαίου
Πῶς προσευχόμαστε;
Ρώτησαν κάποτε τόν Ἀββᾶ Μάκαριο:
-Πῶς πρέπει νά προσευχώμαστε;
Καί ὁ Γέροντας τούς εἶπε:
-Δέν εἶναι ἀνάγκη νά φλυαροῦμε, ἀλλά νά ἁπλώνουμε τά χέρια μας καί νά λέμε:
Κύριε, ὅπως θέλεις καί ὅπως ξέρεις, ἐλέησέ με!
Καί ἄν βρισκόμαστε μπροστά σέ πόλεμο (μέ τά πάθη μας), νά λέμε:
Κύριε, βοήθησέ με!
Καί Ἐκεῖνος ξέρει τί μᾶς συμφέρει, καί αὐτό κάνει!
Ἀββᾶς Μακάριος
Πηγή: μᾶς τό ἔστειλε φίλη καί ἀδελφή ἐν Χριστῷ
Πλήν μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος ζῶν
Ψυχοφελής λόγος πού ἄν διαβάσετε θά ἐννοήσετε πόσο πολύτιμος εἶναι ὁ χρόνος μας για μετάνοια καί σέ πόσα ἀνώφελα κι ἐπιζήμια πράγματα τόν σκορπᾶμε ἀνεπιστρεπτί!
Πόσο μηδαμινοί καί περαστικοί εἴμαστε ἀπό ἕναν μάταιο κόσμο καί πόσο ἔχουμε χρείαν τοῦ ἀπείρου ἐλέους τοῦ Θεοῦ γιά τήν αἰώνιο ζωή!
Πόσο δέν βλέπουμε οὔτε ποιοί πραγματικά εἴμαστε, οὔτε τήν πραγματικότητα, ὡς ἔχουν!
Πλήν μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος ζῶν· Ταράσσεται, καί τό τέλος ἀπόλλυται· ταράσσεται, καί πρίν καταστῆναι καταποθεῖται· ὡς πῦρ ἀνακαίεται, καί ὡς καλάμη ἀποτεφροῦται· ὡς θύελλα ἐπαίρεται, καί ὡς κόνις ἐδφαίζεται· ὡς φλόξα ἀναρριπίζεται, καί ὡς καπνός διαλύεται· ὡς ἄνθος ὡραΐζεται, καί ὡς χόρτος ξηραίνεται· ὡς νέφος ὑπεραπλοῦται, καί ὡς σταγῶν ἀπομειοῦται· ὡς πομφόλυξ ὀγκοῦται, καί ὡς σπινθήρ ἀποσβέννυται· ταράσσεται, καί τῶν ἀπό τῆς ταραχῆς οὐδέν λαμβάνων ἀπέρχεται.
Αὐτοῦ αἱ ταραχαί, καί ἄλλων αἱ τρυφαί· αὐτοῦ οἱ πόνοι, καί ἄλλων οἱ θησαυροί· αὐτοῦ αἱ φροντίδες, καί ἄλλων αἱ εὐφροσύναι· αὐτοῦ αἱ θλίψεις, καί ἄλλων αἱ ἀπολαύσεις· αὐτοῦ αἱ κατάραι, και ἄλλων αἸ θεραπεῖαι· αὐτοῦ αἰ ἁρπαγαί, καί ἄλλων αἰ ἡδοναί· παρ' αὐτῷ ὁ στεναγμός, καί παρ' ἑτέροις οἱ πλεονασμοί· παρ' αὐτῷ τά δάκρυα, καί παρ' ἑτέροις τά χρήματα· αὐτός ἐν ἅδῃ κολάζεται, καί ἄλλοι πάλιν ἐν τοῖς αὐτοῦ ἐντρυφῶσι ψάλλοντες. Πλήν μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος ζῶν.
Ἄνθρωπος, τό τῆς ζωῆς πρόσκαιρον δάνεισμα, τό τοῦ θανάτου ἀνυπέρθετον ὄφλημα, τό ἐκ προαιρέσεως ἀδάμστον ζῶον, τό αὐτοδίδακτον πονήρευμα, τό αὐτομαθές ἐπιβούλευμα, τό εὔτεχνον εἰς κακουργίαν, τό εὐμήχανον εἰς ἀδικίαν, τό ἕτοιμον εἰς πλεονοεξίαν, τό ἀκόρεστον εἰς ἀπλησίταν, τό εὐφυές εἰς ἀπιστίαν, τό ὑπέρογκον πενῦμα, τό μεγαλορρῆμον θράσος, τό εὐδιάλυτον φρύαγμα, τό εὐκαθαίρετον ὕψωμα, τό εὐάλωτον τόλμημα, ὁ πηλός ὁ αὐθάδης, ἡ τέφρα ἡ στασιώδης, ἡ κόνις ἠ μεγαλόφρων, ἡ σποδός ἠ πεφυσιωμένη, ὁ σπινθήρ ὁ εὐκατάσβεστος, ἡ φλόξ ἡ εὐμάραντος, ὁ εὐρίπιστις λύχνος, τό ἑτοιμοφθόρον ξύλον, ὁ ευξήραντος χόρτος, ἡ εὐνέκρωτος χλόη, ἡ εὐδπάνητος φύσις· ὁ σήμερον ἀπειλῶν καί αὔριον τελευτῶν· ὁ σήμερον ἐν πλούτῳ καί αὔριον ἐν τάφῳ· ὁ σήμερον ἐν διαδήματι, καί αὔριον ἐν μνήματι· ὁ σήμερον ἐν θησαυροῖς, καί αὔριον ἐν σορροῖς· ὁ σήμερον ἐν κόλαξι, καί αὔριον ἐν σκώληξιν· ὁ σήμερον ὥν, καί αὔριον μή ὥν· ὁ ἄρτι φρυαττόμενος, καί μετ' ὀλίγον θρηνούμενος· ὁ ἐν εὐπραγίαςι ἀφόρτηος, καί ἐν δισπραγίαςι ἀπαραμύθητος· ὁ ἑαυτόν ἀγνοῶν, καί τά ὑπέρ αὐτόν πολυπραγμονῶν· ὁ τό παρόν οὐκ εἰδῶς, καί περί τῶν μελλόντων φανταζόμενος· ὁ φύσει θνητός, καί τῇ ἐπάρσει, ὡς νομίζει, αἰώνιος· τό πα΄σης ἀρρωστίας προκείμενον πάρεργον, τό παντός πάθους εὐδιάβατον καταγώγιον, τό τῶν πυρετῶν ἀδιάφορον καθημερινόν γυμνάσιον, τό πάσης λύπης εὐπαράδεκτον παδνοχεῖον.
Ὤ πόση τῆς ἠμετέρας εὐτελείας ἡ τραγῳδία! ὥ πόσος ὁ τῆς ἀνθρωπίνης εὐτελείας θρίαμβος!
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟΝ
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ
Ἔτος ιβ' 2012 Ἰανουάριος-Ἀπρίλιος
Ἡ καλύτερη διαθήκη πού μπορεῖς νά ἀφήσεις
εἶναι ἡ ἀληθινή μετάνοια
καί τό φωτεινό παράδειγμά της
σέ αὐτούς πού θά ἀφήσεις πίσω.
ΠΟΣΟ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΣΑΝ ΛΑΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ - ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΩΤΙΑ !!!
Η ιστορία ξεκινάει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 (μικρό παιδί τότε)
σε ένα "θέατρο της Δευτέρας" που για όσους από σας θυμούνται ήταν από τα αγαπημένα της τηλεόρασης, της τότε εποχής (βλέπε ΕΡΤ - ΥΕΝΕΔ)....
Τι είχε γίνει;
Σε ένα επισόδειο είχε δείξει μια ερωτική σκηνή που για τα σημερινά δεδομένα θα αποτελούσε πταίσμα!
Θύελλα διαμαρτυριών από τον απλό κόσμο και απ΄τη πλευρά της Εκκλησίας ανάγκασαν την κρατική τηλεόραση να διακόψει στη μέση την εκπομπή του συγκεκριμένου επισοδείου....
