.
Ανατριχιαστική προφητεία Κοσμά του Αιτωλού: "Η αιτία θα έλθει από τα Δελειατά" (Σημερινό Τέτοβο)!
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε κάνει την εξής προφητεία:
"Η αιτία θα έλθει από τα Δελειατά".
Τα Δελειανά τα οποία αναφέρει ο Άγιος είναι το σημερινό Τέτοβο... Με βάση την εύφλεκτη κατάσταση στην περιοχή τον τελευταίο καιρό, μπορούμε να υποθέσουμε πως αναμένονται σοβαρές εξελίξεις το ερχόμενο διάστημα…
Οποιος ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό, αὐτός ὁπωσδήποτε καί προσεύχεται ἀπερίσπαστα
Οποιος ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό, αὐτός ὁπωσδήποτε καί προσεύχεται ἀπερίσπαστα. Καί ὅποιος προσεύχεται ἀπερίσπαστα, αὐτός ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό. Ἀπερίσπαστα ὅμως δέν μπορεῖ νά προσευχηθεῖ ἐκεῖνος πού ἔχει τό νοῦ του προσηλωμένο σέ κάτι ἀπό τά ἐπίγεια.
Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού
Ἀπάντηση στὸ πρόβλημα: «Γιατί εὐτυχοῦν οἱ ἀσεβεῖς;»
Ὁ εὐσεβὴς Ψαλμωδὸς σκανδαλίζεται ἀκόμη βλέποντας ὅτι οἱ ἄδικοι καὶ ἁμαρτωλοὶ δὲν ὑποβάλλονται στοὺς κόπους ποὺ δοκιμάζουν ἄλλοι, προκειμένου νὰ κερδίσουν τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ συντήρησή τους. «Μετὰ ἀνθρώπων οὐ μαστιγωθήσονται» (Ψαλ. οβ΄ [72] 5), λέγει· αὐτοὶ δὲν ταλαιπωροῦνται οὔτε ὑποφέρουν ὅπως οἱ ὅμοιοί τους. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἀνάγκη νὰ ἐργάζονται σκληρὰ γιὰ νὰ ἐξοικονομήσουν τὸν ἐπιούσιο, ὅπως οἱ ἄλλοι. Ὅπως διδάσκει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ κόπος τῆς χειρωνακτικῆς ἐργασίας ἔχει δοθεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἀντὶ μαστιγίου1. Γιὰ τοὺς ἄλλους «πειρατήριόν ἐστιν ὁ βίος», ὅπως σημειώνει ὁ Ἰώβ (Ἰὼβ ζ΄ 1)· ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη δοκιμασίες καὶ θλίψεις. Γιὰ τοὺς ἄδικους ὅμως εἶναι συνήθως ἀπόλαυση, ἀναπαυτήριο!
Ἡ κατάσταση αὐτὴ τῆς ἀνέσεως κάνει τοὺς ἀσεβεῖς σκληροὺς καὶ ἀναίσθητους. Ἔτσι ἀντὶ νὰ μετανοήσουν γιὰ τὶς ἀδικίες τους ἀλαζονεύονται καὶ προκαλοῦν. Ἕνεκα τῆς ἀνέσεώς τους «ἐκράτησεν αὐτούς», λέγει ὁ Ψαλμωδός, «ἡ ὑπερηφανία αὐτῶν εἰς τέλος» (Ψαλ. οβ΄ [72] 6)· τοὺς κυρίευσε ὁριστικὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ ἡ ὑπερηφάνειά τους. Τὸ δὲ ἀποκορύφωμα τῆς ὑπερηφάνειάς τους εἶναι ὅτι «περιεβάλοντο ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν ἑαυτῶν» (Ψαλ. οβ΄ [72] 6), φόρεσαν ὡς ἔνδυμα καὶ κόσμημα ἐπιδεικτικὸ τὴν ἀδικία καὶ τὴν ἀσέβεια.
Κυριευμένοι ἀπὸ ἀλαζονεία καὶ θράσος δείχνουν περιφρόνηση πρὸς θείους καὶ ἀνθρώπινους νόμους. Διαφημίζουν ἀσύστολα καὶ αὐτάρεσκα τὴν ἀσέβειά τους, ὅπως οἱ κομψευόμενοι ἐπιδεικνύουν τὸ ἐπιτηδευμένο καὶ ἀκριβὸ ντύσιμό τους. Προβάλλουν προκλητικὰ τὸν παλληκαρισμό τους γιὰ τὸ θράσος καὶ τὶς ἀδικίες τους. Καὶ διαφημίζουν τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή τους. Καυχῶνται ἀσύστολα γι’ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ ντρέπονται. «Ἡ ὕβρις τοῦ Ἰσραὴλ εἰς πρόσωπον αὐτοῦ», γράφει ὁ προφήτης Ὡσηέ (Ὡσ. ε΄ 5)· δηλαδὴ ἡ ἔπαρση, ἡ αὐθάδεια, ἡ ἀδιαντροπιά, ἡ καταφρόνηση καὶ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι καταφανὴς στὰ πρόσωπά τους. Γράφει καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: Ἡ ὑπερηφάνειά τους τοὺς ἔκαμε ἄδικους καὶ ἀσεβεῖς καὶ μάλιστα τόσο πολύ, ὥστε καὶ οἱ ἀσέβειές τους νὰ γίνουν παχιές, καὶ τρόπον τινα «εὐτραφεῖς», σωματώδεις2.
Ἐξ ἀφορμῆς τῆς προκλητικῆς αὐτῆς ὑπερηφανείας τῶν ἀσεβῶν σχολιάζει ὁ ὅσιος Νεῖλος: «Θρήνει τὸν ἁμαρτωλὸν εὐτυχοῦντα, τὸ ξίφος γὰρ αὐτῷ τῆς δίκης ἐπιτείνεται»3. Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει: Ὅσοι δὲν κρίθηκαν ἄξιοι νὰ μαστιγωθοῦν (νὰ δοκιμασθοῦν) μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐδῶ στὴ γῆ, αὐτοὶ φυλάσσονται «μετὰ δαιμόνων κολάζεσθαι», γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν μαζὶ μὲ τοὺς δαίμονες στὸν μέλλοντα αἰώνα, «διὰ τὸ πάντων χαλεπώτερα εἰργάσθαι», διότι διέπραξαν τὰ βαρύτερα ἁμαρτήματα4.
