Πάπας ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως

Ἐρώτηση: 

Γέροντα, ὁ Πάπας τί εἶναι τελικά; Τί ἰσχύει γι᾽ αὐτὸν σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀπάντηση: 

Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγέτης τῶν αἱρέσεων καὶ Πρύτανις τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ μεγαλύτερος ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ παναιρεσιάρχης ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ἐπινοητὴς τῶν μὴ ὀρθοδόξων δογμά- των ἐπιδεξιότατος. Ἐφευρέτης τῆς διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας ἱκανότατος. Μέγιστος καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων. Ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῶν παντοίων κακοδοξιῶν. Νοθευτὴς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τὸ παντάπαν ἀσυναγώνιστος. Νοθευτὴς τῶν ὀρθῶν δογμάτων πάντῃ ἀμίμητος. Διαστροφεὺς τῆς ὑγιαινούσης διδα- σκαλίας παντάπασιν ἀπαράβλητος.

Ὁ Πάπας εἶναι ἡ τελεία προσωποποίησις τῆς πλάνης καὶ ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως. Ἄριστος ἰθυντὴρ τῆς διαβρώσεως καὶ ἀλλοτριώσεως τῆς ἀληθείας. Εἰσηγητὴς καὶ πρωταγωνιστὴς τῶνἀντικανονικῶν καὶ ἀντιπαραδοσιακῶνπρωτοβουλιῶν ὁλωσδιόλου ἀσύμβλητος.Ὕπατος καταλύτης καὶ περιφρονητὴς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν συνόδων. Διαιρέτης καὶ καταστροφεὺς τοῦ ἄνωθεν ὑφαντοῦ χιτῶνος τῆς Ἐκκλησίας τὸ παράπαν ἀπαράμιλλος. Πλήρης ἑωσφορικοῦ καὶ ἄκρατου ἐγωισμοῦ, ἀφοῦ ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτό του ἀλάθητο καὶ τὸν τοποθετεῖ ἐπάνω ἀπὸ τὶς Τοπικὲς καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὀξυνούστατος εὑρετὴς τῶν καινοτομιῶν καὶ τῶν ἡμαρτημένων διδασκαλιῶν.

Εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἄσπονδος, καὶ φίλος τοῦ διαβόλου παμφίλτατος. Φορεὺς μονώτατος τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καὶ κακοδοξιῶν. Καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων ποὺ δὲν ἔχει ἰσάμιλλό του εἰς τὴν ἀνθρωπίνη καθόλου ἱστορία. Ἔργον μοναδικὸν καὶ ἀποκλειστικὸν τοῦ Πάπα εἶναι αἱ παντοῖαι καινοτομίαι καὶ κακοδοξίαι ποὺ εἰσήγαγε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

τοῦ Γέροντος Γαβριήλ ἀπό τό Ἱερό Κουτλουμουσιανό Κελλίον τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ

……………………………………………………………………………

* Παραθέτουμε ἀπόσπασμα εὐρυτέρας συνεντεύξεως, πού ἔδωσε στίς 18Νοεμβρίου 2014 ὁ γνωστός Ἁγιορείτης Γέροντας Γαβριήλ στήν ΠυλαίαΘεσσαλονίκης, ὅπου ἐφιλοξενεῖτο ἀναρρωννύων κατόπιν ἐγχειρήσεως. Ὅλη ἡ συνέντευξη ἔχει ὡς θέμα τόν πάπα καί τόν παπισμό. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μέ παρρησία λέγουν τήν ἀλήθεια, ἀκόμη καί ἐνώπιον βασιλέων καί τυράννων, ὅπως διαβάζουμε στά συναξάρια. Ὁμιλοῦν μέ πόνο καί ἀγάπη, χωρίς φόβο, ἀλλά καί χωρίς πάθος. Ὁλόκληρη ἡ συνέντευξη θά ἐκδοθεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» σέ ξεχωριστό τεῦχος.

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 99 Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

http://aktines.blogspot.gr

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΣ;

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ, 

ΜΗ ΔΕΙΛΙΑΣΕΤΕ 

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ

Γέρος πλέον επίσκοπος, που βρίσκομαι στο τέλος της επιγείου ζωής μου ύστερα από πολύπλαγκτον και περιπετειώδη δράσιν σαράντα ετών στην πατρίδα μας, σας συνιστώ, παιδιά μου. Αν έρθει εποχή που θα ακούσουμε και εμείς όχι στο θέατρο αλλά στην πραγματικότητα, «διωγμός!» και θα ακουστεί η λέξη «διωγμός» εναντίον των πιστών Χριστιανών· μη φοβηθείτε, μη δειλιάσετε. Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή. Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός». Και οι εκκλησίες και οι ιερείς και οι επίσκοποι θα εξαλείψουν το Ευαγγέλιο, για να κηρυχθεί νέον «ευαγγέλιο». Και ότι γίνεται στην Αλβανία και ότι γίνεται σε χώρες μακριά, θα γίνει και στην Ελλάδα – προφητεύω. Αλλά ένα πράγμα να ξέρετε πολύ καλά ότι δε θα νικήσουν οι άθεοι, αλλά οι πιστοί. Προσευχή λοιπόν. Στα όπλα και στα γόνατα. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα γίνει ερείπωσις. Τότε εσείς, που θα μαζεύεστε για να ακούτε λόγον χριστιανικόν; Είναι και αυτό ένα χάρισμα.

Ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουμε γέροντα, για να μη μας πιάσει ο φόβος και πανικός, εκείνες τις δύσκολες ημέρες;

Όχι, όχι, δεν θα μας πιάσει πανικός. Να έχουμε θάρρος, όμως να μην το επιδεικνύουμε, αλλά να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να το δείξουμε. Γιατί όταν εκδηλώνει κανείς το θάρρος του την κατάλληλη στιγμή, έχει μεγάλη σημασία.

Αγωνίζεσθε λοιπόν τον καλόν αγώνα και μια μέρα θα συναντηθούμε στους ουρανούς. Εκεί θα γίνει η συνάντηση όλων των πιστών. Πάτε στο καλό και να προσεύχεστε.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ

Η Εκκλησία ζει και θα ζήσει εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι ιδρυτής της είναι ο Χριστός, παιδιά. Είθε να κρατήσετε μέσα σας αναμμένη την λαμπάδα της πίστεως. Φως να είστε εν τω κόσμω τούτω. Μέσα στο σκοτάδι που υπάρχει (άλλοι είναι προτεστάνται, άλλοι καθολικοί, άλλοι διαφόρων άλλων ονομάτων και καταστάσεων άλλοι βλάσφημοι κ.τ.λ.), εσείς παιδιά μου, όσο λίγα και αν μείνετε με το Χριστό μη φοβηθείτε, θα νικήσετε. Και αν ακόμα, παιδί μου, παιδί του κατηχητικού σχολείου, παιδί της Ελλάδος, της Μικρά Ασίας, του Πόντου και της Μακεδονίας και αν σε αρνηθεί η μάνα σου και ο πατέρας σου και μείνεις ένας μέσα στην πόλη σου ή στο χωριό σου, να μη δειλιάσεις. Και αν όλη η κοινωνία γονατίσει μπροστά στο διάβολο, εσύ μη γονατίσεις και εσύ ο ένας θα νικήσεις. Το λέω και το τονίζω. Μπορεί να γονατίσουν άλλες πολιτείες· αλλά η πόλη αυτή, που είναι βαμμένη με το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων, δεν θα γονατίσει ποτέ. Στις φλέβες μικρών και μεγάλων ρέει αίμα μαρτύρων της Νικομήδειας, της Μικρά Ασίας και του Πόντου.

Θα μείνουμε κάστρο του Χριστού και θα αποδείξουμε για μία κόμη φορά προς πείσμα των δαιμόνων, ότι ο Χριστός δεν απέθανε αλλά ζει εις αιώνας αιώνων.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Θλίψη… Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε...

Μέσα από την αρρώστια, μέσα από την φτώχεια, μέσα από την ανεργία, μέσα από την αδικία, μέσα από τις παρεξηγημένες σχέσεις μας. 

Ε και λοιπόν; 

Μήπως δεν ξέρουμε πως η κάθε μία από τις θλίψεις είναι και ένα τεράστιο βήμα προς την αγκαλιά του Πατέρα μας; 

Τι σόι χριστιανοί είμαστε; 

Στις ανέσεις μόνο; 

Στην ευημερία; Στα λόγια; 

Στη βόλεψή μας; 

Σε τι διαφέρουμε από τους άπιστους όταν ελεούμε από το περίσσευμά μας; 

Όταν αγαπάμε και φροντίζουμε μόνον αυτούς που μας αγαπούν; 

Όταν η χαρά του Χριστού μας χάνεται από τις καρδιές και από την ζωή μας στα ζόρικα; 

Ποια είναι η ζωή μας Πόσες και ποιες ομοιότητες έχει με του Θεανθρώπου; 

Πόσο εξευτελιστήκαμε, πόσο αγαπήσαμε, πόσο ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΜΕ, πόσο δοκιμαστήκαμε από τον σατανά και αντέξαμε, πόσο νηστέψαμε και κλάψαμε για τους άλλους τους αδελφούς μας (όχι για τον εαυτούλη μας...), πόσο διακονήσαμε, πόσο αφιερωθήκαμε στα πλάσματα γύρω μας τα χαμένα που με τόση δίψα αναζητούν την ΑΓΑΠΗ, τη ΘΕΡΑΠΕΙΑ, την ΑΓΚΑΛΙΑ, τον ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ, την συμπαράσταση, ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ... 

