«ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΧΩ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ;»

[…] Ο Φαρισαίος της παραβολής που είπε ο Χριστός είναι πολύ γνωστός και στη σύγχρονη κοινωνία μας, γιατί μόνος του αυτοπροβάλλεται παντού και πάντοτε. Είναι ο τύπος του ευσεβοφανούς ανθρώπου, που δεν τον ενδιαφέρει η ουσία, ούτε της πίστεως, ούτε της αρετής, αλλά η επίδειξη· έχοντας την ελαφρά συνήθεια «του τύπου», την εξωτερική μόνο εμφάνιση και μερικές πράξεις καλοσύνης, με τις οποίες νομίζει ότι «υποχρεώνουν» τον Θεό και δικαιωματικά απαιτεί αντιμισθία.

Θα κάνω μια μικρή παρέκκλιση αναφέροντας ένα γεγονός που συνάντησα σ’ ένα ταξίδι, με σκοπό να σας βοηθήσω.

Με πλησίασε μια ευσεβής κυρία, η οποία από μικρό παιδί ήταν στους κόλπους της Εκκλησίας. Βρήκε έναν ευσεβή σύζυγο και μια ολόκληρη ζωή την έζησε μέσα στην Εκκλησία· ήταν, μάλλον φαινομενικά, ο τύπος της ευσεβούς και «πετυχημένης» χριστιανής. Με παρακάλεσε να την ακούσω ιδιαιτέρως· και, ποιο νομίζετε πως ήταν το παράπονό της; Ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα βάθος απόγνωσης. Και η ίδια αναρωτιέται: «Τώρα που γέρασα και πλησιάζω προς το τέλος μου, γιατί να έχω απόγνωση μέσα μου, ενώ θα έπρεπε να έχω θάρρος;».

Εμένα δεν με ξένισε αυτό που είπε, γιατί το είχα διαπιστώσει πριν μου το αναφέρει. Αλλά όμως, επειδή μου δόθηκε η αφορμή, ήμουν υποχρεωμένος ν’ απαντήσω.

Και της είπα τα εξής:

«Όπως στα μαθηματικά, όταν η κατάληξη του αριθμού δεν τεθεί καλά, δεν φέρνει (το αναμενόμενο) αποτέλεσμα στο άθροισμα, έτσι και στον πνευματικό τομέα: όταν δεν τεθούν καλά οι βάσεις, δεν βλέπουμε πνευματικό αντίκρισμα. Κι εσύ, αδελφή μου –της λέω– δεν έβαλες καλά τα θεμέλια. Δεν είναι ο χριστιανισμός αυτός, τον οποίο πρέσβευες μέχρι τώρα. Εμείς οι χριστιανοί δεν διεκδικούμε από τον Θεό τίποτα. Πιστεύουμε στον Θεό, γιατί Του αξίζει να πιστεύεται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έπειτα, πιστεύοντάς Τον, υπακούμε σ’ Αυτόν. Όχι, γιατί θα μας δώσει αμοιβές· όχι, γιατί θα μας ανταμείψει· όχι, για συμφεροντισμούς. Υπακούμε σ’ Αυτόν, γιατί Αυτός είναι η αξιοπρεπέστερη κυριότητα, στην οποία υπακούει όλο το σύμπαν, γιατί από Αυτόν έχουμε και το “είναι” και το “ευ είναι”, κατά μετοχή.«

»Η αγωνιστικότητα που καταβάλλουμε για να σταθούμε σ’ αυτά τα επίπεδα, έχει μονάχα αυτό το σκοπό: ν’ αγωνιστούμε να κρατήσουμε τις εντολές που μας έδωσε ο Θεός μας, που είναι οι συνταγές για τη θεραπεία μας. Γιατί, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, έχουμε καταστραφεί ολοσχερώς. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, είμαστε μια σωρεία ερειπίων. Ήρθε ο Ιησούς μας, μας άνοιξε την πόρτα της ζωής, σφράγισε το διαβατήριο της εισόδου μας, έσβησε την ενοχή και την οφειλή μας και μας είπε την κούρα της θεραπείας. Τώρα, δικός μας στόχος είναι να θεραπεύσουμε αυτή την παραμόρφωση, αυτή την αιμάσουσσα πληγή, για να τη φέρουμε στην ισορροπία και να μπούμε ύστερα ελεύθερα στη Βασιλεία των Ουρανών.«

»Όλη η αγωνιστικότητα που καταβάλλουμε, είναι για ν’ αποβάλουμε από πάνω μας τη δύναμη της αμαρτίας που σφηνώθηκε μέσα στα μέλη μας και τώρα επιμένει να μας χωρίσει από τον Θεό. Επομένως, δεν παίρνει τίποτα από ’μας ο Θεός και, κατ’ επέκταση, δεν μας χρωστά τίποτα απολύτως. Τη σωτηρία μάς τη χάρισε δωρεάν. Μας τη χάρισε με το Σταυρό Του, από την πλευρά Του, την “ρέουσαν αἷμα καὶ ὕδωρ”.«

»Κι εμείς αγωνιζόμαστε τώρα να μην επιστρέψουμε στην περιεκτική κακοήθεια, που οδηγεί στην ηθική παραμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Σ’ αυτήν όμως την παραμόρφωση “δεν εισέρχεται καθόλου ο Θεός· κι αν κάποτε εισέλθει, πολύ γρήγορα θα εξέλθει” (πρβλ. Σοφ. Σολ. 1, 1–4). Γι’ αυτό λοιπόν τρέχουμε με σπουδή προς όλα τα φάρμακα της σωτηρίας μας, στον κατάλληλο χρόνο και τόπο και με το σωστό τρόπο, για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε την υγεία και την ισορροπία και τότε να κληρονομήσουμε τα αιώνια αγαθά.«

»Αυτή, ευλαβέστατη αδελφή μου, είναι η εικόνα του χριστιανού. Εσένα, όμως, δεν σου τα έμαθαν καλά οι δάσκαλοί σου και νόμιζες ότι έχεις “υποχρεωμένο” τον Θεό, επειδή κάνεις καλά το σταυρό σου, επειδή δεν ντύνεσαι με τα σύγχρονα ρούχα, γιατί πηγαίνεις πιο συχνά στην Εκκλησία και γιατί κάτι που σου περισσεύει το δίνεις σ’ εκείνους, τους οποίους, όλοι μας έχουμε κλέψει περιοδικά στη ζωή μας. Γι’ αυτό, αντί να έχεις μέσα σου τώρα αντίκρισμα την παρηγοριά, έχεις την απόγνωση. Είναι σαν να πληρώθηκες με κάλπικα νομίσματα. Ακολούθησε με ακρίβεια την Πατερική Παράδοση και αμέσως θα φυτρώσει μέσα σου, κατά τον Απόστολο Παύλο, και η “μακάρια ελπίδα” (πρβλ. Τίτ. 2, 13)».

Σας ανέφερα αυτό το γεγονός, για να σας δείξω πρακτικά πόση μεγάλη σημασία έχει το ν’ αγωνίζεται κανείς σωστά, τώρα που ο όρος της μετάνοιας (πρέπει να) χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή μας. Παρακαλούμε και ικετεύουμε με όλο το βάθος της μετριοφροσύνης μας την Παναγάπη του Ιησού μας, να καταδεχθεί ακόμα λίγο και να μη φύγει βλέποντας τη δική μας αχαριστία και απερισκεψία. Να παραμείνει μαζί μας, μέχρις ότου αυξηθεί σ’ εμάς η θεία συμπαράσταση. Και έτσι, με τη θεία Χάρη και με τη λίγη προαίρεση που διαθέτουμε, να κατορθώσουμε σιγά–σιγά να βγούμε από την αιχμαλωσία του παλαιού ανθρώπου, που είναι τα πάθη και οι επιθυμίες…

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ

(1921–2009)

[Γέροντος Ιωσήφ:

«Αθωνικά μηνύματα»,

μέρος β΄, κεφ. 5ο, σελ. 109–112,

εκδόσεις «Το Άγιον Όρος»,

Θεσσαλονίκη 1990.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Στήν εξομολόγηση, πολλοί απ'αυτούς λέ­νε: «Είμαι φονιάς»

Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στην πίστη με έργα κι όχι με λόγια. Στήν εξομολόγηση, πολλοί απ'αυτούς λέ­νε: «Είμαι φονιάς. "Ομως ή ποινή πού θα μου επιβληθεί, δέν με φοβίζει. Φοβάμαι την κατάκριση της συνειδήσεως μου πού νιώ­θω...».

Ένας μου είπε: «Πάτερ, θυμάμαι συνεχώς τα λόγια της μά­νας μου: "Γιε μου, να πηγαίνεις στην εκκλησία. Μην άκούς πού σας λένε στο σχολείο ότι δεν υπάρχει ό Θεός. Λένε ψέματα! Κά­ποτε θα καταλάβεις ότι ζει ό Θεός κι ότι πάντα είναι μαζί μας!". Ό ίδιος φυλακισμένος, μου είπε στη συνέχεια: «Πάτερ, εδώ στή φυλακή βρήκα τον Θεό!».'Ολοι τους εκφράζουν την ελπίδα ότι θα τους συγχωρήσει ό Κύριος.

