.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Ο μακαριστός μοναχός Αγάπιος συνέταξε το γνωστό σε όλους μας βιβλίο “Αμαρτωλών Σωτηρία” στο οποίο και διασώζεται μια υπέροχη διήγηση αναφορικά με την προσευχητική αξία των Χαιρετισμών, και συγκεκριμένα του θεομητορικού Χαιρετισμού, “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετα Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί, κι ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών”
Μια σύντομη παράφραση αυτης της υπέροχης διήγησης θα παραθεσουμε στην αγάπη σας !!
Η διήγηση αυτή θα μας μεταφέρει στην Ρώμη, εις την εποχή εκείνη όπου τα σχίσματα, οι αιρέσεις και οι κακοδοξίες των Παπικών, δεν είχαν διαρρήξει την ενότητα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας μας !
Εκεί λοιπόν ζούσε ένας ευσεβής Χριστιανός, που ονομαζόταν Ιωάννης! Ηταν πολύ πλούσιος, αλλά αργόστροφος και παρότι προσπαθούσε να μάθει προσευχές κατα το τυπικό της Εκκλησίας, δεν μπορούσε να απομνημονεύσει καμία!!
Με τα πολλά, και παρότι προσπάθησε ματαια για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να μάθει κάποια προσευχή, αποφάσισε να μονάσει για να σώσει την ψυχή του!
Μάλιστα στην Μονή που εγκαταβίωσε προσέφερε όλη την περιουσία του, με την επιθυμία να διατεθεί προκειμένου οι αδελφοί της Μονής και όσοι κατέφευγαν σε αυτην για βοήθεια, να μπορούν να μάθουν γράμματα !
Οι αδελφοί της Μονής προσπάθησαν να τον διδάξουν γράμματα, ή έστω να τον βοηθήσουν να απομνημονέυσει κάποια αποσπάσματα από τους Ψαλμούς ή και άλλες από τις ενδιάτακτες προσευχές, αλλά ματαιοπονούσαν, γιατί ο καλός αδελφός Ιωάννης, αργός στον νου, αδυνατούσε να τα καταφέρει !!
Τότε ένας από τους πιο έμπειρους Πνευματικούς της Μονής τον προσέγγισε και του απήγγειλε μερικές σύντομες προσευχές, ρωτώντας τον , ποιά από αυτές τον αναπάυει, ώστε αυτός ως πιο έμπειρος και υπομονετικός, να τον διδάξει για να την μάθει !!
Ο Αρχαγγελικός Χαιρετισμός της Θεοτόκου, το γνωστό σε όλους μας “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία” τόσο πολύ τον σαγήνευσε και τον ανάπαυσε, ώστε επιδόθηκε με ζήλο να την απομνημονέυσει !!
Με την βοήθεια του καλου Γέροντα τα κατάφερε, και τόση χαρά είχε που συνέχεια, στην κυριολεξία ακατάπαυστα, απήγγειλε τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό στην Παναγία μας!
Στο διακόνημα, στο Κελλί του, στους περιπάτους του, συνέχεια αυτόν τον Χαιρετισμό είχε στο στόμα και στον νού του, ώστε οι άλλοι αδελφοί της Μονής, με αγάπη να τον αποκαλούν πλέον όχι με το όνομα του Ιωάννη, αλλά ως “Χαίρε Μαρία”
Ο καιρός πέρασε και ο μακάριος Ιωάννης εκοιμήθη εν Κυρίω !!
Από την πρώτη στιγμή της κοίμησης του, το σκήνωμα του παρουσίασε σημεία αγιότητος, και ανέδυε μια υπερκόσμια ευωδία!
Για τον λόγο αυτό και ο Ηγούμενος αποφάσισε μετα την νεκρώσιμη Ακολουθία να τον ενταφιάσει σε ένα ξεχωριστό σημείο του Κοιμητηρίου της Μονής της μετανοίας του!
Η ευωδία συνέχιζε να αναδύεται και τις επόμενες ημέρες και όχι μάλιστα δεν ελαττωνόντανε, αλλά τουναντίον αύξανε, ώστε όλοι οι αδελφοί της Μονής, που προσέγγιζαν τον τάφο του, αισθάνονταν την ουράνια αυτή ευωδία, ως ένα θυμίαμα!!
Την ένατη ημέρα οι μοναχοί που πήγαν στον τάφο του, αντίκρυσαν ένα μοναδικό θέαμα!!
Στο πάνω μέρος του τάφου είχε φυτρώσει ένας εξαίσιος κρίνος!!
Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους κρίνους που γνώριζαν!!
Και δεν ήταν μόνο η εξαίσια, ουράνια ευωδία που ανέδυε, όσο το γεγονός ότι στα φύλλα του ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα το “Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία”
Αντικρίζοντας το θαύμα ο Ηγούμενος έδωσε εντολή να σκάψουν με προσοχή γύρω από τον κρίνο, προκειμένου να διαπιστώσουν από που φυτρώνει!!
Και ω του θαύματος !! Οι ρίζες του υπέροχου αυτού κρίνου ήταν στο στόμα, στην γλώσσα του αγίου αυτού μοναχού, που σε όλη του την επίγειο ζωή, επαναλάμβανε το Πανυπερευλογημένο Όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου!!
Ο Ηγουμενος, προφανως από θείο ζήλο και θεία παραίνεση εμφορούμενος, διέταξε να ανοίξουν το σεπτό σκήνωμα του μακαρίου Ιωάννη!!
Και το θέαμα τους εξέπληξε!
Στην καρδιά του ήταν ιστορημένη η θεία μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου!!
Προφανώς η Παναγία θέλησε να δείξει σε όλους τους μοναχούς, το πόσο πολύ ευαρεστήθηκε με την ευλογημένη αυτή άσκηση του μοναχού, ώστε να τον χαριτώσει με τέτοιο εξαίσιο τρόπο!
Ο Ηγούμενος και οι μοναχοί, ελαβαν τον κρίνο και τον έθεσαν μαζί με τα άλλα άγια λείψανα, ώστε να παραμείνει εις απόδειξη του πόσο η Παναγία μας θα ανταμείψει όσους Την χαιρετίζουν με τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό!!
Αυτή η υπέροχη διήγηση, όπως και άλλες που έχουμε δημοσιεύσει, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η καθημερινή, κατά δύναμιν και με ευλογία του Πνευματικού μας, απαγγελία ή ανάγνωση των Χαιρετισμών της Παναγίας, μας χαριτώνει και μας ενισχύει στον πνευματικό μας αγώνα!
Ευχόμεθα ολόψυχα – δι ευχών του οσίου αυτού μοναχού Ιωάννη – όλοι μας να αξιωθούμε της δωρεάς αυτής της Υπεραγίας Θεοτόκου ώστε το Πάντιμο Όνομα Της να μην λείπει στιγμή από τα χείλη, τον νού και την καρδιά μας!!
Αμήν!!
Γένοιτο!!
Εάν πάρετε την Παναγία μας στα σπίτια σας και της διαβάζετε με καντήλι αναμμένο τους Χαιρετισμούς θα...
Έλεγε ο Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ: «Γνωρίζετε ἐσεῖς ποιά εἶναι ἡ Μητέρα του Κυρίου μας καί πόσο ἀγαπᾶ καί πόση ἡ δύναμίς της καί πόσο τό ἔλεός της;
Εἶναι ἡ Μητέρα μας, ἡ ὁποία ἔχει ἔλεος γιά τούς πτωχούς καί τίς χῆρες καί τούς λοιπούς Χριστιανούς. Πάντοτε προσεύχεται στόν Σωτῆρα Χριστό γιά ὅλους μας».
Σχεδόν σέ κάθε κήρυγμά του ὁ π. Κλεόπας ἐρωτοῦσε τούς Χριστιανούς: «῎Εχετε τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας μας στό σπίτι σας; Καντήλι μπροστά στήν εἰκόνα της ἔχετε;».
Κατόπιν τούς συμβούλευε:«Νά πάρετε τήν Προστάτιδα καί Βοηθό μας, τήν Μητέρα μας πού εἶναι στούς οὐρανούς καί στήν γῆ νά τήν βάλετε στά σπίτια σας!
Αὐτή εἶναι ἡ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς!
'Εάν θά πάρετε Αὐτή τήν Προστάτιδα Παναγία στά σπίτια σας καί τῆς διαβάζετε κάθε πρωῒ μέ τό καντήλι της ἀναμμένο τούς Χαιρετισμούς της καί τό βράδυ τήν Παράκλησίν της, θά τήν ἔχετε βοηθό σ' ὅλη τήν ζωή σας καί τή στιγμή τοῦ θανάτου σας καί τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. . .
Γνωρίζετε πόσο δύναται νά βοηθήση η Θεοτόκος Μητέρα μας μπροστά στόν Θρόνο τῆς Παναγίας Τριάδος; 'Εάν δέν ὑπῆρχε Αὐτή, πιστεύω ὅτι αὐτός ὁ κόσμος θά ἐχάνετο ἀπό πολύ παλαιότερα!»
Όραμα Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου: Η Παναγία ὕψωνε τὰ χέρια στὸν Χριστὸν καὶ ἔλεγε: «Αὐτοὶ εἶναι δικοί μου...
Κάποτε ὁ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβᾶκος ἀπὸ τὴν Πάρο, ἅγιος ἄνθρωπος, μοῦ ἔλεγε κλαίγοντας ἕνα ὅραμά του. Εἶχε ἀγωνία. Κάτι συνέβαινε στὴν Ἑλλαδικὴ κοινωνία καὶ ἔλεγε: «Πῶς χάλασε ἡ κοινωνία; Πάει, θὰ πεθάνη ἡ κοινωνία»...
