.
Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας ἄνθρωποι
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στήν ἐποχή µας προσέχουν πρωτίστως τούς πολιτικούς, τούς οἰκονοµολόγους, τούς ἐπιστήµονες, τούς καλλιτέχνες καί τούς ποδοσφαιριστές, ἐνῶ ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους ἀπό τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί κλείνουν τά αὐτιά τους στό λόγο της. ∆έν φτάνουν βέβαια στό σηµεῖο νά τήν ἀπορρίψουν, γιατί τῆς ἀναγνωρίζουν κάποιον κοινωφελῆ ρόλο, µιά καί διαθέτει ἀµύθητη περιουσία, ὅπως ἐπιπόλαια ὑποστηρίζουν. Ἀρνοῦνται ὅµως πεισµατικά τή διδασκαλία της, γιατί δέν θέλουν νά δεσµευτοῦν ἀπό τίς ἐντολές της.
Ἀπό τή νοοτροπία αὐτή τοῦ κόσµου ἐπηρεάζονται δυστυχῶς καί πολλοί κληρικοί. Εἶναι ὑλόφρονες καί κοσµικοί καί ἡ ζωή τους δέν διαφέρει σχεδόν σέ τίποτα ἀπό τή ζωή τῶν ἀποµακρυσµένων ἀπό τό Θεό ἀνθρώπων, γι᾿ αὐτό καί «ἔχοµεν κάθε τόσον τήν ἐµφάνισιν νέων ἰδεῶν, εἰσηγήσεις καινοτοµιῶν, τάσεις προσαρµογῆς, ἀντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας καί ἀντορθοδόξους ἐνεργείας προερχοµένας ἀπό ἐκείνους, πού ἐτάχθησαν νά εἶναι ποιµένες καί διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ καί φρουροί τῆς πίστεως», ὅπως ἔλεγε ὁ ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 50).
Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ἀπέναντι στό λόγο τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολύ καθαρά στό θέµα τοῦ ἐκκλησιασµοῦ. ∆έν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά λατρέψουν τό Θεό καί νά συµµετάσχουν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Φθάσανε στό σηµεῖο νά θεωροῦν χρήσιµη τήν Ἐκκλησία µόνο γιά ἐπιµνηµόσυνες δεήσεις!∆υστυχῶς, ὑπάρχει ἡ τάση νά ἀντικατασταθοῦν διάφορες θρησκευτικές τελετές µέ πολιτικές. Πολιτικός γάµος, πολιτική κηδεία, ὀνοµατοδοσία τῶν παιδιῶν δίχως βάπτιση, καύση νεκρῶν κ.λ.π...
Μέχρι πρότινος ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶχε ἄµεση σχέση µέ τήν Ἐκκλησία. Τώρα ἐπιδιώκεται ἡ ἀποσύνδεση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ὅλα αὐτά, γιατί δέν θέλουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἠθική διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Ζοῦν µέσα στήν ἁµαρτία καί ἀποφεύγουν τίς ἐντολές, πού θά µποροῦσαν πραγµατικά νά τούς ἀπελευ- θερώσουν. ∆έν παραδέχονται ὅτι ἡ ἁµαρτία σηµαίνει δυστυχία καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εὐτυχία καί ὅταν ἀκόµα ἀντιµετωπίζουµε δυσάρεστες καταστάσεις.
Ἐπίσης, ἡ κρίση τοῦ γάµου, πού παρατηρεῖται στίς µέρες µας, δείχνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν καί τή στοιχειώδη ἠθική. Οἱ νέοι ζοῦν ἐλεύθερα, συνάπτουν σχέσεις, πέφτουν στήν παγίδα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καί τό ἐνδιαφέρον τους γιά τό γάµο εἶναι µειωµένο ἕως ἀνύπαρκτο. «Ἀφοῦ ἔτσι εἴµαστε καλά, γιατί νά παντρευτοῦµε;», ἀπαντοῦν στίς προτροπές τῶν συγγενῶν τους νά κάνουν τό θρησκευτικό τους γάµο. Τώρα ἔχουν καί τά ὑποκατάστατα τοῦ γάµου. Ὑπάρχει τό σύµφωνο συµβίωσης καί ὁ πολιτικός γάµος. Ὑπογράφουν στό δηµαρχεῖο καί τελειώνει ἡ δουλειά. Προσπαθοῦν νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους -ὅταν φυσικά αὐτή τούς ἐλέγχει- καί νά ρίξουν στάχτη στά µάτια τῶν οἰκείων τους. Γρήγορα ὅµως αὐτά ἀτονοῦν, οἱ σχέσεις διαταράσσονται καί διαλύονται. Καί µετά ἀπό λίγο, πάλι νέες σχέσεις, πάλι παράνοµες συµβιώσεις καί πρόχειροι πολιτικοί γάµοι. Καί τό δράµα συνεχίζεται µέ µεγάλα θύµατα τά παιδιά τους, τά ὁποῖα προφανῶς δέν φταῖνε σέ τίποτα. Συχνά ἀκοῦµε νά λένε διάφορα οἱ πρώην σύζυγοι. Ὁ ἄντρας νά µιλάει γιά τή µητέρα τῶν παιδιῶν του καί ἡ γυναίκα γιά τόν πατέρα τῶν παιδιῶν της. Καί οἱ δύο ὑποκρίνονται ἀπέναντι στά παιδιά τους, ἀλλά καί τούς οἰκείους καί γνωστούς τους πώς τάχα ἀγαποῦν τά παιδιά τους καί ἐδιαφέρονται γιά τήν πρόοδό τους, χωρίς νά ἀφοσιώνονται σ᾿ αὐτά, ἀφοῦ γρήγορα γνωρίζουν νέους συντρόφους καί «φτιάχνουν» τή ζωή τους. Αὐτός εἶναι ὁ ἁµαρ- τωλός κύκλος µέσα στόν ὁποῖο ζοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι.
Τά πράγµατα πιά µόνο µέ τή δυναµική παρέµβαση τοῦ Θεοῦ µπο- ροῦν νά ἀλλάξουν. Ἄς εὐχηθοῦµε νά µή εἶναι καί ἐπώδυνη.
Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 07/09/2015
Εἰς τὴν κόρην τὴν ἄσπιλον
Η παράσταση της Γέννησης της Θεοτόκου από το καθολικό της μονής Δαφνίου
Ὑμνοῦμέν Σε παρθένε ἁγνὴ Θεοκυῆτορ
δι’ ἧς τὸ θεῖον κάλλος ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ
καὶ πόθῳ γλυκυτάτῳ, κόρη, Σὲ εὐλογοῦμεν.
Γλώσσῃ ἱερωτάτῃ καὶ χείλεσι ἁγίοις
καρδίᾳ ἁγνευούσῃ ψυχῇ καθαρωτάτῃ
ὁμολογοῦμεν πάντες ἁγνὴν Θεοῦ μητέρα.
Φλόγα τὴν βάτῳ πάλαι ὁ νομοδότης βλέπων
μὴ πυρπολοῦσαν, κόρη, τὸν τύπον κατενόει
τοῦ τόκου Σου τοῦ θείου, ἁγνὴ Θεοκυῆτορ.
Εὐλογημένη Χαῖρε, Θεογεννῆτορ κόρη,
ὡς ἀληθῶς τῆς πάλαι ἀρᾶς ἠλευθερώθη
τὸ γένος την ἀνθρώπων τῷ τόκῳ Σου Παρθένε,
Σῆς συμπαθείας, κόρη, ἀξίωσον βοῶ Σοι,
ἡ μόνη ἀπορρήτως κυήσασα τὸν Λόγον
καί σῶσον σαῖς πρεσβείαις τοὺς πίστει Σὲ ὑμνοῦντας.
Σὺ μόνη ἀνεδείχθης, Παρθένε Θεοτόκε,
ἀφθόρως Θεομῆτορ Θεόν, γὰρ ἀπορρήτως
νηδύι συλλαβοῦσα ἀπέτεκες τῷ κόσμῳ.
Καταφυγὴ καὶ σκέπη πιστῶν καὶ προστασία,
θερμὴ ἱκετηρία, ταχεῖα μεσιτεία,
τοὺς Σὲ πιστῶς τιμῶντας Σὺ φρούρει, Παναγία.
Ὕμνος μθ΄, Θεοτοκάριον, Ἁγίου Νεκταρίου (Κεφαλᾶ), Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Καστέλλιον 1967
Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία
Ἔτος 22ο – Τεῦχος 240 – Σεπτέμβριος 2012
Ο Θεός παιδί μου, δεν κρύβεται πίσω από τους θάμνους
Ο Θεός παιδί μου, δεν κρύβεται πίσω απ” τους θάμνους.
Ούτε χρειάζεται να σκαρφαλώσεις στα βουνά για να Τον συναντήσεις.
Έρχεται Αυτός και σε βρίσκει κάθε φορά που συγχωρείς κάποιον που σ” έβλαψε, κάθε φορά που βοηθάς κάποιον που βρίσκεται σ” ανάγκη. Έλκεται η Θεία Χάρις παιδί μου, δεν εκβιάζεται…»
Λόγια άγνωστου Αγιορείτη ασκητή
Συγκλονιστικές αποκαλύψεις από τον Ευάγγελο Κουτρουμπέλη
*Ο δημοσιογράφος Ευάγγελος Κουτρουμπέλης είναι ιδρυτικό μέλος και σύμβουλος του ΑΟΡΑΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Μιλώντας για το θέμα του προσηλυτισμού, είναι ενδιαφέρον να παραθέσουμε την προσωπική εμπειρία-μαρτυρία του Ε. Κουτρουμπέλη, πρώην μάγου:
«Σαν αναζητητής της δύναμης και της ισχύος, σαν ανώριμος αναζητητής, ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες. Διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλες δυνάμεις μέσα μας, για να μπορείς να έχεις τα αποτελέσματα που ξεφεύγουν από τη συνήθη δυνατότητα.
Άρχισα να διαβάζω και να ασχολούμαι με τον αποκρυφισμό. Ωστόσο δεν μου συνέβησαν συνταρακτικά πράγματα… ώσπου ήλθε κάποιος μάγος επάνω, ο οποίος με μύησε στον εργαστηριακό πνευματισμό, στο δόγμα της υψηλής τελετουργίας, στο σατανισμό πάσης φύσεως…. Από κει και πέρα πλέον ασχολήθηκα με πάθος. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάλεσα δαιμόνια και ήλθα σε συνεργασία μαζί τους».
«Ξεκίνησα από τις πολεμικές τέχνες, ασχολήθηκα με τον ταοϊσμό… τα μυστήρια της ανατολής διδάσκουν ότι για να μπορέσεις να φθάσεις σε κάποια επίπεδα, πρέπει να ανακαλύψεις τις δυνάμεις εκείνες, τόσο τις εσωτερικές, όσο και τις δαιμονικές, να κατορθώσεις κάποια πράγματα, που είναι έξω από τη φύση και την δυνατότητα τού ανθρώπου. Με αυτό το σκεπτικό, να ανακαλύψω τις εσωτερικές δυνάμεις, άρχισα να ασχολούμαι με τον αποκρυφισμό. Αργότερα ήρθε ο Άγγλος και με βρήκε στα 17 μου χρόνια.
Είχα 4 χρόνια ασχοληθεί θεωρητικά, πρακτικά δαιμονιζόμαστε με ένα συλλογικό πνευματισμό. Κάναμε μία ομάδα ανθρώπων, που προσανατολιζόμαστε σ’ αυτό το χώρο…. Μετά τη μύηση και τη γνωριμία με τον Άγγλο, υπήρχε πραγματική εκπαίδευση, σχετική με τα φρονήματά μας και εισήχθηκα στη νεοειδωλολατρεία. Έμαθα να καθαγιάζω τα σκεύη… τους κύκλους επίκλησης, τις ονομασίες δαιμόνων, να κάνω επικλήσεις…».
