.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου



Ποιὸς κυβερνάει τὸν κόσμο σήμερα; Ὄχι βέβαια οἱ διάφοροι ἀρχηγοὶ τῶν κρατῶν οὔτε κὰν ὁ ἐπονομαζόμενος πλανητάρχης, ὁ ἑκάστοτε ἡγέτης τῆς ἀμερικανικῆς ὑπερδυνάμεως.
Ὅλοι αὐτοὶ δὲν εἶναι παρὰ μαριονέτες, ἄβουλα πιόνια, ποὺ τὰ κινοῦν ἀπὸ τὰ παρασκήνια σκοτεινὲς ὀργανώσεις, τραπεζικοὶ κολοσσοί, μυστικὲς ὑπηρεσίες, ἀόρατα κέντρα ἀποφάσεων. Αὐτοὶ πράγματι, οἱ ἀόρατοι, αὐτοὶ εἶναι οἱ πραγματικοὶ κυβερνῆτες, οἱ προερχόμενοι καὶ κατευθυνόμενοι ἀπὸ μυστηριώδεις Λέσχες, ὕποπτες Στοὲς καὶ διεθνεῖς δόλιους σχηματισμούς. Αὐτοὶ λαμ βάνουν τὶς ἀποφάσεις γιὰ τὶς τύχες τοῦ κόσμου.
Ἀθόρυβα καὶ μεθοδικὰ ὁ κόσμος περιῆλθε κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τούτων τῶν συστημάτων, ποὺ σὰν δηλητηριώδεις ἀράχνες ἔχουν ἁπλώσει τὰ δίχτυα τους πάνω στὴ γῆ, ἐλέγχοντας τὰ πάντα καὶ κινώντας ἀπὸ τὰ παρασκήνια τὰ νήματα ὅλων τῶν ὑποθέσεων. Μὲ ποιὸ σκοπὸ ἄραγε; Μὲ ὅσα ὀνόματα καὶ σχήματα κι ἂν ἐμφανίζον ται αὐτὰ τὰ ἀφανὴ κέντρα, σκοπὸ ἔχουν μόνο ἕνα καὶ κοινό: νὰ ἐλέγξουν τὸν κόσμο ὄχι ἀφανῶς ἀπὸ τὰ παρασκήνια, ὅπως τώρα, ἀλλὰ ἔχοντας ἐπιβάλει παγκόσμια ἐξουσία.
Ἐπιδιώκουν νὰ κυριαρχήσουν δικτατορικὰ ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς. Καὶ βέβαια ὅλοι αὐτοὶ δὲν εἶναι παρὰ ὄργανα τοῦ σατανᾶ, μέσῳ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκει νὰ κρατάει κάτω ἀπὸ τὴ δική του κυριαρχία τὸν κόσμο. Αὐτὸς οὐσιαστικὰ τοὺς συντονίζει, αὐτὸς τοὺς ἐμπνέει, αὐτὸς τοὺς ὁδηγεῖ.Τὸ εἶπε καὶ ὁ ἴδιος ξεκάθαρα τότε ποὺ ὑπέβαλε τοὺς πειρασμοὺς στὸν Κύριο. Τοῦ ἔδειξε μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ ὅλα τὰ βασίλεια τῆς γῆς καὶ τὴ δόξα τους, καὶ Τοῦ εἶπε: «Σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται, καὶ ᾧ ἐὰν θέλω δίδωμι αὐ-τήν. σὺ οὖν ἐὰν προσκυνήσῃς ἐνώπιόν μου, ἔσται σου πᾶσα» (Λουκ. δ΄ 5-7).
Προσκύνησέ με καὶ θὰ σοῦ δώσω παγκόσμια ἐξουσία, διότι οἱ λαοὶ καὶ οἱ ἄρχοντές τους τὴν ἔχουν παραδώσει σὲ μένα καὶ τὴν δίνω σὲ ὅποιον θέλω.Ἔτσι ἔλεγε καὶ νομίζει ὁ διάβολος, διότι καὶ αὐτὸς καὶ τὰ ὄργανά του ἀγνοοῦν τὸν ἀσύλληπτο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς κυβερνάει τὸν κόσμο χωρὶς νὰ παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τῶν πλασμάτων Του. Τὸν κόσμο δὲν τὸν κυβερνάει ὁ διάβολος μὲ τὰ ὄργανά του. Τὸν κόσμο τὸν κυβερνάει ὁ Χριστός. Αὐτὸς κατευθύνει τὴν ἱστορία. Ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ ἐνεργεῖ μόνο τόσο, ὅσο νὰ δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὴν καταστροφικὴ μανία τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὸ σχέδιό Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ἂν ὁ διάβολος εἶχε πλήρη ἐξουσία στὸν κόσμο, θὰ τὸν εἶχε ἐξαφανίσει ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια. Ὁ διάβολος ἀκούσιος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἄθελά του ὑπηρετεῖ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ τὰ κατὰ καιροὺς ὄργανά του: οἱ μυστηριώδεις Λέσχες, οἱ σκοτεινὲς Στοὲς καὶ οἱ μαριονέτες τους ποὺ παριστάνουν τοὺς πλανητάρχες, ὅλοι ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Τὸ βεβαιώνει στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὅταν ἀναφέρεται στοὺς ἄρχον τες ποὺ θὰ παραδώσουν τὴν ἐξουσία τους στὸν Ἀντίχριστο: «Ὁ γὰρ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν ποιῆσαι τὴν γνώμην αὐτοῦ, καὶ ποιῆσαι μίαν γνώμην καὶ δοῦναι τὴν βασιλείαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ, ἄχρι τελεσθῶσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκ. ιζ΄ 17)· ὁ Θεός, λέει, ἔβαλε μέσα στὶς καρδιές τους τὴν ἐπιθυμία νὰ πραγματοποιήσουν ἄθελά τους τὸ σχέδιό Του. Νὰ συμφωνήσουν δηλαδὴ νὰ παραδώσουν τὴ βασιλεία τους στὸ θηρίο, στὸν Ἀντίχριστο, ἕως ὅτου ἐφαρμοσθοῦν τελείως τὰ λόγια τῶν προφητῶν ποὺ ἀποκαλύπτουν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Δὲν κυβερνάει ἑπομένως ὁ διάβολος τὸν κόσμο. Οὔτε οἱ πλανητάρχες οὔτε οἱ μυστικὲς Λέσχες οὔτε ἄλλοι ἀόρατοι σχηματισμοί. Ὁ μόνος Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος κόσμου εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸς ποὺ τὸν δημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενός, τὸν συγκρατεῖ στὴν ὕπαρξη καὶ τὸν κατευθύνει στὸν τελικὸ προορισμό του.
Ὅλη ἡ γῆ εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη Του, ἡ πρόνοιά Του κρατάει καὶ κυβερνάει τὸν κόσμο. Δὲν λάμπει τόσο ὁ ἥλιος, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅσο εἶναι φανερὴ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Φανερή! Τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἄρρωστα.
Νὰ βλέπουμε λοιπόν. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὴ φαινομενικὴ ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ καὶ ἀπογοητευόμαστε. Ὁ Κύριος κυβερνάει τὸν κόσμο καὶ τὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας. Νὰ βλέπουμε. Δὲν εἴμαστε ἕρμαια τῆς κακίας τῶν δαιμόνων καὶ τῆς ἀσυδοσίας τῶν ἀρχόντων. Εἴμαστε μέσα στὰ χέρια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Προνομιοῦχοι! Βασιλόπουλα στὸ πατρικὸ παλάτι. Πραγματικὰ εὐλογημένοι!

Περίοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”



Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία



Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης. Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία· αλλά δεν είναι υγιές. Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο. Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μία ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι. Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία· να μη σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς η όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

γέροντας Πορφύριος

Μετά την εξομολόγησιν κλείνει ή πληγή της αμαρτίας, αλλά μένει το σημάδι.



Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης (+1883-1966)

Εις τον πνευματικόν να λέτε, είμαι αμαρτωλός, έπεσα, εν γενικές γραμμές... όσο να καταλάβει το είδος της πτώσεως.
Δεν χρειάζεται λεπτομερώς το είδος και ό τρόπος της αμαρτίας διότι ημπορεί -από πειρασμόν- να βλάψωμεν και εκείνον.
Και εκείνος σάρκα φορεί. Λυπηθείτε, προφυλάξετε και τον Ιερέα και τον εαυτόν σας. Αν δεν τον προφυλάξετε και άλλην άμαρτίαν θα έχετε.
Ό αέρας όλους μας φυσά. Δεν φυσά τον έναν και τον άλλον αφήνει. 
Προσέχετε, να προφυλάγετε και τον άλλον.
Να αποφεύγεις την αμαρτίαν μετά την εξομολόγησιν.
Να λέγεις πέρασα από την φωτιά και γλίτωσα. Ό Κύριος τώρα με ελέησε. Να ξαναπεράσω; Μήπως οργιστεί ό Θεός;
Μετά την εξομολόγησιν κλείνει ή πληγή της αμαρτίας, αλλά μένει το σημάδι.
Ενίοτε να βλέπεις το σημάδι δια να λυπήσαι και να προσέχεις (ότι την ανομίαν μου εγώ γιγνώσκω). Εις την δεύτερον Παρουσίαν θα φύγουν και τα σημάδια
'Η εξομολόγησης ξανά για ό,τι εξομολογήθεις, είναι απιστία στο μυστήριον. Εάν το είπες εις τον πνευματικό, συγχωρήθηκε, δεν χρειάζεται η επανάληψις.

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

«Να προσεύχεσαι όπως μπορείς,για να φτάσεις να προσεύχεσαι όπως πρέπει»




-Πως να προσευχόμαστε;
-Ο γέροντας Θεόφιλος από την μονή Σίμπατα έλεγε στους χριστιανούς:
«Να προσεύχεσαι όπως μπορείς,για να φτάσεις να προσεύχεσαι όπως πρέπει»
Ο καλύτερος δάσκαλος της προσευχής είναι η ίδια η προσευχή. Σου λέει πως να προσεύχεσαι. Εσύ προσευχήσου και θα σου πει εκείνη πως να προσευχηθείς. Μόνο να την υπακούς.

Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός»;
Εαν εμείς δεν ακούμε τις ίδιες μας τις προσευχές, εαν δεν είμαστε παρόντες, εαν τις λέμε τυπικά και το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας βρίσκονται αλλού, τότε πώς θ'ακούσει ο Θεός αυτό που του ζητάς; Πρέπει να την ζεις με το σώμα και με την ψυχή. Η προσευχή πρέπει να περάσει από εσένα για να φτάσει στο Θεό. Η αναρρίχηση προς τον Θεό γίνεται ξεκινώντας από μέσα μας. Αυτός είναι ο δρομος για να φτάσει η προσευχή στον Θεό.

