.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η εξομολόγηση ως συμφιλίωση



Όταν προσερχόμαστε στην εξομολόγηση σπεύδουμε πρόσωπο με πρόσωπο προς ένα φίλο. Δεν πρόκειται να μας κρίνει και να μας καταδικάσει κανείς. Ας πολεμήσουμε τον φόβο που μας διακατέχει γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. 
Ερχόμαστε στον Ένα της Τριάδος που, όντας Θεός, επέλεξε από αγάπη για μας να γίνει Άνθρωπος, ν΄αναλάβει πάνω Του την ανθρώπινη φθορά και να δώσει τη ζωή Του για μας. 
Η ζωή και ο θάνατος Του είναι η απόδειξη ότι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη, ώστε να μπορούμε να τον πλησιάσουμε χωρίς δισταγμό, με την προσδοκία ότι σε κάθε περίπτωση θα αγκαλιάσει την αδυναμία μας, πέρα από ηθικές αξιολογήσεις. 
Ας είσαστε βέβαιοι ότι εάν κάποιος πρόκειται να θρηνήσει για την αναξιότητα και την αμαρτία μας σε συμπόνια, έλεος, αγάπη δεν είναι παρά Εκείνος που θα ήταν πρόθυμος να σαρκωθεί και να πεθάνει έστω και για έναν μόνο αμαρτωλό, γιατί δεν μπορεί να υπομείνει των απώλεια κανενός.
Αυτός, λοιπόν, είναι ο Χριστός στον οποίο προερχόμαστε κατά την εξομολόγηση. Προσδοκά την ίαση, την παραμυθία, την στήριξη μας – όχι την κρίση και καταδίκη μας.
Και τότε ποιος είναι ο ρόλος του ιερέως; Στην ευχή που διαβάζει ο κληρικός πριν το μυστήριο ονομάζεται «μάρτυρας».
Καλείται από τον Κύριο να παρευρίσκεται ενώπιον του αμαρτωλού, για να μαρτυρήσει το γεγονός της αγάπης του Χριστού για εκείνον, να βεβαιώσει ότι ο Κύριος είναι παρών και η μόνη επιθυμία και πρόθεση Του είναι η σωτηρία και η αιώνια ευφροσύνη του μετανοούντος. Επίσης, ο ιερέας παρευρίσκεται στο όνομα του αμαρτωλού, για να ικετεύσει και να μεσιτεύσει στον Κύριο για τη συμφιλίωση του ανθρώπου με την Εκκλησία.
Ας αλλάξουμε, λοιπόν, τον τρόπο της εξομολόγησης: ας διώξουμε τον φόβο της τιμωρίας ή της απόρριψης κι ας βρούμε το θάρρος να ελαφρώσουμε την καρδιά μας από κάθε αμφιβολία. Ο Χριστός δεν πρόκειται να μας αρνηθεί. Ίσως η εξομολόγηση μας να είναι για Εκείνον ένας νέος σταυρός, αλλά θα τον δεχθεί,αφού μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου: 
Ο θάνατος του έγινε η δική μας ζωή – ζωή μέσα στο χρόνο και ζωή στην αιωνιότητα.
Η εξομολόγηση πριν από όλα είναι συνάντηση και συμφιλίωση. Είναι συνάντηση με τον Χριστό που ποτέ δεν μας στρέφει τα νώτα, παρόλο που εμείς φεύγουμε μακριά. Μερικές φορές μια τέτοια συνάντηση μπορεί να γίνει έμπνευση για ολόκληρη τη ζωή και να μας δώσει δύναμη και κουράγιο να διάγουμε το υπόλοιπο του βίου.

Μητροπολίτης Άντωνιος του Σουρόζ

http://agios-panteleimon.blogspot.gr

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ - Η ΑΘΕΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Παραθέτουμε πρώτα το απόσπασμα του Γέροντα Θεόκλητου και μετά του αείμνηστου Μητροπολίτου Αυγουστίνου Καντιώτη σχετικά με την άθεη κυβέρνηση που θα γνωρίσει ο τόπος μας,ενώ πέρσυ τέτοια εποχή είχαμε γράψει και τις ανάλογες συνέπειες που θα υποστούμε από αφηγήσεις διαφόρων Γερόντων.
(Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ--Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΓΕΓΓΟΝΟΤΩΝ ΕΦΤΑΣΕ).
Δυστυχώς όπως φέτος δείχνουν τα πράγματα πάμε προς τα εκεί. Τα συμπεράσματα από τα κείμενα δικά σας. 

Παραθέτουμε ένα προφητικό και αρκετά επίκαιρο άρθρο του αειμνήστου Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου που δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο στις 23 Νοεμβρίου 2001 και που αναφέρεται στην εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Το άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου είχε τίτλο:

«Μελαγχολικαί ενοράσεις» 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτη μού θύμισαν κάποιες συζητησεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, ταχα, η Ελλάς, σταδιακώς, δεν θά συρρικνωθεί μέν εδαφικώς, αλλά θά κατακτηθεί εκ των ένδον από τό Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην Έρημο τού Άθωνος ή τους έγραφαν.

Και στην ερώτησή μου· Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής τής εκτεταμένης αμαρτίας. Καί ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν.

Και όταν πάλιν τους ερώτησα· πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θά γίνουν οι Έλληνες; Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, πού ονομάζονται μετανάστες, καί πού θα στερεώνονται σταδιακώς μέ τήν ελληνικήν ιθαγένεια, πού θά τούς χορηγεί ευχαρίστως τό Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση.


Οι δε Έλληνες βαθμιαίως θά γίνουν μειονότης, έως ότου θά μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως…δείγμα. Μή απορείς, πάτερ Θ., έσπευσαν να εξηγήσουν, αυτήν τήν τραγωδία του λαού μας. Πολλοί θά αποδεχθούν τον μουσουλμανισμόν αβιάστως. Αλλοι, με κάποιαν βίαν ποικίλης μορφής. Και άλλοι «χριστιανοί» θα μεταναστεύσουν σέ χριστιανικές χώρες, μή δυνάμενοι νά συμβιώσουν με τους βαρβάρους αυτούς, πού τους χρησιμοποιεί ο Θεός ως μέσον παιδαγωγίας, όπως ανά τους αιώνες ενεργούσε στούς Ισραηλίτες και στους χριστιανούς, πού δεν μετανοούσαν για τίς αμαρτίες τους. Παράδειγμα ο Κατακλυσμός, τα Σόδομα, ο Ελληνισμός της Ανατολής, το Βυζάντιον.

Αυτά όλα με είχαν συντρίψει ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θά επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον συμφοράν; Επηκολούθησε σιωπή για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια, έθεσα το ερώτημα· Πατέρες άγιοι και αδελφοί, φανταζεσθε σείς, πώς θα ανεχθεί ο Κύριος τίς μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, αντί των ορθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητου πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Αγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

Η συζήτηση κράτησε περισσότερον από δύο ώρες, οπότε οι ησυχαστές ανεχώρησαν και μου ετόνισαν να ευχαριστώ τον Κύριον γιά όσα επιτρέπει να γίνωνται εξ αγάπης και για την σωτηρίαν τών ψυχών. Και να μή παρασύρομαι συναισθηματικώς από την επιφάνεια τών γεγονότων, αλλά να εισδύω στήν ουσίαν των, αφού είναι δεδομένον, ότι «ο Θεός αγάπη εστί».

Κι έμεινα μόνος…
Μέσα στον συγκλονισμό μου γιά τήν τραγωδία του λαού μας, τόν κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου προς τον πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, άρχισα να μελετώ όσα είπαν με βεβαιότητα οι όσιοι εκείνοι ερημίτες και άνθρωποι τού Θεού και να αναλύω λογικώς τούς ισχυρισμούς τους. Παρ ότι καμιά ανησυχούσα φωνή δεν ακούεται, όμως, κάποια σποραδικά δημοσιεύματα προ μηνών στον γρηγορούντα «Ορθόδοξον Τύπον» ήρχοντο να επαληθεύσουν σχεδόν τούς ισχυρισμούς των φίλων μου ησυχαστών. Και μάλιστα κάποια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πάλιν στον «Ο.Τ.» από σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καί συγγραφείς, οι οποίοι με πειστικά επιχειρήματα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, πού εβασίζοντο σέ αντικειμενικά στατιστικά στοιχεία.

