Γράφει ο Μέτοικος
«ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω»
Έχασε ο π.Βαρθολομαίος. Τα Παλαίφατα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας δεν «τσίμπησαν» το Φαναριώτικο δόλωμα της Πενταρχίας.
Οι προκαθήμενοι Αντιοχείας Ιωάννης και Ιεροσολύμων Θεόφιλος δεν παρέστησαν στο πανήγυρη της Νίκαιας και, δεν συμμετείχαν στη θρονική γιορτή του Αγίου Ανδρέα στο Φανάρι τη μεγαλοπρέπεια της οποίας ζήλεψαν οι ουνίτες, αφού, οι ιεροψάλτες έψαλαν μελωδικότατα το πολυχρόνιο του αιρεσιάρχη Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ πριν από το πολυχρόνιο του π.Βαρθολομαίου τον οποίο ο ρωμαίος ποντίφικας αν και «αγαπημένος αδελφός του» ποτέ δεν αποκάλεσε Οικουμενικό.
Πάντως, οι Φαναριώτες επαίρονται και πανηγυρίζουν, γιατί ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θυμίζοντας την εποχή της λατινοκρατίας και, ως βεβαίωση της παπικής πρωτοκαθεδρίας, ανέγνωσαν στην Ιταλική! γλώσσα το «Πάτερ ημών» στην τάχα μου «καρδιά της ρωμιοσύνης».
Η 1700η επέτειος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας μπορεί να ενίσχυσε την εκκλησιαστική ενότητα του Κωνσταντινουπόλεως με τον Πάπα Ρώμης Λέοντα ΙΔ΄ και «αγαπημένο αδελφό» του π.Βαρθολομαίου, όμως, διεύρυνε το χάσμα που χωρίζει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς από τους ψευδοπροφήτες του Φαναρίου «οἵτινες ἔρχονται πρὸς [ἡμᾶς] ἐν ἐνδύμασιν προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες».
«Ας ακούσουμε όλες τις φωνές των πιστών για ενότητα», είπε ο π.Βαρθολομαίος στη Νίκαια Βιθυνίας. Ποιών πιστών; Αυτών που εκπροσωπήθηκαν από είκοσι αιρετικές «εκκλησίες», ομολογίες, κοινότητες και εκκλησιαστικούς οργανισμούς στη φιέστα της Νίκαιας ή τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων λαών που μένουν παγερά αδιάφορα στο «εκκλησιαστικό παιχνίδι εξουσίας» του π.Βαρθολομαίου;
Ποιοι πιστοί κραυγάζουν για ενότητα; Αυτοί που απαγγέλουν και ακούν το «Πιστεύω» στην Αγγλική γλώσσα;
Για τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ που δεν διαφέρει καθόλου στις λογικές της καθολικής επιβολής της βατικάνιας αίρεσης σε όλους χριστιανούς από τον προκάτοχό του Λέοντα Θ΄ που, με υπογεγραμμένη τη Βούλα αφορισμού έστειλε στην Βασιλεύουσα των Πόλεων τον καρδινάλιο Ουμβέρτο για να επιβάλει τις δογματικές κακοδοξίες των Λατίνων στους Ορθοδόξους και, τελικά, να αφορίσει στις 16 Ιουλίου του 1054 στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Μιχαήλ Α’ Κηρουλλάριου τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, το πανηγύρι στη Νίκαια δίνει «έμφαση σε όσα ενώνουν και όχι σε όσα χωρίζουν» Ορθοδόξους και αιρετικούς.
Τα όσα χωρίζουν τους «διακόνους του Θεού», αυτούς που είναι «ναὸς θεοῦ ζῶντος» με τους αιρετικούς Λατίνους και τους απίστους περιγράφονται στην προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου : «…τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».
Τι μπορεί, όμως, να ενώνει Ορθοδόξους Χριστιανούς με αιρετικούς Λατίνους, εκτός από το πνεύμα της πονηρίας και το θράσος της απόλυτης εξουσίας που, ο πάπας Λέοντας ΙΔ΄ είδε τόσο στη Νίκαια όσο και στο Φανάρι, ότι ο π.Βαρθολομαίος έπαψε να ενσαρκώνει;
Τι είδε ο πάπας Λέων ΙΔ΄ στη Νίκαια και τι στο Φανάρι;
Στη γιορτή για τα 1700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια που, μόνον «απτή εκδήλωση της ενότητας Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης, των τεσσάρων Πατριαρχών της Ανατολής και του Πάπα» δεν ήταν, ο Πάπας Λέοντας ΙΔ΄ είδε την εκκλησιαστική μοναξιά του π.Βαρθολομαίου που την έκανε θλιβερή, η άχρωμη δίπλα του παρουσία του κ. Χορευτάκη.
Στο Φανάρι ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ είδε και αντιλήφτηκε ότι ο π.Βαρθολομαίος καταστρέφοντας «το πνεύμα εμπιστοσύνης, εκτίμησης και αμοιβαίας ευσπλαχνίας» ανάμεσα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, περιόρισε την οικουμενικότητα του Θρόνου της Βασιλεύουσας Πόλης στα όρια του περίκλειστου κτηριακού συγκροτήματος που στεγάζει τις διοικητικές υπηρεσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Στον Ναό του Αγίου Γεωργίου είδε έναν πέμπελο εκκλησιαστικό ταγό κουρασμένο και πνευματικά αποκομμένο από την Ορθόδοξη κοινότητα.
Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ είδε ιδίοις όμμασι την εκκλησιαστική απομόνωση του υπέργηρου ιεράρχη Βαρθολομαίου τόσο στη Νίκαια, όσο και στο Φανάρι.
Η άρνηση των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, παρά την παρακλητική πρόσκληση του π.Βαρθολομαίου και τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν, να παραβρεθούν στις εκδηλώσεις για τα 1700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια και, δευτερευόντως, στη θρονική γιορτή του Αγίου Ανδρέα κραυγάζουν την αποξένωση του Κωνσταντινουπόλεως από το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Χριστού.
Ποιο το νόημα και κέρδος για το κράτος του Βατικανού, από μια συμφωνία κοινού εορτασμού του Πάσχα με τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο όταν η εκκλησιαστική απομόνωσή του από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες μαρτυρά πως δεν είναι πια σε θέση να επαναλάβει και, κυρίως, να επιβάλει τη θέληση του με το εωσφορικό : «Είτε αρέσει στους φίλους μας… είτε δεν αρέσει, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο [για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, Ορθοδόξων και πλανεμένων Λατίνων] διότι δεν έχουν άλλη επιλογή».
Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν επιλογές. Το απέδειξαν οι φάροι πνευματικότητας, τα Παλαίφατα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Ιεροσολύμων.