ΟΧΙ του Ναυπάκτου Ιερόθεου για "Καλή Παναγιά"! Για Ελπιδοφόρο και Γαβριήλ τί;

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἰερόθεος Βλάχος, βγῆκε νά ψέξει τό λαό γιά θεολογικό λάθος! Ἡ ἔκφραση εἶπε "Καλή Παναγιά" δέν στέκει δογματικά καί θεολογικά. Ἐδῶ ταιριάζει ὁ λόγος: «οἱ διυλίζοντεςτὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες»! (Ματθ. 23.24). Ὁ Ναυπάκτου κατάπιε ὄχι κάμηλον ἀλλὰ ὁλόκληρο Κολυμπάρι. Καὶ ὅχι μόνο: Γιά τά αἱρετικά παραληρήματα τοῦ Πατριάρχη καί τά αἱρετικά καμώματα ὑπέρ τῶν ὁμοφυλόφιλων (τοῦ Ἐλπιδοφόρου Ἀμερικῆς καί τοῦ Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ), δέν βγῆκε νά τούς καταγγείλει. Ἀλλά τήν ἀπό καρδιά εὐχή τοῦ λαοῦ "Καλή Παναγιά" πού συνιστᾶ καί ὁ ἅγιοςἸωάννης τῆς Κροστάνδης βγῆκε νά κατηγορήσει! 

Στέκουν άραγε οι εκφράσεις “Καλό Παράδεισο” “Καλή Παναγιά”;

Τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε στο διαδίκτυο και ιδιαίτερα στα κοινωνικά δίκτυα, κάποιους συνανθρώπους μας να εναντιώνονται και να σχολιάζουν αρνητικά κάποιες ευχές που έχουν επικρατήσει, όπως “Καλό Παράδεισο” για κάποιον που εκοιμήθη και “Καλή Παναγιά” για το χρονικό διάστημα πριν τη μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Ενώ τους φαίνονται εντελώς φυσιολογικές οι ευχές “Καλά Χριστούγεννα”, “Καλή Ανάσταση”, “Καλό Πάσχα”, οι συγκεκριμένες ευχές που προαναφέραμε, ξενίζουν κάποιους και μάλιστα κάνουν και κάποια λογικοφανή σχόλια όπως “Τι Καλό Παράδεισο; Γιατί; Υπάρχει και κακός Παράδεισος;”.

Ας το δούμε λίγο…

Καταρχάς να ξεκινήσουμε από το βασικό, ότι αυτές οι ευχές εκφράζονται αλλά και αφορούν ανθρώπους που έχουν την ίδια πίστη, άρα και γνωρίζουν τουλάχιστον κάποια βασικά περί αυτής.

Έτσι λοιπόν, όταν εκφράζουμε την ευχή “Καλό Παράδεισο” για κάποιον προσφάτως κεκοιμημένο, γνωρίζουμε ότι ξεκινά ένα δύσκολο “ταξίδι” για την συγκεκριμένη ψυχή, η οποία θα περάσει από τον ενδελεχή έλεγχο των εναέριων τελωνίων, θα “ζυγιστούν” με λεπτομέρεια όλες οι σκέψεις, τα λόγια, οι πράξεις και ελπίζοντας στο άπειρο έλεος του Θεού, ευχόμαστε για την ψυχή αυτή, την ευτυχή κατάληξη.

Επομένως, όταν λέμε “Καλό Παράδεισο”, είναι σαν να ευχόμαστε σε αυτήν την ψυχή, ” Με το καλό να φτάσεις στον Παράδεισο “.

Παρόμοια, όταν ευχόμαστε ” Καλά Χριστούγεννα “, ” Καλή Ανάσταση “, ” Καλή Παναγιά”, θα πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι μιλάμε για μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας, στις οποίες προηγείται περίοδος νηστείας, άρα και προσωπικού αγώνα, εγκράτειας κτλ.

Όταν λοιπόν ευχόμαστε “Καλή Ανάσταση”, ” Καλή Παναγιά ” σε κάποιον ή κάποιους, σημαίνει να ευοδωθεί ο αγώνας την περίοδο της νηστείας και με το καλό να φτάσουμε και στη μεγάλη ημέρα της εορτής, όπου τιμάται το πρόσωπο του Κυρίου ή της Παναγίας μας. 

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ Ιερόθεος Βλάχος, συνέταξε ένα κείμενο στο οποίο υποστηρίζει ότι η έκφραση “Καλή Παναγιά” δεν στέκει δογματικά και θεολογικά.

Να με συγχωρήσει ο εν λόγω Μητροπολίτης αλλά θα προτιμήσω τα λεγόμενα ενός Αγίου.

Του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης:

““ Καλή Παναγιά ” σημαίνει “ καλή παρηγοριά ”, “καλή απαντοχή”, ”καλή ελπίδα”,

“καλό ταξίδι στην πορεία…..

“ Καλή Παναγιά ” πάει να πει να βγούμε να Την συναντήσουμε στους δρόμους που έχει πάρει για να βρει Εκείνη τους αναγκεμένους.

“ Καλή Παναγιά ”…….ωραία που ακούγεται το Όνομά Της κ η ευχή………

δάκρυα, ψίθυροι, ικεσίες, υψωμένα χέρια, βεβαιωμένες ελπίδες, λουλούδια, τα καλύτερα των κήπων, στολίζουν τα εικονίσματα της………………

Μητέρα της δικής μας Ειρήνης, Μητέρα της δικής μας Χαράς, Μητέρα της δικής μας Ελπίδας κ δικής μας Αγάπης . Μητέρα Αυτού που υπάρχει, Αυτού που ουσιώνει τα πάντα !

Μητέρα Άχραντε, το ύψος της δικής σου αγνότητας δεν μπορεί να φαντασθεί η δική μας ακάθαρτη ψυχή .

Μητέρα Παμμακάριστε, την αγαθότητά σου δεν μπορεί να συλλάβει ο νούς του ανθρώπου .

Μητέρα πάντων των χριστιανών, οι εικόνες σου είναι σε κάθε πόλη κ κάθε χωριό κ μαρτυρούν τη γρήγορη βοήθεια που προσφέρεις σε μας !

Να είσαι κ για μένα την αμαρτωλη κ τρισάθλια γρήγορη βοήθεια κ προστάτρια στους πόνους, στις θλίψεις κ στους πειρασμούςπειρασμού

~ Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ~

Καλή Παναγιά !!!!!

Ζ.Α

Πηγή εδώ.

Ἐρώτηση πρὸς τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες

Ἐρώτηση πρὸς τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες 

καὶ γενικὰ πρὸς τοὺς μοναχοὺς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων μοναστηριῶν

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γινόμαστε μάρτυρες μίας πρωτοφανοῦς καταστάσεως σὲ κράτος καὶ Ἐκκλησία: Βλέπουμε μία χώρα νὰ καταδυναστεύεται καὶ νὰ πλιατσικολογεῖται ἀπὸ παντοῦ· μία χώρα ἡ ὁποία ἐπισήμως ἀπὸ τὸ κράτος ἀποχριστιανοποιεῖται, ἀπὸ τῆς ὁποίας τὸ σύνταγμά της ἐξοβελίζεται ἡ Ἁγία Τριάδα καὶ προβάλλονται ἀντὶ Αὐτῆς οἱ διάφορες Ἡρωδιάδες καὶ Ἀδοξίες (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε ἕνα λογοπαίγνιο τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου γιὰ τὴν αὐτοκράτειρα Εὐδοξία), σὲ ἕναν λαὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει τὸ κεφάλι ἀπὸ τὶς φορολογικὲς ἐπιβαρύνσεις, τὶς αὐτοκτονίες, τὴν ἀνεργία, τὴν πληθυσμιακὴ ἀλλοίωση, τὴν ὑπογεννητικότητα, τὴν παρακμὴ τῆς παιδείας, τὴν πνευματικὴ ἐξαθλίωση, τὴν σωματικὴ καὶ σεξουαλικὴ διαστροφή, τὴν ἐξουσία διεφθαρμένων πολιτικάντηδων. Παράλληλα ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία διοικεῖται ἀπὸ αἱρετικοὺς ψευδοποιμένες/δημοσίους ὑπαλλήλους, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν τὴν ἐκκοσμίκευσή της καὶ τὴν ὑποταγή της στὶς ἀντίχριστες δυνάμεις, καταργοῦν τὸ ἕνα δόγμα μετὰ τὸ ἄλλο, διαστρέφουν τὸν Θεανθρώπινο χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν τραυματίζουν μὲ σκάνδαλα καὶ ἀνούσιες πράξεις. Οἱ δὲ λίγοι ἐναπομείναντες παραδοσιακοὶ ποιμένες φοβοῦνται νὰ ἀντιδράσουν καὶ περιορίζονται σὲ λεκτικὲς καταδίκες, ἐπιστημονικὲς ἀναλύσεις καὶ διοργάνωση ἡμερίδων ἄνευ πνευματικοῦ ἀντικρύσματος. Διότι ἔτσι οὔτε ἡ αἵρεση καταπολεμεῖται καὶ καταδικάζεται, οὔτε ἡ ἐκκοσμίκευση σταματάει, οὔτε ἡ ἀποχριστιανοποίηση τοῦ ποιμνίου ἀναχαιτίζεται, οὔτε ἡ κοσμικὴ ἐξουσία τρομάζει καὶ διορθώνεται.

Μόνη ἐλπίδα τοῦ ἐναπομείνατος εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπιθυμεῖ καὶ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ πολεμήσει -ἀλλὰ δυστυχῶς εἶναι ἀποίμαντο καθὼς μόνο 10 ἕως 15 ἱερεῖς σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα ἐφαρμόζουν τὸ σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἐκκλησιαστικῶς ὀρθό- ἦταν καὶ εἶναι ὁ μοναχισμός.

Οἱ πιστοὶ πάντα θαύμαζαν καὶ τιμοῦσαν τοὺς μοναχούς, διότι αὐτοί ἀγωνίσθηκαν καὶ ἔδωσαν ἀκόμα καὶ τὴν ζωή τους, γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιό Της.

Σήμερα ὅμως γινόμαστε μάρτυρες ἑνὸς ἄλλου ξένου γιὰ ἐμᾶς εἴδους μοναχικοῦ ἀγῶνος. ἑνὸς ἀγῶνος ποὺ ἀναλλώνεται σὲ ἀνοιχτὲς ἐπιστολὲς μὲ ἀνώνυμες ὑπογραφὲς τύπου: Ἁγιορεῖτες Πατέρες, Κελλιῶτες Πατέρες, ἕνας ἐλάχιστος μοναχός κλπ. Τὸ πόσο ξένες εἶναι τέτοιες ψευδοομολογίες καὶ ψευδοϋποστηρίξεις τοῦ ποιμνίου μὲ τὴν μοναχικὴ πρακτικὴ σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ κρίσεως θὰ φανεῖ ἀπὸ τὸ παρακάτω παράδειγμα. Εἶναι παρμένο ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, γραμμένο ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο ρουμάνο συγγραφέα Βιργὶλ Κων/νο Γεωργίου ποὺ γράφτηκε στὸ Παρίσι τὸ 1957 (C. V. Gheorhiu, «Saint Jean Bouche d’ Or», Librairie Plon, Paris, 1957).

Ὅταν οἱ κάτοικοι τῆς Ἀντιόχειας γκρέμισαν τοὺς ἀδριάντες, τὶς προτομὲς καὶ τὰ ἀγάλματα τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Α΄ ὡς διαμαρτυρία γιὰ τὴν ὑψηλὴ φορολογία ποὺ ἐπέβαλε, ὁ Θεοδόσιος καταδίκασε ὁλόκληρη τὴν πόλη μὲ ἀφανισμό. Στὸν δὲ πληθυσμὸ ἐπέβαλε τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου μὲ βασανιστήρια καὶ τὴν κατάσχεση τῶν περιουσιῶν. Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ποὺ ἤξερε νὰ διακρίνει, πότε τὸ καθῆκον του ὡς ποιμένας τοῦ ἐπιβάλλει νὰ ἀφήσει τὸ κήρυγμα καὶ νὰ σώσει τὸ ποίμνιό του, ἄκουσε τὶς ἱκεσίες τοῦ λαοῦ καὶ μέσα στὰ πολλὰ μέτρα ποὺ πῆρε γιὰ νὰ σώσει τὴν πόλη, ἦταν καὶ τὸ ἑξῆς: ὅταν ἄκουσε ὅτι ἔρχονται οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ αὐτοκράτορα μὲ στρατὸ γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὶς ἀποφασισμένες ποινές, κάλεσε σὲ βοήθεια τοὺς ἐρημίτες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς. Διαβάζουμε (ἀπὸ σελ. 88):

