Ενίοτε αισθάνεσαι φόβο, εν ώρα προσευχής

Οι δαίμονες επιτίθενται με κακούς λογισμούς. 

Ενίοτε αισθάνεσαι φόβο, εν ώρα προσευχής. 

Πρέπει να μη φοβάσαι να τους περιφρονείς, και να λέγεις την ευχή, να μην αφήνεις την ευχή. 

Ο Θεός θα σου δώσει πολύ χάριν, όταν αγωνίζεσαι και δεν τους υπολογίζεις.

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης

Είναι ο σύντροφος της ζωής σου...

Ο άλλος δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει την πείνα και την δίψα μας για το τέλειο και απόλυτο. 

Ο άλλος είναι ο σύντροφος της ζωής μας και σε καμία περίπτωση ο Θεός μας. Όταν ζητάς την τελειότητα στην συντροφική σου ζωή δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να την καταστρέφεις. 

Ο σύντροφος σου δε μπορεί να είναι τέλειος, γιατί απλά είναι άνθρωπος. 

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεις την ομορφιά του, μακριά από παραμυθένιες και φαντασιακές διηγήσεις. Να δεις και να αγαπήσεις το όμορφο χωρίς να είναι τέλειο. 

Μπορείς να αγαπάς τον άλλο όταν δακρύζει; 

Όταν πέφτει και ραγίζει; 

Όταν γελά και φωνάζει δυνατά παρόν στην ζωή; 

Μα κι όταν φοβάται και κρύβεται στην μοναξιά και την σιωπή; 

Μπορείτε και οι δυο να διαχειριστείτε λειτουργικά τις σκιές και τα σκοτάδια σας; 

Τότε θα ζήσετε μαζί πολλά και όμορφα χρόνια. 

Τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν οι νίκες αλλά οι αγώνες τους. 

Άλλωστε η αγάπη έχει πάντα ένα μεταφυσικό βάθος. Δεν αγαπώ με το μυαλό, αλλά με την καρδιά. Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ. Γιατί η απουσία σου με πονάει πολύ περισσότερο από τα λάθη σου. Γιατί μπορώ να σε συγχωρήσω αλλά δεν μπορώ να μην σε έχω. 

Είναι η μοναδικότητα της παρουσίας του άλλου που τρέφει την αγάπη και όχι η τελειότητα. Άλλωστε ο Χριστός και το είπε και το φανέρωσε, η αγάπη είναι σταυρός με γεύση αναστάσεως.

πλ

Παναγία μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

Κάποιος Μοναχός, διηγείται ο ησυχαστής, ήρθε σε έκσταση την ώρα που προσευχόταν και είδε πλήθος δαίμονες, σαν την άμμο της θάλασσας.

Έμοιαζαν με στρατιώτες και ορμούσαν εναντίον του με πολλή μανία για να τον εξοντώσουν.

Φοβισμένος εκείνος έτρεξε να καταφύγει στην εκκλησία. Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον Κύριο και τη Θεοτόκο στις εικόνες τους σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα.

Το πρόσωπο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυνατά από τον ήλιο. Για αυτό ο αδελφός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει. Προσκύνησε όμως και ασπάστηκε με φόβο και χαρά τη δεξιά Του.

Κατόπιν πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας. Προσκύνησε, ασπάστηκε το παρθενικό της χέρι και τόλμησε να την κοιτάξει στο πρόσωπο.

Στην αγία της αγκάλη είδε καθισμένο το Θείο Βρέφος σαν σε θρόνο χερουβικό. Κι ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο και η ομορφιά και η ευωδία σε ένα τριαντάφυλλο.

Η Θεοτόκος κοίταζε τον αδελφό με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε το θάρρος και την ρώτησε:

– Παναγία μου! Γλυκειά μου Παναγία, και μητέρα του Ιησού μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

Και η Κυρία Θεοτόκος, η Σωτηρία των «επ’ αυτή πεποιθότων», αποκρίθηκε:

– Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες.

