...θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου. Είναι, γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη.

[…] Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων. Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων. Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου, περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου. Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος. Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων, αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.

Συνάμα, λίγο-λίγο, θα χάνεις την παιδική σου ματιά, μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς, πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο αυτό το ξεχνάς, τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου. Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου. Είναι, γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη. Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή.

Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου. Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του. Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο. Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν’ ανεβάζεις τον εαυτό σου σ’ ένα θρόνο ψηλό κι από κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου το μέτρο. Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ!

Η σιωπή όμως… η σιωπή! Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν’ ακουστεί η φωνή του Θεού. Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο. Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου. Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού. Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν’ ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων! Γι’ αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.

Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο: Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα. Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία. Η συκοφαντία… Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες.

Σκοπό μου έβαλα κι εγώ να μην τον σκανδαλίσω ποτέ. Ήταν αυτός από τους σπουδαιότερους λόγους της κατοπινής σιωπής μου… […]

Μάθε να διακρίνεις την καλή πρόθεση. Μάθε να κατανοείς, να αγαπάς και να δοξολογείς. Κι όχι μόνο για σήμερα. Για την κάθε ημέρα της ζωής σου, το κάθε τι γύρω σου να γίνεται αιτία δοξολογίας στον Θεό. […]

Ηλία Λιαμή

«Ψίθυροι Αγγέλων» – Ο Άγγελος της Σιωπής (Άγιος Νεκτάριος)

https://saintpanteleimonchania.wordpress.com

Η ένωση των Εκκλησιών είναι αδύνατη, διότι οι Παπικοί είναι ενάντιοι στο Ευαγγέλιο του Χριστού και στις Πατερικές Παραδόσεις

Απαντητική επιστολή του Γέροντος Φιλόθεου

προς τον Παπικό κ. Morello, Μάρτιος 1964

Αγαπητέ κ. Morello,

Έλαβα την επιστολή σας και τη διάβασα με προσοχή. Μας γράφετε να μην εμποδίζουμε την ένωση με τον Τοποτηρητή του θρόνου του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, Πάπα Παύλο τον ΣΤ', διότι θα μετανιώσουμε αιωνίως. Σας απαντούμε ότι δε λέει την αλήθεια. Εμείς θέλουμε την ένωση και ευχόμαστε διαρκώς «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Ουσιαστικά την εμποδίζετε σεις οι Παπικοί. Και αν δε μετανοήσετε εδώ, στην πρόσκαιρη ζωή, θα μετανοήσετε στον Αδη, όπου όμως «ουκ έστι μετάνοια»!

Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε την ένωση όπως ορίζει ο Χριστός, ενώ εσείς, οι Λατίνοι, την θέλετε όπως ορίζει ο Πάπας. Εάν ο Πάπας ήταν σύμφωνος με το Χριστό, να μην αμφιβάλλετε ότι κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που έχουμε την ορθή πίστη του Χριστού, θα δεχόμασταν την ένωση. Εφόσον όμως ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό, δεν είναι δυνατό ποτέ, ποτέ, να συμφωνήσουμε με τον Πάπα. Όταν ακούσεις και γνωρίσεις και δεχθείς την αλήθεια, θα την ομολογήσεις και τότε θα χωριστείς από τον Πάπα και θα ενωθείς με το Χριστό, με μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που φρονούμε όπως ορίζει ο Χριστός.

Ο Χριστός παρήγγειλε στους Μαθητές Του και, μέσω αυτών, σε μας και σε όλους τους Χριστιανούς: Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας΄ και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Μάρκ. 10, 43-5). Δεν εξαίρεσε τον Πέτρο από τους άλλους Μαθητές, ούτε τους Πάπες. Δεν είπε: Συ, Πέτρε, και οι διάδοχοί σου Πάπες να είστε πρώτοι και να λέτε ότι είστε μεγάλοι!

Βλέπεις, αγαπητέ μου, ότι ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό; Γιατί ο Πάπας, ενάντια στο λόγο του Χριστού, λέει: Εγώ είμαι πρώτος. Όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί μου και πρέπει να με αναγνωρίζουν ως πρώτο!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει: Αν ισχυριστούμε πως είμαστε αναμάρτητοι, εξαπατούμε τον εαυτό μας και δε λέμε την αλήθεια.... Αν ισχυριστούμε πως δεν έχουμε ποτέ αμαρτήσει, βγάζουμε ψεύτη το Θεό, και ο λόγος του δε ζει μέσα μας (1 Ιω. 1, 8.10). Βλέπεις, αγαπητέ, ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος καθαρά λέει ότι, εάν πούμε ότι δεν είμαστε αμαρτωλοί, πλανιόμαστε και δε λέμε την αλήθεια; Ο Πάπας όμως, όλοι οι μαθητές και οι οπαδοί του, λέτε ότι είναι αλάθητος!

Πώς είναι δυνατό, αγαπητέ, να δεχθούμε ένωση, εφόσον ο Πάπας και σεις οι Παπικοί είστε ασύμφωνοι και αντίθετοι στη διδασκαλία του Ευαγγελίου τού Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και των Αγίων Αποστόλων; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή στους Μαθητές του: Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28, 19), και΄ Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί(Μάρκ. 16, 16). Και αυτή την εντολή τού Κυρίου μας ο Πάπας και σεις οι οπαδοί του την αθετήσατε και αντί να βαπτίζετε, ραντίζετε. Ο Χριστός δεν είπε «ραντίζοντες αυτούς», αλλά είπε «Βαπτίζοντες»΄ ούτε είπε «ο ραντισθείς σωθήσεται», αλλ' «ο βαπτισθείς σωθήσεται».

Ο οικουμενικός διδάσκαλος, ο θεοκήρυκας Απόστολος των εθνών Παύλος, το στόμα τού Χριστού, γράφει: Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα (Εφ. 4, 5). Και η πρώτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος στην οποία ο Πάπας Ρώμης Σίλβεστρος είχε αποστείλει αντιπρο­σώπους του τον Επίσκοπο Κορδούης και τους Πρεσβυτέρους Βίκτορα και Βικέντιο ακολουθώντας τον Απόστολο Παύλο δογμάτισαν στο Σύμβολο της Πίστεως μία πίστη και ένα βάπτισμα: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, πατέρα, Παντοκράτορα... και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν .... και εις το Πνεύμα το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον... Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

Τούτο το Άγιο Σύμβολο της Πίστεως δέχθηκαν και κατείχαν όλοι οι Πάπες και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσης μέχρι το δέκατο αιώνα. Τότε αποχώρησαν και αποσχίστηκαν από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καταφρόνησαν τον κορυφαίο θεοκήρυκα Απόστολο Παύλο, τις επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες που τις συγκρότησαν. Τότε ίδρυσαν δεύτερη, νέα Εκκλησία, την οποία ψευδώς ονόμασαν Καθολική. Έκαμαν προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως και αντικατέστησαν το «εν βάπτισμα» με «ράντισμα» και επίχυση νερού στο κεφάλι τού βαπτιζόμενου. Στη συνέχεια οι κατά καιρούς Πάπες έκαμαν αλλαγές σε όλα σχεδόν τα μυστήρια και καταφρόνησαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Παραδόσεις, που παραλάβαμε από τους Αγίους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες.

Βλέποντας ο Λούθηρος τις καταφρονήσεις και τις καινοτομίες που εισήγαγαν οι κατά καιρούς Πάπες, διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν εισακούστηκε. Τότε αποχώρησε από τη Δυτική Εκκλησία και, αντί να επιστρέψει και αυτός στην πρώτη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ίδρυσε δική του, την Εκκλησία των Προτεσταντών - Διαμαρτυρομένων. Οι διάδοχοί του και οι διάδοχοι του μεταρρυθμιστή Καλβίνου, ίδρυσαν πολλές Εκκλησίες και εξακολουθούν συνέχεια να ιδρύουν. Έτσι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία έγινε πολλές, ημία πίστη πολλές, και το ένα Βάπτισμα πολλά βαπτίσματα! Όλες αυτές -και άλλες- αταξίες, πλάνες και αιρέσεις επήγασαν από τη Δυτική Εκκλησία, από τους Πάπες, οι οποίοι ξέσχισαν σε πολλά κομμάτια τον μονοκόμματο, άρραφο χιτώνα της Εκκλησίας, που ύφανε ο Θεός. Στη συνέχεια οι Πάπες δε σταμάτησαν τις καινοτομίες. Έφτασαν σε σημείο να καινοτομήσουν και στα σώματά τους. Διότι, ενώ ο Θεός τους έπλασε άνδρες, αυτοί ξύρισαν τα γένεια και το μουστάκι και άλλαξαν την ανδρική τους μορφή. Όλοι οι Άγιοι: Προφήτες, Απόστολοι, Όσιοι, ήταν με γένεια. Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, που κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη και έγινε ολόιδιος άνθρωπος με εμάς εκτός από την αμαρτία, για την σωτηρία μας, με γένεια ήταν. Αλλά και οι Πάπες στην Ιταλία πριν από το σχίσμα με γένεια ήταν, και οι Άγιοι της Ιταλίας στους παλιούς ναούς φαίνονται αγιο­γραφημένοι με γένεια.