«Δὲν γνωρίζουμε πὼς ἔφθασε τὸ μήνυμα τοῦ Χρυσοστόμου σὲ ὅλους τοὺς ἐρημίτες, ἀκόμα καὶ στοὺς πιὸ ἀπομακρυσμένους. Ἀλλὰ ὅλοι τὸ πῆραν καὶ ἄρχισαν ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο νὰ ἐμφανίζονται στὴν Ἀντιόχεια. Ἦταν ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Δὲν φοβόντουσαν οὔτε θάνατο οὔτε πόνο. Ἦταν ὅπως ὁ Παῦλος. Ἦταν μιμητὲς Χριστοῦ. Ἦταν Χριστιανοί. Ἄλλοι ἦσαν γυμνοί, ἄλλοι ντυμένοι μὲ κουρέλια, ἄλλοι μὲ δέρματα ζώων. Ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν μόνο ὀστᾶ καὶ δέρμα. Μὲ τὰ γένεια καὶ τὰ μαλλιά τους μέχρι τὴν μέση, ἔφτασαν στὴν Ἀντιόχεια γιὰ νὰ σταματήσουν τὴν αἱματοχυσία… Γράφει ὁ Ἅγιος: “Οἱ Ἅγιοί της ἐρήμου ἔφθασαν ἀπὸ μακρυὰ γιὰ νὰ σταματήσουν τὴν αἱματοχυσία, γιὰ νὰ βοηθήσουν ἀνθρώπους ποὺ οὔτε κἂν ἄκουσαν, οὔτε κἂν γνώριζαν, οὔτε τοὺς ἔδενε κάτι μὲ αὐτούς. Τὸ μόνο ποὺ γνώριζαν ἦταν ἡ δυστυχία ποὺ τοὺς ἀπειλοῦσε. Εἶχαν τόσο πολὺ ἀγάπη, ὥστε προσφέρθηκαν ἐθελοντικῶς νὰ σώσουν τοὺς ἄμοιρους”… Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὀνομαζόταν Μακεδόνιος. Κανεὶς δὲν τὸν εἶχε δεῖ ποτέ. Τόσο ἀπομονωμένος ζοῦσε στὴν ἔρημο, ἀλλὰ ἦταν γνωστὸς μὲ τὸ ὄνομα Μακεδόνιος ὁ κριθοφάγος… Ὅταν ἐμφανίστηκε στὴν ἀγορὰ συνάντησε τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ αὐτοκράτορα Ἐλλέβιχο (σσ. τὸν στρατηλάτη) καὶ Καισάρειο (σσ. τὸν μάγιστρο) μὲ τὴν ἔνοπλη συνοδεία τους. Ὁ Μακεδόνιος τους σταμάτησε καὶ τοὺς διέταξε νὰ ἀφιππεύσουν. Ἡ διαταγὴ εἶχε τόση ἐξουσία, ὥστε οἱ ἀπεσταλμένοι ἀφίππευσαν. Ἡ δὲ φρουρά τους, θαυμάζοντας τὸ γεγονὸς δὲν τόλμησε νὰ ἀπωθήσει τὸν Μακεδόνιο. Ὁ Μακεδόνιος τους εἶπε νὰ γυρίζουν στὴν Κων/πόλη καὶ νὰ ποῦν στὸν Θεοδόσιο ὅτι, ἂν καὶ αὐτοκράτορας, δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἀφαιρεῖ ζωές… Δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ καταστρέψει τοὺς ἀδριάντες τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶναι γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, γιατί κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἐλλέβιχος καὶ ὁ Καισάρειος ἀνέβηκαν στὰ ἄλογά τους καὶ γύρισαν πίσω. Ὑπάρχουν ἀλήθειες οἱ ὁποῖες μᾶς καταβάλλουν… Οἱ ἐρημίτες συναντήθηκαν στὸ δικαστήριο (σσ. Στὸ δικαστήριο τῆς πόλης εἶχαν ἀρχίσει ἀπὸ πρὶν καὶ συνεχίζονταν οἱ δίκες καὶ οἱ θανατικὲς καταδίκες τῶν πολιτῶν τῆς Ἀντιόχειας) καὶ τὸ κατέλαβαν. Οἱ στρατιῶτες δὲν τόλμησαν νὰ τοὺς πειράξουν. Ὅλη τὴν ἡμέρα ἔσωζαν καταδικασμένους ἀπὸ τὸν δήμιο, προσέφεραν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἀντικαταστάτες γιὰ τὴν θανατικὴ ποινή, ἔκλειναν τὸν δρόμο στοὺς βασανιστὲς καὶ προσέφεραν τὰ σώματά τους γιὰ τὰ βασανιστήρια. Βροντοφώναζαν ὅτι δὲν θὰ ἀπομακρυνθοῦν, ἐὰν δὲν δοθεῖ χάρη στὴν Ἀντιόχεια. Ὅταν οἱ δικαστὲς ἀπάντησαν, ὅτι δὲν ἀνήκει στὴν ἁρμοδιότητά τους νὰ ἀποφασίσουν κάτι τέτοιο, οἱ ἐρημίτες ἀνήγγειλαν, ὅτι θὰ πᾶνε μὲ τὰ πόδια στὸν αὐτοκράτορα γιὰ νὰ τοῦ τὸ ποῦν οἱ ἴδιοι». Ὁ αὐτοκράτορας πληροφορήθηκε αὐτὰ τὰ γεγονότα καὶ γεμάτος ντροπὴ ἀλλὰ καὶ φόβο Θεοῦ ἀναίρεσε τὴν ἀπόφασή του. Ἡ Ἀντιόχεια εἶχε σωθεῖ».

Διαβάζοντας αὐτὰ τὰ γεγονότα θαυμάζει κανεὶς τὸ μεγαλεῖο του μοναχισμοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ μένει παράλληλα ἔκπληκτος μὲ τὴν πτώση του τὴν σημερινὴ ἐποχή. Οὔτε ποιμένας ὑπάρχει νὰ καλέσει τοὺς μοναχοὺς καὶ ἀσκητὲς (ὅσους τυχὸν ὑπάρχουν) σὲ μία μαζικὴ διαμαρτυρία καὶ ὑπεράσπιση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, οὔτε οἱ μοναχοὶ ἀφήνουν τὰ κελλιά τους γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὴν Ἐκκλησία. Γιατί, ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι ὁ ποιμὴν καλοῦσε τοὺς μοναχούς, θὰ τὸν ἔπαιρνε καὶ αὐτὸν ἡ μπόρα, ἀφοῦ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ σήμερα εἶναι ὄχι μόνο συνεργοὶ τοῦ ἐγκλήματος ποὺ λαμβάνει στὴν διεθνῆ καὶ ἐθνικὴ ἀρένα, ἀλλὰ καὶ πρωτεργᾶτες. Ἔτσι ὁ ποιμὴν γίνεται, φεῦ, δειλός, φοβᾶται. Ἀλλὰ καὶ ἂν πράγματι τὸ ἔπραττε, ποιός μοναχὸς καὶ ἀσκητὴς θὰ ἀκολουθοῦσε; Ποιός θὰ ἐρχόταν μὲ τὰ κουρέλια του, μὲ τὶς προβειές του μὲ τὸ ἀπὸ τὴν ἄσκηση ἐξουθενωμένο σῶμα του; Ποιός θὰ σήκωνε τὸ ἀνάστημά του στοὺς δυνατούς, θὰ ἀψηφοῦσε τὴν βία, τὴν φυλακή, τὶς ὕβρεις, τὸν διωγμό; Ἐδῶ ἡ παναίρεση θριαμβεύει καὶ οἱ μονὲς καὶ τὰ κελλιὰ σιγοῦν. Σχεδὸν κανεὶς δὲν ἀφήνει τὴν ἠρεμία καὶ τὴν θαλπωρὴ τῶν μοναστηρίων καὶ τῶν κελιῶν, τοὺς ἡλιακούς, τὰ φωτοβολτάϊκ καὶ τὰ 4χ4, τὴν συμμετοχὴ σὲ συναυλίες ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, τὰ τελευταίας τεχνολογίας ἀκριβὰ κινητά, σὲ διαγωνισμοὺς μαγειρικῆς καὶ οἰνοπαραγωγῆς, τὴν πανάκριβη εἰκονογραφία καὶ τὰ κερδοσκοπικὰ ταξίδια μὲ ἐκκλησιαστικὰ κειμήλια, τὴν ὑποδοχὴ καὶ τιμὴ δυνατῶν καὶ τὴν ἀνοχὴ ἀσώτων. Ὁ μοναχισμὸς σήμερα δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐπαληθέψει τὰ λόγια του Ἁγίου: “Εἶχαν τόσο πολὺ ἀγάπη, ὥστε προσφέρθηκαν ἐθελοντικῶς νὰ σώσουν τοὺς ἄμοιρους”! Κι ἂν τὰ προσαρμόσουμε ἀναλόγως: “Εἶχαν τόσο πολὺ ἀγάπη Θεοῦ, ὥστε προσφέρθηκαν ἐθελοντικῶς νὰ σώσουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν αἵρεση”. Οὔτε κἂν τὸ σχόλιο τοῦ συγγραφέως Γεωργίου, «ὑπάρχουν ἀλήθειες οἱ ὁποῖες μᾶς καταβάλλουν», δὲν ἀληθεύει πιά. Οἱ ἀλήθειες πιὰ δὲν καταβάλλουν, ἀλλὰ ἀποκρύπτονται, παραχαράσσονται καὶ ἀναιροῦνται. Ἀρκεῖ ἕνας λόγος τοῦ ἡγουμένου, τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ πατριάρχου, τοῦ χορηγοῦ κονδυλίων, καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα ἐξαφανίζεται ἢ ἐκφράζεται ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς μερικῶς σὲ δηλώσεις ἀμφισήμου νοήματος. Κι ἂν κάποιος μοναχὸς πεῖ τὴν ἀλήθεια, τὴν λέει ἀνώνυμα, κρυπτόμενος στὴν ἀσφάλεια τῆς ἀνωνυμίας του.

Μάλιστα στὸ ὕψιστο θέμα τῆς αἱρέσεως οἱ μοναχοὶ ποὺ λειτουργοῦνται ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται, παραπονιοῦνται γιὰ τοὺς δῆθεν διωγμοὺς ποὺ ὑπομένουν, σὲ ἕνα ποίμνιο ποὺ δὲν ἔχει οὔτε λειτουργίες, οὔτε πνευματικούς. Στὸ δὲ καιρὸ τῶν μέτρων κατὰ τοῦ Κορνονοϊοῦ ἀκόμα καὶ τοὺς ναοὺς τοῦ ἔκελισαν.

Ρωτᾶμε λοιπόν:

Ὡς πότε πατέρες θὰ παραμείνετε στὴν ἀσφάλεια τῶν κελλιῶν καὶ τῶν μονῶν σας, ἀφήνοντας τοὺς λαϊκοὺς καὶ τοὺς λίγους ἱερεῖς νὰ ἀγωνίζονται μόνοι;

Ὡς πότε θὰ κρυβόσαστε πίσω ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία σας καὶ θὰ περιορίζεσθε σὲ τίτλους τύπου «Κελλιῶτες» κοιμίζοντας ἔτσι τὴν συνείδησή σας, ποὺ σᾶς φωνάζει ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνισθεῖτε.

Καὶ μὴν πεῖτε ὅτι τὸ παραπάνω παράδειγμα εἶναι μεμονωμένο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία. Τὸ ἴδιο ἔπραξαν οἱ μοναχοὶ στὴν Εἰκονομαχία, στὴν Τουρκοκρατία, στὴν Βαυαροκρατία.

Ἀφουγκραστεῖτε ἐπιτέλους τὴν φωνὴ τῶν προβάτων τοῦ Κυρίου, γιὰ τὸν Ὁποῖον -ὑποτίθεται- φύγατε ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ πεθάνετε γι’ Αὐτόν. Ἀφοῦ εἶστε νεκροὶ γιὰ τὸν κόσμο, τί καὶ ποιόν φοβᾶσθε;

Θυμηθεῖτε τὰ παραπάνω, ποὺ εἶναι ὁ πραγματικὸς λόγος τιμῆς τῶν μοναχῶν: «Ἦταν ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Δὲν φοβόντουσαν οὔτε θάνατο οὔτε πόνο. Ἦταν ὅπως ὁ Παῦλος. Ἦταν μιμητὲς Χριστοῦ. Ἦταν Χριστιανοί».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ο Μειονισμός των ανώτερων εκκλησιαστικών υπαλλήλων

Γράφει ο Μέτοικος 

Ο Μειονισμός* των «ανώτερων εκκλησιαστικών υπαλλήλων»** στην Ορθοδοξία, από επιζήμιος έγινε καταστροφικός.

Η υποτίμηση των Ιερών Κανόνων, η έκπτωση του ορθόδοξου ήθους, η μετατροπή των θέσμιων της Εκκλησίας σε «βουνά προκαταλήψεων που κρύβουν την θέα» του… οικουμενισμού, ο ευτελισμός των Ιερών Μυστηρίων, ο υποβιβασμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο επίπεδο των άλλων δογμάτων και αιρέσεων, αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά της εκκλησιαστικής τους νοοτροπίας.

Η αίρεση του Μειονισμού με τις κανονικές παραμορφώσεις της εκκλησιαστικής ζωής υποβαθμίζει την Τριαδική Αποκάλυψη και, η Εκκλησία, από «κοινωνία των λογικών και νοερών όντων με τον Θεό», μετατρέπεται σε οδό κοσμικής ειρήνης, σε σωματείο θρησκευόμενων με στόχο την προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών ενώ, η ποιμαντική διακονία μεταβάλλεται σε διοικητική εργασία ανάπτυξης περιβαλλοντικής συνείδησης και, η ελπίδα σωτηρίας του ανθρώπου, περνά από την οικολογία και την ανακύκλωση των σκουπιδιών. 

Μέσα στο αιρετικό περιβάλλον του Μειονισμού, κυρίως, οι Φαναριώτες, ανακαλύπτουν διαφόρους θεούς που τους εξισώνουν με τον Τριαδικό Θεό. Η Ορθοδοξία έγινε γι’ αυτούς ένα από τα «μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος»! Ο Ενοθεϊσμός είναι η επίσημη θρησκεία τους! 

Ο π. Βαρθολομαίος και ο Αθηνών Ιερώνυμος πρωτοστάτησαν στα ηπειρωτικά πανηγύρια που, προς τιμήν τους έστησε ο Ιωαννίνων Μάξιμος.

Μετά το ολέθριο σχίσμα που προκάλεσε ο π. Βαρθολομαίος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η διακονία του εξαντλείτε στον πανηγυρικό εγκαινιασμό τυροκομείων και, ίσως αργότερα, σύγχρονων βουστασίων. Προς το παρόν, όμως, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως εγκαινίασε στην Μονή Βελλάς μια σύγχρονη κασαρία*** καθώς, και το σταθμό ανακύκλωσης σκουπιδιών της επισκοπής Ιωαννίνων!!

Οι επίσκοποι, άλλοτε αθόρυβα και ενίοτε με κρότο, μετατρέπουν την εκκλησία σε τοπικό οικονομικό παράγοντα που δίνει θέσεις εργασίας αντί για σωτηρία ψυχής, σωτηρία που πλέον μπορεί να επιτευχθεί και με ευκολότερες οδούς από τη «Μία Πίστη στον Ένα Κύριο και στο Ένα Βάπτισμα». Τα μονοπάτια των αμιγώς ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, όπως της πήξεως και εμπορίας τυριού και άλλων γαλακτομικών προϊόντων, της εμπορίας κρασιού, της παραγωγής έργου ματαιοδοξίας με το «θαύμα» της απλήρωτης παιδικής εργασίας, με την αίρεση του Μειονισμού μετατρέπουν την Αγία Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία της καθ’ ημάς Ανατολής από Σώμα Χριστού σε διαχειριστή, προς το παρόν, στερεών ανακυκλώσιμων αποβλήτων. 

