.
Καθηγητής Δρ Νεκτάριος Δαπέργολας, «Οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ συμπροσευχές καί ἡ βδελυρή πορεία πρός τήν Πανθρησκεία» …
Νεκτάριος Δαπέργολας
Οἱ συμπροσευχές, οἱ διαχριστιανικοί «διάλογοι», ἡ προδοσία τῶν ποιμένων, τί προβλέπουν ρητά οἱ Ἱεροί Κανόνες καί πῶς παραβιάζονται σήμερα ἐν πλήρει συνειδήσει, ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ πορεία πρός τήν Παγκόσμια Πανθρησκεία ἦταν κάποια ἀπό τά ἐπί μέρους θέματα τῆς πρόσφατης συνέντευξης τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα στήν Βίκυ Μπαϊρακτάρη («Θέμα τῆς Χαλκιδικῆς», 10-12-2025). Παραθέτουμε πιό κάτω ὁλόκληρη τήν συζήτηση, πού εἶχε καί καίριες ἐρωτήσεις, ἀλλά καί πλήρως κατατοπιστικές ἀπαντήσεις…
1. Κύριε Δαπέργολα ποιό εἶναι τό βασικό ἐπιχείρημα κατά τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς Παπικούς;
Τό βασικό ἐπιχείρημα εἶναι πολύ ἁπλᾶ ὅτι ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ Παπικούς καί γενικότερα μέ αἱρετικούς, ὅπως βεβαίως καί μέ ἀλλοπίστους, εἶναι πολλαπλῶς ἐπιβεβαιωμένο γεγονός ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς Κανόνες καί τήν εὐρύτερη ἐκκλησιαστική μας Ἱερά Παράδοση. Δογματικά ἡ συμπροσευχή μέ μή Ὀρθόδοξο εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη, ὡς καθιστοῦσα τόν Ὀρθόδοξο κοινωνό τῆς πλάνης καί τῆς αἵρεσης, πρᾶγμα πού δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς θεωρητική παρεκτροπή, ἀλλά βλαπτική ἐνέργεια ἀπό σωτηριολογικῆς ἄποψης. Γιά τόν λόγο αὐτό καταδικάζεται ρητά καί κατηγορηματικά. Ὅσοι ἑπομένως ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές, δέν κάνουμε τίποτε περισσότερο ἀπό τό νά βασιζόμαστε ἁπλῶς στούς Ἱερούς Κανόνες πού θέσπισε θεοπνεύστως καί ἀκολουθεῖ ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία μας, χωρίς νά λέμε ἀπολύτως τίποτε δικό μας. Ἀντίθετα, ὅσοι τίς ἀποδέχονται εἶναι πού αὐθαιρετοῦν σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας καί παραβιάζουν κατάφωρα τούς Ἱερούς Κανόνες.
2. Ποιοί Ἱεροί Κανόνες ἤ Πατερικές θέσεις ἀπαγορεύουν τέτοιες πρακτικές;
Ὑπάρχουν ἀρκετοί. Κατ’ ἀρχάς θυμίζω τούς λεγόμενους «Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων» (πού ἐπικυρώθηκαν ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο), ἐκ τῶν ὁποίων ὁ 10ος ὀρίζει ὅτι «εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω», ὁ 45ος ὁρίζει πώς «ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, ὁ μόνον συνευξάμενος αἱρετικοῖς, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τί, καθαιρείσθω», ἐνῷ καί ὁ 65ος ὁρίζει ἐπίσης τόν ἀφορισμό ὅποιου εἰσέρχεται σέ λατρευτικό χῶρο Ἰουδαίων καί αἱρετικῶν, ἐπιπλέον δέ καί τήν καθαίρεση ἄν πρόκειται γιά κληρικό («εἰ τις κληρικός, ἡ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἡ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω»). Θυμίζω ἐπίσης τόν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου (μέσα 4ου αἰώνα)., σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ἀλλά καί τόν 37ο Κανόνα τῆς ἴδιας Συνόδου, πού ἀπαγορεύει κάθε κοινό ἑορτασμό («οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς»). Ἐξαιρετικά σαφής εἶναι ἀκόμη ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), πού ὁρίζει γιά τούς Ὀρθοδόξους τό «μὴ ἐξεῖναι κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις». Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία μάλιστα ὀτι οἱ Κανόνες, ὅπως παρατηροῦμε, ἀπαγορεύουν τήν ὁποιαδήποτε συμπροσευχή, ἀκόμη καί σέ σπίτι. Πρᾶγμα πού ἀπαντᾶ σέ ἕνα ἀκόμη στρεβλωτικό σόφισμα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν μόνο τήν κοινή τέλεση Θείας Λειτουργίας καί τό Κοινό Ποτήριο, πρᾶγμα πού δέν ἰσχύει. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά ὑπάρχει ἀκόμη πλῆθος πατερικῶν χωρίων (ἀπό τούς Πατέρες τῶν πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἕως τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη) ἀλλά γνωστές καταγεγραμμένες διδαχές καί ἀπό τούς σύγχρονους Ἁγίους μας, ὅπως οἱ Ἅγιοι Παΐσιος, Πορφύριος, Ἰάκωβος καί ἄλλοι, πού θέτουν πέραν κάθε συζητήσεως τό ἀπαράδεκτο καί ἀνεπίτρεπτο τῶν συμπροσευχῶν.
3. Πιστεύετε ὅτι οἱ πρόσφατες συμπροσευχές πού εἴδαμε στήν Κωνσταντινούπολη εἶναι μεμονωμένες ἤ ἀποτελοῦν σταδιακή «νέα γραμμή» στήν Ἐκκλησία;
Eίναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἐπεισόδιο μίας πολύ εὐρύτερης πρακτικῆς πού κυριαρχεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια. Δέν μπορῶ νά τό χαρακτηρίσω οὔτε κἄν ὡς νέα γραμμή, δεδομένου ὅτι αὐτή ἡ ἱστορία χρονολογεῖται τοὐλάχιστον ἑπτά δεκαετίες πίσω, μέ τήν ἵδρυση τοῦ λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καί τήν ἔναρξη τῶν λεγόμενων διαχριστιανικῶν διαλόγων. Ἔκτοτε τό φαινόμενο τῶν συμπροσευχῶν ἀρχίζει σταδιακά νά πυκνώνει, ἐντείνεται ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1990 καί ἑξῆς καί οὐσιαστικά κλιμακώνεται μετά τήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τό 2016. Εἰδικά δέ τήν τελευταία δεκαετία ἀποτελεῖ συνεχές φαινόμενο.
4. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ ρόλος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων πού ἐμπλέκονται σέ ὅλα αὐτά;, Δέν γνωρίζουν ὅτι παραβιάζουν τούς Ἱερούς Κανόνες;
Εἶναι δυνατόν νά μήν τό γνωρίζουν; Τό γνωρίζουν πολύ καλά καί φυσικά τό πράττουν ἐν πλήρει συνειδήσει. Τίς τελευταῖες δεκαετίες, ξέρετε, ἔχει ἀναπτυχθεῖ στά μέρη μας ἡ περιβόητη μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία ἀσπάζεται καί προωθεῖ ἀνοιχτά καί τό Φανάρι καί ἐπίσης μέγα μέρος καί τῆς δικῆς μας Ἱεραρχίας. Μία ψευδοθεολογία, πού προσπαθεῖ δῆθεν νά ἑρμηνεύσει νεωτερικά, ἀλλά στήν οὐσία νά ἀκυρώσει τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατρέποντας καί δόγματα καί μέρος τῆς Ἱερᾶς μας Παράδοσης, καί νά δικαιώσει την παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τήν ὀργανωμένη ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες ἀπόπειρα συγχώνευσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν αἱρέσεων (πού στρεβλωτικά ἀποκαλοῦνται ἐπίσης «Ἐκκλησίες») σέ ἕνα καινούργιο κατασκεύασμα. Εἶναι ἕνα ἔργο στό ὁποῖο εἶναι ξεκάθαρα ταγμένοι δυστυχῶς πλεῖστοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μας, λειτουργῶντας ὡς δούρειοι ἵπποι καί ὡς ἐντολοδόχοι ἄλλων κέντρων. Εἶναι τραγικό, γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τύποις λατρεύουν καί ὑπηρετοῦν τόν Χριστό, οἱ πράξεις τους ὅμως δείχνουν ἐντελῶς ἄλλα πράγματα.
5. Τά τελευταῖα χρόνια ἀκοῦμε συχνά γιά τούς θεολογικούς διαλόγους. Ποῦ ἀκριβῶς, κατά τή γνώμη σας, ξεπερνιέται τό ὅριο ἀνάμεσα στόν διάλογο καί τή λειτουργική συμπόρευση;
Κατά τήν στιγμή πού παύει νά εἶναι διάλογος, δηλαδή εἰλικρινής προσέγγιση τῆς ἀλήθειας μέσῳ δεδομένων καί ἐπιχειρημάτων, καί μετατρέπεται σέ συμπροσευχή ἀκόμη καί ἐκτός ναοῦ, πόσο δέ μᾶλλον ὅταν μεταφέρεται καί ἐντός τοῦ ναοῦ, ἐντασσόμενη σέ λατρευτικές ἀκολουθίες. Ἐκεῖ ξεπερνιέται ἐντελῶς τό ὅριο, ἐκεῖ εἶναι πού παραβιάζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες. Θά πρέπει ὅμως στό σημεῖο αὐτό, γιά νά μήν γενικολογοῦμε, νά εἰπωθεῖ καί ἕνα γεγονός πού δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεων: ὅτι στήν πραγματικότητα πλέον δέν ὑφίσταται διάλογος, ἀλλά μόνο λειτουργική συμπόρευση. Οἱ λεγόμενοι διαχριστιανικοί διάλογοι ἀπέτυχαν παταγωδῶς καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἐδῶ καί 70 περίπου χρόνια, ἀφ’ ὅτου ξεκίνησαν ἐπίσημα (κατά τή δεκαετία τοῦ ’50) οἱ Παπικοί, ὅπως καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, δέν ἔχουν κάνει πίσω οὔτε μισό ἑκατοστό σέ κανένα ἀπολύτως θεολογικό ζήτημα, οὔτε ἔχουν ὑποχωρήσει σέ καμία ἀπό τίς πλάνες τους. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια λοιπόν κανένας ἀπολύτως διάλογος δέν διεξάγεται πιά, οὔτε κἄν προσχηματικός, πρός τήν ὑποτιθέμενη κατεύθυνση τῆς ἐπίλυσης τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Γι’ αὐτό τό μόνο πού βλέπουμε πλέον εἶναι συμπροσευχές καί τό μόνο πού ἀκοῦμε εἶναι οἱ γνωστές συμπεριληπτικές ἀγαπολογίες. Ὁ στόχος καί τῶν δύο πλευρῶν πού μετέχουν στούς δῆθεν διαλόγους, ὅπως πλέον ρητά διακηρύσσεται, δέν εἶναι νά λυθοῦν τά θεολογικά ζητήματα, ἀλλά εἶναι ἡ ἕνωση με…σεβασμό στήν ποικιλομορφία καί τήν διαφορετικότητα, δηλαδή «ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, κρατῶντας ὁ καθένας τα δικά του, παρά τίς δογματικές διαφορές μας, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης». Εἶναι τερατῶδες ὅμως αὐτό. Δέν ὑπάρχει ἀληθινή ἀγάπη μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἀγάπη πού νά δικαιώνει ὅλες τίς πλάνες, τίς στρεβλώσεις καί τίς διαστροφές. Ἔχουν ἀγάπη δηλαδή μέσα τους ὅλοι αὐτοί οἱ δύσμοιροι στρεβλωτές καί ἄρα τόσοι μεγάλοι Ἅγιοι πού ἔλεγαν «μακριά ἀπό τούς αἱρετικούς», τί ἦταν; Φανατισμένοι κήρυκες τοῦ μίσους; Τέτοιο σαθρό καί ἀστεῖο συμπέρασμα προκύπτει ἀπό τίς πλανεμένες θέσεις τῶν σημερινῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἐδῶ ὅμως δέν μιλᾶμε ἁπλῶς γιά μία κοινωνική ὁμάδα πού καλεῖται νά συνυπάρξει, παρά τίς διαφορές τῶν μελῶν της, ἀλλά γιά νόθευση τῆς πίστης μας καί καταστροφή τοῦ ἴδιου του δρόμου τῆς σωτηρίας μας.