«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι δύσκολο να βρεθούν γιατί συχνάζουν σε πάρα πολλούς χώρους. Πρώτα απ’ όλα είναι τα βιβλιοπωλεία που υπάρχουν στην Αθήνα, που άμα πάει κανείς που δεν έχει ιδέα, θα δει του κόσμου τα βιβλία με καθαρά αποκρυφιστικό περιεχόμενο, που είναι το δόλωμα».
«Αρχίζει να ενδιαφέρεται κανείς, από τη γιόγκα μέχρι τη πρακτική μαγεία. Τα βιβλία εκείνα μπορεί να μη δίνουν τη γνώση που χρειάζεται, αλλά είναι αυτό που σε βάζει σε κάποιο πειρασμό να σταθείς περισσότερο σ’ αυτούς τους χώρους. Τότε αρχίζεις πλέον να εισάγεσαι σε κέντρα, τα οποία καλλιεργούν όλη αυτή την ανάγκη και ανάλογα με τις γνωριμίες, την οικονομική κατάσταση και τη διαχυτικότητα που έχεις, αρχίζεις και κινείσαι ποικιλοτρόπως. Ο ένας μπορεί να γίνει μασόνος, ο άλλος μέντιουμ, κάποιος άλλος μπορεί να πάει σε κάποια κυκλώματα και ν’ αρχίσει να πέφτει στον επαγγελματισμό».
«Να γίνουν αστρολόγοι, μέντιουμ και μη ξεχνάτε ότι ο καλύτερος πόλος έλξης να περάσουν τις δαιμονοδιδασκαλίες… είναι τα σύγχρονα μαντεία, με τον τρόπο που προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα. Είναι τρόπος εκμετάλλευσης τού σύγχρονου ανθρώπου».
Αναφερόμενος στην επίδραση των κόμικς στα μικρά παιδιά, υπογράμμισε:
«Τα κόμικς προετοιμάζουν τα μικρά παιδιά στο να δεχθούν ότι υπάρχουν πνεύματα, ότι η δύναμη και το αποτέλεσμα έρχεται μέσα από τη χρήση μαγικών βοτάνων και ειδικών ουσιών, ότι με τη μαγεία μπορείς να επιφέρεις αποτελέσματα. Θα έλεγα, είναι ένας παιδαγωγικός τρόπος να μυηθούν τα μικρά παιδιά…».
«Πρώτα είναι η γνωριμία. Αρχίζει η πλύση εγκεφάλου με τη φιλοσοφία. Κατόπιν έρχεται ο εντυπωσιασμός με διάφορα σατανιστικά έργα. Με την εξάρτηση της ψυχής που γίνεται μέσα από την υπόδειξη, με την αφοσίωση στο δάσκαλο με αίμα, με πράξεις ανήθικες, με εξευτελισμό της προσωπικότητας. Κατόπιν αρχίζει να λαμβάνει κάποια φυλαχτά, κάποια υλικά στοιχεία επεξεργασμένα από το μάγο, δήθεν για να σε προστατέψουν στο χώρο… όμως στην ουσία γίνεσαι υποχείριο τού μάγου και των δαιμόνων. Όμως δεν γνωρίζεις ότι αυτό γίνεται για να σε εγκλωβίσουν… τον υπνωτίζουν, τον βλέπει σε ζωώδη κατάσταση απέναντι στο Δάσκαλο, πως μιλάς στο σκύλο και σ’ ακολουθεί χωρίς αντίρρηση».
Όμως στη διαδικασία τού απολύτου εγκλωβισμού χρησιμοποιούνται και άλλα πιο δραστικά μέσα:
«Η χρήση ναρκωτικών είναι σε ημερησία διάταξη και η πορνεία των κοριτσιών επιβάλλεται ως εντολή του Διαβόλου. Οι σατανιστές κάνουν ευρεία χρήση ναρκωτικών ουσιών».
«Αφιερώνουν την ψυχή τους στο Διάβολο και με την αφιέρωση χρειάζεται αίμα, που θα θυσιαστεί γι’ αυτό το λόγο. Αίμα προσωπικό του κοριτσιού, που γίνεται σε κάποιες ορισμένες ημερομηνίες. Μάλιστα γίνεται κάτω από ειδικές αστρολογικές ώρες (ζωδιακοί δαίμονες)».
Δεν υπάρχει μέση οδός. Να κάνω κοσμική ζωή και να αμαρτάνω και να πολεμήσω το Διάβολο. Είναι πλάνη αυτό.
Κατά τον Κουτρουμπέλη, «ο άνθρωπος, από τη στιγμή που θα αποποιηθεί το Σατανά, από κει και πέρα πρέπει να είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει αυτό. Δεν υπάρχει μέση οδός γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
«Γι’ αυτό και κανένας, ή σπάνια περίπτωση να ξεφύγει κάποιος, γιατί δεν υπάρχει μετάνοια. Όχι γιατί είναι αδιανόητο ή αδύνατο, είναι λίγοι εκείνοι που πραγματικά θα τους φωτίσει ο Θεός να καταλάβουν ότι μόνο δια των αγιαστικών μυστηρίων θα γλυτώσουν. Διότι αν δεν είναι συγκοινωνός ο άνθρωπος μετά του Θεού δια των μυστηρίων, είναι σε κοινωνία με το Διάβολο. Δεν υπάρχει μέση λύση».
«Τα ψυχιατρεία έχουν γεμίσει και οι αυτοκτονίες είναι στην ημερησία διάταξη. Στους ανθρώπους που ασχολούνται με το χώρο αυτό, όσο κι’ αν φαίνεται τραγικό, είναι πραγματικότητα».
«Όταν ασχολήθηκα με τις δαιμονικές δυνάμεις, είχα οπαδούς, συμπαρέσυρα άτομα, έκανα πάρα πολλά πράγματα. Πήγα σε μυστικές εκκλησίες και μάλιστα έκανα και διαλέξεις (σε μυημένους ανθρώπους). Η μεταστροφή μου ήλθε, γύρισα στο χώρο της Εκκλησίας με τη χάρη τού Θεού έγινα Ορθόδοξος, κατάλαβα την αξία της ορθοδοξίας…. Μεγάλωσα κι έζησα στην Ελλάδα, αλλά δεν ήξερα τι είναι Ορθοδοξία».
