Ο Θεός «παίζει»μαζί μας

Είχαμε έναν μοναχό στο Μοναστήρι μας. Όταν επρόκειτο να πάω σε ένα Μετόχι μας έξω από το Άγιον Όρος, μου λέει:

-Γέροντα, δώσε μου την ευλογία σου να παραδώδω το πνεύμα μου στον Θεό, να πηδήξω και να πάω εκεί πάνω. Χόρτασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μοναστήρι. Δώσε μου την ευλογία σου, να πετάξω στον ουρανό.

-Εγώ φεύγω, του απαντώ.

-Γέροντα, έχω μια τελευταία επιθυμία, να φάω μία πίττα που αγαπώ και να φύγω, μου λέει πάλι.

Κοιτάξτε με πόση απλότητα και χαρά αντιμετωπίζουν οι μοναχοί τον θάνατο, τον πόνο, τις δυσκολίες. Ανάσταση είναι, όταν φεύγει ο άνθρωπος. Έφυγα, πήγα έξω, του έστειλα με το καράβι την πίττα, του την ετοίμασε ένας μοναχός, συγκέντρωσε όλη την αδελφότητα, τους μίλησε πολύ ωραία και στο τέλος τους λέει: 

Ἠλθε, αδελφοί μου, η ευλογία του Γέροντα. Θα την φάω και θα φύγω. Την έφαγε, ευφράνθηκε, κάθισε επάνω σε μια πολυθρόνα που είχε, και είπε: 

Φεύγω, Χριστέ μου, και έρχομαι επάνω αναπαυμένος. Και πραγματικά, σε δυο μέρες έγινε αυτό το θαύμα, ανέβηκε στον ουρανό.

Μας αξιώνει ο Θεός να τον βλέπομε σε όλα αυτά τα μυστήρια παίζοντας μαζί μας. Πώς μας παίρνει με το καλό, για να νοιώσουμε την αγάπη του!Έτσι, όπως ο πατέρας προσπαθεί με κάθε τρόπο να δείξει στο παιδί του την αγάπη του.

Γέροντας Αιμιλιανός

http://proskynitis.blogspot.gr

Δεν είμαστε μόνοι μας

Όταν ξεκινάς την μέρα σου με προσευχή, με ελπίδα στο Θεό, ότι δυσκολίες και αν αντιμετωπίσεις θα βρεις τρόπους και θα έχεις συμπαράσταση έστω από έναν αδερφό για να τα ξεπεράσεις. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να βλέπουμε, να ψάχνουμε το χέρι του διπλανού μας για βοήθεια… γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι είμαστε που δεν θέλουμε την βοήθεια, εμείς οι ίδιοι φοράμε παροπίδες και δεν βλέπουμε γύρω μας ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα σταθεί δίπλα μας, θα κλάψει μαζί μας… δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ… αρκεί να μειώσουμε τον εγωισμό μας…υπομονή και… καλό αγώνα!

http://www.exomologistetokirio.gr

Νεώτερα απόκρυφα «Ευαγγέλια». Σύγχρονοι προσπάθειαι παραμορφώσεως του Προσώπου του Χριστού

Απόκρυφα κείμενα στην ιστορία της Εκκλησίας θεωρούνται ψευδεπίγραφα κείμενα, που συντάχθηκαν από άγνωστους αιρετικούς συγγραφείς και έχουν μυθώδες περιεχόμενο. Μία από τις κατηγορίες των αρχαίων απόκρυφων κειμένων είναι τα λεγόμενα «Απόκρυφα Ευαγγέλια». Λαμβάνοντας αφορμή από το περιεχόμενο των Κανονικών Ευαγγελίων, οι αρχαίοι αιρετικοί συγγραφείς στα «Απόκρυφα Ευαγγέλια», άλλοτε αλλοιώνουν και άλλοτε προσθέτουν γεγονότα και λόγια, στην προσπάθειά τους να διαδώσουν τις αιρετικές τους αντιλήψεις.

Το φαινόμενο όμως της σύνταξης και της εμφάνισης «Απόκρυφων Ευαγγελίων», ξαναεμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο κυρίως κατά τον εικοστό αιώνα. Η πρακτική αυτή εντάσσεται στις προσπάθειες των νεωτέρων χρόνων διαφόρων ανθρώπων, που προσπάθησαν να αλλοιώσουν και να παραμορφώσουν την ιστορική εικόνα του Θεανθρώπου. Είναι μια παραγωγή νεοφανών απόκρυφων «Ευαγγελίων», που για μια ακόμη φορά αποκαλύπτουν δήθεν κρυμμένες, από τον ιστορικό Χριστιανισμό, πτυχές της ζωής, του προσώπου και της διδασκαλίας του Χριστού.

Πρόκειται για κείμενα που ενσωματώνουν μία ακατάσχετη φαντασιοκοπία των συγγραφέων τους και διαφημίζονται άλλοτε ως συμπλήρωμα, άλλοτε ως αποκατάσταση, άλλοτε ως νέα ανάδειξη και άλλοτε ως ανατροπή των ιστορικών θεολογικών δεδομένων.

Στα νεώτερα απόκρυφα «Ευαγγέλια» υπάρχει μια έντονη αντιιουδαϊκή θεώρηση του Χριστού. Επιπλέον, ανάλογα με τον συγγραφέα, Τον παρουσιάζουν ως μύστη, ως μυημένο σε παγανιστικά μυστήρια, ως μάγο, ως απλό θεραπευτή, ως εξωγήινη οντότητα, ως μετενσαρκωμένη οντότητα, ως χορτοφάγο, ως ταξιδιώτη στο Θιβέτ και στην Ινδία, ως Εσωτεριστή, ως παντρεμένο και άλλοτε ως Εσσαίο.

Στα ίδια κείμενα συνδυάζονται εκτός από την πρωτοφανή φαντασιοκοπία και μια έμμονη μυθομανία ακύρωσης του γεγονότος της Αναστάσεώς Του.

Γι’ αυτά τα απόκρυφα νεώτερα «Ευαγγέλια», οι συγγραφείς τους χρησιμοποίησαν εντυπωσιακούς και ασυνήθιστους τίτλους στην προσπάθειά τους να τα διαδώσουν περαιτέρω και να τύχουν ευρύτερης προσέγγισης.

Τα πιο γνωστά απόκρυφα «Ευαγγέλια» των νεώτερων χρόνων είναι:

1) Το Πέμπτο Ευαγγέλιο ή το Πρωτοευαγγέλιο των Εσσαίων [F. Clemens]. (Ο όρος ‘Πέμπτο Ευαγγέλιο’ εν προκειμένω δεν πρέπει να συγχέεται με ανάλογη φρασεολογία του R. Steiner ιδρυτή της Ανθρωποσοφίας).

2) Το Ευαγγέλιο της Ειρήνης του Ιησού Χριστού μέσω του μαθητή Ιωάννη ή το Ευαγγέλιο της Ειρήνης των Εσσαίων [E.B. Szekely].

3) Το Ευαγγέλιο της Τέλειας Ζωής [G.J. Ouseley].

4) Η μυστική ζωή του Ιησού [H. S. Lewis].

5) Το Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο για τον Ιησού Χριστό της εποχής των Ιχθύων [L. Dowling].

6) Το Ευαγγέλιο του Ιακώβου (υπαγορεύθηκε από ένα μέντιουμ της Fraternitat Silvani).

7) Το Πέμπτο Ευαγγέλιο (διαφορετικό από το πρώτο στην παρούσα αρίθμηση) [H. Naber, J. Reban].

8) Το Λατινικό Ευαγγέλιο της Παιδικής Ηλικίας [C. Mendes].

9) Ευαγγέλιο του Ιούδα του Ισκαριώτη [E. Meier].

Τι αποτελούν όλα αυτά τα κείμενα; Σύγχρονες προσπάθειες παραμόρφωσης του Προσώπου και του έργου του Χριστού ή εάν χρησιμοποιήσουμε τον Παύλειο λόγο: «βεβήλους και γραώδεις μύθους» (Α’ Τιμ. 4, 7) και «βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως» (Α’ Τιμ. 6, 20).

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 14/11/2014

http://aktines.blogspot.gr

Η Χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και Ευλογεί τους πάντες

α. Όσοι διδάσκουνε, να μην έχουνε την απαίτηση απ’ αυτούς που τους ακούν να αποδέχονται αμέσως τη διδασκαλία τους. Ο Θεός έχει όλη τη δύναμη αμέσως να μας κάμει όπως θέλει.

