Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Τήν νοερά Προσευχή νά τήν λέτε κάθε ημέρα!»

Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης:

Όσο συχνότερα λέει ο χριστιανός τη νοερά προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», τόσο περισσότερο λαμβάνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ειρήνη στην ψυχή, φωτισμό στο νου του και δύναμη να αντιμετωπίσει τον αγώνα της ζωής.

Αυτήν την προσευχή δεν μπορεί να την πει κανείς αν δεν έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, διότι λέγει ο λόγος του Θεού ότι «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ει μη Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορ. 12,3).

Δηλαδή κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πει τον Ιησούν Χριστόν, Κύριον και Θεόν, παρά μόνον εάν έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ελάβαμε κατά το Άγιο Βάπτισμά μας.

Όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί είναι πνευματοφόροι, αλλά την χάρη μπορούν να την έχουν μέσα τους θαμμένη και ανενέργητη ή ζωντανή, να τους αγιάζει και να τους χαριτώνει.

Ένας άνθρωπος που δεν προσεύχεται, που δεν ζει στην Εκκλησία, που δεν εξομολογείται, που δεν κοινωνεί, που δεν τηρεί τις εντολές του Θεού, και είναι βαπτισμένος, έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα του αλλά ανενέργητη.

Δεν λειτουργεί η χάρις.

Μόλις αυτός αρχίσει να προσεύχεται, να εξομολογείται, να κοινωνεί, να κάνει τα έργα του Θεού, τις εντολές του Θεού, αρχίζει η χάρις να ενεργεί, και ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιάζεται, καθαρίζεται και σώζεται.

Η νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» πολύ μας βοηθάει για να μπορέσουμε και μεις να έχουμε μέσα μας τη χάρη του Θεού ενεργό και να την αισθανόμεθα.

Το πρωί που σηκωνόμαστε, μαζί με τις εωθινές προσευχές, το «Βασιλεύ Ουράνιε… Παναγία Τριάς… Πάτερ ημών», να λέμε αρκετές φορές τη νοερά προσευχή αυτή κάνοντας και το Σταυρό μας:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Την ημέρα όσο μπορούμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Όταν κάποιος πειρασμός, κάποια κακή σκέψη έρχεται στο νου μας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», για να φεύγει αυτή η κακή σκέψη.

Όταν έχουμε κάποια στενοχώρια, κάποια απελπισία, κάποια δυσκολία, μόλις πούμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» με ταπείνωση, με πίστη, έρχεται ειρήνη στην ψυχή.

Μόλις στην οικογένεια πάει να γίνει ένα σκάνδαλο, μια διαίρεση, μια ακαταστασία: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδιά μας», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ειρήνευσέ μας, και έρχεται χάρις, ευλογία και ειρήνη.

Όσους χριστιανούς συμβουλεύσαμε να λένε αυτήν την προσευχή, και ιδίως όταν μέσα στην οικογένειά τους υπάρχουν δυσκολίες, όλοι μας είπαν ότι με την προσευχή αυτή η οικογένεια ειρηνεύει, τα παιδιά φωτίζονται, ο κόσμος γίνεται καλύτερος και έρχεται πιο κοντά στο Χριστό.

Τώρα που φεύγετε από το Άγιον Όρος, κρατήστε, αν θέλετε, σαν ένα πολύτιμο εφόδιο αυτό, να προσπαθείτε όσο πιο συχνά μπορείτε να λέτε τη νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κλεισμένος στο δωμάτιό του ή μέσα σε μια Εκκλησία.

Και στο αυτοκίνητο που οδηγεί, και στο δρόμο που περπατάει, και δουλειές άλλες που κάνει, μπορεί να έχει τον νουν του στο Θεό και να προσεύχεται: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Υπάρχει μάλιστα και ένα πολύ ωραίο βιβλίο που σας συνιστώ να διαβάσετε λέγεται «Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητού», που περιγράφει τη ζωή ενός Ρώσου προσκυνητού, ο οποίος τον περασμένο αιώνα, έχοντας πολύ πόθο Θεού μέσα στην καρδιά του, ήθελε να μάθει τη μέθοδο της προσευχής αυτής.

Ταξίδευσε σε διάφορα μέρη και βρήκε αγίους Γέροντες και ασκητές οι οποίοι του εδίδαξαν αυτήν την αρετή.

Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο, θα δείτε και σεις πως πρέπει να λέγεται η προσευχή, και μάλιστα όχι απλώς με το στόμα αλλά με το νου και την καρδιά.

Διότι όταν η προσευχή είναι στην καρδιά, τότε είναι πιο καθαρή, γνήσια, αληθινή, και τότε φέρνει και πολύ ειρήνη στην ψυχή.

Αν θέλετε δοκιμάστε και θα ιδείτε, πόση ειρήνη θα έλθει στην ψυχή σας και πόση χαρά θα πάρετε.

Όλοι μπορείτε, μικροί και μεγάλοι να μάθετε αυτήν τη νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Μέσα στην Εκκλησία μας έχουμε όπλα για να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε, γι’ αυτό και δεν έχουμε χαρά στη ζωή μας.

Εάν όμως έχουμε τη νοερά προσευχή, θα έχουμε αληθινή χαρά.

Εύχομαι καλό ταξίδι και η ευλογία του Θεού να είναι πάντα μαζί σας.

+Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία σε προσκυνητάς, 1983)/ inpantanassis.blogspot.com

https://www.vimaorthodoxias.gr

Tο κύριο έργο του ανθρώπου είναι η Π ρ ο σ ε υ χ ή !

Προσευχή: O άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. 

Aυτό είναι το έργο που του αρμόζει. 

Aυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση.

Aυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. 

O άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Tου αγαθότητα και μακαριότητα.

Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Aυτόν. 

Mε την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Tο πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. 

Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά.

Kαι όσο αποχωρίζεται τα γήϊνα και τις ηδονές το βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. 

H δοκιμή και η πείρα μας επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.

O Θεός ευαρεστείται στις προσευχές εκείνες που προσφέρονται με τον πρέποντα τρόπο, δηλαδή με συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητας μας. 

Για να υπάρξει όμως τέτοια συναίσθηση, απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση του κακού μας εαυτού και υποταγή στις εντολές του Θεού, απαιτείται ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Aναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. 

Eκείνος προνοεί για σας. 

Mη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. 

Aυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Aυτός γνωρίζει. 

Eσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας.

Mη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. 

O Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. 

Nα ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε το Θεό.

Oι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα. 

Στην τελείωση οδηγεί ο Kύριος, που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Tου. 

Kαι μια από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. 

Kαι να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους.

Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: “Κύριε, όχι όπως θέλω, αλλ’ όπως εσύ, “γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”. 

Xωρίς λοιπόν το Xριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

https://www.vimaorthodoxias.gr

Παρηγορητικός Λόγος του Προφητάνακτος Δαυίδ

Πανεπίκαιρα πολύτιμα διαμάντια ἀπό τόν θησαυρό τοῦ Ψαλτηρίου

(Κάθισμα ὄγδοον)

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ὅτι κατεπάτησέ με ἄνθρωπος, ὅλην τήν ἡμέραν πολεμῶν ἔθλιψέ με. Κατεπάτησάν με οἱ ἐχθροί μου ὅλην τήν ἡμέραν, ὅτι πολλοί οἱ πολεμοῦντες με ἀπό ὕψους. Ἡμέρας οὐ φοβηθήσομαι, ἐγώ δέ ἐλπιῶ ἐπί σέ. ἐν τῷ Θεῷ ἐπαινέσω τούς λόγους μου, ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι σάρξ».

Ἐλέησέ με καί σπλαχνίσου με, Θεέ μου, διότι ἄνθρωπος θνητός σάν κι ἐμένα μέ κατεπάτησε, λές καί δέν ἤμουν ἄνθρωπος, ἀλλά ἀσθενικό καί περιφρονημένο σκουλήκι. Ὅλη τήν ἡμέρα μέ πολενοῦσε ἀσταμάτητα καί μέ συνέθλιψε.

Μέ καταπάτησαν οἱ ἐχθροί μου ὅλη τήν ἡμέρα, διότι εἶναι πολλοί αὐτοί πού μέ πολεμοῦν μέ δύναμη ἀπό ψηλά, ὀχυρωμένοι σέ ἀσφαλές καί ἀπρόσβλητο φρούριο.

Ἀλλά ὅσο κι ἄν παραταθεῖ ὅλη τήν ἡμέρα ὁ πόλεμός τους, ἐγώ δέν θά φοβηθῶ, ἀλλά θά ἔχω τήν ἐλπίδα μου σέ σένα.

Τά λόγια μου αὐτά, ὅτι στόν Θεό ἔχω τήν ἐλπίδα μου, δέν θά ἀποβοῦν κενή καύχηση, ἀλλά, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά γίνουν πραγματικός ἔπαινός μου. Διότι ἐγώ στόν Θεό στήριξα τίς ἐλπίδες μου, κι ἔτσι δέν ἔχω νά φοβηθῶ ὅ, τι κι ἄν κάνει ἐναντίον μου ἡ φθαρτή καί ἐφήμερη σάρκα ὀποιουδήποτε ἐχθροῦ μου.

«Ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος»

Στόν Θεό στήριξα τίς ἐλπίδες μου. Γι’ αὐτό δέν ἔχω νά φοβηθῶ ὅ, τι κακό κι ἄν θελήσει νά μοῦ κάνει ὁποισδήποτε ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶναι πάντοτε ἀδύναμος καί φθαρτός.

«Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ἐλέησόν με, ὅτι ἐπί σοί πέποιθεν ἡ ψυχή μου καί ἐν τῇ σκιᾷ τῶν πτερύγων σου ἐλπιῶ, ἕως οὗ παρἐλθῃ ἡ ἀνομία»

Ἐλέησέ με, Θεέ μου, ἐλέησέ με, διότι πάνω σου στήριξε ἡ ψυχή μου ὅλες τίς ἐλπίδες της. Καί στή δύσκολη αὐτή περίσταση πού μέ βρῆκε, ἐλπίζω ὅτι θά μέ διαφυλάξεις κάτω ἀπό τήν παντοδύναμη σκέπη καί προστασία σου μέχρι νά περάσει ὁ κίνδυνος πού διατρέχω ἀπό τούς ἐχθρούς μου, οἱ ὁποῖοι ἀθέμιτα μέ καταδιώκουν. Στήν προστασία σου καταφεύγω μέ ἐλπίδα, ὅπως τά μικρά κλωσσόπουλα κάτω ἀπό τίς μητρικές φτεροῦγες.

https://eugenikos.blogspot.com/

Τό πνευματικό μυστικό του Αγίου Νεκταρίου

Άγιος Νεκτάριος: 

Η σιωπή όμως… η σιωπή!

Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν’ ακουστεί η φωνή του Θεού.

Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.

Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου. 

Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού. 

Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν’ ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!

Γι’ αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο. Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο: Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα. Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία.