Κι αναρωτιόμαστε που πήγε σήμερα αυτή η ευαισθησία;
Που είναι τα αντανακλαστικά του ορθόδοξου λαού;
Ο κλήρος; γιατί κωφεύει;
Σήμερα ο Ελληνορθόδοξος λαός δέχεται μία ανευ προηγουμένου πρωτοφανής εις τους αιώνας καταιγιστική προσβολή των ηθών , μέσω των ΜΜΕ και του διαδικτύου, και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός;
Πότε ακούσαμε τελευταία φορά από άμβωνος τον αρχιεπίσκοπο να κατακεραυνώνει την ασωτία; την μοιχεία; την πορνεία; ή την ομοφυλοφιλία;
Τι απέγιναν όλοι οι φύλακες επίσκοποι τύπου Καντιώτη;
Δυστηχώς η αμαρτία "θριαμβεύει" και ο ΘΕΟΣ ΛΥΠΑΤΑΙ όταν βλέπει το πλάσμα του να αμαρτάνει και να πέφτει στα χέρια του διαβόλου...
Παρακαλούμε όλους τους ορθόδοξους ιερείς όπως δώσουν και την ψυχή τους και να βροντοφωνάξουν για το κατάντημα και τον ηθικό ξεπεσμό του σημερινού Ορθόδοξου Έλληνα όλλων των ηλικιών......
Οι συνταξιούχοι φέρονται σαν νεαροί !!!!
Οι μεσήλικες με ένα iphone στο χέρι παρσύρονται μακριά από την βασιλεία του Θεού !!!!
Τα ανδρόγυνα (φεύ!) δεν φυλάτουν πίστη!!!!
Οι χήρες μοντέρνες , παράξενες !!!!
Η νεολαία παραδομένη στα πάθη της σαρκός διαπομπεύει όποιον(α) φυλάτει παρθενία !!!!
Οι ιερείς αδιάφοροι ;;;;
Οι επίσκοποι φιλόδοξοι ;;;;;;
Οι Εκκλησίες γεμίζουν με κόσμο, μόνο που οι γυναίκες προβάλλουν το καινούριο φόρεμά τους (μίνι πολλές φορές) και οι ηλικιομένες το χτενισμά τους, έτοιμες να κατασπαράξουν τις γειτόνισες τους με την επάρατον κατάκριση !!!!
Οι άντρες; κομάτι καλύτεροι, παρασυρόμενοι όμως κι αυτοί απ΄την γυναικεία αναίδεια καταντούν πολλές φορές να ορέγονται τις γυναικες των γειτόνων τους ακόμα και μέσα στην Εκκλησία !!!!
ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΡΑΦΩΝ ΑΥΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ !!!
ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ......
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΔΗΜΟΝΟΥΜΕ ΟΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ ΓΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΜΙΣΗΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ…
Προφητεία Αγίου Γέροντος Αμφιλοχίου Μακρή
...να πάρετε το φως από την αναμμένη λυχνία της
Αποκαλύψεως να το μεταφέρετε να ανάψετε
τις σβησμένες λυχνίες της Μικρασίας.
Τρομερή προφητεία Γέροντα Αντωνίου: «Αεροπλάνα θα πέφτουν, πλοία θα βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί θα ανατιναχτούν»
Ένα πράγματι προφητικό όραμα για την εποχή μας, το οποίο είδε ο Ρώσος ασκητής Αντώνιος κατά το 1970. Ένας ζηλωτής και Άγιος της εποχής του,οι αφηγήσεις του οποίου και τα όσα «είδε» είναι ακριβώς τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας και προκαλούν θαυμασμό με την εξαιρετική τους λεπτομέρεια.
Αεροπλάνα που πέφτουν, γάμοι ομοφυλοφίλων, αυτοκτονίες σε καθημερινή βάση… Είναι να απορείς με πόση ευκρίνεια τα είδε όλα ο Γέροντας στο όραμα του!
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα ο Ρώσος ασκητής αναφέρει…
Το υπάρχον σύστημα είναι πράγματι σατανικό, γιατί εναντιώνεται σε όλους τους νόμους του Θεού, γι’ αυτό και θα αρχίσει να αποτυγχάνει. Αεροπλάνα θα πέφτουν από τους ουρανούς, πλοία θα βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί και χημικά εργοστάσια θα ανατιναχτούν. Καταιγίδες ανήκουστης σημασίας, σεισμοί, έντονες ξηρασίες και αληθινοί κατακλυσμοί.
Ο σοδομισμός και η παιδεραστία θα δοθούν απλόχερα ως υπέρτατες εκδηλώσεις της ελευθερίας. Η προπαγάνδα αυτών των απαίσιων αμαρτιών θα αποκτήσει απίστευτη δύναμη. Περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών γάμων θα παίρνουν τέτοια προβολή, όσο και η ανακάλυψη των αντιβιοτικών στην εποχή τους. Η σοδομική αμαρτία θα εξαπλωθεί αισθητά: αρχικά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τους πολιτικούς.
Θα υπάρξει ένα καταστροφικό ξέσπασμα στον αριθμό των αυτοκτονιών. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος δεν θα εκπλήσσει κανένα πλέον. Θα γίνει κανόνας, κάτι σαν δεδομένο.
ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΒΛΑΨΟΥΝ. Ο ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΣ
ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, 8 Νοεμβρίου, ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν ἑορτὴ τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἰδιαιτέρως δὲ τιμᾷ τοὺς ἀρχιστρατήγους τοῦ οὐρανίου κόσμου Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Ποιοί εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ ποιό εἶνε τὸ ἔργο τους είπαμε ἄλλοτε. Τώρα θὰ δώσουμε ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα· Οἱ ἄγγελοι, ὡς ἐλεύθερα πρόσωπα ποὺ ἦταν, ἔμειναν πιστοὶ στὸ Θεό; Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ αὐτοῦ;
Οἱ ἄγγελοι ἀποτελοῦσαν στοὺς οὐρανοὺς ἐννέα τάγματα. Καθένα ἀπὸ αὐτὰ εἶχε καὶ ἰδιαίτερο ὄνομα. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὅλοι οἱ ἄγγελοι δὲν ἔμειναν πιστοὶ στὸ Θεό. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ἀρχάγγελος, ποὺ ἔλαμπε στὸν οὐρανὸ σὰν τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς, ὁ Ἑωσφόρος, αὐτὸς ποὺ ἦτο παραπάνω καὶ ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ καὶ τὸν Γαβριήλ, αὐτὸς ὁ ἄγγελος ἔπεσε, ἁμάρτησε. Ποιό ἦταν τὸ ἁμάρτημά του; Μοιχεία; πορνεία;… Τέτοιο ἁμάρτημα δὲ᾿ μποροῦσε νὰ κάνῃ ἄγγελος, διότι εἶνε ἄσαρκος καὶ ἀσώματος· τέτοια ἁμαρτήματα δὲν προσιδιάζουν στὴν ἀσώματο φύσι τῶν ἀγγέλων. Τὸ ἁμάρτημά του ἦτο ἄλλο· ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια! Ὑπερηφανεύθηκε. Εἶπε στὸν ἑαυτό του, ὅπως λέει ὁ Ἠσαΐας· «Θ᾿ ἀνεβῶ στὸν οὐρανό, θὰ στήσω τὸ θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ,… θ᾿ ἀνεβῶ πάνω ἀπὸ τὰ σύννεφα, θὰ γίνω ὅμοιος μὲ τὸν Ὕψιστο» (Ἠσ. 14,13-14). Αὐτὴ ἦτο ἡ ὑπερήφανη σκέψι ποὺ ἐκυοφορήθη μέσα στὴ διάνοια τοῦ Ἑωσφόρου. Καὶ μόλις τὸ σκέφθηκε αὐτό, ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψος ἐκεῖνο. Ἔπεσε καὶ συνετρίβη. Καὶ ἔκτοτε, ἀντὶ νὰ ὀνομάζεται Ἑωσφόρος, ὠνομάσθηκε σατανᾶς.
