Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΣΙΦΕΡ

Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο ο Πάπας της Ρώμης αναμένεται να ανακοινώσει επίσημα την νέα του εγκύκλιο εγκαθίδρυσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Πριν όμως από αυτό, είχε προηγηθεί μια άλλη πολύ σημαντική εξέλιξη που δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις του Ποντίφικα.

Στις 27 Απριλίου του 2014 έγινε μια σημαντική τελετή στο Βατικανό παρουσία του νυν Πάπα και του απερχόμενου Πάπα. Το σημαντικό στοιχείο αυτής της τελετής, την οποία είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν εκατομμύρια πιστοί στην παπική εκκλησία και όχι μόνο, ήταν ότι για πρώτη φορά ο Λούσιφερ, δηλαδή ο Εωσφόρος, δηλαδή ο Διάβολος, ανακηρύχτηκε ως Θεός. Ήταν μια συγκλονιστική ανακοίνωση που έγινε δημόσια μπροστά στις χιλιάδες που παραβρίσκονταν στην πλατεία του Βατικανού και που απευθύνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ψαλμωδία στον Λούσιφερ έρχεται τελείως αντίθετη με ότι έχει γραφεί στην Βίβλο για τον Λούσιφερ και αυτό δείχνει ακόμα πιο πολύ την σημασία αυτής της τελετής στο Βατικανό.

Ο Λούσιφερ είναι ο εκπεσών άγγελος, είναι ο Διάβολος, είναι ο «έξω από εδώ», είναι ο «άρχοντας του σκότους». Don’t be deceived by those who call Him God = Μη ξεγελιέστε από εκείνους που τον αποκαλούν Θεό!

Το βίντεο τελειώνει με δηλώσεις πιστών στην πλατεία του Βατικανού υπέρ της πανθρησκείας, δηλαδή της επιβολής της Νέας Τάξης.

Ο Πάπας σχεδιάζει την ένωση όλων των θρησκειών υπό το σκήπτρο της Ρώμης σε μια παγκόσμια θρησκεία- πολτός των ανθρωπίνων ψυχών, με την λατρεία του Λούσιφερ και αυτό σχεδιάζει να το επισημοποιήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στην ιστορική, όπως χαρακτηρίζεται, ομιλία που θα κάνει στον ΟΗΕ.

Αξίζει να γνωρίζουμε με ποιον συνομιλούν οι Ορθόδοξοι ιεράρχες και πολύ περισσότερο ο προκαθήμενος του Φαναριού.

Αλλοίμονο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Η Εξομολόγηση διαλύει τους ανθρώπους, ενώ η ψυχανάλυση θεραπεύει! Τάδε έφη ψυχοθεραπευτής … επιμορφωτής κληρικών!!! της

«Ἡ Ὑπακοὴ μᾶς ἔχει πάει

πολὺ πίσω θεολογικά»!

Τὸ 1978 εἴχαμε ἐπισκεφθεῖ μὲ ἕνα φίλο φοιτητὴ τῆς ἰατρικῆς Ἀθηνῶν τὸν Γέροντα Παΐσιο στὴν Παναγούδα. Μᾶς κέρασε, ὅπως συνήθιζε καὶ κατόπιν μιλήσαμε μαζί του, ὁ καθένας ξεχωριστά.

Φεύγοντας ἀνταλλάξαμε τὶς ἐντυπώσεις μας. Ὁ φοιτητὴς τὸν εἶχε ρωτήσει, ἂν θὰ πρέπει νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὸν τομέα τῆς ψυχιατρικῆς-ψυχανάλυσης. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀρνητικός.