Όμως λέει: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν...». Μόνο ο ενάντιος βιάζει, ο Κύριος δεν αναγκάζει. Πάντοτε ενεργεί με την υπομονή. Η χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και ευλογεί τους πάντες.

Ο απόστολος Πέτρος, στο πρώτο του κήρυγμα μετέτρεψε στον Χριστό 3.000. Τόσοι πίστεψαν. Ε, άλλο ρεπέτι (άλλη φορά), 5.000. Όσους όρισεν ο Κύριος. Αλλά ουδέποτε ο λόγος του Θεού θα πάει κενός. Αδύνατον. Κι αν ένας δεν γυρίσει να πάει μαζί σου, να σ’ ακολουθήσει, μπορεί να σταματήσει κάτι κακό που έκαμνε. Πολλές φορές ενεργεί ο λόγος του Θεού και δια μέσου εκείνων που τον άκουσαν και τον λένε σε άλλους. Η πίστη εξ’ ακοής... Και να μην έχουμε την απαίτηση από κάποιον που άκουσε κάτι πνευματικό από μας, αμέσως να γίνει τέλειος.

β. Ήταν ένας παράλυτος και ζήτησε από τους συγγενείς του κόλλες. Έγραφε πάνω σε μικρά κομματάκια διάφορα ρητά από την Αγία Γραφή και τα’ ριχνε από το παράθυρο που ήταν δίπλα του. Ο αέρας σκόρπιζε τις κόλλες στον δρόμο, όπου περνούσε ο κόσμος. Κάποιος, από τους πολλούς που περνούσαν, ευρισκόταν σε απόγνωση και ήταν έτοιμος ν’ αυτοκτονήσει. Πιάνει την κόλλα που έπεσε στα πόδια του και διαβάζει «Ούκ εστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία..., ει μη εν Χριστώ Ιησού». Αμέσως ήλθεν ο νους του. «Μα, τι πάω να κάμω», σκέφθηκε. Και γύρισε σπίτι του μετανιωμένος. Έτσι κατάκοιτος που ήταν ο ευλογημένος παράλυτος έσωσε μια ψυχή.

γ. Μερικοί ιεροκήρυκες λένε: «Άραγε κάμνομε τίποτε που γυρίζουμε και κηρύττουμε; Τι χρειάζονται τα λόγια; Βαρέθηκε σήμερα κόσμος τα λόγια. Θέλει έργα. Άλλωστε, τον λόγο του Θεού τον ακούν καθημερινά, από το ραδιόφωνο, το σχολείο και αλλού. Έχουν και περιοδικά, βιβλία, διαβάζουν άμα θέλουν». Το κήρυγμα επιδρά πάντοτε. Είναι και η χάρις του Θεού που ενεργεί. Τελείωσαν τα ψάρια από τη θάλασσα, ώστε να σταματήσουμε να ρίχνουμε τα δίκτυα;... «Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν; Πώς θ’ ακούσουν, χωρίς κηρύσσοντας; Πώς θα κηρύξουν εάν δεν αποσταλώσιν»;

Από το βιβλίο «Εμπρειρία Αγιότητος»

  http://www.agioritikovima.gr

Πῶς νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό;

Διήγημα: 

"EΓΩ ΘΕΛΩ ΓΑΛΗΝΗ"

-Ποιός καλός ἄνεμος σέ φέρνει ἐδῶ; ρώτησε ὁ σοφός ἐρημίτης τόν ὁδοιπόρο πού ζητοῦσε ἀπεγνωσμένα νά τόν συναντήσει.

-Ἐγώ θέλω γαλήνη, ἀπάντησε μελαγχολικά ἐκεῖνος.

Ὁ ἐρημίτης πῆρε ἕνα ξύλο κι ἔγραψε στό χῶμα:

ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΓΑΛΗΝΗ...

-Κοίταξε τώρα πόσο ἁπλό εἶναι, εἶπε στόν ὁδοιπόρο καί διέγραψε μέ μιά κίνηση τό "ΕΓΩ".

-Σβήνεις πρῶτα τό "ΕΓΩ". Εἶναι ἀδύνατον νά βρεῖ γαλήνη αὐτός πού ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του καί νομίζει πώς μπορεῖ νά τήν βρεῖ μόνος του, μακριά ἀπό τόν Θεό.

Τό "ΕΓΩ" πάντα θά νιώθει ὅτι ἀπειλεῖται ἀπό ὅλους γύρω του κι ἔτσι πάντα θά φοβᾶται. Θά μετατρέπεται σέ ἐγωισμός γιά νά ἐπικρατεῖ, καί θά διώχνει τόν Θεό καί τήν γαλήνη Του.

Μέ μιά δεύτερη κίνηση διέγραψε τό "ΘΕΛΩ".

-Πρέπει νά σβήσεις τή λέξη "ΘΕΛΩ". Τό θέλω δηλώνει ἐπιθυμία, ἀνάγκη καί προσκόλληση.

Ὅταν τρέχεις πίσω ἀπό τίς μάταιες ἐπιθυμίες σου, ποτέ δέν θά βρεῖς χρόνο νά γαληνέψεις καί νά γίνεις εὐτυχισμένος. Εἶναι ἡ γνωστή "ἐπίδραση τοῦ κουνουπιοῦ". 

Ἄν σέ ἕνα δωμάτιο ὑπάρχουν δέκα κουνούπια κι ἐσύ σκοτώσεις τά ἐννιά, τό δέκατο κουνούπι δέν θά σέ ἀφήσει νά κοιμηθεῖς. Ἔτσι εἶναι κάι οἱ ἐπιθυμίες. Ὅσες καί νά ἱκανοποιήσεις, πάντα θά ὑπάρχει κάποια πού δέν θά σέ ἀφήνει νά κοιμηθεῖς.

Ὁ ὁδοιπόρος τότε κοίταξε τίς διαγραμμένες λέξεις στό χῶμα καί λένε πώς τότε βίωσε τήν πρώτη του ἀφύπνιση. 

Εἶχαν σβηστεῖ τό "ΕΓΩ" καί τό "ΘΕΛΩ" καί εἶχε μείνει ἡ...

ΓΑΛΗΝΗ!

Καρδίας Λόγος

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014, τεῦχος 4

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ο κύβος ερρίφθη, Alea jacta est

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).

Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς, θα αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος, κάθε ευσεβής, μέλος της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, κάθε σκεπτόμενος, (γιατί υπάρχουν δυστυχώς και οι μη σκεπτόμενοι), τι δέον γενέσθαι. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως μη δέον γενέσθαι οτιδήποτε. Δηλαδή να μην αντιδρούμε, να μην πούμε τίποτα, να μην αναφερόμαστε καν σε αυτή τη εξέλιξη, να μην βλέπουμε, και να μην ακούμε. Δηλαδή να είμαστε πρόβατα ενός ποιμνίου που το καθηγηθούν λύκοι για να το κατασπαράξουν.

Για όσους όμως ακόμα έχουν συνείδηση και θέλουν να κρατήσουν την Μια, Αγία, Καθολική, Αποστολική, και Ορθόδοξη Εκκλησία, το πρόβλημα είναι πως θα αντιδράσουν, πως θα εκκλησιάζονται όταν οι ιερείς θα είναι Οικουμενιστές, πως θα λάβουν την Θεια Κοινωνία όταν αυτή δεν θα έχει καμία Χάρη γιατί οι Ιερουργοί θα έχουν αποστατήσει, όταν το μίασμα του Οικουμενισμού θα έχει μολύνει τα Ιερά και τα Όσια, όταν αυτά που μας κράτησαν επί τόσους αιώνες θα έχουν καταρρεύσει μετά από μια πολύχρονη προετοιμασία αποδόμησης κάθε ορθόδοξης αγάπης, κάθε ορθόδοξης θεραπευτικής λειτουργίας. Κάποιοι πιστοί λίγο-πολύ λέγουν, «μα το τάδε μοναστήρι, ο τάδε μοναχός έχει αγάπη, έχει ελεημοσύνη, έχει άσκηση, έχει αυταπάρνηση, έχει προσευχή, έχει τόσα καλά… πως είναι δυνατόν να σφάλλει; Μήπως από κάποια πλευρά έχει κάποιο δίκαιο;
Μήπως εδώ επιβάλλεται να κάνουμε οικονομία;». Εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε, να αντιληφτούμε πως οι Νεοεποχίτες δεν επιδιώκουν να κλείσουν οι εκκλησίες αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν γεμάτες εκκλησίασμα αλλά με αλιωμένο-κοσμικό και οικουμενιστικό φρόνημα. Αντίθετα τις όποιες εκκλησίες θα παραμείνουν στην Ορθοδοξία θα τις απομονώσουν και θα της χαρακτηρίσουν αναχρονιστικές και απομεινάρια ενός σκοταδιστικού παρελθόντος.