6. Ποιός εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν ὀρθόδοξη ὁμολογία ὅταν πραγματοποιοῦνται τέτοιες συμπροσευχές;
Τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο οἱ συμπροσευχές. Οἱ συμπροσευχές εἶναι ἕνα μέρος μόνο τοῦ ὅλου νεοταξικοῦ πλαισίου, ἕνα μέσο σέ μία πολύπλευρη διαδικασία ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καί συγχώνευσης, ὅπως ἤδη προανέφερα, μέσα σέ ἕνα νέο τύπο Χριστιανισμοῦ πού θά ἐνσωματώνει ὄχι μόνο ὅλες τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί ὅλα τά πνευματικά ἀπόνερα τῆς μετανεωτερικότητας – καί βασικά ἐννοῶ τήν woke ἀτζέντα, ἡ ὁποία (ὅπως βλέπουμε ἄλλωστε) εἶναι ἤδη μία ἀναγνωρισμένη καί θεσμοθετημένη πραγματικότητα γιά τίς «χριστιανικές ἐκκλησίες» τῆς Δύσης. Τό ἀκόμη εὐρύτερο σχέδιο ἀσφαλῶς εἶναι ἡ περαιτέρω συγκρητιστική ἕνωση μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες καί ἡ προώθηση μίας Παγκόσμιας Πανθρησκείας (ἄλλωστε ἤδη βλέπουμε ὅτι καί οἱ συμπροσευχές δέν διεξάγονται πλέον μόνο σέ ἐπίπεδο διαχριστιανικό, ἀλλά ὁλοένα καί περισσότερο καί σέ ἐπίπεδο διαθρησκειακό). Ὁ ἀπώτερος στόχος εἶναι λοιπόν ἡ Πανθρησκεία, κατά τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο πού ἐδῶ καί δεκαετίες ὁδεύουμε πρός μία παγκόσμια Οἰκονομία, μία παγκοσμιοποιημένη πολιτισμική ἑνοποίηση (ἤ μᾶλλον ἰσοπέδωση) καί πασιφανῶς πρός ἕνα παγκόσμιο πολιτικό ὁλοκληρωτισμό. Ὅλα αὐτά ἐξάλλου ἀπό τά ἴδια ἀκριβῶς ζοφερά, παγκοσμιοποιητικά κέντρα ἐκπορεύονται.
7. Πῶς πιστεύετε ὅτι ἐπηρεάζεται ὁ ἁπλός πιστός ὅταν βλέπει Ὀρθοδόξους καί Παπικούς νά προσεύχονται μαζί;
Ὅπως ὁποιοδήποτε ἐπίμονα καί μεθοδικά ἐπαναλαμβανόμενο φαινόμενο, ἔτσι καί αὐτό προκαλεῖ ἐξοικείωση καί σταδιακή ἀποδοχή δογμάτων καί ἀπόψεων πού κάποτε ὅ ἴδιος πιστός θεωροῦσε ἀπαράδεκτα. Μιλᾶμε δηλαδή γιά κανονικό θεολογικό καί πνευματικό μιθριδατισμό. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτός ὁ μιθριδατισμός ἦταν ἐξ ἀρχῆς καί συνεχίζει νά εἶναι ὁ πραγματικός στόχος ὅσων ἀπεργάζονται τήν ἕνωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς αἱρέσεις. Διάλογοι ἄλλωστε, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, δέν γίνονται πιά, ἀλλά καί ὅταν γίνονταν, σύντομα ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ἐντελῶς προσχηματικοί. Πρόκειται γιά τήν ἴδια ἀκριβῶς μεθοδική διαδικασία ἐξοικείωσης πού συντελεῖται παγκοσμίως πάνω στά μυαλά των ἀμθρώπων γιά τήν ἀποδοχή ὅλου τοῦ πακέτου τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας, εἴτε μιλᾶμε γιά τόν ἐθνομηδενισμό καί τήν δῆθεν ἀναγκαιότητα γιά μία παγκόσμια κυβέρνηση, εἴτε γιά τήν βιοτρομοκρατία τῶν τελευταίων χρόνων, εἴτε γιά τήν woke διαστροφή. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι προφανές, εἰδικά ἄν σκεφτεῖτε πόσο «φυσιολογικά» ἤ «ὑγιῆ» ἤ «προοδευτικά» θεωροῦνται σήμερα πλέον πράγματα πού μόλις 20 ἤ 30 χρόνια πρίν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι θά τά θεωροῦσαν διεστραμμένα καί ἐντελῶς ἐξωφρενικά. Πρόκειται ἀκριβῶς γιά τό γνωστό παράδειγμα μέ τό σταδιακό βράσιμο τῶν βατράχων μέσα στήν κατσαρόλα. Ἔτσι εἶναι πού καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας φτάνουμε σταδιακά σέ ἕνα συνεχές «δέν πειράζει» ἤ στό ἀνεκδιήγητα αἴολο καί φρικωδῶς συγκρητιστικό «ὅλοι στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε». Δέν πιστεύουμε ὅμως στόν ἴδιο Θεό.
8. Μπορεῖ νά ὑπάρξει θεολογικός διάλογος χωρίς κοινές προσευχές; Πῶς;
Μά διάλογος σημαίνει ὅτι καθόμαστε σέ ἕνα τραπέζι καί συζητᾶμε. Βάζουμε κάτω τά δεδομένα καί προσπαθοῦμε νά φτάσουμε σέ κάποιο ἀποτέλεσμα. Τί σχέση ἔχουν μέ αὐτό οἱ κοινές προσευχές; Τό νά ἐμπλεκόμαστε σέ τέτοιες σημαίνει πολύ ἁπλᾶ ὅτι ὁλοκληρώθηκε ὁ διάλογος, ἐπιλύσαμε τίς διαφορές, ἐξομαλύναμε τίς ἀντιθέσεις καί πλέον τελοῦμε σέ κατάσταση ἕνωσης. Γιατί ἄν συμπροσευχόμαστε χωρίς νά ἔχουμε ἑνωθεῖ (καί, ἐννοεῖται, νά ἔχουμε ἑνωθεῖ ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀληθείας καί ὄχι κωμικῶν ἀγαπολογικῶν σοφισμάτων), τότε πολύ ἁπλᾶ παραβιάζουμε τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ συμπροσευχή λοιπόν θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἀπόληξη μίας πορείας, εἰδάλλως ἀποτελεῖ αὐθαιρεσία καί ἐκτροπή. Τώρα ὅμως, ὅπως ἐπίσης προανέφερα, δέν ὑφίσταται πλέον καμία διαδικασία πραγματικοῦ διαλόγου, ἀλλά ὑπάρχουν μόνο συμπροσευχές καί κοινές λατρευτικές ἐκδηλώσεις, ἐντελῶς ἀντικανονικές ἐκκλησιαστικά, πού προλειαίνουν συνεχῶς τό ἔδαφος γιά μία προωθούμενη ψευτοένωση, χωρίς τήν παραμικρή ἐπίλυση τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Τέτοια ἕνωση ὅμως εἶναι δαιμονισμός στήν πραγματικότητα, ἕνα ἀντίχριστο κατασκεύασμα πού καταστρέφει κάθε δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μόνο μέσῳ τῆς Μίας καί Ἁγίας Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νά πραγματωθεῖ. Ὁ Οἰκουμενισμός ὅμως αὐτό ἀκριβῶς εἶναι: μία ὀργανωμένη σκοτεινή ἀπόπειρα ἀφανισμοῦ τῆς ἀλήθειας, ὄχι γιά νά τήν βροῦν αὐτοί πού τήν στεροῦνται, ἀλλά γιά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι πού τήν διαθέτουν. Ὅταν λές ὅτι ἀπό πολλά μονοπάτια μπορεῖς νά φτάσεις στόν Θεό καί τήν θέωση καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἀπό αὐτά, τήν κατακρεουργεῖς κυριολεκτικά τήν ἀλήθεια.
9. Τί θά λέγατε σέ ὅσους θεωροῦν ὅτι ἡ ἀντίθεσή σας εἶναι «ἀκραία» ἤ «συντηρητική»;
Ὅπως προανέφερα, δέν εἶναι δική μου ἡ ἀντίθεση, ἀλλά τῶν ἴδιων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅλης τῆς πατερικῆς μας παρακαταθήκης. Ἐγώ σέ αὐτήν βασίζομαι καί δέν ἐκφράζω προσωπικές ἀπόψεις. Προσωπικές καί βεβαίως στρεβλωτικές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας εἶναι οἱ θέσεις τῶν ὑποστηρικτῶν ὅλης αὐτῆς τῆς σημερινῆς κατάστασης, πού διαμορφώνουν μία νεοφανῆ καί ἐκτός ὀρθόδοξης δογματικῆς ψευδοθεολογία. Ὅποιος θεωρεῖ ἀκραία ἤ συντηρητική αὐτή τήν στάση, φανταστεῖτε τί θά ἔλεγε γιά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καί μία τεράστια ἀκόμη πληθύ μεγάλων Ἁγίων μας, πού ἐκφράστηκαν ἀκόμη πιό «ἀκραῖα» ἀπό ἐμένα γιά τόν Παπισμό καί τίς ὑπόλοιπες αἱρέσεις, καθώς καί γιά τόν θανάσιμο κίνδυνο πού προέρχεται ἀπό αὐτές. Ὑπῆρξαν μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί Πατέρες πού ἀπέτρεπαν τούς πιστούς ἀπό κάθε εἴδους σχέση μέ τούς αἱρετικούς, ἀκόμη καί σέ ἐπίπεδο κοινωνικῆς συναναστροφῆς, θεωρῶντας ὅτι ἀκόμη καί αὐτή μπορεῖ νά βλάψει πνευματικά. Φανταστεῖτε πῶς θά τούς χαρακτήριζαν αὐτούς τούς Πατέρες οἱ σημερινοί ψευτοπροοδευτικοί της ἀγαπολογίας. Δέν ἔχει σημασία ὅμως ὅ,τι καί ἄν ποῦν, ἡ οὐσία εἶναι ἡ ἀλήθεια καί αὐτήν ὀφείλουμε νά τήν ὑπερασπιστοῦμε. Σέ τελική δέ ἀνάλυση, τό νά χαρακτηριστεῖ κάποιος ἀκραῖος καί σκοταδιστής, ἐπειδή ἁπλῶς λέει τήν ἀλήθεια καί ὑπερασπίζεται τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό τά μαγαριστικά σχέδια τῶν δούρειων ἵππων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἀποτελεῖ ὄνειδος ἀλλά παράσημο.