Αλλά το σκάνδαλον ευρίσκεται στήν σιωπήν των κοινής πληροφορήσεως μέσων, των λεγομένων μαζικής ενημερώσεως. Ομως, όσον και αν φαίνεται περίεργη η βαθειά σιγή επί ενός βοώντος εθνικού κινδύνου, το φαινόμενον δέν είναι ανεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικής πωρώσεως τών συνειδήσεων. Και είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι όταν η αμαρτία καθολικοποιείται, γενικεύεται, ακολουθεί, δίκην συνδρόμου, η άγνοια του κακού. Ιδού η απόδειξη· Οταν ο Θεός είχεν αποφασίσει τόν Κατακλυσμόν, με το αιτιολογικόν· «Ου μή καταμείνη το πνεύμα μου εις τους ανθρώπους τουτους, διά το είναι αυτούς σάρκας», έδωκεν εντολήν στον δίκαιον Νώε νά κατασκευάσει την Κιβωτόν. Ειργάζοντο οι τεχνίτες επί ένα χρόνον. Βλέποντες οι απονεκρωθέντες αμαρτωλοί την κατασκευαζομένην Κιβωτόν και τον σκοπόν, πληροφορούμενοι, έλεγαν· και τί κάνουμε ώστε να πνιγούμε; Και όταν οι Αγγελοι είπαν στον δίκαιον Λώτ νά ειδοποιήσει τους συγγενείς του, γιατί θα έριχναν φωτιά να κάψουν τά Σόδομα, όλην την Πεντάπολιν, οι συγγενείς του γελούσαν με τόν γέροντα· και τί κάνουμε, ώστε νά μάς κάψει ο Θεός;

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, σέ κάποιο μέτρο· το σύνδρομο της πωρώσεως. Καμμία εφημερίδα δέν έγραψε για τον εθνικόν κίνδυνον μέ εξαίρεση την πολύτιμη ορθόδοξη έπαλξη, τον «Ορθόδοξον Τύπον», πού, και μόνον γιατί από ένα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, το σάλπισμα τής μετανοίας, αξίζει τον έπαινον τής Εκκλησίας και την εκ Θεού δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οι απόψεις και οι απελπιστικές ενοράσεις των αγίων εκείνων ερημιτών, όσον και αν δεν είναι αποδεικτικές, δεν στερούνται, όμως, σέ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σε απτά δεδομένα, ένα των οποίων, είναι οι ενεργούμενες αμαρτίες αγνοουμένης τής μετανοίας, σ όλην την Ελλάδα, παρά τις ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και ηθικής αντιστασεως. Δεύτερον ότι, ο προφητικός λόγος «αμαρτίαι, έθνη ελαττονούσι», έχει πολλάκις επαληθευθεί.

Τρίτον, στην δραστηριότητα τής αμαρτίας, περιλαμβάνονται και οι ένα εκατομμύριον εκτρώσεις κάθε τριετίαν· οι υπερτερούντες θάνατοι των γεννήσεων· ναρκωτικά καί άλλες ηθικές πληγές. Και τέλος, τό κυριώτερον, είναι τα τρία σχεδόν εκατομμύρια των νομιμοποιουμενων μουσουλμάνων, πού αυξάνονται και πληθύνονται με ταχύτατους 
ρυθμούς, ένα φαινόμενον, πού ερμηνεύει και τις απόψεις των ησυχαστών, των μουσουλμανων ενεργούντων ως οργάνων ασυνειδήτων του Θεού. Οπως επίσης ασυνείδητα όργανα —όχι ανεύθυνα, βεβαίως— είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας, πού υποδέχονται τους δεδηλωμένους εχθρούς του Εθνους μας, για να μή κατηγορηθούν, ταχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές. Αυτή η καραμέλλα έχει πολύ πέραση στην εποχή μας, μεταξύ τών επιπολαίων και αθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι με τις παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τό αλβανάκι» πέρυσι και τώρα η γερμανιδούλα του Βόλου, πού αν είναι διαποτισμένοι, ο πρώτος από τόν αλβανικόν ανθελληνικόν σωβινισμόν και η δεύτερη πιστεύει στό γερμανικό «ούμπερ άλλες» τότε, στά χέρια των το ελληνοχριστιανικόν σύμβολον η γαλανόλευκη μέ Σταυρόν, είναι τιμωρία, δεν είναι τιμή! Είναι αντίφαση.


Τώρα το πρόβλημα, το παμπρόβλημα, είναι η αλλοτρίωση του ελλαδικού χώρου, κατά παραχώρηση Θεού, για την αμετανοησία τών πιστών. Οπότε αβιάστως ανακύπτει η υποχρέωση της ποιμαινούσης Εκκλησίας νά κηρύξει μετάνοιαν στόν λαόν. Αλλοιώς; 
«Εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ´ 3). 
Το γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα.

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2001. 
«ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ σὲ ὑλιστάς, 
βλασφήμους, μασόνους καὶ ἀθέους, 
θὰ πληρώσουμε μὲ τόκο κ᾽ ἐπιτόκιο αὐτὴ τὴν ἁμαρτία μας»


(Ο σοφός Γέροντας προφήτευε ή με την απλή λογική έβλεπε, πριν από 53 χρόνια, που θα οδηγούσαν την πατρίδα μας οι μασώνοι και άθεοι πολιτικοί που ψηφίζαμε! Σήμερα πληρώνει ο Ελληνικός λαός αυτή την κακή του εκλογή. Αραγε θα βάλουμε μυαλό ή θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε αθέους και μασώνους; Θα ακούσουμε την συμβουλή του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ έστω και την τελευταία στιγμή;)

«…Ὄχι ἀδιάφοροι. Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες… θὰ γίνουν ἐκλογές. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς θὰ κληθῇ ν᾽ ἀναδείξῃ μὲ τὴν ψῆφο του κυβέρνησι. Ὡς Ἕλληνες πολῖτες δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀπαθεῖς θεαταὶ τοῦ ἐκλογικοῦ σάλου, ποὺ τ᾽ ἀφρισμένα κύματά του προξενοῦν μεγάλη ζάλη καὶ ναυτία στοὺς πολλούς· δὲν μποροῦμε νὰ προσπεράσουμε τὸ γεγονὸς τελείως ἀδιάφοροι, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐκλογὴ ποὺ θὰ γινόταν σὲ κάποια ἀπομακρυσμένη γωνία τῆς ὑφηλίου, π.χ. στὴ Γροιλανδία. Ὡς Ἕλληνες πολῖτες ἔχουμε καθῆκον ἀπέναντι στὴν πατρίδα.
Ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ποὺ πάνω ἀπὸ ἐπίγειες πατρίδες θέτουμε τὴν πίστι, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δώσουμε τὴν ψῆφο μας στὸν τυχόντα. Καὶ ὡς κληρικοὶ δὲν ἐπιτρέπεται ν᾽ ἀφήσουμε ἀδιαφώτιστο τὸν εὐσεβῆ λαὸ στὸ φλέγον τοῦτο ζήτημα τῶν ἡμερῶν. Μὲ ὅσα πάντως θὰ γράψουμε γι᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ἐμεῖς νὰ ὑποδείξουμε νὰ ἐκλεγοῦν ὡρισμένα πρόσωπα τῆς ἀρεσκείας μας· θὰ ὑποδείξουμε τὸ μέτρο τῆς ἐκλογῆς, θὰ διατυπώσουμε δηλαδὴ καὶ θὰ ὑπογραμμίσουμε ὡρισμένες ἰδέες καὶ ἀρχές, βάσει τῶν ὁποίων κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανὸς Ἕλληνας πρέπει νὰ κρίνῃ καὶ νὰ δίνῃ τὴν ψῆφο του.
Ποιό εἶνε τὸ μέτρο τῆς ἐκλογῆς; Ἂς μιλήσουμε μὲ ἕνα παράδειγμα.Ὑποθέστε, ὅτι κάποιος κρατάει στὰ χέρια του ἕνα σπαθί. Πολλοὶ τοῦ τὸ ζητᾶνε. Σὲ ποιόν θὰ τὸ δώσῃ; Ἂν δώσῃ τὸ σπαθὶ σ᾽ ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ τὸ ζητάει ἐπίμονα, τὸ παιδί, ποὺ δὲν ξέρει πῶς τὸ χρησιμοποιοῦν, θὰ τὸ κάνῃ παιχνίδι, θὰ παίζῃ μ᾽ αὐτό, καὶ στὸ τέλος θὰ κόψῃ τὰ χέρια του καὶ αἱμόφυρτο θὰ κλαίῃ γοερά. Ἀνόητε, σ᾽ ἕνα παιδάκι ἐμπιστεύθηκες τὸ σπαθί;… 
Ἂν πάλι ἀφήσῃ καὶ τὸ σπαθὶ ἔρθῃ στὰ χέρια ἑνὸς τρελλοῦ, ὁ τρελλὸς θὰ τὸ χρησιμοποιήσῃ γιὰ καταστροφὴ καὶ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἄλλων. Ἕνας τρελλός, ποὺ θὰ βρεθῇ ὡπλισμένος μὲ σπαθιὰ καὶ ὅπλα, εἶνε κάτι τρομερό… 
Ἀλλὰ καὶ ἀπ᾽ τὴν περίπτωσι αὐτὴ ὑπάρχει μιὰ ἄλλη τρομερώτερη· τὸ σπαθὶ νὰ παραδοθῇ στὰ χέρια κάποιου μὲ ἀποδεδειγμένα κακοῦργα καὶ φονικὰ αἰσθήματα, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ διψάει γιὰ αἷμα καὶ ἐγκλήματα. Τὸ σπαθὶ στὴν περίπτωσι αὐτὴ θὰ γίνῃ λαιμητόμος ποὺ θὰ κόβῃ κεφάλια ἀνθρώπων ἢ κάτι χειρότερο· θὰ γίνῃ ἡ λόγχη τοῦ ἀγροίκου ἐκείνου ῾Ρωμαίου στρατιώτη, μὲ τὴν ὁποία κεντήθηκε ἡ πλευρὰ τοῦ Ἰησοῦ. Ἀνόητε, σὲ χέρια τρελλῶν καὶ ἐγκληματιῶν ἐμπιστεύθηκες τὸ σπαθί;… 
Ἀλλ᾽ ἐὰν τὸ σπαθὶ ποὺ κρατᾷς τὸ δώσῃς σὲ ἕναν ἔμπειρο γιατρό, ὁ γιατρὸς θὰ μετατρέψῃ τὴ λεπίδα του σὲ χειρουργικὸ μαχαίρι καὶ μ᾽ αὐτὸ θὰ κάνῃ ἐγχειρήσεις, θ᾽ ἀποκόψῃ σαπισμένα κρέατα καὶ θὰ σώσῃ ἀνθρώπους. Ἔτσι στὰ χέρια τοῦ γιατροῦ τὸ φονικὸ σίδερο θὰ γίνῃ ὄργανο σωτηρία
Προσοχὴ στὴν ψῆφο! Καταλάβατε τί θέλω νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου; Παραβολικὰ εἶνε αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, συμβολικὴ εἶνε ἡ εἰκόνα ποὺ σᾶς παρουσιάζω. Τὸ σπαθὶ εἶνε ἡ πολιτικὴ ἐξουσία. Αὐτὸς ποὺ κρατάει τὸ σπαθὶ εἶνε ὁ Ἑλληνικὸς λαός, εἶνε ὁ κάθε Ἕλληνας πολίτης πού, σύμφωνα μὲ τὸ κοινοβουλευτικὸ πολίτευμα τῆς χώρας μας, μὲ τὴν ψῆφο του ἀναδεικνύει τοὺς ἀντιπροσώπους του καὶ τοὺς ἀνεβάζει στὰ ὑψηλότερα πολιτικὰ ἀξιώματα. Καὶ ἐὰν μὲν αὐτοὶ ποὺ ἐκλέγει εἶνε ἄξιοι, τότε θὰ κάνουν καλὴ χρῆσι τῆς ἐξουσίας καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ εὐτυχήσῃ· ἂν ὅμως τὰ πρόσωπα τῆς προτιμήσεώς του εἶνε ἀνάξια, τότε θὰ κάνουν κακὴ χρῆσι τῆς ἐξουσίας, ὅπως κάνει κακὴ χρῆσι τοῦ σπαθιοῦ τὸ παιδάκι ἢ ὁ τρελλὸς ἢ ὁ κακοῦργος, καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ δυστυχήσῃ· καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τὴ δυστυχία της θὰ εἶσαι κ᾽ ἐσὺ ποὺ ἐκλέγεις, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ψῆφο σου ὥπλισες τοὺς κακοὺς καὶ πονηροὺς μὲ τεράστια δύναμι, γιὰ νὰ κάνουν τὸ κακὸ ὄχι σὲ λίγους ἀνθρώπους, ὅπως ὅταν εἶνε ἐκτὸς τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνουν τὸ κακὸ σὲ ὁλόκληρο τὸ ἔνθος. Ἰσχύει καὶ στὴν προκειμένη περίπτωσι τῆς ἐκλογῆς τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων ὅ,τι ἔγραψε ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ θεόπνευστος Παῦλος, στὸ μαθητή του Τιμόθεο γιὰ τὴν ἐκλογὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων· «Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις» (Α΄ Τιμ. 5,22). Πρόσεξε –λέει ὁ ἀπόστολος–, πρόσεξε, Τιμόθεε, ποιόν θὰ ἐκλέξῃς ὡς ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας· γιατὶ ἂν ἐκλέξῃς κάποιον κακό, θὰ φέρῃς τὴν εὐθύνη κ᾽ ἐσὺ γιὰ ὅσα ἄτοπα καὶ ἐγκληματικὰ καὶ σατανικὰ θὰ διαπράξῃ ἐκεῖνος εἰς βάρος τοῦ ποιμνίου· γιατὶ ἐσὺ τοῦ ἔδωσες τὴ δύναμι νὰ κακοποιῇ. Ἀλλὰ κ᾽ ἐσύ, Ἕλληνα ψηφοφόρε, πρόσεξε κατὰ τὴν ἐκλογή. Διότι, ἐὰν ἐκλέξῃς ὡς πολιτικούς σου ἡγέτες κάποιους κακούς, θὰ ἔχῃς κ᾽ ἐσὺ τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης γιὰ ὅλες ἐκεῖνες τὶς συμφορὲς ποὺ θὰ προέλθουν ἀπὸ τὴ φαύλη κυβέρνησι. Πρόσεχε τὴν ψῆφο σου! Σὲ ποιούς θὰ τὴ δώσῃς; Κάνοντας κακὴ ἐκλογή, ὁδηγεῖς σὲ βάραθρα τὴν Ἑλλάδα, καὶ ματαίως κατόπιν θὰ καταριέσαι τὴν ἡμέρα ποὺ τελείως ἄκριτα καὶ ἐπιπόλαια ἔδωσες τὴν ψῆφο σου.


