Ο Χριστός είναι η αιώνια αγάπη. Πρόσωπο μοναδικό και εξαίρετο στην Ιστορία όλου του κόσμου. Η υπέροχη και απαράμιλλη διδασκαλία Του είναι ηθική επανάστασις. Προκαλεί ηθικές μεταμορφώσεις και θαυμάσιες επιστροφές. Εξημερώνει τους αγρίους και εκπολιτίζει τους λαούς. Καταργεί τη δουλεία και φέρνει την ισότητα και την αδελφότητα στους ανθρώπους. Αλλοιώνει και κλονίζει συστήματα και θεσμούς. Πηγή και ξεκίνημα μιας νέας δημιουργίας. Πέρασαν αιώνες και ο Χριστός παραμένει το αντικείμενο λατρείας σε όλες τις ζώνες της γης. Δεν υπάρχει τομέας της ανθρώπινης ζωής που να μην προτρέπει τον άνθρωπο να κάμει λεπτότερη τη συνείδησή του, καθαρότερη την πρόθεσή του. Δεν υπάρχει πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας, επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη, δίκαιο, οικονομία, πολιτική, γράμματα, μουσική, εικαστικές τέχνες, αρχιτεκτονική, οποιαδήποτε εκδήλωση πολιτιστική που να μην έχει δεχθεί από τη διδασκαλία του Χριστού ιδιαίτερη ώθηση, έμπνευση, νέο ύφος.
Αίτιο της πνευματικής αυτής επανάστασης υπήρξε το πραγματικό και ιστορικό πρόσωπο του Χριστού.
Γεννήθηκε και έζησε σε ορισμένη ιστορική εποχή, σε γνωστό λαό και χώρα. Η ζωή Του συνδέθηκε με γνωστά ιστορικά πρόσωπα που έζησαν σε συγκεκριμέ¬νο και ακριβώς καθορισμένο ιστορικό περιβάλλον. Πραγματικό πρόσωπο, συγκεκριμένο άτομο του ανθρωπίνου γένους. «Γεννιέται, μοχθεί, κουράζεται, διψά, αισθάνεται χαρά και λύπη, κλαίει, πάσχει και πεθαίνει».
Προφητείες - Ιστορία
Η πρώτη αποκάλυψη για το Χριστό ξεκινά από την αρχή του ανθρώπινου γένους. Η πρώτη αγγελία της χαρούμενης είδησης λέγεται «πρώτο ευαγγέλιο» και βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, οι μεγάλοι ιστορικοί της σταθμοί, η λατρεία της, το πνεύμα των προφητών της, συγκλίνουν στο πρόσωπο του Χριστού για να βρουν σε Αυτόν και το έργο Του το τελικό τους νόημα. Σε χιλιετίες φάνηκαν άνθρωποι φωτισμένοι που προείπαν - προφήτευσαν τον ερχομό του Χριστού. Οι προβλέψεις τους βγήκαν αληθινές. Θα είναι Θεός. Θα κατάγεται από το γένος του Δαβίδ. Θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Από Παρθένο. Ασύγκριτη θα είναι η υπεροχή της διδασκαλίας Του. Με μία υπέρτατη πράξη θυσίας θα μεταμορφώσει το ανθρώπινο γένος. Θα σταυρωθεί γι' αυτό, θα ταφεί, την Τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Θα αναληφθεί στους ουρανούς. Θα καθίσει στα δεξιά του Θεού. Θα στείλει το Άγιο Πνεύμα. Η βασιλεία Του θα είναι παγκόσμια, οριστική και πνευματική.
Πώς θα ήταν δυνατόν, αν δεν ήταν ο Θεός, σε διάφορους καιρούς και αιώνες, διαφορετικά πρόσωπα οι προφήτες, να συμφωνήσουν οι προφητείες τους στο πρόσωπο ενός και μόνου του Χριστού; Οι προφήτες είναι συνειδητά κήρυκες της αποκάλυψης του Θεού. Ο Χριστός είναι Θεός που στο Πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκε το αληθινό και βαθύτερο νόημα όλων των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης.