Ἡ ψυχανάλυση καὶ ἡ ψυχιατρικὴ εἶναι χωρὶς Θεὸ καὶ χωρὶς ψυχή. Τὴν ψυχὴ τὴν ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν προσεγγίζουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπ’ ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς καὶ ὁ Διάβολος εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίο τῶν ἐρευνῶν τους καὶ τῶν ἐνδιαφερόντων τους. Ἡ ψυχανάλυση ὑποβαθμίζει τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἡ σχετικοποίηση τοῦ ὁποίου ταιριάζει ἀπόλυτα μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ μὲ τὴν ἀδιαφορία τους ὑπηρετοῦν οἱ Ἕλληνες Μητροπολίτες, ἐπιλέγοντες ἢ ἀνεχόμενοι τέτοιους ψυχαναλυτές! Εἶναι φανερὴ ἡ τραγικότητα τῶν συγχρόνων Ποιμένων, ποὺ ἀντὶ νὰ θεραπεύουν ...θεραπεύονται ἀπὸ "θεραπευτὲς" ποὺ στηρίζονται σὲ ἄθεες μεθόδους θεραπείας!

Τοῦτο εἶναι ὁλοφάνερο στὸ παρακάτω σχόλιο 

τοῦ περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη».

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Θὰ εἶχες προχωρήσει πολὺ στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν δὲν σκάλωνες στὴν ζήλεια»

Ἡ ζήλια 

μας 

ἀποδυναμώνει 

- Γέροντα, δὲν ἔχω καθόλου κουράγιο. 

- Ζηλεύεις, γι΄ αὐτὸ δὲν ἔχεις κουράγιο. Ὅταν ζηλεύη κανείς, στενοχωριέται, δὲν μπορεῖ νὰ φάη, ὁπότε ἀδυνατίζει καὶ χάνει τὸ κουράγιο του· καὶ οἱ ἄλλοι μπορεῖ νὰ νομίζουν πὼς εἶναι μεγάλος ἀσκητής! 

- Γέροντα, αἰσθάνομαι πολὺ φτωχὴ πνευματικὰ καὶ ἀδύναμη. 

- Ἐσὺ ἔχεις πολλὲς δυνάμεις, ἀλλὰ τὶς χαραμίζεις μὲ τὴ χαζὴ ζήλεια καὶ ἐνῶ εἶσαι ἕνα ἀρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σὰν κακόμοιρο γυφτάκι. Θὰ εἶχες προχωρήσει πολὺ στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν δὲν σκάλωνες στὴν ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί ἡ ζήλειά σοῦ ρουφάει ὅλες τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικές σου δυνάμεις, ποὺ θὰ μποροῦσες νὰ τὶς προσφέρεις θυσία στὸν Θεό. Ἐὰν ἒδιωχνες τὴν ζήλεια, καὶ ἡ προσευχή σου θὰ εἶχε δύναμη. 

Μὲ τὴν ζήλεια ἀποδυναμώνεται κανεὶς πνευματικά. Γιατί, νομίζετε, οἱ Ἀπόστολοι δὲν μπόρεσαν νὰ βγάλουν τὸ δαιμόνιο ἀπὸ τὸ δαιμονισμένο παιδί, ἐνῶ εἶχαν λάβει αὐτὴν τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ εἶχαν βγάλει ἄλλα δαιμόνια; Ἐπειδὴ ζήλεψαν, ποὺ ὁ Χριστὸς πῆρε στὴν Μεταμόρφωση μόνον τοὺς τρεῖς Μαθητές, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Μποροῦσε ὁ Χριστὸς νὰ πάρει ὅλους τούς Μαθητές, ἀλλὰ δὲν ἦταν ὅλοι σὲ κατάσταση νὰ χωρέσουν αὐτὸ τὸ… μυστήριο, γι΄ αὐτὸ πῆρε αὐτοὺς ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸ χωρέσουν. Λέτε νὰ μὴν ἀγαποῦσε τοὺς ἄλλους Μαθητές; Ἢ μήπως ἀγαποῦσε τὸν Ἰωάννη περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ὄχι, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Μαθητὲς τὸν Χριστὸ καὶ γι΄ αὐτὸ καταλάβαινε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καλύτερα. Εἶχε πολλὴ χωρητικότητα· ἡ μπαταρία του ἦταν μεγάλη. Βλέπετε πῶς ἡ ζήλεια ἀπομάκρυνε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ γιατρέψουν τὸ δαιμονισμένο παιδάκι; Γι΄ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ΄ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»!