10. Ποιόν δρόμο προτείνετε γιά μιά ὑγιῆ προσέγγιση μέ τούς Παπικούς χωρίς δογματική σύγχυση;
Ἡ ὑγιής προσέγγιση εἶναι ὅτι δέν ἀποστρεφόμαστε τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τήν αἵρεση. Σέ κοσμικό ἐπίπεδο μποροῦμε καί πρέπει νά εἴμαστε εὐγενεῖς ἀπέναντί τους, ἀκριβῶς ὅπως τό δίδαξαν μέ τό παράδειγμά τους ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἤ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, πού ὑποδέχθηκαν μέν μέ εὐγένεια ἐπισκέπτες αἱρετικούς, ἀλλά ἀρνήθηκαν νά συμπροσευχηθοῦν μαζί τους. Περνώντας ὡστόσο σέ πνευματικά καί θεολογικά ζητήματα, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καμία ὤσμωση. Ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἄποψης, τό μόνο πρᾶγμα πού μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ πλήρης καί ἄνευ ὅρων ἐπιστροφή τῶν Παπικῶν (πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά αἵρεση καί ἐκκλησιαστική ἐκτροπή) στήν μία καί μόνη Ἁγία καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Σέ ὁποιαδήποτε λοιπόν ἐπαφή πού ἐκτείνεται πέρα ἀπό τήν ἁπλῆ κοινωνική ἐπαφή καί ἐπιδιώκει νά ἐμβαθύνει σέ πνευματικά θέματα, αὐτό ὄχι μόνο δέν μπορεῖ νά ἀποσιωπᾶται, ἀλλά ὀφείλει καί νά προβάλλεται ὡς κυρίαρχη προϋπόθεση. Ὡς Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν θά θυσιάσουμε ὅμως τήν ἀλήθεια, οὔτε θά δεχτοῦμε τήν διαστρέβλωση καί τήν διάλυση τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Τέτοια αὐτοκαταστροφική παράνοια δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή…
Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ
Επιστολή στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο
Ἀνδρέας Μπουλάκης
Στρατιωτικός ἐ. ἀ
Θεσσαλονίκη, 15 Δεκεμβρίου 2025
Πατριάρχα Κωνσταντινουπόλεως κύριε Βαρθολομαῖε, σήμερα στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν δύο κατηγορίες Χριστιανῶν.
Στήν πρώτη κατηγορία, πού ἀποτελεῖ καί τήν ἰσχυρή πλειοψηφία, ἀνήκουν ὅσοι ἐκδηλώνουν πρός τό πρόσωπό σας συμπάθεια καί σᾶς «ραίνουν μέ λουλούδια» ὅταν ἔρχεστε ἐδῶ. Δηλαδή ὅσοι προωθοῦν τήν ἰδέα τοῦ συγκρητιστικοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί τό ἀδιάφορο περί τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ἀκατήχητο εἰς τά τῆς πίστεώς του, ἀπληροφόρητο καί περιφρονημένο ποίμνιο.
Στήν δεύτερη κατηγορία (τό λεῖμμα πού ἀπέμεινε στήν Ἐλλάδα) ἀνήκουν ὅλοι αὐτοί πού στή συνείδησή τους, ὁμοιάζετε μέ τόν Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο, εἴτε μέ τόν ἐπίσης Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΔ΄ Καλέκα. Πρόκειται γιά τούς ἐλαχίστους πού κατανοοῦν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σταυρώνεται, ἐφόσον ἀμφισβητεῖται πλέον ὅτι εἶναι ἡ ἀποκλειστική ὁδός σωτηρίας, καί γι’ αὐτό στάζει αἷμα ἡ καρδιά τους. Σταυρώνεται μέ τίς ἀποφάσεις τῆς δῆθεν Ἁγίας Συνόδου στό Κολυμπάρι (2016) πού τόλμησε νά ὀνομάσει τά αἱρετικά βδελύγματα ὡς ἐκκλησίες, μέ τό Οὐκρανικό αὐτοκέφαλο (2019) πού ἀποτελεῖ εἰσπήδηση σέ ξένη δικαιοδοσία, ἕνεκα τοῦ ὁποίου χύνεται στήν Οὐκρανία τόσο πολύ αἷμα Ὀρθοδόξων καί μέ πλεῖστα ἄλλα δεινά. Δεινά πού πηγάζουν ἀπό τόν μασονικῆς (ἐωσφορικῆς) προελεύσεως παναιρετικό Οἰκουμενισμό, ὅπως τρανῶς ἀπέδειξε ὁ Μοναχός Ἀβέρκιος στό προσφάτως ἐκδοθέν βιβλίο του, «Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΑΠΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ».
Κύριε Βαρθολομαῖε, τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους θέλετε νά τούς μεταλλάξετε σέ Οὐνίτες. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν θά ἡττηθεῖ, ἔστω καί ἄν μείνουν ἐλάχιστοι πιστοί, ἔστω καί ἄν μείνει ἕνας μόνο! Μπορεῖτε, ἐάν τό θελήσετε, ἐκ τῆς θέσεώς σας νά στρίψετε τό καράβι τῆς ἐκκλησίας ἀπό τήν αἵρεση ὅπου κατευθύνεται σήμερα, σέ ἀσφαλή λιμένα ἀκολουθώντας τόν προκάτοχό σας Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο καί τούς λοιπούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στό χέρι σας εἶναι τό ἄν θά μείνετε στή μνήμη τῶν μελλοντικών γενεῶν σάν τόν Ἱερό Χρυσόστομο ἤ σάν τόν Βέκκο καί τόν Καλέκα.
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,
Αδέλφια πήραν οι οχτροί,
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,
μοιράσαν δώρα οι οχτροί,
κι εμείς γελούσαμε|
σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα.
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,
Κρατούσαν δίκιο οι οχτροί….
Ελευθερία Βρεττάκη
Το τραγούδι είναι δυστυχώς περισσότερο επίκαιρο από ποτέ…
Το θλιβερό θέαμα του Πατριάρχη να εναγκαλίζεται τον εχθρό της Ορθοδοξίας έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη μας. Στην Πόλη που διεξήχθη το τραγικό συλλείτουργο στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 και ακούστηκε μέσα στην Αγία Σοφία η μνημόνευση του Πάπα, επαναλήφθηκε η μιαρή προσπάθεια της ενώσεως του Φωτός με το σκοτάδι, της Αλήθειας με το ψέμα, της αμολύντου Ορθοδόξου Πίστεως με το συνονθύλευμα των πάσης φύσεως αιρέσεων με αρχηγό τον παπισμό, με γνώμονα την γεωπολιτική, τα κελεύσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και οποιαδήποτε άλλη αιτιολογία εκτός από την πραγματική ανάγκη για την ένωση ἐν τῇ Ἀληθείᾳ. Μία ένωση που φυσικά προϋποθέτει την έμπρακτη μετάνοια και την αποκήρυξη όλων των κακοδοξιών που έχει γεμίσει ο ρωμαιοκαθολικός κόσμος στον διάβα των αιώνων.
Η ευθύνη που έχουμε πλέον όλοι μας, από τους υπόλοιπους Πατριάρχες μέχρι τον τελευταίο πιστό είναι τεράστιες και ειδικά για τους λαϊκούς που έχουμε μείνει ακατήχητοι, ανιστόρητοι, χωρίς ουσιαστικό ορθόδοξο βίωμα, βυθισμένοι στην εκκοσμίκευση της εποχής και χωρίς τα εφόδια που χρειάζονται για να σηκώσουμε το βάρος της υγειούς αντίδρασης απέναντι στην παναίρεση του οικουμενισμού. Ο κατώτερος κλήρος πάλι έχει διπλή ευθύνη, τόσο απέναντι στους ανωτέρους του οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους ολισθαίνουν είτε συνειδητά είτε από δειλία και φόβο στα θολά και βουρκώδη νερά του οικουμενισμού, όσο και απέναντι στο ποίμνιο που βλέποντας τον Πάπα να απαγγέλει το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque χάρηκε νομίζοντας ότι μετανόησε και γύρισε στην Ορθοδοξία (!)
Όσοι αντιδρούν διώκονται και συκοφαντούνται ως φανατικοί, ζηλωτές χωρίς επίγνωση και άνθρωποι του μίσους και του σκοταδισμού. Στο άμεσο και κοντινό μέλλον θα αρχίσουν να εμφανίζονται «κληρικοί» και καρδινάλιοι στις εκκλησίες μας και θα περιμένουν να συλλειτουργήσουν με τους Ορθόδοξους Επισκόπους και ιερείς. Πώς θα αντιδράσουν όσοι ακόμη από τους παραπάνω ακολουθούν την πατερική παράδοση; Πώς θα αντιδράσουν σε ενδεχόμενες πιέσεις ή και εκβιασμούς από την ανώτερη εκκλησιαστική διοίκηση σε περίπτωση μη συμμορφώσεως με τις άνωθεν εντολές για αποδοχή των αιρετικών και τέλεση συλλείτουργου;
Πώς θα αντιδράσουμε εμείς οι πιστοί αν δούμε έναν αιρετικό καθολικό, μονοφυσίτη, προτεστάντη να βγαίνει από το Άγιο Βήμα;
Δυστυχώς η θλιβερή φιέστα της Νικαίας άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και θα μας κοστίσει πολύ ακριβά… Στην Κωνσταντινούπολη η μνημόνευση του ονόματος του Πάπα στην Αγία Σοφία οδήγησε στην Άλωση…. Τώρα πού θα οδηγήσει;
Ὃσον ἀφορᾶ τήν διοίκησιν καί τήν διδασκαλίαν, ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἶναι θεμελιώδης ~ Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη
Ὃσον ἀφορᾶ δέ εἰς τήν διοίκησιν καί τήν διδασκαλίαν, ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἶναι θεμελιώδης, ἐφ ̓ ὅσον οὗτος, χαρισματούχος ὤν καί διδακτός Θεοῦ, ἀποτελεῖ μετά τοῦ κλήρου τήν ἀγρυπνοῦσαν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας,
...ἥτις μαρτυρεῖ, κρίνει, διακρίνει, ἐγκρίνει καί ἀποδέχεται, ἤ κατακρίνει καί ἀπορρίπτει τήν διδασκαλίαν καί τάς πράξεις τῆς ἱεραρχίας, ὡς ἀπεφάνθησαν καί οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἐν τῇ Ἐγκυκλίῳ αὐτῶν τῆς 6ης Μαΐου 1848».
Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη
''Η ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱερούς Κανόνας''
(Πειραιεύς 1976, σ. 110-112.)
Καθηγητού Δρ. Νεκτάριου Δαπέργολα: Μελαγχολικές συγκρίσεις, ἀκριβῶς 1000 χρόνια ἀργότερα…
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
15 Δεκεμβρίου τοῦ 2025 καί σάν σήμερα, πρίν ἀπό ἀκριβῶς 1000 χρόνια, κλείνει τά μάτια του ὁ Βασίλειος Β΄, ὁ σπουδαιότερος καί ἐνδοξότερος βυζαντινός αὐτοκράτορας, μετά ἀπό μία λαμπρή 50ετῆ βασιλεία, ἀφήνοντας τήν Αὐτοκρατορία στό ἀπόγειο τῆς ἀκμῆς της ἀπό κάθε ἄποψη. Κλείνει τά μάτια του, ἔχοντας ἐξουδετερώσει τίς θανάσιμες ἀπειλές ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς (Ἄραβες καί κυρίως Βουλγάρους, τούς ὁποίους συνέτριψε μετά ἀπό ἕναν ἐπίμονο πόλεμο πού διήρκεσε πάνω ἀπό 30 χρόνια), ἀλλά καί ἐσωτερικούς, καί ἔχοντας ἐφαρμόσει μία ἐκπληκτική κοινωνική πολιτική ὑπέρ τῶν μεσαίων καί κατώτερων κοινωνικῶν στρωμάτων.
Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει νά γίνει στόν ἀνένδοτο ἀγώνα του ἀπέναντι στούς Δυνατούς, δηλαδή τούς ἐπαρχιακούς μεγαλογαιοκτήμονες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποκτήσει τέτοια ἰσχύ πού νά ἀπειλοῦν καί τήν ἴδια τήν κεντρική ἐξουσία, ἐνῷ αὔξαναν συνεχῶς τόν πλοῦτο τους, ἐκμεταλλευόμενοι τά χρέη καί δημεύοντας ἤ ἀγοράζοντας σέ ἐξευτελιστικές τιμές τά χωράφια τῶν μικρῶν ἐλεύθερων ἀγροτῶν. Γνωρίζοντας ὁ Βασίλειος ὅτι ἡ πολυπληθής ἀγροτική τάξη ἀποτελοῦσε τή ραχοκοκαλιά ὄχι μόνο τῆς οἰκονομίας, ἀλλά καί τοῦ ἀμυντικοῦ στρατιωτικοῦ συστήματος τοῦ κράτους (ἀπό ἐλεύθερους γεωργούς ἀπαρτίζονταν τά ἐπαρχιακά στρατεύματα τῶν Θεμάτων), πῆρε κατά τό ἔτος 996 μιά σειρά ἐντυπωσιακῶν μέτρων, προβαίνοντας σέ κατασχέσεις περιουσιῶν καί ἐπιστροφή τῶν γαιῶν στούς προκατόχους τους, ἐνῷ περαιτέρω ἐπιβλήθηκαν καί πρόστιμα γιά τίς παρανομίες.
Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακό εἶναι μάλιστα ὅτι τά μέτρα αὐτά εἶχαν ἀναδρομική ἰσχύ 75 ὁλόκληρων χρόνων (ὁρίστηκε δηλαδή ὅτι θά ἀφοροῦσαν ὅλες τίς ὑφαρπαγές γαιῶν ἀπό τό ἔτος 922 καί ἑξῆς)! Καί σάν νά μήν ἔφτανε αὐτό, τό ἔτος 1002 ὁ Βασίλειος ἐξέδωσε καί ἕναν ἀκόμη ἐκπληκτικό νόμο, τό περίφημο Ἀλληλέγγυον, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε...αλληλεγγύη (ἐξ οὗ καί ἡ ὀνομασία) τῶν πλουσίων πρός τούς φτωχούς, ὁρίζοντας - μέ ἁπλᾶ λόγια - ὅτι ἄν κάποιος φτωχός ἀγρότης ἀδυνατοῦσε νά πληρώσει τούς φόρους του στό κράτος, θά τούς πλήρωνε ὁ γεωγραφικά πλησιέστερος γαιοκτήμονας!
Τό ἀκόμη ἐντυπωσιακότερο δέ εἶναι ὅτι αὐτά τά μέτρα δέν ἀνακοινώθηκαν μόνο, ἀλλά καί ἐφαρμόστηκαν πλήρως: οἱ ἀντιδράσεις πατάχθηκαν, οἱ γαῖες ἐπιστράφηκαν, οἱ Δυνατοί ἐπέδειξαν καί τήν...ἀλληλεγγύη τους (θέλανε-δέν θέλανε) καί ἡ μικρομεσαία ἀγροτική τάξη ἀνακουφίστηκε. Καί ἔτσι ὁ Βασίλειος Β΄, ἕνας ἄνθρωπος πού πέρασε τήν ζωή του μέσα σέ ἀπόλυτη λιτότητα καί φορώντας ἕνα ἁπλό στρατιωτικό χιτώνα, πεθαίνοντας τό 1025, ἄφησε καί τά μικρομεσαῖα κοινωνικά στρώματα νά εὐημεροῦν καί τά ταμεῖα τοῦ κράτους νά ξεχειλίζουν ἀπό τό χρυσάφι καί τά σύνορα ἀσφαλῆ καί γενικότερα τήν Αὐτοκρατορία στήν θέση τοῦ πιό ἰσχυροῦ στρατιωτικά καί οἰκονομικά καί πιό λαμπροῦ πολιτισμικά κράτους τοῦ πλανήτη κατ’ ἐκείνη τήν χρονική περίοδο.
Ἀκριβῶς 1000 χρόνια ἀργότερα ἀξίζει, γιά προφανεῖς λόγους, μία μνεία σέ αὐτόν τόν σπουδαῖο ἡγέτη. Ὄχι μόνο γιά λόγους μουσειακά ἱστορικούς, ἀλλά καί ἐπειδή ὅλα τά παραπάνω μποροῦν νά ὁδηγήσουν (μεταξύ πολλῶν ἄλλων) καί σέ κάποια πολύ εὔγλωττα συμπεράσματα σχετικά μέ τό τί σημαίνει συνετή καί ἀδιάφθορη διακυβέρνηση, ὀξεῖα πολιτική σκέψη, ἀποφασιστική πολιτική βούληση, εὔστοχη ἐκτίμηση τῶν πραγματικῶν ἀναγκῶν τοῦ κράτους καί εἰλικρινές ἐνδιαφέρον γιά τήν εὐημερία τοῦ λαοῦ. Καί μποροῦν νά ὁδηγήσουν καί σέ πασιφανεῖς μελαγχολικούς προβληματισμούς, ὅταν αὐτά τά συναντοῦμε σέ τόσο μακρινές ἐποχές, πού στιγματίστηκαν μάλιστα ὡς δῆθεν πολιτικά αὐταρχικές, πολιτισμικά πρωτόγονες καί πνευματικά σκοταδιστικές, μέσα ἀπό τά γελοῖα ἀντι-ιστορικά ἀφηγήματα κάτι άστείων «προοδευτικῶν» ἀπολογητῶν τοῦ ἄθεου σύγχρονου ψευτοανθρωπισμοῦ καί τῆς κάθε διεφθαρμένης κλεπτοκρατικής «δημοκρατικῆς» ψευδαίσθησης.
Μία χιλιετία ἀκριβῶς μετά τό ἀπόλυτο ζενίθ τῆς ἑλληνορθόδοξης συλλογικῆς μας ἰδιοσυστασίας, κι ἐνῷ ἔχουμε κουτρουβαλήσει ὡς τό ἀπόλυτο ναδίρ τοῦ μακράν χειρότερου καί τραγικότερου σημείου τῆς Ἱστορίας μας, στόν πάτο πραγματικά ἑνός πνευματικοῦ, πολιτιστικοῦ, οἰκονομικοῦ καί πολιτικοῦ βούρκου καί μέ ἡγεσίες σιχαμερῶν ἀντίχριστων ὀλετήρων προδοτῶν, ὅλες οἱ συγκρίσεις εἶναι πραγματικά θλιβερές...
Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπέμεινε μόνος εἰς τήν ἀν(τ)ορθόδοξον καί ἀδιέξοδον πορείαν του
Ἑορτάζων τήν 60ήν ἐπέτειον τῆς «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων»
Τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Ὅσα συνέβησαν κατά τό τελευταῖο χρονικό διάστημα ἐν Νικαίᾳ καί ἐν Φαναρίῳ δέν εἶναι δυνατόν νά ἀμνηστευθοῦν ὡς ἐλάσσονος σημασίας ἤ νά δικαιολογηθοῦν ὡς ἁπλῶς ἀναμενόμενες ἐξελίξεις, καθόσον συνιστοῦν, κατά συρροήν καί κατ’ ἐξακολούθησιν διαπραττόμενες ἐνέργειες ἀσεβείας καί προσβολῆς τῆς Πίστεως καί τῆς τάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὅ,τι εἶναι παράνομον ἐνώπιον Θεοῦ ποτέ δέν γίνεται νόμιμο ἀπό τήν ἀδιαφορία, τὴν ἀπιστία ἤ τήν ἀποδοχή τῶν περισσοτέρων, οὔτε βεβαίως ἀπό τόν πολυκαιρισμό του! Ἔτσι καί τά ἔργα καί οἱ ἡμέρες τοῦ ἀπό δεκαετιῶν προωθουμένου καί διευρυνομένου Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ πειρασμοῦ καί ὑπούλου ἐχθροῦ τῆς Ἀληθείας, δέν εἶναι δυνατόν νά θεωροῦνται ἀπαθῶς καί νά τά ἀντιπαρερχόμεθα μέ ἀνοχή ἤ ἐν σιωπῇ.
Περί τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος στήν Τουρκία, τήν ὑποδοχή του ὡς Ἀρχηγοῦ Κράτους ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς γείτονος χώρας κ. Ἐρντογάν, τήν κατάθεση ὑπ’ αὐτοῦ Στεφάνου στό Μνημεῖο τοῦ Μουσταφὰ Κεμάλ (σφαγέως τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθώς καί τῶν Ἀρμενίων), τήν ἐπίσκεψή του στό «Μπλέ Τζαμί», τήν μή ἐπίσκεψή του στόν Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, τόν ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ προσκαλέσαντος αὐτόν Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου ἑορτασμόν τῆς 1700ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁμοῦ καί μετά ἐκπροσώπων καί ἄλλων αἱρετικῶν «χριστιανικῶν» κοινοτήτων, στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ἔχουν γραφτεῖ πολλά καί διάφορα.
Περί τῶν ἀνωτέρω, θά ἐπισημάνωμε μόνον τήν ἀπό κοινοῦ ἐν Νικαίᾳ ὑπό τῶν ἐκεῖ πρωτοστατούντων ἀπαγγελία τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως» (Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως), προφανῶς ἄνευ τῆς αἱρετικῆς παπικῆς προσθήκης τοῦ Filioque, ἐφόσον ἄλλωστε αὐτό ἐπιβάλλει ἡ ἱστορική κειμενική αὐθεντικότητα. Μόλις δέ πού χρειάζεται νά διευκρινίσωμε ὅτι αὐτό τό γεγονός δέν σημαίνει οὔτε οὐσιαστική ἐπιβεβαίωση κοινῆς Πίστεως τῶν ἀπαγγειλάντων, οὔτε, πολύ περισσότερον, ἑνότητα αὐτῶν ἐν Χριστῶ, δηλαδή ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.
Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης στό Φανάρι καί τήν παρουσία καί συμμετοχή του στίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ λεγομένῃ Θρονικῇ ἑορτῇ τοῦ Πατριαρχείου (λόγῳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας) ὀφειλετικῶς, ἀντιστεκόμενοι στόν «Μιθριδατισμό» τῆς ἀνοχῆς τῶν κατ’ ἐπανάληψη συμβαινόντων ἐκεῖ, κατά τίς ἐπισκέψεις τῶν αἱρετικῶν Παπῶν στό Φανάρι ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρου, σημειώνουμε μετά θλίψεως καί ἀποστροφῆς:
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατά τήν κατ’ αὐτάς ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στό Φανάρι α) Ἔδωσε ἐντολή στόν ἱεροφορεμένο Ἱερέα του νά μνημονεύσει τόν Πάπα ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, λέγοντος “ὑπέρ τοῦ ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Λέοντος”, β) Ἐξῆλθε, ἐνῶ ἱερουργοῦσε, τοῦ Ἱεροῦ Βήματος κατά τήν φρικτή ὥρα τοῦ “Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους” καί ἔδωσε τόν Λειτουργικό ἀσπασμό ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ μέ τόν Πάπα, γ) Μέ ἐντολή του ὁ χορός τῶν ψαλτῶν ἔψαλε Ἐπισκοπικό Πολυχρόνιο στόν Πάπα ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ καί ἐν ὥρᾳ Λατρείας, δ) Εὐλόγησε ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πάπα τό ἐκκλησίασμα τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ε) Ἐπέτρεψε στόν Πάπα νά ἀπαγγείλει τήν Κυριακή Προσευχή, δηλαδή τό “Πάτερ ἡμῶν”, τό ὁποῖο ἐν τῇ Λατρείᾳ μόνον ἕνας ὀρθόδοξος πιστός, ὡς μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά ἀπαγγείλει αὐτή τήν φρικτή ὥρα, καί, στ) Ἐδώρησε καί ἔθεσε ὁ ἴδιος στόν λαιμό τοῦ Πάπα “Πάλλιο”, δηλαδή ἀρχιερατικό ἄμφιο!
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ μέγας Θεολόγος καὶ κορυφαῖος Διδάσκαλος καί Πατήρ, κατά τή δεύτερη χιλιετία, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θεωρεῖ τούς Παπιστές αἱρετικούς καί ἀθέους, ὄχι διότι δέν πιστεύουν σέ θεό, ἀλλά διότι ὁ θεός πού πιστεύουν, ὅπως τόν πιστεύουν, δέν ὑπάρχει! Ἐπισημαίνει δέ ὅτι “οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί”! Πράττων κατά τά ρητῶς προαναφερθέντα καί μάλιστα συμβαίνοντα κατ’ ἐπανάληψη, ἐν ὅσῳ μάλιστα ὁ Παπισμός παραμένει ἀμετανόητος στίς αἱρέσεις του, ἀκόμη καί στό θέμα τῆς ἀπαισίας Οὐνίας καί ἀνυποχώρητος στόν ἡγεμονισμό του, εἶναι δυνατόν ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος νά θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι τῆς ἀληθείας καί κατ’ ἐπέκτασιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;
Καί δέν σταματᾶ τό κακόν σέ ὅσα προκλητικῶς ἐνήργησαν οἱ τοῦ Φαναρίου, κατά τήν διοργανωθεῖσα «φιέστα» τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁμοῦ μετά τῶν ποικιλωνύμων αἱρετικῶν, ἀλλά καί κατά τόν ἑορτασμό τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῇ παρουσίᾳ καί συμμετοχῇ τοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος.
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπτόητος, παρά τήν φανερή ἀπομόνωσή του καί τό διαφαινόμενο ἀδιέξοδο τῶν ἐπιλογῶν του, συνεχίζει νά ἐπιδεικνύει ἀδιαφορία ἔναντι τῆς ψηλαφητῆς πλέον διαιρέσεως καί τοῦ ἐπικινδύνου διχασμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου ἰδιαιτέρως ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καί ἐντεῦθεν καί δή εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς αὐθαιρέτου ἐκ μέρους του ἀποδόσεως Αὐτοκεφαλίας εἰς ἕνα ἀμφιλεγόμενο «ἐκκλησιαστικό» μόρφωμα ἐν Οὐκρανίᾳ.
Ἐνδεικτικός, τῆς ἐν πλάνῃ καί ἀμετανοησίᾳ πορείας του, εἶναι ὁ ὑπ’ αὐτοῦ καί τῆς περί αὐτόν Ἱεραρχίας (μᾶλλον σκιώδους και διακοσμητικοῦ χαρακτῆρος σώματος) ἑορτασμός μετά Δοξολογίας στόν Πατριαρχικό Ναό, κατά τήν ἑπομένην Κυριακή τῆς ἐν Φαναρίῳ παρουσίας τοῦ Πάπα Λέοντος, ἤτοι τήν 7.12.2025, τῆς 60ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς βλασφήμου «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων» τοῦ 1054 μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως καί Ρώμης, τήν ὁποίαν ὁραματίστηκε καί ἐνήργησε ὁ τολμητίας «μεγάλος» οἰκουμενιστής καί πανθρησκειαστής Πατριάρχης Ἀθηναγόρας μετά τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄, τήν 7η Δεκεμβρίου 1965.
Ὁ Δοξολογικός ἑορτασμός τῆς διαβοήτου «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων», ἤ, κατά τό πρωτότυπον σχετικόν κείμενον, ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας (!), περιελάμβανε εἰς τό εὐφάνταστο Τυπικό τῶν διαπρεπόντων στίς καινοτομίες Φαναριωτῶν, μεταξύ ἄλλων, δύο τινά ἀξιοσημείωτα: τό Ἀπολυτίκιον τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου & Παύλου (παραπέμπον σέ δύο… Προκαθημένους καί κατ’ ἐπέκταση στούς τότε Πάπα Παῦλον καί Ἀθηναγόραν, νῦν δέ σέ Λέοντα καί Βαρθολομαῖον; ἐνῶ δέν ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου!) καί τήν ἀκόμη καί ἐν τῇ ἀπουσίᾳ του μνημόνευση, ὡς Πρώτου, τοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος κατά τήν μετά τήν Δοξολογία ἐκφώνηση τῶν Αἰτήσεων ὑπό τοῦ Διακόνου «Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Λέοντος καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου….»!
Ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου, ὅπου πέραν τῶν γνωστῶν καί ἐπαναλαμβανομένων προκλητικῶν οἰκουμενιστικῶν «ἀφορισμῶν» τοῦ παρελθόντος καί αὐτο-ἐπαίνων τῶν καινοτόμων πρωτοβουλιῶν των, ὅπως «τό καίριον καί προφητικόν τοῦτο βῆμα πρός τήν ἑνότητα», «δι’ ἕνα νέον τρόπον σχέσεως μεταξύ τῶν Ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, οὐχί ἐπί τῃ βάσει «προσβλητικῶν λόγων, ἀβασίμων κατηγοριῶν καί ἀξιοκατακρίτων χειρονομιῶν», ἀλλά «διά τῆς καθάρσεως τῶν καρδιῶν, τῆς ἀποδοκιμασίας τῶν ἱστορικῶν σφαλμάτων, ὡς καί διά τῆς ἀποφασιστικῆς θελήσεως τοῦ καταντῆσαι εἰς τήν κοινήν κατανόησιν και διατύπωσιν (!;) τῆς ἀποστολικῆς πίστεως καὶ τῶν αἰτημάτων αὐτῆς», ὑπῆρχαν καί σαφεῖς αἰχμές καί ἔκφραση παραπόνων μέ πολλούς ἀποδέκτες, προφανῶς καί πρός τήν πλευράν τῶν Δυτικῶν, ὅπως «Δυστυχῶς, σήμερον παρατηροῦμεν αὔξουσαν ἀδιαφορίαν περί τῆς ἀναγκαιότητος τοῦ ἔργου ἡμῶν. Θελγόμεθα ὑπό τῆς ἰδέας τῆς αὐτοαπομονώσεως, τῆς ἀμοιβαίας καχυποψίας και δυσπιστίας. Ἀλλά δέν ἐπιτρέπεται νά ἐγκαταλείψωμεν τόν στόχον τῆς ἑνότητος ὑπό τήν πίεσιν τῶν δυνάμεων τοῦ ἐφησυχασμοῦ ἤ τοῦ πειρασμοῦ τοῦ φανατισμοῦ.»!
Μάλιστα, ὁ παραπονούμενος Πατριάρχης προχωρεῖ σέ κατευθυντήριες παροτρύνσεις, ἀναφέρων χαρακτηριστικῶς «ἄς καλλιεργήσωμεν συνειδητῶς τόν σεβασμόν, τήν τιμήν καί, πρό παντός, τήν ἀμοιβαίαν ἀγάπην, ὥστε κάθε συνάντησις καί ἐπικοινωνία, μακρά ἤ σύντομος, φανερά ἤ κεκρυμμένη (!), νά ἀποτελέση πηγήν ἀνταλλαγῆς πνευματικῶν δωρεῶν, κοινωνίας ζωῆς, καί τοιουτρόπως συγκεκριμένον βῆμα πρός τήν ἑνότητα.”!
Ὡς προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω λόγων καί τῶν ὄπισθεν τῶν γραμμῶν τῆς ὁμιλίας τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου διαφαινομένων αἰσθημάτων, διαπιστώσεων καί προθέσεών του, ὁ Πατριάρχης ζηλώσας ἰσοτιμίαν μέ τόν πρωτόθρονον ἀδελφόν του Πάπα Ρώμης καί ἐξουσιαστική πρωτοκαθεδρίαν ἀναμέσον τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συνειδητοποιεῖ, ἄν καί δέν δέχεται νά παραδεχθεῖ, τήν ἐνδο-ὀρθόδοξη ἀπομόνωσή του καί τά ἐμπόδια εἰς τόν ὑπέρ τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» ἀγώνα του.
Ἴσως, ἐξαιτίας τῶν μειουμένων χρονικῶν περιθωρίων δράσεώς του, λόγῳ ἡλικίας (ἄν καί ἐμφανίζεται ἀκμαῖος), ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μετά τήν ἀποτυχία τῆς ὑπ’ αὐτοῦ συγκλήσεως στήν Κρήτη μιᾶς ὄντως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀδυναμίας ἐπιβολῆς πανορθοδόξως τῶν αὐθαιρεσιῶν του ἐν Οὐκρανίᾳ, ἀποτυχίας συνεορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν 1700 ἐτῶν παρουσίᾳ καί συμμετοχῇ τῶν Προκαθημένων τῆς Πενταρχίας, ἀκύρωση τῆς διακηρύξεως κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἐπί ἡμερῶν τοῦ προθύμου καί συνεργασίμου Πάπα Φραγκίσκου, αἰφνιδίως ἀποβιώσαντος, σέ δύο τινά μᾶλλον στρέφει πλέον τό ἐνδιαφέρον καί τίς προσδοκίες του: Τήν ἐπίτευξη τελικῶς συμφωνίας μέ τόν νέο (δύσθυμο;) Πάπα γιά προσδιορισμό κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων, καί τήν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ὥστε νά στεφθεῖ ἡ Πατριαρχεία του, τουλάχιστον ὑπό αὐτῶν τῶν δύο «ἐπιτυχιῶν».