«Ο Θεός ίσως ήξερε τη μεταστροφή μου και δεν είμαι σήμερα σ’ ένα ψυχιατρείο ή στο χώμα. Και μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα. Δεν έχουν γλυτώσει, όχι ελάχιστοι, μπορώ να πω διεθνώς πάρα πολύ λίγοι είναι αυτοί, και αυτοί ακόμα παραπαίουν» (Διάλεξη στη θεολογική Σχολή Θεσ/νικης, 11.5.1993).
«Το πρόβλημα λύνεται μόνο με τα αγιαστικά μέσα της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Εάν ο άνθρωπος δεν προσέλθει με αυταπάρνηση, με αυτομεμψία, με αυτοκριτική, να εξαγοράσει τα αμαρτήματα και να γίνει συγκοινωνός δια του αίματος τού Χριστού, δεν εξασφαλίζεται από το Διάβολο».
«Δυστυχώς, ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε χριστιανοί. Να είμαστε ομοφυλόφιλοι, μπορούμε να συζητάμε και να μιλάμε για κοινωνικό ρατσισμό. Το να είμαστε φασίστες, μπορούμε να μιλάμε, γιατί έχουμε δικαιώματα. Όλοι έχουν δικαιώματα σ’ αυτό τον κόσμο. Το μόνο που δεν έχει δικαίωμα να γίνεται και να λέγεται, είναι το να ομολογεί και να πιστεύει κάποιος στο Χριστό. Όχι μόνο θεωρείται ντροπή, αλλά κατατάσσεται στη κατηγορία των χαζών ανθρώπων, το να πιστεύει κανείς σήμερα»!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Επιμέλεια: Διονύσιος Πυλαρινός
Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι
- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους; - Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες...
- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.
Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
«Για να πάη κανείς στον γλυκό Παράδεισο,
πρέπει να φάη πολλά πικρά εδώ,
να έχη το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι».
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2002
http://stratisandriotis.blogspot.gr
Οι δοκιμασίες, είναι βαρύτερες στους πιστούς
«Όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς, θα διωχθούν» (Β΄ Τιμ. 3/γ: 12) είπε ο απόστολος Παύλος. Αυτό το «όλοι», δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διώχθηκε: «Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα» (Ησαίας 53/νγ: 3).
Και το ίδιο είπε ότι θα συνέβαινε στους ακολούθους Του: «Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. ΑΝ εμένα εδίωξαν, θα διώξουν και σας αν φύλαξαν
τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας» (Ιωάννης 15/ιε: 20).
Και όχι μόνο από διωγμούς θα έπασχαν οι πιστοί, αλλά από κάθε είδους θλίψη: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη αλλά, να έχετε θάρρος εγώ νίκησα τον κόσμο» (Ιωάννης 16/ις: 33). Και δήλωσε: «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει» (Ματθαίος 16/ις: 23,24).
Έχοντας υπ” όψιν αυτά τα λόγια, που πολλοί από εμάς τα έχουμε βιώσει «στο πετσί μας», παίρνουμε θάρρος μέσα από τις θλίψεις, καθώς βιώνουμε καθημερινά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «σε κάθε τι συνιστώντας τον εαυτό μας ως υπηρέτες τού Θεού, με πολλή υπομονή, με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, με ραβδισμούς, με φυλακές, με ακαταστασίες, με κόπους, με αγρυπνίες, με νηστείες με καθαρότητα, με γνώση, με μακροθυμία, με αγαθότητα, με Πνεύμα Άγιο, με αγάπη ανυπόκριτη, με λόγο αλήθειας, με δύναμη Θεού, με τα όπλα της δικαιοσύνης, τα δεξιά και τα αριστερά, με δόξα και ατιμία, με
συκοφαντία και με εγκωμιασμό σαν πλάνοι, όμως κάτοχοι της αλήθειας, σαν αγνοούμενοι, αλλά είμαστε καλά γνωστοί, σαν να φτάνουμε στον θάνατο, αλλά, δέστε, ζούμε, σαν να περνάμε από παιδεία, αλλά δεν θανατωνόμαστε. Σαν λυπημένοι, αλλά πάντοτε έχουμε χαρά σαν φτωχοί, όμως πλουτίζουμε πολλούς, σαν να μη έχουμε τίποτε, όμως τα πάντα κατέχουμε» (Β΄ Κορ. 6/ς: 4-10). Θυμάμαι σαν σήμερα, τα λόγια ενός φίλου απίστου, για τη ζωή του νονού μου, τον οποίο ο Θεός ευλόγησε με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά κόσμον θλιβόταν υπερβολικά ως τον θάνατό του. Μου είπε ο άπιστος εκείνος:
«Μα πώς είναι δυνατόν ο Θεός να επιτρέπει να βασανίζεται τόσο ένας δικός Του; Αν είχατε την αληθινή πίστη, δεν θα ήταν η ζωή του ένα βασανιστήριο. Να μην έχει δουλειά, να τον κοροϊδεύουν οι εργοδότες, να αρρωσταίνει, να γκρεμίζεται το σπίτι του, να θλίβεται τόσο πολύ!
Αυτό δεν είναι πίστη, είναι πλάνη!» Και πράγματι, είχα δει κι εγώ αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, να προσεύχεται με δάκρυα, να ζητάει από τον Θεό να τον πάρει «τώρα». (Και πράγματι, έφυγε ΝΕΟΣ, όταν ο αγώνας του έφθασε στην τελείωση). Απάντησα στον άπιστο φίλο μου, ότι αυτή είναι η εν Χριστώ ζωή.