Και στο λιθαράκι που λέγεται «αρρώστια», ή «ανεργία», ή «ανέχεια» ή ακόμα και ΘΑΝΑΤΟΣ, ξεχάσαμε τη Θεϊκή μας καταγωγή; 

Την αρχοντιά μας; 

Ξεχάσαμε πως δεν ζούμε για να ζούμε αλλά ζούμε για να υπηρετούμε; 

Ζούμε για να δοξάζουμε!

Ζούμε για να χαιρόμαστε την ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε αισθήσεις και νοήματα. 

Ζούμε για να απολαμβάνουμε μια ΑΓΑΠΗ ζωοφόρα που ξεκουράζει τον κάθε αδελφό μας, την κάθε ψυχούλα που ζει μακριά Του και δεν απολαμβάνει τα ουράνια όπως εμείς; 

Πού είναι η πίστη μας; 

«Τα πετεινά του ουρανού»;… 

«Τα ταπεινά αγριολούλουδα» τα χρυσοστολισμένα; 

Η αιμορροούσα; 

Ο Ιάειρος;

Μήπως και μας χρειάζεται ένα δυνατό χαστούκι για να συνέλθουμε και να πάψουμε να ανησυχούμε για τα επίγεια, ανούσια και μικρά που μας κλείνουν τον δρόμο της πνευματικής μας ανόδου; 

Μήπως η προσευχή μας κατάντησε μια ζητιανιά, μια κραυγή αγωνίας και απιστίας; 

Μήπως πλανηθήκαμε από τις έγνοιες του κόσμου τούτου και αφήσαμε από την καρδιά μας τα λόγια του Κυρίου μας; 

Τα λόγια του Ευαγγελίου; 

Τις συμβουλές και τις παραινέσεις των Αγίων και Μαρτύρων μας; 

Μήπως η σημερινή (και η χθεσινή και η προπολεμική και δεν συμμαζεύεται) κατάσταση της κοινωνίας που ζούμε μας θόλωσε την ΠΟΡΕΙΑ μας; 

Μήπως τα γήινα και τα προσωρινά μάς αφαίρεσαν πολλά από τη Θεϊκή μας ρότα; 

Ας λογαριαστούμε με την καρδιά μας. 

Ας λογαριαστούμε με τον εαυτούλη μας. 

Ας ξεφύγουμε από τη μοίρα του αδελφού του ασώτου της παραβολής και ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ μέσα στις πολλές και ΑΣΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΕΣ έγνοιες μας... 

Ρωμ. ε' 3-5 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,

ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.

Β' Κορ. δ' 17 τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν,

μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα, ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα. τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

Λουκ. η' 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Ιακ. α' 2-4 Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, 

γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν·

ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι.

Εβρ. ι' 35-39 Μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παῤῥησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. 

ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν.

ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.

ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται· καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ.

ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς.

Ψαλμ. ,ρλζ'(137) 7-8 ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ θλίψεως, ζήσεις με· ἐπ᾿ ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖράς σου, καὶ ἔσωσέ με ἡ δεξιά σου. Κύριος ἀνταποδώσει ὑπὲρ ἐμοῦ. Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς.

Ψαλμ. πδ'(84) 11 ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· 

Δαν. στ' 16 Τότε ὁ βασιλεὺς εἶπε καὶ ἤγαγον τὸν Δανιὴλ καὶ ἐνέβαλον αὐτὸν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων· καί εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Δανιήλ· ὁ Θεός σου, ᾧ σὺ λατρεύεις ἐνδελεχῶς, αὐτὸς ἐξελεῖταί σε.

http://agios-panteleimon.blogspot.gr

Λογισμοί Αμαρτωλού

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη ηοδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα... Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;

Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα τουΧριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.

* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.

* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.

* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.

* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').

* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.

* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.

Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις

του ακαταβλήτου αγωνιστούτου 

αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Καιρός νά δώσουμε τέλος στήν κρίση! Ποιά ἡ αἰτία καί ποιοί εὐθύνονται γιά τήν σημερινή κατάντια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ...

Ἕως πότε θά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ μεγάλη δοκιμασία πού μαστίζει τόν ἑλληνικό λαό; Πότε θά ἐπανέλθει τό χαμόγελο στά χείλη τῶν Ἑλλήνων; Πότε θά διαλυθεῖ τό σκοτάδι τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς ἀνασφάλειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς μιζέριας, τῆς λιτότητας...; Ἤδη πέρασαν πέντε χρόνια καί βαδίζουμε στόν ἕκτο χρόνο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί ἀπό ὅτι φαίνεται τά πράγματα παραμένουν δυσοίωνα... Τί περιμένει λοιπόν ὁ Θεός καί δέν παρεμβαίνει νά δώσει ἕνα τέλος στή συνεχιζόμενη μάστιγα πού ταλανίζει τήν ἑλληνική κοινωνία; 

Αὐτά καί ἄλλα συναφῆ ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν τόν Ἕλληνα πολίτη, ὁ ὁποῖος βλέπει πλέον νά ἐξανεμίζονται οἱ ἐλπίδες του. Βλέπει νά γκρεμίζονται τά ὄνειρα πού ἔκανε γιά μία εὐτυχισμένη ζωή στήν πατρίδα του. Τό νέο ἔτος ἐξάλλου πού ἀνέτειλε ἤδη, δέν φαίνεται νά ἐκπληρώνει τίς προσδοκίες καί τίς εὐχές περί εἰρήνης, ἀγάπης, προκοπῆς καί εὐτυχίας. Ἀρκεῖ μόνο μία ματιά στό ἐγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον μας γιά νά κατανοήσουμε ὅτι ὅλα γύρω μας εἶναι ρευστά. Ὡς ἐκ τούτου αὐθόρμητα δημιουργεῖται ἡ ἀπορία περί τῆς αἰτίας πού προξενεῖ καί προκαλεῖ ὅλη αὐτή τήν τραγική κατάσταση τήν ὁποία ὅλοι ἀνεξαιρέτως πλούσιοι καί φτωχοί βιώνουμε, ἄλλος φυσικά περισσότερο καί ἄλλος λιγότερο.

Τή βασική αἰτία καλοί μου Χριστιανοί πού προκάλεσε τά ἀδιέξοδα στήν χώρα τήν γνωρίζει καλά ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς. Κι ἡ αἰτία αὐτή εἶναι μία. Ἔχει νά κάνει μέ τήν συνειδητή ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό Θεό. Εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι ὡς λαός ἐπιλέξαμε νά πορευτοῦμε μέ σταθερά βήματα πρός τίς ψευδαισθήσεις τοῦ Ἀντιδίκου. Δεχθήκαμε νά ἀνταλλάξουμε τό θησαυρό τῆς ψυχῆς μας, τήν Ὀρθόδοξη δηλαδή πίστη μας, μέ τίς ἐφήμερες ψευτο-ἀπολαύσεις καί τήν εἰκονική εὐημερία πού ἐντέχνως δημιουργοῦσε ὁ πονηρός προκειμένου νά λεηλατήσει τίς ψυχές μας. Καί τώρα φυσικά ἀπολαμβάνει τήν χαρά πού τοῦ προξένησε ἡ ἀποστασία μας ἀπό τόν τριαδικό Θεό. Θά μοῦ πεῖτε πῶς τήν ἀπολαμβάνει; Μά καλοί μου ἄνθρωποι ἀπόλαυση γιά τόν Ἀντίδικο ἀποτελεῖ ἡ ἐπικράτηση τοῦ ψεύδους, ἡ ἰδιοτέλεια, οἱ ἐγωισμοί, τά μίση, οἱ συκοφαντίες καί ὅτι ἄλλο κρύβει τό σκοτάδι καί κινεῖται ὑπό τόν μόδιον... Γενικά χαίρεται ὅταν ἐκ τῆς κοινωνίας ἀντί νά ἀναδύεται λιβανωτό

δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Χριστό ἀναδύεται ἡ μπόχα πού προκαλοῦν ἡ σήψη καί δυσωδία τῶν σκανδάλων καί κάθε λογῆς παρανομιῶν! Εἶναι δέ ἡλίου φαεινότερο ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν ἑλληνική κοινωνία ἀναδύονται ὀσμές βοθρολυμάτων ἀπό ὅλες τίς κοινωνικές τάξεις.

