- Να κοινωνήσω;
- Αυτά τα λέγαμε όταν ήσουν παιδί, όταν ήσουν νέος. Τώρα, θα το νιώθεις μέσα σου, και θα αποφασίζεις μόνος σου τη σχέση σου με το Χριστό. Δεν μπορεί μέχρι να γεράσεις να ρωτάς εμένα για το πότε θα κοινωνήσεις.
- Δηλαδή, χωρίς εξομολόγηση;
- Μα σε ξέρω, και σου διαβάζω την ευχή τόσες φορές, δεν είναι ότι κοινωνάς ανεξομολόγητος. Με τη λογική αυτή, θα πρέπει να με βλέπεις λίγη ώρα πριν από κάθε θεία Μετάληψη. Διότι, πάντα κάνεις κάποια αμαρτία, κάποιο λάθος. Τι θα γίνει, το φαντάζεσαι; Αν οι εκατοντάδες άνθρωποι που ξέρουμε, μας ρωτούσαν πριν από κάθε θεία Λειτουργία, δεν θα κάναμε άλλη δουλειά.
- Περίεργα μου ακούγονται αυτά.
- Μα είναι.
Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει. Γι’ αυτό και θες να μπεις πάλι στο αγαπημένο σου ζεστό καλούπι, για να χουχουλιάσεις και να ηρεμήσεις. Το έχεις ανάγκη ακόμα, φαίνεται. Δεν σε κατηγορώ. Μα δεν μπορώ να το υπηρετώ κι εγώ μια ζωή για χάρη σου. Λυπάμαι. Αν το κουκούλι – καλούπι της πεταλούδας, δεν την κάνει ν’ ανοίξει μια μέρα τα φτερά της και να πετάξει, τότε θα ψοφήσει μέσα στην γνωστή ασφάλειά της.
Μα δεν είναι πλασμένη γι’ αυτό. Πρέπει μια μέρα να γνωρίσει και τον "άγνωστό" της Ουρανό!!
π. Ανδρέας Κονάνος