....η προσευχή είναι ένας διάλογος με τον Θεό. Ανοίγεις την καρδιά σου μπροστά Του. Γίνεστε φίλοι και συνοδοιπόροι. Δεν πρέπει με το που αρχίζει η προσευχή να ζητάς. Πρώτα πρέπει να ευχαριστείς το Θεό. Αν το σκέφτεις υπάρχουν πολλοί λόγοι να το κάνεις.Ένας άλλος κανόνας είναι πως πρέπει να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Δεν μπορείς να φορτώσεις τον Θεό με τα προβλήματά σου, με τις ανάγκες σου, εαν δεν αναλάβεις τις ευθύνες σου. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Καθημερινά φορτώνομαστε με πράγματα καλά και άσχημα. Οταν φορτώνουμε πολύ και δεν αντέχουμε πια το βάρος, τότε με την προσευχή παίρνουμε αυτό το βάρος και το εναποθέτουμε στα χέρια του Θεού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εσύ μένεις αδιάφορος,πως δεν σ'ενδιαφέρει πια - αντιθέτως - η σχέση σου μαζί Του γίνεται πιο ουσιώδης και πιο σωστή.

π.Ιουστίνος Μίρον,ηγούμενος της Μονής Οάσα-Ρουμανία

Ὁ Πατέρας, ποῦ ἔχει γίνει τά πάντα, γιά ὅλους...



«Ἄλλος, λοιπόν, τόν πατέρα, τόν τραβά ἀρπάζοντας τόν ὡς βοηθό. Ἄλλος, ποῦ δικάζεται, τόν προσκαλεῖ γιά συνήγορο. Ἄλλος, ποῦ πεινᾶ, τόν παρακαλεῖ γιά τροφή, ὁ γυμνός τόν παρακαλεῖ γιά ἔνδυμα. Ἄλλος, παρακαλώντας, τοῦ παίρνει ἀκόμη καί τά ροῦχα ποῦ φορεῖ. Ἄλλος, ποῦ πενθεῖ, τόν ἔχει ἀνάγκη γιά παρηγοριά.
Κάποιος ἄλλος τόν τραβά νά ἐπισκεφθεῖ ἀσθενεῖς, ξένος του ζητεῖ καταφύγιο. Ἄλλος, πλησιάζοντας τόν, κλαίει γιά κάποιο χρέος. Ἄλλος τόν προσκαλεῖ γιά ἐπόπτη καί συμφιλιωτή μέσα στό σπίτι του, ἐπειδή ὑπάρχουν διχόνοιες. Ἡ χήρα φωνάζει δυνατά το «ἐλέησον» στόν πατέρα. Ἄλλη θρηνεῖ γιά τήν ὀρφάνια. Ὁ δοῦλος καταφεύγει στήν ἀγάπη του, ὅταν κλαίει ἀπό τή σκληρότητα τοῦ κυρίου του.
Ὁ πατέρας ἔχει κάθε ἡμέρα ἀναρίθμητες φροντίδες γιά τά προβλήματα τοῦ καθενός.
Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ὁ πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τούς ἀνθρώπους; ἀμέσως τότε ὁ συνήγορος γίνεται τροφοδότης.
Εἶναι κάποιος ἄρρωστος; τότε ὁ τροφοδότης γίνεται γιατρός. Ἔχει πέσει κάποιος σέ πένθος; τότε ὁ γιατρός βρίσκει τόν παρηγορητικό λόγο, γιά νά καταπραΰνει τή θλίψη.
Ἔφτασε ἡ ὥρα τῆς φροντίδας γιά τούς ξένους; τότε καί ξενοδόχος γίνεται ὁ πατέρας, ποῦ ἔχει γίνει τά πάντα, γιά ὅλους»

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr

Τα τέσσερα μυστήρια της πίστεώς μας



Μοναχά σας λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:

Το πρώτον είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ότι και αν σας έφταιξαν.

Το δεύτερον είναι να εξετάζετε να ευρίσκετε Πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: Εγώ, πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου. Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου δια τα τόσα καλά που μου εχάρισε… Και να φυλαχθής, να μη του κρύψης καμίαν αμαρτίαν, αλλά να τες ειπής όλες χωρίς εντροπήν…

Το τρίτον είναι όταν σε ελέγξη ο πνευματικός, εσύ να μη ρίξης την αφορμήν εις άλλον, αλλά να κατηγορήσης του λόγου σου και να ειπής το κακόν σου το κεφάλι εις όλα σου έφταιξε…

Το τέταρτον είναι ότι και να σου ειπή ο πνευματικός και ότι σε νουθετήση να τα βάλης μέσα εις τον νούν σου και επάνω εις τον κεφάλι σου, και να αποφασίσης πλέον με στερεάν γνώμην οπού καλύτερα να αποθάνης, παρά να ματαπέσης και να αποκάμης τα όμοια αμαρτήματα…

Μάλιστα ύστερα από την καθαράν εξομολόγησιν να συχνοκοινωνάτε τα ’Αχραντα Μυστήρια, διατί ο θάνατος έρχεται ωσάν κλέπτης έξαφνα και ημπορεί να μας εύρη ανέτοιμους και τι γενόμαστε;

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 

Παράλαβέ με Κύριε



Παράλαβέ με, Κύριε, εις την Βασιλείαν σου! 
Παράλαβέ με Ιησού μου, αυτού οπού είσαι Εσύ η αγάπη μου και το φως μου το γλυκύτατον! 
Ναι, γλυκύτατε Ιησού μου, παράλαβέ με τώρα - τώρα, Κύριέ μου, παράλαβέ με, διότι από την ώραν, οπού εγεύθηκα μερικώς και αρρήτως την άρρητον τρυφήν και χριστότητα Σου του Χριστού μου και Θεού μου, δεν υποφέρνω πλέον τον χωρισμόν Σου!
Δεν υποφέρνω την απουσίαν Σου. 
Καίομαι και ανάπτω από την άσβεστον φλόγα της γλυκύτατης Σου αγάπης! 
Όταν σε ενθυμούμαι, φλογίζομαι από την δίψαν Σου! 
Όταν Σε μελετώ, ολιγοθυμώ διά την υστέρησίν Σου και ατονώ διά τον χωρισμόν Σου!