Μέτρο ὀρθῆς κρίσεως. Ἀλλὰ γιά λέγε μου, θὰ ρωτήσῃ ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος, πῶς θὰ διακρίνω τοὺς καλοὺς ἀπὸ τοὺς κακούς; «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» ἀπαν­τᾷ ὁ Κύριος (Ματθ. 7,16), δίνοντας ἔτσι τὸ ἀσφαλὲς μέτρο γιὰ νὰ κρίνουμε ὅλους ἐκείνους ποὺ παρουσιάζονται ἐνώπιον τοῦ λαοῦ μὲ ἀξιώσεις νὰ τὸν κυβερνήσουν θρησκευτικὰ ἢ πολιτικά. Τὰ δέντρα διακρίνον­ται ἀπὸ τοὺς καρπούς τους· ἡ λεμονιὰ παράγει λεμόνια, ἡ πορτοκαλιὰ πορτοκάλια, ἡ μηλιὰ μῆλα… Καὶ οἱ ἄνθρωποι, παρ᾽ ὅλη τὴν ὑποκριτικὴ καὶ προσποιητή τους ζωή, δὲν εἶνε δυνατὸν παρὰ νὰ ἐκδηλωθοῦν καὶ ἐξωτερικά, καὶ ἀπὸ τὶς ἐξωτερικές τους ἐκδηλώσεις μὲ λόγια καὶ ἔργα μπορεῖς νὰ τοὺς διακρίνῃς, ἂν εἶνε μέσα στὸν ἀγρὸ τῆς Ἑλλάδος δέντρα καρποφόρα ἢ δέντρα ἄκαρπα, βάτα καὶ ἀγκαθιές.
Καὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν κατώρθωσαν νὰ κυβερνήσουν τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ γίνονται ἕρμαια τῶν πιὸ ἐλεεινῶν καὶ αἰσχρῶν παθῶν (τῆς μέθης, τῆς χαρτοπαιξίας, τῆς ἀνηθικότητος…)· ἄνθρωποι ποὺ καταπάτησαν τὶς ἱερὲς συμφωνίες τοῦ γάμου, ἀτίμασαν τὰ στέφανά τους, διέλυσαν τὶς οἰκογένειές τους καὶ ἐλεεινὰ ῥάκη συμφύρονται μὲ πόρνες καὶ παλλακίδες· ἄνθρωποι, ποὺ εἶνε τακτικοὶ θαμῶνες τῶν κοσμικῶν σαλονιῶν καὶ χορεύουν τοὺς πιὸ ἀνήθικους χοροὺς καὶ σὲ ἡμέρες ἀκόμη ποὺ ἡ χριστιανοσύνη ἔχει πένθος· ἄνθρωποι ποὺ δὲν γνώρισαν τὸ μόχθο τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ πλούτισαν καὶ θησαύρισαν εἰς βάρος τοῦ λαοῦ· ἄνθρωποι ποὺ μυκτηρίζουν ὅλες τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τῶν εὐσεβῶν καὶ εἶνε ἄγνωστοι τελείως στὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας τους· ἄνθρωποι ποὺ σπεύδουν ν᾽ ἀποστείλουν τηλεγραφήματα συγχαίροντας τοὺς χυδαιότερους ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου, τοὺς ὁποίους καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατεδίκασε, καὶ ὑπὲρ αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν ὑψώνουν στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων φωνὴ διαμαρτυρίας· ἄνθρωποι ποὺ παλαιότερα καὶ τώρα τελευταῖα φρόντισαν καὶ ἐκδόθηκαν διατάγματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἀντιχριστιανικὴ ὀργάνωσι τῶν μασόνων περιβάλλεται νομοθετικὰ μὲ δύναμι γιὰ νὰ ξαπλώσῃ τὸ ἀπαίσιο τοῦτο καρκίνωμα τὰ πλοκάμια του σὲ ὅλες τὶς πόλεις τῆς πατρίδας μας· ἄνθρωποι ποὺ μέσα στὰ δημόσια γραφεῖα βλαστημοῦν χυδαιότατα τὰ θεῖα καὶ τὰ ἱερά· τέτοιοι ἄνθρωποι, σὲ ὁποιαδήποτε πολιτικὴ παράταξι καὶ ἂν ἀνήκουν, εἶνε ἀνάξιοι νὰ κυβερνήσουν τὴν Ἑλλάδα. 
Οἱ Ἕλληνες, ὅσοι πιστεύουν σὲ Χριστὸ καὶ θέλουν νὰ ζοῦν καὶ νὰ πολιτεύωνται κατὰ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, εἶνε ὑποχρεωμένοι πρὶν δώσουν τὴν ψῆφο τους νὰ ἐρευνήσουν ἐπιμελῶς τὸ ἦθος τοῦ καθενὸς ὑποψηφίου ἀντιπροσώπου τους· νὰ τὸ ἐρευνήσουν μὲ ὅση τοὐλάχιστον ἐπιμέλεια ἐρευνοῦν τὸ ἦθος ἐκείνων ποὺ παρουσιάζονται ὡς ὑποψήφιοι γαμπροὶ γιὰ τὴν ἀγαπημένη κόρη τους. Ἕλληνες! τὴν κόρη σας δὲν τὴν παραδίδετε στὸν τυχόντα· καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὴ θυγατέρα τοῦ οὐρανοῦ, θὰ τὴν παραδώσετε στοὺς ὑλιστάς, αὐτοὺς ποὺ ζοῦν χωρὶς ἠθικὴ καὶ θρησκεία, τοὺς βλαστήμους, τοὺς μασόνους καὶ ἀθέους;Καὶ στὴ Βουλή. Ἡ πατρίδα μας, ἀγαπητοί μου, ἀφ᾽ ὅτου ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὴν τουρκικὴ δουλεία, δὲν κυβερνήθηκε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, χριστιανικά. Καὶ ἀπόδειξις ἡ νομοθεσία της, ἡ ὁποία ἔχει πολλὲς ἀντιχριστιανικὲς διατάξεις ποὺ καταργοῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ εὐνοοῦν τὴν ἀκολασία καὶ τὴ διαφθορά. Καὶ μέσα σ᾽ ἕνα κράτος ποὺ νομοθετεῖ ἀντίθετα μὲ τὸν αἰώνιο νομοθέτη Χριστό, σὰν εἰρωνεία καὶ ἐμπαιγμὸς στέκει πλέον ἡ ἐπικεφαλίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». 
Ἡ ἁγία Τριὰς μέσα στὴ σκέψι καὶ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν περισσοτέρων μνηστήρων τῆς ἐξουσίας ἔχει ἀντικατασταθῆ ἀπὸ κάποια ἄλλη τριάδα, –τί λέω τριάδα;– ἀπὸ πλῆθος ψευδοθεούς, νέα εἴδωλα, αἰσχρὰ πάθη, στὰ ὁποῖα πιστεύουν καὶ «θυσιάζουν» τὶς «ἑκατόμβες» τους.
Εἶνε θλιβερὸ κι ἀξιοδάκρυτο τὸ γεγονός, ὅτι χιλιάδες ψῆφοι θρησκευομένων Ἑλλήνων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Κυρίου, θὰ ῥιχτοῦν καὶ πάλι στὶς κάλπες καὶ θὰ ἐνισχύσουν ἀνθρώπους πού, ἀφοῦ ἐκλεγοῦν ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ καὶ παραλάβουν τὴν ἐξουσία, θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ παίζουν τὸ κερδοφόρο τους παιχνίδι εἰς βάρος τῶν ὑψίστων συμφερόντων τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ. Ἡ εὐθύνη τῶν θρησκευτικῶν καὶ πνευματικῶν ὁδηγῶν τῆς πατρίδος, ὅλων τῶν χριστιανικῶν σωματείων, εἶνε πολὺ μεγάλη. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς πρέπει καὶ στὸν τομέα αὐτὸ νὰ διαφωτισθῇ γιὰ τὰ καθήκοντά του· πρέπει νὰ διδαχθῇ, ὥστε ν᾽ ἀποκτήσῃ τὴ δύναμι νὰ διακρίνῃ ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι. Σὲ κάθε πιστὸ πρέπει νὰ τονισθῇ, ὅτι τὸ νὰ δίνῃ τὴν ψῆφο του ἄκριτα καὶ ἐπιπόλαια, κι ἀπὸ τὴν ψῆφο αὐτὴ νὰ βγαίνῃ μία λεγεώνα δαιμόνια ποὺ θὰ βασανίσουν τὸν ταλαίπωρο λαό μας, εἶνε θανάσιμο ἁμάρτημα. Καὶ πρέπει νὰ βρεθῇ τρόπος, ἡ φωνὴ τῶν δικαίων τῆς εὐσεβοῦς μερίδος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ν᾽ ἀκούγεται σθεναρὰ καὶ μέσα στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Διαφορετικά, ἀδιαφορώντας καὶ δίνοντας τὴν ψῆφο μας σὲ ὑλιστάς, βλασφήμους, μασόνους καὶ ἀθέους, θὰ πληρώσουμε μὲ τόκο κ᾽ ἐπιτόκιο αὐτὴ τὴν ἁμαρτία μας. Ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς πιστεύουμε ὡς ἀνορθωτὰς καὶ σωτῆρες τοῦ ἔθνους, θὰ προέλθουν μεγάλες, ἀνυπολόγιστες συμφορὲς γιὰ ὅλο τὸ λαὸ καὶ θὰ ἐφαρμοσθῇ τὸ χωρίο «Γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα Κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; οὕτω λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός;… ἔθνος ἀπολωλεκὸς βουλήν ἐστι, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἐπιστήμη», δηλαδή· Γενιὰ ἀνώμαλη καὶ ἀφύσικη, αὐτὰ ἀνταποδίδετε στὸν Κύριο; ἔτσι ἀνόητος λαὸς εἶστε κι ὄχι σοφός;… εἶνε ἔθνος ποὺ ἔχει χάσει τὴ συνετὴ ἀπόφασι, καὶ δὲν ὑπάρχει σ᾽ αὐτοὺς γνῶσι (Δευτ. 32,5-6,28)…».

(ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἐθνικὰ προβλήματα, μέρος Ζ΄ 
Τὸ πολίτευμα, Ἀθῆναι 1961, σσ. 256-262, μτγλ.). 
 H ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ-Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΓΕΓΓΟΝΟΤΩΝ ΕΦΤΑΣΕ.

Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου επισκέφτηκα Γέροντες και Γερόντισες με την ελπίδα να ακούσω κάτι πνευματικό χωρίς να θέλω να ρωτήσω για ποιά γεγγονότα θα συμβούν στην συνέχεια.Έπεσα όμως πάνω σε συζητήσεις που αφορούσαν τα σημερινά δρώμενα, όχι από την πολεμική ή πολιτική πλευρά τους αλλά από την θρησκευτική όψη, άκουσα έτσι κάποιες νουθεσίες που καμμία σχέση δεν έχουν με αυτά που έχω ακούσει μέχρι σήμερα. 
Η πρώτη ήταν ότι ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μας δίδαξε την Κυριακή προσευχή "Πάτερ Ημών" και εμείς σήμερα με την οικονομική κρίση αντί να αγαπήσουμε τον διπλανό μας και κατ' επέκταση τον Χριστό την έχουμε μετατρέψει σε "Πάτερ μου". 
Η αδιαφορία προς τον διπλανό μας που υποφέρει είναι μεγάλη. Ο έλληνας ακόμα τρώγεται για το αν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι ιδιωτικοί αντί να βρίσκεται σε αρμονία, ενότητα και αγάπη. Η δεύτερη νουθεσία ήταν ότι ο χρόνος που δεν εκδηλώνονται τα γεγγονότα κάποτε τελειώνει. Κι αυτός ο χρόνος είναι κοντά. Σε αυτό τον λίγο χρόνο που μας έχει αφήσει ο Θεός, ο κόσμος πρέπει να επιστρέψει στις εκκλησίες, να εκκλησιαστεί, να εξομολογηθεί και να μετανοήσει ώστε να είναι έτοιμος για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει εν ώρα γεγονότων. Κάποτε ο χρόνος θα τελειώσει και θα κλαίμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Αν δεν ανέβουμε τώρα πνευματικά με νηστείες και προσευχή, αν τώρα δεν βοηθήσουμε κόσμο που υποφέρει τότε πως θα εισακούσει ο Θεός τις προσευχές μας την ώρα που τα γεγγονότα θα τρέχουν; Oποιαδήποτε περιέργεια για το τι, πότε, πως και που θα συμβεί καμμία πνευματική ωφέλεια δεν έχει, παρά μόνο να φροντίσουμε για την σωτηρία της ψυχής. Για όσο καιρό ακόμα θα γίνονται Θείες λειτουργίες οι καταστάσεις θα ελέγχονται. Μετά θα έρθουν καταστάσεις που ένας ιερέας θα έχει πολλές ενορίες, και θα ψάχνουμε να τον βρούμε. Εκείνες τις ημέρες οι ιερείς θα κάνουν μόνο βαφτίσια, γάμους και κηδείες. Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής με την ευρύτερη χρήση των μέσων επικοινωνίας και της υπεραφθονίας των πληροφοριών [κομπιούτερ, ίντερνετ], συνηθίζει όλο και περισσότερο σε μια οριζόντια, επίπεδη θεώρηση της ζωής. Ελάχιστα ασχολείται με τα ''ουσιώδη του βίου''. Γι αυτό τον σύγχρονο άνθρωπο διακρίνει ένα μεταφυσικό κενό, μια έλλειψη χριστιανικής ελπίδας, με συνέπεια την συνεχή αναζήτηση υποκατάστατων της αληθινής ζωής [τηλεόραση-ίντερνετ].
Η εκκλησία του Χριστού ιδιαίτερα σήμερα, τονίζει και προβάλλει το θεμέλιο της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Διότι η σχέση και η κοινωνία αυτή είναι πράγματι η μόνη που ελευθερώνει τον άνθρωπο, τον κάνει να βλέπει ορθά τα βασικά ερωτήματα για τον κόσμο, του δίνει μόνιμη χαρά και σταθερή ελπίδα για αθάνατη αιώνια ζωή. Το μέσο της επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό είναι ο εκκλησιασμός, η εξομολόγηση και η προσευχή. Αυτή ανεβάζει το νου μας προς την Τριαδική Θεότητα. Αυτή αποτελεί το πνευματικό οξυγόνο του ανθρώπου. Με την προσευχή, ευχαριστούμε, δοξολογούμε παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Δημιουργό μας. 'Ετσι ο άνθρωπος μετέχει του Θεού και η καθημερινή μας ζωή εξαγιάζεται. Καλή Μετάνοια και καλή δύναμη στις εξελίξεις που έρχονται.