Τὴ στιγμὴ ποὺ συνέβαινε ἡ πτῶσις τοῦ Ἑωσφόρου στὸν οὐράνιο κόσμο, οἱ ἄγγελοι πέρασαν ἀπὸ μία κρίσι πνευματική, ἐὰν καὶ κατὰ πόσο πρέπει καὶ αὐτοὶ νὰ μένουν πιστοὶ στὸ Θεό· διότι ἡ θέσι τοῦ Ἑωσφόρου ἦτο ἐξαιρετική. Κλονίστηκαν ἀρκετοί, καὶ τὸ ἕνα τρίτο τῶν ἀγγέλων ἔπεσαν μαζί του.
Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἄγγελοι ἔπεφταν, τὴν ὥρα ποὺ συνέβαινε τὸ τραγικὸ αὐτὸ δυστύχημα, τότε ἕνας ἄλλος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ὁ ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ, ἐσάλπισε στὸν οὐράνιο κόσμο καὶ εἶπε ἐκεῖνο ποὺ ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία κάθε Κυριακὴ μετὰ τὸ «Πιστεύω…», ὅταν ἀρχίζει πλέον ἡ θυσία, τὸ κυριώτερο μέρος τῆς θείας λειτουργίας. Τότε ὁ διάκονος ἢ ὁ ἱερεὺς λέει· «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου…». Αὐτὸ τὸ «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» τὸ εἶπε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ὅταν ἔπεφτε ὁ Ἑωσφόρος καὶ οἱ ἄγγελοι ποὺ τὸν ἀκολούθησαν. Ἔτσι τότε συγκρατήθηκε ὁ ἀγγελικὸς κόσμος καὶ ἔμεινε πλέον σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἔπεσε ὁ σατανᾶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε σκοτεινός, ἀπαισία ὕπαρξις. Αὐτὴ τὴν πτῶσι ἐννοεῖ ὁ Χριστὸς σήμερα ὅταν λέει· «Ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Εἶδα, λέει, τὸ σατανᾶ νὰ πέφτῃ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπή.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο ἡ πτῶσις αὐτή. Ἔχει καὶ ἄλλη πτῶσι ὁ σατανᾶς. Διότι, ἐνῷ ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν ἔπαυσε ἐδῶ στὴ γῆ νὰ ἐνοχλῇ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ εἶνε ὁ ὑποβολεὺς καὶ ἠθικὸς αὐτουργὸς ὅλων τῶν ἐγκλημάτων ποὺ διαπράττονται πάνω στὴ γῆ. Αὐτὸ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτὸς ἔβγαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα· αὐτὸς παρακίνησε καὶ παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ πέφτουν στὴν πορνεία ἢ στὴ μοιχεία, καὶ ἄλλοι νὰ κλέβουν, νὰ ἀδικοῦν, νὰ βάφουν τὰ χέρια τους μὲ αἷμα… Αὐτὸς εἶνε ὁ πρωτεργάτης τῆς ἁμαρτίας.
Γιὰ ἀρκετὸ διάστημα ὁ σατανᾶς ἦτο κυρίαρχος στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ―εὐλογητὸς ὁ Θεός― ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἦρθε, ὅπως λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «γιὰ νὰ καταλύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰωάν. 3,8), γιὰ νὰ γκρεμίσῃ τὸ κάστρο τοῦ σατανᾶ. Ἦρθε καὶ νίκησε τὸν διάβολο. Ἡ πρώτη νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον του, ἦταν στὴν ἔρημο τῶν πειρασμῶν (βλ. Ματθ. 4,1-11)· ἐκεῖ ὁ Χριστὸς τὸν ἐνίκησε, καὶ ὁ σατανᾶς ἔφυγε ἀπὸ κοντά του.
Ἀλλὰ τὸ τελικὸ χτύπημα καὶ ἡ τελικὴ νίκη, τὸ Βατερλὼ οὕτως εἰπεῖν τοῦ σατανᾶ, ὑπῆρξε ὁ Γολγοθᾶς. Ἐκεῖ ὁ σατανᾶς συγκέντρωσε γραμματεῖς, φαρισαίους, ὅλες τὶς δυνάμεις καὶ τὰ ὄργανά του. Καὶ ἐκεῖ, πάνω στὸ σταυρό, ὁ Ἐσταυρωμένος ἀντὶ νὰ νικηθῇ νίκησε! Ὁ Γολγοθᾶς καὶ ἡ Ἀνάστασις ἔγινε ἡ μεγάλη ἧττα τοῦ σατανᾶ. Γι᾿ αὐτὸ τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἑορτάζουμε τὸ θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ σατανικοῦ κόσμου καὶ διαβάζεται ἡ ὑπέροχη ἐκείνη ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ποὺ λέει· «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες», ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ ἔπεσαν οἱ δαίμονες.
Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ποιό νόημα ἔχει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι εἶδε τὸ σατανᾶ νὰ πέφτῃ σὰν ἀστραπή. Τὸν εἶδε γιὰ πρώτη φορὰ ὅταν ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀπὸ Ἑωσφόρος ἔγινε σατανᾶς. Τὸν εἶδε καὶ ὅταν ἔπεσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως, τὴ Μεγάλη Παρασκευή, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς του.
Ἔκτοτε ὁ σατανᾶς εἶνε ὁ μεγάλος ἡττημένος. Ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο ὁ διος τὸν ἐνίκησε, ἀλλὰ δίνει τὴ νίκη αὐτὴ καὶ σὲ ἄλλους. Σὲ ποιούς; Σ᾿ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, πιστεύουν ἀκραδάντως ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός, αὐτὸς ποὺ συνέτριψε τὸ κράτος τοῦ διαβόλου. Τὸ λέει ὁ διος· Θὰ δώσω δύναμι σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν νὰ πατοῦν ἐπάνω σὲ φίδια καὶ σκορπιούς· «ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19). Μεταφορικὴ εἶνε ἐδῶ ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ. Ποιοί εἶνε οἱ ὄφεις; Εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ μὲ τὸ φαρμάκι τῆς γλώσσας τους προσβάλλουν, ὑβρίζουν καὶ βλασφημοῦν τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἁγίους. Καὶ ποιοί εἶνε οἱ σκορπιοί; Εἶνε οἱ ὕπουλοι. Ὅπως ὁ σκορπιὸς κρύβεται κάτω ἀπὸ τὶς πέτρες καὶ δαγκώνει ξαφνικὰ τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ πρόσωπα ὕπουλα καὶ μοχθηρά, ποὺ μισοῦν τὸ χριστιανισμὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ πλήξουν τὴ χριστιανική μας πίστι καὶ ἠθική. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶπε σ᾿ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς· Ὅσο λίγοι καὶ ἂν ἦστε ἐπὶ τῆς γῆς, μὴ φοβᾶστε (Λουκ. 12,32). Ἐγὼ νίκησα τὸν διάβολο· ἔπεσε ὁ διάβολος. Οὔτε σατανᾶς, οὔτε δαίμονες, οὔτε μάγοι μποροῦν νὰ σᾶς βλάψουν. Καὶ ὅλοι οἱ δαίμονες νὰ βγοῦνε ἀπὸ τὴν κόλασι ―καὶ θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα ποὺ θὰ βγοῦν― μὲ ὅλα τὰ τάγματα ταξιαρχίες καὶ μεραρχίες τους, καὶ ἕνας ἀκόμη νὰ μείνῃς, μὴ φοβᾶσαι, Χριστιανέ· θὰ νικήσῃς τὸ σατανᾶ. Μπροστὰ στὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ δὲν ἰσχύει τίποτε ἀπολύτως.
Μᾶς δίνει λοιπὸν μεγάλο θάρρος ὁ Χριστός. Μᾶς λέει, ὅτι ἡ στρατιά του εἶνε ἀήττητη, ὅτι κάθε Χριστιανὸς κοντά του, ὅσο ἀγράμματος καὶ ἀδύνατος καὶ νὰ εἶνε, εἶνε ἰσχυρὸς ἐν Χριστῷ, εἶνε δυνατός, εἶνε ἱκανὸς νὰ συντρίψῃ «τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».
