.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Αγαπά ακόμη και το σκοτάδι μας...

Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.
Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάντη; 
Είναι δυνατόν να μην νιώσεις δύναμη γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν ντρέπεται, δεν σιχαίνεται και δεν αποστρέφεται το σκοτάδι και την βρωμιά σου; 
Δεν φοβάται να λερωθεί αρκεί να ξέρει ότι θέλεις να ζήσεις;
Γι’ αυτό μην ακούς όλους εκείνους τους γδάρτες ονείρων, που σε γεμίζουν ενοχές λέγοντας σου ότι ο Θεός σιχαίνεται εσένα και τα λάθη σου. Όχι μόνο δεν σε αποστρέφεται αλλά ακριβώς γι΄αυτό ήρθε στο κόσμο, για να συναντήσει όλους εκείνους που ενώ νιώθουν μηδενικά λαχταρούν να γίνουν φάντες. Άλλωστε δεν θα κριθούμε από αυτό που είμαστε αλλά από εκείνο που λαχταρήσαμε να γίνουμε.

πλ

Η «αγάπη» των οικουμενιστών και το «μίσος» των αγίων

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»
(Αρχιεπ. Ρώμης Λέων, προς Φλαβιανόν, Αρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)

Ένας απλός, λογικός, καλοπροαίρετος και αμερόληπτος άνθρωπος δεν μπορεί να μην απορεί και να μην προβληματίζεται, παρακολουθώντας όλην αυτήν την κακόγουστη παράσταση των οικουμενιστών, η οποία βρίθει από γελοίες και θλιβερές μεταπτώσεις. Από τη μια θαυμάζουν και επικαλούνται τον βίο και την πολιτεία των αγίων και από την άλλη τους αγνοούν απαξιωτικά και παντελώς, πάντοτε σύμφωνα με τις ανάγκες εξυπηρέτησης των περιστάσεων που προκύπτουν στο δόλιο έργο τους. Από τη μια οι αλλεπάλληλες αγιοκατατάξεις και από την άλλη η ασύστολη άρνηση εφαρμογής των λόγων και των έργων αυτών, τους οποίους αγιοκατάσσουν! Μόνο ένας κακόβουλος και ανόητος άνθρωπος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σ` αυτήν την άθλια και προδοτική πορεία τους!

Με αυτήν πέφτουν σε ατελείωτες αντιφάσεις, επινοώντας και εκφράζοντας θεολογικώς ακατανόητα πράγματα, ανάμεσα στα οποία εξέχουσα θέση κατέχει η απόρριψη της πίστεως και της διδασκαλίας των Πατέρων και η θεοποίηση της «αγάπης» και των συναφών αυτής «αρετών»! Είναι η αρχή και το τέλος της θεολογίας τους αυτή, αφού πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων ή τουλάχιστον κλείστηκε στο επτασφράγιστο ντουλάπι της λήθης, η αλήθεια!
Ποια αγάπη όμως και ποια ειρήνη και ποια αδελφοσύνη; Στο όνομα τίνος; Με ποιον κοινό παρονομαστή; όπως μας έλεγαν οι μαθηματικοί μας στο σχολείο. Μέσα στη σύγχυση που προκαλούν τα καταιγιστικώς ενσκήπτοντα «ήξεις, αφήξεις», από στόματα, τα οποία η Εκκλησία όρισε να λένε το ναι, ναι και το ου, ου, δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε το ιστορικό γίγνεσθαι! Και καθημερινά βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εκπλήξεις.
Πατριάρχες και λοιποί «ποιμένες» κάθε βαθμού, τιτλούχοι και μη, ορμώμενοι εκ των καταγεγραμμένων και κυρίως αγράφων νόμων του Κολυμπαρίου διεσπάρησαν ανά την οικουμένη σε θέσεις κλειδιά και με ένα πρωτοφανές και καλά συγκροτημένο κίνημα, εργάζονται πυρετωδώς να εγκαταστήσουν με το έτσι θέλω και με κάθε τίμημα την νέα τάξη πραγμάτων, σ` ό,τι αφορά την υπόσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο. Παντού και από όλα τα κέντρα ειδήσεων, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, προβάλλεται η αντιπαραδοσιακή, μεταπατερική, νεοπατερική και αντιπατερική δράση τους και επαινείται, ως επιβεβλημένη τάχα και αναγκαία για τους καιρούς μας.
«Ωρίμασαν οι καιροί, μας προειδοποιούν, για την ένωση με τους παπικούς», διά στόματος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. «Μην κωλύετε κανέναν να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία», επίσης, διά στόματος κάποιου επισκόπου από την Αμερική. “Η αυτοκεφαλία της Ουκρανίας αποβλέπει μόνον στο πνευματικό συμφέρον των Ορθοδόξων αυτής της χώρας", διά του Γαλλίας. «Οι Μονοφυσίται είναι αδελφοί χριστιανοί», διά του Αλεξανδρείας και πάει λέγοντας. Αμέτρητοι οι επίστρατοι για το χτίσιμο της «εκκλησίας» της νέας Εποχής! Και όλα αυτά, διότι έπαψαν να πιστεύουν στην μοναδικότητα της Αλήθειας, της οποίας φορέας και φύλακας είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!
Και για να επιστρέψουμε στην αρχή και να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, θα αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα μέσα από την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. 
Στα αναλόγια των ναών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάθε πρώτη Κυριακή από την 13η μέχρι την 19η Ιουλίου ψάλλουμε μια ακολουθία, που αναφέρεται σε αιρεσιάρχες με τα ονόματα Σέργιος, Σεβήρος, Ονώριος, Ευτυχής, Διόσκορος, Νεστόριος. Αυτούς, οι σημερινοί Μονοφυσίτες τους τιμούν ως αγίους τους. Αυτούς, λέει η ακολουθία με τα τροπάριά της, τους καταδίκασαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας: «Εν Χαλκηδόνι Σύνοδος η Τετάρτη Διόσκορον, Ευτυχή, Σεβήρον τους δεινούς κατέβαλεν, εις τέλος εξώσασα την ακανθώδη πλάνην αυτών, την συγχυτικήν των ουσιών του Σωτήρος της θείας Εκκλησίας, του Χριστού και Δεσπότου΄ μεθ` ής ορθοδοξούντες, μισήσωμεν δη τούτους». (τροπάριο Η΄Ωδής του β΄κανόνος). 
Είναι φοβερό το κλείσιμο του τροπαρίου, παρόμοια του οποίου υπάρχουν και σε άλλες ακολουθίες! Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είναι άκρως επιεικής στις επιστολές του, όπου μας λέει απλώς το: «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». (Β΄Ιωάν. 10-11). Το τροπάριο όμως, αφού μας ενημερώνει μέσα σε δυο αράδες για την πλάνη των ως άνω αιρεσιαρχών και την νίκη της αλήθειας, στο τέλος μας δίνει ρητή εντολή να τους μισήσουμε!
Εντέλλεται κάτι που οι οικουμενιστές σοκάρονται, το απεχθάνονται, το απαξιώνουν, το θεωρούν αφιλάνθρωπο και μη χριστιανικό. Αγνοούν το αγιοπνευματικό του περιεχόμενο, διότι δεν «γνωρίζουν», δεν έχουν την πείρα των αγίων! Και αντί να κάνουν υπακοή στους αγίους, μοιράζουν με περισσή αυταρέσκεια αγάπες, αμφοτέρωθεν καταστροφικές. 
Διότι άλλη είναι η επιρροή του αρχηγού - αιρεσιάρχη και διδασκάλου σε μια αίρεση και άλλη ενός απλού μέλους της αίρεσης, όπως και η αντίστοιχη ευθύνη που απορρέει. Στον απλό αιρετικό υπάρχει ελπίδα μετανοίας. Στον αιρεσιάρχη είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Εκτός του ότι δεν μετανοεί, εξαιτίας αυτού οδηγούνται στην απώλεια αμέτρητες ψυχές. 
Μ` αυτούς έρχονται σε διάλογο οι οικουμενιστές και αντί να «διεκδικήσουν» την Αλήθεια, συναγωνίζονται σε επιδόσεις αγαπολογίας, παραπλανώντας τους πιστούς και εκπληρώνοντας τον ευαγγελικό λόγο: «κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Ματ. 23,14)
Η κατάσταση «βύρσης σαπράς κάκιστον όζει», βρομάει χειρότερα από το σάπιο τομάρι του ζώου! Αφού λοιπόν τους συμπεριλαμβάνουν όλους άνευ όρων και ορίων στην Εκκλησία και εξισώνουν την αλήθεια με το ψέμα, τους προτείνουμε να αλλάξουν τώρα, σήμερα, όλες τις ακολουθίες στα λειτουργικά βιβλία, για να μην πέφτουμε εμείς οι τιποτένιοι σε αντιφάσεις. Να μην έχουμε τύψεις συνειδήσεως! Αλλά, ποιος αμφιβάλλει πως αυτή θα είναι μια από τις επόμενες προγραμματισμένες κινήσεις τους; 
Μη χειρότερα! Και … «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»!!!

Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 28-12-2019

«Στὸ ἑξῆς τὸ μεγάλο πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θὰ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι»!

Ὁ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὁ μέγιστος τῶν ὀρθοδόξων θεολόγων τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔκαμε μία ἐφιαλτικὴ πρόβλεψη: 

«Στὸ ἑξῆς τὸ μεγάλο πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θὰ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι»!

Παρατηροῦμε στὶς τραγικὲς ἡμέρες μας, μὲ τρόμο καὶ ἀνησυχία, νὰ ἐπαληθεύεται ὁ φωτισμένος καὶ διορατικὸς ἐκεῖ­­νος κληρικὸς καὶ θεολόγος! Οἱ Ἐπίσκοποί μας, ἐκτὸς κάποιων ἐξαιρέσεων,ἀπέβαλαν τὸ ἡρωικὸ καὶ ὁμολογιακὸ ἐπισκοπικὸ φρόνημα, τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων καὶ κατάντησαν καριερίστες γραφειοκράτες. Καὶ τὸ χειρότερο: ἀπέβαλαν καὶ τὸ τελευταῖο ἴχνος προσωπικῆς εὐθύνης, γενόμενοι φερέφωνα ἀλλότριων, μὲ τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, σχεδίων.
Ἡ στάση τους φάνηκε στὴν ἔκτακτη σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (12 Ὀκτωβρίου), ἀναθέτοντας στὸν Ἀρχιεπίσκοπο νὰ χειριστεῖ «ἐν λευκῷ» τὸ οὐκρανικό, τρέφοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἔτσι «ξεφορτώνονται» ἀπὸ πάνω τους αὐτὸ τὸ βαρὺ φορτίο καὶ μεταθέτοντας τὴν τεράστια εὐθύνη τους, γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς παγκόσμιας Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ «φιάσκο» συνεχίζουν νὰ δείχνουν μία ἀπαράδεκτη συμπεριφορά.Χαρακτηριστικὴ περίπτωση Μητροπολίτη τῆς Πελοποννήσου, νομιζόμενου ὡς «συντηρητικοῦ» καὶ «παραδοσιακοῦ», ὁ ὁποῖος ἔγινε τὸ πλέον ἠχηρὸ φερέφωνο τοῦ «σβησμένου» Φαναρίου, στηρίζοντας τὶς «καραμπινάτες» ἀντικανονικότητες τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στὸ οὐκρανικὸ ζήτημα. Ὄντας (καὶ) καθηγητὴς Πανεπιστημίου, χρειάστηκε, κατὰ τὴν ὁμολογία του, νὰ «πειστεῖ» ἀπὸ ἄλλους Ἐπισκόπους, ὅτι «ὅλα ἔγιναν σύμφωνα μὲ τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας», ποὺ σημαίνει παντελῆ ἀπουσία προσωπικῆς γνώμης! Δυσ­τυχῶς!

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠ. ΑΜΥΝΑΣ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΧ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ-ΡΩΣΙΑ


Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΜΥΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κου ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΡΣΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΜΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΟΥ 2020 ΤΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟ "ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ" ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"




ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΛΕΟΝ , Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΦΟΥ ΣΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ "ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ" ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΝΕΑΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΝΕΟΥ "ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΣ.

ΟΣΟΙ ΕΛΕΓΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΤΟ 2016 ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ "ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ" ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΦΥΛΑΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ , ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΙΣΜΑ. 


ΤΙ ΘΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ , ΙΕΡΕΙΣ , ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ-ΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ;

Σ.Β

Άνοιξε την καρδιά σου Χριστιανέ μου! Για τούτο ήρθε ο Χριστός...

Άνοιξε την καρδιά σου Χριστιανέ μου!

Για τούτο ήρθε ο Χριστός. Να μπεί ολάκερος μέσα στήν καρδιά σου, να την φωτίσει με την θεική του λάμψη, να τις δώσει Ζωή, να την ζεστάνει απο την παγωνιά του κόσμου.

''Μου έκανε την καρδιά περιβόλι..'' μου είπες τις προάλλες. Σε πίκρανε ο κόσμος, σε βασανίζει καιρό τώρα τούτη η σκληροκαρδία. Γέμισε η καρδιά σου με αγκάθια που ματώνουν και πονάνε..

''Μας πως γείναμε έτσι όλοι μας;'' Που πάμε; με ρώτησες με αγωνία...

Άνοιξε την καρδιά σου χριστιανέ μου, να έρθει Εκείνος μέσα στο ''περιβόλι'' σου... να το οργώσει με την χάρη Του, να το κάμει κήπο ανθοστόλιστο, σαν πρωινής δροσoσταλιάς το μύρο...

Εύχου να έρθει ο Χριστός, να κάνει κύκλους...
να κόβει βόλτες μέσα στην καρδιά σου!

Να γιάνουν όλες οι πληγές, να μοσχοβολίσει η καρδιά μας απο αγάπη.

«Eν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού». (Α΄Ιωάν.4:9).


Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία

Καρδιές ερμητικά κλειστές...



Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ; 
Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα; Νομίζω ότι αυτή η άρνηση φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο. 
Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα. Στο πρόσωπο της Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή. 
Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι και δική μας. 
Καθημερινά αρνούμαστε στο Χριστό να γεννηθεί μέσα μας. Του κλείνουμε όλες τις πόρτες κατάμουτρα. Τον πετάμε έξω από την ζωή μας. Δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος της φιλοξενίας, δηλαδή των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στο βίο μας. 
Εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ δεν αρνούνται μονάχα κάποιοι κακοί άνθρωποι της πόλης και εποχής εκείνης. Όχι. Είναι πολύ εύκολο να πεις, «πόσο κακοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι, εάν ήμουν εγώ θα του έδινε το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου…». 
Δεν είναι αλήθεια. Είναι ψέματα. Γιατί ο Χριστός δεν σταμάτησε να ζητάει κατάλυμα αιώνες τώρα στις ανθρώπινες ψυχές, και δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να του το προσφέρουμε. 
Κάθε συνάντηση με τον Θεό είναι μια κρίση, του τρόπου, των αντιλήψεων, των σκέψεων και λογισμών μας, ολάκερης της ζωής μας.
Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να λέμε μεγάλα λόγια, «αχ Χριστέ μου, να γεννιόσουν μέσα μου…», αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εσωτερικά είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχθούμε. 
Δεν φτάνει να προσκαλείς κάποιον στο σπίτι σου, πρέπει να χάσεις κάτι από σένα, από την βόλεψη σου, για να τον φιλοξενήσεις. 
Και μονάχα στο ποσοστό που είσαι έτοιμος να χάσεις μπορείς να βρεις τον Χριστό.

πλ

Η OPΘOΔOΞIA ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΑΙ

H Oρθοδοξία είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μ’ ένα μεγαλείο απέραντο. Δεν έχουμε καλά εκτιμήσει το μεγάλο αυτό αγαθό, που μας έδωσε ο Θεός. Όπως λόγου χάρη καυχώμεθα ότι είμεθα Έλληνες και αν κανείς αμφισβητήσει την ελληνικότητά μας εξοργιζόμεθα. 
Aλλά παραπάνω από την Eλλάδα είναι η Oρθοδοξία. Αν δεν υπηρχε η Ορθοδοξία, δεν θα υπήρχε σήμερα και η Ελλάς. Aυτό το μαρτυρεί η ιστορία…
H Oρθοδοξία είναι η βασιλική οδός, η οδός του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, η οδός του μαρτυρίου, η οδός της ομολογίας της πίστεως. Oύτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά.
H Oρθοδοξία είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα, είναι η δραχμή, όπως έχομε γράψει και εμείς άλλοτε.
H Oρθοδοξία είναι το γνήσιο νόμισμα. Kαι όπως υπάρχουν στον κόσμο γνήσια, αλλά και κίβδηλα νομίσματα, που λάμπουν, έτσι υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα και πιστεύω· 
Η Oρθοδοξία είναι το διαμάντι.
Δεν είναι πολύς καιρός που οι φίλοι μας οι γύφτοι, αλλά και κάποιοι άλλοι γέμισαν την αγορά της Θεσσαλονίκης με κίβδηλα νομίσματα, κίβδηλες λίρες. Φαίνονταν για λίρες, αλλά δεν ήταν, είχαν επίχρισμα χρυσού και από κάτω είχαν άλλα μέταλλα ευτελή.
H Aγγλία που έχει την λίρα, το νόμισμα αυτό που κυριαρχεί στον κόσμο, το ελέγχει με ιδικά μηχανήματα, γιατί γίνονται πολλές παραχαράξεις του νομίσματος αυτού. 
Yπάρχουν μερικοί, που με μικρές λίμες ξύνουν τις λίρες και παίρνουν κάτι πολύ μικρό, ρινίσματα ή ψήγματα χρυσού, όπως ονομάζονται και όταν ξύσουν π. χ. 1000 λίρες, σχηματίζουν ένα αρκετά σημαντικό ποσόν χρυσού. Eνώνουν κατόπιν τα ψήγματα και κερδίζουν μ’ αυτό τον τρόπο. Nωθευταί και παραχαράκται λέγονται αυτοί· δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν, γιατί είναι ανεπαίσθητη η αφαίρεσης του χρυσού από το νόμισμα. 
Oι Άγγλοι στο Λονδίνο έχουν ένα μηχάνημα, που ζυγίζει και ελέγχει τις λίρες με τόση ακρίβεια ώστε πετάει έξω όσες είναι παραχαραγμένες ή νόθες.
Aυτό κάνει και η Oρθοδοξία.
Yπάρχουν πολλοί παραχαράκται και νωθευταί, που προσπαθούν να αλλοιώσουν την Oρθόδοξη διδασκαλία του Xριστού, που μας παρέδωσε η Eκκλησία, αυτούς όλους τους πετάει έξω από την Eκκλησία, τους ονομάζει αιρετικούς και καταδικάζει την διδασκαλία τους.
Mε την Aγία Γραφή και την Iερά Παράδοση ελέγχεται κάθε διδασκαλία.

+Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Ας το δουν οι Έλληνες Μητροπολίτες που αγνοούν παντελώς την ιστορία της Ουκρανικής Εκκλησίας

Το σχίσμα της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία


Η Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων παρουσίασε video 20 λεπτών με ελληνικούς υποτίτλους στο οποίο αποτυπώνεται η ζωή της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από τη στιγμή της απόκτησης ευρείας αυτονομίας από το Πατριαρχείο Μόσχας μέχρι σήμερα. Ελπίζουμε να το δουν και πολλοί Έλληνες Μητροπολίτες που όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τίποτα από την ιστορία της κανονικής Ουκρανικής Εκκλησίας.

Ο θεατής μπορεί να καταλάβει με λεπτομέρειες:
Πώς προέκυψε το σχίσμα και για ποιο λόγο ο Φιλάρετος στερήθηκε την ιεροσύνη και του επιβλήθηκε ανάθεμα.


Από τήν επιφάνεια στήν ουσία των φαινομένων (διδακτική ιστορία)

Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό.
Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:
– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:
– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:
– «Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πνίγηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. 

Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.
«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου γράφει. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».
Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:

«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.

Αν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.

Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.

Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.

Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.

Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.
Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας.
Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους.
Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:
– «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»
– Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

– «Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.

Πῶς θά ξέρουμε ὅτι ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἤ ὄχι;

Ἂν εἶστε θλιμμένοι γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχετε δοθεῖ στὸν Θεό, ἔστω κι ἂν ἐξωτερικὰ ἔτσι μπορεῖ νὰ φαίνεται. Ὅποιος ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει σκοτοῦρες. Ὅταν χρειάζεται κάτι, ἁπλὰ προσεύχεται γι’ αὐτό. 
Ἂν δὲν τοῦ δίδεται αὐτὸ ποὺ ζητᾶ , ἐπιχαίρει σὰν νὰ τοῦ δόθηκε. Μία ψυχὴ ποὺ ἔχει δοθεῖ στὸν Θεὸ δὲν φοβᾶται τίποτα, οὔτε καν τοὺς ληστές, τὴν ἀρρώστια ἢ τὸν θάνατο. Μία τέτοια ψυχή, μπροστὰ σὲ ὅ,τι κι ἂν συμβεῖ, ἀναφωνεῖ: «Ἦταν θέλημα Θεοῦ». Ἐδῶ στὴ γῆ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ κατανικήσουμε κάθε κακὸ μὲ εἰρήνη καὶ ἡσυχία.
Μποροῦμε νὰ ἔχουμε εἰρήνη ὅταν ζοῦμε σὲ περιβάλλον ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, ἀλλὰ αὐτοῦ τοῦ....εἴδους ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι σταθερὴ καὶ μόνιμη εἶναι ἡ εἰρήνη ποὺ κερδίζεται σὲ συνθῆκες χαοτικές. 
Ὅταν μετακινεῖσαι ἀπὸ ἥσυχα περιβάλλοντα σὲ χαοτικά, ἡ διάθεσή σου ἀλλάζει ἀκαριαία καὶ γίνεσαι εὐερέθιστος – ἐντελῶς ἀναπάντεχά σου ἐπιτίθενται πονηροὶ λογισμοὶ καὶ ὁ νοῦς σου βουτάει στὴν κόλαση. Αὐτὸ εἶναι τὸ τέλος τῆς εἰρήνης μας. 
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ Κύριός μας κατευθύνει μέσα ἀπὸ βάσανα καὶ ὀδύνες: γιὰ νὰ μποροῦμε δι’ αὐτῶν νὰ ἀποκτήσουμε πραγματικὴ εἰρήνη. Ἄνευ Ἐκείνου δὲν θὰ εἴχαμε τὴ δύναμη νὰ ξεπεράσουμε αὐτὰ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Οἱ λογισμοὶ καθορίζουν τὴ ζωή μας», Βίος καὶ διδαχὲς τοῦ γέροντα Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα, σέλ. 210, Ἐκδόσεις: «Ἐν πλῶ»

«Να κάνεις κέφι την Πίστη σου...»

Αυτή είναι μια φράση του Ν.Γ. Πεντζίκη, που συνοψίζει μια μεγάλη αλήθεια, ότι εάν η πίστη σου και η σχέση σου με τον Θεό δεν έχει χαρά τότε είναι ένα μεγάλο ψυχικό βάσανο. Η πίστη δεν είναι ψυχαναγκασμός αλλά οξυγόνο για την ζωή μας. 

Διαφορετικά γεμίζεις ενοχές, φόβο και μεταφυσική ανασφάλεια. Έχεις νεύρα, γίνεσαι δύστροπος και μίζερος. Σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Ιδιαιτέρως δε εκείνοι που δεν πάνε εκκλησία και κάνουν ότι θέλουν στην ζωή τους. 

Αυτούς δεν τους αντέχεις γι’ αυτό και τους πολεμάς. Όχι βέβαια όπως θέλεις να φαίνεται, ως αρνητές της πίστεως, άλλωστε δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από συνηγόρους, αλλά διότι σου θυμίζουν εκείνα που ζουν ακόμη μέσα σου και ξεροσταλιάζουν στην θέα του ανικανοποίητου. 

Θυμάμαι που έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «ότι κάνεις με αγγαρεία κλωτσάει η ψυχή, αντιδρά… Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού…».

Την πίστη λοιπόν και την σχέση με τον Θεό, πρέπει να την κάνεις κέφι, να την χαίρεσαι. Να λάμπει το πρόσωπο σου, το σώμα σου να σκιρτά, στο βλέμμα σου οι άνθρωποι να συναντούν την αγάπη, την κατανόηση, την ελπίδα και το φως. Να σε κοιτούν και να λένε, "πόσο θα ήθελα να έχω το κέφι αυτού του ανθρώπου . Που είπαμε ότι πιστεύει ; …. "

πλ

Να γιατί, οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ιερείς σφάλλουν θανάσιμα!

Γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦν οἱ παλαιότεροι,
καὶ γιὰ νὰ μαθαίνουν οἱ νεώτεροι!

Σὲ ἐκτεταμένη παράβαση τοῦ ὑψίστου λειτουργήματος τους βρίσκονται οἱ ἱερωμένοι,συμπαρασύροντας στὴν προδοσία τῆς Πίστεως τοὺς λαϊκοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα

Κανὼν ΜΣΤ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 



«Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος:
«Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰἀποστρέφωνται τοὺς αἱρετικούς (σσ. τοὺς χωρισμένους ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν καὶ καταδικασμένους), καὶ τὰς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δὲ αὐτοί, οἱ αἱρετικοὶ δηλ., πρέπει νὰἐλέγχωνται καὶ νὰ νουθετῶνται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των. Διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθὸν καὶ ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἢ τὴν παρ’ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτοςπροστάζομεν νὰ καθαιρεθῇ. Ἐπειδὴ ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν διάβολον; ἢ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον;
Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν,
ἢ τὰ ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καὶ αὐτοί, ἢ τὸ ὀλιγώτερον δὲν ἔχουσι προθυμίαν νὰ ἐλευθερώνουν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των.
Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην αἵρεσιν;».

"Κίβδηλη Συνείδηση" και "λοβοτομημένη μάζα"!

Στην πορεία προς τον Αντίχριστο οι Ποιμένες απόντες 
ή 
και συνεργοί στη δημιουργία
αυτής της "κίβδηλης συνείδησης"!

