Πως αντιμετωπίζουμε τα πάθη;

Τρεις είναι οι καταστάσεις των ανθρώπων. 

Ο ένας αφήνει ελεύθερο το πάθος του να εκδηλώνεται, 

ο άλλος δεν το αφήνει να εκδηλωθεί 

και ο τρίτος το ξεριζώνει.

Αυτός που το αφήνει να εκδηλωθεί, ενεργεί όπως του υπαγορεύει το πάθος, σαν αυτό να ήταν δικαίωμά του. Αυτός που δεν επιτρέπει στο πάθος να εκδηλωθεί, ούτε το αφήνει ελεύθερο ούτε και το κόβει, αντίθετα το εξετάζει και το ξεπερνάει τη δύσκολη στιγμή, αλλά δεν παύει να το έχει. Και αυτός που ξεριζώνει το πάθος είναι όποιος αγωνίζεται και κάνει τα αντίθετα από αυτά που του υπαγορεύει το πάθος του.

Και οι τρεις αυτές καταστάσεις έχουν πολύ πλάτος. Να τί εννοώ. Σε ποιο πάθος θέλετε να αναφερθούμε και να το εξετάσουμε; 

Θέλετε να πούμε για την υπερηφάνεια; 

Να πούμε για τις επιπόλαιες ερωτικές σχέσεις; 

Ή για την έπαρση, επειδή πέφτουμε συχνά σ’ αυτή; 

Από έπαρση δε σηκώνει κανείς μια κουβέντα από τον αδελφό του. Μπορεί κάποιος να ακούσει μια κουβέντα και να ταραχθεί και να πει πέντε κουβέντες ή και δέκα για τη μια που άκουσε. Μετά μαλώνει και ταράζει τον άλλο. Και, όταν τελειώσει ο καβγάς, συνεχίζει να κάνει κακές σκέψεις για τον άνθρωπο που του είπε αυτή την κουβέντα και τη θυμάται με εμπάθεια και λυπάται που δεν του είπε ακόμα περισσότερα.

Ετοιμάζει μάλιστα μέσα του λόγια ακόμα χειρότερα να πει στον άλλο, και όλο σκέφτεται: «Γιατί να μην του πω αυτό; Μπορώ να του πω και το άλλο». Και είναι συνέχεια θυμωμένος. Να μια κατάσταση. 

Εδώ το κακό έχει γίνει συνήθεια. Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στην κόλαση. Γιατί κάθε αμαρτία που δεν διορθώνεται μας οδηγεί στον εσωτερικό θάνατο. 

Αλλά κι αν ακόμα θελήσει ένας τέτοιος άνθρωπος να μετανοήσει, δεν μπορεί μόνος του να νικήσει το πάθος του, παρά μόνο αν έχει τη βοήθεια πνευματικών οδηγών, όπως είπαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γι’ αυτό σας λέω πάντα, να φροντίσετε να κόψετε τα πάθη σας πριν σας γίνουν συνήθεια.

Αββάς Δωρόθεος

http://inpantanassis.blogspot.gr

Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια τα πάθη νικούνται

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά, δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.

Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται. Τίποτε να μη σας απελπίζει.

Άγιος Νεκτάριος

http://proskynitis.blogspot.gr

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!

Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι’ αυτό απελπίστηκε. Έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. 

Ο Πέτρος, όμως, ως στερεά πέτρα, έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, ως εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του. Αφού σηκώθηκε προσέφερε πικρά δάκρυα μέσα από την καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους.

Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος

http://www.saint.gr

Σέ ποιούς ἀνήκει ἡ σωτηρία καί ἡ νίκη;

"Ἑνός ἐστί χρείαν" σημαίνει ἑνός, δηλαδή τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς ἔχομεν ἀνάγκη.

Στούς τρομερούς πειρασμούς καί τά ποικίλα ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου καί μᾶς βεβαιώνει, ὅτι ἡ τελική νίκη ἀνήκει στόν Χριστό καί στούς ἀγωνιζομένους ὑπό τή σημαία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου πιστούς. 

Στό τέλος ὁ Χριστός θά θριαμβεύση, οἱ ἐχθροί Του θά νικηθοῦν. Οἰ μισοῦντες Αὐτόν θά καταστραφοῦν· οἱ δέ ἀγαπῶντες Αὐτόν θά εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

"Ἑνός ἐστί χρείαν".

Δηλαδή τῆς πρώτης ἐντολῆς:

"ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ

καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν"

(Ματθ. 6, 33)

Λέμε ἀδιαλείπτως:

Ποιοί εἶναι οἱ σωσμένοι καί νικητές αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί αὐτῆς τῆς ζωῆς; 

"ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς  ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, 

καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ..."