Μέσα στοὺς χίλιους ἀνθρώπους σήμερα πόσοι πιστεύουν; Πρὶν λίγα χρόνια πίστευε ἕνας στοὺς ἑκατό. Σήμερα πιστεύει ἕνας στοὺς χίλιους. Καὶ ὅσο προχωροῦν οἱ αἰῶνες, θὰ πιστεύῃ ἕνας στοὺς δέκα χιλιάδες. Θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ οἱ πιστοὶ θὰ εἶνε τόσο σπάνιοι ὅσο καὶ τὰ διαμάντια.
Ὅσοι πιστοί, λοιπόν, ὅσοι πιστεύουμε εἰλικρινὰ στὸν Κύριο, παίρνουμε θάρρος ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Μὴ φοβούμεθα. Σαλπίζει ὁ ἀρχάγγελος σήμερα· «Στῶμεν καλῶς», ἂς σταθοῦμε ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων, ἐπὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων. Ὅσο ἰσχυροὶ κι ἂν εἶνε οἱ ἐχθροί μας, ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι, ὅσο καὶ ἂν πολεμοῦν τὸ εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία εἶνε ἀήττητος. Αὐτοί θὰ νικηθοῦν. Ὅποιος τὰ βάζει μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτός θὰ γίνῃ στάχτη.
Ἐμπρός, πιστοί, μὴ φοβᾶστε! Ἂς πολεμάῃ ὁ διάβολος, ἂς ἀφρίζουν τὰ τάγματά του, ἂς μένωνται οἱ ἄπιστοι. Ἐμπρός! ἡ νίκη θὰ εἶνε δική μας. Δὲ᾿ θὰ νικήσῃ ὁ σατανᾶς· ὁ σατανᾶς νικήθηκε. Ἐμπρός, πιστοί, μὲ θάρρος! Μὲ τὴ βοήθεια τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων προχωροῦμε, γράφουμε τὴν ἱστορία. Οἱ δὲ ἀρχιστράτηγοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ ἂς εἶνε πάντοτε προστάται ὅλου τοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι στὸν αἰῶνα αὐτὸ τῆς διαφθορᾶς δίνουν τὴ μάχη ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης, 8-11-1968)
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ-ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑΝ
Η σιωπή πολλές φορές είναι χρυσός,αλλά για Μετάνοια πρώτα δική μου και μετά και των υπολοίπων αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για τις προειδοποιήσεις των
Ορθοδόξων Αγίων-Γερόντων και Προφητών. Μπαίνουμε πλέον σε κρίσιμη περίοδο-οι ημερομηνίες δεν παίζουν ρόλο πλέον-και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για όλα αυτά που έρχονται. Επειδή πολύς κόσμος με ρωτάει'' τι μπορώ να κάνω;'' η απάντηση είναι ''Μετάνοια'', όλοι πρέπει να έρθουμε ''εις εαυτόν'' γιατί πλέον έρχονται τα νέα μέτρα που θα είναι πολύ δύσκολα. Την δεκαετία του 1990 ένας Γέροντας μου είχε πει ότι στην εποχή μου δεν είναι υποχρεωτικό ο αντίχριστος να είναι πρόσωπο, αλλά θα είναι το σύστημα ΄΄αντίχριστο''και οι κάρτες είναι ήδη στον δρόμο για εφαρμογή από τον άλλο μήνα.
Εχω γράψει πολλές φορές για τις προφητείες που έχουν εκπληρωθεί, όπως η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το Τσέρνομπιλ, το ηφαίστειο Α'ι'φαλγουόκιλ, κλπ. Επέβαλαν στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος, τόσο μεγάλο, που ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε.
Θα επιβάλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα δυσβάσταχτα, φόρους ασήκωτους, έτσι ώστε να κάνουν τον λαό να αγανακτήσει.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΓΛΟΥ
Τους αγανακτισμένους όλοι τους ζήσαμε έξω από την Βουλή. Η αρχή έγινε.
Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάσταχτα μέτρα θα ζητήσει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή την στιγμή δεν πρόκειται να του την χαρίσουν ποτέ, παρά μόνο όταν σκύψει το κεφάλι εντελώς στο έδαφος δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούριο τους σύστημα. Θα λένε ότι πολλοί φοροδιαφεύγουν και για να μην σας επιβάλουμε άδικα μεγάλους φόρους κλπ.πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου, έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ενας από τους σκοπούς τους είναι κι αυτός, να ξεσηκώσουν τον λαό εναντίον των δικών του πολιτικών αρχηγών [οικουμενική κυβέρνηση].
Αγανακτισμένος έτσι ο λαός απ'αυτούς θα παρακαλεί να έρθει κάποιος από κάπου ''αλλού'' να τους σώσει από την δυστυχία και να βρει την ησυχία του.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΓΛΟΥ-ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΥ
Θα γίνει Πολιτειακή ανωμαλία, μόλις γίνει η Πολιτειακή ανωμαλία, αμέσως θα τραβήξει πίσω το κεφάλαιο, το παγκόσμιο κεφάλαιο, το διεθνές κεφάλαιο, το εβρα'ι'κό, μόλις τραβήξει πίσω το διεθνές κεφάλαιο, θα απολυθούν όλοι οι υπάλληλοι [δημόσιοι και ιδιωτικοί].
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ
Η Ελλάς θα γίνει εκ νέου από τους Τούρκους θέατρο ληστειών και καταστροφών. [Bλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα τις προκλητικές ενέργειες των Τούρκων σε Κύπρο και Αιγαίο, οι οποίες θα συνεχιστούν].
Οι Κυβερνήτες και ο λαός θα βρεθούν σε στενοχώρια. [Ολοι φυσικά πολίτες και πολιτικοί αναρωτιούνται τι συμαβαίνει με τις τελευταίαες προκλη΄σεις αφού υποβρύχια της Τουρκίας βρίσκονται και στην Αλβανία! Προσπαθεί η Κυβέρνηση μαζί με την Κύπρο και την Αίγυπτο να καθορίσουν ΑΟΖ στην Μεσόγειο και το Αιγαίο. Οι εξελίξεις πλέον είναι πολύ κοντά αφού…]
Ο εχθρός θα προχωρήσει μέχρι τα Εξαμίλια. Αλλά έπειτα λαός από την ανατολή θα έρθει προς βοήθεια των Ελλήνων, και συνερχόμενοι από την εισβολή θα εξέλθουν πανστρατιά και θα διώξουν τους Τούρκους, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από ολόκληρη την Ευρώπη, και οι Τούρκοι θα βρουν άσυλο στην Μέκα [Πόλη της Σαουδικής Αραβίας].
Η Κωνσταντινούπολη θα γίνει ξανά Πρωτεύουσα του Ελληνισμού.
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ.
Αυτά είναι εν συντομία τα γεγγονότα τα οποία έρχονται.....
Το μέγεθος της διαβρώσεως που έχουν υποστεί κάποιοι "ορθόδοξοι" μητροπολίτες
Πρόκειται για απόβλητες και κατάπτυστες, από ορθοδόξου σκοπιάς, δηλώσεις που αποκαλύπτουν το μέγεθος της διαβρώσεως που έχουν υποστεί κάποιοι "ορθόδοξοι" μητροπολίτες, του κλίματος του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ως επί το πλείστον, απ το δηλητήριο του οικουμενιστικού συγκρητισμού.
Ο κατήφορος των συγκεκριμένων πάτο δεν έχει. Έχουν αποβάλλει κάθε χαλινό, προδίδουν ασύστολα την Ορθόδοξη Πίστη, πυροδοτούν σχίσματα, κατασκανδαλίζουν το λαό του Θεού, του οποίου ο λέβητας της οργής υποκκαίεται επικίνδυνα με ορατό τον κίνδυνο να εκραγεί κάποια στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες. Μήπως επέστη ο καιρός για τη διακοπή του μνημοσύνου τους; Μέχρι πότε θα καταλείπονται ασύδοτοι προκειμένου να μεταθέτουν τα αμετάθετα, να καταλύουν τα ακατάλυτα και να εκθεμελιώνουν την Ορθοδοξία, μήτε Θεό φοβούμενοι μήτε ανθρώπους εντρεπόμενοι;
Λυκούργος Νάνης
Σχόλιο από ΕΔΩ
Ἡ καρδιά καί τά δάκρυα
Ὅπως τά λουλούδια στόν κῆπο θέλουν πότισμα γιά ν' ἀνθίσουν,
ἔτσι καί ἡ ξερή ἔρημος τῆς καρδιᾶς μας,
στεγνή καλῶν, θέλει βροχές δακρύων
γιά νά ἀνθίσουν οἱ καρποί τῆς μετανοίας καί τῶν ἀρετῶν
καί γιά νά γίνει Κῆπος τῆς Ἐδέμ μέ μόνιμο κάτοικό της τόν Κύριο!