Στο «Περιβόλι της Παναγίας» η αίρεση του Μειονισμού, αργά μα σταθερά, αντικαθιστά το «πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν» με την εγκόλπωση της φιλίας του κόσμου και, το «στώμεν καλώς΄ στώμεν μετά φόβου Θεού» με την αλλοτρίωση του δόγματος. 

Στο Άγιο Όρος, η παρακμή ντυμένη με τα ρούχα της «προόδου», περιφέρεται με πολυτελή τζιπ από Μοναστήρι σε Μοναστήρι. 

Ο Μοναχισμός στην Αθωνική χερσόνησο μεταλλάσσετε από βίωση της ευαγγελικής ζωής σε μια αόριστη μορφή πνευματικής και χριστιανικής ζωής, συμβατής με τα πρότυπα του οικουμενισμού. 

Η έλλειψη μαρτύρων της πίστεως στο Άγιο Όρος ευνοεί την αύξηση των μαυροφορημένων υπάρξεων που, αριθμητικά υπερτερούν των Μοναχών.

Το «Περιβόλι της Παναγίας» ερημώνεται από χριστιανούς, οι μαυροφορημένες υπάρξεις επιλέγουν την άνεση από την άσκηση, τα αδιάβλητα πάθη μεταλλάσσονται σε διαβλητά μετατρέποντας τον καθημερινό μόχθο σε έργο ματαιοδοξίας. 

Ο βαρλααμικής κοπής μοναχισμός εκτόπισε τον ησυχαστικό, το «κοινωνικό έργο» υποσκέλισε την πνευματική προσφορά στον άνθρωπο. 

Τα πνευματικά μηνύματα προς τον κόσμο, των κάποτε «εν όρεσι και σπηλαίοις και οπαίς της γης» ασκητών, αντικαταστάθηκαν από εμπορικά συνθήματα και πιασάρικα σλόγκαν προβολής «καλογερικών» εργόχειρων και εμπορικής εκμετάλλευσης βραβευμένων κρασιών σε διεθνείς διαγωνισμούς! 

Οι άνθρωποι της εκκλησίας θέλγονται από τα ορώμενα και απ’ όσα, παρά τη λάμψη τους, παρέρχονται.

Στην Ελλάδα των γραικύλων, σχεδόν στον ίδιο χρόνο, συνέβησαν «θαύματα» και «πράγματα».

Στις «Νέες Χώρες» έγιναν «θαύματα»! Ο π.Βαρθολομαίος εγκαινίασε τυροκομείο, αποδέχθηκε εν ζωή μια πλατεία να έχει το όνομά του, δέχθηκε από τα χέρια του Ιωαννίνων Μάξιμου ως δώρο μία στολή φτιαγμένη με «ύφασμα [που το είχε ο κυρ Μάξιμος] από την Ινδία, ένα πολύ δύσκολο ύφασμα λεπτό ύφασμα πολύ λεπτή ύφανση που δεν μπορούν να το κάνουν ανθρώπινα χέρια παρά μόνο μικρά παιδικά χέρια, έχει ιδιαίτερη τεχνική ώστε να δεθούν όλα αυτά τα κομμάτια, έχει επάνω χιλιάδες πέτρες και έχει και το θαύμα ότι με χιλιάδες ώρες εργασίας δεν το πλήρωσε κανείς!, δεν κόστισε σε κανέναν μας χρήματα!!» είπε, χωρίς να νογά το τι είπε, ο ταλαίπωρος επίσκοπος.

Στην «Παλαιά Ελλάδα» έγιναν «πράγματα»! Ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, «πνευματικοπαίδι» του π.Βαρθολομαίου, «αυτοβούλως, αυθαιρέτως και αντικανονικώς» ευτέλισε το Ιερό Μυστήριο της Βαπτίσεως.

Και ενώ στα Γιάννενα ο π.Βαρθολομαίος αντί να επιστρέψει το δώρο της απλήρωτης παιδικής εργασίας ως απαράδεκτο στον Ιωαννίνων Μάξιμο τον ευχαρίστησε, γιατί όπως είναι φυσικό εντυπωσιάστηκε από το «θαύμα» πως, τις «χιλιάδες ώρες [παιδικής] εργασίας» δεν τις πλήρωσε κανείς, «δεν κόστισε σε κανέναν μας χρήματα»! σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Ιωαννίνων Μάξιμου, στην επισκοπή Γλυφάδας, ο οικείος επίσκοπος Αντώνιος «εξ αφορμής», όχι του τεράστιου σκανδαλισμού στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, αλλά «του θορύβου που προεκλήθη», δικαιολογήθηκε έγγραφα στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο πως καθυστερημένα έμαθε ότι τη Μητρόπολή του μαγάρισε ο Τούρκος πολίτης επίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, «τελώντας» το μυστήριο «της βαπτίσεως δύο παίδων, τα οποία ανατρέφονται από δύο πρόσωπα του ιδίου φύλλου (sic)».

Στον Μητροπολίτη Γλυφάδας Αντώνιο, ο Αρχιδιάκονος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Χρυσαυγής με άρθρο του προσάπτει επισκοπική δειλία, αφού, όπως υποστηρίζει ο Αρχιδιάκονος, ο επίσκοπος «παραδέχεται [στην επιστολή που έστειλε στην Δ.Ι.Σ.] ότι δεν θα είχε το θάρρος να αποφασίσει [για τη βάπτιση των παιδιών ομοφυλόφιλου ζευγαριού, ακόμα και] εάν είχε όλες τις πληροφορίες»!

Παραδόξως, ο επίσκοπος Γλυφάδας Αντώνιος επιρρίπτει ευθύνες στους ιερείς του, αν και τους αναγνωρίζει το ελαφρυντικό πως, «οἱἀνατροφεῖς τῶν παιδιῶν ἐσκεμμένως ἴσως παρεκάλεσαν νά φέρουν τά ἔγγραφα τήν ὥρα τῆς βαπτίσεως, προκειμένου νά συλλάβουν ἐξαπίνης τοῦς ἱερεῖς…», όπως και ο ίδιος εξαπατήθηκε από τον Αμερικής Ελπιδοφόρο με μια παραπλανητική αίτηση αδείας, ενώ, δηλώνει, πως «ὑφίσταται πρόβλημα ὡς πρός τήν κανονικότητα τῆς βαπτίσεως», που τέλεσε ο Φαναριώτης κληρικός.

Πάντως και, με αφορμή τα βουκολικά κατορθώματα και κανονικά παραπτώματα των Φαναριωτών στην Ορθόδοξη Ελλάδα, γεννιούνται ερωτήματα.

Πως μπορούσε, για να πούμε και του «στραβού το δίκαιο», ο επίσκοπος Γλυφάδας Αντώνιος να καταλάβει ότι πίσω από την αίτηση άδειας του Αμερικής Ελπιδοφόρου για να τελέσει «την βάπτισην των δύο τέκνων της εκ Σικάγου ορμωμένης ομογενειακής οικογενείας Μπούση», κρυβόταν ένα ξακουστό ομοφυλόφιλο ζευγάρι;

Γιατί στην αίτησή του ο Αμερικής Ελπιδοφόρος απέκρυψε την κρίσιμη, προς τον επίσκοπο Γλυφάδας πληροφορία ότι, θα βαπτίσει παιδιά ομοφυλόφιλων;

Από πότε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, καταργώντας τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Ορθόδοξη παράδοση, αναγνωρίζει ως «οικογένεια» τα ομόφυλα ζευγάρια; 

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν, ο διοικητικός και πνευματικός προϊστάμενος του Αμερικής Ελπιδοφόρου π.Βαρθολομαίος, να μη γνώριζε το τι θα έκανε στην Ορθόδοξη Ελλάδα ο υφιστάμενος του;

Εάν γνώριζε, γιατί δεν σωφρόνισε τον επίσκοπο Ελπιδοφόρο; Εάν δεν γνώριζε, γιατί αποκρύπτει την απόφαση της Συνόδου του;

Μήπως η «βάπτιση» των τέκνων του ομοφυλόφιλου ζευγαριού είναι ενταγμένη σε κάποιο Φαναριώτικο σχέδιο, σε βάρος της Εκκλησίας της Ελλάδος; 

Όμως, όπως και να έχει, οι Φαναριώτες δεν πρέπει να ξεχνούν ότι, οι συνεχόμενες ύβρεις τους στην Ορθοδοξία και στην Ελλάδα «μέστωσαν το στάχυ της καταστροφής τους, και γεμάτος οδύνη γι’ αυτούς ο θερισμός θα είναι».* «Το λήμμα προέρχεται από τη λέξη μείων. Ο όρος έχει επινοηθεί από τον Ρώσσο φιλόσοφο V. F. Ern και αναφέρεται στην πράξη της «μείωσης», της «ελάττωσης», της «υποτίμησης», του «ευτελισμού», που αποτελεί, ορθώς, βασικό χαρακτηριστικό της [σημερινής] εκκλησιαστικής νοοτροπίας». Κανονικό Γλωσσάριο. Μητροπολίτου Περιστερίου Γρηγορίου Δ.Παπαθωμά, καθηγητού του Κανονικού Δικαίου στο Ε.Κ.Π.Α. 

** Υψηλόβαθμους (Ανώτερους) Εκκλησιαστικούς Υπαλλήλους ονομάζει ο κ.Χ.Γιανναράς στο άρθρο του «Βδέλυγμα σε τόπο άγιο» (Η Καθημερινή 01/09/2019) τους ογδόντα δύο (82) «μητροπολίτες». 

*** κασαρία = τυροκομείο

πηγή

«Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 25-7-1982], (Β73)

Κάποτε, αγαπητοί μου, ο Κύριος, διερχόμενος σε έναν τόπον, Τον συνήντησαν δύο τυφλοί, οι οποίοι έκραζαν: «Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησον ἡμᾶς». «Ιησού, απόγονε του Δαβίδ», δηλαδή Μεσσία, «ελέησέ μας».

Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπει κανείς τυφλούς ανθρώπους γενικά ασθενείς, να σπεύδουν να βρουν την υγεία των, πολύ δε περισσότερο, όταν αυτή είναι όρασις και δεν βλέπουν γύρω τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, να σπεύδουν να ζητήσουν την θεραπεία τους από τον Θεό. Αλλά εκείνο που κάνει κατάπληξη είναι ότι εκείνοι που είχαν τα μάτια τους δεν έβλεπαν, για να ομολογήσουν τον Ιησού «υιό του Δαβίδ». Δηλαδή Μεσσία. Διότι ο τίτλος «υἱός Δαυΐδ» σημαίνει Μεσσίας, δηλαδή Χριστός. Εκείνοι που δεν είχαν τα μάτια τους και δεν είχαν δει κανένα θαύμα, παρά μόνο είχαν μάθει, είχαν ακούσει, συνεπώς είχαν πιστέψει, αυτοί να ομολογούν τον Ιησούν «υἱόν Δαυΐδ». Κάνει εντύπωση αυτό.

Και λίγο πιο κάτω, όταν ο Κύριος θα τους πει «Τι θέλετε;», μάλιστα επί λέξει να σας το πω: «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;». «Πιστεύετε -Είδατε; Στη πίστιν ο Κύριος μένει- ότι αυτό Εγώ μπορώ να το κάνω;». «Λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε». Δεν λέγουν: «Ναι, Ιησού». Δεν λέγουν: «Ναι, υιέ Δαβίδ». Αλλά λέγουν: «Ναί, Κύριε». Συνεπώς με το να πουν «Κύριον» τον Ιησούν, ομολογούν την θεότητά Του. Με το να πουν τον Ιησούν «Ἰησοῦν», ομολογούν την ανθρωπότητά Του. Και με το να Τον ονοματίσουν «υἱόν Δαυΐδ», δηλαδή Μεσσίαν, δηλαδή Χριστόν, ομολογούν την θεανθρωπίνη Του φύση και το θεανθρώπινον έργον της σωτηρίας. Είναι καταπληκτικό.

Αλλά όμως, αγαπητοί μου, η τύφλωσις δεν είναι τόσο σπουδαίο πράγμα, όταν είναι στα μάτια. Τι τώρα, τι αύριο, τι του χρόνου, τι κάποια μέρα, θα κλείσουμε τα μάτια μας. Και θα τα ανοίξομε σε μιαν άλλη ζωή. Αλλά τα μάτια μας δεν θα τ’ ανοίξομε σε μιαν άλλη ζωή, αν από τούτη τη ζωή δεν έχουν ανοίξει κάποια άλλα μάτια. Και αυτά είναι τα μάτια της ψυχής. Συνεπώς εδώ δεν πρόκειται περί τυφλών στο σώμα. Αλλά περί τυφλών στην ψυχή. Όλοι οι άνθρωποι είμεθα τυφλοί. Σε τι; Στο να δούμε τον Θεό. Αν το θέλετε, ο Χριστός εθεράπευε όχι βεβαίως για να φέρει κάποιαν κοινωνικήν, θα λέγαμε, ευτυχίαν. Απόδειξις ότι η Εκκλησία που άφησε στον κόσμον αυτόν και το Πνεύμα το Άγιον, που μένει μέσα στην Εκκλησία, δεν θεραπεύει όλους τους αρρώστους. Έχομε πολλούς αρρώστους. Και οι πιο πολλοί άγιοι, αν όχι όλοι, ήσαν άρρωστοι. Συνεπώς δεν έκανε ο Χριστός θαύματα για να αφήσει μια κληρονομιά θεραπείας όσων θα προσήρχοντο εις την Εκκλησία Του. Τότε η πίστις θα κατηργείτο. Ο Χριστός έκανε θαύματα για να πιστώσει την θεότητά Του. Αλλά και κάτι παραπέρα. Ο Χριστός άνοιγε τα μάτια των τυφλών, τα αυτιά των κωφών και φυγάδευε τους δαίμονες από τους ανθρώπους, για να μπορούν οι άνθρωποι με τις αισθήσεις τους και με τον νου τους να δουν τον Θεό. Ακούσατε· να δουν τον Θεό. Γιατί αυτοί που έβλεπαν τον Ιησούν, έβλεπαν τον Θεό. Γιατί ήταν ο Ενανθρωπήσας Θεός.