Πέρα από τα Ιστορικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης ένα απέραντο ιστορικό υλικό επαληθεύει την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Οι: Πλίνιος, Τάκιτος, Σουετώνιος, Ιώσηπος, το Ταλμούδ, Φλάβιος Ιωσήφ αναφέρουν για το Χριστό και σχεδόν όλοι οι λαοί της προχριστιανικής εποχής περίμεναν κάποιον Λυτρωτή.
Οι Κινέζοι από τον ΣΤ' προ Χριστού αιώνα περίμεναν τον «Άγιο από τη Δύση».
Οι Βαβυλώνιοι έλεγαν: «Στη Δύση θα φανεί ένας μεγάλος Βασιλέας».
Οι Ινδοί περίμεναν: «Σωτήρα από Παρθένο, μεσίτη μεταξύ Θεού και κόσμου».
Οι Πέρσες περίμεναν: «Θεό εκ Θεού, δημιουργό και Λυτρωτή». Οι Αρχαίοι Έλληνες με τον Αισχύλο - Σωκράτη - Πλάτωνα περίμεναν: «Υιόν Θεού από Παρθένο για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους».
Οι Ρωμαίοι έλεγαν: «Θα κυβερνήσει Ένας Διδάσκαλος και Κυρίαρχος Θεός».
Και ο Χριστός γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, σε μια σπηλιά της Βηθλεέμ. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Οκταβιανός, το 753 από το κτίσιμο της Ρώμης. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς κατοχυρώνει την Ιστορικότητα του Χριστού με αναφορά στους τοπικούς ηγεμόνες: «Ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου» και στη θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ: «Επί αρχιερέως Άννα και Καϊάφα».
Η ακριβής αυτή χρονολόγηση του Λουκά δικαιώθηκε πολλούς αιώνες μετά, όταν το κύμα του αθεϊσμού στην Ευρώπη θα προσπαθήσει να αποδείξει μυθικό και ανύπαρκτο το πρόσωπο του Χριστού. Οργανώθηκε όργιο άπατης. Σεσημασμένοι ψεύτες περπάτησαν τις πέντε Ηπείρους, ανέκριναν όλες τις φυλές της γης για να βρουν λόγια και σοφίες αρχαίων, που δήθεν πλαστογράφησε και χρησιμοποίησε ο ανύπαρκτος Χριστός. Ερεύνησαν τον Ησίοδο, Αιγυπτιακές επιγραφές, Ινδικά κείμενα, παροιμίες Εσκιμώων, αποφθέγματα Κομφουκίου, Λάο-Τσε, διδασκαλίες Βουδισμού, μάταια όμως. Πέρα από σπέρματα αλήθειας σ' αυτούς αποδείχθηκε ότι ο Χριστός, ο Διδάσκαλος της Τιβεριάδος με τη Γέννησή Του, με όσα είπε και έπραξε κατέσεισε και κατακρήμνισε έναν κόσμο ολόκληρο, φαύλο, με σαθρά θεμέλια, χωρίζοντας την παγκόσμια Ιστορία σε «προ» και «μετά Χριστόν». Η μεγαλειώδης διδασκαλία Του υπήρξε τόσο γόνιμη πραγματικότητα και εκινητοποίησε τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, ώστε χρειάζεται αχαλίνωτη φαντασία για να υποστηριχθεί ότι το απαράμιλλο τούτο φαινόμενο θεμελιώνεται σε ένα χονδροειδή μύθο και σε ένα φανταστικό πρόσωπο.
Μυστήριο η γέννηση του Χριστού
Η Εκκλησία μας αναγνωρίζει στο γεγονός της σάρκωσης του Χριστού, Θεού και Λόγου, μια κοινή ενέργεια των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο άκτιστος Θεός στη σάρκωσή Του από την Παρθένο Μαρία ξεπερνά τον τρόπο του ακτίστου: «Χρονούται ο άχρονος», «χωρείται ο αχώρητος», «νηπιάζει ο προαιώνιος».
Μιλάμε για σάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος. «Θεόν ενανθρωπήσαντα λέγομεν, ουκ άνθρωπον αποθεωθέντα».