(Α΄Κορ. 1, 27-28) 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Μέ τι καυχιέσαι…;

Μέ τί καυχιέσαι;

Μέ τόν χρυσό; Τοῦτο τόν ἴδιο χρυσό κρατοῦσε τό βουνό μέσα του καί δέν καυχόταν.

Μέ τό ροῦχο; Τοῦτο τό ἴδιο μετάξι ἔφερε ὁ μεταξοσκώληκας μέσα του καί δέν καυχόταν.

Μέ τήν ὑγεία; Ἀκόμα καλύτερη ὑγεία ἔχει ὁ λύκος στό βουνό, ὅμως δέν καυχιέται.

Μέ τήν ὄρεξη; Ὁ μυρμηγκοφάγος μέ ὄρεξη τρώει μυρμήγκια ἕως θανάτου, ἀλλά τά μυρμήγκια ὔστερα τόν τρῶνε.

Μέ τήν τύχη; Ἰδού, ἡ ἀλεπού εἶναι δύσπιστη πρός τήν τύχη. Καί ὅταν γιά ἑκατοστή φορά καταφέρει νά πιάσει τήν κότα, ἐκείνη μέ φόβο ἀφουγκράζεται ἀπό ποιά πλευρά θά πυροκροτήσει τό ὅπλο.

Μέ τά ἄλογα; Πῶς μπορεῖς νά σκέφτεσαι μεγαλιεωδῶς γιά τά ἄλογά σου, ὅταν αὐτά δεν σκέφτονται φεύγουμε ἀπό αὐτή τή ζωή. Ἄσε τήν καύχηση καί πιάσε τό κατά Θεόν πένθος,

μεγαλιεωδῶς οὔτε γιά τόν ἑαυτό τους, οὔτε γιά ἐσένα;

Στόν πλοῦτο νά σκέφτεσαι, πῶς μέ ἀξιοπρέπεια θά βαστᾶς στήν ἀνέχεια.

Στήν εὐτυχία νά σκέφτεσαι, πῶς μέ ἀξιοπρέπεια θά βαστᾶς στή δυστυχία.

Ὅταν σέ ἐπαινοῦν οἰ ἄνθρωποι νά σκέφτεσαι, πῶς μέ ἀξιοπρέπεια θά βαστᾶς στόν χλεαυσμό τους.

Καί σ' ὅλη τή ζωή νά σκέφτεσαι, πῶς μέ ἀξιοπρέπεια θά πεθάνεις.

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἐκδόσεις: "Ἐν πλῷ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Τίποτε δέν ὑπάρχει εὐτελέστερο ἀπό τήν κακία

 Ὁ Κύριος μιλῶντας, λέγει: "Ὅποιος ἀκούει τά λόγια Μου καί ἐφαρμόζει αὐτά, θά παρομοιασθῇ μέ ἄνδρα φρόνιμο, πού οἰκοδόμησε τήν οἰκία του ἐπάνω στήν πέτρα· καί κατέβηκε ἡ βροχή καί ἦλθαν οἱ ποταμοί καί φύσηξαν οἱ ἄνεμοι καί ἔπεσαν μέ ὁρμή πάνω σ' ἐκείνη τήν οἰκία καί δέν ἔπεσε, διότι εἶχε θεμελιωθῇ πάνω στήν πέτρα" (Ματθ. 7, 24). Πόσες ἐπαναστάσεις λαῶν πόσοι θυμοί τυράννων, πόσα ξίφη, πόσα δόρατα, πόσα βέλη, πόσα καμίνια, πόσα δόντια θηρίων, πόσοι γκρεμοί, πόσα πελάγη, πόσες ἐπιβουλές, πόσες συκοφαντίες, πόσες μηχανορραφίες ξέσπασαν ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων; 