Σημαντικό ὡστόσο ρόλο στήν πορεία μας πρός τόν ἀργό αὐτό θάνατο διαδραμάτισαν οἱ ἡγέτες μας, τόσο οἱ πολιτικοί ὅσο καί οἱ θρησκευτικοί! Μέ προθυμία φαίνεται πώς ἀνέλαβαν νά ὁδηγήσουν τό λαό ἀπό τό Φῶς καί τή Ζωή, ἀπό τόν Χριστό στό σκοτάδι καί τό θάνατο! Μετά λόγου γνώσεως ἀναφέρω τήν προθυμία τους αὐτή γιατί ἀκριβῶς ὅλες, μά ὅλες σχεδόν οἱ ἀποφάσεις καί οἱ πράξεις τους ἀπέβλεπαν καί ἀποβλέπουν σ’ αὐτό ἀκριβῶς τό ἀποτέλεσμα. Βέβαια γιά νά τούς δικαιολογήσετε θά ὑποστηρίξετε πώς κι αὐτοί εἶναι ἀκριβῆ ἀντίγραφα τῆς λαβωμένης ἑλληνικῆς κοινωνίας. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Γιατί οἱ ἡγέτες μας κατάφεραν νά μεταμορφώσουν τά λειτουργήματα πού ἀναλάμβαναν σέ εὐκαιρίες γιά προσωπικές μπίζνες καί πραγματοποίηση τῶν οἱανδήποτε φιλοδοξιῶν τους. 

Οἱ πρῶτοι, δηλαδή οἱ πολιτικοί ἡγέτες κατάφεραν καί ξευτέλισαν μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξης ὅτι θύμιζε Χριστό. Ἄλλαξαν τά σχολικά βιβλία διδάσκοντας τήν ἀμφισβήτηση τοῦ Θεοῦ στά παιδιά μας. Ἄνοιξαν τίς πύλες τῆς χώρας σέ βαρύτατους λύκους (αἱρέσεις καί καταστροφικές διδασκαλίες) γιά νά παρασύρουν καί να δηλητηριάσουν τό λαό μας. Λεηλάτησαν τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας τοποθετώντας στή θέση τους τήν ἰδιοτέλεια, τά συμφέροντα, τούς ἄκρατους ἐγωισμούς καί ἐν γένει τή σήψη καί τή δυσωδία... Καταρράκωσαν τούς θεσμούς κλυδωνίζονταν συθέμελα τό ἑλληνικό κράτος. Παραβίασαν τό σύνταγμα τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι ψήφισαν, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσουν τίς διαταγές τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ὡς πειθήνια καί τυφλά ὄργανά τους. Καθόρισαν τό σκάνδαλο ὡς τρόπο ζωῆς δίδοντας αὐτοί πρῶτοι τό παράδειγμα στό λαό... Ποδοπάτησαν τά ἐθνικά μας ζητήματα! Ψήφισαν νόμους πού συμβάλουν στήν εὔκολη διάλυση τῆς οἰκογένειας, τοῦ ζωντανοῦ αὐτοῦ κυττάρου πού καθορίζει σημαντικά τήν πορεία μίας κοινωνίας. Πολυδιαφήμισαν τήν πορνεία καί τή μοιχεία, παίζοντας ἐνίοτε ρόλο πρωταγωνιστικό ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι. Καλλιεργοῦν κλίμα εὔφορο γιά νά ἐπιβάλλουν τήν ἀνωμαλία. Φρόντισαν νά στερήσουν ἀπό τόν Ἕλληνα πολίτη διά νόμου ὡς στυγνοί δικτάτορες τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης (βλ. ἀντιρατσιστικό νόμο). Ἄφησαν ἀθωράκιστα τά σύνορα τῆς χώρας γιά νά εἰσέρχεται κάθε καρυδιᾶς καρύδι παραβιάζοντας τούς νόμους... 

Γιά νά περιγράψουμε ἀναλυτικά τό διαχρονικό ἔγκλημά τους μέ παραδείγματα καί ἀποδείξεις θά πρέπει νά διαθέσουμε πάρα πολύ μελάνι. Ἁπλά συμπερασματικά θά σημειώσουμε ὅτι πρόδωσαν μέ τό χειρότερο δυνατό τρόπο τά ἱερά καί ὅσια τῆς φυλῆς μας καί ἔγιναν οἱ νέοι Ἐφιάλτες τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ἀπολαμβάνοντας στά παλάτια τους τά λάφυρα πού τούς παρέχει ἀνταποδοτικά ἡ διαχρονική καί ἀδιάλειπτη προδοσία τους. 

Μεγάλη εὐθύνη ὡστόσο, φέρουν καί οἱ δεύτεροι οἱ θρησκευτικοί δηλαδή ταγοί μας, οἱ ὁποῖοι ἀνταποκρίθηκαν στό δέλεαρ τῶν τριάκοντα ἀργυρίων καί παραχώρησαν, ἐμπιστεύθηκαν καί ἀνέθεσαν τά ἀποστολικά καθήκοντα τους ἔναντι τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου τους στά χέρια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Μίας πολιτικῆς ἐξουσίας πού τούς ἀντιμετώπιζε καί τούς ἀντιμετωπίζει πάντοτε ὡς κοινωνικούς κομπάρσους καί τούς χρησιμοποιοῦσε κατά κόρον προκειμένου νά καθησυχάζουν τό λαό καί νά τόν ὑπνωτίζουν! Ὡς γνωστό ὁ κινητήριος μοχλός τῆς ἀποστολῆς τους εἶναι ὁ ζωντανός λόγος, ἡ κατήχηση, ἡ μετάδοση τῶν ἀξιῶν καί τῶν εὐεργετικῶν γιά τόν ἄνθρωπο εὐαγγελικῶν διδαχῶν. Ἀποστολή τους εἶναι νά μεταδώσουν Χριστό καί νά φωτίζουν μέ τό παράδειγμά τους τήν ὁδό τῆς σωτηρίας πού Ἐκεῖνος ἄνοιξε διάπλατα μέ τόν ἐρχομό Του στή γῆ, τή διδασκαλία Του, τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του. 

Ὡστόσο ἔκαναν ὅτι ἦταν δυνατόν νά μήν ἀνταποκριθοῦν στήν ἀποστολή πού τούς ἀνετέθη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ κατήχηση πλέον δέν ἀποτελεῖ προτεραιότητα γιά τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν θρησκευτικῶν μας ταγῶν. Προτιμοῦν νά ἀναλώνονται στά τῆς διοίκησης καί νά καλλιεργοῦν μέ κάθε μέσο τήν αὐλοκολακεία καί τό φαρισαϊσμό. Ἡ ἀδιαφορία τους γιά τίς θεολογικές σπουδές καί τήν πνευματική προκοπή τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου ἔδωσε τήν εὐκαιρία στούς ἐπιτήδειους νά μετατρέψουν τήν Ἐκκλησία ἀπό χῶρο σωτηρίας σέ ἕνα κοινό ἀνούσιο ἐνίοτε φιλανθρωπικό σύλλογο, ὁ ὁποῖος ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ὀβολό καί τή συνδρομή τῶν πιστῶν καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας γιά νά σταθεῖ...

Ἔδειξαν ἀκόμη ἀνικανότητα νά ἀντιδράσουν στή μεθοδική ὑποβάθμιση τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν. Ἀποδέχτηκαν τό λουκέτο σέ πολλά ἐκκλησιαστικά σχολεῖα, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι μέ τίς ἰδιοτελεῖς παρεμβάσεις τους ὑποβάθμισαν. Προώθησαν τήν τυπολατρεία πού προκαλεῖ ἡ ἡμιμάθεια καί οἱ ὑπέρμετρες φιλοδοξίες τους ἐπίδειξης μίας ἐκκοσμικευμένης ἐξουσίας. Τάσσονται ἀναφανδόν ὑπέρ τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἀσυνείδητα- ἔτσι τουλάχιστον θέλουμε νά πιστεύουμε- ὑποστηρίζουν τήν καθιέρωση τῆς πανθρησκείας βεβηλώνοντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τήν ἀλήθεια.