Ἀκόμη προσθέτει ὁ Ψαλμωδός: Ἡ ἀδικία τῆς διεφθαρμένης καρδιᾶς τῶν ἁμαρτωλῶν ποὺ εὐημεροῦν, θὰ βλαστήσει ὅπως βλαστάνουν τὰ φυτὰ ἀπὸ ἐδάφη πλούσια σὲ λιπάσματα. Οἱ πονηρὲς διαθέσεις καὶ ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς τους ἔχουν ξεχειλίσει καὶ ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο καὶ μέτρο (Ψαλ. οβ΄ [72] 7). Ἔχουν ὑπερβεῖ κάθε ὅριο καὶ κάθε νόμο. Θέλουν, συνεχῶς θέλουν, αἰωνίως θέλουν!... Κολυμπώντας στὴν καλοπέραση καὶ στὶς ἡδονὲς «διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν ἐν πονηρίᾳ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν» (Ψαλ. οβ΄ [72] 8)· σκέφθηκαν μὲ πονηριὰ τὸ κακὸ γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ ὅπως ἦταν πονηρὲς οἱ σκέψεις τους, ἔτσι γεμάτα πονηριὰ ἦταν καὶ τὰ λόγια τους. Μὲ φωνὴ ὑπερήφανη καὶ ἀγέρωχη διαλαλοῦσαν ἀσύστολα τὰ ἀδικήματα ποὺ διέπραξαν. Στὸ στίχο αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ κλιμακωτὸ σχῆμα:
α) «Διενοήθησαν» πονηρὰ κατὰ τῶν ὁμοίων των· β) «ἐλάλησαν» πονηρὰ καὶ γ)«ἐλάλησαν εἰς τὸ ὕψος», δηλαδὴ μὲ φωνὴ μεγάλη, ἀκουομένη μέχρι τὸν οὐρανό, διεβόησαν χωρὶς ντροπὴ τὰ ἀπάνθρωπα κατορθώματά τους, σὰν νὰ ἦσαν ἥρωες καὶ δὲν φοβοῦνταν τὸν Θεό! Ἢ σύμφωνα μὲ ἄλλη ἑρμηνεία, «εἰς τὸ ὕψος», δηλαδὴ «κατὰ τοῦ ὑψίστου Θεοῦ, λέγοντες ὅτι δὲν εἶναι οὗτος Θεός», διότι εἶναι «ἀδικία τὸ νὰ ἀποστερῇ τινας τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀποδίδῃ αὐτὴν εἰς ἄλλους. Κάθε δὲ ἄνθρωπος, ὁποὺ λαλεῖ ἀνάξια τοῦ Θεοῦ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος λαλεῖ», διότι «ὕψος εἶναι ἡ θεότης, τῆς ὁποίας κανένα ἄλλο δὲν εὑρίσκεται ὑψηλότερον»5. Ἡ παράνομη εὐημερία τους, κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, δημιούργησε στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν πονηρὴ συνήθεια. Αὐτὸ δὲ εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὸ ὅτι σκέπτονται καὶ λένε πονηρά6.
Ἀκόμη οἱ εὐημεροῦντες ἁμαρτωλοὶ «ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλώσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς» (Ψαλ. οβ΄ [72] 9). Δηλαδή, βλασφημοῦν καὶ τὰ θεῖα καὶ τὰ ἀνθρώπινα! Ἄνοιξαν τὸ στόμα τους καὶ ἔφθασε μέχρι τὸν οὐρανὸ μὲ τὶς βλαστήμιες τους ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ γλώσσα τους πέρασε σὰν χείμαρρος ἀπὸ τὴ γῆ ἐξαπολύοντας ὕβρεις καὶ συκοφαντίες. Βρίζουν θεῖα καὶ ἀνθρώπινα μὲ γλώσσα ἑωσφορική, ἡ ὁποία ἀνεβαίνει πάνω ἀπὸ τὰ νέφη καὶ προπηλακίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν μποροῦν νὰ φθάσουν στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ κλονίσουν τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ· ἂν μποροῦσαν, θὰ τὸ ἔκαμναν! Ἐκφράζουν ὅμως τὴν πονηρὴ αὐτὴ ἐπιθυμία μὲ τὴ γλώσσα τους. Ἀλαζονευόμενοι εὐχαριστοῦνται νὰ εἰρωνεύονται τοὺς πάντες. Οἱ ἀσεβεῖς ποὺ εὐδαιμονοῦν εἶναι λοιμικὴ ἀρρώστια, σωστὴ πληγὴ τῆς κοινωνίας, ἀφοῦ οὔτε τὸν Θεὸ φοβοῦνται οὔτε τοὺς ἀνθρώπους ντρέπονται. Ἔτσι τοὺς χαρακτηρίζει ὁ θεοσεβὴς Ψαλμωδός, ποὺ προβληματίζεται μὲ τὴν εὐτυχία τους. Βλασφημοῦν τὸν Θεό, γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐνῶ ἔχουν τὴ γλώσσα τους στὴ γῆ· «βλάσφημα» λόγια προφέρουν «κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα ταπεινοὶ ὄντες καὶ τὴν γλῶσσαν ἐπὶ γῆς ἔχοντες»7.
…………………………………………………………………………………………………
1. Μ. Ἀθανασίου, Ἑρμηνεία εἰς Ψαλ. οβ΄ [72], PG 27, 328D.
2. Μ. Ἀθανασίου, ὅ.π., PG 27, 328D.
3. Εἰς Νικοδήμου Ἁγιορείτου - Εὐθυμίου Ζιγαβηνοῦ, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς 150 Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, τόμ. β΄, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 272.
4. Ἰω. Χρυσοστόμου, Περὶ Παρθενίας 24, PG 48, 549-550.
5. Εἰς Νικοδήμου Ἁγιορείτου - Εὐθυμίου Ζιγαβηνοῦ, ὅ.π., σελ. 273-274.
6. Μ. Ἀθανασίου, ὅ.π., PG 27, 329Α.
7. Μ. Ἀθανασίου, ὅ.π., PG 27, 329Α.
ΈΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΙΝΑ. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΌΡΟΥΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. ..Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΜΕ ΟΥ ΜΗ ΠΕΙΝΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ ΟΥ ΜΗ ΔΙΨΗΣΗ ΠΩΠΟΤΕ! (ΙΩΑΝ 6,35)
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΌΡΟΥΣ.
ΈΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΙΝΑ.
ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΡΟΜΗΝΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΚΛΟΝΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΘΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ.
Το χωράφι του Θεού πού φέρει την ονομασία 'Ελλάς δεν αποδίδει έδώ καί πολλές δεκαετίες τούς αναμενόμενους από τον ουρανό γλυκούς καρπούς, όπως παλαιό. Θέλει τάχιστη ανανέωση. Θέλει με το υνί όργωμα, δηλαδή βαθύ όργωμα για να ανασάνει καί να πάρει ζωή το χώμα. Θέλει τάχιστη απομάκρυνση των ζιζανίων εκείνων πού πνίγουν σχεδόν εν τη γενέσει τους τά στάχυα, εμποδίζοντας τήν ανάπτυξή τους καί τήν καρποφορία τους. Ό καλός Θεός, δεν θα επιτρέψει το καλύτερο «φιλέτο» όπως είθισται να λέμε, αυτό πού του πρόσφερε δηλαδή τούς πιο γλυκούς χυμούς να μαραζώσει καί ολότελα να ξεραθεί.
Καί κατά το παράδειγμα του καλού γεωργού θα κάνει το παν για να το καταστήσει καί πάλι πόση θυσία καρποφόρο.