Οι Έλληνες είχαν αντίρρηση για τη δυνατότητα να ενωθούν δύο διαφορετικές φύσεις, διαφορετικές ουσίες. Η θεολογία των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων απαντά: Μπορεί να γίνει ένωση Θεού και ανθρώπου, γιατί και η θεότητα και η ανθρωπότητα έχουν ίδιο τρόπο ύπαρξης, το πρόσωπο. Με την προσωπική του ύπαρξη ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην ελευθερία της ζωής που χαρακτηρίζει τον ίδιον το Θεό, δηλαδή στην αιώνια ζωή την ελεύθερη από φυσικούς περιορισμούς.
Παρεμβαίνει λοιπόν με τη Γέννηση Του ο Θεός, γίνεται άνθρωπος, οδηγώντας την προσωπική δυνατότητα της ανθρώπινης φύσης στο ανώτατο, ακραίο, επίτευγμα της υποστατικής ένωσης με τη θεότητα. Η Γέννηση του Χριστού είναι «μυστήριο μέγα και παράδοξο», μόνο οι Χριστιανοί μέσα στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μπορούν να δουν «πού εγεννήθη ο Χριστός», τον τόπο και τον τρόπο της ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο.
Τέσσερις ολόκληρους αιώνες, αγωνίσθηκε η Εκκλησία να σώσει την αλήθεια της Σάρκωσης του Θεού από την αλλοίωσή της. Τιτάνιος αγώνας να φανερωθεί η δυνατότητα που έχει το ταπεινό υλικό του κόσμου, η σάρκα της γης και του ανθρώπου, να ενωθεί με τη θεία ζωή, να ενδυθεί το φθαρτό την αφθαρσία.
Ο Χριστός διδάσκει και θαυματουργεί
Ο χαρακτήρας του Μεσσία Χριστού είναι παγκόσμιος, το δε φως της θείας παρουσίας φαίνεται, στη διδασκαλία, τη ζωή και το έργο Του. Μέσα από τα Ευαγγέλια που είναι διηγήσεις γεγονότων, παραβολές, ομιλίες, διακρίνεται η σημασία της θεοφανείας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για τη ζωή του κόσμου. Η θεία δύναμή Του, η αγιοσύνη Του, μαρτυρούν ότι είναι το φως και η μόνη ελπίδα του κόσμου. Έφερε, αποκάλυψε όλη την αλήθεια για τον άνθρωπο και τελικός Του σκοπός είναι να μεταμορφώσει τη ζωή του. Θέλει μια νέα κοινωνία «αδελφών» μέσα στην οποία θα έχει νικηθεί ο φόβος του θανάτου και η σκλαβιά σ' αυτόν, γιατί ο ίδιος στη ζωή και στο θάνατο αποκάλυψε τη θεία Του δύναμη, γαλήνη και μεγαλοπρέπεια. Σαν Κριτής και εξουσιαστής ασκεί το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου στο όνομα του Πατέρα Του. Με την αγάπη Του για όλο το ανθρώπινο γένος, φωτίζει το σκοτεινό μυστήριο της ύπαρξης των ανθρώπων και του κόσμου και φέρνει την απολύτρωση από τις κοσμοκράτειρες κακές πνευματικές δυνάμεις. Αυτή η αγάπη Του προς τους ανθρώπους είναι η νέα δικαιοσύνη, η θρησκεία της θείας αγάπης και αγιότητας, η ανεξάντλητη πηγή ηθικής ανάπτυξης.
Διδάσκει ότι ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που Τον προσκυνούν πρέπει πνευματικά και αληθινά να Τον προσκυνούν. Διαβεβαιώνει σε όλους ότι είναι Θεός, μονογενής Υιός του Θεού, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προ των αιώνων και από την ουσία Του. Θέλει να κάμει άγιο τον άνθρωπο, να του αναπλάσει την πεσμένη προσωπικότητά του και θεωμένον να τον βάλλει στο κράτος της απέραντης αιωνιότητας, στους κόλπους του Τριαδικού Θεού, στη Βασιλεία Του.