Καλοί μου Χριστιανοί, ἐπιχειρήσαμε ἕναν μικρό ἀπολογισμό τῶν πεπραγμένων, κάτι πού συνηθίζεται μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἔτους προκειμένου ἐμφανῶς νά δείξουμε τήν αἰτία πού προκαλεῖ τήν μάστιγα τῆς κρίσης. Τί λέτε, δέν εἶναι πλέον καιρός νά γυρίσουμε συνειδητά τήν πλάτη σ’ αὐτούς πού ἐμμένουν μέ κάθε τρόπο νά ὑπηρετοῦν αὐτό τό σύστημα τῆς ἀνομίας; Ναί, εἶναι στό χέρι μας νά τό γκρεμίσουμε. Καί ὑπάρχει λύση. Ἀρκεῖ μόνο νά συντονίσουμε τήν καρδιά μας στό θέλημα τοῦ οὐρανοῦ. Ἀρκεῖ νά πατήσουμε στά χνάρια πού ἄφησε πίσω ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἀρκεῖ νά κάνουμε τήν καρδιά μας τόπο κατοικίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τότε νά εἶστε βέβαιοι πώς ὅλα αὐτομάτως, μέ θαυμαστό καί ἐξαίσιο τρόπο θά ἀλλάξουν. Τό σκοτάδι τῆς ἀβεβαιότητας, οἱ θλίψεις καί οἱ γογγυσμοί θά διαλυθοῦν. Γένοιτο

ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 162) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

http://www.orthodoxia.gr

OI AMETANOHTOI. ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

Μὴ μείνωμεν ἀμετανόητοι. Διότι ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος εἶνε φοβερὸ πρᾶγμα. Τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἀναισθησία.

Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ τυφλός, ποὺ δὲν βλέπει τίποτε, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ ἥλιος λάμπει τὸ καταμεσήμερο. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ κωφός, ποὺ δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν περνᾷ μέσα ἀπὸ ἕνα δάσος ποὺ κελεηδοῦνε ὅλα τὰ ἀηδόνια· δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν κτυποῦν ὅλες οἱ καμπάνες τῆς πόλεως. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε τυφλὸς καὶ κωφός· δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀκούει τίποτε.

Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὰ κρυφά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς κοινωνίας γιὰ τὰ φανερά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει ἀκόμη τὰ ἔκτακτα ἐκεῖνα γεγονότα, ποὺ συγκλονίζουν τὴν ὑφήλιον καὶ μᾶς προσκαλοῦν εἰς μετάνοια.

Ὁ ἀμετανόητος μοιάζει μὲ τὸν σατανᾶ, διότι μόνο αὐτὸς ἐμμένει στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κακία. Ὅσοι αἰῶνες καὶ χιλιετηρίδες καὶ ἂν περάσουν, οὐδέποτε ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον». Διότι μόλις ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον», θὰ γίνῃ ἄγγελος. Ἀλλὰ δὲν τὸ λέγει. Γι’ αὐτὸ κλείνουμε αὐτὸν τὸν μικρὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου μὲ τὸ ῥητὸ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου· «Τὸ μὲν ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῇ πλάνῃ καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ εἶνε σατανικόν». Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ διότι ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσῃ διότι δὲν μετανοοῦμε.

Απόσπασμα του Βιβλίου «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ», Νο 2, σελ. 16

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Προσευχή δίχως υπολογισμούς...

.,

Κάνεις προσευχή και σκέπτεσαι.

Τώρα εισακούσθηκα; Ήταν καλή; Σωστή; Ωραία; Άρεσε του Θεού;

Θα μου φέρει αποτέλεσμα; Θα νιώσω κάτι; Για να δω…..

Η προσευχή όμως δεν είναι μαθηματικά ούτε χημική ανάλυση. Η προσευχή είναι καλλιέργεια μια σχέσης. Δεν προσεύχομαι επειδή πρέπει αλλά γιατί αγαπώ κάποιον. Θέλω να μιλάω στον αγαπημένο μου!

Ας κάνουμε την προσευχή με απλότητα, χωρίς απολογισμούς και προσδοκίες.

Μην περιμένουμε τίποτα. Απλά προσευχόμαστε με καρδιά, δίχως στόχους και υπολογισμούς.

Και να θυμάσαι καλά, όταν δεν το περιμένεις έρχεται. Η προσμονή κουράζει την σχέση, η απαίτηση την συνθλίβει, το αγαπητικό ερωτικό άφημα την λυτρώνει και την σώζει.

π. Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

– Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.

– Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;

– Δε νιώθεις τον Ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!...

Και οι τροφές τους, φαίνεται, δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, ασβέστιο κ.λπ., οπότε τα δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνον ένα δόντι και να χαίρωνται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο. Και άλλος του λείπει ένα δόντι και αισθάνεται μειονεκτικά. Με όλα αυτά που ακούτε, να κινήσθε συνέχεια στην δοξολογία να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.

Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός».

Αρχίζει ο διάκος: «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών, «δόξα σοι ο θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός » «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων …εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός». «Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος, ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα». Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα .

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Δέν ἔχομεν ἔνδυμα γάμου. Δι' αὐτό πρέπει νά καθαρισθῶμεν.

...ἐπειδή ἐμολύναμε τόν νοῦν μας, καί τήν καρδίαν μας καί τό σῶμα μας, μέ λόγον, μέ ἔργον, κατά διάνοιαν, τώρα δέν ἔχομεν παρρησίαν. Δέν ἔχομεν ἔνδυμα γάμου. Δι' αὐτό πρέπει νά καθαρισθῶμεν· μέ ἐξομολόγησιν, μέ δάκρυα, μέ πόνον ψυχῆς· καί τό πάντων ἀνώτερον, προσευχήν, ὅπου καθαρίζει καί τελειοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. 

Τό ἔνδυμα ὅπου ψάλλομεν τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα·"τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα, εἰσέλθω ἐν αὐτᾢ", ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι, ὅπου ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἐμπόνου καθαρᾶς προσευχῆς. 

Πρῶτον ὁ ἄνθρωπος προσευχόμενος, μέ τήν ἁπλότητα ὅπου κατά ἀρχάς ἔχει, μέ χύσιν πολλῶν δακρύων, τά ὁποῖα ὅλα αὐτά εἶναι χάρις Θεοῦ ὅπου ὀνομάζεται χάρις καθαρτική καί ἡ ὁποία ὡς ἄγκιστρον σαγηνεύει τόν ἄνθρωπον καί τόν ὁδηγεῖ εἰς μετάνοιαν.

Καθότι ὁ καλός μας ἐν πᾶσι καί ἐπί πᾶσι Θεός, Ἐκεῖνος μᾶς βρίσκει. Ἐκεῖνος μᾶς βλέπει. Ἐκεῖνος μᾶς προσκαλεῖ. Ἐκεῖνος πρῶτον γνωρίζεται εἰς ἠμᾶς. Κατόπιν ἡμεῖς τόν γνωρίζομεν, ἀφοῦ μᾶς μυρώσῃ μέ τό θεῖον Του ἔλεος.

Δι' αὐτό καί ἡ μετάνοια, καί τό πένθος, καί τά δάκρυα, καί ὅλα ὅπου γίνονται εἰς τόν μετανοοῦντα, ὅλα εἶναι τῆς θείας χάριτος. Εἶναι αὐτήν ἡ χάρις ἡ καθαρτική, ὅπου καθαρίζει τόν ἄνθρωπον.

Δέν εἶναι καλόν ὅπου γίνεται, μή ὅν ἐκ Θεοῦ· μήτε κακόν, μή ὅν ἐκ τοῦ Διαβόλου.

Λοιπόν, μή βάλῃς κατά νοῦ σου ποτέ ὅτι ἔκαμες κάτι καλόν χωρίς τόν Θεόν. Διότι, μόλις θά τό σκεφθῇς, ἀμέσως θά ὑποχωρήσῃ ἡ χάρις, καί θά τό χάσῃς, διά νά μάθῃς τήν ἀσθενῆ σου κατάστασιν, νά μάθῃς τό "γνῶθι σαὐτόν". 

Διά νά μάθῃ κανείς τήν ἀσθένειαν τῆς φύσεως πρέπει νά συναντήσῃ πολλούς πειρασμούς καί μεγάλους. Καί τότε διά πολλῶν δοκιμασιῶν ταπεινώνεται καί μανθάνει τήν ὄντως ταπείνωσιν. Ἀλλά ἀπαιτεῖται καιρός.

Ἡ ταπείνωσις δέν εἶναι λόγια ἁπλᾶ ὅπου λέγομεν· εἶμαι ἁμαρτωλός...καί λοιπά. Ἡ ταπείνωσις εἶναι ἡ ἀλήθεια. Νά μάθῃ κανείς ὅτι εἶναι μηδέν. Τό μηδέν εἶναι ἐκεῖνο ὅπου, προτοῦδημιουργήσῃ τό πᾶν ὁ Θεός, ἦτο μηδέν. 

Λοιπόν, αὐτό τό μηδέν εἴμεθα. Ἡ ρίζα σου, ἡ ὕπαρξίς σου ἀρχίζει ἀπό μηδέν, καί ἡ μητέρα σου εἶναι ὁ πηλός, ὁ δέ Δημιουργός σου εἶναι ὁ Θεός. Τί ἔχεις, ὅπερ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών; 

Μέγα δῶρον Θεοῦ τό νά γνωρίσῃ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθειαν. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶπεν ὁ Κύριος ἐλευθερώνει ἡμᾶς ἐκ τῆς ἁμαρτίας. 

Ἡ γνῶσις περί Θεοῦ εἶναι ὅρασις τοῦ Θεοῦ.

ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου 

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΞΓ΄ 
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Έλα να κάνουμε προσευχή …

Θαῦμα Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου!

Φθινόπωρο 1988 …

Με ένα μικρό σακίδιο στον ώμο και ένα χαρτί διπλωμένο στην πάνω τσέπη… της καρδιάς ο Γιώργης… 

Μαζί με τον Δημήτρη ανέβηκαν στο λεωφορείο για την Αθήνα. Ζεστό το αχάραγο ξύπνημα, θύμιζε όλα τα πνιγηρά πρωινά του Αυγούστου, εκείνου και του προηγουμένου καλοκαιριού, με τους λίβες, τους καύσωνες και τα πρωτόγνωρα δυσκολέματα για πολλούς ανθρώπους. 

Για τους άλλους ήταν έτσι… Για τα δυο Αργειτόπουλα αλλιώς φαινόταν ο καιρός…

Σαν ένα φρέσκο, απαλό αεράκι να ύγραινε τα νεανικά πρόσωπα και τις φλογερές ψυχούλες τους.

Μα δεν ερχόταν απ τα παράλια μέρη του Αργολικού…

Αν τους ρωτούσες σίγουρα εκείνο το πρωινό θα σου απαντούσαν πως η αρμυρωμένη δρόσος ερχόταν απ τα μέρη του Σιγγιτικού κόλπου!! 

Κι ας ήταν τόσο μακριά ακόμα ο προορισμός τους...

Το τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα η αρχή του!

Απ' την Αθήνα ως την Ουρανούπολη αμέτρητες οι ώρες μα τόσο γαλήνιες! 

Σε λίγες ώρες θ αξιώνονταν να πατήσουν τα χώματα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου, θα γνώριζαν επιτέλους τους Αγιορείτες Μοναχούς που τόσο πολλά είχαν ακούσει να λέγονται για αυτούς. 

Τόσα που στο μυαλό τους είχαν πλάσει τις φιγούρες τους, τα πρόσωπά τους, τις κινήσεις τους, τις φωνές τους…

Έτσι τους περίμεναν και λαχταρούσαν την πρώτη τους συνάντηση μαζί τους. Στην Ουρανούπολη δέος τους κατέβαλε το επόμενο πρωινό, μόλις αντίκρισαν τον πρώτο, που περίμενε όρθιος τραβώντας το κομποσκοίνι του να μπει στο καραβάκι της επιστροφής στην μετάνοιά του. Εκείνος αλήθεια ήταν μέσα στις προσδοκίες τους…

Αμίλητος, σοβαρός με κάτι παλιά ράσα και ένα ταγαράκι περασμένο με σπάγκο σταυροειδώς επάνω του…

Το βλέμμα του στην θάλλασσα και κάθε αφημένος κόμπος πρόδιδαν την ανυπομονησία του για τον γλυκό γυρισμό στην σωτήρια υπακοή του. 

Τώρα οι ώρες είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται. Λεπτό το λεπτό, κύμα το κύμα, ευχή την ευχή ξεπρόβαλλαν οι αγιασμένοι τόποι της άσκησης. Άκουγαν από τους άλλους να τους αναγγέλλουν και ο ενθουσιασμός τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο!

Δοχειαρίου, Ξενοφώντος, Παντελεήμονος…

Στη Δάφνη η χαρά τους μεγάλη! 

Πλήθος αεικινήτων Μοναχών πηγαινοέρχονταν, οι Λαϊκοί αναζητούσαν το λεωφορειάκι για Καρυές. Κούραση δεν καταλάβαιναν… ήταν τέτοια η θέλησή τους να βρεθούν το συντομότερο στο τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα στην αρχή του…

Ναι, ήταν αποφασισμένοι…

Ο Πρώτος Αθωνικός προορισμός τους θα ήταν και ο πλέον διάσημος εκείνον τον καιρό, μα και για πολλούς κατοπινούς… 

Στην Παναγούδα πήγαιναν…

Στον Γέροντά της… τον Πάτερ Παϊσιο… 

Να τον ρωτήσουν, να μάθουν, να γλυκαθεί κι άλλο το μέσα τους, να ζεσταθεί ο πόθος ο ιερός τους… 

Να ανταμώσουν τον Θεό επί γης! Στο πρόσωπο αυτού του περίφημου ασκητή με την τεράστια διαδρομή από τα μέρη της Καππαδοκίας ως την ταπεινή Κόνιτσα, το ευλογημένο Σινά και τα Αγιορείτικα λημέρια, ήταν σίγουροι πως θα έβρισκαν να λάμπει το Φως του Ζωοδότη Κυρίου, Εκείνου που είχε κατακτήσει τις καρδιές τους αφού ήταν ο μόνος που τις γνώριζε τόσο καλά… 

Σχεδόν τρέχοντας, μόλις το λεωφορείο τους κατέβασε στην πλατεία, αφού πρώτα ρώτησαν τα σχετικά για τον δρόμο, πήραν την κατηφόρα της Κουτλουμουσίου, αφήνοντας πίσω υπόσχεση πως σε λίγο θα επέστρεφαν να μετανίσουν ,μπροστά στην Φοβερά προστασία μα και στο Άξιον Εστί του Πρωτάτου. 

-Συγχώρα μας Παναγία μου ψιθύριζε ο Γιώργης όταν περνούσαν από μπροστά τους, μα πρέπει να βρούμε τον Γέροντα! Πρέπει να τον ρωτήσω για τόσους αδελφούς μας, μα και για μένα τον ταλαίπωρο! έλεγε και ασυναίσθητα έφερνε το χέρι του στο ύψος της καρδιάς, στην τσέπη του πουκαμίσου του, βλέποντας ολοένα αν το χαρτί το διπλωμένο ήταν εκεί… Πάνω σε κείνο το χαρτί γραμμένες με λεπτομέρειες μια-μια ερωτήσεις και προβλήματα αναγκαιμένων αδελφών του. Μυστήρια άλυτα που σε λίγο αν έδινε ο Θεός, θα απαντούσε ο Καλόγερος με την ξεχωριστή Σοφία χαρισμένη απ τον Δωρεοδότη Δημιουργό των απάντων, χαρίζοντας λύτρωση και ανακούφιση σε ανθρώπους ταραγμένους από πάθη και κινδύνους. 

Η μορφή του άγνωστη ως τότε για τους δυο συνοδίτες.

Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα, μα η φήμη του Γέροντα από στόμα σε στόμα είχε προηγηθεί κατά πολύ και έτσι όσοι κατηφόριζαν προς τα μέρη του ακόμα κι αν δεν τον είχαν ματαδεί νιώθανε ότι τον γνώριζαν καλά. Έτσι και ο Γιώργης με τον Δημήτρη τον είχαν φτιαγμένο στην όψη. Αυστηρό, λιγομίλητο, επιβλητικό και αγέρωχο…

Φτάσαν επιτέλους στο τέρμα του ταξιδιού τους ή καλύτερα στην αρχή του!

Κατά παράδοξο τρόπο δεν υπήρχαν άλλοι εκείνη την ώρα στα έδρανα του Πανεπιστημίου της Παναγούδας…

-Μάλλον τρέξαμε και φτάσαμε πρώτοι! είπε ο Δημήτρης βλέποντας άδεια την αυλή με τους κορμούς των δέντρων για καθίσματα… Χτυπήσαν το κουδουνάκι και περίμεναν… Κοίταζαν αχόρταγα γύρω τους το φτωχικό κελί με την παλιά πόρτα και τον σκουριασμένο τσίγκο για χαγιάτι… Σε λίγο άνοιξε και ξεπρόβαλλε η μορφή ενός ισχνού και μικρόσωμου Μοναχού…

-Καλώς τα παληκάρια!

-Ευλογείτε!

-Ο Κύριος!

– Τον Γέροντα Παϊσιο ζητάμε Πάτερ! του είπαν με μια φωνή…

-Του λόγου μου είμαι βρε λεβέντες! Καθίστε να σας στείλω το κλειδί! Τους είπε και από ένα συρματόσχοινο που ξεκινούσε εκεί δίπλα του τους έστειλε το κλειδί της εξώπορτας της αυλίτσας του. Έκπληξη τους κυρίευσε… Μα είναι δυνατόν να ναι αυτός ο Γέροντας! Αλλιώς τον περίμεναν! Εκείνος τους μίλαγε απλά και μάλιστα άρχισε να χαμογελά και ν αστειεύεται μαζί τους…

-Άντε βρε Αργειτάκο ! λέει στον Γιώργη… Θα πεινάτε ε; Καθίστε να σας κάνω το τραπέζι…Μα τα δικά μου πορτοκάλια είναι πιο γλυκά από τα δικά σου!!

Δεν χρειάστηκαν άλλη απόδειξη στην δύσπιστο αρχικό ξάφνιασμά τους. Ο Γέροντας χωρίς να του έχουν πει σχεδόν κουβέντα μαρτύρησε απ την αρχή την θαυμαστή διόρασή του…

Μόλις τα θαυμάσια ξεκινούσαν στης Παναγούδας τον τόπο τον παντευλόγητο! 