Καὶ ἀπογοητευμένος σηκώνει τὸ βλέμμα του καὶ τί βλέπει; Στρατιὰ ἀμέτρητη ἀπὸ Ἁγίους, μιλιούνια – οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος εἶχαν καὶ τὴν Παναγία μπροστά, ἡ Ὁποία ὕψωνε τὰ χέρια στὸν Χριστὸν καὶ ἔλεγε: «Αὐτοὶ εἶναι δικοί μου... Σὲ παρακαλῶ, ἐκείνους ποὺ εἶναι κάτω, θέλω νὰ σώσης».
Τότε τῆς λέγει ὁ Χριστός: «Μά, ἁμαρτάνουν». Καὶ ἡ Παναγία ἀπαντᾶ: «Ἁμαρτάνουν· ἀλλά, ὅσο ὑπάρχει τὸ ἔλεός Σου καὶ ὅσο ὑπάρχω Ἐγώ, ἡ Μάνα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς ἀφήσης νά χαθοῦν». «Καλά, Μητέρα, θὰ σώσω καὶ αὐτούς». Καὶ ὁ Γέροντας ἔβλεπε μυστικὰ νὰ προστίθενται, νὰ προστίθενται ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ βγαίνουν καινούργιοι Ἅγιοι.
Ἂς ἑτοιμαζώμαστε, ἀδελφοί μου. Ἀξίζομε τόσο, ὅσο περισσότερο προσπαθοῦμε καὶ ὅσο περισσότερο δοκιμαζόμαστε καὶ προετοιμαζόμαστε γιὰ νὰ εἴμαστε ἄξιοι τύποι καὶ προτυπώσεις τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ἄξιοι νὰ ἀριθμηθοῦμε ἀνάμεσα στὰ πλήθη τῶν Ἁγίων.
Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου
Παράκλησις διωκομένων Αγιορειτῶν μοναχῶν
Παράκλησις διωκομένων Αγιορειτῶν μοναχῶν
Πρός τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Ἐκκλησίας μας , παρακαλοῦμεν ὅπως μας ἐνισχύσετε οἰκονομικῶς στα πολυποίκιλα καί δυσβάσταχτα ἔξοδα πού ἀντίμετωπίζουμε (δικαστικῶν ἐξόδων, νομικῶν συμβούλων, δικαστικῶν ἐπιμελητῶν, ἐπιβιώσεως κ.λ.π ).
Ἐκτός τῆς οικονομικῆς βοηθείας, ἐπιζητοῦμε θερμῶς καί τις καρδιακές σάς προσευχές διά τόν ἀγώνα ὅλων ἡμῶν ὑπέρ τῆς φιλτάτης μάς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Ἀριθμός λογαριασμοῦ τραπέζης Πειραιῶς .
ΙΒΑΝ. GR.65 0171 4390 0064 3914 219 8880
Ἐκ τῶν διωκομένων Αγιορειτῶν μοναχῶν
γέρων Χερουβείμ μοναχός
τηλέφωνο ἐπικοινωνίας: 6943766500
ὤρες ἐπικοινωνίας: 10:00-13:00 καί 17:00-19:00.
Υ.Γ.
Ἡ παράκλησις γίνεται κατόπιν εὐλογίας τῶν πνευματικῶν μάς πατέρων, όπως τοῦ γέροντος Γαβριήλ, Ι.Κ.Αγίου Χριστοδούλου Ι.Μ.Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους κ.ἄ .
Προσευχή στην Παναγία – Θεοτόκε Παρθένε
Θεοτόκε Παρθένε,
εὐλογημένη Μαρία κεχαριτωμένη,
Δέσποινα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς,
εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου,
ὅτι σωτῆρα ἔτεκες,
τόν μονογενῆν Υἱὀν τοῦ Θεοῦ
καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Τῶν Ἀποστόλων, λαμπρότης,
τῶν προφητῶν σύναξις,
τῶν μαρτύρων ἐκκλησία,
τῶν χριστιανῶν τό καταφύγιον,
σκέπασόν με, Παρθένε Μαρία,
ὑπό τήν προστασίαν τῶν Ἀγγέλων
καί ὑπό τήν σκέπην τῶν πτερύγων σου,
καί βοήθησόν με τόν δοῦλον σου
ἀπό πάντα πειρασμόν,
ὁπού μέλλει νά μοῦ ἔλθῃ
καί μή μέ ἀπορρίψῃς,
ὦ Παρθένε Μαρία,
βοήθησόν με, Κυρία τοῦ Κόσμου,
τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως, ὅπως ἔλθη
ἡ ταπεινή μου ψυχή
μέσα εἰς τόν Παράδεισον
ἔμπροσθεν εἰς τόν ἀδέκαστον
θρόνον τοῦ Υἱοῦ σου,
ὅταν ἔλθῃ νά κρίνῃ τόν κόσμον
ἐν τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ τῆς φρικτῆς
Αὐτοῦ Παρουσίας καί νά ἀκούσω
Αὐτοῦ Παρουσίας καί νά ἀκούσω
τό «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου
κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην μου βασιλείαν».
Ναί, Δέσποινα τοῦ Κόσμου,
δώρησόν μοι τῷ ταπεινῷ δούλῳ σου
τό ζητούμενον, ἵνα εὐχαρίστως δοξάζω
τό ζητούμενον, ἵνα εὐχαρίστως δοξάζω
τό ὄνομα τοῦ Πατρός
καί τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος,
καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος,
νῦν καί ἀεί
καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αιώνων
καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αιώνων
Ἀμήν.
Διαγράφουν το Ευαγγέλιο και υποτάσονται στα ψηφίσματα της Ψευτοσυνόδου της Κρήτης!
Καλοῦμε τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ὅσους μάλιστα θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους Ὀρθόδοξο ἐπί-σκοπο) καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀφοῦ δὲν πῆραν θέσεις στὶς προηγούμενες ἀποκαλύψεις περὶ συμπροσευχῶν τῶν «Ὀρθοδόξων» Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας μὲ ἀνακηρυγμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος αἱρέσεις (ὅπως Ἀντβεντιστές καὶ Πεντηκοστιανούς), νὰ ποῦν τουλάχιστον τώρα, ἂν συμφωνοῦν μὲ τὶς παρακάτω τραγικὲς ἀποκαλύψεις γιὰ τὰ αἱρετικὰ κείμενα ποὺ συντάσσουν καὶ διαδίδουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Γερμανίας (μὲ τὴν συμφωνία κάθε Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου στὸ Γερμανικὸ χῶρο) ἰδίως γιὰ τὸ θέμα τῆςὁμοφυλοφιλίας καὶ νὰ ἀνακοινώσουν τί πρόκειται νὰ πράξουν.
«Π.Π.»
Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ Δ.Π.
Η «Νέα Εκκλησία» είναι εδώ.
Απαράδεκτο αντιορθόδοξο κείμενο προς τους ορθοδόξους νέους από την Πανορθόδοξη Επισκοπική Σύνοδο της Γερμανίας
«Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως ἀνθρώπων· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν Ἀδάμ, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν· ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εὐλόγησεν αὐτούς» (Γεν. 5,1-2)
Σας παρουσιάζουμε την επιστολή των Επισκόπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Γερμανίας προς τους νέους, με τίτλο «Αγάπη – Σεξουαλικότητα – Γάμος», την οποία σύνταξε η θεολογική επιτροπή της Συνόδου υπό την προεδρία του Επισκόπου Αρίστης Βασιλείου μετά από τρία(!) χρόνια διεργασιών.
Το κείμενο, για όποιον γνωρίζει την γερμανική, μπορείτε να διαβάσετε στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση:
Από τα λίγα αποσπάσματα που θα μεταφράσουμε και θα σχολιάσουμε θα καταλάβει ο αναγνώστης, ότι το «άχρι καιρού» έχει προ πολλού περάσει και βρισκόμαστε πια σε εσχατολογικές εξελίξεις.
Ακόμα θα γίνει κατανοητό, ότι οι υποτιθέμενοι ταγοί της Εκκλησίας έχουν αφήσει το ποίμνιο -κυρίως του εξωτερικού- βορά των αιρετικών ορέξεων των παναιρετικών Οικουμενιστών. Οι δε «αντιοικουμενιστές» φιλολογούν εκ του ασφαλούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συμβάλλουν κι αυτοί στην εδραίωση της παναιρέσεως ερχόμενοι μάλιστα στην Γερμανία και κάνοντας και σεμινάρια στους οικουμενιστές ρασοφόρους.
«Αγαπητοί ορθόδοξοι νέοι της Γερμανίας!
Σαν Επίσκοποι της Εκκλησίας σας απευθυνόμαστε με αυτή την ιδιαίτερη επιστολή σε σας και θέλουμε να πάρουμε θέση σε κάποια επίκαιρα θέματα... Όλο και πιο ξεκάθαρα εμφανίζονται τα καυτά θέματα του καιρού μας, τα οποία αφορούν κυριολεκτικά την ανθρώπινη ύπαρξη –την δική σας ύπαρξη. Ο Θεός εναποθέτει το παρόν και το μέλλον στα χέρια σας.
(σσ. Πρόκειται περί επικοινωνιακού χαρακτήρος τραγική δήλωση. Οι επίσκοποι δηλ. νίπτουν τα χέρια τους ως άλλοι Πιλάτοι και αποποιούμενοι των ευθυνών τους καταδικάζουν την ορθόδοξη νεολαία αφήνοντας την αποίμαντη και μη πράττοντας τα δέοντα για να την προστατεύσουν).