Η συκοφαντία… Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες.

Αγίου Νεκταρίου

https://odysseiatv.blogspot.com

«Ο μόσχος ο σιτευτός»

Τήν ὥρα πού τά ἐμβολιαστικά κέντρα σέ ὅλη τή χώρα πνέουν τά λοίσθια(ὅπως ἐμμέσως πλήν σαφῶς μάλιστα ὁμολογεῖται καί ἀπό τούς ἴδιους τούς λακέδες τοῦ καθεστῶτος) καί ἐνῶ ἡ χούντα βρίσκεται σέ ἀπόγνωση γιά τό ποῦ νά ἐπεκτείνει τίς ὑποχρεωτικότητες, προκειμένου νά πλησιάσει τά στάνταρντς πού διέταξαν τά ἀφεντικά, ἀναλαμβάνει νά βάλει πλάτη (γιά μιά ἀκόμη φορά) ἡ ξεπουλημένη διοικοῦσα Ἐκκλησία. Γιά νά σώσει βεβαίως ὄχι τό ποίμνιο πού βασανίζεται, ἀλλά τούς βασανιστές.

Καί ἔτσι μετά ἀπό τίς πιέσεις, τούς ἐκβιασμους καί τήν ἀνελέητη προπαγάνδα ἐντός καί ἐκτός ναῶν, τώρα ἦρθε ἡ ὥρα πού θά ζήσουμε μέχρι καί τή μετατροπή τῶν ἐκκλησιῶν σέ ἐμβολιαστικά κέντρα. Τό ξεκίνησε ἕνας παπα-πλανεμένος στήν Κρήτη (μετά βαΐων καί κλάδων, ἐννοεῖται, ἀπό βρωμοφυλλάδες καί βοθροκάναλα), τό συνεχίζει τώρα καί τό γενικεύει ἕνας μονίμως προκλητικός μητροπολίτης. 

Ὁ ἴδιος πού ἡ κορωνο-υστερία εἶναι ἐδῶ καί πολύ καιρό δεύτερη φύση του. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος πού λίγες ἡμέρες πρίν (γιά νά μήν ξεχνιόμαστε) ἔβγαζε ἀνακοίνωση στή μεγαλύτερη ἐφημερίδα τῆς Λάρισας, ἐξηγώντας γιατί δέν ὑπῆρχε – κατά τη γνώμη του – κανένα πρόβλημα μέ τή διέλευση ἀπό ἐκεῖ τῆς τερατομαριονέτας Ἀμάλ, βγάζοντας καί στή σέντρα ὡς ἀκραίους ταλιμπάν ὅσους ἀντέδρασαν. 

Προχτές λοιπόν τό ἀνακοίνωσε, σχεδόν πανηγυρικά, ὅτι κάθε Κυριακή καί ἑορτή συνεργεῖα θά μπολιάζουνε τόν κόσμο στά προαύλια τῶν ἐκκλησιῶν. Καί θά τό δοῦμε βέβαια καί ἀπό ἄλλους. 

Τραγικοί μασκαριότατοι, ἀποστάτες ρασοφόροι τῶν ἐσχάτων χρόνων καί τῶν μαύρων σκοταδιῶν, περιφερόμενοι βαρλααμιστές καί βλασφημοῦντες νυχθημερόν τό Ἅγιο Πνεῦμα, λυκοποιμένες πού ἔχουν ἀνταλλάξει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Θεοῦ μέ τό μπόλι τοῦ Great Reset καί προωθοῦν συστηματικά καί ξεδιάντροπα αὐτό που γράφαμε ἥδη ἀπό πέρσι: τήν καινούργια ἀντεστραμμένη θρησκεία τοῦ ἀνάποδου νέου κόσμου. 

Τή θρησκεία ὅμως πού θά τή συντρίψει σύντομα ὁ Νικητής τοῦ θανάτου καί ὅλων τῶν ψευτοθρησκειῶν, σκορπίζοντας στους πέντε ἀνέμους καί τους σκοτεινούς ὑπηρέτες της.

Μέχρι τότε, ἐμεῖς «μένουμε ἀσφαλεῖς». Τουτἔστιν, πάρα πολύ ἀπλά, μένουμε μακριά τους…

Νεκτάριος Δαπέργολας

ΠΗΓΗ

Plandemic.(Greek subs)

 

Eleftheria Barla

Επί του Νώε, έ ξ α φ ν α έφθασε ο κατακλυσμός. Κανένας δέν τόν περίμενε....Έτσι κάπως θα ξαναγίνει τώρα...

Επί του Νώε, έξαφνα έφτασε ο κατακλυσμός. Κανένας δεν τον περίμενε.

Όπως λέει ο Πέτρος, άλλοι παντρευόντουσαν, άλλοι έκαναν αρραβώνες, άλλοι γλεντούσανε, άλλοι εμπορεύονταν, άλλοι, άλλοι....

Και έγινε ο κατακλυσμός και τους έπιασε όλους.

Έτσι κάπως θα ξαναγίνει τώρα. 

Και μάλιστα που είμαστε στις έσχατες αυτές ημέρες.

Ένας Πατέρας της Εκκλησίας, λέει: επί του Νώε έξαφνα ήρθε ο κατακλυσμός και καταπόντισε άπαντας.

Έτσι θα είναι η ημέρα ενός εκάστου, που θα είναι ή η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ή ο θάνατός του.

Όταν δε έρθει ο Αντίχριστος, θα περισσεύουν στον άνθρωπο οι αισχρές ηδονές και όπως βλέπετε στις ημέρες μας τι γίνεται...

Όπως λέει και ο Απόστολος, ότι στις έσχατες ημέρες, θα είναι οι άνθρωποι φιλήδονοι παρά φιλόθεοι.

Οι ημέρες λοιπόν μας πονηρεύουν, ότι ίσως μας συμβεί κάτι το άσχημο.

Δεν θέλω να σας κάνω προφητεία, ούτε να γίνω κακός άγγελος, αλλά ας είμαστε σε επιφυλακή για την ψυχή μας.

Δημήτριος Παναγόπουλος

https://odysseiatv.blogspot.com/

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ Ή ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ- Περίληψη κανονικο-δογματικής μελέτης

Η Ψευδο-Σύνοδος της Κρήτης εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν, την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός, Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός, είναι Νεο-γνωστικισμός ή Θρησκευτικός Συγκρητισμός, και αναμειγνύει την Ορθοδοξία με αιρέσεις, με θρησκεύματα, με φιλοσοφικά συστήματα, με τον Σατανισμό. Τον πολέμησαν σθεναρά οι Απόστολοι, όπως ο Ιωάννης και ο Παύλος, και οι Πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπως ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως». Διότι ανατρέπει συνολικά την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της αντιπατερικής ή μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αλλοιώνει τους θεολογικούς όρους με δαιμονικές και ορθολογιστικές ερμηνείες τους. 

Η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» δεν είναι Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά Ψευδο-Σύνοδος. Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι έγκυρη, ούτε αυτοδικαίως άκυρη, αλλά είναι ακυρώσιμη, ήτοι μπορεί να ακυρωθεί από μια όντως Ορθόδοξη Πανορθόδοξη Σύνοδο, η οποία μπορεί ενδεχομένως να συγκληθεί στο μέλλον. Αυτή η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε ουσιαστικά από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου, αξιωματούχου του ίδιου Υπουργείου και Ειδικής Συμβούλου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο. 

Οι λόγοι για τους οποίους η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» είναι Ψευδο-Σύνοδος είναι οι ακόλουθοι:

1 – Δεν καταδίκασε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά την εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν.

2 – Στην Ψευδο-Σύνοδο δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά μόνον δέκα (10), που εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθοδόξων πιστών, ενώ τέσσερις (4) Αυτοκέφαλες δεν συμμετείχαν που εκπροσωπούν τα δύο τρίτα (2/3) των Ορθοδόξων.

3 – Η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε χωρίς έγκυρη απόφαση σύγκλησης, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

4 – Λειτούργησε χωρίς έγκυρο κανονισμό, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

5 – Είχε, μη έγκυρα, στην ημερήσια διάταξή της ως θέματα το σχέδιο κειμένου «Το μυστήριον του γάμου και τα κωλύματα αυτού», το οποίο δεν είχε υπογραφεί από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας στη Σύναξη των Προκαθημένων του Σαμπεζύ του Ιανουαρίου 2016, όπως και τα λοιπά πέντε (5) σχέδια κειμένων τα οποία δεν είχαν υπογραφεί από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών.

6 – Μέλη με αποφασιστική ψήφο στην Ψευδο-Σύνοδο δεν ήταν οι συμμετέχοντες Αρχιερείς, αλλά οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [τόσο κατά το πρότυπο του Συνεδρίου Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης του 1923 επί Πατριάρχη Μελετίου Δ΄ (Μεταξάκη), το οποίο επέτρεψε στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να εισάγουν καινοτομίες (νέου εορτολογίου, δευτέρου γάμου κληρικών κλπ.) όσο και κατά το πρότυπο του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών], ενώ όλα τα είδη Ορθοδόξων Συνόδων έχουν ως μέλη τους μόνον Αρχιερείς με αποφασιστική ψήφο, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και κατά το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο. Τούτο συνιστά εκκλησιολογική αίρεση.

7 – Η Ψευδο-Σύνοδος αυτοαναγορεύθηκε σε ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστης, πράγμα το οποίο συνιστά αίρεση, ενώ η ανώτατη αυθεντία σε σχέση με το απλανώς θεολογείν (ή το αλάνθαστο σε θέματα πίστης) ανήκει μόνο στο Σώμα της Εκκλησίας (δηλ. στις Συνόδους των Συνοδικών Αρχιερέων, εφόσον οι αποφάσεις τους σε θέματα πίστης εκ των υστέρων εγκρίνονται από τους λοιπούς Αρχιερείς και γίνονται δεκτές από τους λοιπούς κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαïκούς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.

8 – Στις «συνοδικές» (ή δεσμευτικές) αποφάσεις της η Ψευδο-Σύνοδος απαρνήθηκε την Ορθόδοξη μέθοδο επιστημονικής θεολογίας, και υιοθέτησε την αντιπατερική ή μεταπατερική δαιμονική θεολογία, η οποία συνδυάζει την αλήθεια με το ψεύδος, ως μέθοδο δήθεν «Ορθόδοξης» θεολογίας στα πλαίσια της Νέας Εποχής, καθ’ υπόδειξη του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της ανωτέρω αναφερόμενης κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου.

9 – Η συμμετοχή στην Ψευδο-Σύνοδο όχι του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, αλλά του Ιερώτατου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, διότι αντικανονικώς και αυθαιρέτως η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Αγία και Ιερά Σύνοδος» αποφάσισε στις 24-5-2005 την έκπτωση του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, κατόπιν πολιτικής παρέμβασης, χωρίς κατηγορητήριο και χωρίς δίκη, και χωρίς να υφίσταται κανονική παραίτησή του από τον Πατριαρχικό Θρόνο.