Ποιά είναι όμως τά ζιζάνια που καθιστούν άγονο το χωράφι; Είναι το αυξανόμενο φρούτο τής αθεΐας με το όποιο δυστυχώς τρέφονται ακόμη καί πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί τής πατρίδας μας... Είναι το μουχλιασμένο φρούτο τής ολιγοπιστίας καί εν γένει τής μάστιγας τής χλιαρότητας στη σχέση μας με τον Πανάγαθο Θεό φρούτο πού μάς ταυτίζει με τά υλικά άγαθά, μάς προσκολλά στα γήινα καί εφήμερα καί μάς κάνει να γυρίζουμε τήν πλάτη στα αιώνια καί τά ουράνια. Είναι το φρούτο πού καθιστά ατροφικές καί πεινασμένες τις ψυχές μας καί μάς στερεί τήν πραγματική ευτυχία.
Γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά διαπιστώνεται πώς πνευματική κατά κόρον ξηρασία μαστίζει τον ευλογημένο αυτόν τόπο καί αυτή αποτελεί τη βασική αιτία κάθε κρίσεως, οικονομικής, οικογενειακής, πολιτικής. Ακόμη καί στον εκκλησιαστικό χώρο, όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί ή ανιδιοτελής Αγάπη, όπως αυτή διδάσκεται από τις ευαγγελικές διδαχές δυστυχώς επικρατεί ό άκρατος φαρισαϊσμός. Καί ό φαρισαϊσμός αυτός σταυρώνει καθημερινά τον Κύριο τής Ζωής, τον Ιησού Χριστό στερώντας τήν Ανάσταση καί το φώς από τον ξακουστό στην οικουμένη, έδώ καί αιώνες τόπο που ονομάζεται 'Ελλάς. Είναι κοινά πλέον αποδεκτό από όλους ότι ή Ελλάδα πού πάντοτε ξεχώριζε γιατί προτιμούσε τη συμπόρευση με το Φώς τώρα υποφέρει γιατί αγκάλιασε το Σκότος καί όλα τά συναφή με αυτό. Κυλιέται στο βούρκο μαζί με τά κάθε λογής εγχώρια καί αλλοδαπά γουρούνια. Γι’ αυτό κλυδωνίζεται καί υποφέρει...», τόνισε σύγχρονος γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους!
Καί πρόσθεσε: «Γράψτε το για να το μάθουν καί να το κατανοήσουν όλοι οι "Έλληνες καί ειδικά οι Αθηναίοι. Γράψτε το με κεφαλαία. Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΕ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΕΙΣΜΟ. Ή έλευση τής Δέσποινας Κυρίας Θεοτόκου τής Ίεροσολυμίτισσας στην Αθήνα κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν.
Ή Προστάτιδα του Έθνους τών 'Ελλήνων έφθασε στην πρωτεύουσα ανταποκρινόμενη στην ικετευτική πρόσκληση πού τής απεύθυνε ό Άγιος Διονύσιος ό Αεροπαγίτης. Ήταν το κατάλληλο φάρμακο, στην πιο κατάλληλη καί κρίσιμη περίοδο. Το φάρμακο πού αποδυνάμωσε καί εξουδετέρωσε τον Αντίδικο, ό όποιος ήταν έτοιμος να πατήσει τη σκανδάλη πού θα προκαλούσε όχι δεκάδες αλλά εκατομμύρια θανάτους. Καί τήν παράταση αυτή ό Χριστός μας τήν παραχώρησε μέσω τής Μητρός Του για να μετανοήσουμε όλοι καί πρωτίστως ό ομιλών. Καί ή μετάνοια έχει να κάνει όχι με το πού πας καί βαδίζεις, ούτε με το πώς ζεις, ούτε αν βοηθάς τούς άλλους. Αυτό δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. "Ένα έχει σημασία. Το ποιόν καί το ποσόν τής Αγάπη πού δίνεις παντού χωρίς διακρίσεις. Ή πίστη είναι υπόθεση τής καρδιάς καί εμείς δυστυχώς το ξεχνάμε. Κι γι' αυτό ταλανιζόμαστε σέ προσωπικό, οικογενειακό, φιλικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό επίπεδο. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΝΙΚΟΥ»!
Τά λόγια του γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους, ό όποιος έλυσε έπειτα από μήνες τη συνειδητή επιλογή τής σιωπής προμηνύουν πολύ ραγδαίες εξελίξεις. Προμηνύουν σκληρά γεγονότα καί πολλαπλές δυσκολίες, οι όποιες θα συμβάλουν έτσι ώστε να ξεχωρίσει ή ήρα από το στάρι. Δεν σάς κρύβω πώς τον ρώτησα καί για την τύχη τής παρούσας κυβέρνησης πού διεξάγει σκληρές διαπραγματεύσεις με τούς δανειστές καί τούς λοιπούς δυνάστες τής πατρίδας.
«Κοίταξε πού είπε με νόημα τι γινόταν κα¬ το παρελθόν, όταν δηλαδή ό παλαιός Ισραήλ παρέκλινε του ορθού δρόμου τής ταπείνωσης καί των εντολών τού θεού. Έρχονταν οι Φιλισταίοι ή οι Ασσύριοι, ή οι Βαβυλώνιοι καί τούς αιχμαλώτιζαν μέχρι να συνετισθούν καί να αλλάξουν ρότα. Το ίδιο γίνεται καί σήμερα. Τη θέση των Φιλισταίων καί των υπολοίπων δυναστών έχουν πάρει οι Ευρωπαίοι καί οι μεγαλο-τραπεζίτες. Από τήν άλλη υπήρξαν άρχοντες βασιλιάδες στην Ελλάδα ανέντιμοι καί πονηροί ώς οι όψεις. Υποκριτές πού ξεπέρασαν τούς Φαρισαίους πρωθυπουργοί καί πρόεδροι, φιλοτομαριστές υπουργοί καί κάθε λογής τύποι χωρίς τσίπα είχαν στρώσει το χαλί τού ολισθηρού δρόμου χωρίς επιστροφή. Το ίδιο κάνουν καί οι παρόντες άρχοντες με άλλο φυσικά τρόπο.
Κι αυτοί θα πέσουν πολύ γρήγορα εάν δεν εγκαταλείψουν -πράγμα δύσκολο- το φρούτο τής αθεΐας, το όποιο καθορίζει το πώς να πορεύονται. 'Ο Θεός όμως αφουγκράστηκε πολλούς αγίους πού κρύβονται επιμελώς καί πολύ σύντομα από τις στάχτες, όπως καί παλιά θα δώσει ηγέτη άξιο να κυβερνήσει τήν Ελλάδα. 0ά δώσει ακόμη καί άγιο θρησκευτικό ηγέτη πού θα αναλάβει να ανοικοδομήσει τον τόπο πνευματικά δίδοντας τέλος στην πολιτική τής αρπαχτείς, τών φονικών-καταστρεπτικών συμβιβασμών καί τής ιδιοτέλειας. Μπορεί να μηχανεύονται οι κύκλοι τής ανομίας να αναδείξουν θρησκευτικό ηγέτη φιλικά προσκείμενο στον παπισμό για να εξυπηρετηθούν τά υπό το μόδιον καταστροφικά για τήν Ορθοδοξία μας σχέδια τους καί να μάς οδηγήσουν στη σταδιακή αποδοχή τής πανθρησκείας αλλά ό Θεός ας γνωρίζουν καλά έχει αλλά σχέδια πού θα τούς αιφνιδιάσουν δυσάρεστα εκείνους πού τρέφουν κούφιες προσδοκίες καί ευχάριστα το πιστό
λαό».