Η ασύγκριτη διδασκαλία Του επιβεβαιώνεται και από τα θαύματα που διασώζουν οι Ευαγγελιστές. Θεραπεύει λεπρούς, παραλυτικούς, κωφάλαλους, τυφλούς από τη γέννησή τους, ασθενείς που ούτε από τη σημερινή επιστήμη δεν θεραπεύονται. Κυβερνά τα στοιχεία της φύσης, πολλαπλασιάζει τους πέντε άρτους, μεταβάλλει το νερό σε κρασί, ηρεμεί τη μανιασμένη θάλασσα, στερεοποιεί το νερό της θάλασσας και περπατά επάνω. Τα θαύματά Του γίνονται με ασύγκριτο τρόπο, σε μια στιγμή, δημόσια, μπροστά σε πλήθη λαού και σε εχθρούς Του. Πειστικά δείχνει ότι αγαπάει τους αμαρτωλούς, τους προτρέπει να ανοίξουν την καρδιά τους σ' όλη την αλήθεια, όσο κουρασμένοι και φορτωμένοι κι αν είναι, να πάνε όλοι κοντά Του και θα τους ξεκουράσει. Τονίζει όμως ότι μόνο όποιος θέλει θα τον ακολουθήσει, χωρίς βία και καταναγκασμό. Όποιος θέλει θα σηκώσει το σταυρό του μόνος του.
Διαβεβαιώνει ότι η βασιλεία Του αρχίζει τώρα από τη ζωή ετούτη, ότι θα ξανάρθει στη γη για να απο¬δώσει δικαιοσύνη στον καθένα στην τελική κρίση αλλάζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Σταυρώθηκε. Ανα¬στήθηκε. Ολοκλήρωσε την Εκκλησία Του και Ανα¬λήφθηκε στους Ουρανούς.
Η σταύρωση του Χριστού
Ο Χριστός διδάσκει σε μια εποχή που διοικούν ανίκανοι πολιτικοί άρχοντες, σε μια εποχή δικτατορίας του όχλου. «Δήμος άτακτος υπό των αρχόντων διεφθαρμένος».
Κατηγορήθηκε ότι παρέβαινε το νόμο του Θεού και διασάλευε τη δημόσια τάξη. Δικάσθηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο διά του σταυρού. Η απόφαση αυτή να Σταυρωθεί ο Χριστός ήταν σκληρή και έδειχνε τη μεγάλη αγνωμοσύνη των Εβραίων. Ο καταδικασμένος έπρεπε να σηκώνει το σταυρό μόνος του, στο δρόμο το πλήθος τον βλασφημούσε και τον έφτυνε, δεχόταν χτυπήματα χωρίς λύπη. Στον τόπο που γινόταν η εκτέλεση κάρφωναν τα χέρια πλάγια πάνω στο σταυρό, τα πόδια κάτω. Τρομεροί πόνοι στο σώμα, αιμορραγία, ήταν ο τελευταίος σύντροφος της ζωής και η αρχή του θανάτου.
Ο Κύριος δέχθηκε αγόγγυστα το μαρτύριο αυτό και πάνω από το σταυρό συγχωρεί τους δολοφόνους. Αιώνιο παράδειγμα συγχώρησης. Η Σταύρωσή Του αποτελεί μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός, πηγή σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο και αρχή της Ανάστασης του Χριστού και του ανθρώπου. Ο Σταυρός είναι το ακρότατο σημείο και το κορύφωμα στο μυστήριο της απόφασης του Θεού να σώσει τον άνθρωπο.
«Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον».
Σ' αυτά τα λόγια του Αποστόλου Παύλου είναι όλη η αλήθεια του κηρύγματος, όλη η πίστη της Εκκλησίας, όλο το δράμα της ζωής του πιστού.
Με το Σταυρό και το πάθος του Χριστού, του νέου Αδάμ, συσχετίζεται η ιστορία του παλαιού Αδάμ. «Γιατί όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου (Αδάμ) οι πολλοί έγιναν αμαρτωλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός (Χριστού) θα δικαιωθούν οι πολλοί».
Με τον τρόπο αυτόν του Θεού εμφανίζεται ένας νέος άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού που ανακαινουργώνεται και αναγεννιέται πνευματικά.