10 – Ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος, με το υπ’ αριθ. 86/20-6-2015 Διάγγελμά του προς το Ποίμνιό του, τους Αγιοταφίτες, τους Προκαθημένους των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών και το Χριστεπώνυνο Πλήρωμα της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας, καθιστά σαφές ότι καταψηφίζει τις αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, οι οποίες εισάγουν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και κατά συνέπεια, 

1) δεν είναι έγκυρη η θετική ψήφος για τις εν λόγω αποφάσεις του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, αλλά είναι έγκυρη η αρνητική ψήφος του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, και 2) δεν ελήφθησαν εγκύρως οι αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, διότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των δέκα (10) Αυτοκεφάλων που συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο (όπως ορίζει ο, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρος Κανονισμός της), δεδομένου ότι ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος καταψήφισε τις αποφάσεις της ίδιας Ψευδο-Συνόδου. 

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εισήχθη «συνοδικώς» μέσω της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Αυτή η δογματική απόφαση αλλοιώνει δογματικά τα άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Διότι:Α – Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη σχολαστική νεοπλατωνική αυγουστίνεια θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ

Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό, και τις λοιπές αιρέσεις, Μονοφυσίτες, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς και λοιπούς Προτεστάντες ως Εκκλησίες εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Γ – Αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών», τα κείμενά του και τους σκοπούς του, ήτοι:1) Ότι εν λόγω Παγκόσμιο Συμβούλιο είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας ως προς την κατεχόμενη από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Και2) ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν στόχο την ορατή ενότητά τους, η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία», δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Κατά την Παράδοση της Εκκλησίας και κατά την Πατερική Θεολογία (ενδεικτικά του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη), οι Ορθόδοξοι πιστοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, οφείλουν- κατά τους Κανόνες 31ο Αποστολικό και 15ο της Πρωτοδευτέρας, με τελευταίο χρονικό σημείο κατ’ οικονομίαν διατηρήσεως της κοινωνίας, για όσους επιλέξουν την οικονομία, τη «συνοδική» εισαγωγή της «Παν)αιρέσεως (Επιστολή Αγ. Θεοδώρου Στουδίτη προς ηγούμενο Θεόφιλο), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 25-6-2016, ημερομηνία ψηφίσεως της Παναιρετικής δογματικής απόφασης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», οπότε έληξε πλέον η δυνατότητα της κατ’ οικονομίαν διατηρήσεως της κοινωνίας για όσους είχαν επιλέξει την οικονομία και δεν υφίσταται επομένως περαιτέρω δυνατότητα «ΑΧΡΙΚΑΙΡΙΣΜΟΥ» – να παύσουν την εκκλησιαστική κοινωνία, ως εξής:α) Οι μεν κληρικοί οφείλουν να παύσουν το μνημόσυνο της προϊσταμένης τους αρχής, εφόσον αυτή είναι Παναιρετική στο φρόνημα ή συμβιβασμένη με την Παναίρεση.β) Οι δε μοναχοί και λαϊκοί οφείλουν να παύσουν την κοινωνία με τους κληρικούς, ιερείς και αρχιερείς, εφόσον αυτοί είναι Παναιρετικοί στο φρόνημα ή συμβιβασμένοι με την Παναίρεση. 

Όσον αφορά την Εκκλησία της Ελλάδος, πρέπει να επισημανθεί ότι, κατά την ειδησεογραφία, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, έλαβε υπόψη της στην Έκτακτη Συνεδρίασή της του Μαϊου 2016 τα δεδομένα της διαβούλευσης επί των προσυνοδικών κειμένων μόνον των Μητροπολιτών – μελών της, αρνούμενη να λάβει υπόψη της τα δεδομένα της ίδιας διαβούλευσης που προέρχονταν από τις λοιπές τάξεις του πληρώματός της (λοιπών κληρικών, μοναχών, και λαϊκών), σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία η Ιερά της Σύνοδος έλαβε υπόψη της τα δεδομένα της δικής της διαβούλευσης επί των αυτών προσυνοδικών κειμένων τα προερχόμενα από όλες τις τάξεις του πληρώματός της (αρχιερείς, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί). Τούτο αποδεικνύει ότι όσοι Μητροπολίτες από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν την εν λόγω πρόταση του Αρχιεπισκόπου, ακολουθούν όχι την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αλλά την Μη ορθόδοξη εκκλησιολογία παπικής εμπνεύσεως του γνωστού εισηγητή της. Κατ’ αυτήν, όπου Επίσκοπος – έστω και Μη ορθοτομών, δηλ. Μη αποκόπτων τις απαγορευμένες από την Αγία Γραφή, τις Αγίες Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες καινοτομίες, ως προστάτης του ποιμνίου της τοπικής του εκκλησίας – εκεί Εκκλησία, κατά το γαλλικό L’ Etat c’est moi (το Κράτος είναι δικό μου) του Βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, το οποίο αναλόγως μεταφερόμενο (mutatis mutandis) σημαίνει «ο Επίσκοπος ή ο Προκαθήμενος είναι η Εκκλησία». Επίσης, η 25μελής αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης παραβίασε σαφώς την απόφαση του Μαϊου 2016 της Έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έδιωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία. 

Κατόπιν των ανωτέρω, είναι σαφές ότι οι Προκαθήμενοι και οι Αρχιερείς που ανήκαν στις αντιπροσωπείες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών διέπραξαν το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα της ΑΙΡΕΣΕΩΣ, διότι οι εν λόγω Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ψήφισαν τη δογματική απόφαση με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία περιλαμβάνει τις ανωτέρω αναφερόμενες δογματικές αλλοιώσεις του Συμβόλου της Πίστεως. Σε σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος, ο Προκαθήμενός της και τα λοιπά 24 μέλη – Μητροπολίτες της αντιπροσωπείας της στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης, διέπραξαν, εκτός του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος της αιρέσεως, και εκείνο της παράβασης καθήκοντος, διότι παραβίασαν την απόφαση του Μαϊου 2016 του ανώτατου οργάνου διοικήσεως της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλ. της (Έκτακτης) Συνόδου της Ιεραρχίας της, η οποία έδωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει, στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο, ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία.

ΤουΚυριάκου Κυριαζόπουλουκαθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.

https://fdimathan.wordpress.com

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Η Ελλαδική Ορθοδοξία θύμα των οικουμενιστικών ανοιγμάτων...

Μὲ τίτλο «Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Ἡ Ἑλλαδικὴ Ὀρθοδοξία θῦμα τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ κ. Χριστόδουλου», δημοσίευσε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἀπὸ 15 χρόνια (14 Ἰουλίου 2006, φ. 1651, σελ. 1 καὶ 5) ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου Ἰωάννη Κορναράκη, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται καὶ σήμερα εὔστοχο, ἐπίκαιρο καὶ ἀληθές.

Δημοσιεύουμε τὸ ἀξιόλογο ἐκεῖνο ἄρθρο, ποὺ περιέχει βαρυσήμαντες ἐπισημάνσεις, τὶς ὁποῖες, τὸ καθημερινῶς ἐπιβαρυνόμενο ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστικὸ ἰό ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν ὀρθοδόξων, παραβλέπει!

Στὸ ἄρθρο αὐτὸ ὁ Κορναράκης, διαπιστώνει ὅτι ὁ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλος τότε (ἕνα μεγάλο μέρος τῶν Ἐπισκόπων σήμερα) «δείχνει νὰ ἔχει ξεχασμένη τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία του», τὴν συνείδηση ὅτι «ἀνήκει στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!».

«Λεκτικῶς βέβαια, δὲν παύει νὰ χρησιμοποιεῖ τοὺς ὅρους Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ μόνο στὶς περιπτώσεις, ποὺ εἶναι ἀνάγκη, οἱ ὅροι αὐτοί, νὰ λειτουργήσουν ὡς ἐγγύηση δῆθεν τῆς Ὀρθοδοξίας… τῶν οἰκουμενιστικῶν του ἀνοιγμάτων!

»Εἶναι γνωστὴ πλέον ἡ μέθοδος τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία, μέθοδος, μὲ ἐργαλεῖο τὴ διγλωσσία, ἀναιρεῖ μιὰ δοκιμασμένη ἀλήθεια, ἀφοῦ προηγουμένως τὴν ἐπικαλεσθεῖ καὶ τὴν τονίσει ὡς ἐπιχείρημα μιᾶς συγκεκριμένης θέσεως, γιὰ νὰ ἀκυρώσει στὴ συνέχεια μὲ τὴν “ἀλήθεια”, ποὺ ἐκείνη θέλει νὰ σερβίρει! Ὅλοι οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἐκθέτουν τὶς ἀνορθόδοξες θεωρίες τους “πλουμισμένες” μὲ τοὺς ὅρους Πατερικὴ θεολογία, Ὀρθόδοξη Παράδοση!».

Καὶ ἀναφέρει τὸ παράδειγμα τῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους Ποιμένες (πρωτίστως) τοῦ καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε. (εἴτε θεωρητικά, εἴτε στὴν πράξη), σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἐκκλησία» τὸν χρησιμοποιοῦμε πλέον γιὰ «κάθε προτεσταντικὴ ὁμάδα ἢ σωματεῖο. Μιὰ τέτοια, ὅμως, ἀναγνώριση βρίσκεται ἄραγε στὰ ὅρια τῶν Ἐκκλησιολογικῶν ὁρίων τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως; Ἀσφαλῶς ὄχι! Ἀλλὰ τότε ποῦ μετατίθεται, ἡ πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;». Ἀσφαλῶς στὸ περιθώριο τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, δηλ. στὸ περιθώριο τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

Σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ παρακάτω διάκριση περὶ ταῆς οἰκονομίας, ποὺ πιπιλίζουν σήμερα οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ λεγόμενοι «ἀντι-Οἰκουμενιστές»!

«Ὁ ὅρος οἰκονομία εἶναι μονοσήμαντος στὸ ἐκκλησιαστκὸ λεξιλόγιο! Εἶναι ὅρος ἀποκλειστικὰ ποιμαντικὸς καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ θεολογικές-δογματικὲς μειοδοσίες πρὸς τοὺς αἱρετικούς! Ἡ κατ’ οἰκονομία θεολογία δὲν εἶναι ὀρθόδοξη θεολογία ἀλλὰ αἱρετικὸ κατασκεύασμα γιὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα!».

Στὴν συνέχεια τὸ φωτοτυπημένο ἄρθρο τοῦ Κορναράκη.