Έτσι λοιπόν οι αισθήσεις αποκαθίστανται, για να δει ο άνθρωπος όχι με τα μάτια μόνο της ψυχής, αλλά και με τα μάτια του σώματος τον Θεό. Αυτό το πράγμα είναι ακατανόητο και πολλοί θα ‘θελαν να το ψιλοκόψουν, δηλαδή να το κάνουν ιδεαλισμόν, βγάζοντας τα μάτια του σώματος, τάχα για να δουν μόνο με τα μάτια της ψυχής των τον Θεό. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει στην πρώτη του επιστολή την καθολική ότι «ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστίν». «Θα Τον δούμε όπως είναι και όπως είμαστε». Όπως θα αναστηθούμε με τα σώματά μας, με τα πλήρη σώματά μας, θα δούμε και Εκείνον με την πλήρη Του σωματική ύπαρξη, που είναι στον ουρανό. Δηλαδή θα Τον δούμε όπως είμαστε, όπως είναι. Γι’ αυτό άνοιγε ο Χριστός τα μάτια και τα αυτιά θεράπευε κ.ο.κ.

Αλλά, αγαπητοί μου, εδώ πρέπει να μείνομε σε κάτι. Τι είναι εκείνο που άνοιξε τελικά τα μάτια αυτών των δύο τυφλών; Ήταν μία κραυγή. Μάλιστα μία συνεχής κραυγή. Λέγει εδώ ότι οι τυφλοί έκραζαν. Και μάλιστα ο Κύριος δεν τους πρόσεξε -σκοπίμως, εντός εισαγωγικών- για να αποφύγει το πλήθος, που θα έκανε το θαύμα αυτό, κι όταν μπήκε σε ένα σπίτι, οι τυφλοί αυτοί μπήκαν κι αυτοί μέσα στο σπίτι κι εκεί ακόμη συνέχισαν να κράζουν: «Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησον ἡμᾶς!». Συνεπώς έβλεπαν, είχαν μπροστά τους τον Ιησούν, του Οποίου το πρόσωπον δεν αμφισβητούν, προς τον Οποίον αποτείνονται. Γι΄αυτό σας είπα, το «Ιησούς» δεν το ονομάζουν εδώ αλλά προϋποτίθεται, Τον αποκαλούν «υἱόν Δαυΐδ». Τι είναι εκείνο που τους έκανε να ανοίξουν τα μάτια τους; Αυτή η ομολογία. Προσέξατέ την. «Ιησού, υιέ Δαβίδ», συ που είσαι Κύριος, «ελέησέ μας».

Δηλαδή να το βάλω σε μία τάξη. «Κύριε»· γιατί το «Ιησού, υιέ Δαβίδ» θα πει «Χριστέ», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας». Σας λέει τίποτα αυτό; Είναι η γνωστή προσευχή. Η γνωστή ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς». Αυτή είναι η ευχή. Δεν είναι λοιπόν παρά η καταγωγή της ευχής, της γνωστής ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ή «ἐλέησον ἡμᾶς» , η καταγωγή της είναι από την Αγία Γραφή. Δεν είναι επινόησις των ανθρώπων. Μας την εδίδαξαν και οι Απόστολοι ακόμα. Δεν έχω τον χρόνο να σας πω πιο πολλά. Ο Απόστολος Παύλος, ο Απόστολος Πέτρος και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, που αναφέρονται ακριβώς σ’ αυτήν την επίκλησιν του Ιησού Χριστού. Και αυτό το παντοδύναμο όνομα, γιατί πίσω από το όνομα είναι ένα παντοδύναμο πρόσωπο, το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού, του τελείου Θεού, του τελείου ανθρώπου· που έχει ειδικήν αποστολή από τον Πατέρα, για την σωτηρία του κόσμου ολόκληρου. Αυτό το πρόσωπο είναι το παντοδύναμο. Μπροστά στο οποίο κάμπτει παν γόνυ, επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων. Αυτό λοιπόν άνοιξε τα μάτια των τυφλών.

Λοιπόν κι εμείς… ω κι εμείς, μη ζητούμε… δεν μας το απαγορεύει ο Θεός να ζητήσομε και την θεραπεία του σώματός μας, αγαπητοί μου, δεν μας το απαγορεύει· είπε να το ζητούμε κι αυτό. Πολλές φορές όμως η αγάπη Του δεν μας δίνει την θεραπεία σε μία σωματική μας αρρώστια. Πρέπει όμως να γίνει καλά η ψυχή μας οπωσδήποτε. Οπωσδήποτε. Γι’ αυτό λοιπόν, με την τύφλωση που έχομε και δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, δεν μπορούμε να νιώσομε την παρουσία Του, δεν μπορούμε να Τον εγγίσομε, εκείνο που θα μας κάνει να Τον εγγίσομε, να Τον πλησιάσομε, είναι αυτή η ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Αλλά ας προσέξομε, αγαπητοί μου, κάτι εδώ. Η προσευχή αυτή η τόσο μικρή, ευμνημόνευτη, είναι πλήρης προσευχή. Όταν λέμε «πλήρης προσευχή» σημαίνει έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, για να αποτελέσει μία προσευχή. Και να γίνει ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Αν έχετε προσέξει, στις προσευχές της Εκκλησίας μας, που πρότυπον είναι η Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ἡμῶν» υπάρχουν δύο θέσεις ή καλύτερα, δύο τμήματα. Στο πρώτο τμήμα, το οποίον είναι και πρώτον, προτάσσεται δηλαδή, αναφερόμεθα εις τον Θεόν και τις ιδιότητές Του. Στο δεύτερο τμήμα αναφερόμεθα εις τα προβλήματά μας. Πάρτε το «Πάτερ ἡμῶν». Κοιτάξτε: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γενηθήτω τό θέλημά Σου». Αυτά όλα αναφέρονται στο πρόσωπον του Θεού. Μετά στα δικά μας θέματα: «Γενηθήτω τό θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». Αιτήματα δικά μας. Σε κάθε, λοιπόν, προσευχή έχομε αυτά τα δύο τμήματα. Την θεολογία, δηλαδή αποτεινόμεθα στον Θεό και στα ζητήματά μας. Όταν λέμε όμως «την θεολογία» αναφερόμενοι στην θεολογία, αναφερόμεθα στην δοξολογία του Θεού. Γιατί όταν πω τον Θεό «Πατέρα», αυτό είναι δόξα· διότι είναι Πατήρ και Τον ομολογώ Πατέρα. Συνεπώς είναι μία δόξα προς τον Θεό. Όταν πω «να αγιασθεί», δηλαδή να δοξαστεί το όνομά Του, είναι μία δόξα στον Θεό. Έχω προσέξει, υπάρχουν ευχές, και μάλιστα λειτουργικές, όπως είναι η ευχή του Τρισαγίου Ύμνου, που λέμε στην Θεία Λειτουργία, τα τρία τέταρτα της όλης ευχής είναι δοξολογία προς τον Θεό. Συνεπώς είναι το πρώτο τμήμα. Γι΄αυτό λέγει κανείς με έναν τόνο φωνής κατά τέτοιο τρόπο, που αποτείνεται βέβαια προς τον Θεό, εκεί αλλάζει τον τόνο της φωνής, για να πάει στο τελευταίο τέταρτο του όλου μεγέθους της ευχής, που αποτείνεται στο να μας συγχωρεθούν οι δικές μας οι αμαρτίες και να μας αξιώσει ο Θεός κι εμείς να ψάλλομε τον Τρισάγιον Ύμνον.

Έτσι κι εδώ, αυτή η ευχή είναι πλήρης. Ακούσατέ την. «Κύριε Ιησού Χριστέ» είναι το πρώτον μέρος, το θεολογικόν. «Ελέησόν με». Είναι το δεύτερον μέρος. Εκείνο που αφορά σε μένα, τον άνθρωπο. Ώστε, λοιπόν, να μία πλήρης προσευχή.

Αλλά, αγαπητοί μου, ας την αναλύσομε. Όταν λέμε «Κύριε» στο δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, Το αποκαλούμε «Θεόν». Διότι ο τίτλος «Κύριος» θα πει Θεός. «Ιησού» θα πει «άνθρωπος». Συνεπώς εδώ ομολογούμε ότι ο Ιησούς είναι και Θεός είναι και άνθρωπος πλήρης. «Κύριε Ιησού Χριστέ». Το «Χριστέ» θα πει Μεσσίας, που θα πει το ειδικό έργο που ανέλαβε ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Ήτοι, η Ενανθρώπησις, ο Σταυρός, η Ανάστασις, η Ανάληψις, η Δευτέρα Του παρουσία. Όλα αυτά είναι στον κύκλο του Μεσσίου. Συνεπώς το απολυτρωτικόν έργον του Μεσσίου για τον άνθρωπο, για την Δημιουργία ολόκληρη. Άρα λοιπόν κλείνεται στον κύκλο «Χριστέ» όλο το μυστήριον της θείας Οικονομίας· το οποίον εδώ ομολογούμε, και με την ομολογία μας αυτή δοξάζομε τον Θεό. Δοξάζομε όχι μόνον το πρόσωπο το δεύτερο της Αγίας Τριάδος, αλλά και τον όλον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Ώστε λοιπόν βλέπομε αγαπητοί μου, ότι το μέρος αυτό, το πρώτο είναι θεολογικό, δοξολογικό και αναφέρεται εις την δόξα του Θεού.

Αλλά και κάτι ακόμα. Είδατε ότι εις την Λειτουργίαν λέμε το Σύμβολον της Πίστεως. Είναι θεμελιώδες αυτό. Τι σημαίνει λέγω το Σύμβολον της Πίστεως; «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα…καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν… καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Δηλαδή; Αυτό που στο τέλος θα πούμε, συγνώμη, στην αρχή του Συμβόλου της Πίστεως, για να ομολογήσομε, «Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Θεόν». Δηλαδή τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Είναι η υψίστη ομολογία. Είναι η υψίστη θεολογία. Πρέπει λοιπόν να πούμε το Σύμβολο της Πίστεως, για να διακηρύξομε την πίστη μας εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, διότι σε λίγο θα κοινωνήσομε, και είναι βαρύτατο αμάρτημα να κοινωνήσει κανείς το σώμα και το αίμα του Χριστού και δεν πιστεύει σε δύο πράγματα. Στην θεότητα, δηλαδή στην Αγία Τριάδα και δεύτερον εις το μυστήριον της θείας Οικονομίας. Βαρύτατο αμάρτημα. Μέχρι που λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Γι΄ αυτό αρρωσταίνουν πολλοί και κοιμώνται (:πεθαίνουν) ικανοί». Αυτό είναι το μεγάλο αμάρτημα. Η απιστία. Λοιπόν, ανανεώνομε με το να πούμε το Σύμβολον της Πίστεως, την πίστη μας εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν και εις το μυστήριον της Θείας Οικονομίας, δηλαδή της Ενανθρωπήσεως.

Έτσι κι εδώ. Όταν λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ», ακούσατέ το, όταν πούμε «Κύριε», στρεφόμεθα εναντίον όλων των αιρετικών, με επικεφαλής τον Άρειον, που αμφισβήτησαν την θείαν φύσιν του Ιησού. Όταν λέμε «Ιησού», στρεφόμεθα εναντίον των μονοφυσιτών οι οποίοι αμφισβήτησαν… -και των Δοκητών, που αμφισβήτησαν την ανθρωπίνην φύσιν του Ιησού. Ότι ήτο κατά το φαινόμενον ή ότι απερροφήθη από την θείαν φύσιν. Κι όταν λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ», ομολογούμε όλο το έργον του Χριστού και στρεφόμεθα εναντίον όλων εκείνων των αιρετικών και μάλιστα συγχρόνων αιρετικών, οι οποίοι δεν ομολογούν τον Ιησούν ως Χριστόν. Δηλαδή, ως λυτρωτήν. Αλλά ως αναμορφωτήν της ανθρωπότητος, ως φιλόσοφον, ως Γκουρού· τελευταία έχομε κι αυτό, ότι είναι διδάσκαλος, με μία ινδική ονομασία, ή ό,τι άλλα θέλετε. Ώστε όταν πω «Κύριε Ιησού Χριστέ» έχω πλήρη ομολογία και στρέφομαι εναντίον όλων των αιρετικών με αυτήν μου την ομολογία.

Άρα; Άρα είναι πλήρης προσευχή, πλήρης προσευχή. Γι’αυτό, αν κάνω μόνον αυτήν την ευχή, τα κάνω όλα. Γι΄αυτό πολλές φορές, ασκηταί που δεν έχουν την δυνατότητα ή δεν θα ήθελαν, απομονωμένοι, να κάνουν ακολουθίες της Εκκλησίας μας, τον Όρθρο, τον Εσπερινό, μένουν στην ευχή μόνη. Γιατί; Είναι πλήρης προσευχή, πλήρης.

Αλλά προσέξτε όμως και κάτι άλλο. Αφού είναι πλήρης προσευχή, και αναφερόμεθα εις το «ελέησόν με», το οποίο θα σας αναλύσω λίγο πιο κάτω, δεν έχομε τι άλλο να πετύχομε παρά περιεκτικότατα την πρακτικήν αρετήν και την θεωρίαν. Δηλαδή να πετύχομε τις αρετές και να φθάσομε με τον δρόμο της προσευχής, αυτής της ευχής, να φθάσομε να ίδομε το πρόσωπον του Χριστού.