Πριν από λίγα χρόνια ένας πασίγνωστος γέροντας στο Άγιο Ορός αναφερόμενος στους παπικούς μου είχε πει: «Δεν μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί έτσι αλλοιώνουμε την θεραπευτική χάρη της Ορθοδοξίας και χάνουμε την αγάπη που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε για να μετανοήσουν». Σήμερα όχι μόνο τους αποδεχόμαστε αλλά οι προκαθήμενοι βάσει συνωμοτικού σχεδίου που εξυφαίνονταν εδώ και δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να επιδιώκουν πλέον ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», δηλαδή την ένωση με τον «Έξω από εδώ». 

Αλλά το πιο τραγικό είναι πως ο ίδιος αυτός ο γέροντας, στον οποίο πηγαίνουν να τον επισκεφτούν χιλιάδες από όλο τον κόσμο θεωρώντας τον σαν πάτερ Παΐσιο νούμερο 2, (και ο όποιος καθοδηγεί ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα Ρωμιοσύνης του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος), μου συνέστησε με αυστηρό τρόπο να σταματήσω να γράφω για όσα σήμερα γίνονται σε βάρος της Ορθοδοξίας παρά την ευλογία που έχω από τον πνευματικό μου. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να με συστήσει να εξομολογηθώ για όσα έγραψα τους τελευταίους μήνες. Αλλοίμονο! 

Ο πατήρ Ρωμανιδης είχε προφητέψει από την δεκαετία του ογδόντα ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα στην ορατή εκκλησία που θα μαρτυρά την Ορθοδοξία, καθώς αυτή θα έχει εγκαταλειφτεί από τους ίδιους τους ιερείς της. Τώρα διαφαίνεται πως όλα είχαν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο και οι ανύποπτοι ευλαβείς σύμφωνα με τα σχέδια τους θα έπεφταν σαν «ώριμα φρούτα» στον λάκκο της καταστροφής. Από την μια η πολιτική προδοσία και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία και στη μέση ένα ζαλισμένο ποίμνιο. Όλα ωραία και άριστα σχεδιασμένα και καθορισμένα.

Ο προφήτης Ησαΐας ως αυθεντικός κήρυκας του λόγου του Θεού ελέγχει κατά τρόπο αληθινά προφητικό τους ανάξιους άρχοντες των Ιουδαίων. Η αγανάκτηση του Προφήτη φτάνει σε τέτοιο βαθμό που καλεί τους βαρβάρους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λόγω της βαρβαρότητας τους μοιάζουν με άγρια θηρία, να έρθουν να κατασπαράξουν τους κακούς άρχοντες. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτη: «Πάντα τα θηρία τα άγρια, δεύτε φάγετε, πάντα τα θηρία του δρυμού» (Ης. νστ΄9). Αλλά ο προφητικός λόγος δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Συνεχίζει με την ίδια και περισσότερο δριμύτητα και ελέγχει τώρα, «τους αναιδείς τη ψυχή», λέγοντας, «Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν, και εισί πονηροί ουκ ειδότες σύνεσιν, πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ης. νστ΄10).

Τι μας λέγει η Αγία Γραφή: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον!», αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος, (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Και πιο κάτω τι λέγει; Να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι; Όχι! Αλλά,: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις εκηρύχθη εν ένθεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελλήφθη εν δόξη». Και η προσωπική Θεία αποκάλυψις γίνεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω. « Ούτως ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως, είτε γίνεται σκώληξ και δεν διαμαρτύρεται επειδή τον πατούν, είτε γίνεται υψιπέτης αετός της Χάριτος και ίπταται εις τους Ουρανούς».

Στην εποχή που ζούμε όλα τα προσωπεία έχουν πέσει και έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Στη συνείδηση του κάθε πιστού επαφίεται αν θα αγωνιστεί, ή αν θα παραδοθεί στα επερχόμενα. Στην συνειδητή ευθύνη του κάθε ιεράρχη είναι να πάψει να κρύβεται πίσω από την «σκιά» του και να πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελούμενα.

Νίκος Χειλαδάκης

http://aktines.blogspot.gr

Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα...

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί ,αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Αλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; 

Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν. Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.

Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. 

Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου


http://1myblog.pblogs.gr

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη

Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.

Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.

Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.

Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.

Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου…

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη. Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς;

Πως θα ζητήσεις συγνώμη;

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του.

Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

www.diakonima.gr

Οἱ καινοτομίες εἰς τά δόγματα ἀναθεματίζονται!

Πρός αἱρετίζοντες καί οἰκουμενιστάς βαρηκόους:

Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία δέν ἐγνώρισε ποτέ καί οὐδέποτε ἀσφαλῶς θά ἀναγνωρίσῃ ἐν τῷ Θεανθρωπίνῳ αὐτῆς ὀργανισμῷ τοῦ ὁποίου μοναδική κεφαλή εἶναι ὁ θεῖος αὐτῆς Δομήτωρ, Παπικόν θεσμόν, οὔτε Παπικόν ἀλάθητον, οὔτε πρωτεῖον καταδυναστευούσης κυριαρχίας καί ἐξουσίας.

Ὅπως, ἐξ ἄλλου, εἶναι ξένος πρός τήν οὐσίαν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ ἀποσυνθετικός προτεσταντικός λαϊκισμός. 

Συνεπῶς, οὐδείς, ἀπολύτως οὐδείς, ὁσονδήποτε ὑψηλόν λειτούργημα καί ἐάν κατέχῃ ἐν τῇ ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ δικαιοῦται νά ὁμιλῇ ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ' ὅσον δέν θεμελιοῖ τά διαβήματά του ὀρθοδόξως. 

Διά πάντας ἀνεξαιρέτως τούς ἐνσυνειδήτους καιονοτομοῦντας ἤ ἀνατρέποντας τά δόγματα ἤ τήν κανονικήν τῆς Ἐκκλησίας τάξιν ἔχει ἐφαρμογήν ἤ ἀπόφασις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: "Ἡμεῖς τούς προστιθέντας τι ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν".

Κωνσταντίνος Μουρατίδης

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή

Με άλλο τρόπο δεν μπορεί ο άνθρωπος να φυλάξει την πρώτη και μεγάλη εντολή, δηλαδή το «να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη τη ψυχή σου και με όλη τη δύναμή σου και με όλη τη διάνοιά σου», καθώς μας προστάξει ο Κύριος (Λουκ. 3, 27), παρά με το μέσον της νοεράς προσευχής.

Νοερά και καρδιακή προσευχή, κατά τους Αγίους Πατέρες που ονομάζονται Νηπτικοί, είναι κυρίως το να συμμαζεύει ο άνθρωπος το νου του μέσα στην καρδιά του, και χωρίς να λαλεί με το στόμα, αλλά μόνο με τον «ενδιάθετο λόγο», ο οποίος λαλείται μέσα στην καρδιά, να λέγει τη σύντομη αυτή και μονολόγιστη προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», κρατώντας και λίγο την αναπνοή… 

Έτσι μέσα στα ίδια τα βάθη της καρδιάς του επικαλείται το πανάγιο όνομα του Κυρίου, ζητεί με επιμονή το έλεός Του προσέχοντας αποκλειστικά και μόνο στα λόγια της προσευχής και τίποτε άλλο δεν δέχεται ούτε από μέσα ούτε απ’ έξω, διατηρώντας τη διάνοιά του εντελώς ασχημάτιστη, χωρίς καμία εικόνα. Την δε αφορμή και το περιεχόμενο αυτής της εργασίας την πήραν όσοι ασχολούνται μ’ αυτήν από την ίδια τη διδασκαλία του Κυρίου, ο οποίος σε κάποιο σημείο λέγει: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 21), και σε κάποιο άλλο: «Υποκριτή, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, για να γίνει και το εξωτερικό καθαρό» (Ματθ. 23, 26). Και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «γι’ αυτό γονατίζω, μπροστά στον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρακαλώ να ενισχύει πλουσιοπάροχα και δυναμικά με το Πνεύμα του, τον εσωτερικό σας άνθρωπο, να κατοικήσει ο Χριστός στις καρδιές σας με την πίστη» (Εφεσ. 3, 14).