πηγή

Μητροπολίτης Αντινόης Παντελεήμων. Ο μοναδικός τρόπος να ξεπεράσουμε αυτή την σύγκρουση είναι η αληθινή μετάνοια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Πατριάρχη Θεοδώρου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου

''αντιτίθεται στους ιερούς κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας''

Το Ορθόδοξο Ερευνητικό Κέντρο «Χρίσμα» απευθύνθηκε στο σχολάζοντα αρχιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αλεξάνδρειας, τον Μητροπολίτη Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονα (Λαμπαδαρίου) και τον παρακάλεσε να σχολιάσει τη σχετική αναστάτωση, που έχουν προκληθεί στον ορθόδοξο κόσμο, μετά την παρέμβαση του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης στο ουκρανικό ζήτημα. Επίσης, τον παρακάλεσε να εκφράσει τη γνώμη του για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις από την αποδοχή κληρικών της Αφρικής στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ο Μητροπολίτης Αντινόης κ.κ.Παντελεήμων (Λαμπαδάριος)

Ο Σεβασμιώτατος κ. Παντελεήμων έδωσε την εξής απάντηση: 

«Ευχαριστώ τον Θεό, τον Παντοδύναμο Πατέρα και Υιό και το Άγιο Πνεύμα, για την τιμή που έκαναν σε μένα, τον αμαρτωλό, να γίνω Μητροπολίτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του μοναδικού κανονικού Σώματος του Χριστού. Αναφορικά με τα ερωτήματά σας, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η απόφαση του Οικουμενικού και του Αλεξανδρινού Πατριαρχείου να αναγνωρίσουν το αυτοκέφαλο της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας», αυτή δεν είναι κανονική και αντιτίθεται στους ιερούς κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δυστυχώς, αυτή η απόφαση δημιούργησε πολλά προβλήματα όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, ιδιαίτερα στην Αφρική».

Αναφορικά με την επιθυμία ορισμένων κληρικών της Αφρικής να ενταχθούν στο Πατριαρχείο Μόσχας, ο Μητροπολίτης Παντελεήμων είπε: «Σε ό, τι αφορά στους κληρικούς της Τανζανίας που θέλουν να ενωθούν με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ζήτημα το οποίο πρέπει να το λύσουν οι ίδιοι. Ο μοναδικός τρόπος να ξεπεράσουμε αυτή την σύγκρουση είναι η αληθινή μετάνοια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Πατριάρχη Θεοδώρου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου. Πρέπει να ανακαλέσουν τις αντικανονικές αποφάσεις τους και να αποκαταστήσουν την ειρήνη και την ενότητα της Εκκλησίας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα αντιμετωπίσουν τη Φοβερά Κρίση του Κυρίου ημών και Σωτήρα Ιησού Χριστού, επειδή αυτό κατέστη σκάνδαλο για τους πιστούς».

Ο ορθόδοξος Έλληνας ιεράρχης συμπέρανε: «Τέλος, αν η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεχτεί κληρικούς της Τανζανίας, πρέπει να ετοιμαζόμαστε για νέα πνευματικά προβλήματα τα οποία την παρούσα στιγμή δεν είναι γνωστά. Σε αυτή την περίπτωση το Πατριαρχείο θα ανοίξει τις πόρτες για δράσεις στην Αφρική. Να μας ελεήσει ο Κύριος».

Ο Μητροπολίτης Αντινόης κ.κ.Παντελεήμων (Λαμπαδάριος) είναι γνωστός για τις απόψεις του στην προάσπιση της αγιοπατερικής Παράδοσης και της κανονικής τάξης. Γεννήθηκε το 1955, στη Κάλυμνο. Για πολλά χρόνια ήταν μέρος της ιεραποστολής στη Νότια Αφρική, και το 1999 είχε χειροτονηθεί επίσκοπος Γκάνας και είχε γίνει επικεφαλής του ποιμνίου δέκα χωρών της Δυτικής Αφρικής. Το 2006, υπέβαλε την παραίτησή του και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Μητροπολίτη Αντινόης.

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

https://gr.pravoslavie.ru/142337.html

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΟΣ ΑΞΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΟΣ ΑΞΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

(Ας τον στηρίξουμε όλοι με τις προσευχές και την έμπρακτη αγάπη μας)

Προς τον 

Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην 

Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού κ.κ. Κύριλλον. 

Σεβασμιώτατε, 

Με την παρούσα επιστολή μου δηλώνω ότι για λόγους Πίστεως και ιερατικής μου συνειδήσεως παραιτούμαι και αποχωρώ από την ως τώρα εκκλησιαστική διακονία μου ως εφημέριος του ιερού ναού Αγίας Τριάδος Εκάλης της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού. 

Είναι πλέον προφανές ότι και Εσείς δυστυχώς, συμφωνείτε και κηρύσσετε "γυμνή τή κεφαλή", δηλ. απροκάλυπτα, την Παναίρεση του Οικουμενισμού και συνεργείτε στην επιβολή του εμβολιαστικού χαράγματος, δέχεστε την κοινωνία με Σχισματικές και Ουνιτικές "Εκκλησίες" ( όπως των Ουκρανών), αποδέχεσθε τις αποφάσεις της ληστρικής Συνόδου του Κολυμπαρίου της Κρήτης το 2016, εκεί όπου για πρώτη φορά συνοδικά αναγνωρίστηκαν όλες οι Αιρέσεις ως Εκκλησίες και οδοί σωτηρίας!!! προσβάλλοντας απευθείας το Σύμβολο της Πίστεως και τα ιερά μας δόγματα. 

Όλα αυτά ενεργούνται κατά συνεχή παράβαση των αποφάσεων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, τις οποίες και τα δύο τελευταία χρόνια έχουν καταπατηθεί τόσο βάναυσα με το κλείσιμο των Ναών πέρυσι και την πρωτοφανή - αντικανονική αλλαγή της ακολουθίας του Πάσχα μαζί με τους Εβραίους φέτος. 

Προσωπικά, προτιμώ να συνταχθώ με τις διδαχές και το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, που τόσο σθεναρά αγωνίστηκαν και θυσίασαν τα πάντα για να κρατήσουν αμόλυντη την Πίστη. 

Παραμένουμε ταπεινά και ευσεβώς στην μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία του Χριστού, δηλ. την Ορθόδοξη. 

Όλοι γνωρίζουν το γνήσιο εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα που επί τόσα έτη δείξαμε κατά την επιτέλεση της ιερής μας διακονίας. 

Ας σεβαστούν όμως και τον δίκαιο έλεγχο περί Πίστεως σε όσα φρικτά επιτελούνται στο μυστικό σώμα του Χριστού μας.

Δεν μπορούμε, 

Σεβασμιώτατε να μένουμε άλλο απαθείς, συμμετέχοντας έστω με μια απλή γραπτή ή προφορική διαφωνία σε μια τέτοια προδοσία ολκής! 

Έφτασε πια και για μας ο οδυνηρός, μα αγιώτατος καιρός της θυσιαστικής ομολογίας, να προτιμήσουμε πεπαρρησιασμένα και πρακτικά δια της ιεροκανονικής διακοπής του μνημοσύνου σας το "πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις".

30 Σεπτεμβρίου 2021 

Ο ελάχιστος εν πρεσβυτέροις 

π. Χαράλαμπος Τσάντος.

ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΕΡΗΜΩ

Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς

«Να υπηρετούμε την αλήθεια και να μην ενδίδουμε στο φρόνημα του κόσμου τούτου… Ή ναύς της Εκκλησίας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ούτε τού πάπα ούτε τού πατριάρχη ούτε κανενός επισκόπου...

Δεν είναι δυνατόν να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι στη Ρώμη υπάρχει πολλή μασονία και σιωνισμός, ότι υπάρχει μεγάλη διαφθορά και κοσμικό πνεύμα… Κοίταξε, θα το πίστευες αν σου έλεγα ότι ό πατριάρχης Αθηναγόρας ήτανε μασόνος;

Ούτε κι εγώ το πίστευα, μέχρι πού μου έδειξαν έγγραφα, τα οποία πιστοποιούσαν τούς βαθμούς του στη μασονία, και τις αποδείξεις των συντάξεων πού έπαιρνε ως μασόνος...»

«Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς.

Η προσευχή είναι το πιο δυνατό όπλο απ’ όλα. Μόνο η προσευχή μπορεί να αναγκάσει τον Θεό να επέμβει με το ζόρι σε μερικές καταστάσεις…»

«Κοίτα, αν ένας μοναχός προσεύχεται αποκλειστικά και μόνο για τη σωτηρία της ψυχής του, με την πεποίθηση ότι είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός και γι’ αυτό ανάξιος να προσευχηθεί για τούς άλλους, τότε ακόμα και ένα “Κύριε ελέησον” πού θα πει μέσα στην ταπείνωσή του για τον κόσμο, μπορεί να ισώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα»…

«Στην Εκκλησία υπάρχουν και εκείνοι πού φροντίζουν τούς αρρώστους και εκείνοι πού τούς συμπαραστέκονται. Ό μοναχός όμως είναι διαφορετικό πράγμα...

Μα ποιος είναι περισσότερο φυλακισμένος απ’ τούς νεκρούς πού βρίσκονται στον Αδη και δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτα για να μετανοήσουν; Εμείς όμως μπορούμε να τούς σώσουμε... Πρέπει να προσευχόμαστε και να κάνουμε μετάνοιες για τούς νεκρούς! Το ίδιο και για τούς ζωντανούς... »

«Μόνο ή προσευχή μπορεί να αναγκάσει τον Θεό να επέμβει με το ζόρι σε μερικές καταστάσεις... Ό Θεός σέβεται την Ελευθερία τού ανθρώπου.»

«Η Αποκάλυψη μιλάει ξεκάθαρα… Μιλάει για τον Αντίχριστο και για τη Βαβυλωνία, πού είναι η Ρώμη». «Δεν λέω ότι θα γίνει σε δύο ή τρία χρόνια ακριβώς, αλλά ότι θα γίνει σίγουρα πολύ σύντομα... Είμαστε στο χείλος, όπως στα χρόνια του Νώε… Και θα κρατήσει λίγο, δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά..»

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

(Οδοιπορία στο Άγιο Όρος, Λορέντζο Ντιλέττο, Εκδόσεις Εστία.) Αποσπάσματα απο την επίσκεψη ενός παπικού το 1983 στον Αγαπημένο μας Άγιο Γέροντα, όπως καταγράφηκε από τον πρώτο.

iconandlight.wordpress.com

Δοκιμάστε τους επισκόπους σας...

Δοκιμάστε τούς επισκόπους σας μόνο σε μια άποψη: προσπαθήστε να μάθετε εάν είναι ορθόδοξοι, 

εάν διδάσκουν δόγματα αντίθετα με την αληθινή Πίστη, 

και εάν συλλειτουργούν με αιρετικούς ή σχισματικούς.

