Μετάφραση Ευγενία Τελιζένκο. Υποτιτλισμός: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
.
Οι προσευχές που δεν εισακούγονται
Για τον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, για τους ΕΣΧΑΤΟΥΣ χρόνους, για τον ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ
Συλλογή ἀναφορῶν
τοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
γιά τούς ἔσχατους χρόνους.
Πρόλογος
Ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος μᾶς ἄφησε μία μεγάλη πνευματικήκληρονομιά. Μᾶς παρέδωσε ἕναν τεράστιο ἀριθμό κατηχητικῶν ὁμιλιῶν,κατανεμημένων σέ διαφορετικές θεματικές σειρές.
Ἀκούσαμε και συλλέξαμε ἀπό μεγάλο ἀριθμό ὁμιλιῶν, κατά τήν κρίση μας, ἐνδεικτικές ἀναφορές τοῦ πατρός Ἀθανασίου, πού μᾶς ἔκανανἰδιαίτερη ἐντύπωση καί πού ἀφοροῦσαν τά σημεία τῶν ἔσχατων χρόνων.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός δι΄ εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας π.Ἀθανασίου Μυτιληναίου νά εὐλογήσει· πνευματική καρποφορία μας στίς ψυχές ὅλων μας.
Π.Γ.
«Ἀπολύτως πιστεύω, ὅτι ἔχομε ἤδη μπεῖ στό προοίμιο, ἄν ὄχι στό κύριο θέμα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀντιχρίστου, στό προοίμιο τῶνἐσχάτων».
(Σειράχ, ὁμιλία 279η, 1-5-2001)
«Ὑπάρχει μία αἴσθηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης, ὅτι ὁἀντίχριστος δέν θά ἀργήσει νά ἔρθει, ἐπειδή ζοῦμε ἐσχάτους καιρούς. Θά σᾶς θυμίσω, γιά νά δεῖτε τήν ἐκκλησιαστικήσυνείδηση, τό ἀπολυτίκο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, πού ἐκεῖ λέγειὅτι: «Ἐφάνη εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς», ἐνῶ δέν ἔχομε ἄλλαἀπολυτίκια, ψάξτε ὅλα τά ἀπολυτίκια τῶν ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων, δέ θά δεῖτε πουθενά νά ὑπάρχει αὐτός ὁ χαρακτηρισμός, «ἔσχατοι καιροί».
(Πράξεις, ὁμιλία 120ή)
«Ἐγώ πιστεύω, ἀπολύτως πιστεύω, ὅτι ἔχομε ἤδη μπεῖ στό προοίμιο, ἄν ὄχι στό κύριο θέμα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀντιχρίστου, στό προοίμιο τῶν ἐσχάτων, τό πιστεύω. Θά δοῦμε χειρότερα ἀπόἐκεῖνα πού ζοῦμε, ἔχομε ὄχι μακρύ μέλλον, νά δοῦμε … τά χειρότερα … [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 1-5-2001]».
(Σειράχ, ὁμιλία 279η)
«Κάποτε, ὅταν ἤμουν μικρός, εἶχα μία ἀπορία ἡ ὁποία μέ βασάνιζε. Ἦταν ἡ ἑξῆς: Ἄκουσα γιά τόν ἀντίχριστο, ἄκουγα γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, γιά τή Δευτέρα Παρουσία, ἄκουγα ἀπό τούςἁπλούς ἀνθρώπους ὅτι ὁ ἀντίχριστος θά σφραγίσει τούς δικούς του ἀνθρώπους καί ὅσοι ἔχουν τή σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου δέν θά μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά τά ἄκουγα καί μοῦδημιουργοῦσαν τήν ἑξῆς ἀπορία: Μά καλά, τόσο χαζοί θά εἶναι οἱ Χριστιανοί, νά παραδοθοῦν στόν ἀντίχριστο;
Ἀλλά ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὅταν μεγάλωσα, κατάλαβα ὅτιδέν ἦταν τόσο ἁπλό τό πρᾶγμα. Ἄν θέλετε, στό βάθος εἶναι ἁπλό,ἀλλά τό κάναμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολυσύνθετο.
Δηλαδή, ἀπό τή στιγμή πού μέσα στή ζωή μας δέν θά ἔχομε σωστή χριστιανικήτοποθέτηση καί τά βιώματά μας δέν θά εἶναι χριστιανικά, δέν θάἔχομε ἀγάπη μέχρι θανάτου στόν Ἰησοῦ Χριστό καί πίστη, εἶναι πολύ ἑπόμενο, μέσα σέ μία χαλαρωμένη ζωή πού ζοῦμε, ἄν τύχει κάτι στήν πορεία μας, νά σκοντάψουμε. Σκοντάφτουμε, μέ ἄλλα λόγια λέγεται σκανδαλιζόμαστε καί σκανδαλιζόμαστε θά πεῖσταματῶ. Γιατί σκοντάφτω θά πεῖ κάπου σκοντάφτω, σέ ἕνα σκάνδαλο, πέφτω, δέν σηκώνομαι, μένω ἐκεῖ πεσμένος.
Ἔτσι, τό κατάλαβα πάρα πολύ καλά τώρα καί κάθομαι καί βλέπω σήμερα τούς ἀνθρώπους καί λέω: Ἄνθρωπε, ἀδελφέ, ξέρεις ἐκεῖ πού πηγαίνεις, ὅτι ἐκεῖ εἶναι μία προδρομική κατάσταση τοῦ ἀντιχρίστου; Ξέρεις, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο κινεῖσαι, παρασκευάζεις τό δρόμο τοῦ ἀντιχρίστου; Δέν σέ πιστεύουν, δέν σέ καταλαβαίνουν! Τώρα τό κατάλαβα αὐτό, οἱἄνθρωποι ἀπιστοῦν. Ἡ κοσμικοποίηση εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νά φτάσομε στό σκάνδαλο!».
(Ἀποκάλυψις, ὁμιλία 24η)
«Στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀπό ὁλόκληρη τήνἈποκάλυψη κάτι εἶναι τό πιό ἐντυπωσιακό γιά μένα. Δέν μέἐντυπωσίασε οὔτε ὁ ἀντίχριστος οὔτε τίποτε. Ξέρετε τί μέἐντυπωσίασε; Ὅταν στόν Ἀπόστολο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή λέγει ὁ ἄγγελος: «Πάρε αὐτό τό καλάμι καί μέτρα. Μέτρησε τό ναό καί μέτρησε τήν αὐλή πού εἶναι μεταξύ του ναοῦ καί τοῦθυσιαστηρίου, λίγα μέτρα ἀπό τήν κυρία εἴσοδο τοῦ ναοῦ. Καίσταμάτα, [τοῦ λέει], μήν μετρᾶς παραπέρα». Μήν μετρᾶς θά πεῖ: Δέν θέλει ὁ Θεός νά ξέρει τίποτα περισσότερο, μόνο τούς κατάδικούς Του θέλει νά ξέρει ὁ Θεός, τούς εὐσεβεῖς. Παρακάτω δέν θέλει νά ξέρει κανέναν, δηλαδή δέν ἀναγνωρίζει κανέναν!
Καί λέει ὁ ἄγγελος: «Ἐδόθη νά πατηθεῖ ἡ αὐλή τοῦ ναοῦ καίἡ πόλη Ἱερουσαλήμ ὑπό τῶν ἐθνῶν 42 μῆνες, δηλαδή 3-4 χρόνια». Αὐτό, ξέρετε τί σημαίνει; Πολλοί, μά πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς μας -γιατί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μαςἑρμηνεύουν ὅτι ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ, Ἱερουσαλήμ, εἶναι ἡ Ἐκκλησία- θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο! Αὐτό ἐμένα μέ ἔχειἐντυπωσιάσει, οἱ Χριστιανοί μας, ναί, ὅταν θά δοῦν ὅτι μπορεῖ νά διωχθοῦν, νά ὑποστοῦν ὅ,τι ὑποστοῦν, νά μήν ἔχεις μισθό, γιατίἡ ταυτότητά σου δέν εἶναι αὐτή πού θέλομε, κάτσε νά σοῦβάλομε τή σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου κτλ. Καί σοῦ λέει: «Νά πεινάσω; Τά παιδιά μου νά πεθάνουν;». Καί θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο, γιά νά μήν σᾶς πῶ ὅτι τόν προσκυνοῦμε καθημερινά, μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς πού κάνομε! Συνεπῶς, πολλοί, μά πολλοί Χριστιανοί μας θά προδώσουν τήν πίστη μας καί θά χαθοῦν! Αὐτό εἶναι τό περισσότερο, γιά μένα, σᾶς εἶπα,ἀπό χρόνια πού τό ἔχω διαβάσει [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 11-6-1991] καίἡ ἐντύπωσή μου δέν ἔχει περάσει. Τό περισσότερο ἐντυπωσιακό σημεῖο μέσα στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως! Δηλαδή, χτυπιέμαι καί ὀδύρομαι καί κλαίω καί ἀναστενάζω καί λέω κάθε φορά: Πώ, πώ… οἱ Χριστιανοί, πόσοι Χριστιανοί, λίγοι θά σωθοῦν! Αὐτάπρέπει νά τά λέμε, γιά νά ἑτοιμαζόμαστε ἀνά πᾶσα στιγμή».
(Σειράχ, ὁμιλία 116η)
«Ὁ οἰκουμενισμός, νά ξέρετε παιδιά, εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, γιατί, ὅταν θά γίνει μία ἰσοπέδωσηθρησκευτική καί πολιτική-κυβερνητική, θά ὑπάρξει ἕνας μόνο, πού θά κυβερνήσει τόν κόσμο. Αὐτός ὁ ἕνας, κατά τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες, θά εἶναι ὁ ἀντίχριστος. Ἔτσι, ὁοἰκουμενισμός, χωρίς περιστροφές, ἀπό τούς μεγαλύτερουςθεολόγους τῆς ἐποχῆς μας χαρακτηρίστηκε ἀντίχριστο σύστημα».
(Δανιήλ, ὁμιλία 5η)
«Εἶναι ἐπί θύραις ὁ οἰκουμενισμός, ἄς τό προσέξουμε αὐτό[ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 6-12-1993]. Λυποῦμαι πού τά λέγω, ἀλλάπρέπει νά εἰπωθοῦν γιά νά ἑτοιμαζόμαστε καί νά ξέρομε. Τό πρῶτο βῆμα ἡ ἕνωση Ὀρθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ. Αὐτοί προσεταιρίζονται τόν Ἰουδαϊσμό-Μωαμεθανισμό, τό δεύτερο βῆμα. Καί αὐτά τά πέντε ἑνωμένα. Καί πᾶμε στό τρίτο βῆμα, πού εἶναι ὅλες οἱ λεγόμενες φυσικές θρησκεῖες, πού εἶναι εἰδωλολατρικές, Βουδισμός κτλ., νάἑνωθοῦν ὅλα. Αὐτή ἡ λεγόμενη «Ὑπερθρησκεία».
Πρίν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος θά ὑπάρχει ὁ οἰκουμενισμός. Ὅτανἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θά καταργήσει τόν οἰκουμενισμό, θά καταργήσει ὅλες τίς θρησκεῖες, ὥστε σέ αὐτόν τό ναό τοῦ Θεοῦ, σάν θεός θά καθήσει καί θά πεῖ: «Ἐγώ εἶμαι θεός, δέν ὑπάρχειἄλλος θεός», θά ἀποδεικνύει μέ ψευδοθαύματα τόν ἑαυτό τουὅτι εἶναι θεός».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 9η)
«Κατά καιρούς ἔχομε παγκοσμιοποίηση, μέ ὀλέθριαἀποτελέσματα. Αὐτή πού ἔρχεται τώρα [ἡ ὁμιλία ἔγινε τό 2.000] θά εἶναι -μήν μοῦ πεῖτε ποῦ τό ξέρω- θά εἶναι ἡ τελευταία τηςἱστορίας, αὐτή ἡ παγκοσμιοποίηση, μέ φοβερά κακάἀποτελέσματα».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 426η, α΄)
«Σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ, ἀλλά δέν πειράζει νά τάἐπαναλάβουμε, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε πεῖ τό ἑξῆς: «Ὅταν θά -προσέξτε αὐτό, ἐγώ τό πιστεύω- ὅταν θά πολλύνει ἡὁμοφυλοφιλία στούς χριστιανικούς λαούς, -ἀδιανόητο τόν καιρό πού τό εἶπε ὅτι Χριστιανοί θά κατέληγαν νά εἶναι ὁμοφυλόφιλοι- τότε, [λέει], πλησιάζει τό τέλος τῆς Ἱστορίας». Στηρίχτηκε στά Σόδομα καί τά Γόμορρα».
(Σειράχ, ὁμιλία 253η)
«Ἄς ἀφυπνιστοῦμε. Μᾶς ἀποχριστιανίζουν λίγο-λίγο καί μᾶς εἰσάγουν σιγά-σιγά, λίγο-λίγο στήν εἰδωλολατρία. Ὄχι κάποιαπρόσωπα σημαίνοντα, ἀλλά καί αὐτόν τόν λαό. Γι’ αὐτό τό λόγο σᾶς τά εἶπα αὐτά, γι’ αὐτό καί τά θέματά μου περί εἰδωλολατρίας εἶναι ἐκτενῆ. Μή μοῦ πεῖτε ὅτι βρίσκομαι ἐκτός πραγματικότητας. Γνωρίζω πολύ καλά, ἀπό τή στιγμή πού κάποια χρόνια πίσωἀντελήφθηκα τή δράση τῆς εἰδωλολατρίας, ἔμεινα ἔκπληκτος.Ἐσεῖς δέν ἐκπλήσσεστε; Ἐγώ ἔμεινα ἔκπληκτος καί δέν μπορῶ νάἡσυχάσω ἀπό τότε.