Τί σαφέστερο θα μπορούσε να υπάρχει από αυτή τη μαρτυρία; Ότι τούτο είναι απαραίτητο, το διδάσκει το Πνεύμα το Άγιο σε κάθε ευσεβή και σε μύριες όσες άλλες σελίδες της Νέας Γραφής, όπως μπορούν να διαπιστώσουν όσοι τις ερευνούν προσεκτικά.

Από αυτή την πνευματική και επιστημονική εργασία, όταν συνοδεύεται από την όσο το δυνατόν ακριβέστερη πραγματοποίηση των αρετών, από την θέρμη που δημιουργείται στη καρδιά και από την πνευματική ενέργεια που ακολουθεί την επίκληση του Παναγίου ονόματος, καταστρέφονται τα πάθη ο νους και η καρδιά σιγά-σιγά καθαρίζονται και ενώνονται μεταξύ τους, οπότε οι σωστικές εντολές κατορθώνονται ευκολότερα… 

Και για να ειπώ με συντομία, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε γρηγορότερα να επανέλθουμε στην τέλεια χάρη του Πνεύματος που μας δόθηκε στην αρχή, η οποία υπάρχει μέσα μας, αλλά σαν την σπίθα που κρύβεται στη στάχτη έχει καταχωθεί κι αυτή μέσα στα πάθη, και να την δούμε να λάμπει δυνατά και να φωτίζει το νου μας και στη συνέχεια να τελειωθούμε και να θεωθούμε με τον κατάλληλο τρόπο.

Εάν δε κάποτε μερικοί ξέφυγαν λίγο, τί το θαυμαστό; Αυτό το έπαθαν τις περισσότερες φορές από οίηση, όπως λέγει ο Σιναΐτης Γρηγόριος. Εγώ νομίζω ότι το κύριο αίτιο της παρεκτροπής τους είναι το ότι δεν ακολούθησαν με ακρίβεια τη διδασκαλία των Πατέρων για την εργασία αυτή· δεν ευθύνεται η ίδια η εργασία, για όνομα του Θεού.

Επειδή αυτή είναι αγία και με αυτήν παρακαλούμε να απαλλαγούμε από όλη την πλάνη· επειδή και η εντολή του Θεού η οποία οδηγεί στη ζωή, όπως λέει ο Παύλος, «βρέθηκε να κοστίσει σε μερικούς τον θάνατο, αυτό όμως δεν έγινε εξαιτίας της εντολής. Και πώς να γίνει, αφού αυτή είναι αγία και δίκαιη και αληθινή;» (Ρωμ. 7, 10-12). Αλλά έγινε εξαιτίας της μοχθηρίας εκείνων που την έπραξαν κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας. Τί λοιπόν να κάνουμε; 

Να καταδικάσουμε τη θεία εντολή για την αμαρτία μερικών; 

Και να παραμελήσουμε μία τέτοια σωτηριώδη εργασία εξαιτίας της παρεκκλίσεως μερικών; Με κανένα τρόπο. Ούτε εκείνη, ούτε αυτή. Αλλά μάλλον έχοντας θάρρος σ’ Εκείνον που είπε «Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6) με πολλή ταπεινοφροσύνη και πενθική διάθεση ας επιχειρήσουμε το έργο. Γιατί όταν κάποιος είναι απαλλαγμένος από την οίηση και την ανθρωπαρέσκεια, ακόμη κι αν ολόκληρη η στρατιά των δαιμόνων συγκρουστεί μαζί του, ούτε να τον πλησιάσει δεν θα μπορέσει, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων.

Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδίας σου· ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου· και ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι τρεις μεγάλες εκείνες και θεολογικές αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η ψυχή η οποία αγαπά τον Ιησού, επειδή ο Ιησούς είναι στους ουρανούς και δεν είναι ορατός, ώστε να τον βλέπει και να τον απολαμβάνει, με άλλο τρόπο δεν μπορεί να παρηγορεί την αγάπη της προς Αυτόν παρεκτός με την συνεχή ενθύμηση του αγίου Του ονόματος, με το να βοά πάντοτε με αγάπη και δάκρυα και πόνο καρδιάς: Ιησού μου, Ιησού μου αγαπημένε!

 Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κόσμος της προσευχής", 

Εκδόσεις "ΚΑΛΑΜΟΣ"

http://www.alopsis.gr

Εάν τα γνώριζε ο λαός, η χώρα θα σειόταν από τα θεμέλια!

Ὁ Κόντογλου –τὸν ὁποῖον δὲν ντράπηκε νὰ ἐπικαλεσθεῖ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος πρὸς ὄφελός του σὲ τελευταία ὁμιλία του– (ἐδῶ) ἔχει γράψειἘπιστολὲς σὲ ὀξύτατο τόνο κατὰ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τότε, ποὺ ἀκόμα ὁ λαὸς ἀγνοοῦσε τὶς πρῶτες συμπροσευχὲς καὶ τὰ ἀγκαλιάσματα τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Πάπα.

Μία φράση τοῦ Κόντογλου ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τῆς πικρῆς ἀλήθειας που βιώνουμε σήμερα. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι: ἡ ἀλλοίωση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων τοῦ λαοῦ καὶ τῶν Ποιμένων εἶναι τρομακτική, ἴσως μὴ ἀναστρέψιμη.

Γράφει στὴν Α΄ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀθηναγόρα:

«Αυτοί οι εναγκαλισμοί (μετὰ τοῦ Πάπα) μας κατέπληξαν, και είναι βέβαιο ότι, εάν όλος ο ευσεβής λαός της Ελλάδας γνώριζε αυτά, η χώρα μας θα σειόταν από τα θεμέλια»!!!

(«Ὀρθόδοξος Τύπος», Δεκέμβριος 1963)

Τὸ 1963, λοιπόν, ὁ Λαὸς δὲν ἐγνώριζε. Οἱ κινήσεις τοῦ μικροῦ πυρῆνος τῶν Οἰκουμενιστῶν ἦταν προσεγμένες. Ἐφοβοῦντο ...τὸν Λαό! 

Καὶ μετὰ ἦρθαν: ἡ ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων (Ἀκοινωνησίας), τὸ Μπάλαμαντ, ἡ Ραβέννα, τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὸ Πουσάν!

Γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; Ποιός τὰ ἐπέτρεψε;

Ἡ νεοφανὴς πρακτικὴ τῶν νεοπατέρων καὶ τῶν Ἀδελφοτήτων περὶ ἀνοχῆς “ἄχρι καιροῦ” τῶν «ἐξ ἡμῶν προελθόντων καὶ ὁμιλούντων διεστραμμένα» (Πράξ. 20, 30)· αὐτῶν ποὺ ὁμιλοῦσαν περὶ “συνέσεως” καὶ “διακρίσεως”· ποὺ ἐπινόησαν δηλ. συνταγὲς δράσεως, ἐναντιούμενες στὴν φωνὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ μὲ λόγια καὶ ἔργα δίδαξαν τὴν Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ἡ παγίδα στὴν ὁποία ἔχουν πέσει, εἶναι ἡ πεποίθησή τους ὅτι… ἀγωνίζονται. Καὶ πράγματι, οἱ ἁπλοὶ καὶ εἰλικρινεῖς ἀπ' αὐτούς, ἀγωνίζονται, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἀνέξοδη ἀντίσταση-ἀντίδραση ποὺ δὲν φοβοῦνται οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές. Ὁ χαρτοπόλεμος ποὺ κάνουν, δὲν τοὺς πτοεῖ. Καὶ κρίμα, Πατέρες κατὰ τὰ ἄλλα ἀξιόλογοι, νὰ μὴ βλέπουν τὴν κατὰ κράτος νίκη ποὺ ἐπιτυγχάνουν οἱ Οἰκουμενιστὲς τῇ ἀνοχῇ τους!

Καὶ ἔρχεται, λοιπόν, σήμερα ὁ κάθε σιγονταροΟικουμενιστὴς Τελεβάντος νὰ πεῖ, ὅτι τὰ πράγματα σήμερα εἶναι… καλύτερα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀθηναγόρα! 