Στήν εξομολόγηση βλέπουμε να γίνονται θαύματα. Κάποιος απ΄αυτούς εγκαταλείφθηκε από συγ­γενείς και φίλους κι έμεινε ολομόναχος. Μου είπε ότι τον αρνή­θηκαν όλοι κι ότι μόνο τον Θεό αισθάνεται κοντά του. Τον ρώ­τησα, τι τον οδήγησε στον Θεό· μου απάντησε: 

«Πριν μπω στη φυ­λακή, ήμουν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Εκεί γνωρίσθηκα με πιστούς ανθρώπους. 'Ηξερα, βέβαια, ότι ή παράγραφος 59 προέβλεπε την ποινή της φυλακίσεως, για όποιον πίστευε στο Θεό! Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πιστούς να φυλακίζονται για την πίστη τους. Τους βασάνιζαν γιά ν' αρνηθούν τον Θεό, λέγο­ντας τους ότι αν το κάνουν, θα τους ελευθερώσουν, εξασφαλίζο­ντας τους καλή ζωή. Εκείνοι όμως έμεναν σταθεροί καί αμετα­κίνητοι. Πολλές φορές θυμήθηκα τη μάνα μου πού έβαλε στην καρδιά μου την αγάπη στον Θεό καί στην Εκκλησία Του. Μέ­χρι τώρα, τη μισή ζωή μου την πέρασα στις φυλακές και τα στρα­τόπεδα σαν εγκληματίας. Σ' αυτούς τους χώρους, άρχισα να θυμάμαι έντονα τα λόγια της μάνας μου καί να ψάχνω συνειδη­τά τον Θεό. Τώρα πια, προσεύχομαι αδιάκοπα. Νιώθω, είμαι βέβαιος ότι μ' ακούει ό Θεός. Βλέπω τη βοήθεια Του!».

Ό κρα­τούμενος αυτός ονομάζεται Αλέξανδρος κι είναι τριανταοκτώ ετών. Άπ' αυτά, τα εικοσιέξι χρόνια τα πέρασε σε στρατόπεδα συ­γκεντρώσεως, φυλακές ανηλίκων καί άλλα σωφρονιστικά ιδρύ­ματα. Εξομολογώ στη λαύρα πολλά χρόνια.

"Οσα όμως μου είπε ό Αλέξανδρος, αλλά καί ό τρόπος πού τα είπε, με συνεκλόνισαν. ~ Ηλθαν φορές πού κι εγώ αναρωτήθηκα αν ό Θεός θα συγχω­ρήσει αυτά πού άκουσα. Σ' αυτό το σημείο έδειξα την όλιγοπιστία μου. Εξομολογούσα τον Αλέξανδρο δύο μέρες συνεχώς! Στό τέλος, συλλογίστηκα: Άφοϋ ό Θεός συγχώρησε το ληστή πού το ζήτησε κι αυτόν εδώ θα συγχωρήσει. Του είπα να προσέ­ξει τα λόγια του, να μη φάει τίποτε την παραμονή της Θείας Κοι­νωνίας καί να μη καπνίσει. Το έκανε. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μη ξέρουν τίποτα από γράμματα κι επιστήμες, όμως το Νόμο τοϋ Θεού ξέρουν να τον σέβονται· καί μάλιστα, καλύτερα άπ' ο,τι έμείς. 

Την επομένη πού λειτούργησα, πλησίασαν στο «μετά φό­βου...» οι κρατούμενοι πού ήσαν προγραμματισμένοι καί περί­μενα να πλησιάσει κι ό Αλέξανδρος. Δεν ερχόταν. Του έκανα νόημα. Τίποτα! "Ετσι μακριά όπως στεκόταν, κουνούσε το κε­φάλι, δείχνοντας μου ότι δεν μπορούσε να κοινωνήσει. Μετά το «δι' ευχών» τον πλησίασα καί τον ρώτησα γιατί δεν κοινώνησε. «Δεν είμαι εσωτερικά έτοιμος ακόμη» ήταν ή απάντηση του πού με άφησε άναυδο! «Πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολούθησα λειτουργία», συνέχισε «κι ένιωθα ότι ό ίδιος ό Θεός ήταν μαζί μας! Κατάλαβα ότι κάποιο μέγα Μυστήριο γινόταν. "Ενιωσα λοι­πόν, ότι δεν ήμουν άξιος να συμμετάσχω...».

Τον είδα από τότε αρκετές φορές. Κάποια μέρα μου είπε ότι βγήκε ή απόφαση του δικαστηρίου καί φεύγει για στρατόπεδο.Παρακάλεσε να του δώσω το κομποσχοίνι μου για ευλογία καί να προσεύχομαι γι' αυτόν. Μου είπε με σημασία: «Κι εγώ θα προ­σεύχομαι για σας! "Οταν με καλό ελευθερωθώ, θέλω να μου υπο­δείξετε να μείνω κοντά σε κάποιο μοναστήρι ή ενοριακό ναό, για ν' αφιερώσω την υπόλοιπη ζωή μου -όση μου δώσει ο Θεός- σ' Εκείνον καί στον συνάνθρωπο!».

Δόξα τω Θεώ, στη φυλακή βλέπω γνήσια ανανέωση της ψυχής. Πολλοί κρατούμενοι μας λεν ότι στο πρόσωπο μας βλέπουν τον Θεό να τους επισκέπτεται!

Πέρασε καιρός πού δεν έβλεπα στο ναό τον Αλέξανδρο. "Υπέ­θεσα ότι θα τον μετέφεραν στο στρατόπεδο. Κάποια στιγμή κα­τέβηκα στα υπόγεια, εκεί πού είναι τα φοβερά κελιά της απομο­νώσεως. Χοντροί τσιμεντένιοι τοίχοι, μ' ένα μόνο μικρό παρα­θυράκι στην βαριά πόρτα. Ξάφνου ακούω μια γνώριμη φωνή, να βγαίνει μέσα από μια πόρτα: «Πάτερ Τρύφων, πάτερ Τρύ­φων...». Τρέχω στο μικρό παραθυράκι της σιδερόπορτας καί βλέ­πω τον Αλέξανδρο! Μόνος, μέσα σ' ένα κλουβί από μπετόν. Στεκόταν κρατώντας το Ευαγγέλιο! Κόλλησε το πρόσωπο του στο παραθυράκι κι άρχισε να κλαίει. "Ενας σκληρός άντρας έκλαιγε σαν παιδί... Το πρόσωπο του έλαμπε.

«Πάτερ, είμαι τρίτη βδομαδά εδώ κάτω. "Ακουγα πού περπατούσατε άπ' έξω κάθε μέρα, μα δεν τολμούσα να σας φωνάξω. Επειδή όμως άκουσα πού ρω­τήσατε για μένα, πήρα το θάρρος και σας φώναξα. Πάτερ Τρύ­φων, είμαι ευγνώμων στον Θεό και σε σας. Ευχαριστώ πολύ Εκείνον και σας πού με μάθατε να κλαίω για τίς αμαρτίες μου! Είχα σταματήσει από πολλά χρόνια να κλαίω. Σχεδόν είχα ξε­χάσει πώς κλαίνε! "Ημουν πολύ σκληρός. Εδώ μ' εσάς έμαθα να κλαίω και να ζητώ το έλεος του Θεού!». Συνέχισε να κλαίει, ενώ συγχρόνως χαμογελούσε ευτυχισμένος!

Από το στρατόπεδο πού μεταφέρθηκε, μου έστειλε την έξης επιστολή: 

«Σεβαστέ π. Τρύφων, σας ευχαριστώ γι' άλλη μία φο­ρά, για τη φωτιά της ελπίδας πού ανάψατε στην ψυχή μου. "Ημουν μεγάλος αμαρτωλός, βλάστημούσα τον Θεό μας και τους αγίους Του, δεν πίστευα... Με την πνευματική συζήτηση, με κά­νατε να δω με καινούργια ματιά όλ' αυτά πού γίνονται γύρω μας. Ευχαριστώ και τους άλλους πατέρες πού έρχονταν. Τώρα ξέρω πολύ καλά ότι ό Κύριος καί Θεός μας δεν είναι κάτι το φαντα­στικό, αλλά υπάρχει καί μας βλέπει τί κάνουμε καί πώς ζούμε.'Ολοι σχεδόν είχαμε μάθει στο σχολείο ότι ή Εκκλησία απο­βλακώνει τους ανθρώπους. Πλήρης διαστρέβλωση της πραγμα­τικότητας. Εγώ κι οι φίλοι μου δεν θα ξαναγυρίσουμε στα πα­λιά χάλια πού ήμασταν βουτηγμένοι πριν σας γνωρίσουμε. Μας βοηθήσατε να καθαρισθούμε από τη λάσπη των αμαρτιών μας, οπού είχαμε βουτηχτεί άπ' την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ζητούμε την ευχή σας· Αλέξανδρος καί άλλοι κρατούμενοι της ζώνης 50!».

Σέ άλλη επιστολή του, έγραφε: 

«Κάποιος κρατούμενος -ό Ίβάν- πού του είχατε δώσει επιστήθιο σταυρό, σώθηκε από βέβαιο θάνατο, λόγω του σταυρού αύτού! Να τί έγινε ακριβώς: Μια μέρα έγινε μεγάλος τσακωμός στο μπλοκ μας. Κάποιος συγκρατούμενος άρπαξε ένα μαχαίρι καί πήγε να σκοτώσει τον Ιβάν. Καθώς όμως τον τράβηξε από το πουκάμισο, το έσκισε καί φά­νηκε ό σταυρός. Εκείνη τη στιγμή τό ήλιακό φως ακτινοβολούσε πάνω στο σταυρουδάκι. Ποιος ξέρει τί ένιωσε ό επίδοξος φονιάς καί σταμάτησε!'Ετσι ό σταυρός έσωσε τη ζωή του Ίβάν! Δεν είναι θαύμα;! Τώρα ό Ίβάν, εγώ κι όλοι οι άλλοι καταλαβαίνου­με πολύ καλά το παύλειο ρητό πού μας λέγατε:Αυτό πού δεν θέ­λουμε να μας κάνουν, να μη το κάνουμε κι εμείς στους άλλους"…

Από το βιβλίο: Ο πατήρ Αρσένιος». (κατάδικος ΖΕΚ-18376) έκδοσης Παρακλήτου

http://proskynitis.blogspot.gr

ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ!!!