Άγιος Γεννάδιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ Π ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Patroparadoto Sevas

Τα όρια της Υπακοής, ανάμεσα στον Πνευματικό και τους Αγίους

Μή δώσεις τὴν καρδιά σου 

σὲ γέροντα ή σε πνευματικό, που 

–σε θέματα Πίστεως– 

βάζει τη διάκριση και την υπακοή 

πάνω από το Ευαγγέλιο και τους Αγίους

ΥΠΑΚΟΗ 

ΟΤΑΝ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ 

ΔΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ;

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ

ΟΤΑΝ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ

ΔΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ

Τί μάς διδάσκει το εκκλησιαστικό παρελθόν σχετικώς με την υπακοή στον Πνευματικό μας Πατέρα, όταν πρόκειται περί θέματος Πίστεως, δογματικό ή σχετικό με τους ιερούς Κανόνες; Οφείλουμε αδιάκριτη υπακοή όταν ο Πνευματικός αντιτεθεί προς την Παράδοση της Εκκλησίας ή όχι; Παίρνουμε επάνω μας έναντι Θεού την ευθυνη της «ανυπακοής» ή μάς καλύπτει η υπακοή στον Χριστό βάσει της αλαθήτου Παραδόσεως της Εκκλησίας; Σε τούτα τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγή

1. Ο Πνευματικός πρέπει να είναι ο καλύτερος δυνατός, από πάσης απόψεως

2. Ο Πνευματικός επειδή είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», δεν μπορεί να αποδέχεται αιρέσεις

3. Απαγορεύεται η αδιαφορία η η σιωπή περί των αιρέσεων εκ μέρους του Πνευματικού

4. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη απείθεια

5. Ο Μοναχός πρέπει να φεύγει από την υπακοή σε αιρετικό Ηγούμενο, σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες

6. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνιστά ανυπακοή στους κακοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες

7. Η «Κλίμαξ» διευκρινίζει ότι ο ταπεινός Μοναχός αντιλέγει στους Προεστώτες, εάν πρόκειται περί Πίστεως.

8. Το έμπρακτο υπόδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου

9. Η διδασκαλία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

10. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υπέρ της προσεκτικής υπακοής

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Εισαγωγή

Το θέμα της υπακοής στον Πνευματικό Πατέρα, όσον αφορά στα θέματα Πίστεως, θέμα ιδιαιτέρως λεπτό και άγνωστο, περιλαμβάνεται στο γενικότερο θέμα της υπακοής στον Επίσκοπο, διότι η σχέση Πνευματικού-Εξομολόγου και πιστού δεν νοείται χωριστά από τη σχέση του χριστιανού με τον Επίσκοπο της Εκκλησιαστικής Κοινότητος· ο Πνευματικός δεν καθοδηγεί ιδίω δικαίω τους πιστούς βάσει της Ιερωσύνης του, αλλά με ενταλτήριο γράμμα του οικείου Επισκόπου, καθώς ορίζουν οι ιεροί Κανόνες και πλέον φανερά ο 50ος (46) της εν Καθαγένη αγίας Τοπικής Συνόδου1. Έτσι, εν πολλοίς ισχύει και περί του Πνευματικού Πατρός, ό,τι ήδη έχουμε ειπή σε αναφορά προς τον Επίσκοπο και την ανάμειξη των λαϊκών στα θέματα Πίστεως σε προηγούμενες ενότητες. 

Εάν δηλαδή οι πιστοί έχουν το δικαίωμα βάσει του παραδείγματος των Αγίων στην εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και βάσει των ιερών Κανόνων, να απειθούν σε αιρετίζοντες Επισκόπους και να αποχωρίζονται από την κοινωνία (και την κοινότητά) των (όπως ορίζουν κυρίως οι ιεροί Κανόνες, 31ος Αποστολικός και 15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου), πολλώ μάλλον πρέπει να διαχωρίζονται από Πνευματικούς οι οποίοι αναπτύσσουν χωρίς μεταμέλεια ετερόδοξα φρονήματα. 

Αν ο Επίσκοπος, στη θέση του οποίου ενεργεί ο Πνευματικός το Μυστήριον της προς Θεόν καθοδηγήσεως των πιστών, Μυστήριον Μετανοίας και Εξομολογήσεως, δεν είναι

"ex officio" («εκ του αξιώματος») αλάθητος, πολύ περισσότερο ο Πνευματικός, ο οποίος μετέχει της χάριτος της Ιερωσύνης σε βαθμό μικρότερο από τον Επίσκοπο, δεν είναι οπωσδήποτε αλάθητος.

1. Ο Πνευματικός μας πρέπει να είναι ο καλύτερος δυνατός, από πάσης απόψεως

Πολύ συχνά οι Προεστώτες της Εκκλησίας υπενθυμίζουν το καθήκον της υπακοής στους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους και στα εντάλματά τους, αλλά στο Ποίμνιο είναι μόνον ολίγο γνωστό τί είδους άνθρωποι οφείλουν να είναι και οι Κληρικοί, οι οποίοι δίνουν κατευθύνσεις. 

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στο ψυχωφελέστατο έργο του Πνευματικά Γυμνάσματα, γράφει τα εξής, παραπέμποντας και στο Μέγα Βασίλειο: «Εξέτασαι την επιμέλειαν όπου βάνεις εις το να εύρης ένα καλόν πνευματικόν· διότι ποία άλλη μεγαλειτέρα ανάγκη είναι εις εσέ, ωσάν το να εύρης ένα καλόν οδηγόν εις μίαν οδοιπορίαν όπου έχεις να κάμης τόσον κινδυνώδη, καθώς είναι το να πορευθής εις τον ουρανόν; [...] Τώρα στοχάσου αγαπητέ εις ποταπόν κίνδυνον ευρίσκεσαι, ανίσως όχι μόνον δεν γυρεύης τοιούτον πνευματικόν άξιον δια να σε οδηγήση ορθώς εις την σωτηρίαν σου και να σε ιατρεύση καλώς από τα πάθη και τας αμαρτίας σου, αλλά και αποφεύγης αυτόν [...] Όθεν και ο μέγας Βασίλειος (Όροι κατ' επιτομήν σκθ΄)2 λέγει· "όπως λοιπόν τα πάθη του σώματος, δεν τα ξεσκεπάζουν οι άνθρωποι σε όλους, ούτε σε τυχαίους, αλλά σε εκείνους που είναι έμπειροι για τη θεραπεία τους· έτσι και η εξαγόρευσις των αμαρτημάτων οφείλει να γίνεται σε αυτούς που μπορούν να τα θεραπεύσουν, κατά το γεγραμμένον, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τα ασθενήματα των αδυνάτων [Ρωμ. 15, 1], δηλαδή δια της επιμελείας σηκώνετέ τα"»3. 

Ερμηνεύει σχετικώς ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης· «Βέβαια ο πνευματικός πατήρ οφείλει να ευρίσκεται ήδη στην κατάστασι του φωτισμού, ώστε να μπορή να εισάγη και άλλους σ' αυτήν την κατάστασι του φωτισμού και να τους οδηγή προς το Βάπτισμα και του ύδατος (δηλαδή της αφέσεως των αμαρτιών), αλλά και του Πνεύματος, που είναι η επίσκεψις του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του βαπτιζομένου και η φώτισις της καρδίας του ανθρώπου»4. 

Αν λοιπόν ο Γέρων - Πνευματικός - Εξομολόγος πρέπει να είναι ο καλύτερος κατά το δυνατόν σε βίο και διδαχή, πόσο περισσότερο πρέπει να έχει το ελάχιστον, την «αλφα-βήτα», δηλαδή ακραιφνή την Ορθοδοξία.

2. Ο Πνευματικός επειδή είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», δεν μπορεί να αποδέχεται αιρέσεις 

Το πόση σημασία έχει η αποτροπή και καταπολέμηση της αιρέσεως, συνάγεται από το γεγονός ότι ολόκληρη η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας διαμορφώθηκε όχι ως φιλοσοφικός στοχασμός, αλλά κατά αντιπαράθεση προς τις αιρέσεις οι οποίες απειλούσαν την οδό της Ορθοδοξίας, που θεραπεύει την ανθρώπινη φύση από την αμαρτία: «Οι Πατέρες άλλαζαν ορολογία από καιρό σε καιρό και έκαναν προσαρμογή της ορολογίας τους, για να βρουν τους σωστούς όρους ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής. Αυτό το έκαναν, όχι για να κατανοήσουν καλύτερα την διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά για να χτυπήσουν τις αιρέσεις που ανεφύοντο. Διότι η κατανόησις της διδασκαλίας της Εκκλησίας έρχεται από τον φωτισμό και την θέωσι και όχι απο φιλοσοφική ή φιλολογική διεργασία ή από φιλοσοφικό στοχασμό επάνω σε αυτήν την διδασκαλία. Ο σκοπός του δόγματος, που διατυπώνουν οι Πατέρες, δεν είναι η κατανόησίς του, αλλά η δια του δόγματος ένωσις του ανθρώπου με τον Θεό»5.

Η αποδοχή λοιπόν της αιρέσεως από τον Κληρικό καταστρέφει την θεραπευτική Ποιμαντική του. «Όπως στον ιατρικό χώρο σε έναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δεν είναι δυνατόν να του επιτραπή να θεραπεύη, έτσι και στην Εκκλησία δεν είναι δυνατόν να επιτραπή σε έναν αιρετικό να θεραπεύη τις ψυχές των ανθρώπων. Διότι, επειδή είναι αιρετικός, δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να θεραπεύη»6. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για ένα Κληρικό που δεν δύναται ή αδιαφορεί να διακρίνει μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως, δηλ. πνευματικής «ιατρικής και κομπογιαννιτισμού», διότι είναι απλώς ζήτημα χρόνου και μεθοδείας των πονηρών πνευμάτων να πέσει σε πλάνη κι αυτός και τα πνευματικο-παίδια του. Λέγει ο Άγιος Ιγνάτιος ο Μπριαντσιανίνωφ «Με την αποδοχή ψευδοδιδασκαλιών (δηλ. εσφαλμένων σκέψεων για το Θεό), με την παραμόρφωση της δογματικής και ηθικής διδασκαλίας, που μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, συντελείται-χάρις στην επίδραση και παρέμβαση των ψευδοδιδασκαλιών-η φθορά του πνεύματος. Και έτσι ο άνθρωπος καταντάει υιος του διαβόλου»7.