Ἐντός εἰσαγωγικῶν τιθεμένης τῆς λέξεως (ἐπιτυχιῶν), καθότι καί περί αὐτῶν βαραίνουν οἱ δυσμενεῖς, διά τούς ἀντιστοίχους σχεδιασμούς τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου, σχετικές Ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων, καθώς καί ρήσεις καί προρρήσεις μεγάλων καί ἁγίων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἀδιαμφισβητήτου κύρους καί ὀρθοδόξου φρονήματος, Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί ἐσχάτως ἁγιοκαταταχθέντος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο ἐκόσμησε μέ τήν παρουσία καί τεραστία προσφορά του, καί Κοσμᾶ τοῦ Φλαμιάτου, τοῦ ἀγωνιστοῦ καί ὁσιομάρτυρος τῆς Ρωμηοσύνης. Ἀλλά περί αὐτῶν θά ἐπανέλθωμεν ἰδιαιτέρως μέ νέον ἄρθρο μας.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΩΝ, ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΑΙΜΟΔΙΨΕΙΣ ΧΑΣΑΠΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ; ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΑΦΩΝΑ ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΑ & ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΟΜΑΔΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΑΥΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ;
Ας θυμηθοῦμε τα πρωτόκολλα τὶς ἡμέρες τοῦ κορονοϊου, ποὺ τὰ τηροῦσαν με θρησκευτική εὐλάβεια δυστυχῶς οι περισσότεροι γιατροι & οἱ δεσποτάδες μας.
Τὰ θανατηφόρα πρωτόκολλα στις ἡμέρες τοῦ κορονοϊου δὲν ἐπέτρεπαν τὶς ἀντιβιώσεις και τὰ ἄλλα φάρμακα ποὺ θὰ θεράπευαν τοὺς ἀσθενεις! Οἱ γιατροί δεν μποροῦσαν να χρησιμοποιήσουν τὶς ἐπιστημονικές τους γνώσεις και τὴν ἐμπειρία τους, γιὰ τὴν θεραπεια τῶν ἀσθενῶν, ἔπρεπε νὰ τηροῦν πρωτόκολλα!!! Γιατρος που ἔσωσε πολλούς ἀσθενεις σε ἐπαρχία τῆς Μακεδονίας γράφοντας στα παλιά του ὑποδήματα τα πρωτόκολλα δίνοντας ἀντιβιώσεις. Τὸν κάλεσαν ὁ ιατρικός σύλλογος για να τον ἐπιπλήξη που παραβιάζει τα πρωτόκολλα. Και αὐτός ἀπάντησε: Δεν θα ἀκουσω ἐσας & τα πρωτοκολλά σας, ἐμένα με ἐνδιαφερουν οἱ ἀσθενεῖς.
Τό τί γινόταν στα νοσοκομεῖα, με την ἐλειψη του προσωπικοῦ, ὅλοι το ξέρουμε. Ἡ κατασταση ἦταν δραματική! Δεν χρειαζεται να τὴν περιγράψω. Ὅσοι δεν πέθαιναν ἀπό τὸν κορωνοϊο πέθαιναν ἀπό τὰ μικρόβια, χωρις κάποιο αγαπητό τους πρόσωπο να εἶναι δίπλα τους. Και νεκρους δεν τους σεβόταν. Τους βάζαν σε σακουλες νάϋλον γυμνους, καρφωναν και τα φέρετρα για να τους θάψουν. Οὔτε στα νεκρά ζῶα δεν φέρνονται ἔτσι.
ΚΑΙ ΣΤΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΩΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ!!! ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΛΙ;
Πειραμα κάνουν στα αμνοεριφια για να συνηθίσουν τον κόσμο στὴν ομαδική σφαγή.
ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ;
Ἡ νέα τεχνολογία μὲ τις ψηφιακες ἠλεκτρονικές ταυτότητες, θὰ λύση τὰ χέρια τους, για ὁμαδικὲς σφαγές, χωρίς ἀντιστάσεις. Τὴν διαφημίζουν ὅπως τὰ θανατηφόρα ἐμβόλια. Ἀποφασίζουν καὶ διατάζουν: «Ὑποχρεωτικά οἱ νέες ταυτότητες σε μικρούς και μεγάλους». Γιατί; Γιὰ τὸ καλό μας, λένε!!! Οἱ αἰμοδιψεις λύκοι, τὰ τερατα τῆς κολάσεως θέλουν τὸ καλό μας!!!! Χρησιμοποιουν τὴν τεχνολογία, ποὺ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ρημάξουν τὴν γῆ καὶ τοὺς ἀνθρωπους. Η νέα τεχνολογία παρακολουθήσεως τῶν ηλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, θὰ κάμψη τὶς ἀντιστάσεις τῶν ἀνθρώπων, στερρῶντας τὴν ἐλευθερία των, κάνοντας τὴν ζωή των ἀνυπόφερη και ὀδηγῶντας τους σε εὐκολες ὀμαδικές σφαγές, ὅπως τὰ ἀμνοερίφια στην μάντρα τους.
Ποῖοι θὰ σωθοῦν ἀπό τὰ χέρια τους; Τὸ λέει ἡ Ἀποκάλυψη. Ἐκεῖνοι που ἀγαποῦν ἀληθινά τον Χριστό καὶ ἀντιστέκονται στὶς σκοτεινές δυνάμεις. Τὸν Χριστό τρέμουν, γι᾽αὐτὸ πολεμοῦν με λύσσα τὸν Χριστιανισμό καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ζωντανης Ορθόδοξης Ἐκκλησίας. Θὰ ἀντισταθοῦν μονάχα ὅσοι ἀγαποῦν τον Χριστό.
Βλέποντας την ἀναλγησια τῶν ἀνθρωπόμορφων τεράτων ποὺ ἐκτελουν ἐντολές τῆς λέσχης Μπιλτεμπεργκ, τῶν μασονικῶν στοων, τῶν Εβραιοσιωνιστων & ὅλων τῶν καθαρματων ποὺ θέλουν να αιματοκυλίσουν τη γη και να φερουν τον Ἀντιχριστο. Βλέποντας νὰ ἀνεβαινουν σε δεσποτικες, ἀρχιεπισκοπικες καὶ πατριαρχικές θέσεις ἀνθρωποι ἀθεόφοβοι. Ἡ βουλή τῶν Ἑλληνων & ὅλοι ὅσοι καταλαμβανουν ὑψηλές θέσεις στην Ἑλλάδα, νὰ εἶναι μασωνοι, φιλομασώνοι, φιλοσοδομιστες καὶ καθάρματα, ζητοῦμε βοήθεια ἀπό τὸν Χριστό καὶ σωζόμεθα.
*. *. *
Τελειώνουμε μὲ ἀπόσπασμα μηνύματος ποὺ ἔστειλε ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστίνος Καντιώτης σε συλλαλητήριο τοῦ Πειραια, στὶς 8-12-1997, ἐναντίον τῶν νέων φοροταυτοτήτων.
«…Πολλοί, διὰ νὰ ρίψουν πάγον καὶ νὰ σβέσουν τὴν φλόγα, μᾶς λέγουν, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος, ὅσον καὶ ἂν ἀντιδρᾶτε, θὰ ἔλθη. Ἀπαντῶμεν μὲ τὸ ψαλμικόν: «Ἠτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην».
Ἀπαντᾶμε καὶ μὲ τὸ προγονικόν «Μολὼν λαβέ» καὶ μὲ τὸ ἡρωικόν «ΟΧΙ» τοῦ 1940.
Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες! Ὅλοι ἠνωμένοι εἰς τὸν ὑπέρ πάντων ἀγώνα.
Καὶ ἂς τὸ γνωρίζουν ὅλοι, φίλοι καὶ ἐχθροὶ ἡ τελικὴ νίκη ἀνήκει εἰς τὸ Ἀρνίον τό έσφαγμένον. Ἀμήν».
Ό Μητροπολίτης
+ Ό Φλωρίνης, Πρεσπών καί Έορδαίας
Επικίνδυνος ο Πατριάρχης
Τοῦ πρωτοπρεσβύτερου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου
Δημοσιογράφου, Συγγραφέως – Ἐκδότου, ὅπως ἐτίμησεν αὐτὸν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν
Θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας π. Βαρθολομαῖος, κατ’ οὐσίαν, προσεχώρησεν εἰς τὸν παναιρετικὸν Παπισμόν. Μὲ ὅσα ἀντορθόδοξα ἐξακολουθεῖ νὰ πράττη καὶ κυρίως μὲ ὅσα ἀποτροπιαστικὰ συνέβησαν, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, εἰς τὴν Νίκαιαν καὶ εἰς τὴν λεγομένην θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Πατριάρχης προβάλλει τὸν Πάπαν ὡς ἀνώτερόν του. Συνεχῶς εἶχε τὸν Πάπαν εἰς τὰ δεξιά του καὶ εἰς τὰς προσφωνήσεις του ἔβλεπε τὸν Πάπαν ὡς κανονικὸν Ἐπίσκοπον τῆς Ρώμης. Εἰς δὲ τὴν Πατριαρχικήν λειτουργίαν ὁ Πάπας ἐμνημονεύθη ὡς «ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Ρώμης».
Ἐπίσης, κατὰ τὸ παρελθόν, ὅταν ὁ τότε Πάπας μετέβη εἰς Λέσβον, διὰ νὰ φανῆ ὡς παγκόσμιος φιλάνθρωπος μὲ τὰς φιλοφρονήσεις του πρὸς τοὺς ξένους πρόσφυγας καὶ μετανάστας, ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν π. Ἱερώνυμος εἶχον συνοδεύσει τιμητικῶς τὸν Πάπαν ὡς κομπάρσοι του μὲ διεθνῆ προβολήν.
Ὁ Πατριάρχης εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνος καὶ πρέπει τὸ γρηγορώτερον νὰ καθαιρεθῆ ἢ νὰ καταστῆ ἔκπτωτος, διότι ἀναταράσσει τὴν πανορθόδοξον ἑνότητα, ἐνῶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν ψευδοενότητα μὲ τὸν ἀντίχριστον Παπισμόν. Μὲ τὴν ψευδοαγίαν Σύνοδον τῆς Κρήτης (Ἰουνίος 2016) καὶ τὴν ψευδοαυτοκεφαλίαν του εἰς τὴν προσωπικήν του ψευδοεκκλησίαν ἀπὸ καθηρημένους, ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονήτους, ἀναθεματισμένους καὶ σχισματικοὺς εἰς τὸ Κίεβον ἐδημιούργησε πολλὰ σχίσματα ἀνὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τώρα θὰ προστεθοῦν καὶ ἄλλα σχίσματα μὲ ὅσα συνέβησαν εἰς τὴν Νίκαιαν καὶ τὸν Πατριαρχικὸν Ἱερὸν Ναόν, ἐὰν παραμείνη εἰς τὴν θέσιν του ὁ περιφρονητής τῆς Ὀρθοδοξίας π. Βαρθολομαῖος.