Την καταπληκτική είδηση ότι η βουλευτίνα Σμύρνης και εκπρόσωπος του τουρκικού Λαϊκού Κόμματος της αντιπολίτευσης, που είναι και δεύτερο κόμμα στην τουρκική βουλή, η Selin Saye Böke, βαπτίστηκε χριστιανή Ορθόδοξη, έφερε στην δημοσιότητα ο Τούρκος δημοσιογράφος, Ünsal Ergel.

Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, η εν λόγω βουλευτίνα σε συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο απαντώντας στην ερώτηση αν είναι χριστιανή, παραδεχτηκε έμμεσα πως έχει βαπτιστεί χριστιανή και αυτό σε μια ισλαμική Τουρκία που ο ισλαμισμός έχει καταντήσει ένα αυταρχικό και δικτατορικό καθεστώς.

Η Selin Saye Böke είναι από πολύ γνωστή οικογένεια με καθηγητές πανεπιστημίου που κατάγεται από τη περιοχή του Hatay, μια συνοριακή με την Συρία περιοχή όπου υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλοί Ορθόδοξοι αραβόφωνοι χριστιανοί.

Όπως αναφέρεται, η βουλευτίνα του Λαϊκού Κόμματος βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία της Αλεξανδρέττας που υπάγεται στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας, που έχει την έδρα του σήμερα στην Δαμασκό της Συρίας.

Το εντυπωσιακό είναι πως η Selin Saye Böke είναι βουλευτίνα του τουρκικού κοινοβουλίου και παρά τις διάφορες αρνητικές αντιδράσεις ακόμα και μέσα από το κόμμα της, δεν δίστασε όχι μόνο να βαπτιστεί, αλλά και να το διακηρύξει δημόσια.

Εμείς θα της πούμε ένα ολόψυχο μπράβο, την ίδια ώρα που εδώ στο…Ελλαδιστάν, η Ορθοδοξία διώκεται με όλα τα μέσα και το να λέει κανείς δημόσια πως είναι Ορθόδοξος Χριστιανός κατάντησε να θεωρείται…ακόμα και ρατσιστικό!

Αλλοίμονο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφεάς-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

Εγερτήριο. Ξυπνώ με δυσκολία κι αρχίζω αμέσως την Ευχή. Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω το μέτρο, αν αυτό υπάρχει. Πρέπει να ασκούμαι συνεχώς στην καρδιακή προσευχή. Συγκρούομαι με τον τρόπο, με τον οποίο μέχρι τώρα πλησίαζα τα πράγματα, τη ζωή. Δηλαδή διανοητικά και γνωσιολογικά· ενώ η Ευχή ενεργείται σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να περιγράψω, ούτε θέλω να τ’ ονομάσω «διαισθητικό». Πρόκειται για άλλες διαστάσεις, όπου ο νους μεταβάλλεται σε «αλυσίδα». Πρέπει να εγκαταλείψω το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας του. Διότι τον αντιλαμβάνομαι ως εφήμερο, παρόλο που, όντως, είναι μια πολύτιμη δωρεά. Εδώ όμως θα πρέπει να βρει τον εσώτερο σκοπό λειτουργίας του. Μου φαίνεται πως πάντοτε προχωρώ, δίνοντας προτεραιότητα σ’ αυτά που μου λέει το λογικό μου και όχι η καρδιά μου, που την τοποθετώ συνήθως σε δεύτερη θέση. Μα, αυτός είναι ο τρόπος που έμαθα, χάρη στον οποίο, μπόρεσα και επιβίωσα. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζω. Ίσως δεν είχα άλλη δυνατότητα. Εδώ όμως, όχι ότι πρέπει ν’ απενεργοποιήσω αυτές τις ικανότητες, αλλά ν’ ανακαλύψω άλλες συμπληρωματικές και παράλληλα βασικές της ανθρώπινης υπόστασης. […]

Μετά από κάποια στιγμή αρχίζει να με κυριεύει ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Η προσπάθειά μου να συνεχίσω την Ευχή έχει εξαφανιστεί και είναι σαν να προχωρεί μόνη της. Εγκαταλειπόμενος στην απελπισία της γνώσης της ανικανότητάς μου, βλέπω πως ο λογισμός υπακούει στη δύναμη της θέλησης. Βλέπω πως η Ευχή δεν ταυτίζεται με καμιά πρακτική, μέσω της οποίας κατορθώνεται ο σκοπός, αλλά ότι απλώς είναι και λειτουργεί. Εγκαθίσταται μια κατάσταση εσωτερικής ευφορίας. Και είναι μια αίσθηση πληρότητας, καθολικότητας, η οποία, εκτός από ψυχικά και εσωτερικά στοιχεία, έχει σαφώς και μια σωματική διάσταση.

Και πάλι η αναστροφή. Αρνούμενος το λογισμό μου, δημιουργήθηκε η εσωτερική εκείνη κατάσταση που άνοιξε την πύλη για το μεγαλύτερο και το υψηλότερο. Τελικά, η κάθε πράξη μας, δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτά που έχουμε φανταστεί και σ’ αυτά που σκοπεύουμε. Αυτό μου φαίνεται, βέβαια, πως ταιριάζει και σαν δικαιολογία για την ακηδία μου και για τον ύπνο μου που συνεχώς με κυριεύει.

Παρατήρησα πως τις τελευταίες μέρες, κάθε φορά ανοίγοντας τα βιβλία μου, διαβάζω αυτό που ταιριάζει με τη ψυχική μου κατάσταση. Είναι άραγε τυχαίο; Συγχρονισμός; Ή «διαβάζω» την σημασία των κειμένων με τον τρόπο που οι άνθρωποι ερμηνεύουν κάθε φορά το ωροσκόπιό τους; Αποφασίζω να παρατηρώ περισσότερο, για να διαπιστώσω τι ακριβώς συμβαίνει.

Όταν κοιτάζω πίσω μου τα χρόνια που πέρασαν, βλέπω πως οι δύσκολοι καιροί είναι αυτοί που τελικά παρείχαν μέσα τους τη δυνατότητα για μια περαιτέρω ανάπτυξη. Πιστεύω πως ό,τι χάνουμε, θα ξαναέρθει –ίσως με άλλη μορφή. Γι’ αυτό συχνά δεν λυπούμαι για κάτι που χάνω. Πώς εισήλθε στη ζωή μου ο π. Ε.; Πώς χάθηκε; Σε μια κατάσταση ευφορίας όπως η σημερινή, μου φαίνεται τόσο «λογικό» το παρελθόν. Ότι το κάθε πράγμα συνέβη με μια συγκεκριμένη σειρά που πάντοτε ταίριαζε και αναλογούσε στην περίπτωση. Πως, ευθύς εξ αρχής, όλα είχαν καθοριστεί να οδηγηθούν σ’ αυτό το σκοπό. Δεν ξέρω, ακόμη, το πώς βρέθηκα στο Άγιον Όρος μοναχός.

Στην οικογένειά μου δεν αναφερόμασταν σχεδόν ποτέ στην Εκκλησία και στην χριστιανική πίστη. Μόνο η γιαγιά μου ήταν φιλακόλουθη. Μερικές φορές, βέβαια, ερχόμουν σε κάποια επαφή με την Αγία Γραφή. «Εκεί», υπήρχε ένας Θεός που μιλούσε στους ανθρώπους. Όταν ήμουνα πολύ μικρός, ζήλευα γι’ αυτόν το «διάλογο». Όμως όλες οι παιδικές προσευχές μου παρέμεναν χωρίς απάντηση. Και άρχισα να απελπίζομαι και εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Η εσωτερική αναζήτηση παρ’ όλα ταύτα συνεχιζόταν. Και ήλθε η στιγμή αυτή η αφελής παιδική πίστη να μεταβληθεί σε κραταιά απόφαση εγκατάλειψης των πάντων· ο σκοπός της ζωής μου! Μετά το Γυμνάσιο, πέρασα στις εξετάσεις της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Ήταν τόσο διαφορετικά από το σχολείο, το οποίο δεν μου άρεσε ποτέ. Έγινα ένας ενθουσιώδης, πρόθυμος σπουδαστής. Θα έπρεπε να ήταν αυτό που, χωρίς να το ξέρω, έψαχνα εδώ και πολύ καιρό: η πνευματική αφύπνιση, η απόκτηση της γνώσεως.

Τα μαθήματα (Ψυχολογία, Παιδαγωγική, Διδακτική κλπ), για τις ανάγκες των παιδιών της σχολικής ηλικίας, με απασχόλησαν ιδιαίτερα. Η ζωή μου φαινόταν προκαθορισμένη και ο μελλοντικός δρόμος χαραγμένος. Καθώς λοιπόν ένοιωθα ότι όλα ήταν «εντάξει», άρχισα να αναζητώ τον εαυτό μου. Ζούσα πλέον καταστάσεις που με απομόνωναν και δημιουργούσαν στους συσπουδαστές μου έναν «μύθο» γύρω από το πρόσωπό μου. Δεν υπήρχε τίποτε στην εικόνα του λογικού μου κόσμου, που να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ερμηνεία της συμπεριφοράς μου. Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και οι καθηγητές, οι οποίοι, ή προσπαθούσαν να με αποτρέψουν ή να ερμηνεύσουν διαφοροτρόπως και «επιστημονικώς» τη συμπεριφορά μου. Κι ήταν όλοι τους, ένας κι ένας!

Εν ριπή οφθαλμού βλέπω όλ’ αυτά που συνέβησαν στη ζωή μου. Βλέπω το σχέδιο του Θεού. Τη συνέπεια στην ακολουθία των πράξεων και των γεγονότων. Ναι, έτσι, θα έπρεπε να έχουν συμβεί. Ακριβώς όπως συνέβησαν. Πόσο τυφλός ήμουν μέχρι τώρα! Τόσα χρόνια! Και πόσο παρηγορητικό είναι για το παρόν, αλλά και για το μέλλον, το να ξέρω τις σχέσεις των πραγμάτων της ζωής μου, οι οποίες δημιούργησαν μια πολύ χειροπιαστή πραγματικότητα· τη μοναχική μου πορεία. Πάντοτε, στην κατάλληλη στιγμή, εμφανιζόταν κάποιος στη ζωή μου, για να διατηρήσει την εξέλιξή μου σε πορεία, να συμπορευθεί μαζί μου για ένα διάστημα στα μονοπάτια της σκέψης και της ιδιορρυθμίας μου.