Επί των ημερών μας η λογική έχει υποχωρήσει και κατισχύει ο παραλογισμός και δη η υποβόσκουσα κοινωνική σχιζοφρένεια των πολιτών, οι οποίοι ακουσίως,έχουν αυτό-παραδοθεί καθ’ ολοκληρίαν, εις την παραπληροφόρηση και την επιλεκτική αξιολόγηση ειδήσεων, εκ των στρατευμένων Μ.Μ.Ε, τα οποία δρουν, ανυπερθέτως, ως «Δούρειοι ίπποι», ορισμένου εσμού πολιτικών συμφερόντων.
Η επιλήψιμη αυτή στάση των εξωνημένων Μ.Μ.Ε αλλά και μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, αποβλέπει εις την δημιουργία, μίας διανοητικά λοβοτομημένης μάζας, η οποία άκριτα και άκρατα, άνευ ουδεμίας κριτικής αντιστάσεως και συγκροτημένης σκέψεως προς στάθμιση των τρεχουσών γεγονότων, θα άγεται και θα φέρεται εσαεί, από την εκάστοτε εξουσία, η οποία θα εξυπηρετεί, ιδιοτελείς σκοπιμότητες.
Η πηδαλιούχηση της κοινωνίας και η διαμόρφωσή της, ως δρώσης μάζας, συνιστά αυτοσκοπό, διότι τοιουτοτρόπως, η εκάστοτε εξουσία επιβάλλει εις το διηνεκές τα αντιλαϊκά και αντι-εθνικά της σχέδια, σφετεριζόμενη ανεπαισθήτως, τον πνευματικού ευνουχισμό της λειτουργικά αναλφάβητης μάζας.
Αυτόθροη συνέπεια της προπεριγραφείσας ανωτέρω καταστάσεως είναι η κύηση του φαινομένου του κοινωνικού μιθριδατισμού, σύμφωνα με το οποίο ο πολίτης εθισμένος από την πλύση εγκεφάλου και την εξάρθρωση της σκέψεως του, καταφάσκει και αποδέχεται, άνευ ουδεμίας αντιδράσεως, οιαδήποτε πολιτική απόφαση εκ της καθεστηκυίας τάξεως, ακόμη και εάν δια αυτής, παραβλάπτονται καταφώρως τα θεμελιώδη δικαιώματά του, ή υποσκάπτεται προδήλως και ευθέως η ιδική του πρόοδος και εξέλιξη.
Οι φαύλες αυτές πρακτικές εφαρμόζονται προς τις «μαζικές κοινωνίες» των αφιονισμένων καταναλωτών, ίνα τους πειθαναγκάσουν προς έναν στρεβλό τρόπο σκέψης ούτως ώστε, προϊόντος του χρόνου, (οι μάζες αυτές), να καθίστανται ευχερέστερα, αποδέκτες των κίβδηλων αξιών «του εκάστου συστήματος».
Η παράνοια σήμερα έγκειται εις το γεγονός ότι, η ωμή βία, οι αξιόποινες πράξεις, η τρομοκρατία, εις τον χώρο των πανεπιστημίων, θεωρούνται ελευθερία και άσυλο, με αποτέλεσμα η ανομία να κείται εις το απυρόβλητο, οι οικονομικοί μετανάστες κατά κατάλυση, πρωτίστως, της Διεθνούς Συμβάσεως της Γενεύης, ονομάζονται συλλήβδην ως πρόσφυγες, Ο Σύριζα, ένα χρεοκοπημένο ξενόδουλο κόμμα εξουσίας, με ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, της πεπερασμένης ελευθεριάζουσας «μετα-νεωτερικότητας», χαρακτηρίζεται πρόοδος, και ο Νόμος περί Ρατσισμού, ο οποίος επενεργεί ως δρακόντεια αστυνομία σκέψεως και προκρούστεια λογοκρισία, ταχθείσα προς την εξουδετέρωση των αντιφρονούντων, ως οιονεί σύγχρονη πιστοποίηση φρονημάτων, να λογίζεται ως δημοκρατία και ελευθερία.
Εν κατακλείδι καθίσταται πασίδηλο ότι η εποχή μας τέμνει προς τον παραλογισμό, η αφτιασίδωτη δε αλήθεια, είναι ότι βιώνουμε μία νεοπαγή δικτατορία σκέψεως, η οποία λαμβάνει τα πιο απηνή και αμείλικτα κατασταλτικά μέτρα προς τους αντιρρησίες συνειδήσεως, όλη αυτή η βίαιη συμπεριφορά προς τους πολίτες εκπορεύεται από τον άνωθεν επιβεβλημένο φασισμό της πολιτικής ορθότητας της μειοψηφίας των εμπνευστών και αρχιτεκτόνων της, εις βάρος της πλειοψηφίας.

Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

"Νύν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών"!

Ποινικοποίηση τοῦ δημόσιου λόγου 
ἤ ἄλλως τῶν φρονημάτων

«Για τους ανθρώπους που ποθούν την δύναμη, ή παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να αντρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψευδούς» Φρ. Νίτσε «ο Αντίχριστος»

Το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί νομοτελειακά μία βραδυφλεγή βόμβα εις τα θεμέλια της πατρίδος, διότι αφενός μεν η ροή των μεταναστών καθίσταται ανεξέλεγκτη και αφετέρου, οι ίδιοι οι μετανάστες αποτελούν Δούρειο ίππο εξω-εθνικών συμφερόντων, διότι προοδευτικά θα εγκαθιδρύσουν μία πολύ-πολιτισμική κοινωνία.

Το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι εξαθλιωμένοι οι άνθρωποι, αλλά οι ιθύνοντες νόες, οι οποίοι υποδαυλίζουν την κατάσταση αυτή, οι ηθικού αυτουργοί οι οποίοι χαράσσουν την πολιτική του διωγμού των Ελλήνων και την καθολική αντικατάσταση των πληθυσμών, εις την Ευρώπη αλλά προεχόντως και κυρίως εις την Πατρίδα μας.

Το εκρηκτικό μείγμα, συνύπαρξης ετερόκλητων εθνικοτήτων και η επιβολή αναρίθμητων μεταναστών εις την Ελλάδα, θα πυροδοτήσει αναποδράστως εντάσεις δημιουργώντας συγχρόνως αποσταθεροποίηση εις την πατρίδα μας, τούτο συνιστά κατ’ ουσίαν και το σχέδιο της εγκαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης Πραγμάτων και της επελαυνούσης παγκοσμιοποιήσεως υπό των κοσμοεξουσιαστών, με απώτερο σκοπό την κατάλυση του έθνους και όλων των επιμέρους ταυτοτητοποιητικών δομικών στοιχείων της ταυτότητάς μας εις την διαχρονία των αιώνων (ήτοι το ομαίομον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον και το ομότροπον)

Με αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό, εποικίζεται η Ελλάδα και παγιώνεται η κατ’ εξακολούθηση παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας (άλλο πρόσφυγας και άλλο οικονομικός μετανάστης), όπως επίσης και η καταστρατήγηση της Συνταγματικής εννόμου τάξεως, διότι ως είναι πασίδηλο, μία αδιόρατη ισχυρή δύναμη, η οποία καίπερ λειτουργεί αντιθεσμικά όπως οι «περίπυστες» Μ.Κ.Ο, οι οποίες δρουν αδιαφανώς, εν αγαστή συμπνοία με άλλους διεθνείς δήθεν οργανισμούς, παρά ταύτα μυστηριωδώς και αλόγως κατισχύουν μακράν έναντι οιουδήποτε κρατικού θεσμού.

Το οργανωμένο κράτος έχει αλωθεί, η δικαιοσύνη καθίσταται υποδεέστερη των περιστάσεων και ο στρατός εθελοτυφλεί και οι πολιτικοί μας ταγοί εν γένει στρουθοκαμηλίζουν.

Άρα ομιλούμε δια την υπόσκαψη της κυριαρχίας του κράτους μας, την πραξικοπηματική άλωση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αφού ορισμένοι μηχανισμοί (Μ.Κ.Ο), απολαμβάνουν ασυλίας και οι αποφάσεις των καθίστανται πιο ισχυρές από τους ψηφισμένους νόμους εκ της Βουλής.

Η επιβολή της οιονεί αυτής εισβολής του πολέμου εις τις ρίζες μας, (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός, αποκοπή από το παρελθόν, ακρωτηριασμός από τις μνήμες του παρελθόντος, λήθη των θυσιών των προγόνων μας, παραχάραξη και κιβδηλοποίηση των πάντων) διαχέεται και εγκαθίσταται εις το συλλογικό μας υποσυνείδητο, δια της φαιάς προπαγάνδας, η οποία συντεταγμένα και επιμελώς μεθοδευμένα διοχετεύεται συλλήβδην μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, ίνα ασκήσει πλύση εγκεφάλου ει τις πνευματικά ευνουχισμένες μάζεις οι οποίες βουλεύονται και βούλονται αγεληδόν.

Το παραπειστικό επιχείρημα, είναι δήθεν ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, ενώ κατ’ ουσίαν πρόκειται δια το σφετερισμό πανανθρώπινων αξιών, τις οποίες προσχηματικά και ρητορικά τις διατείνονται δια να πειθαναγκάσουν την απερίσκεπτη και άφρονα μάζα.
Η αλήθεια είναι ότι εξυπηρετούν ατομικά ιδιοτελείς σκοπιμότητες εκμεταλλευόμενοι το μεταναστευτικό και ουδόλως καθώς και ποσώς ενδιαφέρονται δια τον ανθρώπινο πόνο, τουναντίον δε, επιβουλεύονται την εξαθλίωση των ανθρώπων αυτών επ’ ωφελεία τους, απλώς εξωραΐζουν και παραποιούν την πραγματικότητα, έναντι τριάκοντα αργυρίων, πρόκειται δια έμμισθα φερέφωνα τα οποία τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία και είναι ακροβολισμένα σε διάφορες καίριες θέσεις, δια να εκτελέσουν άνευ χρονοτριβής την ανθελληνική αποστολή τους.
Το πρώτο λοιπόν σκέλος είναι η παντί τρόπω, προαγωγή του αφελληνισμού και ο ύπουλος συμψηφισμός της αγάπης δια το έθνος, με τον Φασισμό, προκειμένου το σύστημα να σε στιγματίσει και να σε ενοχοποιήσει επειδή πρεσβεύεις τις αξίες του έθνους και της πατρίδας σου.
Άρα λοιπόν, εγκαινιάζεται μία νεοπαγή μορφή ολοκληρωτισμού, ήτοι η μονοντροπία της πολιτικής ορθότητας η οποία συνθλίβει συκοφαντικά με το στίγμα του φασίστα, οιοδήποτε διαφωνεί και ανθίσταται στην λαίλαπα των ισοπεδωτικών ανθελλήνων προοδευτικών.

Η αστυνόμευση της σκέψεως, δια της συκοφαντίας, της λοιδορίας και της εσκεμμένης ταύτισής σου με τον Φασισμό, καθίσταται εκ προμελέτης διότι κατατείνει εις την καλλιέργεια ενοχών περί των ιδεών σου και εν τέλει εις την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος αντιστάσεως.
Άρα ολοκληρωτισμός της πολιτικής ορθότητας παρελαύνει απρόσκοπτα εις της κατ’ επίφαση δημοκρατικές κοινωνίες, διότι επιδράμει ως μία σύγχρονη μορφή λογοκρισίας, αναστολής της ελευθερίας εκφράσεως, φαλκίδευσης του δικαιώματος απρόσκοπτης διάδοσης των στοχασμών σου, ή εν τέλει εμπεριστατωμένης και αιτιολογημένης διατύπωσης αντιρρήσεων προς την ολομέτωπη επίθεση της Νέας Τάξης πραγμάτων.

Το επισφράγισμα της οιονεί αυτής πιστοποίησης φρονημάτων, προς εξουδετέρωση των αντιφρονούντων, υπό της καθεστηκυίας τάξεως έγκειται και ο περίφημος νόμος περί ρατσισμού, το οποίο συνιστά ένα καθεστωτικό εργαλείο, πάταξης της αντίθετης φωνής με το δόγμα του ρατσιστή.

Άρα λοιπόν η δημοκρατία πνέει τα λοίσθια, το Σύνταγμα ποδοπατείται, υπό τις εκκωφαντικές ερπύστριες μία νέας μορφής ολοκληρωτισμού, η οποία επιθυμεί να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου της ιδικές της απόψεις, εξοβελίζοντες οιαδήποτε θεμιτή και υγιή αντίδραση με την ποινική δίωξη περί ρατσισμού και δήθεν περί ρητορικής μίσους.
Ως εκ τούτου ο ποινικός κώδιξ, εν προκειμένω, αποτελεί ένα πρόσθετο εργαλείο, εν συνδυασμό προς την προπαγάνδα, εις χείρας της πολιτικής ορθότητας, να επιβάλλει, άνευ αντιλογίας, τους ιδικούς της κανόνες και αρχές, εις βάρος του Ελληνισμού, του έθνους και της Πατρίδος μας.

Οι υποστηρικτές του διεθνισμού, ήτοι της Παγκοσμιοποιήσεως και της δημιουργίας ενός νέου ανθρώπου «του μαζανθρώπου» όπου θα καθίσταται ένα άθυρμα εις τα χέρια των εξουσιών, άνευ μορφώσεως, άνευ εργασίας, πολιτισμικής ταυτότητας, θρησκείας, γλώσσας, απλώς ένας παγκόσμιος προλετάριος, πλήρως ελεγχόμενος από τους κοσμοεξουσιαστές.

Ο προμαχών, εις τις δεινές αυτές εξελίξεις είναι η ζώσα Ορθόδοξη παράδοσή μας, η κιβωτός του γένους μας η οποία ανθίσταται διασώζοντας τις παραδόσεις, το έθνος μας τη γλώσσας μας την εκκλησία μας, εξ αυτού του λόγου, πλήττεται εξ αντικειμένου και εκ βάθρων διότι τολμά να ανθίσταται.

Ειδικότερον ο νόμος περί ρατσισμού συνιστά ένα εργαλείο της καθεστηκυίας τάξης, η οποία υπό το πρόσχημα της νομιμότητας, επιβάλλει, αναβιώνοντας κατ’ ουσίαν το πάλαι ποτέ θεσμό της πιστοποιήσεως φρονημάτων, προς εξουδετέρωση των αντιφρονούντων.
Δια του νόμου λοιπόν αυτό στιγματίζεται και χαρακτηρίζεται συκοφαντικά όποιος αρνείται να ευθυγραμμισθεί με την «καθαρότητα» της επιβολής της πολιτικής ορθότητας, με αποτέλεσμα κατ’ ουσίαν να διώκεται ποινικά το φρόνημά του, καθότι ο νόμος αυτός έχει θεσπισθεί εκ του περισσού, προκειμένου να εξυπηρετήσει αμιγώς πολιτικούς λόγους, δεδομένου ότι ήδη το Σύνταγμα εις ένα πλέγμα διατάξεως, (άρθρο 2. παρ. 1, άρθρο 4, άρθρο 5 παρ. 1 και 2, εν συνδυασμό προς το άρθρο 25), έχει ήδη θέσεις τις αρχές τις κατευθυντήριες γραμμές προασπίσεως της ανθρωπίνης αξίας κατά των εκδηλώσεων ρατσιστικής συμπεριφοράς προς διασφάλιση της ειρηνικής συμβιώσεως των πολιτών.
Τούτο δε αποτυπώνεται εξάλλου και εκτενώς, εις το άρθρο 57, 59 του Α.Κ και εις άρθρα 361, 362 και 363 του Π.Κ.
Η κερκόπορτα την οποία εγκαθιστά ο Νόμος περί ρατσισμού έγκειται εις την αποψίλωση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης και της απρόσκοπτης διατύπωσης γνώμης και διάδοσης ιδεών, ένα κορυφαίο δικαίωμα, το οποίο προάγει τον πλουραλισμό, την διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα, το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται ρητώς εις το άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος το οποίο τείνει δια του ως άνω νόμου να αποδυναμωθεί διότι οιαδήποτε προβολή αντίθετης γνώμης από την κρατούσα του συστήματος, χαρακτηρίζεται ως επιλήψιμη και ρατσιστική, με αποτέλεσμα να κλυδωνίζεται εκ βάθρων η δημοκρατία.
Εν κατακλείδι, τούτου συμβαίνει σήμερον, η κατάχρηση του νόμου περί ρατσισμού συνιστά ένα σύγχρονο μέσο εξανδραποδισμού, στοχοποιήσεως του αντιφρονούντος και εξόντωσής του δια της ποινικής διώξεως, επιβάλλοντας του τοιοτουτρόπως την σιγή, την φίμωση και την έμμεση ευθυγράμμιση με το τις ιδέες τις αυθεντίας του συστήματος, η βιούμενη κατάσταση όζει ολοκληρωτισμό δια του «ιδιωνύμου» εγκλήματος περί ρατσισμού.

