.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γέρων Γερμανός Σταυροβουνιώτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γέρων Γερμανός Σταυροβουνιώτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Όσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!



Πρέπει να πιστεύης ότι σε αγαπά ο Θεός, ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι σε αποστραφούν κι αν όλοι σε εγκαταλείψουν.Όταν σου έλθη λογισμός πως δεν σε αγαπούν και δεν σου συμπαραστέκονται, τότε να θυμάσαι πως, όταν όλοι σ’ εγκαταλείψουν, όμως έχεις τον Θεό για βοηθό. 

«Ο πατήρ μου», λέγει ο Δαβίδ, «και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με» (Ψαλμ. 26, 10). Κάποιος Μοναχός ήταν άρρωστος. Πέρασε περίπου ένας μήνας, και κανείς δεν πήγε στο κελλί του να τον 'δη και να τον βοηθήση. Κατόπιν έστειλε ο Θεός άγγελο να τον υπηρέτηση. Κι όταν αργότερα οι συνασκητές του σκέφθηκαν να τον επισκεφθούν, να ιδούν μήπως είναι άρρωστος, μήπως έχη πάθει τίποτα, αυτός, μόλις τους αντίκρυσε, τους φώναξε: «Φύγετε!» Τότε αυτοί του είπαν: «Γιατί μας διώχνεις;» 
Αυτός αποκρίθηκε: «Τόσο καιρό, που δεν με σκεφθήκατε εσείς, που δεν με είδατε, που δεν με βοηθήσατε, έστειλε ο Θεός άγγελο, και με υπηρετούσε. Μα τώρα, που ο άγγελος σας είδε, έφυγε! Προτιμότερο να φύγετε εσείς, και να έρθη πάλιν ο άγγελος!»
Γιατί να μη έχουμε για κάθε άνθρωπο αγάπη;
Όσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!

Εκείνος, που επιθυμεί το κακό του συνανθρώπου του, κάνει τελικά κακό στον ίδιο τον εαυτό του. Και εκείνος, που αγαπά ακόμα και τον εχθρό του, στην πραγματικότητα ευεργετεί τον ίδιο τον εαυτό του.

Όσο πιο πολύ αγωνιζόμαστε να αγαπήσουμε τον Χριστό, τόσο πιο πολύ νοιώθουμε μέσα μας χαρά και ευτυχία. Δεν υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερη ευτυχία από το να φλέγεται η καρδία μας από αγάπη προς τον γλυκύτατο Κύριό μας.

«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24). Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό με όλη την καρδία μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα γήινα είναι πρόσκαιρα και μάταια, και σε τίποτε από αυτά να μη προσκολληθούμε. Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονήσουμε τρία πράγματα: Το χρήμα, τις ηδονές και την ανθρώπινη δόξα.

Είμαστε σε θέση να πούμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο, «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. 8, 35). Αν ναι, τότε είναι που πραγματικά αγαπούμε τον Χριστό!
Δεν έχει τόση αξία το να αγαπούμε όσους μας αγαπούν. «ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ. 6, 32). Αξία έχει το να αγαπούμε αυτούς, που μας εχθρεύονται, κι αυτούς, που μας μισούν!

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

xristianoss.blogspot.com

Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά…


 
Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Άκου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη. Όλη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σου λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πεις: “Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησε με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω”. Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. Έτσι θα διατηρείς στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη.

Σου είπε ο αδελφός σου ότι είσαι ύπουλος! Πάρε το για αστείο, και μη σου κακοφανεί! Αλλά, κι άν ακόμη το εννοούσε, σε ερωτώ: Μήπως στην πραγματικότητα δεν είμαστε όλοι ύπουλοι; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι παντού και πάντοτε ευθύς και ειλικρινής; Πες ότι σου το είπε αυτό ο αδελφός σου κατά παραχώρηση Θεού, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς. Και εσύ να νοιώθεις όχι αντιπάθεια, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αδελφό σου, που, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, σε βοηθά να διορθωθείς και να σωθείς!