Αν λοιπόν η σχέση Πνευματικού-Εξομολόγου και πιστού, αποσκοπεί στο να εικονίσει πραγματικώς τη σχέση Χριστού-πιστού, όπως λέγει σχετικώς και η «Κλίμαξ» του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου («Μη το θεωρήσης ανάξιο να εξομολογηθής τις αμαρτίες σου στον βοηθό σου, [στον Γέροντά σου δηλαδή], με ταπείνωση και συντριβή ωσάν στον ίδιον τον Θεόν»)8 , τότε η διάρρηξη της σχέσεως του Πνευματικού με τον Χριστό λόγω της αιρέσεως του Πνευματικού, υποχρεώνει τον πιστό είτε να βρή άλλον Πνευματικόν, ορθοφρονούντα, είτε - αν νομίζει ο πιστός ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα διορθώσεως του Πνευματικού του - τουλάχιστον να μη υπακούει στις περί Πίστεως εσφαλμένες τοποθετήσεις και συμβουλές του Πνευματικού. Κατά τον Άγιον Γρηγόριον Νύσσης, όποιος «αιρετίζει» (αναπτύσσει αιρετικό φρόνημα) αποκόπτεται από τη μυστική κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό «οπωσδήποτε αυτός που αποκόπηκε από την σώζουσα Πίστη είναι ακέφαλος, όπως ο Γολιάθ με το ίδιο του το ξίφος, το οποίο ακόνησε κατά της αληθείας, χωριζόμενος από την αληθινή Κεφαλή»9. Πως ένας τέτοιος Πνευματικός θα διδάξη σε άλλους τη σωτηρία;

Μη λησμονούμε ότι η μετάδοση της Ορθοδοξίας είναι ο πρώτιστος σκοπός ενός Γέροντος, κατά την Κλίμακα του Οσίου Ιωάννου, καθώς λέγει στις προτροπές του προς τον Ποιμένα: «Την ακεραία πίστη και τα ευσεβή δόγματα ας αφήσης πριν από όλα σαν κληρονομία στα τέκνα σου, ώστε όχι μόνο τα τέκνα σου, αλλά και τους εγγονούς σου να οδηγήσης στον Κύριον δια της οδού της Ορθοδοξίας»10.

Αν ο αιρετίζων Πνευματικός αποδιώξει τότε τον ορθοφρονούντα πιστό, είναι εύλογο, ότι η ευθύνη πίπτει στον κακώς φρονούντα Γέροντα και Πνευματικό, διότι η Εκκλησία μάς διδάσκει ότι η υπακοή μας στους Γέροντες πρέπει να αποσκοπεί στον Χριστό.

3. Απαγορεύεται η αδιαφορία η η σιωπή περί των αιρέσεων εκ μέρους του Πνευματικού 

Είναι λοιπόν ευνόητο, βάσει της εκκλησιαστικής εμπειρίας και των παραπάνω γραφομένων, ότι ο κίνδυνος της αιρέσεως δεν ελλοχεύει μόνο στην πλήρη και επίσημη αποδοχή των αιρετικών δογμάτων από κάποιον Πνευματικό (όπως και από κάποιον Επίσκοπο), αλλ' επίσης (α) στην έναντι της αιρέσεως αδιαφορία (το οποίον είναι αμάρτημα ως πλημμέλημα) και (β) στην αποτροπή της αντιδράσεως κατά της αιρέσεως (λ.χ. τα γνωστά απαράδεκτα «μη μιλάτε για θέματα Πίστεως», «μη μιλάτε για τους Αντιχρίστους, αλλά για τον Χριστό» το οποίον είναι η γνωστή στην εκκλησιαστική ιστορία θέση των χλιαρών-αδιαφόρων ή πταιόντων ηγετών). Εντελώς παρενθετικώς αναφέρουμε, ότι είναι εντολή των Πατέρων να προετοιμάζουμε τα πνευματικά μας παιδιά και για την έλευση και του Αντιχρίστου11.

Αναντίρρητα η Παλαιά Διαθήκη κατακρίνει τους ποιμένες του παλαιού Ισραήλ οι οποίοι αδιαφορούσαν για την προστασία του ποιμνίου τους. Λέγεται χαρακτηριστικώς δια του στόματος του Προφήτη Ιεζεκιήλ: «Ζω εγώ, λέγει Κύριος, αντί να γίνουν τα πρόβατά μου έρμαια κλοπής και τροφή για όλα τα θηρία της πεδιάδος, επειδή δεν υπάρχουν ποιμένες και δεν ανεζήτησαν οι ποιμένες τα πρόβατά μου, και οι ποιμένες εβόσκησαν τους εαυτούς τους, και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου, αντί τούτου, ποιμένες, τάδε λέγει Κύριος : Ιδού, εγώ θα επισκεφθώ τους ποιμένες και θα ζητήσω τα πρόβατά μου από τα χέρια τους και θα τους αποδιώξω να μη ποιμαίνουν τα πρόβατά μου και δεν θα τα βοσκήσουν πλέον οι ποιμένες»12.

Πολύ περισσότερον ο Χριστός στην Καινή Διαθήκη επικρίνει τους «Αγγέλους», δηλαδή τους προεστώτες Επισκόπους, της Περγάμου και των Θυατείρων, διότι ενώ η αναστροφή τους γενικώς είναι επαινετή, μολαταύτα αφίνουν τους αιρετικούς Νικολαΐτας και ψευδοπροφήτας (την «Ιεζάβελ») να βλάψουν το ποίμνιόν τους· «Αλλά έχω κατά σου ολίγα, ότι αφείς την γυναίκά σου Ιεζάβελ, η λέγει εαυτήν προφήτιν, και διδάσκει και πλανά τους εμούς δούλους πορνεύσαι και φαγείν ειδωλόθυτα»13. Αντιθέτως, επαινεί τον πταίστη - σε μερικά θέματα - «Άγγελον» της εφέσου, διότι διακρίνει τους ψευδοπροφήτας και μισεί τα έργα των αιρετικών Νικολαϊτών «Αλλά τούτο έχεις, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, α καγώ μισώ»14.

Οι Άγιοι Πατέρες στην πράξη κατέκριναν και παρέκαμπταν την πρακτική των Αυτοκρατόρων να επιβάλλουν απαγορεύσεις στις συζητήσεις για θέματα Πίστεως, με σκοπό να διατηρήσουν οι Αυτοκράτορες την πολιτική ειρήνη και ενότητα της Αυτοκρατορίας μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών. Διαλεγόμενος ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής με τον αιρετικό Μονοθελήτη Πατριάρχη ΚΠόλεως Πύρρο σχετικά με το χριστολογικό θέμα, ανατρέπει την έξωθεν επιβαλλομένη αυτή σιωπή στα θέματα Πίστεως· λέγει απαντώντας στον Πύρρο· «Τί λοιπόν; Επειδή ο Θεός, χάρη στην πρόθεσή μας που την προγνώριζε, μάς εκάλεσε στην επίγνωση της αληθείας Του, δεν πρέπει αυτά [τα εσφαλμένα] που λέχθηκαν προς κάποιους σχετικά με τούτο εγγράφως ή αγράφως να τα βασανίσουμε, χάριν εκείνων που, καθώς συμβαίνει, τα συναντούν χωρίς προσοχή ή κι όταν τα συναντούν είναι πιο ευχερείς [στο να σφάλουν;]

ΠΥΡΡΟΣ: Αν σε τούτο αποβλέπει η εξέταση, είναι αναγκαίο. Διότι το να φροντίσει κανείς για την ασφάλεια των πιο άθώων, είναι μίμηση της θείας φιλαθρωπίας»15.

Η στάση αυτή του Αγίου Μαξίμου ερμηνεύεται ως αντίθεση στην πολιτική αυτή της επιβεβλημένης σιωπής για χριστολογικά θέματα, την οποία επέβαλε το διάταγμα «Τύπος» (648 μ.Χ.) του μονοθελήτου Αυτοκράτορος Κώνσταντος Β΄16.

Συνεπώς, απαγορεύεται η σιωπή για θέματα Πίστεως, όταν κινδυνεύουν ψυχές από τις αιρέσεις. Να ειπούμε σχετικώς μερικά απλά παραδείγματα:

(α) Στις μέρες μας διαπιστώνεται μια αναβίωση του ωριγενισμού, ένας κρυπτός νεο-ωριγενισμός, υπό τη μορφή της ακαδημαϊκής αθωώσεως του αιρετικού θεολόγου Ωριγένους για τις πλάνες του (3ος μ.Χ. αι.). Σύμφωνα με αυτή τη διδασκαλία, ο Ωριγένης δήθεν δεν ήταν πράγματι αιρετικός, διότι, αν ήταν έτσι, η Εκκλησία θα τον είχε καταδικάσει εν ζωή και όχι μετά θάνατον. Η καταδίκη του στην Αγία Ε' Οικουμενική Σύνοδο (553 μ.Χ.) οφείλεται δήθεν κυρίως στην προσπάθεια της «εκκλησιαστικής διπλωματίας» να κατευνάση τα πνεύματα των ισχυρών αντι-ωριγενιστών θεολόγων και να επαναφέρει την ειρήνη στην Εκκλησία, ιδιαιτέρως στην Αγία Γη, όπου από τον θάνατο του Αγίου Σάββα και εξής (532 μ.Χ.) η θεολογική και γενικότερη διαμάχη μεταξύ ωριγενιστών και Ορθοδόξων είχε λάβει οξύτατη μορφή. Σ' αυτή τη νεο-ωριγενιστική διδασκαλία, η οποία έχει εισδύσει σε πολλά θεολογικά ακαδημαϊκά συγγράμματα, κυρίως όμως στην προφορική διδασκαλία ακαδημαϊκών θεολόγων, προστίθεται και η παρουσίαση της ωριγενικής πλάνης για την αποκατάσταση των πάντων ως «θεολογούμενου» (δηλ. θεολογικώς αδιευκρινίστου ακόμη ζητήματος).

Οι Άγιοι Πατέρες καθαρώς μάς προειδοποίησαν να μη αποδεχθούμε την πλάνη αυτή της αποκαταστάσεως των πάντων (ότι δηλ. η κόλασις των δαιμόνων και των αμετανοήτων αμαρτωλών κάποια στιγμή θα έχει τέλος), διότι τούτο θα μας ρίψει ολότελα στην αμαρτία, αφού η κόλαση δήθεν δεν είναι αιώνια και έτσι δήθεν δεν χρειάζεται να τη φοβόμαστε. Λέγει αντιθέτως και χαρακτηριστικώς ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος : «Ας προσέξωμε όλοι, και ιδιαίτερα όσοι εγνωρίσαμε πτώσεις, να μη προσβληθή η καρδιά μας από την νόσο του ασεβούς Ωριγένους. Διότι η βδελυκτή αυτή νόσος προβάλλοντας την φιλανθρωπία του Θεού γίνεται ευπρόσδεκτη στους φιληδόνους»17. Τούτο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως μια λανθάνουσα αίρεση στο εκκλησιαστικό σώμα καταστρέφει ψυχές.

(β) Το γνωστό βιβλίο «Η μίμησις του Χριστού», έργο του Λατίνου Μοναχού Θωμά εκ Κέμπης, προβάλλεται ακόμη και τώρα στην Ελλάδα ως ψυχωφελές ανάγνωσμα για πολλούς πιστούς, το οποίο μάλιστα κάποτε έφθασε διεθνώς και τη δεύτερη θέση κυκλοφορίας μετά την Αγία Γραφή.