Η πόλις εάλω, Ελλήνων ανάνηψις –Νύν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών!

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

ΣΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μια εικόνα χίλιες και παραπάνω λέξεις. Μετά τις αναλύσεις και τις διαπιστώσεις, το πρόταγμα: “ΣΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ”, που έγινε σύνθημα μετά την εξέγερση των Ελλήνων το 1821 μεταξύ των ομόθρησκων λαών του Δυτικού Πολιτισμού. 

Την Επανάσταση των Ελλήνων την χαιρέτησαν με χαρά οι Ευρωπαίοι. Μάλιστα απορούσαν πως δεν είχε εκραγεί νωρίτερα, πως είχε καθυστερήσει τόσο πολύ και πως δεν είχε πάρει μεγάλη έκταση. 

Απορούσαν ακόμα, πώς ένα τέτοιο Έθνος με δοξασμένους πολεμιστές, ποιητές, ιστορικούς και φιλοσόφους, άνδρες πρότυπα, είχε κατρακυλήσει τόσο χαμηλά, “ώστε να γίνει ο αγόγγυστος σκλάβος ενός γένους απολίτιστων απίστων”.


Η Ελληνική Επανάσταση μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει θέση κοντά στην μεγάλη Γαλλική Επανάσταση.

Αυτό πρέπει να επαναληφθεί και σήμερα. 

Όπως έγινε με την Επανάσταση του 1821, πρέπει να ξεσηκωθούμε παντοιοτρόπως πρώτα ΕΜΕΙΣ οι ΕΛΛΗΝΕΣ, για να κάνουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ζήτημα ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ της ΕΛΛΑΔΑΣ, ως έναν κοινό κίνδυνο, μια κοινή υπόθεση των Λαών της Ευρώπης και της Αμερικής. 

Όπως έγινε και τότε, να ξυπνήσει ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ η ιδέα Ενότητας και Αλληλεγγύης για μια μεγάλη επιχείρηση ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΊΑΣ ενάντια στον κοινό εχθρό του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Όπως και τότε κατέληξε, ενάντια μάλιστα (αρχικά) στην βούληση των πολιτικών ηγεσιών παγκοσμίως, να αναδειχτεί μεταξύ των μελών του Δυτικού Πολιτισμού το καυτό, αφυπνιστικό και εξεγερσιακό σύνθημα: 

“ΣΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ”!

Αθανάσιος Καρανάσιος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΙΕΡΕΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΩΣΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ ΣΕ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
«ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΟΡΑ. 
ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΣΤΕ ΧΑΖΕΣ. 
ΜΗ ΑΣΧΟΛΗΣΤΕ Μ᾽ΑΥΤΑ»

Σε ναό τῶν Ἀθηνῶν, μετά ἀπὸ ὁμιλία, η κ. Σταυρούλα ρώτησε τὸν ἱερέα: «Πάτερ, ἐνημερώστέ μας για το Ουκρανικο. Και πόσο σοβαρή εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς αυτοκεφαλίας σε σχισματικούς; Και ὁ ἱερέας ἀπάντησε:

«Αυτό τὸ θέμα δὲν σᾶς ἀφορᾶ. Δεν ξέρετε ἐσεῖς». Και συνέχισε: «Ἐσεῖς οἱ γυναικες εἶστε χαζές, μήν ἀσχολεῖστε μ᾽ αυτά».

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ - Δε θα διακρίνουν την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς

Τι εννοούμε όταν λέμε: σεβασμός στους Πατέρες της Εκκλησίας;

Είπε Γέρων:

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν, βασιζόμενοι μόνον εις την Αγίαν Γραφήν και δεν ακολουθούν την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων, προτεσταντίζουν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Αντιθέτως, 

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας και νοούν Πατέρας, αυτοί είναι όντως Ορθόδοξοι.  

Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, αυτοί ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, αυτοί δοξάζουν αληθώς τον Θεόν. 

Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι’ αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει.

Η Εκκλησία κατά των αιρέσεων

Ὁ ρόλος τῶν ποιμένων

Μᾶς ἐστάλη τὸ παρακάτω κείμενο τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ διδακτορικὴ διατριβὴ γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς αἱρέσεις.
Ἀφήνουμε τὸ κείμενο ἀσχολίαστο καὶ καλοῦμε τὸν ἀναγνώστη νὰ βγάλει τὰ συμπεράσματά του, ἀφοῦ στὸ κείμενο αὐτὸ ἀναφέρονται πολλὲς πτυχὲς τοῦ σημερινοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ γιὰ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισής του. Πάντως ἕνα εἶναι σίγουρο. Τὰ λόγια του Ἁγίου, ἑνὸς ἀκόμα Ἁγίου, ἀποτελοῦν κόλαφο γιὰ κάθε "εὐσεβῆ" ἱερέα καὶ ἐπίσκοπο ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ποιμαίνει καὶ ἐπισκοπεῖτῆς ποίμνης του.

Βλασία Δ. Κασκανιώτη, Εκκλησία, σχίσμα και αίρεση κατά τον άγιο Νεκτάριο, διδακτορική διατριβή, Θεσσαλονίκη, 2015.

8. Η στάση της Εκκλησίας έναντι των αιρέσεων
Όπως σημειώνει ο άγιος Νεκτάριος, οι αιρεσιάρχες με προκλητικό θράσος και απερίγραπτη τόλμη προσπαθούσαν να παρασύρουν τα πλήθη αλλά, κυρίως, να γοητεύσουν και να προσεταιριστούν τους βασιλείς. Αυτό άλλοτε το πετύχαιναν και άλλοτε όχι, γιατί μερικές φορές προσέκρουαν στην καχυποψία των βασιλέων, οι οποίοι, για να διαλύσουν τις αμφιβολίες τους καλούσαν την Εκκλησία να αποφανθεί για τα δύσκολα ή περίπλοκα γι’ αυτούς δογματικά ζητήματα, τα οποία υπερέβαιναν τις προσωπικές τους γνώσεις και κρίσεις540.
Κατάφεραν με τον τρόπο αυτό οι αιρεσιάρχες να προκαλέσουν την αφύπνιση της Εκκλησίας και την ανάδειξη εξαίρετων μορφών που πρωτοστάτησαν στον αγώνα της κατά της πλάνης. Πρόκειται κατά κανόνα για σοφούς ιεράρχες, δεινούς γνώστες της φιλοσοφίας και κατόχους όλων των κοσμικών επιστημών αλλά και καθοδηγημένους από το Άγιο Πνεύμα, ώστε να κατανοούν τις Γραφές και να αντλούν από αυτές πλήθος επιχειρημάτων κατά των αιρετικών δοξασιών. Με την πνευματική προσφορά των ανθρώπων αυτών από τη μια εμπλουτίζεται και φωτίζεται ακόμη περισσότερο η μία και μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας και από την άλλη γίνεται ευκολότερος ο εντοπισμός των αιρετικών και η αποκοπήτους από το υγιές σώμα της Εκκλησίας.

