Γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει, αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

Γιατί υπάρχει ελευθερία.Και μάλιστα, όταν πονάμε για τον πλησίον μας και Τον παρακαλούμε να τον βοηθήση, πολύ συγκινείται ο Θεός ,γιατί τότε επεμβαίνει, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Ο Θεός έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήση τους ανθρώπους που υποφέρουν. Για να τους βοηθήση όμως, πρέπει κάποιος να Τον παρακάλεση.

Γιατί, αν βοηθήση κάποιον ,χωρίς κανείς να Τον παρακαλέση, τότε ο διάβολος θα διαμαρτυρηθεί και θα πη:

«Γιατί τον βοηθάς και παραβιάζεις το αυτεξούσιο; Αφού είναι αμαρτωλός, ανήκει σε εμένα ». Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη πνευματική αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Για αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνη – και θέλει ο Θεός να επεμβαίνη αμέσως, αν είναι για το καλό μας – και να βοηθάη τα πλάσματά Του ανάλογα με τις ανάγκες τους. Για τον κάθε άνθρωπο ενεργεί ξεχωριστά, όπως συμφέρει στον καθέναν καλύτερα.

Ο Θεός λοιπόν αλλά και οι Άγιοι για να βοηθήσουν ,πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος να το θέλη και να το ζητά ,αλλιώς δεν επεμβαίνουν. Ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο: 

« Θέλεις υγιής γενέσθαι; ».Αν δεν θέλη ο άνθρωπος ,το σέβεται ο Θεός. Αν κάποιος δεν θέλη να πάη στον παράδεισο, ο Θεός δεν τον παίρνει. Εκτός αν ήταν αδικημένος και είχε άγνοια, οπότε δικαιούται την θεία βοήθεια. Διαφορετικά , δεν θέλει να επέμβη ο Θεός. Ζητά κανείς βοήθεια και ο Θεός και οι Άγιοι την δίνουν. Μέχρι να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου,έχουν κιόλας βοηθήσει. Μερικές φορές δεν προλαβαίνεις ούτε να τα ανοιγοκλείσης .Τόσο γρήγορα βρίσκεται ο Θεός δίπλα σου.

«Αιτείτε και δοθήσεται» , λέει η Γραφή. Αν δεν ζητάμε βοήθεια από τον Θεό , θα σπάζουμε τα μούτρα μας. Ενώ, όταν ζητάμε την θεία βοήθεια , ο Χριστός μας δένει με ένα σχοινάκι και μας συγκρατεί. Φυσάει ο αέρας από εδώ-εκεί ,αλλά, επειδή είμαστε δεμένοι, δεν κινδυνεύουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι ο Χριστός είναι που τον κρατάει, λύνεται πλέον από το σχοινάκι και τον χτυπούν οι άνεμοι από δω κι από κει και ταλαιπωρείται.

Να ξέρετε, μόνον τα πάθη και οι αμαρτίες είναι δικές μας . Ό,τι καλό κάνουμε είναι από τον Θεό, ό,τι ανοησίες κάνουμε είναι δικές μας. Λίγο η Χάρις του Θεού να μας αφήση, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε. Όπως στην φυσική ζωή , λίγο το οξυγόνο να μας πάρη ο Θεός ,αμέσως θα πεθάνουμε, έτσι και στην πνευματική ζωή , λίγο αν μας αφαιρέση την θεία Χάρη, πάει, χαθήκαμε.

Μια φορά ένιωθα στην προσευχή μια αγαλίαση. Ώρες στεκόμουν όρθιος και δεν ένιωθα καθόλου κούραση .Όσο προσευχόμουν, ένιωθα μια γλυκιά ξεκούραση ,κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω. Ύστερα μου πέρασε ένας λογισμός ανθρώπινος : Επειδή μου λείπουν δυο πλευρά και εύκολα κρυώνω, σκέφθηκα, για να μην χάσω αυτήν την κατάσταση και να προχωρήσω όσο πάει, να πάρω ένα σάλι, να τυλιχθώ, μήπως αργότερα κρυώσω. Μόλις δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, αμέσως σωριάστηκα κάτω. Έμεινα πεσμένος κάτω μισή ώρα περίπου και μετά μπόρεσα να σηκωθώ να πάω στο κελλί να ξαπλώσω. Προηγουμένως ,όσο προχωρούσα στην προσευχή ,ένιωθα σαν ένα πούπουλο,ένα ελάφρωμα μια αγαλίαση, που δεν εκφράζεται.

Μόλις όμως δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, σωριάσθηκα κάτω. Αν έφερνα έναν υπερήφανο λογισμό και έλεγα λ.χ.« ζήτημα είναι ,αν υπάρχουν δύο-τρεις σε τέτοια κατάσταση » , τότε είναι που θα πάθαινα ζημιά. Σκέφθηκα ανθρώπινα ,όπως σκέφτεται ο κουτσός να πάρη τα δεκανίκια του , όχι δαιμονικά. Ήταν ένας φυσικός λογισμός , αλλά και πάλι είδες τι έπαθα.

Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μια διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός. Για αυτό λέω, όσα αγαθά έχουμε είναι δώρα του Θεού. Τα έργα μας είναι μηδέν και οι αρετές μας είναι μια συνέχεια από μηδενικά. Εμείς θα προσπαθούμε να προσθέτουμε συνέχεια μηδενικά και να παρακαλούμε τον Χριστό να βάλη την μονάδα στην αρχή, για να γίνουμε πλούσιοι. Εάν δεν βάλη τη μονάδα ο Χριστός στην αρχή, χαμένος ο κόπος.

 Άγιος Αίσιος Αγιορείτης

http://proskynitis.blogspot.gr

Η πρόβλεψη του π. Νικολάου Μανώλη για την οποία τον μίσησαν οι Οικουμενιστές

19-2-2014 Απόσπασμα Ομιλίας

Δεν άντεξαν... Έστειλαν εντολή φιμώσεως με την οποία ο πατήρ Νικόλαος απαγορεύεται να ομιλεί, να κατηχεί ή να κηρύττει στην ενορία του, στον Ι. Βυζ. Ν. Προφ. Ηλιού Θεσσαλονίκης! Η εντολή ισχύει μέχρι σήμερα! Για το καλό όλων μας ελπίζουμε να αρθεί γρήγορα η απαγόρευση!

http://katanixis.blogspot.gr

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης, Αδηφάγο τέρας ο Οικουμενισμός (Άρθρο)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας"  (Μάρτιος 2015, αρ. φ. 165)

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις… Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα “λεγεών”».[1]

Ως αδηφάγο τέρας ο Οικουμενισμός, ετοιμάζει το διάβα στο θηρίο της Αποκαλύψεως. Μέσα σε ένα αλισβερίσι άνομων πράξεων, εξαγοράζει συνειδήσεις παρέχοντας εφήμερες υποσχέσεις ώστε να σβήσει την άσβεστη δίψα των κενόδοξων χριστιανών. Στρατολογημένοι «ορθόδοξοι» πατριάρχες, επίσκοποι και θεολόγοι της Νέας Εποχής, καταθέτουν τις σπουδές, τις επιτυχίες, τις γνώσεις, τις επαφές, τις κοσμικές τους συναναστροφές, στον σκοπό της προδοσίας της Πίστης. Προδότες οι ίδιοι, δεν έχουν καμιά αναστολή να στείλουν στο «κρεματόριο» τους λίγους αντιδρώντες στα κολασμένα σχέδιά τους. Όσοι αρνούνται να αποδεχτούν το νεοταξικό ευαγγέλιο της πανθρησκείας, τους εξαφανίζουν με ιδιότυπα μαρτύρια. Στη βιασύνη τους να επιτύχουν την περιβόητη ενότητα, διαλύουν τον ιστό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σχίζουν τον άραφο χιτώνα της Πίστης, γκρεμίζουν την αγιοπατερική θεολογία. Προδίδοντας την εμπιστοσύνη του Χριστού, βραβεύονται από τον τρισκατάρατο Πάπα.

Γράφει ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος το 1964 στο βιβλίο του «Κατά Ενωτικών» που προλόγισε ο βαθυστόχαστος Φώτης Κόντογλου:

«Να λοιπόν, πως φθάσαμε να ενσκήψει η λαίλαπα του Οικουμενισμού και του συγκριτισμού επάνω μας και να μην υπάρχουν άνθρωποι να προβάλουν αντίσταση. Ποιός να αντισταθεί; Το πλήθος των αδιαφόρων και απονευρωμένων ψυχών των χριστιανών της καλοπέρασης, που χειροκροτούν κάθε νεωτερισμό και τρέφονται πνευματικά με ορθοδοξόμορφο δυτική ευσέβεια ή οι προδομένοι από τους γεροντάδες και πνευματικούς τους φιλομόναχοι που αν συναντούσαν σήμερα έναν από εκείνους τους αγίους κολλυβάδες του 18ου αιώνα θα τον προπηλάκιζαν και θα τον εξευτέλιζαν πολύ χειρότερα από τους πνευματικούς των προγόνους;

Οι σημερινοί «ορθόδοξοι» διδάχθηκαν δύο ειδών «ορθοδοξίες». Ή την ορθοδοξία του «χαρά και γέλια και καμάρι» ή την μοναστική «ορθοδοξία» της αντικολλυβαδικής παραδόσεως. Την πατερική Ορθοδοξία λίγοι την γνωρίζουν και ελάχιστοι την αγαπούν και αγωνίζονται να τη ζήσουν. Όμως αυτή είναι η μόνη που έχει το «ύδωρ το ζων» που κάνει ζωντανές τις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να μπορούν να αγωνιστούν για την αλήθεια...

…Η αποστασία των ποιμένων δεν θα αφήσει τους ποιμενόμενους να ανανήψουν, διότι θα τους ζητούν να κάνουν υπακοή σ̉ αυτούς, τη στιγμή που οι ίδιοι δεν κάνουν υπακοή στον Χριστό τον οποίο οι περισσότεροι ούτε αγαπούν, ούτε καν πιστεύουν σ̉ Αυτόν»[2].

Υπάρχει επίσης μία νοοτροπία σε κύκλους Ορθοδόξων να καταδικάζουν υποτίθεται μέσα τους, βαθιά όμως, πολύ βαθιά, τις οικουμενιστικές πρακτικές (συμπροσευχές, συμπροσκυνήματα, κοινές λατρευτικές συνάξεις) πατριαρχών και άλλων, αλλά να μην εκφράζουν άποψη γι αυτά όλα. Ισχυρίζονται πως δεν πρέπει να σκανδαλίσουν το ποίμνιο καταφερόμενοι εναντίον της παναίρεσης ή καταδικάζοντας τις πρακτικές αυτές. Όταν μάλιστα πνευματικά τους παιδιά, τους θέσουν το ερώτημα σχετικά με όλα αυτά τα τραγελαφικά, με αυστηρότητα τους ορμηνεύουν να μην ασχολούνται καθόλου. «Η Ορθοδοξία», λένε, «δεν κινδυνεύει από τίποτα, μην μιλάτε γι αυτά, μην κρίνετε το ράσο, είναι ιεροκατηγορία, περισσότερο κακό θα κάνεις εσύ αν ελέγξεις παρά ο πατριάρχης με τις συμπροσευχές του»! Έτσι αποκοιμίζουν τον λαό και μαθαίνουν στους πιστούς να συμπεριφέρονται σαν άβουλα όντα. «Να κάνεις υπακοή στην (διοικούσα) Εκκλησία» τους λένε, ασχέτως αν αυτοί που διοικούν την Εκκλησία, εν πολλοίς, ούτε στον Χριστό πιστεύουν ούτε σέβονται τους ιερούς κανόνες των αγίων Οικουμενικών Συνόδων.