Ο νέος άνθρωπος του Χριστού ζει και απολαβαίνει τις δωρεές του Σταυρού. Γιατί με τη Σταύρωση λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
«Καταργήθηκε ο θάνατος, συγχωρήθηκε η προπατορική αμαρτία, απογυμνώθηκε ο Άδης, χαρίσθηκε ως δώρο σε όλους η Ανάσταση, δόθηκε δύναμη να περιφρονούμε τον θάνατο, κατορθώθηκε η επάνοδος στην αρχαία μακαριότητα, ανοίχθηκαν οι πύλες του Παραδείσου, κάθισε η ανθρώπινη φύση στα δεξιά του Θεού, γίναμε παιδιά του Θεού, γίναμε κληρονόμοι του Θεού». Όλες αυτές τις δωρεές και τα χαρίσματα δίνει στον άνθρωπο η μυστική δύναμη που έρχεται από τη θυσία και το πανάγιο Αίμα του Εσταυρωμένου. Σταυρωμένος ο Χριστός για εμάς, σταυρωμένοι εμείς με το Χριστό για τη σωτηρία μας. Αλήθεια, αγώνας και α¬γωνία είναι ο Σταυρός. Πώς να σταυρωθούμε εμείς με το Χριστό; Να πώς συμβουλεύει ο Άγιος Γερμανός Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης:
«Κλείσε το στόμα σου όταν ερεθίζεσαι από το διάβολο να βρίζεις και να καταλαλείς τον διπλανό σου».
«Κλείσε τα μάτια σου όταν η βλαβερή ηδονή τα παρασύρει στην καταστροφή».
«Γίνε κωφός όταν σε καταλαλούν και σε βρίζουν».
«Δέσε τα χέρια σου για να μην αρπάξουν ξένα πράγματα και να μην απλώνουν σε ζημιογόνες πράξεις».
«Δέσε τα πόδια σου που πάνε να περπατήσουν σε βάραθρα».
Χαρά στον καθένα, που καθώς ο Χριστός, σηκώνει κι αυτός το σταυρό του και σταυρός είναι το Χρέος, η ευθύνη, η θλίψη, η θυσία, η αγάπη. Να πεθάνεις για τον κόσμο, για να ζήσεις με το Θεό.
Η Ανάσταση του Χριστού
Μετά τη Σταύρωση αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση, η χριστιανική θρησκεία θα είχε ταφεί μαζί με το Χριστό τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στον ίδιο Τάφο. Αυτό φρόντισαν να κάμουν οι Σταυρωτές. Ο φθόνος των θρησκευτικών αρχόντων, η δειλία του Ρωμαίου επιτρόπου και η σύγχυση στη σκέψη του όχλου όπως προείπαμε, οδήγησαν τον Ιησού στο θάνατο που κατά τη θέληση του Θεού, ήταν ουσιαστικά η Ανάσταση και η ζωή του κόσμου. Οι πιστοί όλων των αιώνων θεμελιώνουν την πνευματική τους ζωή στην βεβαιότητα που μας έδωσαν οι Απόστολοι ότι «Αναστήθηκε πραγματικά ο Χριστός».
«Δέστε, λέει ο Χριστός και δείχνει στους Αποστόλους τα σημάδια των καρφιών στα χέρια και στα πόδια, δέστε τα χέρια μου και τα πόδια μου, είμαι εγώ ο ίδιος, ψηλαφήστε και βεβαιωθείτε ότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά όπως βλέπετε να έχω εγώ».
Βεβαιώνει ο ίδιος την Ανάστασή Του επί 40 ημέρες. Εμφανίζεται στην Μαρία την Μαγδαληνή, στις Μυροφόρες γυναίκες, στον Πέτρο, στους δύο Μαθητές που πηγαίνουν προς Εμμαούς, στους δέκα Αποστόλους όταν έλειπε ο Θωμάς, στους επτά μαθητές στη Λίμνη της Τιβεριάδος, στους έντεκα στο όρος της Γαλιλαίας, στους πεντακόσιους αδελφούς, σε όλους τους Αποστόλους στη Βηθανία, την ημέρα της Ανάληψης, στον αδελφόθεο Ιάκωβο και στον Απόστολο Παύλο. Παρουσιάζεται επί σαράντα ήμερες δημόσια, ποτέ την νύχτα, πάντα στο φως της ημέρας.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι αδιάσειστο ιστορικό γεγονός που πιστοποιεί την θεότητά Του. Αποτελεί αντάξιο και ένδοξο τέλος της επίγειας ζωής Του και πραγματοποιεί εκείνο για το οποίο ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο και έχυσε το Αίμα Του, την επαναφορά του πεσμένου Αδάμ, τη θέωση του ανθρωπίνου γένους. Η σωτηρία μας γίνεται πραγματικότητα, μας ενώνει μαζί Του, μας κάνει μετόχους της νίκης Του εναντίον της αμαρτίας και του θανάτου. Το ανθρώπινο γένος ανασταίνεται μαζί με το Χριστό, (αναστήθηκε από τους νεκρούς πρώτος και θα ακολουθή¬σει του καθενός μας η ανάσταση). Μαζί λοιπόν με το Χριστό, βρίσκει ξανά την αιώνια ζωή και μπαίνει στην κοινωνία του Τριαδικού Θεού. Είναι πια μια νέα ζωή για την ανθρωπότητα. Αρχή αναδημιουργίας και ανακαίνισης των πάντων.