Ο Μοναχός έκανε βαθειά υπόκλιση, βγήκε από την εκκλησία και φώναξε μέσα από την καρδιά του.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! 

Θεοτόκε Παρθένε χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία

ο Κύριος μετά Σου, Ευλογημένη Συ εν γυναιξύ

και Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου

ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.

Αμέσως οι ανίσχυροι δαίμονες εξαφανίστηκαν από μπροστά του».

Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας», Ιερά Μονή Παρακλήτου

https://amartolon-sotiria.blogspot.com/

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς 

– Φραγκίσκος προς Βαρθολομαίο:

Αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία

Είναι τουλάχιστον πρόκληση αυτό που συμβαίνει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο… 

Την στιγμή που η Παγκόσμια Ορθοδοξία διέρχεται μια τόσο σοβαρή κρίση και μοιάζει πιο διχασμένη από ποτέ, οι Φαναριώτες για μια ακόμη φορά έστησαν σόου εντυπώσεων με αφορμή τον εορτασμό του Αγίου Ανδρέα, και μάλιστα με την συνδρομή για πολλοστή φορά παπικής αντιπροσωπείας. 

Η Παπική Αντιπροσωπεία, με επί κεφαλής τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και μέλη της, τον Αρχιεπίσκοπο Paul Fitzpatrick Russell, Αποστολικό Νούντσιο στην Άγκυρα, τον Επίσκοπο Brian Farrell, Γραμματέα του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και τον π. Andrea Palmieri, Υπογραμματέα του ιδίου Συμβουλίου, έγινε δεκτή με “λόγους αγάπης” από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την Θεία Λειτουργία.

«Ἀγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ Καρδινάλιε….καί λοιπά μέλη τῆς ἐπισήμου ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης…..” ξεκίνησε την ομιλία του και τόνισε πως “ο οικουμενισμός των Αγίων είναι μία εξαίρετος ευκαιρία διά διάλογον μεταξύ των Εκκλησιών”.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος στους παπικούς χαρακτήρισε εκ νέου «αδελφό» τον Πάπα και είπε μεταξύ άλλων πως «Ανατολή και Δύση δεν μπορούν να θεωρηθούν μεμονωμένες μονάδες γιατί έχουν κοινή παράδοση και κοινή χριστιανική κληρονομιά». 

Μίλησε για «συνέχιση του αγώνος για την αποκατάσταση της απωλεσθείσης ενότητος» και για «αναζήτηση συμφωνίας σε επίπεδο του δόγματος». Για την δε «διπλωματία των λειψάνων» που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα ανέφερε πως «το γεγονός πως οι αδερφοί Πέτρος και Ανδρέας ενώθηκαν δια των ιερών λειψάνων μας βοηθάει στο δρόμο για την πλήρη ενότητα» 

Σε όλα αυτά είχαμε και την απάντηση του ίδιου του ποντίφικα. 

“Είμαστε αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία” ήταν το μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τουλάχιστον όπως ανέφερε στο παραδοσιακό του μήνυμα προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Όπου υπογράμμισε συν τοις άλλοις ότι μέσω της αντιπροσωπείας του Βατικανού, που συμμετείχε στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, μεταδίδει «τη διαβεβαίωση της αδιάσειστης πρόθεσης της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και της δικής μου, να συνεχίσει τη δέσμευσή μας να εργαστούμε για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας των Χριστιανών της Ανατολής και της Δύσης ». 

Υπενθυμίζοντας την 40ή επέτειο της Κοινής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων Εκκλησιών που γιορτάζεται φέτος, ο Πάπας σημείωσε ότι το ζήτημα της αποκατάστασης της κοινωνίας «συνεχίζει να δοκιμάζει τις εκκλησίες μας». 