Τόν καιρό δέ πού κάναμε τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως,ἑρμηνεία, θυμᾶστε πού τοῦ δείχνει ὁ ἄγγελος τοῦ Ἰωάννη τό θηρίο: «Τό βλέπεις αὐτό τό θηρίο; Εἶναι τό θηρίο τῆς εἰδωλολατρίας, ἦταν, δέν εἶναι, θά εἶναι». Τί θά πεῖ αὐτό; Ἦταν στόν κόσμο ἡ εἰδωλολατρία διάχυτη. Ἦρθε ὁ Χριστός, τήνκατήργησε. Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς πού ἔλαμψε στόν κόσμο. Σβήνει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. «Ἦταν, δέν εἶναι, ἀλλά θά ξαναεῖναι πάλι». Πού σημαίνει ὅτι οἱ χριστιανικοί λαοί θά ξαναγυρίσουν στήν εἰδωλολατρία! Αὐτό δέν σᾶς συγκλονίζει; Καί λέει τοῦτο: «Πηγαίνει στήν ἀπώλεια», γιατί λίγο θά μείνει, στήν τελευταία φάση, ὁ κόσμος στήν εἰδωλολατρία. Καί μετά πάει στήνἀπώλεια. Αὐτό, ξέρετε τί σημαίνει; Ὅτι βρισκόμαστε στίς παραμονές τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, δηλαδή στό τέλος τῆς Ἱστορίας!
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 13η)
«Τώρα πού εἴχαμε στήν Εὐρώπη [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 12-10-1992] τήν πτώση τήν οἰκονομική, λέω στούς πατέρες: «Πήραμε μία ἱστορική γεύση, μικρούτσικη γεύση, τί θά πεῖ σέ μία ὥρα, πῶς ἔπαθε ἡ Εὐρώπη τήν πτώση τήν νομισματική». Ἔ, αὐτόἐμένα πάρα πολύ μέ ἔχει ἐντυπωσιάσει! Τώρα, ποιά εἶναι αὐτή ἡΒαβυλών; Τόν καιρό πού μιλούσαμε καί ἐξηγούσαμε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τήν Ἀποκάλυψη, σᾶς τό εἶχα πεῖ. Ἀνατρέξατε καί θά δεῖτε ποιά εἶναι αὐτή ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ μεγάλη. Σέἐκεῖνο μόνο πού μένω εἶναι ὅτι ἔχομε αὐτό τό «μέσα σέ μίαὥρα»! Ἔτσι ἔπεσε ἡ Βαβυλώνα ἡ ἱστορική, μέσα σέ μία νύκτα! Καί κυριεύτηκε ἡ Βαβυλών, ἐνῶ βασίλευε ὁ Βαλτάσαρ, ὁ ἐγγονός τοῦ Ναβουχοδονόσορος. Κοιτάξτε. Διασκέδαζε, ἔπεσε συνωμοσία καί τότε φάνηκε ἐκεῖνο τό χέρι νά γράφει στόν τοῖχο: «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες καί βρέθηκες λειψός. Γι’ αὐτό θά τιμωρηθεῖς!». Καί ἑρμήνευσε τή γραφή αὐτή τή δυσανάγνωστηὁ Δανιήλ. Πόσο φοβᾶμαι, μή μᾶς πεῖ ὁ Θεός ἐμᾶς τούς Ἕλληνες, ναί, ναί: «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες», μετά ἀπό τό 1821! Ἄρα, δέ σέ δίδαξαν τά τετρακόσια χρόνια ξενικῆς κατοχῆς. «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες καί βρέθηκες λειψός, ἀμετανόητος, γι’ αὐτό θάτιμωρηθεῖς»! Πολύ τό φοβᾶμαι, ἀγαπητοί μου. Ἕλληνας εἶμαι καί κατοικῶ τούτη τή χώρα γῆ, τήν πονῶ, ὅπως καί ὁ Ἱερεμίαςἔκλαιγε γιά τή χώρα του, ὅπως καί ὁ Δανιήλ ἔκλαιγε γιά τή χώρα του!».
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 2η)
«Πρό τῆς ΕΟΚ εἴχαμε τήν ΚΤΕ μετά ἀπό τόν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Διαλύθηκε. Μετά ἀπό τό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εἴχαμε τήν ΕΟΚ. Θά διαλυθεῖ ὁπωσδήποτε, γιατί δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στό Θεό, δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στό Πνεῦμα τό Ἅγιο».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 298η, β΄)
«Δέν ξέρω, ὁ Θεός νά μέ βοηθήσει, πολλά χρόνια μιλῶ γιάτήν ἐκκοσμίκευση, καί ὅσο ζῶ καί μέ βοηθᾶ ὁ Θεός, θά μιλῶ γιάτόν κίνδυνο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Σᾶς ἔχω πεῖ πλειστάκις στόθέμα τῆς Ἀποκάλυψης, ὅτι ἐκεῖνοι πού θά προσκυνήσουν τόνἀντίχριστο δέν θά εἶναι οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ Ἰνδοί, οἱ Κινέζοι. Θά εἶναι οἱ Χριστιανοί, τό λέει σαφῶς ἡ Ἀποκάλυψη, οἱἐκκοσμικευμένοι Χριστιανοί!».
(Σειράχ, ὁμιλία 91η)
«Δέν θά παύσω μέχρι νά πεθάνω, ἀρκεῖ νά ἔχω τό μυαλό μου, νά σᾶς τό λέγω: Εἶναι προοίμιο τοῦ ἀντιχρίστου ἡἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐκκοσμικευμένοι Χριστιανοί θά προσκυνήσουν τόν ἀνίχριστο».
(Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 146η)
«Ἔριξα μία ματιά στόν προφήτη Δανιήλ, γιά νά δῶ τό θέμα μου, γιατί κάνω ἀπό τόν Δανιήλ, καί ἔπεσα στό θέμα τοῦἀντιχρίστου καί μέ κατέπληξαν τά χαρακτηριστικά του, ὅτι θά στραφεῖ ἐναντίον παντός σεβάσματος, ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί ἐναντίον τῶν βουδιστῶν κτλ.!».
(Ἀπαντήσεις ἀποριῶν, 114η)
«Ὅταν θά δεῖτε νά κτίζεται ὁ ναός, νά ξέρετε ὅτι ὁἀντίχριστος ἔχει ἔρθει».
(Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄, ὁμιλία 5η)
Πιστεύω ὅτι εἶναι πολύ κοντά ἡ Δευτέρα τοῦ ΧριστοῦΠαρουσία. Θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό ἄλλους παράγοντες. Μά πάρα πολύ κοντά! Ὄχι, βεβαίως, ἴσως αὔριο [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 27-11-1995],ἴσως ὄχι σέ δέκα χρόνια, ἴσως ὄχι σέ πενῆντα χρόνια, ἀλλά εἶναι κοντά, εἶναι πολύ κοντά, σέ σχέση μέ τά δύο χιλιάδες χρόνια πούἔχουν περάσει».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 57η)
«Κάποτε εἶχα πεῖ κάτι, ἀποτέλεσμα στοχασμοῦ, δέν μοῦἀπεκαλύφθη, δέν εἶμαι προφήτης, ἀποτέλεσμα στοχασμοῦ, ὄχιπροφητείας. Στοχάστηκα τό ἑξῆς, ὅτι ὁ Ἀβραάμ ἔζησε τό 2.100 π.Χ. καί ὅτι λέει ἡ Παλαιά Διαθήκη γιά τόν Μεσσία -ἀφήνεται νάἐννοηθεῖ- ὅτι ὁ ἐρχομός Του εἶναι μακρινός, «θά ἔλθει». Ὅταν Χριστός ἦρθε, ὕστερα ἀπό 2.100 χρόνια, τότε ὅλοι οἱ Προφῆτες τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέει: «Ἔρχομαι ταχύ»,ἔρχομαι γρήγορα. Δέν τελειώνει ἔτσι ἡ Ἀποκάλυψη; «Ναί Κύριε,ἔρχου», λέει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μένει στήν Ἐκκλησία καί φωτίζει τούς πιστούς νά ποῦν τό: «Ναί, ἔρχου Κύριε». Δέν μποροῦμε νά ποῦμε στό Χριστό νά ἔρθει, ἄν δέν ἔχομε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.
Συνεπῶς σημαίνει, ὅπως λέει ὁ μακαριστός Μπρατσιώτης,ὅταν ἑρμηνεύει τήν Ἀποκάλυψη, ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη θάἔρθει ὁ Μεσσίας κάποτε, χρόνος ἀόριστος καί ἀπεριόριστος. Τώρα, στήν Καινή Διαθήκη, χρόνος συνεσταλμένος. Ἀκοῦμε, γράφει ἐκεῖ ὁ Μπρατσιώτης: «Σάν νά αἰσθανόμεθα τόν καλπασμό τοῦ χρόνου, νά, ἔρχεται ὁ Χριστός!». Ἄν γιά ἐκεῖνο, πού ἦταν ἀόριστο χρονικῶς καί μακρύ, πέρασαν 2.100 χρόνια, γιά τό γρήγορο πού ἔρχεται ὁ Χριστός; Ἤδη ἔχουν περάσει 2.000 χρόνια! Τί νομίζετε; Δέν νομίζετε ὅτι αὐτό σημαίνει κάτι πολύκοντά; Στοχασμός εἶναι, δέν εἶναι προφητεία. Ἔτσι, τό λογαριάζω, τό θεολογῶ».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 59η)
«Κάποτε, ὅταν ἐξηγούσαμε τήν Ἀποκάλυψη, σᾶς εἶχα πεῖ: Δέν εἶναι μόνο τά μεγάλα ζῶα, γιατί λέει: «Θά στείλω θηρία νά σᾶς φᾶνε»! Τό εἶπα προηγουμένως ὅτι: «Θά ζητήσει τήν ψυχή, τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ χειρός θηρίων». Μήν βάλετε μέ τό μυαλό σας ὅτι εἶναι τά λεοντάρια καί οἱ τίγρεις, πού θά μποῦνἀπό τά δάση μέσα στίς πόλεις καί θά κατασπαράξουνἀνθρώπους, ὄχι. Εἶναι -σᾶς εἶχα πεῖ τότε- καί τά μικρόβια! Ξέρετε πῶς λέγονται τά μικρόβια στό λεξικό τοῦ Σουίδα; Εἶναι Βυζαντινός ὁ Σουίδας. Αὐτό τώρα τό βρῆκα καί μέ ἱκανοποίηση πάρα πολλή. Τά λέει «θηρία»!».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 54η)
«Ἐκκοσμίκευση > Ἀποστασία > Ἀθεΐα (γαστέρα-ὑπογάστρια, δημιουργοῦν πολέμους) > Ἀντίχριστος».
(Σειράχ, ὁμιλία 91η)
«Οἱ δέκα πληγές τοῦ Φαραώ -σᾶς τό λέγω γιά νά σᾶς κεντήσω τήν ὄρεξη- οἱ ἱστορικές ἔγιναν, δέν εἶναι παρά ὁ τύπος τῶν δέκα πληγῶν πού δοθοῦν στήν ἀνθρωπότητα τίς ἔσχατες μέρες, πού μᾶς γράφει τώρα τό Βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης. Θά ξανάρθουν αὐτές οἱ πληγές, σέ ὁλόκληρη τώρα τήνἀνθρωπότητα. Γιά νά σᾶς δημιουργήσω τό ἐνδιαφέρον νάἔρχεστε, νά ἀκοῦτε τά θέματα τῆς Κυριακῆς. Ἄν ἔρχεστε, θά μάθετε πολλά πράγματα μέ αὐτόν τόν ὄμορφο τρόπο καί σύντομα μάλιστα. Ἄν ἔχετε ὑπομονή, θά δεῖτε μία θαυμάσιαἔκθεση τῆς πίστεως, κατά ἕναν περιληπτικό τρόπο».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 4η)
«Ἐγώ προσωπικά, ὅσες φορές -πάρα πολλές φορές, πούἀναλύομε ἐδῶ τό Βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης- ἔχω ἀνατρέξει σέ αὐτή τήν περιοχή, στό Βιβλίο τῆς Ἐξόδου, νά μελετήσω τό θέμα τῶν πληγῶν τῆς Αἰγύπτου. Τακτικότατα, πυκνότατα, σχεδόν σέ κάθε θέμα πού σᾶς κάνω, ἀνατρέχω στήν Παλαιά Διαθήκη. Θέλω νά καταλάβομε ὅτι εἰδικά οἱ δέκα πληγές τοῦ Φαραώ, δέν εἶναι παράἕνας τύπος μελλοντικῶν καταστάσεων».