Ἡ καρδιά χωρίς δάκρυα
εἶναι καράβι χωρίς θάλασσα.
Σέ ποιό ἀπάνεμο λιμάνι μπορεῖ νά ταξιδέψει
καί ν' ἀράξει ἕνα καράβι χωρίς θάλασσα;
Στόν εὔδιο λιμένα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ,
ποιά καρδιά μπορεῖ νά φθάσει χωρίς δάκρυα καί ν' ἀναπαυθεῖ;
Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου τοῦ κόσμου,
ἀποζητᾶ τό γέλιο γιά τόν ἑαυτό της καί τούς ἄλλοιυς.
Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου τῶν Οὐρανῶν,
ἀποζητᾶ τά δάκρυα πού χύνονται γιά τόν Θεό!
Τίποτε δέν φέρνει γαλήνη σέ μιά καρδιά, ὅσο τά δάκρυα.
Στό ρεῦμα τους καθώς κυλοῦν ξεπροβοδίζει τίς ἁμαρτίες της.
Καί οἱ κρυστάλλινες αὐλακιές πού διαγράφουν στίς παρειές
λένε στόν Θεό τελειότερα,
ὅσα δέν μποροῦν νά ἐκφράσουν καί οἱ πιό πλούσιες λέξεις!
Στά πολλά λόγια τοῦ στόματος,
μπορεῖ ὁ Θεός ἀκόμα καί νά στρέψει τό Πρόσωπό Του ἀντίθετα.
Μά καί στό ἕνα ἀκόμη δάκρυ μετανοίας καί ἀγάπης τῆς καρδιᾶς,
τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ μαγνητίζεται πάνω της
καί ἡ Χάρις Του σπεύδει παρακλητικά νά τό μαζέψει
καί νά τό φυλάξει ἀλησμόνητο γιά τήν σωτηρία τοῦ κλαίοντος!
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΧΗ
Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοιχτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων. Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική την μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να την διδάξει, ούτε τα βιβλία ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό, είναι ρευστό, είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ., δεν θα καταλάβετε, ούτε θα προσευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι» (Α΄Κορ. 12,3).
Μόνο το Πνεύμα το Άγιον, μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή. Δεν είναι δύσκολο να πείτε την ευχή˙ αλλά δεν μπορείτε να την πείτε σωστά, γιατί κλωτσάει ο παλαιός εαυτός σας. Αν δεν μπείτε στην ατμόσφαιρα της χάριτος, δεν θα μπορέσετε να κάνετε την ευχή. Μόλις ακούσετε προσβλητικό λόγο, λυπάστε και μόλις σας πουν καλό λόγο, χαίρεστε και λάμπετε; Μ’ αυτό δείχνετε ότι δεν είστε έτοιμοι, δεν έχετε τις προϋποθέσεις. Για να έλθει η θεία χάρις, πρέπει ν’ αποκτήσετε τις προϋποθέσεις, την αγάπη και την ταπείνωση, διαφορετικά δημιουργείται αντίδραση. Για να μπείτε σ’ αυτή τη φόρμα, θα ξεκινήσετε απ’ την υπακοή. Πρέπει πρώτα να δοθείτε στην υπακοή, για να έλθει η ταπείνωση. Βλέποντας την ταπείνωση, ο Κύριος στέλνει την θεία χάρι κι έπειτα έρχεται μόνη, αβίαστα, η προσευχή. Αν δεν κάνετε υπακοή και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης. Να ετοιμάζεστε σιγά – σιγά, απαλά – απαλά και να κάνετε την ευχή μέσα στο νου. Ό,τι είναι στο νου, είναι και στην καρδιά.
«Βίος και Λόγοι» Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
Χανιά 2003
Μέρος Β΄: Λόγοι περί Προσευχής.
Πῶς θά γευθῶ τήν πραγματική ἐλευθερία;
Μικρός, γυμνός καί ἀβοήθητος προχωρεῖς στήν ἐφαρμογή μιᾶς ἀπό τίς πιό δύσκολες ἐντολές:"Νά πολεμᾶς τίς ἐγωιστικές σου ἐπιθυμίες". Τελικά αὐτό σημαίνει νά "καταδιώκεις τόν ἑαυτό σου", ἐναντίον τοῦ ὀποίου στρέφεται ὁ ἀγώνας σου.
Γιατί ὅσο κυριαρχεῖ ἡ ἐγωιστική σου θέληση, δέν μπορεῖς νά προσεύχεσαι μέ καθαρή καρδιά στόν Κύριο καί νά Τοῦ λες:
Γεννηθήτω τό θέλημά Σου. Ἄν δέν μπορέσεις νά ἀπαρνηθεῖς τή μεγάλη ἰδέα πού ἔχεις γιά τόν ἑαυτό σου δέ θά μπορέσεις μέ κανένα τρόπο νά κατακτήσεις τό ἀληθινό μεγαλεῖο.
Ἄν δέν ἀρνηθεῖς τήν ἐλευθερία σου δέ θά γευτεῖς στήν ἀληθινή ἐλευθερία ὅπου μία μόνο θέληση κυριαρχεῖ, τοῦ Θεοῦ.
Τό βαθύ μυστικό τῶν ἁγίων εἶναι τοῦτο:
Μήν ἐπιθυμεῖς κανενός εἴδους ἐγωιστική ἐλευθερία καί θά σοῦ δοθεῖ ἡ πραγματική ἐλευθερία.
Τίτο Κολλιάντερ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ
Ἐκδόσεις "ΑΚΡΙΤΑΣ"
Τό σημερινό μήνυμα τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Ἔχω διαιρέσει τήν παρουσίαση τοῦ θέματός μου σέ δύο μέρη. Στό πρῶτο μέρος θά ἤθελα νά ἀφήσουμε νά ἐντυπωθεῖ ὁ λόγος τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ ἀπ’ εὐθείας στίς καρδιές μας. Πρόκειται γιά λόγο ἀπόλυτα πατερικό, διαχρονικό, ἄρα καί πάντα ἐπίκαιρο. Στό δεύτερο μέρος θά ἀποτολμήσω νά δῶ τήν ἐποχή μας λίγο μέ τά μάτια τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ.
Ἀλλά, ἄς ἀφήσουμε τόν ἴδιο τόν Ἅγιο νά μᾶς μιλήσει καί ἀρχικά νά μᾶς ἐμφυσήσει κάτι, ἔστω, ἀπό τό φλογερό του ζῆλο γιά τόν Χριστό καί τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλά καί ἀπό τήν ταπείνωσή του.
Στήν 1η Διδαχή λέει: «Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καί ἦτο δυνατόν νά ἀνεβῶ εἰς τόν οὐρανόν, νά φωνάξω μίαν φωνήν μεγάλην, νά κηρύξω εἰς ὅλον τόν κόσμον, πώς μόνος ὁ Χριστός μας εἶνε Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, καί Θεός ἀληθινός, καί ζωή τῶν πάντων, ἤθελα νά τό κάμω. Καί ἐπειδή δέν δύναμαι νά πράξω ἐκεῖνο τό μέγα, κάμω τοῦτο τό μικρόν, καί περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον, καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου τό κατά δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ’ ὡς ἀδελφός∙ διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστός μας εἶνε.»
Ὁ Πατροκοσμᾶς, «ζηλωτής τῶν ἀποστόλων γενόμενος», ὅπως λέγει τό Ἀπολυτίκιό του, ἀφήνει τήν ἄσκησή του στό Ἅγιον Ὅρος προκειμένου νά βοηθήσει τούς ἀδελφούς του.