Ζούμε σε μία χώρα, στην οποία ο καθένας έχει την δυνατότητα να αναπτυχθεί ως άνθρωπος με ελευθερία και ανθρώπινη αξία. Αυτό δεν ίσχυε πάντα στην ανθρώπινη ιστορία και σε πολλές χώρες της γης δεν ισχύει ακόμα και σήμερα. Το γεγονός ότι ζούμε στην Γερμανία, στην οποία ειρήνη, ελευθερία, Δημοκρατία ανήκουν ως αγαθό στον καθένα, μπορούμε να το θεωρήσουμε ως ευλογία του Θεού. Ενώ σε πολλά μέρη αυξάνεται η απειλή του θρησκευτικού εξτρεμισμού, καλούμαστε εμείς οι Χριστιανοί να υπερασπιστούμε αυτές τις αξίες με όλες μας τις δυνάμεις, οι οποίες είναι σε αρμονία (!) με την εικόνα του ανθρώπου, η οποία εκφράζεται στην Αγία Γραφή και στην Ι. Παράδοση της Εκκλησίας μας, ότι δηλ. ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα Θεού» (Γεν. 1, 27).
(σσ. Να λοιπόν το «νέα» μήνυμα της «νέας» Εκκλησίας: Ο Χριστιανός καλείται να υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις όχι την πίστη του, όχι τις εντολές του Χριστού και των Αγίων Του αλλά την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία. Αυτό που δεν αναφέρουν οι «Επίσκοποι» είναι ποιό Ευαγγέλιο και ποιός Πατέρας της Εκκλησίας δίδαξε ποτέ τέτοιες απόψεις. Αλλά όπως θα δούμε πιό κάτω η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν παίζει πια κανένα ρόλο για αυτούς τους ανθρώπους)...
Στην πολύμορφη κοινωνία της Γερμανίας οι γάμοι μεταξύ Ορθοδόξων και άλλων Χριστιανών δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο (σσ. Έφυγε το «αιρετικοί», πάει και τὸ «ετερόδοξοι»!).
Οι γάμοι αυτοί ονομάζονται διαχριστιανικοί. Αυτοί οι γάμοι συνέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες σε μία καλύτερη γνωριμία και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Εκτός αυτού απέδειξαν, ότι μία διαπαιδαγώγηση των παιδιών με βάση τον αλληλοσεβασμό είναι πραγματοποιήσιμη. (σσ. Άρα τους μικτούς γάμους κακώς η Εκκλησία τους εμποδίζει, διότι κάνουν καλό! Συμβάλλουν στην καλύτερη γνωριμία των ανθρώπων και δεν προκαλούν προβλήματα, όπως διδάσκουν κάποιοι στενοκέφαλοι!). Πρακτικές απορίες που αφορούν έναν διαχριστιανικό γάμο λύθηκαν στίς συμφωνίες πουυπογράψαμε μαζί με την Ρωμαιοκαθολική και την ΠροτεσταντικήΕκκλησία στην Γερμανία.
(σσ. Να λοιπόν και η ωμή παραδοχή, ότι το Κολυμπάρι απλώς επικύρωσε αυτό που εδώ και καιρό οι οικουμενιστές είχαν υπογράψει και …εφάρμοζαν εκτός Ελλάδος! Και φυσικά εννοείται ότι «οι δικοί» μας αυτά τα γνώριζαν, αλλά δεν έλεγαν κουβέντα. Οι δε μικτοί γάμοι που απαγορεύονται από τους Ι. Κανόνες μετατράπηκαν σε διαχριστιανικούς και έτσι το πρόβλημα λύθηκε. Όσο για τους Ι. Κανόνες είναι πια φανερό, ότι για τους Οικουμενιστές δεν έχουν πια καμία ισχύ. Είναι κατάλοιπα του εκκλησιαστικού παρελθόντος. Εφαρμόζονται από τους Οικουμενιστές μόνο αν κάποιος, ακολουθώντας τους Ι. Κανόνες, διακόψει το μνημόσυνό των Επισκόπων. Τότε πάει και η ελευθερία και η δημοκρατία, που αυτοί τάχα υπερασπίζονται και ισχύει μόνο η δεσποτοκρατία και ο διωγμός)...
Αυτοί οι γάμοι έχουν και τις προκλήσεις τους. Έτσι αυτό που δεν έχει λυθεί ακόμα στα υπογεγραμμένες συμφωνίες είναι το κοινό Ποτήριο. Η θέση της Εκκλησίας μας παραμένει η εξής: Το κοινό ποτήριο είναι μόνο δυνατόν, όταν υπάρχει η τέλεια ενότητα στην Πίστη.
Μία τέτοια ενότητα δεν υπάρχει στους διαχριστιανικούς γάμους.
(σσ. Ω! του Φαρισαϊσμού: Επιτρέπουν τους μικτούς γάμους ενώ ομολογούν ότι δεν υπάρχει ενότητα πίστεως σε αυτούς τους γάμους, τον λόγο δηλαδή για τον οποίο οι Ι. Κανόνες απαγορεύουν τους γάμους αυτούς. Έτσι ομολογούν ότι καταδικάζουν τις οικογένειες αυτές να ζουν διχασμένες και όπως οι στατιστικές δείχνουν να καταλήγουν συχνά στα διαζύγια. Ή υπάρχει ποιό πονηρός σκοπός πίσω από αυτήν την παράδοξη παραδοχή;
Όπως διαβάζουμε παρακάτω:)
Γι’ αυτόν τον λόγο παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τον χωρισμό και να βρεθούμε όλοι ενωμένοι.
(σσ. Να λοιπόν η παγίδα αυτής της αθώας παραδοχής. Από «αγάπη», το κύριο μήνυμα του Οικουμενισμού, για τον συνάνθρωπο και για τα ζευγάρια, θα κάνουν τα πάντα για την πολυπόθητη ένωση των «Εκκλησιών». Για μετάνοια των αιρετικών και για επιστροφή τους στην Μία Εκκλησία ούτε κουβέντα).
Ακόμα πιο πολύπλοκη είναι η ερώτηση για τον γάμο με έναν μη Χριστιανό. Αυτοί οι γάμοι ονομάζονται διαθρησκειακοί είναι. Εδώ λείπει μία κοινή χριστιανική βάση. (σσ. Βέβαια, όποιος έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τους Ι. Κανόνες, δεν βλέπει την κοινή βάση της Εκκλησίας των Πατέρων, αλλά την ψάχνει σε κακόδοξους χώρους).
Σε μερικές περιπτώσεις οι διαθρησκειακοί γάμοι προκαλούν διαμάχες, που μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στον αποκλεισμό του άλλου. Εδώ πρέπει πάλι να θυμόμαστε τον θησαυρό της ελευθερίας, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Ο εξαναγκασμός χωρισμού για θρησκευτικούς λόγους από τον σύντροφο δεν αντιστοιχεί στην ελευθερία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο (Γεν. 1,27). Στην περίπτωση των διαθρησκειακών γάμων η καλύτερη λύση είναι ο πολιτικός γάμος. Αποτελεί μία νομική εξασφάλιση και εξασφαλίζει τα ίδια δικαιώματα στους συντρόφους. Αλλά άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό επιθυμούν μία θρησκευτική ένωση. Μία τέτοια ένωση όμως δεν επιτρέπεται στην Εκκλησία μας, γιατί η βάση για το Μυστήριο του Γάμου είναι η πίστη στον Τριαδικό Θεό. Αλλά επειδή θεωρούμε την επιθυμία αυτή δικαιολογημένη θέλει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γερμανίας να συνοδεύει πνευματικά και τα διαθρησκειακά ζευγάρια και να τα συμβουλεύει σε ερωτήσεις που προκύπτουν από θρησκευτικούς λόγους, π.χ. διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
(σσ. Μα καλά εδώ μιλούν Επίσκοποι ή κοινωνικοί σύμβουλοι γάμου. Αυτά λένε στα παιδιά μας που τους τα εμπιστευόμαστε για να τα μεγαλώσουν ορθόδοξα; Ποιός λογικός πιστός μπορεί να καταλάβει, τί επιτέλους πρεσβεύουν αυτοί οι άνθρωποι, που υποτίθεται κλήθηκαν να κηρύξουν Ορθοδοξία; Ποιός μπορεί να ανακαλύψει κάτι ορθόδοξο σε αυτές τις σκέψεις).
Ένα καυτό θέμα σήμερα είναι το θέμα της ομοφυλοφιλίας και των ομοφυλοφίλων ζευγαριών. Το γεγονός ότι η κοινωνία μας συζητάει ανοιχτά για αυτό το θέμα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν κάτι καλό. Διότι για αιώνες οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι δεν λαμβάνονταν υπόψη, μάλιστα έπεφταν θύματα πίεσης και διωγμών – όπως για παράδειγμα στην εποχή του Εθνικοσοσιαλισμού.
Στην Αγία Γραφή, στην Παλαιά Και στην Καινή Διαθήκη, υπάρχουν δηλώσεις ενάντια στην ομοφυλοφιλία !!! Επίσης και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας βρίσκουμε πληθώρα δηλώσεων ενάντια στην ομοφυλοφιλία. Η αξία αυτών των δηλώσεων είναι αντικείμενο αμφιλεγόμενων συζητήσεων!
(σσ. Είναι πια ξεκάθαρο ότι αυτοί οι άνθρωποι ντρέπονται που είναι Ορθόδοξοι και γι’ αυτό αποφάσισαν να γίνουν κάτι άλλο, Οικουμενιστές. Η διδαχή των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων και των Αγίων κατάντησε να ονομάζεται από αυτές δηλώσεις, και μάλιστα ανώνυμες, μιας και δεν ονομάζουν, ποιός τις έκανε. Εκτός αυτού ο τρόπος που γράφτηκε το κείμενο φανερώνει, ότι αυτοί δεν συμφωνούν με τις «δηλώσεις» της Αγ. Γραφής).
