.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μοναχός Γαλακτίων Ιλίε. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μοναχός Γαλακτίων Ιλίε. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η συνάντηση του Ρουμάνου Γέροντα Γαλακτίωνα με έναν ερημίτη και τι του είπε...

Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλλίε, έζησε στο μοναστήρι Συχαστρία (1882-1946). Έβοσκε με ταπείνωση τα πρόβατα της μονής για 25 χρόνια (διακόνημα).

Αγαπούσε πολύ τη νηστεία, την προσευχή και τα άγια αναγνώσματα. Ήταν πολύ φιλόξενος και ελεήμων…

Κάποτε συνάντησε ο Γέροντας Γαλακτίων στο δάσος έναν άγιο Ερημίτη και τον ρώτησε:

– Ξέρεις πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου;

– Όταν δεν θα υπάρχει δρόμος από τη μια γείτονια στην άλλη! Δηλαδή, όταν θα εκλείψει η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.

Το βράδυ, συνήθιζε ο πατήρ Γαλακτίων να βάζει τους αδελφούς να διαβάζουν από το Ψαλτήρι και την Αγία Γραφή, διότι επιθυμούσε πάρα πολύ να ακούει το λόγο του Θεού.

από το βιβλίο: «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων» (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).

Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή



Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλίε, κοινοβιάτης στη μονή Συχάστρια της Ρουμανίας από το 1918, τηρούσε με ακρίβεια τη νηστεία.
Αν δεν τελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, δεν έτρωγε τίποτα. Την Τετάρτη και την Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, την ώρα που έβγαιναν τ’ αστέρια.
Τότε έκανε τον σταυρό του, ζητούσε συγχώρηση απ’ όλους, έπαιρνε αντίδωρο και ύστερα έτρωγε.
-Γέροντα, του είπε ο μαθητής του, η μέρα είναι μεγάλη, κι εσύ ηλικιωμένος και αδύνατος. Δεν είναι καλύτερα να τρως το φαγητό σου νωρίτερα;
-Κάποτε, αποκρίθηκε εκείνος, ένας άγιος είδε να πηγαίνουν κάποιο νεκρό στον τάφο. Μπροστά και πίσω των συνόδευαν δυό ωραίοι άγγελοι. 
«Ποιοί είστε εσείς;» ρώτησε ο άγιος. 
«Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή!» απάντησαν οι άγγελοι. «Ήρθαμε εδώ, με εντολή του Κυρίου, να βοηθήσουμε αυτή την ψυχή, γιατί σ’ όλη τη ζωή της νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή για να τιμήσει τα Πάθη του Κυρίου.» 
Από τότε, συμπλήρωσε ο π. Γαλακτίων, δεν έφαγα ποτέ πια αυτές τις μέρες, για να με βοηθήσουν κι εμένα η Τετάρτη και η Παρασκευή την ώρα του θανάτου μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων
Ι. Μ. Παράκλητου Ωρωπού