Ἀλλά ὅμως τίποτε δέν τούς ὑπεσκέλισε, ἀλλά ἀνέβηκαν ψηλότερα ἀπό ὅλους, πετῶντας πάνω ἀπό τίς μηχανορραφίες τῶν συκοφαντῶν καί μετέθεσαν τούς συκοφάντες στήν θέση τή δική τους.Διότι τίποτε δέν ὑπάρχει δυνατώτερο ἀπό τήν ἀρετή· αὐτήν εἶναι στερεώτερη ἀπό τήν πέτρα καί ἰσχυρότερη ἀπό τό διαμάντι· ὅπως βέβααι πάλι τίποτε δέν ὑπάρχει εὐτελέστερο ἀπό τήν κακία, οὔτε ἀσθενέστερο, καί ἄν ἀκόμη κανείς περβάλλεται ἀπό ἀμέτρητα χρήματα κάι ἄν ἀκόμη ἔχει μεγάλη ἐξωτερική δύναμη. Ἄν δέ στή γῆ εἶναι τόση ἡ δύναμή τους, σκέψου εἰς τούς οὐρανούς πόση δύναμη θά ἀπολαύσουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι. Σκέψου λοιπόν πόσο μεγάλο ἀγαθό εἶναι ἡ ἀρετή, ὥστε νά μήν ὑπολείπεται οὔτε τῶν Ἀγγέλων, οὔτε τῶν Ἀποστόλων, οὔτε τῶν μεγάλων καί θαυμαστῶν ἀνδρῶν· καθόσον, ἄν πρέπει νά εἶναι τέτοιοι αὐτοί πού τήν ἐγκωμιάζουν, σκέψου καί ἀναλογίσου πόσο σπουδαῖο ἀντίστοιχα εἶναι φυσικό νά εἶναι καί αὐτή. "Δόξα καί πλοῦτος θά ὑπάρχει στόν οἶκο αὐτοῦ". Πάλι ἀπό τά αἰσθητά προχωρεῖ πρός τά πνευματικά. Διότι μέ τήν ἀρετή "πιάνεις" τόν Θεό!

Συνηθίζει ἡ Γραφή νά ὀνομάζει πλοῦτο αὐτόν πού πηγάζει ἀπό τά ἀγαθά ἔργα, ὅπως ὅταν λέγει: "Νά ἀγαθοεργοῦν, νά γίνονται πλούσιοι εἰς ἔργα καλά" (Α΄ Τιμ. 6, 18). Διότι αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός πλοῦτος, ἐνῶ ὁ ἄλλος εἶναι ὄνομα πλούτου γυμνός πού στερεῖται περιεχομένου. Πράγματι τί θά μποροῦσε νά ὑπάρξει πλουσιώτερο καί σέ χρήματα ἀπό τούς Ἀποστόλους, στούς ὁποίους ὅλα ἔτρεχαν σάν ἀκριβῶς ἀπό πηγές; Διότι ὅσοι ἰδιοκτῆτες κτημάτων καί οἰκῶν ὑπῆρχαν, ἀφοῦ τά πωλοῦσαν, ἔφερναν κάι τοποιθετοῦσαν τό ἀντίτιμό τους στά πόδια τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. 4, 34)...

Πνευματικά μαργαριτάρια Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου,

ἐκδ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

“Γιατί να σου μιλήσω για ουρανό, όταν εσύ κλείνεις τα μάτια σου με μανία για να μη τον δεις”

– Φασαρία μεγάλη τις τελευταίες ημέρες. Διαβάζω:

“Η Εκκλησία γυρίζει την πλάτη της στον κόσμο”. “Η Εκκλησία με αυτή τη κίνηση θα χάσει κόσμο”. Απαιτήσεις !!! λες και η Εκκλησία είναι ένα κλαμπάκι που φοβάται μήπως χάσει την πελατεία της. Όχι ! Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει κατά το δοκούν. Ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός δε προσπάθησε να αποπλανήσει, αλλά μίλησε καθαρά: “Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί” (Μαρκ.8.34).

– Γιατί λοιπόν η Εκκλησία ως σύναξη ανθρώπων εν Χριστώ, να προσευχηθεί στον Θεό για την ανάπαυση ενός ανθρώπου που ο ίδιος όχι μόνο δε πίστεψε στην αιώνια ζωή, μα έκαψε και το σώμα του, για να μην αφήσει τίποτα πάνω στη γη που να τον θυμίζει; Μηδενισμός! Ζητάς να καείς γιατί θεωρείς πως δεν υπάρχει τίποτα να σε σώσει. Ζητάς να καείς γιατί μέσα σου έχει ριζώσει το τίποτα. Η μαύρη τρύπα του θανάτου.

– Μα ο Χριστός φωνάζει “Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει” (Ιωάν.11.25). Απόδειξη; Η Ανάσταση Του. Οι παρουσίες των Αγίων μας μέσα από τα θαύματα τους, που φανερώνουν την μετά θάνατον ζωή. Τέλος; Τα άφθαρτα λείψαναπολλών Αγίων μας. 

Η πίστη λοιπόν στον Χριστό είναι η πεποίθηση της ένωσης κτιστού και ακτίστου. Η πεποίθηση της αιώνιας ζωής, ο εναγκαλισμός με τον Θεό. Αιώνια ζωή. Όχι ως ζόμπι, ή ως μούμιες, αλλά ως ζωντανοί άνθρωποι που επειδή θα βιώνουμε την παρουσία του Θεού μέσα στην ολότητα της, θα είμαστε “μικροί θεοί”.