Σε κάποια στιγμή η Ευχή με βγάζει απ’ αυτό το «διαστημικό ταξίδι» στο παρελθόν. Αρχίζω να βρίσκω σε κάθε λέξη, σε κάθε γράμμα της Ευχής μιαν ανεκλάλητη χαρά. Όλα, μου φαίνονται γεμάτα από χάρη. Η κάθε λέξη της Ευχής είναι γεμάτη από ζωή. Καταλαβαίνω πως ολόκληρη η Καινή Διαθήκη, ολόκληρη η γνώση μας για τον Θεό, συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτές τις πέντε λέξεις: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!». Λέξεις, που τις ψιθυρίζω με πολύ μεγάλο σεβασμό.

Όλο και βαθύτερη η κατάσταση της εσωτερικής ευφορίας. Και το «κλειδί» γι’ αυτή τη βαθιά εσωτερική ευφορία, που είναι τόσο πολύτιμη, βρίσκεται στην ετοιμότητα της αποδοχής. Γιατί συνήθως οι δυσκολίες με τον εαυτό μας, προέρχονται από την αυτοαπομόνωσή μας, από την απτή στάση μας απέναντι στα πράγματα· η οποία, είναι μια πολύ συγκεκριμένη στάση και δεν επιτρέπει την έξοδο από τον εαυτό μας, για την αναγνώριση του νοήματος που κρύβεται πίσω από αυτά. Το να επιθυμείς κάτι, το βλέπω σωστό. Το να το έχεις ανάγκη όμως, όχι. Η ανάγκη σε φυλακίζει σε δεσμά άλυτα. Γιατί νά ’ναι τόσο δύσκολα, αφού στ’ αλήθεια είναι τόσο απλά; Η «γαλήνη της καρδιάς»· εδώ κι έναν χρόνο, δεν έχω κοιμηθεί τόσο ήρεμα!...

ΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ

[Μοναχού Φιλόθεου:

«Μοναχού Πορεία (Ημερολόγιο)»,

κεφ. Ε΄, σελ. 25–29,

Εκδόσεις «Άληστος»,

Θεσσαλονίκη 1997.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει από πριν πενήντα χρόνια (Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη)

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ

«Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση. Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο. Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί. Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώση, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».

«Όταν τελειώσει η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη , να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο. Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα , που θα τύχη να σας μείνουν στα χέρια σας. Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».

«Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημά μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε ,γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας. Βασικότερο είμαι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας γίνεται με την εξομολόγηση».

«Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν. Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, , να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήση συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».

«Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη. Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει (σήμερα) από πριν πενήντα χρόνια».

«Η προσευχή και η ελεημοσύνη πάνε μαζί. Αν κάνης προσευχή χωρίς ελεημοσύνη, τότε νεκρή είναι και η προσευχή σου».

«Νηστεία, αγρυπνία και προσευχή είναι τα ουράνια χαρίσματα. Δεν αρκεί μόνον η πίστη. Χρειάζονται και έργα. Προστασία στα ορφανά, ελεημοσύνη στους φτωχούς».

«Τα δικαστήρια είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να προσέχετε πολύ σ’ αυτές τις πόρτες. Να τις αποφεύγετε. Αν τύχη όμως και πάτε, να λέτε πάντα την αλήθεια και αμέσως να εξομολογείσθε. Γιατί το άλλο δικαστήριο είναι το φοβερό. Εκείνο, που θα κριθούμε όλοι».

από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ της εποχής μας» (Λόγοι και πράξεις Αγίων Γερόντων των ημερών μας εις ενίσχυσιν και παρηγορίαν των πιστών)

Π. Μ . ΣΩΤΗΡΧΟΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Αδαμάντιος Τσακίρογλου, Τραγικές αποκαλύψεις και άλλες μυστικές συμφωνίες

Αγαπητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κληρικοί και λαικοί, απευθύνομαι σε εσάς, στον χριστοφόρο λαό, εγγυητή και φρουρό της Ορθοδόξου πίστεως γιατί δυστυχώς οι ερευνές μου αποκαλύπτουν, ότι το βάθος της πτώσεως αυτών ετάχθησαν να ορθοτομούν την αλήθεια του Χριστού είναι απύθμενο. Όπως θα δείτε παρακάτω συμβαίνουν πράγματα πίσω από την πλάτη των πιστών, που μόνο σε σενάρια συνωμοσιολογίας ταιριάζουν. Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου.

Από την ενθρόνιση του τωρινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου οι προσπάθειες ενώσεως έλαβαν νέα δυναμική, λέει ο πάτερ Δωσίθεος: (εκπρόσωπος του οικουμενικού πατριαρχείου): «Στον καιρό του Βαρθολομαίου και του Ιωάννη Παύλου όπως και του γερμανού Πάπα, έλαβε η όλη υπόθεση ένα επιστημονικό θεμέλιο. Αυτό σημαίνει, ότι τώρα διεξάγουμε έναν διάλογο αξιών και θέλουμε να ξέρουμε, τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει...για να ενισχύσουμε τα θετικά και να αποδυναμώσουμε τα αρνητικά».....

Το Σύμβολο της Πίστεως ενώνει όλους τους Χριστιανούς

...Οι δύο εκκλησίες επιθυμούν να επιστρέψουν στις κοινές τους ρίζες, στην Νίκαια, σήμερα Ιτζνικ, με μία νέα Οικουμενική Σύνοδο στο έτος 2025 ακριβώς 1700 χρόνια μετά την πρώτη οικουμενική σύνοδο. «Μία ανάλογη πρόταση του Πατριάρχη ελήφθη με ικανοποίηση από το Βατικανό» λέει ο πατήρ Δωσίθεος.... τότε θα έχουμε την ωραία δυνατότητα πάλι μαζί να γιορτάσουμε κάτι οικουμενικό το οποίο στο περιεχόμενό του έχει σχέση με την μελλοντική επανένωση των μεγάλων εκκλησιών. Βασικό είναι ότι θα είμαστε πάλι κάτω από την ίδια στέγη...».....

.....Seit dem Amtsantritt des gegenwärtigen Patriarchen Bartholomäus haben die Einigungsbemühungen neue Schubkraft entwickelt, sagt Pater Dositheos, der Sprecher des Patriarchats von Konstantinopel: "Mit der Zeit von Bartholomäus und Johannes Paul II. beziehungsweise nachher dem deutschen Papst, da hat die Sache ein wissenschaftliches Fundament gekriegt. Das heißt, jetzt machen wir eine Prinzipiendiskussion und wollen wissen, was uns trennt, was uns eint, damit wir auf beiden Seiten aufbauen, sowohl das Positive verstärken, als auch das Negative abbauen können."...

Glaubensbekenntnis eint alle Christen

Im Jahr 325 schon wurde dieses Glaubensbekenntnis ausformuliert, das alle Christen der Welt bis heute eint, und zwar beim ersten Ökumenischen Konzil in Nicaea, einer Stadt, die heute Iznik heißt und im Nordwesten der Türkei liegt. Nach Nicaea, zu ihren gemeinsamen Wurzeln, wollen die beiden Kirchen nun zurückkehren – mit einem neuen Ökumenischen Konzil in Iznik im Jahr 2025, genau 1700 Jahre nach dem ersten Konzil. Ein entsprechender Vorschlag des Patriarchen sei im Vatikan gut angekommen, sagt Pater Dositheos: "Eine Perspektive, einen Wunsch gibt es von beiden Seiten, sowohl von der römisch-katholischen als auch von der orthodoxen Kirche, was das Nicaeum von 2025 betrifft. Da haben wir eine schöne Möglichkeit, mal wieder gemeinsam etwas Ökumenisches zu feiern, was auch einen Inhalt hat in Bezug auf die zukünftige Wiedervereinigung der großen Kirchen. Hauptsache ist, dass wir dazu erst mal wieder gemeinsam unter ein Dach kommen können."..."..

Αν αναλύσουμε το κείμενο διαπιστώνουμε τα εξής:

Βλέπουμε ότι οι κινήσεις για την λεγόμενη ένωση των εκκλησιών είναι δεδομένες παρά τα όσα μας λένε για δήθεν παραπληροφόρηση. ¨Ωστε ο π.Ι. Ρωμανίδης είχε δίκιο, όταν μας πληροφορούσε, ότι σύμφωνα με τα λόγια ενός καθολικού καρδινάλιου, η ένωση έχει ήδη γίνει, απλώς μας την φανερώνουν σιγά σιγά για να λείψουν οι αντδράσεις. Πόσοι πραγματικά γνωρίζουν αυτή την πικρή αλήθεια και σιωπούν, ενώ θα έπρεπε να βροντοφωνάζουν; Ξέχασαν, ότι ο Θεός δεν εμπαίζεται και ότι αν δεν το πουν οι άνθρωποι θα το φωνάξουν οι πέτρες;

Η λεγόμενη ένωση των εκκλησιών στηρίζεται στην υποτιθέμενη επιστημονική αυθεντία του οικουμενικού Πατριάρχη και του αιρεσιάρχη Πάπα. Δεν στηρίζεται στην ειλικρινή μετάνοια του αιρετικού, δεν στηρίζεται στην καταδίκη των κακοδοξιών, δεν στηρίζεται στην κοινή ορθόδοξη πίστη. Ούτε λέξη για τα δόγματα (π.χ. το πρωτείο του πάπα είναι δογματικά θεσπισμένο), ούτε λέξη για την Ιερά Παράδοση, ούτε λέξη για τις συνόδους, οι οποίες καταδίκασαν τον Παπισμό και τις κακοδοξίες του, ούτε λέξη για τους πατέρες που καταδίκασαν και τέτοιες ενέργειες.