Πώς εξαγοράζει κανείς με σύνεση τον καιρό της παρούσας ζωής

Τίποτε από όλα τ’ άλλα δεν είναι τόσο ωφέλιμο για την ψυχή, η οποία επιλέγει νύκτα και ημέρα να μελετά το νόμο του Θεού, όσο η έρευνα των θείων Γραφών. Διότι μέσα σ’ αυ­τές βρίσκεται κρυμμένο το νόημα της χάριτος του Πνεύματος, η οποία γεμίζει τη νοερή αίσθηση της ψυχής με κάθε ηδονή, την υψώνει ολόκληρη από τα γήινα και την ταπείνωση των ορατών, και την καθιστά αγγελική και ομοδίαιτη με τους ίδιους τους αγγέλους. Αλλ’ όμως ας δούμε τι μας λέει καθημερινά ο θείος Απόστολος και ας εξετάσουμε με σύνεση μερικά από τα θεόπνευστά του λόγια, ώστε και με τον πλούτο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά να εφοδιαστούμε και τη χάρη του Πνεύματος να εντρυφήσουμε από εκεί προς ανεξάντλητη ευφροσύνη και απόλαυση της ψυχής.


Ποιο είναι λοιπόν αυτό που ερευνούμε; Αυτό που ο Παύλος συμβουλεύει λέγοντας,«εξαγοράζοντας τον και­ρό, διότι οι ημέρες είναι πονηρές». Πώς δηλαδή εξαγοράζει κανείς τον καιρό και ποιος είναι αυτός και ποιές οι πονηρές ημέρες εξαιτίας των οποίων οφείλουμε να εξαγοράζουμε τον καιρό;
Καιρός πραγμα­τείας κάθε ανθρώπου είναι αυτός της παρούσας ζωής· αυτής της ζωής εμφανώς πονηρές είναι οι ημέρες για εκείνους που δεν τις χρησιμοποιούν καλά. Κάθε άνθρωπος λοιπόν που ζει με σωφροσύνη και δικαιοσύνη και με υγιές φρόνημα και υπομένει με ψυχική ανδρεία και υπομονή τα επερχόμενα σ’ αυτόν επίπονα και λυπηρά αποτελέσματα των πειρασμών και θλίψεων, εξαγοράζει φρονίμως τον καιρό και πραγματεύεται τις πο­νηρές ημέρες της παρούσας ζωής. Και για να γίνει αυτό σαφέ­στερο θα αναφερθώ σ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή.
Εκείνος που γνωρίζει να πραγματεύεται καλώς τον παρό­ντα καιρό, όταν έλθουν θλίψεις, ονείδη, ατιμίες και σκώμματα, επειδή γνωρίζει τα πράγματα και προβλέπει σαφώς το κέρδος από αυτά, τα αρπάζει, τα σηκώνει στους ώμους του και βαδίζει χαρούμενος, καταβάλλοντας αντί χρυσού μόνο υπομονή, κι έτσι μέσα σε μια στιγμή εξαγοράζει τον καιρό, τον οποίο άλλοι, παρ’ όλο που νηστεύουν πολλά χρόνια, αγρυπνούν, κοιμούνται κάτω και κοπιάζουν πολύ εδώ, δεν μπορούν να τον βρουν ή να τον λάβουν ή να τον κερδίσουν.
Εκείνος που δεν γνωρίζει να πραγματεύεται έτσι χάνει τον καιρό της σωτηρίας του. Εάν νομίζετε όμως, θα αναφέρουμε και άλλο παράδειγμα. Εάν δύο άνθρωποι εξαναγκαστούν από κάποιον να παραβούν εντολή του Θεού, κι ο ένας από δει­λία και φόβο των κολάσεων και τιμωριών που πρόκειται να επιβληθούν σ’ αυτόν δραπετεύσει και κρυφτεί, ενώ ο άλλος δείξει θάρρος και υπομείνει πολλά βάσανα για την εντολή του Θεού, ή υποστεί και τον ίδιο το θάνατο, ποιός από τους δύο εξαγόρασε τον καιρό; Εκείνος που κρύφτηκε και απέφυγε τις θλίψεις, ή εκείνος που έπαθε και υπέφερε πολλά ή και]ίσως πέθανε; Είναι ολοφάνερο οπωσδήποτε ότι αυτός είναι που εξαγόρασε τον καιρό, ενώ ο άλλος μαζί με τον καιρό ζημιώθηκε και τη σωτηρία της ψυχής του.

( άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος )

www.pemptousia.gr

Θεολόγοι καθηγητές της παρεκκλίνουσας θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης έβαλαν "το βδέλυγμα της ερημώσεως εν τόπω αγίω".



"ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΩ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΘΕΟ, 
ΘΑ ΣΑΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΩ ΟΛΟΥΣ…
ΘΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΩ ΟΛΑ…"

Εδώ και αρκετό καιρό βλέπουμε από τα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης ολιγόλεπτα βίντεο - ντοκουμέντα αναμφισβήτητα και απόλυτα αληθινά σφαγής χριστιανών στην Συρία και παλιότερα στη Β. Αφρική. Σφάζουν δηλ. φανατικοί μουσουλμάνοι αντιπάλους τους χριστιανούς, όχι μόνο άνδρες, αλλά και μικρά παιδιά. Θύτες οι οπαδοί του Ισλάμ. Θύματα οι μαθητές του Χριστού. Όπως παλιά έτσι και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Οι εχθροί του Σταυρού του Κυρίου, οι εσκοτισμένοι και δαιμονισμένοι από την ημισέληνο, δηλ. οι περιοδικά σεληνιαζόμενοι και υπό πνευμάτων φονικών και ακαθάρτων ελαυνόμενοι, σφάζουν υμνώντας οι δυστυχείς, τον Αλλάχ. Νομίζουν ότι προσφέρουν στο θεό τους θεάρεστο έργο και σφάζοντας θα εξασφαλίσουν μια θέση στον ψεύτικο παράδεισό τους. Οι μουσουλμάνοι σφάζουν και οι χριστιανοί σφαδάζουν.
Αλήθεια, υπάρχει πουθενά ένα βίντεο σφαγής μουσουλμάνου από χριστιανούς; Πουθενά. Ούτε ένα. Το κακό όμως πιο είναι και το άκρως εξοργιστικό: ότι επ΄ εσχάτων των ημερών θεολόγοι καθηγητές της παρεκκλίνουσας θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης εψήφισαν οι ανόητοι και ελλειπτικοί, οι συμπλεγματικοί και ψοφοδεείς, οι ανθρωπάρεσκοι και ευρωαλλοιθωρίζοντες, οι εκκοσμικευμένοι και χαλαροί στο νού, την ίδρυση έδρας μουσουλμανικών σπουδών ανάμεσα στις άλλες έδρες της ορθοδόξου Θεολογίας. Έβαλαν οι ευλαβείς βλαμένοι "το βδέλυγμα της ερημώσεως εν τόπω αγίω". Την άρνηση με την καταλλαγή, την αγιότητα με την αγριότητα, τον φανατισμό με την ανεκτικότητα, τον πόλεμο κατά των απίστων με τον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Καλά έλεγαν παλιά ότι "το κακό θα ρθεί από τους μορφωμένους".
Ω της ηλιθιότητος και της προκλητικής ανοησίας των ψηφισάντων την ίδρυση αυτού του μακαβρίου τμήματος οθωμανικών και κορανικών σπουδών! Δεν τήρησαν ούτε την δογματική ακρίβεια ούτε την αρχή της αμοιβαιότητας. Που αλλού, σε ποια θεολογική σχολή του εξωτερικού υπάρχει κάτι ανάλογο; Σε ποια μουσουλμανική χώρα υπάρχει κάτι αντίστοιχο; Στην ίδια σχολή δηλαδή θα διδάσκεται η ειρήνη και ο πόλεμος, θα ομολογείται και διακηρύσσεται η θεότητα του Κυρίου και ο ακραίος αρειανισμός της άρνησης και της προδοσίας του Χριστού.
Θεέ μου, γιατί χάθηκε το μέτρο και η σύνεση στους νόες των ελλήνων και δη των ορθοδόξων; Τι έχουμε πάθει; Μα δεν υπάρχει μια φωνή να σταματήσει τον κατήφορο; Μια αρχιερατική συνείδηση, μια συνοδική διαγνώμη, ένας αφορισμός, ένα ανάθεμα για την βλακεία των δήθεν θεολόγων και των δήθεν ευσεβών;
Δηλαδή φέραμε εδώ με την ανικανότητα και την ζόφωση των πολιτικών δύο εκατομμύρια μουσουλμάνων, ανακατασκευάζουμε τζαμιά, αφήνουμε να αλωνίζουν ιμάμηδες και περιτετμημένοι τούρκοι υπουργοί στη Θράκη, σκεφτόμαστε να ανεγείρουμε και τέμενος στην Αττική και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, φτειάχνουμε και οργανώνουμε και τη θεωρητική υποδομή για να μας σφάξουν καλύτερα και μια ώρα αρχύτερα. "Ποιά είναι η κοινωνία του ψεύδους με την αλήθεια λέγει ο Παύλος. Ποια σχέση έχει το μισαλλόδοξο σκοτάδι με το ανέσπερο, ειρηνικό και ελεύθερο φως του Χριστού;
"Πρόσθες αυτοίς κακά Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τοις ενδόξοις της γης... εκλίποιεν αμαρτωλοί από της γης ωστε μη υπάρχειν αυτούς", λέγει ο ψαλμωδός ευχόμενος προς τον δίκαιο Θεό. Αντί να έχει ξεσηκωθεί όλος ο πλανήτης, τα χριστιανικά κράτη, οι Εκκλησίες, οι θεολογικές σχολές, οι ιερωμένοι, οι όπου γης χριστιανοί, οι στρατοί των ορθοδόξων και να καυτηριάσουν και σταματήσουν την αιματοχυσία των αμνών του Χριστού, κάνουν οι απαίσιοι τα στραβά μάτια. Βλέπετε δεν τους αφήνει τους χριστιανούς της δύσεως ο μαμμωνάς και η ομοφυλοφιλία ψυχής και σώματος. Ο ανθρωποκτόνος πατέρας τους ελέγχει τις συναγωγές του σατανά, τις εκκλησίες της δύσεως.
Δυστυχώς κι εμείς, οι ελληνορθόδοξοι, που έχουμε τόσα περάσει και βιώσει πάνω στο δέρμα μας όλους τους αιώνες που είμαστε γείτονες με την κατάρα της Ανατολής, του μουσουλμάνους τούρκους. Ο Παύλος όμως λέγει: "είτε πάσχει ένα μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη. Πρέπει να χαίρουμε μετά χαιρόντων και να κλαίμε μετά κλαιόντων". Τίποτε δυστυχώς δεν κάνουμε. Είμαστε βρωμεροί και τρισάθλιοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Ζούμε στον κόσμο του καλού παγωτού.
Για μαρτύριο και μαρτυρία εν ημέρα κρίσεως ας ακούσουμε το πικρό παράπονο και την ματωμένη προειδοποίηση προς τους σφαγείς του ενός εσφαγμένου μικρού σύρου μαθητή λίγο προτού το άγιο κεφαλάκι του πέσει κομμένο από τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τα χασισοποτισμένα τέρατα του αραβικού και μουσουλμανικού τζιχάντ, τους μισθοφόρους του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας: "Όταν θα πάω επάνω στο Θεό θα σας μαρτυρήσω όλους , θα του τα πω όλα"!
Αν δεν αντιδράσουμε λοιπόν και δεν φωνάξουμε στο Θεό και στους ανθρώπους, αύριο θα είναι το δικό μας σπλάγχνο αποκεφαλισμένο και με πικρό παράπονο στα χείλη. Μάρτυρας άγιος βεβαίως από την δεδομένη σατανική μανία των εξτρεμιστών μουσουλμάνων αλλά και την αδράνεια των μελών των ευρωπαϊκών χριστιανικών λεγομένων κοινοβουλίων.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