Παρὰ τὴν πλύσιν ἐγκεφάλου τῆς κοινῆς γνώμης, τὴν ὁποίαν πραγματοποίησαν τὰ ἀνυπόληπτα μέσα κοινωνικῆς ἐνημερώσεως, συνεχίζονται αἱ ἀντιδράσεις διὰ τὴν διαφύλαξιν τῆς Πίστεώς μας. Ὁ κ. Ἠλίας Δ. Καλλιώρας, PhD, Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφεὺς καὶ πρώην βουλευτὴς Φθιώτιδος, ἐχαρακτήρισε τὰ πρόσφατα ὡς ἄνω ἀπαράδεκτα γεγονότα ὡς «δυσώδη, αἱρετικὰ καὶ φρικτά».
Πρός μεγάλην ἐντροπήν καί ἐντυπωσιακήν καταδίκην τοῦ Πατριάρχου π. Βαρθολομαίου παραθέτω ἕνα, ἀπό τούς πολλούς, χαρακτηρισμόν τοῦ Παπισμοῦ ὑπό τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ: «Οἱ Πάπες ἐγένοντο οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».
Τι είδε ο Πάπας στη Νίκαια;
Γράφει ο Μέτοικος
«ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω»
Έχασε ο π.Βαρθολομαίος. Τα Παλαίφατα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας δεν «τσίμπησαν» το Φαναριώτικο δόλωμα της Πενταρχίας.
Οι προκαθήμενοι Αντιοχείας Ιωάννης και Ιεροσολύμων Θεόφιλος δεν παρέστησαν στο πανήγυρη της Νίκαιας και, δεν συμμετείχαν στη θρονική γιορτή του Αγίου Ανδρέα στο Φανάρι τη μεγαλοπρέπεια της οποίας ζήλεψαν οι ουνίτες, αφού, οι ιεροψάλτες έψαλαν μελωδικότατα το πολυχρόνιο του αιρεσιάρχη Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ πριν από το πολυχρόνιο του π.Βαρθολομαίου τον οποίο ο ρωμαίος ποντίφικας αν και «αγαπημένος αδελφός του» ποτέ δεν αποκάλεσε Οικουμενικό.
Πάντως, οι Φαναριώτες επαίρονται και πανηγυρίζουν, γιατί ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θυμίζοντας την εποχή της λατινοκρατίας και, ως βεβαίωση της παπικής πρωτοκαθεδρίας, ανέγνωσαν στην Ιταλική! γλώσσα το «Πάτερ ημών» στην τάχα μου «καρδιά της ρωμιοσύνης».
Η 1700η επέτειος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας μπορεί να ενίσχυσε την εκκλησιαστική ενότητα του Κωνσταντινουπόλεως με τον Πάπα Ρώμης Λέοντα ΙΔ΄ και «αγαπημένο αδελφό» του π.Βαρθολομαίου, όμως, διεύρυνε το χάσμα που χωρίζει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς από τους ψευδοπροφήτες του Φαναρίου «οἵτινες ἔρχονται πρὸς [ἡμᾶς] ἐν ἐνδύμασιν προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες».
«Ας ακούσουμε όλες τις φωνές των πιστών για ενότητα», είπε ο π.Βαρθολομαίος στη Νίκαια Βιθυνίας. Ποιών πιστών; Αυτών που εκπροσωπήθηκαν από είκοσι αιρετικές «εκκλησίες», ομολογίες, κοινότητες και εκκλησιαστικούς οργανισμούς στη φιέστα της Νίκαιας ή τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων λαών που μένουν παγερά αδιάφορα στο «εκκλησιαστικό παιχνίδι εξουσίας» του π.Βαρθολομαίου;
Ποιοι πιστοί κραυγάζουν για ενότητα; Αυτοί που απαγγέλουν και ακούν το «Πιστεύω» στην Αγγλική γλώσσα;
Για τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ που δεν διαφέρει καθόλου στις λογικές της καθολικής επιβολής της βατικάνιας αίρεσης σε όλους χριστιανούς από τον προκάτοχό του Λέοντα Θ΄ που, με υπογεγραμμένη τη Βούλα αφορισμού έστειλε στην Βασιλεύουσα των Πόλεων τον καρδινάλιο Ουμβέρτο για να επιβάλει τις δογματικές κακοδοξίες των Λατίνων στους Ορθοδόξους και, τελικά, να αφορίσει στις 16 Ιουλίου του 1054 στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Μιχαήλ Α’ Κηρουλλάριου τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, το πανηγύρι στη Νίκαια δίνει «έμφαση σε όσα ενώνουν και όχι σε όσα χωρίζουν» Ορθοδόξους και αιρετικούς.
Τα όσα χωρίζουν τους «διακόνους του Θεού», αυτούς που είναι «ναὸς θεοῦ ζῶντος» με τους αιρετικούς Λατίνους και τους απίστους περιγράφονται στην προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου : «…τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».
Τι μπορεί, όμως, να ενώνει Ορθοδόξους Χριστιανούς με αιρετικούς Λατίνους, εκτός από το πνεύμα της πονηρίας και το θράσος της απόλυτης εξουσίας που, ο πάπας Λέοντας ΙΔ΄ είδε τόσο στη Νίκαια όσο και στο Φανάρι, ότι ο π.Βαρθολομαίος έπαψε να ενσαρκώνει;
Τι είδε ο πάπας Λέων ΙΔ΄ στη Νίκαια και τι στο Φανάρι;
Στη γιορτή για τα 1700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια που, μόνον «απτή εκδήλωση της ενότητας Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης, των τεσσάρων Πατριαρχών της Ανατολής και του Πάπα» δεν ήταν, ο Πάπας Λέοντας ΙΔ΄ είδε την εκκλησιαστική μοναξιά του π.Βαρθολομαίου που την έκανε θλιβερή, η άχρωμη δίπλα του παρουσία του κ. Χορευτάκη.
Στο Φανάρι ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ είδε και αντιλήφτηκε ότι ο π.Βαρθολομαίος καταστρέφοντας «το πνεύμα εμπιστοσύνης, εκτίμησης και αμοιβαίας ευσπλαχνίας» ανάμεσα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, περιόρισε την οικουμενικότητα του Θρόνου της Βασιλεύουσας Πόλης στα όρια του περίκλειστου κτηριακού συγκροτήματος που στεγάζει τις διοικητικές υπηρεσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Στον Ναό του Αγίου Γεωργίου είδε έναν πέμπελο εκκλησιαστικό ταγό κουρασμένο και πνευματικά αποκομμένο από την Ορθόδοξη κοινότητα.
Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ είδε ιδίοις όμμασι την εκκλησιαστική απομόνωση του υπέργηρου ιεράρχη Βαρθολομαίου τόσο στη Νίκαια, όσο και στο Φανάρι.
Η άρνηση των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, παρά την παρακλητική πρόσκληση του π.Βαρθολομαίου και τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν, να παραβρεθούν στις εκδηλώσεις για τα 1700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια και, δευτερευόντως, στη θρονική γιορτή του Αγίου Ανδρέα κραυγάζουν την αποξένωση του Κωνσταντινουπόλεως από το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Χριστού.
Ποιο το νόημα και κέρδος για το κράτος του Βατικανού, από μια συμφωνία κοινού εορτασμού του Πάσχα με τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο όταν η εκκλησιαστική απομόνωσή του από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες μαρτυρά πως δεν είναι πια σε θέση να επαναλάβει και, κυρίως, να επιβάλει τη θέληση του με το εωσφορικό : «Είτε αρέσει στους φίλους μας… είτε δεν αρέσει, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο [για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, Ορθοδόξων και πλανεμένων Λατίνων] διότι δεν έχουν άλλη επιλογή».
Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν επιλογές. Το απέδειξαν οι φάροι πνευματικότητας, τα Παλαίφατα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Ιεροσολύμων.
Ὄνειρον Σκιᾶς ὁ Μέγας Θρίαμβος τῆς Νικαίας
Δὲν ὑπῆρξε γελοιωδεστέρα καὶ πτωχοτέρα θρησκευτικὴ ἐκδήλωσις ἀπὸ ἐκείνην τῆς Νικαίας (28/11/2025).
Ἄραγε πρέπει νὰ γελάσωμεν ἢ νὰ δακρύσωμεν;
Ὄνειρον Σκιᾶς ὁ Μέγας Θρίαμβος τῆς Νικαίας
i. Ἄλλα οἱ ἄνθρωποι βούλονται, καὶ ἄλλα ὁ Θεὸς κελεύει
Γράφει ο Παναγιώτης Κοσμίδης
Εἶναι πασίγνωστον ὅτι ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, προετοίμαζον λαμπρές ἐκδηλώσεις καὶ πανηγυρικοὺς ἑορτασμούς, μὲ σκοπὸ τὸν συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, καθὼς καὶ τὴν μνήμη τῶν 1.700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας (325).
Ὁ Τριαδικὸς Κύριος ὀνομάζεται ὁ Ὕψιστος, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐγγύτατος, ὁ κρίνων ἐν χρόνῳ καὶ τρόπῳ ἀκατανοήτῳ. Πρὸ τῶν τελετουργιῶν, ὁ Πάπας ἀσθενεῖ βαρέως. Κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα δέχεται δημοσίως τὸν Ἀντιπρόεδρο τῶν ΗΠΑ, Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς. Τὴν ἐπομένη ἡμέρα εὑρίσκεται νεκρός, φέροντας σοβαροὺς μώλωπες ἐπὶ τοῦ προσώπου.
Τὴν 8ην Μαΐου 2025 ἐκλέγεται ὁ πρῶτος Ἀμερικανὸς Καρδινάλιος ὡς Πάπας, ὁ Λέων ΙΔ΄, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται πολιτικῶς εὐνοούμενος τοῦ Ντόναλντ Τράμπ. Οὗτος ματαιώνει τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν προγραμματισμένων ἐκδηλώσεων. Μετὰ πιέσεις καὶ ἱκεσίες ἐκ μέρους τοῦ Φαναρίου, συγκατατίθεται τελικῶς νὰ συμμετάσχῃ στὸν συνεορτασμὸ τῆς Νικαίας.
Ἀξιοσημείωτον δὲ εἶναι ὅτι πλῆθος ἀνεξαρτήτων ἐρευνητῶν ὑποστηρίζουν, μετὰ τεκμηρίων, ὅτι πολυάριθμοι ὑψηλόβαθμοι Καρδινάλιοι τῆς Δύσεως εἶναι μυημένοι στὴν Τεκτονία.