(Ἀποκάλυψις, ὁμιλία 64η)
«Ἀντελήφθηκα ὅτι οἱ πληγές τῶν ἐσχάτων δέν θά εἶναι πληγές πού τίς δίνει ὁ Θεός, δηλαδή μέ τήν ἔννοια ὅτι δίνει ὁΘεός αὐτό, δίνει ἐκεῖνο, ὥστε νά πεῖ κανείς: «Μά ὁ Θεός δίνει αὐτά;». Καί πάλι, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Του, δέν θά εἶχε κανείς τίποτα νά κατηγορήσει. Ὅμως, παρατήρησα τό ἑξῆς, καί τά παρατηρεῖκανείς αὐτά ὅταν ἔρχονται, ἐξάλλου αὐτή εἶναι καί ἡ σωστήἑρμηνεία, νά βλέπει κανείς ὅταν τά πράγματα ἔρχονται καί νά τάἐξηγεῖ. Ὅτι αὐτές τίς πληγές τίς παρασκευάζομε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μέ τά χέρια τά δικά μας, γιατί ποιός ἄνοιξε αὐτές τίς τρύπες στό στρῶμα τοῦ ὄζοντος; Ἐμεῖς πᾶμε μέ χημικές οὐσίες, πού ἔχομεἐδῶ στή γῆ καί τρύπησε πάνω τό στρῶμα αὐτό.
Ἀγαπητοί μου, παρατήρησα ὅτι, ὄχι ὁ Θεός δίνει τίς πληγές,ἀλλά ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ἔρθουν οἱ πληγές, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει τά ὅριά του, τά ὑπερβαίνει σάν αὐθάδης καί θρασύς, καίτότε ὁ Θεός ἐπιτρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τιμωρεῖται!
Διάβαζα τελευταῖα μία περίπτωση πού μέ κατέπληξε. Γράφειἡ Ἀποκάλυψη ὅτι ὁ ἥλιος θά γίνει τρίχινος, δηλαδή σάν ἕνα τσουβάλι, δέν θά ἔχει φῶς καί ἡ σελήνη θά εἶναι σάν αἷμα τό χρῶμα της! Ἡ ἐξήγηση εἶναι ἁπλῆ, θά λέγαμε, ἐφόσον ὁ ἥλιος χάνει τήν ἀκτινοβολία του, καί βέβαια ἴσως δέν τήν χάνει, ἀλλά οἱ συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἀτμόσφαιρας, νά εἶναι τέτοιες, πού νά μοιάζει ὅτι ὁ ἥλιος ἔχασε τήν ἀκτινοβολία του. Διάβασα τό ἑξῆς ἐκπληκτικό, ὅτι, ἄν ἐκραγεῖ μία ἀτομική βόμβα στή σελήνη, τότε ἡ σελήνη παίρνει τό χρῶμα αἵματος! Νά λοιπόν, θά ἔλεγε κανένας. Στήν προσπάθεια πιθανῶς, ποιός θά κερδίσει τή σελήνη, γιά σκοπούς ποικίλους, πολεμικούς, ὁγνωστός «πόλεμος τῶν ἄστρων», κάποιος, κάποια ἐξουσία νά πάει νά ρίξει ἐκεῖ μία βόμβα, γιά νά μή γίνει τοῦ ἀλλουνοῦ κτῆμα καί ρίχνει μία βόμβα καί γίνεται τότε ἡ σελήνη αἷμα! Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, ἀκόμη καί οὐράνια φαινόμενα, ποιός εἶναι αἴτιος,ὁ Θεός ἤ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος; Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος!
Αὐτό θέλω νά σᾶς τονίσω, ὅτι οἱ πληγές τῶν ἐσχάτων, αὐτόἀνακαλύπτω τώρα [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 7-8-1990], εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ξεπέρασε τά ὅριά του.Ἔτσι καί ἐδῶ, ἔχομε τόν ἄγγελο πού ἔρχεται νά καυματίσει, νά κάψει ἐν πυρί, καί μάλιστα ἡλιακό πῦρ, τό λέει καθαρά, ὅτι στόνἥλιο ἔριξε τή φιάλη του: «Ἐν πυρί τούς ἀνθρώπους καίἐκαυματίσθησαν οἱ ἄνθρωποι καῦμα μέγα»! Ὅπως λέμε, ἔχομε καύσωνα, πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν καύσωνα, καί τότε, λέγει, οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά μετανοήσουν, ἐβλασφήμησαν οἱἄνθρωποι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί «οὐ μετενόησαν»! Ὅμως, βλέπομε ὅτι σέ αὐτή τήν πληγή, ὅπως καί σέ ἄλλες πληγές, ὁΘεός προστατεύει τούς δικούς Του ἀνθρώπους. Μέ ποιό τρόπο;Ἐκεῖνος ξέρει. Ἔχομε προηγούμενο, πού στήν Αἴγυπτο εἶχαν τριήμερο ψηλαφητό σκότος καί οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν χαρά Θεοῦ. ὉΘεός ξέρει! Ἐξάλλου, τό λέει στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως πώς πολλές ἀπό τίς πληγές οἱ εὐσεβεῖς δέν θά τίς δοκιμάσουν. Βγές, λαέ μου, ἀπό τή νοητή Βαβυλῶνα, γιά νά μήν τιμωρηθεῖς, ἐνῶαὐτή τιμωρεῖται!».
(Σειράχ, ὁμιλία 107η)
«Μέ τήν ἡδονιστική ζωή μετερχόμεθα τήν τεχνική, νά μᾶςἀποδώσει τά ἀγαθά τῶν ἡδονῶν μας, πιέζοντας τήν τεχνική,μολύνουμε τήν ἀτμόσφαιρα, μολύνοντας τήν ἀτμόσφαιρα,ἐπιφέρομε τίς πληγές τῆς Ἀποκάλυψης ἐπάνω στόν πλανήτη μας. Ἄρα, οἱ πληγές προέρχονται ἀπό τά χέρια τῶν ἰδίων τῶνἀνθρώπων. Ὁ Θεός βλέποντας τήν κακή μας προαίρεση, ὅτιἀγαπᾶμε τίς ἡδονές μας, μᾶς ἀφήνει νά καταστρέψουμε τή δημιουργία. Αὐτό ὅμως στή γλῶσσα τῆς Γραφῆς ἔτσι διατυπώνεται: «Στέλνει ὁ Θεός πληγές».
(Σειράχ, ὁμιλία 119η)
«Ὅπως παρατηροῦμε, ὁδεύουμε πρός τά ἔσχατα, δέν θά καλυτερεύει ἡ ἀνθρωπότητα. Κάποτε τό πίστευα, ξέρετε, αὐτό, τουλάχιστον γιά τήν πατρίδα μας, ὅτι θά πηγαίναμε στό καλύτερο. Μάλιστα, μετά τήν κατοχή τό ’45, θυμᾶμαι τί κίνηση εἶχε γίνει μέ τά κατηχητικά σχολεῖα, μέ κάτι ἐξάρσεις,ἐκδηλώσεις, γιά μία Ἑλλάδα νέα, γιά μία καινούργια Ἑλλάδα κτλ., κτλ. Ποῦ εἶναι αὐτά, ποῦ εἶναι; Φιλότιμος ἡ περίπτωση καί φιλότιμος ὁ πόθος, δέν ὑπάρχει οὔτε μία ἀντίρρηση γι’ αὐτό.Ἀλλά ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας δέν πηγαίνει πρός τό καλύτερο, καί μάλιστα, ἡ χριστιανική ἀνθρωπότητα πηγαίνειπρός τό χειρότερο!».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 53η)
«Μερικοί τρομάζουν, ἅμα ἀκοῦν αὐτά [περί ἀντιχρίστου καίἐσχάτων ἡμερῶν], μερικοί λέγουν ὅτι βλέπουν ἐφιάλτες στόνὕπνο τους, γιατί ὁ π. Ἀθανάσιος ἤ κάποιος ὁμιλητής, ὅποιος εἶναι, τά λέει τόσο ζωηρά, πού τά βλέπουν στόν ὕπνο τους, σάνἐφιάλτες. Ἀγαπητοί μου, προσέξτε, ἄν εἴχαμε τήν ἱκανότητα νά τά ποῦμε πιό ζωηρά, δέν θά τό ἀμελούσαμε. Δέν σκοπεύουμε νά σᾶς τρομάξουμε, ἀλλά σκοπεύουμε νά σᾶς προασφαλίσομε. Καίὅπως καμιά φορά μπορεῖ νά λέμε στό μικρό παιδί γιά κάτι μέτρομερό τρόπο… Θυμᾶμαι, κάποτε πήγαμε στό νησί τοῦ πατέρα μου καί εἴχαμε πέσει σέ μία ἐξοχή, ἦταν γκρεμός καί ὑπῆρχε ἕνα μικρό ἐκκλησάκι, ἕνα μικρό μοναστηράκι, μέναμε ἐκεῖ. Ἐμεῖςἤμαστε πολύ μικρά, εἶχα τελειώσει τήν Α΄ Δημοτικοῦ, νά πάω νά πέσω σέ ἐκεῖνον τόν γκρεμό… Καί θυμᾶμαι, μᾶς εἶπαν ὅτι ἐκεῖἦταν ἕνα πελώριο φίδι, πού δέν ἔπρεπε νά πλησιάσομε, γιατί βγαίνει. Ποῦ νά πλησιάσομε! Ἔτσι, ἀγαπητοί μου, ὁ σκοπός δέν εἶναι νά τρομάξομε, ἀλλά νά ἀσφαλισθοῦμε. Ἐπειδή κάπου-κάπου μπορεῖ νά ἀκουστεῖ αὐτό, ὅτι λέμε μερικά ὑπερβολικά πράγματα, δέν λέμε τίποτα ὑπερβολικό, μιλᾶμε πάνω στή γλῶσσα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ».
(Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 114η)
«Μόνο ἡ μετάνοια καταργεῖ ἤ μεταθέτει τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ.Ἄν προσέχαμε ὅλα αὐτά τά σημάδια πού μᾶς δίνονται, θά ἤμαστε καί προσεκτικότεροι στή ζωή μας. Ἐγώ δέν σᾶς κρύβω ὅτι φοβᾶμαι, τρέμω, ὅτι ὁ λαός μας θά πληρώσει, γιατί ἀποδώσαμε, μέ τήν ἀρχαία ἔννοια τῆς λέξεως, τήν ὕβριν στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ναί, θά πληρώσουμε καί πολύ ἀκριβά. Δέν ξέρομε πότε. Σᾶς εἶπα, ἡ κιβωτός 120 χρόνια κατασκευαζόταν, γιατί περίμενε ὁΘεός τήν ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων. Δέν ξέρω, ὁ Θεός πάντως νά μᾶς ἐλεήσει, ὅσο ἐγκαίρως, νά μετανοήσουμε καί νάἐπιστρέψομε στήν καθαρά πίστη, στόν Ἰησοῦ Χριστό».
(Πράξεις, ὁμιλία 170ή)
«Δέν εἶναι πλεονασμός, δέν εἶναι ὑπερβολή, ὅταν ἔχομε μπροστά μας ἕναν ἅγιον ἄνθρωπο ἤ ἔχομε ἕνα πολύ καλό παιδί μας, τό νά τοῦ λέμε: «Πρόσεξε, πρόσεξε, νά εἶσαι πάντοτε εὐάρεστος στό Θεό καί πάντοτε νά γίνεσαι ἄμεμπτος». Δηλαδή χωρίς μομφή, χωρίς κατηγορία, ἀκατηγόρητος. Καί ὀφείλομε,ἀγαπητοί μου, νά τό κάνομε. Μάλιστα ἐκεῖνο τό «γίνου» θά πεῖ: «Διαρκῶς νά γίνεσαι». Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει τό Βιβλίο τῆςἈποκαλύψεως: «Ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι», ὁ ἅγιος ἀκόμη καίἀκόμη νά ἁγιάζεται. Καί ἔτσι ὀφείλομε νά κάνομε.
Λοιπόν, θά ἔχω πολλή χαρά νά μοῦ λέτε: «Πάτερ Ἀθανάσιε, προσέξτε, νά στέκεστε καλά», ἀκοῦστε τί σᾶς λέω, «προσέξτε, νά στέκεστε καλά». Δέν μοῦ τό εἶπε κανείς μέχρι σήμερα. Ἴσως γιατί θά πιστεύατε ὅτι μπορῶ νά στέκομαι. Τό ἔχω τόσο ἀνάγκη νά μοῦ τό πεῖ κάποιος ἄνθρωπος… Ὅταν μάλιστα βλέπω πολύ καλύτερούς μου καί πολύ σοφότερούς μου νά πέφτουν, καί ὅταν πέφτουν, ἐγώ τί θά πῶ; Θά πῶ: «Ἐγώ θά σταθῶ, ἐγώ θά μείνω»;Νά πέφτουν, ναί. Κάθε μέρα βλέπουμε ἀνθρώπους ὑψηλά ἱστάμενους, σπουδαίους, νά πέφτουν καί νά μᾶς πιάνει φρίκη καί νά λέμε: «Ὥστε καί ἐγώ δύναμαι νά πέσω;». Ναί, ποικιλοτρόπως, ἀγαπητοί μου, νά πέσομε. Ἀπό τήν ἠθική μέχρι τήν πίστη. Ναί, νά χάσω τήν πίστη μου, νά ἀρχίσω νά λέω παλαβά πράγματα, αἱρετικά πράγματα νά λέω. Περίεργοφαίνεται; Λοιπόν, τό νά πεῖ κάποιος, ὁ πιό ἁπλός ἄνθρωπος: «Πάτερ Ἀθανάσιε, στάσου καλά στά ποδάρια σου, νά γίνεσαιἄμεμπτος καί νά εὐαρεστεῖς διαρκῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», ἀλλά καί ἐγώ ἄν τό πῶ σέ κάποιους ἀπό σᾶς πού στέκεστε καλά:«Κύριε τάδε, προσέχετε πολύ στήν ζωή σας», μήν πεῖ κανείς: «Γιατί μοῦ τό λέει αὐτό, μήπως ἔμαθε τίποτε γιά μένα ἤ δέν ἔχει σέ μένα ἐμπιστοσύνη». Ὄχι γιατί θά μαθαίνομε κάτι, ὅσο γιά τήνἐμπιστοσύνη… δέν τίθεται θέμα τοῦ νά ἔχομε ἐμπιστοσύνη. Μάλιστα κύριοι, οὔτε στόν ἑαυτό μας δέν ἔχομε ἐμπιστοσύνη, δέν ἔχομε σέ κανέναν ἐμπιστοσύνη, γιατί σήμερα εἶμαι αὐτός καί αὔριο εἶμαι κάποιος ἄλλος. Ναί, μήν σᾶς φαίνεται καθόλου παράξενο.