Όχι χαρά και διασκέδαση, αλλά θλίψη και πόνος, και δοκιμασία. Αλλά δεν μπορούν αυτό να το δεχθούν όλοι. Μάλιστα θα έλεγα, ότι αν κάποιος δεν βιώνει αυτή τη θλίψη στη Χριστιανική του ζωή, κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Θα πρέπει να ανησυχεί! Γιατί δεν γνωρίζω κανέναν που να προοδεύει στην εν Χριστώ ζωή, χωρίς να υφίσταται δοκιμασίες και θλίψεις.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Πώς οδηγείται κανείς στην πίστη
Δεν ξέρω αν κάποιος άνθρωπος μπορεί να πει ότι αυτός με τη δύναμή του οδήγησε στην πίστη κάποιον άλλον. Εγώ παρακολούθησα, όσο μου ήταν δυνατόν, περιπτώσεις ανθρώπων που οδηγήθηκαν στη θεογνωσία , και από παλιά και τώρα στην εποχή στην εποχή μας, όσες περιπτώσεις κατόρθωσα να μάθω. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που του ανήκει. Ο Θεός είναι αυτός που μεταστρέφει προς το καλό το νου και τη ζωή του ανθρώπου. Εγώ φτάνω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε στους ανθρώπους για το Θεό , όταν αυτοί δεν θέλουν να ακούσουν το λόγο του Θεού 68. Το μόνο ωφέλιμο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για να οδηγηθούν οι άνθρωποι στην πίστη στο Θεό είναι προσευχόμαστε γι’ αυτούς, να προσευχόμαστε στο Θεό να τους δώσει πνευματική συνείδηση, πρόοδο στη ζωή και στην πίστη και τρόπο μετάνοιας. Ακόμη υπάρχει και η ελπίδα να τους βοηθήσουμε και με μία ζωή δική μας ανώτερη , με την οποία θα καθιερωθούμε στη συνείδησή τους. Περισσότερα από αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι που θα ταρακουνήσει τους άπιστους από την απιστία τους, τη στιγμή που οι θρησκευτικές αλήθειες δεν είναι κάτι που εμπίπτουν στη διαδικασία της απόδειξης. Μόνο ο Θεός μπορεί να αποκαλύψει τον Εαυτό Του και τις αλήθειες Του στην ψυχή του ανθρώπου.
68. Πόσο όμορφα, αληθινά λόγια! Και μάλιστα , αν τα συγκρίνουμε με τη φλυαρία ορισμένων «ευσεβών» χριστιανών, που πέφτουν κυριολεκτικά πάνω σε όποιον συναντήσουν και πιστεύουν ότι με τα πολλά λόγια τους και τα ατέλειωτα «επιχειρήματά» τους θα οδηγήσουν τους άλλους στην πίστη. Δεν επιτυγχάνουν τίποτε. Ίσως το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ζαλίσουν αυτόν που έχουν απέναντί τους και να δώσουν κακή εικόνα για το χριστιανό, τον άνθρωπο του Θεού.
Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια: Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης Εκδόσεις ΑΘΩΣ
Γιατί η Ορθοδοξία επιλέγει την έρημο;
Η έρημος είναι συνήθως ο σκηνικός χώρος της απουσίας της ζωής. Είναι μια περιοχή υπαρξιακής σιωπής. Μια διάσταση σιωπηλού μυστηρίου.
Αλλά το γεγονός τούτο δεν σημαίνει πως η έρημος, σαν υπαρξιακή βίωση, είναι πάντοτε μια έννοια αντίθετη προς την έννοια της ζωής. Κάθε άλλο!
Η έρημος, μέσα στα πλαίσια της ζωής της Εκκλησίας, είναι μια διάσταση αυθεντικής ευαγγελικής ζωής. Μέσα στην ιστορία, αλλά και στο όλο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, η έρημος, σαν περιοχή πνευματικής εμπειρίας, είναι η πλέον αυθεντική ευαγγελική παρουσία ζωής. Το Ευαγγέλιον, σαν μήνυμα σωτηρίας, εξαγγέλλεται πρώτα – πρώτα από την έρημο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής κηρύσσει προδρομικά μέσα στην έρημο το μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού. Ό,τι έπειτα θα διδάξη ο Κύριος, το κηρύσσει ο Ιωάννης με πέντε βαρυσήμαντες λέξεις. «Εν δε ταις ημέραις εκείναις παραγίνεται Ιωάννης ο Βαπτιστής κηρύσσων εν τη ερήμω της Ιουδαίας και λέγων. μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών. Ούτος γαρ έστιν ο ρηθείς υπό Ησαΐου του προφήτου λέγοντος. φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού»(Ματθ. 3,1-3).
Ο Ιωάννης προετοιμάζει τον ερχομό του Κυρίου και κηρύσσει συνοπτικά τις διαστάσεις του λυτρωτικού του έργου. «Εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν. ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ου ουκ ειμή ικανός τα υποδήματα βαστάσαι. αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3,11). Το προδρομικό αυτό έργο του Ιωάννου καθαγιάζεται και επικυρώνεται από τον εν Τριάδι Θεόν στο γεγονός της βαπτίσεως του Κυρίου. Η έρημος καταξιώνεται, σαν χώρος της ευαγγελικής ζωής, με τη ζωντανή παρουσία του Τριαδικού Θεού. Στην έρημο για πρώτη φορά παρουσιάζεται και αποκαλύπτεται ο Θεός με τα τρία πρόσωπα. Αυτό δεν είναι μόνο μια ιδιαίτερη τιμή στον πνευματικό χώρο της ερήμου αλλά και μια τυπολογική προαγγελία του υπαρξιακού μυστηρίου του θείου Έρωτος μέσα στην ασκητική πατερική έρημο.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήτο αναμφίβολα μια ασκητική φυσιογνωμία. «Αυτός δε ο Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού, η δε τροφή αυτού ην ακρίδες και μέλι άγριον» (Ματθ. 3,4). Αυτό σημαίνει πως ο Ιωάννης ήτο συγχρόνως και πρόδρομος αλλά και «υπόσχεσις» όλων των αγίων ασκητών της χριστιανικής πατερικής ερήμου. Όλη η εμπειρία της χριστιανικής πατερικής ερήμου, οι ματωμένοι ιδρώτες της, τα καυστικά δάκρυά της, οι ακοίμητες προσευχές της και όλα τα άλλα ασκητικά αγωνίσματα συμπυκνώνονται προκαταβολικά μέσα σε όλο το πνευματικό βάθος της ασκητικής φυσιογνωμίας του Ιωάννου του Βαπτιστού. Ο Ιωάννης είναι υπόσχεση του ασκητικού μεγαλείου της Εκκλησίας του Χριστού, που θα ακτινοβολήση σε λίγο στην έρημο.