Βλέπεις, αγαπητέ, σε πόσα λάθη και πλάνες γκρέμισε τους Πάπες η υπερηφάνεια; Με το που ύψωσαν τον εαυτό τους και φαντάστηκαν ότι είναι ανώτεροι όλων, συμπαρέσυραν και σας και όλους τους Δυτικούς στην πλάνη να τους παραδέχεστε ως αλάθητους! Πώς είναι δυνατό να δεχτούμε ένωση με εκείνους, που μιλούν και φρονούν και ενεργούν εναντίον του Θεού, εναντίον των Πατερικών Παραδόσεων; Ο θεοκήρυκας Απόστολος Παύλος γράφει: Να είστε σταθεροί και να μένετε πιστοί στις διδασκαλίες που σας παραδώσαμε είτε προφορικά είτε με επιστολή μας (2 Θεσσ. 2, 15). Και πάλι: Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα! (Γαλ. 1, 8). Το ίδιο, και ο θεοφόρος Ιγνάτιος λέει: «Όποιος μιλάει ή κάνει ενάντια σ' αυτά που διαταχτήκαμε, κι αν ακόμη είναι αξιόπιστος άνθρωπος, κι αν νηστεύει, κι αν ζει στην παρθενία, κι αν κάνει θαυμαστά σημεία, να τον βλέπεις σαν λύκο με προβειά προβάτου, που ετοιμάζει με τα έργα του τη φθορά των προβάτων». Αλλά και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ορίζει: «Τρεις φορές αναθεματίζουμε όλες τις καινοτομίες που έγιναν, και που μέλλουν να γίνουν, ενάντια στην Εκκλησιαστική Παράδοση και στη διδασκαλία και στο παράδειγμα των Αγίων και αειμνήστων Πατέρων» (Συνοδικό της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας, Τριώδιο. Κυριακή Ορθοδοξίας). Επίσης ο σοφός Βρυέννιος λέει: «Αν κάποιος σαλεύει κάτι από τις διδασκαλίες των θεοφόρων Πατέρων, αυτό να μην το πούμε κατ' οικονομία παρέκκλιση, αλλά παράβαση και προδοσία της πίστης και ασέβεια προς το Θεό».

Όμως μας κάνει ακόμη πιο διστακτικούς το λυπηρό γεγονός ότι ανάμεσα σε μας τους Ορθοδόξους βρίσκεται η ΟΥΝΙΑ χωρίς καμία δικαιολογία. Γιατί αυτή (η ουνία) λειτουργεί σαν χοάνη, που καταπίνει τις ορθόδοξες ψυχές, ή σαν προβατόσχημη αρπακτική και χωρίς έλεος λύκαινα, που «ζητεί δολίως -κατά τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο- να υπαγάγη τους λαούς υπό τον παπισμόν και βαθμιαίως και ανεπαισθήτως να τους εκλατινίση». Σε μας τους Ορθοδόξους λοιπόν η ουνία προκαλεί πάντοτε φρίκη, διότι αντιπροσωπεύει δόλο και απάτη στα ζητήματα της θρησκείας. Γι’ αυτό σωστά γράφηκε (Εστία 14.9.63) ότι «ο Ουνιτισμός αποτελεί θεμελιώδη αιτία διαμάχης μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας΄ διαμάχης η οποία ευρύνει το χάσμα του χωρισμού και προφανώς δεν επιτρέπει την έναρξη διαλόγου μεταξύ τους για συμφιλίωση και, πολύ περισσότερο, για ενότητα».

Ακριβώς, επειδή με την απατηλή τους στάση οι Ουνίτες δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών, θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός όρος για την ένωση η άμεση διάλυση της Ουνίας. Παράλληλα ο Πάπας πρέπει να πάψει να θεωρεί τους αρχηγούς των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ως άσωτους υιούς, που δέχεται ευχαρίστως την ...επάνοδό τους στους κόλπους της Ρώμης!! Χωρίς την αποδοχή αυτών των δύο όρων είναι περιττό να μιλούν για την «ποθητή ένωση των Εκκλησιών»!

(Από το βιβλίο "Διδαχές πατρικές και θαυμαστά γεγονότα του γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου", 

Εκδόσεις "Ορθόδοξη Κυψέλη")

http://makkavaios.blogspot.gr

Ὁ πόνος στὴ ζωή μας

Εἶναι εὔκολο κάποιος νὰ φιλοσοφεῖ ἢ νὰ θεολογεῖ γιὰ τὸν πόνο. Ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιμετωπίζει σωστὰ τὸν πόνο, ὅταν ὁ ἴδιος περνᾶ ἕνα δυνατὸ πόνο στὴν ζωή του. Θεωρῶ πολὺ τολμηρὸ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ τὸν πόνο, ὅταν ὁ ἴδιος δὲν πονᾶ. Σκέπτομαι ὅλους τοὺς ἀδελφούς μας ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ποὺ πονοῦν σωματικὰ ἢ ψυχολογικὰ ἢ πνευματικά.

Σωματικὰ πονοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἀρρώστιες, κακουχίες, πείνα. Ψυχολογικὰ πονοῦν ἀπὸ κατατρεγμούς, συκοφαντίες, ἔλλειψη ἀγάπης καὶ μὴ ἀνταπόκριση στὴν προσφερόμενη σὲ ἄλλα προσφιλῆ πρόσωπα ἀγάπη, ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες, ἀσθένειες καὶ θανάτους προσφιλῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλα αἴτια. Πνευματικὰ πονοῦν ὅσοι ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅμως βλέπουν ὅτι μὲ τὶς ἁμαρτίες τους λυποῦν τὸν Θεὸ καὶ προσβάλλουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο.

Δὲν εἰσῆλθε ἀσφαλῶς κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ. Μπῆκε κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐγωιστικὴ παρακοή του ἔχασε τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τὸν Πλάστη του. Ἀπὸ τὴν ἄπονο κατάσταση τῆς Θείας Βασιλείας, βρέθηκε σὲ μία ἄλλη κατάσταση, στὴν ὁποία ἀφοῦ δὲν βασίλευε ἡ ἀληθινὴ Ζωή, κυριαρχοῦσε μία ζωὴ φθαρμένη, συνυφασμένη μὲ τὸν θάνατο, τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία.

Σ᾿ αὐτὴν τὴν νέα κατάσταση, ὁ θάνατος καὶ ὁ πόνος φαίνονταν νὰ ἔχουν ἕνα θετικὸ νόημα, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ ἄλλοι δερμάτινοι χιτῶνες μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἔνδυσε τοὺς πρωτοπλάστους, ὅταν ἐκεῖνοι ἔφευγαν ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσει στὴν ἐξορία τους. Ὁ θάνατος θέτει τέρμα στὸ κακό, ποὺ ἀλλιῶς θὰ ἦταν ἀθάνατο ἐπὶ τῆς γῆς.

Ὁ σωματικὸς πόνος εἰδοποιεῖ γιὰ τὴν ἀσθένεια, ὥστε νὰ ὑπάρχει ἡ κατάλληλη θεραπεία. Οἱ ἰατροὶ γνωρίζουν πόσο εὐεργετικὸς εἶναι ὁ πόνος. Ἐπίσης, ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πόνοι μᾶς βοηθοῦν νὰ λάβουμε αἴσθηση τῆς φθαρτότητάς μας καὶ ἔτσι νὰ γνωρίσουμε τὰ πεπερασμένα μας ὅρια γλιτώνοντας ἀπὸ κάθε μορφὴ αὐτοθεοποιήσεως.

Ὁ πόνος μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ τὴν ἐπαναπροσανατολίσουμε στὸ σωστὸ κέντρο της, ποὺ εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός.

Ὁ πόνος μᾶς βοηθᾶ νὰ λαμπικάρουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό, ὥστε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ὄχι γιατί μας δίνει τὰ δῶρα Του (ὅπως ἡ ὑγεία, ἡ οἰκογενειακὴ εὐτυχία κ.λπ.), ἀλλὰ γι᾿ Αὐτὸν τὸν Ἴδιο.

Ἔτσι ὁ πολύαθλος Ἰώβ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετώπισε τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς ἄλλες ἀβάστακτες δοκιμασίες, ἀπέδειξε ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δῶρα Του. Ἀγαποῦσε τὸν Θεὸ τόσο δυνατά, ὅταν βρισκόταν ριγμένος, πάνω στὶς κοπριές, γεμάτος πληγὲς καὶ μὲ σκοτωμένα τὰ δέκα παιδιά του τόσο δυνατά, ὅσο καὶ ὅταν εὐτυχοῦσε.