Γι’ αὐτό πρέπει στήν ἐποχή πού οἱ ἄνθρωποι πέφτουν, τό τρίτο τῶν ἀστέρων κατά τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί τοῦΔανιήλ τό Βιβλίο: «Πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων». Ξέρετε πῶς πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων; Ἀστέρες εἶναι τό σύμβολο τῶνὑψηλά ἱστάμενων ἀνθρώπων καί πίπτει τό τρίτο. Ξέρετε πῶς πίπτει; Ὁ δράκων μέ τήν μεγάλη τήν οὐρά, τή σηκώνει μέχρι τόν οὐρανό καί μέ τήν οὐρά του τούς φέρνει κάτω αὐτούς. Πού σημαίνει, ὁ διάβολος τούς ρίχνει. Σέ μιά ἐποχή πού πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων, μήπως εἶμαι καί ἐγώ τό τρίτο τῶν ἀστέρων;Ὀφείλομε μεταξύ μας νά λέμε ὅτι πρέπει νά στερεωνόμαστε καί νά ὑπενθυμίζουμε σέ αὑτούς καί ἀλλήλους ὅτι κινδυνεύομε καίὅτι πρέπει νά στεκόμαστε στά ποδάρια μας. Δέν εἶναι λοιπόν,ἀγαπητοί μου, οὔτε προσβολή οὔτε λόγος ὑπερβολῆς, ὅταν πρέπει νά τό κάνουμε αὐτό, ὅταν αὐτός ὁ Θεός τό κάνει στόνἈβραάμ».
(Γένεσις, ὁμιλία 18η)
«Ἐγώ ὅλα τά χρόνια πού βρίσκομαι στή Λάρισα σᾶς τονίζω: «Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός», ὥστε νά σᾶς γίνει οὐσία. Γιατί μέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα συμβαίνουν μέ τόν λεγόμενο οἰκουμενισμό, τήμίξη τῶν θρησκειῶν, ἡ παγκοσμιοποίηση θά φέρει καί τή μίξηὅλων τῶν θρησκειῶν, πῶς θά μπορεῖς νά ξεχωρίζεις, ἄν θέλεις, τήν πραγματική σου σωτηρία, παρά μόνο νά λές: «Πιστεύω στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό»; Νά σᾶς γίνει σύνθημά σας!».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 435η, β΄)
«Ἐκεῖνα πού συνέβησαν στούς Ἑβραίους θά συμβαίνουν σέὅλους τους λαούς, θά συμβαίνουν καί στούς Χριστιανούς. Αὐτό θά πεῖ «τυπικός λαός», ὑποδειγματικός, μέ τήν ἔννοια ὄχι ὅτι στάθηκε ὑποδειγματικά στή ζωή του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτιἀποτελεῖ ἕνα ὑπόδειγμα, εἴτε καλό εἴτε κακό. Καί μάλιστα,ἰδιαίτερα στούς χριστιανικούς λαούς. Σέ αὐτή πού λέμε, ταλαίπωρη, ταλαίπωρη, ταλαίπωρη, κάθε φορά πού θά τή θυμηθῶ λυπᾶμαι, στήν ταλαίπωρη Δύση… Αὐτή ἡ ταλαίπωρη Δύση, ἡ χριστιανική Δύση, ἔχει νά πληρώσει πολλά αὐτή ἡχριστιανική Δύση! Πολύ λίγο χριστιανική Δύση πλέον … ».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 53η)
«Σέ μία δοκιμασία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἱεραποστολικός χαρακτήρας θά διατηρηθεῖ ἤ μήπως θά ὑπάρχει μία συντηρητική κατάσταση κρυπτοχριστιανισμοῦ; Καί ὅταν λέω κρυπτοχριστιανισμοῦ, εἶναι κάτι φοβερό. Ὁ κρυπτοχριστιανισμόςἔχει διάφορες μορφές. Ἔπεσε στά χέρια μου τελευταῖα ἕνα βιβλίο ἔκδοσης Μακεδονικῶν Σπουδῶν Θεσσαλονίκης, γιά τούςκρυπτοχριστιανούς, ὅτι μποροῦσε ὁ ἱερέας νά γίνει χότζας καί τό πρωί νά εἶναι στό τζαμί καί τό βράδυ νά κάνει ὀρθόδοξη λειτουργία. Αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀπαράδεκτο πρᾶγμα. Καί μάλιστα, στήν ἐποχή τῶν Τούρκων ἦταν ἄφθονα καί ὑπάρχουνμέχρι καί σήμερα. Αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο πρᾶγμα, γιατί ὁΧριστιανός στέκεται μέ ἕναν συντηρητισμό ἀπέναντι στό Εὐαγγέλιο. Φοβᾶται τό μαρτύριο. Ἤ θά εἶσαι ἤ δέν θά εἶσαι. Ἡπαλαιά Ἐκκλησία, ἡ ἀρχαία, ἔνδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν γνώρισε τόν κρυπτοχριστιανισμό, μέ τήν ἔννοια πού σᾶς εἶπα. Βέβαια, ὁ πιστός δέν ἔλεγε στόν κόσμο: «Εἶμαι Χριστιανός», ὄχι, ζοῦσε. Τόν συνελάμβαναν; Ὁμολογοῦσε. Οὔτε ἄλλαζε τήν πίστη του. Ὁμολογοῦσε. Τούς ἔλεγαν οἱ ἴδιοι οἱ εἰδωλολάτρες: «Ρίξτεμία χούφτα λιβάνι στό θεό καίσαρα καί μήν πιστεύετε ἐκεῖνο τόὁποῖο κάνετε». «Ὄχι, αὐτό πού πιστεύω θά πῶ. Αὐτό ἔλλειψε!». Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα, θά προχωρήσομε σέ ἕνα μαρτύριο ἤ σέ ἕναν κρυπτοχριστιανισμό; Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα σέ ἕναν ἐπικείμενο πειρασμό».
(Πράξεις, ὁμιλία 40ή)
«Πολλές διακυμάνσεις δοκιμάσαμε μέσα στήν Ἱστορία, πολλές, ἀλλά φοβᾶμαι ὅτι αὐτή τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἡ γενιά μας, εἶναι μία ἀπό τίς χειρότερες. Μπορεῖ νά ἔρθουν χειρότερες, δέν ξέρω, ἀλλά κάνομε μιά ἀρχή μιᾶς χειρότερης κατάστασης. Μπορεῖ νά μήν εἶναι ἡ χειρότερη. Καί ἀρχίζομε νά φεύγομε ἀπό τή Σοφία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι καί ἡ τραγωδία μας, ἀγαπητοί μου».
(Σειράχ, ὁμιλία 4η)
π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
Ἐπιμέλεια: Παντελῆς Γκίνης
Διόρθωση κειμένων: Μαρία Ζαχαράκη-Γκίνη
Ἠλεκτρονική σελιδοποίηση: Ευαγγελία Μπατσῆ
Ἀναγκαία ἡ ὁμολογία πίστεως
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς μας, ἐπηρεασμένοι ἀπό τή νοοτροπία τοῦ κόσμου, δέν ἔχουν τήν πρέπουσα εὐαισθησία σέ θέματα πίστεως καί ἤθους. Τούς ἀρέσει ἡ ἁμαρτωλή χαλάρωση, τό κοσμικό φρόνημα καί ἡ ἄμβλυνση τῶν θείων ἐντολῶν. Ἐπιδιώκουν τό συμβιβασμό μέ ὅλους, γιά νά περνοῦν καλά, δηλαδή νά ζοῦν χωρίς ἠθικούς φραγμούς.
Θέλουν νά ξεχάσουν καί τά βασικά δόγματα τῆς πίστεως, ἀλλά καί τίς μεγάλες διαφορές πού ἔχουμε μέ τούς ἑτερόδοξους παπικούς καί προτεστάντες. Τά δέχονται ὅλα καί ἐντυπωσιάζονται ἀπό τίς θεατρικές ἐμφανίσεις τοῦ πάπα, τόν ὁποῖο δυστυχῶς τά μέσα ἐνημέρωσης προβάλλουν μέ τρόπο προκλητικό ὡς τόν μοναδικό θρησκευτικό ἡγέτη πού μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τίς τύχες ὅλου τοῦ κόσμου! Αὐτή ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη κυριαρχεῖ καί ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά πού ὁ πάπας κάνει τήν παραμικρή κίνηση ἤ δήλωση.
Ὅλοι αὐτοί οἱ χριστιανοί προφανῶς δέν ἀκολουθοῦν τό δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ πίστη δέν τούς μεταμορφώνει. Οἱ ἐντολές δέν τούς συγκινοῦν καί τό σοβαρότερο δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους, γι᾿ αὐτό πρέπει νά παραδειγματιστοῦν ἀπό τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς τους δέχτηκαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Εἶναι ἀνάγκη νά καλλιεργεῖται στό λαό ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Ἐκκλησία. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει κυρίως στούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως πολλές φορές ἀσχολοῦνται μέ ἄλλα θέματα δευτερεύοντα ἤ μέ τόν οἰκουμενισμό, συγχρωτιζόμενοι καί συμπροσευχόμενοι μέ τούς ἑτερόδοξους, διατυπώνοντας συγχρόνως προκλητικές θεωρίες, μέ τίς ὁποῖες ἐξισώνουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς «ἐκκλησίες» τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν καί πάντα μέ τίς εὐλογίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καί μερικῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἕνας εὐσεβής θεολόγος σημειώνει σχετικά μέ τήν ὁμολογία πίστεως, πού πρέπει νά διακρίνει τόν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό, τά ἑξῆς: «Αὐτή τήν πίστη ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, ὅπως τή λάβαμε ἀπό τούς πατέρες μας, καί τή ζοῦμε στήν ἁγία Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ πίστη πού μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς τρέφει, ὁ αἰώνιος θησαυρός καί ἡ σωτηρία μας. Μέ αὐτή τήν πίστη ἔζησε πάντα ἡ Ὀρθοδοξία καί ἀντίκρισε νικηφόρα τούς πάμπολλους ἐχθρούς της. Δυστυχῶς στίς μέρες μας καί σ᾿ ἕνα μέρος, εὐτυχῶς μικρό, τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὀρθόδοξη αὐτή αἴσθηση ἀρχίζει νά ὑποχωρεῖ. Πολλοί σύγχρονοι, καί μάλιστα θεολόγοι(!), δέν πιστεύουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑποβαθμίζουν τά δόγματα καί τήν παράδοσή της καί ἐρωτοτροποῦν ἀσύστολα μέ τίς αἱρετικές “ἐκκλησίες” τῆς Δύσης, σπεύδοντας σέ μιά κακότεχνη “ἕνωση” τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ Θεός νά τούς ἐλεήσει καί νά τούς φωτίσει» (Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Τά σά ἐκ τῶν σῶν», Ἀθήνα 2000, σελ. 160).
Παράλληλα μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστεως χρειάζεται καί ἡ συνέπεια στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τήν πίστη καί ἀναδεικνύει τό μεγαλεῖο της. Ἡ πίστη χωρίς τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν δέν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία. Δέν βοηθάει σέ τίποτα καί βέβαια δέν ἐξασφαλίζει τή σωτηρία. Τό νά ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, χωρίς νά ἔχει πνευματική ζωή, εἶναι προκλητικό καί σκανδαλῶδες. Οὐσιαστικά εἶναι ἄρνηση τῆς πίστεως. Πρέπει λοιπόν νά ζοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί νά τήν προασπιζόμαστε πάντα, χωρίς τόν παραμικρό ἐνδοιασμό.
Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 24/04/2015
πορευθέντες ... τί;
Ποιος κληρικός ή ιεροκήρυκας έχει αποσταλεί από την Ιερά Σύνοδο για να φέρει το φώς της Αλήθειας στούς δυστυχείς «μετανάστες»; Σε ποιους έχει ανατεθεί η διδασκαλία της Ορθοδοξίας στους χώρους φιλοξενίας τών «μεταναστών»;
Ποιος εφαρμόζει τον λόγο τού Θεού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»;
Μην ψάχνετε...