«Κατά την επίσκεψή του στο Φανάρι, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ‘είπε ότι« το ερώτημα που πρέπει να αναρωτηθούμε δεν είναι εάν μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία αλλά αν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε χωρισμένοι», έγραψε ο ποντίφικας. «Αυτή η ερώτηση, η οποία είναι μόνο φαινομενικά ρητορική, συνεχίζει να δοκιμάζει τις Εκκλησίες μας και απαιτεί από όλους τους πιστούς να ανταποκριθούν με την ανανέωση τόσο της στάσης όσο και της συμπεριφοράς». 

Ταυτόχρονα, τόνισε ότι «η αναζήτηση της αποκατάστασης της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων δεν περιορίζεται σίγουρα στον θεολογικό διάλογο, αλλά πραγματοποιείται και μέσω άλλων διαύλων της εκκλησιαστικής ζωής». 

«Οι σχέσεις μας τρέφονται κυρίως με αυθεντικές χειρονομίες αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης. <…> Η Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν ήδη ξεκινήσει αυτό το πολλά υποσχόμενο ταξίδι, όπως μαρτυρούν οι κοινές μας πρωτοβουλίες. 

Πιστεύω επίσης ότι σε τοπικά πλαίσια όλοι θα ενισχύσουμε ολοένα και περισσότερο τον καθημερινό διάλογο της αγάπης και της ζωής σε κοινά πνευματικά, ποιμενικά, πολιτιστικά και φιλανθρωπικά έργα”, έγραψε ο επικεφαλής των Ρωμαιοκαθολικών προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Του Μανώλη Κείου

https://www.pentapostagma.gr

Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχήενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;

– Έ, πώς να γεμίσης;

Έτσι θα γεμίσης; Θέλει γύρισμα το κουμπί αλλού. 

Εξέτασε να δής πόσο δουλεύεις στην πνευματική ζωή με την λογική και πόσο με την καρδιά· πόσο κινείσαι από την ευρωπαϊκή συνέπεια και πόσο από το ορθόδοξο φιλότιμο. 

Αυτό που λέμε «συνέπεια», μερικές φορές είναι εγωισμός και μας κλέβει. 

Να φανώ συνεπής, για να δείξω στους άλλους ότι είμαι σε όλα εντάξει. 

Τότε όμως η ζωή μου γίνεται μια μεγάλη αταξία πνευματική. Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ᾿ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι…

Χωρίς φιλότιμο δεν έρχεται η θεία χάρη!

 Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τα μεγάλα χαρίσματα έχουν και μεγάλες δοκιμασίες...

Τα μεγάλα χαρίσματα συνοδεύονται πάντα από μεγάλες δοκιμασίες, και πριν και μετά την έλευση τους. Και τούτο διότι ο καλός Θεός γνωρίζει τον αρρωστημένο ναρκισσισμό μας, που θέλει όλα να τα προσεταιρίζεται προς ίδιον όφελος. Γι αυτό μαζί με το χάρισμα και την δωρεά επιτρέπει και την δοκιμασία. 

Με αυτό τον τρόπο, μας κρατάει ταπεινούς, ώστε να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, μας θυμίζει ότι το χάρισμα είναι δωρεά και όχι ατομικό κατόρθωμα.

Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος που είχε μεγάλο πειρασμό και παρακαλούσε τον Θεό να του τον πάρει, άκουσε την απάντηση του ουρανού, που έλεγε, «σου αρκεί η χάρις μου». Τι σημαίνει αυτό; 

Ότι έχεις την Χάρι, μην θες να εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα από την ζωή σου, διότι δεν σε συμφέρει. 

Το συμφέρον της ύπαρξης σου είναι να υπάρχει η σκιά, γιατί μονάχα έτσι θα ζητάς με πάθος το φως. 

Άλλωστε το μυστικό δεν είναι η εξαφάνιση των προβλημάτων, αλλά η μεταμόρφωση τους…

πλ

Βαρθολομαίος: «οι Καθολικοί είναι "ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε"» κι εμείς!