Η Ανάσταση συγκλόνισε τους Αποστόλους και έγινε η κινητήρια δύναμη που άλλαξε τον ψυχικό τους κόσμο, τη σκέψη, τα σχέδια και τις αποφάσεις τους.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι εάν δεν αναστήθηκε ο Κύριος η πίστη των Χριστιανών είναι άδεια περιεχομένου, αυτοί δε που κήρυξαν την Ανάσταση είναι ψεύτες και ψευδομάρτυρες μπροστά στο Θεό.
Ο Πέτρος τη μια μέρα δειλιάζει και αρνείται το Χριστό σε μια υπηρέτρια. Λίγες μέρες μετά, ατρόμητος διακηρύσσει δημόσια για το Χριστό και την Ανάσταση και πιστεύουν τρεις χιλιάδες άνθρωποι. Δεν δείλιασε μόνο ο Πέτρος μα απελπίστηκαν και πανικοβλήθηκαν όλοι οι Απόστολοι. Όταν όμως είδαν με τα μάτια τους το Χριστό Αναστημένο, γίνονται αμέσως τολμηρότατοι και λεοντόθυμοι άνδρες, αντιμετωπίζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Ενδυναμώθηκαν και περιφρόνησαν κάθε δυσκολία, «κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ γένους, κινδύνους εθνών, κινδύνους εν πόλει, εν ερημία, εν αγρυπνίαις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι».
Μεταβολή μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία. Μεταβολή ψυχολογική που με το αίμα τους υπόγραψαν τη μαρτυρία τους.
Τα ιστορικά κείμενα που διηγούνται την Ανάσταση και τις εμφανίσεις του Κυρίου, η αλλαγή του ήθους των Αποστόλων που μετά την Ανάσταση έζησαν ζωή αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, γεμάτοι διωγμούς και κακουχίες, η ατρόμητη διάδοση της πίστης στον Αναστημένο Χριστό μέχρι θυσίας και αυτής της ζωής, τα συγκλονιστικά βιώματα των πρώτων χριστιανών και όλων των αγίων όλων των αιώνων, παρέχουν τρανή απόδειξη και αδιάψευστη μαρτυρία ότι:
«Αληθώς Ανέστη ο Κύριος».
Η Εκκλησία του Θεού
Με τη Σάρκωση, το θάνατο, την Ανάσταση και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος την ήμερα της Πεντηκοστής, ολοκληρώθηκε και αποκαλύφθηκε στον κόσμο η Εκκλησία του Θεού. Η Εκκλησία υπήρχε αιώνια αφού ήταν στη θέληση του Θεού και στο σχέδιο Του να δημιουργήσει και να σώσει τον κόσμο, μπήκε με τη δημιουργία του κόσμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, ανήκει στο Θεό γιατί είναι δημιούργημά Του και φανέρωση της Βασιλείας Του πάνω στη γη.
Όπως ο Χριστός έτσι και η Εκκλησία, πριν από την επίγεια ύπαρξή της, είχε πνευματική και ουράνια ύπαρξη, φανερώθηκε με τη Σάρκωση του Χριστού για να σωθούμε και θα παραμείνει ενωμένη με το Χριστό «μέχρι της συντέλειας του αιώνος». Με το τίμιο Αίμα και την Ανάσταση του Χριστού έγινε ένα μαζί Του, εξαγνίσθηκε, αγιάσθηκε και έχει ως κεφαλή της το Χριστό αφού αποτελεί το Σώμα Του. Έτσι η Εκκλησία είναι κέντρο και όργανο συνέχισης και διαιώνισης του απολυτρωτικού έργου, έλαβε μορφή θεανθρώπινου οργανισμού, καθίδρυμα σωτηρίας με ιεραρχική οργάνωση, εφοδιάστηκε από το Χριστό με όλα τα μέσα και τις πνευματικές εξουσίες για να συνεχίσει με το «τρισσό» αξίωμα, προφητικό, αρχιερατικό, βασιλικό την ενσωμάτωση των πιστών στη Βασιλεία του Θεού.