Ιδού, όμως, πώς κρίνει την πνευματικότητα του βιβλίου τούτου ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Και κλασσικό παράδειγμα ασκητικού βιβλίου, που εγράφη από συγγραφέα που βρισκόταν στην κατάσταση της πλάνης που ονομάζεται "απόνοια" μπορούμε να θεωρήσωμε την "Μίμηση του Χριστού" του Θωμά Κεμπισίου. Αποπνέει μια λεπτή φιληδονία και υψηλοφροσύνη, που σε ανθρώπους γεμάτους πάθη και τυφλωμένους από αυτά, προκαλούν έναν ηδονισμό, που αυτοί τον θεωρούν "πρόγευση της θείας χάριτος". Οι ταλαίπωροι! Οι εσκοτισμένοι! [...] Σε μια ανάλογη με τον Μαλπά τρομερή δαιμονική πλάνη στην ασκητική τους ζωή κατήντησαν οι Φραγκίσκος της Ασσίζης, Ιγνάτιος Λογιόλας και πολλοί άλλοι ασκητές των Λατίνων, που εκείνοι τους θεωρούν αγίους τους»18.

Αν σε χώρα ορθόδοξη, τέτοιo σύγγραμμα της λατινικής πνευματικότητος έφθασε ήδη σε τόσο επικίνδυνο σημείο αποδοχής και διαδόσεως, λόγω της αγνοίας ή αμελείας των Πνευματικών πατέρων, πόσω μάλλον θα εμπλησθούν οι ορθόδοξες χώρες από τέτοια αιρετική πνευματικότητα, αν δεν ομιλούμε φανερώς εναντίον των κινδύνων της δυτικής αιρετικής, νοησιαρχικής και συναισθηματικής πνευματικότητος;

4. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη απείθεια

Η σαφής επισήμανση του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας (Γαλ. 1, 8.9), και μάλιστα δύο φορές με επίταση («ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω») να μη δεχθούν καμμία καινοτομία του ευαγγελικού κηρύγματος, ακόμη κι αν προέρχεται από άγγελον εξ ουρανού ή από τους ιδίους τους Αποστόλους, φανερά καταργεί κάθε έννοια «Πρωτείου» των μεμονωμένων προσώπων έναντι της Παραδόσεως μέσα στην Εκκλησία (αφού ούτε οι ίδιοι οι Απόστολοι δεν μπορούν υστερογενώς να αλλάξουν το Ευαγγέλιόν τους, επειδή είναι «άνωθεν»), αλλά και επιπλέον αρκεί από μόνη της να μάς καθοδηγήσει στο τί γίνεται όταν φαινόμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπακοή εναντίον της Πίστεως της Εκκλησίας: απομακρύνουμε όποιον αλλοιώνει το αρχαίο ευαγγελικό κήρυγμα («ανάθεμα έστω»).

Σχετικώς με ένα άλλο χωρίο, το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γαρ αγυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον αποδώσοντες» (Εβρ. 13, 17) σημειώνουμε εδώ και το εξής αξιοπρόσεκτο· η αιτιολογία της υπακοής στους «ηγουμένους», δηλ. τους προεστώτες, είναι ότι αυτοί «αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών»· η υπακοή δεν είναι απροϋπόθετη. Αν, βάσει της εκκλησιαστικής εμπειρίας διαπιστώνεται, ότι αυτοί ολιγωρούν, αδιαφορούν, για τις ψυχές και αμελούν για τους πνευματικούς κινδύνους και πρωτίστως την αίρεση, τότε αίρεται, καταργείται το καθήκον της υπακοής σε αυτούς.

Όπως έχει λεχθή σχετικώς «Η Αγία Γραφή εν πρώτοις κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών ποιμένων, αληθινών και γνησίων ποιμένων, διδασκάλων, προφητών από τη μια πλευρά και ψευδοποιμένων, ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών από την άλλη [...] οι πιστοί έχουν ευθύνη για το αν θα ακολουθήσουν τους κακούς ποιμένες, [...] η υπακοή δεν είναι αδιάκριτη, αλλά διακριτική»19

5. Ο Μοναχός πρέπει να φεύγει από την υπακοή σε αιρετικό Ηγούμενο, σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης διευκρινίζοντας στο «Πηδάλιον», τη σπουδαία και έγκριτη αυτή συλλογή του των ιερών Κανόνων, για πόσες αιτίες μπορεί να αναχωρήσει ο Μοναχός από το Μοναστήρι του απαριθμοί ανάμεσα σ' αυτές το αν ο Ηγούμενος είναι αιρετικός και συνεχίζει παραπένποντας στον Μέγα Βασίλειο. «Ο δε Μέγας Βασίλειος (όροι κατά πλάτος λϚ΄) δια μίαν αιτίαν μόνονσυγχωρεί να αναχωρή τινας από το Μοναστήριόν του, ήτοι εάν έχη βλάβηνψυχικήν, την οποίαν, λέγει, πρέπει πρώτον να την φανερώνη εις τους έχοντας δύναμιν να την διορθώσουν, και αν δεν την διορθώσουν, τότε να χωρίζεται, όχι πλέον ωσάν από αδελφούς, αλλά ωσάν από ξένους και τα επίλοιπα ενδιαφέροντα και ψυχωφελή20». Είναι φανερό και εδώ, ότι αν είναι ο Γέροντας-Πνευματικός αιρετικός (η αν είναι φιλο-αιρετικός και αναλόγως του βαθμού που τείνει προς την αίρεση), όχι μόνον υπακοή δεν οφείλεται σ' αυτόν, αλλ' επιβάλλεται και απομάκρυνση.

6. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνιστά ανυπακοή στους κακοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος θεωρείται από την Εκκλησίας μας «θεόπνευστον όργανον και δογμάτων πέλαγος ανεξάντλητον»21, ερμηνεύοντας την αποστολική εντολή περί υπακοής και ευπειθείας προς τους Προεστώτες, τους Ηγουμένους, «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε» (Εβρ. 13, 17) διευκρινίζει : «Αλλ' ίσως θα μας ειπή κάποιος, ότι υπάρχει και τρίτο κακό [εκτός από την αναρχία και την απειθαρχία], όταν ο άρχοντας [της Εκκλησίας] είναι κακός. Το γνωρίζω και εγώ, και δεν είναι μικρό το κακό τούτο, αλλά και πολύ χειρότερο από την αναρχία: διότι είναι καλύτερο να μη καθοδηγείσαι από κανένα, παρά να καθοδηγείσαι από κάποιον κακόν. Διότι ο μεν πολλές φορές σώθηκε, και πολλές φορές εκινδύνευσε, αλλά αυτός οπωσδήποτε θα κινδυνεύσει, οδηγούμενος προς βάραθρα. Πως λοιπόν λέγει "Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε;" Αφού πιο πάνω είπε "των οποίων βλέποντες την έκβαση της ζωής, μιμείσθε την πίστη τους" τότε είπε "Πειθαρχείτε στους ηγουμένους σας και υπακούετε". Τι γίνεται λοιπόν, λέγει, όταν είναι πονηρός και δεν πειθαρχούμε; Πονηρός, πως το εννοείς; Αν εξ αιτίας της πίστεως, απόφευγε και παράτησέ τον, όχι μόνον αν είναι άνθρωπος, αλλά κι αν είναι άγγελος που κατέρχεται εξ ουρανού [Γαλ. 1, 8] Αν εξ αιτίας της ζωής του, μη ασχολείσαι [...] Αλλά μη προσέχετε στη ζωή, αλλά στα λόγια τους· διότι εξ αιτίας των ηθών δεν θα ημπορούσε κανείς ποτέ να βλαβτεί. Γιατί; Διότι είναι φανερά σε όλους, και ο ίδιος, ακόμη κι αν είναι πονηρός μύριες φορές, ποτέ δεν θα διδάξει πονηρά. Αλλά όταν είναι στην πίστη [πονηρός] ούτε είναι φανερό σε όλους, κι ο πονηρός δεν θα σταματήσει να διδάσκει. Διότι και το "Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε" είναι για τον βίο και όχι για την πίστη»22.

7. Η «Κλίμαξ» διευκρινίζει ότι ο ταπεινός Μοναχός αντιλέγει στους Προεστώτες, εάν πρόκειται περί Πίστεως 

Στο έργο «Κλίμαξ» του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, το ύψιστο αυτό πνευματικό σύγγραμμα το οποίον χαρακτηρίζεται ως «αριστούργημα του ανατολικού ασκητισμού», και στής οποίας «την αρετολογία κατέχει θεμελιώδη θέσι η υπακοή»23, διευκρινίζεται ότι μας επιτρέπονται και εξαιρέσεις. Λέγει χαρακτηριστικώς ο Όσιος Ιωάννης περί της αρετής της ταπεινώσεως: «Δεν συναντάς σε όποιον συνδέεται με αυτήν μίσος ούτε κάποια μορφή αντιλογίας ούτε καμμία οσμή απειθαρχίας, εκτός αν τυχόν πρόκειται για θέματα Πίστεως»24.

8. Το έμπρακτο υπόδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης, εορταζόμενος στις 20 Νοεμβρίου, ο οποίος διέλαμψε το δεύτερο ήμισυ του 8ου αι. στη Δεκάπολη της Ισαυρίας, διακρίθηκε ως έφηβος και αργότερα ως νέος Μοναχός για την ελεημοσύνη, το ανεπιτήδευτον, την υπακοή, την ταπείνωση και πραότητά του. Ο Βίος του Αγίου μάς διηγείται, ότι η μητέρα του Αγίου, χωρίς να τόν αποτρέψει από τη μοναχική οδό, τόν έπεισε ωστόσο να ενταχθεί σε άλλο Μοναστήρι, στο οποίο ευρισκόταν και ο άλλος αδελφός του για να αγωνίζονται εκεί μαζί, ώστε να έχει ο ένας τον άλλο παραμυθία και βοήθεια.

Η συνέχεια του Βίου μας διηγείται, πώς αντιμετώπισε ο Άγιος Γρηγόριος το γεγονός ότι ο Ηγούμενος του Μοναστηρίου εκείνου αποδείχθηκε αιρετικός: «Δια να κάμη λοιπόν το θέλημα της μητρός του ο Γρηγόριος επήγεν εις εκείνο το Μοναστήριον, του οποίου ο Καθηγούμενος ήτο αιρετικός ο άθλιος και οπόταν το ηννόησεν ο Άγιος, δεν το υπέμεινεν, ως ζηλωτής της ευσεβείας θερμότατος, αλλά τον ήλεγξε παρρησία έμπροσθεν όλης της αδελφότητος, εκείνος δε θυμωθείς έδειρε δυνατά τον Άγιον, ο οποίος έφυγε καθώς ήτο με τας πληγάς και επήγεν αιματωμένος εις έτερον Μοναστήριον, εις το οποίον ήτο συγγενής της μητρός του Ηγούμενος, Συμεών ονομαζόμενος, όστις ήτο και Αρχιμανδρίτης εις όλα τα Μοναστήρια της Δεκαπόλεως»25.