Στη μελέτη του περί των Οικουμενικών Συνόδων ο άγιος περιγράφει σφαιρικά τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην αίρεση. Εκεί διαφαίνεται ο διπλός στόχος των αγωνιζομένων υπέρ της αληθείας: αφενός να αναδείξουν και να διατυπώσουν την αλήθεια της Εκκλησίας και αφετέρου νακατατροπώσουν την αίρεση. Στην προσπάθεια αυτή ακολουθούν πολλές μεθόδους.
Καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ιεράρχες και Ποιμένες, οι αρχικές τους ενέργειες επικεντρώνονται στην προσπάθεια να νουθετήσουν τους αιρετικούς υποδεικνύοντάς τους τα λάθη τους με την ελπίδα να τους συνετίσουν, στην περίπτωση που η πλάνη τους είναι αποτέλεσμα άγνοιας και αμέλειας. Εφόσον οι απαντήσεις που θα λάβουν σ’ αυτό τον πρώτο διάλογο δεν κριθούν ικανοποιητικές, τότε κάνουν μία δεύτερη προσπάθεια σε πιο αυστηρό και ελεγκτικό τόνο. Και όταν και αυτή αποδειχτεί ατελέσφορη απέναντι στην πεισματική εμμονή και τον θολωμένο νου των αιρετικών, τότε ο πόλεμος γίνεται σκληρός και λαμβάνει γνώση για το συγκεκριμένο θέμα η τοπική Εκκλησία, η οποία καλείται να αποφανθεί για τις καινοφανείς δοξασίες και να λάβει θέση.
Όταν όμως ούτε και οι τοπικές Εκκλησίες επαρκούν για την ανάκληση στην τάξη των επίμονων και αμετανόητων αιρετικών, οι οποίοι έχουν στο μεταξύ γίνει και επικίνδυνοι,τότε συγκαλούνται τοπικές σύνοδοι και, αν τελικά χρειαστεί, ακόμη και οικουμενικές.
Η ιστορία της Εκκλησίας, όπως την έχει καταγράψει ο άγιος Νεκτάριος, έχει να παρουσιάσει τέτοια παραδείγματα541. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μας προσφέρει ο ΠατριάρχηςΑλέξανδρος Α΄ Αλεξανδρείας (313-328), «ἀνήρ πρᾶος, ἀγαθός καί ἐνάρετος»542, ο οποίος, όταν πληροφορήθηκε ότι μεταξύ των πρεσβυτέρων της δικαιοδοσίας του κυκλοφορούσαν διδασκαλίες ασύμβατες με την ορθόδοξη πίστη και βεβαιώθηκε ότι αυτές διαδίδονταν από τον γνωστό πρεσβύτερο Άρειο, τον προσκάλεσε σε μία συζήτηση, όχι μόνο για να βεβαιωθεί για τα λεγόμενά του αλλά και για να τον νουθετήσει με τρόπο πατρικό δίνοντάς του την ευκαιρία να ξανασκεφτεί και να αναθεωρήσει τις εσφαλμένες αντιλήψεις του543. Εντωμεταξύ ο Αλέξανδρος, που ανύστακτα παρακολουθούσε τον πρεσβύτερο της Αλεξάνδρειας, δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ο Άρειος δεν είχε ανανήψει και ότι συνέχιζε με περισσή πονηρία να προπαγανδίζει την πλάνη του544. Ξανακαλεί τότε τον Άρειο, αυτή τη φορά όμως δεν αρκέστηκε μόνο σε νουθεσίες αλλά εστιάζοντας τη συζήτηση στο καίριο θέμα της Αγίας Τριάδας, που είχε αποτελέσει αντικείμενο μίας διάλεξης του Αρείου, αποδεικνύει με τη βοήθεια της φιλοσοφίας την πλάνη του πρεσβυτέρου.
Ο αιρεσιάρχης γνωρίζοντας ότι ήδη υπήρχαν ανάμεσα στον κλήρο και τον λαό άνθρωποι που αποδέχονταν τη διδασκαλία του ως ορθή και άλλοι που την ανέχονταν ως ακίνδυνη545, με θράσος τολμά αυτή τη φορά να ανασκευάσει τα επιχειρήματα του επισκόπου του. Τότε η Θεία Πρόνοια αναδεικνύει τον νεαρό διάκονο Αθανάσιο, ο οποίος, αν και μικρός και ασθενικός στο σώμα, διέθετε πίστη μεγάλη και φλογερή ψυχή. Μία παράγραφος στο σύγγραμμά του αγίου Νεκταρίου είναι αρκετή για να δείξει την απόλυτη διάσταση ανάμεσα στις συγκροτημένες και χαρισματικές προσωπικότητες των χριστιανών και εκείνες των αιρετικών.
Μία προς μία επιλεγμένες οι λέξεις του αναδεικνύουν τα προσόντα και τις σπάνιες αρετές του Αθανασίου: «Νοῦς βαθύς, λογική ἰσχυρά, ἐπιστήμη εὐρεῖα, ἀνθηρόν ὕφος λόγου, καί τέχνη ρητορική ἀπαράμιλλος περιεκόσμουν αὐτόν καί κατέστησαν κρατερόν μαχητήν κατά τήν προκειμένην σπουδαίαν ἔριν. Ὁ Ἀθανάσιος κεκτημένος ὀξύνειαν θαυμαστήν πρακτικώτατον πνεῦμα, εὐφράδειαν ἀξιόζηλον, καί τόλμην ἀκάθεκτον, ἐκ πρώτης ἀρχῆς ἐνόησε περί τίνος ἐπρόκειτο καί εὐθύς κατενόησε τό βάραθρον, εἰς ὅ ἐκινδύνευεν ἡ Πίστις ἡμῶν νά πέσῃ»546. Αυτά τα εγκώμια δεν αποτελούν απλώς έκφραση θαυμασμού του αγίου Νεκταρίου για τον Μέγα Αθανάσιο αλλά είναι τα γνωρίσματα όλων των Πατέρων που πρωτοστάτησαν κατά καιρούς στην υπεράσπιση της αλήθειας: βαθιά γνώση, ρητορική δεινότητα, κοφτερός νους, ακάθεκτη ορμή εναντίον της πλάνης, απόλυτη βεβαιότητα για την κατοχή της αλήθειας, θυσιαστικό πνεύμα, ακατάβλητο θάρρος.
Οι Πατέρες δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, καθώς οιολέθριες συνέπειες της αιρέσεως ήταν άμεσες και οι αιρετικοί με τα μέσα που μετήρχοντο, απρόβλεπτα ισχυροί και αποτελεσματικοί547.
Ο Αθανάσιος, αφού σχημάτισε μία σαφή γνώμη για τον αντίπαλό του εντοπίζοντας τις αδυναμίες του548 και επισημαίνοντας τις αιρετικές του δοξασίες, έγινε βοηθός του Αλεξάνδρου, ο οποίος άρχισε τώρα να υιοθετεί μία όλο και αυστηρότερη στάση. Αφού οι προσωπικές επαφές δεν στάθηκαν αρκετές για να αναχαιτίσουν τη δράση του αιρεσιάρχη, συγκαλείται τοπική Σύνοδος που καταδικάζει την αίρεση του Αρείου ως βλάσφημη και καθαιρεί και αφορίζει τον ίδιο μαζί με άλλους δεκατρείς ομοϊδεάτες του –έντεκα διακόνους και δύο επισκόπους–, τους οποίους επιπλέον ως ανιάτως προσβληθέντες από την αίρεση,καθαιρεί, αφορίζει, αποκόπτει από το σώμα της Εκκλησίαςκαι τελικά απομακρύνει από την Αλεξάνδρεια549. Βέβαια, ως γνωστόν, η υπόθεση δεν έκλεισε εκεί και χρειάστηκε να ακολουθήσει και μία Οικουμενική Σύνοδος για το ίδιο ζήτημα.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας με τις δυναμικές τους ενέργειες καταδεικνύουν το ανυπέρβλητο χάσμα που «ἐγήγερται» ανάμεσα στις αιρετικές απόψεις και τις άρρητες αλήθειες της Εκκλησίας, και προλαβαίνουν, προτού γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά, να οχυρώσουν την Εκκλησία διατυπώνοντας τα δόγματά της μεθοδικά και ξεκάθαρα, διασφαλίζοντας αποτελεσματικά την ενότητά της έναντι οιωνδήποτε εξωτερικών προσβολών550.
Εξιστορώντας τους αγώνες της Εκκλησίας για να κρατήσει αναλλοίωτη την πίστη της, ο άγιος Νεκτάριος βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τις αρετές όχι μόνο των εκκλησιαστικών αντρών αλλά και όλων εκείνων που γενναία υπεραμύνθηκαν της Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους διακρίνονται και πολιτικοί ηγέτες, όπως οι Αυτοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος. Με έκδηλη ικανοποίηση τους επαινεί για την τακτική που ακολούθησαν και για την πρωτοβουλία τους να συγκαλέσουν Συνόδους για την οριστική λύση των προβλημάτων.
Όσο και αν οι αυτοκράτορες είχαν τους δικούς τους λόγους, για να προβούν σε τέτοιες ενέργειες, εντούτοις οι αποφάσεις τους λειτούργησαν προς το συμφέρον της Εκκλησίας και έτσι υπηρέτησαν το σχέδιο της σωτηρίας. Σχετικά με τον Μέγα Κωνσταντίνο και τον Μέγα Θεοδόσιο –στους οποίους λέει ότι δικαίως αποδόθηκε το προσωνύμιο «Μέγας»– θεωρεί πολύ σπουδαία τη στάση τους, γιατί το κέρδος από αυτήν ήταν διπλό, καθώς και η Εκκλησία διασώθηκε και ο Ελληνισμός ανυψώθηκε551. Μάλιστα τονίζει ο άγιος τη διάκριση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος, επειδή δεν ήταν καλός γνώστης των θείων δογμάτων, δεν αναζήτησε πρόχειρες λύσεις ούτε και αποφάνθηκε ο ίδιος για το φλέγον ζήτημα, παρά κατέφυγε σε μία λαμπρή κίνηση, τη σύγκληση συνόδου, δίνοντας στην καθόλου Εκκλησία τη δυνατότητα να αποφανθεί οριστικά και αμετάκλητα552.
Η συνεργασία πολιτείας και Εκκλησίας δημιούργησε ένα ισχυρό μέτωπο εναντίον των αιρέσεων, οι οποίες χωρίς στηρίγματα πια δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσουν. Ήταν κοινό συμφέρον και των δύο να αποκρούσουν οτιδήποτε ξένο προς την Παράδοση και την πίστη. Γι’ αυτό και ο Μέγας Θεοδόσιος, ο οποίος είχε ανατραφεί με τη χριστιανική διδασκαλία και ήθελε να αποκαταστήσει την ειρήνη στην Εκκλησία και στο κράτος και να διαφυλάξει όσα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο κατοχυρώθηκαν ως πίστη της Εκκλησίας, συγκάλεσε και αυτός τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο553. Μία Οικουμενική Σύνοδος είναι το έσχατο μέσο των αυτοκρατόρων για τη διασφάλιση της ειρήνης στην Εκκλησία και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την πολιτεία. Οι αιρέσεις θέτουν σε κίνδυνο την Ορθοδοξία, γι’ αυτό οφείλει να τις αποκρούει «ἅπασα ἡ Ἐκκλησία, ἡ Οἰκουμενική ἤ Καθολική Ἐκκλησία»554.
Ο άγιος Νεκτάριος τονίζει την εκ των προτέρων βεβαιότητα της πολιτικής ηγεσίας ότι μία Σύνοδος θα δώσει οπωσδήποτε λύση στα ανακύπτοντα θέματα και ότι οι αποφάσεις της θα αποτελέσουν ένα αδιαφιλονίκητο κριτήριο αληθείας στα χέρια των Αυτοκρατόρων. Οι τελευταίοι, στη συνέχεια, ασκώντας την εκτελεστική τους εξουσία, παίρνουν και τα κατάλληλα πολιτικά μέτρα, ώστε οι αποφάσεις αυτές να εφαρμοστούν555.
Στην περίπτωση πάλι, που οι Αυτοκράτορες δεν έπαιρναν σαφή θέση αλλά προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μία μέση οδό και να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, –όπως συνέβη με το «Ἑνωτικόν» του Ζήνωνος και την «Ἔκθεσιν περί πίστεως» του Ηρακλείου556–, τότε βρίσκονταν αντιμέτωποι και με τις δύο μερίδες, πράγμα που έθετε σε κίνδυνο και την εσωτερική ηρεμία του κράτους και τη θέση των ίδιων των Αυτοκρατόρων.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι πρώτες Σύνοδοι, που πραγματοποιήθηκαν όσο ο Χριστιανισμός ήταν ακόμη στο ξεκίνημά του, αλλά βεβαίως και οι μετέπειτα, υπήρξαν καθοριστικές, τόσο διότι απέτρεψαν την αλλοίωση της πίστης και διασφάλισαν την αλήθεια της Εκκλησίας, όσο και γιατί συνέβαλαν αποφασιστικά στη διατήρηση της εσωτερικής ειρήνης, πράγμα το οποίο ήταν πολύ σημαντικό για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο.
Σύμφωνα με τον άγιο η οριστική λύση που δόθηκε στο ζήτημα του Αρειανισμού με την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και ο αφορισμός και η εξορία των αντιφρονούντων φώτισε την αληθινή πίστη και έδωσε τέλος στην αναστάτωση που δημιουργήθηκε στο πλήρωμα της Εκκλησίας557. Μπορεί να φαίνεται υπερβολική η έκφρασή του, όταν λέει ότι «καί ἀληθῶς· ἡ ρύθμισις καί ἐξασφάλισις τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος ἦν ζήτημα ζωῆς καί θανάτου διά τόν τότε κόσμον, ἀπό δέ τῆς διαρρυθμίσεως ταύτης ἐξηρτᾶτο ἡ γενική τοῦ κόσμου ἠθική ἀνακαίνισις»558, όμως πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο Χριστιανισμός βρισκόταν ακόμη στα πρώτα του βήματα από τη στιγμή που είχε αναγνωριστεί ως ελεύθερη θρησκεία, γι’ αυτό και χρειαζόταν γερά θεμέλια για να διατηρηθεί ακλόνητος και αδιάβλητος. Είναι αλήθεια, ότι μερικές φορές φάνηκε οι αιρετικοί να υπερισχύουν, άλλοτε πάλι σημειώνονταν διαδοχικές εναλλαγές αιρετικών και ορθοδόξων στους πατριαρχικούς θρόνους, άλλοτε παρατηρούνταν υποχωρήσεις ή εκδηλώνονταν διαθέσεις ανοχής.
Τελικά όμως όλα τα ζητήματα έβρισκαν τη λύση τους και η Ορθοδοξία πάντα δικαιωνόταν χάρη σε εκείνους που με γενναίο φρόνημα αλλά και θεόπνευστα επιχειρήματα559υπεραμύνονταν της Εκκλησίας και διέσωζαν την πίστη που παρέλαβαν, εμπλουτίζοντάς την ταυτόχρονα και με ό,τι κατά περίσταση απεκάλυπτε το Άγιο Πνεύμα.
Ποια θεωρεί όμως ο άγιος Νεκτάριος ως ενδεδειγμένη συμπεριφορά των Ποιμένων έναντι των αιρετικών και πώς κρίνει μέσα από την ιστορία τη στάση της Εκκλησίας απέναντι σ’ αυτούς; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να μελετηθεί υπό το πρίσμα της βασικής αποστολής της Εκκλησίας, η οποία, σύμφωνα με τον άγιο, «ὡς φρουρός ἄγρυπνος, διαφυλάττει τῶν χριστιανικῶν ἀληθειῶν τό ταμιεῖον, καί ὡς διδάσκαλος, διαλευκαίνει καί ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας, καταπολεμεῖ τόν δόλον, καί ἀποκρούει τήν ἀπάτην καί τό ψεῦδος τῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν. Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ βασιλεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ καί κατασκηνοῖ ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἐλευθερία»560.
Το έργο αυτό θα τελεστεί διά των Ποιμένων, στους οποίους και μόνον ανέθεσε εξαρχής η Εκκλησία τη διδαχή και, όπου δεν εδρεύουν επίσκοποι, κατ’ ανάγκην συντελείται διά των πρεσβυτέρων και των διακόνων561, οι οποίοι οφείλουν να κινούνται πάνω στη βασική αρχή της ελευθερίας και της αγάπης. Με βάση αυτές τις δύο προϋποθέσεις, την αναγκαιότητα δηλαδή για στήριξη της αληθείας αφενός και διατήρηση του πνεύματος ελευθερίας και αγάπης αφετέρου, οι επίσκοποι θα πρέπει να τηρήσουν την πρέπουσα στάση όχι μόνο απέναντι στην πιστή μερίδα του ποιμνίου τους αλλά απέναντι και στις δύο άλλες μερίδες ανθρώπων που ενδεχομένως διαβιούν στην επισκοπή τους, τους ετερόδοξους και τους ετερόφρονες.
Πρώτα-πρώτα ο επίσκοπος θα πρέπει να διακρίνεται για την πολυμάθειά του. 