Κι έπειτα, όταν ο Κύριος δίδη εις τον Ιωάννην τον τίτλον του «μείζονος εν γεννητοίς», δίδει τα πνευματικά πρωτεία στις μεγάλες μορφές της ασκητικής ερήμου, που με την πνευματική τους ακτινοβολία θα καταυγάζουν έως της συντελείας του αιώνος το πνεύμα του πληρώματος της Εκκλησίας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το βασικό έργο του Ιωάννου ήτο να αφυπνίση τις συνειδήσεις των ακουόντων το κήρυγμά του. Το κήρυγμα αυτό, κήρυγμα μετανοίας, εσκόπευε κατ’ ευθείαν στη συνειδητοποίηση και εξαγόρευση της ενοχής τους. «Τότε εξεπορεύετο προς αυτόν Ιεροσόλυμα και πάσα Ιουδαία και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου, και εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών» (Ματθ. 3,5-6). Το έργο της ασκήσεως, σε πρώτο πλάνο, είναι ακριβώς έργο πνευματικής αφυπνίσεως και συγκλονιστικού και εξουθενωτικού διαλόγου με την προσωπική ενοχή.
Πράγματι! Μόνο μέσα στην έρημο και μόνο από το στόμα μιας τόσο γιγαντιαίας ασκητικής φυσιογνωμίας θα ήτο δυνατόν να ακουσθή το λυτρωτικό μήνυμα «μετανοείτε». Έτσι το ασκητικό πλαίσιο της ερήμου γίνεται ο πνευματικός χώρος που συντελείται προδρομικά η εξαγόρευση της προσωπικής ενοχής.
Εξ άλλου η έρημος παρουσιάζεται μέσα στο Ευαγγέλιο σαν ένας πνευματικός χώρος με εσχατολογικές διαστάσεις που πλαισιώνουν τον θρίαμβο του Κυρίου επί του Σατανά. «Τότε ο Ιησούς ανήχθη εις την έρημον υπό του Πνεύματος πειρασθήναι υπό του διαβόλου» (Ματθ. 4,1). Ο μελλοντικός θρίαμβος του αποκαλυπτικού Ιησού επί του «πλανώντος την οικουμένην» προδιατυπούται στον «ασκητικό» θρίαμβό Του επί του Σατανά μέσα στο σκηνικό χώρο της ερήμου. «Τότε αφίησιν αυτόν ο διάβολος, και ιδού άγγελοι προσήλθον και διηκόνουν αυτώ» (Ματθ. 4,11). Με τον θρίαμβο αυτόν αποδεικνύεται πράγματι ο Κύριος «ισχυρότερος» του Ιωάννου, αφού συντρίβει τις προσβολές του Σατανά και εξουδετερώνει και εδώ τυπολογικά τις μεθοδείες του. Άλλωστε ο θρίαμβος αυτός του Κυρίου είναι συγχρόνως η «σπερματική δύναμη» του ερημικού ασκητικού θριάμβου. Χάρη και στην προϋπόθεση αυτή ο ερημικός ασκητισμός θα συντρίψη πανηγυρικά τους «δαιμονιώδεις λογισμούς» και θα εξουδετερώση αποτελεσματικά τα τεχνάσματα «των αιγυπτίων, ήγουν των δαιμόνων».
Η περίοπτη αυτή θέση της ερήμου μεταξύ των βασικών και ανεπαναλήπτων ιστορικά σταθμών του λυτρωτικού έργου του Κυρίου πρέπει να εκτιμηθή ιδιαίτερα από τον «κοινωνικό» ή «εγκόσμιο» χριστιανό. Γιατί ασφαλώς η δυναμική αυτή παρουσία της ερήμου στους αφετηριακούς σταθμούς της λυτρωτικής παρουσίας του Κυρίου ούτε τυχαία ημπορεί να είναι ούτε χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Αντίθετα. πρέπει να παραδεχθούμε πως η πολυδύναμη αυτή συνεργία του σκηνικού χώρου της ερήμου, μέσα στην «καρδιά» του «πληρώματος του χρόνου» (Γαλ. 4,4), με τη προαγγελτική λυτρωτική δράση του Ιωάννου και την «εισαγωγική» δυναμική παρουσία του Κυρίου, πρέπει να κρύβη ένα δυνατό αλλά και «υποχρεωτικό» νόημα. Ίσως μάλιστα θα ημπορούσε κανείς να ισχυριστή πως χωρίς μια πνευματική «ανακεφαλαίωση» όλων αυτών των δραματικών λυτρωτικών γεγονότων της ερήμου, μέσα στο βάθος της προσωπικότητος του «κοινωνικού» χριστιανού, ο τελευταίος δεν θα ημπορούσε να επιδείξη αυθεντικά διαπιστευτήρια αληθινού πνευματικού αγωνιστού.
Η εμπειρία της ασκητικής ερήμου πρέπει να είναι εξάπαντος μια μυστική εσωτερική διάσταση του αυθεντικού χριστιανού. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα ύστερα από μια προσεκτική εμβάθυνση στο νόημα της δυναμικής παρουσίας της ερήμου στις πρώτες σελίδες του λυτρωτικού έργου του Κυρίου.
ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ – ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΡΗΜΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ
Ποιό θά εἶναι τό τέλος τῶν αἰρετικῶν καί ἀσεβῶν;
Ἄς ἀκούσουμε προσεχτικά τά λόγια τοῦ ὁσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, σχετικά μέ τό τί τέλος περιμένει τούς αἰρετικούς καί τούς ἀσεβεῖς πού διολισθαίνουν ἀπό τήν ὀρθή πίστη καί πράξη:
Οἱ αἱρετικοί, οἱ βλάσφημοι, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστό, τῆς Πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πύλες Ἅδου πού δέν θά μπορέσουν νά βλάψουν τήν Ἐκκλησία.