ΚΑΝΕΙΣ
Ο σεβασμός στήν θρησκεία τών «μεταναστών», ο σεβασμός στις κομματικές και ιδεολογικές εντολές επικρατεί. Καλό και άγιο τό ντύσιμο και το τάϊσμα τών «μεταναστών», αλλά πάντα και πρώτα ο Θεός, που ΕΣΕΙΣ περιφρονείτε ή φοβάστε.
Η περιφρόνηση τού Λόγου τού Θεού και της Πατρίδος είναι το ισχύον καθεστώς για τήν Ιεραρχία.
Είχατε πεί ότι τα αίτια τού οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος τής Ελλάδος είναι κυρίως πνευματικό.
Έχετε δίκιο...
Υπεύθυνοι είστε ΕΣΕΙΣ οι κατεξοχήν πνευματικοί ταγοί. Εσείς είστε η αιτία όλων τών κακών που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και Εκκλησία. Εσείς που στην θέση τού Χριστού βάλατε την ιδεολογία και τον κόσμο τούτο. Εσείς που φέρατε το πνεύμα της εκκοσμίκευσης στήν Εκκλησία.
Αυτά πληρώνουμε όλοι, δίκαιοι και άδικοι.
Η ευθύνη είναι όμως δική σας, αποκλειστικά δική σας. Εσείς θα δώσετε λόγο στόν δίκαιο και φιλάνθρωπο κριτή. Και Αυτός ΔΕΝ είναι προσωπολήπτης.
«Ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό»
Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένων
ἀπό τά «Πνευματικά Γυμνάσματα»
τοῦ ὅσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἄς σκεφτοῦμε, ἀγαπητοί, ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ σπουδαιότεροι λόγοι, πού μᾶς παρακινοῦν – ἤ καλύτερα μᾶς ἀναγκάζουν – ν᾿ ἀγαπᾶμε τό Θεό. Ὁ πρῶτος εἶναι, ὅτι ὁ Ἴδιος μᾶς προστάζει νά Τόν ἀγαπᾶμε· ὁ δεύτερος, ὅτι Αὐτός εἶναι ἄξιος ἀγάπης περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο· καί ὁ τρίτος, ὅτι Αὐτός προκαλεῖ τήν ἀγάπημας μέ τή δική Του ἀγάπη καί μέ ἀναρίθμητες εὐεργεσίες. Ἡ πρώτη ἀπ᾿ ὅλες τις ἐντολές εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλη τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτή ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή»1. Εἶναι πρώτη, γιατί ἀποτελεῖ τό θεμέλιο ὅλης τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς καί τελειότητος. Γι᾿ αὐτό πρέπει νά ἔχει τήν πρώτη θέση στήν καρδιά τῶν χριστιανῶν.
Ἡ ἀγάπηστόν πλησίον καί κάθε ἄλλη ἀρετή κρέμεται καί τρέφεται ἀπό τήν ἀγάπη στόνΘεό...
Εἶναι πρώτη, γιατί ἐναντιώνεται λιγότερο ἀπό τίς ἄλλες ἐντολές στην ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν μπορεῖ ποτέ ὁ ἄνθρωπος νά ἐκπληρώσει τήν ἐντολή αὐτή, ἄν δεν θελήσει.
Εἶναι πρώτη, γιατί ἀποτελεῖ τήν ψηλότερη πνευματική κορυφή, πού μπορεῖ να φτάσει ἡ ψυχή.
Εἶναι πρώτη, γιατί δέν ἔχει ποτέ τέλος. Γι᾿ αὐτό εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «νυνί μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τά τρία ταῦτα· μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη»2.
Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτά, ἄς σκεφτοῦμε πόσο πρέπει νά τιμᾶμε αὐτή τήν ἀρετή και πόση προθυμία καί ἐπιμέλεια πρέπει νά δείχνουμε στήν ἐφαρμογή της. Ἀκόμα κι ἄν ὁ Θεός μᾶς ἀπαγόρευε νά Τόν ἀγαπᾶμε, ἐμεῖς θά ἔπρεπε ἀκατάπαυστα να Τόν παρακαλοῦμε, ζητώντας Του νά μᾶς ἐπιτρέψει τήν ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς ὕψιστης ἀρετῆς. Καί τώρα μάλιστα, πού μᾶς προστάζει τόσο ἔντονα, εἶναι δυνατό νά μήν ὑπακούσουμε στήν ἐντολή Του;
Μά τί ἄλλο θά μποροῦσαν ν᾿ ἀποζητήσουν οἱ κολασμένοι στόν ἅδη, παρά τη θεία ἀγάπη; Ἄν κηρυσσόταν στόν Ἅδη μιά τέτοια ἐντολή, αὐτή καί μόνο μποροῦσε να μεταβάλει ἀμέσως σέ γλυκιά θαλπωρή ἐκείνη τή βασανιστική καί ἄσβεστη φωτιά τῆς κολάσεως. Ἡ μεγαλύτερη δυστυχία τῶν κολασμένων εἶναι πού δεν ἀγάπησαν τό Θεό. Γι᾿ αὐτό ἀθέτησαν τίς ἐντολές Του. Καί στήν ἄλλη ζωή τους κολάζει ἀκριβῶς ἡ ἔλλειψη αὐτῆς τῆς ἀγάπης, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁΣύρος: «Οἱ ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται...Τουτέστιν ἐκεῖνοι οἵτινες ᾐσθήθησαν ὅτι εἰς τήν ἀγάπην ἔπταισαν, μείζονα την κόλασιν ἔχουσα πάσης φοβουμένης κολάσεως»3. Ὑπάρχει μεγαλύτερο ἀπ᾿ αὐτό το θαῦμα τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς προστάζει νά Τόν ἀγαπᾶμε σα νά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγάπη μας; Κι ἐμεῖς τόσο ἀναίσθητοι εἴμαστε, πού δεν καταλαβαίνουμε τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας; Ἄς διαλέξουμε λοιπόν ἕν᾿ ἀπό τα δυό, γιατί ἐνδιάμεση λύση δέν ὑπάρχει: Ἤ θά αἰσθανόμαστε εὐχάριστα τη φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἐδῶ καί στόν Παράδεισο, ἤ θά καιγόμαστε, χωρίς ἐλπίδα σωτηρίας, ἀπό τήν αἰώνια φλόγα τοῦ ἅδη. Ἡ μιά φλόγα εἶναι σωτήρια καί ζωογόνα, ἡ ἄλλη κολαστήρια καί θανατηφόρα. Ὅμως καί οἱ δυό φλόγες ξεπετάγονται ἀπό τήν ἴδια φωτιά, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή θα εὐφραίνει στόν παράδεισο ἐκείνους πού τή φύλαξαν. Αὐτή θά κολάζει στόν ἅδη ἐκείνους πού τήν ἀθέτησαν. «Ἐνεργεῖ γάρ ἡ ἀγάπη ἐν τῇ δυνάμει αὑτῆς κατά διπλοῦν τρόπον·τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζουσα..., τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα εὐφραίνουσαἐν αὐτῇ»4. Ἄς μή φανοῦμε λοιπόν τόσο ἀνόητοι, καί προτιμήσουμε τη θανάσιμη φλόγα τοῦ ἅδη ἀπό τή ζωογονά φλόγα τῆς θείας ἀγάπης.
Ἡ ἀγάπη μας στό Θεό δέν πρέπει, βέβαια, νά περιορίζεται στά λόγια, ἀλλά ν᾿ἀποδεικνύεται κι ἀπό τά πράγματα. «Τέκνία μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ ἀλλ᾿ ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ»5, παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος. Καί πρέπει να εἶναι μιά ἀγάπη δυνατή τόσο, πού ὅταν ἔρθει ἀντιμέτωπη μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνθρώπινη ἀγάπη, νά τή νικάει καί νά ἐπικρατεῖ – «ὅτι κραταιά ὡς θάνατος ἀγάπη»6.
Ἄς ντραποῦμε λοιπόν, πού μέχρι τώρα προτιμήσαμε τήν ἁμαρτία ἀπό τό Θεό.
Ἄς ἀγαπήσουμε ἀπό τώρα τόν Κύριο μ᾿ ὅλη μας τή δύναμη. Ἄς προτιμήσουμε νά πεθάνουμε, παρά νά δεχθοῦμε στήν καρδιά μας ἄλλη φορά τήν ἁμαρτία. Καί ἐπειδή μέ κάθε τρόπο ὁ Θεός μᾶς παρακινεῖ νά Τόν ἀγαπᾶμε – πότε με τις ὑποσχέσεις τῶν ἀγαθῶν Του καί πότε μέ τίς φοβέρες τῆς κολάσεως –, ἄς Τον παρακαλέσουμε νά μᾶς δυναμώσει, γιά νά φυλᾶμε πάντα τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης σ᾿ Ἐκεῖνον, λέγοντας μαζί μέ τόν ἱερό Αὐγουστίνο: «Κελεύεις σέ ἀγαπᾶν; Δός ὅ κελεύεις»7.
Ἀξίζει ν᾿ ἀγαπᾶμε τό Θεό περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο καλό, γιατί ὁ Θεός εἶναι τό πλήρωμα ὅλων τῶν τελειοτήτων καί ὅλων τῶν ἀγαθῶν πού μπορεῖς να βάλεις μέ τό νοῦ σου: τῆς ὡραιότητος, τῆς σοφίας, τῆς δυνάμεως, τῆς ἁγιότητος, τῆς μεγαλειότητος, τῆς ἀγαθότητος, τῆς ἀπειρίας, τῆς ζωῆς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλήθειας, τῆς βασιλείας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς σωτηρίας. Και πάλι, ὅλ᾿ αὐτά δέν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά «τά περί τόν Θεόν». Ὁ Θεός εἶναι ὕπαρξη ἄπειρα ἀνώτερη ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά. Τό τονίζει ἐπιγραμματικά ὁ θεοφόρος Μάξιμος, γράφοντας:
«Πάντων τῶν ὄντων καί μετεχόντων (δηλ. τῶν κτισμάτων) καί μεθεκτῶν (δηλ. τῶν ἀκτίστων δυνάμεων καί ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ στίς ὁποῖες μετέχουν τά κτίσματα) ἀπειράκις ἀπείρως ὑπερεξήρηται ὁ Θεός»8.
Μᾶς ζητάει λοιπόν ὁ Θεός να Τόν βάλουμε στό κέντρο τῆς καρδιᾶς μας ὄχι γι᾿ ἄλλο λόγο, ἀλλά γιά νά μᾶς κάνει μετόχους τῶν ἀγαθῶν Του πού ἀναφέραμε. Ἄν λοιπόν μέχρι τώρα δεν Τόν ἀγαπήσαμε ὅπως ἔπρεπε, ἄς ἀποφασίσουμε νά διορθώσουμε ὅλα τά σφάλματά μας καί νά Τοῦ προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά νιώσουμε στή ζωή μας τη γλυκιά θεϊκή Του ἀγάπη. Καί τότε, εἶναι βέβαιο, θά κλάψουμε γιά τό χρόνο πού χάσαμε μακριά ἀπό τό Θεό, καί θά ποῦμε μαζί μέ τόν ἱερό Αὐγουστίνο: «Ὀψέ σε ἠγάπησα, κάλλος οὕτως ἀρχαῖον, ὀψέ σε ἠγάπησα· φεῦ τῷ χρόνῳ ἐκείνῳ ὅτε σε οὐκ ἠγάπων»9.
Καί ἐπειδή ὁ Κύριος ἦρθε ἀπό τόν οὐρανό γιά ν᾿ ἀνάψει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τή φωτιά τῆς θείας Του ἀγάπης – «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, και τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!»10 –, ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς φωτίσει τό νοῦ, για νά Τόν γνωρίσουμε πρῶτα καί ὕστερα νά Τόν ἀγαπήσουμε. Γιατί ἡ αἰτία πού δεν Τόν ἀγαπᾶμε, εἶναι ὅτι δέν Τόν γνωρίζουμε, ὅπως λέει πάλι ὁ θεῖος και μανικός ἐραστής τοῦ Θεοῦ Αὐγουστίνος: «Φῶς αἰώνιον, ἐπίλαμψον τήν ψυχήν μου, ἵνα σε νοῇ καί γινώσκῃ καί ἀγαπᾷ· διά τοῦτο γάρ, Κύριε, οὐκ ἀγαπᾷ σε, ὅτι οὐ γινώσκεισε»11. Ἀπροσμέτρητη ἀγάπη στό Θεό αἰσθανόταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πού ἔλεγε: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἔν ἐμοί Χριστός· ὅ δέ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ»12.