Κι ἔρχονται οἱ Πατέρες τῆς «Συνάξεως» καὶ προσπαθοῦν νὰ τιθασεύσουν τὴν ὀργὴ τῶν μοναχῶν καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀποτρέποντάς τον νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές. Τοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ ὄχι ἁπλῶς, καὶ κρυφά, καὶ σπανίως, καὶ ἐθιμοτυπικά (ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Κόντογλου), ἀλλὰ ἐπίσημα καὶ φανερά, συνειδητά, καὶ ἐν μέσῳ τῆς φρικτῆς ὥρας τῆς Θ. Λειτουργίας καὶ τῶν ἄλλων Μυστηρίων ἐναγκαλίζονται, συμπροσεύχονται μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ Μνημονεύουν τὸν Πάπα!!!

Δημοσιεύουμε ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρώτη καὶ τὴν δεύτερη ἐπιστολὴ τοῦ Κόντογλου.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Α' Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ

πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα

τοῦ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (ἐδῶ)

Παναγιότατε,

Η ευμένεια και η συγκατάβαση με την οποία συμπεριφερθήκατε σε μένα τον ασήμαντο, κατά τη συνάντησή μας στην Αθήνα μετά από δική Σας επιθυμία, μου δίνει θάρρος να σας υποβάλλω τις παρακάτω σκέψεις και υπενθυμίσεις σχετικά με το μέγιστο και φοβερό θέμα των σχέσεων μεταξύ της Ορθοδόξου και της Παπικής Εκκλησίας. Η Παναγιότητά Σας, άλλωστε, με παρότρυνε σε αυτό.

Έφριξαν, Παναγιότατε, όσοι από εμάς είδαν, εμβρόντητοι, σε μεγάλο σχήμα τη φωτογραφία του Ποντίφηκα δημοσιευμένη στην πατριαρχική εφημερίδα «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ» σύμφωνα με το ευαγγελικό: «βδέλυγμα της ερημώσεως, το ρηθέν διά Δανιήλ του Προφήτου, εστός εν τόπω αγίω». Ω, συμφορά! Η επιστολή του αλαζόνα Πάπα, γραμμένη με τη γνωστή εδώ και αιώνες αυθάδεια και έπαρση, πλαισίωνε τη στυγνή μορφή του. Και την προδοτική φιλοφροσύνη αποδίδοντας η παπική εφημερίδα «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» δημοσίευσε τη φωτογραφία του Πατριάρχη Αθηναγόρα, αλλά σε μικρή φωτογραφία, με κείμενο υπό του τίτλου «Ο Πάπας Παύλος ΣΤ' προς τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα Α'».

Αυτοί οι εναγκαλισμοί μας κατέπληξαν, και είναι βέβαιο ότι, εάν όλος ο ευσεβής λαός της Ελλάδας γνώριζε αυτά, η χώρα μας θα σειόταν από τα θεμέλια.

Η δική Σας Θεία Παναγιότητα γνωρίζει καλά ποιες οχιές κρύβονται στις σκοτεινές στοές του Βατικανού και πόσα δεινά έχει υποστεί η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς ψευτο-αδερφούς της Ρώμης…

ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ἡ δεύτερη ἐπιστολη του:

Ανοικτή Επιστολή προς τον Αθηναγόρα*

Η επιθυμία της Παναγιότητάς σας και των δικών σας ανθρώπων να υποταχθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Πάπα και ο εκ μέρους σας ανεξήγητος ζήλος, γέμισε την καρδιά μας με ανομολόγητη θλίψη και απογοήτευση. Τα αυτιά μας ακόμα σφυρίζουν από το φρικτό αυτό άκουσμα.

Το Ορθόδοξο ποίμνιο διχάστηκε. Άλλοι σας ακολούθησαν στον ολισθηρό δρόμο που οδηγεί στην απώλεια, ενώ άλλοι παρέμειναν εδραιωμένοι και ασάλευτοι στην Ορθόδοξη πίστη των πατέρων τους, αποτροπιασμένοι και μόνο στη σκέψη ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης αγκάλιασε τον Πάπα και μολύνθηκε από αυτό το βδέλυγμα της ασέβειας.

Εκείνοι που σας ακολούθησαν ήταν εκ των προτέρων προδικασμένοι να σας ακολουθήσουν, καθώς σκέφτονταν μόνο τα υλικά αγαθά, ήταν ματαιόδοξοι, άπιστοι και ξενόδουλοι κόλακες και κολακευόμενοι. Έσπευσαν, λοιπόν, να συνταχθούν με τον «κόσμο», με τον αμαρτωλό κόσμο της επίγειας άνεσης, με τη χωρίς ταλαιπωρίες και αγώνα ζωή, «εις την ώδε μένουσαν πόλιν» με αυτούς που δεν επιζητούν τη μελλοντική ζωή, καθώς τη θεωρούν ανύπαρκτη και μη πιστευτή.

Οι άλλοι, όμως, πιστοί παρέμειναν ασάλευτοι στην Ορθόδοξη πίστη, στη χώρα της φτώχειας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, επειδή ήταν βέβαιοι ότι μέσα σε αυτά βρίσκεται ο Κύριος, Αυτός που είπε ότι η Εκκλησία Του θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριο, την περιφρόνηση, τη φτώχεια, τον εμπαιγμό, τα οποία θα είναι η αμοιβή στης σθεναρής ομολογίας τους σε αυτόν τον κόσμο. Στα αυτιά τους ηχούν ημέρα και νύχτα οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Αφού έδιωξαν εμένα, και εσάς θα διώξουν). Ο διωγμός, η κακοπάθηση και ο θάνατος είναι ο ευλογημένος κλήρος των γνήσιων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιο στόμα Του είπε ακόμα: «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν βιαστές στην παράταξη των αμάχων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, για να ζήσουν στην ησυχία και στην απόλαυση των εγκόσμιων αγαθών;

Και εσείς, οι ποιμένες του λαού, τι είδους ποιμένες είστε; Τα πρόβατα τα οποία σας εμπιστεύθηκε ο Χριστός, τα παραδίνετε στους λύκους. Έχετε επικοινωνία με τους άρχοντες αυτού του παρερχόμενου κόσμου, γιατί ζηλέψατε τη δόξα τους και όχι τη δόξα του Θεού. Υποτάξατε την πίστη στους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οι οποίοι οδηγούνται από τον σατανά. Παραδοθήκατε και παραδώσατε τα πρόβατα στον άρχοντα του κόσμου αυτού, σε αυτόν που κατέχει την ύλη, τον χρυσό, τις εφευρέσεις και τις μηχανές, οι οποίες καταπλήττουν τα πλήθη ως θαύματα του αντίχριστου. Παραδοθήκατε και παραδώσατε τα πρόβατα στην ψευδώνυμη γνώση, στην «κενήν απάτην», σε αυτήν που διδάσκεται στις χώρες της αθεΐας και της απόγνωσης, όπου δεν υπάρχει ούτε οσμή της αιώνιας ζωής και της αληθινής γνώσης, της γνώσης του Θεού.

Και αυτά, γιατί δεν είστε οι καλοί ποιμένες, αυτοί που θυσιάζουν τη ζωή τους για τα πρόβατα και που τα οδηγούν στα ευωδιαστά λιβάδια της αθάνατης ζωής. Εσείς είστε οι μισθωτοί ποιμένες και, σύμφωνα με το πανάγιο στόμα του Κυρίου, «ο μισθωτός ποιμήν ουκ έστι ποιμήν» (ο μισθωτός ποιμένας δεν είναι ποιμένας) (Ιων. ι', 12). Είστε μισθωτοί των αρχόντων αυτού του κόσμου, εξαιτίας της δόξας και του πλούτου για τα οποία εργάζεστε.

Και από τη στιγμή που είστε οι δούλοι τέτοιων κυρίων, είστε οπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, για να τα αναγκάσετε να σας ακολουθήσουν.

Αλλά αυτά τα μακάρια πρόβατα αποδέχονται το μαρτύριο ως λύτρωση και ως αψευδές σημείο ότι θα πάρουν το αμάραντο στεφάνι από τον κριτή του αγώνα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

Ναι! Είμαστε έτοιμοι να μαρτυρήσουμε με χαρά και αγαλλίαση για την Ορθόδοξη πίστη, την οποία κρατούμε ως τον μέγιστο θησαυρό. Μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, διότι θα διωχθούμε και θα πεθάνουμε για την πίστη και την αλήθεια.