Ὁ πόνος μᾶς βοηθᾶ ἀκόμη νὰ τοποθετηθοῦμε σωστὰ ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας, τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς ὅταν δὲν πονᾶμε, τοὺς καταφρονοῦμε, τοὺς ἀδικοῦμε τοὺς κάνουμε νὰ πονοῦν μὲ τὴν ἐγωιστική μας στάση. Ὅταν ἡ ἡδονὴ μὲ τὴν ὁποία ἀπομυζοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας γίνεται ὀδύνη, καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ παράνομες ἡδονὲς μᾶς καταστρέφουν.

Πολλὲς φορὲς ἄνθρωποι ποὺ πόνεσαν δυνατὰ βρῆκαν διὰ τοῦ πόνου τὸ ἀληθινό τους πρόσωπο ξεπερνώντας τὰ προσωπεῖα, καὶ γι᾿ αὐτὸ εὐχαρίστησαν τὸν Θεὸ γιὰ τὸ δῶρο τοῦ πόνου, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ ἦταν μία ἀνίατος καὶ ὀδυνηρὰ ἀσθένεια.

Ἄλλοτε πάλι ὁ πόνος βοηθᾶ καὶ τοὺς ὡρίμους πνευματικὰ ἀνθρώπους νὰ φθάσουν σὲ ὑψηλότερες μορφὲς πνευματικῆς τελειώσεως, νὰ στηρίξουν καὶ νὰ παρηγορήσουν πολλὲς ψυχές.

Ὡς παράδειγμα ἀναφέρω τὸν μακαριστὸ γέροντα Παΐσιο, ποὺ δέχθηκε τὴν λεγόμενη «ἐπάρατη» νόσο μὲ χαρά, κάνοντας τὸν λογισμὸ ὅτι οἱ κοσμικοὶ ποὺ πάσχουν παρηγοροῦνται, ὅταν μαθαίνουν, ὅτι πάσχουν καὶ οἱ μοναχοί. Ἔτσι ἡ ἐπάρατη νόσος ἔγινε γιὰ τὸν π. Παΐσιο εὐλογημένη νόσος.

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

http://makkavaios.blogspot.gr

Xριστός επείγεται του παθείν...,

Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, όστις έκλαυσας επί Λαζάρω και έχυσας δάκρυα λύπης και συμπαθείας επάνω εις αυτόν, δέξαι τα της πικρίας μου δάκρυα ιάτρευσον δια των αγίων σου παθημάτων τα πάθη μου θεράπευσαν δια των πληγών σου τας ψυχικάς μου πληγάς δια του τιμίου σου αίματος καθάρισον μου το αίμα, και ένωσον την ευωδίαν του ζωοποιού σου σώματος τω σώματι μου, η χολή, την οποίαν παρά των εχθρών εποτίσθης, ας γλυκάνει την ψυχήν μου από την πικρίαν, την οποίαν ο αντίδικος μου διάβολος μ' επότισε. το πανάγιον σου σώμα, το οποίον ετανύσθη επί του σταυρού, ας αναπτερώσει προς σε τον νουν μου, όστις εσύρθη κάτω υπό των δαιμόνων.

Η παναγία σου κεφαλή, την οποίαν έκλινας επί του σταυρού, ας υψώσει την κεφαλήν μου, την περιυβρισθείσαν υπό των αντιπάλων δαιμόνων. αι πανάγιαι σου χείρες, αι καθηλωθείσαι υπό των παρανόμων εν τω σταυρώ, ας με αναβιβάσωσι προς σε εκ του χάσματος της απωλείας, καθώς υπεσχέθη το πανάγιον σου στόμα. το πρόσωπον σου, το δεξάμενον ραπίσματα και εμπτύσματα υπό των καταράτων Ιουδαίων, ας μου λαμπρύνει το πρόσωπον, το οποίον εμολύνθη από τας αμαρτίας .

Η ψυχή σου, την οποίαν επί του σταυρού υπάρχον, παρέδωκας εις τον πατέρα σου, ας με οδηγήσει προς σε δια της χάριτος σου. δεν έχω καρδίαν θλιβομένην προς αναζήτησιν σου, δεν έχω μετάνοια, δεν έχω κατάνυξη, ουδέ δάκρυα, τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα.

Δεν έχω, δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν, εσκοτίσθη ο νους μου από την ματαιότητα του κόσμου, και δεν δύναται ν' ατενίση προς σε μετά πόνου. εψυχράνθη η καρδία μου από το πλήθος των πειρασμών, και δεν δύναται να θερμανθή δια των δακρύων της προς σε αγάπης.

Αλλά συ, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαι μοι τελείαν μετάνοια και καρδίαν επίπονον, ίνα ολοψύχως εξέλθω εις αναζήτησιν σου, διότι άνευ σού θέλω αποξενωθεί από παντός αγαθού. 

Χάρισαι μοι λοιπόν, ω αγαθέ, την χάριν σου ο πατήρ, όστις σ' εγέννησεν εκ των κόλπων αυτού αχρόνως και αιδίως, ας ανανεώση εις εμέ τας μορφάς της εικόνος σου. σ' εγκατέλιπον, μη μ' εγκαταλείπεις εχωρίσθην από σού, έξελθε εις αναζήτησιν μου, και ευρών εισάγαγε με εις τας νομάς σου, και συναρίθμησε με μετά των προβάτων της εκλεκτής σου ποίμνης, και διάθρεψον με μετ' αυτών εκ τής χλόης των θείων σου μυστηρίων, των οποίων υπάρχει κατοικητήριον η καθαρά καρδία, εις την οποίαν αναφαίνεται η έλλαμψις των αποκαλύψεων σου,η οποία έλλαμψις είναι παρηγοριά και αναψυχή των κοπιόντων δια σε εν θλίψεσι και διαφόροις μάστιξι, της οποίας ελλάμψεως είθε ν' αξιωθώμεν και ημείς δια της χάριτος και φιλανθρωπίας σου, του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις τοις αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

του αββά Ισαάκ του Σύρου

Προσευχή περιεχομένη στα «Ευρεθέντα Ασκητικά» συγγράμματα του

http://ostratiotistisagapis.blogspot.gr

ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙΣ!

Ο άνθρωπος εξομοιώθηκε με την ματαιότητα και δεν έχει ορθή κρίση, συνεπώς χρειάζεται διόρθωση από τον Θεό!

Ο άνθρωπος είναι χώμα και στάχτη, κι αν επαινέσει κάποιον, τον επαινεί πολλές φορές από επιπολαιότητα ή χαριστικώς ή και από απέχθεια.

Κι αν διαβάλλει και κατηγορήσει κάποιον, πάλι θα το κάνει κινούμενος από τα ίδια ελατήρια.

Ο Θεός όμως δεν είναι τέτοιος, αλλά η γνώμη Του είναι ακατάληπτος και η κρίση Του καθαρή, και γι’ αυτό πρέπει ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙΣ!

Όχι μόνο γι΄ αυτό αλλά και διότι ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ και ΣΕ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ και ΣΕ ΑΓΑΠΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ!

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου 

(Εις την Α’ Κορινθ., Ομιλία ιβ, στ. 14-20)

http://nefthalim.blogspot.gr

Ἡ μεταστροφή μίας βουδίστριας στήν Ὀρθοδοξία μετά ἀπό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ

Ι. Μ. Αγίας Μαρίνης καί Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στήν Κωμόπολι Ξυλοτύμπου τής Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου.

Πήγα καί στήν Κύπρο. Οι αναμνήσεις μου πολλές, τά διδάγματά μου αρκετά, θά τά καταγράψω εν συντομία.Πρώτον μέν, ένας κλέφτης μου έκλεψε τήν φωτογραφική μου μηχανή. Τήν είχα βάλει στίς αποσκευές πού έδωσα στό αεροπλάνο καί κάποιος υπάλληλος άνοιξε τό σακίδιό μου καί τήν πήρε. Εύχομαι νά φωτογραφίζει καλά τοπία καί καλές στιγμές τής ζωής του.

Τό δεύτερο δέ, πού θέλω νά καταγράψω είναι ότι ό κύριος πού κάθισε στό διπλανό κάθισμα στήν πτήση από Αθήνα γιά Λάρνακά μου εξομολογήθηκε δύο τινά: Όταν ήτο φοιτητής μέ αθέμιτο τρόπο έβαλε στό πορτοφόλι τού 500 δραχμές. Όμως τήν ίδια ήμερα έσπασε τό τζάμι από τήν πόρτα τού εξώστη τού διαμερίσματός του, τό όποιο στοίχισε 500 δραχμές.

Τό δεύτερο τό έπαθε όταν γέρασε. Υπηρέτησε γιά μία τριετία ως επίτροπος στόν ενοριακό του Ιερό Ναό.