Τό ἴδιο ζοῦσε καί ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος, ὅταν ἔγραφε πρός τούς Ρωμαίους: «ΤόνἸησοῦν φιλῶ, τόν ὑπέρ ἐμοῦ παραδοθέντα. Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;». Καί ἀκόμα: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται. Πόμα θέλω το πόμα αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἀγάπη ἄφθαρτος καί αἰώνιος ζωή». Πῶς εἶναι δυνατό νά μήν ἀγαπᾶμε τό Θεό καί Πατέρα μας, ἀφοῦ Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε; «Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς»13. Καί τό μεγαλύτερο δεῖγμα τῆς ἀγάπης Του εἶναι, ὅτι μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν κατάρα τοῦ ἅδη καί μᾶς χάρισε τήν εὐδαιμονία τοῦ παραδείσου μέ τή λυτρωτική θυσία τοῦ Υἱοῦ Του:
«Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τον μονογενή ἔδωκεν»14.
Κανένα ἄλλο πλάσμα ἤ πράγμα, εἴτε στόν οὐρανό εἴτε στή γῆ, δεν ἐξαγοράστηκε μέ τό θεῖο αἷμα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Γιά τήν ἀγάπητῶν ἐννέα ἀγγελικῶν ταγμάτων δέν χύθηκε οὔτε μία ρανίδα ἀπό τό αἷμα τοῦΧριστοῦ.
Γιά τήν ἀγάπη τήν δική μας ὅμως χύθηκε ὅλο τό αἷμα Του. Ὕστερ᾿ ἀπ᾿ αὐτό, πῶς μποροῦμε νά μήν Τόν ἀγαπήσουμε; Πόση θηριωδία κρύβουμε μέσα μας, ὅταν, μετά ἀπ᾿ ὅ,τι ἔκανε ὁ Θεός γιά νά μᾶς λυτρώσει, ἐμεῖς μένουμε ἀπαθεῖς και ἀσυγκίνητοι;
Ἄς ντραποῦμε λοιπόν γιά τήν ψυχρότητα καί ἀχαριστία πού δείξαμε στόν Κύριό μας. Ἀπό τώρα καί πέρα ὁ Θεός ἄς ἔχει τήν πρώτη θέση στην καρδιά μας, ὅπως στήν καρδιά τοῦ Προφήτη: «Ὁ Θεός τῆς καρδιάς μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα»15. Ἄς ποῦμε, τέλος, κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν ἱερό Αὐγουστίνο: «Κύριε, δός μοι καρδίαν διαλογιζομένην τά σά, διάνοιαν ἀγαπῶσάν σε, μνήμην ἀναπολοῦσάν σε, νοῦ σέ νοοῦντα, λόγον ἐχόμενόν σου ἰσχυρῶς τοῦ ἄκρως ἡδέος καί ἀγαπῶντά σε σοφῶς, τήν σοφήν ἀγάπην»16
1 Ματθ. Κβ΄ : 37-38.
2 Α΄ Κορ. ιγ΄ : 13.
3 Λόγος πδ΄.
4 Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος, ὅ.π.
5 Α΄ Ἰω. Γ΄ : 18.
6 Ἆσμα 8 : 18.
7 Εὐχή η΄ ἤ ιθ΄.
8 Μθ΄, Α΄ ἑκατ. περί θεολογίας.
9 Εὐχή λ΄.
10 Λουκ. Ιβ΄: 49.
11 Εὐχ. ἐρωτ. Α΄.
12 Γαλ. Β΄: 20.
13 Α΄ Ἰω. Δ΄ : 19.
14 Ἰω. γ΄: 16.
15 Ψαλμ. 72 : 26.
16 Εὐχή ἐρωτ. α΄ .
(Ἀπό τό βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ», Ἐκδόσεις: Ι. Μ. ΠαρακλήτουὨρωπός Αττικής
(Πηγή ηλ. κειμένου: hristospanagia3.blogspot.gr)
«Όλα καλά θα πάνε… να μην ανησυχούμε...»
Μήνυμα αγαπητού φίλου από το πρόσφατο προσκήνυμά του στο Άγιον Όρος:
Άγιον Όρος το Ανάγνωσμα!!
Πρώτα απ' όλα να σας πω ότι στο Άγιο Όρος έχω πάει 2 φορές και έχω επισκεφθεί συνολικά 4 μονές.
Η τελευταία μου επίσκεψη ήταν στην Μονή Γρηγορίου και θεωρώ - αν και υπάρχουν πολλές ακόμα Μονές που θα ήθελα να επισκεφθώ - ότι δεν είναι απλά ένα μοναστήρι αλλά ένα πνευματικό και Θεολογικό εργαστήρι με σπουδαίους μοναχούς με γνώσεις, βαθειά πίστη και φώτιση.
Οι εντυπώσεις μου ήταν τόσο ισχυρές που η Μονή Γρηγορίου έχει μείνει στην καρδιά μου, και από ως φαίνεται - αν θέλει κι ο Θεός - θα αποτελεί από εδώ και πέρα τον τακτικό μου προορισμό στο Άγιο Όρος.
Γνώρισα και μίλησα με αρκετούς γέροντες, κάτι το οποίο δεν ήταν μόνο δική μου πρωτοβουλία αλλά και παράδοση της Μονής, όπου κάθε απόγευμα ερχόταν ένας γέροντας - άλλος κάθε φορά - σταλμένος από τον Ηγούμενο να μιλήσει στους προσκυνητές.
Τα θέματα κατά κύριο λόγο Σωτηριολογικά, πνευματικά και συμβουλευτικά.
Στην Μονή Γρηγορίου ξεχείλιζε η ταπεινότητα, η Αγάπη και το φως που εκπέμπανε οι γέροντες που τους μιλούσες.
Θεωρώ πως αξίζει να την επισκεφθείτε όσοι δεν έχετε πάει, να πάρετε τις ευλογίες από τον Ηγούμενο, τον γέροντα Πανάρετο (μορφή) τον γέροντα Λουκά τον Ιατρό, να μιλήσετε και να καθαρισθείτε εσωτερικά.
Εγώ πήγα γιατί ο πνευματικός μου έχει πνευματικό γέροντα από την Μονή Γρηγορίου και κάθισα 4 υπέροχες μέρες με αγρυπνία, προσευχή και άκρα κατάνυξη.
Στο δια ταύτα...γιατί από ό,τι καταλαβαίνω εσάς σας ενδιαφέρουν άλλα πράγματα.
Με 3 γέροντες διαφορετικούς γίνανε οι εξής 3 διαφορετικές συζητήσεις:
1η Συζήτηση:
- Γέροντα, πως τα βλέπεις τα πράγματα; (προσοχή: άλλο θέλω να ρωτήσω, ξεκινάω έτσι, για να πάω μέσα από τη συζήτηση στις προφητείες).
- Σιωπή κανά 2-3 λεπτά, κλειστά μάτια...αμηχανία (από μένα)
- "Όλα καλά θα πάνε....να μην ανησυχούμε...υπομονή, προσευχή και ο Θεός θα τα κανονίσει όλα όπως πρέπει. Όλα θα φτιάξουν".
2η Συζήτηση:
- Γέροντα, με την κάρτα του πολίτη τι θα γίνει;
- Θα την ψηφίσουν αλλά δεν θα προλάβουν να την υλοποιήσουν γιατί θα γίνει πόλεμος!
- (κάποιοι άλλοι, που δεν γνωρίζανε, άρχισαν να ρωτάνε σχετικά)
- Εεεε...όπως τα είπε ο π. Παίσιος....κοιτάξτε, υπάρχει η Συνθήκη των δαρδανελίων, του Μοντρέ, όπου η Ρωσία περνάει τα πλοία της ελεύθερα. Οι Τούρκοι θα κάνουν έναν πόλεμο με εμάς, για να βρουν αφορμή να κλείσουν τα Στενά και να αποκλείσουν τη Ρωσία. Τότε η Ρωσία θα κατέβει και θα περάσει μέσα από την Τουρκία, όπως μας έχουν πει οι γέροντες. Αλλά να μην ανησυχείτε....δεν θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Σε εμάς το Ψωμί, το Νερό και η Ελιά - όπως μας είπε και ο π. Παίσιος - δεν θα μας λείψουν!! Αλίμονο όμως στους Ευρωπαίους. Κοντά είναι όλα.
- Γέροντα, με τον Βαρθολομαίο και τον Οικουμενισμό τι γίνεται;
(Άρχισε να λέει τότε τα του Βαρθολομαίου, ότι σκοπό έχουν να ενώσουν όλο τον Χριστιανισμό υπό τον Πάπα και μετά να ενωθούν όλες οι Θρησκείες υπό έναν "Θεό", αλλά δεν θα γίνουν τα σχέδια, κλπ κλπ).
Οπότε τον διακόπτει κάποιος προσκυνητής και του λέει:
- Μα γέροντα, το 2016 έχω διαβάσει ότι έχουν κανονίσει 8η Οικουμενική για να κανονίσουν για την ένωση...τι μας λέτε ότι δεν θα γίνουν τα σχέδια;
Οπότε, σε μια αποστροφή του λόγου ο παπούλης, γυρνάει και του λέει:
- Ποιο 2016; Μέχρι το 2016 θα έχουν γίνει τόσα πολλά που δεν κάνουν καμιά συνάντηση....άστους να κανονίζουν!
3η συζήτηση:
Γέροντας μιλούσε σε κάποιους δικούς του, οπότε χώνομαι στην συζήτηση… μιλάγανε για τον Βαρθολομαίο. Οπότε από εδώ και από εκεί, τον ρωτάω και εγώ το άσχετο μου:
- Γέροντα, λένε κάποιοι για Αναλαμπή, εσείς τι λέτε;
- Εεε...θα γίνει, όπως ακριβώς μας είπε και ο γέροντας Παίσιος.
- Πάω να τον διορθώσω ο εξυπνάκιας: γέροντα, ο π. Ιωσήφ ο Βατοπεδινός το είπε...όχι ο γέροντας Παίσιος!
- Όχι...το είπε ο γέροντας Παίσιος!
- Μα...γέροντα...τα έχω διαβάζει τα βιβλία για τον γέροντα - πουθενά δεν λέει κάτι τέτοιο!
- (τα χει πάρει ο μοναχός): Ποια βιβλία, δεν με ενδιαφέρει τι λένε...εμένα προσωπικά μου το είπε, θα έχουμε Αναλαμπή της Ορθοδοξίας και θα φωτίσει η Ορθοδοξία όλη την οικουμένη!
Θυμός, οργή, κραυγή έκ τού στόματος υμών μή έξελθέτω!
- Γέροντα, τώρα τελευταία όλο νευριάζω και θυμώνω με το παραμικρό.
- Θυμός, οργή, κραυγή έκ τού στόματος υμών μή έξελθέτω! Αυτό το παθαίνεις από τον υπέρμετρο εγωισμό σου. « Οργή ανδρός, δικαιοσύνη Θεού ού κατεργάζεται».
Θα πρέπει ν” αντιδράς και να προσπαθείς να συγκρατείς τον εαυτό σου, και να προσεύχεσαι να σού δοθεί ταπείνωσης.
Να παρακαλείς και την Παναγία: «Υπεραγία Θεοτόκε, διά πρεσβειών τού φύλακος αγγέλου μου, τών Αγίων Θεοδώρων και πάντων τών Αγίων, χάρισε μου την ειρήνη τού Υιού σου».
Να παρακαλάς: «Κύριε δώσε μου διπλή την χάριν της επιγνώσεως της ελεεινότητας μου κι αναξιότητας μου, όπως έδωσες διπλή την χάριν τού Προφήτου ’Ηλίου στον Προφήτη Ελισαίο».
Αυτά θα σου συμβαίνουν. Τά επιτρέπει κι ό Θεός, για να δεις τον εγωισμό σου, να ταπεινωθείς. Να δεις την αδυναμία σου.
Από το βιβλίο «Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής ο πνευματικός»
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
Ὁ πόνος καὶ oἱ θλίψεις στὴν ζωή μας
Τὸ μονοπάτι τῆς ζωῆς εἶναι ὅλο πόνος καὶ δάκρυ· ὅλο ἀγκάθια καὶ καρφιά· παντοῦ φυτρωμένοι σταυροί· παντοῦ ἀγωνία καὶ θλίψη. Κάθε βῆμα καὶ μία Γεθσημανή. Κάθε ἀνηφοριὰ καὶ ἕνας Γολγοθάς. Κάθε στιγμὴ καὶ μία λόγχη. «Ἂν μπορούσαμε νὰ στίψουμε τὴν γῆ σὰν τὸ σφουγγάρι θὰ ἔσταζε αἷμα καὶ δάκρυα».
«Ἄνθρωπος ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει», λέγει ὁ ψαλμωδός.
Τὸ τριαντάφυλλο βγάζει ἀγκάθι καὶ τὸ ἀγκάθι τριαντάφυλλο. Τὰ ὡραῖα συνοδεύονται μὲ πόνο, ἀλλὰ κι ὁ πόνος βγάζει στὴ χαρά. Συνήθως τὸ οὐράνιο τόξο ὑψώνεται ὕστερα ἀπὸ τὴν μπόρα. Πρέπει νὰ προηγηθοῦν οἱ καταιγίδες γιὰ νὰ ξαστερώσει ὁ οὐρανός.
Ἡ διάκριση - φωτισμένη ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ φιλοσοφία - βλέπει. Ἔχει τὴν ἱκανότητα μὲ τὴν ἐνόραση νὰ βλέπει πολὺ βαθιὰ ἀπ' τὰ φαινόμενα. Μέσα ἀπὸ τὸν πόνο βλέπει τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα, ὅπως ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Πάθους καὶ τοῦ Σταυροῦ.