Όταν σε λυπούν ή όταν σε προσβάλλουν, τότε να ενθυμήσαι τα Πάθη του Κυρίου μας: Όταν τον ύβρισαν, αυτός δεν ύβριζε, όταν τον ειρωνεύονταν, αυτός δεν ειρωνευόταν, όταν τον κτυπούσαν, αυτός δεν κτυπούσε, όταν τον κακολογούσαν, αυτός δεν κακολογούσε, αλλά σ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν με ηρεμία: “Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού” (Ιω. ιη’ 23). Και προσευχόταν για τους σταυρωτές Του. Να ζούμε, όπως έζησε ο Χριστός, δηλαδή με ταπείνωση, με υπακοή, με ανεξικακία. Να φροντίζουμε να Τον μιμούμαστε, όσο γίνεται, σε όλα. Μετά χαράς να βαδίζουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, και να μισούμε τον φαρδύ και αστόχαστο βίο.

Πρόσεξε να μη σου κακοφαίνεται, όταν σου πουν λόγο σκληρό. Οι λόγοι οι σκληροί, οι υβρισιές, οι καταφρονήσεις απαλλάτουν τον άνθρωπο από τους κακούς λογισμούς, και μάλιστα τους αισχρούς. Τον απαλλάτουν απ’ όλα τα πάθη, αρκεί να υπομένει όλα αυτά αγόγγυστα. Όταν φθάσης στο σημείο να ευχαριστείσαι, όταν σε καταφρονούν, σε υβρίζουν και σε συκοφαντούν, τότε να ξέρεις σίγουρα ότι θα απολαύσης στέφανον αμάραντον στους ουρανούς.

Αν σε κοροϊδεύουν, εσύ κάνε καλούς λογισμούς, παίρνε το π.χ. για αστείο, και έτσι φεύγει εύκολα η παρεξήγηση και το σκάνδαλο. Να σας πω ένα παράδειγμα: Στο διακόνημα της γεωργίας, είχα δύο λαϊκούς βοηθούς, μισθωτούς της Μονής. Ο ένας ήταν έμπειρος στη γεωργία, ενώ ο άλλος εργαζόταν προηγουμένως ως κουρέας, και μόνο πρόσφατα είχε αρχίσει να επιδίδεται και αυτός στη γεωργία. Ο έμπειρος ήταν μικρότερος στην ηλικία από τον άλλο. Κι όμως τον πείραζε, αποκαλώντας τον “ψωμά”, υπονοώντας ότι δεν ήταν άξιος στη δουλειά του, αλλά μόνο για να τρώει ψωμί ήταν ικανός. Όμως ο άλλος ήταν πράος και ανεξίκακος, άν και ήταν μεγαλύτερος και είχε και δέκα παιδιά. Έλεγε με τον λογισμό του: “γιατί να μου κακοφανεί, άν με αποκάλεσε “ψωμά”; Ας τον να λέει. Δεν πειράζει!” Δηλαδή ταπεινώθηκε εκούσια, εξέλαβε την προσβολή για αστείο, δεν στενοχωρήθηκε, και έτσι κέρδισε ό,τι πιο πολύτιμο: Τη Χάρη του Θεού!

Ο Κύριος μακαρίζει τους πραείς. Λέγει ότι “αυτοί κληρονομήσουσι την γην” (Ματθ. ε’ 5). Αυτός, που είναι πραγματικά πράος, όχι μόνο εξωτερικά δεν οργίζεται, αλλ’ ούτε και μέσα στην ψυχή του. Την ώρα του παροξυσμού να προτιμάς τη σιωπή, την προσευχή και τη φυγή, και ποτέ σου δεν θα το μετανοιώσης.