Κάποια μέρα τον έστειλε ό εφημέριος στήν Ιερά Μονή τού Αγίου Γεωργίου γιά νά αγοράσει ένα κανδήλι, τό όποιο στοίχιζε 28ο ευρώ. Ό ηγούμενος τής εν λόγω Ιεράς Μονής τού δώρισε τό κανδήλι καί…

στόν επίτροπο τού ήλθε ό εξής λογισμός:Τά 280 ευρώ θά τα ρίψη στό παγκάρι τού Καθολικού. Όμως όταν αποχαιρέτησε καί ευχαρίστησε τόν Καθηγούμενο, όταν πέρασε δίπλα από τό παγκάρι τού Αγίου Γεωργίου, άλλαξε σκέψη καί τά χρήματα τά κράτησε. Λίγα λεπτά αργότερα τού επιτέθηκε ένας αβάπτιστος, τού πήρε τά 280 ευρώ – ευτυχώς πού δέν τού πήρε καί τά άλλα χρήματα πού είχε στήν άλλη τσέπη – καί τού έσπασε 2 πλευρά. Τά διδάγματα τά καταλαβαίνει μόνος του κάθε αναγνώστης.

Από τήν πενθήμερη παραμονή μου στήν Κύπρο θά καταγράψω λόγω συντομίας μόνο ότι διδάγματα πήρα από τήν Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνης καί Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στήν Κωμόπολι Ξυλοτύμπου τής Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου.

Πνευματικός, εφημέριος, ιδρυτής καί κτήτωρ τής εν λόγω Περάς Μονής είναι ό πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Παναγιώτου, όστις μεταξύ τών άλλων είναι καί καλλίφωνος. Λόγω τής καλλιφωνίας του, τού πρότεινε ό μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, νά τόν χειροτόνηση Διάκονό του, άλλ” αυτός ηρνήθη, λέγοντας ότι θέλει νά υπηρέτηση ως ιερεύς στό χωριό του.

Τοιουτοτρόπως, όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, τό χωριό τού είχε 3 Ιερούς Ναούς, καί τώρα, δηλαδή 30 χρόνια αργότερα ή Κωμόπολης Ξυλοτύμπου έχει 25 Ιερούς Ναούς καί τήν Ιερά Μονή τών Αγίων Μαρίνης καί “Ραφαήλ εις τήν όποια μονάζουν εξ οσιότατες Μοναχές, εκ τών οποίων οι πέντε είναι εκ χηρείας.

Ό πατήρ Κυριάκος, αγαπητέ αναγνώστα, όστις είναι έγγαμος καί πατήρ τριών παίδων, ενώ θά μπορούσε νά ζεί μέ οικογενειακό φρόνημα, ενώ θά μπορούσε νά διοργανώνει ενοριακές εκδρομές, στίς όποιες θά συμμετείχαν γυναίκες πού ευρίσκονται εν χηρεία, δέν τό έκαμε, δέν τό κάμνει. Ό πατήρ Κυριάκος, δέν διοργανώνει εκδρομές γιά τίς χήρες, αλλά έκτισε οίκον Θεού γιά τίς όντως χήρες.

Οι όντως χήρες δέν πηγαίνουν από Μοναστήρι σέ Μοναστήρι γιά νά προσκυνήσουν. Οι όντως χήρες πηγαίνουν σέ Μοναστήρι, όπου γίνονται μοναχές καί ζούν εν ταπεινώσει, προσευχή καί νηστεία. Ή όντως χήρα κάμνει κομποσκοίνι γιά τήν ψυχή τού συζύγου της, κάμνει κομποσκοίνι γιά τά παιδιά της καί τά εγγόνια της.

Αυτές οι εξ μοναχές, δηλαδή ή καθηγούμενη Μαρίνα κ σύν αύτη μοναχές Μαρία, Αθανασία, “Ραφαηλία, Έφραιμια καί Νεκταρία, έκτος τών άλλων διακονημάτων πού έχουν, ζυμώνουν τά πρόσφορα καί τίς αρτοκλασίες γιά όποια γυναίκα τού χωριού τών δέν μπορεί νά ζυμώσει. Τοιουτοτρόπως τά πρόσφορα φθάνουν στήν Προσκομιδή, είναι ζυμωμένα από χέρια καθαρά καί όχι από χέρια νεαρών αρτοποιών.

Ό σεβαστός πατήρ Κυριάκος δέν ασχολήθηκε μόνο μέ τό χωριό τού αλλά οι δραστηριότητες τού έφθασαν μέχρι τήν Αφρική Έκτισε μία πολυκλινική στήν Μαδαγασκάρη, έναν Ιερό Ναό καί τήν οικία τού Ιερέως στήν Τανζανία καί ετοιμάζεται νά κτίση τώρα έναν Ιερό Ναό στήν Κένυα.

Τώρα δέ τελευταία δίπλα από τήν Ιερά Μονή τών Αγίων Μαρίνης καί “Ραφαήλ, ανήγειρε καί δημιούργησε ένα μεγάλο Μουσείο κόστους 1.400.000 ευρώ.

Σ” αυτό τό Μοναστήρι γνώρισα καί τήν Ελένη πού κατάγεται από τήν Σρί Λάνκα, δηλαδή τήν Κεϋλάνη.

Ή Ελένη, βουδίστρια στό θρήσκευμα, πήγε στήν Κύπρο γιά νά γηροκομήσει μία γιαγιά, καί ήσπασθη τόν Χριστιανισμό διότι βίωσε τό έξης υπερφυσικό καί θαυμαστό γεγονός:

Τήν Μεγάλη Πέμπτη συνόδευσε τήν γιαγιά στήν Ακολουθία τών Παθών, όπου εκεί είδε νά επαναλαμβάνεται εμπρός της ή Σταύρωση τού Κυρίου. Δηλαδή είδε ζωντανά όσα διαδραματίσθηκαν πάνω στόν Γολγοθά τήν ώρα πού σταύρωσαν οι εβραίοι τόν Κύριο.

Ή Ελένη δέν γνώριζε τίποτε από τόν χριστιανισμό καί όταν είδε αυτό τό θέαμα, λυπήθηκε αφ” ενός καί απορούσε αφ” έτερου γιατί εκείνοι οι κακοί άνθρωποι κτυπούσαν, χλεύαζαν καί τελικά σταύρωσαν Αυτόν τόν Άνθρωπο. Έμεινε άφωνη καί δάκρυα πόνου κύλισαν από τά μάτια της. Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψαν στό σπίτι, συγκλονισμένη από τό θέαμα, μίλησε, καί ρώτησε τήν γιαγιά νά τής εξήγηση γιά όλα εκείνα πού είδε αυτή ζωντανά.

Ή γιαγιά βέβαιά της είπε τά πρέποντα καί ως εκ τούτου ή Ελένη – πού τό όνομα τής ήτο άλλο – αφού είδε τόν Ίδιο τόν Χριστό εμπρός της καί μάλιστα τήν στιγμή πού τόν σταύρωναν απαρνήθηκε τόν βουδισμό. Τηλεφώνησε στήν μητέρα της καί εκείνη τής είπε ότι άν γίνει χριστιανή δέν θά τήν δεχθούν ποτέ στό πατρικό της σπίτι. Φυσικά ή απειλή τής μητέρας της δέν φόβισε τήν Ελένη καί τοιουτοτρόπως βαπτίσθηκε καί ζεί χριστιανικά στήν Κύπρο, μακριά από τήν μητέρα της καί τήν πατρίδα της.

Κ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΚΡΑ ΖΥΜΗ ΘΕΡΜΟΝ ΑΙΤΩΛΙΑ

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΕΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ- ΑΙΤΩΝ 50 ΨΑΛΜΟ.

http://www.pentapostagma.gr

Η σημασία της θυσίας του Χριστού για τη ζωή του ανθρώπου

«Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους.

Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύστηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:

«Αν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα– απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς.

Αν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πω στους αγγέλους μου:

Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: «αρθήτω ο ασεβής, ίνα μή ίδη τήν δόξαν Κυρίου» (Ησ. 26:10) (διώξτε τον ασεβή για να μη δει τη δόξα του Κυρίου).

Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και εσύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο; Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού, και πώς θα συμβασιλεύσεις μ’ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν και ’κείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ’ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;

Αλλά τί θα πούμε προς αυτούς πού δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;

— Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζει και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Να, βαδίζετε τώρα οι δυο μαζί– κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και συ αντεπιτίθεσαι; «Ναι», λέει, γιατί είπε σε εκείνον που τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού– ει δε καλώς, τί με δέρεις;» (Ιω. 18,23). (Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν– αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;)».

Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).

Και για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: «ούτως αποκρίνει τω αρχιερεί;» (Ιω. 18,22)– (έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.

Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ’ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του.

Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και σε γογγύζεις;

Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και σε δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;

Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και συ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;

Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο; Μάταια στ’ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο, αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών – έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!»

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

http://ostratiotistisagapis.blogspot.gr

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας

Να κρατάς αδιάκοπα την ψυχή σου σε κατάσταση μετανοίας και πένθους. Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες. Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν' αδιαφορεί και για τα μεγάλα.Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε το πιο σοβαρό αμάρτημα.

Αρχή της σωτηρίας είναι η αρχή της μετανοίας. Αρχή της μετανοίας είναι η αποχή από την αμαρτία. Αρχή της αποχής από την αμαρτία είναι η καλή πρόθεσις, η αγαθή προαίρεσις.