Θέλουν να βρουν τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει. Δεν το ξέρουν; Δεν τους το είπαν τόσοι και τόσοι Άγιοι; Δεν μας ενώνει τἰποτα και μας χωρίζει μία άβυσσος. Έτσι το καταθέτουν, όσοι υπέροχοι και ευλογημένοι, ηρωικοί άνθρωποι απαρνήθηκαν τον Παπισμό και επέστρεψαν στην Μητέρα Εκκλησία. Έτσι το ομολογούσαμε και εμείς κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας όταν βροντοφωνάζαμε «Ανάθεμα» τόσο στον Παπισμό όσο και στις άλλες αιρέσεις, τις οποίες αυτοί αναγνωρίζουν σήμερα ως αδελφές εκκλησίες.

Το πιο σημαντικό είναι να γιορτάσουν κάτι οικουμενικό. Κάτι να είναι και ότι να είναι. Έτσι απαξιωτικά και αόριστα για σοβαρά θέματα της πίστεως δεν μιλούν ούτε οι λεγόμενοι άθεοι. Τι σημαίνει κάτι; Κάτι είναι ο λόγος που λοιδωρήθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, σφαγιάσθησαν ως αμνοί, άγιοι και μάρτυρες της Εκκλησίας μας.

Το πιο ύπουλο όμως είναι η συμφωνία για μία «οικουμενική σύνοδο» το 2025. Ανακαλύπτουμε, ότι ενώ το γερμανικό ραδιόφωνο το έχει δεδομένο εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδέα!. Αυτό αποτελεί κατάφωρη εξαπάτηση του ποιμνίου, κλήρου και λαού. Εδώ λειτουργούν οι μηχανισμοί, οι οποίοι καταργούν την συνοδικότητα, την κοινή ομολογία, ελευθερία, αλήθεια και κάθε θεοδίδακτο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας μας. Βλέπουμε, ότι μόνο λίγοι μυημένοι, ως συνωμότες γνωρίζουν και πράττουν για λογαριασμό μας. Αυτή την πληροφορία του γερμανικού ραδιοφώνου, δεν την διέψευσε η Αρχιεπισκοπή Γερμανίας. Ενώ είναι αυστηρότεροι του Καίσαρος απέναντι σε κάθε πιστό που θα τολμήσει να καταδικάσει τις ενεργειές τους, ενώ κόπτονται για κάθε είδους δήθεν νομική παραβίαση, εθελοτυφλούν και επικροτούν κάθε είδους παραβίαση και διαστρέβλωση της Αλήθειας.. Αλήθεια ποιά η διαφορά από τους νομικούς, τους γραμματείς και τους φαρισαίους, οι οποίοι διύλιζαν τον κώνωπα και κατέπιναν την κάμηλον; Αυτοί που συμπροσεύχονται με τους Αντβεντιστές, τους Πεντηκοστιανούς και άλλους ανακηρυγμένους αιρετικούς (βλέπε στο τέλος του κειμένου την οικουμενιστική εβδομάδα προσευχής στην Γερμανία.http://www.oekumene-ack.de/themen/geistliche-oekumene/gebetswoche/2016 

είναι δυνατόν να υπερασπιστούν την Μία Αλήθεια του Σωτήρος μας; Ξεχνούν όμως, ότι αυτοί είναι που παρανομούν νομικά, ηθικά και πνευματικά γιατί, όπως λέει και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς η αλήθεια αυτή δεν τους ανήκει:

«Ὅλοι θέλουμε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπιβάλλει ν᾽ ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τοὺς πάντες, ὅποια πίστη καὶ ἂν ἔχουν! Συγχρόνως ὅμως μᾶς διατάζει νὰ κρατᾶμε ἀλώβητη τὴν πίστη μας καὶ τὰ δόγματά της.

Σὰν χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἐλεεῖτε ὅλο τὸν κόσμο, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! Ἀκόμη καὶ τὴ ζωή σας νὰ δώσετε γι᾽ αὐτούς. Ἀλλὰ τὶς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τὶς θίξετε. Γιατὶ δὲν εἶναι δικές σας. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία μας νὰ τὴν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε»

Αγαπητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κληρικοί και λαικοί, ρωτώ, όπως και στην πρώτη μου επιστολή: Πότε επιτέλους θα καταδικάσουμε αληθινά, λόγοις και πράξεσι, αυτές τις καταστάσεις, που είναι κίνδυνος για την ψυχή κάθε Ορθοδόξου;

Langenfeld 31.01.2016

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

Πρόγραμμα προσευχής της οικουμενιστικής εβδομάδα προσευχής στην Γερμανία

Konfessionelle Andachten zu den Tagesmeditationen

Zu den Tagesmeditationen haben verschiedene Mitgliedskirchen der ACK Andachten erarbeitet. Sie sind eingeladen, diese Andachten zu feiern und so die geistlichen Traditionen der verschiedenen Kirchen kennenzulernen.

http://katanixis.blogspot.gr

Ανώτατος κλήρος ή η σιωπή των “αμνών”

«Υμείς εστέ το άλας της γης, 

εάν δε το άλας μωρανθή,

εν τίνι αλισθήσεται;» 

(Ματθ. 5, στίχ. 13).

Μεγάλη είναι η απογοήτευση που κατέχει τον ορθόδοξο Έλληνα για τα δεκάδες νομοθετήματα που έφεραν κοσμογονική αναστάτωση και ηφαιστειακή έκρηξη στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια, και την παγερή αδιαφορία της θρησκευτικής ηγεσίας.

Οσο για το πρόσφατο σύμφωνο συμβίωσης, μόλις 4-5 ιεράρχες διαφοροποιήθηκαν από την νεκρή εκκλησιαστική ηγεσία και άρθρωσαν καταγγελτικό λόγο! Ο κόσμος χάνεται. 

Νεανικές ψυχές καταβροχθίζονται από τον Άδη. Η «ένωση αθέων» ζήτησε από τον Υπουργό Παιδείας και «Θρησκευμάτων», τον γνωστό μυκτηριαστή των Αγίων Λειψάνων και του Αγίου Φωτός, την κατάργηση των θρησκευτικών και ο υπουργός «τους υποσχέθηκε την κατάργησή τους» («ΒΗΜΑ», 23/8/15). Δεν πρόλαβαν να περάσουν 24 ώρες από την ορκωμοσία της Κυβέρνησης και η νέα αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας δήλωσε [ραδιοφωνικός σταθμός «Στο κόκκινο»]: «Δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του ή την ιδιότητα του άθεου, ώστε να εξασφαλίζει την απαλλαγή του». Τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας τα τελευταία 40 χρόνια τις διέκρινε ανοχή, συμβιβασμός και ατέλειωτα αλισβερίσια.

Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η παρουσία του κ. Τσίπρα εντός του Ιερού Βήματος του Ναού του Πρωτάτου στο Α. Όρος, πράγμα που δεν επιτρέπεται σε κανέναν λαϊκό! 

Πριν λίγες μέρες θαυμάσαμε τον άνθρωπο που δεν παντρεύτηκε αλλά συζεί, που έχει αβάπτιστα τέκνα [δικαίωμα του αυτό] να ρίχνει τον τίμιο Σταυρό στα νερά την ημέρα των Θεοφανίων! Τον ιερότερο αυτό σύμβολο της Ορθοδοξίας του προσεφέρθη από προκαθήμενο της Εκκλησίας μας! Σαν να καλείτο από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ο Ηρώδης στη Βάπτιση του Κυρίου!! Όλα αυτά γίνονται γιατί διοικούντες του ανώτατου κλήρου φοβούνται μη χάσουν μισθούς και προνόμια και ως εκ τούτου ενισχύουν ανόσια έργα των κρατούντων, δίδοντάς τους το δικαίωμα να ποδοπατούν Ιερά και Όσια.

Έτσι έως σήμερα ο υψηλόβαθμος κλήρος, στη συντριπτική πλειονότητά του, ποτέ δεν

βγήκε δημόσια να αναμετρηθεί με την εξουσία για όσα απαράδεκτα συμβαίνουν. 

Ποτέ δεν υψώσε φωνή διαμαρτυρίας και δεν αποκάλυψε μηχανορραφίες, ψευτιά και εκμετάλλευση. Ποτέ δεν αρνήθηκε να συμμορφωθεί στα προστάγματα του άθεου κατεστημένου. Ποτέ δεν ζήτησε να παραμερίσουν αυτοί που αφανίζουν τη νέα τρυφερή ηλικία. Ποτέ δεν τόλμησε να ζητήσει την αντικατάσταση ούτε ενός άθεου υπουργού θρησκευμάτων! Αντ΄αυτού... άσφαιρες ντουφεκιές, έτσι για ποικιλία! Κάποιες ομιλίες από γραπτό έτοιμο κείμενο αναγνωσμένο ανόρεχτα κι άτονα, δια το τυπικόν της υποθέσεως, να την ακούσουν μερικοί εκκλησιαζόμενοι, λές κι αυτοί φταίνε. Κάποιο κειμενάκι ίσως στον ημερήσιο τύπο, σε γλώσσα συχνά ακατανόητη και από τον γράφοντα! 

Ή ίσως ένα εντυπωσιακό στημένο δημοσίευμα σε εφημερίδες ή σάιτ συνοδευόμενο μάλιστα και με την φωτογραφία του ποιμένα.

Αυτό όμως δεν είναι αγώνας, αλλά προβολολαγνεία. Κι όμως υπάρχει ο ανώτερος Κλήρος! υπάρχει σαν πλήθος, μα δεν υπάρχει σαν ηγεσία. Εμφανίζεται ίσως εκεί που είναι σίγουρο ότι θα δρέψει θαυμασμό και χειροφιλήματα, μα δεν παρουσιάζεται εκεί που μυρίζει μπαρούτι και θυσία. Μόνον ως κριτές δικάζουν και καταδικάζουν ανοικτιρμόνως ανήμπορους παπάδες που σαν δικτάτορες τους συντρίβουν. Όμως ούτε “κιχ” μπροστά στα βλοσυρά βλέμματα των τυχάρπαστων της εξουσίας.