Η εκκλησιαστική μόρφωση είναι απαραίτητη, γιατί αυτή θα του προσφέρει άριστη γνώση της αποστολικής Παράδοσης και της εκκλησιαστικής τάξης, που του είναι απαραίτητη, για να φέρει σε πέρας το έργο του ως διδάσκαλος. Επίσης η εκκλησιαστική ιστορία, η ιστορία των δογμάτων, η ηθική, η ερμηνεία των Γραφών είναι γνώσεις που θα αποδειχτούν αναγκαιότατες, γιατί τον καθιστούν ικανό να δίνει ανά πάσα στιγμή λόγο για την πίστη του παντί τω αιτούντι562.
Επιπλέον ο επίσκοπος είναι απαραίτητο να γνωρίζει τη δογματική διδασκαλία των ετεροδόξων εκκλησιών, αλλά και τις δοξασίες των αποκρουόντων τις θρησκευτικές και ηθικές αρχές κάθε θρησκείας, ώστε να είναι σε θέση να τις ελέγχει, να τις ανασκευάζει, χρησιμοποιώντας πειστικά επιχειρήματα προκειμένου να προστατέψει το ποίμνιό του. Επίσης ο επίσκοπος φέρει την ευθύνη να απαντά στις απορίες του ποιμνίου του και να του ενισχύει την πίστη, γι’ αυτό δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στις γνώσεις που είχαν οι επίσκοποι άλλων εποχών, δηλαδή τη γνώση της Αγίας Γραφής ή έστω της λατρείας των εθνικών.
Στην εκπνοή του 19ου αι., με την Ποιμαντική του, πόνημα που προορίζεται για τους σπουδαστές της Ριζαρείου, θέλοντας να παρουσιάσει τα προσόντα ενός σύγχρονου Ποιμένα, ο άγιος Νεκτάριος απαριθμεί τα βασικά γνωρίσματα των συγχρόνων του αιρετικών και των ετεροθρήσκων. Κάνοντας μία σύγκριση με τις αντίρροπες τάσεις που είχε να αντιμετωπίσει το χριστιανικό κήρυγμα των πρώτων αιώνων διαπιστώνει ότι εκείνες είχαν μία κοινή βάση με τον Χριστιανισμό, ένα κοινό σημείο αναφοράς, που μπορούσε να αξιοποιηθεί, προκειμένου να βρεθεί μία δίοδος προσέγγισης και ένα πεδίο διαλόγου. Τώρα όμως ο Χριστιανισμός βάλλεται στην καρδιά του· η Αγία Γραφή απορρίπτεται, οι Πατέρες αγνοούνται, η Παράδοση χλευάζεται, η ίδια η ύπαρξη του Θεού αμφισβητείται. 
Σ’ αυτόν λοιπόν, ο οποίος θα αντλήσει επιχειρήματα κατά της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού από την ιστορία, τη φιλοσοφία ή τη φυσική επιστήμη ο επίσκοπος θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιπαρατάξει με αποτελεσματικό τρόπο τις θεολογικές, φιλοσοφικές και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του, γνώσεις που πρώτος ο άγιος Νεκτάριος κατείχε και αξιοποίησε στο έπακρο. Λέει πιο συγκεκριμένα ο ιερός Πατήρ:
«Σήμερον, πλήν τῶν εἰρημένων γνώσεων ἀπαιτεῖται καί τελεία ἐγκυκλοπαιδική μόρφωσις· διότι σήμερον καί πολυπληθέστεραί εἰσι καί συστηματικώτεραι αἱ ἑτεροδιδασκαλίαι, καί αἱ προσβολαί μετά μείζονος καί κρείσσονος παρασκευῆς γίνονται καί καθ’ ἁπάντων τῶν μερῶν τοῦ οἰκοδομήματος φέρονται. Ὤφειλεν ὁ ποιμήν καί τό πάλαι νά μάχηται κατά αἱρετικῶν, ἀλλ’ ὁ πόλεμος διεξήγετο ἐπί τοῦ αὐτοῦ πεδίου, διότι οὗτοι δέν ἠρνοῦντο τότε τό κῦρος τῶν πηγῶν τῆς διδασκαλίας τῆς ἐκκλησίας, καθ’ ὅτι καί ὁ αἱρετικός ἀνεγνώριζεν ὡς τοιαύτας τήν ἁγίαν Γραφήν καί τήν ἱεράν παράδοσιν. Εἶχε καί τότε νά παλαίσῃ κατά Ἰουδαίων, ἀλλά τούτους ἠδύνατο νά ἐξελέγξῃ, καί ἀνασκευάσῃ διά τοῦ κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐπίσης εἶχε νά παλαίσῃ κατ’ Ἐθνικῶν, ἀλλ’ οὗτοι ἐπίστευον ὕπαρξιν ζῶντος Θεοῦ καί ἀνεγνώριζον τήν δύναμιν τῆς θρησκείας· ἐπίσης ἐπάλαιε καί κατά πάντη ἀθρήσκων, ἀλλ’ ἡ πρός τούτους πάλη ἦν εὐχερής. Διότι αἱ τῶν ἀντιπάλων ἐπιθέσεις ἐστεροῦντο συστήματος· σήμερον ὅμως τά πράγματα ἔχουσιν ἄλλως. Τήν σήμερον μεθ’ ὅλης τῆς δυνατῆς ἱστορικῆς κριτικῆς καί φιλοσοφικῆς παρασκευῆς προσβάλλεται τό κῦρος τῶν πηγῶν τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἀπορρίπτεται ἡ ἱερά παράδοσις, προσβάλλεται ἡ αὐθεντία καί ἡ γνῶσις τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, καί καταπολεμοῦνται καί αὐταί αἱ πρῶται τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς καί πάσης θρησκείας ἀρχαί, ὡς ἡ ὕπαρξις προσωπικοῦ Θεοῦ καί αὐτή ἡ διαφορά μεταξύ ὕλης καί πνεύματος»563.
Από αυτά που λέει ο ιερός Πατήρ φαίνεται ότι για την αντιμετώπιση των αιρέσεων δεν επαρκούν μόνο οι γνώσεις και οι ικανότητες του Ποιμένα αλλά, καθόσον ο Χριστιανισμός είναι πέραν όλων των άλλων και ήθος, η υποδειγματική ζωή του θα του εξασφαλίσει ένα ακαταμάχητο όπλο για τη διεξαγωγή του αγώνα του. Μαζί λοιπόν με την επιστημονική του κατάρτιση θα πρέπει να μεριμνά ακατάπαυστα και για τον άμεμπτο βίο του και την ιεροπρεπή του στάση, λειτουργώντας έτσι ως ζωντανό παράδειγμα εγκυρότητας της χριστιανικής περί σωτηρίας διδασκαλίας, ως πηγή ασφαλείας και βεβαιότητας για την ορθότητα της χριστιανικής πίστης και ως ανακούφιση για τις συνειδήσεις των πιστών564 αλλά, παράλληλα, και ως εστία φωτός και πόλος έλξης για τους εκτός της Εκκλησίας και τους παντός είδους αμφισβητίες.
Έτσι το άμεμπτο ήθος του Ποιμένα παίζει ενεργό ρόλο στην αφύπνιση των πιστών και στον ειρηνικό αφοπλισμό των αιρετικών επιχειρημάτων. Το έργο του επισκόπου έχει πολλούς αποδέκτες. Η κύρια μέριμνά του αφορά κατ’ αρχήν τους ορθοδόξους που τη διαποίμανσή τους του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία. Μέριμνά του θα πρέπει να είναι η συνεχής διδασκαλία, ώστε να καθοδηγεί τους πιστούς στην ευσέβεια και στην ορθή πίστη, να τους παροτρύνει στην αρετή και να τους οδηγεί στην τελειότητα565. Η προσοχή του όμως οφείλει να είναι ιδιαίτερα τεταμένη, όταν ανάμεσα στο ποίμνιό του διαβιούν και άνθρωποι διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, μέσω των οποίων υπάρχει ο κίνδυνος να διαδοθεί και στους πιστούς της επαρχίας του «τῆς ἑτεροθρησκείας τό μίασμα»566.
Σε ένα λαμπρό –και από λογοτεχνική άποψη– χωρίο του ο άγιος Νεκτάριος εξηγεί με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο πώς ακριβώς οφείλει να ενεργήσει ο επίσκοπος, αν παρ’ ελπίδα κάποιος πιστός παρασυρθεί. «Ὁ ποιμήν, λέει, χρεωστεῖ νά φυλάττῃ τά ἴδια πρόβατα ἀπό τά στόματα τῶν λύκων· ὅταν ἀπομακρυνθῶσι τῆς μάνδρας, νά τρέχῃ ὀπίσω αὐτῶν ἐπιπόνως, διά νά τά ἐπιστρέψῃ· ἄν χαθῇ κανένα, νά εἰσέλθῃ τά δάση καί τούς δρυμούς, νά ἀναβῇ τά ὄρη καί τούς βουνούς, νά πατήσῃ τάς ἀκάνθας καί τούς τριβόλους, ὥστε νά τό εὕρῃ· ἀφ’ οὗ τό εὕρη, περιχαρής καί φαιδρός νά τό βάλῃ ἐπί τῶν ὤμων αὐτοῦ, καί νά τό φέρῃ εἰς τήν ποίμνην ὁμοῦ μέ τά ἄλλα. Χρεωστεῖ τό ποίμνιον ὅλον νά τό διεξάγῃ εἰς νομάς σωτηρίους, καί νά τό κρατῇ μακράν ἀπό τάς δηλητηριώδεις βοτάνας τῆς αἱρέσεως, μακράν ἀπό τά θολερά ὕδατα τῆς κακοδοξίας. Τοιουτοτρόπως δέ τό διεξάγει· παρορμῶν τά πρόβατα ἤ ἀνακαλούμενος, προτρέπων ἤ ἀποτρέπων, κινῶν ἤ διαναπαύων, ἀπειλῶν ἤ θέλγων, μέ τόν πνευματικόν τῆς σωτηρίου διδασκαλίας αὐλόν, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν πρέπει νά λείπῃ ἀπό τό στόμα του. Εἶναι λοιπόν φανερόν ὅτι δυσχερεστέρα καί ἐπιπονωτέρα γίνεται ἡ τοιαύτη ποιμαντορία, ἐκεῖ ὅπου πλεονάζουσιν ἤ τά νερά τά νοσερά καί δυσώδη, ἤ αἱ βοτάναι αἱ φαρμακεραί καί νοσώδεις, ἤ αἱ φάραγγες αἱ κρημνώδεις καί δασεῖαι καί ἄγριαι, ἤ οἱ λύκοι καί τά ἄλλα θηρία τά αἱμοβόρα καί σπαρακτικά»567.
Πώς όμως θα πρέπει να ενεργεί ο επίσκοπος σ’ αυτούς που έτσι και αλλιώς δεν είναι χριστιανοί και οι οποίοι παρά τον ζήλο, τον αγώνα, τις συμβουλές ή τις επιπλήξεις, παραμένουν απειθείς και κακόφρονες; Σ’ αυτήν την περίπτωση, λέει ο άγιος Νεκτάριος, ένας Ποιμένας μπορεί να κηρύττει και να αγωνίζεται σταθερά με έμπρακτη αγάπη, με υπομονή και πραότητα μιμούμενος τον Απόστολο Παύλο. Αν όμως οι κακόδοξοι εξακολουθούν να μην υποτάσσονται, την μεν κρίση την αφήνει στο Θεό, ο ίδιος δε θα τους ανέχεται ανεξίκακα568. Σε καμιά περίπτωση πάντως ο επίσκοπος δεν θα παραμελήσει το κύριο έργο του, που είναι η εδραίωση των χριστιανών στο σώμα της Εκκλησίας, για να στραφεί αποκλειστικά εναντίον των ετεροφρόνων και ετεροδόξων, γιατί αυτό είναι έργο μιας ειδικής, οργανωμένης και συντονισμένης αποστολής όσον αφορά τις ανθρώπινες ευθύνες και δυνατότητες, κυρίως όμως είναι έργο Θεού.
Συνεχίζοντας το ποιμενικό του παράδειγμα ο άγιος προσθέτει ότι θα ήταν απολύτως μάταιο, αν προκειμένου να διαφυλάξει το ποίμνιό του «ἀμελῶντας τήν φύλαξιν καί ἐπιμέλειαν τῶν ἰδίων προβάτων, ἤθελεν ἐπιχειρισθῇ νά μεταλλάξῃ τήν ποιότητα τῆς βοσκῆς, καί τῶν λύκων τήν θηριωδίαν, καί τοῦ τόπου τήν ἀγριότητα... Ἔπειτα, ὁ προκείμενος ἡμῖν ἀγών καί τό προαπαιτούμενον παρ’ ἡμῶν ἔργον εἶναι τό νά μή ἀμελήσωμεν τήν γῆν τήν ἀρόσιμον καί γεωργημένην ὅπου εἰς χεῖρας ἔχομεν, καί τήν ἀφήσωμεν νά χερσωθῇ καί νά ἀγριεύσῃ, ἐπί προφάσει ὅτι ζητοῦμεν νά ἡμερώσωμεν τήν ἄγριον καί κεχερσωμένην· τό νά μήν παραβλέψωμεν τήν κοπήν ὅπου ἐνεπιστεύθημεν, καί τήν ἀφήσωμεν νά ἐκθηριωθῇ καί νά τραχηλιάσῃ, ὅταν ἐπιστρέφωμεν τήν σπουδήν ὅλην ἡμῶν καί τήν μέριμναν εἰς τό νά συνάξωμεν τά θηρία τοῦ δρυμοῦ εἰς τήν μάνδραν, καί εἰς τό νά ἀναγκάσωμεν νά βόσκωνται εἰς τό φῶς τά ζῶα τά νυκτινόμα»569.
Επομένως, σύμφωνα με τη διδασκαλία και την πράξη του αγίου,έργο του επισκόπου είναι εν πρώτοις η διαφύλαξη της ορθής πίστης και η διασφάλιση του ποιμνίου του και, κατά δεύτερο λόγο, προσπάθεια να κερδίσει τους αλλοθρήσκους και να επανασυναγάγει στην ποίμνη αυτούς που πλανήθηκαν στην ασέβεια ή στην αίρεση. Και ενώ για τους πρώτους, ακόμη και αν οι προσπάθειές του δεν καρποφορήσουν, θα πρέπει να είναι αμέριμνος, για εκείνους που, αν και υπήρξαν τέκνα της Εκκλησίας, στην πορεία αποστάτησαν είτε γιατί ηθελημένα εγκατέλειψαν την ορθή πίστη είτε γιατί παραπλανήθηκαν από κακοδοξίες570, θα πρέπει να νιώθει υπεύθυνος και να ενεργεί διαφορετικά. Αυτοί που προηγουμένως ήταν θρέμματα της Εκκλησίας αλλά παρασύρθηκαν από διάφορες θεωρίες571, βρίσκονται στη διοίκησή του, μέσα στα όρια της ποιμαντικής του ευθύνης, γι’ αυτό και οφείλει με κάθε τρόπο να ελέγχεικαι να επιτιμά τους πλανηθέντες, να αποστομώνει τους υποκινητές της πλάνης και να ανασυντάσσει το ποίμνιό του με διδασκαλία, με προσευχές αλλά, αν χρειαστεί, ακόμη και με δάκρυα, για να το επαναφέρει στον υπήνεμο λιμένα της πίστεως572.
Ωστόσο, συνεχίζει ο άγιος Νεκτάριος, η Εκκλησία έχει αναθέσει στον επίσκοπο το έργο να ανακρίνει με επιμέλεια και προσοχή όποιον παρεκκλίνει από την ορθή πίστη και με το δικαίωμα της εξουσίας που κατέχει ως πρόμαχος και υπερασπιστής συν Θεώ της αλήθειας, να επιβάλλει ακόμη και ποινές ή επιτίμια, πάντα με σκοπό να επαναφέρει τον πλανηθέντα στην ορθή πίστη, αποσπώντας τον οριστικά από την πλάνη. Υπάρχει όμως και η περίπτωση αυτός να μείνει αμετάπειστος και να εμμείνει στην κακοδοξία, οπότε ο επίσκοπος είναι υποχρεωμένος να λάβει μέτρα, ώστε τουλάχιστον να προστατέψει το υπόλοιπο ποίμνιό του.Αποκόπτει λοιπόν τον απείθαρχο από το σώμα της Εκκλησίας και τον αφήνει να υποστεί τις πνευματικές συνέπειες της κακοδοξίας, στην οποία αυτοπροαίρετα παραδόθηκε573.
Είναι αλήθεια, ότι η Εκκλησία, όσο επιεικής και ελεήμων είναι πάντα προς τους μετανοούντες αμαρτωλούς, τόσο αποφασιστικά κριτική, αυστηρή ακόμη και απορριπτική υπήρξε διαχρονικά προς εκείνους που αρνούνται ή παραμορφώνουν κατά οποιονδήποτε τρόπο την αποκεκαλυμμένη αλήθεια574. Σ’ αυτό το σημείο ο άγιος Νεκτάριος θίγει ένα καίριο θέμα. Ποια μέτρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Ποιμένας, ώστε να προστατεύσει τους πιστούς και να επανασυναγάγει τους αποστατήσαντες;
Κατ’ αρχάς τονίζει ότι όλη η Εκκλησία μπορεί και οφείλει να συνεργαστεί με τον επίσκοπο στο έργο αυτό. Ο κάθε πιστός οφείλει μεν να είναι ζηλωτής, ταυτόχρονα όμως και διακριτικός, επιεικής και πράος. Αυτό σημαίνει ότι, όταν ακούει αλλότρια δόγματα, δεν πρέπει να αντιδρά παρορμητικά με εκνευρισμό, εριστικότητα, επιθετικότητα, εμπάθεια και προσβλητικές εκφράσεις κατά του κακοδόξου –ή ετεροδόξου– και των όποιων θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Το εντελώς αντίθετο επιβάλλεται μάλιστα, όπως τονίζει ο ιερός Πατήρ. Χαρακτηριστικά, «ἄν ἀκούσῃς τήν κακοφροσύνηνἀποστράφηθι, δεινοπάθησον, λυπήθητι, ἔμφραξον καί μέ τάς δύο χεῖρας ἀμφότερα τά ὦτα, καί εἰπέ τό τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀνδρός Πολυκάρπου: Ὤ Θεέ μου! Εἰς τίνα με καιρόν διετήρησας! 
Ἄν ἐρωτηθῇς περί τοῦ ἰδίου φρονήματος τοῦ εὐσεβοῦς καί ἀληθινοῦ, ὁμολόγησον εὐπαρρησιάστως: Οὕτω φρονῶ καί οὕτω πιστεύω. Ἄν ἀπαιτηθῇς λόγον τόν ὁποῖον ἠξεύρεις, ἀπόδος μετά πραότητος»575.
Έτσι από τη μια ο πιστός βιώνει την οδύνη από την ίδια την ύπαρξη της ετεροδοξίας, όπως και από την προσπάθεια διάδοσής της σε αντικατάσταση της σωτηριώδους αλήθειας. 
Από την άλλη όμως αποκλείει κάθε πιθανότητα να εμπλακεί σ’ αυτήν· αντιθέτως, αν κληθεί να εκθέσει την πίστη του, τότε χωρίς την παραμικρή εμπάθεια σπεύδει προς ομολογία της αλήθειας. Είναι ωστόσο σημαντικό να μην επιδιώκει ο ίδιος τέτοιες δογματικές συζητήσεις, οι οποίες μόνο φιλονικίες και διαπληκτισμούς επιφέρουν. Αν κατά τύχη εμπλακεί σε έναν τέτοιο διάλογο θα πρέπει να διαλεχθεί με τρόπο ατάραχο, νηφάλιο και ειρηνικό. 