Η αγαθή προαίρεσης γεννά τους κόπους. Οι κόποι γεννούν τις αρετές. Οι αρετές γεννούν την πνευματική εργασία. Η πνευματική εργασία, τέλος, όταν είναι συνεχής και επίμονη, μονιμοποιεί στην ψυχή την αρετή και την κάνει φυσική κατάστασή της. Όταν φθάσεις σ' αυτή την τελευταία βαθμίδα, λίγο θ' απέχεις από την ψηλάφηση του Θεού!

Άκουσε με πολλή προσοχή πώς ορίζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την αληθινή μετάνοια:

Μετάνοια σημαίνει ανανέωσης του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία. Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτoκατάκρισις. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας. Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής.

Όλα αυτά αποτελούν την αληθινή μετάνοια. Είναι όμως γνωρίσματα της δικής σου μετανοίας;

Αυτός ο κόσμος, που ξέχασε τον Θεό, δεν είναι παρά κοιλάδα της αμαρτίας και λαβύρινθος του θρήνου. Δεν έχει τίποτε καλό, τίποτε αξιέπαινο. Παντού βασιλεύει η αμαρτία, η παρανομία, η αποστασία· αλλά και οι άφευκτες συνέπειές τους: ο πόνος, η θλίψης, ο στεναγμός. 

"Πάσα κεφαλή εις πόνον και πάσα καρδία εις λύπην. Από ποδών έως κεφαλής ουκ εστίν εν αυτώ ολοκληρία… Ουκ εστί μάλαγμα επιθήναι ούτε έλατον ούτε καταδέσμους" (Ησαΐας 1. 5). Γι' αυτό εσύ, αδελφέ μου, "κατάγαγε ως χείμαρρους δάκρυα ημέρας και νυκτός· μη δως έκνηψιν σεαυτώ μη σιωπήσαιτο ο οφθαλμός σου" (παράβαλλε Θρην. Ιερεμ. 2. 18).

Όλοι οι Άγιοι έκλαψαν και πένθησαν πολύ, μετανοώντας για τις αμαρτίες τους, κι ας ήταν λιγότερες από τις δικές σου. 

"Εγεννήθησαν τα δάκρυα αυτών αυτοίς άρτος ημέρας και νυκτός" και "το πόμα αυτών μετά κλαυθμού εκίρνων" (παράβαλλε Ψαλμοί 41. 4 και 10 1. 10). Και ο Κύριος έκλαψε, όχι γιατί είχε ανάγκη από τα δάκρυα της μετανοίας, αλλά για να θρηνήσει την αμετανοησία και τη σκληροκαρδία των ανθρώπων: "Ιδών την πόλιν (την Ιερουσαλήμ) έκλαψε επ' αυτή, λέγων ότι ει έγνως και συ, και γε εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου! νυν δε εκρύβη από οφθαλμών σου" (Λουκάς 19. 41-42).

Πώς να μην κλάψεις όταν η ζωή σου είναι γεμάτη από δοκιμασίες, θλίψεις, πόνο, συμφορές; 

"Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα· μία ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται". Πώς να μη θρηνήσεις όταν και την άλλη ζωή, την αιώνια, κινδυνεύεις να τη χάσης; Αυτή θα είναι η πιο μεγάλη συμφορά. Κανείς δεν ξέρει τι θα τού συμβεί εκεί.

Καμιά είδησις, καμιά πληροφορία… Θα έρθει σαν κλέφτης ο θάνατος, θα χωρισθεί η ψυχή από το σώμα και θ' ακολουθήσει ο φοβερός τελωνισμός της από τα πονηρά πνεύματα. "Ω, ποία ώρα τότε! θα πάει η ψυχή εκεί που ποτέ δεν ήταν. Θα δει εκείνα που ποτέ δεν γνώρισε. Θ' ακούσει όσα ποτέ δεν άκουσε.

Κλάψε, λοιπόν. Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. Το δάκρυ καθαρίζει την ψυχή και την ξεπλένει από κάθε κηλίδα, λαμπικάρει τη συνείδηση, φωτίζει τον νου, σπάζει τα δεσμά των παθών, σχίζει τα χειρόγραφα της αμαρτίας.

Κλάψε και θρήνησε με μετάνοια, για να ξεπλυθείς κι εσύ από τις αμαρτίες σου, για να καθαρίσεις τον ρύπο της ψυχής σου, για να θεραπευθείς από την πνευματική τύφλωση, για να πνίξεις στη θάλασσα των δακρύων τον νοητό διώκτη Φαραώ, για να σβήσεις με τους κρουνούς των ματιών σου τη φλόγα της γεένης και ν' αξιωθείς της αιωνίας ζωής εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ

"Πνευματικό Αλφάβητο" Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής. 1996.

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο αδιάφορος επισκέπτης της Ι. Μονής Σταυρονικήτα και το θαύμα...

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος

Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα!

Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος...

Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί...

Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. 

Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του. 

Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. 

Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός...

Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες...

Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, 

παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού,

όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: 

«Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού,

πείτε μου ποιός από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»;

Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, 

αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι...

Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά 

και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». 

Τότε ξεπετάχτηκαν κ' καμιά δεκαριά ακόμη.

Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστάστα ιερά λείψανα...και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. 

 Το πρόσωπο του, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις.

Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε, και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά που δε χόρταινες να εισπνέεις...

Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους.

Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά, και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους… δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. 

Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. 

Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων.

Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου...

http://makkavaios.blogspot.gr

Δ ὲ ν φ τ ά ν ε ι π ο ὺ ν η σ τ ε ύ ω;

Τὴ Με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στὴ οἱ Χρι­στια­νοὶ νη­στεύ­ουν καὶ προ­σεύ­χον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο, προ­ε­τοι­μα­ζό­με­νοι γιὰ τὴν ὑ­πέρ­λαμ­πρη γι­ορ­τὴ τοῦΠά­σχα. 

Εἶ­ναι κα­λὸ αὐ­τό; 

Χρει­ά­ζε­ται τί­πο­τε ἄλ­λο; 

Ἂς γυ­ρί­σου­με στὰ χρό­νια τῆς βα­βυ­λώ­νειας αἰχ­μα­λω­σί­ας τῶν Ἰσ­ρα­η­λι­τῶν. Ὁ δί­και­ος καὶ ἐ­λε­ή­μων Τω­βίτ, ἔ­χον­τας πε­ρι­πέ­σει σὲ ἐ­σχά­τη πτω­χεί­α καὶ τύ­φλω­ση, στέλ­νει τὸν γιό του Τω­βί­α σ’ ἕ­να μακρὺ τα­ξί­δι, ἀ­πὸ τὴ Νι­νευ­ὴ στοὺς Ρά­γους τῆς Μη­δί­ας, γιὰ νὰ εἰσπρά­ξει ἕ­να ση­μαν­τι­κὸ πο­σό, ποὺ εἶ­χε πα­λι­ό­τε­ρα δα­νεί­σει ὁ Τω­βὶτ σὲ κά­ποι­ον Γα­βα­ήλ. Πρὶν ἀ­να­χω­ρή­σει, ἐπειδὴ δὲν εἶναι σίγουρο ἂν θὰ τὸν ξαναδεῖ, μα­ζὶ μὲ ἄλ­λα, τὸν συμ­βου­λεύ­ει: 

- Ἀ­πὸ τὰ ὑ­πάρ­χον­τά σου, παι­δί μου, νὰ δί­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, χω­ρὶς νὰ φο­βᾶ­σαι κα­θό­λου. 

Νὰ μὴν ἀ­πο­στρέ­ψεις τὸ πρό­σω­πό σου ἀ­πὸ κα­νέ­να φτω­χὸ καὶ δὲν θὰ ἀ­πο­στρέ­ψει ὁ Θε­ὸς τὸ πρό­σω­πό του πο­τὲ ἀ­πὸ σέ­να. Ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸ πλῆ­θος τῶν ὑ­παρ­χόν­των σου νὰ κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἂν ἔ­χεις λί­γα, μὴ φο­βη­θεῖς ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ λί­γα νὰ δί­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Δὲν θὰ στε­ρη­θεῖς. Ὅ­ταν κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, θη­σαυ­ρί­ζεις γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου σὲ ἡ­μέ­ρα ἀ­νάγ­κης. Για­τὶ ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη σὲ λυ­τρώ­νει ἀ­πὸ τὸν θά­να­το καὶ δὲν σὲ ἀ­φή­νει νὰ εἰ­σέλ­θεις στὸ σκο­τά­δι του. Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη εἶ­ναι δῶ­ρο ἀ­γα­θὸ γιὰ ὅ­λους ἐ­κεί­νους ποὺ τὴν κά­νουν ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ. 

