Σταθήκαμε υπέροχοι και μοναδικοί, μα στο τέλος μόνοι· αυτό καταλάβαμε αφημένοι στη γκαρσονιέρα του εγωισμού μας. Στύψαμε τις αντοχές της καρδιάς μας σε απρόσφορες αδιακρισίες και απολυτότητες που απλά αραίωναν δραματικά τις φιλίες. Μετά, μας έμεινε ένα ευγενές παράπονο να αιωρείται σπασμωδικά αντί για κάθε άλλη ευθεία κραυγή για «βοήθεια». Κάθε ρωγμή της αδυναμίας μας θα καταγγέλλει το ισόβιο φιάσκο μας: ήμασταν σοβαροί και αυστηροί με τους άλλους, όταν έπρεπε να δεθούμε μαζί τους με κάθε επιείκεια και κατανόηση. Όλοι προσπέρασαν, μα κανείς δεν άγγιξε την κρύα πλάκα εκείνου του τέλειου νόμου της τελειότητας που κουβαλούσαμε με κομπασμό για χρόνια μέσα μας…
π. Δαμιανός