Αυτό που συμβουλεύουν είναι ψευτο-υπακοή, δαιμονική ορμήνια. Οι άγιοι μας προστάζουν να αντιδρούμε και να παίρνουμε θέση δημόσια όταν γυμνή τη κεφαλή κηρύσσεται η πλάνη και η αίρεση. Αν μάλιστα αυτό δεν έχει τη δύναμη να το κάνει ο επίσκοπος, τότε να το κάνει ο ιερεύς, ο μοναχός, ακόμη και ο λαϊκός.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ορίζει ως υποχρέωση πάντων, σπουδαίων και ταπεινών, διδασκόντων και διδασκομένων, την αντίδραση κατά των αιρετιζόντων. Το να αγωνίζονται για τα θέματα Πίστεως ακόμη και οι υφιστάμενοι: «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως [...] Ώστε, ότε περί Πίστεως ο λόγος ουκ έστιν ειπείν, “ Εγώ τις ειμι;” [...] Ώστε και αυτός ο πένης πάσης απολογίας εστέρηται εν ημέρα κρίσεως, μη τανύν λαλών, ως κριθησόμενος δια τούτο και μόνον»[3] · και σε άλλο σημείο:«Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων εστίν οφείλει διαγωνίζεσθαι͵ λαλών και διδάσκων τον της ορθοδοξίας λόγον͵ αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη͵ χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν. Ουκ εμός ο λόγος του αμαρτωλού͵ αλλά του θείου Χρυσοστόμου͵ επεί και άλλων πατέρων.»[4]

Σαφέστερος πάντων ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, επ’ αφορμή της Εορτής της Συνάξεως των Αρχαγγέλων, οι οποίοι αντέδρασαν στην πτώση του (ανωτέρου αυτών) Εωσφόρου, γράφει επί λέξει περί της αντιδράσεως των υφισταμένων στο κακό: «Τι λοιπόν άτακτον η άτοπον ακολουθεί, αν ο κατώτερος Μιχαήλ ο μείνας εν τω αγαθώ, βλέπων τας ανωτέρω αρχάς και εξουσίας να εκπίπτωσι του αγαθού εμύησεν αυτάς και εδίδαξε να μένωσιν εν τω αγαθώ; βέβαια ουδέν. Και εν τη καθ’ ημάς δε [ανθρωπίνη] ιεραρχία, του ιερέως και ιεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων, και διάκονος και μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματά εισι πάμπολλα»[5].

Είναι πασιφανές ότι με όλα όσα πράττουν και λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, μας βεβαιώνουν ότι σε θέματα Πίστεως δεν υποτασσόμαστε σε σφάλλοντες Αρχιερείς. Όταν κινδυνεύει η Πίστη οφείλουν να αντιδρούν όλοι οι Χριστιανοί και όχι μόνον οι Επίσκοποι.

Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση όλων των αιώνων. Έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε. Με νίψη και προσευχή, με Πίστη στον Χριστό, στην Κυρία Θεοτόκο και στους Αγίους, να πάρουμε μία γενναία απόφαση. Να μείνουμε πιστοί στην Ορθοδοξία πολεμώντας την παναίρεση. Να μεταλαμπαδεύσουμε την αληθινή Πίστη στις επόμενες γενεές.

http://katanixis.blogspot.gr

ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΟ ΣΑΜΠΕΖΥ...;

Ὑπάρχει κι αὐτὸς ὁ σταυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας! (Βίντεο)

Ο π. Κων. Στρατηγόπουλος ὁμιλεῖ,

γιὰ τὰ αἴσχη το Σάμπεζυ μὲ πρωταγωνιστὲς τὸν Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο καὶ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο!

● Σὲ πρόσφατη ὁμιλία του ὁ π. Κων/νος Στρατηγόπουλος ὁμιλεῖ γιὰ τὸ«πραξικόπημα»ποὺ προσπάθησε νὰ κάνει στὸ Σάμπεζυ ὁ μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, συμπαραστεκόμενος ἀπὸ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο καὶ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, προτείνοντας‒ἐμμέσεως πλὴν σαφῶς ‒τὴν κατάργηση Ἁγιογραφικῆς Ἐντολῆς!!! Γιατί ἄραγε ὁ Περγάμου ‒τώρα στὰ γερατειά του‒ θέλει νὰ προστατέψει τοὺς ὁμοφυλόφιλους, παραβαίνοντας φανερὰ τὴν σχετικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

● Στὴν ὁμιλία του αὐτή, ὅμως, ὁ π. Κων/νος (ποὺ ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο ὑπέστη ἐγκεφαλικό, καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ προσευχὲς ὅλων μας τὸν συνοδεύουν) εἶπε κι ἄλλες «καυτὲς» ἀλήθειες, ἔκανε πολλὲς καίριες διαπιστώσεις καὶ παρακλήσεις πρὸς τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Νοιώθοντας μεγάλη ταραχὴ γι’ αὐτὸν τὸν ξεπεσμὸ τῶν παραπάνω Ἐπισκόπων, Εἶπε: «Παρακαλῶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ λειτουργήσει τὴ μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν»,ἐξηγώντας τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ μὲ αὐτὸ τὸν νεολογισμό.

Εὐχήθηκε, ἐφόσον τέτοια συζητοῦν στὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο: «νὰ διαλυθοῦνε καὶ νὰ μὴ συνεχίσουνε. Ἂν ἔτσι ἑτοιμάζουνε τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο, νὰ μὴν τὴν κάνουν ποτέ, Θεέ μου».

Ἀπάντησε δὲ στὸ ἐρώτημα ἀκροάτριας: ἔχουμε ἀκούσει τραγικὰ πράγματα κατὰ καιροὺς γιὰ ἱερωμένους ἀλλὰ φοβόμαστε νὰ μιλήσουμε. Τί πρέπει νὰ κάνουμε;

Ἡ δική μας διαπίστωση εἶναι πώς, ἐνῶ ὅλοι βλέπουν τὸ κατάντημα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅλοι βλέπουν ποῦ ὁδηγοῦν τὴν Ἐκκλησία, δυστυχῶς, ὅλοι κοινωνοῦν μὲ αὐτὸ τὸ σύγχρονο καρκίνωμα, τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἀθετοῦντες τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Ἂς εὐχηθοῦμε, πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά, νὰ μελετήσουν σοβαρὰ οἱ καλοπροαίρετοι ποιμένες τὴν κατασυκοφαντημένη καὶ ἀλλοιωμένη Πατερικὴ Παράδοση γιὰ τὸ θέμα, τὴν ὁποία μὲ πολὺ κόπο καὶ λοιδωρίες ἔχει καταγράψει καὶ ἀναδείξει ὁ π. Εὐθύμιος, ὥστε μετὰ τὸν σταυρό, νὰ ἔρθει καὶ στὸ θέμα αὐτὸ ἡ Ἀνάσταση! 

Ἀποσπάσματα ἀπὸ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ π. Κων/νου Στρατηγόπουλου

Τώρα θὰ κάνω μιὰ παρατήρηση (τὸ λέω ἀνθρωποπαθῶς) ποὺ μὲ σύγχυσε πάρα πολύ κι ἔχει σχέση μὲ τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Καὶ θὰ σᾶς τὸ πῶ γιὰ νἄχετε ἐγρήγορση σὲ πολὺ μεγάλα θέματα· καὶ τὸ κριτήριο πολλὲς φορὲς τῆς ἀληθείας εἶναι τὸ «τάδε λέγει Κύριος» καὶ πόσο ὁ λαὸς δὲν κοιμᾶται ὄρθιος καὶ δὲν δέχεται πλανεμένες διδασκαλίες.

Αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ θὰ σᾶς συγχύσει. Τὸ θέμα εἶναι μεῖζον· δὲν μιλᾶμε γιὰ μιὰ κουβέντα· μιλᾶμε γιὰ τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας! Σᾶς ἑτοιμάζω γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκοῦστε: τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας!

Στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἑλβετίας αὐτὲς τὶς μέρες συνῆλθε ἡ Ἐπιτροπὴ ἡ Πανορθόδοξη, ἡ ὁποία προετοιμάζει τὰ θέματα τὰ ὁποῖα θὰ τεθοῦν στὴ μεγάλη Οἰκουμενική, ἂς τὴν πῶ, Σύνοδο (Πανορθόδοξο τὴ λένε, ἀλλὰ Οἰκουμενικῆ εἶναι) μετὰ ἀπὸ τοόσους αἰῶνες. Ὑπάρχει μιὰ Ἐπιτροπή, λοιπόν, ἐκτεταμένη, μὲ ἐκπροσώπους ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία προετοιμάζει τὴν θεματική... Θὰ πεῖ τὸ κείμενο (τῆς Εἰσηγήσεως) ἐμεῖς θέτουμε αὐτὸ τὸ θέμα καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχουν ἐδῶ σύμφωνη ἢ διαφορετικὴ γνώμη. Ἀκόμη καὶ τώρα πρέπει νὰ συμφωνοῦν ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες. Νὰ ποῦμε ὅλες: συμφωνοῦμε νὰ γίνει θέμα· νὰ ποῦνε: ὑπάρχει θέμα καὶ μάλιστα, ὑπάρχει τὸ θέμα, καὶ νὰ ὑπάρχει ἀκόμα μιὰ πρώϊμη λύση: ἐμεῖς προτείνουμε νὰ προσεχθεῖ αὐτό.

Ἡ συνεδρίαση ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες, κράτησε (ἀπ’ ὅ,τι ἔμαθα) πέντε μὲ ἑπτὰ ὧρες καὶ ἔγινε μεγάλος καυγάς.

Τὸ θέμα (ποὺ συζητήθηκε) τὸ εἰσηγήθηκε ἕνας Ἐπίσκοπος (ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γενικότερα της Ὀρθοοδοξίας ‒σ.σ. εἶναι γνωστὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας) καὶ μετὰ ὑπῆρχαν ἀπὸ κάτω οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες. Οἱ δύο ἐκπρόσωποι (μόνο δύο ὑπῆρχαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ‒σ.σ. οἱ μητροπολίτες Δημητριάδος ἰγνάτιος καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος) ἦταν σύμφωνοι μὲ τὴν πρόταση, ποὺ ἦταν τραγική. Ὅλες οἱ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες διαφωνοῦσαν μαζί τους. Καὶ αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἔκαναν μεγάλο σαματὰ καὶ δὲν ἔκαναν πίσω.