Πολλοί οργίζονται όχι μόνον εναντίον ανθρώπων, αλλά και εναντίον αψύχων πραγμάτων, και αρχίζουν να σπάνε αντικείμενα και να χτυπούν τα ζώα, που νομίζουν ότι τους έφταιξαν. Όμως ο αληθινά πράος και ανεξίκακος δεν οργίζεται με τίποτε και είναι πάντοτε ειρηνικός. Το Πνεύμα το Άγιο κατοικεί μέσα στην ψυχή του.

Η πραότης, όταν είναι κατά Θεόν, δεν είναι ούτε δειλία, ούτε αδυναμία, αλλά είναι δύναμη πνευματική και πίστη στον Θεό αληθινή.

Ο πράος παραμένει ανεπηρέαστος στον νου και στην καρδιά του. Δεν ταράσσεται, ούτε όταν τον κατηγορούν, ούτε όταν τον επαινούν ούτε όταν τον υπολογίζουν, ούτε όταν τον αγνοούν, ούτε όταν τον εξυψώνουν, ούτε όταν τον ταπεινώνουν. Αυτή όμως η αρετή είναι καρπός μεγάλης πίστης στον Θεό, βαθιάς ταπείνωσης και καθαρής προσευχής.

Ο πράος επηρεάζει και τους άλλους γύρω του. Ειρηνεύει αυτούς, που διαπληκτίζονται, γαληνεύει αυτούς, που έχουν ταραχή και σύγχυση.

Ο πράος, και με μόνη τη θέα του, σκορπίζει ειρήνη και χάρη.

Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη

Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε....



Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε, γι’ αυτό και συνεχώς να προσευχόμαστε!
Αν η προσευχή δεν καταλαμβάνει το κύριο μέρος της ζωής μας, τότε ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος.

Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτου

Προσευχή στη Παναγία μας: "Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα"



Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα, τους ψυχικούς, ίνα βλέψω και κατίδω τους εχθρούς τους νοητούς, Βάθος των ανομιών μου και πταισμάτων τας σειράς, πράξεις δε μου τας ατόπους, πράξεις μου τας ρυπαράς, Γύμνωσιν, ήνπερ υπέστην, γύμνωσιν την της ψυχής, και φροντίσω ενδυθήναι μέσω θείας προσευχής.

Δος μοι μετανοίας τρίβον, άγουσαν εις ουρανούς, και Φωτός του θείου λάμψιν, που καθαίρεται ο νους.

Έλεος αιτώ, Παρθένε, έλεος του σου Υιού και μεσίτην σε προβάλλω, ίνα τύχω του σκοπού. Ζέσιν θείας μετανοίας και δακρύων τας πηγάς δώρησαι καμοί, Παρθένε, ίνα πλύνω τας πληγάς.

Ήμαρτον εγώ ο τάλας, και κατέστην μισητός, εβδελύχθη με ο κόσμος, μ’ εγκατέλιπε ο Θεός. Θρήνος των αγγέλων πέλω και δαιμόνων η χαρά, με προσμένουσι κολάσεις και θανάτου τα δεινά. θέλω να μετανοήσω, και ν’ αγωνισθώ ξανά.

Ίλαθι, Παρθένε Κόρη, μίαν χάριν σου ζητώ, δια να με δυναμώσης, μήπως πάλιν και ψευστώ. Κόλασιν την αιωνίαν τρέμω, του ασβέστου του πυρός, και τα βάσανα του άδου και την στέρησιν Φωτός.

Λήθαργος της ακηδίας μ’ έχει σφίξει ασφυκτικώς, δεν μ’ αφίνει να ξυπνήσω και να προχωρήσω εμπρός. Μάνα και προστάτις πέλεις πάντων των χριστιανών, και το στήριγμα παρθένων, μα προ πάντων μοναχών.

Νίκην κατά των εχθρών μου, των εχθρών των νοητών, εξαιτούμαι σε, Παρθένε, και αγάπην 'ς τον Θεόν. Ξένος εγενόμην κόσμου, για την μέλλουσαν χαράν, και φοβούμαι αντί ταύτης, μήπως πέσω 'ς την αράν.

Όλην μου η ξενιτεία, ύπουλη κι απατηλή και προς δόξαν των ανθρώπων, και εμέ δεν ωφελεί. 