Αντιθέτως, μέλη της ανώτερης ιεραρχίας τρέχουν από πανηγύρι σε πανηγύρι, από ονομαστήρια σε ονομαστήρια, αντίστοιχα αλληλολιβανιζόμενοι. Κι οι παρελάσεις στους δρόμους συχνότατες, φορώντας εντυπωσιακές πανάκριβες αυτοκρατορικές στολές, κρατώντας ράβδους, φορώντας μίτρες και εγκόλπια χιλιάδων ευρώ. 

Και μιας που οι βασιλείς “απέθαναν” αναλαμβάνουν αυτοί να κρατήσουν ζωντανά δείγματα κενότητας σε “καινά” άμφια. Όμως, ο βασιλιάς είναι γυμνός!! Κι ενώ ο στόχος του ποιμένα είναι η σωτηρία του πληρώματος της Εκκλησίας φαίνεται πως πιστεύουν ότι με παρελάσεις θα σώσουν τον κόσμο! Δηλαδή διά της επιδείξεως χρυσού και ματαιότητος θα δοθεί το μήνυμα σωτηρίας στις ναυαγισμένες υπάρξεις!! Ο Κύριος, οι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες, οι μοναχοί κι οι ιερείς με τα τριμμένα ράσα στην Τουρκοκρατία, περπάτησαν στους δρόμους, επιδιώκοντας να βρουν και να σώσουν αμαρτωλούς, χαμένα πρόβατα, φορώντας ταπεινές χλαμύδες, ενώ σήμερα τι βλέπει ο πιστός; Αδαμαντοστόλιστους πίλους και ολόχρυσα κοσμήματά! Άλλοι από την “ηγεσία” του Κλήρου κλείνονται στα πολυτελή ανάκτορα απολαμβάνοντας σκωληκόβρωτο πλούτο, την ώρα που αφήνονται τα πρόβατά τους να ματώνουν στις ρεματιές των μεστών ακανθών τρίβων του βίου, πέφτοντας ανύποπτα στο στόμα ποικιλώνυμων λύκων [αιρετικών, πολιτικών και άλλων -ικών]. 

Ο λαός κοιτάει τα αβρά χέρια τους για να του δείξουν το δρόμο προς τον ουρανό κι αυτοί τον σπρώχνουν στο βούρκο. Δυστυχώς όμως, επήλθε ήττα. Μια ήττα από τον πλουτισμό, την εξουσία, τη δ[λ]όξα, τον αισθησιασμό, την ευμάρεια. Οι ιστορίες που ξεχύνονται στα Μ.Μ.Ε. μολύνουν και δεν κάνουν τίποτα να σταματήσουν το κακό. 

Ο Απόστολός Πετρος δείχνει τον ποιμένα ως ταπεινό, αφιλάργυρο, αγωνιστή, άγρυπνο φύλακα του ποιμνίου [Ά Πέτρου, δ΄ 2-3]. Αλλά γι΄αυτούς, ψιλά γράμματα! Πώς θα πιάσουν το χέρι του παραστρατημένου, του αμαρτωλού, του αθέου, να τον οδηγήσουν στον δρόμο του Θεού, όταν εκείνοι περιδιαβάζουν σε βαθύτερο κύκλο της Δαντικής κόλασης, πρόκριμα για τον αιώνιο βίο τους! Δεν τους έχει αιχμαλωτίσει ο Κύριός μας, που πάντα υποκριτικά καυχιούνται ότι είναι «εις τύπον και τόπον Του»;

Κι όμως, θα αποτελούσαν φράγμα, μέτωπο αντίστασης, και προτάσσοντας τα στήθη τους θα αναχαιτίζαν τις δυνάμεις του σκότους. Αυτά δεν έκανε ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης, όταν χρειάστηκε μέσα στο μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών να διακόψει το πολυχρόνιο του βασιλιά φωνάζοντας από την ωραία πύλη στους ψάλτες “Στοπ! ουκ έχουμε Βασιλέα[!]”, στη Λάρισα να ελέγξει τον μητροπολίτη Δωρόθεο και τους άρχοντες στο Μεσολόγγι την 4η Αυγούστου, τότε επέτειο, ημέρα νηστείας που ψήνανε στην πλατεία καθώς και σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις; Παρόμοια δεν ήταν και η συμπεριφορά του Αμβροσίου Ελευθερουπόλεως και Σεβαστιανού της Κόνιτσας; 

Το ίδιο δεν έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όταν ήρθε αντιμέτωπος με τους κρατούντας, σε ημέρες δικτατορίας; Όταν ύψωσε το ανάστημά του και κατόρθωσε να διακόψει την εκτύπωση του νέου “Συντάγματος”, στέλνοντας τα εκτυπωθέντα για πολτοποίηση επειδή απαλείφθηκε από την προμετωπίδα του κειμένου το: “Εις το όνομα της Αγίας και Ομουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος”; Σε άλλη περίπτωση δε δίστασε να αποκαλέσει τους δικτάτορες «γκάγκστερς»;

“Άγιοι Πατέρες”! Δεν σας είδα ποτέ να υψώνετε τη φωνή σας για το κακό που γίνεται. Ζείτε χωρίς να υπάρχετε. Μιλάτε για τον νέο άγιό μας τον π. Παΐσιο τον Αγιορείτη, αλλά δεν διαβάσατε πόσα προφητικά είπε που εκπληρώνονται στις μέρες μας. Κάντε λειτουργίες στη μνήμη του και δίπλα στην εικόνα του βάζετε και το πανεράκι! Και το κυριώτερο που δεν σας προβλημάτισε, είναι το όραμα του Γέροντα που περιγράφει ο Αγιορείτης π. Δαμασκηνός. 

“Ο αείμνηστος πατήρ Παΐσιος [...] μου είπε και το ακόλουθον το οποίον με συνετάραξε”: “Κατ’ αυτάς τας ημέρας, η χάρις του Αγίου Πνεύματος μου έδειξε τον Άδην εκεί που και αι ψυχαί των κολασμένων ανθρώπων. Τον τόπον που βασιλεύει ο διάβολος. Εκεί, κατ’ εξοχήν με εντυπωσίασε ότι είδα πολλούς Αρχιερείς, μαύρους, απολιθωμένους, όρθιους με προτεταμένην την ποιμαντικήν ράβδον”. Και συνέχισε να ομιλεί αιτιολογών, διατί είδε πολλούς Αρχιερείς: «Ευθύνες, πάτερ, πολλές έχουν οι Αρχιερείς και όσοι δεν ανταποκρίνονται εις τας ευθύνας των, δια να αρέσουν εις τον Χριστόν, οδηγούνται εκεί, εις τον τόπον της βασάνου, μακρά του Χριστού”!.

Άγιοι Πατέρες: Η σαπίλα δεν σας έχει διαβρώσει όλους, υπάρχουν αρκετοί που αναπνέουν πόθο Θεού και όχι τα ποικίλα πάθη τους. Τολμήστε να ξεκαθαρίσετε τον αυλόγυρό σας και συγκροτηθείτε σε λευιτικό μέτωπο αγιότητας και αποστολικής μαχητικότητας. Αφήστε τις κερκίδες και κατεβείτε στο στίβο. Μη ταμπουρώνεστε πίσω από οχυρώματα, δήθεν “διακριτών ρόλων”. Όταν βλέπετε μπροστά σας να ποτίζουν τη νεολαία με το όπιο της αθεΐας, να τους σέρνουν στον μηδενισμό και στην απόγνωση, αγριέψετε, ορμήστε όπως κάνει κάθε άλογο ακόμη ζώο όταν κινδυνεύουν τα μικρά του. Όλοι οι Έλληνες, και ιδιαίτερα οι νέοι, σας καλούν. Ελάτε να βοηθήσετε. Εάν σήμερα τους το αρνηθείτε, αύριο θα είναι αργά και η ιστορία θα σας καταγράψει με τα μελανότερα χρώματα.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: 

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, αρκούντως ... αποκαλυπτικά συνιστά σε ποιμενάρχες του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα, το “ουσιαστικώς εργάζεσθαι” στην ποιμνη του Κυρίου. Έτσι μέμφεται τον επίσκοπο της Εφέσου: “ἔχω κατὰ σοῦ, ὅτι τὴν ἀγάπην σου τὴν πρώτην ἀφῆκας”! Στο επίσκοπο των Σάρδεων αυστηρά τονίζει: “οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ. γίνου γρηγορῶν, καὶ στήρισον τὰ λοιπὰ ἃ ἔμελλον ἀποθνήσκειν· οὐ γὰρ εὕρηκά σου τὰ ἔργα πεπληρωμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου. μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καὶ ἤκουσας, καὶ τήρει καὶ μετανόησον. ἐὰν οὖν μὴ γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπὶ σὲ ὡς κλέπτης, καὶ οὐ μὴ γνῷς ποίαν ὥραν ἥξω ἐπὶ σέ.” Τέλος στο πρόσωπο του Ποιμένα της Λαοδίκειας ο Κύριος αποδοκιμάζει τη χλιαρότητα: “οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου”. Νομίζω πως ο ανώτερος κλήρος γνωρίζει την Αρχαία Ελληνική!

Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων

Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια. Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του. 

Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας. 

Είναι λοιπόν δυνατόν ο άνθρωπος να χαίρεται, να έχει χίλιες δύο ικανοποιήσεις, επιθυμίες ή ενέργειες, να είναι ή να φαίνεται χαρούμενος, αλλά η χαρά του να είναι ψευδής, αν δεν υπάρχει ο οίνος των δακρύων. Μόνον τα δάκρυα δίνουν την αληθινή μέθη. Αλλά και όσα δάκρυα δεν χαρίζουν την μέθη, την χαρά, την ευτυχία, είναι ψευδή, εγωπαθή, μειονεκτικά, αρρωστημένα, δαιμονιώδη, δεν είναι πνευματικά. 

