Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)
Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάρτιος 2015, αρ. φ. 165)
«Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις… Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα “λεγεών”».[1]
Ως αδηφάγο τέρας ο Οικουμενισμός, ετοιμάζει το διάβα στο θηρίο της Αποκαλύψεως. Μέσα σε ένα αλισβερίσι άνομων πράξεων, εξαγοράζει συνειδήσεις παρέχοντας εφήμερες υποσχέσεις ώστε να σβήσει την άσβεστη δίψα των κενόδοξων χριστιανών. Στρατολογημένοι «ορθόδοξοι» πατριάρχες, επίσκοποι και θεολόγοι της Νέας Εποχής, καταθέτουν τις σπουδές, τις επιτυχίες, τις γνώσεις, τις επαφές, τις κοσμικές τους συναναστροφές, στον σκοπό της προδοσίας της Πίστης. Προδότες οι ίδιοι, δεν έχουν καμιά αναστολή να στείλουν στο «κρεματόριο» τους λίγους αντιδρώντες στα κολασμένα σχέδιά τους. Όσοι αρνούνται να αποδεχτούν το νεοταξικό ευαγγέλιο της πανθρησκείας, τους εξαφανίζουν με ιδιότυπα μαρτύρια. Στη βιασύνη τους να επιτύχουν την περιβόητη ενότητα, διαλύουν τον ιστό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σχίζουν τον άραφο χιτώνα της Πίστης, γκρεμίζουν την αγιοπατερική θεολογία. Προδίδοντας την εμπιστοσύνη του Χριστού, βραβεύονται από τον τρισκατάρατο Πάπα.
Γράφει ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος το 1964 στο βιβλίο του «Κατά Ενωτικών» που προλόγισε ο βαθυστόχαστος Φώτης Κόντογλου:
«Να λοιπόν, πως φθάσαμε να ενσκήψει η λαίλαπα του Οικουμενισμού και του συγκριτισμού επάνω μας και να μην υπάρχουν άνθρωποι να προβάλουν αντίσταση. Ποιός να αντισταθεί; Το πλήθος των αδιαφόρων και απονευρωμένων ψυχών των χριστιανών της καλοπέρασης, που χειροκροτούν κάθε νεωτερισμό και τρέφονται πνευματικά με ορθοδοξόμορφο δυτική ευσέβεια ή οι προδομένοι από τους γεροντάδες και πνευματικούς τους φιλομόναχοι που αν συναντούσαν σήμερα έναν από εκείνους τους αγίους κολλυβάδες του 18ου αιώνα θα τον προπηλάκιζαν και θα τον εξευτέλιζαν πολύ χειρότερα από τους πνευματικούς των προγόνους;
Οι σημερινοί «ορθόδοξοι» διδάχθηκαν δύο ειδών «ορθοδοξίες». Ή την ορθοδοξία του «χαρά και γέλια και καμάρι» ή την μοναστική «ορθοδοξία» της αντικολλυβαδικής παραδόσεως. Την πατερική Ορθοδοξία λίγοι την γνωρίζουν και ελάχιστοι την αγαπούν και αγωνίζονται να τη ζήσουν. Όμως αυτή είναι η μόνη που έχει το «ύδωρ το ζων» που κάνει ζωντανές τις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να μπορούν να αγωνιστούν για την αλήθεια...
…Η αποστασία των ποιμένων δεν θα αφήσει τους ποιμενόμενους να ανανήψουν, διότι θα τους ζητούν να κάνουν υπακοή σ̉ αυτούς, τη στιγμή που οι ίδιοι δεν κάνουν υπακοή στον Χριστό τον οποίο οι περισσότεροι ούτε αγαπούν, ούτε καν πιστεύουν σ̉ Αυτόν»[2].