Θά καταισχυνθοῦν καί θά συντριβοῦν οἱ πολεμοῦντες τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως στόν Θεάνθρωπο καί Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν.
Γέρων Φιλόθεος Ζόρικος
ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΠΑΤΗΡ ΚΑΛΑ'Ι'ΔΗΣ ''ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ...''
ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΛΑΙΔΗ !
ΣΤΟ ΠΑΡΑ 1 !
ΑΣ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ !
Θλίψη - Χαρά, Εκκοσμίκευση και Οικουμενισμός
Ἀπὸ Ὁμιλία στὴν «Ἀποκάλυψη» τὴ δεκαετία τοῦ 1980!
Τό χωρίο πού ἀναλύουμε ἀρχίζει μέ μία πολύ τρυφερή προσοικείωση· «Ἐγὼ Ἰωάννης, ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν», ὁ ἀδελφός σας, «καὶ συγκοινωνὸς ἐν τῇ θλίψει καὶ βασιλείᾳ καὶ ὑπομονῇ».
Καί ὅπως βλέπουμε, ὑπάρχει κοινή θλίψη· καί ἡ κοινή θλίψις πάντοτε ἀδελφώνει. «Ἐγώ, ὁ Ἰωάννης, σέ σᾶς· ὁ ἀδελφός σας καί συγκοινωνός σας. Σέ τί; Στήθλίψη, στή βασιλεία, στήν ὑπομονή». Τρία μεγάλα θέματα!
Ἄς δοῦμε τό πρῶτο.
Θλίψη. Τί εἶναι ἡ θλίψη; Εἶναι ἡ συμπίεση καί ἡ ἐξ αὐτῆς στενοχωρία τῆς ψυχῆς. Θλίβω, ζουλάω· σύνθλιψη, ζούληγμα. Ζουλιέται ἡ ψυχή, ἄρα καί στενοχωρεῖται. Στενοχωρεῖται· στενός χῶρος.
Ἀλλά ἄν, ἡ ἐν Κυρίῳ χαρά, εἶναι ὁ καρπός τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητος, ἡθλίψιςεἶναι τό περικάρπιο τοῦ καρποῦ! Ἀπ’ ἔξω θλίψη, μέσα χαρά· ἀπ’ ἔξω τό τσόφλι, μέσα τό ἀμύγδαλο. Τό ἀμύγδαλο δέν εἶναι μόνο του· ἔχει τό τσόφλι του· πρέπει νά προστατευθεῖ. Ἡ θλίψις –ἀκοῦστε αὐτά τά ὀξύμωρα ἐκ πρώτης ὄψεως– ἡ θλίψις προστατεύει τήν χαρά! Τό φανταστήκατε ποτέ; Αὐτά εἶναι δυνατά μόνο μέσα στό χριστιανικό βίωμα. Ἄν δέν τά ζήσουμε ἔτσι, πρέπει νά ἀμφιβάλλουμε γιά τήν χριστιανική μας ἰδιότητα.
Δηλαδή δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ καί περισωθεῖ ἡ χαρά καί ἡ πνευματικότητα πού τήν γεννᾶ, ἄν ἀπουσιάζει ἡ θλίψη.
Ἀλλά ἡ ἐν Κυρίῳ θλίψις δέν εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπό μέσα –ἀφοῦ ἡ χαρά εἶναι ὁ καρπός, καί αὐτή ἀποτελεῖ τό περικάρπιο– ἀλλ’ εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπ’ ἔξω. Αὐτό σημειῶστε το. θλίψις εἶναι ἡ κατάσταση πού δημιουργεῖται στούς πιστούς ἀπό τίς ἐξωτερικές ἀντιδράσεις τοῦ κόσμου καί τοῦ Διαβόλου.
Ὁ Κύριος, τό ξέρετε, μᾶς εἰδοποίησε σχετικά· «παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν». Ἄ, ὥστε λοιπόν, ἀπ’ ἔξω εἶναι τό πρᾶγμα· θά μᾶς παραδώσουν σέ θλίψη. Τί εἶναι ἡ «θλίψη»; Ὁ διωγμός, οἱ φυλακές, οἱ στερήσεις, ὁ θάνατος, τό μαρτύριο! Ἀλλ’ αὐτά εἶναι ἀπ’ ἔξω· δέν εἶναι ἀπό μέσα.
Ἐν τούτοις αὐτή ἡ θλίψις δίνει ἄφατη καί ὑπερεκβλύζουσα χαρά! τόση πολλή, ὥστε νά γράφει στούς Κορινθίους ὁ Ἀπόστολος «πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν». Περίεργο πρᾶγμα· περίεργο! Ἀκοῦστε τήν μετάφρασή του: Εἶμαι γεμᾶτος ἀπό παρηγορία, «πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει»· ὑπέρ-περισσεύομαι... σοῦπερ-περισσεύομαι –νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά τό πῶ μ’ αὐτή τήν σύγχρονη ἔκφραση– σοῦπερ-περισσεύομαι στή χαρά, μέ ὅλη ἐκείνη τή θλίψις μας! Ὤ, ἅγιε Παῦλε!
Νά γιατί ὁ καρπός εἶναι ἡ χαρά, τό περικάρπιο ἡ θλίψη. Ἄν βγάλεις τήν θλίψη, θά χάσεις τήν χαρά· ἄν βγάλεις τό τσόφλι, θά χάσεις τό ἀμύγδαλο.
Ἀλλά προσέξτε. Ἡ θλίψις εἶναι γνώρισμα ἐκείνων πού θά κληρονομήσουν τήνΒασιλεία τοῦ Θεοῦ. Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πάλι εἰς τὰς Πράξεις –τό εἶχε πεῖ μετά τόν λιθοβολισμό του στά Λύστρα, αὐτό τό περίφημο: «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖνο τό «δεῖ» εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό πρέπει, πού συνδέει τό μέσα μέ τό ἔξω, τή χαρά μέ τή θλίψη. Δέν χωρίζονται αὐτά· δέν μποροῦν νά χωρισθοῦν. Γι’ αὐτό λέει ὅτι πρέπει νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ πολλές, ὄχι ἁπλῶς θλίψεις, ἀλλά μέ πολλές θλίψεις!