Τους πήγε πρώτα να προσκυνήσουν στο μικρό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου. Μακάρια φτώχεια και απλότητα. Πορφυρά χρώματα και ολοζώντανες εικόνες πάνω στο ξύλινο τέμπλο με την χαραγμένη ταπείνωση, χώριζαν το μικρό Ιερό απ τον Ναΐσκο… Τους έδωσε ευλογίες, από ένα μικρό σταμπωτό εικόνισμα της Παναγιάς της Ιεροσολυμίτισας στον καθένα. Τους φίλεψε έπειτα ψωμί και ντομάτες γλυκές από τις λιγοστές του ρίζες, που πάντα όμως έφταναν για να χορτάσουν τους εκζητούντες τον Κύριον. Βγήκαν έξω…Ησυχία ανόθευτη με τους ήχους του Θεού μόνο να την αγιάζουν πιότερο. Ακόμα δεν είχε φανεί κανείς! Μα ήταν δυνατόν; Συνήθως όλα τα σκαμνιά της αυλής, οι μικροί κορμοί της δίψας για Θεό, ήταν γεμάτοι… Πως έγινε σήμερα τούτο το ανήκουστο; Ο Γιώργης συνεπαρμένος απ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα ένιωθε να μην πατά στη γη…

-Λοιπόν Αργειτάκο άκουσε να σου πω… άρχισε να λέει ο Ασκητής:

- Πες στην Μ. ότι άδικα περιμένει τον Σ. να την πάρει .Αυτός παιδί μου δεν είναι για οικογένεια… Δεν έχει το μυαλό του για τέτοια πράγματα. Ο Ευλογημένος δεν πρόκειται να δει προκοπή… Μακάρι να τον ελεήσει ο Κύριος! Στην εξαδέλφη σου την Δ. πες της να κάνει υπομονή και όλα θα διορθωθούν. Θα κάνουμε προσευχή και όλα θα σιάξουν…

Μίλαγε ο Γέροντας και ο Γιώργης συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά. Του είπε για όλους όσους ήταν γραμμένοι στο χαρτί του, το χαρτί το διπλωμένο στην πάνω τσέπη… της καρδιάς… Το έβγαλε έπειτα μαζί με ένα στυλό που είχε μαζί του και λέει στον Πάτερ Παϊσιο:

-Λοιπόν Γέροντα για να μην τα ξεχάσω όλα τούτα… Να συνοψίσουμε… Λοιπόν, η Μ. είπαμε άδικα τον περιμένει τον Σ…. και άρχισε να σημειώνει… Μα απότομα σήκωσε το κεφάλι και με έκπληκτα μάτια αποκρίθηκε του Γέροντα…

-Μα πως… αφού το χαρτί τώρα το έβγαλα… αφού δεν… Θεέ μου! Μόλις μέσα στο γλυκό πνευματικό του μεθύσι, ο Γιώργης κατάφερε να προσγειωθεί στην αντίληψη των Θείων ακαταλήπτων… Ο γέροντας σαν να τους γνώριζε όλους από καιρό, του είχε αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια όλα αυτά που γύρευαν να μάθουν εκείνοι που είχε στην λίστα του, εκείνο το ιδιότυπο δίπτυχο υπέρ υγείας και Θείου Φωτισμού που είχε διπλώσει απ το σπίτι… Έμεινε να κοιτάει τον Γέροντα με θαυμασμό και δέος…

Ο Δημήτρης και εκείνος έμοιαζε αποσβολωμένος και ανήμπορος να αρθρώσει το παραμικρό… 

–Αχ βρε Αργειτάκο! συνέχισε ο Πατήρ Παϊσιος …

-Δοξάζετε τον Θεό βρε! Για όλα! Δικά του όλα!

Κοίταξε τον Γιώργη στα μάτια και συνέχισε.

–Να πούμε και για τα δικά σου τώρα…

- Ναι Γέροντα… Ξέρετε έχουμε πρόβλημα με τη γυναίκα μου και δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί… καιρό τώρα…

Ο Γέροντας χαμήλωσε το βλέμμα του και η φωνή του ακούστηκε και πάλι…

-Μπορείς να αντέξεις παιδί μου όποιον Σταυρό ο Κύριός μας σου οικονομήσει;

-Τι να σας πως Πάτερ… Εγώ λέω συνέχεια: Ό, τι δώσει ο Κύριος, μα δεν ξέρω αν μπορώ να τον σηκώσω… δεν ξέρω αν αντέξει η πίστη μου…

-Άκου λοιπόν παιδάκι μου… Η γυναίκα σου στο Άργος είναι έγκυος! 

– Μα πως είναι δυνατόν Πάτερ μου! είπε ο Γιώργης χαμογελώντας.

-Από εκεί έρχομαι λέτε να μην ξέρω; Δεν υπάρχει περίπτωση το έχουμε ελέγξει!

-Αχ βρε Αργειτάκο άκου τι σου λέω! Είναι έγκυος η Κυρά σου μα… το παιδάκι που θα γεννηθεί θα… θα γεννηθεί ανάπηρο!

Γι αυτό σε ρώτησα πριν αν μπορείς να αντέξεις τον Σταυρό!

Ο Γιώργης ένιωσε έναν κρύο ιδρώτα να κατεβαίνει από το πρόσωπο. Ξεροκατάπιε… 

Τώρα που το καλοσκεφτόταν, αποκλείεται ο Γέροντας να έκανε λάθος σε αυτό που έλεγε. Όλα τούτα τα υπερκόσμια που μπροστά τους τόση ώρα ξετυλίγονταν, μαρτυρούσαν την θαυμαστή διόραση και τα χαρίσματά του τα υπερφυή… Δεν μπόρεσε να βγάλει λαλιά...

Συνέχισε ο Γέροντας Παίσιος να μιλά:

- Άκου Αργειτάκο αφού δεν είσαι σίγουρος αν θα αντέξεις θα σου προτείνω κάτι άλλο! Βγάλε το κομποσκοίνι σου και πάμε μέσα στην Εκκλησία να κάνουμε Προσευχή στον Χριστό μας και Εκείνος θα φροντίσει για όλα… Εσύ Δημήτρη περίμενέ μας εδώ και κέρασε αυτούς που θα ρθουν!

–Έλα να κάνουμε προσευχή Γεώργιε!

Μπήκαν ξανά μέσα και γονάτισαν μπροστά στην ωραία πύλη. Άρχισαν να τραβούν καθ' υπόδειξη του Γέροντα κόμπους, επαναλαμβάνοντας την μονολόγιστη ευχή…

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!

Συχνά πυκνά ο Γέροντας έπαυε για λίγο και σιωπηλά δεόταν… Με το ένα του χέρι κρατούσε το χέρι του Γιώργη… δυναμώνοντας έτσι τις σιωπηλές προσευχητικές τους καρδιές, σε μια ένωση που όμοια ο νέος δεν είχε αξιωθεί ποτέ του ξανά… Κάτι ένιωθε σαν απερίγραπτη ζεστασιά να έχει τρυπώσει από τους πόρους του στα κατάβαθά του…Έχασε την αίσθηση του χρόνου… Δεν πέρασαν όμως παρά μόνο δεκαπέντε μόλις λεπτά της ώρας…

-Σήκω Αργειτάκο! Ευλογημένο το όνομα του Χριστού μας!

– Τι έγινε Γέροντα;

-Θα οικονομήσει ο Κύριος και η γυναίκα σου θα αποβάλλει αμέσως το παιδί…

Καινούρια έκπληξη, νέοι λογισμοί αμφιβολίας κυρίευσαν τον Γιώργη… Είπε ένα:

-Να ναι ευλογημένο Γέροντα… μα μετά που το ξανασκεφτόταν δεν το χε πει ποτέ του πιο μηχανικά και άψυχα. Στην αυλή πλέον υπήρχαν αρκετοί προσκυνητές. Καρτερούσαν με αγωνία τον Γέροντα. Ο Δημήτρης μαζί τους κρατώντας το κουτί απ τα λουκούμια, μόλις είχε τελειώσει το κέρασμα.

–Άντε Αργειτάκο είπε ο Πάτερ Παίσιος στον Γιώργη.

-Όλα θα πάνε καλά… Να χεις υπομονή και πίστη! Και σε λίγα χρόνια που θα είμαι στην Σουρωτή ενταφιασμένος να έρθεις και να μου κάνεις ένα τρισάγιο!

-Με ποιόν Ιερέα να ρθω Γέροντα;

-Είπα εγώ για Ιερέα ρε παιδάκι μου;

-A κατάλαβα θα έχει εκεί!

-Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα! Μόνος σου θα είσαι! Άντε στην ευχή της Παναγίας! Καλή επιστροφή!

