Οἱ λεγόμενοι Ρωμαιοκαθολικοί (παπικοί) στεροῦνται τήν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί βρίσκονται κάτω ἀπό τά ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων.
Ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἐπισημαίνει: «Τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα-ἀνθρώπου εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα».
Οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό τίς Συνόδους στήν Κωνσταντινούπολη τοῦ 879 (ἐπί Μεγάλου Φωτίου), τοῦ 1009, τοῦ 1054, τοῦ 1089, τοῦ 1342-1351 (ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ), τοῦ 1441 στήν Ρωσσία, τοῦ 1484, τοῦ 1642, τοῦ 1672, 1722, τοῦ 1727, τοῦ 1838, τοῦ 1848 καί τοῦ 1895 στήν Κωνσταντινούπολη καί τέλος ἀπό τό Πανορθόδοξο Συνέδριο στήν Μόσχα το 1948.
Μετά ἀπό τόσες καταδικαστικές Συνοδικές ἀποφάσεις γιά τά ἀντίθεα Παπικά ἀνοσιουργήματα πῶς οἱ παναιρέτες Οἰκουμενιστές τολμᾶνε καί βαπτίζουν τόν παπισμό «ἀδελφή ἐκκλησία»;
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Ρίζου
ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ
Ἀλλοίμονό μας! Μέ ποιούς πᾶνε νά μᾶς ἑνώσουν; ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΒΟΗΘΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ.
Ὁ παπισμὸς ἀποτελεῖ μεγάλην ἀπειλὴν διά την ἐν Χριστῷ ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου
Ἀρχιμανδρίτου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ,
Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Ἐκοιμήθη στὶς 8 Ἰουνίου τὸ 2014
Εἰδικώτερον ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸν παπισμὸν αἰσθανόμεθα, αὐτὸ ποὺ πάντοτε ἠσθάνοντο οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅτι παραμορφώνει τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὅτι παραμερίζει τὸν Χριστόν, ὅτι δὲν φανερώνει τὴν Ἐκκλησίαν ὡς Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλ’ ὡς ἀνθρωπίνην μονοκρατορίαν, ὅτι δίδει εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διακοσμητικὴν μόνον θέσιν. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δὲν βοηθεῖται καὶ δὲν σώζεται.
Ὁ παπισμὸς ἀποτελεῖ μεγάλην ἀπειλὴν διά την ἐν Χρὶστῷ ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐὰν μάλιστα ἡμεῖς ὡς Ἁγιορεῖται ὁμιλήσωμεν διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι ὡμίλησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, οἱ μὴ συλλειτουργήσαντες μὲ τοὺς Λατινόφρονας καὶ θανατωθέντες Ἁγιορεῖται, ὁ ὅσιος Νικόδημος καὶ οἱ λοιποὶ Πατέρες μας, οἱ ἐν ἀσκήσει καὶ ἀθλήσει διαλάμψαντες, τοῦτο θὰ εἶναι Θεοῦ ἐγκατάλειψις. Καὶ τὰ ὀστᾶ μας θὰ διασκορπισθοῦν μὲ τὰ ὀστᾶ των ἀνθρωπαρέσκων. (Ψάλμ. 52,6)
(Ὀρθόδοξος Παράδοσις καὶ Παπισμός, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1979)
.jpg)
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ὅποιος ὑποστηρίζει σήμερα, ὅτι ὁ ἀμετανόητος πάπας ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς Ἀληθείας, εἶναι σάν νά ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας Ἅγιοι Πατέρες εἶναι αἱρετικοί!
Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους πού δέν ὑπέγραψαν στήν ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας.
Καί δέν ὑπέγραψε διότι ἀγαποῦσε τήν ἁγία Ὀρθοδοξία περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του, καί δέν ἤθελε νά ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό.
«Ὅποιος θά μνημονεύση τόν Πάπα», λέγει ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, «ἤ θά ἔχη κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξήτασε τό λατινικό δόγμα καί κατεδίκασε ὅσους τό πίστευσαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονάς του. ...
Ὁμολογεῖ ὁ Ἱερός Σχολάριος:
«Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου, τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ Πάπα, ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ Ἐκκκλησία μας.
Ὅποιος, λοιπόν, ὁμολογήσει ὅτι ἐκεῖνος (ὁ Πάπας) ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί.
Ἡ γνώμη μου λοιπόν ἦταν καί θά εἶναι αὐτή. Καί θά εἶμαι ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος πρός τόν Πάπα καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νά μιμούμεθα τήν εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δέν ἔχομε τήν ἁγιωσύνη καί τήν σοφία τους»[1].
Αὐτά διδάσκει λοιπόν ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος• αὐτά «ἄς ἔχουσι πάντοτε ὑπ’ ὄψει οἱ διευθύνοντες τά τῆς Ἐκκλησίας», ἐάν καί ἐφ’ ὅσον φυσικά, ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία!
[1] Ἱεροῦ Γενναδίου Σχολαρίου, «ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ», Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τ.21/1996.