Παύσον όλους τους πολέμους και προ πάντων τους αισχρούς, ένδυσόν με τους χιτώνας της αγνείας τους λαμπρούς. 

'Ρέπω προς την αμαρτίαν, μα την αρετήν ποθώ, θέλω να 'βρω ένα τρόπον, να μπορέσω να σωθώ. Σύντριψον κάθε παγίδα, που μου στήνει ο εχθρός, δεν μπορώ να προχωρήσω, εμποδίζει με αυτός.

Τήρησόν μου την καρδίαν καθαράν και φωτεινήν, ίνα όψωμαι την Δόξαν, Δόξαν λέγω Θεϊκήν. 

Ύμνον σοι προσφέρω, Κόρη, και παράκλησιν ομού, θέλω να με οδηγήσης εις τον δρόμον του Θεού.
Φλόγα έρωτος, Παρθένε, έρωτος του σου Υιού, δώρησαί μοι, για να νοιώσω την αγάπην του Θεού. Χάρισαί μοι πένθος, Κόρη, πένθος το χαροποιόν, να εκπλύνω μου τον ρύπον, ρύπον των ανομιών. 

Ψάλλω και βοώ απαύστως τ’ όνομα του Ιησού, άμα των αγίων πάντων και ονόματος του Σου. 

Ω! Πανύμνητε Παρθένε, θέλω να σε αγαπώ, ως την ώραν του θανάτου, και κοντά Σου να σταθώ! Αμήν. 


“ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ” 
Ο ΑΓΙΟΣ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΓΕΡΜΑΝΟΣ  ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

Πίστις: Ἡ μεγάλη δύναμις τῆς ψυχῆς



Η ΠΙΣΤΗ στό Χριστό, ἡ μεγάλη καί σταθερή, δίνει στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ δίπλα του, γεγονός πού τόν εἰρηνεύει ἐσωτερικά καί τόν χαροποιεῖ. Νιώθει τό Χριστό ἀχώριστο συνοδοιπόρο του. Ὅπου καί ἄν βρίσκεται, εἶναι κοντά του, γι᾿ αὐτό κάνει θερμότερη προσευχή καί μπορεῖ νά ξεπερνάει τά ἐμπόδια τῆς ζωῆς, νά μένει ἀνεπηρέαστος ἀπό τούς πειρασμούς καί νά διώχνει ἀπό τήν ψυχή του τούς διάφορους φόβους.
Σέ ἀντίθεση μέ τόν πιστό, ὁ ὀλιγόπιστος ταλαιπωρεῖται, ἀνησυχεῖ ὑπερβολικά καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐξέλιξη καί τήν πορεία τῶν προβλημάτων πού ἀντιμετωπίζει.
Ὁ Γέροντας Γερμανός ὁ Σταυροβουνιώτης ἔλεγε: «Αὐτός, πού ἔχει δυνατή πίστη στό Θεό, αἰσθάνεται σέ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς του τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί νιώθει ἀπέραντη χαρά καί εἰρήνη μέσα στήν ψυχή του. Ἀντίθετα ὁ ὀλιγόπιστος μεμψιμοιρεῖ, λυπᾶται γιά τά γήινα, γογγύζει εὔκολα, ταράσσεται, γεμίζει ἄγχος».
Πάντα μιλᾶμε γιά τήν ἀληθινή πίστη, πού στήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ὅταν ἡ θάλασσα εἶναι τρικυμισμένη, ὅταν οἱ κίνδυνοι καί οἱ ἀπειλές εἶναι ἐνώπιόν μας, ὅταν ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει, ἐμεῖς μένουμε σταθεροί, ἔχοντας τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός ρυθμίζει τή ζωή μας. Γι᾿ αὐτό καί ἀποφεύγουμε τό ναυάγιο. Αὐτό δέν συμβαίνει στούς κοσμικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ρηχή πίστη καί μόλις ἀντιμετωπίσουν δυσκολίες καί ἀνεπιθύμητες καταστάσεις λησμονοῦν τό Θεό.
Πολλοί χριστιανοί ζητοῦν ἀπό τό Χριστό νά κάνει ὑπακοή καί νά ἱκανοποιήσει ὅλα τά θελήματά τους. Θά ἔλεγα ὅτι ἀπαιτοῦν, ξεχνοῦν ὅμως ὅτι προηγεῖται ἡ δική τους ὑπακοή στό Χριστό, πού σημαίνει συνεπής τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Στήν περίπτωση αὐτή οἱ προσευχές μένουν ἀνικανοποίητες, γιατί ὑπάρχει ὀκνηρία καί δόλος. Εἶναι σάν νά μπαίνει κάποιος σέ ἕνα κατάστημα, γιά νά ψωνίσει χωρίς νά ἔχει χρήματα. Εἶναι φυσικό ὁ καταστηματάρχης νά μή τοῦ δώσει αὐτά πού θέλει. Ἡ προσευχή μας γίνεται θεοπειθής μόνο ὅταν εἴμαστε πιστοί καί συνεπεῖς στή διδασκαλία καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Δέν πρέπει νά λείπουν ἀναβαθμοί στήν κλίμακα πού μᾶς ἑνώνει μέ τό Χριστό. Οἱ ὀκνηροί καί ράθυμοι ποτέ δέν θά γευθοῦν τούς καρπούς τῆς προσευχῆς. Αὐτοί πού θυμοῦνται μία μέρα τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί δέκα μέρες τίς ξεχνοῦν, δέν πρόκειται νά δοῦν τήν ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τους. Μόνο ὅσοι προσεύχονται συνεχῶς καί τηροῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ βλέπουν νά πραγματοποιοῦνται τά θεάρεστα αἰτήματά τους.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 18/07/2014