Πήραν να ανηφορίσουν προς τις Καρυές… Στην διαδρομή ο Γιώργης εξιστόρησε όλα όσα έζησε ενωμένος προσευχητικά με τον Γέροντα… Ο Δημήτρης θαύμαζε, μα όπως και ο φίλος του έδειχνε δύσπιστος με όλα τούτα… Το προσκύνημά τους ήταν αναπάντεχα συνταρακτικό… Αληθινή δοκιμασία του λογικού… Ψηλάφηση της αγιότητας. Είχαν ακούσει πως κάποιοι Άγιοι δεν χρειάζονταν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να συνδεθούν με τον Ουρανό… Είχαν αξιωθεί να συναντήσουν λοιπόν έναν τέτοιον Άγιο; Στην Ουρανούπολη ο Γιώργης πήρε τηλέφωνο στο σπίτι...

-Έχω να σου πω κάτι πολύ ευχάριστο! άκουσε την γυναίκα του να λέει… Πιάσαν οι προσευχές μας! Είμαι έγκυος! Μα δεν σ άκου … Γιατί δεν λες τίποτα; Δεν χαίρεσαι; Αυτό δεν θέλαμε;

- Άκουσέ με… δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα… ο Γέροντας μου είπε πως το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα…

Η γυναίκα με κλάματα άρχισε να φωνάζει...

-Ποιός Γέροντας; Και που ξέρει; Μην πιστεύεις ό, τι σου λένε… Αντί να χαρείς…

-Καλά ησύχασε της είπε με ήρεμη φωνή… Θα σε ξαναπάρω σε λίγες ώρες μόλις κάνει στάση το λεωφορείο…

Όλα πλέον είχαν πάρει μια απίστευτη τροπή…

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι πλέον είχε καταλάβει με τόσο αδιάψευστο τρόπο το πώς ο Θεός και μόνο Αυτός κουμαντάρει τις ζωές των ανθρώπων…

-Γεννηθήτω το θέλημά Σου!.. ψέλλισε μα δεν ήταν προσευχή αυτό… Μάλλον διαπίστωση ήτανε…

Όμως έμενε ακόμα κάτι από εκείνα που ο Γέροντας είπε για να συμπληρώσει το διπλωμένο χαρτί… στο μέρος της καρδιάς του…

Λίγες ώρες μετά η γυναίκα του κλαίγοντας, του εξιστορούσε ότι μόλις είχε επιστρέψει από το Νοσοκομείο…

Είχε αποβάλλει το παιδί… 

Λίγα χρόνια μετά ο… Πατήρ Γεώργιος τα θυμόταν όλα τούτα μπροστά στο μνήμα του Γέροντα… Φορώντας πετραχήλι, με θυμίαμα και δάκρυα ευωδιαστά έψελνε το τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής Μοναχού Παϊσίου και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτού παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον…

Έστεκε μόνος του… Όπως του το χε πει ο Άγιος του Θεού, εκείνο το Φθινοπωρινό μεσημέρι στην Παναγούδα…

Το μόνο που δεν του είχε πει, ήταν πως θα περίμεναν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε με την παπαδιά του, για να φέρουν στον κόσμο τα δυο Αγγελούδια τους …

Ή μήπως είχε ξεχάσει τούτο το θαύμα να το σημειώσει, στο διπλωμένο χαρτί στο μέρος της Καρδιάς του;

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία , έτσι όπως μας την ενεπιστεύθη ο πεφιλημένος Ιερέας και Πνευματικός Πατήρ Γ.Σ.

και έτσι όπως διασκευάστηκε μερικώς για ευνόητους λόγους.

14-01-2015 

Χαρμόσυνος ημέρα Αγιοκατατάξεως Παϊσίου Μοναχού Αγιορείτου .

Απόσπασμα από Ραδ. εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Έλα να κάνουμε προσευχή μέρος 2

...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

Λόγοι Οσίου Παϊσίου

" Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις 

για να κερδίσουμε τον παράδεισο. 

Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς 

που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε".

*

"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος 

είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς

ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής 

και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα 

εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".

*

"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι 

μια συνεχής μυστική προσευχή

που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις 

του θεού εκεί που χρειάζονται 

και την ώρα που χρειάζονται" 

* 

"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό. 

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, 

έχει μητέρα την πίστη,

με την οποία προσευχόμαστε

και απολαμβάνουμε τους 

καρπούς της ελπίδας"

* 

"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό, 

είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια 

που φέρνει η πίστη στο εγώ, 

και μας κάνει να χαρούμε 

τον παράδεισο από αυτή τη ζωή" 

* 

"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας,

τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του" 

"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, 

έρχεται η θεία παρηγοριά και 

νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια 

της αγάπης του Θεού"

*

"'Οσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, 

τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. 

Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται 

γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό" 

* 

"Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. 

Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς 

συγγενεύει με τον Χριστό, 

γιατί ο Χριστός είναι θυσία" 

* 

"Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την 

προαίρεση και την αγαθή διάθεση 

που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας

και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας.

Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος" 

* 

"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη, 

ξεκουράζεται με την κούραση! 

Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, 

κουράζεται με το να κάθεται!" 

*

"Πνευματική πρόοδος υπάρχει, εκεί 

που υπάρχει η αίσθηση ότι όλα είναι χάλια"

* 

"Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα,

γιατί θα κρυώνεις και τον Αύγουστο" 

* 

"Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα 

να δίνει πνευματικές εξετάσεις.

Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. 

Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε 

έστω την πνευματική βάση

για να περάσουμε στον παράδεισο" 

*

"Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην

 καρδιά τους άξονα τον Χριστό

και περιστρέφονται χαρούμενοι 

γύρω από το άγιο όνομά του,

νοερώς και αδιαλείπτως" 

* 

"Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα,

αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. 

Μόνο έτσι, βαδίζοντας "χαμηλά", 

χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου"

* 

"Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό 

τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, 

όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία 

και η προς τον πλησίον αγάπη" 

* 

"Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους.

Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. 

Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν. 

Δίπλα της όλα λειώνουν" 

*

"Όταν έχουμε αυτογνωσία, 

τότε γίνεται η "πνευματική διάσπαση" του ατόμου μας.

Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια 

και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας 

και διαγράφουμε πνευματική τροχιά" 

"Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη

και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. 

Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα,

γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται" 

* 

"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. 

Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. 

Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό, 

αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει" 

"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. 

Παρουσιάζοντας όμως το καλό, 

ελέγχεται από μόνο του το κακό. 

Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται

 όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"

*

"Πνευματική ωριμότητα είναι να 

πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! 

Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση 

της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας

κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση" 

* 

"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό, 

αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο

από αυτό που εμείς ανθρώπινα 

θεωρούσαμε ότι είναι το παν!" 

* 

"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια,

η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη

και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση" 

*

"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, 

για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, 

γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, 

γιατί σ'αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός" 

* 

"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση,

αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό" 

* 

"Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, 

δεν έχει αρχοντιά. 

Για το Θεό αυτό έχει αξία..

Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο

 και μόνο επειδή είναι αγαθός"

* 

"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας 

και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας,

διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή

και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις" 

"Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού,

και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, 

σίγουρα αυτό που συμβαίνει,

όσο πικρό κι αν είναι, 

θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή"

* 

"Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα 

της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. 

Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, 

ανάμεσα από βυζαντινή μουσική

θ' ακούγονται και μπουζούκια" 

*

"Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί!

Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας,

να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. 

Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή" 

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Επιλογή Λόγων Ι.Ζ

ikarios

Ἕνα πονηματάκι θά γράψω εἰς τόν υἱόν μου...

Ὦ μεγαλεῖον οὐράνιον! Ὦ δόξα καί τιμή τοῦ ἀνθρώπου! Εἶναι πηλός ταπεινός, μά εἶναι καί πνοή θεϊκή! Θά ἔλθῃ στιγμή ὅπου θά ἀλλοιωθῇ. "Γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ". Θά πληρωθῇ τοῦ Δημιουργοῦ μας ὁ λόγος. Ἀλλά τό θεῖον ἐμφύσημα, ἡ θεία πνοή, τί θά γίνῃ; Ὅπως τό χῶμα θά πάῃ στό χῶμα, ἔτσι καί ἡ ψυχή, ὅπου εἶναι τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ, θά ἐπιστρέψῃ εἰς τόν Θεόν. Ναί, ἀλλά πῶς;Ὅταν ἐβγῆκε ἀπό τόν Θεόν ἦτον εὐώδης θεία πνοή, ἀλλά τώρα εἶναι αὐτή; Ὄχι, δέν εἶναι. Λοιπόν, τί θά γίνῃ; Χρεία καθαρισμοῦ. Τό δάκρυ, τό πένθος, ὁ πόνος, διότι ἐλύπησες τόν τόσο καλόν καί εὐεργέτην πατέρα Θεόν-ὅπου σέ ἐδόξασε τόσον ἐσέ τόν πηλόν, σοῦ ἐχάρισε τήν θεϊκήν Του πνοήν-αὐτά τῆς μετανοίας τά ἔργα μέ τήν χάριν Του θά σέ ἐξαγνίσουν. Λοιπόν κλαῦσον καί πένθησον νά σέ φέρῃ καί πάλιν εἰς τήν πρώτην κατάστασιν.