– Αν τα διαβάζεις και λες, “παραμύθια”. Αν δε πιστεύεις στον λόγο του Χριστού, τότε ποιος ο λόγος να ζητήσεις την ευχή της Εκκλησίας;

– Ορισμένοι Έλληνες διαμαρτύρονται πως η Εκκλησία γυρνάει την πλάτη. Όχι. Ο Έλληνας είναι μπερδεμένος μέσα του γιατί μέχρι τώρα γνώριζε ως μοναδικό τρόπο ταφής τον θρησκευτικό. Συγχέει αυτά τα 2 πράγματα. Μα υπάρχει ο θρησκευτικός για όσους πιστεύουν στη διδασκαλία του Χριστού και ο πολιτικός σε όσους όχι.

– Η ελευθερία που διδάσκει ο Απόστολος Παύλος είναι η απαλλαγή από τα δεσμά του ιουδαϊκού Νόμου, από την τυραννία της αμαρτίας και τέλος από τον θάνατο, και μάλιστα από τον φόβο του θανάτου που παραλύει τον άνθρωπο και τον κάνει δια παντός του ζην δούλο αυτού του φόβου (βλ. Εβρ. 2,15). Γράφει στους Ρωμαίους: «Τώρα είσθε ελεύθεροι πια από την αμαρτία και ανήκετε στον Θεό. Καρπός της καινούργιας ζωής σας είναι η αγιοσύνη και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή”

– “Ο χριστιανός στη ζωή του, παύει να κυριαρχεί το εγώ του εφόσον τώρα κυριαρχεί μέσα του ο Χριστός. Είναι πολύ σημαντική η φράση του Αποστόλου. «Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (2,19-20), μια φράση που εκφράζει το Χριστοκεντρικό βίωμα του Παύλου αλλά και τον στόχο του συνειδητού χριστιανού”

Γρηγόρης Τζιβελέκης - Θεολόγος

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο Θεός «παίζει»μαζί μας

Είχαμε έναν μοναχό στο Μοναστήρι μας. Όταν επρόκειτο να πάω σε ένα Μετόχι μας έξω από το Άγιον Όρος, μου λέει:

-Γέροντα, δώσε μου την ευλογία σου να παραδώδω το πνεύμα μου στον Θεό, να πηδήξω και να πάω εκεί πάνω. Χόρτασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μοναστήρι. Δώσε μου την ευλογία σου, να πετάξω στον ουρανό.

-Εγώ φεύγω, του απαντώ.

-Γέροντα, έχω μια τελευταία επιθυμία, να φάω μία πίττα που αγαπώ και να φύγω, μου λέει πάλι.

Κοιτάξτε με πόση απλότητα και χαρά αντιμετωπίζουν οι μοναχοί τον θάνατο, τον πόνο, τις δυσκολίες. Ανάσταση είναι, όταν φεύγει ο άνθρωπος. Έφυγα, πήγα έξω, του έστειλα με το καράβι την πίττα, του την ετοίμασε ένας μοναχός, συγκέντρωσε όλη την αδελφότητα, τους μίλησε πολύ ωραία και στο τέλος τους λέει: 

Ἠλθε, αδελφοί μου, η ευλογία του Γέροντα. Θα την φάω και θα φύγω. Την έφαγε, ευφράνθηκε, κάθισε επάνω σε μια πολυθρόνα που είχε, και είπε: 

Φεύγω, Χριστέ μου, και έρχομαι επάνω αναπαυμένος. Και πραγματικά, σε δυο μέρες έγινε αυτό το θαύμα, ανέβηκε στον ουρανό.

Μας αξιώνει ο Θεός να τον βλέπομε σε όλα αυτά τα μυστήρια παίζοντας μαζί μας. Πώς μας παίρνει με το καλό, για να νοιώσουμε την αγάπη του!Έτσι, όπως ο πατέρας προσπαθεί με κάθε τρόπο να δείξει στο παιδί του την αγάπη του.

Γέροντας Αιμιλιανός

http://proskynitis.blogspot.gr

Δεν είμαστε μόνοι μας

Όταν ξεκινάς την μέρα σου με προσευχή, με ελπίδα στο Θεό, ότι δυσκολίες και αν αντιμετωπίσεις θα βρεις τρόπους και θα έχεις συμπαράσταση έστω από έναν αδερφό για να τα ξεπεράσεις. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να βλέπουμε, να ψάχνουμε το χέρι του διπλανού μας για βοήθεια… γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι είμαστε που δεν θέλουμε την βοήθεια, εμείς οι ίδιοι φοράμε παροπίδες και δεν βλέπουμε γύρω μας ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα σταθεί δίπλα μας, θα κλάψει μαζί μας… δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ… αρκεί να μειώσουμε τον εγωισμό μας…υπομονή και… καλό αγώνα!

http://www.exomologistetokirio.gr

Νεώτερα απόκρυφα «Ευαγγέλια». Σύγχρονοι προσπάθειαι παραμορφώσεως του Προσώπου του Χριστού