Ακονίσατε το μαχαίρι της ντροπής. Στείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σας ακολουθούν και με τα οποία είναι πάντα πάνοπλη η αποστασία. Να τα αποστείλετε εναντίον μας. Ήδη στο Άγιο Όρος εμφανίστηκε το ματωμένο και αποτρόπαιο ξίφος της βίας, για να σπείρει τον τρόμο στις άγιες καρδιές των γερόντων, των ασκητών και των ερημιτών, οι οποίοι έζησαν σε δοκιμασίες, σε στέρηση, σε τέλεια απάρνηση της σάρκας τους, για να ευχαριστήσουν τον Κύριο. Το φρικτό πρόσωπο της βίας εμφανίζεται όπως το κεφάλι της μυθικής Μέδουσας στον αγιασμένο κήπο της Παναγίας. Και πίσω από αυτό το βδέλυγμα της βίας βρίσκεστε εσείς, οι «ποιμένες οι μισθωτοί», οι τρεις φορές δούλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθεΐας, του εκφυλισμού και της κάθε ακολασίας.

Σπαράξατε τους αθώους, τους άγιους ομολογητές, αφού γίνατε λύκοι εσείς οι ίδιοι οι ποιμένες.

Σπαράξατε την Ορθοδοξία μέσα στο Κολοσσαίο στο οποίο παρίστανται οι Καίσαρες της σημερινής κακούργου αθεΐας. Είναι καιρός όμως να αποβάλετε το δέρμα του προβάτου, καθώς αυτό δεν απατά πλέον κανέναν.

«Ο ποιείτε, ποιήσατε ταχίον!».

*«Ο.Τ.», Απρίλιος 1965.

ΙΩΒ «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ», ΑΘΗΝΑ 1993

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά Τερζή Όλγα, Πτ. φιλοσοφικής σχολής (Α.Π.Θ.)

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

Κι ὅμως κάποιοι, γράφουν ἄρθρα γιὰ τὴν «ἀδύνατον αὐτὴν ἕνωσιν», ἀλλὰ τὴν καθιστοῦν πρακτικὰ δυνατή, κοινωνοῦντες μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν καὶ συμ-προσεύχονται μὲ παπικούς, αἱρετικο-λογοῦν, περὶ "διηρημένης" Ἐκκλησίας, ἀλληλο-ἁγιάζονται, ἡμι-συλλειτουργοῦν καὶ ἀλληλο-ἑνώνονται μυστηριακὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς!

Στὰ τέσσερα προηγούμενα ἄρθρα δείξαμε ὅτι ὁ διενεργούμενος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ διάλογος οὐσιαστικὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ὅτι τυχὸν λύση στὸ ἀδιέξοδο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ αὐτό, διότι ἀπὸ πλευρᾶς Παπισμοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ὑποχώρηση στὸ καίριο ζήτημα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε κατάρρευση τῆς αὐτοκρατορίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πρόσθετο λόγο ὅτι ἡ παπικὴ ἐξουσία στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ ἀποτελεῖ δόγμα πίστεως κατοχυρωμένο ἀπὸ τὶς δύο Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖες ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται Οἰκουμενικὲς καὶ συνεπῶς ἀλάθητες.

Τὶς διαπιστώσεις μας αὐτὲς θὰ τὶς κατοχυρώσουμε σὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο καὶ μὲ τὶς ὀξυδερκέστατες ἀντίστοιχες ἐπισημάνσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὅπως τὶς διατύπωσε στὸ ἐπιστημονικότατο δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος», ὁ πρῶτος τόμος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911.

Σ᾿ αὐτὸ τὸ σπουδαιότατο ἔργο ὁ Ἅγιος ἀνατέμνει εἰς βάθος τὸ τραγικὸ σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνα σχίσμα ποὺ συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπὸ μία χιλιετία καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο σκάνδαλο τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισμοῦ μέχρι σήμερα. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπι χειρηματολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀπο δεικνύει ὅτι ἡ μόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσματος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ Σχίσμα, λέει, εἶναι κάτι φρικτό: «Σχίσμα, θλιβερὸν ἄκουσμα, λέξις δηλοῦσα ἀποδοκιμασίαν ἀδελφῆς ἐκκλησίας, χωρισμὸν ἀδελφῶν μιᾶς Ἐκκλησίας». Ποιὲς εἶναι οἱ αἰτίες, ρωτάει ὁ Ἅγιος, ποὺ προκάλεσαν τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καὶ ἐπὶ δέκα αἰῶνες κρατοῦν χωρισμένες αὐτὲς ποὺ ἦταν ὁμομήτριες ἀδελφές; Καὶ ἄραγε δὲν μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν αὐτὲς οἱ αἰτίες καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωση;

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δὲν γνωρίζει γλώσσα διπλωματίας. Ἀπαντώντας εὐθέως στὸ ἐρώτημα λέει ὅτι, ἐφόσον οἱ δύο πλευρὲς παραμένουν πιστὲς στὶς ἀρχές τους, «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! Γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἕνωση εἶναι ἀπαραίτητο κάποια ἀπὸ τὶς δύο νὰ ἀρνηθεῖ τὶς βασικὲς ἀρχές της: ἡ μὲν παπικὴ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Αὐτὸ ὅμως σημαίνει ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς δύο πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της.

Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, τονίζει, εἶναι χωρὶς σημασία οἱ παραχωρήσεις ποὺ κάνει ἡ κάθε πλευρὰ στὴν ἄλλη. Τὸ πρωτεῖο τιμῆς ποὺ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν πάπα εἶναι ἄχρηστη παραχώρηση, διότι αὐτὸ δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ συγκρατήσει τὸ οἰκοδόμημα τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ οἱ παραχωρήσεις ποὺ προσφέρει ὁ πάπας στὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὸ νὰ κρατάει αὐτὴ τὰ δόγματά της, τὰ ἔθιμα καὶ τὶς διατάξεις της, δὲν θεωροῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία παραχωρήσεις, ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ εἶναι νόμιμα καὶ βασίζονται στοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι μόνο παραμένει πιστὴ σ᾿ αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἔχει τὴν ἀπαίτηση καὶ ὁ ἴδιος ὁ πάπας μαζὶ μὲ τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία νὰ σκέφτονται ὅπως αὐτή (ἡ Ὀρθοδοξία) καὶ νὰ ἐπανέλθουν μετανοημένοι κοντά της.

Πηγὴ ὅλων τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Παπισμοῦ θεωρεῖ ὁ Ἅγιος τὶς κυριαρχικὲς ἀξιώσεις τῶν παπῶν, οἱ ὁποῖες «χεῖρον πάσης αἱρέσε ως ἔβλαψαν τὴν Ἐκκλησίαν»! Αὐτὲς οἱ ἀξιώσεις περὶ Πρωτείου ἐξουσίας συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἐξα πλωθεῖ καὶ νὰ παγιωθεῖ στὴ Δύση ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ δῆθεν ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ λεγόμενο Φιλιόκβε (Filioque). Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ τυφλοὶ παπιστὲς τῆς Ρώμης δὲν δίσταζαν νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους ὡς ὀπαδοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστοριανισμοῦ: «Οἱ αἱρετικοὶ παπισταὶ ἔ χραινον τοὺς ὀρθοδόξους δυτικοὺς βλασφημίαις αἱρέσεως νεστοριανῆς», σημειώνει ὁ Ἅγιος. Καὶ τὸ σημειώνει περίλυπος γιὰ τὸ κατάντημά τους, ποὺ φθάνει στὸν παραλογισμὸ νὰ ὑποστηρίζουν «ὅτι τέσσαρα καὶ τέσσαρακάμνουσιν ἐννέα», ὅπως σημειώνουν ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνέλαβε τὸ πρόβλημα τοῦ Παπισμοῦ στὴν οὐσία του. Εἶχε ἤδη διαπιστώσει τὸ ἀποκορύφωμα τῆς παπικῆς ἐκτροπῆς στὴν Α΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ τὸ ἔτος 1870. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ μελέτη του ἀνατρέπει πλήρως καὶ ἐκ βάθρων αὐτὸ ποὺ ἡ Σύνοδος ἔφθασε νὰ καθιερώσει γιὰ πρώτη φορὰ ὡς δόγμα πίστεως: τὸ παπικὸ δηλαδὴ Πρωτεῖο καὶ Ἀλάθητο.

Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐστηρά, ἀλλὰ δὲν γράφει μὲ ἐμπάθεια. Γράφει μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Δὲν ψάχνει νὰ ἀνακαλύψει πλάγιους δρόμους ἢ ἀπατηλὰ μοντέλα ἑνότητας. Ἡ θέση του κρυστάλλινη σὰν τὴ ζωή του εἶναι σαφέστατη, ἀκριβὴς καὶ ἀπόλυτη: Κάτω ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ἀμετακίνητες θέσεις τῶν δύο πλευρῶν «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

Ἅγιος Νεκτάριος

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2019 15-3-2011

Τhriskeftika

Τί σημαίνει "μετάνοια";

ΜΕΤΑΝΟΙΑ, σημαίνει:

1. ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΜΟΥ:

Βαφτίστηκα, ἀλλά ἀμαύρωσα τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματός μου. Τόν λευκό χιτώνα, πού θεωρεῖται ὅτι ἐφόρεσα, τόν ἐρρύπωσα καί τώρα ἀποφασίζω μετανοιωμένος νά ἀνανεώσω τό βάπτισμά μου.

2. ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ:

Ἀποφασίζω ἀπό δῶ καί πέρα νά ζήσω μιά νέα ζωή. Νά ξεκινήσω νά ζῶ ὄχι Ὄπως πρῶτα, ἀλλά ὅπως ὁ Θεός θέλει. Δηλαδή πνευματικά καί ὄχι "κοσμοπνευματικά", μέ στόχο τόν ἁγιασμό μου.

3. ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΜΟΥ:

Μέ καθαρή, εἰλικρινή καί συχνή ἐξομολόγηση, ἀλλά καί μέ καλούς λογισμούς, χωρίς νά παρασύρομαι ἀπό τούς κακούς, ἤ νά πιάνω διάλογο μέ αὐτούς.

4. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΚΡΙΣΗ:

Κατακρίνω τακτικά μέ τή σκέψη μου τόν ἑαυτό μου. Ἔχω συνεχῶς τό λογισμό τῆς αὐτομεμψίας. Δέν ἔχω μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτόν μου. Βλέπω τά προτερήματα τῶν ἄλλων καί τά δικά μου μειονεκτήματα.

5. ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ:

Μετανοῶ, ὅταν "ἀγοράζω" τήν ταπείνωση! Ζῶ ταπεινά. Μιλῶ ταπεινά (χωρίς νά κάνω τόν ἔξυπνο), ντύνομαι ταπεινά (χωρίς νά ἀκολουθῶ τήν μόδα) κλπ. Χωρίς ταπείνωση δέν μπορῶ νά λέω ὅτι ἔχω μετάνοια· μέ ἐμποδίζει ὁ ἐγωισμός μου, ἡ φιλαυτία μου καί ἡ αὐτοδικαίωσή μου.

6. ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΕΚΤΕΛΩΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ ΕΡΓΑ ΑΡΕΤΗΣ:

Ἔκανα κακίες; Τώρα θά κάνω ἀρετές. Ἔτσι συμφιλιώνομαι μέ τόν Θεό. Ὅρα καί Ζακαχαῖο:"τά ἥμιση τῶν ὐπαρχόντων μου, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα ἀποδίδωμι τεραπλοῦν" (Λουκ. ιθ΄, 8).

7. ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗ Σ' ΟΛΑ ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ:

Ὅλα αὐτά τά δέχομαι ὡς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στή ζωή μου καί θεληματικά τά ὑπομένω, ἐνῶ συγκχρόνως λέω καί πιστεύω ὅτι μοῦ χρειάζονται περισσότερα λόγῳ τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μου καί τῆς ἀχαριστίας μου.

8. ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ:

Ὄχι ἀπελπισία (πού εἶναι καταστροφή) ἀλλά "ἀπελπισία" γεμάτη ἐλπίδα. "Ἔχε τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι". Λόγῳ τῆς ἐλπίδας, ἀρνοῦμαι τήν ἀπελπισία. Ἐλπίζω στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

9. ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΕΣΕΩΝ:

Τῶν (ὑπερβολικῶν) διασκεδάσεων, τῶν καλλωπισμῶν (ἐνδυμάτων, βαψιμάτων (...), γευμάτων κλπ.). Ἐάν ἔχω μετάνοια δέν δίνω βαρύτητα σ' αὐτά, δέν συγκινοῦμαι ἀπό αὐτά.

10. ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ:

Ὅπως ὁ Ζακχαῖος. Δέν ντράπηκε νά ἀνεβεῖ στήν συκαμορέα. Πρῶτα ἦταν "ἀξιοπρεπής" κύριος. Ἀναβαίνοντας σ' αὐτήν, ἔγινε ὁ "ἀναξιοπρεπής" κύριος. Δέν ντρέπομαι νά ὁμολογῶ τήν πίστη μου, νά παραδέχομαι τά λάθη μου, νά κάνω τόν σταυρό μου, νά νηστεύω καί δημοσίως κ.λ.π.

Ὅταν ντρέπομαι, ὅταν δικαιολογοῦμαι, ὅταν διστάζω νά κάνω τά ἀνωτέρῳ ἤ καί ἄλλα παρόμοια κάι μάλιστα μέ διάφορες πάντα δικαιολογίες, πού εὔκολα ἐφευρίσκω, σημαίνει ὅτι ΔΕΝ ΕΧΩ μετάνοια!

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, 

ΜΕΤΟΧΙΟΝ Ι.Μ. ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΡΟΤΟΝΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Τηλ. 2310-218720

"Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, 

ο θησαυρός των αγαθών, 

δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον, 

και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησιν σου"

Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

«Ὁ Κύριος, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση...»

Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἂν κάποιος ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πῶς νὰ μὴν ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη ἕνας τούς Ἁγίους Πατέρες;» Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σοὺ λένε, νὰ ὑπάρχη» καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα...

Ἦρθαν καὶ σ΄ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σὰν νὰ μοῦ λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα». 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό.Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικὸ ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά.

Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέλουν νὰ κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μὲ ἑτεροδόξους, γιὰ νὰ γίνεται ντόρος καὶ νομίζουν ὅτι θὰ προβάλουν ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὸ νὰ γίνουν δηλαδὴ ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ ὑπὲρ-ζηλωτὲς καὶ πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο· λένε βλασφημίες γιὰ τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καὶ κατασκανδαλίζουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐλάβεια καὶ ὀρθόδοξη εὐσαισθησία. Οἱ ἑτερόδοξοι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔρχονται στὰ συνέδρια, κάνουν τὸν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλὸ ὑλικὸ πνευματικὸ βρίσκουν στοὺς Ὀρθοδόξους, τὸ περνᾶνε ἀπὸ τὸ δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καὶ φίρμα καὶ τὸ παρουσιάζουν σὰν πρωτότυπο. Καὶ ὁ παράξενος σημερινὸς κόσμος ἀπὸ κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται, καὶ καταστρέφεται μετὰ πνευματικά. Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, ποὺ θὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση καὶ νὰ δώσουν χαρὰ μεγάλη στὴν Μητέρα μας Ἐκκλησία.

Ἐὰν ζούσαμε πατερικά, θὰ εἴχαμε ὅλοι πνευματικὴ ὑγεία, τὴν ὁποία θὰ ζήλευαν καὶ ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ θὰ ἄφηναν τὶς ἀρρωστημένες τους πλάνες καὶ θὰ σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγία μας πατερικὴ παράδοση, γιατί θέλουν νὰ δοῦν καὶ τὴν πατερική μας συνέχεια, τὴν πραγματική μας συγγένεια μὲ τοὺς Ἁγίους μας. Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ΄αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», 

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, 

Λόγοι Α΄ (σελ. 347-349). 

Ἐκδόσεις Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» 

Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης.

www.orthodoxia-ellhnismos.gr

H ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ - Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Πολύς κόσμος σήμερα αναρωτιέται αν αυτά που ζούμε είναι η Πολιτειακή ανωμαλία. Θα έλεγα ότι είναι πολική και οικονομική ανωμαλία που θα φτάσει μέχρι την Πολιτειακή, που θα ξεκινήσει με το θέμα της ανάδειξης του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και την εμφάνιση της Κάρτας του Πολίτη,που είναι καταγεγγραμένη σε πολλές προφητείες. 

Στο βιβλίο ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ο Ιερομ.Χρ.Αγγελόγλου αναφέρει σχετικά με το ζήτημα στην εποχή που θα εμφανιστεί: 

«Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΛΥΚΟΝ».

(Ίω. Γ, 12)

"Ηδη οί Χριστιανοί, συνειδητοποιώντας δτι άρχισαν πλέον νά φαίνονται ένα - ένα τά «σημεία», βρισκόμαστε στή δύσκολη θέση, πού ήταν καί ό Πιλάτος, ό όποιος ενώ είχε μπροστά του όλη τήν Αλήθεια διερωτάτο «Τί εστίν αλήθεια;». Πολλοί αδελ­φοί μας  ανησυχούν καί διερωτώνται ευλόγα γιά πολλά άπό τά ζητήματα αυτά καί ιδιαίτερα γιά τό θέμα τών ταυτοτήτων.