Όπως κάθε ανθρώπινη ροπή υποκύπτει και η ομοφυλοφιλία στην εγκράτεια, στον περιορισμό αχαλίνωτων παθών, στην ευσεβή άσκηση, όπως γίνεται στην νηστεία. Το σίγουρο είναι: Επικρατεί γενικά άγνοια για το πως εμφανίζεται η ομοφυλοφιλία. Ρόλο μπορούν να παίξουν, γενετικοί, φυσικοί και πολιτισμικοί παράγοντες, αλλά γενικά, δεν είναι ξεκάθαρο, ποιόν ρόλο παίζουν αυτοί οι παράγοντες και σε ποιά σχέση βρίσκονται αναμεταξύ τους. Για τους Ορθοδόξους το Μυστήριο του γάμου προϋποθέτει μία σχέση ανδρός και γυναικός και υπερβαίνει κοινωνικές προοπτικές. Ο εκκλησιαστικός γάμος ομοφυλοφίλων είναι γι’ αυτόν τον λόγο αδύνατος. Ανοιχτές ερωτήσεις ομοφυλοφίλων ανήκουν στον τομέα της πνευματικής φροντίδας και στην γεμάτη διάκριση συνοδεία αυτών των ανθρώπων. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί κατ’ εικόνα του Θεού. Γι’ αυτό και πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε στις ενορίες μας με σεβασμό…
Frankfurt am Main, 12 Δεκεμβρίου 2017
†Mητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος,
Έξαρχος κεντρικής Ευρώπης και πρόεδρος
και τα άλλα μέλη της πανορθοδόξου επισκοπικής συνόδου της Γερμανίας».
Είναι φανερό ότι αυτοί οι άνθρωποι ευσεβολογούν αλλά στην πραγματικότητα υποστηρίζουν την αμαρτία, διευκολύνουν τους ανθρώπους να …αμαρτάνουν, και καταδικάζουν το ποίμνιό τους να την εξασκεί. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας εξαφανίσθηκε από το λεξιλόγιό τους η λέξη αμαρτία, η ανάγκη μετανοίας, ο αποκλεισμός από τον Παράδεισο χωρίς αυτήν. Εξαφανίσθηκε η διδαχή των Αγίων περί της ομοφυλοφιλίας και της τραγικότητάς της, εξαφανίσθηκε η διδαχή των Αγίων περί δαιμονικών επιδράσεων.
Αντί αυτού οι «Επίσκοποι» της Γερμανίας προβάλλουν την διδασκαλία της Genderτης ευρωπαϊκής Ένωσης φοβούμενοι μην χάσουν τα προνόμια τους και τις θέσεις τους. Προβάλλουν την Εκκλησία ως κοινωνικό οργανισμό και καταπατούν το κήρυγμα της αγάπης του Χριστού, διαστρεβλώνοντας και σφετερίζοντάς το. Το ψέμα περί σεβασμού και αγάπης είναι πασιφανές, μιας και ο αληθινός σεβασμός και η αληθινή αγάπη επιβάλλει να λέμε την αλήθεια στον αμαρτωλό όπως έκανε και ο Άγ. Παΐσιος, ο οποίος περιέβαλε με αγάπη τον ομοφυλόφιλο, αλλά δεν του έκρυψε, ότι με αυτό το πάθος δεν θα μπει στον Παράδεισο και προσευχήθηκε πάρα πολύ ο Θεός να τον πάρει εν μετανοία και έτσι να σωθεί, πράγμα που κι έγινε.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι Οικουμενιστές, που ντρέπονται να βροντοφωνάξουν την διδασκαλία της Εκκλησίας και έτσι να σώσουν τον άνθρωπο από την αμαρτία ακόμα, είναι αυτοί που ανά τους αιώνας προκαλούσαν την οργή του Θεού. Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει για τέτοιους «ποιμένες»:
Γιατί η οργή του Θεού εφόνευσεν μεγάλο μέρος από το πλήθος; Ακριβώς επειδή εγόγγυζαν αφόβως εναντίον του Θεού και του κατά Θεόν προϊσταμένου των, και τους κατηγορούσαν. Και γιατί έρριψε κάτω νεκρούς τους εκλεκτούς του Ισραήλ; Διότι δεν συγκρατούσαν το πλήθος από την ορμήν προς το χειρότερο.Τοιούτοι είναι όσοι εκβάλλονται από την ιεράν Εκκλησία και την Βασιλεία του Θεού, είτε στον παλαιόν είτε στον νέο λαό του Ισραήλ ανήκουν. Αυτό δεικνύει και ο Κύριος όταν λέγει στα Ευαγγέλια, «ελεύσονται από ανατολών και δυσμών και βορρά, και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ εν τη βασιλεία του Θεού, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω, εις το σκότος το εξώτερον».
Ποίοι είναι λοιπόν οι υιοί της Βασιλείας που εκβάλλονται στο σκότος; Είναι εκείνοι που έχουν μεν την ομολογία της πίστεως, με τα έργα όμως αρνούνται τον Θεόν, και είναι βδελυκτοί ως απειθείς και αδόκιμοι για κάθε αγαθόν έργο.
Ποίοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ το Δείπνον της Βασιλείας των Ουρανών; Όσοι ακολουθούν με πίστιν ειλικρινή τον νόμο και την διδασκαλία του Πνεύματος, και αποδεικνύουν την πίστη με τα έργα τους.
Όποιος θέλει να συνταχθεί με αυτούς, και να απαλλαγεί από το σκότος το εξώτερον και να αξιωθεί του ανεσπέρου φωτός της Βασιλείας του Θεού και να συνδιαιωνίζει με τους αγίους που αναπαύονται στους ουρανούς, ας εκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπο που φθείρεται με τις απατηλές επιθυμίες, δηλαδή μέθη, πορνεία, μοιχεία, ακαθαρσία, πλεονεξία, φιλαργυρία, μίσος, οργή, καταλαλιά και κάθε πονηρόν πάθος (ΕΠΕ Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, τόμ. 11, σελ. 376).
Αυτός είναι ο αληθινός λόγος της Εκκλησίας και γι’ αυτό οι Οικουμενιστές τον πολεμούν, αφού δεν ταιριάζει στην «νέα Εκκλησία»που θέλουν να φτιάξουν. Πρέπει επιτέλους να τους σταματήσουμε αλλιώς ας μην παραπονιόμαστε για την πτώση τους, μιας και εμείς τους ακολουθούμε με βήμα ταχύ.
Δ.Π.
Θλιβερές διαπιστώσεις.. Άραγε τι θα επιτρέψει ο Θεός να συμβεί σε ένα τέτοιο βλάσφημο έθνος;
Η Κυριακή είναι ιερή και ανήκει σε εμάς,
στην οικογένεια μας και στον Χριστό!
Σχόλιο:
Τελικά το "πέρασε" κι αυτό η Νέα Τάξη.
Στην αρχή η κυβέρνηση της (μασονοκίνητης ΝΔ) χωρίς καμία αντίδραση από της θεσμικά αποκαλούμενη "εκκλησία, μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ ... και είδαμε πως "σέβονται" οι αριστεροί τα "δικαιώματα των εργατών"!
(όπως σεβάστηκαν την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την "πρώτη κατοικία" των δανειοληπτών! στρογγυλοκάθισαν οι "Καρανίκες" στις πολυθρόνες .. και τώρα τσιμουδιά!)
Τα "σκυλιά" αλλάζουν, τα μέτρα περνάνε.
Κι οι Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί κάνουν "εκδηλώσεις" (μόνον σε κλειστούς χώρους, πάντα με την ευλογία των δεσποτάδων καλώντας "επίσημους") ή απλά σχολιάζουν στα φυλλάδια της αδελφότητας τους (για να τα διαβάζουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες).
Καλά και όλα αυτά. Αλλά μπορούν να αλλάξουν κάτι; Θέλουν να παλέψουν για να αλλάξουν κάτι;
Αλλά εδώ καταντήσαμε τις εκκλησίες "καταστήματα", και να οι περιοδείες ιερών λειψάνων και εικόνων ανά την Ελλάδα... και τα διαφημιστικά πανό και οι αφίσες κάθε ενορίας στις στάσεις των λεωφορείων και στις κολόνες για να τραβήξουν "πελάτες".
Άραγε τι θα έκανε αν ζούσε σήμερα
ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός;
Άραγε τι θα επιτρέψει ο Θεός να συμβεί
σε ένα τέτοιο βλάσφημο έθνος;
Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ π. Ευθυμίου Τρικαμηνά στο μοναστήρι στο Πήλιο (Σταγιάτες):
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ π. Ευθυμίου Τρικαμηνά
στο μοναστήρι στο Πήλιο (Σταγιάτες):
Οι ακολουθίες πραγματοποιούνται στο μικρό μοναστηράκι στους Σταγιάτες Βόλου (το μοναστήρι βρίσκεται εντός του μικρού χωριού, λίγο πριν την Πορταριά Πηλίου.
Το μοναστηράκι (παλαιά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου) βρίσκεται λίγα μέτρα κάτω από την κεντρική πλατεία στους Σταγιάτες (είναι ένα μικρό πολύ γραφικό χωριουδάκι του Πηλίου, ανεβαίνοντας προς την Πορταριά, στρίβετε στα αριστερά, υπάρχει πινακίδα "Σταγιάτες"),
Για να φτάσετε στο μοναστήρι, μέσα στο χωριό, κατεβαίνοντας τον πλάτανο και (αφού περάσετε την την μεγάλη βρύση), παίρνετε το στενό μονοπάτι-καλντερίμι που κατηφορίζει στα αριστερά (και στα 50-100 περίπου μέτρα θα βρεθείτε έξω από το μοναστήρι).