Καί, παρ’ ὅτι ὡς καλόγηρος πού θέλει νά φυλάξει τήν παρθενία του σύμφωνα μέ τά ἴδια του τά λόγια θά ὤφειλε λόγῳ τῶν παθῶν πού ἀκολουθοῦν τόν ἄνθρωπο νά ἀποφεύγει τόν κόσμο καί περισσότερο ἀκόμα τήν γυναίκα, ἐκεῖνος στρέφεται μέ ὅλη αὐτή του τήν ἀγάπη πρός τόν κόσμο καί τόν συναναστρέφεται καί ὁμολογεῖ: «μά ἐπειδή τό γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἄς χάση ὁ Χριστός ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καί ἄς κερδίση τά ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή σας, σώση καί ἐμένα.»
Ὁ Ἁγ. Κοσμᾶς ὑπῆρξε ἕνας συναρπαστικός διδάσκαλος. Ὁ λόγος του γεμάτος μέ εἰκόνες καί ἀπόλυτα ζωντανός. Τό ἀπόσπασμα πού ἀκολουθεῖ, ἀπό τήν 4η Διδαχή του, φανερώνει τή δύναμη αὐτή τοῦ Λόγου του: «κἄν ὁ οὐρανός νά κατεβῆ κάτω, κἄν ἡ γῆ νά ἀνεβῆ ἐπάνω, κἄν ὅλος ὁ κόσμος νά χαλάση, σήμερον, αὔριον, νά μή σᾶς μέλλη τί ἔχει νά κάμη ὁ Θεός. Τό κορμί σας ἄς τό καύσουν, ἄς τό τηγανίσουν∙ τά πράγματά σας ἄς σᾶς τά πάρουν∙ μή σᾶς μέλλει∙ δώσατέ τα∙ δέν εἶνε ἰδικά σας. Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέση, δέν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρη, ἐκτός καί τά δώσετε μέ τό θέλημά σας. Αὐτά τά δύο νά τά φυλάγετε, νά μή τά χάσετε.»
Γι’ αὐτό καί ἡ τόσο μεγάλη ἀπήχηση τῶν λόγων του. Ὅπως τότε ὅταν κήρυττε ἐνθουσίαζε καί ξεσήκωνε τούς ἀνθρώπους, ἔτσι καί σήμερα, ὅταν διαβάζει κανείς τίς Διδαχές καί τίς Προφητεῖες του, αἰσθάνεται ὅτι ἡ διδασκαλία του τόν ἀγγίζει βαθύτατα.
Δέν ὑπάρχει λέξη τῶν κηρυγμάτων του πού δέν εἶναι πατερική καί ἐπίκαιρη καί σήμερα: Σταχυολογῶ κάποια ἀποσπάσματα.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα γιά τήν ἀγάπη πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε πρός τόν Χριστό μᾶς δίνει τό ἑξῆς θαυμάσιο παράδειγμα: «πῶς σέ θέλει ὁ Θεός; Καθώς δέν θέλης ἐσύ νά ἔχη ἡ γυναῖκα σου καμμίαν συναναστροφήν μέ ἄλλον, ἔτσι σέ θέλει καί ὁ Θεός νά μή ἔχης καμμίαν μερίδα μέ τόν διάβολον. Εὐχαριστεῖσαι, ἡ γυναῖκα σου νά πορνεύη μέ ἄλλον; Ὄχι. Νά τήν φιλήση ἄλλος τήν γυναῖκα σου; Μήτε καί αὐτό δέν θέλεις. Ἔτσι θέλει καί σένα ὁ Θεός, ἀδελφέ μου, νά μή ἔχης καμμίαν συναναστροφήν μέ τόν διάβολον.» (5η Διδαχή)
Γιά τό σχολεῖο μᾶς λέει: «Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τα παιδιά γράμματα, πλούσια καί πτωχά. Διότι ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε Ἁγία Τριάς, τί εἶνε Ἄγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, ἀρετή, κακία∙ τί εἶνε ψυχή, σῶμα κ.λ.π. Διότι χωρίς τό σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τό σκότος∙» (1η διδαχή).
Καί ἀλλοῦ: «Νά σπουδάζετε καί ἐσεῖς, ἀδελφοί μου, νά μανθάνετε γράμματα ὅσον ἠμπορεῖτε. Καί ἄν δέν ἐμάθετε οἱ πατέρες, νά σπουδάζετε τά παιδιά σας, νά μανθάνουν τά ἑλληνικά, διότι καί ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε εἰς τήν ἑλληνικήν. Καί ἄν δέν σπουδάσης τά ἑλληνικά, ἀδελφέ μου, δέν ἠμπορεῖς νά καταλάβης ἐκεῖνα ὁπού ὁμολογεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχης ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχης βρύσες καί ποτάμια∙ καί ὡσάν μάθης τό παιδί σου γράμματα, τότε λέγετε ἄνθρωπος.
Τό σχολεῖον ἀνοίγει τάς ἐκκλησίας∙ τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια». (5η Διδαχή)
Ἀλλά ποῦ νά ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα τέτοια σχολεῖα. Στίς μέρες μας ἰσχύει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: τό σχολεῖο μέ τή μορφή καί τό περιεχόμενο πού ἔχει, κλείνει τά μοναστήρια καί τήν Ἐκκλησία.
Τό τελευταῖο ἀπόσπασμα στήν συνάφεια αὐτή ἀφορᾶ στήν Κυριακή:
«Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα πάντοτε, μά περισσότερον τήν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακήν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακήν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νά ἀναστήση ὅλον τόν κόσμον. Πρέπει καί ἡμεῖς νά ἐργαζώμεθα τάς ἕξ ἡμέρας διά ταῦτα τά μάταια, γήϊνα καί ψεύτικα πράγματα, καί τήν Κυριακήν νά πηγαίνωμεν εἰς τήν ἐκκλησίαν καί νά στοχαζώμεθα τάς ἁμαρτίας μας, τόν θάνατον, τήν κόλασιν, τόν παράδεισον, τήν ψυχήν μας ὁπού εἶνε τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τόν κόσμον, καί ὄχι νά πολυτρώγωμεν, νά πολυπίνωμεν καί νά κάμνωμεν ἁμαρτίας∙ οὔτε νά ἐργαζώμεθα καί νά πραγματευώμεθα τήν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν∙» (4η Διδαχή)
Ἡ Κυβέρνησή μας, βέβαια, κινούμενη μέ οἰκονομικά κριτήρια καί μέσα στό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει γιά τό ἀντίθετο. Ποιός ἄραγε ἔχει δίκαιο;;;
Μέ αὐτό θά περάσω στό δεύτερο μέρος τῆς παρουσίασης τοῦ θέματός μου. Ἐξαρχῆς θά ἤθελα νά τονίσω ὅτι μέ ὅσα θά ἀκολουθήσουν δέν διεκδικῶ καμμία πρωτοτυπία. Ὅλα ἔχουν λεχθεῖ ἀπό ἄλλους καί μάλιστα ἔχουν ἀναπτυχθεῖ εὐρύτατα. Ἁπλῶς τά συνδέω ἐδῶ μέ τόν Ἁγ. Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό. Γνωρίζω ὅτι πρόκειται γιά τόλμημα. Ἀλλά πιστεύω ὅτι κινοῦμαι στό πνεῦμα του. Γι’ αὐτό ἄλλωστε τολμῶ αὐτό τό ἐγχείρημα.
Δύο ἀποσπάσματα πάλι παραθέτω ἀπό τίς Διδαχές τοῦ Ἁγίου, μέ βάση τά ὁποῖα θά κάνω κάποιες ἐπισημάνσεις σχετικά μέ τήν πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση ὡς τίς μέρες μας. Τό πρῶτο εἶναι:
«Τριακόσιους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν∙ καί τό εἶχαν χριστιανοί τό βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός ἀπό τούς χριστιανούς καί ἔφερε τόν Τοῦρκον καί τοῦ τό ἔδωσε διά ἰδικόν μας καλόν, καί τό ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καί διατί ἔφερεν ὁ Θεός τόν Τοῦρκον καί δέν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διά ἰδικόν μας συμφέρον∙ διότι τά ἄλλα ἔθνη θά μᾶς ἔβλαπτον εἰς τήν πίστιν, ὁ δέ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσης κάμνεις ὅ,τι θέλεις.» (3η διδαχή)
Τό δεύτερο ἔχει σχέση μέ τόν ἀντίχριστο: «Ὁ ἀντίχριστος εἶνε∙ ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας καί ὁ ἕτερος εἶνε αὐτός ὁπού εἶνε εἰς τό κεφάλι μας, χωρίς νά εἰπῶ τό ὄνομά του∙ τό καταλαμβάνετε, μά λυπηρόν εἶνε νά σᾶς τό εἰπῶ, διότι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι εἶνε εἰς τήν ἀπώλειαν.» (9η Διδαχή)
Καί ἀπό τίς προφητεῖες τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ στήν ἴδια συνάφεια: «Τόν Πάπαν νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός θά εἶνε ἡ αἰτία».