Από ότι άλλωστε διαπιστώνεται από το πολιτικό καί κοινωνικό επίπεδο απορρέει μία περίεργη αναμονή πού σ’ άλλους προκαλεί φόβο, σ’ άλλους ανεξήγητο πανικό καί σ’ άλλους εξαντλεί τά λιγοστά αποθέματα τής υπομονής. Τά ανωτέρω δυστυχώς φανερώνουν τις επερχόμενες εξελίξεις καί ουσιαστικά μάς θέτουν ενώπιο-ένωπίω με γεγονότα κατά τά όποια θα δοκιμαστούν οι αντοχές μας. Μία εξ αυτών τών δυσκολιών μετά βεβαιότητας μπορούμε να επισημάνουμε ότι θα είναι ή πείνα. Εύλογα θα ρωτήσετε από πού προέρχεται αυτή ή βεβαιότητα; Μα ακριβώς από τά λόγια τού Χριστού μας στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο καί συγκεκριμένα στο έκτο κεφάλαιο. Αυτός πού θα είναι κοντά μου καί θα πιστέψει ούτε θα πεινάσει ούτε θα διψάσει. Αυτός πού δεν είναι όμως καί θα πεινάσει καί θα διψάσει. Καί σήμερα ό ελληνικός λαός στην πλειονότητά του δεν θέλει να είναι κοντά στον Χριστό ούτε να πιστέψει σ’ αυτόν! Ζει μακράν τής ταπείνωσης καί τής μετάνοιας πού τρέφουν τήν ψυχή.
Καί όταν χορταίνει ή ψυχή από τά φαγητά πού τήν τρέφουν (αρετές καί πίστη), τότε τρέφεται καί το σώμα. 'Η συνεχιζόμενη πορεία προς τήν αμαρτία τού ελληνικού λαού φέρνει τά επερχόμενα δεινά καί τις φοβερές μάστιγες ώς συνειδητή επιλογή μας... Καί οι πιστοί χριστιανοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε ακόμη καί όταν τά βουνά μετακινούνται στις καρδιές τών θαλασσών καί ταράσσεται συθέμελα ή γη αν φυσικά μείνουν αγκιστρωμένοι στο άρμα τής Ζωής καί τού Φωτός, στο άρμα τού Μονογενούς Υιού καί Σωτήρος ήμών Ιησού Χριστού. Καί ας μην λησμονούμε ότι «ό Θεός ήμών καταφυγή καί δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις εύρούσαις ημάς σφόδρα» (Ψάλμ. 45,1).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015.
Την μετάνοιαν ουδείς δύναται να την τελειοποιήσει
Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλαι αι αρεταί δύνανται με την χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπον. Την μετάνοιαν ουδείς δύναται να την τελειοποιήσει, διότι μέχρι και της τελευταίας ημών αναπνοής έχομεν ανάγκην της μετανοίας, διότι σφάλλομεν εν ριπή οφθαλμού, οπότε η μετάνοια είναι ακατάκτητος.
Ω, πόσον αγαθός ο Θεός! Δικαίως λοιπόν θα κολασθούν οι συναμαρτωλοί μου, διότι παρεγνώρισαν την άπειρον ευσπλαγχνίαν του ουρανίου Πατρός.
Ενώ λοιπόν ως άνθρωποι σφάλλομεν, μας έρχεται οκνηρόν το να είπωμεν το « ήμαρτον »!
Και πως θα το είπωμεν, εφ’ όσον έχομεν, εγώ πρώτος, την λήθην και την ραθυμίαν με συμβοηθόν την υπερηφάνειαν, ισχυρά εμπόδια προς τον δρόμον της ταπεινώσεως! Μας τον έδειξεν ο Χριστός δια του Σταυρού Του, αλλά δυστυχώς θεληματικώς κωφεύομεν προς μεγίστην μεταμέλειάν μας.
Ο χρόνος φεύγει, τα έτη κυλούν και όλο και πλησιάζομεν δια την αιωνιότητα. Το βλέπομεν, ενώ μία νάρκη διανοητική μας δεσμεύει, έως να βληθώμεν, εγώ πρώτος, εις την κόλασιν!
Ο Θεός μου, ο λυτρωσάμενος το ανθρώπινον γένος εκ της δουλείας του εχθρού, ρύσαι και ημάς από την μέλλουσαν καταδίκην, όταν θα έλθης να κρίνης τον κόσμον, αποδίδων εκάστω κατά τα έργα αυτού. Είθε δι’ ευχών σου να εύρω έλεος, όταν κρίνεται η ελεεινή μου ψυχή, διότι δειλιώ απαντήσαι τω φοβερώ Κριτή ελεγχόμενος υπό του ιδίου μου συνειδότος.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης (Αριζόνα)
Ποιά εἶναι ἡ προετοιμασία πρό τῆς θείας Μεταλήψεως;
"Προτοῦ νά μεταλάβῃ τινάς, κάμνει τήν πρέπουσαν προετοιμασίαν· δηλ. ἐξομολογεῖται εἰς τόν πνευματικόν, συντρίβεται, διορθοῦται, κατανύγεται, ἀποκτᾷ προσοχήν εἰς τόν ἑαυτόν του, φυλάττεται ἀπό τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς ὅσον δύναται, καί ἀπό κάθε ἄλλην κακίαν.
Ἐγκρατεύεται περισσότερον, προσεύχεται, ἀγρυπνεῖ, γίνεται εὐλαβέστερος καί κάθε ἄλλην ἀγαθοεργίαν κάμνει, στοχαζόμενος ποῖον φοβερόν βασιλέα ἔχει νά λάβῃ μέσα εἰς τόν ἑαυτόν του".
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
ΟΠΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ ΓΟΡΓΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ & ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΟΚΤHΣEI ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ & ΚΡΑΤΟΥΣ
Χωρισμον, σεβασμιωτατοι!
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
(Τὴν εὔσημη τούτη ἡμέρα ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε τὴ διδαχὴ τοῦ ἀειμνήστου γέροντος π. Αὐγουστίνου μεταφέροντάς την ἐδῶ μέσα ἀπὸ ἕνα γνωστὸ ἔργο του· εἶνε τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, σὲ μεταγλώττισι]. Ἐκφράζει τὸν πόνο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ μὲ παρρησία ἀγωνίζεται νὰ ξυπνήσῃ τὶς συνειδήσεις τῶν τότε ποιμένων της ποὺ συγκροτοῦσαν τὴν ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Πέρασαν βέβαια ἀπὸ τότε 60 χρόνια· μήπως ἆραγε ὁ λόγος του ἔγινε πιὰ ἀνεπίκαιρος καὶ ἀταίριαστος γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα; Ἂς τὸν ἀκούσουμε.)
Ὤ πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας, αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴ χειροτονία τους, μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ὡρκίστηκαν, πὼς θά ᾽νε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐλάμβανε πρώτη φορὰ μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις μὲ πρώτη τὸν μασονισμό, ἐξ δωσε νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ἐπρότεινε, ἡ Ἱεραρχία ἐπει γόν τως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν κυ βέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ κράτος· νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας βρίσκεται σὲ διωγμό, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ συνέδριο τῶν θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ κράτος χειροπόδαρα, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τους γιὰ νὰ σπάσουν τὸ συντομώτερο τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ πίστι, ὅτι ἡ ῥιζικὴ λύσι ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα μὲ τὸ κράτος· κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος. Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν ἐξω τερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει σήμερα, ποὺ φέρε ται ὑψωμένη πάνω στὴ ῥάχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας· δὲν θὰ ἔχῃ τὸ προβάδισμα στὶς δημόσιες τελετές· δὲν θ᾿ ἀπο δίδωνται στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς ἀντιστρατήγων, οὔτε θὰ τοὺς ἀπονέμωνται μεγαλό σταυροι, οὔτε θὰ κροτοῦν ὁμοβροντίες ὅπλων στὸν ἐνταφιασμό τους. Δὲν θὰ ἔχουν βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ κράτος, ζώντας πλέον κατὰ τὸ πατερικὸ ῥη τὸ «Βιώσομαι ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον μᾶλλον, ἢ ψωμὸν ἐκ μισθωμάτων πόρνης», θὰ ζήσω δηλαδὴ τρώγοντας ἀκρίδες καὶ μέλι ἄ γριο, παρὰ ψωμὶ ἀπὸ χρήματα πόρνης. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή». Μία ὥρα ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια μονότονης ζωῆς μέσα σὲ μία δούλη Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια, «γκαρσόνι» τῶν θελη μάτων τοῦ κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία, ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζον ται ὡς «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς μη χανῆς», καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ θὰ εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Θά ᾽νε ζηλευτὴ ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας μυστή ριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ θέλουν, ὄχι ἄνθρωποι ποὺ ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν. Οἱ ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ γραφειοκρατία, τὶς διαρκεῖς ἐνοχλήσεις κι ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις τῶν ἐπισήμων, θὰ ξαναβροῦν τὸ χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τὸ κράτος γίνῃ λῃστὴς κι ἁρπάξῃ καὶ τὸ τελευταῖο τετρα γωνικὸ μέτρο κι ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς περιουσία, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς καρδιές, «περιάγουσα περὶ ἑ αυτὴν (ἀκτινοβολώντας γύρω της) τὸν ἥλιον τῆς πνευματικότητός της», θὰ συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ χρειάζεται γιὰ τὸ ἔργο της. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6,33) δὲν λέει ψέματα.
«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα», διακήρυττε μὲ θάρρος ἕνας ἡρωικὸς ἱεράρχης καὶ τὸ ἀ ποδείκνυε μὲ ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, «οἱ μασό νοι καυχῶνται, ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν κι αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Ἀντιστρέφον τας λοιπὸν τὸ ῥητὸ ἂς ποῦμε· «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸ ζυγό τους (πρβλ. Ψαλμ. 2,3). Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδό ξου πληρώματος· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε οἱ ἅγιοι συν οδικοὶ πατέρες;
Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο –πικρὸ μὲν στὸ στόμα μερικῶν ἀλλὰ σωτήριο–, ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ σάπισμα. Χωρισμός! αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ σύνθημά μας. Χωρισμός! Ὄχι μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπ᾽ τὸν ἴδιο ζυγό, ὄχι μαζὶ πίθηκος καὶ ἄγγελος. Χωρισμός. Ἐμπρός, τὸν ζυγὸν λύσα τε! Καὶ ποιοί εἶνε ἁρμόδιοι νὰ κηρύξουν τὸν χωρισμό; Ἐμεῖς δὲν βλέπουμε ἄλλους ἀπὸ τοὺς ἱεράρχας ποὺ συγκροτοῦν τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ Ἱεραρχία, αὐτὴ εἶνε ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἁρμοδία γιὰ νὰ λύσῃ τὸ ἐπίμαχο ζήτημα.
Θὰ προχωρήσῃ ἆραγε στὸν χωρισμὸ καὶ θ᾿ ἀποδώσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς Νύμφη στὸν Νυμφίο Χριστό; Αὐτό, ὅπως ἔλεγε ὁ καθηγητὴς Ἀνδροῦ τσος, εἶνε κυρίως ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ἐὰν οἱ ἱεράρχαι μας ἔχουν βαθειὰ τὴν πίστι, τότε θ᾿ ἀ ποκτήσουν τὶς «δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου» (Ἀπ. 12,14), θὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ ταπεινά, πάνω ἀπὸ χωράφια καὶ οἰ κόπεδα, θὰ ἐπισκοπήσουν τὸν ὁρίζοντα, θὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία σὲ ἀθλία κατάστασι, θὰ πενθήσουν, καὶ κάνοντας ΑΓΡΥΠΝΙΑ, ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΣΥΝ ΕΔΡΙΑΣΙ, «ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου» (πρβλ. Μᾶρκ. 16,2) θ᾿ ἀνοίξουν τὶς θύρες τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καὶ θὰ δώσουν στὴ δημοσιότητα τὸ ἑξῆς λακωνικὸ ἀνακοινωθέν, ποὺ θ᾿ ἀξί ζῃ περισσότερο ἀπὸ μακροσκελεῖς δηλώσεις.
«Δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ σήμερα τὸ πρωὶ κηρύσσεται ἐλευθέρα. Τὸ “δούλειον ἦμαρ”, ἡ περίοδος τῆς δουλείας, ἔδυσε. “Υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι” , αὐτοὶ ποὺ προηγουμένως ἦταν σκοτισμένοι ἔγιναν παιδιὰ τοῦ φωτός (καταβ. Φώτ. ᾠδ. η΄)».
Θὰ τὸ πράξουν; Ἂν ἔχουν τὴν πίστι ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ χωρισμὸς θὰ συν τελεσθῇ καὶ ἡμέρες δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος μας, τὸ ὁποῖο μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ τὸ σώσῃ. Ἂν ὅμως δειλιάσουν καὶ προταθοῦν κάποιοι συμβιβασμοί, τότε ἂς ἐξακολουθήσουν –οἱ διάδοχοι αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ Χρυσοστό μων– νὰ συνωστίζωνται στοὺς διαδρόμους τοῦ ὑπουργείου, γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ γραφείου καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας, γιὰ νὰ παίρνουν ἀπ᾽ αὐ τὸν κατευθύνσεις πῶς θὰ κυβερνᾶται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος… Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα ἡ Ἱεραρχία νὰ ὑψώσῃ στὸ κατάρτι τὸ σῆμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας τῆς Ἐκκλησίας.
Μακαριώτατε-σεβασμιώτατοι, ἀφουγκρασθῆτε τὸ λαό μας. Οἱ εὐκαιρίες δὲν περιμένουν. Πρὶν εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατανυκτικά, σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε γεν ναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία, καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
―――――――――――――
(*) Οἱ τρεῖς τελεῖες ὑπαινίσσονται τὴ μασονικὴ ἰδιότητα τοῦ ἀνωτέρου ἐκείνου ὑπαλλήλου.
(ἐπίλογος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, μεταγλώττισις καὶ μικρὰ συντόμευσις], ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος· βλ. καὶ βιβλίο Προφητικοὶ λόγοι ἀφυπνίσεως…, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 33-40)
Μη συναινείς στα πάθη του αδελφού σου για να τον κολακέψεις αλλά δώσε του το χέρι σου...
Επειδή, πολύς λόγος γίνεται για την πορνεία, τις ελεύθερες σχέσεις μέσα στους χριστιανούς, τον πολιτικό γάμο, ακόμα και τον σοδομισμό μέσα στην Εκκλησία και υπάρχουν ακόμα και θεολόγοι, ιερείς και αρχιερείς, πούτα προμοτάρουν όλα αυτά, στα πλαίσια ελευθέρου πνεύματος και μοντέρνας ποιμαντικής, έχουμε να τους πούμε ας δούνε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας.
Ναι μεν, ήταν ταπεινή, καθαρή ψυχή και γι αυτό αν και πόρνη βρήκε τον Χριστό και δοξάστηκε.Αλλωστε γι αυτούς ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και οχι για τους αγίους.
Υπάρχει όμως και ένα δε. Ο Χριστός δεν τις χρύσωσε το χάπι. Συνομίλησε μαζί της, την αγάπησε, την αγκάλιασε, της αποκαλύφθηκε, την είδε σαν απόστολο και πλέον του αποστόλου, αλλά της είπε και σταράτα και καθαρά πώς ο γάμος και ο βίος της ήταν αντικανονικός και αφύσικος.
Αυτό σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο. Όχι να συναινείς στην πτώση του και στα πάθη του για να τον κολακέψεις. Αλλά να εντοπίσεις το λάθος του και να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Αυτό έκανε ο Χριστός.
Εμείς, σήμερα αν δούμε έναν αδελφό να παίρνει άστατο δρόμο του λέμε και μπράβο. Αυτό είναι μίσος όμως, αδιαφορία, συνενοχή, υπαναχώρηση. Τον εαυτό μας θεραπεύουμε με την σιωπή μας. Είναι ενδεικτικό πως δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν!
Σήμερα, καταντήσαμε αυτά πού για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον χριστιανό, σήμαιναν ντροπή, πτώση και κατάντια να τα θεωρούμε προνόμιο και απόδειξη ανώτερου βίου.
Αναρωτιέμαι αν περισσότερο άρρωστος είναι αυτός πού υποχωρεί στην αμαρτία της σάρκας, πράγμα πού μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από εμάς ή αυτός πού την αγιοποιεί για να γίνει ευχάριστος!
Και βέβαια ο υποκριτής και ο δειλός είναι ο πραγματικά άρρωστος!Γιατί η δική του ηδονή είναι στον νοητό και ψυχικό κόσμο και δεν αφορά κάποια σαρκική αδυναμία. Και οι δύο ασθενούν, αλλά ο υποκριτής είναι προς θάνατον.
του π. Παντελεήμονος Κρούσκου
Λόγια Αγιορειτών Πατέρων για την διαδικτυακή από-κτήνωση του ανθρώπου
ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΑΝ και οι αρχαίοι Έλληνες «μηδεν άγαν» δηλαδή μην παίρνεις τα άκρα.
Όμως ο υποσχόμενος Παράδεισος που μας προσφέρει ο διαδικτυακός κόσμος της οθόνης, μας ωθεί από την χρήση στην κατάχρηση, κάνοντάς μας καθημερινά να τον προσκυνούμε «εν όλη ψυχή, καρδία και διανοία» σαν το άγαλμα του Ναβουχοδονόσορα.
Παραθέτουμε λίγα πνευματικά λόγια από σύγχρονους Αγιονορείτες Πατέρες για την Θεοποίηση της Οθόνης, πάσης φύσεως, μήπως και προβληματιστούμε λίγο:
-Αφού φτάσαμε σε σημείο να στεκόμαστε περισσότερη ώρα στα ίντερνετ, τα Φεϊσμπουκ και στα τα κινητά παρά στο Eικονοστάσι μας, τότε είμαστε άξιοι της κατάντιας μας.
-Αντί να κρατάμε στο χέρι μας τοι κομποσχοίνι, αναβαστάμε όλη την ημέρα το κινητό. “κινητέον μάλλον ή αναπνευστέον¨
-Και το κινητό είναι ένα μικρό και εισαγωγικό σφράγισμα, αφού το έχεις στο δεξί σου χέρι(χρήση) και στο κεφάλι σου (αυτί). Και μην ξεχνάτε ότι και αυτό έχει εσωτερικά το γραμμωτό σύστημα barcode 666
-Με τις πολλές ασχολίες και μέριμνες ξεχνάμε τον Θεό.
Όπως επέβαλε ο Φαραώ στους Εβραίους μεριμνώδεις εργασίες για να ξεχάσουν τον Θεό.
Έτσι ο σκοπός των δαιμόνων είναι να ξεχνάμε τον Θεό! (μέριμνες, facebookζάλη, πληροφορίες, κινητά ίντερνετ …)
-Ακόμη και Ιερείς και Μοναχοί ξημεροβραδιάζονται στις οθόνες και στα Φείσμπουκ, ξεχνώντας ότι Το κύριο έργο τους είναι Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ και μετά οι υπόλοιπες δραστηριότητες.
-Να μπαίνουμε στο Ίντερνετ Γέροντα να ενημερωνόμαστε;
Ποτέ δεν υπήρξε εποχή με τόση πληθώρα πληροφοριών και παράλληλα με τόση φτώχια προσευχής και πνευματικής ζωής.
Αντί λοιπόν να χάνεστε με τις ώρες στο Facebook και στα κινητά, δεν κάνετε καλύτερα λίγη προσευχή και κομποσχοίνι; Πιο πολύ θα βοηθήσετε και θα βοηθηθείτε έτσι!
-Έπεσες σε μία βαριά αμαρτία;
Την προετοίμασες ήδη από το δωμάτιό σου, από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου, ετοίμασες από πριν το έδαφος, απλώς τώρα εκδηλώθηκε η πνευματική κατάστασή σου.
-Το νέο είδος των σημερινών ανθρώπων θα αποτελείται από ανθρώπους ψυχασθενείς, μπερδεμένους, με ελάχιστες δυνατότητες αντίδρασης, υπερπληροφορημένους διαδικτυακά σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Η μόνη σίγουρη παρηγοριά τους θα είναι το καταφύγιο της φαντασίας τους (οθόνη-facebook / κινητά) όπου θα αποσύρονται όταν δεν θα αντέχουν την τραγική πραγματικότητα.
-Wi-fi έχετε τώρα όλοι στα σπίτια σας. Ακόμη και η κουτσή Μαριώ.
Το wi-fi όμως του Θεού ,που είναι το Άγιο Πνεύμα το έχουμε στην ζωή μας; Χωρίς αυτό δεν μπορούμε ούτε να προσευχηθούμε ούτε Παράδεισο να κερδίσουμε.
-Θα εξοικειωθεί τόσο απόλυτα ο άνθρωπος με την ζωή του διαδικτύου face book, κινητά κ.α. που το επερχόμενο χάραγμα της αποκαλύψεως 666 θα το δεχτεί ή μάλλον εναγωνίως θα το ζητήσει, ως υπαρξιακή ανάγκη για να μπορεί συνεχίσει να ζει και να εξυπηρετεί την κατά φαντασίαν εγωκεντρική ζωή του.
Επιμέλεια:
π.Διονύσιος Ταμπάκης - Ναύπλιο
Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε, φύλαξόν με
Παναγία Δέσποινά μου, φύλαξον με υπό την σκέπην Σου ότι εις τας παναχράντους χείρας Σου παρατίθημι το πνεύμα μου.
Γενού βοηθός και σκέπη της ψυχής μου εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως και πρέσβευε υπέρ εμού του αναξίου ίνα εισέλθω καθαρός και αγνός εις τον Παράδεισον.
Μη απορρίψης με, Κυρία μου, τον δούλον Σου, αλλά βοήθησον με και δος μοί το συμφέρον της αιτήσεως.
Λύτρωσαι με παντός κινδύνου, επιβουλής, ανάγκης και ασθενείας, και δώρησαι μοί προ του τέλους μετάνοιαν ίνα σωζόμενος τη μεσιτεία και βοήθειά Σου, εν μεν τω παρόντι βίω από παντός εχθρού ορατού και αοράτου, πορευόμενος θεαρέστως εν τοις θελήμασι του αγαπητού Σου Υιού και Θεού ημών, εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως από της αιωνίου και φοβεράς κολάσεως, προσκυνώ ευχαρίστως και δοξάζω το πανάγιόν Σου όνομα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ἅγιος Παΐσιος - Διάλογος μέ ἕναν Προτεστάντη
(Η κατωτέρω συνομιλία του π. Παϊσίου μ’ έναν ευλαβή νέο, πού είχε πλανηθεί από τις κακοδοξίες προτεσταντικής αιρέσεως, δημοσιεύτηκε στην ετησία έκδοση «Ο Όσιος Γρηγόριος» της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους του έτους 1995. Ο μακαριστός γέροντας με τις φαινομενικά απλοϊκές απαντήσεις του στις υπαρξιακές ανησυχίες ενός νέου, έσωσε κι αυτή την ψυχή από την απώλεια και τον επανέφερε στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος μας έδωσε την ευλογία του για την αναδημοσίευση του κειμένου της συνομιλίας αυτής)...
Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξομολογήθηκα και άρχισα να μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά και σοβαρά ερωτηματικά και δεν εύρισκα απάντηση. Επεδίωξα και είχα συναντήσεις με Θεολόγους κληρικούς, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο.
«Κώστα, όσο κι αν προσπαθήσω δεν πρόκειται να πεισθείς με τίποτα. Θέλεις να καταλάβεις τα μυστήρια του Θεού με τη δική σου λογική. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Ένα πράγμα μόνο σε σώζει: να έρθεις να πάμε στο Άγιο Όρος. Έρχεσαι;» Ήταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο με οδήγησε ο Θεός, πιστεύω. Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες για ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί, και πήγαμε. Το όνομά του είναι π. Παϊσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε για μένα: «αν τον δεχτεί ο π. Παϊσιος έχει καλώς, αν όχι, θα χαθεί από την υπερηφάνειά του». Έχει ακόμα δίκιο… Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα για τις δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του.
θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσο πιστά γίνεται την κουβέντα με τον π. Παϊσιο.
Ερώτηση: Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώzει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα χαιρέταγαν και σένα και την μάνα σου. θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν, κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ’ άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για την μάνα σου. Έτσι κι ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για την μάνα Του, όταν μας ακούει να λέμε καλά λόγια γι’ αυτήν. Κοίτα. Αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν και εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει. και ο γιος Της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του.
Ερώτηση: Ο Κύριος δίδαξε να προσευχόμαστε στο Θεό-Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο και τούς Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό;
Απάντηση: Άκου. Όλες οι προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία και τούς Αγίους, δηλαδή τούς παρακαλούμε να προσευχηθούν και αυτοί στον Κύριο για μας και η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
– Ναι, αλλά… (τον διέκοψα) η Παναγία και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι και πέθαναν. δεν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως o Θεός θυμώνει να προσευχόμαστε σ’ αυτούς; Εδώ είναι μεγάλη η υποχρέωσή μου να τονίσω με κάθε έμφαση αυτό που μου συνέβη. Τη στιγμή που έλεγα τη λέξη «αλλά», ένιωσα να με καρφώνει κάτω στη γη ένα δόρυ και χωρίς να πονάω δεν μπορούσα να κάνω «κιχ», ενώ κάτι άνοιξε μέσα μου και «ρούφηξα» όσα ο άγιος γέροντας μου έλεγε.
– Παιδί μου, συνέχισε, για το Θεό κανένας δεν πεθαίνει. Όταν κάποιος πεθάνει, πέθανε για μας που μείναμε ακόμα στη γη. δεν πεθαίνει για το Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό ότι τον παρακαλούμε να προσευχηθεί για μας και προσεύχεται, ενώ o Χριστός ακούει και χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη.
Ερώτηση: Ο Κύριος λέει: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. μη κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. μη προσκυνήσεις αυτά. Μήτε να τα λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τις εικόνες. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ακου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι’ αυτό νύχτα-μέρα. Έχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της με μια φωτογραφία του μέσα. Όταν τη βλέπει τι κάνει; Την πιάνει στα χέρια της και τη φιλί, τη βάzει στον κόρφο της ν’ αγγίξει την καρδιά της. Ε, τι νομίζεις; Αυτή η μάνα με τέτοιο φλογερό πόθο που έχει για το παιδί της πιστεύει ότι φιλί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλί. Το ίδιο πιστεύει και όποιος έχει φλογερό πόθο για την Παναγία και τον άγιο πού προσκυνάει. δεν προσκυνάμε τις εικόνες γιατί είναι οι εικόνες, αλλά για τούς αγίους. και αυτούς όχι γιατί είναι τα πρόσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν για το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Όχι όμως για τούς δικούς Του, αλλά για τον διάβολο. Ο πατέρας δε ζηλεύει τα δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται όταν σε βλέπει να σέβεσαι και ν’ αγαπάς τη Μάνα Του και τούς Αγίους.