Στὴ συ­νέ­χεια ἕ­νας ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ρα­φα­ήλ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς νεανία, συ­νο­δεύ­ει στὸ τα­ξί­δι τὸν Τω­βί­α, τὸν σώ­ζει ἀ­πὸ ποι­κί­λους κιν­δύ­νους, τοῦ ἐ­ξα­σφα­λί­ζει μιὰ ὄ­μορ­φη καὶ ἐ­νά­ρε­τη σύ­ζυ­γο, τὴ Σάρ­ρα, εἰσπράτ­τει γιὰ λογαριασμό του καὶ τοῦ παραδίδει τὰ ὀ­φει­λό­με­να χρή­μα­τα, τὸν ξα­να­φέρ­νει σῶο καὶ ἀσφαλῆ στὸ σπί­τι του καὶ τέλος θε­ρα­πεύ­ει τὴν τύ­φλω­ση τοῦ πα­τέ­ρα του, τοῦ Τω­βίτ. Τὴν ὥ­ρα ποὺ τοὺς ἀ­πο­χαι­ρε­τᾶ, ἀ­νά­με­σα σὲ ἄλ­λες συμ­βου­λές, τοὺς λέ­ει: 

- Εἶ­ναι κα­λὸ πράγ­μα ἡ προ­σευ­χὴ μὲ νη­στεί­α. Ἀλ­λὰ δὲν φτά­νει αὐ­τό. Χρει­ά­ζε­ται ἐ­πὶ πλέ­ον ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη. Κα­λύ­τε­ρα νὰ κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, πα­ρὰ νὰ μα­ζεύ­εις χρυ­σά­φι. Για­τὶ ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη γλυ­τώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸν θά­να­το καὶ τὸν κα­θα­ρί­ζει ἀ­πὸ κά­θε ἁ­μαρ­τί­α. Ἐ­κεῖ­νοι ποὺ κά­νουν ἐ­λε­η­μο­σύ­νες καὶ ζοῦν μὲ δι­και­ο­σύ­νη, θὰ ζή­σουν πολ­λὰ χρό­νια (Τωβ. 4, 7-11· 12, 8-9). 

«Μα­κά­ριος εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ συμ­πα­θεῖ τὸν φτω­χό, τὸν πέ­νη­τα», λέ­ει καὶ ὁ ἐ­κλε­κτὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ βα­σι­λιὰς Δαυ­ΐδ. «Αὐ­τὸν θὰ τὸν λυ­τρώ­σει ὁ Κύ­ριος σὲ ἡ­μέ­ρα δύ­σκο­λη», σὲ ὥ­ρα δηλαδὴ κα­κιὰ (Ψαλμ. 40, 1). 

Ἂν θέ­λου­με κι ἐ­μεῖς νὰ ἔ­χει ἀ­πο­τέ­λε­σμα ἡ ὅ­ποι­α μας πνευ­μα­τι­κὴ προ­σπά­θεια, εἴ­τε τώ­ρα τὴ Σα­ρα­κο­στή, εἴ­τε πάν­το­τε στὴ ζω­ή μας, ἂς βά­λου­με τὸν Θε­ὸ ἀ­σπί­δα καὶ προ­στα­σί­α μας μὲ τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Για­τὶ «δα­νεί­ζει Θε­ῷ ὁ ἐ­λε­ῶν πτω­χὸν» (Παρ.19,17). Προ­φά­σεις δὲν μπο­ροῦν νὰ στα­θοῦν μπρο­στὰ στὸν Θε­ό. Ὂ­λοι μπο­ροῦν καὶ πρέ­πει νὰ ἐ­λε­οῦν. Οἱ πλού­σιοι νὰ δί­νουν πολ­λὰ καὶ οἱ φτω­χοὶ λί­γα. Κα­νέ­νας δὲν ἐ­ξαι­ρεῖ­ται. 

Ἀλ­λὰ καὶ κα­νέ­νας δὲν ζη­μι­ώ­νε­ται. Οὔ­τε ὁ φτω­χός. Ἀν­τί­θε­τα ὅλοι πλου­τί­ζουν, κόν­τρα στὴν ἀν­θρώ­πι­νη λο­γι­κή, μὲ τρό­πο ποὺ γνω­ρί­ζει μό­νο ὁ Θε­ός. Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη πλου­τί­ζει πάν­τα, δὲν φτω­χαί­νει τὸν ἄν­θρω­πο. Ἰ­σχύ­ει ἐ­δῶ ἡ λο­γι­κὴ τοῦ Θε­οῦ. 

Ἂς ἀ­φή­σου­με λοι­πὸν στὴν ἄ­κρη κά­θε ὀ­λι­γο­πι­στί­α καὶ κα­κο­μοι­ριά. Ὁ Θε­ὸς θέ­λει ἐ­λε­ή­μο­να καρ­διά, γε­μά­τη οἰ­κτιρ­μοὺς γιὰ τὸν πλη­σί­ον καὶ θὰ τὴ ζη­τή­σει τὴν καρ­διὰ αὐ­τὴ ἀ­π’ τὸν κα­θέ­να μας κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως (Ματθ. 25, 31-46). Τό­τε ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη θὰ μᾶς λυ­τρώ­σει καὶ ἀ­πὸ τὸν αἰ­ώ­νιο θά­να­το. Ὄ­χι μό­νο ἀ­πὸ κά­ποι­α κα­κιὰ στιγ­μὴ τῆς ἐ­πί­γειας ζω­ῆς μας.

Τὸ στά­διο τῶν ἀ­ρε­τῶν ποὺ ἄ­νοι­ξε μὲ τὴν εἴ­σο­δο τῆς Σα­ρα­κο­στῆς, μᾶς πε­ρι­μέ­νει. Τὰ ἀ­θλή­μα­τα πολ­λά, ἀλ­λὰ κο­ρυ­φαῖ­ο πάν­το­τε ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Μὴ μεί­νου­με μό­νο στὴ νη­στεί­α. Ὅ,τι δη­λα­δὴ μᾶς στοι­χί­ζει λι­γό­τε­ρο, ἀλ­λὰ καὶ μᾶς φου­σκώ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο μὲ ἔ­παρ­ση. Οἱ φτω­χοὶ ἀ­δελ­φοί μας πε­ρι­μέ­νουν τὴν ἐ­λε­ή­μο­να δι­ά­θε­σή μας. Καὶ ὄ­χι μό­νο τὸ Πά­σχα, ἀλ­λὰ κα­θη­με­ρι­νά. Ἂς μὴν τοὺς ἀ­πο­γο­η­τεύ­ου­με.

Ἡ προ­σπά­θεια τῆς νη­στεί­ας γί­νε­ται «ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου πρό­ξε­νος», μό­νο ἐ­ὰν πα­ράλ­λη­λα «ἐ­κτεί­νω­μεν χεῖ­ρας εἰς εὐ­ποι­ΐ­αν. Οὐδὲν γὰρ οὕτω σώζει ψυχήν, ὡς ἡ μετάδοσις τῶν ἐπιδεομένων. Ἡ ἐλεημοσύνη, συγκεκραμένη τῇ νηστείᾳ, ἐκ θανάτου ρύεται τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ἧς οὐδὲν ἶσον. Ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν» (Ἰ­δι­ό­μ. ἀ­πο­στίχων Αἴ­νων Πέμ­πτης Β΄ Ἑ­βδομ. Νη­στει­ῶν). Ἄλλωστε τὴν περίοδο αὐτὴ ψάλλουμε: «Δί­και­ος ἀ­νήρ, ὁ ἐ­λε­ῶν ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν» (Δο­ξα­στι­κὸ Αἴ­νων Ε΄ Κυρ. Νη­στει­ῶν), κα­τὰ τὸ πα­ράγ­γελ­μα τοῦ Δαυῒδ (Ψαλμ. 36, 26).

Δὲν φτάνει νὰ εἶναι μόνο εὐχάριστη ψαλμῳδία στὰ χείλη μας αὐτό. Ἂς τὸ βά­λου­με καὶ λί­γο πα­ρα­μέ­σα, στὴν καρ­διά μας.

Δημητρίου Μπόκου

(Σαρακοστὴ 2014)

http://aktines.blogspot.gr

Βάδισε τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου

Μάταια τρέχεις ἄνθρωπε μὲ ἄγχος κι ἀγωνία 

νὰ φτιάξῃς πλούτη ἐπίγεια, νὰ βρῇς τὴν εὐτυχία.

Ἡ εὐτυχία, μάθε το, δὲν βρίσκεται ἐδωπέρα, 

εἶναι χαρὰ ποὺ χάνεται, σκορπᾶται στὸν ἀέρα.

Τὰ πλούτη τὰ ἐπίγεια εἶναι χαρὰ ποὺ σβήνει, 

μόνο τὸ πλοῦτος τ᾿ οὐρανοῦ αἰώνια δόξα δίνει.

Ἄνθρωπε πάρ᾿ το σοβαρὰ καὶ μὴ κυττάζῃς πλούτη,

δὲν θὰ σοῦ φέρουν τὴν χαρὰ μέσ᾿ στὴν ζωὴ ἐτούτη.

Ὅταν θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα σου, αὐτὸ μόνο θυμήσου, 

κτήρια, πλούτη καὶ τιμὲς δὲν ἔρχονται μαζί σου...

Πήγαινε ῥίξε μιὰ ματιὰ μέσ᾿ στὰ νεκροταφεῖα, 

νὰ δῇς ἂν παίρνῃς ἄνθρωπε μαζί σου μεγαλεῖα.