Ἡ πρὸς τὸν Χριστὸν ἀγάπη



ΓΙΑ ΝΑ ἀγαπήσουμε τόν Χριστό χρειάζεται μία ἀναγκαία προϋπόθεση, τήν ὁποία δυστυχῶς οἱ περισσότεροι χριστιανοί ἀγνοοῦν καί γι᾿ αὐτό εἶναι μακριά του. Ὁ Γέροντας Γερμανός ὁ Σταυροβουνιώτης ἔλεγε ὅτι «πρέπει πρῶτα νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά γήϊνα εἶναι πρόσκαιρα καί μάταια καί σέ κανένα ἀπό αὐτά νά μή προσκολληθοῦμε». 
Μέ ἄλλα λόγια ἡ καρδιά μας πρέπει νά εἶναι ἀνοιγμένη πρός τόν Κύριο, πού σημαίνει θερμή προσευχή καί συνεπής τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Ὁ ἄνθρωπος δέν πρέπει νά ἀπορροφᾶται ἀπό τά βιοτικά καί νά μή ἀπομακρύνεται ἀπό τό ἕνα καί σωτηριῶδες πού εἶναι ἡ ὁλόθερμη καί ὁλοκληρωτική ἀγάπη πρός τόν Χριστό.
Ἐκεῖνος πού ἀγαπάει τό Χριστό, προφανῶς πρέπει νά ἔχει ἀγάπη καί πρός τόν πλησίον. Αὐτό τό πετυχαίνει κανείς, ὅταν στή ζωή του περιφρονήσει τρία πράγματα: 
τό χρῆμα, τίς ἡδονές καί τήν ἀνθρώπινη δόξα

Ὁ φιλοχρήματος καί πλεονέκτης ὄχι μόνο δέν ἀγαπᾶ τόν πλησίον του, ἀλλά τόν ἐκμεταλλεύεται μέ τρόπο σκληρό καί ἄγριο. Δέν συγκινεῖται εὔκολα καί δέν συμπάσχει. 
Ὁ νοῦς του εἶναι στραμμένος στόν πλοῦτο καί μόνο σ᾿ αὐτόν. Δέν ἔχει ἄλλα ἐνδιαφέροντα πέρα ἀπό τόν ἑαυτό του. 