Μιά μέρα συζητούσε μιά παρέα άπό τέσσερις νεαρούς γιά τό θέμα τών ταυτοτήτων. Είχαν καί οί τέσσερις διαφορετική ά­ποψη.

"Ελεγαν λοιπόν:

-Έγώ συμβουλεύτηκα τόν πνευματικό μου, είπε ό πρώτος, καί μου είπε ότι δέν πρέπει νά πάρουμε αυτή τήν ταυτότητα" μά­λιστα σάν επιβεβαίωση μου έφερε καί τό φυλλάδιο του γέροντα Παϊσίου.

-Έμενα, είπε ό δεύτερος, μου είπε ό πνευματικός μου ότι εί­ναι «χαζά» αυτά τά πράγματα κι ότι ή ταυτότητα δέν μπορεί νά μέ βλάψει.

Ό τρίτος αδελφός είπε:

-Ό δικός μου πνευματικός μου είπε ότι, άν τήν πάρω καί βάλω ένα σταυρό επάνω, δέν πρόκειται νά μέ πειράξει.

-Έγώ ρώτησα τόν πνευματικό μου, συμπλήρωσε ό τέταρ­τος, καί μου είπε ότι δέν ασχολείται εκείνος μέ τόν αντίχριστο, αλλά μέ τό Χριστό" καί μέ συμβούλευσε να κάνω κι έγώ τό ίδιο.

Μετά άπ' αυτά διερωτώντο μέ απορία οι τέσσερις αδελφοί, άν θά έπρεπε νά υπακούσουν στόν πνευματικό τους κι άν ναί, τότε τί γίνεται πού οί πνευματικοί έχουν διαφορετική γνώμη καί μάλιστα εντελώς αντίθετη μεταξύ τους;

Ό γράφων, βέβαια, τόν όποιο καί ρώτησαν, τούς είπε ότι ό καθένας πρέπει ν' ακούει τόν πνευματικό του έως ότον ή καλή μας μάνα, ή Εκκλησία, αποφανθεί γιά τό θέμα οπότε τότε θά φύγουν τά ομιχλώδη σύννεφα.

Μερικοί αδελφοί μας λένε ότι κάποιοι ιερείς εκφράζουν μέ βεβαιότητα τίς απόψεις τους - καί τίς κυκλοφορούν καί σέ βι­βλία - κι έτσι κοινοποιείται ή διαφορά των απόψεων μέ τό έξης αποτέλεσμα" άν μέν ό τάδε βρίσκεται στήν αλήθεια, νά ωφελη­θεί πολύς κόσμος* άν όμως δέ βρίσκεται στήν αλήθεια νά βλά­πτεται πολύς κόσμος. Ή Εκκλησία μας λέγει ότι δέν θά μπερ­δεύονται καί δέν θά εξαπατούνται, όσοι φροντίζουν νά έχουν τό νου τους επιμελημένο, καθαρό καί εν έγρηγόρσει μέ τή βοήθεια των Μυστηρίων καί της υπακοής. Μας διδάσκει ή φιλόστοργος Εκκλησία μας ότι τό "Αγιο Πνεύμα είναι ένα καί ότι έχει γιά τό κάθε θέμα μία γνώμη κι ένα θέλημα. Γιά τό λόγο αυτό είναι αδύνατο γιά τήν αγαθή φύση Του νά «πληροφορεί» γιά τό ϊδιο θέμα τούς τέσσερις ιερείς, «αντιπροσώπους Του», διαφορετικά τόν καθένα" αυτό οφείλεται καθαρά στό ότι, πρίν αφιερώσουμε τόν εαυτό μας στήν υπηρεσία του Θεοΰ, δέν επιμεληθήκαμε όσο θά έπρεπε τόν εξαγνισμό της ψυχής μας. Έάν ό κάθε πνευματι­κός είχε αποβάλει τό δικό του θέλημα καί τή δική του γνώμη θά είχαμε συναχθεί στόν "Ενα, τό Χριστό, πού είναι ή όντως αλήθεια, καί θ' αφήναμε έτσι τή Χάρη νά ενεργεί καί θά διδά­σκαμεδσα Εκείνος «ένετείλατο». Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ξενιζόμαστε όταν βρισκόμαστε μπροστά σέ μιά πολυγνωμία, αλλά κα­λά είναι νά έχουμε υπόψη μας τό παράγγελμα τοϋ 'Αποστόλου: «Διδαχαΐς ποικίλαις καί ξέναις μήν παραφερεσθε" καλόν γάρ χάριτι βεβαιοΰσθαι τήν καρδίαν» (Έβρ. ΓΓ', 9)* και όσο μπορού­με άς μετέχουμε των θείων Μυστηρίων, γιά νά φωτίζεται ό νους μας «ϊνα μηκέτι ώμεν νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί άνέμω της διδασκαλίας εν τη κυβεία των ανθρώπων, έν πανουργία πρός τήν μεθοδίαν της πλάνης.» (Έφεσ. Δ', 14)

Μέχρις ότου όμως, αδελφή μου ψυχή, ή Μητέρα μας Εκ­κλησία αποφανθεί -καί πιστεύουμε δτι πολύ σύντομα θά γίνει αυτό - «σύ δέ μένε έν οις έμαθες καί έπιστώθης είδώς παρά τί­νος έμαθες δτιαπό βρέφους τά ιερά γράμματα οϊδας, τά δυνάμε­να σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της έν Χριστώ Ίησοΰ.» (Τιμ. Γ', 14-15)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αδελφοί, σας βεβαιώνω δτι με πόνο ψυχής έγραψα δ,τι έγραψα" δέ μπορούσα δμως νά κάνω διαφορετικά, γιατί πιεζόμουν από τή συνείδηση μου. Θεωρώ δτι ή συνειδητή σιωπή μου θά ήταν πολύ μεγάλη ενοχή. Ό,τι έ'γραψα τό έκανα έχοντας επίγνωση δλων τών συνεπειών δέ μου ήταν, δμως, δυνατό ν' ανεχθώ πλέον νά βλέπω νά μας εξαπατούν καί νά μας υπονομεύουν.

Πιστεύω ακράδαντα δτι δλο τό έθνος μας, μέ τό μοναδικό στον κόσμο φιλότιμο πού τό διακρίνει, δέν θά διαψεύσει τον λόγο πού είπε ό Χριστός μας, δταν Του ανήγγειλαν δτι είχαν έρθει οί "Ελληνες θέλοντες «τόν Ίησοΰν ίδεΐν»" «Ό δέ Ίησοΰς άπεκρίνατο αύτοΐς λέγων έλήλυθεν ή ώρα ϊνα (υπό τών Ελλήνων) δοξασθή ό υιός του άνθρωπου». "Ας μήν καταφρονήσουμε, αδελφοί, αυτής της μεγάλης τιμής πού μας επεφύλαξε ό Χριστός μας, νά είμαστε, δηλαδή, ό περιούσιος λαός Του. Έμεΐς άς ομολογούμε, έν Πνεύματι 'Αγίω δτι «Σύ γάρ εΐ ό Θεός ημών - ό ένσαρκί διά τήν ημών σωτηρίαν έληλυθώς - εκτός Σου άλλον (ημείς) ουκ οϊδαμεν», διότι «.......... πάν πνεύμα δ ομολογεί Ίησοΰν Χριστόν έν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού έστι' καί πάν πνεύμα δ μή ομολογεί τόν Ίησοΰν Χριστόν έν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού ούκ εστί" καί τοΰτό έστι τό του αντίχριστου δ άκηκόατε δ­τι έρχεται, καί νυν έν τω κόσμω εστίν ήδη. Ύμεΐς εκ του Θεού έστε, τεκνία, καί νενικήκατε αυτούς, δτι μείζων εστίν ό ένύμϊν ή ό έν τω κόσμω.» (Α' Ίωαν., Δ' 2 - 4)

Παρακαλώ τήν αγάπη σας νά εΰχεσθε καί γιά μένα καί σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη άν έγινα αιτία νά στενοχωρηθεί ή φιλό­τιμη καρδιά σας.

Μέ αγάπη καί πόνο ψυχής, 

Ό έν Ίερομονάχοις ελάχιστος, Χριστόδουλος Αγιορείτης.