Δυὸ μέτρα παίρνεις ἀπ᾿ τὴ γῆ τὸ σῶμα γιὰ νὰ λειώσῃ 

κι ἀφοῦ θὰ μείνῃς σκελετὸς κι ἐκείνη θὰ σὲ διώξῃ.

Πήγαινε ῥίξε μιὰ ματιὰ μέσ᾿ στὰ νοσοκομεῖα, 

νὰ δῇς ὑπάρχει ἄνθρωπε γαλήνη κι εὐτυχία;

Ὅσα παλάτια καὶ λεφτὰ νὰ ἔχουν οἱ καημένοι, 

τὸ σῶμά τους ἀνήμπορο μέσ᾿ στὸ κρεββάτι μένει.

Δὲν τοὺς προσφέρουν τ᾿ ἀγαθὰ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦνε, 

οὔτε τὴν θεία λύτρωση τὴν ψυχικὴ θὰ βροῦνε,

ἂν δὲν στραφοῦν ὁλόψυχα μπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο, 

τὸν Κύριο καὶ Λυτρωτή, τὸν ὑπερδοξασμένο,

μὲ δάκρυα καὶ στεναγμὸ λύτρωση νὰ ζητήσουν 

καὶ μέσ᾿ στὴν Βασιλεία του αἰώνια νὰ ζήσουν.

Γι᾿ αὐτὸ κύτταξε ἀδελφὲ τὰ ψυχικὰ σημάδια, 

μὴ φύγῃ ἡ ψυχούλα σου κι ἀπ᾿ ἀρετὲς εἶν᾿ ἄδεια.

Νὰ μὴν κυττάζῃς ἄνθρωπε νὰ κάνῃς ἀδικίες, 

νὰ μὴ κυττάζῃς πονηριὲς καὶ βρομερὲς κακίες.

Νὰ μὴν σὲ ῥίχνῃ ὁ πονηρὸς εἰς τὴν δική του πλάνη 

καὶ σοῦ μαυρίζει τὴν ψυχὴ καὶ μέσ᾿ στὸν ᾍδη φθάνει.

Εὔκολος εἶναι κι ἀνοιχτὸς ὁ δρόμος τ᾿ς ἀπωλείας, 

δύσκολος εἶναι καὶ στενὸς ὁ δρόμος τ᾿ς εὐτυχίας.

Μὰ σὰν καλὰ καὶ διαβῇς ὁδὸν τὴν τεθλιμμένη, 

τότε ἡ δόλια σου ψυχὴ θὰ ζήσῃ εὐτυχισμένη.

Ὅταν τὶς ἐντολὲς πιστὰ τοῦ Λυτρωτοῦ σου κάνῃς, 

δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ ἄνθρωπε ποτέ σου νὰ πεθάνῃς.

Θὰ σοῦ φορέσῃ ὁ Κύριος ἀμάραντο στεφάνι 

καὶ θά ῾χῃς αἰώνια ἀγαθά, ποὺ ὁ νοῦς σου δὲν τὰ βάνει.

Τὰ θεϊκὰ προστάγματα στὸ νοῦ σου νά ῾χῃς πάντα, 

νά ῾χῃς αἰωνιότητα κι εὐχάριστα συμβάντα.

Πάντοτε νὰ προσεύχεσαι μ᾿ ἀγάπη καὶ μὲ πίστη 

στὸν Παντοκράτορα Θεό, τοῦ σύμπαντος τὸν Κτίστη.

Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ πάντοτε νὰ πηγαίνῃς, 

τὶς ἐντολὲς τοῦ Ἰησοῦ πάντοτε νὰ μαθαίνῃς.

Μὲ θεία ἐξομολόγηση, μὲ θεία Κοινωνία 

καὶ μὲ ἀγάπη, προσευχή, θὰ βρῇς τὴν εὐτυχία.

Αὐτὰ ἂν κάνῃς ἀδελφέ, ἀνάβει φῶς μπροστά σου, 

ἔχεις γαλήνια τὴν ψυχή καὶ τὸν Χριστὸ κοντά σου.

Νὰ μὴν νομίζῃς ὅλα αὐτὰ πὼς εἶναι παραμύθια, 

εἶναι οἱ θεῖες ἐντολές, καὶ λέγουν τὴν ἀλήθεια.

Ὅποιος θελήσῃ νὰ σωθῇ ὀπίσω μου ἂς ἔλθῃ, 

ἂς ἀρνηθῇ τὰ πάθη του κι αἰώνιο φῶς θὰ ἔχῃ.

Αὐτὰ διδάσκει ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιό του, 

γιὰ ὅσους θέλουνε νὰ μποῦν εἰς τὸ Βασίλειό Του.

Ὅταν τὸν Μέγα Λυτρωτὴ πιστὰ ὑπηρετήσῃς, 

τότε θ᾿ ἀξιωθῇς καὶ σὺ δεξιά του νὰ καθήσῃς.

Θὰ λάβῃς ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν θεία εὐλογία, 

αἰώνια, ὄμορφη ζωή, μεγάλη εὐτυχία.

Κοντὰ στὸν Παντοκράτορα αἰώνια θὰ ζήσῃς 

καὶ μὲ τὰ θεῖα τάγματα καὶ σὺ θὰ τὸν ὑμνήσῃς.

Ἀμήν.

Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη

Ο κακόμοιρος ο κόσμος διψά ειρήνη. Μα χωρίς την απομέσα ειρήνη, δεν μπορεί να γίνη ειρήνη εξωτερική. Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη. 

«Ειρήνη αφίημι υμίν, είπε ο Χριστός στους μαθητές Του κατά το Μυστικό Δείπνο, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». Πρόσεξες για να δης καλά τί λέγει ο Χριστός; «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν». «Δεν σας δίνω, λέγει, εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος», την ψεύτικη, την οργισμένη ειρήνη, την ανειρήνευτη ειρήνη, την ειρήνη που στ’ αληθινά δεν έχει ολότελα ειρήνη και ησυχία.

Τέτοια είναι η ειρήνη που μπορεί να κάνη ο κόσμος, οι άνθρωποι, που τρώγονται με τα πάθη τους και που τους κατατρώγει η περηφάνεια, η ματαιοδοξία-φιλαργυρία, η σκληροκαρδία και η απονιά στους άλλους, η μανία της ακολασίας και η επιθυμία της καλοπέρασης. 

Όλα τούτα τα πάθη είναι οργισμένα και όχι ειρηνικά. Αυτά κάνουνε τους ανθρώπους να μαλώνουνε, να εχθρεύονται ο ένας τον άλλον, αυτά λιγοστεύουνε την αγάπη, που είναι δα πολύ λίγη ανάμεσά τους, και φέρνουνε την παραζάλη, την έχθρα, «την έριδα» που λέγανε οι αρχαίοι.

Με άλλα λόγια, φέρνουνε τη βασιλεία του διαβόλου επί της γης, και όχι τη βασιλεία του Θεού, που είναι η ειρήνη.

Φώτης Κόντογλου

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, υπερβολικά φιλάνθρωπος

Ό Θεός είναι φιλάνθρωπος, υπερβολικά φιλάνθρωπος. 

Γι΄ αυτό μη λες: «Επόρνευσα, εμοίχευσα, αμάρτησα. Και μάλιστα όχι μία φορά, αλλά πολλές. 

Άραγε θα με συγχώρηση; 

Άραγε θα με απαλλάξει από την καταδίκη;». 

Άκουσε τι λέει ο ψαλμωδός: «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητας σου, Κύριε» (Ψαλμ. λ’ 20).

Τα αμαρτήματα σου δεν νικούν το πλήθος των οικτιρμών του Θ ε ο ύ. Τα τραύματα σου ποτέ δεν ξεπερνούν την θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ’ Αυτόν με πίστη. Εξομολογήσου το πάθος σου. 

Πες και συ μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαγορεύσω κατ’ εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω» (Ψαλμ. λα’ 5). Θα ακολουθήσει τότε αυτό πού αναφέρει ή συνέχεια του στίχου: «Και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου» (Ψαλμ. λα’ 5).

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Προσευχή - Νοερά προσευχή

Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. 

Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε. 

Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας. 

Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή 

Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.

Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάση πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύσει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;

Απάντησις: Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρούν χαμηλά με περιλούουν

Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει.

Όταν στη ψυχή ανάψη η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται. 

Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος. 

Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή. 

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού. 

Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται... Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι 

Βρισκόμαστε σ’αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή.

Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο απο τόσους αγίους ανθρώπους. 

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού απο τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω απο το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και απο αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του 

Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι; 

Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα. 

Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια. 

Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις. 

Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νού σου με διάφορες σκέψεις. 

Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν απο την προσευχή του Ιησού 

Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.

Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας. 

Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού. 

Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιο πολύτιμο να σας το παραδώσω. 

Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες... θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων. 

Ο άνθρωπος δια της προσευχής του Ιησού είναι πάντα χαρούμενος, γεμάτος και φωτισμένος. 

Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού. 

Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του. 