Τήρει σεαυτόν ακριβώς



Πρόσεχε με ακρίβεια τον εαυτό σου, 
αγαπητέ, έχοντας την πεποίθηση και την πίστη ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αν και ήταν Θεός και είχε απερίγραπτη δόξα και μεγαλοσύνη, έγινε άνθρωπος για να τον έχουμε πρότυπό μας και να βαδίζουμε στα ίχνη Του. Ταπεινώθηκε υπερβολικά για μας, ώστε πήρε μορφή δούλου και αψήφησε ντροπή και μεγάλη φτώχεια. Υπέμεινε πολλές και αισχρές ύβρεις, και καθώς έχει γραφεί: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός άφωνος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού, εν τη ταπεινώσει αυτού η κρίσις αυτού ήρθη» (Ησαίας, 53:7-8). Θανατώθηκε με πολλούς εξευτελισμούς για μας, ώστε και εμείς σύμφωνα με την εντολή Του πρόθυμα να υποφέρουμε για τις αμαρτίες μας τις δίκαιες ή τις άδικες ύβρεις, τους εξευτελισμούς, την περιφρόνηση, τις καταλαλιές, το μέχρι θανάτου μαστίγωμα που θα μας έκανε οποιοσδήποτε άνθρωπος. Στις περιπτώσεις αυτές και συ μην αντιμιλάς, όπως το πρόβατο που οδηγείται στην σφαγή και όπως το άλογο ζώο. Μάλλον να προσεύχεσαι, αν μπορείς. Διαφορετικά να σιωπάς τελείως με πολλή ταπείνωση.

Πρόσεχε με ακρίβεια τον εαυτό σου, 
θεωρώντας ότι οι ύβρεις, οι ατιμίες και οι ταπεινώσεις που υποφέρεις για τον Κύριο, σου προξενούν μεγάλο κέρδος και σου εξασφαλίζουν την ψυχική σωτηρία. Πρόθυμα λοιπόν και ατάραχα να τις υπομένεις κάνοντας την σκέψη ότι οφείλεις να πάθεις χειρότερα για τις αμαρτίες σου και ότι είναι μεγάλο πράγμα για σένα να αξιωθείς να πάσχεις και να υποφέρεις κάτι για τον Χριστό. Ίσως έτσι, με τις πολλές θλίψεις και ατιμίες, να γίνεις μιμητής του πάθους του Θεού. Και κάθε φορά που θα θυμηθείς αυτούς που σε λύπησαν, να προσεύχεσαι ολόψυχα και με ειλικρίνεια για αυτούς, διότι σου προξένησαν μεγάλα κέρδη. Ποτέ να μη σκεφθείς κάτι εναντίον κανενός. Αντίθετα, αν κάποιος σε τιμά ή σε επαινεί, να λυπάσαι και να προσεύχεσαι να φυλαχθείς από τον κίνδυνο που περικλείει αυτό. Παρόμοια να προσεύχεσαι να φυλαχθείς και από κάθε πράγμα που προκαλεί δόξα ή υπεροχή, μέχρι και το πιο ασήμαντο. Να προσεύχεσαι στο Θεό από τα βάθη της ψυχής σου και με ειλικρίνεια, να διώξει μακριά σου τις αφορμές των επαίνων με την σκέψη ότι είσαι ανάξιος και ασθενής. Πάντοτε να αναζητάς με επιμέλεια τους πιο ταπεινούς τρόπους και τα μέσα. Αυτά να σε οδηγούν στο να ζεις με πένθος, με ταπείνωση και ανυποληψία, σαν να έχεις πεθάνει και νεκρωθεί για τον κόσμο αυτό και σαν να είσαι ο τελευταίος και ο πιο αμαρτωλός από όλους. Αυτά αποτελούν μεγάλα κέρδη για την ψυχή σου.

Πρόσεχε με ακρίβεια τον εαυτό σου,
ώστε σαν φοβερό θάνατο και ψυχική απώλεια και αιώνια κόλαση να μισήσεις και να βδελυχθείς την φιλαρχία, την φιλοδοξία, την επιθυμία τιμών και επαίνων, την σκέψη ότι κάτι είσαι ή ότι κατόρθωσες κάποια αρετή ή ότι είσαι καλύτερος ή και ίσος ακόμη με κάποιον άλλο. Παρόμοια να μισήσεις και την παραμικρή αισχρή επιθυμία και σαρκική ηδονή, το να κοιτάξεις άνθρωπο χωρίς ανάγκη, να αγγίξεις ξένο σώμα χωρίς λόγο, να ρωτήσεις κάποιον «που είναι αυτό;» χωρίς ανάγκη, να γευθείς κάτι μικρό ή ελάχιστο χωρίς λόγο. Εάν προσέχεις και ασφαλίζεσαι στις λεπτομέρειες, δεν θα πέσεις σε μεγάλα σφάλματα, ούτε θα πειρασθείς καθόλου σ’ αυτά. Ενώ μη προσέχοντας στα μικρά, θα κινδυνεύσεις να πέσεις σιγά- σιγά και στα μεγάλα.

Πρόσεχε με ακρίβεια τον εαυτό σου, 
ώστε με ειλικρίνεια να προσεύχεσαι για την συγχώρεση των αμαρτιών σου. Με κάθε τρόπο να αναζητάς την ψυχική σωτηρία και την Βασιλεία των ουρανών. Ολόψυχα να επιδιώκεις την ταπείνωση με σκέψεις, λόγια, έργα, ενδύματα, συμπεριφορά. Να πιστεύεις αληθινά, ολόψυχα, παντοτινά ότι είσαι ο χειρότεροςκαι ο αμαρτωλότερος Χριστιανός και ότι βρίσκεσαι μακρυά από κάθε αρετή. Εάν συγκριθείς με Χριστιανό, να σκέπτεσαι ότι είσαι γη και σποδός, ότι «ως ράκος αποκαθημένης πάσα η δικαιοσύνη σου» (Ησαίας, 64:6)· ότι δεν θα σωθείς χωρίς το πολύ έλεος και την χάρη του Θεού»

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Αββάς Αμμωνάς», Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 66-70)

Χριστιανός Ορθόδοξος είναι όποιος...



Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος κηρύττει Θεό τόν Πατέρα, Θεό τόν Υἱό καί Θεό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί πιστεύει στήν ἐνσάρκωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦΚυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέχεται τό λόγοκαί τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως αὐτήπεριγράφεται μέσα στό Εὐαγγέλιο καί δέχεται τίςδιδασκαλίες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καίτά δόγματά της ὅπως αὐτά ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπότίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος σέβεται τήνἹερά Παράδοση τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καίἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος εἶναι βαπτισμένος στό ὄνομα τῆς ὁμοουσίου καίἀδιαιρέτου Τριάδος καί δέν ἀφήνει τό βάπτισμα πούἔλαβε ἀνενεργό ἀλλά τό ἐνεργοποιεῖ στή ζωή του καθώς ὡριμάζει.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος κατηχεῖται, μελετάει συνεχῶς τό Εὐαγγέλιο, διδάσκεται τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἑρμηνεύει ὀρθά τίς ἁγίες Γραφές καί βρίσκεται μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του σέ διαρκή μαθητεία.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος προσέρχεται τακτικά μέ σεβασμό, πίστη ἀγάπη καί πνευματική προετοιμασία στό θεῖο ποτήριο καί δέν κοινωνάει “γιά τό καλό” καί ἐθιμοτυπικά δυό–τρεῖς φορές τό χρόνο.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μετέχει συστηματικά στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχει πνευματικό καί διακριτικό καθοδηγητή στή δύσκολη πορεία τοῦ βίου του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει ἐνεργή διακονία στό χῶρο τῆς ἐνορίας του καί δέν περιμένει τά πάντα ἀπό τούς κληρικούς.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀλλοιώνει τόνἑαυτό του καί ἔγινε δοχεῖο τῆς θείας χάριτος καί μέ τήν ἀγάπη του καί τό παράδειγμά του ἐπηρεάζει καί τούς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ὡς πραγματικό νόημα στή ζωή του ἔχει νά συναντήσει τόν Χριστό καί τή Βασιλεία Του καί δέν ψάχνει νά βρεῖ νόημα στά ἀνθρώπινα καί φθαρτά διότι ξέρει ὅτι ἀργά ἤγρήγορα θά τόν ἀπογοητεύσουν.


Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν βυθίζεται σέ δεισιδαιμονίες καί προλήψεις, ἀλλά προσπαθεῖμελετώντας καί καθοδηγούμενος νά βρεῖ τήνἀλήθεια.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν χρησιμοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξία ὡς ἰδεολογία γιά νά κηρύττει θρησκευτικό φανατισμό καί νά αὐτοδικαιώνεται.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀπορρίπτειὁποιαδήποτε μορφή βίας (λεκτική ἤ σωματική), φανατισμοῦ, φωνασκίας καί ἀκρότητας.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν θέλει νά βάλει στή θέση του ὅποιον διαφωνεῖ μέ τίς ἀπόψεις του κατακεραυνώνοντάς τον μέ ἀφορισμούς καίἀναθέματα.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν βυθίζεται σέ θεωρίες συνωμοσίας καί δέν βλέπει παντοῦκαί πάντα ἐχθρούς πού ἐπιβουλεύονται τήν Ὀρθοδοξία του θεωρώντας τόν ἑαυτό του ἀναμάρτητο καί αὐτόκλητο σωτήρα τῆς Ἐκκλησίας.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος παίρνει τόνἑαυτό του στά σοβαρά καί ἀναλαμβάνει τίς εὐθύνες του ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του εἶναι τό εἴδωλο πού ἀντικρίζει στόν καθρέπτη του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μέ ἀγάπη καί τρυφερότητα ἀγκαλιάζει τόν κάθε παραστρατημένοἄνθρωπο καί προσεύχεται γιά τή μεταστροφή του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δείχνει μακροθυμία, ἔλεος καί μεγαλοψυχία στά σφάλματα τοῦ συνανθρώπου του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μέ πνεῦμαἀγάπης καί ἠρεμίας ἀπαντάει καί νουθετεῖ χωρίς νά περιμένει τό ἴδιο πνεῦμα καί ἀπό τόν ἄλλο.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δίνει ἐλπίδα, χαμογελάει, βοηθάει χωρίς νά ζητάει, εἶναι αἰσιόδοξος, παρηγορεῖ τόν καταφρονημένο, ἀκούει τόν συνάνθρωπο, κατανοεῖ τίς ἀνάγκες του, ἔχει ἕνα καλό λόγο γιά ὅλους.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει ἡσυχία καί ψυχική γαλήνη καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίςἐφήμερες κραυγές τοῦ κόσμου τούτου.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δένἐξουθενώνει τόν ἄλλο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀρετῆς, τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκράτειας.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀποφεύγει νά τρέχει στά δικαστήρια μέχρι νά ἐξουθενώσει τούςἀντιδίκους του, ἀλλά μέ πνεῦμα συγχώρεσης καίὁμόνοιας προσπαθεῖ νά εἰρηνεύσει τίς διαταραγμένες σχέσεις του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος πεινᾶ καί διψᾶγιά τήν ἀλήθεια καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί νοιώθει τόν ἑαυτό του φτωχό μπροστά Του.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος πάντοτε χαίρεται, πάντα εὐχαριστεῖ, πάντοτε δοξολογεῖ.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει φτιάξει στήν ψυχή του ἕναν μυστικό κῆπο προσευχῆς.
Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος βλέπει τούς συνανθρώπους του ὡς εἰκόνες Χριστοῦ...

Σωτ. Κόλλιας

«Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»

Έτσι μιλούσε ο Χριστός, τόσο απλά ,ολοκάθαρα, για την πορεία του βίου,
γι αυτό το πέρασμα του καθενός μας σε τούτη την όμορφη γη,
και μίλησε για θλίψεις…ναι, για θλίψεις και βάσανα πολλά,
για τις φουρτούνες της ζωής ,τα μύρια τα κτυπήματα…
τα ανελέητα, που πληγώνουν και σώμα και πνεύμα και ψυχή
κι όλα αυτά επάνω μας, σε μένα, σε κάθε άνθρωπο.

Και λες αλήθεια Χριστέ μου ,αυτή είναι και η πραγματικότητα
κι οι πλείστοι, καθημερινά, ασταμάτητα τη βιώνουν
και πέφτουν και λυγίζουν και πνίγονται στα προβλήματα
κι αγκομαχούν και γογγύζουν και κάποιοι απελπίζονται…
Ναι, δεχόμαστε επιθέσεις…κάθε λεπτό της ζωής μας,
επιθέσεις εχθρικές, καταστροφικές για την πίστη και την ελπίδα μας.

Και σε ρωτώ Χριστέ μου, σε σένα προσεύχομαι κι εξομολογούμαι,
αλήθεια, πώς να αντέξω τα τόσα δεινά, πώς θα μπορέσω να πορευθώ,
όταν κάθε στιγμή θλίψεις και θλίψεις με κυνηγούν και με κατατρέχουν,
όταν αρρώστιες και πάθη κατατυραννούν το σώμα και το είναι μου,
όταν η καθημερινότητα χάνει την ειρήνη της και γίνεται πιεστική,
όταν η εξουσία του μαμμωνά καταπιέζει και αποστερεί κάθε ελπίδα.

Σε μια θάλασσα ζούμε Χριστέ μου, σε μια τρικυμισμένη θάλασσα,
τώρα στις μέρες μας, στις έσχατες μέρες των καιρών του κόσμου
και νιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από το Άγιο χέρι σου,
να μας σηκώσεις και πάλι, έτσι ,όπως τα πρώτα χρόνια,
τα χρόνια των διωγμών,τότε, που οι πρώτοι χριστιανοί,
ναι, ομολογούσαν και έδιναν τη ζωή τους για την αγάπη σου.

Πες μου Χριστέ μου, μίλησε μου σε παρακαλώ, δείξε μου,
οδήγησε με και πάλι στον δρόμο της αλήθεια σου
και διαφύλαξέ με, προστάτεψέ με από τις επιθέσεις του κακού,
τώρα, που η απελπισία ζητά να συγκατοικήσει μαζί μου,
τώρα, που τα βέλη του χρήματος πολιορκούν την ψυχή μου
και ζητούν να σ΄απαρνηθώ, να γογγύσω εναντίον της Αγάπης σου.

Παιδί μου μην κλαις
και μην παραζαλίζεσαι από τις θλίψεις του κόσμου τούτου,
ούτε να αμφιβάλλεις για την αγάπη μου για μένα και τον κόσμο,
αφού γνωρίζεις, ότι για σένα θυσιάστηκα και πέθανα στο σταυρό.
Για σένα υπέμεινα την κακία και την λοιδορία των φαρισαίων.
Για σένα υπέμεινα τα κτυπήματα και τις ύβρεις.
Για σένα το ακάνθινο στεφάνι και τα καρφιά.
Για σένα ήπια το όξος και δέχτηκα περιπαίγματα.
Για σένα και το τρύπημα στα πλευρά μου με τη λόγχη.