Γενικά, ὅταν μελετάει κανείς τό κήρυγμα τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ, καταλήγει ἀβίαστα στό ἑξῆς συμπέρασμα:
Ἡ βασική ἐπιδίωξη τοῦ Ἁγίου εἶναι ὁ ἀναβαπτισμός ὅλης τῆς ζωῆς μέσα στόν Χριστό. Αὐτό εἶναι τελικά τό «ποθούμενο» τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ στήν πλήρη διάστασή του, ἐκεῖνο τό «ποθούμενο», τό «Ρωμαίικο», γιά τό ὁποῖο μιλάει τόσο συχνά στίς προφητεῖες του. Ταυτίζεται μέ τή χριστιανική βασιλεία, τήν ὁποία ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος στερέωσε γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία, ἡ ὁποία ὅμως χάθηκε μέ τήν πτώση τῆς Πόλεως. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μέ τό ἱεραποστολικό του ζῆλο, μέ τό κήρυγμά του καί μέ τήν ἵδρυση σχολείων ἀγωνίζεται γιά τήν ἀνασύσταση αὐτοῦ τοῦ πλαισίου τῆς ζωῆς, τό ὁποῖο κατά τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό τόν Ἰωάννη Καποδίστρια φάνηκε ὅτι θά γίνει πάλι πραγματικότητα. Μέ τή δολοφονία, ὅμως, τοῦ Κυβερνήτη αὐτό τό ποθούμενο ἀπομακρύνθηκε περισσότερο ἀπ’ ὅσο ποτέ ἄλλοτε.
Μέ ἔναρξη τή Βαυαροκρατία τέθηκαν στήν πράξη τά θεμέλια γιά τόν περίφημο ἐξευρωπαϊσμό τῆς χώρας. Τό κήρυγμα τοῦ Κοραῆ γιά τή μετακένωση, γιά τή μεταφύτευση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ τρόπου ζωῆς στήν Ἑλλάδα, παίρνει σάρκα καί ὀστᾶ μέ τήν πολιτική τῶν Βαυαρῶν, τή διοργάνωση τοῦ κράτους κατά τά δυτικά πρότυπα. Δηλαδή ἀνταλλάξαμε τόν ἀντίχριστο, τόν σουλτάνο, τήν ὄντως φοβερή καταπίεση τῶν Τούρκων, μέ τή δουλεία στούς Εὐρωπαίους, τῶν ὁποίων ὁ «χριστιανισμός» σύμφωνα μέ τόν μαρτυρικό πατριάρχη Κύριλλο Α΄ Λούκαρι δέν θά ἄντεχε οὔτε δέκα χρόνια μιά τέτοια τυραννία, δηλαδή θά χανόταν.
Καί αὐτό, ἐπειδή στούς Λατίνους λείπει σύμφωνα μέ τόν πατριάρχη ἡ «χάριτι Θεοῦ σοφία», πού ὅμως διαθέτει τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων. Μέ τήν ἐξωτερική σοφία, τόν τεχνολογικό της πολιτισμό μπορεῖ βέβαια ἡ Δύση νά θαμπώνει. Καί ὄντως θάμπωνε καί θαμπώνει μέχρι σήμερα, ἤ καί ἰδίως σήμερα ὅλους ἐκείνους πού ἔχουν ἀμελήσει τήν καλλιέργεια τῆς ἄνω σοφίας.
Τελικά ἀνταλλάξαμε τόν ἕνα ἀντίχριστο πού κατά τόν Ἁγ. Κοσμᾶ «ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσης κάμνεις ὅ,τι θέλεις» (3η διδαχή) μέ ἐκεῖνον πού μᾶς βλάπτει στήν πίστη.
Ἔτσι ἐγκαταστάθηκε ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ στή χώρα μας. Μάλιστα, δέν ἐγκαταστάθηκε μέ τή μορφή τοῦ πρώτου Ἀντιχρίστου πού ἀναφέρει ὁ Ἁγ. Κοσμᾶς, τοῦ Πάπα, τοῦ πρώτου ἀλάθητου ἀνθρώπου, ἀλλά μέ τή μετεξέλιξη ἐκείνου.
Ὁ Πάπας, τοῦ ὁποίου τήν πτώση ὁ Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς συγκαταλέγει στό ἔργο του «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος» ἀνάμεσα στίς τρεῖς κυρίως πτώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐπειδή θέλει νά ἀντικαταστήσει τόν Θεάνθρωπο μέ τόν ἄνθρωπο (οἱ ἄλλες δύο εἶναι τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Ἰούδα), ὄντως εἶναι ἡ αἰτία πού ὁδήγησε στόν προτεσταντισμό, εἶναι, ὅπως πάλι τονίζει ὁ Ἁγ. Ἰουστῖνος ὁ πρῶτος προτεσταντισμός, εἶναι ἡ αἰτία καί ἀφετηρία ὅλων τῶν οὑμανισμῶν, πού ἐκθειάζουν τόν ἀλάθητο ἄνθρωπο. Αὐτόν τόν ἀλάθητο δυτικό ἄνθρωπο μέ τό κοσμοείδωλο πού τόν χαρακτηρίζει φρόντισαν νά ἐγκαταστήσουν στήν Ἑλλάδα οἱ «διαβασμένοι» (μέ κορυφαῖο τόν Κοραή), ἀπό τούς ὁποίους σύμφωνα μέ ἄλλη προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ «θά σᾶς ἔρθη τό κακό».
Ὁ Λούθηρος, πού ἦταν πολύ καλά προσγειωμένος στήν πραγματικό-τητα, ἐξασφάλισε τήν ἐπιτυχία τῆς ἐπανάστασής του ἐναντίον τοῦ παπι-σμοῦ, στηρίζοντας τήν ἔκβασή της στούς εὐγενεῖς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του. Εἶναι χαρακτηριστικό τό φυλλάδιο τό ὁποῖο ἀπευθύνει «Στούς χριστιανούς εὐγενεῖς Γερμανικοῦ γένους γιά τήν βελτίωση τῆς χριστιανοσύνης» (1520).
Στό φυλλάδιο αὐτό ἀνάγει αὐτούς τούς εὐγενεῖς σέ ἄρχοντες ἀπ’ εὐθείας ἐγκατεστημένους ἀπό τόν Θεό, χωρίς τή μεσολάβηση τῆς Ἐκκλησίας. Μέ δόλωμα τήν ἀποδέσμευσή τους ἀπό τόν Πάπα προσπαθεῖ νά τούς κερδίσει γιά τήν ὑπόθεσή του. Δημιουργεῖ ἕνα νέο ἀντίχριστο τέρας, μιά κοσμική ἐξουσία, ἐκ Θεοῦ μέν, ἀλλά ἀνεξάρτητη καί πέρα ἀπό τήν Ἐκκλησία, κατ’ εὐθείαν ἐγκατεστημένη ἀπό τόν Θεό. Πρακτικά ἐφαρμόζεται γιά πρώτη φορά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Λούθηρος τό 1525 ζητάει ἀπό τόν Φρειδερῖκο τόν Σοφό, τόν πρίγκιπα-ἐκλέκτορα τῆς Σαξονίας νά διεξάγει τόν ἔλεγχο τῶν κληρικῶν ὡς πρός τήν πιστότητά τους στήν πίστη καί ὡς πρός τήν ἐξάσκηση τοῦ ἀξιώματός τους σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο. Αὐτή ἡ πρακτική σύντομα ἔγινε κανόνας στίς προτεσταντικές περιοχές καί ὁδήγησε στήν ἐξέλιξη τῶν ὁμολογιακῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Κρατιδίων (Landeskirchen) στήν Γερμανία, ὅπου οἱ πολιτικοί ἡγέτες μέχρι τήν κατάργηση τῆς μοναρχίας τό 1918 ἦταν ἡ κεφαλή τῶν ἐκκλησιῶν στά διοικητικά θέματα.