Ανωνύμου ησυχαστού. 1851. Νηπτική Θεωρία. 
Εκ χειρογράφου της Ι. Μ. Ξενοφώντος Αγ. Όρους. Εκδ.
Ορθόδοξος Κυψέλη. Θεσσαλονίκη. 1991. σελ.87-88

http://agioritis.pblogs.gr

Η κοινωνία με το Θεό



Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι’ και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό Πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.
Ο αρχάριος όμως χρειάζεται χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια, αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει, προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα. Αυτός αναγνωρίζει τη χάρη κατά τη γεύση.
Όποιος θέλει να ασκεί την προσευχή χωρίς χειραγωγό και, μέσα στην υπερηφάνειά του, φαντάζεται ότι μπορεί να τη διδαχθεί από τα βιβλία, αυτός βρίσκεται κιόλας στην πλάνη. Τον ταπεινό όμως τον προστατεύει ο Κύριος· έτσι, αν πράγματι δεν υπάρχει έμπειρος οδηγός, αυτός καταφεύγει στον υπάρχοντα πνευματικό, και ο Κύριος θα τον σκεπάσει χάρη στην ταπείνωσή του. Σκέψου ότι στον πνευματικό ζει το Άγιο Πνεύμα, και αυτός θα σου πει το ωφέλιμο. Αν όμως σκεφτείς πως ο πνευματικός ζει με αμέλεια και διερωτηθείς, “Πώς είναι δυνατό να έχει το Άγιο Πνεύμα;”, θα υποστείς εξαιτίας αυτής της σκέψης σου μεγάλο πειρασμό, και ο Κύριος θα σε ταπεινώσει και θα επιτρέψει να πέσεις σε κάποια πλάνη.
Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στο Θεό.

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό· μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσει σε όλα.

Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα. Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.

Όποιος αγαπάει τους εχθρούς, αυτός γρήγορα θα γνωρίσει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Όποιος όμως δεν τους αγαπάει – γι’ αυτόν δεν θέλω ούτε καν να γράψω. Όμως τον λυπάμαι, γιατί βασανίζει τον εαυτό του και τους άλλους και δεν θα γνωρίσει τον Κύριο.

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους.
Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν’ αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει.
Η αληθινή ελευθερία
Όλοι μας ταλαιπωρούμαστε στη γη και ζητάμε ελευθερία, μα λίγοι ξέρουν τι είναι η ελευθερία και που βρίσκεται.
Κι εγώ θέλω επίσης ελευθερία και την αναζητώ μέρα και νύχτα. Έμαθα πως βρίσκεται κοντά στο Θεό και δίνεται απ’ Αυτόν σ’ όσους έχουν ταπεινή καρδιά, σ’ όσους μετανόησαν και έκοψαν το θέλημά τους ενώπιον του Κυρίου. Σ’ όποιον μετανοεί, ο Θεός δίνει την ειρήνη Του και την ελευθερία να Τον αγαπάει. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στον κόσμο από την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Σ’ αυτά βρίσκει η ψυχή ανάπαυση και χαρά.

Η καρδιά μου πονάει για όλο τον κόσμο και προσεύχομαι με δάκρυα γι’ αυτόν, να μετανοήσουν όλοι και να γνωρίσουν το Θεό, να ζήσουν με αγάπη και να γευθούν τη γλυκύτητα της ελευθερίας του Θεού.
Ω, όλοι οι άνθρωποι, προσευχηθείτε και κλάψτε για τις αμαρτίες σας, για να σάς συγχωρήσει ο Κύριος. Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη, έστω και λίγη.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα. Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα- αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής. Μπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κι αν ανήκει, ν’ αγαπάει το Θεό και να είναι ευάρεστος σ’ Εκείνον- κι αυτό είναι το σπουδαίο. Και όσοι αγαπούν περισσότερο το Θεό στη γη, θα έχουν περισσότερη δόξα στη βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του.

Η θεία χάρη δεν αφαιρεί την ελευθερία, αλλά συνεργεί μόνο στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Ο Αδάμ βρισκόταν στην κατάσταση της χάριτος, αλλά δεν του αφαιρέθηκε το αυτεξούσιο. Οι άγγελοι παραμένουν επίσης στο Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν τους έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούληση.

Ο Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα· και όσοι το έλαβαν, αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.
Ίσως πεις: “Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη;”. Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.

Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στο Θεό η Υπεραγία Παρθένος: “Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου” (Λουκ. 1, 38).
Αν λέγαμε κι εμείς, “Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”, τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ΄ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.
Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ΄ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη.

Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Διδασκαλία τοῦ γέροντα Φιλαρέτου (ἡ Εὐχή – Γεροντικό)


 

Αφού τέλειωσε τη θερμή προσευχή του αυτή, τότε, όπως μου αφηγήθηκε ό αδελφός Δανιήλ, άρχισε να κάνει διδαχή με θείες θεωρίες, με υποθήκες αρετής και με θεια επιτεύγματα.
Δηλαδή μας είπε, πώς, και με ποιο τρόπο μπορούμε να αρχίσομε τη νοερά προσευχή, με ποιο τρόπο να αποφεύγομε τις πλάνες του διαβόλου, ό οποίος με τέχνη σπέρνει τα ζιζάνια του εγωισμού και της υπερηφάνειας στο μυαλό και στην καρδιά εκείνων, πού θέλουν να αγωνιστούν και να προκόψουν στη θεία αύτη αρετή και να μπουν στον πνευματικό αγώνα, και ότι αυτοί, θα πρέπει να παλέψουν στήθος με στήθος με το διάβολο, θα συναντήσουν, μας είπε, πολλές δυσκολίες, αλλά δεν πρέπει να δειλιάσουν, παρά με ταπείνωση να επιμείνουν και να λένε όσες περισσότερες ώρες το 24ωρο μπορούνε τη θεία προσευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», άλλα παιδιά μου, προσέξτε αυτό πού θα σας ειπώ:
«Την προσευχή αυτή, να τη λέτε ολόκληρη και όχι όπως συνηθίζουν μερικοί και την κόβουν, δήθεν για συντομία, και λένε τη μισή, αυτό είναι πλάνη και απαράδεκτο από τους αγίους Πατέρες, διότι με το να παραλείπομε το «Υιέ του Θεού» αφαιρούμε τη θεολογική έννοια της προσευχής αυτής,η οποία είναι μεν απλή, αλλά είναι θεολογική και συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το Μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Υιού και Λόγου του Θεού, όπως λέγει κι ό άγιος Νικόδημος ό αγιορείτης.
Πρέπει να ξέρετε πώς η πλάνη του διαβόλου από το σημείο αυτό αρχίζει, στους αγωνιζόμενους να αποκτήσουν τη θεία και ουράνια αύτη προσευχή, η οποία πρέπει να γίνει ένα με την αναπνοή μας, κι όταν συνηθίσομε να την λέμε σωστά από την αρχή, τότε ο νους μας θα καθαρίσει από κάθε γήινη έννοια, εύκολα τότε θα μπαίνει ο νους μας στην καρδιά, ή οποία στην αρχή θα αρχίζει να πιέζεται, να πονεί, θα μας φέρνει δύσπνοια, στενοχώρια, αν επιμείνομε να λέμε έντονα την ευχή, επιμένω ολόκληρη και όχι τη μισή, τότε θα αρχίζουν να υποχωρούν τα πάθη και οι ανθρώπινες αδυναμίες, πού μόνιμα φωλιάζουν στην καρδιά μας, η οποία άμα καθαρίσει τότε θα ανάψει το λυχνάρι του θείου φωτός, δηλαδή θα αρχίσουν οι ουράνιες ελλάμψεις, θα στηθεί ό θρόνος του Θεού.
Αφού γίνουν όλα αυτά κι άλλα πολλά τα οποία με την πράξη θα τα βρείτε μόνοι σας, τότε θα αρχίσουν οι αποκαλύψεις και τα μυστικά επιτεύγματα της πνευματικής ζωής, πού άμα σας αξιώσει ό Πανάγαθος Θεός θα δείτε, τότε μόνοι σας πλέον, με καθοδηγητή τη θεία χάρι του Παναγίου Πνεύματος, θα προχωρήσετε άφοβα στην προκοπή και πρόοδο της πραγματικής πνευματικής ζωής και θα σας αποκαλυφθούν μυστήρια Θεού, τα οποία δεν λέγονται, παρά μόνον νοούνται και αποκαλύπτονται».


http://www.diakonima.gr

Ὁ φονιάς τοῦ ἀδελφοῦ



Ο φονιάς του αδελφούΌταν ο άγιος επίσκοπος Αιγίνης Διονύσιος (1547-1624) ασκήτευε στην Μονή της Παναγίας της Αντιφωνήτριας, δέχτηκε μια νύχτα την επίσκεψη ενός αγνώστου.
Το αγριεμένο του βλέμμα, η κουρασμένη και ταραγμένη μορφή, η σβησμένη φωνή, έδειχναν άνθρωπο που κάτι φοβερό του συνέβαινε. Έτρεμε. Ήταν σαν κυνηγημένο αγρίμι. Τον ρώτησε ο άγιος ποια αφορμή τον έφερε σ΄ εκείνο το μέρος και γιατί ήταν τόσο αναστατωμένος.