Ἅγιος Παΐσιος

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πάθη καὶ ἀρετὲς» Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου - Λόγοι Ε΄, ἔκδοση Ἱ. Ἠσυχαστηρίου «Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου» 

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποιόν εμπιστεύεσαι; Τον Θεό ή τον εαυτό σου;

Αν όλα τα βουνά μετακινούνταν προς το μέρος σου, θα μπορούσες μήπως να τα σπρώξεις πίσω με τα ίδια σου τα χέρια; Όχι, δεν θα μπορούσες. Αν η σκοτεινή άβυσσος όλων των μυστηρίων του ουρανού και της γης έπεφτε καταπάνω στο κεράκι της δίκης σου γνώ­σης, μήπως εσύ θα μπορούσες τότε με τη δική σου γνώση να φωτίσεις το σκοτάδι; Πόσο μάλλον, όχι! Μην στηρίζεσαι στη δική σου φρόνηση: το μεγαλύτερο μέρος της ευπαθούς και αλλοιώσιμης ουσίας, που εσύ ονομάζεις διάνοια, δεν είναι τίποτε περισσότερο από γη και σποδός, δηλ. χώμα και στάχτη, στο τέλος...

Ω! άνθρωπε, μη στηρίζεσαι στη δική σου διάνοια διότι είναι ένας δρόμος επάνω στον οποίο κινείται βιαστικά ένας ολόκληρος όχλος- ένας πεινασμένος, διψασμένος, ετερόκλητος και φιλοπερίεργος όχλος ποικίλων αισθητηριακών εντυπώσεων.

Ω! άνθρωπε, εμπιστεύσου τον Κύριο με όλη την καρδιά σου. Σ’ Αυτόν βρίσκεται η ατελεύτητη Σοφία, του Παντεπόπτου η όρασις. «Τάδε έφη Κύριος: εμή βουλή, και ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δε ισχύς» (Παροιμίαι 8,14). Εκείνος εφορά, Εκείνος παρατηρεί όλες τις διεξόδους στις οποίες τρέχει το αίμα σου και όλα τα σταυροδρόμια στα οποία περιπλανώνται οι σκέψεις σου. Εκείνος, συμπάσχων, προσφέρει τον Εαυτό Του με αγάπη σ’ εσένα ως Κυβερνήτης της ζωής κι εσύ ακόμα στηρίζεσαι στη σκοτισμένη και φθαρτή φρόνησή σου.

Πού ήταν η φρόνησή σου πριν να γεννηθείς; Πού ήταν η φρόνησή σου όταν το σώμα σου έπαιρνε τη μορφή του, όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά και το αίμα σου να κυκλοφο­ρεί, όταν τα μάτια σου άρχισαν να ανοίγουν κι όταν η φωνή σου άρχισε να λαλεί από τον λάρυγγά σου; Τίνος ήταν η αντίληψη, ενώ ο νους σου κοιμόταν ακόμη αργός, όπως ένα κάρβουνο μέσα στο ανθρακωρυχείο; Ακόμη και τον καιρό που αφυπνίστηκε η αντίληψή σου, μήπως μπορείς να απαριθμή­σεις όλες τις αυταπάτες που σου διαβίβασε, όλα τα ψεύδη στα οποία σε ενέπλεξε, όλους τους κινδύνους τους οποίους δεν προέβλεψε;

Ω! αδελφέ μου, μην επαίρεσαι, μόνο τον Κύριο να εμπι­στεύεσαι με όλη την καρδιά σου! Εκείνος σε προφύλαξε αμέτρητες φορές από τη «σοφία» σου, από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις της και απ’ τον κίνδυνο στον οποίον αυτή σε ώθησε. Όπως του τυφλού συγκρινόμενη με εκείνου που βλέπει: τέτοια είναι η «σοφία» σου συγκρινόμενη με τη Σοφία του Θεού. Ω! τυφλέ, εμπιστεύσου μόνον τον Αρχηγό της Πίστεως. Ω! αδελφέ, εμπιστεύσου μόνο τον Κύριο εν όλη, καρδία σου!