Ἰδιαίτερα, ὁ ἁγιοποιηθεὶς Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ (1978–2005) ἦρε τὸν ἀφορισμὸκατὰ τῶν Μασόνων. Παραδόξως, ὁ προκάτοχός του Ἰωάννης Παῦλος Α΄ ἐβίωσε μόνον τριάκοντα τρεῖς (33) ἡμέρες ὡς Πάπας (26/8–28/9/1978), γεγονὸς ποὺ ἐγέννησε ποικίλους συνειρμούς· ἐφάνη ὡς ἀποσταλεὶς νὰ συναντήσῃ τάχιστα τὸν Ἀπόστολο Πέτρο.
ii. Ἀποτυχημένη κωμῳδία – ἐπιτυχὴς τραγῳδία
Κατά πρῶτον, ὁ Πάπας ἐπεσκέφθη τὸν Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ἐρντογάν στὴν Ἄγκυρα· ἄνδρα φέροντα τέκνα μὲ ὀνόματα φορτισμένα συμβολικῶς-Χροστιανικῶς: κόρην “Σουμελᾶ”, υἱὸν “Μπιλάλη” καὶ γαμβρὸν μὲ τὸ ἐπώνυμον Μπαϊρακτάρης (ὄνομα ταυτιζόμενο μὲ ἐκεῖνο τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου). Ἄραγε πρόκειται περὶ κρυπτοχριστιανῶν, κρυπτορωμιῶν ἢ ἀπλῶς δυνάμει ἐξομοτῶν;
Ὁ Πάπας προκάλεσε τὸ ρωμαίικο αἴσθημα, ὅταν ἀπεδέχθη νὰ καταθέσῃ στέφανον στὸ μνημεῖον τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ, τοῦ σφαγέως Ρωμιῶν καὶ Ἀρμενίων.
Γνήσιος διάδοχος ἀνθελληνικῶν προκατόχων, μολονότι ἐπέλεξε τὸ Ἑλληνικὸ ὄνομα Λέων – Λεωνίδας. Ὑπενθυμίζεται τὸ ἀνοσιούργημα τοῦ Πάπα τοῦ 1919: μετὰ τὴ λῆξη τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τὴν ἥττα τῆς Τουρκίας, οἱ Βρετανοὶ εἶχαν προτείνει δικαίως τὴν ἀπόδοσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τοὺς Ἕλληνες. Ὁ τότε Πάπας σαμποτάρισε λυσσαλέως τὸ δίκαιον αἴτημα, δηλώνοντας ὅτι «προτιμᾷ τὴν ἡμισέληνον ἐπὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας παρὰ τὸν Ἑλληνικὸν Σταυρόν». Προσέτι, καὶ κατὰ τὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922 ἀπήστειλε πρῶτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα πρὸς τὸν Κεμάλ.
iii.iii. Ἀποτυχημένη κωμῳδία – ἐπιτυχὴς τραγῳδία
Δὲν ὑπῆρξε γελοιωδεστέρα καὶ πτωχοτέρα θρησκευτικὴ ἐκδήλωσις ἀπὸ ἐκείνην τῆς Νικαίας (28/11/2025). Ἄραγε πρέπει νὰ γελάσωμεν ἢ νὰ δακρύσωμεν;
· Ἐτελέσθη ἐκτὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Νικαίας, ὁποῖος ἀρχικῶς κατήντησε ἐρείπιο καὶ μετετράπη προσφάτως εἰς τέμενος.
• Ἀπὸ τοὺς δεκατέσσερις Προκαθημένους τῆς Ὀρθοδοξίας, παρόντες ἦσαν μόνον δύο· ἀπουσιαζόντων τῶν δώδεκα, γεγονὸς ποὺ συνιστᾷ σαφῆ ἀποδοκιμασία.
• Παρέστη μόνον ὁ Προκαθήμενος Πάσης Ἀφρικῆς, ἄνευ ἀμφίων, ὡς πτωχὸς συγγενής. Ὁ πρῶτος τιτλοφόρος Πάπας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀλεξανδρείας, ὑφίσταται πλέον ὕβριν καὶ ἀπὸ Ρώμην καὶ ἀπὸ Κωνσταντινούπολιν.
• Τὸ κλίμα ἦτο ψυχρό, παγωμένο, σχεδὸν περιφρονητικό ἐκ μέρους τοῦ Πάπα, παρὰ τὶς φιλότιμες προσπαθεῖες τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Ἡ κατήφεια ἐπικρατοῦσε καθολικά.
iv. Βαρθολομαῖος ἄνευ ἀμφίων, ἐκ φόβου καθαιρέσεως ἐκ Μόσχας
• Ὁ Πάπας ἐνεδύθη ἐπισκοπικὰ ἄμφια: ὠμοφόριον καὶ ἐπιτραχήλιον. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, οὐδέν. Μόνον τὸν λεγόμενον “αὐτοκρατορικὸν μανδύαν”, ὁ ὁποῖος δὲν ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικὸ ἄμφιον, ἀλλὰ ἐνδυμασία κοσμικῆς–παραδοσιακῆς προελεύσεως.
• Ἐὰν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐνεδύετο λειτουργικὰ ἄμφια, θὰ ἐξέφραζε ἐμπράκτως ἀναγνώρισι παπικῶν πρωτείων καὶ ἀλαθήτου, δηλαδὴ ἀποδοχὴ ὑπεροχῆςτοῦ Πάπα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ σήμαινε τὸν ἑκουσίον του ὑποβιβασμὸ εἰς ἁπλὸν ὑποτακτικὸν, ἄνευ οἱασδήποτε ἀξίας.
• Προφανῶς, ἵνα μὴ θεωρηθῇ ὡς συμπροσευχή, καὶ ἵνα μὴ προκληθῇ ἐπισήμως καθαίρεσις αὐτοῦ ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας – μετὰ καὶ ἄλλων Πατριαρχῶν – ἐπελέγη ἡ σιωπηρὰ καὶ ἔντιμη ὑποχώρησις.
v. Ἀπόντες ἅπαντες οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι
• Ἀξιοπρόσεκτον εἶναι ὅτι ἐκ τῶν περίπου διακοσίων πεντήκοντα (250) Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, οὐδεὶς παρέστη· οὔτε ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὔτε ἐκ τῆς Διασπορᾶς, πλὴν ὀλίγων στενῶς προσκειμένων εἰς τὸ Φανάρι καὶ τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἐλπιδοφόρου.
• Φυσικῶς, ἀπούσιασαν καὶ οἱ λοιποὶ σχεδὸν χίλιοι Ἐπίσκοποι τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας, ἐκ τῶν δεκατεσσάρων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.
• Κατὰ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς 30ῆς Νοεμβρίου 2025, στὸ Φανάρι, παρόντος καὶ παρακολουθοῦντος τοῦ ἀμφιεσμένου Πάπα, ἐνεδύθησαν μόνον ὀκτὼ (8) Ἐπίσκοποι – ἄνευ Μίτρας καὶ ἐκκλησιαστικῆς βαρύτητος. Τὸ Φανάρι οὔτε καν τὸν συμβολικὸν ἀριθμὸν τῶν δώδεκα (12) Ἀρχιερέων δὲν κατόρθωσε νὰ συγκεντρώσῃ.
• Μόνον ὁ Προκαθήμενος Πάσης Ἀφρικῆς ἐλειτούργησε κανονικῶς, φορῶν ἀφρικανικὴν Μίτραν.
• Οἱ Ἕλληνες Ποιμένες, προφανῶς, δὲν ἐτόλμησαν νὰ παραστοῦν, φοβούμενοι τὴν ἀντίδρασι καὶ τὴν ἀγανάκτησι τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος. Ἀκόμη καὶ οἱ λεγόμενοι «νεωτερίζοντες» ἐφρόντισαν νὰ ἀποφύγουν τὸν δημόσιον ἐξευτελισμόν.
vi. Ἀπόντες οἱ Καθηγούμενοι – σιωπὴ καὶ δειλία
• Ἐξίσου ἀποκαρδιωτικὴ ὑπῆρξε ἡ παντελὴς ἀπουσία Καθηγουμένων: οὔτε Ἁγιορειτῶν, οὔτε Ἑλλαδιτῶν, οὔτε Κυπρίων. Κανείς δὲν ἐτόλμησε νὰ παραστῇ.
• Ἔτι χειρότερον, καμμία Ἱερὰ Μονὴ δὲν ἐξέδωσε ἐπίσημη ἀνακοίνωσι καταδικῆς — οὔτε ἀνδρική, οὔτε γυναικεία. Ἰδιαιτέρως τὸ Ἅγιον Ὄρος, παρὰ τὴν πνευματικὴν καὶ ἱστορικὴν του εὐθύνη, τηρεῖ ἀπόλυτη σιωπή, πλὴν τῆς ζηλωτικῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου, μὲ τοὺς ἀναλγήτως καὶ πολυετῶς πολιορκουμένους ἑκατὸν εἴκοσι (120) Πατέρες.
vii. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ὁμοφωνία τῶν Θεοφόρων Πατέρων
«Ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ Παπικοῦ Πρωτείου ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρνησι τοῦ Εὐαγγελίου», ὁμολογεῖ ὑψηλόβαθμον παπικὸν στέλεχος. Οἱ Παπικοὶ παραμένουν ἀμετακίνητοι στὸ Πέτρειον ψευδόγμα.
Ἀντιθέτως, στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία κυριαρχεῖ τὸ Consensus Patrum, ἡ ὁμοφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀπὸ τὸν ΙΑ΄ ἕως τὸν ΙΕ΄ αἰῶνα ἐπεχειρήθησαν δεκατρεῖς (13) ἐνώσεις μὲ τὸν Παπισμόν, ὅλες ἀτελέσφορες. «Οἰκονομίαν εἶναι τὸ πρᾶγμα καὶ οὐ καινοτομίαν», διετείνετο ὁ Αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Παλαιολόγος, πιέζων γιὰ ἕνωσι. Ὅμως, μὲ ἀναξίους ἡγέτες ἐπέρχεται ἡ κατάρρευσις τῶν ὁραμάτων, τῶν προσδοκιῶν καὶ τῶν ἐλπίδων τοῦ λαοῦ.
Ἡ αἵρεσις δὲν μεγαλύνει τὴν Ἐκκλησίαν· τὴν συρρικνώνει. Δὲν ἐμπλουτίζει τὴν ἱερὰν ἐμπειρίαν· τὴν ἀπονευρώνει. Πῶς δύναται νὰ εἰσέλθῃ κανείς εἰς μάνδραν προβατοσχήμων λύκων;
Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος: «Ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀδειάσουν οἱ Ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ἀλλοιωμένου φρονήματος καὶ πίστεως».
ΦΩΤΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΙΣ
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Λέων ιδ’
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Λέων ιδ’
Πάπας Λέων ιδ’, καταθέτων στέφανον στό μαυσωλεῖο τοῦ σφαγέως Κεμάλ
Πάπας Λέων ιδ’ καί Ἐρντογάν
. Βαρθολομαῖος, Πάπας Φραγκῖσκος
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Φραγκῖσκος
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Βενέδικτος
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Φραγκῖσκος
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Ἰωάννης Παῦλος β’
Πατρ. Βαρθολομαῖος, Πάπας Ἰωάννης Παῦλος β’
Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ
Εγγραφή σε:
Σχόλια
(
Atom
)