Ερώτηση: οι Προτεστάντες…, οι Ευαγγελικοί…, οι Πεντηκοστιανοί…
Απάντηση: Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα και δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δεν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη «εκκλησία» δική του; Άφησε τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να εξομολογηθείς εσύ και η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό και όλα θα πάνε καλά.
Ερώτηση: Πάτερ Παϊσιε, δεν ξέρω να προσεύχομαι. Πώς πρέπει να προσεύχομαι;
Απάντηση: να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου. Άρχισε τότε να του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις και τίποτα χαζά πράγματα, μη στενοχωρηθείς, δε θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ό,τι είναι το καλύτερο για σένα. Είναι όπως ένα παιδί πού ζητάει από τον πατέρα του να του αγοράσει μηχανάκι, γιατί πιστεύει ότι μεγάλωσε, και o πατέρας επειδή φοβάται μήπως πάθει το παιδί του κανένα κακό, μπορεί να αργήσει, αλλά στο τέλος του αγοράζει αυτοκίνητο.
Ερώτηση: Όταν προσευχόμαστε είναι καλό να περιμένουμε στην προσευχή μέχρι να αισθανθούμε χαρά; Το κάνω πολλές φορές και μου συμβαίνει.
Απάντηση: Όχι. Τότε θα είναι σαν το παιδί που ζητάει κάτι από τον πατέρα του, όχι για να του το αγοράσει, αλλά για να το χαϊδέψει μόνο.
Ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό πού με αξίωσε να γνωρίσω έναν άγιο άνθρωπο όσο είναι ζωντανός στη γη, να τον συμβουλεύομαι και να προσεύχεται για μένα και την οικογένειά μου.
Αλήθεια πόσο θαυμάσιος είναι ο Θεός. Πόσο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος! Δόξα στο άγιο όνομά Του. Έτσι έγινα – όχι έγινα, μ’ έκανε ο Κύριος – Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς βέβαια να ξεχνώ και κάτι ακόμα που μου είπε o π. Παϊσιος, ότι δηλαδή δίνουμε εξετάσεις κάθε στιγμή…
Πηγή: Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο, που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός, για να Τον βρίσκουμε εύκολα
...Τώρα θυμήθηκα,παιδιά μου, δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο,που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός, για να Τον βρίσκουμε εύκολα.
Η πρώτη φράση είναι τα λόγια του Κυρίου στον γραμματικόν εκείνον, που ζήτησε να Τον ακολουθήσει παντού όπου και αν πήγαινε: «αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ». (Ματθ.8,20).
Δεν είχε δηλαδή που ν'ακουμπήσει το κεφάλι Του σαν άνθρωπος για να ξεκουραστεί. Και κοιμόνταν στα άλση και στους λόφους ή όπου Τον φιλοξενούσαν. Κι εμείς οι άθλιοι και αχόρταγοι άνθρωποι, όσα κι αν έχουμε πάντα παραπονιόμαστε και θέλουμε περισσότερα!
Είμαστε πλεονέκτες, φίλαυτοι, ματαιόφρονες...
-Ενώ ο Χριστός ήταν ξυπόλητος και μονοχίτων και πιο φτωχός από τους φτωχούς ο πλουσιότερος πάντων, συμπλήρωσε κάποιος ακροατής.
-Η άλλη φράση παιδιά μου είναι από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιον (19,30) και μας αποκαλύπτει που βρήκε τόπον για να γείρει το κεφάλι Του ο Δημιουργός του σύμπαντος.
-Σε ποιό μέρος, Γέροντα;
-Πάνω στον Σταυρό! Ναι, πάνω στον Σταυρό, δηλαδή στην κορυφή της θυσίας. Εκεί «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».
Το ακούσατε αγαπητοί μου; Στην αρχή ο κόσμος δεν του έδωσε τόπο να γεννηθεί και κατέφυγε σ'έναν σταύλο για ζώα. Και σε όλη Του τη ζωή, φτωχός, κατατρεγμένος, άστεγος και διωκόμενος, δεν βρήκε άλλον τόπο από τον μαρτυρικό Σταυρό. Μόνο πάνω στον Σταυρό βρήκε τόπο ν' αναπαυθεί. Και η ανάπαυσή Του ήταν η θυσία. Τότε ακριβώς παρέδωσε το πνεύμα Του στον Θεό Πατέρα.
Να λοιπόν που πρέπει και εμείς να βρίσκουμε την αληθινή ανάπαυσή μας: Στον Σταυρο του Χριστού μας, στο πνεύμα της αγάπης του Θεού όπου «πάντες οι Άγιοι αναπαύονται»!
Έγινε και πάλι σιωπή κατανυκτική και ο γέροντας αφού έκανε το σημείο του Σταυρού πρόσθεσε:
-Όταν κάνουμε, παιδιά μου, τον σταυρό μας, ας θυμόμαστε τον λόγο του Ευαγγελίου: «Κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» και ας λέμε ολοκαρδίως την ευγνωμοσύνη μας: «Δόξα σε Σένα, Κύριε Ιησού Χριστέ, δόξα Σόι»! Γιατί χωρίς αυτήν την κορυφαία θυσία δεν θα υπήρχε σωτηρία για κανέναν άνθρωπο! Κι ακόμα να θυμόμαστε ότι ο Χριστός βρίσκεται πάνω στον Σταυρό με την ανίκητη δύναμή Του συνεχώς, για να βοηθά τους πιστούς, όταν κάνουν τον Σταυρό τους να επικαλούνται την χάρη Του!
Από το βιβλίο του Π.Μ. Σωτήρχου«Οι εραστές του Παραδείσου»Εκδ. Αστήρ
Μεταφορά στο διαδίκτυο
«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»
Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε για την Παναγία:
«Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω. Μικρός στο Άγιον Όρος πολύ την λάτρευα. Είχα μια εικονίτσα της Παναγίτσας κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Πρωί και βράδυ την ασπαζόμουνα. Μ' αυτήν ζούσα νύκτα μέρα. Σ' αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε. Τί να σας πω... Καλύτερα από μάνα. Δεν ήθελα τίποτε' άλλο. Τα είχα όλα.
Ή Εκκλησία μας πολύ την τιμάει την Παναγία μας. Την τιμάει και την υμνεί πάνω απ' όλους τούς αγίους μας. Λέγει ένα τροπάριο:
«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα».
Ποιά έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος; Ποιά είναι αυτή ή Θεός; Είναι ή Παναγία μας, ή Ύπεραγία Θεοτόκος. Ή Αγία Τριάς πρώτη, δεύτερη ή Παναγίτσα μας. Αυτή τη μεγάλη θέση έχει «ή τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ή Μητέρα μας, ή Υπεραγία Θεοτόκος.
Από το βιβλίο «Λόγοι πνευματικής ζωής»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)