Μην κλαις ,παιδί μου και μην ταράσσεται η ψυχή σου.
Και μάθε ότι βλέπω την πορεία και τον αγώνα σου.
Μάθε ότι είμαι κοντά σου στις δύσκολες στιγμές σου.
Μάθε ότι η αγάπη μου γεννοβολά στην ψυχή σου.
Μάθε ότι για την υπομονή σου γίνεται χαρά στον ουρανό.
Μάθε ότι με την ταπείνωση σου διαλύεται το κακό.
Μάθε ότι σε κάθε σου δάκρυ είμαι κι Εγώ,
Ναι, είμαι κοντά σου, δίπλα σου, σαν φίλος σου,
Φίλος καλός που θυσιάστηκε για τη σωτηρία σου.

Μην κλαις, παιδί μου, και συνέχισε να αγωνίζεσαι,
μη σταματάς την προσπάθειά σου, δείξε εμπιστοσύνη,
ακολούθησε τα βήματά μου και προχώρα, μη φοβάσαι,
αφού νιώθεις το φως της αγάπης μου, πάρε δύναμη,
μην αμφιβάλεις κι έχε θάρρος, ορθώσου ξανά,
άκουσε τη φωνή μου και πιάσε το χέρι μου
και πέρασε τα εμπόδια., κάνετα άγια και δίκαια
και νίκησε και θλίψεις και αδικία με την ταπείνωση,
μέσα από προσευχή σου και τη συγχώρεση.

Μην κλαις, παιδί μου, μην κλαις κι έχε θάρρος,
αφού εγώ νίκησα τον κόσμο κι εσύ μπορείς να νικήσεις,
αφού εγώ σήκωσα τον σταυρό κι εσύ μπορείς τον δικό σου,
αφού εγώ συγχώρησα και εσύ μπορείς να σπλαχνιστείς,
αφού εγώ αγωνίστηκα κι εσύ μπορείς να περάσεις τα εμπόδια
και σκέψου…ήμουν ο βασιλιάς και Θεός σας και υπέμεινα για σας
και πορευόμενος στον Γολγοθά χαιρόμουν και σας αγαπούσα
κάθε άνθρωπο, κάθε δημιούργημα της χαρά και της αγάπης μου.

Προσπάθησε, λοιπόν, προσπάθησε με οδηγό την πίστη και την αγάπη.
Προσπάθησε με της καρδιάς τη θέρμη και τη δύναμη του ελέους.
Προσπάθησε για τον καλό αγώνα, για την πύλη του ουρανού.
Προσπάθησε κι εγώ θα είμαι πάντα κοντά σου, κάθε στιγμή της ζωής σου,
σε κάθε σου θλίψη και τώρα και πάντοτε μέχρι τη συντέλεια του αιώνα
και θα απαλύνω τον πόνο σου, πίστεψέ το, άκουσε τη φωνή μου,
άκουσε τη φωνή μου και πάρε δύναμη ,έλα κοντά μου, πλησίασέ με,
ακούμπησε στον φίλο και πατέρα κι αδελφό σου και Θεό σου,
έλα κι εγώ θα σηκώσω το βάρος της δοκιμασίας σου και πάλι.

Προσπάθησε, παιδί μου,
προσπάθησε και θυμήσου τα λόγια μου,
«εν τω κόσμω θλίψιν έξετε,
αλλά θαρσείτε,
εγώ νενίκηκα τον κόσμον»

(Ιω. 16. 33). ...

(Ποίημα του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη που μας έστειλε ο ίδιος με mail)

Η σιωπή των δακρύων



«Τα δάκρυα είναι ένας τρόπος γνώσης του εαυτού μας. Κλαίμε επειδή έχουμε χάσει την παραδεισιακή μας ταυτότητα, ή επειδή νοσταλγούμε έναν «χαμένο παράδεισο».
Υπάρχει ένα έντονο στοιχείο νοσταλγίας σε αυτό τον όρο: «Ω, πόσο θα θυμούνται αυτοί στη φυλακή τις προηγούμενες επιτυχίες τους!» αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, και αναφέρει τους ψαλμούς «εμνήσθημεν ημερών αρχαίων». Τα δάκρυα είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας συμμετέχει στη μετάνοια, όπως ακριβώς συμμετέχει σε ολόκληρη την ανάβαση της πνευματικής ζωής, και όπως πράγματι είχε συμμετάσχει στην κάθοδο και στην πτώση μας.
Οι μοναχοί στη Συρία ονομάζονταν «πενθούντες» ή «πενθικοί». Για τον Ιωάννη της Κλίμακος, μια μέρα που περνά χωρίς δάκρυα είναι μια σπαταλημένη μέρα, μια μέρα δίχως μετάνοια, αν και ο Ιωάννης δεν θολώνει τη διάκριση ανάμεσα στα δάκρυα ή το πένθος και στη μετάνοια.
Αυτός που δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα τον κλαίει εκεί αιωνίως. Είναι αδύνατο να μην κλαύσει είτε εδώ εκουσίως, είτε εκεί με βάσανα.

orthodoxianpress.com

Εγώ είμαι το ΦΩΣ...



Εγώ είμαι τό ΦΩΣ
καί εσείς δέν μέ βλέπετε.

Εγώ είμαι ή ΟΔΟΣ
καί εσείς δέν μέ ακολουθείτε.

Εγώ είμαι ή ΑΛΗΘΕΙΑ
καί εσείς δέν μέ πιστεύετε.

Εγώ είμαι ή ΖΩΗ
καί εσείς δέν μέ αναζητείτε.

Εγώ είμαι ό ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
καί εσείς δέν μέ ακούτε.

Εγώ είμαι ό ΚΥΡΙΟΣ
καί εσείς δέν υποτάσσεσθε σ’ Εμένα.

Εγώ είμαι ό ΘΕΟΣ σας
καί εσείς δέν προσεύχεσθε σ’ Εμένα.

Εγώ είμαι ό καλύτερος ΦΙΛΟΣ σας
καί εσείς δέν μέ αγαπάτε.


ΕΑΝ ΕΙΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ
ΜΗ ΜΕ ΕΝΟΧΟΠΟΙΕΙΤΕ…!



Πρόσεχε τον εαυτό σου!



Ἡ ἑνότητα ψυχῆς καί μυαλοῦ εἶναι αὐτή πού κάνει τήν ἀνθρώπινή μας ὕπαρξη ξεχωριστή. Ποτέ πρίν δέν ἔχει ὑπάρξει ἄνθρωπος ἀπόλυτα ἴδιος μέ σένα· καί ποτέ δέν θά ξαναϋπάρξει. Ὁκαθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἕνας καί μοναδικός σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίλογος.
-Κανένας δέν εἶναι ἀναντικατάστατος!
Αὐτό εἶναι λάθος. Ὅταν μιλᾶμε γιά δουλειές, τότε δέν τίθεται θέμα ἀντικατάστασης, ἀλλά διαδοχῆς. Στήν δουλειά του μπορεῖ, ὁ ἄνθρωπος να ἀντικατασταθῆ. Ὡς πρός τήν ἴδια τήν ὕπαρξή του ὅμως, ὁ καθένας εἶναι ἀναντικατάστατος.
Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς, στό εὐαγγέλιο ὁ Χριστός λέγει τάἑξῆς γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς μας: -Τί κέρδος θά ἔχειὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ἄν κερδίσει ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἄν ὑποστῆ ζημία στήν ψυχή του; Ποιό εἶναι ἐκεῖνο πού θά μπορέσει ἕνας ἄνθρωπος νά τό θεωρήσει ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του; (Ματθ. 16, 26-27).
Γι’ αυτό πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὄχι τά δικά σου, οὔτε τά γύρω ἀπό σένα. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ψυχή και ὁ νοῦς· δικά μας τό σῶμα καί οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος· τά γύρω ἀπό μᾶς εἶναι τά χρήματα, οἱ τέχνες καί ἡ λοιπή τοῦ βίου κατασκευή. Πρόσεχε, λοιπόν, ὥστε νά ἀπομακρύνεις κάθε ρύπο ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή σου καί νά τήν στολίζεις με κάθε ἀρετή.
Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, ὥστε νά γνωρίζεις τήν εὐρωστία καί τήν ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. Μέγα καί βαρύ τό ἁμάρτημα; Ἀνάγκη πολλῆς ἐξομολόγησης, μεγάλης νηστείας, πολλῆς μετανοίας. Μικρό καί ἐλαφρύ τό παράπτωμα; Ἀνάλογη καί ἡ μετάνοια.
Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν ὅλα τά τοῦ βίου σου εἶναι εὐνοϊκά καί εὐχάριστα, γιατί κινδυνεύεις νά γίνεις ἀλαζόνας καί ὑπερήφανος. Λέγε τότε το τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν τά τοῦ βίου σου εἶναι ἄσχημα, γιατί κινδυνεύεις ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τήν ψυχική θλίψη. Θυμίσου ὅτι πλάσθηκες «κατ᾿εἰκόνα Θεοῦ» καί ἄρα κατέχεις τό μέγιστο πνευματικό ἀξίωμα. Λέγε τότε τό «Κύριε βοήθησέ με».

(Εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ΒΕΠΕΣ τ. 54, σελ. 28 κ. ἑξ.) 
Ἄς προσέξωμεν, λοιπόν, «τόν ἑαυτό μας», ὥστε νά γεμίσει ἀπό τή χαρά 
καί τήν εἰρήνη τοῦ Κυρίου μαςἸησοῦ Χριστοῦ.