.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Νικόλαος Μύρων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Νικόλαος Μύρων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο ΝΟΝΟΣ ΜΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ



Δύο συμμαθητές, η Βαλεντίνα (νηπιαγωγός) και ο Νικόλαος (γεωλόγος), βρέθηκαν μετά από πολλά χρόνια στη συνάντηση των αποφοίτων του σχολείου τους.
Κάποια στιγμή ο Νικόλαος την πλησίασε και την είπε:
–Ξέρω, Βαλεντίνα, ότι έγινες κρυπτοχριστιανή στα δύσκολα χρόνια. Άκουσε τώρα και τη δική μου ιστορία…

Όλοι μας τον αθεϊσμό τον ασπασθήκαμε, όπως λένε, με το γάλα της μάνας μας. Όλοι γίναμε μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων. Θυμάσαι; Από τα παιδικά μας ακόμα χρόνια μάς έλεγαν ποιοι είναι οι πιστοί: Κάποιες αγράμματες γριούλες που πιστεύουν διάφορα παραμύθια, λόγω έλλειψης μόρφωσης. Πίστευαν, δηλαδή, ότι κάπου ψηλά στους ουρανούς ζει ο «θεούλης» και γύρω του πετούν αγγελούδια με φτερά.


Η αιτία να γίνω κι εγώ συνειδητός χριστιανός ήταν η αρρώστια μου και η θαυμαστή ανάρρωσή μου το Πάσχα 6 Απριλίου 1980. Αρρώστησα πολύ σοβαρά. Η διάγνωση του γιατρού ήταν: «μειωμένη κυκλοφορία του αίματος στα πόδια». Στο νοσοκομείο δεν πήγα. Φοβόμουν μήπως χάσω τη δουλειά μου. Η κατάσταση όμως χειροτέρευε. Εμφανίστηκαν κιόλας τα πρώτα συμπτώματα της γάγγραινας. Τότε η γυναίκα μου –ήταν κι αυτή κρυπτοχριστιανή– αποφάσισε να πάμε κρυφά στο ναό του αγίου Νικολάου σε προάστιο της Μόσχας. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπήκα σε εκκλησία. Ήμουν τότε 50 χρονών.

«Νίκο, βάλε το κεράκι σου στην εικόνα του αγίου Νικολάου και προσευχήσου!». Στην απογοήτευσή μου έκανα ό,τι μου είπε. Τον παρακάλεσα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου.


Την επόμενη μέρα με επισκέφθηκε ο γιατρός. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι η κατάσταση των ποδιών ήταν φανερά βελτιωμένη. «Μπράβο, συγχαρητήρια! Συμβαίνουν αυτά στην ιατρική, σύντροφε. Μερικές φορές η αρρώστια υποχωρεί, αλλά σύντομα ξαναγυρίζει…».

Κι όμως, το θαύμα έγινε! Σιγά–σιγά, άρχισα όχι μόνο να περπατάω καλά και σταθερά, αλλά μπορούσα μάλιστα και να τρέχω. Η αρχή της ανάρρωσης ήταν εκείνο το μικρό κεράκι στην εικόνα του αγίου Νικολάου.

–Θυμάσαι, Βαλεντίνα, ότι δεν μπορούσαμε τότε να βρούμε πουθενά Ευαγγέλιο ή προσευχητάριο; Δεν υπήρχε τίποτε. Κι εγώ ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο καλός άγιος. 


Άνοιξα το αθεϊστικό λεξικό στο γράμμα «Ν»: «Νικόλαος θαυματουργός. Σύμφωνα με πληροφορία της εκκλησίας υπήρξε παλιά ένας αρχιεπίσκοπος με αυτό το όνομα. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, πρόκειται για πρόσωπο μυθικό και ανύπαρκτο. Το πρόσωπο αυτό το δημιούργησαν οι χριστιανοί για να πολεμήσουν τους ειδωλολάτρες και να μην προσκυνούν τον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας». Δεν ικανοποιήθηκα. Συνέχισα την έρευνα, αναζητώντας λεξικά που είχαν εκδοθεί την εποχή της Τσαρικής Ρωσίας. Πράγματι, βρήκα σε μια βιβλιοθήκη ένα παλαιό εγκυκλοπαιδικό λεξικό κι από εκεί έμαθα την αλήθεια: Ήταν Έλληνας, μεγάλος άγιος, που τιμάται σε Δύση και Ανατολή ακόμη και από μουσουλμάνους και γεννήθηκε στην πόλη Μύρα της Λυκίας.