Αλλά προσέξτε όμως. Μερικοί θα έλεγαν την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν ημάς». Πολλοί όμως λέγουν «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτό σε τύπον πληθυντικό εκφράζει κάτι. Εδώ οι δύο τυφλοί έλεγαν «ἐλέησον ἡμᾶς». Θα μπορούσε ο καθένας να έλεγε για λογαριασμό του, για τον εαυτό του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όπως λέμε στον στρατό πολλές φορές… απαγορεύεται να μιλήσομε σε ένα αίτημά μας σε πληθυντικό αριθμό. «Θέλομε ψωμί. Είμαστε άρρωστοι. Είμαστε κουρασμένοι». Απαγορεύεται. Γιατί θεωρείται στάσις. Θα πεις στον στρατό: «Θέλω ψωμί», όχι «θέλομε». «Είμαι κουρασμένος», «είμαι άρρωστος, δεν μπορώ», όχι «δεν μπορούμε». Εδώ αντίθετα. Δεν υπάρχει κανένας φόβος στάσεως, επαναστάσεως και απειθαρχίας. Υπάρχει η έκφραση της αγάπης. «Ἐλέησον ἡμᾶς». Ο κάθε τυφλός δεν μένει στον εαυτό του, αλλά και στον άλλον τυφλόν. Έτσι, άμα λέγουν «Ἐλέησον ἡμᾶς», θα ‘θελαν και οι δύο να θεραπευθούν. Θα ‘λεγε ίσως ο καθένας από πλευράς του: «Κύριε, αν θεραπεύσεις εμένα και δεν θεραπεύσεις τον άλλον, μην θεραπεύσεις ούτε εμένα. Και εμένα και τον άλλον». Αυτό εκφράζει πολλή αγάπη. Την δεύτερη εντολή, την μεγάλη, το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν». Όταν λοιπόν λέμε «ἐλέησον ἡμᾶς», αγκαλιάζομε όλους τους φίλους και τους εχθρούς και ολόκληρη την Δημιουργία. Κατά τον τύπον «Πάτερ ἡμῶν». Δεν λέμε «Πατέρα μου» αλλά «Πάτερ ἡμῶν», Πατέρα μας. Έτσι, αγαπητοί μου, έχομε μπροστά μας την πλήρωση των δυο εντολών. Της αγάπης προς τον Θεό, στον Οποίον αποτεινόμεθα και τον Οποίον δοξάζομε και ομολογούμε, αλλά και την αγάπη προς τον πλησίον με το να συμπεριλάβομε στην προσευχή μας και τα πρόσωπα των πλαϊνών μας, όλων των ανθρώπων.

Αλλά ακόμα αυτό το «ἐλέησον», τι σημαίνει; Είναι περιεκτική λέξις. Και εκφράζει και δοξολογία και ευχαριστία και μετάνοια και δέηση. Όλα τα εκφράζει, όλα, μα όλα. Είναι περιεκτική αυτή η λέξις όπως σας είπα. Να γίνεις έλεος σε μένα. Να με βοηθήσεις. Να με ελεήσεις. Και τι σημαίνει «ελέησέ με»; Σημαίνει, όπως λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης «το έλεος του Θεού είναι η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος». Αυτό είναι το έλεος του Θεού. Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Ο δε άγιος Νικόδημος, στην Φιλοκαλία λέγει το εξής περίφημο: «Όταν θέλεις να ζητήσεις το έλεος του Θεού, θα έχεις στον νου σου τα εξής-επί λέξει έτσι τα γράφει. Μάλιστα τα μεταφράζει, είναι στον 5ο τόμο της Φιλοκαλίας, προς το τέλος, τα μεταφράζει για να γίνουν κατανοητά από όλους, για να μην μείνει κανείς που να μην κατανοεί αυτήν την ευχήν- Λυπήσου με και δος μου- πρώτον- πνεύμα δυνάμεως. Δώσε μου την δύναμη, να μην έχω δειλίαν». Διότι η δειλία είναι ίδιον των μη Χριστιανών. Μην το ξεχνάτε αυτό. Οι άνθρωποι που είναι κάτω από την κυριαρχία του σατανά έχουν δειλίαν. Ο πιστός δεν έχει ποτέ δειλίαν. Ακόμη κι όταν στέκομαι μπροστά στον όγκο της πνευματικής ζωής και λέγω … τι θα κάνω εγώ; Κάποτε, όταν διαβάσομε ένα βιβλίο και μας πει κάποιος πνευματικός ή ένα κήρυγμα γίνει, θεωρούμε υπερβολικά αυτά, πολύ βαριά και, είμαστε ανήμποροι εμείς να τα πραγματώσομε. Αγαπητοί μου, μας λείπει πνεύμα δυνάμεως. Γι΄αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «δεν μας έδωκε ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού».

«Λυπήσου με και δος μου –δεύτερον- πνεύμα σωφρονισμού. Να έχω μυαλό. Να μπορώ». Γιατί η σωφροσύνη έχει δύο σημασίες. Έχει την σημασία να σκέπτομαι σωστά αλλά και ακόμη να διατηρώ μακριά από τα σαρκικά αμαρτήματα το σκεύος μου, που είναι ναός του Θεού το σώμα μου. «Λυπήσου με και δος μου», τρίτον, «πνεύμα φόβου Θεού». Σήμερα προσπαθούμε να βγάλομε από την αγωγή της νεοτέρας γενεάς τον φόβο του Θεού. Και λέμε ότι δημιουργεί συμπλέγματα κατωτερότητος ο φόβος. Δεν είναι ο φόβος που δημιουργεί τα συμπλέγματα. Το δεχόμαστε κι εμείς, ναι. Ο φόβος δημιουργεί συμπλέγματα κατωτερότητος. Είναι κακό πράγμα ο φόβος. Είναι μεταπτωτικό φαινόμενο. Μα όχι ο φόβος του Θεού. Ο φόβος του Θεού είναι γονιμοποιός. Γονιμοποιεί την ψυχή. Διότι όταν λέγει ο Απόστολος «μετά φόβου καί τρόμου κατεργαζόμενοι τήν ἡμῶν σωτηρίαν», τι άλλο θέλει να πει; Με φόβο και με τρόμο να κατεργάζομαι την σωτηρία μου, μήπως την χάσω, μήπως χάσω τον Θεό. Αυτός ο φόβος είναι γονιμοποιός. «Ἀρχή σοφίας -δηλαδή αρχή αρετής, σοφία στους Εβραίους θα πει αρετή- φόβος Κυρίου». Έβγαλες τον φόβον αυτόν τον γονιμοποιόν; Δεν πρόκειται, αδελφέ μου, ουδέποτε να αποκτήσεις αρετή. Και τότε, από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι θα κατεβαίνεις στο βάθος των κακών και της ασεβείας. Επειδή ακριβώς οι άνθρωποι πέταξαν τον φόβο του Θεού, γι΄αυτό τον λόγο πέφτουν εις τον βυθόν της ασεβείας. Τι είπε ο ληστής ο ένας στον άλλον; «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;» . «Δεν φοβάσαι τον Θεό; Και βλασφημάς εναντίον του Ιησού;». Ο ένας ληστής επί του σταυρού, στον άλλον ληστήν επί του σταυρού. Δεν φοβάσαι τον Θεό; Δος μου λοιπόν, Κύριε, λυπήσου με και δώσε μου φόβον Θεού.

«Δος μου Κύριε πνεύμα αγάπης. Να σε αγαπώ. Είναι η κορυφή όλων. Να σε αγαπώ. Να φθάνω όταν λέγω την ευχή, να νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο πλην Σου. Ο κόσμος παράγει. Ο κόσμος περνά. Δεν μένει τίποτα εις την θέση του. Βοήθησέ με λοιπόν να αισθάνομαι ότι το μόνο σταθερόν είσαι Συ και μόνον Εσύ. Το μόνον αξιαγάπητον πρόσωπον, το αξιέραστον πρόσωπον, το άκρως εφετόν είναι το πρόσωπό Σου. Βοήθησέ με, λοιπόν, δος μου το έλεός Σου, δηλαδή βοήθησέ με να Σε αγαπήσω. Ναι, Κύριε. Δος μου πνεύμα ειρήνης. Να ειρηνεύει η ψυχή μου. Να είμαι σε συνδιαλλαγή μαζί σου. Να μην αισθάνομαι ένοχος απέναντί Σου. Και μέσ’ τον κόσμον αυτόν να αισθάνομαι ειρήνη. Ότι είμαι ασφαλισμένος μέσα στο χέρι το δικό Σου. Ναι, Κύριε. Δος μου πνεύμα καθαρότητος. Να καθαρεύω σε όλα. Να έχω ειλικρίνεια, να είμαι καθαρός στην ψυχή, καθαρός στο σώμα. Λυπήσου με, Κύριε, ελέησέ με και δώσε μου πνεύμα ταπεινοφροσύνης. Να βλέπω ότι είμαι πολύ μικρός. Ότι είμαι ένα μικρό Σου πλάσμα, πλην πλάσμα Σου. Αλλά πολύ μικρό μέσα στην Δημιουργία. Να αισθάνομαι ότι δεν είμαι τίποτα, ότι το παν είσαι Εσύ».

Έτσι, αγαπητοί μου, θα πουν όλα αυτά και πλήθος όλα τ’ άλλα, ό,τι δεν είπαμε, τα παίρνω από τον άγιο Νικόδημο αυτά που σας είπα, σημαίνουν «ἐλέησον ἡμᾶς». Ελέησέ με. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς».

Σύντομη ευχή. Επαναλαμβανομένη. Διαρκώς. Πόσο διαρκώς; Μας το λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Μπορούμε να δουλεύομε και να ‘χομε στον νου μας τον Θεό. Να ταξιδεύομε, να διαβάζομε, κι εκείνοι που έχουν προχωρήσει στην ευχή, τότε την ευχή την λέγει κι η καρδιά τους όταν κοιμώνται. Παράξενο. Περίεργο. Κι όμως αληθινό, αγαπητοί. Αληθινό είναι. Μπορεί να λέγει κανείς την ευχή όταν κοιμάται; Ναι, σας λέγω, είναι αληθινό! Και επαληθεύει εκείνο που λέγει το «Ἆσμα Ἀσμάτων»: «Ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ». Αγρυπνεί η καρδία και λέγει την ευχή. Αλλά μόνον για κείνους που έχουν πάρα πολύ προχωρήσει στην ευχή. Έτσι, λοιπόν, όταν μας παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», στο ερώτημα «και τι μπορούμε αδιαλείπτως να προσευχόμεθα», η απάντηση θα ήταν: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς».

Δεν είναι λοιπόν μία ευχή που αφορά τους μοναχούς. Δεν είναι μία ευχή που βγήκε από τα μοναστήρια. Απλώς καλλιεργείται στα μοναστήρια. Είναι μία ευχή που βγαίνει από την Αγία Γραφή. Βλέπομε αυτούς τους τυφλούς να λέγουν: «Υἱέ Δαυίδ, ἐλέησον ἡμᾶς». Κύριε, υιέ Δαβίδ, Ιησού, ελέησον ημάς. Χριστέ, ελέησον ημάς. Έτσι μπορούν να την λέγουν όλοι. Καθένας που βαφτίστηκε. Μικρός ή μεγάλος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, με πολλήν σοφία κατά κόσμον ή με απλότητα άνθρωπος· που δεν έχει πολλά πράγματα στη ζωή του να ξέρει. Όλοι μπορούν να λέγουν την ευχή. Οπουδήποτε. Και στο κρεβάτι άμα είμαστε άρρωστοι. Κι όταν είμαστε όρθιοι…[Δυστυχώς, στο σημείο αυτό τελείωσε η κασέτα μαγνητοφώνησης της ομιλίας του μακαριστού γέροντα και δεν ολοκληρώθηκε η ηχογράφησή της].

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

ψηφιοποίηση της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας και επιμέλεια:

Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_150.mp3

«ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΒΟΜΒΑ» από τον Bhakdi: Με ΑΥΤΟ θα αντικαταστήσουν ΟΛΑ τα ΕΜΒΟΛΙΑ άμεσα και γρήγορα

Το επιστημονικό προφίλ του Sucharit Bhakdi είναι τόσο πλούσιο και συμπαγές που είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί ακόμα και από τους όποιους εχθρούς του. Για ένα μεγάλο διάστημα διετέλεσε το «φοβερό παιδί» του Ινστιτούτου Max Planck, που είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η ευρωπαϊκή γνώση στον τομέα των επιστημών. Κατέχει αναρίθμητα βραβεία...και δημοσιεύσεις σε όλα τα έγκυρα και έγκριτα επιστημονικά περιοδικά. Έχει φέρει εις πέρας έρευνες που καταγράφηκαν ως σταθμοί στην ερευνητική μοριακή βιολογία, κυρίως όσον αφορά τον μηχανισμό προσβολής των κυττάρων από τους ιούς. Πρόκειται για έρευνες-κλειδί ως προς την περιγραφή και καταγραφή της ολοκληρωμένης εικόνας της «επίθεσης» ενός ιού στον ανθρώπινο οργανισμό.

Είναι ο επιστήμονας που περιέγραψε με ακρίβεια δηλαδή τον «μηχανισμό της ακίδας», που τόσο μας ταλαιπωρεί με την πανδημία και για τον οποίο τόσα πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί συνήθως από μη αρμόδιους.

Ο Sucharit Bhakdi είναι λοιπόν ο αρμοδιότερος όλων, παρότι πλέον κατηγορείται από συστημικά μέσα και συγκεκριμένους ελεγκτές ειδήσεων για θεωρίες συνωμοσίας.

Στο παρακάτω βίντεο, αφού αναφέρεται στην πρωτεϊνή ακίδα και στο μαζικό, κατά εκείνον, πείραμα, με τα εμβόλια COVID, ισχυρίζεται πως η τεχνολογία mRNA με τα επικίνδυνα τοξικά και ανεξέλεγκτα, όπως σημειώνει, νανοσωματίδια, θα αντικαταστήσει όλα τα εμβόλια, ιδιαιτέρως τα παιδικ

«Η εισαγωγή γονιδιακών εμβολίων θα καταστρέψει τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα», υπογραμμίζει.

Δείτε το βίντεο:

https://www.ksipnistere.com/2022/07/bhakdi-vid.html?m=1#.Yumpern6nmM.facebook

http://skeftomasteellhnika.blogspot.com

Ξαφνικίτιδες..., «ναός του Θεού» και μετάνοια!

Μ. Παγώνη (10/8/2022): «Σας καταγράφαμε όλους ως θανάτους Covid και ξέραμε ότι ήταν λάθος. Τώρα δεν έχει νόημα να το αλλάξουμε»! 

Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί, ότι δεν ακούμε την επιστήμη, τους ιατρούς, διότι επιστήμονα παρουσιάζουμε. Ιατρός και μάλιστα διδάκτωρ καρδιολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών προειδοποιεί.