-Αμάρτησα, άγιε πατέρα, του αποκρίθηκε με φωνή που έμοιαζε μάλλον με κλάμα. Σκότωσα!… Σε μια στιγμή οργής ο νους μου σκοτίστηκε και έγινα φονιάς. Ένα απόσπασμα με κυνηγάει. Είμαι άθλιος, το ξέρω, αλλά έρχομαι στην αγιοσύνη σου για να με σώσει. Κρύψε με όσο να φύγει το απόσπασμα, για να γλυτώσω.
Μετά την πρώτη γνωριμία με το φονιά, ακολουθεί η τραγική αποκάλυψη: Ο φονιάς που βρίσκεται εμπρός του ήταν φονιάς του αδελφού του! Είχε σκοτώσει τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο.
Ήταν πολύ αγαπημένα τα δύο αδέρφια. Ο άγιος Διονύσιος του είχε χαρίσει όλη την περιουσία του. Έτσι ο Κωνσταντίνος Σιγούρος ήταν πολύ πλούσιος, ευτυχισμένος και δυνατός άρχοντας του τόπου. Μια άλλη όμως ζακυνθινή οικογένεια – του Μονδίνου – δεν χώνευε την εξαιρετική σε πλούτο και τιμές οικογένεια του Σιγούρου. Δεν ήθελε να της αναγνωρίσει τα πρωτεία.
Από την αφορμή αυτή γεννήθηκε το άγριο μίσος, που όπλισε το χέρι του φονιά εναντίον του Κωνσταντίνου Σιγούρου. Και κάποια μυστική δύναμη που ήθελε να δοκιμάσει τη χριστιανική ψυχή του ασκητού της Αντιφωνήτριας, τον έφερε στα χέρια του αδερφού του.
Στην ψυχή του αγίου ξέσπασε τότε μια δυνατή εσωτερική πάλη. Είχε πληροφορηθεί από τον ίδιο τον εγκληματία τον φόνο του αγαπημένου του αδερφού. Συγχρόνως ο φονιάς τον παρακαλούσε να τον κρύψει, να τον σώσει από το απόσπασμα. Τι θα έκανε; Θα γινόταν εκδικητής, όπως του υπαγόρευε το ανθρώπινο αίσθημά του, και θα τον παρέδιδε στο απόσπασμα, ή θα έπνιγε τον πόνο της ψυχής του και θα τον έκρυβε;
Ο ουρανός στάλαξε στην ψυχή του θάρρος. Νίκησε κάθε ανθρώπινο δισταγμό. Έπνιξε κάθε αδυναμία, που τόσο φυσικό ήταν να κυριαρχήσει έστω και προς στιγμήν. Η ευσπλαχνία και η συγνώμη κυριάρχησαν. Μήπως και ο σταυρωμένος Κύριός μας δεν είχε ζητήσει από τον Πατέρα του να συγχωρήσει τους σταυρωτές του;
Ο χριστιανός νίκησε τον άνθρωπο. Ο ερημίτης τον αδελφό. Ο άγιος δεν βλέπει εμπρός του παρά μονάχα τον δυστυχισμένο φονιά, που εκλιπαρεί την προστασία του. Του την προσφέρει με όλη του την καρδιά, λαμπρύνοντας έτσι τη ζωή του με μια τόσο ηρωική πράξη!
Όταν σε λίγο φάνηκε από το ανηφορικό μονοπάτι το απόσπασμα, παίρνει ο άγιος τον φονιά από το χέρι και τον κρύβει στο κελάρι. Οι διώκτες φτάνουν λαχανιασμένοι και του αναγγέλουν το τραγικό γεγονός. Ο δεσπότης προσποιείται ότι δεν ξέρει τίποτε. Θρηνεί μαζί τους. Και για να κερδίσει χρόνο τους στέλνει στο αντικριστό δάσος για ν΄ αναζητήσουν το φονιά.
Όταν ξεμάκρυναν, κατεβαίνει στο κελάρι, βγάζει έξω τον φονιά και του λέει με φωνή τρεμουλιαστή από τον πόνο.
-Εκείνος που σκότωσες ήταν ο αδερφός μου! Μπορούσα να εκδικηθώ και να σε παραδώσω στην ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αλλά δεν το έκανα. Πήγαινε λοιπόν… Φρόντισα να σου ετοιμάσουν κάτω στ΄ ακρογιάλι ένα καΐκι για να σε περάσει στην απέναντι στεριά της Πελοποννήσου. Πήγαινε και προσπάθησε να εξιλεωθείς για το κρίμα σου. Ο Χριστός στον σταυρό συγχώρησε τις αμαρτίες του ληστή, που μετανόησε την τελευταία του στιγμή. Προσπάθησε και συ να γίνεις άξιος της θείας συγνώμης! Γονάτισε τότε ο φονιάς και με πικρά δάκρυα του έβρεχε το χέρι.
Η νύχτα είχε πια απλώσει το σκοτεινό πέπλο της στην άγρια ερημιά του μοναστηριού, όταν μια σιωπηλή συνοδεία πήρε το μονοπάτι, που έφερνε από την Αντιφωνήτρια στ΄ ακρογιάλι. Με προσταγή του αγίου τρεις μοναχοί συνόδεψαν τον φονιά μέχρι το καΐκι, που θα τον έσωζε από τους διώκτες του.

http://orthodoxanswers.gr

Ὁδηγίαι διά τήν προσευχήν ( Πρός Τιμ. Α΄ κεφ. β : 1- 6 )





«Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις,
προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας,
ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων,
ὑπέρ βασιλέων καί πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων,
ἵνα ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγωμεν
ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι.
Tοῦτο γάρ καλόν καί ἀπόδεκτον ἐνώπιον
τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ,
ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι
καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.
εἵς γάρ Θεός, εἵς καί μεσίτης Θεοῦ καί ἀνθρώπων,
ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς,
ὁ δούς ἑαυτόν ἀντίλυτρον ὑπέρ πάντων,
τό μαρτύριον καιροῖς ἰδίοις»

Οι Άγιοι ήταν άνθρωποι όμοιοι μ'εμάς.



«Ἐγώ τούς ἐμέ φιλοῦντας ἀγαπῶ, τούς δέ δοξάζοντάς με δοξάσω», λέγει ὁ Κύριος 
(πρβλ. Παρ. η’ 17, Α’ Βασιλ. β’ 30).