Τα δάκρυα δεν έχουν αυτά καθ’ εαυτά σημασία. Η σημασία τους έγκειται στην μέθη την οποία προκαλούν, η δε μέθη ελέγχεται για το γνήσιό της από το αν προέρχεται από τον αληθινό οίνο.

Γι’ αυτό ο αββάς Ησαΐας λέγει, έως πότε θα έχω χαρές χωρίς δάκρυ μετανοίας; Και έως πότε τα μάτια μου θα βγάζουν δάκρυα, χωρίς να έχω μεθύσι, χωρίς να είμαι χαρούμενος; 

Πόσες φορές εμείς μετανοούμε και δεν έχουμε χαρά! Είναι βέβαιο τότε ότι θα ξαναπέσουμε. Πόσες φορές εξομολογούμεθα και δεν πυρπολείται και δεν μεθάει η καρδιά μας! Προφανώς, είναι ψεύτικος αυτός ο οίνος. Πόσες φορές πιστεύουμε ότι βρήκαμε την αλήθεια ή την χαρά, αλλά δεν έχουμε τον οίνο, το δάκρυ το πνευματικό! Έως πότε λοιπόν θα είναι ψεύτικη η χαρά μου, η λύπη μου, ψεύτικες οι μετάνοιές μου, όλες οι προσφορές μου και οι θυσίες μου για τον Θεό; Εώς πότε θα αμελώ και θα ζω αυτή την ψευδότητα; 

Έχω μεθύσι, αλλά δεν έχω οίνο, δεν έχω δάκρυ, διότι η σκληρότητα της καρδιάς μου, που επαχύνθη, που ελιπάνθη, εξήρανε τους οφθαλμούς μου. Από την καρδιά βγαίνουν όλα. Όταν είναι σκληρή η καρδιά, τί να βγάλουν τα μάτια;

Είναι η περιπέτεια της ζωής μας, λόγω των ποικίλων φροντίδων και ενδιαφερόντων μας. Κάθε φορά δηλαδή κάτι μας απασχολεί, κάτι γυαλίζει στα μάτια μας ως επιθυμία. Σήμερα με απασχολεί να πετύχω αυτό, αύριο να διαμορφώσω το μοναστήρι μου κατά τον καλύτερο τρόπο. Κάθε φορά κάτι σαν σαράκι τρώει και σκληραίνει την ρίζα της καρδιάς μου και εν συνεχεία της κεφαλής μου και με αχρηστεύει. 

Ο περισπασμός της διανοίας και της καρδιάς είναι η οριστική αχρήστευσις του ανθρώπου. Η φροντίδα, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, οδηγεί σε αδιέξοδα. Επιθυμώ και δεν έχω. Επιθυμώντας και μη έχοντας, ή επιδιώκω περισσότερο την πραγματοποίηση τους, ή αναζητώ άλλους ορίζοντες, για να μπορώ να έχω δικό μου μεθύσι, δική μου χαρά. Έτσι, περιπίπτω σε έναν περισπασμό της καρδιάς, ζω από εδώ και από εκεί, ζω παντού, δεν ζω όμως την δική μου ύπαρξη. Το αποτέλεσμα αυτών των ποικίλων απασχολήσεων και περισπασμών είναι να ξεχνάω τα πάντα. Ξεχνάω ότι δεν έχω οίνο, ξεχνάω την λήθη που γεννιέται μέσα μου.

Τί σημαίνει λήθη; Έχω, λόγου χάριν, λήθη του τάδε προσώπου, σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι ανύπαρκτο για μένα. Επομένως όταν ο αββάς Ησαΐας λέγει «ο περισπασμός της καρδιάς μου εποίησέ μοι λήθην» σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της λήθης είναι μέσα μου, εγώ είμαι ο τόπος της απουσίας του Θεού. Οι φροντίδες μου και οι επιθυμίες μου με τα οποία ζω, μου απομακρύνουν τον Θεόν· γίνομαι ως άθεος εν τω κόσμο. 

«Έως την ώρα του σκότους». Επειδή έχω μεθύσια, ζω νομίζοντας ότι έχω Θεόν, μέχρι την ώρα που θα γλιστρήσω μέσα στο σκοτάδι. Πλησιάζει η τελευταία στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία «ουκ έστιν ο μνημονεύων σου», και ακόμη δεν ανεκάλυψα ότι ζω χωρίς Θεόν.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της χαράς χωρίς δάκρυ και των δακρύων χωρίς χαρά. 

Από το βιβλίο: ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ

αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου 

εκδ.:ΙΝΔΙΚΤΟΣ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Γέρων Ιωάννης: «Ή ωφέλει ή ωφελού ή φεύγε»

Επειδή, όμως, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει την ημέρα και την ώρα που ο Κύριός μας θα ζητήσει την ψυχή μας οφείλει, να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. 

Αυτό μας προστάζει και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέγοντας: «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»(Ματθ. κε΄ 13). Με αυτόν τον τίτλο ο πατήρ Ιωάννης σημειώνει το εξής δίστιχο:

Το ξέρω πως τ’ ορίζεις Συ και είναι θέλημά Σου·

δος πάντα της ψυχής τ’ αυτιά ν’ ακούνε: «Ετοιμάσου».

Στον ατομικό κανονισμό του καθ’ ημέραν βίου του, που ο ίδιος συνέταξε, ιδιαίτερη έμφαση δίδει ο μακαριστός Όσιος στη διάθεση του χρόνου του. Έτσι εφαρμόζοντας αυστηρότατη οικονομία γράφει: 

Άς μη λησμονούμεν ότι άπαξ μόνον θα διέλθωμεν διά της οδού του παρόντος βίου και ότι πάσα στιγμή της προσκαίρου ταύτης ζωής μας έχει το αντίκτυπόν της εις την αιωνιότητα. Εις πάσαν συνάντησιν η διάρκεια της ομιλίας και συζητήσεως δεν θα υπερβαίνη το διάστημα των τριών τετάρτων της ώρας και μόνον σε περίπτωσιν ανάγκης δύναται να παραταθή, αλλά ουδέποτε πέραν της μιάς ώρας και ενός τετάρτου αυτής».

Συνεχίζοντας στον κανονισμό του ζητεί τάξη, ακρίβεια και αυστηρότητα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της διαθέσεως του ημερήσιου χρόνου. Σ’ αυτόν απαγορεύει κρίσεις περί προσώπων, μεταφορά νέων ειδήσεων και πληροφοριών πάσης φύσεως καθώς και διηγήσεις χρονοβόρους. Όλο το χρόνο της επικοινωνίας με τους άλλους τον θέλει να καταναλώνεται σε καθαρά πνευματικής και επικοιδομητικής φύσεως θέματα καθώς και στην κοινή ανάγνωση ιερών κειμένων. Επιζητεί εξ άλλου επιμόνως και με θέρμη και συντριβή την άνωθεν ενίσχυση και φωτισμό, για να αποσοβείται κάθε τι που βλάπτει και ζημιώνει τη ψυχή και κακώς επηρεάζει την πνευματική πρόοδο του έσω ανθρώπου επικαλούμενος τον προφητάνακτα Δαβίδ, ο οποίος λέγει: Άπόστρεψον, Κύριε, τους οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα» (Ψαλμ. ριη΄ 37) και «Κατεύθυνον τα διαβήματά μου εν ταις τρίβοις σου, ίνα μη σαλευθώσι τα διαβήματά μου» (Ψαλμ. ιστ΄ 15). Επέτρεπε στους επισκέπτες του, που και αυτοί ήσαν λίγοι, να συνομιλούν μαζί του για μισή μόνον ώρα και μόνον εάν από την επικοινωνία αυτή ο ίδιος η ο συνομιλητής του ωφελείτο. Εάν η συζήτηση είχε μεγάλο πνευματικό ενδιαφέρον την παρέτεινε για ένα ακόμη τέταρτο. Ο περισσότερος χρόνος θεωρούσε ότι ήταν επιβλαβής, γατί πρώτιστα τον απομόνωνε από την αδιάλειπτη επικοινωνία με τον Σωτήρα μας Χριστό, επικοινωνία που του γλύκαινε την καρδιά και του αναζωογονούσε τους πνεύμονες με το οξυγόνο της ζωής.

Σε επιστολή του προς πνευματικό του αδελφό ο όσιος Δομβοΐτης ασκητής θυμίζοντάς μας τον Γέροντά μας Γαβριήλ, που κάθε πρωΐ δοξολογούσε τον Θεό μας για την καινούρια ημέρα που του χάρισε και είδε το φως του ήλιου να ανατέλλει «επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. ε΄ 45) γράφει:

Άς φροντίσωμεν προσευχόμενοι νυχθημερόν και άνευ όκνου, μετά συντριβής και ταπεινώσεως ταυτοχρόνως δε καταβάλλοντες πάσαν προσπάθειαν, διά να προσελκύσωμεν την χάριν και το έλεος του Θεού εις τας ταλαιπώρους και κουρασμένας ψυχάς μας. Παρέρχεται ο χρόνος του βίου ταχέως και ανεπιστρεπτί και πραγματικώς επωφελής χρήσις αυτού ελάχιστα η και ουδόλως γίνεται. Έχομεν κατορθώσει έναν σωρόν παρασιτικάς απασχολήσεις και ενδιαφέροντα και τον χρόνον μας να δαπανώμεν ματαίως και τας δυνάνεις μας ασκόπως να εξαντλώμεν. Αλλά, ας μη αποθαρρυνώμεθα. Ανδρίζεσθε και κραταιούσθω η καρδία υμών πάντες οι ελπίζοντες επί Κύριον» (Ψαλμ. λ΄ 25).

Κάθε ημέραν που ξημερώνει και περί της οποίας πρέπει να λέγωμεν: «Ευχαριστώ Σοι, Κύριε, ότι ηξίωσας με και την σήμερον θεάσασθαι» ας την θεωρούμεν ως την πρώτην ημέραν ενάρξεως του αγώνος και της προσπαθείας μας. Και ο Θεός θα στείλη την χάριν Του και το έλεός Του, όπως αυτός θέλει και όταν αυτός θέλει.

Γι’ αυτό ο όσιος ερημίτης στον ίδιο τον άχρονο Κύριο απευθυνόμενος στο τέλος του ποιήματός του «Σ’ τον υπόλοιπον βίον» θερμώς τον παρακαλεί να τον αξιώσει να τηρεί τις σωτήριές Του εντολές μέχρι τέλους της ζωής του εξαγοραζόμενος τον καιρόν:

Αξίωσέ με, Κύριε, σ’ όσα μου μένουν χρόνια

τα ρήματά Σου να τηρώ τα άγια κι’ αιώνια.

Το τρίπτυχον του χρυσού κανόνος των συναναστροφών κατά το Γέροντα Ιωάννη, αφού

Με την κακήν αναστροφήν και βλαβεράν φιλίαν

πόσοι δεν εφυγάδευσαν τιμήν, ζωήν κοσμίαν: συνοψίζεται στην περίφημη ρήση του: 

«Ή ωφέλει ή ωφελού ή φεύγε».

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι κάθε στιγμή της επίγεια ζωής μας είναι ανεπανάληπτη και οφείλουμε να εξαγοράζουμε τον καιρό μας με την προσευχή.

Πολλές φορές ενώ προσευχόμεθα δεν λαμβάνομεν. Το ταμείον της χάριτος δεν μπορούμεν να το εκβιάσωμεν. Ο Κύριος έχει το κλειδί και θα ανοίξει να μας δώσει, όταν πρέπει. Η χάρις είναι ένας πολύ διακριτικός επισκέπτης και το παραμικρόν να συμβεί συστέλλει τας ακτίνας της. Αυτή μας σηκώνει ψηλά, μας θεώνει. Μόνοι μπορούμε να σηκωθούμε ψηλά; Όχι! Πρέπει κάποιος άλλος υψηλώτερος από εμάς να μας σηκώσει. Αυτή είναι η θεία χάρις.

Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

http://www.pemptousia.gr

Δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια.

Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι;

Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα;

Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα – σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου. 

Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά;

Ὄχι δὲν μπορεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι’ αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 

Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο; 

Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;

Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες, τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα.

Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό, ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά.

Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν. 

Μέχρι πότε ὅμως;

Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ, ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της.

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

http://agapienxristou.blogspot.gr

Ο γιαπωνέζος ζητιάνος που έγινε Ορθόδοξος μοναχός!

Θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα ποιμαντικής δραστηριότητας. Εμείς έχουμε ένα μικρό μετόχι στην Νέα Υόρκη. Βρίσκεται σε μία πολύ φτωχή συνοικία της πόλης όπου ζουν κυρίως ισπανόφωνοι και μαύροι: Παντού ναρκωτικά, αλκοόλ, άστεγοι. Πίστευω πως πάνω από τους μισούς κατοίκους της περιοχής ζουν από τα επιδόματα του κράτους.

Για τους εφήβους της περιοχής το να γεννήσεις ένα παιδί στα 14-15 σου χρόνια είναι λόγος να υπερηφανεύεσαι. Όχι να το φροντίζεις, απλώς να το γεννήσεις. Γι αυτό πολλοί λίγοι ατενίζουν το μέλλον με κάποια προοπτική. Σε κάθε δεύτερη γωνία θα βρεις μία καθολική ή προτεσταντική εκκλησία,μία συναγωγη, αλλά όλες είναι άδειες.

Μπροστά από το οίκημά μας βρίσκεται ένα βαθούλωμα,το οποίο εμείς ονομάζουμε ''πηγάδι''. Χρησιμεύει για να κατέβεις σ'ένα υπόγειο μέρος. Μία φορά, μέσα Φεβρουαρίου ήταν, έριχνε χιονόνερο και έκανε κρύο. Ξαφνικά ανάμεσα στους κάδους των σκουπιδιών, που επίσης βρίσκονται σε αυτό το βαθούλωμα, άκουσα ένα θόρυβο. Σκέφτηκα πως κάποιος ζητιάνος ψάχνει μέσα στους κάδους άδεια μπουκάλια και όπως συνήθως γίνονταν, θα πέταγε τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μας. Αυτό δεν ήθελα να το επιτρέψω.

Ανοίγοντας την πόρτα είδα έναν άνθρωπο με ασιατικά χαρακτηριστικά.

-Τι κάνεις;

-Συγχωρέστε με. Ψάχνω κάτι να φάω.

-Γιατί ψάχνεις τα σκουπίδια; Έλα μέσα

-Όχι. Δεν μπορώ, είμαι βρώμικος και μυρίζω

-Έλα, έλα μέσα, του λέω εγώ

Κατά την διάρκεια του σύντομου διαλόγου μας του εξήγησα πως έχουμε ένα δωμάτιο όπου μπορει να κάνει μπάνιο,να αλλάξει τα ρούχα του και να φάει κάτι

Ο άνθρωπος φοβήθηκε:

-Τι θέλεις από μένα;

Του λέω:

-Δεν θέλω να πετάς τα σκουπίδια στο κατώφλι μου. Αυτό μόνο, τίποτα περισσότερο.

Αφού έφαγε, κάθησα κοντά του και αρχίσαμε να συζητάμε. Φαινόνταν ένας άνθρωπος έξυπνος. Τον ρώτησα

-Πού μένεις;

-Πουθενά

-Δηλαδή δεν έχεις που;

-Να, κάθε βράδυ καθάριζα ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο και μου επέτρεπαν να κοιμάμαι στο υπόγειο.

-Πώς έφτασες χωρίς στέγη;

Μου διηγήθηκε πως ήταν μηχανικός και πως ήλθε από την Ιαπωνία. Στην αρχή τα πράγματα πήγαν καλά, αλλά έπειτα έμπλεξε με τα ναρκωτικά, κοκαϊνη, ηρωίνη και σύντομα τα έχασε όλα.

Του πρότεινα να μείνει σε εμάς

-Ω,δεν μπορώ, απάντησε

-Γιατί;

-Επειδή ψάχνω την αλήθεια! απάντησε ο άνθρωπος

Του λέω τότε:

-Δεν πρέπει να πας πουθενά,εδώ βρίσκεται η αλήθεια!

-Όλοι έτσι λέτε,μου απάντησε.Πήγα στους καθολικούς,στους μορμόνους,στους ιεχωβάδες,στους βουδιστές.Όλοι υπόσχονται το ίδιο πράγμα αλλά δεν δίνουν τίποτα.

-Καλά,του λέω εγώ, Μείνε ωστόσο λίγο..!

 

Έμεινε λίγες ημέρες σε εμάς.Αρχίσαμε να συζητάμε.Έπειτα βαπτίστηκε και πήρε το όνομα του Αγίου Νικολάου(Κασάτκιν,ο φωτιστής των Ιαπώνων ΕΔΩ). Τώρα επέστρεψε στην Ιαπωνία και έγινε μοναχός σ'ένα ορθόδοξο μοναστήρι. Όλα όμως άρχισαν επειδή του δώσαμε την δυνατότητα να γίνει μέρος της αδελφότητάς μας και του επέτρεψα να μείνει μαζί μας. Είδε το Ευαγγέλιο πριν το ακούσει ή το διαβάσει.

Από το βιβλίο του μεγαλόσχημου μοναχού Ιωακείμ Πάρρ «Συνομιλίες στη ρωσική γη»

Ο ΝΟΜΟΣ

Σταθήκαμε υπέροχοι και μοναδικοί, μα στο τέλος μόνοι· αυτό καταλάβαμε αφημένοι στη γκαρσονιέρα του εγωισμού μας. Στύψαμε τις αντοχές της καρδιάς μας σε απρόσφορες αδιακρισίες και απολυτότητες που απλά αραίωναν δραματικά τις φιλίες. Μετά, μας έμεινε ένα ευγενές παράπονο να αιωρείται σπασμωδικά αντί για κάθε άλλη ευθεία κραυγή για «βοήθεια». Κάθε ρωγμή της αδυναμίας μας θα καταγγέλλει το ισόβιο φιάσκο μας: ήμασταν σοβαροί και αυστηροί με τους άλλους, όταν έπρεπε να δεθούμε μαζί τους με κάθε επιείκεια και κατανόηση. Όλοι προσπέρασαν, μα κανείς δεν άγγιξε την κρύα πλάκα εκείνου του τέλειου νόμου της τελειότητας που κουβαλούσαμε με κομπασμό για χρόνια μέσα μας…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ἁπλώνεται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, τὸ ἀκούσατε ἄραγε;

Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς. 

Ἔτσι, ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται–καὶ ἁπλώνεται–ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, –τὸ ἀκούσατε ἄραγε;– 

καὶ στὰ πατριαρχεῖα μας, καὶ στὶς Ἀρχιεπισκοπές μας, τότε δὲν εἶναι ἀπέξω ὁ ἐχθρός· καὶ ὅταν ἡ τελευταία, θὰ λέγαμε, πράξη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ θὰ εἶναι ἐργαλεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀντιχρίστου, συνεπῶς, δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, ἀλλὰ οἱ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ξύπνιοι. Ἔτσι θὰ λέγαμε, ὅτι μοιάζει κάποτε ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κοιμᾶται, ὅταν Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι μπορεῖ νὰ τὴν προδίδουν.

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος 

http://orthodox-voice.blogspot.gr/

"ΕΙΔΩΛΑ" ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ !!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