Σοβαρή καταγγελία:

Είπε ο Βαρθολομαίος στο Άγιο Όρος πως:

η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταναναπόφευκτη;

Σύμφωνα με την Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιστεύει ότι μόνο οι ιστορικές διαφορές και όχι τα δόγματα είναι αυτά που χωρίζουν την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου η ενότητά τους είναι αναπόφευκτη. 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όπως αναφέρει η Ένωση, δήλωσε ότι υπάρχουν μόνο ιστορικές και όχι δογματικές διαμάχες μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών και Ρ/Καθολικών κατά την τελευταία του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. 

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πηγές της Ένωσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο αγιορείτικο μοναστήρι Παντοκράτορος,

ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσία των αδελφών και προσκεκλημένων του μοναστηριού, ισχυρίστηκε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταν αναπόφευκτη. 

Κατά την άποψή του, η διαίρεση που υπάρχει τώρα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών έχει ιστορικές ρίζες, αλλά δεν είναι στον τομέα του δόγματος. 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η Ένωση, είναι πεπεισμένος ότιοι Καθολικοί είναι «ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε». Τόνισε επίσης ότι το δώρο του Πάπα Φραγκίσκου, τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου είναι μαρτυρία καλής ευλογίας της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Οι πηγές της Ένωσης ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρευρέθηκαν ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος, ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος, ηγούμενος της μονής Ξενοφώντος, ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ηγούμενος του Βατοπαιδίου, και μοναχοί πολλών μοναστηριών και φιλοξενούμενοι. Οι περισσότεροι από τους αδελφούς των μοναστηριών μετά από αυτά τα λόγια του επικεφαλής του Φαναρίου βρέθηκαν σε αμηχανία, αλλά κανένας από τους παρόντες δεν διαμαρτυρήθηκε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Επιπλέον, ορισμένοι μοναχοί, μετά από τα λόγια του ότι η ενότητα με τους καθολικούς είναι αναπόφευκτη, έκλαψαν… 

Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, πολυάριθμοι πατριαρχικοί φρουροί δεν επέτρεπαν σε κανέναν από τους αδελφούς να καταγράψει την ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. 

Υπενθυμίζεται ότι στο Βέλγιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Ηγούμενος της αγιορείτικης μονής Ξενοφώντος προσεύχονταν από κοινού με τους καθολικούς…

https://www.pentapostagma.gr

"Ναι-ναι πόλεμος-πόλεμος..!" Και δώστου αρχινά η μάχη...

Να σε πω για τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη τι έπαθεν μια φοράν; 

Τα πρώτα χρόνια που τον γνωρίσαμε αγωνιζόταν με πολύν ζήλον στην προσευχήν. Μιαν βραδυά έπεσε στο κρεβάτι να ξεκουραστεί λίγο και μετά να σηκωθεί για αγρυπνία...

Οι δαίμονες πολύν φθόνον είχαν μαζί του. Η προσευχή του παπά-Εφραίμ ήταν φωτιά. 

'Ερχονται λοιπόν ένας ολόκληρος λεγεώνας έξω από το κελλί του και αρχίζουν φωνές. Ξυπνά το καλογέρι φοβισμένο. Βάζει αυτί, κατάλαβε, δαίμονες είναι... 

'Ολοι μαζί μια φωνή: "Πόλεμος-πόλεμος..." 

Ενόμισαν ότι θα τρομάξει κι αυτός σαν κι εσένα... (...)

'Ομως τι κάμνει το καλογέρι; 

Σηκώνεται από το κρεβάτι σαν αστραπή. 

Αρπάζει το τρακοσάρι (κομποσκοίνι) και τους απαντά και αυτός δυνατά με θάρρος: 

"Ναι-ναι πόλεμος-πόλεμος..!" 

Και δώστου αρχινά η μάχη... 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με..." 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με..."

'Εβγαλε τέτοια αγρυπνία που τη θυμόταν για χρόνια . 

'Ελεγε μετά αυτός ευχαριστώ στους δαίμονες που τον ξυπνήσανε. 

Ακούς πως αγωνίζονται; 

Ο Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, για τον παπα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη 

(Από Το Βιβλίο Του Π. Ιωσήφ Διονυσιάτου, 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ)

Εἴμαστε ἔνοικοι σέ προσωρινές καλύβες!

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)

Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλό· και τα πήλινα, χοϊκά. σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας.

Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! 

Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! 

Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!

Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.

Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.

Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ». 

Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ που είχε αρχικώς παραδοθεί στον πηλό, στο χώμα· μέχρι που είδε πως το πήλινο σαρκίο μας έλκει μέσα στην άβυσσο της καταστροφής. Πηλός είναι το σώμα του ανθρώπου, με όλες τις φαντασιώσεις του· πηλός είναι επίσης όλοι οι πονηροί άνθρωποι που πολεμούν τους δικαίους· πηλός είναι οι δαίμονες με τον τρόμο που σκορπούν.

Είθε ο Κύριος να μας σώσει απ’ όλη αυτή τη χοϊκότητα, διότι Εκείνος μόνον είναι ικανός να το κάνει. Θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα για να δούμε τον εχθρό μέσα μας· τον εχθρό ο οποίος προσελκύει τους άλλους εχθρούς.

Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!

Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. 

Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του.

Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. 

Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν. Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τί μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τί μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες; Τί μπορεί να του κάνει ο πηλός;

Ω Κύριε και Θεέ, Τριάς Ομοούσιε, Συ ο Δημιουργός που ενεφύσησες ζώσες ψυχές στα πήλινα σώματά μας, σώσε μας κατά το μέγα Σου έλεος!

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», Έκδοσις Άθως

"Να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…"

Δεν είμαστε εκείνο που λέμε αλλά αυτό που φαίνεται. 

Γι αυτό όταν λες και πολλές φορές κρυφά επαίρεσαι ότι πας εκκλησία, νηστεύεις και κοινωνάς, πρέπει η ζωή σου να το φανερώνει. 

Δεν λέω να είσαι τέλειος. 

Κανείς δεν είναι, ούτε ακόμη και οι άγιοι, μα ωστόσο στο βίο σου, πρέπει να αποτυπώνεται αυτή η σχέση που λες ότι έχεις με τον Θεό.

Να μυρίζεις αγάπη, ταπείνωση, ελπίδα και θετικότητα. Ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τον άλλο, και κυρίως μια βαθιά κατανόηση προς όλους και όλα. 

Όχι αυτό το επικριτικό βλέμμα που είναι πάντα έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι διαφορετικό από εσένα, έτοιμο να στείλει στην κόλαση ότι ζει και κινείται επειδή εσύ απλά έχεις επιλέξεις να ζεις ως πεθαμένος. 

Γιατί εκείνος που φοβάται τον εαυτό του, το σώμα και τις επιθυμίες του, τους άλλους και την ζωή κρυπτόμενος πίσω από μεγάλες και υψηλές θρησκευτικές έννοιες, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, αλλά απλά φοβισμένος. 

Δεν θέλει ο Χριστός να φοβόμαστε την ζωή, να αρνούμαστε τα δώρα της δημιουργίας Του, να είμαστε μίζεροι και αρνητικοί. Να έχουμε ενοχές με κάθε τι που ζει και υπάρχει, ακόμη και με την ίδια μας την ανάσα. 

Δεν είναι όλα αμαρτίες, είναι και ευλογίες ζωής, και πρέπει να τις ζήσουμε. 

Πίστεψε με, εκείνο που θέλει ο Χριστός είναι να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…

πλ

Ότι μοιράζεται αγιάζεται…

Να μοιράζεσαι το κακό που σκοτεινιάζει την ψυχή σου. 

Να μιλάς, κι ας είναι ακόμη και στο αέρα όπως έλεγε ο ευαίσθητος και εύθραυστος Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Ήξερε εκείνος τι σημαίνει μοναξιά του πόνου. 