Ὁ Θεός δοξάζεται μέ τούς Ἁγίους Του καί οἱ Ἅγιοι δοξάζονται ἀπό τόν Θεό.
Ἡ δόξα πού δίνει ὁ Θεός στούς Ἁγίους εἶναι τόσο μεγάλη, πού ἄν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι τον Ἅγιο ὅπως εἶναι, ἀπό τήν εὐλάβεια καί τό φόβο θά ἔπεφταν καταγῆς, γιατί ὁ σαρκικός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ ν᾽ ἀντέξη τή δόξα τῆς οὐράνιας ἐμφανίσεως.
Μήν θαυμάζετε γι᾽ αὐτό. Ὁ Κύριος ἀγάπησε τόσο τό πλάσμα Του, ὥστε ἔδωσε Ἅγιο Πνεῦμα μ᾽ἀφθονία στόν ἄνθρωπο, καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τό Θεό.
Γιατί, λοιπόν, ἀγαπᾶ ὁΚύριος τόσο τόν ἄνθρωπο; Γιατί εἶναι ἡ Αὐτοαγάπη καί ἡ ἀγάπη αὐτή γνωρίζεται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τόν Κύριο, τό Δημιουργό του, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα γεμίζει μέ τή χάρη Του ὅλο τόν ἄνθρωπο: καί τήν ψυχή καί τό νοῦ καί τό σῶμα.
Ὁ Κύριος ἔδωσε στούς Ἁγίους τή χάρη Του κι ἐκεῖνοι Τόν ἀγάπησαν και προσκολλήθηκαν ὁλοκληρωτικά σ᾽ Αὐτόν, γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπερνικᾶ τήν ἀγάπη γιά τόν κόσμο καί τήν ὀμορφιά του.
Κι ἄν ἔτσι γίνεται στή γῆ, τότε στόν οὐρανό οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀκόμα πιό πολύ ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο μέ τήν ἀγάπη. Κι ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι ἀνείπωτα γλυκειά καί ἐκχύνεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κι ὅλες οἱ ἐπουράνιες δυνάμεις μ᾽αὐτήν τρέφονται.
Σέ πολλούς φαίνεται πώς οἱ Ἅγιοι εἶναι μακριά μας. Ἀλλά μακριά εἶναι ἀπό ἐκείνους πού οἱ ἴδιοι ἀπομακρύνθηκαν, ἐνῶ εἶναι πολύ κοντά σ᾽ἐκείνους πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ κι ἔχουν τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πόσο εὐτυχισμένοι καί καλότυχοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πού μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ζωή μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί εὐφραίνονται οἱ ψυχές μας. Πρέπει ὅμως νά φυλᾶμε μέ σύνεση τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ἀρκεῖ κι ἕνας ἄσκοπος λογισμός γιά νά ἐγκαταλείψη τήν ψυχή, καί τότε στερούμαστε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐξαφανίζεται ἡ παρρησία ἀπό τήν προσευχή, χάνεται και ἡ σίγουρη ἐλπίδα πώς θά λάβουμε αὐτό πού ἐπιζητοῦμε.
Οἱ Ἅγιοι χαίρονται γιά τή μετάνοιά μας καί στενοχωριοῦνται ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τό Θεό κι ἐξομοιώνωνται ἔτσι μέ τά ἄλογα ζῶα. Λυποῦνται, γιατί οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στή γῆ χωρίς νά ξέρουν πώς, ἄν ἀγαποῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, θά ὑπῆρχε ἐλευθερία ἀπό τήν ἁμαρτία.
Οἱ Ἅγιοι ἦταν ἄνθρωποι ὅμοιοι μ᾽ ἐμᾶς. Πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς εἶχαν μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλά μέ τήν μετάνοια πέτυχαν τήν Οὐράνια Βασιλεία.
Οἱ Ἅγιοι περπατοῦσαν στή γῆ καί τά χέρια τους ἐργάζονταν, ἀλλά τό πνεῦμα τους ἔμενε πάντα κοντά στό Θεό κι ὁ νοῦς τους δέν ἤθελε ν᾽ ἀποσπασθῆ ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Γιά χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπέμειναν ὅλες τίς θλίψεις στή γῆ καί δέν φοβόνταν κανένα πόνο, κι ἔτσι δόξαζαν τόν Κύριο. Γι᾽ αὐτό κι ὁ Κύριος τούς ἀγάπησε καί τούς δόξασε καί τούς χάρισε τήν αἰώνια Βασιλεία μαζί Του.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ένας άγιος σε λάθος μέρος



«Πως μπορούν κάποιοι να βρίσκουν λύση πολύ εύκολα στα πιο περίπλοκα προβλήματα, ενώ άλλοι πανικοβάλλονται όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μικρό πρόβλημα και πνίγονται σε μία κουταλιά νερό;” ρώτησα.

Ο Ramesh απάντησε με τη διήγηση της ακόλουθης ιστορίας:

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που η ψυχή ήταν γεμάτη καλοσύνη. Όταν πέθανε, όλοι υπέθεσαν ότι θα πήγαινε κατ ‘ευθείαν στον Παράδεισο, αφού θεώρησαν ότι ήταν η μόνη επιλογή για έναν καλό άνθρωπο σαν κι αυτόν. Και πράγματι εκεί πήγε.

Εκείνο τον καιρό, ο Παράδεισος δεν ήταν καθόλου οργανωμένος και δεν λειτουργούσε στη εντέλεια. Η γραμματεία ήταν ανεπαρκής, και η κοπέλα που τον υποδέχτηκε έριξε μια βιαστική ματιά στην λίστα με τα ονόματα που είχε μπροστά της. Δεν βρήκε το όνομα αυτού του ανθρώπου, οπότε τον έστειλε κατευθείαν στην Κόλαση.