Απόκρυφα κείμενα στην ιστορία της Εκκλησίας θεωρούνται ψευδεπίγραφα κείμενα, που συντάχθηκαν από άγνωστους αιρετικούς συγγραφείς και έχουν μυθώδες περιεχόμενο. Μία από τις κατηγορίες των αρχαίων απόκρυφων κειμένων είναι τα λεγόμενα «Απόκρυφα Ευαγγέλια». Λαμβάνοντας αφορμή από το περιεχόμενο των Κανονικών Ευαγγελίων, οι αρχαίοι αιρετικοί συγγραφείς στα «Απόκρυφα Ευαγγέλια», άλλοτε αλλοιώνουν και άλλοτε προσθέτουν γεγονότα και λόγια, στην προσπάθειά τους να διαδώσουν τις αιρετικές τους αντιλήψεις.

Το φαινόμενο όμως της σύνταξης και της εμφάνισης «Απόκρυφων Ευαγγελίων», ξαναεμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο κυρίως κατά τον εικοστό αιώνα. Η πρακτική αυτή εντάσσεται στις προσπάθειες των νεωτέρων χρόνων διαφόρων ανθρώπων, που προσπάθησαν να αλλοιώσουν και να παραμορφώσουν την ιστορική εικόνα του Θεανθρώπου. Είναι μια παραγωγή νεοφανών απόκρυφων «Ευαγγελίων», που για μια ακόμη φορά αποκαλύπτουν δήθεν κρυμμένες, από τον ιστορικό Χριστιανισμό, πτυχές της ζωής, του προσώπου και της διδασκαλίας του Χριστού.

Πρόκειται για κείμενα που ενσωματώνουν μία ακατάσχετη φαντασιοκοπία των συγγραφέων τους και διαφημίζονται άλλοτε ως συμπλήρωμα, άλλοτε ως αποκατάσταση, άλλοτε ως νέα ανάδειξη και άλλοτε ως ανατροπή των ιστορικών θεολογικών δεδομένων.

Στα νεώτερα απόκρυφα «Ευαγγέλια» υπάρχει μια έντονη αντιιουδαϊκή θεώρηση του Χριστού. Επιπλέον, ανάλογα με τον συγγραφέα, Τον παρουσιάζουν ως μύστη, ως μυημένο σε παγανιστικά μυστήρια, ως μάγο, ως απλό θεραπευτή, ως εξωγήινη οντότητα, ως μετενσαρκωμένη οντότητα, ως χορτοφάγο, ως ταξιδιώτη στο Θιβέτ και στην Ινδία, ως Εσωτεριστή, ως παντρεμένο και άλλοτε ως Εσσαίο.

Στα ίδια κείμενα συνδυάζονται εκτός από την πρωτοφανή φαντασιοκοπία και μια έμμονη μυθομανία ακύρωσης του γεγονότος της Αναστάσεώς Του.

Γι’ αυτά τα απόκρυφα νεώτερα «Ευαγγέλια», οι συγγραφείς τους χρησιμοποίησαν εντυπωσιακούς και ασυνήθιστους τίτλους στην προσπάθειά τους να τα διαδώσουν περαιτέρω και να τύχουν ευρύτερης προσέγγισης.

Τα πιο γνωστά απόκρυφα «Ευαγγέλια» των νεώτερων χρόνων είναι:

1) Το Πέμπτο Ευαγγέλιο ή το Πρωτοευαγγέλιο των Εσσαίων [F. Clemens]. (Ο όρος ‘Πέμπτο Ευαγγέλιο’ εν προκειμένω δεν πρέπει να συγχέεται με ανάλογη φρασεολογία του R. Steiner ιδρυτή της Ανθρωποσοφίας).

2) Το Ευαγγέλιο της Ειρήνης του Ιησού Χριστού μέσω του μαθητή Ιωάννη ή το Ευαγγέλιο της Ειρήνης των Εσσαίων [E.B. Szekely].

3) Το Ευαγγέλιο της Τέλειας Ζωής [G.J. Ouseley].

4) Η μυστική ζωή του Ιησού [H. S. Lewis].

5) Το Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο για τον Ιησού Χριστό της εποχής των Ιχθύων [L. Dowling].

6) Το Ευαγγέλιο του Ιακώβου (υπαγορεύθηκε από ένα μέντιουμ της Fraternitat Silvani).

7) Το Πέμπτο Ευαγγέλιο (διαφορετικό από το πρώτο στην παρούσα αρίθμηση) [H. Naber, J. Reban].

8) Το Λατινικό Ευαγγέλιο της Παιδικής Ηλικίας [C. Mendes].