Ύστατη δραματική προειδοποίηση προς την Ελλ. Πολιτεία από τον ιατρό Δρ. καρδιολογίας Κων. Αρβανίτη!

«Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός»!

Μεγαλώνει ο αριθμός των ατόμων -κυρίως νέων- που πεθαίνουν ξαφνικά. Το περίεργο είναι ότι οι ιατροδικαστές δεν βρίσκουν αιτία θανάτου και δηλώνουν ότι ο θάνατός τους είναι "αδιευκρίνιστος"! Και ακόμα, οι εύκολοι σε στατιστικές υπεύθυνοι, δεν μας λένε, πόσοι από τους αιφνιδίως θανόντας είναι εμβολιασμένοι! Ένα 60, 70, 80,90 ή 100%;

Το θέμα αυτών των αδιευκρίνιστων θανάτων το οποίο, αυτοί που έπεισαν τους ανθρώπους να εμβολιαστούν, δεν το εγγίζουν, ιατροί και ειδικοί επιστήμονες, το θεωρούν ως μία των παρενεργειών των εμβολίων. Ένας από αυτούς είναι και ο ιατρός και διδάκτωρ καρδιολογίας κ. Κωνσταντίνος Αρβανίτης! 

Παραθέτω απόσπασμα συνεντεύξεώς του και εν συνεχεία θα δούμε, γιατί το θέμα των εμβολίων είναι και πνευματικό. 

Ερωτάται ο κ. Αρβανίτης και απαντά:

Πού οφείλεται το ότι ο Έλληνας, ενώ βλέπει δίπλα του, στην οικογένειά του ξαφνικούς θανάτους δεν αντιδρά.

«Είναι δύο οι λόγοι. Το ένα είναι ο φόβος... Το άλλο είναι μια άμυνα του οργανισμού κάθε εγκέφαλου. Δεν θέλει να παραδεχθεί ότι μόνος έσπρωξε το παιδί του στον όλεθρο. Δεν θέλει να πιστέψει ότι ενδέχεται κάτι τέτοιο, και προσπαθεί να βρει δικαιολογίες και άρα δεν ομολογεί. Γιατί, αν το παραδεχθεί θα τρελαθεί. Επομένως δεν θέλει.

Είναι μια ψυχολογική άμυνα να αρνείσαι ότι συνέπραξες. Δεν θέλει ο άλλος να πει ότι πήγα το παιδί μου, δεκαπέντε χρονών και το εμβολιάσαμε με κάτι αμφίβολης ποιότητος σκευάσματα..., του έβαλα κάτι αδοκίμαστο ουσιαστικά, και μετά από λίγες μέρες, βδομάδες ξαφνικά το έχασα το παιδί μου και κανείς δεν μπορεί να μου πει από τι το έχασα. Και του κάνουν νεκροτομή και δεν βρίσκουν τίποτα να μου πούνε. Δεν θέλει να παραδεχθεί αυτό.

Αν αρχίσουν οι παραδοχές και φύγουν στην άκρη οι ενοχές, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και κυρίως η εξουσία. Αν κάποιος καταλάβει επιτέλους κάποτε ότι εξαπατήθηκε, θα οργισθεί πολύ περισσότερο από αυτούς που κυνηγιούνται. Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που είναι υπό διωγμόν, γιατί δεν κάθισαν να βάλουν μέσα τους αυτά τα σκευάσματα κάτι ανεπαρκώς δοκιμασμένο. Υπάρχουν όμως και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι πίστεψαν το αφήγημα το κυβερνητικό και πήγαν και τόκαναν. Όταν όμως συνειδητοποιήσουν ότι η γυναίκα τους, το παιδί τους οι ίδιοι, έχουν κάποια σημαντική βλάβη υγείας, ή αναπηρία, ή θάνατο, θα συνειδητοποιήσουν ότι εξαπατήθηκαν. Αυτοί θα οργιστούν πολύ περισσότερο από εκείνους που διώκονται γιατί δεν έκαναν το εμβόλιο. 

Όμως ξέρετε, είναι εύκολο να εξαπατήσεις έναν άνθρωπο. Όμως πολύ δύσκολο να παραδεχθεί ότι εξαπατήθηκε. Μπαίνει και ο εγωϊσμόςμέσα. Δεν παραδεχόμεθα εύκολα ότι εξαπατηθήκαμε».

(Δείτε εδώ). 

Να, λοιπόν, γιατί έχει και πνευματικές διαστάσεις το θέμα. «Πολύ δύσκολο να παραδεχθεί ο άνθρωπος ότι εξαπατήθηκε. Μπαίνει και ο εγωϊσμός μέσα. Δεν παραδεχόμεθα εύκολα ότι εξαπατηθήκαμε». Η πολιτεία και οι «ειδικοί» επιστήμονες διαψεύστηκαν εντελώς. Έλεγαν ότι με το εμβόλιο θα κτίσουμε τοίχο ανοσίας, ότι όποιος εμβολιαστεί δεν κινδυνεύει, δεν μπαίνει στην εντατική, δεν μεταδίδει και δεν πεθαίνει. Έλεγαν επίσης ότι τα εμβόλια δεν έχουν παρενέργειες περισσότερες από ό,τι τα άλλα φάρμακα. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει και τα έλεγαν ενώ ήξεραν ότι ψεύδονται. Να, μια σημερινη παραδοχή: Μ. Παγώνη (10/8/2022): «Σας καταγράφαμε όλους ως θανάτους Covid και ξέραμε ότι ήταν λάθος. Τώρα δεν έχει νόημα να το αλλάξουμε»! (Δείτε εδώ).

Αυτά τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι η εξουσία χρησιμοποίησε απάτη και ενέσπειρε τον φόβο στο λαό. Υπήρχαν φωνές που προειδοποιούσαν για την απάτη. Λοιδορήθηκαν. Και τώρα που όλο και περισσότερο βγαίνει στο φως η αλήθεια, όπως διαπιστώνουν πολλοί και ο κ. Αρβανίτης: «Όμως πολύ δύσκολο να παραδεχθεί ο άνθρωπος ότι εξαπατήθηκε. Μπαίνει και ο εγωϊσμός μέσα. Δεν παραδεχόμεθα εύκολα ότι εξαπατηθήκαμε». Είναι δηλαδή θέμα ταπεινώσεως και μετανοίας. 

Μετάνοια για μια ιατρική πράξη;

Ναι, γιατί οι χριστιανοί έχουν άλλο ένα λόγο να αρνούνται το εμβόλιο, αφού είναι Εντολή Ευαγγελική να προσέχουμε το σώμα μας, ως ναό του Αγίου Πνεύματος, διαφορετικά αμαρτάνουμε στο Θεό και θα έχουμε και σωματικές επιπτώσεις: «εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 17).

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Προσέχει το σώμα του-ναό του Θεού, εκείνος που εμβολιάζεται, αφού δέχεται εμβόλια που βρίσκονται σε δοκιμαστικό στάδιο και είναι επικίνδυνα, οι ίδιες δε οι φαρμακοβιομηχανίες δεν παίρνουν την ευθύνη για τις όποιες βλάβες προκαλέσει; Πώς ο πιστός θα κάνει το σώμα του (το ναό του Θεού) πειραματόζωο και μάλιστα δια της έμμεσης και άμεσης βίας για να βοηθήσει τις φαρμακοβιομηχανίες να αυξήσουν τα κέρδη τους και τους Νεοταξίτες να επιτύχουν τον σκοπό του ελέγχου του παγκόσμιου πληθυσμού; Χιλιάδες θανάτους έχουν προκαλέσει και εκατοντάδες χιλιάδες επικίνδυνες παρενέργειες τα εμβόλια, όπως επίσημες πηγές μας πληροφορούν.

Και κάτι άλλο. 

Είναι παραπλανητικό το επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι: όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες! Αφ’ ενός μεν γιατί μέχρι τώρα τα φάρμακα ελέγχονται χρόνια και δεν είναι στο στάδιο των πειραματισμών (και παρόλα αυτά κάθε τόσο –παρά τον μακροχρόνιο έλεγχο– κάποια …αποσύρονται ως επιβλαβή), αφ’ ετέρου δε γιατί το κάθε φάρμακο δεν το παίρνουν ΟΛΟΙ οι πολίτες (δισεκατομμύρια άνθρωποι) και δια της «βίας», αλλά όσοι νοσούν για να θεραπευτούν.

Και –επειδή κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός– χρειάζεται την, κατόπιν εξετάσεως, συναίνεση του γιατρού κι όχι της εξουσίας. Στο «αφοπλιστικό» τάχα επιχείρημα των «ειδικών» ότι «δισεκατομμύρια άνθρωποι έκαναν το εμβόλιο», η απάντηση ότι γι' αυτό οι εντατικές είναι γεμάτες από τριτοεμβολιασμένους, γι' αυτό υπάρχουν εκατομμύρια παρενέργειες, γι' αυτό και οι ανεξιχνίαστες ξαφνικίτιδες.

Είναι καιρός, επειδή «οι βάρβαροι ξανάρχονται», να αλλάξουμε μυαλό.

Παναγιώτης Σικάτης

https://eugenikos.blogspot.com

ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ

Ὑποτονική ἡ ἀντίδραση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὸν σκανδαλισμό ποὺ προκάλεσε ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, βαπτίζοντας παιδιά ὁμόφυλου ζευγαριοῦ

Πῶς συστηματικά οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προετοιμάζουν μὲ ἐπικεφαλῆς δύο ἐκλεκτοὺς τῆς Νέας Τάξης τὸν Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο καὶ τὸν Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ τὴν ἀποδοχή τῆς λεγόμενης «πολύχρωμης» οἰκογένειας ΛΟΑΤΚΙ...

Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης: Στὴν Ὀρθοδοξία θὰ ἔρθουν τὰ πάνω κάτω. Οἱ λυκοποιμένες θὰ κατασπαράζουν τίς σάρκες τῶν πιστῶν καὶ θὰ τοὺς στέλνουν στὸν γκρεμό, κατευθεῖαν στὶς αἱρέσεις καὶ τα πρόβατα συντετριμμένα θα τρέχουν νὰ βροῦν σωτηρία.

Γερόντισσα Γαλακτία: Ἐμαγάρισε τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων! Ἐβρώμισε ὁ γάμος ἡ πηγὴ τῆς κοινωνίας.

Στόν ἀνάποδο κόσμο ὅποιος ἀντισταθεῖ, στοχοποιεῖται.

...«Ἐμβολιάζεσαι ἢ ἀπολύεσαι», «ἐμβολιάζεσαι ἢ πληρώνεις πρόστιμο», «ἐμβολιάζεσαι ἢ ἀποκλείεσαι ἀπὸ τὴν κοινωνία»!

Εἶναι τραγικὸ νὰ ζεῖς τὴν κατάργηση τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας καὶ τὴ μετατροπή της σὲ ἀπρόσωπο νέο εἶδος ἁπλῆς συνύπαρξης «γονέα 1, γονέα 2».

Γράφει ἡ παθολόγος σὲ ἀναστολή Εὔη Κιαγιᾶ

https://orthodoxia.gr/

"Τζάμπα" μάρτυρες

Και ανώνυμη ομολογία πάτερ, είναι "τζάμπα" ομολογία. 

Τιμή Αγίων, μίμηση Αγίων.

Σήμερα γιορτάζουμε κάποιους «Τζάμπα» Ἁγίους καὶ φανατικὰ θύματα τοῦἀρχεκάκου ὄφεως, οἱ ὁποῖοι φερόμενοι μὲ σκοτισμὸ καὶ ἐγωϊστικὴἀδιαλλαξία δὲν συνεταιρίστηκαν τὴν ἀλλόδοξο πίστη τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων λησμονώντας τὴν θεωρία τῶν «κλάδων» καὶ ὅτι ὅλοι μαζὶ: ὁμόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι, συναποτελοῦμε τὸ κοινὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ δὲ θεολογικὲς διαφορὲς μας ἁπλῶς συνιστοῦν διαφορετικὲς παραδόσεις καὶἐκφράσεις τῆς αὐτῆς Πίστεως οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν ἀρνητικὴ ἐπίπτωση στὴν μυστηριακὴ χάρη. Καταλαβαίνεις πιστεύω τὴν εἰρωνία!

Συγκεκριμένα: «Ὁ αὐτοκράτορας Λέοντας ὁ Γ', μὲ διάταγμά του ἐμπόδισε ὁλοσχερῶς τὴν...ἀνάρτηση ἁγίων εἰκόνων, ὄχι μόνο στὶς ἐκκλησίες ἀλλὰ σ' ὁποιοδήποτε ἄλλο μέρος. Τότε κάποιος ἀξιωματικός, πολὺ προκλητικὰπῆγε σὲ μιὰ οἰκοδομὴ ποὺ ἀποτελοῦσε κατὰ κάποιο τρόπο τὰ προπύλαια τῶν ἀνακτόρων, καὶ ὀνομαζόταν Χάλκη καὶ μὲ ἕνα τσεκούρι ἄρχισε νὰξηλώνει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἦταν πάνω σ' αὐτή.

Ἐξοργισμένος τότε ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς μπροστὰ σ' αὐτὸ τὸ ἔγκλημα, ἔριξε τὸν ἀσεβῆ ἀξιωματικὸ ἀπὸ τὴ σκάλα, πάνω στὴν ὁποία ἦταν, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς νὰ σκοτωθεῖ.

Τότε ὁ βασιλιὰς ἔστειλε τὴ φρουρά του καὶ σκότωσε πολλοὺς ἀπὸ τὸ ἔντονα διαμαρτυρόμενο πλῆθος. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ οἱ δέκα συγκεκριμένοι Μάρτυρες. Τὰ δὲ ὀνόματά τους ἦταν τὰ ἕξης: Ἰουλιανός, Μαρκιανός, Ἰωάννης, Ἰάκωβος, Ἀλέξιος, Δημήτριος, Φώτιος, Πέτρος, Λεόντιος καὶΜαρία ἡ Πατρικία.

Μαζὶ μὲ τοὺς ἀναφερομένους Ἁγίους μαρτύρησε καὶ ἡ Ἁγία Ὁσιομάρτυς Θεοδοσία ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη.

Ἐπικεφαλῆς καλογραιῶν καὶ ἄλλων γυναικῶν, ὅρμησαν καὶ κατέρριψαν ἀπὸτὴν κινητὴ σκάλα τὸ σπαθάριο ποὺ ἀνέβηκε, γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν εἰκόνα, καὶ μὲ πέτρες καὶ ξύλα ἐπιτέθηκαν κατὰ τοῦ Πατριαρχείου.

Μπροστά σε αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ Πατριάρχης Ἀναστάσιος ἀναγκάσθηκε νὰἐγκαταλείψει τὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ στρατιωτικὴ δύναμη ποὺ ἐπενέβη, ἄλλες μὲν ἀπὸ τὶς γυναῖκες φόνευσε, ἄλλες δέ, μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ τὴν Θεοδοσία, συνέλαβε.

Καὶ ἀπὸ τὶς συλληφθεῖσες ἄλλες ἐλευθέρωσαν, ἄλλες ἔκλεισαν στὶς φυλακὲς ἢἐξαπέστειλαν στὴν ἐξορία.

Τὴν δὲ Θεοδοσία, ἀφοῦ τὴν κακοποίησαν, τὴν ὁδήγησαν στὴν τοποθεσία τοῦΒοὸς καὶ τὴν κατέσφαξαν, ἀφοῦ διαπέρασαν τὸ λαιμό της μὲ κέρατο κριοῦ(730 μ.Χ.).»

Ἒ, βρὲ εὐλογημένοι Μάρτυρες, τί καθήσατε στὰ καλὰ καθούμενα νὰ χάσετε τζάμπα τὴν ζωούλα σας; Δέν πηγαίνατε καλύτερα στὸ Κολυμπάρι γιὰμπάνια, φραπὲ καὶ διακοπές;

~ Ένας απλός ιερέας

https://eugenikos.blogspot.com/

Ποτέ να μην πείτε αυτή την λέξη στον Θεό - Αρχιμ. Σάββας Αχιλλέως †

 

Christianos777

ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ

Ο αγιασμός και ο Τίμιος Σταυρός, θα αγιαζουν τα φαγητά σας, και θα σκορπίζουν όλη την βλάβη του διαβόλου που βρίσκονται σ αυτά. Θα διαπιστώσετε ότι τα φαγητά σας θα αποκτήσουν ευλογία και νοστιμιά Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης“Κάθε πρωί, να πίνετε παιδιά μου αγιασμό. πολύ αγιασμό. Να ρίχνετε οι νοικοκυρές λίγο και στα φαγητά την ώρα που μαγειρεύεται “.

Το πρωί λένε οι ειδικοί, ότι είναι καλό όταν ξυπνάμε, να πίνουμε ένα ποτήρι νερό. Καλό λοιπόν είναι ,όταν το πρωί γεμίσουμε το ποτήρι μας με νερό, να ρίχνουμε μέσα σ αυτό με Πίστη και λίγο αγιασμό . Αμέσως θα έχουμε ένα ποτήρι γεμάτο αγιασμό.

( ότι περισσέψει στα λουλούδια και στο σπίτι το ραντίζουμε) 

Να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, και να το πίνουμε όλο, τρώγοντας και αντίδωρο το οποίο φέρνουμε στα σπίτια μας απ την Κυριακάτικη η όποια άλλη Θεία λειτουργία .

Ο Άγιος Κοσμάς έλεγε : “Θα έρθει εποχή, που οι άνθρωποι θα έχουν όλα τα αγαθά στο τραπέζι τους, αλλά δεν θα μπορούν να τα φάνε”.

Πράγματι αν σήμερα ξέραμε τι τρώμε και παρ’ όλα αυτά ζούμε, μόνο για αυτό, θα έπρεπε να δοξάζουμε τον Θεό !!!!

Για αυτό λοιπόν. Μια όμορφη συνήθεια που πρέπει να αποκτήσουν οι νοικοκυρές, είναι να έχουν και ένα μπουκάλι αγιασμό( σε ιδιαίτερη γωνία) στα ντουλάπια της κουζίνα τους , και κάθε φορά που μαγειρεύουν, αφού πρώτα σταυρώσουν τα φαγητά, ύστερα να ρίχνουν (με σεβασμό και προσοχή) λίγο αγιασμό στην κατσαρόλα τους.

Ο αγιασμός και ο Τίμιος Σταυρός, θα αγιάζουν τα φαγητά σας, και θα σκορπίζουν όλη την βλάβη του διαβόλου που βρίσκονται σ αυτά.

Θα διαπιστώσετε ότι τα φαγητά σας θα αποκτήσουν ευλογία και νοστιμιά.

Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης

ΠΑΝΑΓΊΑ ΠΑΡΑΜΥΘΊΑ

Για απαλλαγή από κατάρα και κάθε κακό από τον Παπά-Φανούριο

 

vima orthodoxias

Παιχνίδια με τα «βαθέα του σατανά»!

Ζητοῦνται πράξεις Ὁμολογίας ἀπὸ τοὺς "ἐντὸς τῶν τειχῶν" Ὀρθοδόξους!

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

Ὁ καταστροφικὸς ρόλος τῆς αἱρέσεως στὴν ἀπώλεια ὀρθοδόξων πιστῶν, δὲν ἔχει κατανοηθεῖ ἀπὸ τοὺς συγχρόνους Χριστιανούς. Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ αἵρεση, κυρίως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν διαβρώσει τὶς συνειδήσεις, ἔχουν σχεδὸν ἐξαφανίσει τὸν εὐαγγελισμὸ καὶ τὴν κατήχηση καὶ ἔτσι ἔχουν ὑποβαθμίσει μέχρι ἐξαφανίσεως τὴν διδασκαλία, ὄχι μόνο τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τῶν Ἀποστόλων καί ‒ἀκόμα‒ τὴν ἴδια διδασκαλία τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν αἵρεση.

Τὸ ἀκόμα τραγικότερο: Καὶ οἱ ὀλίγοι εὐσεβεῖς ποιμένες καὶ θεολόγοι ποὺ ἔχουν ἀπομείνει, ἐνῶ μὲ ὀρθόδοξο λόγο διαπιστώνουν τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα ἐκ τῆς αἱρέσεως, παρὰ τὴν ξεκάθαρη καὶ ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀπομακρύνονται, καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα, ἀπὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ περιβάλλον, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὰ δύο δεκανίκια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ἐπισκοποκεντρισμὸ καὶ τὸν γεροντισμό!

Καὶ ἐρχόμαστε νὰ ἐξετάσουμε κατ' ἀρχὰς κάποια καθοδηγητικὰ σημεῖα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν αἵρεση. Τὸ ἴδιο τὸστόμα τοῦ Κυρίου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι σὲ μιὰ "μικρότερη" (καὶ μὴ καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο) αἵρεση τὸν Νικολαϊτισμό, κρύπτονται τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ» (Ἀποκ. 2,24).

Κι αὐτὸ συμβαίνει βέβαια σὲ κάθε αἵρεση, ἀφοῦ πίσω ἀπὸ κάθε αἵρεση βρίσκεται ὁ διαστρεβλωτὴς τῆς ἀλήθειας διάβολος.

Τί συμβαίνει λοιπὸν στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄραγε σ' αὐτὴν καὶ τοὺς ἀρχηγούς της ἀποκαλύπτονται, ἔστω τὰ ἀβαθῆ τοῦ Θεοῦ ἢ κρύπτονται τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»;

Ὁ Κύριος, ὄχι μόνο στὸ παραπάνω χωρίο, ἀλλὰ καὶ σ' ἄλλα σημεῖα ‒π.χ. συνομιλῶντας μὲ τοὺς Ἰουδαίους‒ ἀποκαλύπτει ὅτι, ὅποιος δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια, (ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές), ἔχει πατέρα καὶ ἐμπνευστή του τὸν διάβολο: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ» (Ἰωαν. 8,44).

Καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μας διασώζει τοὺς ἑξῆς Κυριακοὺς λόγους: «Ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆτες καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. κδ' 24). Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς πάλι κρύβεται ὁ σατανᾶς. Παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος:

«Δὲς λοιπὸν πὼς μὲ τὰ παραπάνω καὶ μ' αὐτὰ προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ τοὺς ψευδαποστόλους τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπώλειας, οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν ἀκάθαρτων πνευμάτων προβαλλόμενοι καὶ ὑπ' αὐτῶν ὑποκινούμενοι, γίνονται οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστουκαὶ τοῦ ἐχθροῦ. Μὲ τὰ δικά τους δόγματα θὰ ἐξαπατήσουν καὶ θὰ προετοιμάσουν λαὸ κατάλληλο γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν υἱὸ τῆς ἀπώλειας» (P.G. 59.62). 

Σὲ ἄλλο πάλι σημεῖο ὁ Κύριος, βεβαιώνει (προτρέπει) ὅτι οἱ δικοί Του πιστοὶ ἀκόλουθοι «οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν ἀλλοτρίῳποιμένι (αἱρετικὸ ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πονηρὰ πνεύματα), ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ἰωαν. 10,5).

Ἐπίσης Ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι, νὰ δείχνουμε ἔμπρακτα καὶ συμβολικά, ὅτι δὲν ἔχουμε καμιὰ σχέση μὲ τοὺς ἀσεβεῖς. Σὲ τέτοιο σημεῖο μάλιστα, ποὺ νὰ τινάζουμε ἀπὸ τὰ παπούτσια τὴν σκόνη ποὺ ἐπικάθησε σὲ αὐτά, ὅσο χρόνο βρισκόμαστε στὸ χῶρο τους! (Ματθ. 10,14).

Ἀκούγεται βροντερὴ καὶ στὴν Π. Διαθήκη ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου (ὡς τοῦ ἀσάρκου Λόγου). Λέγει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ τοῦ προφήτου Ἡσαΐα: «ἀπόστητε, ἀπόστητε, ἐξέλθατε ἐκεῖθεν καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Ἡσαΐα 52,11). Καὶ ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπ. Παῦλος. «Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. 6,17). «Δὲν ἐπιτρέπεται, λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, ὁ Χριστιανὸς νὰ πηγαίνει ἐκεῖ ὅπου εἶναι τὰ κέντρα τοῦ διαβόλου, δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανὸς νὰ ἔχει σχέσεις καὶ ἐπικοινωνίας μὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν προδώσει τὴν πίστην των τὴν ἱεράν» (Μητροπ. Αὐγουστίνου Καντιώτη). (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἐδῶ ὁ Κύριος θέτει προϋποθέσεις: Ἐὰν «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν», τότε «κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει: Δέχεται χωρὶς παράπονο ἢ μομφὴ ὁ Κύριος ὅσους δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐμπλέκονται μὲ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ»; Τὸ ἴδιο ἐρώτημα γιὰ ὅσους δὲν ψήφισαν, ἔχουν ὅμως ἀποδεχθεῖ διὰ τῆς σιωπῆς («ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν») τὴν αἱρετικὴ Κολυμπάριο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαετίες προετοιμαζόταν ἐν ἀγνοίᾳ τῶν πιστῶν, ἀπὸ τοὺς ἀρχιμάγειρους τῶν Οἰκουμενιστῶν, τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ».

Εἶναι ὁλοφάνερο, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος (κι ὄχι κάποιος διαφοροτρόπως ἑρμηνευόμενος Κανόνας), ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αἱρετικοὺς ψευδεπισκόπους καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ σατανᾶς βρίσκεται πίσω ἀπὸ κάθε αἵρεση. Ὅσο εὐσεβὴς καὶ νὰ παρουσιάζεται ὁ Ποιμένας δὲν θὰ ἀποφύγει τὴν δίκαια φωνὴ τοῦ Κυρίου, ἐφ' ὅσον εἶναι «ἐργάτης τῆς ἀνομίας» (δηλαδὴ ἀσεβής, αἱρετικός): «Πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. 7, 23-24).

Αὐτὰ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο ὅμως καὶ οἱ μαθητές Του στὸ ἴδιο πνεῦμα κινήθηκαν.

Στὴν δεύτερη ἐπιστολή τοῦ ἀπ. Πέτρου, διαβάζουμε: «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι' οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετρ. 2, 1-2). 

Οἱ ψευδοπροφῆτες λοιπὸν καὶ οἱ ψευδοδιδάσκαλοι, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὶς σατανικὲς δυνάμεις, ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια. Πῶς, λοιπόν, οἱ εὐσεβεῖς ποιμένες ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, νὰ παίζουν μὲ τὴ φωτιά, νὰ χαριεντίζονται μὲ ἐκείνους ποὺ κολυμποῦν στὰ «βαθέατοῦ σατανᾶ»;

«Υμεῖς οὖν, ἀγαπητοί, προγινώσκοντες φυλάσσεσθε, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ» (Β' Πετρ. 3,17). Σεῖς λοιπόν, λαμβάνετε τὰ μέτρα σας δια νὰ μὴ συναρπασθῆτε ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν ἀσεβῶν ψευδοδιδασκάλων. 

Πόσο, ἀλήθεια, εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἀποστόλου γιὰ τὴν προφύλαξη τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ καὶ πόσο, ἀλήθεια, ἀπέχει ἀπὸ τὴν τραγικὴ σημερινὴ ἔλλειψη ποιμαντικοῦ ἐνδιαφέροντος; Ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Πόσοι ἀπὸ τοὺς 80 περίπου Δεσποτᾶδες καὶ τοὺς 10.000 ἱερωμένους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος μιλῶντας στοὺς Θεσσαλονικεῖς γιὰ τὸν Ἀντίχριστο γράφει ὅτι ἡ παρουσία του θὰ εἶναι «κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους» (Β΄ Θεσσ. β΄ 9). Καὶ ἐπειδὴ «νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (Α΄ Ἰωαν. β΄ 18), ἕνας ἐκ τῶν ἐσχάτων ἀντιχρίστων δυνάμεων «κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ» εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός.