Ἡ ἐποχή μας προσπαθεῖ νά δημιουργήσει –ἐδῶ πρέπει νά προσέξουμε– ἕναν Χριστιανισμό χωρίς θλίψεις, ἕναν Χριστιανισμό γεμᾶτο ἀπό συμβιβασμούς καί ἀπό ἀνέσεις. Δέν θέλουμε νά ζουληχθοῦμε ἀπολύτως σέ τίποτα. Πρόκειται γιά τόν ἕνα ἀπό τούς δύο κινδύνους πού ἀπειλοῦν τήν Ἐκκλησία μας στόν παρόντα αἰῶνα. Ὁ ἕνας κίνδυνος λέγεται ἐκκοσμίκευση καί ὁ ἄλλος κίνδυνος οἰκουμενισμός, ἤ θρησκευτικός συγκρητισμός. Αὐτοί οἱ δυό μεγάλοι κίνδυνοι αὐτήν τή στιγμή ἀπειλοῦν τήν Ἐκκλησία μας. Θά τούς ξαναπῶ: οἰκουμενισμός καί ἐκκοσμίκευση, ἐκσυγχρονισμός, ἡ κοσμικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κοσμικοποίηση τοῦ φρονήματος.
Θά μᾶς πεῖ ὁ ἀπόστ. Παῦλος: «Δέν ξέρετε ὅτι Βασιλεία Θεοῦ ἄδικοι δέν θά κληρονομήσουν;». Λέει μάλιστα: «Γιατί δέν μάθατε νά ἀδικεῖσθε; Γιατί δέν μάθατε νά ἀποστερεῖσθε; Ἀλλά σεῖς καί ἀδικεῖτε καί ἀποστερεῖτε, καί μάλιστα ἀδελφούς!»…
Δηλαδή ὁ σύγχρονος Χριστιανός ἀπαιτεῖ μιά πίστη μέ τό ἀζημίωτο. Μιά πίστη μέ τό ἀζημίωτο!... Δηλαδή μιά πίστη χωρίς σταυρό· μία πνευματικότηταἀντισταυρική, ἡ ὁποία ὅμως παύει πλέον νά εἶναι πνευματικότητα μέ τήν ἔννοια τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί παραμένει ἕνα ὑποκατάστατο τῆς πνευματικότητος· ὄχι πλέον ὡς παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πιά... Δραπέτευσε πλέον τό Πνεῦμα τό Ἅγιο!
Τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀγαπητοί μου, μᾶς εἰδοποιεῖ καί μᾶς λέει: «ἐδόθη αὐτῷ –ποιό «αὐτῷ»; «τῷ θηρίῳ», στό Θηρίο– πόλεμον ποιῆσαι», τοῦ παραχωρήθηκε νά κάνει πόλεμο, «μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς». Ἀκούσατε; νά κάνει πόλεμο ἐναντίον τῶν ἁγίων, τῶν πιστῶν, καί νά τούς νικήσει! Ἀκούσατε;παραχωρήθηκεἀπό τόν Θεό νά νικηθοῦν οἱ πιστοί ἀπό τό Θηρίο! «καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι, εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα» –οἰκονομικός ἀποκλεισμός!– καί νά μήν μπορεῖς νά ἀγοράσεις ἤ νά πουλήσεις, παρά μόνο ἐάν ἔχεις τό χάραγμα· ὅτι εἶσαι Μασόνος, ὅτι εἶσαι Λάϊονς, ὅτι εἶσαι Ροταριανός, ὅτι εἶσαι..., τί ἄλλα θά βγοῦν δέν ξέρω. Ὅλα αὐτά, ἐάν ἔχεις τό «χάραγμα».
Αὐτό εἶναι τό «χάραγμα» τοῦ Ἀντιχρίστου· αὐτό εἶναι· κάθε ἀντίχριστη ἐνέργεια, βίωση, τοποθέτηση, σχῆμα. Αὐτό εἶναι τό «χάραγμα». Ἐάν λοιπόν εἶσαι ἔτσι, τότε ὅλες οἱ πόρτες εἶναι ἀνοιχτές. Δέν εἶσαι; τότε δέν θά μπορέσεις οὔτε νά ἀγοράσεις οὔτε νά πουλήσεις. «εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ χξς΄». «Ὦδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων», ἐδῶ εἶναι ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη τῶν ἁγίων. Ἐδῶ εἶναι! Σάν νά λέει: Γιά νά δοῦμε τώρα· ποιοί θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θά ἔχουν πίστη καί ὑπομονή, καί θά ποῦν: «Ἀποκλεισμό; ἀποκλεισμό! Στό περιθώριο; στό περιθώριο!».
Ὅπως βλέπετε, πόλεμος καί διωγμός τῶν Χριστιανῶν καί οἰκονομικός ἀποκλεισμός, πού σημαίνει μέ κάθε τρόπο νά ἐξοντωθοῦν οἱ πιστοί.
Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τήν θλίψη, τό περικάρπιο τῆς χαρᾶς, τήν προϋπόθεση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δέν ὁμιλεῖ ἐδῶ τό ἱερό κείμενο οὔτε περί ἀνέσεων οὔτε περί συμβιβασμῶν· ἀλλά τί; τονίζει τό «ὧδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων»!
Ἀγαπητοί μου,
τί ξημερώνει αὔριο δέν ξέρουμε·
ἄς προετοιμαζόμαστε
π. Α. Μυτιληναίου
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!
Καί μετά περιμένουμε προκοπή!...
Χωρίς Θεό καί μέ τήν ἀμετανοησία καί ἀντιχριστία πού μᾶς δέρνει, θά πηγαίνουμε ἀπό δοκιμασία σε δοκιμασία καί προσωπικά καί ὡς ἔθνος!
Μια προκλητική εκστρατεία των αθέων βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα ενόψει της έναρξης της νέας σχολικής. Η προπαγάνδα των αθέων καλεί τους γονείς να...απαλλάξουν το παιδί τους από τα Θρησκευτικά.
Δείτε σχετικά:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)