Τὰ πιὸ θαυμάσια ἀγάλματα ἔχουν τὰ περισσότερα κτυπήματα…
Οἱ μεγάλες ψυχὲς ὀφείλουν τὴν μεγαλοσύνη τους στὰ κτυπήματα τοῦ πόνου. Τὰ χρυσὰ καὶ βαρύτιμα κοσμήματα περνοῦν πρῶτα ἀπ' τὴν φωτιά.
Συγκλονίζει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὁ πόνος. Εἶναι φωτιὰ, καμίνι ποὺ καίει καὶ κατακαίει. Εἶναι καταιγίδα καὶ τρικυμία. «Τὰ σπλάχνα μου καὶ ἡ θάλασσα ποτὲ δὲν ἡσυχάζουν», λέει ὁ Σολωμός. Εἶναι στιγμὲς ποὺ οἱ δοκιμασίες ἔρχονται ἀπανωτές, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην ἢ καὶ ὅλες μαζί. Πολὺ βαρὺς τότε ὁ σταυρός. Ἡ ἀγωνία κορυφώνεται. Ἡ ψυχὴ φορτίζεται τόσο, ὥστε εἶναι ἕτοιμη νὰ λυγίσει. Ὅλα φαίνονται μαῦρα· παντοῦ σκοτεινά. Παντοῦ ἀδιέξοδα. Λέει ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Τὰ καλὰ φύγανε, τὰ δεινὰ εἶναι γυμνὰ καὶ προκλητικά, τὸ ταξίδι γίνεται μέσα στὴ νύχτα, φάρος δὲν φαίνεται πουθενὰ καὶ ὁ Χριστὸς φαίνεται νὰ κοιμᾶται».
Καρφιὰ καὶ μαχαίρια εἶναι τῆς ζωῆς οἱ θλίψεις. Μαχαίρια καὶ καρφιὰ ποὺ σκίζουν ἀνελέητα καὶ τρυποῦν τὶς καρδιές. Τὶς πυρακτώνουν καὶ τὶς παραλύουν ἐξουθενωτικά.
Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει σὲ τοῦτες τὶς στιγμὲς εἶναι ἡ κραυγὴ ποὺ σὰν παράπονο ἱκεσίας ἀπευθύνεται στὸ Θεό. «Ἐλέησόν με Κύριε.... Ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα...ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου...ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος... Ἐλέησόν με Κύριε ὅτι θλίβομαι...ἐξέλιπεν ἐν ὀδύνῃ ἡ ζωή μου καὶ τὰ ἔτη μου ἐν στεναγμοῖς...ἐπελήσθην ὡσεὶ νεκρός...ἐγενήθην τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτός...ἵνα τί περίλυπος εἶ ἡ ψυχή μου, καὶ ἵνα τί συνταράσσεις με;»
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ βασιλιὰς τῆς δημιουργίας, ἀλλὰ τὸ στεφάνι του εἶναι ἀπὸ ἀγκάθια. Ἡ πορεία του εἶναι ἄλλοτε τραγούδι καὶ συμφωνία χαρᾶς, τὶς περισσότερες ὅμως φορὲς εἶναι ἕνα θλιβερὸ καὶ ἀσταμάτητο πένθιμο ἐμβατήριο.
Μεγάλο καὶ αἰώνιο τὸ πρόβλημα τοῦ πόνου. Τὸ μελέτησαν φιλόσοφοι καὶ κοινωνιολόγοι καὶ ψυχολόγοι καὶ ἄλλοι πολλοί. Τὴν αὐθεντικότερη ὡστόσο ἀπάντηση τὴ δίνει ὁ χριστιανισμός, ἡ πίστη, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι διπλή. Θεολογικὰ εἶναι συνέπεια τῆς πτώσεως, ὅπως ὅλα τὰ κακά.. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας. Εἶναι καρπὸς τῆς παρακοῆς. Ἠθικὰ εἶναι εὐκαιρία καὶ μέσον ἀρετῆς καὶ τελειώσεως.
Θὰ σέβομαι πάντα τὸν Θεὸ- λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος - ὅσα ἐνάντια καὶ ἂν ἐπιτρέπη νὰ μὲ βροῦν. Ὁ πόνος γιὰ μένα εἶναι φάρμακο σωτηρίας. Ὁ δὲ μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἐφ' ὅσον μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Θεὸς τὸ στεφάνι τῆς βασιλείας Του, ἀφορμὴ γιὰ ἀρετὴ ἂς γίνει ἡ ἀσθένεια». Οἱ θλίψεις θὰ πεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομός μᾶς φέρνουν πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Καὶ ὅταν σκεφτόμαστε τὸ αἰώνιο κέρδος τῶν θλίψεων δὲν θὰ στεναχωριόμαστε.
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ τόσο διωγμένος καὶ πονεμένος καὶ κατάστικτος ἀπὸ τὰ «στίγματα τοῦ Κυρίου», διδάσκει ὅτι, ὁ Θεὸς ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ πονέσει μὲ τὶς θλίψεις, « ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ».
Χιλιάδες τρόπους ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σὲ κάμει νὰ ἰδεῖς τὴν ἀγάπη Του. Ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μετατρέψει τὴν δυστυχία, σὲ μελωδικὸ δοξολογητικὸ τραγούδι. «Ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» εἶπε ὁ Κύριος.
Τέτοια μάχη, τέτοια νίκη. «Στὴν ἀγορὰ τ' οὐρανοῦ δὲν ὑπάρχουν φτηνὰ πράγματα». Οἱ στιγμὲς τοῦ πόνου καὶ τῆς θυσίας εἶναι στιγμὲς εὐλογίας. Κοντὰ σὲ κάθε σταυρό, εἶναι καὶ μία ἀνάσταση. Τί κι' ἂν τώρα πονᾶμε καὶ κλαῖμε ἀσταμάτητα; «Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ' ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν», λέει ὁ Παῦλος.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ πόνου εἶναι ὁ ἄριστος ἀθλητὴς τῆς ζωῆς μὲ τὶς ἔνδοξες νίκες. Θ' ἀκριβοπληρωθεῖ μὲ τὰ αἰώνια βραβεῖα, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ οἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», λέει πρὸς Κορινθίους ὁ Παῦλος.
Ὅποιος ἀτενίζει καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν πόνο μὲ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητος, εἶναι ἤδη ἀπὸ τώρα νικητής. Εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς ποὺ μὲ τὴν ἀκατάβλητη πίστη στὸ Θεὸ ἔφθασε στὴν χαρά. Γεύτηκε τὴν χρηστότητα τοῦ Κυρίου καὶ εἶναι ὑποψήφιος στεφανηφόρος. Μπορεῖ νὰ ἐπαναλάβει τοῦ Ἀπ., Παύλου τὴν νικηφόρα κραυγή: «τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα, λοιπὸν ἀποκείταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ».
Μὲ τέτοιες μεταφυσικὲς διαστάσεις ἡ ὑπέρβαση τοῦ πόνου καὶ ἡ μεταμόρφωσή του σὲ χαρὰ λυτρωτική, εἶναι πραγματικότητα, Εἶναι ἀλλοίωση ποὺ ὀφείλεται στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μετακαίνωση - παράλογο γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ ὀρθοῦ λόγου - φυσικὴ συνέπεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωποι τῆς πίστεως, τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἀλλοίωσης τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεταφυσικὴ βίωση τοῦ πόνου ὁδηγεῖ στὴ λύση τοῦ μεγάλου προβλήματος. Ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς.
Ὀφείλουμε λοιπόν, ν' ἀποδεχόμαστε τὸν πόνο ποὺ μᾶς ἐπισκέπτεται, σὰν μιὰ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὸ σιτάρι συμπιέζεται καὶ λιώνει μέσα στὴ γῆ, ἀλλὰ τότε καρποφορεῖ τὴν ζωή. Πλούσια καὶ εὐλογημένη τοῦ πόνου ἡ συγκομιδή. Μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸν ἀγρὸ τῶν δακρύων. Εὐλογία ποὺ τὴν βιώνουν ὅσοι μὲ τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως ἀληθινὰ πιστεύουν.
Εὐλογία Θεοῦ καὶ ἔλεος ὅσοι διῆλθαν τὸ καμίνι τοῦ ποικίλου πόνου μὲ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐπίγνωση. Τοὺς περιμένει ἡ αἰώνια, ἡ ἀθάνατη, ἡ πανευτυχὴς ἀνάπαυσις ἐν τῷ Θεῶ. μην.
O κόσμος στον δρόμο του. Δεν γίνεται πια μεταστροφή
Πολλοί αναγνώστες μου γράφουνε, παρακαλώντας με, και μάλιστα ξορκίζοντάς με, να γράψω για να χτυπήσω την ανηθικότητα, που δέρνει την κοινωνία, προ πάντων τη νεολαία, και που «τη σερβίρουν τα σινεμά», όπως μου γράφουνε. Φωνάζουνε: «Υψώσετε τη φωνή σας!». Ένας σπουδαστής μου γράφει από την Αγγλία: «Μη σταματήσετε αυτόν τον ωραίον αγώνα, μην πτοηθήτε από τις επιθέσεις. Υπάρχουν βέβαια πολλοί αντίπαλοι, αλλά και πολλοί θαυμαστές του ωραίου σας έργου. Σας χρειαζόμαστε για να δώσετε φτερά στις καρδιές μας, που είναι γεμάτες κενό και απαισιοδοξία».
Καημένοι άνθρωποι, πόση σημασία δίνετε στο πρόσωπό μου και σ’ αυτά που γράφω!
Τί φωνή να υψώσω, που είναι βραχνιασμένη και αδύνατη, και χάνεται μέσα στον κυκεώνα της σημερινής ζωής;
Όχι φωνή, αλλά και τ' αστροπελέκι να κρατά στα χέρια του κανένας σήμερα, και να το σφενδονίζει για να κάνει τους ανθρώπους ν' αλλάξουνε δρόμο, πάλι τίποτα δεν θα κάνει. Ο ίδιος ο άγιος Γιάννης ο Πρόδρομος, το ερημοπούλι της ερήμου, που τον φοβόντανε οι αμαρτωλοί, γιατί τους έλεγε «γεννήματα εχιδνών», κι αυτός μάταια φώναζε. Η φωνή του χανότανε μέσα στην έρημο, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Και πότε; Τον καιρό που υπήρχανε ακόμα κάποια αυτιά να τον ακούσουνε, κι απλές καρδιές για να τον καταλάβουνε. Όχι εμείς που χρειαζόμαστε δασκάλεμα, και που έχουμε τόσα στην καμπούρα μας! Πώς να γίνουμε δάσκαλοι για τους άλλους; Γεμίζουμε χαρτιά με μυριάδες λόγια, μα τί το όφελος; Ο κόσμος τραβά τον δρόμο του και δεν σκοτίζεται από κηρύγματα. Κι αν δώσει προσοχή και κανένας στα γραψίματά μας, μπορεί να θυμώσει που χαλάσαμε την ησυχία του, και να πει πως είμαστε υποκριτές, ψευτογιασμένοι, κουκουβάγιες που βγαίνουνε από τα χαλάσματα του παλιού καιρού. Σήμερα οι άνθρωποι είναι τέτοιοι, που μήτε το κήρυγμα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού δεν θάκανε τίποτα.
Λοιπόν, ας το πάρουμε απόφαση. Το κακό δεν περιορίζεται πια με τίποτα, με κανένα τρόπο, με καμμιά δύναμη. Όσοι μιλούνε και γράφουνε για να φέρουνε στον ίσιο δρόμο τους πολλούς που ξεστρατίσανε, ας ξέρουμε πως δέρνουνε τον αγέρα, είναι «αέρα δέροντες», που έλεγε και ο απόστολος Παύλος. Και άγιος να είναι αυτός, που συμβουλεύει, πάλι δεν θάβρει αυτιά για ν' ακούσουνε τη φωνή του, όχι άνθρωποι σαν εμάς, που έχουμε οι ίδιοι ανάγκη από δασκάλεμα.
Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μην περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο, θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Μοναχά κατήφορος. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ' απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον» που είπε ο Χριστός. Κι αν γράφουμε, γι' αυτούς γράφουμε και για τους ίδιους τους εαυτούς μας που κιντυνεύουμε να αρπαχτούμε από τα δίχτυα πούναι μπλεγμένοι εκείνοι που θέλουμε να δασκαλέψουνε. Για να καθόμαστε ανύσταχτοι.