9) Ευαγγέλιο του Ιούδα του Ισκαριώτη [E. Meier].

Τι αποτελούν όλα αυτά τα κείμενα; Σύγχρονες προσπάθειες παραμόρφωσης του Προσώπου και του έργου του Χριστού ή εάν χρησιμοποιήσουμε τον Παύλειο λόγο: «βεβήλους και γραώδεις μύθους» (Α’ Τιμ. 4, 7) και «βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως» (Α’ Τιμ. 6, 20).

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 14/11/2014

http://aktines.blogspot.gr

Η Χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και Ευλογεί τους πάντες

α. Όσοι διδάσκουνε, να μην έχουνε την απαίτηση απ’ αυτούς που τους ακούν να αποδέχονται αμέσως τη διδασκαλία τους. Ο Θεός έχει όλη τη δύναμη αμέσως να μας κάμει όπως θέλει.

Όμως λέει: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν...». Μόνο ο ενάντιος βιάζει, ο Κύριος δεν αναγκάζει. Πάντοτε ενεργεί με την υπομονή. Η χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και ευλογεί τους πάντες.

Ο απόστολος Πέτρος, στο πρώτο του κήρυγμα μετέτρεψε στον Χριστό 3.000. Τόσοι πίστεψαν. Ε, άλλο ρεπέτι (άλλη φορά), 5.000. Όσους όρισεν ο Κύριος. Αλλά ουδέποτε ο λόγος του Θεού θα πάει κενός. Αδύνατον. Κι αν ένας δεν γυρίσει να πάει μαζί σου, να σ’ ακολουθήσει, μπορεί να σταματήσει κάτι κακό που έκαμνε. Πολλές φορές ενεργεί ο λόγος του Θεού και δια μέσου εκείνων που τον άκουσαν και τον λένε σε άλλους. Η πίστη εξ’ ακοής... Και να μην έχουμε την απαίτηση από κάποιον που άκουσε κάτι πνευματικό από μας, αμέσως να γίνει τέλειος.

β. Ήταν ένας παράλυτος και ζήτησε από τους συγγενείς του κόλλες. Έγραφε πάνω σε μικρά κομματάκια διάφορα ρητά από την Αγία Γραφή και τα’ ριχνε από το παράθυρο που ήταν δίπλα του. Ο αέρας σκόρπιζε τις κόλλες στον δρόμο, όπου περνούσε ο κόσμος. Κάποιος, από τους πολλούς που περνούσαν, ευρισκόταν σε απόγνωση και ήταν έτοιμος ν’ αυτοκτονήσει. Πιάνει την κόλλα που έπεσε στα πόδια του και διαβάζει «Ούκ εστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία..., ει μη εν Χριστώ Ιησού». Αμέσως ήλθεν ο νους του. «Μα, τι πάω να κάμω», σκέφθηκε. Και γύρισε σπίτι του μετανιωμένος. Έτσι κατάκοιτος που ήταν ο ευλογημένος παράλυτος έσωσε μια ψυχή.

γ. Μερικοί ιεροκήρυκες λένε: «Άραγε κάμνομε τίποτε που γυρίζουμε και κηρύττουμε; Τι χρειάζονται τα λόγια; Βαρέθηκε σήμερα κόσμος τα λόγια. Θέλει έργα. Άλλωστε, τον λόγο του Θεού τον ακούν καθημερινά, από το ραδιόφωνο, το σχολείο και αλλού. Έχουν και περιοδικά, βιβλία, διαβάζουν άμα θέλουν». Το κήρυγμα επιδρά πάντοτε. Είναι και η χάρις του Θεού που ενεργεί. Τελείωσαν τα ψάρια από τη θάλασσα, ώστε να σταματήσουμε να ρίχνουμε τα δίκτυα;... «Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν; Πώς θ’ ακούσουν, χωρίς κηρύσσοντας; Πώς θα κηρύξουν εάν δεν αποσταλώσιν»;

Από το βιβλίο «Εμπρειρία Αγιότητος»

  http://www.agioritikovima.gr

Πῶς νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό;

Διήγημα: 

"EΓΩ ΘΕΛΩ ΓΑΛΗΝΗ"

-Ποιός καλός ἄνεμος σέ φέρνει ἐδῶ; ρώτησε ὁ σοφός ἐρημίτης τόν ὁδοιπόρο πού ζητοῦσε ἀπεγνωσμένα νά τόν συναντήσει.

-Ἐγώ θέλω γαλήνη, ἀπάντησε μελαγχολικά ἐκεῖνος.

Ὁ ἐρημίτης πῆρε ἕνα ξύλο κι ἔγραψε στό χῶμα:

ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΓΑΛΗΝΗ...

-Κοίταξε τώρα πόσο ἁπλό εἶναι, εἶπε στόν ὁδοιπόρο καί διέγραψε μέ μιά κίνηση τό "ΕΓΩ".

-Σβήνεις πρῶτα τό "ΕΓΩ". Εἶναι ἀδύνατον νά βρεῖ γαλήνη αὐτός πού ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του καί νομίζει πώς μπορεῖ νά τήν βρεῖ μόνος του, μακριά ἀπό τόν Θεό.

Τό "ΕΓΩ" πάντα θά νιώθει ὅτι ἀπειλεῖται ἀπό ὅλους γύρω του κι ἔτσι πάντα θά φοβᾶται. Θά μετατρέπεται σέ ἐγωισμός γιά νά ἐπικρατεῖ, καί θά διώχνει τόν Θεό καί τήν γαλήνη Του.

Μέ μιά δεύτερη κίνηση διέγραψε τό "ΘΕΛΩ".

-Πρέπει νά σβήσεις τή λέξη "ΘΕΛΩ". Τό θέλω δηλώνει ἐπιθυμία, ἀνάγκη καί προσκόλληση.

Ὅταν τρέχεις πίσω ἀπό τίς μάταιες ἐπιθυμίες σου, ποτέ δέν θά βρεῖς χρόνο νά γαληνέψεις καί νά γίνεις εὐτυχισμένος. Εἶναι ἡ γνωστή "ἐπίδραση τοῦ κουνουπιοῦ". 

Ἄν σέ ἕνα δωμάτιο ὑπάρχουν δέκα κουνούπια κι ἐσύ σκοτώσεις τά ἐννιά, τό δέκατο κουνούπι δέν θά σέ ἀφήσει νά κοιμηθεῖς. Ἔτσι εἶναι κάι οἱ ἐπιθυμίες. Ὅσες καί νά ἱκανοποιήσεις, πάντα θά ὑπάρχει κάποια πού δέν θά σέ ἀφήνει νά κοιμηθεῖς.

Ὁ ὁδοιπόρος τότε κοίταξε τίς διαγραμμένες λέξεις στό χῶμα καί λένε πώς τότε βίωσε τήν πρώτη του ἀφύπνιση. 

Εἶχαν σβηστεῖ τό "ΕΓΩ" καί τό "ΘΕΛΩ" καί εἶχε μείνει ἡ...

ΓΑΛΗΝΗ!

Καρδίας Λόγος

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014, τεῦχος 4

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ο κύβος ερρίφθη, Alea jacta est

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).

Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς, θα αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος, κάθε ευσεβής, μέλος της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, κάθε σκεπτόμενος, (γιατί υπάρχουν δυστυχώς και οι μη σκεπτόμενοι), τι δέον γενέσθαι. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως μη δέον γενέσθαι οτιδήποτε. Δηλαδή να μην αντιδρούμε, να μην πούμε τίποτα, να μην αναφερόμαστε καν σε αυτή τη εξέλιξη, να μην βλέπουμε, και να μην ακούμε. Δηλαδή να είμαστε πρόβατα ενός ποιμνίου που το καθηγηθούν λύκοι για να το κατασπαράξουν.

Για όσους όμως ακόμα έχουν συνείδηση και θέλουν να κρατήσουν την Μια, Αγία, Καθολική, Αποστολική, και Ορθόδοξη Εκκλησία, το πρόβλημα είναι πως θα αντιδράσουν, πως θα εκκλησιάζονται όταν οι ιερείς θα είναι Οικουμενιστές, πως θα λάβουν την Θεια Κοινωνία όταν αυτή δεν θα έχει καμία Χάρη γιατί οι Ιερουργοί θα έχουν αποστατήσει, όταν το μίασμα του Οικουμενισμού θα έχει μολύνει τα Ιερά και τα Όσια, όταν αυτά που μας κράτησαν επί τόσους αιώνες θα έχουν καταρρεύσει μετά από μια πολύχρονη προετοιμασία αποδόμησης κάθε ορθόδοξης αγάπης, κάθε ορθόδοξης θεραπευτικής λειτουργίας. Κάποιοι πιστοί λίγο-πολύ λέγουν, «μα το τάδε μοναστήρι, ο τάδε μοναχός έχει αγάπη, έχει ελεημοσύνη, έχει άσκηση, έχει αυταπάρνηση, έχει προσευχή, έχει τόσα καλά… πως είναι δυνατόν να σφάλλει; Μήπως από κάποια πλευρά έχει κάποιο δίκαιο;
Μήπως εδώ επιβάλλεται να κάνουμε οικονομία;». Εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε, να αντιληφτούμε πως οι Νεοεποχίτες δεν επιδιώκουν να κλείσουν οι εκκλησίες αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν γεμάτες εκκλησίασμα αλλά με αλιωμένο-κοσμικό και οικουμενιστικό φρόνημα. Αντίθετα τις όποιες εκκλησίες θα παραμείνουν στην Ορθοδοξία θα τις απομονώσουν και θα της χαρακτηρίσουν αναχρονιστικές και απομεινάρια ενός σκοταδιστικού παρελθόντος.