Ἡ τερατώδης ἔμπνευση τοῦ Λουθήρου, ἡ ὁποία καταργεῖ τό ἴδιο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, ἔγινε καθοριστική γιά τήν διαμόρφωση τῆς Ἑλληνικῆς πραγματικότητας μετά τή δολοφονία τοῦ Καποδίστρια.
Μέ τήν πιστή ἐφαρμογή αὐτῆς τῆς ἔμπνευσης τοῦ Λουθήρου ἐγκαθίσταται στήν Ἑλλάδα ὁ Ὄθωνας, ὄντας ὁ ἴδιος παπικός, ὡς κεφαλή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στά διοικητικά. Στήν πράξη αὐτό σημαίνει τήν πλήρη περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καί τόν ἀπόλυτο ἔλεγχό της ἀπό τόν Βασιλιά, ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία μέ τά γνωστά ἐπακόλουθα (κλείσιμο μοναστηριῶν, ἀποεκκλησιαστικοποίηση τῆς παιδείας, μετατροπή τῶν κληρικῶν σέ ὑπαλλήλους πού ἐλέγχονται ἀπό τό κράτος κ.ἄ.). Σημαίνει φυσικά τήν πλήρη ἀνατροπή τῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, πού τήν θεμελιώνει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, λέγοντας: «καί ἄν τύχη ἕνας ἱερεύς καί ἕνας βασιλεύς, τόν ἱερέα νά προτιμήσης∙ καί ἄν τύχη ἕνας ἱερεύς καί ἕνας ἄγγελος, τόν ἱερέα νά προτιμήσης, διότι ὁ ἱερεύς εἶνε ἀνώτερος ἀπό τούς Ἀγγέλους.» Εἶναι πολύ σημαντικό τό χωρίο αὐτό, ἐπειδή μᾶς δίνει τήν τάξη στήν χριστιανική βασιλεία, μιά τάξη πού σύμφωνα μέ αὐτό τό προτεσταντικό μοντέλο ἔχει πλήρως ἀνατραπεῖ.
Αὐτή ἡ ἔννοια τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας ὡς ἀνεξάρτητης, ἰδίῳ δικαιώματι, ἀπ’ εὐθείας ἀπό τόν Θεό, ἄλλαξε βέβαια προοδευτικά στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ. Ἀφοῦ εἶχε ἀποδεσμευτεῖ ἡ κοσμική ἐξουσία ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μετατρέποντας τήν Ἐκκλησία σέ ἐξάρτημα δικό της, πηγή της μέ τήν ἐγκατάσταση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος δέν θεωρήθηκε πλέον ὁ Θεός, ἀλλά ὁ λαός. Ἡ οὐσία τοῦ θέματος πάντως δέν ἀλλάζει μ’ αὐτό. Τόσο στήν πρώτη ὅσο καί πολύ περισσότερο στή δεύτερη περίπτωση θεωρεῖται παραμύθι, ὅτι στόν Χριστό «ἐδόθη πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς», ἄρα καί ἡ πολιτική ἐξουσία. Ὁ Χριστός ἐκτοπίζεται καί στή θέση τοῦ ἐνθρονίζεται ὁ ἀλάθητος, ὁ ἀπόλυτα αὐτονομημένος ἄνθρωπος, πρῶτα τοῦ προτεσταντισμοῦ καί ἔπειτα τοῦ δυτικοῦ οὑμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος σήμερα πλέον ὡς ὑπεράνθρωπος τοῦ Νίτσε προχωρεῖ στήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν. Ἑπομένως στήν Ἐκκλησία δέν πέφτει λόγος στά θέματα πού ἀφοροῦν στήν πολιτική ἐξουσία, δηλ. στήν ὅλη κοινωνική πραγματικότητα, τήν καθημερινότητα τῶν πιστῶν, τήν παιδεία, τά ΜΜΕ πού διαμορφώνουν ἤ μᾶλλον παραμορφώνουν σήμερα τίς ἠθικές ἀξίες, πρίν τίς ὁρίσει ἡ νομοθεσία στήν συνέχεια (βλ. ἐνδεικτικά τούς νόμους γιά τίς ἐκτρώσεις, τόν πολιτικό γάμο, δηλ. τήν ἀποϊεροποίηση τοῦ γάμου, τήν καύση τῶν νεκρῶν, τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων κ.ἄ.). Καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ὑποστηρίζουν, εἶναι ἕνας ἁπλός κοινωνικός φορέας, στήν οὐσία τίποτε παραπάνω ἀπό ἕνα σύλλογο πού ἀποστολή ἔχει νά ἀσχοληθεῖ αὐστηρά μέ τά τοῦ οἴκου της.
Τελικά, τόσο ὁ κλῆρος ὅσο καί οἱ πιστοί ἔχουμε καταπιεῖ αὐτό τό χάπι. Θεωροῦμε ὅτι αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι ἡ φυσική τάξη τῶν πραγμάτων. Μόνο σέ ὁρισμένα συμπτώματα ἀντιδροῦμε. Καταλήξαμε, τήν πολιτική νά τήν θεωροῦμε ἰδεολογία πού μέ μικρές διαφοροποιήσεις ἐκφράζεται ἀπό τά διάφορα ξενόφερτα κόμματα. Ἀντί νά ἐπιλέγουμε τόν Χριστό, τήν πηγή κάθε ἐξουσίας, καί τῆς πολιτικῆς, ἑπομένως καί τόν μόνο ἀπόλυτο γνώμονα τῆς αὐθεντικῆς ἄσκησης τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας μέ τήν ἐποπτεία τοῦ κλήρου, στηρίζουμε τήν ἐλπίδα μας ἐπ’ ἄνθρωπον, καί ὄχι ἁπλῶς ἐπ’ ἄνθρωπον, ἀλλά στόν χρεωκοπημένο Εὐρωπαῖο ἄνθρωπο, πού ἔχει καταστήσει τόν ἑαυτό του ἀλάθητο καί ἔχει πετάξει τόν Χριστό στά ἀζήτητα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. Μέ τήν ἀποδοχή αὐτῆς τῆς θεώρησης τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, γιά νά τό ἐκφράσουμε μέ τή γλώσσα τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ, ἐπιλέγουμε καί προσκυνοῦμε τόν Ἀντίχριστο. Ἐάν δέν κατανοήσουμε τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη – τουλάχιστον γιά μᾶς τούς χριστιανούς – τῆς ἐπιστροφῆς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας στόν Χριστό, ἐάν μέ ἄλλα λόγια δέν ἀναδεικνύουμε ἀνθρώπους πιστούς σέ πολιτικά ἀξιώματα, πού ποιμαίνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού θεωροῦν καί διακηρύττουν ὅτι ἡ πολιτική ἐξουσία μόνο στόν ΧΡΙΣΤΟ ἀνήκει καί ὄχι στόν ἀλάθητο καί αὐτονομημένο ἄνθρωπο, καί ἑπομένως ὅτι καί ἡ Πολιτική εἶναι διακονία τοῦ λαοῦ μέ τόν τρόπο καί τίς προδιαγραφές πού ὁρίζει ὁ Χριστός, ἐάν ὅλα αὐτά δέν κατανοήσουμε καί πράξουμε, τότε μέ μαθηματική ἀκρίβεια θά ὁδηγήσουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί τήν Ἐκκλησία πάλι στίς κατακόμβες μέ ὅλες τίς εὐνόητες ἐπιπτώσεις πού θά ἔχει αὐτό σε ὅλους ἐμᾶς καί, κυρίως, στά παιδιά μας.
Λέων Μπράνγκ
Δρ Θεολογίας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»
Ἀρ. Τεύχους 147
Νοέμβριος 2014
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)