9. Η διδασκαλία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου 

Ο θαυμαστός Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, περί του οποίου δεν μπορούμε εδώ να ειπούμε όσα θα έπρεπε, μάς κατέλιπε θαυμάσιες διδαχές και ένθεες εμπειρίες του θείου του έρωτος, αλλά και διδασκαλία ελεγκτική για την κατάσταση του κλήρου της εποχής του. Θεωρείται, ότι ο Άγιος Συμεών έκανε μιαν σημαντική πνευματική επανάσταση. Γράφει χαρακτηριστικώς ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης «... ήλθε εποχή κατά την οποία εχειροτονούντο ως κληρικοί άνθρωποι, που στην αρχαία Εκκλησία θα εθεωρούντο ως λαϊκοί [...] Δεν είχαν δηλαδή τις πνευματικές προϋποθέσεις της ιερωσύνης. Εναντίον αυτής της ανωμάλου καταστάσεως επανεστάτησε ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος με τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε η Εκκλησία τον ωνόμασε Νέο Θεολόγο. Από την εποχή του μέχρι την εποχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά έγινε μία μεγάλη διαμάχη μέσα στην Εκκλησία, όσον αφορά στα προσόντα εκλογής των επισκόπων. Εξ αιτίας αυτής της Ησυχαστικής έριδος, όπως ονομάσθηκε, κατά την οποία επεκράτησε τελικά η γραμμή του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, καθιερώθηκε οι επίσκοποι της Εκκλησίας να λαμβάνωνται από τους μοναχούς της Ησυχαστικής παραδόσεως, της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως»26.

Ο Άγιος Συμεών λοιπόν, τέτοιου πνευματικού μεγέθους Άγιος, ώστε να κατέχει τρίτος την προσωνυμία του Θεολόγου, και με τόσο σημαντική συμβολή στην ασκητική διδασκαλία, κατέλιπε και μία σημαντική για την περίπτωσή μας διδαχή, χαρακτηριστική για το θέμα μας: «Με προσευχές και δάκρυα ικέτευσε τον Θεόν να σου στείλει οδηγό απαθή και άγιο. Ερεύνα δε και ο ίδιος τις θείες Γραφές και κυρίως τις πρακτικές συγγραφές των Αγίων Πατέρων· ώστε σε αυτές αντιπαραθέτοντας τα διδάγματα και έργα του διδασκάλου και Προεστώτος σου να μπορείς να τα βλέπεις και να τα κατανοείς. Και όσα μεν συμφωνούν προς τις Γραφές, να τα εγκολπώνεσαι και να τα κατακρατείς στη διάνοια, τα δε νόθα και αλλότρια να τα διακρίνεις και αποδιώκεις, για να μη πλανηθείς. Διότι, γνώριζε, ότι πολλοί πλάνοι και ψευδοδιδάσκαλοι έχουν γίνει αυτές τις ημέρες»27.

Μια ακόμη παρόμοια διδασκαλία διέσωσε στο Βίο (τη βιογραφία) του Αγίου Συμεών ο Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος, μαθητής του· ολίγον προ του θανάτου του ο Άγιος Συμεών παρότρυνε τους μαθητές του να υπακούουν επακριβώς στον διάδοχο Ηγούμενό τους, τον Αρσένιο, αλλά με κάποια ενδεχόμενη εξαίρεση: «Να μη δυσαρεστήσθε με τα υπ' αυτού λεγόμενα και πραττόμενα, αλλ' ακόμη κι αν είναι αντίθετα προς τις γνώμες των Πατέρων, να υποκλίνετε σ' αυτόν τις κεφαλές σας επί του παρόντος. Έπειτα, όσοι τυχόν από σάς υπερτερούν των λοιπών σε χρόνια και βίο και λόγο, ας τού γνωστοποιήσουν ιδιαιτέρως τον λόγο του κωλύματος προς εφαρμογή των, όπως διετύπωσε στους «Όρους» ο Μέγας Βασίλειος27α. Χάριν του Κυρίου υπομείνατέ τον σε ώρες ερεθισμού και πικρίας, χωρίς ν' αντιλέγετε ή ανθίστασθε σ' αυτόν· διότι ο αντιλέγων ή ανθιστάμενος σ' αυτόν ανθίσταται στην εξουσία του Θεού, όπως λέγει ο Παύλος (Ρωμ. 13, 2). Πραγματικά, σε θέματα που δεν σημειώνεται παράβασις εντολής Θεού ή αποστολικών Κανόνων και διατάξεων, οφείλετε να υπακούετε καθ΄όλα και να πείθεσθε σ' αυτόν ωσάν στον Κύριον. Σε όσα δε κινδυνεύουν το Ευαγγέλιο του Χριστού και οι νόμοι της Εκκλησίας του, όχι μόνο σ' αυτόν δεν πρέπει να πείθεσθε όταν παραινή και σάς διατάσση, αλλ΄ούτε σε άγγελο που μόλις ήλθε από τον ουρανό και ευαγγελίζεται σε σάς διαφορετικά απ' ότι ευαγγελίσθηκαν οι αυτόπτες του Λόγου»28.

10. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υπέρ της προσεκτικής υπακοής

Ο επιφανής αυτός Άγιος και θεολόγος της Ρωσικής Εκκλησίας του 19ου αι., στον οποίον ήδη προαναφερθήκαμε, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο του πολυτίμου βιβλίου του «Προσφορά στον Σύγχρονο Μοναχισμό», στο θέμα της «Υπακοής σε Γέροντα». Μεταξύ των πολλών αναφορών σε Πατέρες, τις οποίες παραθέτει για το θέμα της αδιακρίτου υπακοής σε μη κεκαθαρμένους Πνευματικούς, κάνει σημαντικές διευκρινίσεις και παρεμβάσεις: «Η υπακοή κάνει τον υποτακτικό όμοιο με εκείνον στον οποίον υπακούει. Η Αγία Γραφή λέγει: "Και εγκισσήσωσι τα πρόβατα εις τας ράβδους"(Γέν. 30, 39). [...] Θα ειπούν: Η πίστη του υποτακτικού μπορεί να αναπληρώσει την ανεπάρκεια του γέροντα; Λάθος! Η πίστη στην αλήθεια σώζει. Η πίστη στο ψεύδος και στην διαβολική απάτη βλάπτει! Αυτό μας το λέει ο Απόστολος. Λέγει για αυτούς που θεληματικά χάνονται. "Την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς· και δια τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός (θα επιτρέψει ο Θεός να υποστούν) ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία"(Β΄ Θεσ. 2, 10-12) [...] Βλέπομε στους καιρούς μας μια γενική κατάπτωση της Χριστιανοσύνης [...] Και είναι μεγάλη ευλογία για μας, και μεγάλη ευτυχία, ότι μας εδόθη η δυνατότητα να τρεφόμαστε με τα ψιχία που πέφτουν από την Πνευματική τράπεζα των Πατέρων. Αυτά τα ψιχία δεν αποτελούν αυτά καθ' εαυτά την πιο ικανοποιητική τροφή. Αλλά μπορούν, αν και όχι χωρίς την αίσθηση στέρησης και πείνας, να μας γλυτώσουν από τον πνευματικό θάνατο»29.

Αυτά τα «ψιχία» των πατερικών διδαχών, σαν αυτές που παρατέθηκαν, ας κρατήσουμε και εμείς καλά, για να σωθούμε από το θεολογικό χάος και τον σχετικισμό και τη συγκατάβαση στην αίρεση, με αταλάντευτη ανυπακοή σε φιλο-αιρετικές ψευδο-υπακοές. 

Είναι φοβερός ο λόγος του Αγίου Εφραίμ του Σύρου περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου: «Αλλίμονο σε όσους μολύνουν την αγία Πίστη με αιρέσεις η συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς»30. Είτε αυτοί είναι λαΐκοί, είτε πολύ περισσότερο, κληρικοί.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 488.

2. Μ. Βασιλείου, Όροι κατ' επιτομήν 229, PG 31, 1236Α.

3. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα, Εξέτασις Γ΄ 4, εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 19917, σελ. 320 (και υποσημ.). Το παράθεμα του Μ. Βασιλείου είναι σε μεταγλώττιση.

4. Πρωτοπρ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου, Πατερική Θεολογία, επιμέλεια Μον. Δαμασκηνού Αγιορείτου, εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 176ε.

5. Αυτόθι, σελ. 170ε.

6. Αυτόθι, σελ. 203.

7. Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Προσφορά στον σύγχρονο μοναχισμό, τόμ. Γ΄, εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1995, σελ. 203.

8. Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Δ', Περί υπακοής 58, εκδ. Ι.Μ. του Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 19946, σελ. 95.

9. Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Κατά Ευνομίου Λόγος 12, PG 45, 912 (μεταγλώτ.)

10. Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Εις τον Ποιμένα 97, εκδ. Ι.Μ. του Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 19946, σελ. 402 (PG 88, 1201Α).

11. Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις Φωτιζομένων 15, 18 PG 33, 896Α.

12. Ιεζ. 34, 8-10 (μεταγλώττιση).

13. Αποκ. 2, 12-23

14. Αποκ. 2, 6

15. Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Διάλεξις προς Πύρρον, PG 91, 333C.D(μεταγλώττιση).

16. Βλ.Ιω. Φειδα, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Α΄, Αθήναι 19942, σελ. 747.

17. Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Ε', Περί μετανοίας 29, ένθ' ανωτ., σελ. 133, PG 88,.

18. Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, ένθ' ανωτ., τόμ. Α΄, εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1993, σελ. 136ε.

19. Πρωτοπρεσβ. Θεοδώρου Ζήση, Κακή υπακοή και αγία ανυπακοή, Φίλη Ορθοδοξία 11, εκδ. «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 21.23.

20. Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, ένθ' ανωτ., σελ. 341, υποσημείωση (1).

21. Μέγας Εσπερινός 13ης Νοεμβρίου, α' Κεκραγάριον.

22. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την προς Εβραίους 34, 1. PG 63, 231.

23. Εισαγωγή εις την Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, ένθ' ανωτ., σελ. 5.

24. Του αυτού, Λόγος ΚΕ,' Περί ταπεινοφροσύνης 9, σελ. 268.

25. Ματθαίου Λαγγή, Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμ. ΙΑ΄, Αθήναι 19915, σελ. 547ε.

26. Πρωτοπρ. Ιωάννου Ρωμανίδου, ένθ' ανωτ., σελ. 104ε.

27. Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά 32, υπό Π. Χρήστου εν Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών 3, Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη, σελ. 242 (μεταγλώττιση).

27α. Μ. Βασιλείου, Όροι κατά πλάτος 27, PG 31, 988Α.Β.

28. Αγίου Νικήτα Στηθάτου, Βίος του Συμεών 66, υπό Π. Χρήστου εν Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών 19, Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη, σελ. 146.147.

29. Αγιου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, ένθ' ανωτ., τόμ. Α΄, σελ. 141.143.146ε.

30. Αγίου Εφραίμ του Σύρου, Λόγος εις την δευτέραν παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τόμ. Δ΄, εκδ. «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 26.

https://www.impantokratoros.gr