"Όσοι είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της ανθρωπότητας, βλέπουνε με άλλα μάτια τον κόσμο, απ’ ό,τι τον βλέπομε εμείς. Εμείς είμαστε οι γκρινιάρηδες, οι Ιερεμίες, οι Κασσάντρες, και γι' αυτό ο κόσμος μας οχτρεύεται. Κι έχει δίκιο. Ο καθένας νοιώθει διαφορετικά τη ζωή, τη χαρά, το καλό και το κακό. Για τους ανθρώπους που λέμε πως δεν πάνε καλά, ο σημερινός κόσμος είναι ο πιο θαυμάσιος, η σημερινή ζωή είναι η πιο καλύτερη κι η πιο βλογημένη από όλες που πέρασε ο άνθρωπος. Η σημερινή νεολαία είναι μεθυσμένη από εκείνο που λέμε εμείς «ανηθικότητα», και που αυτή το λέγει «ελευθερία». Τί κάθεσαι λοιπόν εσύ και τσαμπουρνίζεις με την ηθική σου; Γι' αυτούς είναι το πιο μεγάλο χάρισμα η ανηθικότητα, και μπορούνε να σκοτώσουνε εκείνον που χτυπά την «ελευθερία» τους. Αιώνες αγωνιζότανε ο άνθρωπος, χωρίς να μπορέσει να την αποχτήσει. Και τώρα που την έκανε χτήμα του, να την αφήσει για την παλαιοντολογική ηθική μας;
Ποτέ δεν μίσησε άνθρωπος τον άνθρωπο τόσο πολύ, όσο στον καιρό μας. Και τον μίσησε στ' όνομα αυτής της «ελευθερίας», που λέγει πως είναι το πολύτιμο απόχτημα της εποχής μας. Μισημένες είναι οι ηθικές κουκουβάγιες κι οι χριστιανικές μοιρολογήστρες. Ποτέ ο χριστιανός δεν μισήθηκε όσο σήμερα, ούτε επί Νέρωνα.
Πού ν' ακούσουνε οι άνθρωποι του καιρού μας κουβέντα για Θεό, για ψυχή, για άλλη ζωή! Η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί ολότελα από τις κάθε λογής ανοησίες που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Η ταινία που δεν έχει μέσα της πολλή ανοησία, δεν γνωρίζει επιτυχία. Ανοησία, και ακαλαισθησία, αυτά τα δυο βασιλεύουνε σήμερα. Είναι απίστευτο το τι ακούγει κανένας για αστεία στις συναναστροφές που κάνουνε οι νέοι. Κρυόμπλαστα, ασυναρτησίες, μωρολογίες. Χάθηκε απ’ αυτούς κι η πιο συνηθισμένη εξυπνάδα. Τα καημένα τα παιδιά, παίρνουνε αφορμή από ένα τίποτα, για να χαχανίσουνε. Τα δέρνει η αμηχανία κι η βαρυεστημάρα κι αυτή είναι η αιτία που τα κάνει να χοροπηδάνε σαν τρελλά, να τσακίζουνε ό,τι βρούνε μπροστά τους, να τα βάζουνε με ανύποπτους ανθρώπους. Γι' αυτά τα πλάσματα η ζωή του ανθρώπου είναι ένα ανιαρό πράγμα δίχως σκοπό, δίχως αληθινή χαρά, δίχως αγνόν ενθουσιασμό.
Ποιός φταίγει γι' αυτή την κατάσταση; Όλοι μας. Όλοι συνεργήσαμε για να καταντήσει η ζωή έτσι που κατήντησε. Όλοι δουλέψαμε για να χτισθεί τούτος ο τερατώδικος πύργος του Βαβέλ. Αλλοι κουβαλήσανε για πέτρες τις πετρωμένες και αναίσθητες καρδιές τους, άλλοι κουβαλήσανε λάσπη από τα κατάβαθά τους που φωλιάζουνε τα βρωμερά πάθη. Εκείνος ο παλιός πύργος του Βαβέλ ρήμαξε κι εξαφανίσθηκε. Μα τούτος θα στέκεται ασάλευτος, κι οι άνθρωποι ολοένα θα τον κάνουνε πιο ψηλόν, με σκοπό να χτυπήσουνε τον Θεό.
Εσείς που θλιβόσαστε και πονάτε γι' αύτη την κατάσταση, καλά κάνετε να λυπόσαστε, μα μην ονειρευόσαστε πως θάρθουνε καλύτερες μέρες για τον κόσμο. Ο κόσμος τρέχει σαν τρελλός. Κατά μεν τη δική του γνώμη ανηφορίζει στον θρίαμβο, κατά δε τη δική σας γνώμη κατηφορίζει στα τάρταρα και στον χαμό. Ποιός από τους δυο έχει δίκιο, μοναχά ο Θεός το γνωρίζει. Αυτό το τρέξιμο δεν θα πάψει ως την τελευταία μέρα, που θα λάμψει η αλήθεια και θα δικαιωθούνε όσοι την πιστέψανε σωστά, και μαρτυρήσανε γι' αυτή και εμπαιχτήκανε γι' αυτή.
Ίσως νάρχεται κιόλας ο Αντίχριστος. Τα σημεία και τα τέρατα που προφητεύτηκε πως θα κάνει αρχίσανε να φανερώνουνται. Η επιστήμη βασιλεύει κι η αθεΐα βασιλεύει μαζί της.
Μια βροντερή φωνή ακούγεται από πάνω, μα την ακούνε μόνο εκείνοι, που έχουνε αυτιά για να την ακούσουνε. Και λέγει: «Να, έρχομαι σαν τον κλέφτη. Καλότυχος εκείνος που ξαγρυπνά και βαστά καθαρά τα φορέματά του. Ο καιρός είναι κοντά. Ο άδικος ας αδικήσει ακόμα, κι ο βρωμερός ας βρωμισθεί ακόμα, κι ο δίκαιος ας κάνει δικαιοσύνη ακόμα, κι ο άγιος ας αγιάσει ακόμα. Να, έρχομαι γρήγορα!».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά Ανθη», Εκδόσεις Παπαδημητρίου)
Προφητεία: "Σε μια μέρα θα αδειάσει η Αθήνα"...
Συνταρακτική ομιλία του Μακαριστού Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την πείνα και τα δεινά που έρχονται στη χώρα μας.
Αυγουστίνος Καντιώτης: «Σε μια μέρα θα αδειάσει η Αθήνα και όλοι θα σκοτώνονται στα χωράφια για μια πατάτα»...
Σε μια μέρα θα αδειάσει η Αθήνα και όλοι στα χωράφια θα σκοτώνονται για μια πατάτα. Πρόβλεψη του Μητροπολίτη Καντιώτη για την πείνα στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Κοσμάς ο Αιτωλός θα ρθει μέρα που μια χούφτα χρυσάφι, μια χούφτα αλεύρι.
Κοσμάς ο Αιτωλός θα ρθει μέρα που μια χούφτα χρυσάφι, μια χούφτα αλεύρι.
Λέει χαρακτηριστικά ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας «H Ρωσία θα μας πει αν θέλετε πετρέλαιο δώστε μας στάρι!»
Και σήμερα βλέπουμε τις οικονομικές κυρώσεις και την απαγόρευση διακίνησης αγροτικών πρ'ι'όντων στην Ρωσία, από τις Δυτικές χώρες (ΗΠΑ-Ε.Ε.) αναμεσά τους και η Ελλάδα, λόγω Ε.Ε. Και όταν το είπε δεν γνωρίζαμε για πετρέλαιο στα Ελληνικά εδάφη.
Κι όμως σήμερα ο αείμνηστος μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης τείνει να επαληθευτεί. Το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες παίρνει μεγάλες διαστάσεις καθημερινά. Το ίδιο και τα επεισόδια με τους κουκουλοφόρους από τα Εξαρχία. Η συμφωνία με τους δανειστές είναι άγνωστο αν επιτευχθεί ποτέ…. με αποτέλεσμα να κλείσουν οι Τράπεζες! Και τότε ποιός θα μπορεί να επιβιώσει μέσα στην Αθήνα που δεν υπάρχουν χώροι, ούτε να φυτέψεις, ούτε να αναπτύξεις κτηνοτροφία, ούτε να κυνηγήσεις για να επιβιώσεις, ούτε να ψαρέψεις. Μέσα σε μία ημέρα η Αθήνα θα αδειάσει....και όλοι θα σκοτώνονται στα χωράφια για μια πατάτα»…
Οι πατάτες μαζεύονται από τους παραγωγούς στα χωράφια, από τα τέλη Μα'ί'ου μέχρι τα μέσα Ιουνίου. Ολως τυχαίως φέτος η παράταση του Μνημονίου λήγει στις 30 Ιουνίου, και αν δεν υπάρξει συμφωνία….
Υ.Γ. Κάποτε Γέροντας μου είπε ότι «Αν κόψουν και τις συντάξεις τετέλεσται!»και σήμερα ακούμε αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι πότε θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις….
Ο Θεός βοηθός.
Ο ΕΥΦΡΑΤΗΣ ΣΤΕΡΕΥΕΙ !! ( Αποκάλυψη του Ιωάννη 16:12)
ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΤΕΛΙΚΩΣ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ;;;;
ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΒΟΟΥΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΩΦΕΥΟΥΜΕ….
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΣΤΕΦΑΝΟ
ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΛΟΓΟ.
Στον δρόμο τον ρώτησα τί ακριβώς όνειρο είδε καί το κατάλαβε. Τότε μου είπε: -Είδα πολεμικό άλογο να ετοιμάζεται για πόλεμο. Αργότερα το χωρίο αυτό το συνάντησα καί στις Παροιμίες του Σολομώντος (Π. ΔΙΑΘΗΚΗ). Τότε όμως δεν το γνώριζα αυτό ακόμη.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΕΛΕΓΕ…
Πριν έρθει ό Αντίχριστος οι Τούρκοι θα νικηθούν.
Μετά τον Αντίχριστο οι Άγιοι θα επικρατήσουν οριστικά καί τελειωτικά.
Οι Μασόνοι θα αποκτήσουν πρόσκαιρα (για λίγο) λίγη δύναμη πριν την έλευση του Αντίχριστου μόνο καί μόνο για να έρθει γκρίνια καί φασαρία στον κόσμο καί να επικρατήσει πιο εύκολα έτσι το κακό (έστω καί προσωρινά).
Πρώτα θα πέσει το Άγιον ’Όρος καί μετά εμείς, έλεγε.
Σκαλί, σκαλί πάμε προς το κακό. Πρώτα βλέπεις έρχεται σεισμός, υστέρα πολλές αρρώστιες, υστέρα ξηρασία, υστέρα πείνα καί εξαθλίωση καί τέλος Πόλεμος.
’Αν οι πολίτες ενός κράτους δεν έχουν μυαλό για Ουρανό (για Ουράνια Βασιλεία) τότε δεν μπορεί το Κράτος εκείνο να σταθεί όρθιο.
ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ
Τά χρόνια πού έρχονται θα είναι μπερδεμένα.
Δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω να προσεύχομαι, έλεγε.
Τόσο δύσκολα είναι τά προβλήματα πού έχουν μερικές οικογένειες!
Τά σημάδια δεν είναι καλά, έλεγε.
Τώρα ή Εκκλησία κινδυνεύει γιατί εισχώρησαν μέσα Αντίχριστοι. Φίδια από θεμέλια μέχρι κορυφή έχει ή Εκκλησία.
’Αν έρθει ένας καί σάς τά τάξει όλα καί λεφτά καί δουλειά καί καλοπέραση να προβληματιστείτε. Δεν είναι από καλό.
Συνέχεια-συνέχεια κομπιούτερ, το μυαλό αδυνατίζει. Προσέξτε το, έλεγε.
Ανεργία τεχνητή καί σκόπιμη από μασονία μόνο καί μόνο για φασαρία καί απιστία. Να μελαγχολήσει ό κόσμος. Να απελπιστεί.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ. ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ
Ο Θεός λυπάται όταν δεν Τον ενοχλούμε...
Έχουμε μεγάλη δύναμι ως πλήρωμα της Εκκλησίας, αν προσευχώμαστε με οδύνη ψυχής και ταπεινή καρδιά...
Δεν χρειάζεται να περάσουμε το πέλαγος, ούτε να κάνουμε μεγάλες αποδημίες∙ κάθε ένας και κάθε μία, και όταν συναντιώνται στην Εκκλησία και όταν... μένουν μέσα στο σπίτι, ας παρακαλούμε με πολλή κατάνυξι το Θεό και οπωσδήποτε θα εισακουσθούν οι προσευχές μας.
Από πού είναι φανερό αυτό; Από το ότι επιθυμεί πολύ πάντοτε να καταφεύγουμε κοντά Του, και να Τον παρακαλούμε σε όλες τις περιπτώσεις και να μην κάνουμε τίποτε ή να λέμε τίποτε χωρίς Αυτόν. Διότι οι άνθρωποι, όταν τους ενοχλούμε συνέχεια για τις διάφορες υποθέσεις μας, μας συμπεριφέρονται εχθρικά∙ ο Θεός όμως κάνει το εντελώς αντίθετο∙ και όχι όταν Τον ενοχλούμε συνέχεια για τα προβλήματά μας, αλλά και όταν δε το κάνουμε αυτό, τότε προ πάντων αγανακτεί.
Άκουσε λοιπόν γιατί κατηγορεί τους Ιουδαίους λέγοντας∙ “Λάβατε απόφασι, αλλά χωρίς εμένα και κάνατε συνθήκες, αλλά χωρίς το πνεύμα μου” (Ης. 30,2). Διότι η συνήθεια αυτών που αγαπούν είναι η εξής∙ θέλουν να εκπληρώνουν όλα τα θελήματα εκείνων που αγαπούν και χωρίς αυτούς δεν θέλουν να κάνουν ή να πουν τίποτε.
Γι’ αυτό και ο Θεός όχι μόνον εδώ αλλά και αλλού τα ίδια επαναλαμβάνει λέγοντας∙ “Έκαναν βασιλείς, αλλά όχι δια μέσω εμού∙ έκαναν άρχοντες και δε μου το γνώρισαν” (Ωσηέ 8,4).
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)