Καί ὅταν ἐσύ κλαίῃς μέ πόνον δριμύν τῆς ψυχῆς, διότη ἡμάρτηκας, διότι ἐλύπησες τόν Θεόν, μετά τόν κλαυθμόν σέ ἐπισκιάζει παράκλησις καί παρηγορία. Καί τότε ἀνοίγεται θύρα τῆς προσευχῆς.

Εἶδα ἐγώ ἄνθρωπον κλαίοντα ὅπου ἠθέλησε νά κρατήσῃ τά δάκρυα, ἐπειδή κάποιος ἔτυχε νά περάσῃ, καί δέν ἐδυνήθη νά τά κρατήσῃ. Διότι τρέχουν μέ τόσην ὁρμήν, ὡσάν νά τόν ἔχῃ πληγώσῃ κανείς θανασίμως.

Ἡ εὐχή μετά πόνου γεννάει τό πένθος. Τό πένθος φέρει τά δάκρυα. Τά δάκρυα πάλιν γεννοῦν καθαρωτέραν εὐχήν. Διότι τό δάκρυ ὡσάν μύρον εὐῶδες ἀποπλύνει τόν ρύπον καί καθαρίζεται ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ· ὅπου ὡς εἶδος περιστερᾶς εἶναι κλεισμένη εἰς τά τέσσερα τείχη, ὡς ἐκ τῶν τεσσάρρων στοιχείων...Καί τότε, μόλις διαλυθοῦν καί πέσουν τά τείχη, εὐθύς πέταται ἡ περιστερά είς τόν Πατέρα ὅθεν ἐξῆλθεν.

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ 

ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου 

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΞΒ΄ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Να χάσεις τον εαυτό σου για να βρεις τον Θεό...

Η προσευχή: Το νυν να βιουται σαν τέλος.
Να ζεις πάντα το έσχατο. Να μη σε μέλει για τίποτε.
Κι αν ο Θεός σου δίνει συγκίνηση και αν σου μιλά κι αν στέκει ψυχρός, μακρινός, αδιάφορος, εσύ εκεί. Τον αγαπάς, δεν έχεις άλλον ν' αγαπήσεις, αυτός είναι και αυτός είσαι.
Περνάνε μέρες δίχως να πιάσεις κομποσχοίνι και πάλι απ' την αρχή. Πάλι μόνος με τον εαυτό σου. Μόνος με τον Θεό. Μην κοιτάς γύρω σου, πουθενά.
Για όλα φταίει ο εαυτός σου.
Να ζεις σαν νεκρός για να χαίρεσαι. Να χάσεις τον εαυτό σου για να βρεις τον Θεό…
Είναι μεγάλη ευλογία αυτές οι συνάξεις.

+ Μοναχός Μωυσής

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Το φοβερό σήμερα είναι ότι ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να μετανοήσει...

Υπάρχει σοβαρός λόγος να βρούμε λίγη ησυχία στη ζωή μας. Ν’αφήσουμε τη διασκέδαση, την τηλεόραση, το κουτσομπολιό, τα περιττά, τα δευτερεύοντα και ασήμαντα. Να ξεκουραστούμε αληθινά και πραγματικά.

Να μάθουμε ν΄αγαπάμε, να προσευχόμαστε, να μελετάμε, να εκκλησιαζόμαστε, να υπομένουμε και κυρίως να μετανοούμε. 

Το φοβερό σήμερα είναι ότι ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να μετανοήσει. Έχει γίνει δυστυχώς χοντρόπετσος πνευματικά. Δεν έχει την καλή ευαισθησία και αγωνία. 

Μερικές φορές δεν υποψιάζεται καν ότι οφείλει να μετανοεί συνεχώς. Αυτή η παχυλή αναισθησία είναι παγίδα επικίνδυνη, που οδηγεί στην αμετανοησία, στην αυτάρκεια, στη σύγκριση πάντα με τους χειρότερους, σ’ ένα νοσηρό φαρισαϊσμό.

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Τὰ ἀδυσώπητα ἐρωτήματα

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει δηλώ­σει ἐπανειλημμένως, μάλιστα κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιο Ὄρος, ὅτι δὲν πρό­­κειται νὰ γίνουν ὑποχωρήσεις στὴν Ὀρ­­θόδοξη Πίστη στοὺς διαλόγους μας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Καὶ φαίνεται νὰ τὸ λέει εἰλικρινά, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δὲν θὰ κάνουν ὑποχωρήσεις, ἀλλὰ θὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ ἀκρίβεια τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὅμως ὁ Πάπας ξεκαθάρισε τὸ θέμα τουλάχιστον δύο φορές: Καὶ μετὰ τὴ συν­άντηση τῶν Ἱεροσολύμων, καὶ κατὰ τὴν πρόσφατη, τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὑ­­­­πῆρξε εἰλικρινέστατος. Εἶπε: «Ἐὰν περι­μένουμε ἀπὸ τοὺς θεολόγους νὰ καταλήξουν σὲ συμφωνία, αὐτὴ ἡ μέρα (ἐννοεῖ τῆς ἑνώσεως) δὲν θὰ ἔρθει ποτέ!» («Ὁ Σωτὴρ» 2102/1-1-2015, σελ. 12). Καὶ τονίζει ὅτι ὁ μόνος τρόπος ἑνώσεως ποὺ ἔχει ρεαλιστικὴ προοπτικὴ καὶ σὲ συμφωνία μὲ τὸν Πατριάρχη ἀκολουθεῖται, εἶναι αὐτὸς τῶν ἐπισκέψεων καὶ ὁ ὁποῖος θὰ ὁδηγήσει σὲ ἕνωση χωρὶς συμφωνία στὴν πίστη.

Ὁ Πάπας ἐν προκειμένῳ λέει τὴν ἀλήθεια, καὶ αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα, πρόσφατο ἀποκορύφωμα τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ὁ ἐναγκαλισμός του μὲ τὸν Πατριάρχη κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας.

Ὅμως ἡ θλιβερὴ αὐτὴ ἐξέλιξη θέτει πλέον καίρια καὶ ἀδυσώπητα ἐρωτήματα:

α) Δὲν ἀντιλαμβάνεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι μὲ τὶς ἐπικίνδυ­νες αὐτὲς ἐνέργειες θὰ προκληθεῖ πρωτοφανὴς ἀναστάτωση στὴν Ὀρθοδοξία μὲ κίνδυνο νὰ δημιουργηθεῖ ἀκόμη καὶ σχίσμα;

β) Δὲν φοβοῦνται ὅσοι προωθοῦν τέτοιες ἐνέργειες καὶ μετέχουν σ᾿ αὐ­τές, ὅτι κινδυνεύουν νὰ βρεθοῦν κάτω ἀπὸ τὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων ποὺ ὁμόφωνα προειδοποιοῦν ὅτι «εἰς τὰ τῆς πίστεως οὐ χωρεῖ συγκατάβασις»;

γ) Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἄνοιγε τὰ χέρια του νὰ ἐναγκαλισθεῖ τὸν Πάπα δὲν ἄκουσε τὴν αὐστηρὴ φωνὴ τοῦ λέοντος τῆς Ὀρθοδοξίας ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὁ ὁποῖος συνιστοῦσε στοὺς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους: «φεύγετε ἀπὸ τῶν Λατίνων ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»; Πῶς τολμᾶ νὰ ἐναγκαλίζεται κατὰ τὴ θεία Λειτουργία τὸ ἀμετανόητο παπικὸ φίδι;

δ) Δὲν κατανοεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι ἡ κίνησή του ἦταν ἐμπαιγμός; Ἀσπάσθηκε τὸν Πάπα κατὰ τὴν ἐκφώνηση: «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσω­μεν». Τί νὰ ὁμολογήσουμε ἐν ὁμονοίᾳ; Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Μὰ δὲν ­ἔχουμε συμφωνήσει μὲ τοὺς Παπικοὺς στὴν πίστη! Ἔχει ἐπιτευχθεῖ ὁμόνοια πίστεως; Οὔτε ἔχει οὔτε πρόκειται, κατὰ τὸν ἴδιο μάλιστα τὸν Πάπα, νὰ ἐπιτευχθεῖ. Δὲν εἶναι αὐτὸ ἐμπαιγμὸς στὴν ἱερότατη ὥρα τῆς θείας Εὐχαριστίας;

ε) Τέλος ἕνα καίριο καὶ ἐπώδυνο ἐρώτημα: Ποῦ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Ποῦ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ποῦ τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Θεολόγων; Γιατί σιωποῦν μπροστὰ στὸ ἐπιτελούμενο ἀνόμημα;

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr