.
Δός μας,
Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;
Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.
Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων
Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στερήσαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας από την ελπίδα της σωτηρίας
Κύριε Παντοκράτωρ ἐλέησόν με!
Ἐξομολόγησις τῆς προσωπικῆς του ἐξουθενώσεως
Ποιός Θεός εἶναι ὅμοιος σου, Κύριε; Ποιός;
Μέγας στήν ἁγιότητα, φοβερός καί ὑμνολογημένος,
πού κάνει τέρατα καί σημεῖα!
Ἀργά σέ γνώρισα, φῶς ἀληθινό,
ἀργά σέ γνώρισα ἐγώ.
Μπροστά στά μάτια μου, τοῦ μάταιου,
στεκόταν καί μ᾿ ἐμπόδιζε ἕνα σύγνεφο μεγάλο καί σκοτεινό,
ὥστε νά μήν ἔχω τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης,
καί νά μή βλέπω τῆς ἀλήθειας τό φως.
Στροβιλιζόμουν μέσα στό σκοτάδι,
τοῦ σκοταδιοῦ ὁ γυιός,
καί ἀγαποῦσα τό σκοτείνιασμα,
ἀγνοῶντας τό φῶς.
Τυφλός ἤμουν καί τήν τύφλωσι ἀγαποῦσα,
κι ἀπό σκοτάδι σέ σκοτάδι πορευόμουν.
Ποιός μ᾿ ἔβγαλε ἀπό ἐκεῖ, ἐμέ τόν τυφλωμένον;
Ἐμένα πού καθόμουν στόν ἴσκιο τοῦ θανάτου;
Ποιός μέ πῆρε ἀπ᾿ τό χέρι καί μ᾿ ἔβγαλε ἀπό κεῖ;
Ποιός εἶναι πού μέ φώτισε;
Δέν τόν ἀναζητοῦσα ἐγώ, αὐτός μ᾿ ἀναζητοῦσε.
Δέν ζητοῦσα ἐγώ τή βοήθεια του,
αὐτός μέ κάλεσε κοντά του.
Ποιός εἶν᾿ αὐτός;
Σύ Κύριε ὁ Θεός μου «ὁ συμπονετικός καί ἐλεήμων.
Ὁ Πατέρας τῆς συμπόνοιας καί Θεός κάθε παρηγοριᾶς».
Σύ ὁ Θεός μου ὁ Ἅγιος,
πού σέ ὁμολογῶ μ᾿ ὅλη μου τήν καρδιά,
κι εὐχαριστῶ τό ὄνομά σου.
Δέν σέ ἀναζητοῦσα ἐγώ, ἐσύ μέ ἀποζήτησες.
Δέν σέ ἐπικαλέστηκα ἐγώ, ἐσύ μέ ἀνακάλεσες.
Μοῦ ἔδωσες τό ὄνομά σου – μέ λένε χριστιανό –
βρόντησες ἀπό ψηλά καί μέ φωνή μεγάλη
στό ἐσωτερικώτερο αὐτί τῆς καρδιᾶς μου – καί εἶπες:
Γεννηθήτω φῶς, καί ἐγένετο φῶς.
Καί ὑπεχώρησε τό μέγα σύγνεφο,
ἔλυωσε καί ἔτρεξε κάτω σάν τό νερό
καί ἔφυγε ἡ σκοτεινή συννεφιά πού σκέπαζε τά μάτια μου.
Καί σήκωσα τά μάτια μου, εἶδα τό φῶς σου,
ἀναγνώρισα τή φωνή σου καί εἶπα:
Ἀληθινά, Κύριε, «Σύ εἶσαι ὁ Θεός μου,
πού μ᾿ ἔβγαλες ἀπ᾿ τό σκοτάδι καί ἀπό τόν ἴσκιο τοῦ θανάτου
καί μέ κάλεσες ἐπάνω, στό φῶς, τό θαυμαστό, τό δικό σου».
Καί νά τώρα βλέπω.
Εύχαριστῶ ἐσένα πού μέ φώτισες.
Καί ἐπέστρεψα,
καί εἶδα καθαρά τό σκότος πού μέ κάλυπτε,
καί τή ζοφερή ἄβυσσο ὅπου κειτόμουν.
Καί τρόμος μέ κρατοῦσε καί ξαφνιάστηκα καί εἶπα:
Ὥ, ὥ, σέ ποιό σκοτάδι μέσα ἔπεσα!
Ἀλλοί, ἀλλοί, τί τύφλωσι ἦταν αὐτή,
ὅπου δέν μποροῦσα τοῦ οὐρανοῦ τό φῶς νά ἰδῶ!
Ἀλλοίμονο ποιά ἄγνοια μέ εἶχε κυριέψει,
ὅταν δέν σέ γνώριζα, Κύριε!
Σ᾿ εὐχαριστῶ, λοιπόν,
τό φωτοδότη μου καί λυτρωτή μου,
διότι ἔλαμψες ἀπάνω μου καί σέ γνώρισα.
Ἀργά βέβαια σέ γνώρισα, ὥ ἄναρχη ἀλήθεια,
ἀργά σέ γνώρισα, ἀλήθεια προαιώνια.
Γιατί ἐνῶ σύ ἤσουν στό φῶς,
ἐγώ ἤμουν στό σκοτάδι,
καί δέν σέ γνώριζα,
οὔτε καί μποροῦσα νά φωτισθῶ χωρίς ἐσένα.
Γιατί δέν ὑπάρχει, βέβαια, χωρίς ἐσε κανένα φῶς.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΚΡΑΓΑΡΙΟΝ
Τοῦ θείου καί Ἱεροῦ Αὐγουστίνου
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ
Ἐκδοτικός οἶκος Βασ. Ρηγοπούλου
Θεσσαλονίκη 1973
http://hristospanagia3.blogspot.gr
Ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό τούς ἐνορίτες. Εὐχή ταπεινή
Τί είναι αμαρτία; Ποιό νόημα έχει η εξομολόγηση; Τι είναι το ΕΠΙΤΙΜΙΟ; και 7 ακόμα απορίες για το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως
«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Εσύ, έχεις ζητήσει ποτέ σου τα δώρα του Θεού;
ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»
ΤΕΥΧΟΣ 8ΟΝ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr
«Κι όταν διαβάζετε το Ψαλτήρι, να τα λέτε καθαρά, μία μία τις λέξεις. Ν’ άκουγα άνθρωπο, πού να διάβαζε καλά Ψαλτήρι!»
http://www.diakonima.gr
Η μηλόπιτα και ο μάγκας
Ὁ φαρδύς δρόμος ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν κόλαση
stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr
Ἡ ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς
Ἔτσι γίνεται, ὅταν ἐμεῖς τά ἀφήνουμε ὅλα στόν Θεό.
Ο Γέροντας Πορφύριος για την Παναγία
Ἄν δέν ἤσουν Ἐσύ, Παναγία μας...
Εσύ!
Η πιο μεγάλη μας χαρά, η πρώτη χαρά του κόσμου όλου.
Η πρώτη!
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας.
Ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς;
Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας;
Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική.
Στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων;
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία, αν δεν ήσουν Εσύ, η χαρά των αγγέλων.
Η γλυκειά χαρμονή, η στοργή και η ελπίδα και το φως στην ασέληνη νύχτα.
Στο πυκνότατο σκότος των πολλών πειρασμών της θλιμμένης ζωής μας;
Αν δεν ήσουν Εσύ, οδηγός των βημάτων μας, ασταθών και τρεμάμενων.
Οδηγός προς Εκείνον που είναι η ζωή και η μόνη ατελείωτη κι αιώνια χαρά μας,
Τον Υιό και Θεό σου, και δικό μας Σωτήρα;
Αν δεν ήσουν Εσύ…
Αλλά είσαι!
Είσαι Εσύ!
Η γλυκειά μας Μητέρα!
Καθημερινά στη ζωή μας.
Εσύ!
Η χαρά μας!
Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη σου, ζέστανε τη ψυχή μας.
Και κάνε μας έτοιμους, κράτησέ μας κοντά σου, στη ζεστή αγκαλιά σου.
Αλλά και τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου.
Για να ΄μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού,
Του απείρου Θεού μας, Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας.
Αμήν.
http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr
Ὅτι ἡ σωτηρίας μας ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Θεόν
θά σοῦ ἐξομολογηθῶ γεμᾶτος φόβο ἐνώπιόν σου:
«Δέν στηρίζω βέβαια τίς ἐλπίδες μου στά ὅπλα μου,
καί τό σπαθί μου δέν πρόκειται νά μέ σώση.
Ἀλλά ἡ δεξιά σου καί τό χέρι σου,
καί τοῦ προσώπου σου ὁ φωτισμός».
Ἀλλοιῶς, μποροῦσε νά μέ πιάση καί ἀπόγνωσις,
ἄν δέν ὑπῆρχες σύ πού μ᾿ ἔπλασες,
καί δέν ἐγκαταλείπεις ὅσους ἐλπίζουνε σέ σένα.
Γιατί σύ εἶσαι, Κύριε ὁ Θεός μας,
καλός, ἐπιεικής καί μακρόθυμος,
καί τά οἰκονομεῖς ὅλα ἀπό συμπόνια.
Ἐμεῖς πάλιν, ἔστω κι ἄν ἁμαρτήσαμε,
εἴμαστε ὅμως δικοί σου.
Ἀλλά καί ἄν δέν ἁμαρτήσωμε,
πάλιν δικοί σου εἴμαστε,
γιατί τό ξέρομε καλά, ὅτι μᾶς λογαριάζεις γιά δικούς σου.
Εἴμαστε ὅλοι σάν τό φύλλο,
διότι ματαιότης εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού ζῆ,
καί ἡ ζωή μας αὐτή ἐδῶ πάνω στή γῆ εἶναι κάπως σάν ἄνεμος.
Μήν ὀργίζεσαι ἐναντίον μας, ὅταν παθαίνωμε πτώσεις,
γιατ᾿ εἴμαστε σάν νήπια γιά σένα.
Ἐσύ γνωρίζεις τί πλάσματα εἴμαστε,
Κύριε ὁ Θεός μας.
Μήπως στό φύλλο, Κύριε καί Θεέ μας,
σύ ὁ ἀφάνταστα ἰσχυρός,
μήπως θέλει στό φύλλο, πού τό ἁρπάζει εὔκολα ὁ ἄνεμος,
νά δείξης πόσο εἶσαι κραταιός;
Μήπως θά κυνηγήσης τό ἄχρηστο σκουπίδι;
Μήπως τό σκυλί ἤ τόν ψύλλο θά τόν πᾶς στό δικαστήριο,
ἐσύ ὁ Βασιληᾶς, ὁ αἰώνιος, τοῦ Ἰσραήλ;
Ἀκούσαμε γιά τό ἔλεός σου, Κύριε,
ὅτι σύ δέν τόν ἔκαμες τό θάνατο,
οὔτε χαίρεις γιά τήν ἀπώλεια ἐκείνων πού πεθαίνουν.
Γ΄' αὐτό κάνουμε δέησι πρός ἐσένα,
ὥστε ἀφεαυτοῦ σου, νά μήν ἐπιτρέψης,
νά ἐπικρατήση αὐτό πού δέν ἔκαμες (ὁ θάνατος)
πάνω σ᾿ αὐτό πού ἔπλασες (στόν ἄνθρωπο).
Γιατί, ἄν δέν χαίρης γιά τήν καταστροφή μας,
τί σ᾿ ἐμποδίζει, Κύριε, ἐσέ πού τά πάντα δύνασαι,
νά χαίρης πάντα γιά τή σωτηρία μας;
Ἄν θέλης, μπορεῖς νά μέ σώσης.
Ἐγώ ὅμως, ἔστω κι ἄν θελήσω,
δέν θά μπορέσω τόν ἑαυτό μου νά τόν σώσω.
Τόσο μεγάλο εἵναι τό μέγεθος τῆς ἀθλιότητάς μου.
Γιατί τό νά θέλω ἀπόκειται σέ μένα,
ὄχι ὅμως καί τό νά ἐκτελέσω κάτι.
Ἀλλά καί τό νά θέλω τό ἀγαθόν
δέν ἐξαρτᾶται ἀπό μένα, ἄν σύ δέν θέλης.
Οὔτε κι αὐτό πού θέλω τό μπορῶ,
ἐάν δέν μ᾿ ἐνισχύση ἡ δύναμι ἡ δική σου.
Μά καί αὐτό πού δύναμαι, μερικές φορές δέν τό θέλω,
ἄν δέν γίνεται κι ἐπί τῆς γῆς τό θέλημά σου,
ὅπως στόν οὐρανό.
Ἐκεῖνο δέ, πού τυχόν τό θέλω καί τό μπορῶ,
αὐτό δέν τό γνωρίζω, ἄν δέν μέ φωτίση ἡ σοφία σου.
Ἀλλά καί νά τὄξερα,
πότε ἁπλῶς τό θέλω καί πότε τό μπορῶ,
καί πάλιν ἡ σοφία μου στό τέλος βγαίνει ἀτελής καί ἀνεκπλήρωτη.
Ὅλα λοιπόν ἐναπόκεινται στή βούλησι τή δική σου,
καί δέν ὑπάρχει αὐτός,
πού θά ἀντισταθῆ στό θέλημά σου,
ὥ Δέσποτα τῶν ἁπάντων,
καί Κυρίαρχε κάθε σαρκός,
πού ὅλα ὅσα θέλεις τά κάνεις
καί τά πραγματοποιεῖς στόν οὐρανό, στή γῆ, στίς θάλασσες
καί σ᾿ ὅλες τίς ἀβύσσους.
Ἄς γίνη λοιπόν τό θέλημά σου καί σ᾿ ἐμᾶς,
πού μᾶς ἀποκαλοῦν μέ τ᾿ ὄνομά σου (Χριστιανούς).
Ἄς μήν καταστραφῆ τοῦτο τό πλάσμα σου,
πού τὄπλασες γιά τή δόξα σου.
«Γιατί, ποιός ἄνθρωπος, ἀπό γυναῖκα γεννημένος,
θά ζήση καί δέν θά ἰδῆ θάνατο;
Ποιός τήν ψυχή του ἀπό τοῦ ἅδη τά χέρια θά γλυτώση,
ἐάν σύ μόνος δέν τόν σώσης,
ὥ ζωή ἐσύ, πού ὅλους τούς ζωοποιεῖς,
καί μέσω τοῦ ὁποίου τά πάντα ἔλαβαν ζωή;
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΚΡΑΓΑΡΙΟΝ
Τοῦ θείου καί Ἱεροῦ Αὐγουστίνου
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ
Ἐκδοτικός οἶκος Βασ. Ρηγοπούλου
Θεσσαλονίκη 1973