Ὁ φιλήδονος ἐπίσης βλέπει τόν πλησίον του ὡς ἀντικείμενο ἡδονῆς. Ἔγνοια του μοναδική ἡ ἡδονή. Εἶναι ὁ χαμερπής ἄνθρωπος πού ἡ θέλησή του εἶναι ἁμαρτωλή καί ὁ νοῦς του δέν μπορεῖ νά ξεφύγει ἀπό τό πάθος. 

Ἀλλά καί ὁ φιλόδοξος δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν πλησίον του. Τόν θέλει βέβαια κοντά του, γιά νά τόν ἐκμεταλλεύεται καί νά τόν κάνει ἀπερίσκεπτο χειροκροτητή καί ὅταν διαπιστώνει ὅτι δέν τόν χρειάζεται ἄλλο, τόν περιφρονεῖ καί τόν ἀπομακρύνει.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον εἶναι ἕνα διαρκές ἄθλημα, στό ὁποῖο πρέπει νά ἐπιδίδονται ὅλοι οἱ χριστιανοί κάτω ἀπό τίς προϋποθέσεις πού προαναφέραμε. Χωρίς αὐτές ἡ ἀγάπη παραμένει εὐχάριστη θεωρία, ἡ ὁποία σέ τίποτα δέν ὠφελεῖ.
Χρειάζεται λοιπόν πνευματικός ἀγώνας καί ἀμεριμνία γιά τά περιττά καί μάταια τῆς παρούσης ζωῆς. Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει. Ὅσοι νομίζουν ὅτι μποροῦν νά ἀγαπήσουν τό Χριστό χωρίς νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, πλανῶνται. Ὅταν ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά τους εἶναι στραμμένα στά τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός ἀπουσιάζει. Ὅταν τά θρησκευτικά καθήκοντα μπαίνουν στό περιθώριο, ὅταν οἱ ἠθικοί φραγμοί δέν ἰσχύουν καί ἡ μετάνοια εἶναι ἄγνωστη, εἶναι σχεδόν ἀδιανόητο νά μιλᾶμε γιά τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό καί κατ’ ἐπέκταση γιά τήν πνευματική ζωή. Αὐτό πρέπει νά τό συνειδητοποιήσουν ὅλοι οἱ χριστιανοί, κληρικοί καί λαϊκοί.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, 11/07/2014

Και τότε θα σε ξέρη ο Θεός...


«Ποτέ σου μη ζήτησης αξιώματα. Ποτέ σου μη ζήτησης τιμές από τον κόσμο. Ποτέ σου μη ζήτησης να ακουστή το όνομά σου. Να 'σαι πάντα αφανής, άγνωστος στους πολλούς τόσο, ώστε, ει δυνατόν, να μη σε ξέρη κανένας. Και τότε θα σε ξέρη ο Θεός. Εάν ο Θεός θέλη να σε φανερώση, δεν ευθύνεσαι εσύ. Μόνο εσύ να μη φροντίζης να φανής ότι είσαι έτσι και έτσι, ότι τάχα δηλαδή έχεις αρετή, είσαι άξιος κ.λπ. Να ζης με αφάνεια, σαν ξένος και παρεπίδημος, «ως ο αλλόγλωσσος εν ετερογλώσσοις εν γνώσει καθήμενος», όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Να μη αποκτήσης ποτέ σου παρρησία, να μη θέλης να φαίνεσαι πως κάτι είσαι. Και τέλος, να μη έχης ποτέ, μα ποτέ σου μνησικακία, ούτε ακόμη με τον χειρότερό σου εχθρό. Αλλά αντίθετα να παρακαλής τον Θεό να τους συγχωρήση όλους, να συγχωρήση όλο τον κόσμο».

Γέρων Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Από την προφορική Διαθήκη του Γέροντος Γερμανού