Ω! Κύριε Παντεπόπτα, η αιώνια και άμεμπτη, αλάθητη Σοφία, βαθύτερη και από την οικουμένη και λαμπρότερη από τον ήλιο, προφύλαξέ μας από τα λάθη της δικής μας φρονήσεως.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.46-48)

http://www.diakonima.gr/

Η μετάνοια ενός μεγάλου μάγου

Αφηγείται ο πατήρ Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, ότι πριν λίγα χρόνια στις 4 Ιανουαρίου ήταν στην μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους 35 νέοι, οι περισσότεροι φοιτητές. Μόλις τελείωσε η λειτουργία ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι για καφέ.

Τότε με πλησίασαν δύο νέοι πολύ ευλαβείς και μου είπαν:

«Πάτερ, τον βλέπεις αυτόν;»

Τους απάντησα: "τον βλέπω".

«Τον ξέρεις;»

Όταν τους είπα ότι για πρώτη φορά τον βλέπω, εκείνοι μου φανέρωσαν ότι "είναι μεγάλος μάγος και για αυτό να τον διώξετε από το μοναστήρι". Εγώ τότε αρνήθηκα να τον διώξουμε και ρώτησα τους νέους που τον ξέρουν και αν είναι σίγουροι ότι πράγματι είναι μάγος. Οι νέοι με βεβαίωσαν ότι τον βλέπουν σε ένα μεγάλο κανάλι όπου κάνει μαθήματα μαγείας και μου είπαν και το όνομά του. Εγώ δεν είπα τίποτα στο μάγο. 

Το μεσημέρι ο μάγος μόνος του ήρθε και με ρώτησε αν είμαι πνευματικός και όταν απάντησα καταφατικά, με παρακάλεσε πολύ για να εξομολογηθεί. Του απάντησα ευχαρίστως μετά τον εσπερινό. Ήλθε και εξομολογήθηκε τέσσερες ώρες. Ήταν για μένα μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής μου. Ήταν πράγματι μεγάλος μάγος, μου είπε τρομερά πράγματα και έκλαιγε συνεχώς. 

Κάποια στιγμή τον ρώτησα: "γιατί, αφού ήσουν τόσο μεγάλος μάγος, τα αρνήθηκες;"

Εκείνος τότε μου φανέρωσε τα εξής συγκλονιστικά:

«Διότι κατάλαβα την δύναμη του Χριστού. Τώρα που έγιναν οι ανθρωποθυσίες στην Αθήνα, μου παρουσιάστηκε για τρίτη φορά ο σατανάς και μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει μεγάλο και τρανό, εάν θυσιάσω ένα μωρό και με το αίμα του υπογράψω συμβόλαιο υποταγής σε αυτόν. Εγώ έφριξα και αρνήθηκα να το κάνω αυτό το φρικτό έγκλημα λέγοντας δεν θα το κάνω ποτέ. Ο σατανάς αγρίεψε και ούρλιαζε, θα το κάνεις, θα το κάνεις, θα το κάνεις αλλιώς θα σε εξαφανίσω. Όταν τελικά είπα αποφασιστικά δεν θα το κάνω ποτέ, πάω με τον Χριστό, άφησε μία βρώμα και εξαφανίστηκε, αλλά μου τύφλωσε το ένα μάτι». 

Ευχαριστούμε πολύ τον πατέρα Αθανάσιο, που φανέρωσε αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Βλέπουμε καθαρά την κακουργία του σατανά, το θλιβερό κατάντημα των ανθρώπων που μπλέκουν στη σατανική μαγεία αλλά και την άπειρη φιλανθρωπία του Χριστού, που δέχεται και σώζει όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς.

Μακάρι όλοι οι Έλληνες να μετανοήσουμε ειλικρινά και να αγαπήσουμε το Χριστό για να έχουμε την ευλογία και την προστασία Του.