Υπόψη ΔΕΝ υπάρχει πινακίδα για την συγκεκριμένη μονή και υπάρχει και άλλη μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο ίδιο χωριό, επάνω από την πλατεία, στο οποίο ζουν μοναχές που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο.
Τι σημαίνει ομολογία πίστεως, ποιες είναι οι απαράβατες (προϋπο)θέσεις;
Γιὰ ὅλους μας καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ ὅσους παρακάμπτουν
ἢ ἀλλοιώνουν διὰ τῆς "Οἰκονομίας" τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες
ἢ ἀλλοιώνουν διὰ τῆς "Οἰκονομίας" τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες
ἢ προτεσταντίζουν ὑποτιμώντας τους .
Τι σημαίνει ομολογία πίστεως, ποιες είναι οι απαράβατες (προϋπο)θέσεις που πρέπει να έχει κατά νου ένας ορθόδοξος χριστιανός;
Παραθέτουμε κείμενο του Αγίου Νικοδήμου που απαντά με σαφήνεια στην ερώτηση αυτή:
Παραθέτουμε κείμενο του Αγίου Νικοδήμου που απαντά με σαφήνεια στην ερώτηση αυτή:
Πρώτα-πρώτα, λοιπόν, ομολογούμε και κηρύττουμε και αποδεχόμαστε τα δώδεκα άρθρα πού Βρίσκονται στο κοινό Σύμβολο της Πίστεως, δηλαδή αυτά πού περιέχονται στο «Πιστεύω εις ένα Θεόν», τα οποία καθημερινά τα διαβάζουμε και ό καθένας μόνος του και από κοινού, και στα κελλιά μας και στις άγιες εκκλησίες του Θεού, στις όποιες θα τύχει να παρευρεθούμε. Διότι ακούμε τον θείο Χρυσόστομο να λέγει: «Είναι δόγματα πού κατέβηκαν από τον Ουρανό οι φρικτοί κανόνες πού βρίσκονται στο Σύμβολο» (στην Ομιλία Μ΄ στην Α΄ προς Κορινθίους).
Δεύτερο, ομολογούμε και ενστερνιζόμαστε όλα τα αλλά δόγματα, όσα ή Καθολική και Ανατολική Αγία Εκκλησία του Χριστού ομολογεί και κηρύττει. Τόσο αυτά πού αφορούν την υψηλή και Τριαδική θεολογία, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, των οποίων ή Θεότητα είναι μία, σύμφωνα με τον Ε΄ Κανόνα της δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου, όσο και αυτά πού έχουν σχέση με την βαθιά και ένσαρκη Οικονομία του Θεού Λόγου. Και για να πω αυτό πού λέει ό Μέγας Βασίλειος: «Πιστεύουμε σύμφωνα με όσα ομολογήσαμε ατό βάπτισμα μας και φρονούμε σύμφωνα με’ όσα έχουμε πιστεύσει» (στον Α΄ Ασκητικό Λόγο).
Τρίτο, ομολογούμε και αποδεχόμαστε με ευσεβές φρόνημα τα επτά θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι: Το άγιο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο, ή θεία Ευχαριστία, ή Ιεροσύνη, ο νόμιμος Γάμος, ή Μετάνοια και το Ευχέλαιο. Και αυτά τα τιμούμε και τα σεβόμαστε με κάθε πίστη και ευλάβεια, ως αναγκαίους συντελεστές στη σωτηρία της ψυχής μας· και αποδεχόμαστε την χάρη και τον αγιασμό αυτών των Μυστηρίων, σύμφωνα με το (ιεροτελεστικό) τυπικό πού τηρείται και διαφυλάσσεται στην Ανατολική (Ορθόδοξη) του Χριστού Εκκλησία.
Τέταρτο, κρατάμε τις αποστολικές παραδόσεις, πού διδαχθήκαμε είτε προφορικά είτε με’ Επιστολή των θείων και ιερών Αποστόλων και μένουμε (σταθεροί) σ’ αυτά πού μάθαμε και επιβεβαιώσαμε, όπως ο απόστολος Παύλος παραγγέλλει σ’ εμάς και σ’ όλους τους χριστιανούς και στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή και στην Β’ προς Θεσσαλονικείς και στην Β΄ προς Τιμόθεο.
Πέμπτο, μαζί με τις παραδόσεις των αποστόλων κρατούμε και αποδεχόμαστε και τις παραδόσεις της Εκκλησίας, δηλαδή αυτές που ορίσθηκαν από τους διαδόχους των αποστόλων -ήταν φρόνημα του κακόδοξου Μοντανού, ό όποιος άκμασε κατά τον δεύτερο αιώνα, το να αθετεί τις παραδόσεις και τις συνήθειες της Εκκλησίας, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, βιβλίο Ε΄, κεφ. ΙΕ΄ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας-, γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους· μη κάτι τέτοιο! Άλλα μάλλον το ένα είναι συστατικό του άλλου. Γιατί, αφενός τα δόγματα της Πίστεως συνιστούν (συγκροτούν) τις παραδόσεις της Εκκλησίας· και αφετέρου οι παραδόσεις της Εκκλησίας θεμελιώνονται επάνω στα δόγματα της Πίστεως. Έτσι και τα δύο μαζί έχουν την ίδια σπουδαιότητα για την ευσέβεια (των πιστών).
Γι’ αυτό και ο μέγας Βασίλειος είπε ότι «αυτά τα δύο έχουν την ίδια ισχύ για την ευσέβεια» (Κανόνας 91ος). Γιατί, όπως οι μεγάλες πέτρες στέκονται με τις μικρές, και οι δύο μαζί συγκροτούν την οικοδομή -επειδή αν θελήσει κανείς να γκρεμίσει τις μικρές, γκρεμίζει ταυτόχρονα και τις μεγάλες-, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τα δόγματα της Πίστεως στέκονται μαζί με τις παραδόσεις της Εκκλησίας· και αν θελήσει κανείς να αθετήσει τις παραδόσεις της Εκκλησίας, αθετεί μαζί και τα δόγματα της Πίστεως. Για αυτό είπε πάλι ο Μέγας Βασίλειος: «Γιατί αν επιχειρούσαμε να εγκαταλείψουμε τις άγραφες συνήθειες, επειδή τάχα δεν έχουν μεγάλη σπουδαιότητα, χωρίς να το είχαμε αντιληφθεί θα ζημιώναμε στα πιο σημαντικά σημεία το Ευαγγέλιο· και μάλλον θα καταντούσαμε το κήρυγμα (του Ευαγγελίου) απλό όνομα (Κανόνας 91ος).
Έκτο, κρατούμε και αποδεχόμαστε όλους τους ιερούς κανόνες των πανευφήμων αποστόλων, των επτά Οικουμενικών Συνόδων, των τοπικών Συνόδων και των κατά μέρος αγίων και θεοφόρων πατέρων, πού επικυρώθηκαν από την Έκτη Οικουμενική Σύνοδο στον β΄ κανόνα της και από την Έβδομη στον α΄ κανόνα της. Και μαζί με τους κανόνες αποδεχόμαστε και τα πρακτικά των ίδιων αγίων Συνόδων, γιατί και τα δύο αυτά έχουν την ίδια εγκυρότητα.
Έβδομο, και για να ολοκληρώσουμε, όλα όσα αποδέχεται και ομολογεί ή Αγία, Καθολική, Αποστολική και Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, ή κοινή και πνευματική μας μητέρα, αυτά και εμείς αποδεχόμαστε και ομολογούμε μαζί της. Και όσα αυτή αποστρέφεται και αποκηρύττει, αυτά παρόμοια κι εμείς τα αποκηρύττουμε και τα αποστρεφόμαστε μαζί της σαν παιδιά της και ειλικρινή και γνήσια.
Έβδομο, και για να ολοκληρώσουμε, όλα όσα αποδέχεται και ομολογεί ή Αγία, Καθολική, Αποστολική και Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, ή κοινή και πνευματική μας μητέρα, αυτά και εμείς αποδεχόμαστε και ομολογούμε μαζί της. Και όσα αυτή αποστρέφεται και αποκηρύττει, αυτά παρόμοια κι εμείς τα αποκηρύττουμε και τα αποστρεφόμαστε μαζί της σαν παιδιά της και ειλικρινή και γνήσια.
(από ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΆΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ).
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΔΙΩΞΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (ηγουμένου π. Ιγνατίου Σέρρα) επειδή διέκοψε την μνημόνευση του μητροπολίτη Κεφαλονιάς λόγω Οικουμενισμού
Τα Χριστούγεννα φτάνουν σε 1 βδομάδα
όμως οι "καλικάντζαροι" δεν ησυχάζουν.
Ένας ακόμη δεσπότης ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ
έναν ευλαβή αγωνιστή ιερομόναχο,
τον π. Ιγνάτιο Σέρρα, στην Κεφαλονιά.
Δείτε :
Τι να σχολιάσουμε:ότι για να τιμωρήσει τον ιερομόναχο
η μητρόπολη επικαλείται τον 15ο κανόνα!!!
(ενώ ο κανόνας γράφει ακριβώς το αντίθετο; ότι όσοι διακόπτουν την μνημόνευση του επισκόπου για λόγους αιρέσεως όχι μόνον δεν πρέπει να τιμωρούνται αλλά αντιθέτως να επαινούνται αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση οι επίσκοποι θεωρούνται "ψευδοεπίσκοποι" και "ψευδοδιδάσκαλοι");
"Ψιλά γράμματα" ... για την δεσποτική εξουσία.