Ήμουν όμως αβάπτιστος. Λαχταρούσα να βρω το Ευαγγέλιο. Βρήκα το τελευταίο που είχε μείνει στην Ι. Μονή του αγίου Σεργίου. Σε μια νύχτα διάβασα και τα τέσσερα Ευαγγέλια! Όμως ο φόβος μήπως μάθουν ότι θέλω να βαπτισθώ, μήπως με δει κάποιος να μπαίνω σε εκκλησία και με πολεμήσουν στην εργασία μου, με κράτησαν μακριά από το βαπτιστήριο.

Το 1988 το επίσημο κράτος γιόρτασε τα χίλια χρόνια από την ιστορική βάπτιση των Ρώσων. Στην τηλεόραση παρακολούθησα και συναυλία αφιερωμένη στην επέτειο αυτή και συγκλονίστηκα όταν άκουσα χορωδία να ψέλνει: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Ο φόβος φυγαδεύτηκε και μια δυνατή επιθυμία –που νόμιζα ότι κατέτρωγε κυριολεκτικά τα σωθικά μου– οδήγησε τα βήματά μου στην εκκλησία. Βαπτίστηκα στις 6 Ιουλίου. Το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Επαναλάμβανα συνέχεια το «Σύμβολο της Πίστεως» καθώς και διάφορες άλλες προσευχές.


Το πρωί, πριν μπω στην εκκλησία, το ξάφνιασμα: Πάνω από την πόρτα της εισόδου η εικόνα του αγίου Νικολάου!
Μου φάνηκε ότι μου χαμογελούσε.
Γύρισα και του είπα:
–Περίμενες πολλά χρόνια, άγιε Νικόλαε, εμένα, το άθεο μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας να έλθει να βαπτισθεί; Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες! Εσύ είσαι ο νονός μου! Πιστεύω, πιστεύω! Ζω μια καινούργια ζωή. Είμαι πανευτυχής. Χριστέ μου, τι ευτυχία είναι αυτή!
«Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου!» (Ψαλμ. 142, 10).

[Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό
Φοιτητών και Επιστημόνων
«Η Δράση μας»,
Μάρτιος 2016, Τεύχ. 537,
Άρθρο 10ο (Α΄ μέρος), σελ. 123–124,
Άρθρο της Ναταλίας Γ. Νικολάου
(από τη Μόσχα).
Επιμέλεια ανάρτησης,
εύρεση, επιλογή φωτογραφιών,
έρευνα, μελέτη, επιλογή θέματος,
διόρθωση, πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

The miracle. (το θαύμα) Ενα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου



Η ταινία Το Θαύμα (ЧУДО) του Αlexander Proshkin, η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεταισε πραγματικά περιστατικά, ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956.

Ένα αληθινό γεγονός διάρκειας 128 ημερών, που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας, την εποχή που επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς.

Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους... 

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. 

Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων (παλαιό ημερολόγιο) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό.

Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: 

«Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια...

Αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει , έκανε δύο γύρους , οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. 

Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος , απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.

Οι γιατροί που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να 
την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. 

Οι βελόνες των ενέσεων, που ήθελαν να της κάνουν, στράβωναν και έσπαζαν
καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! 


Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλά δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. 

Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι (28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα. 

-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! 
Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή...

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε:

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

1) Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.


Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΣΙΑΠΟΤΚΙΝ

4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος , ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας το θαύμα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. 

Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: 

Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. 

Δεύτερον, μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν.

Τρίτον, η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεόκαι δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν χριστιανικά . Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεός, αλλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία.
________________________________________________________ 

Από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Πηγή: proskynitis.blogspot.com