υπό Νικολάου Βοϊνέσκου 

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr

Τους λογισμούς της απελπισίας

Ενας αδελφός ρώτησε τον γέροντα: Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ έν τώ Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3). 

- Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, πού υποβάλλουν οι δαίμονες σ΄ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πιά να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. 

Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Από το Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος

Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. 

Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί. 

Πολύ λυπόμαστε όταν κάνουμε αμαρτίες. 

Τις αιτίες τους όμως με ευχαρίστηση τις δεχόμαστε.

Του αβά Μάρκου

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου

Προσευχόταν πάλι μιά μέρα, ὅταν ὁ νοῦς του πῆγε στό θάνατό του καί στήν ἀναχώρησή του γιά τήν ἄλλη ζωή. Κι ἐνῶ συλλογιζόταν ἐκείνη τή μεγάλη καί φοβερή ὥρα, ἔπεσε σέ ἔκσταση.

Βλέπει τότε μιά μεγάλη θάλασσα, ὅπου κολυμποῦσαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι. Ὅλοι ἔδειχναν πώς ἀγωνίζονταν νά φτάσουν σέ κάποιαν ἀκτή, πού βρισκόταν ἀπέναντι, ἀρκετά μακριά. Μερικοί ὅμως, καθώς κολυμποῦσαν, σήκωναν στόυς ὥμους τους τεράστια φορτία-πέτρες, λάσπη, ξύλα, στάχτη, μπακίρι, χρυσάφι...ὅλα τά ὑλικά τοῦ κόσμου. Οἱ πιό πολλοί ἀπ' αὐτούς-ἀλίμονο!-πνίγονταν κάτω ἀπ' τό βάρος τοῦ φορτίου τους. Ἄλλοι πάλι σήκωναν μικρά φορτία, κολυμπώντας ὅμως μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Κι ἐνῶ οἱ ταλαίπωροι βούλιαζαν, πρόσθεταν συνέχεια βάρος στό φορτίο τους, ὥσπου πνίγονταν κι αὐτοί!

Ἡ θάλασσα ἦταν φουρτουνασμένη. Κι ὁλόγυρά της βασίλευε σκοτάδι πηχτό. Παγωνιά καί φόβος παντοῦ.

Ἀρκετοί κομυμβητές δέν εἶχαν φορτίο. Ὁρισμένοι προχωροῦσαν σταθερά πρός τήν ἀκτή, περνώντας ἄνετα μέσ' ἀπό τά κύματα. Ἄλλοι ὅμως, ἐκεῖ πού κολυμποῦσαν, ἔκαναν ξαφνικά ἕνα μακροβούτι, καί χάνονταν γιά πάντα μέσα στή θανάσιμη ἀγκαλιά τοῦ βυθοῦ.

Μερικοί περπατοῦσαν πάνω στό νερό σάν σέ στέρεο ἔδαφος. Μά τό πιό θαυμαστό ἦταν, ὅτι κάποιοι εἶχαν φωτεινά φτερά. Μ' αὐτά πετοῦσαν πάνω ἀπό τή θάλασσα κι ἔφταναν γοργά στήν ἀκτή.

Ἀπ' αὐτούς πού κολυμποῦσαν, οἱ περισσότ σταματοῦσαν πότε-πότε, γιατί, καθώς φαίνεται κουράζονταν. Πολλοί, ἐνῶ κινδύνευαν νά πνιγοῦν ἀπό τό βάρος τοῦ φορτίου τους, μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Ἀντίθετα, κάποιοι βαρυφορτωμένοι, θέλοντας νά σωθοῦν, τά πετοῦσαν λίγα-λίγα ἀπό πάνω τους, καί ξαλαφρωμένοι κολυμποῦσαν γρήγορα πρός τήν ἀκτή. Ὅσα ὅμως πετοῦσαν ἐκεῖνοι, τά μάζευαν ἄλλοι, πού ἔρχονταν ἀπό πίσω.