Θὰ δεῖτε ποιό εἶναι τὸ θέμα· μεῖζον θέμα· μεῖζον θέμα. Θὰ τὸ πῶ τὸ θέμα τώρα, μὴν πέσετε κάτω. Πῶς θὰ ἀποκαλέσουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, πῶς θὰ τοὺς λένε δηλαδή, καὶ πῶς θὰ τοὺς δοῦνε. Κι ἔλεγε ὁ Εἰσηγητής: θὰ λέμε, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν σεξουαλικὲς ἰδιαιτερότητες. Καὶ οἱ δύο δικοί μας Ἐπίσκοποι (γνωστότατοι, δὲν θὰ πῶ τὰ ὀνόματά τους) συμφωνοῦσαν! Κι οἱ ἄλλοι λέγαν: μὰ τί λέτε, σοβαρὰ μιλᾶτε; Αὐτὸ τὸ θέμα δὲν τὸ κουβεντιάζουμε, λέγανε. Στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἔρχονται θέματα τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ θεολογήσουμε. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει θέμα, εἶναι σαφές. Τὸ θέμα τῆς ἀρσενοκοιτίας εἶναι στὴν Γραφὴ πεντακάθαρο. Ἡ Γραφὴ τὸ κρίνει. Λέει, ὅλοι πᾶνε στὴν κόλαση. Τὸ λέει ἡ Γραφή: Ἀρσενοκοίτες βασιλείαν οὐρανῶν οὐ κληρονομήσουσι. Δὲν εἶναι θέμα, δηλαδή, νὰ τοὺς δοῦμε μὲ ποιά συμπάθεια, ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ μιὰ μοντέρνα ἐποχή. Τί θὰ πεῖ «σεξουαλικὲς ίδιαιτερότητες»;

Κι ἔλεγαν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες: Ὄχι, θὰ πεῖτε τὴ λέξη. Κι ἀπ’ ὅ,τι κατάλαβα δὲν κατέληξαν πουθενά. Εὔχομαι νὰ διαλυθοῦνε καὶ νὰ μὴ συνεχίσουνε. Ἂν ἔτσι ἑτοιμάζουνε τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο, νὰ μὴν τὴν κάνουν ποτέ, Θεέ μου. Μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ ποὺ ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Εὔχομαι νὰ μὴ συνεχίσουν. Νὰ διαλυθοῦν, νὰ τὰ σπάσουν ὅλα, νὰ φύγουνε καὶ νὰ μὴ ξαναβρεθοῦνε.

Καὶ τὸ λέω γιὰ τὸ λαό. Ὁ λαὸς πρέπει νὰ εἶναι ξύπνιος. Γιατὶ ὁ λαὸς ποὺ τὸ μαθαίνει, πρέπει κάπου νὰ διαμαρτυρηθεῖ, γιατὶ εἶναι ὑψηλὰ θέματα. Τὸν τρόπο τῆς διαμαρτυρίας σᾶς τὸν ἔχω μάθει. Ὄχι φύρδην μίγδην, εὐκαίρως ἀκαίρως, ὁ καθένας νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. Ὁ τρόπος ὁ συγκεκριμένος, ὅπου εἶναι πολὺ ταπεινὸς τρόπος καὶ ἀνίσχυρος φαίνεται, ἀλλὰ εἶναι πολὺ ἐνοχλητικός, σὰν τὸ κουνούπι. Θυμηθεῖται τὸν τρόπο, «σὰν τὸ κουνούπι». Τὸ κουνούπι ξέρετε, ἔρχεται, ξανάρχεται, δὲν φεύγει, εἶναι συνέχεια ἐκεῖ. Θὰ λειτουργήσουμε, λοιπόν, τὴν μέθοδο τοῦ κουνουπιοῦ. Ὄχι ἄλλες μεθόδους. Ὅταν ἀκοῦμε τέτοια πράγματα ὁ Ὀρθόδοξος λαός, πρῶτα-πρῶτα θὰ πιάνει τὸν παπὰ τῆς ἐνορίας του, νὰ μάθει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ταυτόχρονα πιάνει καὶ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του. Λέει: τί μάθαμε, Σεβασμιώτατε, τί θὰ γίνει; Θὰ δεχθοῦμε τέτοιες ἀποφάσεις; Θὰ εἴμαστε κουνούπια. Συνέχεια. Σᾶς λέω τὴ μέθοδο. Χωρὶς φασαρία, χωρὶς νὰ κάνουμε σχίσματα, ἐὰν ξέρουμε τὴν ἀλήθεια. Κι ἐδῶ τὸ θέμα εἶναι πολὺ χονδρό. Αὐτοὶ οἱ δύο ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πῶς τὴν ἐκπροσωποῦν; Ἐμᾶς μᾶς ἐκπροσωποῦν; Ποιοί εἶναι αὐτοί; Αὐτοὶ θὰ μᾶς ἐκπροσωπήσουν, τὴν Ἐκκλησλια τῆς Ἑλλάδος, ἐμένα; Ὄχι δὲν μὲ ἐκπροσωπεῖ. Κι αὐτὸ ποὺ λέει εἶναι τραγικό. Καὶ γινόμαστε (ἂς τὸ πῶ ἔτσι ἀνθρώπινα) καὶ ρεζίλι στὶς ἄλλες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Καὶ λένε οἱ ἄλλοι: μὰ τί ρὲ γίνεται παιδιὰ στὴν Ἑλλάδα; Αὐτὸ εἶναι τῆς Ἁγία Γραφῆς, λέγαν οἱ ἄλλοι. Ποῦ καταλήξατε;

Βλέπετε τί σημαίνει ὑγιαίνουσα διδασκαλία, ποὺ μπορεῖ νὰ χαθεῖ; Ἀλλὰ εἶναι καὶ στὰ χέρια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πολλὰ πράγματα. Καὶ ἐδῶ δὲν χρειάζεται πολὺ θεολογία.

Παρακαλῶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ λειτουργήσει τὴ μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν», ἔφτιαξα ἕνα ρῆμα, ἔτσι; Ἀλλὰ προσέξτε, τὸ κουνούπι δὲν σὲ σκοτώνει, δὲν σοῦ κάνει κάτι, εἶναι ὅμως ἐνοχλητικὸ πάρα πολύ. Ἀλλὰ προσέξτε μὲ ὑπευθυνότητα αὐτὸ ποὺ λέτε καὶ ποῦ τὸ λέτε.

Τόδωσα σὰν παράδειγμα, γιατὶ εἶναι πολὺ χοντρὸ κι εἶναι κορυφαῖο. Τί πιό κορυφαῖο ἀπὸ ἕνα θέμα μιᾶς μελλούσης νὰ συνέλθει Πανορθοδόξου, ἀλλὰ στὴν πράξη Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη μας. Πολὺ μεγάλη. Κι ἐκεῖ δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ μιλᾶμε μὲ τίποτα. Δὲν ἔχουμε ἄλλο τρόπο. Ὅπου μοῦ τύχει θὰ τὸ λέω παντοῦ. Θὰ τὸ πῶ καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς δυό. Θὰ τὸ στείλω καὶ στὸ Ἰντερνέτ. Θὰ τοὺς πῶ, ἐμένα τὸν ἁπλὸ παπά, δὲν μὲ ἐκπροσωπεῖ ἡ φωνή σου.

Τώρα, ἂν οἱ δύο Ἐπίσκοποι αὐτοὶ πᾶνε στὶς περιοχές τους καὶ λένε αὐτὰ ποὺ λένε, δὲν πρέπει κανεὶς νὰ τοὺς ἀκούσει. Οἱ δυὸ αὐτοὶ Ἐπίσκοποι ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ πᾶνε στὶς Μητροπόλεις τους καὶ θὰ λένε τὰ ἴδια πράγματα. Πρέπει νὰ μὴν τοὺς ἀκούσει κανείς. Προσέξτε, ὑπακοὴ ποῦ εἶναι; Ὑπακοὴ εἶναι μόνον στὴν Ἀλήθεια. Ὑπακοὴ ὑπάρχει ἄνευ ἁμαρτίας καὶ αἱρέσεως· κρατεῖστε αὐτὰ τὰ δύο. Ἄρα καὶ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς δὲν εἶναι ἀπόλυτο. Ὑπακοὴ οὐσιαστικὰ κάνουμε στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ στοὺς ἱερεῖς, τοὺς Ἐπισκόπους. Ἄν (ὅμως) σᾶς πεῖ ὁ πνευματικός σας, ὁ Ἐπίσκοπός σας νὰ κλέψετε, νὰ πεῖτε μιὰ αἵρεση, δὲν θὰ τὸ δεχθεῖτε, θὰ κάνετε ἀνυπακοή... Κρατεῖστε τὸ ρῆμα «κουνουπιάζοντας». Κι ὅπου χρειαστεῖ θὰ πᾶτε καὶ παρακάτω.

Ἐρώτηση: Ὁ ἱερέας εἶναι κάρβουνο, ὅταν τὸ ἀγγίξεις καὶ εἶναι καμένο θὰ καεῖς, ὅταν εἶναι σβηστὸ θὰ μουντζουρωθεῖς. Λοιπόν, φοβόμαστε πάρα πολὺ νὰ ἐκφραστοῦμε σὲ τέτοια κακῶς κείμενα ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία. Κι ἔχουμε ἀκούσει τραγικὰ πράγματα κατὰ καιροὺς καὶ φοβόμαστε νὰ μιλήσουμε.π. Κων/νος: Θὰ τὸ πεῖτε στὸν Ἐπίσκοπο. Εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ». Κι ἂν εἶναι χοντρὸ καὶ δὲν γίνεται τίποτε, θὰ πᾶτε καὶ παρακάτω. Θὰ κάνετε Ὑπόμνημα στὴν Ἱ. Σύνοδο.

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ὁ «ἱερὸς» καννιβαλισμὸς τοῦ ἰνδουϊσμού

ΓΙΑ ΤΟΝ σύγχρονο συγκρητιστικὸ οἰκουμενισμὸ ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι «διαφορετικοὶ δρόμοι προσέγγισης τοῦ Θεοῦ», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ρητὰ ὅτι «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5). Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν καὶ οἱ «δικοί» μας «ποτισμένοι μέχρι τὸ κόκκαλο» οἰκουμενιστές, ἐναγκαλίζονται, ἀνταλλάσσουν δῶρα μὲ σημασία καὶ συμπροσεύχονται μεταξύ τους!

Μία ἀπὸ τὶς πλέον δαιμονικὲς θρησκεῖες εἶναι ὁ Ἰνδουισμός.

Δεῖτε τὴ φρίκη ποὺ κρύβει: «Λίγες ἡμέρες μὲ τοὺς μοναχοὺς Ἀνγκόριν, στὸ Μπεναρὲς τῆς Ἰνδίας, πέρασε ὁ Ἰταλὸς φωτογράφος, Κριστιάνο Ὀστινέλι. Στὸ μυαλὸ τῶν περισσότερων ἡ λέξη «μοναχοὶ» εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἠρεμία, τὴν πραότητα καὶ τὸν ἀσκητισμό. Ὅμως, δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς Ἀνγκορί, μία ἄγρια φυλὴ ποὺ τὴ φοβᾶται ὅλη ἡ Ἰνδία! Οἱ περίεργοι μοναχοὶ ζοῦν δίπλα σὲ σημεῖα ποὺ γίνονται ἀποτεφρώσεις καὶ τρέφονται μὲ ἀνθρώπινη σάρκα, γιατί πιστεύουν ὅτι ἡ κατανάλωση ἀνθρώπινου κρέατος τοὺς φέρνει πιὸ κοντὰ στὴν πνευματικὴ φώτιση.

Πιστεύουν στὸν θεὸ Σίβα, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ ἀντίστοιχο τοῦ Διονύσου στὴν Ἰνδία. Οἱ τελετὲς περιλαμβάνουν τὴν κατανάλωση ποτῶν ἀπὸ ἀνθρώπινα κρανία καὶ γεῦμα μὲ κεφάλια ἀπὸ ζωντανὰ ζῷα» (ἱστολ. Τροκτικό2)!

Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ τὰ φρικιαστικά, οἱ ἰνδουιστὲς γίνονται ὁμοτράπεζοι τῶν «δικῶν» μας οἰκουμενιστῶν καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους, ὅπως λ.χ. τὸ 2007στὴ Γροιλανδία, ἢ κάθε χρόνο στὴν Ἀσίζη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ «ἀλάθητου»!

Ορθόδοξος Τύπος 24/4/2015

http://makkavaios.blogspot.gr

Γιατί με χτυπάει ο Θεός ;

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή.

Ένα γεγονός θα σου διηγηθώ -αδελφέ- που συνέβη κάποτε και έχει γραφεί και δίδει την ευκαιρία πολλών σκέψεων για να απαντηθεί το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους στη ζωή μας;

Κάποτε, ενώ ήταν χειμώνας και νύχτα, ναυάγησε ένα μικρό αλιευτικό πλοιάριο στις ακτές του Καναδά. Ο πλοίαρχος και ο γιος του, μοναδικοί επιβάτες του μικρού αλιευτικού, βγήκαν στην ακτή κολυμπώντας, με βρεγμένα ρούχα και σε άσχημη κατάσταση. Γλύτωσαν από τον κίνδυνο του πνιγμού. Τώρα όμως θα πέθαιναν από το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα. Ενώ ο πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση, είδε στο βάθος του δάσους που εκτεινόταν μπροστά τους, ένα αμυδρό φως. Ήταν η μοναδική ελπίδα.

Το μέρος ήταν έρημο και άγνωστο. Πουθενά δεν φαινόταν κάποια κατοικία. Πατέρας και γιος άρχισαν λοιπόν να βαδίζουν προς το αμυδρό φως που έβλεπαν στο δάσος τρέμοντας -βέβαια- από το κρύο, καθώς ήταν μούσκεμα. Εάν έφθαναν εγκαίρως στο φως και έβρισκαν κάποια περιποίηση, θα γλύτωναν τον βέβαιο θάνατο.

Εκεί όμως που βάδιζαν, ο γιος άρχισε να μουδιάζει, γατί τα βρεγμένα ρούχα και το πολύ κρύο τον πάγωναν. Το βάδισμά του έγινε πολύ δύσκολο και διέτρεχε τον κίνδυνο να μουδιάσουν τα πόδια του περισσότερο και να μην μπορούν να βαδίσουν καθόλου. Ο πατέρας κοίταζε να ενισχύσει το παιδί του και να το ενθαρρύνει, ώστε να συνεχίσει να περπατά. Μα δυστυχώς το μούδιασμα των ποδιών αυξανόταν και η δυσκολία του βαδίσματος γινόταν δυσχερέστερη.

Τότε ο πατέρας σοφίστηκε το εξής τέχνασμα: απέσπασε ένα κλαδί από ένα δένδρο που βρέθηκε δίπλα τουΩκαι με το κλαδί αυτό άρχισε να χτυπά τα πόδια του παιδιού, το οποίο δεν μπορούσε πια σχεδόν καθόλου να βαδίσει. Ο γιος διαμαρτυρήθηκε στην αρχή γιατί τον χτυπούσε ο πατέρας. Και ο πατέρας, με πονεμένη αλλά στοργική φωνή, του απάντησε:

- Παιδί μου, πρέπει να βαδίσεις! Νίκησε το μούδιασμα των ποδιών σου και προχώρα!

- Πατέρα, δεν μπορώ! Φώναξε το παιδί. Τα πόδια μου μουδιάζουν όλο και περισσότερο!

Τότε ο πατέρας έσφιξε την καρδιά του και άρχισε να χτυπά στα πόδια το παιδί του πολύ δυνατότερα. Τα πόδια του παιδιού μάτωσαν, αλλά εξαναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά του και να συνεχίσει το περπάτημα. Τελικά, κουτσαίνοντας και με μόχθο, έφθασε μαζί με τον πατέρα του στο σπιτάκι στο οποίο έβλεπαν το φως.

Ήταν ματωμένα τα πόδια του και πληγιασμένα από το ράβδισμα με την κλάρα, που είχε αποσπάσει ο πατέρας από το δέντρο.

Το παιδί βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, αλλά ήδη είχαν φθάσει στο σπίτι. Εκεί απόλαυσαν αμέσως τη στοργή και την περιποίηση. Και έτσι σώθηκαν, πατέρας και γιος, από τον βέβαιο θάνατο.

Τι έκανε ο πατέρας; Θλιβερό καθήκον! Εξαναγκάστηκε να χτυπά το παιδί του στα πόδια δυνατά για να το αναγκάσει να φτάσουν στο σπίτι της σωτηρίας. Πικρό το μέσο, αλλά σωτήριο για τη ζωή τους.

Αυτό γίνεται πολλές φορές στη ζωή. Ο Θεός Πατέρας που μας αγαπά, θέλει οπωσδήποτε τη σωτηρία μας. Κάποτε εμείς οι άνθρωποι αμελούμε και κωφεύουμε στη φωνή Του. Και τότε ο Θεός Πατέρας από στοργή επιτρέπει κάποιο μαστίγωμά μας, για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο ψυχικής αμέλειας και να αφυπνιστούμε πνευματικά. Επιτρέπει ο Θεός θλίψεις και δοκιμασίες για πνευματική μας ωφέλεια. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» ( Παροιμ. γ΄,12 ). Πικρό το ποτήριο του πόνου, αλλά σωτήριο.

Αδελφέ μου, τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Το ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία την οποία περνάς, σημαίνει ότι έχει το σοφό σχέδιό Του. Είναι για το καλό σου. Δέξου τη θλίψη σαν επίσκεψη Θεού. Υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Παρακάλεσε μεν τον Θεό να σε βγάλει από τη δοκιμασία και να σου πάρει τον πόνο. Και παρακάλεσε και πάλιν και πολλάκις, με επιμονή και πίστη, να σου αφαιρέσει ο Θεός την δοκιμασία. Αλλά, αν η αγαθότης Του δεν σου αφαιρεί τη θλίψη, δείξε υπομονή και υποταγή. Ειπέ μεσ' στην καρδιά σου: « Κύριε, γεννηθήτω το θέλημά Σου. Όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ». Ειπέ μαζί με τον Κεμπήσιο Θωμά: «Κύριε, αν θες να είμαι στο φως, έσο ευλογημένος. Εάν θες να μην είμαι στο φως, πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλιν έσο ευλογημένος». Η υπομονή σου -αδελφέ μου- και η υποταγή σου στον Θεό ανεβαίνουν ως θυμίαμα ενώπιον του θρόνου της θείας χάριτος.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων που σώθηκαν από βέβαιη ψυχική καταστροφή με το ξύπνημα το πνευματικό, που τους έφερε μια δοκιμασία στη ζωή.Άκουσα με τα αυτιά μου κάποιους να λέγουν: "Έχασα την υγεία μου, αλλά βρήκα την υγεία της ψυχής μου. Και είμαι ευτυχής" ή "Γνώρισα τον Θεό μέσα από τη θλίψη και τη δοκιμασία. Ήμουν βουτηγμένος στην αμαρτία και ο Θεός επέτρεψε να χάσω το εμπόριό μου και να βυθιστώ στην φτώχεια. Μα άνοιξαν τα μάτια μου στο φως της πίστεως! Και ζω τώρα πολύ φτωχότερα, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος".

Επίσης, είδα πολλές φορές στη ζωή μου πονεμένους και πενθούντας για τον θάνατο προσφιλών τους προσώπων ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν ως τότε τελείως ξένοι προς την Εκκλησία, μετά όμως από το φρικτό φαρμάκι του πόνου, τους είδα να αλλάζουν τρόπο ζωής, να αφυπνίζονται πνευματικά, να ενδιαφέρονται για τη μετά θάνατον ζωή, που ως τότε δεν τους είχε απασχολήσει, να βρίσκουν την παρηγοριά τους στην Εκκλησία και να σώζονται πνευματικά.

Το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας -αδελφέ μου- είναι σοφό και στοργικό. Να τα δεχόμαστε όλα από το χέρι του Θεού με υποταγή, ταπείνωση και πιστότητα στην αγάπη Του. Υπάρχουν στιγμές που είναι συμφέρον για εμάς κάποιος πόνος ή κάποια δοκιμασία. Εμείς είμαστε πολλές φορές κοντόφθαλμοι. Ο Θεός βλέπει πολύ μακρύτερα από εμάς.

Έχω δει πλειστάκις και στην προσωπική μου ζωή, κάτω από μια δοκιμασία να κρύβεται μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Έχω δει το χέρι του Θεού πολλές φορές στη ζωή μου -αδελφέ- άλλοτε να με θωπεύει και άλλοτε να με χαστουκίζει. Όμως πάντοτε είδα ότι το χέρι ήταν στοργικό και αποβλέπει στη δική μου σωτηρία.-

Από το βιβλίο : «Για σένα που πονάς»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς

Καλλινίκου Καρούσου

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

http://logia-tou-aera.blogspot.gr

Η δύναμη του Ψαλτηρίου, αληθινό περιστατικό...

Σχόλιο ιστολογίου "Ελληνική Ναυς": Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Διονύση Μακρή με τίτλο "Ο Τρελογιάννης" (β΄ τόμος) που κυκλοφορεί σε δυο μικρούς τόμους. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα και είναι σύντομο (περίπου 150 σελίδες ο κάθε τόμος), αλλά και φθηνό. Είναι θησαυρός αυτό το βιβλίο (πρόσφατα αξιώθηκα να διαβάσω τον α΄ τόμο και τυχαίνει αυτές τις μέρες να διαβάζω τον β΄ τόμο). Αναφέρεται στην θαυμαστή ζωή ενός σύγχρονου Αγίου που ανήκει στην ιδιαίτερη κατηγορία των δια Χριστόν σαλών! Φροντίστε να το διαβάσετε. Πληροφοριακά τυχαίνει ο α΄ τόμος να κυκλοφορεί δωρεάν με τον Στύλο Ορθοδοξίας (τεύχος Μαρ. 2015 που κυκλοφορεί τώρα, δηλ. τον Απρίλιο). 

Διαβάστε το εκπληκτικό περιστατικό:

Ο Κυρ-Παντελής ταξίδευε με το τρένο προς Θεσσαλονίκη και διάβαζε το Ψαλτήριο. Ένα παράξενο γεγονός όμως σημάδεψε το ταξίδι του. Καθώς διάβαζε, μία κοπέλα που καθόταν τρία-τέσσερα καθίσματα πιο μπροστά άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία και πίστεψε πώς κάποια παρεξήγηση έγινε με το διπλανό της. Όταν όμως ο κυρ-Παντελής είδε πώς ο ελεγκτής-εισπράκτορας ερχόταν προς το μέρος του απόρησε.

- Αγαπητέ κύριε, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο γιατί ενοχλείτε;

- Μα το διαβάζω από μέσα μου! απάντησε εκείνος φανερά απορημένος. Πώς είναι δυνατόν να ενοχλείται η κοπέλα; 

Έκπληκτοι και απορημένοι μαζί με τον κυρ-Παντελή ήταν και οι άλλοι επιβάτες. Ένας μάλιστα έξ αυτών φώναξε. <<Αν ενοχλείται η κοπέλα, να αλλάξει βαγόνι…>>. Πράγματι, η άγνωστη κοπέλα μεταφέρθηκε στα πίσω βαγόνια μήν αντέχοντας το Ψαλτήριο. Και λέει ο κυρ-Παντελής στους συνεπιβάτες του.

- Μέχρι προχθές και εγώ μαζί με εσάς αγνοούσα τη δύναμη των Ψαλμών του προφήτη Δαυϊδ. Τώρα, και ιδιαίτερα μετά το περιστατικό τούτο, ένα σας λέγω: Το Ψαλτήρι λειτουργεί ως κόπανος που διώχνει τα κακούδια (δαιμόνια) από πάνω μας και από το περιβάλλον μας. Έτσι έλεγε ένας άγιος που έζησε στη γειτονιά μας (ο τρελο-Γιάννης).

από το βιβλίο: Ο τρελο-Γιάννης (τόμος Β')

http://amfoterodexios.blogspot.gr

Σε ευχαριστώ Θεέ μου που πεθαίνω Ορθόδοξος

TO EΥΩΔΕΣ αυτό άνθος της Αθωνικής ερήμου, ανήκει στις μεγάλες μορφές του σύγχρονου Αγιορείτικου μοναχισμού.

Προαισθανόμενος το τέλος του, λέει στον υποτακτικό του «πήγαινε παιδί μου να ετοιμάσεις την εκκλησία. Ήρθαν οι όσιοι πατέρες και επί 10 λεπτά της ώρας πριν ξεψυχήσει ενατένιζε με θάμβος τις άγιες μορφές που τον καλωσόριζαν. Τότε ακούστηκε να ψελλίζει ήρεμα:

«ΣΕ ευχαριστώ Θεέ μου, διότι αν και δεν έκανα τίποτε το αξιόλογο σ’όλη μου τη ζωή,για να σε ευχαριστήσω, αλλά πεθαίνω Θεέ μου Ορθόδοξος.»

και ξεψύχησε ήρεμα, ταπεινά, οίακα.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Λίγες ώρες πριν τον φονικό σεισμό στο Νεπάλ η Γη στην Ιαπωνία σηκώθηκε 300 μέτρα. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Συναγερμός – Ινδία, Κίνα, Θιβέτ, Νεπάλ – Η Γη Ανοίγει – Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης

Όλα αυτά μετά την ισχυρή σεισμική δόνηση των 7,9 Ρίχτερ στις 25 Απριλίου του 2015 στο Νεπάλ, με εστιακό βάθος μόλις 2 χλμ και την πρόκληση Μετασεισμών άνω των 6 Ρίχτερ.

Ένα 24ωρο πριν, τα ξημερώματα της 24 Απριλίου στην Ιαπωνία , διαλαμβάνει το παρακάτω παράδοξο γεωλογικό γεγονός.

¨Μια τεράστια ξαφνική (μέσα σε 1 ημέρα) ανόρθωση της γης έχει συμβεί κατά μήκος της ακτής του Χοκάιντο της Ιαπωνίας .

Σημαντική παγκόσμια σεισμική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα , και μια σοβαρή κίνηση του φλοιού της γης είναι προφανώς σε εξέλιξη στην περιοχή γύρω από τη Βόρεια Ιαπωνία .

Η νέα γη άρχισε να ανεβαίνει από τη θάλασσα χθες το πρωί ( 24η Απριλίου 2015 ) με αύξηση μόλις 1 μέτρο ( 3 πόδια) , στη συνέχεια το φαινόμενο άρχισε να αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς.

Η εκδήλωση του φαινομένου είναι σε εξέλιξη από τις 25 Απριλίου στις 26 του ίδιου μηνός το 2015 .

Η νέα μάζα γης έχει πλέον ανορθωθεί 300 μέτρα ύψος πάνω από την θάλασσα( κοντά 1.000 πόδια ) , και κοντά 10 μέτρα πλάτος ( 30 πόδια).

Η γη σηκώθηκε από την θάλασσα 300 μέτρα στο Χοκάιντο της Ιαπωνίας

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ από την Ιαπωνία μέχρι την Ινδία και κανείς άλλος δεν γνωρίζει μέχρι που;

Η ισχυρή δόνηση στο Νεπάλ θα προκαλέσει το λεγόμενο σεισμικό ντόμινο, αλλά λόγω της μεγάλης απόστασης δεν θα επηρεάσει τον ελλαδικό χώρο, καθησυχάζει ο Ευθύμιος Λέκκας.

Ένα γεγονός είναι πραγματικότητα , οι γεωλογικές τεκτονικές πλάκες συγκρούονται νωρίτερα και προλαμβάνουν τις ανατρεπτικές γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις που κυοφορούνται γύρω μας.

Και τέλος

¨Ούκ έγνωσαν, ουδέ συνήκαν, εν σκότει διαπορεύονται, σαλευθήτωσαν πάντα τα θεμέλια της γης. 

¨Ψαλμός ΠΑ΄. 81 του προφήτου και Βασιλέως Δαβίδ.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάσας

http://elekklesia.blogspot.gr

Υπακοή. Μιά παράξενη εντολή

"Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές".
Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο. Επεξεργασία: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Η εξομολόγησις των αμαρτιών

Ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας λέγει ότι: «Η εξομολόγησις των λογισμών στον Πνευματικό είναι το θεμέλιο της πνευματικής ζωής και η ελπίς της σωτηρίας για όλους τους πιστούς»

Πατέρες και αδελφοί,

Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά καθήκοντα των μοναχών αλλά και των λαϊκών χριστιανών, είναι η εξομολόγησις των αμαρτιών. Γι αυτό, όσα πρόκειται να είπω παρακάτω, θα έχουν σχέσι με αυτό το Μυστήριο.

Κατ' αρχάς πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας ότι όλοι οι άνθρωποι είμεθα αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, άλλοι περισσότερο και άλλοι ολιγώτερο. Αυτό μας το λέγει και η Αγία Γραφή ως εξής: «Τίς γάρ ων βροτός, ότι έσται άμεμπτος, ή ως εσόμενος δίκαιος 

γεννητός γυναικός;» (Ιώβ 15, 14), ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει στην πρώτη του επιστολή στίχο 8 και 9 «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ούκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ούκ έστιν εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας».

Η εξομολόγησις για να είναι σωστή και ευάρεστος στον Θεό, πρέπει να έκπληροί τις έξης προϋποθέσεις:

Πρέπει να γίνεται ενώπιον του Πνευματικού.

Να είναι πλήρης. Δηλαδή να περιλαμβάνη όλα τα γενόμενα αμαρτήματα από τον εξομολογούμενο από την παιδική του ηλικία η από την τελευταία του εξομολόγησι και να μη αποκρύπτη τίποτε απ' αυτά.

Να γίνεται με την θέλησή μας σύμφωνα με την Αγία Γραφή που λέγει: «Και εκ θελήματος μου εξομολογήσομαι αυτώ» (Ψαλμ. 21,7).

Να γίνεται με ταπείνωσι και συντριβή, όπως λέγει η Γραφή: «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. 50,18).

Να είναι άσπιλος, δηλαδή να μη ενοχοποιή άλλους ο εξομολογούμενος, ούτε τους άλλους ανθρώπους, ούτε κάποιο από τα κτίσματα του Θεού, ούτε ακόμη και τον διάβολο, αλλά μόνο τον εαυτό του να θεωρή ένοχο και υπεύθυνο για τις πράξεις του, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Εάν θέλης να κατηγορήσης κάποιον, μόνο τον εαυτό σου να κατηγορήσης», ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: Λέγε και μη εντρέπεσαι: «ιδικό μου είναι το πρήξιμο, πάτερ, ιδική μου είναι και η πληγή από την ακηδία μου έγινε το τάδε και το τάδε έργο και όχι από άλ¬λον. Κανείς δεν είναι ένοχος γι' αυτό ούτε άνθρωπος, ούτε πνεύμα, ούτε σώμα, ούτε κάποιος άλλος, παρά η οκνηρία μου».

Πρέπει να είναι ειλικρινής, δηλαδή να λέγη την αλήθεια ο χριστιανός και μόνο αυτά τα οποία έκανε ο ίδιος χωρίς να φανερώνη ονόματα προσώπων με τα όποια έχουν σχέση οι αμαρτίες του. Ο Θεός αγαπά την αλήθεια, κατά την μαρτυρία της Γραφής που λέγει: «έστι γάρ αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν, και έστιν αισχύνη δόξα και χάρις» (Σοφία Σειράχ 4, 21). Η εντροπή αυτή την οποία υπομένεις στην εξομολόγησι σε απαλλάσσει από την εντροπή εκείνη την οποία με αισθανθούμε όλοι οι άνθρωποι την φοβερά εκείνη ημέρα της Μελλούσης Κρίσεως, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του: «Δεν γίνεται παρά μόνο με την εντροπή να λυτρωθής από την αιωνία εντροπή».

Η εξομολόγησις να είναι αποφασιστική, δηλαδή να πάρουμε μία μεγάλη απόφασι ενώπιον του Πνευματικού ότι δεν με αμαρτήσουμε πλέον με την βοήθεια της θείας Χάριτος και μάλιστα, καλλίτερα χιλιάδες φορές να αποθάνουμε, παρά να αμαρτήσουμε με την θέληση μας. Όποιος δεν επήρε αυτή την απόφαση είναι με το ένα πόδι του στον Πνευματικό και με το άλλο στην αμαρτία. Μερικοί εξομολογούνται με το στόμα, ενώ με την καρδιά τους επιθυμούν πάλι την αμαρτία, ομοιάζοντες με τον σκύλο, ο όποιος επιστρέφει πάλι στο ίδιο ξέραμά του η με το χοίρο που, ενώ λούζεται και πλένεται, πάλι επιστρέφει μέσα στις λάσπες και κυλίεται.

Άλλοτε πάλι πολλοί πιστοί κάνουν την εξομολόγηση από συνήθεια, επειδή επλησίασε η Γέννησις του Κυρίου η το Πάσχα η διότι κινδυνεύουν να αποθάνουν. Διαβάζουμε στο Γεροντικό ότι ένας μεγάλος ησυχαστής έβλεπε τις ψυχές να κατεβαίνουν στον άδη, όπως πέφτουν οι νιφάδες του χιονιού στην περίοδο του χειμώνος, και αυτές όχι γιατί δεν εξομολογούντο, αλλά δεν εξομολογούντο σωστά και με την απόφαση να μην αμαρτήσουν πλέον. Γι' αυτό λέγει ο Μέγας Βασίλειος ότι τίποτε δεν ωφελεί η εξομολόγησις αυτόν που εξομολογείται, αν δεν μισεί με την καρδιά του την αμαρτία, διότι δεν έχει καμμία ελπίδα διορθώσεώς του.

Στην συνέχεια σημειώνουμε τους τρόπους με τους oποίους ο πιστός, μετά την καθαρή εξομολόγηση που έκανε στον Πνευματικό, θα ημπορέση να διαφυλαχθή από τις διάφορες πτώσεις στην αμαρτία:

Πρώτος τρόπος αποφυγής της αμαρτίας είναι η μνήμη του θανάτου και των εξομολογηθέντων αμαρτιών. Αυτό έκανε ο Προφήτης Δαβίδ, ο όποιος, μετά την συγχώρησι που έλαβε από τον Θεό για τις δύο μεγάλες αμαρτίες του, είχε πάντοτε προ των οφθαλμών του τον θάνατο, όπως ο ίδιος λέγει: «Ότι την ανομία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός» (Ψαλμ. 50, 4).

Η μνήμη του θανάτου μας βοηθή να μην αμαρτάνουμε όπως λέγει και η Γραφή: «Υιέ, μιμνήσκου τα έσχατα σου, και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφία Σειράχ 7,.16). Ενώ η υπενθύμισις των αμαρτιών δεν θα πρέπη να καταλήγη σε λεπτομέρειες, διότι υπάρχει ο κίνδυνος εκ¬δηλώσεως της εμπάθειας του ανθρώπου.

Μετά την εξομολόγηση ν' αποφεύγονται οι αιτίες της αμαρτίας. Οι φιλόσοφοι λέγουν ότι, οι ίδιες αιτίες κηνούν πάντοτε στις ίδιες αμαρτίες. Προπαντός αυτοί που έπεσαν σε σαρκικές αμαρτίες πρέπει πολύ ν' αποφεύγουν τις εμπαθείς φιλίες και συνομιλίες με πρόσωπα με τα όποια ημάρτησαν. Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι «αυτός που φοβάται τον κίνδυνο, δεν θα πέση σ' αυτόν» (Σοφία Σειράχ 3,25).

Το τρίτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η συχνή εξομολόγησις. Απ' αυτή προέρχονται πέντε ωφέλειες:

Όπως τα πουλάκια δεν επιστρέφουν πάλι, όταν βρουν την φωλιά τους χαλασμένη, έτσι και οι δαίμονες φεύγουν για πάντα απ' αυτούς που εξομολογούνται συχνά, διότι έτσι τους χαλούν τις φωλιές και τις παγίδες. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «Για ποιά αιτία ο Νεεμάν ο Σύρος λούσθηκε επτά φορές, στον Ιορδάνη; Για να διδάξη όλους μας ότι πρέπει συχνά να εξομολογούμεθα, να λουζώμεθα στα νερά της μετανοίας». Και συνεχίζει λέγοντας: «Είπα να εξομολογούνται συχνά και οι Τιμιώτατοι Πατριάρχαι, αρχιερείς, Πνευματικοί, Ιερείς, διότι σε μερικούς τόπους εχάλασε η καλή αυτή συνήθεια για τέτοια ιερά πρόσωπα. Απορώ πράγματι. Για ποιά αιτία, προτρέπετε άλλους να κάνουν το έργο αυτό. διότι μόνο ο πάπας φαντάσθηκε τον εαυτό του αναμάρτητο και ποτέ οι πατριάρχαι και αρχιερείς της Ανατολικής Εκκλησίας». Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα άφη ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάν. 1,4).

Εάν δεν γίνεται συχνή εξομολόγησις, δυσκολότερα ξερριζώνονται τα πάθη από μέσα μας. Όπως το γέρικο και μεγάλο δένδρο δεν μπορεί να κοπή με μία μόνο τσεκουριά, έτσι και ένα συνηθισμένο κακό δεν μπορεί να εκδιωχθή με μία μόνο συντριβή της καρδίας, αλλά με πολλές.

Ο άνθρωπος που εξομολογείται συχνά, διατηρεί ευκολώτερα στην μνήμη του τα παραπτώματα που διέπραξε από την τελευταία έξομολόγησι του, εν αντιθέσει με εκείνον που εξομολογείται σπανίως και δυσκολεύεται να κάνη ακριβή και λεπτομερή εξομολόγησι. Γι' αυτό ο διάβολος, όταν θα εμφανισθή στην ώρα του θανάτου του, δεν θα έχη να του παρουσιάση τίποτε, εφ' όσον πάντοτε λεπτομερώς τα εξωμολογείτο.

Αυτός που εξομολογείται συχνά, έστω και να πέφτη στο ίδιο θανάσιμο ίσως αμάρτημα, τρέχει αμέσως να εξαγορεύση την αμαρτία του, λαμβάνει πάλι την άφεσι και την Χάρι του Θεού και έτσι ελαφρύνει την συνείδησί του από το βάρος της αμαρτίας.

Η τέταρτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά, εάν τον εύρη η ώρα του θανάτου, είναι ψυχικά έτοιμος, έχει την Χάρι του Θεού και την ελπίδα της σωτηρίας του. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ο διάβολος πηγαίνει πάντοτε στην ώρα του θανάτου των δικαίων και των αμαρτωλών, μήπως και εύρη τον άνθρωπο στην αμαρτία για να του πάρη την ψυχή».

Η πέμπτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά αγωνίζεται να εγκρατεύεται από την αμαρτία, ενθυμούμενος ότι πριν ολίγες ημέρες πάλι εξομολογήθηκε και έχει να λάβη κανόνα και μεγάλη εντροπή ενώπιον του Πνευματικού του, ο όποιος με τον ελέγξη γι' αυτά που πάλι έκανε.

Το τέταρτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η ενθύμησις της εσχάτης Κρίσεως και η απόκρισης που με δώση ο Δίκαιος Κριτής την ήμερα εκείνη στους αμαρτωλούς: «Πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιων το ήτοιμασμένον τω διαβόλο και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 41).

Το πέμπτο όπλο είναι η μνήμη των αιωνίων βασάνων του Άδου, δηλαδή η μνήμη ότι η αμαρτία μας αποχωρίζει από τον Θεό και την ευφροσύνη των δικαίων και ότι τα αιώνια βάσανα του Άδου, τα όποια, όταν τα σκεπτώμεθα, δεν με βασανίσουν την ψυχή μας, διότι η ενθύμησίς τους με μας προκαλέση μετανοια.

Και τώρα εν κατακλείδι αυτού του κηρύγματος μου, παρακαλώ όλους τους αγαπητούς μου αδελφούς, που με διαβάσουν αυτές τις σειρές να προσεύχωνται για μένα τον ανάξιο και πολύ αμαρτωλό να με βοηθήση ο Θεός να θέσω και εγώ μία καλή αρχή και να μη ξεχάσω αυτά που σάς είπα. Αμήν.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ

«Πνευματικοί Λόγοι»

εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη»

Θεσσαλονίκη 1992

http://makkavaios.blogspot.gr

Όχι μόνο πίστη, αλλά και έργα: Τα ουτοπιστικά όνειρα των νεωτεριστών

. Ὑπάρχει κάποια πατερικὴ θέση, σχετικὰ μὲ τὶς λεγόμενες «ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις» παγκόσμιου βεληνεκούς;

. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε αὐτὴ τὴ σύντομη ζωὴ ὡς χρόνο καὶ εὐκαιρία προετοιμασίας γιὰ τὴν ἄλλη, τὴν ἀτελεύτητη. Στὴ διάρκεια, λοιπόν, τῆς σύντομηςἐπίγειας ζωῆς μας πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε «προμήθειες» γιὰ ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα. 

Πῶς; Μὲτὰ καλὰ ἔργα. Ἀπ’ αὐτὰ σχηματίζεται ἕνα κεφάλαιο. Καὶ ἀπὸ τὸν τόκο τοῦ κεφαλαίου συντηρούμαστε σ’ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα. Ὅποιος ἀπὸ μᾶς κάνει μεγαλύτερες ἀποταμιεύσεις, θὰ ζήσει ἐκεῖ πιὸ πλούσια, καὶ ὅποιος κάνει μικρότερες ἀποταμιεύσεις, θὰ ζήσει πιὸ φτωχικά. Ὁ Κύριος «θὰ πληρώσει τὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα του» (Ρωμ. β´ 6).

. Στὴν παροῦσα ζωή, λοιπόν, πρέπει νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ ν’ αὐξήσουμε τὶς καταθέσεις μας σ’ αὐτὸν τὸν λογαριασμό. Δὲν εἶναι δύσκολο. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ βεβαιώνει, λέγοντας: «Ὁ ζυγός μου εἶναι ἁπαλὸς καὶ τὸ φορτίο μου ἐλαφρὸ» (Ματθ. ια´ 30). Ὅλη ἡ χριστιανικὴ ζωὴ συνοψίζεται σὲ τοῦτα: Νὰ πιστεύουμε στὸν Θεό, στὴν προσκυνητὴ Τριάδα, ποὺ μᾶς σώζει μὲ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, παίρνοντας θεία δύναμη μέσῳ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Θεός, γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπακοή μας σ’ Αὐτόν, δὲν θὰ μᾶς στερήσει τὰ ἐπουράνια γκαβά.

. Ὅσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ πίστη γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄλλο τόσο ἀπαραίτητα εἶναι καὶ τὰ καλὰ ἔργα. Τὸ τονίζω αὐτό, γιατί μερικοὶ διακηρύσσουν πὼς ἡ πίστη εἶναι ἀρκετή, ἐνῶ ἄλλοι λένε ὅτι φτάνει νὰ εἴμαστε «καλοὶ ἄνθρωποι», νὰ κάνουμε δηλαδὴ καλὰ ἔργα.Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ πίστη καὶ τὰ ἔργα ἔχουν ἴση ἀξία. Ἡ πίστη πρέπει νὰ συνοδεύεται καὶ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἔργα, δηλαδὴ ἀπὸ ζωὴ ἅγια, σύμφωνη μὲ τὶς θεῖες ἐντολές. Ἐδῶ, στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν, εἶναι ποὺ πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε περισσότερο τὴν προσοχή μας. Τὴν πίστη, βλέπεις, τὴν ἀληθινὴ ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ἔχουμε. Τί μᾶς μένει λοιπόν; Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, τὰ καλὰ ἔργα. Γιατί «ἡ πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρὴ» (Ἰακ. β´ 20). Καὶ πρέπει νὰ πῶ, ὅτι χρωστᾶμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο, γιατί τὴν ἀξία τῶν ἔργων μας τὴν καθορίζει μὲ κριτήριο ὄχι τὴ σπουδαιότητα ἢ τὴ μεγαλοσύνη τους, ἀλλὰ τὴ διάθεση ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, ὅταν τὰ ἐπιτελοῦμε. Εὐγνωμοσύνη Τοῦ χρωστᾶμε ἀκόμα, γιατί μᾶς δίνει καθημερινὰ ἀναρίθμητες εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἐπιτέλεση καλῶν ἔργων σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, ἔτσι πού, ἂν προσέχουμε, μποροῦμε κάθε στιγμὴ νὰ Τὸν εὐαρεστοῦμε.

. Γιὰ νὰ εὐαρεστήσεις, λοιπόν, κι ἐσὺ τὸν Θεό, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνεις κάτι τὸπολὺ μεγάλο, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ πᾶς στὸ ἐξωτερικό, ὅπως κάνουν οἱ νεωτεριστὲς καὶ τάχα προοδευτικοί. Φτάνει νὰ κοιτᾶς γύρω σου κάθε μέρα καὶ ὥρα. Διακρίνεις σὲ κάτι τὴ σφραγίδα τῆς θεϊκῆς ἐντολῆς; Κάνε το δίχως χρονοτριβὴ ἢ δισταγμό, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν ὥρα ζητάει ἀπὸ σένα αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ τίποτ’ ἄλλο. Προσπάθησε νὰ στερεώσεις μέσα σου ἕναν τέτοιο τρόπο σκέψεως. Ὅταν τὸ κατορθώσεις, ἀπέραντη γαλήνη θὰ πλημμυρίσει τὴν καρδιά σου, εἰρήνη ποὺ θὰ προέλθει ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση ὅτι κάθε στιγμὴ δουλεύεις γιὰ τὸν Κύριο. Ἀκόμα κι ὅταν σοῦ λένε νὰ μπαλώσεις τὶς κάλτσες τοῦ μικροῦ σου ἀδελφοῦ, καὶ τὸ κάνεις πρόθυμα γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς πρόσταξε ν’ ἀκοῦμε καὶ νὰ βοηθᾶμε τὸν πλησίον, ἐκτελεῖς ἕνα ἔργο θεάρεστο. Ἔτσι, μὲ κάθε βῆμα, μὲ κάθε λέξη, μὲ κάθε κίνηση, ἀκόμα καὶ μὲ κάθε ματιὰμποροῦμε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό, νὰ βαδίζουμε στὸ δρόμο τοῦ θελήματός Του, καὶἑπομένως νὰ κατευθυνόμαστε πρὸς τὸν τελικὸ σκοπό μας.

. Οἱ νεωτεριστές, οἱ τάχα προοδευτικοί, ἔχουν στὸ νοῦ τους σύνολη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Εἶναι ὅμως γεγονὸς ὅτι ἡ «ἀνθρωπότητα» ἢ ὁ «λαὸς» δὲν ὑπάρχει ὡς πρόσωπο, ἕνα πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσες κάτι νὰ κάνεις τώρα ἀκριβῶς. Ἡ ἀνθρωπότητά μας συγκροτεῖται ἀπὸ ξεχωριστὰ πρόσωπα. Κάνοντας κάτι γιὰ ἕνα πρόσωπο, τὸ κάνουμε μέσα στὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων. Ἂν ὁ καθένας μας ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε γιὰ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο ἔχει μπροστὰ στὰ μάτια του, ἀντὶ νὰ ρίχνει μάταια τὸ βλέμμα του τόσο μακριά, στὸ ἀπρόσωπο σύνολο τῶν ἀνθρώπων, τότε ὅλοι μας θὰ κάναμε κάθε στιγμὴ ὅ,τι χρειάζεται γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, κι ἔτσι θὰ ἑδραιώναμε τὴν εὐημερία τοῦ συνόλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ πλούσιους καὶ φτωχούς, ἀπὸ ἀδύνατους καὶ ἰσχυρούς. Ὅσοι ὁραματίζονται τὴν εὐημερία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά, ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτὸ ποὺ εἶναι μπροστὰ στὰ ματιά τους. Ἔτσι, ὅμως, δὲν ἐκπληρώνουν τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς, γιατί οὔτε τὴ δυνατότητα ἔχουν νὰ ἐπιτελέσουν ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο, ὅπως εἶναι ἡ πανανθρώπινη εὐημερία, οὔτε πάλι ἀξιοποιοῦν τὶς εὐκαιρίες, ποὺ τοὺς δίνονται, γιὰ τὴν ἐκτέλεση μικρῶν καλῶν ἔργων.

. Μοῦ μίλησαν γιὰ μία τέτοια περίπτωση στὴν Ἁγία Πετρούπολη. Σὲ μία συγκέντρωση νέων, ὑπέρμαχων τῆς «πανανθρώπινης εὐημερίας» –αὐτὸ ἦταν τὸ κεντρικὸ σύνθημα τοῦ «προοδευτικοῦ» παραληρήματός τους–, κάποιος… τζέντλεμαν ἔβγαλε ἕναν παθιασμένο λόγο γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ λαό. Τοὺς συνεπῆρε ὅλους. Ὅταν, ὅμως, γύρισε στὸ σπίτι του, ὁ ὑπηρέτης του, ποὺ δὲν ἀντιλήφθηκε τὴν ἐπιστροφή του, δὲν τοῦ ἄνοιξε ἀμέσως τὴν πόρτα καὶ δὲν τοῦ ἔδωσε ἀμέσως κερί. Ἐπιπλέον, ἐπειδὴ τὸ μπουρὶ τῆς σόμπας του εἶχε βουλώσει, τὸ δωμάτιό του ἦταν λίγο κρύο. Ἔ, ὁ «ἀνθρωπιστής» μας δὲν μπόρεσε νὰ τ’ ἀνεχθεῖ ὅλα αὐτά, κι ἔλουσε τὸν ὑπηρέτη του μ’ ἕνα χείμαρρο ἀπὸ βρισιές. Ὅταν ἐκεῖνος προσπάθησε νὰ δικαιολογηθεῖ, τοῦ κατάφερε κι ἕνα γερὸ χτύπημα στὸ στῆθος. Νά, λοιπόν, ὁ φίλος μας μὲ τὰ λεπτὰ αἰσθήματα, αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος διαλαλοῦσε τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, στὸ ἴδιο του τὸ σπίτι, δὲν μποροῦσε νὰ φερθεῖ φιλάνθρωπα σ’ ἕναν μόνο ἄνθρωπο. Τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ “προοδευτικοῦ” παραληρήματος ἦταν ἡ διαγωγὴ ποὺ ἔδειχναν μερικὲς δραστήριες κοπέλες. Αὐτὲς δούλευαν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο σὲ βιβλιοδετεῖα, δένοντας βιβλία «προοδευτικοῦ» περιεχομένου, συχνὰ ὅμως ἄφηναν τὶς μανάδες τους χωρὶς ἕνα κομμάτι ψωμί. Καὶ ὅμως, πίστευαν ὅτι «τραβοῦσαν μπροστὰ» καὶ θεμελίωναν τὴν εὐτυχία τῆς ἀνθρωπότητας.

. Ὅλοι οἱ κίνδυνοι προέρχονται ἀπὸ μία νοοτροπία ποὺ εἶναι ὑπερβολικὰ καὶ ἄκριτα φιλελεύθερη. Εἶναι προτιμότερο νὰ ρίχνεις ταπεινὰ τὰ μάτια σου κάτω καὶ νὰ κοιτᾶς τὰ πόδια σου, προσέχοντας ποῦ πατᾶς. Αὐτὸς εἶναι ὁ πιὸ σωστὸς δρόμος.

. Σοῦ ξαναγράφω γιὰ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ πρέπει νὰ στερεωθοῦν στὸ μυαλό σου. Θέλω νὰ σὲ προφυλάξω ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὸ σκοτισμὸ ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχὴ τὰ ὄνειρα τῶν νεωτεριστῶν.

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Αν θελήσεις, θα βρεις αμέτρητους λόγους για τους οποίους πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό

Πολλές φορές συμβαίνουν ατυχίες και θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου, ώστε και μ' αυτές να αποδειχθεί ποιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι στερεωμένοι στην πίστη και δυνατοί. Γιατί και οι δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων δοκιμάζονται στην υπομονή. Στον καιρό μάλιστα των πειρασμών και των θλίψεων, μπορεί να γίνει φανερό κατά πόσο, ο πλούσιος συμπάσχει με τους άλλους. Κατά πόσο δηλαδή ελεεί και αγαπά τους αδελφούς...

Ο φτωχός επίσης κατά πόσο δέχεται τις θλίψεις, ευχαριστώντας τον Θεό και όχι βλασφημώντας και αλλάζοντας εύκολα, ανάλογα με τις περιστάσεις, τα φρονήματά του. Ο κυβερνήτης φαίνεται το χειμώνα στις δυσκολίες που συναντά μέσα στα κύματα. Ο αθλητής δείχνει την αντοχή και την τέχνη του στο στάδιο. Ο στρατηγός φαίνεται στον πόλεμο. Και ο μεγαλόψυχος φαίνεται στη συμφορά.

Τον χριστιανό όμως τον δοκιμάζει και τον φανερώνει ο πειρασμός. Και όπως οι κόποι των αγώνων χαρίζουν τα στεφάνια στους αθλητές, έτσι και τους χριστιανούς τους πλουτίζει και τους οδηγεί στην τελείωση η δοκιμασία των πειρασμών. Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν κανείς δέχεται με την πρέπουσα υπομονή και την ευχαριστία ότι ο Θεός οικονομεί για τη σωτηρία τους, πράγμα που τον οδηγεί στην τελείωση.

Είσαι φτωχός; Μη λυπάσαι αλλά να έχεις την ελπίδα σου στον Θεό. Μήπως δεν βλέπει Εκείνος τη δυσκολία σου; Στα χέρια Του κρατάει την τροφή που σου χρειάζεται. Μειώνει απλά τη μερίδα, για να δοκιμάσει τη σταθερότητά σου και για να επιβεβαιώσει την πίστη σου. Μήπως δηλαδή αυτή αποδειχθεί όμοια με εκείνη που έχουν οι ακόλαστοι και οι αγνώμονες. Γιατί και αυτοί, όσο τους τρέφουν, τόσο και κολακεύουν λέγοντας χίλια γλυκόλογα, εξυμνώντας τους τροφοδότες τους. Μόλις όμως χορτάσουν και απομακρυνθούν λίγο από το τραπέζι, αρχίζουν να πετροβολούν με τα κακόλογά τους εκείνους που πριν από λίγο -και για χάρη της ευχαρίστησης του φαγητού- τους προσκυνούσαν.

Και συ λοιπόν τώρα, αδελφέ μου, έχε υπομονή στις συμφορές που σε βρήκαν. Πρόσεξε μήπως από τη φουρτούνα χάσεις την ειρήνη σου. Φρόντισε να μην πετάξεις το σταυρό σου, ο οποίος θα σε οδηγήσει στην απόκτηση της αρετής. Σαν βαρύτιμο θησαυρό κράτησε μέσα σου την ευχαριστία. Και τότε θα δεχθείς και συ διπλάσιο καρπό γι' αυτή την ευχαριστία σου. Θα σου χαρισθεί η απόλαυση των αγαθών και η ανάπαυση. Καρτερικός δεν είναι εκείνος που στερείται τα απαραίτητα και κατ' ανάγκη υπομένει, αλλά εκείνος που, ενώ τα έχει όλα με αφθονία, τον βρίσκουν ξαφνικά πολλές συμφορές και τις σηκώνει αδιαμαρτύρητα.

Είσαι άρρωστος; Να είσαι χαρούμενος. Γιατί «εκείνον που αγαπά ο Κύριος, τον παιδαγωγεί» (Εβρ. 12, 6). Είσαι φτωχός; Να ευφραίνεται η ψυχή σου, γιατί σε περιμένουν τα αγαθά του φτωχού Λαζάρου. Σε συκοφαντούν και σε κακομεταχειρίζονται για το Όνομα του Χριστού; Είσαι μακάριος, γιατί η καταισχύνη σου θα μετατραπεί σε δόξα αγγελική. Είσαι δούλος; Ευχαρίστησε τον Θεό και έτσι θα έχεις μαζί σου πάντα Εκείνον που ταπεινώθηκε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους. Ευχαρίστησέ Τον, γιατί είσαι σε καλύτερη κατάσταση από κάποιον άλλο, γιατί ούτε σε καταναγκαστικά έργα σε έστειλαν, ούτε σε μαστιγώνουν.

Αν θελήσεις, θα βρεις αμέτρητους λόγους για τους οποίους πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό. Σε ξυλοδέρνουν άδικα; Να χαίρεσαι με τη σκέψη της μέλλουσας ελπίδας. Δίκαια καταδικάσθηκες; Και πάλι να ευχαριστείς.

Αν θα φέρναμε στο νου μας τα κατορθώματα ανθρώπων της αρχαίας εποχής, όπως ορισμένων ποιητών ή συγγραφέων -παρόλο που αυτοί δεν ήταν χριστιανοί- και αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα και τους λόγους τους, ακόμα κι απ' αυτούς θα είχαμε μεγάλο κέρδος.

Κάποτε, για παράδειγμα, έβριζε ένας άνθρωπος της αγοράς τον Περικλή. Αυτός όμως δεν του έδινε καμιά σημασία. Αυτό κράτησε μια ολόκληρη ημέρα. Ο ένας έβριζε ασταμάτητα και τον βύθιζε σε πλήθος από κατηγορίες και ο άλλος δεν έδινε καμιά σημασία σε τίποτε από αυτά. Τελικά, όταν βράδιασε και έπεσε το σκοτάδι, τότε αποφάσισε και ο υβριστής να σταματήσει. Τότε λοιπόν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ο Περικλής τον ξεπροβόδισε φωτίζοντας το δρόμο του. Έτσι δεν έχασε, με κάποια αντεκδίκηση, το μισθό της υπομονής του.