Έτσι και πιο συγκροτημένη θα είναι η σκέψη και τα επιχειρήματά του και ακριβέστερα θα εκθέσει την πίστη. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η πραότητα του χαρακτήρα του δεν θα παροξύνει τον αντίπαλό του, ο οποίος θα τον ακούσει με ευμενέστερη διάθεση και ίσως δώσει την ευκαιρία στον καθαρό λόγο να φτάσει στα κατάβαθα της καρδιάς και της σκέψης του. 
Τα θεϊκά πράγματα, λέει ο άγιος Νεκτάριος, πρέπει να γίνονται και με τον ανάλογο τρόπο576. Υποστηρίζει ότι δεν είναι πρέπον να επιδίδεται ο πιστός σε τέτοιες λογομαχίες, και μάλιστα με διάθεση επιθετική, χωρίς απολύτως σοβαρό λόγο και χωρίς να ελπίζει ότι θα προσφέρει έστω και μικρή ωφέλεια στον ακροατή του. Θα το κάνει μόνο εφόσον χρειαστεί να κατασιγάσει τα ψεύδος και να εκθέσει την αλήθεια, όχι για να ελέγξει, αλλά για να φωτίσει, όχι για να δικαιωθεί, αλλά για να κερδίσει τον συνομιλητή του και να τον επαναφέρει στην οδό της σωτηρίας577.
Παρ’ όλα αυτά δεν διστάζει ο άγιος Νεκτάριος να συστήσει στους πιστούς, επικαλούμενος το παράδειγμα του ευαγγελιστή Ιωάννη –που βγήκε από το «βαλανεῖον», όταν πληροφορήθηκε ότι βρισκόταν μέσα και ο γνωστικός Κήρινθος (PG 7, 853 A) και τις προτροπές του Αποστόλου Παύλου να αποφεύγουν οι χριστιανοί την κοινωνία με τους παρήκοους της αληθινής πίστης (Β΄ Κορινθ. 6,14 κ.ε.) και να μη συναναστρέφονται με τους κακοδόξους, γιατί «ἡ συναναστροφή καί ἡ συνανατροφή εἶναι καθ’ ἑαυτά ἀδιάφορα, ἀλλ’ ἐκ τούτων κατά μικρόν ἐνδέχεται νά γεννηθῇ ἡ διαστροφή καί ἡ καταστροφή»578.
Εντυπωσιακή είναι η διάκριση που εφαρμόζει ο άγιος για την κάθε περίπτωση. 
Ως προς τους ετερόφρονες συνιστά στους πιστούς να κλείνουν ερμητικά τα αυτιά στην απιστία και την κακοδοξία τους και να μην ανέχονται από αυτούς ούτε τον παραμικρότερο επηρεασμό σε ζητήματα ευσέβειας. Αυτό όμως αφορά μόνο τα πνευματικά ζητήματα, γιατί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις οι ετερόφρονες είναι απολύτως αποδεκτοί, αξιοσέβαστοι και αγαπητοί και η εν πνεύματι ελευθερίας συμβίωση και συναναστροφή μαζί τους επιτρεπτή και απαραίτητη μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας μιας πολιτισμένης και ειρηνικής κοινωνίας579.
Είναι συγκλονιστικές οι διαδοχικές προτροπές του αγίου, όταν διακρίνει την απιστία από τον άπιστο: «Ἀποτρέπου τήν ἀπιστίαν καί τήν αἵρεσιν καί τό σχίσμα, ὄχι τόν ἄπιστον καί τόν αἱρετικόν καί τόν σχίστην, ὄχι τόν ἄνθρωπον. Ἀποστρέφου τήν γνώμην, ὄχι τήν φύσιν· δι’ ἐκείνην εἶναι ἀλλότριος καί διάφορος, εἶναι ἀποστροφῆς καί μίσους ὑπόδικος· διά ταύτην εἶναι οἰκεῖος καί πλησίον, εἶναι ἐλέους καί συμπαθείας, πολλάκις δέ καί κηδεμονίας καί περιθάλψεως ἄξιος»580
Γι’ αυτόν όμως που νοσεί από την κακοδοξία και έχει έργω αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας, αυτόν που γίνεται υποκινητής ερίδων και όχι μόνο καταφρονεί τις θείες αλήθειες της αλλά ούτε και δέχεται τις ιαματικές παραινέσεις των αδελφών, αυτόν που καταφρονεί ακόμη και τα επιτίμια μένοντας αμετανόητος στην πλάνη του581 και αθεράπευτος παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας, αυτόν οι πιστοί τοναποστρέφονται και διακόπτουν κάθε επαφή και συναναστροφή μαζί του582. Κατ’ αυτό τον τρόπο αφενός δεν του παρέχεται πλέον η ευχέρεια να διαστρέφει τις ψυχές των αγαθών και αφετέρου, καθώς η αποδοκιμασία της Εκκλησίας λειτουργεί ως ποινή, του προσφέρεται η ευκαιρία να ανανήψει και να επιστρέψει στην Εκκλησία583. Αυτά όμως είναι τα έσχατα μέτρα που θα εφαρμόσει η Εκκλησία, το κύριο έργο της οποίας είναι να δέεται ακατάπαυστα και επίμονα γι’ αυτούς που έχει σαλευτεί η πίστη τους, προκειμένου να ξαναζήσουν μέσα στην αλήθειά της584.
Επανειλημμένα το επισημαίνει ο άγιος Νεκτάριος, ότι τα μέτρα που θα λάβει η Εκκλησία πρέπει να εμφορούνται από πνεύμαανεξικακίας και αγάπης, διότι ο σκοπός της δεν είναι η εξόντωση των αμαρτανόντων αλλά η σωτηρία τους585. Μέτρα πολεμικού χαρακτήρα αποκλείεται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και συνήθως προκαλούν αντιδράσεις. Γι’ αυτό και σχετικά με την επιστροφή των πλανημένων αισθάνεται την ανάγκη να το τονίσει ο άγιος, όσο αυτονόητο και αν το θεωρεί, ότι η Εκκλησία έχει στη διάθεσή της δύο μέσα για να γίνεται πειστική, τα λογικά επιχειρήματα και τη σύμφωνη με το Ευαγγέλιο στάση ζωής586. Η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στον επίσκοπο, ο οποίος είναι ο κατ’ εξοχήν προστάτης των πιστών, υπέρμαχος και πρόμαχος της πίστης, που σαν φιλότιμος γιατρός δεν επιθυμεί ούτε επιδιώκει τίποτα άλλο, παρά τη θεραπεία του ασθενούς, γι’ αυτό χάριν στην εμπειρία του χρησιμοποιεί κάθε φορά τα κατάλληλα φάρμακα με γνώμονα το ιπποκρατικό αξίωμα «ἤ ὠφελέειν, ἤ μή βλάπτειν».
Πώς ενεργεί λοιπόν ένας γιατρός; Αν μπορεί να χρησιμοποιήσει ήπια και ανώδυνα φάρμακα, τότε καλώς. Αν αυτά δεν έχουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, τότε θα χρησιμοποιήσει πιο δραστικά μέσα, τα οποία, αν και οδυνηρά ίσως, θα αποβούν θεραπευτικά και σε καμιά περίπτωση επιζήμια587. Αν και αυτά πάλι δεν επαρκούν, διότι η πάθηση του ασθενούς είναι ανίατη και κανένα φάρμακο δεν μπορεί να τον βοηθήσει, τότε οφείλει να αφήσει στην ησυχία του τον ασθενή και να φροντίσει, αν είναι και μεταδοτική η ασθένεια, να απομακρύνει τον ασθενή από τους υγιείς, για να μη μολυνθούν και αυτοί588.
Με μεγάλη ευαισθησία ο άγιος αντλώντας από τη δική του εμπειρία εξηγεί στη συνέχεια ποια είναι τα φάρμακα, με τα οποία ο καλός γιατρός θα θεραπεύσει τα νοσήματα της θρησκείας: «Ἰατρικά πρός τόν ἀσθενοῦντα τῇ πίστει ἥμερα καί ἀνώδυνα, ἡ ἀπαθής καί εἰρηνική τῆς ἐκείνου κακοδοξίας ἔκθεσις, ὁ ἁπλοῦς καί ἀκέραιος λόγος τῆς τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων διδασκαλίας, ἡ μετά ἀγάπης παραίνεσις, ἡ μετά πραότητος συμβουλή, ἡ μετά ἐλέους ὑποθήκη, τά ἀπό καρδίας ἐκχεόμενα ὑπέρ αὐτοῦ δάκρυα»589.
Όταν ο κακοδοξών δεν έχει προλάβει να αλλοτριωθεί, αυτά τα μέσα είναι αρκετά, για να τον συνεφέρουν και να τον επανεντάξουν στο σώμα της Εκκλησίας. 
Αν όχι, τότε θα χρησιμοποιήσει τα επόμενα και αυστηρότερα των άλλων· «ὅταν οὐδ’ ἐκεῖνα δέν ὠφελοῦσιν, οὐδέ ταῦτα δέν ἐνεργοῦν, ὑπόλοιπον μένει ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ σκληροτραχήλου, καί ἡ ἀπόγνωσις· καί τελευταῖον ἡ ἀπ’ αὐτοῦ ἀποτροπή καί ἀποχώρησις ὡς ἀπό μιαροῦ καί βεβήλου καί ἡ ἀποκοπή ἀπό τοῦ Ἐκκλησίας σώματος, ὡς μέλους ἤδη νενεκρωμένου καί σεσηπότος, διά νά μή φθάσῃ νά μεταδώσῃ τῆς λύμης καί τῆς παραφθορᾶς, καί εἰς τά λοιπά μέλη τά ὑγιαίνοντα»590.
Αυτό το μέτρο δεν δείχνει εκδικητική διάθεση και μίσος, αφού οπωσδήποτε οι ενέργειες της Εκκλησίας είναι απαλλαγμένες από εμπάθεια ή κακία. Η μακροθυμία και η φιλάνθρωπη διάθεση είναι συνυφασμένες με την αγαπητική παραίνεση και τη διόρθωση591. 
Όπως πολλές φορές τονίστηκε, η αποκοπή από την εκκλησιαστική κοινωνία δηλώνει την ποιμαντική μέριμνα της Εκκλησίας για τους απειθούντες, με σκοπό την πνευματική τους αφύπνιση, τη μετάνοια και τη σωτηρία τους, η οποία δεν είναι δυνατή παρά μόνο στην αυθεντική κοινωνία του ενός σώματος του Χριστού, όπου ενδημεί η χάρη του Αγίου Πνεύματος592. Είναι αξίωμα για τον Ποιμενάρχη ότι ένας επίσκοπος, ο οποίος έλαβε την εντολή να διδάσκει την αγάπη, είναι ασυμβίβαστος με το μίσος. Αγάπη και μίσος δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν, πόσο μάλιστα στο πρόσωπο ενός επισκόπου593.
Αν ο ίδιος ο άγιος δεν είχε βιώσει ως τα κατάβαθα της ύπαρξής του την αγάπη για τους μαθητές του, για τους πιστούς που τον εμπιστεύονταν, για το εκκλησίασμα που τον άκουγε, για την ανώτερή του εκκλησιαστική και πολιτική αρχή, όσο και αν οι επίσημες αρχές τον περιφρόνησαν, αν δεν είχε την εμπειρία της αληθινής αγάπης, δεν θα μπορούσε να μιλήσει με τόσο θαυμάσιο τρόπο για την αγάπη, που είναι αδιανόητο να μη διαθέτει ένας ορθόδοξος ποιμενάρχης. Όποιο μέσο και αν μεταχειριστεί ο επίσκοπος, είτε ευχές, ευλογίες, επαίνους, μακαρισμούς, πλουτισμόν χάριτος ή ελέγχους, επιτιμήσεις, κανόνες, αφορισμούς ακόμη και παντελή ακοινωνησία, ο σκοπός του είναι ο ίδιος: η επιστροφή των ασεβών, η διόρθωση των διεστραμμένων αλλά και η παιδαγωγική τιμωρία των απειθών και σκληροτράχηλων. Είναι αδιανόητο η αγάπη του επισκόπου να μη φτάνει ως τους ετερόδοξους.
Η αλλότρια πίστη τους δεν μπορεί να αποκλείσει ή να μειώσει την αγάπη και προς αυτούς. Πρότυπο είναι ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος από αγάπη για τους σταυρωτές του Χριστού ευχόταν να είναι ο ίδιος ανάθεμα, αν αυτοί έτσι σωθούν. Κατά παρόμοιο τρόπο, επιμένει ο ιερός Πατήρ, ο επίσκοπος δεν χάνει ποτέ την αγάπη του για όσους απομακρύνθηκαν από το ποίμνιό του, γιατί μόνο με το φως και τη ζεστασιά της αγάπης υπάρχει ελπίδα να ανακτήσει ο πεπλανημένος τον εσωτερικό του έλεγχο και να απορρίψει την κακοδοξία του. 
Η διαφορά της πίστεως δεν πρέπει να επηρεάζει αρνητικά τα αισθήματα ενός καλού ποιμενάρχη για τους ανθρώπους, για τη σωτηρία των οποίων φέρει την ευθύνη. Είναι πολύ δυνατή και πολύ περιεκτική η φράση του αγίου Νεκταρίου: «Τά τῆς πίστεως ζητήματα οὐδ’ ὅλως δέον ἐστί νά μειῶσι τό τῆς ἀγάπης συναίσθημα»594.
Γι’ αυτό πάντα η τακτική της Εκκλησίας είναι να μην προσφεύγει άμεσα σε ποινές αλλά να αφήνει πάντα περιθώρια επιστροφής. Αρχικά δια των Συνόδων αποσαφηνίζει την αλήθεια και καταδικάζει τις αιρέσεις καλώντας τους αιρετικούς να επιστρέψουν, αφού πρώτα αποπτύσουν την κακοφροσύνη τους και επιδείξουν δια της ομολογίας τους γνήσια και ειλικρινή μεταμέλεια. Μάλιστα υπάρχει ακόμη και το ενδεχόμενο να αποκατασταθούν στους βαθμούς που είχαν πρώτα.
Αλλά και αν αυτοί εξακολουθούσαν να εμμένουν στην κακοδοξία, «τούς ἔδιδε καιρόν πολλάκις μετανοίας καί ἀνανήψεως· τραχηλιῶντας δέ καί ἀμεταθέντως[sic] ἔχοντας,τούς ἀνεθεμάτιζεν εἰς τέλος, καί τῆς τῶν πιστῶν κοινωνίας καθάπαξ τούς ἀπέκοπτεν. 
Ἀπηγόρευε δέ καί εἰς τούς ὀρθοδόξους λαούς, ὅσον ἠδύνατο, τήν μετ’ αὐτῶν συνάφειαν καί συνδιατριβήν «μή λάθωσιν» (ὡς ὁ Κυρήνης σοφός ἐπίσκοπος Συνέσιος ἔγραφε τοῖς ὑπ’ αὐτόν πρεσβυτέροις περί τῶν ἐκ τῆς Εὐνομίου ἀθεωτάτης αἱρέσεως»595.
Αυτά είναι τα μόνα όπλα που έχει η Εκκλησία στα χέρια της. Η Εκκλησία καταδίκασε τους αιτίους των αιρέσεων, όταν οι παρακλήσεις της για επιστροφή τους απέβησαν μάταιες. Σκοπός της ήταν να διαφυλάξει τη συνοχή του σώματός της596. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει ο άγιος Νεκτάριος, ότι στα Δίπτυχα γινόταν η σύσταση να δοξάζονται από την Εκκλησία οι Άγιοι ως Άγιοι, να μακαρίζονται οι Ορθόδοξοι ως Ορθόδοξοι, να μνημονεύονται οι εν πίστει τελειωθέντες, των οποίων ο Κύριος γνωρίζει τα ονόματα, αλλά να καταδικάζονται οι αιρεσιάρχες και οι αποστάτες ως καθηρημένοι και ακοινώνητοι597.
Στο έργο της Εκκλησίας, προσθέτει ο άγιος Νεκτάριος, η οποία τελικά μόνο συμβουλές και κατευθύνσεις μπορεί να δίνει, χωρίς να είναι σε θέση και να υποχρεώσει τους θρασείς και κοσμικούς ανθρώπους που δεν πείθονται, να συμμορφωθούν με αυτές, έρχονται να συμπαρασταθούν με τη δύναμη και την εξουσία τους οι βασιλείς και οι ηγεμόνες με τα διατάγματά τους ή τις εξορίες των αιρετικών σε μακρινούς τόπους, ώστε να μην μπορούν αυτοί στο εξής να αλλοιώσουν την πίστη των χριστιανών598.
Αναφέρεται μάλιστα ο ιερός Πατήρ στη μαρτυρία του Ευσεβίου Καισαρείας, σύμφωνα με την οποία ο Μέγας Κωνσταντίνος πολλές φορές λυπόταν τους κακοδόξους και τους θεωρούσε ανόητους, γι’ αυτό και πίστευε ότι ήταν παρανοϊκό να τιμωρούνται αυτοί με σωματικές ποινές, ωστόσο καταδίωξε με κάθε τρόπο τα υλικά και τα μέσα που παρέσυραν στην ειδωλολατρία.
Σ’ αυτό το σημείο ο άγιος διατυπώνει την κοινή εκκλησιαστική θέση, ότι εκείνο το οποίο διώκεται είναι η αιτία της κακοδοξίας, είτε πρόκειται για αίρεση είτε για άλλη θρησκεία, και τα μέσα που χρησιμοποιούνται, για να εξυπηρετηθεί η πλάνη· τους θιασώτες όμως των κακοδόξων θεωριών η Εκκλησία προσπαθεί να τους πλησιάσει με πνεύμα πραότητας και συμπόνιας, γιατί ως άνθρωποι που πλανήθηκαν δικαιούνται και αυτοί να βοηθηθούν, ώστε να επανακτήσουν τον «πολύτιμον μαργαρίτην» της ορθής πίστης. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο επίσκοπος τους αντιμετωπίζει πατρικά και ο Αυτοκράτορας λαμβάνει τα μέτρα που πρέπει για να εξουδετερώσει τις εστίες της κακοδοξίας και να προστατέψει τον λαό του. 
Αυτό είναι το έργο κάθε ορθοδόξου και ευσεβούς άρχοντα, όπως όλοι ομολογούν, λέει ο άγιος Νεκτάριος599.