Θλιβερό θέαμα...Ἕνας ἔσπρωχνε τόν μπροστινό του. Ἄλλος ἔπνιγε τό διπλανό του. Καί οἰ περισσότεροι, ἐνῶ εἶχαν τή δυνατότητα νά μποῦν σέ πλοῖα, προτιμοῦσαν νά θαλασσοπνίγονται σφιχταγκαλιασμένοι μέ τά φορτία τους

Μέ βαρειά τήν καρδιά παρακολουθοῦσε ὁ Ἅγιος τό ὄραμα.

-Τί θέλουν νά ποῦν ἄραγε ὅλα τοῦτα; μουρμούρισε.

Καί ἄκουσε φωνή, πού τοῦ ἐξήγησε:

-Θάλασσα εἶναι ὁ κόσμος. Καί κολυμβητές οἱ ἄνθρωποι. Τό πέρασμα ἀπό τή μιάν ἀκτή στήν ἄλλη σημαίνει τήν παρούσα ζωή. Καί οἱ διάφοροι τρόποι τοῦ περάσματος φανερώνουν τό πόσο εἶναι κάθε ἄνθρωπος δεμένος μέ τήν ὕλη καί μέ τίς βιοτικές μέριμνες. Ὅποιος λοιπόν θέλει νά φτάσει μέ ἀσφάλεια στήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄς ξέρει πώς πρέπει νά πετάξει ἀπό πάνω του κάθε μάταιο φορτίο καί ν' ἀναγεννηθεῖ πνευματικά. Ἀλλιῶς, ἄν προσπαθήσει νά περάσει τή θάλασσα τῆς ζωῆς αὐτῆς φορτωμένος μέ τήν ὕλη καί τή ματαιότητα, ἀργά ἤ γρήγορα θά βρεθεῖ στό βυθό του ἅδη... 

ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ὅσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανῆς

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε στήν «ψευδοφάνεια»

''Μια λάμψη ο άνθρωπος…  κι αν είδες, είδες!''

Οδυσσέας Ελύτης

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια»...

Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. 

Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς...

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία.

Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει!

Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! 

Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή.

Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά;

Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω.

Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας!

Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! 

Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείαςτῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος!

Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ

pneumatoskoinwnia

Τά ξεφαντώματα του 15Αύγουστου… Μήπως είμαστε γιά τά πανηγύρια;

Είμαστε κατά βάση λαός "ευσεβής", όχι όμως καί ευλαβής !

Καί πολλές φορές ξεπερνούμε αδιακρίτως τό μέτρο κάνοντας γιορτές καί χορούς μέσα σε βαρειές ημέρες Εκκλησιαστικού πένθους… Αυτό το κακό προσπαθεί να προλάβει ένας απλός καί άγιος Επίσκοπος τής εποχής μας με την παρακάτω εγκύκλιό του...

Προς τον ευσεβή κλήρον και λαόν

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Η θερινή περίοδος, αγαπητοί, ιδιαιτέρως στην ύπαιθρο, είναι συνυφασμένη με τα πανηγύρια, τις θρησκευτικές δηλαδή λατρευτικές εκδηλώσεις, οι οποίες οργανώνονται με την ευκαιρία των εορτών του ορθοδόξου εορτολογίου τους θερινούς μήνες.

Τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εορτάζει η Παναγία μας, εορτάζουν Άγιοι της Εκκλησίας μας. Όπου υπάρχουν Ιεροί Ναοί προς τιμήν τους, πλήθη λαού τρέχουν να εκκλησιασθούν, να ζήσουν το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και τις διάφορες πανηγυρικές ακολουθίες, να ακούσουν το θείο κήρυγμα, να ζωογονηθούν πνευματικά.

Ο αγνός Ελληνικός λαός, με την αδιάφθορη ελληνοχριστιανική παράδοσι, έφερε μετά τις λατρευτικές ακολουθίες και την αγνή και καθαρή ψυχαγωγία του: 

ολόψυχα, πλούσια αλλά και απλά οικογενειακά τραπέζια και γεύματα, με σεβασμό στην καθιερωμένη από την Εκκλησία νηστεία, εγκάρδιες προπόσεις και ευχές, ζωντανά ενθουσιαστικά τραγούδια, που εξυμνούσαν την ελληνική λεβεντιά και τις ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, τραγούδια που τιμούσαν την οικογένεια και τα αγνά ήθη, παραδοσιακοί χοροί με παλμό και ζωντάνια, χοροί, οι οποίοι σέβονταν και περιφρουρούσαν την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα των νέων.

Αυτά τα πανηγύρια προσέφεραν όλες τις αγνές και αληθινές χαρές στους πανηγυριστές. Γέμιζαν την καρδιά με αισιοδοξία και χαρά, φανέρωναν το μεγαλείο της ανθρωπίνης ψυχής και μάλιστα του νέου και της νέας, στερέωναν στην ψυχή τις αξίες και τα ιδανικά, έφερναν ανάμεσα στους ανθρώπους την αληθινή αγάπη και ενότητα. 

Πόσο ωραία θα ήταν να συνεχίζονταν αυτά τα ευλογημένα πανηγύρια. Θα είμασταν όλοι χαρούμενοι και ωφελημένοι. 

( Όμως...)

Ανησυχούμε όμως σήμερα, γιατί κάποιες άλλες εκδηλώσεις τώρα το καλοκαίρι παίρνουν θέσι στη ζωή των συνανθρώπων μας. Εκδηλώσεις οι οποίες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά εργάζονται καταλυτικά εις βάρος αρχών, αξιών και αυτής της γνησίας ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας.

Ενδεικτικά μόνον θα αναφέρουμε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται κατά την αγία περίοδο του Δεκαπενταυγούστου. 

Δεν φαίνονται να έχουν σχέσι με την πίστι μας, την Εκκλησία μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, αφού καμιά σχέσι δεν έχουν με τη λατρεία μας. Πολλές εκδηλώσεις γίνονται Σάββατο βράδυ, με αποτέλεσμα να μην εκκλησιάζονται οι χριστιανοί μας, που συμμετέχουν σε αυτές.

Τι περίοδος είναι ο Δεκαπενταύγουστος, αγαπητοί;

Κατανυκτική περίοδος, περίοδος νηστείας, εγκρατείας, ασκήσεως για να ετοιμασθή ο χριστιανός και έτοιμος να τιμήση τη μεγάλη μάνα, την Παναγία μας, στη μεγάλη της εορτή, στις 15 Αυγούστου. 

Ούτε λάδι δεν καταλύουν οι ευσεβείς και συνειδητοί χριστιανοί αυτές τις άγιες ημέρες.

Και όμως σε αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με τις ξενόφερτες επιδράσεις, τις αμαρτωλές προκλήσεις και επιδείξεις, όσοι συμμετέχουν, τρώνε κρέατα ημέρες Δεκαπενταυγούστου. 

Πίνουν, μεθούν, χορεύουν χορούς σαρκολατρικούς, παρουσιάζονται με άσεμνη ενδυμασία, μεταβάλουν τον κατανυκτικό Δεκαπενταύγουστο σε κοσμικό αμαρτωλό ξεφάντωμα. 

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο μένουν μακριά από τις εκδηλώσεις αυτές, η θεοσέβεια, η καθαρότης, ο φόβος Θεού, η υπακοή στο θέλημά Του, η γνησία ελληνοχριστιανική παράδοσι των ελληνικών πανηγυριών που αναφέραμε.

Αγαπητοί, είμαστε Έλληνες και γνωρίζουμε, πρέπει να γνωρίζουμε ποιά και τι είναι η Παναγία για την Ελλάδα και τους Πανέλληνες.

Μας αγάπησε, μας αγαπά, μας σκέπασε και μας σκεπάζει η Παναγία μας και προσεύχεται για μας. Άγιοι πατέρες ομολογούν ότι η Παναγία μας για την κρίσι της Ελλάδος, πολύ προσεύχεται σήμερα.

Δεν βλέπουμε που πάμε; Δοκιμάζεται η πατρίδα, υποφέρουν οι Έλληνες. Ενώ κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, η Παναγία μας αγαπά.