Υπάρχει επίσης μία νοοτροπία σε κύκλους Ορθοδόξων να καταδικάζουν υποτίθεται μέσα τους, βαθιά όμως, πολύ βαθιά, τις οικουμενιστικές πρακτικές (συμπροσευχές, συμπροσκυνήματα, κοινές λατρευτικές συνάξεις) πατριαρχών και άλλων, αλλά να μην εκφράζουν άποψη γι αυτά όλα. Ισχυρίζονται πως δεν πρέπει να σκανδαλίσουν το ποίμνιο καταφερόμενοι εναντίον της παναίρεσης ή καταδικάζοντας τις πρακτικές αυτές. Όταν μάλιστα πνευματικά τους παιδιά, τους θέσουν το ερώτημα σχετικά με όλα αυτά τα τραγελαφικά, με αυστηρότητα τους ορμηνεύουν να μην ασχολούνται καθόλου. «Η Ορθοδοξία», λένε, «δεν κινδυνεύει από τίποτα, μην μιλάτε γι αυτά, μην κρίνετε το ράσο, είναι ιεροκατηγορία, περισσότερο κακό θα κάνεις εσύ αν ελέγξεις παρά ο πατριάρχης με τις συμπροσευχές του»! Έτσι αποκοιμίζουν τον λαό και μαθαίνουν στους πιστούς να συμπεριφέρονται σαν άβουλα όντα. «Να κάνεις υπακοή στην (διοικούσα) Εκκλησία» τους λένε, ασχέτως αν αυτοί που διοικούν την Εκκλησία, εν πολλοίς, ούτε στον Χριστό πιστεύουν ούτε σέβονται τους ιερούς κανόνες των αγίων Οικουμενικών Συνόδων.
Αυτό που συμβουλεύουν είναι ψευτο-υπακοή, δαιμονική ορμήνια. Οι άγιοι μας προστάζουν να αντιδρούμε και να παίρνουμε θέση δημόσια όταν γυμνή τη κεφαλή κηρύσσεται η πλάνη και η αίρεση. Αν μάλιστα αυτό δεν έχει τη δύναμη να το κάνει ο επίσκοπος, τότε να το κάνει ο ιερεύς, ο μοναχός, ακόμη και ο λαϊκός.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ορίζει ως υποχρέωση πάντων, σπουδαίων και ταπεινών, διδασκόντων και διδασκομένων, την αντίδραση κατά των αιρετιζόντων. Το να αγωνίζονται για τα θέματα Πίστεως ακόμη και οι υφιστάμενοι: «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως [...] Ώστε, ότε περί Πίστεως ο λόγος ουκ έστιν ειπείν, “ Εγώ τις ειμι;” [...] Ώστε και αυτός ο πένης πάσης απολογίας εστέρηται εν ημέρα κρίσεως, μη τανύν λαλών, ως κριθησόμενος δια τούτο και μόνον»[3] · και σε άλλο σημείο:«Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων εστίν οφείλει διαγωνίζεσθαι͵ λαλών και διδάσκων τον της ορθοδοξίας λόγον͵ αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη͵ χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν. Ουκ εμός ο λόγος του αμαρτωλού͵ αλλά του θείου Χρυσοστόμου͵ επεί και άλλων πατέρων.»[4]
Σαφέστερος πάντων ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, επ’ αφορμή της Εορτής της Συνάξεως των Αρχαγγέλων, οι οποίοι αντέδρασαν στην πτώση του (ανωτέρου αυτών) Εωσφόρου, γράφει επί λέξει περί της αντιδράσεως των υφισταμένων στο κακό: «Τι λοιπόν άτακτον η άτοπον ακολουθεί, αν ο κατώτερος Μιχαήλ ο μείνας εν τω αγαθώ, βλέπων τας ανωτέρω αρχάς και εξουσίας να εκπίπτωσι του αγαθού εμύησεν αυτάς και εδίδαξε να μένωσιν εν τω αγαθώ; βέβαια ουδέν. Και εν τη καθ’ ημάς δε [ανθρωπίνη] ιεραρχία, του ιερέως και ιεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων, και διάκονος και μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματά εισι πάμπολλα»[5].
Είναι πασιφανές ότι με όλα όσα πράττουν και λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, μας βεβαιώνουν ότι σε θέματα Πίστεως δεν υποτασσόμαστε σε σφάλλοντες Αρχιερείς. Όταν κινδυνεύει η Πίστη οφείλουν να αντιδρούν όλοι οι Χριστιανοί και όχι μόνον οι Επίσκοποι.
Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση όλων των αιώνων. Έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε. Με νίψη και προσευχή, με Πίστη στον Χριστό, στην Κυρία Θεοτόκο και στους Αγίους, να πάρουμε μία γενναία απόφαση. Να μείνουμε πιστοί στην Ορθοδοξία πολεμώντας την παναίρεση. Να μεταλαμπαδεύσουμε την αληθινή Πίστη στις επόμενες γενεές.