Υποσημειώσεις
540 Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος ενοχλήθηκε μεν από τον σάλο που προκλήθηκε στην αυτοκρατορία του, όμως αρχικά δεν έδωσε την πρέπουσα προσοχή και αρκέστηκε σε παραινέσεις, προς στιγμήν μάλιστα έδειξε να επηρεάζεται από τον Ευσέβιο τον Παμφίλου, που ήταν ο προσωπικός του εγκωμιαστής και φίλος του Αρείου. Αλλά όταν είδε ότι οι ταραχές εντείνονταν και ότι η συζήτηση, στην οποία προσκάλεσε τον Άρειο, μάλλον επιδείνωσε παρά βελτίωσε την κατάσταση, τότε συγκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο, προκειμένου να επαναφέρει την ειρήνη στην Εκκλησία· βλ. Αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σ. 81-82.
541 Εκτός από τον τρόπο της αντιμετώπισης της αίρεσης του Αρείου, που αναλύεται στη συνέχεια, παρεμφερής είναι και η περίπτωση του Νεστορίου κ.ά.
542 Αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σ. 79.
543 Στο ίδιο, ό.π.
544 Στο ίδιο, ό.π.
545 Στο ίδιο, ό.π., σ. 78.
546 Στο ίδιο, ό.π., σ. 80.
547 Στο ίδιο, ό.π.
548 Στο ίδιο, ό.π.
549 Στο ίδιο, ό.π., σ. 81
550 Στο ίδιο, ό.π., σ. 94.
551 Στο ίδιο, ό.π., σ. 116.
552 Στο ίδιο, ό.π., σ. 82.
553 Περί τῶν αἰτίων, Α΄, σ. 129.
554 Στο ίδιο, ό.π., σ. 145.
555 Γράφει ο άγιος Νεκτάριος (Αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σ. 93): «ὁ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος ἀπέδειξεν ὅτι ἔχει ἀμετάθετον τήν ἀπόφασιν νά ὑποστηρίξῃ μέχρις ἐσχάτων τά ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου θεσπισθέντα καί διά τῆς βασιλικῆς αὐτοῦ χειρός ἐπικυρωθέντα, ἐκδούς συγχρόνως καί ἴδιον κατά τῶν ἀντιδοξούντων Βασιλικό διάταγμα». Σημειώνει επίσης (Περί τῶν αἰτίων, Α΄, σ. 156): «Ἡ πρώτη φροντίς τοῦ Ζήνωνος ἦτο νά ὑποστηρίξῃ τά ὑπό τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων θεσπισθέντα».
556 Περί τῶν αἰτίων, Α΄, σ. 156 και 172.
557 Αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σ. 92.
558 Στο ίδιο, ό.π., σ. 82.
559 Στο ίδιο, ό.π., σ. 83.
560 Μάθημα Ποιμαντικῆς, σ. 25.
561 Στο ίδιο, ό.π., σ. 192.
562 Ἱερατικόν ἐγκόλπιον, ἤτοι Α΄ Περί ἱερωσύνης, Β΄ Περί τοῦ πρωτείου ἐν τῇ ἱεραρχίᾳ, Γ΄ Περί τῆς ἰσότητος ἐν τῇ ἱεραρχίᾳ, Αθήνα 1907, σ. 58.
563 Μάθημα Ποιμαντικῆς, σ. 129.
564 Στο ίδιο, ό.π., σ. 140.
565 Στο ίδιο, ό.π., σ. 192. Βλ. επίσης στο Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 24. 566 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 22.
567 Στο ίδιο, ό.π.
568 Στο ίδιο, ό.π., σ. 26.
569 Στο ίδιο, ό.π., σ. 23-24.
570 Στο ίδιο, ό.π., σ. 25.
571 Στο ίδιο, ό.π., σ. 26.
572 Μάθημα Ποιμαντικῆς, σ. 193.
573 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 26.
574 Αρχιμ. Ι. Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, ό.π., σ. 118.
575 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 13.
576 Στο ίδιο, ό.π., σ. 14. 577 Στο ίδιο, ό.π., σ. 16-17.
578 Στο ίδιο, ό.π., σ. 19. 579 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 21.
580 Στο ίδιο, ό.π., σ. 22. 581 Στο ίδιο, ό.π., σ. 17.
582 Στο ίδιο, ό.π., σ. 18.
583 Στο ίδιο, ό.π.
584 Στο ίδιο, ό.π., σ. 16.
585 Στο ίδιο, ό.π., σ. 14.
586 Στο ίδιο, ό.π., σ. 24.
587 Στο ίδιο, ό.π., σ. 11.
588 Στο ίδιο, ό.π., σ. 12.
589 Στο ίδιο, ό.π.
590 Στο ίδιο, ό.π. Αυτή την αρχή έκανε πράξη ο άγιος με τους Διαμαρτυρόμενους της εποχής του, τους οποίους εκτός από αμετανόητους θεωρούσε και επικίνδυνους για το ποίμνιό του. Στην εισαγωγή του πονήματός του Περί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως (σ. 7), αφού εντοπίζει τα σημεία στα οποία οι Διαμαρτυρόμενοι ολισθαίνουν από την ορθή πίστη, εξηγεί γιατί προβαίνει στη συγγραφή αυτή: «Τά φρονήματα αὐτῶν ταῦτα, ἐάν ἐτήρουν δι’ ἑαυτούς καί δέν ἐπεχείρουν νά ποιήσωσι κοινωνούς αὐτῶν ἀνθρώπους ἀδαεῖς, πιστά τέκνα τῆς μιᾶς ἁγίας καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς στρατευομένης ἐν Γῇ, καί νά ἑλκύσωσιν εἰς τήν ἑαυτῶν πλάνην, θά κατελείπομεν αὐτούς ὡς ἀνιάτως πάσχοντας καί ἀνεπιδέκτους θεραπείας, διότι οὐδεμία ὀρθή διδασκαλία ἴσχυσε, ν’ ἀπαλλάξῃ αὐτούς τῆς πλάνης, καί οὐδέν περί αὐτῶν θά ἐλέγομεν. Ἀλλ’ ἐπειδή περιέρχονται γῆν καί θάλασσαν ὅπως ποιήσωσιν ἕνα προσήλυτον καί πολλούς εἰς τήν ἑαυτῶν πλάνην σύρουσι, διά τοῦτο ἀνελάβομεν ν’ ἀποκρούσωμεν αὐτούς ἀνασκευάζοντες ἅπαντα τά ἐπιχειρήματα αὐτῶν, ἐλέγχοντας τάς πλάνας αὐτῶν καί ὑποστηρίζοντες τάς προσβαλλομένας ἀληθείας δι’ ἱστορικῶν μαρτυριῶν και λογικῶν ἐπιχειρημάτων».
591 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 12. Ένα μικρό παράδειγμα που εκφράζει τη σωστή στάση ενός επισκόπου είναι η φράση που χρησιμοποιεί ο άγιος Νεκτάριος, όταν αναφέρεται στα γεγονότα με τον Ευτυχή, για τον οποίο ο Φλαβιανός στέλνει δύο επιστολές στον Λέοντα Ρώμης, όπου «μετά ψυχικοῦ ἄλγους ἱστορεῖ τήν ἀποπλάνησιν ἑνός μέλους τῆς Ἐκκλησίας καί τά τῆς αἱρέσεώς του», Αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σ. 132.
592 Δαμασκηνός Αλεξ. Παπανδρέου, Μητροπολίτης Ελβετίας, Ορθοδοξία και κόσμος, ό.π., σ. 358. 593 Μάθημα Ποιμαντικῆς, σ. 211.
594 Στο ίδιο, ό.π.
595 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 39.
596 Ν. Ματσούκας, Οικουμενική Θεολογία, ό.π., σ. 106.
597 Μελέτη περί τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, σ. 140.
598 Σχεδίασμα περί τῆς ἀνεξιθρησκείας, σ. 39.
599 Στο ίδιο, ό.π., σ. 66.