Όταν πονάμε, όταν ένας λογισμός σκορπά θλίψη, φόβο και ταραχή στην ψυχή μας, νιώθουμε μια απέραντη μοναξιά. «Λες να είμαι μόνο εγώ έτσι; Σε ποιον να πω αυτό που αισθάνομαι; Λες να με περάσουν για τρελό; Για άρρωστο;..». Φτάνουμε στο σημείο να πονάμε περισσότερο από τις σκέψεις παρα από το ίδιο το πρόβλημα μας. 

Γι αυτό και όσοι βασανίστηκαν από μικρά παιδιά ή επι χρόνια πολλά στην ζωή τους, απέκτησαν μια απίστευτη υπαρξιακή όσφρηση, ώστε να μυρίζουν από μακριά τον πονεμένο. 

Έτσι για να σπάει η μοναξιά του "στιγματισμένου", του "καταραμένου", του "κολασμένου". Και σαν τον βρουν, χαίρονται. Μια απίστευτη χαρά, ένα ψυχικό άνοιγμα συντελείτε μέσα τους. 

Όχι επειδή πονά κάποιος άλλος, αλλά γιατί δεν είναι μόνοι πάνω στο Γολγοθά. 

Θέλεις να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει κι ένας άλλος που ξέρει τι περνάς, τι νιώθεις, τι σου συμβαίνει. 

Τότε ο πόνος γίνεται πιο λίγος, μικραίνει τόσα δα, και σαν μοιραστεί αλαφρώνει. Γιατί ότι μοιράζεται αγιάζεται…

πλ

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου.* Αλήθεια υπάρχει πιο μεγάλη παρηγοριά από αυτό, μεγαλύτερη ελπίδα;

Ο Χριστός μας βεβαιώνει πως...

...θα 'ναι πάντα στο πλάι μας.

Στη καθημερινή δυσκολία, στην ανθρώπινη απουσία, την αναπάντεχη προδοσία. Τότε που αποκαμωμένοι πια, δεν θα περιμένουμε από πουθενά τη λύση των προβλημάτων και την επούλωση των τραυμάτων ο Κύριος θα στέκεται στο πλάι μας σιωπηλά, ξαναχτίζοντας τα γκρεμισμένα κι ανασταίνοντας τα όνειρα τα πεθαμένα.

Η προϋπόθεση; Να Τον καλούμε, να Τον φωνάζουμε, να επιζητούμε την παρέμβαση και βοήθεια Του πάνω στα πράγματα. Δική μας φωνή, η προσευχή. 

Μέχρι το τέλος των καιρών μαζί.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Αλέξης Αλεξάνδρου 11/10/19

*Η φράση στην αρχή είναι από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Κεφ.28,20)

psihisangigmata.blogspot.com

Ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί ότι θα βλέπαμε Αγιορείτες νασυμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Αυτά τα αδιανόητα δεν θα συνέβαιναν, αν δεν επικρατούσαν τα κηρύγματα του "αχρικαιρισμού" και του "Δυνητισμού" Γατζέας-Θεσσαλονίκης! -- Και έπεται συνέχεια!

Ηγούμενος Ξενοφώντος Αλέξιος και Ιερομόν. Θεόφιλος Παντοκράτορος

Αδελφοί τα πράγματα στην Εκκλησία άλλαξαν. Περνάνε πια σαν εικόνες μπροστά μας κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε πως και πότε συνέβη όλο αυτό.

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε Αγιορείτες να παρευρίσκονται σε τελετή παπικών και να συμπροσεύχονται με αιρετικούς μοναχούς. 

Όπως γράφει το dimpnews: «Η είδηση δεν είναι μια ακόμη δι-ομολογιακή συμπροσευχή του Βαρθολομαίου αλλά ότι σε αυτή συμμετείχαν και Αγιορείτες. Συμπροσευχή Αγιορειτών και Βενεδικτίνων έχουμε να δούμε αιώνες... Ραγδαίες οι εξελίξεις...».

Έχει ειπωθεί πολλάκις, όχι μόνο από αυτό το βήμα αλλά και από αλλού, ότι μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ουνία.

Όσοι έχουν ιδρυματοποιηθεί μέσα στην Εκκλησία, όσοι δηλαδή πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους και βλέπουν την Εκκλησία σαν εργοδότρια, δύσκολα θα θελήσουν να το αντιληφθούν και ακόμη πιο δύσκολα θα αντιδράσουν. 

Θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες. Θα πούμε αλήθειες όσο κι αν πληγώνουν. 

Η Εκκλησία πάσχει από την δημοσιο-υπαλληλίστικη σχέση και νοοτροπία που έχουν αναπτύξει αρκετά μέλη Της με Αυτήν. 

Ποιός θα το περίμενε όμως ότι θα έφτανε η μέρα που θα βλέπαμε ακόμη και Αγιορείτες που άφησαν τα εγκόσμια να συμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους, Αλέξιος [αριστερά του Βαρθολομαίου] Ιερομόναχος Θεόφιλος, εκπρόσωπος Μονής Παντοκράτορος [ο δεξιός Ιερομόναχος στην φωτογραφία, και πολλές φορές αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, όπως επεσήμανε σχολιαστής ΕΔΩ.

Στο dimpnews τον αναφέρουν ως Ιερομόναχο της ίδιας Μονής (Ξενοφώντος)]. 

Οι πνευματικοί συγγενείς όλων αυτών βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι από το Άγιον Όρος για να μας δασκαλέψουν να υπακούμε στον αιρεσιάρχη «Πατριάρχη του Γένους».

Αδελφοί προσευχηθείτε να δίνει δύναμη και χρόνια ο Τριαδικός Θεός στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που απέμεινε, τον Γέροντα Γαβριήλ, η ομολογία του οποίου ήλθε σαν βάλσαμο στην ψυχή μας.

Φαίη.

Πηγή

Στις συννεφιές της ζωής, να θυμάσαι....

Μην περιμένεις να είναι πάντα λιακάδα στην ζωή σου. 

Θα έρθουν και οι δύσκολες μέρες, γεμάτες σύννεφα και υγρασία που τρυπά τα κόκκαλα της ψυχής. 

Έτσι ήταν και θα είναι η ζωή όλων των ανθρώπων. 

Ακόμη και των ηρώων σου, των αγίων που προσκυνάς με τόσο πόνο και ζητάς την βοήθεια τους. 

Τι θαρρείς ότι επειδή λάμπουν μέσα στα φωτοστέφανα ποτέ δεν χλώμιασαν; 

Επειδή ψάλουμε και πανηγυρίζουμε τα πρόσωπα τους, δεν ένιωσαν μοναξιά, πόνο και θλίψη; 

Αυτοί κι αν ένιωσαν τι θα πει παγωνιά της ύπαρξης. 

Όμως γι’ αυτό κι μπορούν να μας νιώσουν απόλυτα. 

Να κατανοήσουν όχι μόνο τις χαρές μα κυρίως τις θλίψεις μας. Όχι τις επιτυχίες μα πρωτίστως τις αποτυχίες μας. 

Γι΄ αυτό μην ακούς εκείνους που λένε ότι ο Θεός ντρέπεται, φεύγει και χάνεται από την ζωή σου, όταν κάνεις λάθη και αμαρτίες, όταν πονάς και κλαις. Τότε είναι μαζί σου, όσο ποτέ άλλοτε. Όσο καμιά άλλη στιγμή. Όταν σε βλέπει λίγο πριν το κενό και την απόλυτη απελπισία. 

Ο Χριστός γι’ αυτό ήρθε στο κόσμο, να κατέρχεται στο Άδη της καρδιάς μας και να ανασύρει τα συντρίμμια μας, να πεθαίνει Εκείνος για να ζήσουμε εμείς….

πλ

"Δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν"!

Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε:

«Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον; 

Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»! 

Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!

Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του. 

Ἔγραψε: 

«Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπερ­άνθρωπος ἐτρελλάθη ἀ­κρι­βῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. 

Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»! 

Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της! 

Δυσ­τυχῶς!

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

http://orthodoxostypos.gr