Κάποτε άλλοτε, κάποιος έπεσε πάνω στον Σωκράτη και τον χτύπησε αλύπητα. Αυτός όμως δεν αντέδρασε, αλλά άφηνε να τον χτυπά, μέχρι που να ξεσπάσει όλη η οργή του. Τον χτύπησε μάλιστα σε τέτοιο σημείο, ώστε πρήσθηκε από τις πληγές ολόκληρο το πρόσωπό του. Μόλις εκείνος σταμάτησε να τον χτυπά, ο Σωκράτης, καθώς λένε, δεν του είπε τίποτα περισσότερο, παρά μονάχα έγραψε στο μέτωπό του -όπως συνήθιζαν τότε να γράφουν πάνω στα αγάλματα- το όνομα εκείνου που τον είχε φέρει σ' αυτή την κατάσταση: Ο τάδε με έκανε έτσι. Και αυτή ήταν μονάχα η αντίδραση και η άμυνά του.

Τον Ευκλείδη επίσης, κάποιος από τα Μέγαρα που θύμωσε μαζί του, τον απειλούσε με όρκο ότι θα τον σκότωνε. Τότε και εκείνος έκανε έναν άλλο όρκο. Ορκίσθηκε να τον κάνει να χάσει αυτή την οργή που είχε εναντίον του και να ξαναγίνουν φίλοι.

Σ' έναν γνωστό του Πυθαγόρα επίσης, τον Κλείνιο -ο οποίος βέβαια τον είχε μιμηθεί με κόπους και θυσίες συνέβη κάτι που ακόμα και σήμερα στους χριστιανούς δύσκολα θα το συναντούσαμε. Τί συνέβη λοιπόν σ’ αυτό τον άνθρωπο; Επειδή του ζητούσαν να ορκισθεί ότι θα δώσει οπωσδήποτε τρία τάλαντα, για να αποφύγει κάποια ζημιά που επρόκειτο να του κάνουν, εκείνος έδωσε περισσότερα από όσα του ζητούσαν. Κι αυτό δεν το έκανε ειρωνικά ή για να τους ξεγελάσει, αλλά το έκανε με την πρόθεση να τηρήσει την υπόσχεσή του. Γιατί, καθώς νομίζω, θα είχε ακούσει την εντολή εκείνη, η οποία και σήμερα μας απαγορεύει τον όρκο.

Να μιμηθείς λοιπόν τον Κλείνιο και τον Ευκλείδη στην τήρηση των εντολών, ώστε να ενεργείς καθώς και εκείνοι. Να εύχεσαι δηλαδή και εσύ για εκείνους που σε καταδιώκουν και να μην τους καταριέσαι. Γιατί, αν δεν είχε αυτός ασκηθεί από πριν σ' αυτά που τώρα και εγώ σας διδάσκω, δεν θα ήταν σε θέση να τα υπερβεί σαν τιποτένια και ασήμαντα.

Ας είναι μόνιμος σύντροφός σου, σαν άλλο φως και καθαρή διόπτρα, η εντολή του Θεού. Αυτή ας σου χαρίζει παντού και πάντα τη δωρεά της διάκρισης των περιστάσεων. Αυτή ας εποπτεύει τον ορίζοντα της ψυχής σου για να σου φανερώνει την πραγματική και αληθινή κατάσταση των πραγμάτων και των περιστάσεων, που κάθε φορά θα αντιμετωπίζεις. Γιατί αυτή, ό,τι και να συμβεί, δεν θα σ’ αφήσει να χάσεις τη δύναμη και την ειρήνη της ψυχής σου.

Παράλληλα, να είσαι πάντοτε πνευματικά προετοιμασμένος, ώστε να αντιμετωπίζεις με ανδρεία και να υπομένεις με καρτερία, σαν σκόπελο που ξαφνικά ορθώνεται στο δρόμο σου, τις προσβολές των βίαιων κυμάτων και πνευμάτων, με τη Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

Πηγή: (Αγίου Βασιλείου του Μέγα, «Αλγηδών η αγιωτικός: 

Η Υπομονή και η Ευχαριστία κατά τους Πατέρες»), Αγἀπη εν Χριστώ

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Το πνεύμα του φόβου

«Στόν γεωργό Στάνοϊ Ι., πού παραπονιέται

γιά τίς ἐπιθέσεις ἀπό πνεύματα τοῦ φόβου»

Εἶναι κακό τό πνεῦμα πού σοῦ ἐπιτίθεται. Ἕνα ἀπό τά πολυάριθμα κακά πνεύματα πού ἀπεργάζονται τήν πτώση τῶν ἀνθρώπων. Γράφεις ὅτι ὅταν σοῦ ἐπιτίθεται τό πνεῦμα τοῦ φόβου,

σοῦ φαίνεται ὅτι σέ καταδιώκει ὅλος ὁ κόσμος, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐχθρικοί, ὅτι σέ μισεῖ ὁ Θεός.

Ρώτησες γνῶστες καί σοῦ εἶπαν ὅτι αὐτό εἶναι παραλογισμός ἰδιαίτερου εἴδους. Καί καλά σοῦ εἶπαν· εἶναι παραλογισμός! Καί ἡ Ἐκκλησία θά στό πεῖ. Μόνο πού ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ πεῖ καί περισσότερα, κατά τήν ἐμπειρία της καί τή γνώση της. Θά σοῦ πεῖ καί ποιόν καί ἀπό τί προέρχεται αὐτός ὁ παραλογισμός. Ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ καί λόγω κάποιας ἁμαρτίας σου.

Ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ προτείνει καί φάρμακο: ἐξομολογήσου καί μετανόησε γιά τό ἁμάρτημά σου, καί τό κακό πνεῦμα θά φύγει ἀπό σένα. Ἀπο μόνο του δέν θά σέ ἄφηνε ποτέ, ἀλλά ὁ Θεός θά τό διώξει ἀπό σένα. Γνωρίζεις πῶς ὁ Χριστός, ἔδιωχνε τά κακά πνεύματα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πῶς εἶχε πλήρη ἐξουσία ἐπάνω τους. Πῶς τά κακά πνεύματα Τοῦ ὑποτάσσονταν χωρίς ὅρους. 

Ἀλλά ἡ ἐξουσία τοῦ Θεοῦ πάνω στά κακά πνεύματα δέν ἔχει σχέση μόνο μέ τήν ἀπομάκρυνση τῶν κακῶν πνευμάτων ἀπό τούς ἀνθρώπους· ἡ ἐξουσία Του εἶναι αὐτή πού ἐπιτρέπει σ᾿ αὐτά τά ἀόρατα σκυλιά νά ἐπιτεθοῦν στούς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό καί τά κακά πνεύματα στήν Ἁγία Γραφή ἀποκαλοῦνται τοῦ Θεοῦ.

Διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθηκη: «Καί ἐγένετο πνεῦμα Θεοῦ πονηρόν ἐπί Σαούλ»*. Δέν ἀποκαλεῖται τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή εἶναι συγγενές τοῦ Θεοῦ ἤ ἐπειδή ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό –οὐδεμία σχέση–, ἀλλά ἐπειδή εἶναι ἐξαρτημένο ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Διάβασε τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰώβ, καί θά βεβαιωθεῖς ὅτι τά κακά πνεύματα δέν μποροῦν νά ἐπιτεθοῦν στούς ἀνθρώπους, ἄν δέν τούς τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. 

Ὅταν τό γνωρίζεις αὐτό, τότε δέν ἀπελπίζεσαι. Ὁ Θεός εἶναι παντοδύναμος καί πολυέλεος. Καί θέλει καί μπορεῖ νά διώξει ἀπό σένα τά κακά πεύματα τοῦ φόβου, πού κάποιες φορές βάναυσα σέ ταλαιπωροῦν. Φθάνει νά ἀναγνωρίσεις τή δύναμη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ἐξομολογήσου τό ἁμάρτημά σου, μετανόησε, καί προσευχήσου μέ τήν καρδιά σου στόν ὕψιστο Θεό. Πές στήν προσευχή: 

«Θεέ τῶν πνευμάτων καί κάθε σώματος, παντοδύναμε καί πολυέλεε, συγχώρησέ με τόν ἁμαρτωλό, ἐλέησέ με καί σῶσε με διά τῆς χάριτος τῶν παθῶν τοῦ Υἱοῦ Σου καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ»!

Ὁ Θεός θά σέ ἐλεήσει καί θά διώξει ἀπό σένα αὐτό τό ἄθλιο φόβητρο.

Ὁ Θεός βοηθός! 

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 

Ἀπό τό βιβλίο: "Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται",

Ἐκδόσεις: “Ἐν πλῷ”, Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄

* Α΄ Βασ. 19: 9. 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “Ἐν πλῷ” γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό …

Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό. Αρχίζοντας σήμερα, αρχίζοντας τώρα. Τώρα να βάλουμε μια αρχή για τη σωτηρία μας, να πάρουμε την απόφαση: «Κύριε εγώ αμάρτησα μέχρι τώρα. Είπα ψέματα, έκανα κακό στους άλλους, κατέκρινα, υπερηφανεύτηκα, πόρνεψα- τώρα Χριστέ βοήθησέ με να κάνω μια νέα αρχή. Πιστεύω σε εσένα και ότι με θέλεις κοντά Σου» Γιατί ο Χριστός λέει: «Κάνε σήμερα το πρώτο βήμα προς Εμένα! «Και ο διάβολος λέει: «Κάνε το, κάνε το αλλά όχι σήμερα! Μετανόησε, μετανόησε αλλά όχι σήμερα! Αύριο!

Κάποιος έλεγε ότι τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Δε θα ζήσουμε αιώνια σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Μην αναβάλλεις τη μετάνοια για αύριο! Αυτό το αύριο δεν έχει τελειωμό». Μέχρι το τέλος της ζωής θα υπάρξει ακόμη ένα αύριο, αύριο, αύριο και ίσως χιλιάδες αύριο να έχεις, αλλά ίσως να μην τα πιάσεις. Αλλά τα αύριο δεν τελειώνουν και εσύ ίσως αύριο να πεθάνεις αμετανόητος. Ν’ αφήσουμε το αύριο στα χέρια του Θεού. Εμείς γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σήμερα, εδώ και τώρα.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Διάλογος, πάπας Ρώμης έλεγε:

«Εκείνος που υποσχέθηκε την άφεση των αμαρτιών, δεν υποσχέθηκε σ’ εκείνον που αμαρτάνει ότι θα ζει μέχρι την επόμενη μέρα». Ο Χριστός δεν μας είπε: «Θα ζήσετε μέχρι αντιμεθαύριο, εξομολογηθείτε σήμερα ή αύριο».

Θυμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο ¨ Μετανοείτε ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών και αν εμείς μείνουμε μακριά από τη μετάνοια, απομακρυνόμαστε από τη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Δεν πρέπει ν’ αναβάλουμε την ημέρα που θα διορθωθούμε, επειδή τίποτα δεν είναι σίγουρο για εμάς». Όποιος ζει σκεπτόμενος ότι ίσως την άλλη ημέρα θα πεθάνει, εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός. Να μην πεθάνουμε με τα τάλαντα στην τσέπη. Να μη ζούμε χωρίς ν’ αξιοποιούμε ότι μας δίνει ο Θεός.

http://nefthalim.blogspot.gr