Να προσεύχεστε να μου δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας. 

Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας 

Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν δε τον καταλαβαίνουν τον κουράζει πολύ. 

Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στα νησιά μας. 

Θέλω ν’ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Απο την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής. 

Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε... Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας. 

Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε. 

Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε. 

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας 

Η Παναγία να σε διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτο είναι παιδί μου η τελειότητα. 

Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός απο την καρδιά σου και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα απο τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι 

Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος. Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο. Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και άν φαίνεται σκλαβιά.

Υπομονή χειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη. 

Για να απολαύσεις τις χαρές του Μοναχισμού, της πνευματικής ζωής, πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου. Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας

 Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

Αρχιμ. Παύλου Νικηταρά

http://nefthalim.blogspot.gr

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον και σώσον τους δούλους σου!»

Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να γίνεται από την καρδιά του ανθρώπου και να πηγαίνει χαμένη. Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να έχει μέσα της πίστη στη μεγάλη αγάπη του Χριστού και να μπορεί να είναι μια μάταιη προσευχή. Επίσης, Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να έχει μέσα της δυνατή την ελπίδα στο μεγάλο έλεος του Θεού και να είναι μια προσευχή χωρίς καρπό.

Ο Θεός μπορεί να σώσει όλους δίχως να μας ρωτήσει εμάς. Δεν έχει ανάγκη τις δικές μας προσευχές ο Θεός για να σώσει κάποιον. Όμως, έχουμε ανάγκη εμείς να κάνουμε αυτό το υπέροχο έργο της προσευχής διότι με αυτήν συγκινείται η θεία αγάπη και στέλνει περισσότερο το έλεος και την σωτηρία σε αυτούς που εμείς θυμόμαστε στην προσευχή μας. Έχουμε πρωτίστως εμείς να είμαστε άνθρωποι της προσευχής γιατί μόνο με την προσευχή παίρνουμε μεγάλη θεϊκή ευεργεσία και αγιασμό.

Το έργο της προσευχής είναι έργο αιώνιο διότι είναι πράξη αγάπης. Ο ίδιος ο Χριστός μάς έδειξε πολλές στην επίγεια ζωή του, ότι προσευχόταν είτε μόνος του είτε δημόσια για τους μαθητές του, για τα παθήματα και τον πόνο των ανθρώπων, για ολόκληρο τον κόσμο. Ο ίδιος ήταν η ενσαρκωμένη προσευχή και μεσιτεία προς τον ουράνιο Πατέρα του υπέρ όλων μας διαχρονικά και αιώνια. Όλοι μας έχουμε ανθρώπους που στη ζωή τους έκαναν πολλά εξόφθαλμα και τραγικά λάθη και αμαρτίες. Είναι πράγματι λυπητερό αυτό το γεγονός.

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και ζουν σε μια άλλη διάσταση, χωρισμένοι από το φθαρτό σώμα τους και από τον κόσμο των αισθήσεων. Το μόνο που πήραν φεύγοντας είναι οι προσωπικές τους πράξεις είτε καλές ήταν αυτές είτε κακές. Επίσης φέρουν μέσα τους και την προαίρεση της καρδιάς τους, η οποία, παρά την εξωτερική εικόνα των αμαρτιών και των λαθών τους, διαφωνούσε με αυτές τις αμαρτίες και με αυτά τα λάθη.

Δεν είναι ασυνήθιστο και σπάνιο φαινόμενο να έχουμε και να ζούμε δύο αντίθετες και ασυμβίβαστες καταστάσεις: την κατάσταση των αμαρτιών που πράττουμε απερίσκεπτα και την κατάσταση στο επίπεδο της συνείδησης μέσα μας η οποία διαφωνούσε συνεχώς με τις πτώσεις μας. Άλλοι άνθρωποι, με τη δύναμη και τη χάρη του Χριστού, κατάφεραν να υπακούν την φωνή της εσωτερικής φωνής της συνείδησης και να παρουσιάζουν ενσυνείδητα πράξεις που να συμφωνούν και να εναρμονίζονται με αυτή τη φωνή. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που σε όλη τους τη ζωή στάθηκε αδύνατο να έχουν τα έργα τους κάτω από την ομπρέλα της συνείδησής τους. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η συνείδηση είναι η ευαίσθητη φωνή του Αγίου Θεού μέσα μας.

Τώρα, όλοι αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι έφυγαν από αυτόν τον μάταιο κόσμο και πέρασαν στη σφαίρα της αιωνιότητας. Βρίσκονται πια στη κρίση του Θεού. Μπορούμε όμως να ξέρουμε πώς θα τους κρίνει ο Θεός; Όχι. Μπορούμε όμως να ξέρουμε πού ακριβώς θα επιτρέψει η θεία δικαιοσύνη να πάνε με βάση τα έργα τους; Όχι. Με άλλα λόγια: Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η απόφαση του Θεού γι’ αυτούς. Γνωρίζουμε ότι αυτή η κρίσιμη απόφαση θα ληφθεί τελεσίδικα και αμετάκλητα κατά την έσχατη ημέρα της Κρίσεως, την Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι να έρθει αυτή η μεγάλη μέρα για όλη την ανθρωπότητα αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά, ένα πράγμα οφείλουμε να κάνουμε με όλη τη δύναμη και τη θέρμη της καρδιάς μας: να προσευχόμαστε!

Η προσευχή, που είναι το πιο εμπνευσμένο έργο αγάπης, μπορεί να γίνει μια μυστική γέφυρα ευεργεσίας ανάμεσα σε αυτούς που φύγανε από αυτόν τον κόσμο και ανάμεσα σε εμάς που μείναμε σε αυτόν και αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο. Η προσευχή μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι απόλυτα αναγκαία και ανείπωτα ευεργετική. Επίσης, να το πούμε και αυτό, καμία προσευχή που γίνεται από αγάπη και πόνο για τη ζωή ή τις ψυχές των συνανθρώπων μας δεν είναι προσευχή αδέκαστη. Με την προσευχή, αφήνουμε κάθε κρίση στον Σωτήρα Χριστό, στρεφόμαστε με έντονη ικεσία προς την αγάπη του.

Παρακαλούμε και «υπενθυμίζουμε» τον Χριστό να κάνει αυτό που και ο ίδιος θέλει πάντα να κάνει: να σώζει τους ανθρώπους που ο ίδιος έκτισε, έπλασε και έφερε στη ζωή. Τώρα το πώς ακριβώς ο Χριστός θα ευεργετήσει και θα σώσει τους ανθρώπους μας, αυτό είναι ένα θέμα που δεν φαίνεται να πάρει απάντηση. Η λογική μας απαιτεί απαντήσεις, εκεί που δεν γίνεται και δεν πρέπει να της δοθούν. Με την καρδιά όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά: γιατί η ανθρώπινη καρδιά είναι η αγαπημένη εστία του Θεού.

Ο Χριστός πάντα απαντάει στην καρδιά του ανθρώπου. Και δεν υπάρχει άνθρωπος που, παρά τις αμαρτίες, τις πτώσεις και τα λάθη του, εάν έστω και λίγο συναισθανθεί τις αμαρτίες που διέπραξε και μετανοήσει γι’ αυτές, να μη πάρει μια αισθαντική και στοργική απάντηση του Κυρίου μέσα στην καρδιά του και τη ζωή του. Τα λέω όλα αυτά,, για να μην απελπιζόμαστε ποτέ. Είτε για μας είτε και για τους αδελφούς μας. Ποτέ να μη σκεφτούμε ότι οι αμαρτίες μπορούν να είναι εμπόδιο για την προσευχή. Είτε για να κάνουμε προσευχή είτε για να προσφέρουμε προσευχή προς τους αδελφούς μας και σε κάθε συνάνθρωπο.

Είπαμε ότι η προσευχή είναι εμπνευσμένη πράξη αγάπης. Και σαν πράξη αγάπης, είναι αιώνια πράξη. Και μια τέτοια πράξη, σπάει τα όρια αυτού του κόσμου με δύναμη, με τόλμη και έξαρση καρδιάς. Για να βρεί τους ανθρώπους της που μπορεί να βρίσκονται στα βάσανα του άδη. Και με την αγάπη του Θεού, μια τέτοια προσευχή, μπορεί κάλλιστα να ευεργετεί, να γλυκαίνει, να δίνει άνεση και ανακούφιση. Και επειδή πίσω από μια τέτοια προσευχή κρύβεται η μεγαλειώδης αγάπη του Θεού, μπορεί να σώζει. Ακόμη και όταν δεν μπορεί να το διανοηθεί και να το φανταστεί η δική μας μικρή και πεπερασμένη λογική.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον και σώσον τους δούλους σου!»

Εύχομαι να πληροφορήσει την καρδιά σου ο Χριστός για το μεγάλο, απερίγραπτο ουράνιο καλό που κρύβεται μέσα από κάθε προσευχή που γίνεται για τους συνανθρώπους μας, ειδικά για τους κεκοιμημένους παρά τις διαπιστωμένες αμαρτίες τους…

http://www.pentapostagma.gr