Στήν ἴδια ἐπιστολὴ ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει: «Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, στέλλεσθαι ὑμᾶς (=ἀπομακρύνεσθε) ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ' ἡμῶν. εἰ δέ τις οὐχ ὑπακούει τῷ λόγῳ ἡμῶν διὰ τῆς ἐπιστολῆς, τοῦτον σημειοῦσθε, καὶ μὴ συναναμίγνυσθε αὐτῷ, ἵνα ἐντραπῇ· καὶ μὴ ὡς ἐχθρὸν ἡγεῖσθε, ἀλλὰ νουθετεῖτε ὡς ἀδελφόν» (Β΄ Θεσσ. γ΄ 6, 14-15). Ὁ Ἀπόστολος ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνση γιὰ μικρότερη αἰτία, κι ὄχι γιὰ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ», τὴν ἐσχατολογικὴ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Κι ὅμως οἱ εὐσεβεῖς ἀκόμα προβληματίζονται ἂν πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν Παναίρεση!

Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι ὁμιλοῦν πολὺ αὐστηρά. Ὀνομάζουν «ἐχθροὺςτοῦ Θεοῦ» καὶ «θεοστυγεῖς» ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς (καὶ τοὺς μὴ καταδικασμένους ἐννοεῖται), καὶ διδάσκουν ὅτι «ὁ ἐπινοὼν τὰς αἱρέσεις εἶναι ὁ διάβολος» (Μ. Ἀθανάσιος).

Θὰ ἀφήσουμε τὶς ἑκατοντάδες παρόμοιες θέσεις τῶν Ἁγίων τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἔρθουμε σ΄ αὐτὸ ποὺ μᾶς προκαλεῖ κατάπληξη καὶ θλίψη. Ἐνῶ οἱ οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι ἔχουν καταγγείλει καὶ περιγράψει τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ μαῦρα ἐρεβώδη χρώματα, οἱ αὐτοὺς ἀκολουθοῦντες ἱερωμένοι, μοναχοὶ καὶ θεολόγοι κοινωνοῦν μὲ αὐτὴ τὴ «μαύρη χάρι»!

Ἄς δοῦμε τὶς θέσεις τους (ὅπως καὶ τὶς θέσεις συγχρόνων Ἁγίων). 

Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ‒ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης‒ εἶπε: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πνεῦμα πονηρίας καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα». (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὁ π. Στεφ. Ἀναγνωστόπουλος γράφει: «Ὁ συγκριτισμὸς μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν δίδυμα ἀδελφάκια ποὺ τὰ γέννησε ὅμως ἡ μαύρη χάρις μὲ σκοπὸ νὰ πολεμήσει καὶ νὰ διαλύσει τὴν Ὀρθοδοξία», ἀφοῦ «κινδυνεύει ἡ πανάμωμος Ὀρθοδοξία μας νὰ πέσει σὲ σατανικὰ δίχτυα» καὶ ἀφοῦ ἀποτελεῖ «τρομακτικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας», καὶ ἄλλα πολλά. (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἐνῶ δηλαδὴ περιγράφει ὁ π. Στέφανος μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τὰ περὶ Οἰκουμενισμοῦ (ἀπὸ τὸ 2002), μένει ὁ ἴδιος καὶ κρατᾶ ἀκόμα τὰ πνευματικά του τέκνα σὲ κοινωνία μετὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρὰ τὴν «τρομακτικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας», τὴν τεράστια φθορὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ στὴν «πανάμωμη Ὀρθοδοξία»! 

Ὁ πρ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος καταδίκαζε (τοὐλάχιστον λεκτικά) τὸν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ἐξισώνοντάς τον μὲ τὸν ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ:

«Οἰκουμενισμός=σατανισμός. ‒Οικουμενισμός=δαιμονικὴΚΙΝΗΣΗ! Ἀρχηγὸς καὶ Ἐμπνευστὴς τῆς προσπάθειας αὐτῆς, δυστυχῶς, δυστυχέστατα, εἶναι ὁ Πατριάρχης, ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ! στρώνει μὲ ροδοπέταλα τὸ στρατὶ τῆς προδοσίας!». (Δεῖτε ἐδῶ).

Βαρυσήμαντη πνευματικὴ ὑποθήκη εἶναι ὅσα γράφει ὁ π. Ἀθαν. Μυτιληναῖος: Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἀφοῦ «θὰ ὁδηγηθῆ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα στὸν Ἀντίχριστο διὰ τῆς λεωφόρου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχουν ὁμάδες ἀντιδράσεως, τότε ὁ Ἀντίχριστος αὐτὸ τὸ σχῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θὰ τὸ καταργήση καὶ θὰ πῆ ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες περίμεναν νὰ φτάσουν νὰ βροῦν τὸν Μεσσία, ὁ Μεσσίας εἶμαι ἐγώ (βλ. Β΄ Θέσ. 2,3-4)». (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι μία ΠΡΟΔΟΣΙΑ τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὁ πιὸ γνήσιος πρόδρομος τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου. (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ (ὁ ὁποῖος δυστυχῶς ‒αὐτός κυρίως‒ ἀποδείχτηκε ὡς οἰκουμενιστικὴ «πέμπτη φάλαγγα») υἱοθετεῖ καὶ παρουσιάζει τὴν θέση τοῦ π. Χαράλαμπου: Φοβερὰ λαῖλαψ ὁ Οἰκουμενισμός.

«Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μιὰ φοβερὰ λαῖλαψ. Εἶναι ἄγριος τυφών τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ποὺ συγκεντρώνει τὴν καταστροφικήν του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τὸν σκοτεινὸ πόθο νὰ τὴν ἐκμηδενίση καὶ νὰ τὴν ἀφανίση»(ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἰκουμενισμὸς χωρὶς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 23, 25)».

Γράφει ο Καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Κών/νος Μουρατίδης: «Ὁ Οἰκουμενισμός-συγκρητισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μία αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις, διότι κατ΄ οὐσίαν ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἄρνησιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς μοναδικῆς καὶ ἀποκλειστικῆς ἀπολύτου ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως καὶ εἰς τὸν ὑποβιβαμὸν αὐτοῦ εἰς μίαν μεταξὺ τῶν πολλῶν θρησκειῶν... εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δι΄ αυτὴς δὲν πλήττεται ἁπλῶς ἓν δόγμα ἢ μία θεμελιώδης ἀλήθεια, ἀλλὰ σύμπασα συλλήβδην ἡ δογματικὴ καὶ κανονικὴ τάξις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Ὀρθόδοξος Τύπος 20-5-1970).

Ὁ Μουρατίδης θεωρεῖ ὅτι «αὐτὴ καθ' ἑαυτὴν ἡ ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ἡ συνύπαρξη καὶ συνεργασία της μὲ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ Π.Σ.Ε., ἡ προσχώρησή μας στὸ Οἰκουμενιστικὸ στρατόπεδο συνιστᾶ "μίξιν ἄμικτον καὶ τέρας ἀλλόκοτον" («Οἰκουμενικὴ Κίνησις. Ὁ σύγχρονος μέγας πειρασμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας)».

Ὁ καθηγητὴς Ἀνδρ. Θεοδώρου βλέπει τὸν οἰκουμενισμὸ «ὄχι ἁπλῶς ὡς αἵρεση ἢ παναίρεση ἀλλὰ εἶναι κάτι ἀκόμα χειρότερο "μίξη ἀλλόκοτη", ἀφοῦ φιλοξενεῖ ποικίλα ἑτερόκλιτα στοιχεῖα δογματικά, λατρευτικά, θρησκειακά. Ἡ αἵρεση τοῦ αἰῶνα μας θὰ καταντήσει τὴν Ὀρθοδοξία "καρνάβαλο ἐκκλησιολογικό". Ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν πιστεύει σὲ δόγματα. Τὶς αἰώνιες ἀλήθειες ποὺ φανέρωσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, ἡ αἵρεση αὐτὴ τὶς "ἐλαχιστοποιεῖ" καὶ τὶς "ὑποβαθμίζει" σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ Θεοδώρου». (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐν διασπορᾷ ΡωσικῆςἘκκλησίας, στὴν ὁποία συμμετεῖχε καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἀφοῦ πρῶτα διαμαρτυρήθηκε ἐντόνως καὶ κατ΄ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ πορεία ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἐξέδωσε τὸ κάτωθι συνοδικὸ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Τὸ Συνοδικό ἀνάθεμα ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Τοῖς βάλλουσι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκουσιν ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις»... ἢ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἢ ὑποτιθεμένης ἑνώσεως τῶνδιαχωρισθέντων Χριστιανῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ»! (Δεῖτε ἐδῶ).

Λέγει καὶ τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα ὁ Ἅγιος:

«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθειστὶς τάξεις τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν" καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐὰν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς "κατακόμβες"». (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς παρατηρεῖ: «Ὁ Οἰκουμενισμὸςεἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς... Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις... Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ...νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τὴν «ὀργανικήν» μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τὸ Π.Σ.Ε., τὸ ὁποῖον, κατ' αὐτόν τὸν τρόπον γίνεται εἷς νέος ἐκκλησιαστικὸς «ὀργανισμός», μία «νέα Ἐκκλησία; Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία!

Ἀπορρίπτομεν τὴν ὀρθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, καί θέλομεν νά γίνωμεν «ὀργανικὰ μέλη» τοῦ αἱρετικοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ ἀποτελεῖται ἀπό 263 αἱρέσεις, ἡ δέ κάθε μία ἀπό αὐτὰς εἶναι πνευματικὸς θάνατος! Ὡς Ὀρθόδοξοι, εἴμεθα «μέλη Χριστοῦ». «Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ, ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο»!». (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἀλλὰ καὶ στὴν "Ὁμολογία Πίστεως" Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν διαβάζουμε τὰ ἑξῆς σημαντικά, τὰ ὁποῖα οἱ 40.000 περίπου πιστοὶ ποὺ τὰ ὑπέγραψαν δὲν τὰ ἐφάρμοσαν. (Ἀλήθεια, πότε ἔκαναν καλά, ὅταν τὰ ἔγραφαν καὶ τὰ ὑπέγραφαν, ἢ ὅταν τὰ ἀθετοῦσαν;).

Ἡ νέα παναίρεση τοῦ 20ου αἰῶνος, ὁ Οἰκουμενισμός, προτεσταντικῆς κατ' ἀρχὴν προελεύσεως, τώρα δὲ καὶ παπικῆς ὼς καὶ «ὀρθοδόξου» ἀποδοχῆς εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων.

Στὴν διαχριστιανική του διάσταση προσβάλλει τὸ δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δέχεται ὅτι καὶ οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐκκλησίες, νομιμοποιεῖ δηλαδὴ ἐκκλησιαστικὰ τίς αἱρέσεις. Στὴν διαθρησκειακή του διάσταση ὁ Οἰκουμενισμὸς θεωρεῖ ὅτι καὶ οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου ἀποτελοῦν ὁδοὺς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται ὄχι μόνον ἐν Χριστῷ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἐκτὸς αὐτῆς. Προσβάλλεται ἑπομένως τὸ θεμελιῶδες δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῷ κόσμῳ Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δια τοῦ ἔργου Αὐτοῦ μοναδικῆς δυνατότητος σωτηρίας.

Ὅσοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, δέχονται καὶ κηρύσσουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐστηρὴ στὴ ρύθμιση τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ ἀγάπη καὶ γιὰ θεραπευτικοὺς λόγους ἐν πρώτοις γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν πλάνη καὶ νὰ ἰαθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ νοσήσουν τὰ ὑγιῆ μέλη της. Ἐφ' ὅσον ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν στὴν πλάνη, ἀποφεύγουμε τὴν μετ' αὐτῶν πνευματικὴ κοινωνία, ἰδιαίτερα τίς συμπροσευχές. Οἱ ἱεροὶ κανόνες ἀπαγορεύουν ὄχι μόνο τὰ συλλείτουργα καὶ τίς ἐντὸς τῶν ναῶν συμπροσευχές, ἀλλὰ καὶ τίς ἁπλὲς συμπροσευχὲς σὲ ἰδιωτικοὺς χώρους. [Μεταξὺ αὐτῶν ποὺ συνέταξαν καὶ προσυπέγραψαν τὴν "ὁμολογία Πίστεως" εἶναι καὶ οἱ π. Γ. Μεταλληνός, π. Σ. Σαράντος, π. Θ. Ζήσης, π. Ν. Μανώλης, Δ. Τσελεγγίδης κ.ἄ. Καὶ μετὰ τὰ ...ἀθέτησαν!].

Ὅταν κινδυνεύει ἡ πίστη μὲ τὴν ὑποστήριξη παλαιῶν ἢ νέων αἱρέσεων, τὶς ὁποῖες ὑποψιθυρίζει ὁ Διάβολος, γιὰ νὰ ἀποκόψει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε ὅλοι οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ὁμολογοῦν καὶ νὰ διακηρύσσουν τὴν ἀλήθεια τῶν δογμάτων, ἰδιαίτερα ὅμως οἱ ποιμένες, ποὺ ὀφείλουν νὰ ἐκδιώκουν τοὺς λύκους ἀπὸ τὴν αὐλὴ τῶν προβάτων, καὶ οἱ μοναχοί, οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν δικαιολογημένη εὐαισθησία τους σὲ θέματα πίστεως, ἀναδείχθηκαν σὲ στύλους καὶ προμάχους της Ὀρθοδοξίας. (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἂν λοιπὸν καὶ οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἂν δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ‒ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσωπικές μας ἁμαρτίες‒ ἡ ἀδιαφορία μας γιὰ τὴν παναίρεση δὲν ἑλκύει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν ὀργή Του, ποιά ἐλπίδα διαφυγῆς ἔχουμε σήμερα ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἀδιέξοδο; Πῶς ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει τὶς παρακλήσεις μας, ὅταν ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, αἱρετικοὺς ποὺ σχετίζονται μὲ τὰ «βαθέα τοῦ σατανᾶ».

Εἶναι ἴσως ἡ ἑνδεκάτη ὥρα (ἂν δὲν ἔχει παρέλθει), ὄχι μόνο γιὰ θεολογικὲς διαπιστώσεις καὶ καταγγελίες τῶν αἱρετικῶν πεπραγμένων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ γιὰ πράξειςπραγματικῆς ὄχι μόνο ρητορικῆς ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτης ὁμολογίας ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους!

Παναγιώτης Σικάτης

https://eugenikos.blogspot.com