Η Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Έχει μία κεφαλή, το Χριστό, ένα Άγιο Πνεύμα, ένα Σώμα, μία Πίστη, ένα Βάπτισμα, μία Αρχή, ένα σκοπό χωρίς τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς, να περιλάβει στους κόλπους της όλους χωρίς εξαίρεση τους ανθρώπους, σε όλη την υφήλιο, σε όλα τα πέρατα της Οικουμένης για να γίνει: «Μία Ποίμνη, Ένας Ποιμένας».
Σαν μέλη της υπολογίζονται και οι αμαρτωλοί γιατί με τη Χάρη που υπάρχει στην Εκκλησία - εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία - γίνονται άγιοι, αγαθοί. «Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς να μετανοήσουν» λέγει ο Κύριος. Ο Χριστός εξακολουθεί να ζει, να διδάσκει, να σώζει. Ο Χριστός με το Άγιο Πνεύμα μεταφυτεύει και μεταγράφει τους αγίους διά του θανάτου από την επίγεια «στρατευόμενη», στην ουράνια «θριαμβεύουσα», Εκκλησία.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί έξω από την Εκκλησία, από του Αδάμ μέχρι του Χριστού και από του Χριστού μέχρι τη συντέλεια των αιώνων γιατί Αυτή είναι η Κιβωτός, το εργαστήριο της σωτηρίας, ο οικονόμος, ο διαχειριστής της Χάρης που αγιάζει και σώζει. Τα μέλη της Εκκλησίας οι Χριστιανοί με την πίστη στο Χριστό, το Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία γίνονται το σώμα της Εκκλησίας, το σώμα του Χριστού και αποτελούν μια μυστηριώδη κοινωνία, μυστηριώδη κοινότητα.
Αυτή η πνοή που δίνει ζωή και δύναμη, συνεχίζει και διαιωνίζει το απολυτρωτικό έργο, φέρνει και ερμηνεύει αλάθητα τις αιώνιες αλήθειες και αξίες, είναι ο ίδιος ο Θεός Λόγος και το Άγιο Πνεύμα.
Όπως προαναφέραμε, ο Χριστός εφοδίασε την Εκκλησία με πνευματικές εξουσίες, δωρεές και μέσα για την επικράτηση του Σχεδίου Του. Ο ίδιος όρισε και την Κυβέρνηση της Εκκλησίας, την Εκκλησιαστική Ιεραρχία που την αποτελούν οι Επίσκοποι, οι Ιερείς και οι Διάκονοι. Δεν είναι διάσπαση των μελών - κληρικών και λαϊκών η Εκκλησιακή Ιεραρχία αλλά διάκριση από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη που έχουν μόνο οι κληρικοί από την Χειροτονία.
Αυτής της Εκκλησίας είμαστε μέλη. Ο Χριστός παραμένει πάντοτε μαζί μας, παρατείνεται στους αιώνες, είμαστε αδιάσπαστα ενωμένοι μαζί Του με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Κοινωνίας, που είναι το κέντρο της Εκκλησίας Του στη γη.
«Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το Σώμα μου». «Πίετε από αυτό όλοι διότι αυτό είναι το Αίμα
μου, επικύρωση της Νέας Διαθήκης, που χύνεται προς σωτηρία πολλών διά να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους».
«Όποιος τρώγει τη Σάρκα μου και πίνει το Αίμα μου έχει από τώρα αιώνια ζωή και εγώ θα τον αναστήσω την τελευταία ήμερα της κρίσεως». «Η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους Χριστιανούς».
Αμήν.
Με ευχές και αγάπη Χριστού
π. Ιωάννης Βερνέζος Πρωτοπρεσβύτερος