Νομίζουμε την κατάλληλη απάντηση, έδωσε ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ιερομόναχος, γράφοντας επάνω στοεξώδικο που του επιδόθηκε:
"ο τα χαλεπώτερα βλασφημήσας,
εις επισκοπήν λαού προτιμότερος.
Μ. Βασίλειος"
Το αναζητήσαμε και το βρήκαμε: Εκδόσεις "Γρηγόριος Παλαμάς", Ε.Π.Ε. (Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας), Έργα Μ.Βασιλείου, τόμος Γ', επιστολή 92, "προς Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους", σελ 86)
"Ανατέτραπται μεν τα της ευσεβείας δόγματα, συγκέχυται δε Εκκλησίας θεσμοί.
Φιλαρχίαι δε των μη φοβουμένων τον Κύριον ταις προστασίαις επιπηδώσι και εκ του προφανούς λοιπόν άθλον δυσσεβείας η προεδρία πρόκειται,
ώστε ο τα χαλεπώτερα βλασφημήσας εις επισκοπήν λαού προτιμότερος"
(γίνονται δηλαδή Επίσκοποι οι φίλαρχοι, η Επισκοπή είναι το έπαθλο για τους ασεβείς,
επίσκοπος γίνεται ο πλέον βλάσφημος)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όσοι μας παρακολουθούν, αντιλαμβάνονται ότι ΔΕΝ πρόκειται να καθίσουμε με "σταυρωμένα τα χέρια" ατενίζοντας ένα ακόμη "πρόβατο" να οδηγείται στη "σφαγή" για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός ενός δεσπότη.
Πάρτε λοιπόν μια πρώτη γεύση :
Ποιος λέτε να είναι αυτός ο Παπικός; Που λέτε να βρίσκεται στη φωτογραφία;;;
Μήπως συμπροσευχόταν στην Κεφαλονιά, ΜΕΣΑ στην ορθόδοξη εκκλησία;
Επιτρέπονται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες οι συμπροσευχές με αιρετικούς;
Μήπως οι φωτογραφίες προέρχονται από το διετές μνημόσυνο του προηγούμενου μητροπολίτη (Ιούλιος 2017), παρουσία του τοπικού δεσπότη Δημητρίου Αργυρού;
Ποιος λέτε να τον προσκάλεσε ;;;
Πηγαίνουν λέτε μόνον οι Παπικοί "ιερωμένοι" στις ακολουθίες των ορθοδόξων ή και "ορθόδοξοι" ιερωμένοι στις ακολουθίες των παπικών;;; Τι λέτε ;;;!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό...
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό.
Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες.
Πολλὲς ἀπ᾿ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια.
Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται.
Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.
Ἅγιος Νεκτάριος
Μακεδονία: Ντροπή νά ντροπιαστοῦμε…
“Αὐτό πού κερδήθηκε μέ αἷμα δέν μπορεῖ νά ξεπουληθεῖ μέ τό μελάνι μιᾶς ὑπογραφῆς”
Μπαίνω ἀπευθείας στό θέμα, ἄνευ περιστροφῶν καί προλόγων.Ἄν βρεθεῖ, ἄν τολμήσει “ἑλληνική” κυβέρνηση, κυβέρνηση Γραικύλων, νά ὑπογράψει τήν προδοσία, τήν μεγαλύτερη ἀπό καταβολῆς νεοελληνικοῦ κράτους, πού λέγεται «βόρεια ἤ ἄνω ἤνέα «Μακεδονία», θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι:
Πρώτον: τό πλέον εὐτελές καί ἀνάξιο λόγου. Δέν πρόκειται νά ξαναδεῖ ἐξουσία. Ὅπως στήν περίπτωση τοῦ ἱστορικοῦκουρελουργήματος τῆς Ρεπούση, θά ὑπάρξει τέτοια κινητοποίηση ἀπό τόν πατριωτικό χῶρο, πού οἱ κυβερνῶντες –ὅποιοι κι ἄν εἶναι- θά τρίβουν κυριολεκτικά τά μάτια τους.Ἰδίως οἱ βουλευτές τῆς Μακεδονίας, ἅς ἑτοιμάζονται γιάἰσόβια, ἄτιμη καί ὄχι τιμητική, ἰδιώτευση. Ἅς γνωρίζουν ὅτι θάἀντιμετωπίσουν, σέ περίπτωση ὑπογραφῆς τῆς προδοσίας, ὅ,τιἀντιμετώπισαν οἱ παπόδουλοι ἐπίσκοποι, ὅταν γύρισαν στήν Κωνσταντινούπολη τό 1438, μετά τήν ψευτοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας. Ὑπέγραψαν ἕνωση – ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας – τῶν Ἐκκλησιῶν καί φτάνοντας στήν Πόλη τούς ἀνέμενε ὁλαός… Ὅταν μαθεύτηκε ὅτι λατινοφρόνησαν καί ὑπέκυψαν στά «φλωρία» τοῦ Πάπα, ὁ εὐσεβής λαός τούς προπηλάκισε καί τούς έφτυσε. Ταραγμένοι καί μετανιωμένοι ψέλλιζαν οἱ μητραλοίες: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) τήν πίστην ἡμῶν, ἀντηλλάξαμεν τήἀσεβεία τήν εὐσέβειαν, προδόντες τήν καθαράν θυσίαν (τήνὈρθοδοξία), ἀζυμῖται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε τήν δεξιάνἡμῶν τήν ὑπογράψασαν (κόψτε τό χέρι πού ὑπέγραψε),ἐκριζώσατε τήν γλώσσαν ἡμῶν τήν τοιαῦτα ὁμολογήσασαν».
(Δ. Παναγόπουλου, «Εἰς ἔναντι μυρίων»). Χέρι πού θά ὑπογράψει καί γλώσσα πού θά ὁμολογήσει «Βόρεια ἤ Ἄνω ἤ Νέα Μακεδονία» θέλουν κόψιμο ἤ ξερίζωμα. Τελεία καί παύλα. Σέ θέματα Πατρίδος καί Πίστεως δέν χωρεῖσυγκατάβασις.
Δεύτερον: ἡ στάση μας στό θέμα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἡ λυδία λίθος γιά τό σύνολο τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Ἄνὑποκύψουμε στούς ὠμούς ἐκβιασμούς καί παραδώσουμεἀμαχητί τό ὄνομα ἀνοίγει ὁ ἀσκός τοῦ Αἰόλου. Πέραν τῆς διεθνοῦς ἀνυποληψίας καί περιφρόνησης-πού ήδη…ἀπολαμβάνουμε- δημιουργεῖται κακό προηγούμενο. Ὅλοι-Αλβανοί, Βούλγαροι καί οἱ πάτρωνές τους Τοῦρκοι- θάἀπαιτοῦν, θά ὁρμοῦν καλύτερα, καί ἐμεῖς θά ἐπαιτοῦμε τήν σύμπραξη ἀνύπαρκτων συμμάχων.
Ὡς γνωστόν οἱ λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα γιά τήν πολιτική τους, ὄχι μέ κριτήριο τήν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλά μέ κριτήριο τήν ἰσχύ τῶν κρατῶν στίς περιφέρειες, τήν ἱκανότητα – ἀποφασιστικότητα τῶν κυβερνήσεών τους νά ὑπερασπίσουν τά ἐθνικά τους συμφέροντα καί τό εἰδικό γεωπολιτικό βάρος πού ἀναπτύσσουν στούς περιφερειακούς συσχετισμούς ἰσχύος.
Τρίτον: Ἄν συμβεῖ τό ἀπευκταῖο, ἡ προδοσία, εἶναι σίγουρο πώς οἱ Σκοπιανοί εὐθύς θά καταπατήσουν τίς ὑπογραφές τους καί θά θέσουν, ἀπό θέσεως ἰσχύος πλέον, ὅλα τά συμπαρομαρτούντα μέ τό Σκοπιανό ζητήματα: ἀλυτρωτισμός, περιουσίες,ὀνοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, ἀεροδρομίων, «μακεδονική» ἐκκλησία, ἱστορική κληρονομιά.
Μᾶς ἀναμένει, δέν ἔχει σημασία ἄν εἶναι εἰς τό ἐγγύς ἤ τό ἀπώτερο μέλλον, τό μακεδονικό Κόσοβο. Καί τότε θά ἐρωτηθοῦμε ἐμεῖς οἱΜακεδόνες, οἱ γηγενεῖς. «Εἶστε Ἕλληνες ἤ Μακεδόνες; ὅσοιἝλληνες κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο… ἡ Μακεδονία ἀνήκει στούς Μακεδόνες».
Τέταρτον: «Τήν δέ πόλιν σοί δοῦναι οὐτ’ ἐμόν ἐστί οὐτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ…». Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, ὁἡρωικός αὐτοκράτορας, διδάσκει ἐς ἀεί. Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά πουλήσει πατρίδα. Στήν πατρίδα ἀνήκουμε καί δέν μᾶς ἀνήκει. Αὐτό πού κερδήθηκε μέ αἷμα δέν μπορεῖ κανείς νά τό περιφέρει σέ συνέδρια παρανόμων, νά τό διαγράψει μέ τό μελάνι μιᾶς ὑπογραφῆς. Κάποιοι θέλουν νά «ρευστοποιήσουν» κόκαλα ἱερά σέ σταδιοδρομίες, ἀξιώματα ἔδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες τό ἔθνος ὁλάκερο γιά νάἱκανοποιήσουν τίς μωροφιλοδοξίες τους», ὅπως ἔλεγε ὁ Πάν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονοῦν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ὁἙλληνισμός ἀπό ξένους καί βαρβάρους, πολιτισμένους καίἀπολίτιστους, πολλές φορές καί ἀπό τούς δικούς μας, τούςἐφιάλτες καί μηδίζοντες, παλαιούς καί νέους, ἀλλά, «ἰδού ζῶμεν». «Τρῶνε ἀπό μας καί μένει καί μαγιά». Καί ἄλλη φορᾶ ἡΜακεδονία χάθηκε μέ τό μελάνι τῆς ὑπογραφῆς.
Τό 1878 ἡσυνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τήν παραχωροῦσε σχεδόν ἐξὁλοκλήρου στή Βουλγαρία. Εἰς μάτην. Κατέπεσε μέσα σέ λίγους μῆνες τό ψεῦδος καί ἡ ἀδικία. Ἡ συνθήκη τοῦ Βερολίνουἀποκατέστησε τήν τότε τάξη τῶν πραγμάτων. Σ’ αὐτά τά ζητήματα λειτουργοῦν καί πνευματικοί νόμοι. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆκαί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντεςἐν αὐτῇ». (Ψαλμός, ΚΔ΄).
Πέμπτον: Τυχόν ὑπογραφή σέ κείμενο καταισχύνης καί διασυρμοῦ πού θά ἀναγνωρίζει κράτος Μακεδονίας, θά τινάξει στόν ἀέρα τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση.
Θά παρουσιαστοῦμεἐνώπιον τῶν μαθητῶν μας ψεῦτες, ὑποκριτές, μέ ἔλλειψη φιλοπατρίας, ἀφοῦ τόσα χρόνια διδάσκουμε μία καί μοναδική Μακεδονία, ἀναπόσπαστο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐλεγχόμαστεἔτσι γιά τήν πνευματική μας ἀνεντιμότητα, γιά τήν παιδαγωγική μας εἰλικρίνεια. Ὅταν ἀντικρίσουν οἱ μαθητές μας στίς ὀθόνες τούς Σκοπιανούς νά πανηγυρίζουν γιά τήνὑποκλοπή, καί τούς χάρτες νά ἐμφανίζουν «Νέα Μακεδονία», τί θά τούς ποῦμε τό ἄλλο πρωί; Πῶς ὁ φιλότιμος καί εὐαίσθητοςἝλληνας δάσκαλος θά ἀτενίσει τό βλέμμα τῶν μαθητῶν του; Θά μᾶς τοξεύει ἀλύπητα ἡ ἀπορία ἡ εἰρωνεία, ἡ ἀγωνία τῶν παιδιῶν γιά τήν ἐπερχόμενη θύελλα.
Ντροπή νά ντροπιαστοῦμε ωρέ!! 8500 νεκροί πολεμιστές στό Κιλκίς, τό 1913, ἔπεσαν γιά τήν Μακεδονία μας. Θά καταδεχτοῦμε να μαγαρίσουμε τό χῶμα πού φιλοξενεῖ τά κόκκαλά τους τά ιερά;
Τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας οἱ γυναῖκες ἔδιναν στό παιδί πού βαφτίζανε μία εὐχή: «Μή χάσεις τό ὄνομά σου»,ὑπονοώντας τόν κίνδυνο ἀλλαξοπιστίας. Καί σήμερα στήνἀλαλιασμένη ἐποχή μας μιά πρέπει νά εἶναι ἡ εὐχή καί ἡπροσευχή μας: νά μήν χάσουμε τό ὄνομά μας, τό ὄνομά μας πού εἶναι Μακεδονία.
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
Μέλος του ΙΗΑ
Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό;
Ἡ περίοδος τῆς νηστείας εἶναι μία περίοδος, στὴν ὁποία ὁ Χριστιανὸς ἀσχολεῖται ἰδίαιτερα μὲ τὴν πνευματική του κατάσταση. Μία κατάσταση πού —συνήθως καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση— εἶναι ἐλλατωματικὴ καὶ χρειάζεται μία πολύπλευρη καὶ πολύπτυχη καλυτέρευση, ἔτσι ὥστε ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀνέβει ἀκόμα ἕνα σκαλοπάτι στὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στοὺς οὐρανούς. Ἡ περίοδος τῆς νηστείας εἶναι ὅμως καὶ μία περίοδος, στὴν ὁποία ὁ Χριστιανὸς μοιράζεται μὲ τοὺς ἀδελφούς του τὶς σκέψεις του καὶ τὶς ἀγωνίες του. Μία περίοδος ὅπου ὁ ἕνας προσπαθεῖ νὰ βοηθήσει καὶ νὰ στηρίξει τὸν ἄλλον, διότι ἡ σωτηρία μας δὲν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴν ἀπὸ τὴν προσωπική μας βελτίωση ἀλλὰ ἔχει ὡς γνώμονα καὶ τὴν βελτίωση καὶ τὴν σωτηρία τοῦ συνανθρώπου μας. «Unus Christianus nullus Christianus» «Ἕνας Χριστιανὸς κανένας Χριστιανός» μᾶς διδάσκει ὁ Τερτυλλιανός.
Εἰδικὰ στοὺς ἐσχατολογικοὺς καιροὺς, τοὺς καιροὺς τῆς φαινομενικῆς ἐπικοινωνίας ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὑπαρκτῆς ἀπομόνωσης ποὺ ζοῦμε, ἡ ἀνάγκη αὐτὴ νὰ στηρίξει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ μοιραστοῦμε τὶς σκέψεις μας, τὶς ἀνησυχίες μας καὶ τὰ διλήμματά μας εἶναι ἐπιτακτικὴ καὶ ὑψίστης σημασίας. Μὲ τὰ παρακάτω λόγια δὲν θέλω νὰ ὀνομάσω θῦτες και θύματα. Οἱ θῦτες εἶναι πολλοί, ἴσως καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, τὰ δὲ θύματα πάμπολλα. Οἱ ρόλοι μποροῦν νὰ ἀλλάξουν σὲ λίγα λεπτά, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀποφάσεις μας καὶ τὶς πράξεις μας. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν θὰ ἀναλάβουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὶς εὐθύνες μας, ὥστε νὰ ἐπωμιστοῦμε οἰκειοθελῶς τὰ βάρη ποὺ αὐτὲς ἐπιφέρουν, χωρὶς νὰ κοιτοῦμε, πῶς πράττουν οἱ ἄλλοι. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε, ὅτι κι αὐτὸς ὁ Θουκυδίδης ἔγραψε: «μᾶλλον γὰρ πεφόβημαι τὰς οἰκείας ἡμῶν ἁμαρτίας ἢ τὰς τῶν ἐναντίων διανοίας» (Ἱστορίαι Ι, 144, 1).
Τὰ Χριστούγεννα ποὺ ἔρχονται θὰ μᾶς βροῦν σὲ μία σχιζοφρενικὴ κατάσταση. Ποτὲ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δὲν προβλήθηκε μὲ τέτοια ἔνταση καὶ μὲ τόσα μέσα ἡ ἀγάπη καὶ παράλληλα ποτὲ δὲν παραποιήθηκε τόσο πολύ. Ποτὲ δὲν κηρύχθηκε τόσο συστηματικὰ ἡ εἰρήνη καὶ παράλληλα ποτὲ δὲν ἔλλειψε τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ποτὲ δὲν κηρύχθηκε σὲ τέτοιο βαθμὸ ἡ διαφορετικότητα καὶ παράλληλα ποτὲ δὲν ἔλαβε μέρος τέτοια προσπάθεια ὁμογενοποίησης. Ποτὲ δὲν διαφημίστηκε σὲ τέτοιο βαθμὸ ἡ ἀφοβία καὶ παράλληλα ποτὲ δὲν κυριάρχησε τόσο πολὺ ὁ φόβος, ὅπως κυριαρχεῖ σήμερα. Ποτὲ δὲν κυνηγήθηκε τόσο πολὺ ἡ Ἀλήθεια καὶ δὲν ἐπικράτησε τόσο δυναμικὰ τὸ ψέμα.
Αὐτοὶ οἱ καιροὶ τῆς παραφροσύνης, τῶν ἀντιφάσεων καὶ τῶν παραδόξων, οἱ καιροὶ τῆς εὐθυγράμμισης μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ὅμως καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμα πιὸ τραγικό, ἀκόμα πιὸ ὀδυνηρὸ γιὰ κάθε εὐαίσθητο ἄνθρωπο: Ποτὲ δὲν ἦταν ἀναγκαία τόσο πολὺ —ἴσως πιὸ ἀναγκαία καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν, στοὺς ὁποίους ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἤξερε νὰ ἀγωνίζεται— ἡ ἀγωνιστικὴ φύση καὶ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀκόμα περισσότερο τοῦ Χριστιανοῦ καὶ παράλληλα ποτὲ δὲν ἔλαμψε τόσο πολὺ ἡ δειλία, ἡ παραίτηση, ἡ ἔλλειψη κάθε ἀντιδραστικοῦ καὶ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος. Εἶναι οἱ καιροὶ τῆς ἐκπλήρωσης τῶν λόγων τῶν Ἁγίων, στοὺς ὁποίους ὁ ἀνόητος θὰ φαίνεται λογικὸς καὶ ὁ λογικὸς ἀνόητος, ὁ ψεύτης ἀληθινὸς καὶ ὁ ἀληθινὸς ψεύτης, ὁ ἀπάνθρωπος φιλάνθρωπος καὶ ὁ φιλάνθρωπος ἀπάνθρωπος.
Αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα θὰ βροῦν τὸν κόσμο σὲ μία περίοδο γενικῆς ἀποχαύνωσης, φόβου, ἀνησυχίας, ἀνασφάλειας ἀλλὰ καὶ διαθέσεως γιὰ διασκέδαση, φυγή καὶ λήθη, λήθη τῶν προβλημάτων ποὺ μᾶς βομβαδίζουν καθημερινά. Αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα θὰ βροῦν τὶς Ἐκκλησίες γεμάτες μὲ κόσμο ποὺ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ στὰ προβλήματά του ἢ θὰ τὸν εὐχαριστεῖ ποὺ τὰ δίνει σὲ ἄλλους καὶ ὄχι στὸν ἴδιο, μὲ ἀνθρώπους ποὺ βλέπουν τὸ ἔθιμο καὶ ὄχι τὴν σωτηριολογικὴ σημασία τῆς ἑορτῆς. Ἀκόμα περισσότερο ὅμως αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα θὰ εἶναι ἐμφανέστατα Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό, μιᾶς καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι πιὰ ἀρεστός, δὲν γεμίζει πιὰ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀποτελεῖ γι’ αὐτοὺς πιὰ πηγὴ ἐλπίδας ἀλλὰ καὶ ἀγωνιστικῆς καὶ ὁμολογιακῆς διάθεσης. Καὶ εἴμαστε σήμερα οἱ ἄνθρωποι χωρὶς Χριστό, γιατὶ ἀποσυνδέσαμε τὸ Χριστὸ ἀπὸ τὴν ἀκλόνητη σ’ Αὐτὸν πίστη καὶ ἀπὸ τὴν πραγματοποίηση τῶν Ἐντολῶν Του. Οἱ ἄνθρωποι, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους, θὰ παλέψουν γιὰ ὅ,τιδήποτε ἄλλο, ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν σωτηρία κτιρίων καὶ ζώων, ἐκτὸς γιὰ τὴν πίστη τους. Φυσικὰ θὰ πεῖ κάποιος πολλὰ τὰ δεινὰ ποὺ μᾶς βασανίζουν. Φυσικὰ εἶναι πολλὰ καὶ λογικὸ νὰ τὰ λαμβάνουμε ὑπόψη, ἀλλὰ «πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει». Τὸ μεγαλύτερο δεινὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Ἔτσι ἐνῶ οἱ πολλοί —μακάρι νὰ γίνουν λίγοι— θὰ γιορτάζουν «τὸν Χριστό» μίας ἐκκοσμικευμένης, καταναλωτικῆς, ἀναλισκομένης στὸ ψέμα καὶ στὴν ψευδαίσθηση κοινωνίας, «ἕναν ρομαντικὸ Χριστό» συνοδευόμενο ἀπὸ δῶρα, φαγητό, πάρτυ καὶ καλὴ ἐνδυμασία, λίγοι —μακάρι νὰ γίνουν πολλοί— θὰ πολεμοῦν καὶ θὰ προσεύχονται νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πολεμήσει τὸ χειρότερο κακὸ ποὺ ἐμφανίστηκε ποτὲ στὴν γῆ: Τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ κι αὐτὸς προετοιμάζει μὲ δραματικὸ —ἤδη τὸ βλέπουμε στὶς ὀθόνες μας— τρόπο τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, τὴν ὁποία παρὰ τὰ προειδοποιητικὰ σημάδια ἀποφεύγουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε· ἀντιθέτως ἐφαρμόζουμε τὸν ἐγωστρεφικὸ στρουθοκαμηλισμὸ καὶ παραμένουμε κλεισμένοι στὸ μικρόκοσμό μας καί ὡς ἄξιοι ἐκπρόσωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ παραλόγου ἱκανοποιούμαστε μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ μᾶς πετάει σαρκαστικὰ μία ἐλὶτ ἐπαγγελματιῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος·Ὅμως ποιανοῦ πνεύματος;
Ἔτσι ἐνῶ οἱ πολλοὶ θὰ χαίρονται τὸν κοινωνικὸ περίγυρο καὶ τὴν ὡς ἄλλη Κίρκη κοινωνικὴ ἀναγνώριση, οἱ λίγοι θὰ ἔχουν καταδικασθεῖ ὡς ἀποσυνάγωγοι. Θὰ ἔχουν ἀπομονωθεῖ ἀπὸ τὸν κοινωνικό τους περίγυρο, μὴν εἰσπράτοντας οὔτε τὰ χρόνια πολλά, μιᾶς καὶ ἀπὸ τὸν ἄμβωνα, ποὺ ἀπὸ ἄμβωνας ἀγάπης καὶ ἀλήθειας κατήντησε ἄμβωνας διπλωματίας, ψεύδους καὶ διωγμοῦ, θὰ ἀνακηρυχθοῦν ἐπικίνδυνοι γιὰ τὴν «κοινωνικὴ πορεία πρὸς τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸν σεβασμὸ στὴν προσωπική τους ἰδιαιτερότητα». Ἀκόμα καὶ οἱ οἰκεῖοι τους θὰ ἀποφύγουν τὴν συχνὴ ἐπαφή μαζί τους γιὰ νὰ μὴν χαρακτηριστοῦν ἀνάλογα.
Ἄν ρωτήσει κανεὶς αὐτοὺς τοὺς λίγους τί βιώνουν, πιστεύω ἡ ἀπάντηση θὰ εἶναι ἀπὸ ὅλους ἡ ἴδια: πόλεμος μὲ τὸν ἴδιος τους τὸν ἑαυτό καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, ἀνησυχία γιὰ τὴν σωτηρία τῶν συνανθρώπων τους, θλίψη γιὰ τὴν πτώση ποὺ ἐπικρατεῖ, πόνος γιὰ τὴν ἔλλειψη ὑπεράσπισης τῆς Ἀλήθειας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως ἀγωνιστικὴ καὶ ὁμολογιακὴ διάθεση, ἔλλειψη διάθεσης ἀποφυγῆς τοῦ μαρτυρίου, ἀγάπη γιὰ τοὺς διῶκτες τους, ἀκλόνητη πεποίθηση τῆς σημασίας τοῦ ὁμολογιακοῦ τους ἀγῶνα, πτώσεις καὶ νίκες καὶ πολλὴ προσευχή καὶ δάκρυα.
Τί μπορεῖ νὰ κρατάει τοὺς λίγους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀλλάξει τοὺς πολλούς; Ἡ συνειδητοποίηση ὅτι ὁ Χριστός, ἀκλόνητος στὴν ὑπόσχεση του, θὰ εἶναι μαζί μὲ τὸ ποίμνιο του ἕως τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου.
Ἡ συνειδητοποίηση ὅτι ἀνεξαρτήτου χαρακτῆρος τῆς κάθε ἐποχῆς, εἴτε εἶναι πλούσια ἢ φτωχή, εἴτε εἶναι εἰρηνικὴ ἢ τεταραγμένη, εἴτε εἶναι ἐποχὴ ἀνάπτυξης ἢ πτώσης, ὁ Χριστός, ὁ Βασιλεὺς τῶν ὅλων, γεννᾶται πάντα σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δοξολογία τῶν Ἀγγέλων σὲ αὐτὸ τὸ ἕνα σπήλαιο ἀπομονωμένος καὶ διωγμένος, ἀφοῦ ὁ κόσμος δὲν δέχθηκε τὴν ἑτοιμόγεννη Μητέρα Του, δεχόμενος τὴν ἐπίσκεψη μόνο ποιμένων καὶ τριῶν γιὰ τὸν κόσμο παράξενων Μάγων καὶ συνοδευόμενος ἀπὸ τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων καὶ τὸ κλάμα τῆς Ραχήλ, ποὺ δὲν μποροῦσε μὲ κανένα τρόπο νὰ παρηγορηθεῖ. Ὅσες τυμπανοκρουσίες καὶ ἂν ἠχήσουν, ὅσα φωτάκια κι ἂν ἂναψουν, τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅσον ἀφορᾶ τὴν Γέννηση Του, ὅσο κι ἂν ἄλλαξε ὁ κόσμος. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε ἀλλὰ θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16, 33).
Ὁ κόσμος ἀλλάζει ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Ὁ κόσμος ἀλλάζει, ἀλλὰ ὁ Χριστιανὸς ὄχι. Ἀποσυνάγωγοι οἱ πρόγονοι μας Χριστιανοί, ἀποσυνάγωγοι καὶ οἱ τωρινοί. Σκάνδαλο γιὰ τὸν κόσμο οἱ πρόγονοι μας Χριστιανοί, σκάνδαλο καὶ οἱ τωρινοί. Νικητὲς οἱ πρόγονοι μας Χριστιανοί, ἐμεῖς; Τὸ μόνο ποὺ ἄλλαξε εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ προηγούμενες γενιὲς ἀξίως μεγαλούργησαν, γιατὶ καὶ ἀξίως ἔφεραν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ. Ἐμεῖς, πρῶτος ἐγώ, δὲν ἔχουμε δείξει τίποτα ἀκόμη ποὺ νὰ ἐπιβεβαιώνει αὐτὴ τὴν ἀξία. Ὅπως ἔλεγε ὁ Μ. Ἀντώνιος δὲν ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε καμία ἀρετὴ τῶν προγόνων μας Χριστιανῶν. Ἐδῶ φαίνεται ὅμως παρὰ τὴν μελαγχολία τῶν σκέψεων καὶ ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς: Μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία, ἐνῶ εἴμαστε φτωχοὶ στὴν χριστιανικὴ ζωή μας, νὰ γίνουμε πλούσιοι μὲ τὴν ὁμολογία μας. Τί μεγαλύτερη ἀπόδειξη χρειαζόμαστε, ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι μας, ὅτι γιὰ τὸν Θεὸ ἀξίζει νὰ ὑποφέρεις τὰ πάντα, γιὰ νὰ κερδίσεις τὰ πάντα.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)