Πριν από λίγα χρόνια ένας πασίγνωστος γέροντας στο Άγιο Ορός αναφερόμενος στους παπικούς μου είχε πει: «Δεν μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί έτσι αλλοιώνουμε την θεραπευτική χάρη της Ορθοδοξίας και χάνουμε την αγάπη που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε για να μετανοήσουν». Σήμερα όχι μόνο τους αποδεχόμαστε αλλά οι προκαθήμενοι βάσει συνωμοτικού σχεδίου που εξυφαίνονταν εδώ και δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να επιδιώκουν πλέον ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», δηλαδή την ένωση με τον «Έξω από εδώ». 

Αλλά το πιο τραγικό είναι πως ο ίδιος αυτός ο γέροντας, στον οποίο πηγαίνουν να τον επισκεφτούν χιλιάδες από όλο τον κόσμο θεωρώντας τον σαν πάτερ Παΐσιο νούμερο 2, (και ο όποιος καθοδηγεί ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα Ρωμιοσύνης του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος), μου συνέστησε με αυστηρό τρόπο να σταματήσω να γράφω για όσα σήμερα γίνονται σε βάρος της Ορθοδοξίας παρά την ευλογία που έχω από τον πνευματικό μου. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να με συστήσει να εξομολογηθώ για όσα έγραψα τους τελευταίους μήνες. Αλλοίμονο! 

Ο πατήρ Ρωμανιδης είχε προφητέψει από την δεκαετία του ογδόντα ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα στην ορατή εκκλησία που θα μαρτυρά την Ορθοδοξία, καθώς αυτή θα έχει εγκαταλειφτεί από τους ίδιους τους ιερείς της. Τώρα διαφαίνεται πως όλα είχαν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο και οι ανύποπτοι ευλαβείς σύμφωνα με τα σχέδια τους θα έπεφταν σαν «ώριμα φρούτα» στον λάκκο της καταστροφής. Από την μια η πολιτική προδοσία και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία και στη μέση ένα ζαλισμένο ποίμνιο. Όλα ωραία και άριστα σχεδιασμένα και καθορισμένα.

Ο προφήτης Ησαΐας ως αυθεντικός κήρυκας του λόγου του Θεού ελέγχει κατά τρόπο αληθινά προφητικό τους ανάξιους άρχοντες των Ιουδαίων. Η αγανάκτηση του Προφήτη φτάνει σε τέτοιο βαθμό που καλεί τους βαρβάρους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λόγω της βαρβαρότητας τους μοιάζουν με άγρια θηρία, να έρθουν να κατασπαράξουν τους κακούς άρχοντες. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτη: «Πάντα τα θηρία τα άγρια, δεύτε φάγετε, πάντα τα θηρία του δρυμού» (Ης. νστ΄9). Αλλά ο προφητικός λόγος δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Συνεχίζει με την ίδια και περισσότερο δριμύτητα και ελέγχει τώρα, «τους αναιδείς τη ψυχή», λέγοντας, «Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν, και εισί πονηροί ουκ ειδότες σύνεσιν, πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ης. νστ΄10).

Τι μας λέγει η Αγία Γραφή: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον!», αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος, (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Και πιο κάτω τι λέγει; Να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι; Όχι! Αλλά,: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις εκηρύχθη εν ένθεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελλήφθη εν δόξη». Και η προσωπική Θεία αποκάλυψις γίνεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω. « Ούτως ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως, είτε γίνεται σκώληξ και δεν διαμαρτύρεται επειδή τον πατούν, είτε γίνεται υψιπέτης αετός της Χάριτος και ίπταται εις τους Ουρανούς».

Στην εποχή που ζούμε όλα τα προσωπεία έχουν πέσει και έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Στη συνείδηση του κάθε πιστού επαφίεται αν θα αγωνιστεί, ή αν θα παραδοθεί στα επερχόμενα. Στην συνειδητή ευθύνη του κάθε ιεράρχη είναι να πάψει να κρύβεται πίσω από την «σκιά» του και να πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελούμενα.

Νίκος Χειλαδάκης

http://aktines.blogspot.gr

Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα...

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί ,αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Αλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; 

Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν. Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.

Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. 

Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου


http://1myblog.pblogs.gr

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη

Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.

Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.

Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.

Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.

Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου…

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη. Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς;

Πως θα ζητήσεις συγνώμη;

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του.

Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

www.diakonima.gr