Στην κόλαση κανείς δεν ελέγχει ποιος εισέρχεται. Ο άνδρας εισήλθε και παρέμεινε στην Κόλαση …

Μερικές μέρες αργότερα, ο Εωσφόρος εισέβαλε από τις πύλες του Παραδείσου, για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Άγιο Πέτρο.

“Αυτό που κάνατε ήταν απαράδεκτο!” είπε.

Ο Άγιος Πέτρος ρώτησε τον Εωσφόρο γιατί ήταν τόσο θυμωμένος, και ο οργισμένος Εωσφόρος του απάντησε:

“Στείλατε αυτόν τον άνθρωπο κάτω στην Κόλαση, και αυτός με υπονομεύει διαρκώς! Από την αρχή που ήρθε, ενδιαφερόταν για τους άλλους ανθρώπους, τους άκουγε και τους μιλούσε με αγάπη. Η κατάσταση άλλαξε στην Κόλαση. Τώρα όλοι μοιράζονται μεταξύ τους τα συναισθήματά τους, αγκαλιάζονται και ενδιαφέρονται για τον άλλον. Όμως στην Κόλαση δεν πρέπει να είναι έτσι ! Πάρτε τον πίσω στον παράδεισο! ”

Όταν τελείωσε ο Ramesh την ιστορία, με κοίταξε και μου είπε:

«Ζήσε τη ζωή σου με τόση αγάπη στην καρδιά σου, ώστε ακόμα και αν σε στείλουν κατά λάθος στην κόλαση, ο ίδιος ο διάβολος να σε επιστρέψει στον Παράδεισο»

Ο Θεός επισκέπτεται την ψυχή, άλλοτε σαν «πνοή αύρας λεπτής» κι άλλοτε σαν «συσσεισμός».



«Έλεγεν πάλιν ο Αββάς Ησαΐας, ότι εάν θέλη ο Θεός ψυχήν ελεήσαι, αυτή δε αφηνιάζει και ουκ ανέχεται, αλλά το θέλημα αυτής ποιεί, συγχωρεί αυτήν παθείν άπερ ου θέλει, ίνα ούτως αυτόν επιζητήση».

Ο γέροντας ασκητής προσπαθεί ν’ απαντήσει με τη διακριτική σοφία του στις εσωτερικές ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας:

Πόσο ανεξιχνίαστες είναι οι παρεμβάσεις του Θεού στην ανθρώπινη πορεία!

Πόσο παράξενοι, πόσο αλλιώτικοι είναι οι δρόμοι των ανθρώπων για να φτάσουν στη σωτηρία!

Ο Θεός επισκέπτεται την ψυχή, άλλοτε σαν «πνοή αύρας λεπτής» κι άλλοτε σαν «συσσεισμός». Την ελκύει μ’ ένα χάδι πατρικής στοργής ή τη συνεφέρνει μ’ ένα δυνατό χτύπημα.

Τη συναντάει σε κάποιο «φρέαρ του Ιακώβ» να της αποκαλύψει μεγάλες αλήθειες ή κοντά στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» να τη θεραπεύσει.

Άλλοτε την προσάγουν σ’ Αυτόν κάποιοι μαθητές Του ή την «πληγώνει» στα βάθη της ένας ασίγαστος πόθος, έως ότου Τον γνωρίσει, για ν’ αναπαυθεί και να φωνάξει μέσα στην ευτυχία της: «Χαρά, χαρά, πλημμύρα χαράς»!

Όμως, λέγει ο άγιος ερημίτης, μερικές φορές, ενώ ο Θεός θέλει να ελεήσει την ψυχή, αυτή σαν τα ατίθασα άλογα αφηνιάζει, αντιδρά, δεν ανέχεται την παιδαγωγία Του, όταν μάλιστα την κάνει να πονάει.

Θεωρεί δέσμευση το νόμο Του, στέρηση της ελευθερίας της και κάνει το θέλημά της.

Τότε ο μεγάλος Παιδαγωγός επιτρέπει να πάθει εκείνο που δε θέλει, ώστε έτσι να συλλάβει την ένδειά της, την αμαρτωλότητα, το χάος μακριά από τη θεία παρουσία και να Τον επιζητήσει.

Σκληροί δρόμοι για να φτάσει κανείς στο Θεό!

Ο Αββάς Μακάριος λέγει:

«Ο Κύριος οίδε τα συμφέροντα και ποιεί μεθ’ ημών έλεος».

Εμείς ας Τον παρακαλούμε: «Κύριε, ως θέλεις και ως οίδας ελέησόν με».

«Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ»




«Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ, 
ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ».
(Α΄ Τιμ. β΄: 8)


«Ἐπιθυμῶ νά προσεύχεσθε σέ κάθε τόπο, 
σηκώνοντας χέρια ἅγια, χωρίς ὀργή καί ἀμφιβολία».


 « Ὅσοι προσεύχονται στόν Κύριο, πρέπει νά προσεύχονται μέ ἡσυχία καί γαλήνη καί μέ μεγάλη προσοχή καί τάξη, καί ὄχι μέ ἀνάρμοστες καί ἀλλόκοτες κραυγές. Καί ν᾿ ἀφοσιώνονται στόν Κύριο μέ πνευματική προσπάθεια τῆς καρδιᾶς καί καθαρούς λογισμούς».


( Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου,
Ὁμιλίες Πνευματικές, Ὁμιλία ΣΤ΄ ΕΠΕ-Φ 7: 135).