Γιατί λοιπόν τώρα τις μέρες του Δεκαπενταυγούστου διοργανώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις που λυπούν, προσβάλλουν, υβρίζουν, θα πω, την Παναγία μας; 

Είναι φοβερό να βλέπει σήμερα, τις άγιες ημέρες του Δεκαπενταυγούστου, ελληνικές Ορθόδοξες κοινότητες να διοργανώνουν τέτοιες κοσμικές εορτές και μάλιστα στον περίβολο των Ιερών Ναών, πολλές φορές να κρεοφαγούν και να σαρκοποιούνται οι Χριστιανοί μας.

Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν. Δεν θέλω να πιέσω κανέναν. Δεν πολεμώ την ψυχαγωγία, την αναγκαία ξεκούρασί σας. Δεν θέλω να σας στερήσω τη ψυχαγωγία, την ξεκούρασι, τη χαρά. Θέλω πάντοτε να χαίρεσθε. 

Να χαίρεσθε όμως χωρίς να αμαρτάνετε. Ως πνευματικός πατέρας σας καλώ να αρνηθήτε αυτές τις διασκεδάσεις τώρα που τιμούμε την Παναγία μας. Ας διοργανωθούν έξω από το Δεκαπενταύγουστο και φυσικά όπως θέλει η παράδοσί μας.

Εφιστώ την προσοχή των Εφημερίων και των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων. Καμιά σχέσι καί συμμετοχή δεν θα έχουν σε αυτές τις εκδηλώσεις.

Αγαπητοί, ας αφυπνισθούμε. Η Παναγία μας μας καλεί. Ας την τιμήσουμε, ας την δοξολογήσουμε, ας την παρακαλέσουμε θερμά να προσεύχεται για εμάς.

Ας πάρουμε την σωτήριο απόφασι: Το Δεκαπενταύγουστο εφέτος δεν θα αμαρτήσουμε. Θα τιμήσουμε αληθινά την Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Περιοδικό Άγιος Κοσμάς Αιτωλός

http://makkavaios.blogspot.gr

Η ταπεινή Βασίλισσα

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών». Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά.

Φώτη Κόντογλου

http://lllazaros.blogspot.gr

Και τα δάκρυα να καούν …

(Μικρό διήγημα)

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ'έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά ..

Αυτός μόνο το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του, στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας, ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …

Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς …

Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς και τους κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα, που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το'χε μόνο για αυτήν την περίσταση , και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλατούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει:

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! 

Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! 

Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα ! Όλα έχουν την αξία τους ! 

Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! 

Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου, μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει ! για να εισέλθει στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που συμβολίζει τον πηγαιμό του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια…

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου!Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από συλλογή διηγημάτων με τίτλο: Το συναξάρι της πλαϊνής πόρτας

...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

Σ᾿ Ἐκείνην!

«Μερικὲς φορὲς ἡ ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλὴ ἀγάπη καὶ θέλω νὰ τὴν στείλω καὶ δὲν γνωρίζω ποὺ νὰ τὴν στείλω. Καὶ τότε τὴν ἀπευθύνω εἰς τὴν Μανούλα μου, τὴν Παναγία καὶ τὴν παρακαλῶ αὐτὴ νὰ παρηγορήσει ὅποιον ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ὅποιον τὸν πικραίνουν οἱ αὐταρχικοὶ χαρακτῆρες, ὅποιον φλέγουν τὰ πάθη.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας εἶναι κάτι τὸ πολὺ τρυφερὸ καὶ ἅγιο. Δὲν μπορεῖς νὰ σκεφθῆς τὴν Παναγία μας καὶ νὰ μὴ πλημμυρίσεις ἀπὸ συναισθήματα ἱερὰ καὶ ἅγια.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας διαπορθμεύει τὴν ψυχὴ μας εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐκφράζεται, ἀλλὰ σὲ κάνει νὰ σκιρτᾶς ἀπὸ χαρὰ πρὸς αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας καὶ ταμεῖον τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»

Γράφει ὁ Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός

Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr