«ΚΥΝΕΣ ΕΝΕΟΙ ΚΑΙ ΚΥΝΕΣ ΑΝΑΙΔΕΙΣ...»

Ὅσο καί νά ἐπιχειροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ψευδοευγένειες καί μέ ὅ,τι ἄλλο νά καλύπτουν τήν πραγματικότητα ἤ νά ρίπτουν στάχτην εἰς τούς ὀφθαλμούς τῶν συνανθρώπων των, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα καί τοποθετεῖ τά πράγματα εἰς τήν σωστή των θέσιν.

Αὐτό βεβαίως ἰσχύει διά κάθε περίπτωσιν, ἀλλά κυρίως τό βλέπομε ἐναργῶς εἰς τούς Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ ἀτρόμητες αὐτές προσωπικότητες, πού δέν ἔβλεπαν «εἰς πρόσωπον ἀνθρώπου» ἀλλά ἐθεωροῦσαν κατάματα τήν ἀλήθειαν, ἤρχοντο στιγμές πού ἤλεγχαν τούς παρανομοῦντας καί ἐκήρυττον τήν καθολικήν μετάνοιαν. Εἰς αὐτό δέ τό ὑψηλόν ἔργον των δέν ἐπρότασσον τήν ἰδικήν των ἄποψιν, ἀλλά τό «τάδε λέγει Κύριος»!

Ἄς περάσωμε εὐθύς ἀμέσως πρός ἐπιβεβαίωσιν τοῦ λόγου εἰς τόν Μεγάλον Προφήτην Ἡσαΐαν. Εἰς τόν Προφήτην, πού πλήν τῶν ἄλλων ἐζοῦσε τόσον ἐντόνως τίς ἀντίξοες συνθῆκες πού ἐβίωνε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τό ὅλον βιβλίον τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου θά σταθοῦμε εἰς τό Κεφάλαιον ΝΣΤ´. Πρόκειται περί ἑνός μικροῦ σχετικῶς κεφαλαίου πού εἰς τούς πρώτους ὀκτώ στίχους του κηρύσσεται ὅτι ἡ σωτηρία προσφέρεται, ὄχι μόνον εἰς τούς Ἰουδαίους, ἀλλά καί εἰς ὅλα τά Ἔθνη. Ὅσοι δέ πιστεύσουν καί ἐργασθοῦν διά τήν σωτηρίαν των θά εἰσέλθουν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Οἱ δέ τρεῖς τελευταῖοι στίχοι, 9, 10 καί 11 τοῦ ἰδίου κεφαλαίου θά μᾶς ἀπασχολήσουν εἰς τήν συνέχειαν. Θά δοῦμε τήν διαχρονικότητα αὐτῶν τῶν στίχων εἰς σχέσιν μέ τούς ἑκάστοτε ἄρχοντας, πνευματικούς καί πολιτικούς, τῆς κάθε ἐποχῆς, ὅταν αὐτοί δέν ἵστανται εἰς τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς των καί λησμονοῦν τίς ὑποχρεώσεις των ἔναντι τοῦ λαοῦ τόν ὁποῖον διακονοῦν.

Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, ὡς αὐθεντικός κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐλέγχει κατά τρόπον ἀληθινά Προφητικόν τούς ἀναξίους ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων. Ἡ ἀγανάκτησις τοῦ Προφήτου φθάνει εἰς τοιοῦτον βαθμόν πού καλεῖ τούς βαρβάρους εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς βαρβαρότητός των ὁμοιάζουν μέ ἄγρια θηρία, νά ἔλθουν καί νά κατασπαράξουν τούς κακούς ἄρχοντας. Εἶναι δέ τόσον χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ Προφήτου: «Πάντα τά θηρία τά ἄγρια, δεῦτε φάγετε, πάντα τά θηρία τοῦ δρυμοῦ» (Ἡσ. νστ´ 9).

Ὁ προφητικός λόγος σπάζει τούς κανόνας τοῦ κομψοῦ λόγου καί τῆς εὐπρεποῦς κατά κόσμον συμπεριφορᾶς καί ἐκφράζει τήν ἀγανάκτησιν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ ἔναντι τῆς ἀδικίας. Τά ἄλογα θηρία τοῦ δάσους, δηλαδή οἱ εἰδωλολατρικοί γειτονικοί λαοί, δίχως οἱ ἴδιοι νά τό συνειδητοποιοῦν, προσκαλοῦνται ὡς τιμωρητικά ὄργανα τῆς Θείας Δικαιοσύνης. Ἀλλά γιατί; Τί ἔχει συμβῆ καί ὁ Θεοκίνητος Προφήτης ἐκφράζει τοιουτοτρόπως τήν θλῖψιν καί τήν ἀγανάκτησίν του;

Ὅλοι οἱ ἄρχοντες ἔχουν τυφλωθῆ. Δέν ἐγνώριζαν σύνεσιν καί φρόνησιν πού ἐπιβάλλει τό καθῆκον των ἔναντι τῶν κινδύνων τοῦ Ποιμνίου. Περί αὐτῶν ὁ Προφήτης λέγει: «Ἴδετε ὅτι ἐκτετύφλωνται πάντες, οὐκ ἔγνωσαν φρονῆσαι, πάντες κύνες ἐνεοί, οὐ δυνήσονται ὑλακτεῖν, ἐνυπνιαζόμενοι κοίτην, φιλοῦντες νυστάξαι» (Ἡσ. νστ´ 10). Δηλαδή, ὅλοι τους εἶναι σκύλοι ἄφωνοι καί μουγγοί. Δέν ἠμποροῦν νά γαυγίσουν κατά τῶν ἐχθρῶν. Ἀδυνατοῦν νά ἐπισημάνουν τούς κινδύνους πού ἔρχονται. Κάθονται εἰς τήν κοίτην των καί ὀνειρεύονται. Τούς ἀρέσει μόνον νά νυστάζουν καί νά κοιμῶνται.

Ἀλλά ὁ Προφητικός λόγος δέν ἐξαντλεῖται εἰς τό σημεῖον αὐτό. Συνεχίζει μέ τήν ἰδίαν καί περισσοτέραν δριμύτητα καί ἐλέγχει τώρα «τούς ἀναιδεῖς τῇ ψυχῇ», λέγοντας: «Καὶ οἱ κύνες ἀναιδεῖς τῇ ψυχῇ, οὐκ εἰδότες πλησμονήν· καί εἰσι πονηροὶ οὐκ εἰδότες σύνεσιν, πάντες ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν ἐξηκολούθησαν, ἕκαστος κατὰ τὸ ἑαυτοῦ» (Ἡσ. νστ´ 10). Δηλαδή, τά σκυλιά αὐτά εἶναι ἀναίσχυντα ψυχικῶς. Εἶναι ἀδηφάγα. Ὅσα κι ἄν ἔχουν δέν τούς εἶναι ἀρκετά καί δέν γνωρίζουν ποτέ χορτασμόν. Οἱ ἄρχοντες αὐτοί εἶναι πονηροί, δέν γνωρίζουν σύνεσιν καί φρόνησιν. Ὅλοι των ἐξακολουθοῦν νά βαδίζουν καί νά συμπεριφέρωνται κατά τόν διεφθαρμένον τρόπον τῆς ζωῆς των. Κάθε ἕνας ἐπιζητεῖ τό συμφέρον του καί μόνον.

Καί αὐτά μέν τονίζει καί κηρύσσει ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἡσαΐας ὀκτώ αἰῶνες πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Ὅμως, ἐάν ἀφαιρέσωμε τό φάσμα τοῦ χρόνου, νομίζει κανείς ὅτι οἱ λόγοι αὐτοί, πού ἐμπεριέχουν καταπληκτικές πνευματικές καί κοινωνικές διαστάσεις, ἐλέχθησαν καί ἐγράφησαν καί διά τήν ἐποχήν μας. Ἐποχήν, πού ἐνῷ προβάλλεται ὡς προοδευτική διά τήν κατάκτησιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τήν κοινωνικήν ἰσότητα καί γενικῶς διά τήν εὐαισθησίαν τῆς δικαιοσύνης, κλπ., ὅμως εἰς τήν πραγματικότητα συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετον. Διότι ἡ ἀδικία, ἡ ἀδιαφορία, ἡ διαφθορά, κλπ., τῶν ἡγετῶν καί τῶν ἀρχόντων, ἔχουν φθάσει εἰς τό ἀποκορύφωμα καί προσβάλλουν καί ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀθλιότητα τήν ἀνθρωπίνην κοινωνίαν καί προσωπικότητα. Ἡ εὐθύνη, τόσον τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν, ὅσον καί τῶν πνευματικῶν ἀρχόντων, εἶναι τεραστία μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἴδιοι νά καθίστανται ἀναπολόγητοι.

Οἱ μέν πολιτικοί ἡγέτες εὐθύνονται σέ βαθμό κακουργήματος, διότι, συμμετέχοντες εἰς τίς ἀδικίες κλπ., παρανομοῦν μή ἐφαρμόζοντες τούς νόμους διά περιορισμόν καί ἐξάλειψιν τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί διά προστασίαν καί σεβασμόν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Οἱ δέ πνευματικοί ἄρχοντες εὐθύνονται, διότι ἀνεχόμενοι τίς ἀντιχριστιανικές καί ἀντικοινωνικές αὐτές καταστάσεις, ἀρνοῦνται-φοβοῦνται νά ὑψώσουν φωνήν διαμαρτυρίας καί προφητικοῦ λόγου-ἐλέγχου εἰς ὅσα ἀρνητικά συμβαίνουν. Ἔτσι καταντᾶ τό δίδυμον τῆς Πνευματικοπολιτικῆς κορυφῆς νά δίδῃ τό κακόν παράδειγμα, καί ὄχι μόνον, εἰς τόν λαόν. 

Καί ἐάν αὐτές οἱ νόθες καταστάσεις ἦσαν γιά τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους ἀπαράδεκτες καί αἰσχρές πρίν ἀπό 2.800 ἔτη, πόσῳ μᾶλλον σήμερον ἠμποροῦν νά γίνουν ἀνεκτές, ὅταν διατεινώμεθα ὅτι ἡ κοινωνία σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο ''προώδευσε'' καί ὅτι οἱ Χριστιανοί ζοῦμε εἰς τόν χῶρον τῆς Χάριτος, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Ἄνευ περιστροφῆς, ὅλοι ὅσοι ἐξ αὐτῶν ἀνέχονται τίς ἀδικίες καί ὅλα ὅσα ἀνεπίτρεπτα καθημερινῶς διαπράττονται, εἶναι ἀνάξιοι νά ἡγοῦνται, προδίδουν τήν ἀποστολήν των καί εἶναι στυγνοί ἐκμεταλλευτές τῶν ὑπηκόων των καί τῶν πνευματικῶν των τέκνων.

Ἐπί πλέον, θά πρέπῃ νά παραδεχθοῦμε ὅτι, δυστυχῶς, ἡ τόσον πτωχή σέ τόσα ἄλλα ἐποχή μας, ἔχει χρεωκοπήσει καί εἰς τά προφητικά καί ἔνθερμα Πατερικά ἀναστήματα. Εἰς τούς ἀνθρώπους δηλαδή ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνον γιά «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία» (Ματθ. ε´ 18) τοῦ Δόγματος, ἀλλά καί γιά τό δίκαιον ἑνός μόνον ἀνθρώπου εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιάσουν τούς θρόνους των, ἀκόμη καί τήν ζωήν των τήν ἰδίαν, ὅπως συνέβη μέ τήν περίπτωσιν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀλλά καί τόσων ἄλλων ὄντως αὐθεντικῶν μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν νοεῖται χωρίς τήν Ὀρθοπραξίαν.

Οἱ «κύνες» πλέον ἔγιναν «ἐνεοί». Ἐνῷ εἶναι κήρυκες εὔγλωττοι καί λαλίστατοι, ὅταν πρόκειται περί ἐγκωμίων πρός «πρόσωπα τῆς ἡμέρας», τώρα δένουν τήν γλῶσσαν των.

Ἀλλά, ἐάν ἕνα μαντρόσκυλο, πού σκοπός τῆς ὑπάρξεώς του εἶναι ἡ διαφύλαξις τοῦ κοπαδιοῦ παραμένῃ «ἐνεό» ἐμπρός εἰς τόν κίνδυνον, ὅταν δέν «ὑλακτῇ» βλέποντας τούς λύκους νά ἔρχωνται καί ὅταν δέν τούς τρέπῃ εἰς φυγήν, τότε ποῖος ὁ λόγος τῆς ὑπάρξεώς του εἰς τό μαντρί; Ἁπλῶς διά νά τρώγῃ καί νά κοιμᾶται; Μά τότε, γίνεται ὄχι μόνον ἄχρηστος ὁ φύλαξ «κύων», ἀλλά καί ἄκρως ἐπικίνδυνος, διότι συναγελάζεται μέ τούς λύκους καί τούς προσκαλεῖ μέσα εἰς τό μαντρί. 

Αὐτό δυστυχῶς συμβαίνει καί μέ τούς ἑκάστοτε ἄρχοντας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι μεταλλάσσονται εἰς προδότας. Αὐτοί, ἀνταλλάσσοντας ἰουδαϊκούς ἀσπασμούς καί ἐναγκαλισμούς, μεθοδεύοντας μέ Παπικούς συνασπισμούς τούς στραγγαλισμούς τοῦ Δόγματος καί ραίνοντας τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως μέ ἄνθη, φύλλα καί ᾄσματα, προσβλέπουν ραγιαδικῶς καί οὐχί ἀγωνιστικῶς ὡς οἱ προπάτορές μας, ὄχι εἰς τήν ἄνωθεν βοήθειαν τῆς Χάριτος, ἀλλά εἰς τήν κάτωθεν βοήθειαν (ὑποδούλωσιν) προερχομένην ἀπό δόλια προδοτικά δοσίλογα ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα πρόσωπα καί κέντρα.

Πῶς ἄραγε θά διαφυλαχθῇ τό ποίμνιο ἀλώβητο, ὅταν ἡ Πολιτεία ἀποδομῇ τήν Ἑλληνοχριστιανικήν παιδείαν, τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, τήν Ἑλληνικην ἱστορίαν, τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν; Ὀφείλομε, εἶναι χρέος μας, ἐπιβάλλεται, καί νά κρατήσωμεν ζῶσαν τήν Παράδοσιν, καί νά τηρήσωμεν τήν μεταλαμπάδευσιν τῆς ὑγιοῦς κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, τήν ἐναντίωσιν κατά τόν Μέγα Βασίλειον πρός τόν ἐπελαύνοντα καί καταλύοντα τούς θεσμούς Καίσαρα, τήν προάσπισιν, ὑπεράσπισιν, στήριξιν καί ἀποτροπήν τοῦ προδομένου Γένους κατά τόν Ἅγιον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν ἐν καιρῷ χειμῶνος, ὡς ὁ νῦν, ἀπό τόν Ἐξισλαμισμόν, τήν ἐθνοκτονίαν καί τόν ἀφανισμόν.

Ἀμελεῖς καί ἀναίσθητοι ὄντες οἱ πνευματικοί-ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες, ἔχουν χάσει τήν ἐπαφήν των μέ τήν πραγματικότητα καί δέν διδάσκονται ἀπό τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι «τούς βαρεῖς ἤλασαν καί λοιμώδεις λύκους» (Ὄρθρος Ἁγ. Πατέρων Δ´ καί Ζ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων). Ἀδιάφοροι εἰς τά πνευματικά των καθήκοντα, ἀφήνουν τό ποίμνιον νά κατασπαράσσεται ὑπό τῶν λύκων, τῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν, καί ταυτοχρόνως ἀρνοῦνται νά κινήσουν τόν δάκτυλόν των, ὄχι πρός «εὐλογίαν», ἀλλά ἐναντίον ὅσων ἀδικοῦν καί «πίνουν τό αἷμα» τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ, καί δή τῶν νέων ἀνθρώπων πού ἀποτελοῦν τήν ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους.

Λές καί ἡ ἀποστολή τῶν Κεφαλῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά μετατρέπουν τούς ἱερούς ναούς καί τάς ἱεράς μονάς εἰς εὐαγῆ φολκλορικά ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα, σκοπόν ἔχοντα τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ καί τήν θεατρικήν ἀναπαράστασιν τῆς βυζαντινῆς λειτουργικῆς μεγαλοπρεπείας. Παρελαύνουν ἐν μέσῳ ἑνός λαοῦ λιμοκτονοῦντος, αὐτοκτονοῦντος καί ἀφανιζομένου ὑπό τῶν ''κατοχικῶν'' δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἔπληξαν, τῇ συνεργείᾳ τῶν γραικύλων προδοτῶν, μεθοδικῶς καί ἐθνοκτονικῶς τήν Ἑλλάδα. Ὅπου τώρα ἀφανίζουν τόν Ἑλληνισμόν, ἀποχριστιανοποιοῦν καί ἀπορθοδοξοποιοῦν τόν λαόν, ἀποδομοῦντες τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Ἐπί πλέον δέ εἰσάγουν στρατηγικῶς καί καταλυτικῶς τό Ἰσλάμ εἰς τήν παιδείαν, τήν κοινωνίαν καί τήν ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος τῇ ἐγκληματικῇ συνεργασίᾳ καί τῇ ἀνοχῇ τῶν δοσιλογικῶν ''κατοχικῶν'' κυβερνήσεων τῆς ἀντιχρίστου Πολιτείας, ὑποτάσσοντες τόν Ἑλληνισμόν εἰς νέαν βαρυτέραν Τουρκοκρατίαν καί Φραγκοκρατίαν.

Ἀντί τῆς μαρτυρίας, ὁμολογίας καί ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, δυστυχῶς οἱ Ἄρχοντες διακρίνονται διά τήν συμπόρευσιν καί ταύτισίν των μέ τήν προδοτικήν στάσιν τῶν ἐχθρῶν συμπλέοντες μέ αὐτούς τούς ὀλετῆρας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι προελαύνουν ἀκάθεκτοι πρός ἀφανισμόν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ.

Καί διά τοῦτο, προδοτικῶς ἐναγκαλιζόμενοι τούς προδότας καί ἀντιχρίστους, νομοτελειακῶς, ἀλλά καί κατά Θείαν Δικαιοσύνην, θά ἀπωλέσουν τάς ἀνέσεις καί τά προνόμια πού τώρα ἀπολαμβάνουν, ἀπό τά ὁποῖα τώρα θεωροῦν ὅτι κάτι τι θά περισώσουν, ἤ πεπλανημένως ἐλπίζουν ὅτι δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, ὡς οἱ προκάτοχοί των πρό τῆς Ἁλώσεως ἔπραξαν, θά ἀποσοβήσουν τήν ἐπερχομένην λαίλαπαν.

Οἱ θεσμοί ἔχασαν τήν ἀξιοπιστίαν των, διότι οἱ ἄρχοντες προδίδουν τήν πίστιν καί τόν λαόν. Καί τό ποίμνιον λυποῦν καί σκανδαλίζουν, διότι ἐνδιαφέρονται μόνον διά τά προνόμια καί τούς θώκους των, διά τίς ἀνέσεις των καί διά τίς μεγαλοπρεπεῖς τελετές των…

Ἄν δέν ὑπάρξῃ μετάνοια καί ἐπιστροφή εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα μας, ἴσως περιπέσωμεν εἰς μεγάλα δεινά, μακροχρόνια καί ἀνυπόφορα, παρόμοια μέ ἐκεῖνα πού περιέπεσεν ὁ Ἑλληνισμός μετά τήν Ἅλωσιν, ἤ μᾶλλον εἰς χειρότερα ἐκείνων, διότι τώρα δέν θά ὑπάρχῃ ἕνας Γεννάδιος Σχολάριος διά νά διαπραγματευθῇ τυχόν προνόμια τοῦ ποιμνίου, οὔτε ἕνας Μωάμεθ Πορθητής διά νά τά παραχωρήσῃ.

Σήμερον, τό ποίμνιον, διά τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀποστασίαν του, ἀλλά καί διά τήν προδοσίαν τῶν θρησκευτικῶν καί πολιτειακῶν του ἡγετῶν, τῇ παραχωρήσει τοῦ Θεοῦ, ἔχει περιπέσει εἰς δουλείαν καί πιθανόν ἐπίκειται διωγμός τῆς Πίστεως, μή γένοιτο, χειρότερος ἀπό ἐκεῖνον πού περιέπεσεν τό τότε ποίμνιον μετά τήν Ἅλωσιν. Καί τοῦτο, διότι τό σημερινόν ποίμνιον δέν θά ἔχῃ οὐδέν προνόμιον, ἀφοῦ ἡ ἀντίχριστος Πολιτεία δέν θα περιθάλπῃ τήν Ἐκκλησίαν, οὔτε θά Τῆς παραχωρῇ προνόμια, ἐφ᾽ ὅσον σήμερον ἡ Πολιτεία ἀποσκοπῇ καί μεθοδεύῃ τόν συνταγματικόν καί θεσμικόν χωρισμόν ἀπ᾽ Αὐτῆς. Ἡ Πολιτεία ἀποβλέπει εἰς τό νά ἀποδυναμώσῃ τήν Ἐκκλησίαν καί νά τήν διώξῃ ἔτι καί ἔτι, ὑποτασσομένη εἰς τόν ἀνθελληνικόν καί ἀντίχριστον σχεδιασμόν τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ θεσμός τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διασαλεύεται, ὅταν τό ὑπάρχον θεσμικόν πλαίσιον τό προστατεῦον τήν Ἐκκλησίαν μεθοδεύεται νά καταλυθῇ. Διά τόν Ἑλληνισμόν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ὁ στόχος εἶναι ὁ ἀφελληνισμός καί ἡ ἀποχριστιανοποίησίς του, ἀλλά καί ἡ βιολογική του ἐξόντωσις, δηλαδή ὁ ἀφανισμός του.

Μετά τήν Ἅλωσιν τοῦ 1204, τήν Ἅλωσιν τοῦ 1453, τίς γενοκτονίες κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ρωμηοσύνης τῆς δεκαετίας τοῦ 1910-1920 καί τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν, τό τελικόν πλῆγμα κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ χαριστική του βολή, ἴσως τώρα νά ἐπέρχεται, διά τῆς μεθοδευμένης ἐθνοκτονίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ἀπό τά γνωστά διαχρονικά ἀνθελληνικά κέντρα, τῇ καταλυτικῇ συνεργείᾳ τῶν γραικύλων προδοτῶν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου. Παράλληλα μέ τήν ἤδη ἀπό δεκαετιῶν συντελουμένην προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς προδότας τῆς Πίστεως διά τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ.

Συμπλέοντες λοιπόν μετά τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος οἱ Ἄρχοντές μας, προδίδουν καί τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, διότι, ὄχι μόνον δέν διατρανώνουν, ὡς ὀφείλουν, τήν προδοσίαν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐναγκαλίζονται, προσκαλοῦν, ὑποδέχονται, καί λιβανίζουν ὅλους τούς προδότας εἰς ὄνειδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Θά ἦτο ὅμως καύχημα διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ φλογερή στάσις των διά τό ἄκαμπτον τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί τό ἀγωνιστικόν κατά τῆς διαβρώσεως τῆς Πίστεως καί τῆς ὑποτελείας καί διαλύσεως τῆς Πατρίδος πού ὤφειλον νά εἶχον.

Οἱ Ἄρχοντες δέν ὀφείλουν νά ἀκολουθοῦν τά ὀλισθήματα τῶν προδοτῶν, ἀλλά ἀντιθέτως, ὡς ἀκέραιοι καί γρηγοροῦντες πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι εἰς τά τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, ὀφείλουν νά ἀγωνίζωνται, νά ἀντιστέκωνται καί νά στηλιτεύουν τίς οἱεσδήποτε παρεκτροπές, δίχως ὑποχωρήσεις, παραχωρήσεις, κλπ., ἀλλά καί νά διαφυλάσσουν τόν λαόν. Δυστυχῶς, ὅμως, διά τήν Ἑλλάδαν καί τήν Κύπρον, συμβαίνει τό ἀντίθετον. Οἱ Ἄρχοντες καταβυθίζονται μετά τῶν προδοτῶν εἰς ὑποτέλειαν καί ὑποδούλωσιν. Ἰδού ἡ πολιτική καί πνευματική κατάπτωσις!

Καί ἄς μή ἀφελῶς νομίζουν, μέ τήν τοιαύτην καί τοσαύτην σιωπήν των εἰς ἡμέρας καί καιρούς εἰς τούς ὁποίους καί αὐτοί οἱ ''λίθοι κεκράξονται'' διά τήν ἀρξαμένην καί ἐπερχομένην σταύρωσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅτι ὁ Θεός θά διαφυλάξῃ ἀλώβητον τό Ἔθνος μας ἀπό τά ἐπερχόμενα δεινά.

Ἡ προϊστορία τῆς Ἁλώσεως καταδεικνύει τό ἀποτέλεσμα πού νομοτελειακῶς ἐπέρχεται ὅταν ὑπάρχῃ ἀποστασία, ἀδιαφορία καί προδοσία τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, τό ὁποῖον ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά συμβῇ παιδαγωγικῶς, κατά τό πρότυπον τῶν δεινῶν τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ὅταν ἀποστατοῦσε. Καί ὅπως τότε ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἁλωθῇ ἡ Πόλις καί νά καταλυθῇ τό Μέγα Μοναστήρι, οὕτως εἶναι πλέον πασιφανές εἰς τούς ἔχοντας γνῶσιν τῆς πραγματικότητος, ὅτι ἴσως ἐπιτρέψει καί σήμερον νά καταλυθοῦν, ὡς κυρίαρχα κράτη, ἡ Ἑλλάς καί ἡ Κύπρος ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀπουσίας τῆς μετανοίας τοῦ λαοῦ καί τῆς προδοσίας τῶν ποιμένων.

Ἡ σημερινή πραγματικότης διατρανώνει ὅτι ἐπίκειται ἡ κατάλυσις τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Ἑλλάδος - καθώς καί ἐκείνης τῆς Κύπρου, μέ ταχύτερον ρυθμόν - διά τῆς προδοτικῆς ἄρσεως τῆς ἀσυλίας της. Καθ᾽ ἥν στιγμήν ἡ Ἑλλάς ἐκποιεῖται, διαμελίζεται καί παραδίδεται, τῇ καταλυτικῇ συνεργείᾳ καί τῇ ἰδίᾳ συμπράξει τῶν γραικύλων προδοτῶν, εἰς τούς «ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν» ἀντί «πινακίου φακῆς». Ὁ πλοῦτος της, τά ζωτικά της ὄργανα καί ὁ ζωτικός της χῶρος παραδίδονται πρός πώλησιν καί ἐκμετάλλευσιν εἰς τούς διαχρονικούς ἐχθρούς της, τούς Φράγκους (Γερμανούς), τούς Ἑβραίους (ΔΝΤ) καί τούς Ὀθωμανούς (Τούρκους).

Πῶς λοιπόν ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία θά παραμείνῃ ἀλώβητος, ὅταν ἐκ τῶν πραγμάτων δέν θά διασφαλίζεται πλέον ἡ ἀκεραιότης καί ὁ φυσικός χῶρος τῆς Πατρίδος μας, ἀφοῦ οὔτε ἐπαρκής καί ἱκανή ἀστυνομική δύναμις διατίθεται, οὔτε στρατός ἱκανός ὑπάρχει διά τήν ὑπεράσπισιν τῆς ἀκεραιότητος τῆς χώρας; 

Εἰς μίαν ἐποχήν μάλιστα ὅπου καί τό φανατικό Ἰσλάμ διεισδύει καί μεθοδικῶς κατακτᾶ τήν Ἑλλάδα σχεδιάζον καί προοιωνίζον Νέαν Τουρκοκρατίαν, χειροτέραν τῆς προηγουμένης, τό Ἰσλάμ, τό μεθοδεῦον τῇ συνεργείᾳ τῶν ἀνθελλήνων Γενιτσάρων, τόν ἀφελληνισμόν τῆς Ἑλλάδος;

Πῶς τό Ἔθνος μας θά διαφυλαχθῇ ἀλώβητον, ὅταν ἡ ἀντίχριστος Πολιτεία συστηματικῶς ἀποδομῇ τήν Ἑλληνοχριστιανικήν παιδείαν, τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, τήν Ἑλληνικήν ἱστορίαν, τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, κλπ;

Πῶς, ὑπό τοιαύτας συνθήκας, θά μᾶς διαφυλάξῃ ὁ Χριστός ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάς ἔχει ἤδη ἁλωθῆ ἐκ τῶν ἔσω; 

Ὁ Θεός, μή γένοιτο, ἄς μήν ἐπιτρέψῃ νά ἁλωθῇ καί ἐκ τῶν ἔξω, κατά τόν λόγον τοῦ Προφήτου: «Πάντα τά θηρία τά ἄγρια, δεῦτε φάγετε, πάντα τά θηρία τοῦ δρυμοῦ» (Ἡσ. νστ´ 9). Δηλαδή, ὁ Θεός καλεῖ τούς βαρβάρους, πού ὁμοιάζουν μέ ἄγρια θηρία, νά ἔλθουν καί νά κατασπαράξουν τούς κακούς ἄρχοντας.

Πῶς ὁ Χριστός θά διαφυλάξῃ ἀλώβητη τήν Πατρίδα μας, ὅταν ἀκόμη καί οἱ πνευματικοί Ἄρχοντες συμφύρωνται μέ τούς ἐχθρούς Της; 

Θά δηλώσουν ἄγνοια; 

Δέν λογίζεται ὅμως ἄγνοια εἰς τά τῆς Πίστεως ἀπό τούς Πνευματικούς ἄρχοντας, οὔτε ἄγνοια εἰς τά τεκταινόμενα εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Κύπρον εἰς μίαν περίοδον ἐκρύθμου καταστάσεως ὅπως εἶναι ἡ σημερινή. Διότι ἡ πληροφόρησις διά τά τεκταινόμενα καί σχεδιαζόμενα νά συμβοῦν εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Κύπρον εἶναι ἐπαρκής καί ἀφόρητος, πληθωρική καί ἀδιαφιλονείκητος. Οὐδεμίαν λοιπόν δικαιολογίαν ἀγνοίας δύνανται νά προβάλλουν οἱ Πνευματικοί Ἄρχοντες.

Διερωτώμεθα ὅμως, πῶς καί ἀνερυθριάστως ὑποδέχονται καί δέν κλείουν τάς θύρας εἰς τούς προδότας; Πῶς σήμερον συμπεριφέρονται ὡσάν νά ζοῦν εἰς ἐποχάς ὅπου ὑπῆρχε τό ἔστω κατ᾽ ἐπίφασιν ''κυρίαρχον κράτος'' ἤ ὡσάν νά ἀγνοοῦν ἤ νά ἐθελοτυφλοῦν εἰς τήν σημερινήν πραγματικότητα; 

Πῶς καί δέν αἰσχύνονται, ὅταν συμπροσεύχωνται καί μολύνωνται ἀπό τόν συμφυρμόν μέ τούς προδότας τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος καί ὅταν δουλικῶς μετά κωδωνοκρουσιῶν ὑποδέχωνται τιμητικῶς αὐτούς, τούς ἐπερχομένους Δαναούς, τούς ἐπί σκοπόν ''δῶρα παίρνοντας'';

Τῶν ἀρχόντων αὐτῶν εἶναι ἀνεπίτρεπτα καί ἀπαράδεκτα τά ἄνομα ἔργα καί λόγια των ὡς καί ἡ προδοτική μαρτυρία των, διά τῶν ὁποίων κατηγορεῖται καί καταισχύνεται ὁ ἐκκλησιαστικός χῶρος. Προσβάλλονται καί καταλυποῦνται οἱ εὐλαβεῖς καί ἐνάρετοι Χριστιανοί οἱ γνήσιοι ἀγωνιστές, οἱ ἀντιφρονοῦντες, ἤ μᾶλλον οἱ ὀρθῶς φρονοῦντες,πού δέν μειοδοτοῦν εἰς τά τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Αὐτῶν τήν ὕπαρξιν καί παρουσίαν βεβαίως οἱ ἄρχοντες, οἱ ἔχοντες τήν ἐξουσίαν, συστηματικῶς ἀπό δεκαετιῶν ἀγνοοῦν ὅπως καί τόν λόγον καί τήν γνώμην των συστηματικῶς περιφρονοῦν. Ἄν καί τυπικῶς ὑποτίθεται ὅτι οἱ ἄρχοντες τούς ἐκπροσωποῦν ἀφοῦ ἔχουν ἀναλάβει θεσμικῶς καί ἐργολαβικῶς νά περισώζουν τό χριστεπώνυμον ποίμνιον ''ἐκ παντοίων κινδύνων''.

Ἡ σημερινή πραγματικότης ὅμως καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνον τοῦτο δέν πράττουν, ἀλλά τό ἀντίθετον. Ἀτιμάζουν, ὑποσκάπτουν καί καταβαραθρώνουν μέ τά ἔργα καί τούς λόγους των,τό μέλλον τοῦ ποιμνίου. Διά τοῦτο, μή μετανοοῦντες, ἀλλά μᾶλλονἐπιμένοντες καί ἐμμένοντες εἰς ταῦτα, ''ἡ ἁμαρτία αὐτῶν μένει...''

Εἶναι ὄντως «κύνες ἀναιδεῖς». Δεν ἐντρέπονται καί δέν ὑπολογίζουν τίποτε. Ἄπληστοι, ἀχόρταγοι, πονηροί καί ἐντελῶς ἀσύνετοι, μή ἐνθυμούμενοι τά παρομοίως τεκταινόμενα πρό τῆς Ἁλώσεως ὡς καί τό ἐπώδυνον καί ἀναπόφευκτον κατά Θείαν Δικαιοσύνην ἀποτέλεσμα.

Τοιαῦτα λοιπόν ποιοῦντες, μόνοι των ἀπεργάζονται τήν ἅλωσιν. Ἡ ἅλωσις εἶναι ἐπί θύραις, διότι ὁ καρπός τῆς προδοσίας καί ἡ ἀσυνέπεια τῆς Πίστεως εἶναι ἡ ἅλωσις καίμόνον ἡ ἅλωσις, ὡς διατρανώνει ἡ ἱστορική μαρτυρία.

Καί νῦν ἰδού τό ὀξύμωρον! 

Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀντί νά εἶναι οἱ κήρυκες τῆς μετανοίας, νά ἁλώνωνται ἀπό προδοσίαν καί ἀπό ἔλλειψιν μετανοίας ...!

Tό γε νῦν ἔχον, φανερώνει τά ἀποτελέσματα ἑνός ἀθεϊστικοῦ συνασπισμοῦ: 

Οἱ πνευματικες ἀξίες, οἱ ἐθνικές μας παραδόσεις, πού ἐκράτησαν ὄρθια τήν Πατρίδα μας, ὄχι ἁπλῶς διαβάλλονται, ἀλλά ὁσονούπω θά τεθοῦν ἐκτός νόμου καί θά κριθοῦν ἐπικίνδυνες διά τήν ἀλλοπρόσαλλα διαμορφουμένην καί ἀφελληνιζομένην ἑλλαδικήν κοινωνίαν. Ἡ ἐκπαίδευσις - ἀπαίδευσις τῆς νέας γενεᾶς ἀποκόπτεται ἀπό τίς ρίζες της καί μεταβάλλεται εἰς ἀ-παιδεία. Ὄχι μόνον τά Θρησκευτικά, ὡς θρησκειολογικό μάθημα καί μόνον θά εἶναι ἐντός ὀλίγου προαιρετικόν, ἀλλά ἀκούεται ὅτι αὐτήν τήν ὁδόν ἑτοιμάζουν οἱ «σοφές παιδαγωγικές κεφαλές» νά ἀκολουθήσουν καί διά τό μάθημα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἀλλά καί δι᾽ αὐτό τοῦτο τό μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν.

Ἄρα: Ἀποχριστιανοποίησις, ἐθνοκτονία, ἀφελληνισμός, ἀποδόμησις τῆς παιδείας κλπ.

Ὅλα αὐτά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ὑπερεπλεόνασε καί εἰς τούς ἄρχοντας καί εἰς τόν λαόν, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων. 

Ἄραγε, κατά τόν λαόν καί οἱ ἄρχοντες, ἤ κατά τούς ἄρχοντας καί ὁ λαός; Ἰδού τό ἐρώτημα.

Ἰδού καί τό πήδημα θανάτου, ὅπερ ἐστί ἡ προδοσία, οἱ συμβιβασμοί, οἱ ὑποχωρήσεις, οἱ ὑπόλογες σιωπές... Ὦ, ἡ ἀθλιότης! 

Ἰδού ὅμως καί τό ἀγωνιστικόν ἅλμα, τό Μεγαλεῖον,ὅπερ ἐστί ἡ ὁμολογία καί ἡ μαρτυρία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐπιλογή τῆς ἀθλιότητος ἤ τοῦ Μεγαλείου ἀνήκει μόνον εἰς τόν ΙΔΙΟΝ τόν ἄνθρωπον, εἴτε εἶναι ἄρχων, εἴτε εἶναι ἀρχόμενος.

Οὕτως, ὁ ἄνθρωπος, εἴτε γίνεται σκώληξ καί δέν διαμαρτύρεται ἐπειδή τόν πατοῦν, εἴτε γίνεται ὑψιπέτης ἀετός τῆς Χάριτος καί ἵπταται εἰς τούς Οὐρανούς.

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι σήμερα ἔχουν ἐπιλέξει τήν ἀθλιότητα...

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

http://hristoifantos.blogspot.gr

Όλα τα αντίθετα, αν θέλουμε, γίνονται για εμάς κέρδη

Η αμμά Θεοδώρα ρώτησε τον πάπα Θεόφιλο τι σημαίνει ο λόγος του αποστόλου Παύλου «τον καιρόν εξαγοραζόμενοι». Αυτός της απάντησε: 

«Η φράση δείχνει το κέρδος. Ας πούμε, ήρθε η στιγμή που σε προσβάλλουν; Εσύ με την ταπεινοφροσύνη και τη μακροθυμία αξιοποίησε την ευκαιρία της προσβολής και βγάλε κέρδος. Ήρθε η στιγμή που σε εξευτελίζουν; Εκμεταλλεύσου την ευκαιρία με την ανεξικακία και κέρδισε. Και όλα τα αντίθετα, αν θέλουμε, γίνονται για εμάς κέρδη».

Είπε η αμμά Θεοδώρα: «Αγωνιστείτε να μπείτε από τη στενή πύλη. Τα δέντρα, αν δεν περάσουν κακοκαιρίες και βροχές, δεν μπορούν να καρποφορήσουν. Έτσι και για εμάς, η ζωή αυτή είναι περίοδος κακοκαιρίας, και αν δεν περάσουμε μέσα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών».

Από το Γεροντικό

xristianos.gr

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι...

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .

Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.

Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.

Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.

Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.

Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα (θείο έρωτα) και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά.

Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν.

Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων.Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού.

Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων.

Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε.

Αὐτός πού ἔχει μυαλό δέν σημαίνει ὅτι ἔχει κι ἀγάπη στήν καρδιά.

Αὐτός πού ἔχει ἀγάπη στήν καρδιά ὄμως, εἶναι ὅλος καί μυαλό!

Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε. 

Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανείς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού. 

π. Λίβυος

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Πορεύου , Κύριε μαζί μου κάθε στιγμή !

« Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες.

Κάτι με τραβούσε κοντά Σου.

Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες, Σε άφησα.

Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σου έλεγα: δεν σε αγαπώ.

Και όμως Συ, Κύριε, “επέτασας χείρας” σ΄ ένα παιδί άτακτο και δύστροπο.

Έφτασα μέχρι το χείλος της αβύσσου.

Την τελευταία στιγμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή.

Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου, κι άλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, Παρηγοριά της ψυχής, πεφιλημένε μου και αγαπητικέ της καρδιάς μου, με δάκρυα και λυγμούς Σου έλεγα:

“Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω”.

Ελέησόν με . . . και με ελεούσες .

Δεν μπορούσα όμως ποτέ, Κύριέ μου, να φαντασθώ πώς τόσο πολύ θα μ΄ αγαπούσες.

Τι να πω; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄ όλους μας.

Οι αναστεναγμοί μου Σου τα λένε.

Κύριε, Κύριε, θα απαντήσω πως είσαι ο πόθος της καρδιάς μου.

Ναί, Κύριε , Σ΄ αγαπώ, παρ΄ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου.

Πορεύου , Κύριε μαζί μου κάθε στιγμή ! »

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ξεσπάσματα της καρδιάς μου”,

+ Μητροπολίτης Νικόλαος Σελέντης

www.diakonima.gr

Τό Σύμβολο τοῦ Διαβόλου ἁπλώθηκε σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα!

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Η Επιλογή της Ευτυχίας...

Ήταν κάποτε μια γριούλα που αφού γέρασε αρκετά αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν για την ίδια, να μπει σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων. Έτσι ετοίμασε μια μικρή βαλίτσα και... με ένα ταξί πήγε. Η νοσοκόμα που γνώριζε για την άφιξη της, την πλησίασε και της είπε:

-Ελάτε παρακαλώ να σας δείξω το δωμάτιο σας πριν το ετοιμάσουμε.

-Μα δεν χρειάζεται να το δω. Ετοιμάστε το, απάντησε η γριούλα.

-Μα έχετε επιλογή ανάμεσα σε 3 είδη αν θέλετε να τα δείτε και να διαλέξετε πιο από όλα σας αρέσει πιο πολύ.

-Δεν χρειάζεται καλή μου, επανάλαβε η γριούλα. Δεν χρειάζεται να το δω, μου αρέσει ήδη.

-Μα πως; Ξαναρώτησε η νοσοκόμα. Αφού δεν το είδατε.

-Δεν χρειάζεται να το δω. Έχω ήδη αποφασίσει ότι μου αρέσει, απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο γλυκό αλλά γερασμένο προσωπάκι της.

Τότε η νοσοκόμα της έδειξε το ένα απ τα 3 δωμάτια και την συνόδεψε μέχρι εκεί. Η γριούλα την ευχαρίστησε και η νοσοκόμα την ρώτησε ξανά με κάποιο δισταγμό.

-Είστε σίγουρα εντάξει? Τώρα που το είδατε συνεχίζετε να πιστεύετε ότι αυτό σας αρέσει? Χωρίς να δείτε και τις άλλες δύο επιλογές?

-Μα φυσικά. Πολλά πράγματα στη ζωή κορίτσι μου, της απάντησε η γριούλα, δεν θέλουν πολύ σκέψη. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης. Αποφάσισα ότι θα το αγαπώ χωρίς να μπω στην διαδικασία να διαλέξω ανάμεσα σε άλλα. Σάμπως μια γυναίκα άμα γεννήσει το παιδί της, όσο άσχημο και αν είναι δεν θα το αγαπάει? Άσε που δεν θα το δει ποτέ άσχημο. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης.

Ας μην γελιόμαστε: τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα είναι στο χέρι μας. Μα κυρίως, όλα είναι θέμα νου. Ο νους που αποφασίζει -και πρέπει να αποφασίζει- να ευτυχήσει, αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο του παράπονου και της εγκατάλειψης.

Μην εγκαταλείπετε την ελπίδα, την προσπάθεια, την αισιοδοξία και την απλότητα. Διότι τελικά, αυτή η παραγκωνισμένη απλότητα, στην σκέψη και στις επιλογές, είναι η χαμένη δίδυμη αδελφή της ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

ΖΩΟΛΑΤΡΙΑ: ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΧΥΔΑΙΑΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διαπιστώσει την τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου, η οποία οφείλεται κατά κύριο στην πρωτοφανή πνευματική του κατάπτωση. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια τραγική ύπαρξη, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του και το αληθινό νόημα της ζωής του, διότι αποστασιοποιήθηκε από το Θεό, την πηγή της ζωής και του αγιασμού. Έγινε αποδέκτης των αντίθεων αρχών του άθεου ευρωπαϊκού «διαφωτισμού» και εμβολιάστηκε με το πνευματικό δηλητήριο του διδάγματός του περί του «θανάτου του Θεού». Στη θέση του «πεθαμένου Θεού» αναγκάστηκε να τοποθετήσει είδωλα, προκειμένου να γεμίσει το χαώδες υπαρξιακό του κενό. Έτσι κατάντησε να είναι ειδωλολάτρης και μάλιστα λάτρης της πιο χυδαίας μορφής ειδωλολατρίας. Είναι βεβαιωμένο πως η απουσία του Θεού υποκαθίσταται νομοτελειακά με την παρουσία ειδώλων!

Μια από τις πάμπολλες μορφές της ειδωλολατρίας του συγχρόνου ανθρώπου είναι και το αηδές φαινόμενο της ζωολατρίας! Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο αποκαθήλωσαν τα θρησκευτικά οικιακά τους σεβάσματα και στη θέση τους έβαλαν τα κατοικίδια, ανάγοντάς τα σε αντικείμενα λατρείας. Υποβίβασαν τον άνθρωπο από αξία και ανήγαγαν τα ζώα σε υπεραξίες!

Πριν όμως εξετάσουμε το φαινόμενο αυτό, με τις πολύμορφες πτυχές του, είναι απαραίτητο να δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τη θέση της Εκκλησίας μας απέναντι στα ζώα και γενικά την υλική κτίση. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη: όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έμψυχα και άψυχα, είναι δημιουργήματα του Θεού εκ του μηδενός. Τα ζώα είναι και αυτά θαυμαστά ποιήματα του Θεού, αποτέλεσμα της άμετρης αγάπης Του. Πλάστηκαν να είναι η χαρά και η εξυπηρέτηση του ανθρώπου, του κορυφαίου δημιουργήματός Του. Ο άνθρωπος όφειλε, σύμφωνα με την εντολή του Δημιουργού του, να είναι ο συνεργός Του, ο αέναος συνδημιουργός Του και ο φύλακας της δημιουργίας Του. Από τη θεμελιώδη αυτή πίστη προκύπτει σαφέστατα η ιερότητα της φύσεως και όλων των ποιημάτων και η υποχρέωση του ανθρώπου να τα σέβεται. Βεβαίως η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο διατάραξε σοβαρά τη φυσική ισορροπία και αναίρεσε την ιερότητά της, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και να απελευθερώσει τη θεία δημιουργία από την ολέθρια επήρεια του κακού. Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε να γεννηθεί σε στάβλο, ανάμεσα σε ζώα, τα οποία ήταν καθαρότερα από την ηθική μπόχα των ανθρώπων της εποχής Του, και ότι οι πρώτοι προσκυνητές του ήταν βοσκοί. Η ιερότητα της κτίσεως αποτελεί επίσης κορυφαίο κεφάλαιο στη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, θεωρώντας την ως κάλλιστο ποίημα του Θεού, με την προοπτική της πλήρους αποκατάστασής της από τη φθορά της αμαρτίας στα έσχατα της ιστορίας. Ιδιαίτερα στα ασκητικά κείμενα και τις υπέροχες διηγήσεις των αγίων ασκητών διαπιστώνουμε τη θαυμαστή αρμονική συνύπαρξη των γερόντων και γεροντισσών με τα ζώα και μάλιστα τα πιο άγρια και αιμοβόρα. Υπάρχουν πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας προστάτες των ζώων, όπως ο άγιος Μάμας. Είναι χαρακτηριστική η συμβίωση του γέροντα των ημερών μας Παϊσίου με ένα φιδάκι, το οποίο φρόντιζε και εκείνο του ανταπέδιδε την ευγνωμοσύνη του! Οι άγιοι Πατέρες ήταν φιλόζωοι, αλλά όχι ζωολάτρες. Δεν συνέχεαν την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ζώα. Ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή και είναι ποιημένος, ως εικόνα Θεού, με την προοπτική να γίνει κατά χάριν θεός, ενώ το ζώο είναι μεν έμβιο, όμως δεν έχει αθάνατη ψυχή. Προορισμός του είναι η δοξολογία του Θεού και η εξυπηρέτηση του ανθρώπου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τίποτε από αυτά, διότι παραμένει πνευματικά σκοτισμένος, όπως και οι προπάτορές μας, που μετά την πτώση τους και

μέσα στη σκοτοδίνη τους, «ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ.1,25). Δεν είναι τυχαίο πως στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες (αλλά και στις σύγχρονες, π.χ. Ινδουιστές), συναντούμε λατρείες ζώων. Οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Κέλτες και όλοι οι λαοί της αρχαιότητας είχαν θεοποιήσει ορισμένα ζώα, στα οποία απέδιδαν λατρεία! Με την επικράτηση όμως του χριστιανικού κηρύγματος, η χυδαία αυτή μορφή ειδωλολατρίας υποχώρησε και εξαφανίστηκε, μέχρι που αναβίωσε στα χρόνια του «διαφωτισμού» στη Δύση η λατρεία της φύσεως και μαζί της η λατρεία των ζώων.

Η σύγχρονη ζωολατρία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Στο όνομα της αρχής των «διαφωτιστών» για τα «δικαιώματα των ζώων» καλλιεργήθηκε μια απίστευτη αγάπη για μια μερίδα ζώων, των κατοικίδιων, ώστε στις μέρες μας να έχει πάρει χαρακτήρα επιδημικής μόδας! Δε νοείται οικογένεια «του καλού κόσμου» να μην έχει στο σπίτι κατοικίδια. Η μειονεξία όσον δε μπορούν για κάποιος λόγους να έχουν κατοικίδιο είναι εμφανής και το κόμπλεξ τους έκδηλο. Αναφέρεται πως σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ιδιαίτερα στην Αγγλία η ζωολατρία έχει πάρει παροιμιώδεις διαστάσεις. Οι φιλοζωικές οργανώσεις υπερτερούν σε αριθμό και δραστηριότητα από τις φιλανθρωπικές οργανώσεις! Τα κοινοβούλια ενέταξαν στις νομοθετικές τους δραστηριότητες την ψήφιση σειρά νόμων για τα δικαιώματα των ζώων, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι τυραννικοί για τους ανθρώπους. 

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ζώα πλουσίων φιλόζωων έγιναν αποδέκτες αμύθητων κληρονομιών! Οι κλινικές των ζώων συναγωνίζονται αυτές των ανθρώπων. Η φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη των κατοικίδιων ξεπερνά συχνά αυτή των μελών της οικογένειας. Το ίδιο και η διατροφή τους, με τα ξεχωριστά εκλεκτά εδέσματα, τα οποία θα ζήλευαν τα πεινασμένα παιδιά του τρίτου κόσμου. Τα ινστιτούτα καλλωπισμού των κατοικίδιων συναγωνίζονται τα κομμωτήρια και τα κέντρα καλλωπισμού των γυναικών, ενώ τα καλλυντικά τους και τα λοιπά «αξεσουάρ» ανεβάζουν τον προϋπολογισμό σε δυσθεώρητα ύψη! Λανσάρεται μόδα ενδυμασίας σκύλων με εναλλαγή «μοντέλων». Ξενοδοχεία για ζώα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Το ίδιο και νεκροταφεία για κατοικίδια, των οποίων το κόστος της «κηδείας» τους ξεπερνά κατά πολύ το κόστος κηδείας των ανθρώπων! Η Αγγλικανική λεγόμενη «εκκλησία» έχει καθιερώσει και ειδική «λειτουργία» στους ναούς της για τα κατοικίδια!

Υπάρχουν και ακόμη χειρότερα. Διοργανώνονται συχνά καλλιστεία σκύλων και γατών, για την ανάδειξη «σταρ» ζώων, σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία ! Είδαμε επίσης και το εξής παράδοξο: σκύλοι να ντύνονται παράνυφοι στους γάμους των «κυρίων» τους! Κι’ ακόμα: δημοσιεύτηκαν εικόνες από ζευγάρωμα σκυλιών, με τη σκύλα ντυμένη νύφη και το σκύλο γαμπρό! Και το πιο χυδαίο και αποτρόπαιο: λειτουργούν (τουλάχιστον στο εξωτερικό) πορνεία για κατοικίδια, αποφέροντας τεράστια κέρδη στους ιδιότυπους προαγωγούς ζώων!

Η ζωολατρία όμως έχει και σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις. Η εικόνα στα πάρκα των άλλων μεγάλων πόλεων είναι αλγεινή. Η μπόχα από τις ακαθαρσίες των σκύλων είναι ανυπόφορη. Οι πινακίδες απαγόρευσης των σκύλων στους χώρους αναψυχής και παιχνιδιού για τα παιδιά δεν συγκινούν τους «φιλόζωους». Σοβαροί άνθρωποι και οικογενειάρχες διστάζουν να βγουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους στα πάρκα, τα οποία έχουν πια ως αποκλειστική χρήση την αφόδευση και το παιχνίδι των σκύλων. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις επιθέσεων σε ανυποψίαστους περιπατητές, ακόμα και σε μικρά παιδιά, αγρίων επιθετικών σκυλιών. Αναφέρονται κατά καιρούς κατακρεουργήσεις, ακόμη και θάνατοι ανθρώπων! Οι δρόμοι τέλος είναι γεμάτοι από περιττώματα σκύλων, ώστε να χρειάζεται δεξιοτεχνία να βαδίσει κανείς! 

Οι νόμοι για τα κατοικίδια έδωσαν το δικαίωμα να στεγάζονται και στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά σοβαρότατες προστριβές μεταξύ των ενοίκων εξαιτίας των γαυγισμάτων όλες τις ώρες τους εικοσιτετραώρου και της ρύπανσης. Είναι θλιβερό το φαινόμενο να ακούει κάποιος στις πολυκατοικίες γαυγίσματα σκύλων, νιαουρίσματα γάτων και να μην ακούγονται πια γέλια και κλάματα παιδιών, λόγο της εφιαλτικής υπογεννητικότητας που μαστίζει όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο και φυσικά τη χώρα μας! Είναι αλγεινή η εικόνα να γυρίζουν γυναίκες (και άντρες) στους δρόμους με σκυλιά στην αγκαλιά, αντί να κρατούν χαριτωμένα παιδιά! Στα μπαλκόνια δεν απλώνονται πια παιδικά ρουχαλάκια, αλλά «ζιπουνάκια» για σκυλιά και γάτες! Δεν είναι τυχαίο πως οι «ζωόφιλοι» προσδιορίζουν το φύλο του ζώου τους με το χαρακτηρισμό: «αγόρι» - «κορίτσι», φανερώνοντας περίτρανα την ολέθρια τάση να πάρουν τα κατοικίδια τη θέση των παιδιών στις σύγχρονες οικογένειες!

Το φαινόμενο «ζωοφιλία» κρύβει αναμφίβολα και υποκρισία. Τα αισθήματα λατρείας των «ζωόφιλων» προς τα ζώα εξαντλούνται στα κατοικίδια. Έτσι λ.χ. για να καλοπερνούν τα κατοικίδια σφαγιάζονται χιλιάδες άλλα ζώα, για να καταλήξουν ως εκλεκτό έδεσμα στο πιάτο τους! Γι’ αυτά τα ζώα δεν ακούγεται καμιά διαμαρτυρία! Νομίζουν οι «φιλόζωοι» ότι αγαπούν τα ζώα και δεν συναισθάνονται ότι τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα υποφέρουν φυλακισμένα στα διαμερίσματα – κλουβιά των μεγαλουπόλεων. Τα αναγκάζουν να κάνουν τις φυσικές τους ανάγκες όταν αυτοί το αποφασίσουν! Ποιο ζώο στη φύση είναι αναγκασμένο να αναστέλλει τις φυσικές του ανάγκες; Για την «τέρψη» ή τη «συντροφιά» του «φιλόζωου» υποφέρει το ζώο, αποδεικνύοντας ότι η «φιλοζωία» έχει καθαρά εγωιστικά κίνητρα!

Όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί για την ανυπόφορη κατάσταση στους δρόμους και τα πάρκα από τη μπόχα που αφήνουν πίσω τους οι «φιλόζωοι» ή για την επιθετικότητα των άγριων σκύλων, στιγματίζεται ως «εχθρός των ζώων», «απολίτιστος» και «βάρβαρος»! Όμως ελάχιστοι άνθρωποι είναι συνειδητοί εχθροί των ζώων. Αγαπάμε όλα τα ζώα, και όχι μόνο τα κατοικίδια, και τα προστατεύουμε, διότι είναι ποιήματα του Θεού και απαραίτητα στη ζωή μας (διατροφή, εργασία, φιλία). Η μόνη διαφορά μας με τους «φιλόζωους» είναι ότι δεν τα λατρεύουμε και έχουμε τη συναίσθηση της ποιοτικής απόστασης που μας χωρίζει από αυτά. Ο γράφων κατάγεται από κτηνοτροφική οικογένεια. Γεννήθηκα κυριολεκτικά ανάμεσα στα ζώα και το πρώτο μου επάγγελμα ήταν του κτηνοτρόφου. Αγαπώ τα ζώα, τα συμπαθώ, τα φροντίζω, δε θέλω να υποφέρουν, αλλά δεν τα λατρεύω, δεν τα εξισώνω με τους ανθρώπους, οι οποίοι, μόνο αυτοί, είναι εικόνες Θεού. 

Το φαινόμενο «ζωολατρία», εντάσσεται σαφέστατα στο γενικότερο σύστημα κατάπτωσης τους συγχρόνου κόσμου. Εμφανίστηκε, όπως αναφέραμε, για να γεμίσει το τρομερό υπαρξιακό κενό του σημερινού ανθρώπου, ως μια ψευδαίσθηση καλλιέργειας αξιών. Αποκομμένος ακούσια ή εκούσια από την αρμονική κοινωνική συμβίωση των ανθρωπίνων προσώπων, και ως εκ τούτου βιώνοντας φρικτή μοναξιά, αναζητεί υποκατάστατα «κοινωνίας», την οποία νομίζει ότι βρίσκει στα ζώα. Αλλά τα ζώα, όσο και να υπερτονισθεί η αξία τους, παραμένουν ζώα, εντελώς διάφορα της ανθρώπινης φύσης και η οποιαδήποτε εσωτερική «ικανοποίηση» που παίρνουμε από αυτά, έχει παροδικό και επιφανειακό χαρακτήρα. Μόνιμη και πραγματική χαρά δίνει μόνο ο Χριστός και η κοινωνία αγάπης των αναγεννημένων ανθρωπίνων προσώπων. Αποδέκτης της αγάπης μας θα πρέπει να είναι πρωτίστως τα ανθρώπινα πρόσωπα, οι ενδεείς, τα αδέλφια μας εν Χριστώ, και το περίσσευμα της ας εκτείνεται στα άλλα όντα. Ό, τι περισσεύει από την προσφορά της αγάπης μας στους συνανθρώπους μας ας τη χαρίζουμε στα ζώα, αλλά μόνο το περίσσευμα της! Αυτή η αρχή θα πρέπει να κανονίζει τη σχέση μας με τον κόσμο των ζώων! 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - καθηγητού

http://katanixis.blogspot.gr

"Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ" (Ματθ. 26:38)

Τό τηλεγράφημα τῆς δοκιμασθείσης ψυχῆς:

Κάποιες, ἴσως καί πολλές φορές στήν ζωή μας, θά ζήσωμε τέτοια δυνατά γεγονότα-σταθμούς πόνου, θλίψεως καί μοναξιᾶς, πού μέσα ἀπό τά μύχια τῆς ψυχῆς μας θά νοιώσουμε ἐπιτακτικά τήν ἀνάγκη νά κράξωμε πρός τό ἅπαν σύμπαν γοερῶς: "περίλυπος ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου"! 

Μιά κρυφή ἐλπίδα καί προσδοκία γεννᾶται δειλά συνάμα μέ αὐτήν τήν κραυγή ἀγωνίας, πώς τό καρδιακό τηλεγράφημα μέ καλώδιο μετάδοσής του τόν μακροστενή πόνο τῆς ψυχῆς, θά φτάσει ἕως τά ὦτα κάποιου φιλότιμου καί πονόψυχου ἀποδέκτη, Οὐρανίου ἤ ἐπιγείου. 

Κάποιες φορές ὅμως, εἰς μάτην! 

Ὁ Θεός ἐπίτηδες σιωπᾶ. Οἱ ἄνθρωποι κατά παραχώρησιν Θεοῦ, σιωποῦν. Τά γεγονότα ἀντιθέτως, δέν σιωποῦν, ἀλλά λαλίστατα κορυφώνονται. Ἡ δοκιμασία φλύαρα μαστίζει καί συνθλίβει. Οἱ ἁμαρτίες μας ἐνοχλητικά χτυποῦν τήν θύρα τῆς συνειδήσεως καί ἐπίμονα ζητοῦν νά ξεπληρωθοῦν τά χρεωστούμενα γραμμάτια τους πού λήγουν. Τά πάθη μας κι αὐτά ὡς ἐγκαταλελειμμένοι ἀσθενεῖς, γυρεύουν πιεστικῶς ἐπιτέλους τήν λησμονημένη θεραπεία τους. 

Ἰδού ἡ ἀπορία!:

-Πῶς ἡ πάσχουσα ψυχή κι ἐνῶ θρηνεῖ μονάχη, καλεῖται νά γίνει ἰσχυρός ἀποπληρωτής ὀγκωδῶν χρεῶν καί ὑγιής διακόνισσα βαρύτατα ἀρρώστων;

Παράδοξον ἀδιέξοδον! Ἔτσι φαίνεται...

Ἡ ὁδυνηρή σιωπή πού κάτι μᾶς λέει:

Ὦ, τότε πού τά ὦτα Θεοῦ κι ἀνθρώπων δείχνουν νά μήν ἀκοῦνε ἤ νά ἀκοῦνε ὠςἀνερμήνευτα ἤ ὡς κακῶς ἑρμηνευόμενα παράσιτα τίς κραυγές ἀγωνίας τῆς καρδιᾶς!

Ὄλα τά παράλογα τότε συμβαίνουν! Κι ὄλα αὐτά πού ἡ ψυχή ἀπεύχεται νά βιώσει, τά συναντᾶ μπροστά της καί μέσα της καί καλεῖται νά τά ἀντιμετωπίσει συνοδείᾳ σιωπῆς Θεοῦ κι ἀνθρώπων, πού ἄγνωστον πότε θά λυθεῖ...

Αὐτή ἡ σιωπή εἶναι ἐκκωφαντική! Εἶναι πιό δυνατή κι ἀπ' ὅλες τίς φωνές μαζί τοῦ κόσμου, ἄν κανόνιζαν νά συναντηθοῦνε γιά μιά στιγμή! Αὐτήν τήν σιωπή δέν θά ἤθελε κανείς νά τήν ἀκούει γιατί εἶναι ὁδυνηρή. Ραπίζει τήν ψυχή καί τήν ξεσκεπάζει ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος νοιώθει ἕνα εἶδος κόλασης μέσα του κι ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα ἕνα "φύλλο συκῆς", προκειμένου νά καλύψει τήν πνευματική του γύμνια, τήν ἀδυναμία του καί τήν ἀπόγνωσή του. "Ἠλὶ ἠλί, λιμᾶ σαβαχθανί;...Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;" (Ματθ. 27, 46).

-"Ἔξω ἀπ' τόν Παράδεισο"! "Οὐκ οἶδα ὑμᾶς" (Λουκ. 13, 27), λέει στόν ἄνθρωπο αὐτή ἡ "σιωπηλή φωνή" παιδαγωγικῶς καί σάν μία ἀόρατη δύναμη πετάει τόν ἄνθρωπο στά μαῦρα σκοτάδια ἔκπτωτο καί μόνο του! 

Μοιρολογεῖ ἡ ψυχή μονάχη της σάν ζητιάνα, νοιώθοντας καί στό ἔσχατο κύτταρο τῆς ὑπάρξεώς της τήν ἀδυναμία της:

-"Δέν ἔχω ποῦ νά πάω!". Ἔτσι φαίνεται...

Ἡ ψυχή μας αὐτός ὁ παράλυτος:

"Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω" (Ἰωά. ε', 7), παραπονεῖται ὁ παράλυτος γιά 38 ὁλόκληρα χρόνια! Πῶς ἄντεξε; Παραπονιόταν, μᾶλλον παρουσίαζε μία πραγματικότητα, χωρίς ὅμως βλασφημία καί γογγυσμό πρός τό Πρόσωπο τοῦ Ὑψίστου! Ἐξάλλου, οἱ ἁμαρτίες του τόν ὁδήγησαν σέ κατάσταση παραλυσίας. Κανείς δέν φταίει, παρά μόνο αὐτός γιά τά παθήματά του. Παρόλ' αὐτά, ὑπῆρχε θεραπεία. Ἡ πηγή τοῦ ποθούμενου ἰαματικοῦ νεροῦ ἦταν δίπλα του, ἡ σωτηρία του στεκόταν δίπλα του, ἡ ὑγεία του περίμενε δίπλα του. 

Αὐτός, ὅμως, ἀνήμπορος κι ἐγκαταλελειμμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους, διψοῦσε, χάνονταν τά χρόνια του ἀλύτρωτα καί παρέμενε ἄρρωστος. Παράδοξον! Ὄχι, ὅμως, γιά πολύ ἄλλο...

"Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω", μοιρολογεῖ καί ἡ παράλυτη ψυχή ἀπό τά πάθη, τίς ἁμαρτίες, τίς ἀρρώστειες, τίς θλίψεις καί τίς παιδαγωγίες τοῦ Θεοῦ. Κανείς δέν φταίει γιά τά παθήματά της παρά μόνον αὐτή. Καί ποιός ξέρει γιά πόσον καιρό θά λέει τό μοιρολόι της καί θά ἐκτίει τόν κανόνα της προσδοκώντας τόν λυτρωτή της, ὅπως ὀ παράλυτος;! Ἀρκεῖ νά μήν γογγύσει καί νά μήν βλασφημήσει, ὅπως ὁ παράλυτος! Βλέπετε, ἡ παραλυσία τοῦ παραλύτου δέν ἔφτασε ἕως τόν πυθμένα τῆς ψυχῆς του. Εἶχε ἀκόμη φιλότιμο κι "ἄφηνε τόν Θεό στήν εἰρήνη Του" ἀπείραστο!

Καί ἡ ψυχή τώρα μέσα σέ μία ὁλόκληρη γῆ κι ἀνάμεσα σέ ἀσταμάτητη ὀχλαγωγία μυριάδων ἀνθρώπων, παραδόξως ξέμεινε μόνη της κι ἀδύναμη κι αὐτή ὅπως ὁ παράλυτος. Ἔτσι φαίνεται...

Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης ἀρχικά μέ τόν ἑαυτό μας:

Κανείς δέν θά ἀποφύγει αὐτό τό ραντεβού. Γεννιόμαστε, συζοῦμε καί πεθαίνουμε μέ ἕνανσυγκάτοικο πού δέν θά τόν ἀποχωριστοῦμε ποτέ! Τόν ἑαυτό μας! Κι ὅμως, δέν ἐπιθυμοῦμε νά μείνουμε μόνοι εἰλικρινῶς καί ἰδιαιτέρως μαζί του σχεδόν ποτέ. Δέν ἐπιθυμοῦμε νά τόν γνωρίσουμε, νά τόν φροντίσουμε, νά τόν περιθάλψουμε, νά τόν ἐκπαιδεύσουμε, νά τόν διορθώσουμε καί νά τόν ἀγαπήσουμε. Τρέχουμε νά φύγουμε ἀπό αὐτόν καί στίς χαρές καί στίς λύπες. Κουκουλώνουμε μέ τήν περισπαστική παρουσία καί γνώμη τῶν ἄλλων ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας καί αὐτήν τήν ἴδια μας τήν ὔπαρξη. Γίναμε ὁ νεκροθάφτης τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐν τῇ ζωῇ ἀκόμη. Οἱ σκέψεις, τά λόγια, τά ἔργα, οἱ προαιρέσεις, οἱ σκοποί μας κι ὅ,τι ἄλλο μᾶς ἀφορᾶ, ἀνακατεύονται σέ τέτοιον βαθμό μέ τῶν ἄλλων, μέ ἀποτέλεσμα νά κοιτᾶμε στόν καθρέφτη τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀναγνωρίζουμε πολύ καλά τό περίβλημά μας, ἀλλά ἀποφεύγοντας νά κοιτᾶμε καί στόν καθρέφτη τῆς ψυχῆς μέ αὐτογνωσία καί αὐτομεμψία, δέν ἀναγνωρίζουμε ποτέ τό περιεχόμενό μας! Ὁ ἑαυτός μου αὐτός ὁ ἄγνωστος. Εἶναι φοβερό νά ζήσεις καί μάλιστα πολλά χρόνια καί νά πεθάνεις μέσα σέ ἕναν ἑαυτό, χωρίς νά μάθεις ποτέ ποιός εἶναι,... ποιός εἶσαι! 

Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἄλλων, οἱ θλίψεις, οἱ πειρασμοί καί οἱ παιδαγωγίες, εἶναι ἡ ὥρα πού μᾶς γίνεται ἕνα ἀναγκαστικό προξενιό μέ κάποιους πού δέν τούς θέλουμε πραγματικά, δέν τούς ἀγαπᾶμε ἀληθινά καί δέν θέλουμε νά τούς γνωρίσουμε ἀνυπόκριτα: τόν προξενευόμενο ἑαυτό μας καί τόν προξενητή Θεό! Ἦλθε ἡ μεγάλη στιγμή!...

Τό δίκαιο πέρασμα τῶν ἀδίκων ἀπό τά πάθη τοῦ Δίκαιου Θεοῦ:

Ἄν ὁ ἀναμάρτητος Θεός καί Ἄνθρωπος ἔζησε ζωή μέ θλίψεις καί πέθανε θάνατο μέ θλίψεις γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, γιατί μᾶς φαίνεται βαρύ κι ἀσήκωτο ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι νά ἔχουμε θλίψεις; Ἡ κακοδιαχείριση τῶν χρημάτων, ὁδηγεῖ σέ χρέη. Καί ἡ κακοδιαχείριση τῶν ψυχῶν, ὁδηγεῖ σέ θλίψεις. Πληρώνοντας τά χρέη, γλυτώνεις τήν φυλακή. Πληρώνοντας τίς ἁμαρτίες, γλυτώνεις τήν κόλαση. Κι αὐτός πού πρέπει νά πληρώσει χρηματικά χρέη, ἐνδεχομένως νά μήν μπορέσει νά βρεῖ ποτέ τά ὀφειλούμενα ποσά γιά νά γλυτώσει, ἀκόμη κι ἄν θέλει. Αὐτός ὅμως πού θά θελήσει νά συγχωρεθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες του, θά βρεῖ μέσα ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τό ἀπύθμενο ἔλεος τοῦ Θεοῦ τούς τρόπους γιά νά ξεπληρώσει τά ὀφειλούμενα χρέη τῆς ψυχῆς του καί νά γλυτώσει!

Ὁ Πανάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός, παραχωρεῖ νά περάσουμε λίγο ἀπό ὄλα τά δικά Του πάθη γιά νά μᾶς συγχωρέσει, νά μᾶς καθαρίσει, νά μᾶς λαμπρύνει, νά μᾶς συναναστήσει καί νά μᾶς χριστοποιήσει! Ποθεῖ νά μᾶς κάνει μικρούς Χριστούς! Τί ἀσύλληπτη φιλευσπλαγχνία! Κι ἐμεῖς,... λυπούμαστε γιά τίς θλίψεις... 

"Τὸ ποτήριον ὃ δέδωκέ μοι ὁ πατὴρ, οὐ μὴ πίω αὐτό;" (Ἰωά. 18, 11), εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δηλώσει πώς αὐτό πού δίδει ὁ Θεός, εἶναι τό πιό ὠφέλιμο, τό πιό ἀπαραίτητο, τό πιό θεραπευτικό, τό πιό σοφό, τό πιό σωτήριο, τό πιό τέλειο! Αὐτό τό ἴδιο ποτήριον ἁπλώνει καί σέ μᾶς ὁ Ἰησοῦς καί Βασιλιάς, γιά νά πιοῦμε λιγάκι κι ἐμεῖς. Ποιός Βασιλιάς δίνει τό ποτήρι πού πίνει σέ κάποιον δοῦλο του γιά νά πιεῖ κι αὐτός; Ὁ δικός μας Οὐράνιος Βασιλιάς ἀντίθετα, μᾶς δίνει τό ποτήριόν Του καί μάλιστα ὄχι ἀπευθυνόμενος σέ δούλους (καί ἀχρείους ...), ἀλλά στά ἀγαπητά Του τεκνία!

Πάνω σέ αὐτό τό ποτήριον, θά ἀκουμπήσουν καί τά δικά μας χείλη ἐκεῖ πού ἀκούμπησαν καί τά χείλη τοῦ Χριστοῦ καί κρυφά θά φιληθοῦμε μέ τόν ἴδιο τόν Θεό!!! Τό ἔχετε συλλάβει αὐτό;!

Ἄρα, λοιπόν: "τό ποτήριον ὅ δέδωκε ἡμῖν ὁ Πατήρ, οὐ μή πίομεν αὐτό;"...

Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης μέ τόν Θεό:

 Ἄν δέν μείνει κανείς μόνος του, δέν μπορεῖ νά βρεῖ τόν Θεό. Ἄν δέν μοιραστεῖ καί δέν γευθεῖ κανείς ἀπό τό ἴδιο ποτήριον τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά βρεῖ τόν Θεό.

Αὐτή εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο: ἡ σιωπή Του καί ἡ σιωπή τῶν ἄλλων βουτηγμένες στήν θλίψη. 

Τί γίνεται ὅμως παρακάτω;...

Ἡ ὁδυνηρή σιωπή λύνεται καί γίνεται γλυκειά συνομιλία καί παράδοση στόν Θεό:

"Οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω" (Ἑβρ. 13, 5) λέγει ὁ Κύριος στήν κάθε ψυχή.

Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἐγκατάλειψη, δέν εἶναι ἀπόρριψη, δέν εἶναι ἀπόσταση. Σωπαίνει γιά νά ἀκούσουμε καλύτερα τά πάθη μας καί τίς ἁμαρτίες μας. Σωπαίνει γιά νά τά ἀπορρίψουμε καί νά ἀναζητήσουμε Αὐτόν καί τό ἅγιον θέλημά Του. Σωπαίνει γιά νά τρέξουμε κοντά Του μέ λαχτάρα καί νά πάρουμε ζωή, ζωή μακαρία καί ἀτελεύτητο. Καί τότε, παίρνει νόημα καί ἡ σιωπή τῶν ἄλλων! Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει κι αὐτή, γιά νά ἀκούσουμε ἐπιτέλους τόν ἄρρωστο ἑαυτό μας νά βοᾶ ἀπό τά πάθη του, νά διαγνώσουμε τήν ἀσθένειά μας, νά ἀναζητήσουμε θεραπεία καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ!

Καί μόλις γίνει ἀντιληπτό ὅλο αὐτό, τότε ἡ σιωπή ἀπό ὁδυνηρή γίνεται γλυκειά. Ἔχουμε τόσο χρόνο πιά γιά νά Τοῦ μιλᾶμε καί νά μᾶς ἀκούει μέσα στήν γλυκυτάτη ἀγάπη Του. "Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν"! Καί πῶς νά μήν δοξάσουμε τόν Θεό μέσα στίς θλίψεις;! Ὅταν Αὐτός ἔζησε καί πέθανε μέσα σέ αὐτές, ἀλλά ταυτόχρονα νίκησε τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν Διάβολο καί τελικά ἀναστήθηκε ἀπό τά συντρίμμια τους, τότε κι ἐμεῖς ἔχουμε τά ἐχέγγυα ὅτι τήν ἴδια διαδρομή διανύουμε πατώντας ἐπάνω στά χνάρια Του! Τήν Ἀναστάσιμη καί σωτήρια διαδρομή! Ἀρκεῖ νά μήν γογγύζουμε καί νά Τόν δοξάζουμε. Πρίν ἀπό τήν αὐγή, ὑπάρχει τό παχύτερο σκοτάδι. Πρίν ἀπό τήν σωτηρία, ὐπάρχει ὁ ζόφος τῶν θλίψεων! Τό νήπιο ἀφήνεται χωρίς ἀναλύσεις στά χέρια τοῦ ἐπίγειου κηδεμόνα του, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καί μέ ἀπόλυτο αἴσθημα ἀσφάλειας. Ἐμεῖς, γιατί νά μήν ἀφεθοῦμε χωρίς ἀπιστίες στά χέρια τοῦ Τέλειου Οὐρανίου Πατρός πού "θέλει πάντας σωθῆναι"; Ἄς ἠχοῦν, λοιπόν, στά ὦτα τῆς ψυχῆς μας σάν οὐράνιος ψαλμός τά λόγια τοῦ Κυρίου: 

«Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωά. 16,33)

Ἡ ἀποκάλυψη στήν ψυχή:

"...μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ" (Ματθ. 26, 38) 

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μᾶς δίνει ταυτόχρονα μέ τό πρόβλημα καί τήν ἔκβαση τοῦ προβλήματος.

Ἀκόμη καί ἕως θανάτου ἄν γίνει ἡ ψυχή μας περίλυπος, ἄν 

"μένουμε ἐν τῷ ὀνόματί Του" καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ Του καί ἐν τῇ ἀγάπῃ Του προσευχόμενοι, τότε κανένας θάνατος δέν θά ἀγγίξει τήν λύτρωση καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀπό ὅσα πυρά θλίψεων καί ἄν εἰσέλθει, ὅπως οἱ Τρεῖς Παῖδες ἐν καμίνῳ!

Καί πόσο ἀπεριόριστα γλυκύς καί ἀγαπῶν ἡμᾶς εἶναι ὁ Κύριος, πού ἐνῶ κατέθετε τήν ὁδυνηρή κατάσταση τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ("περίλυπος ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου"), Αὐτός, σκεπτόταν ἐμᾶς καί τήν δική μας ζωή: "μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ"!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!


Τό κείμενο γράφτηκε ἀπό:
Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ (http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)

Προστάδιο της ελεύσεως του Αντίχριστου η αποστασία - Θα πλανηθούν κι οι εκλεκτοί

1) Ο Αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του• την εποχή που του καθωρίσθη. 

Θα προηγηθή μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την Χριστιανική πίστη. Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον Αντίχριστο. Και μάλιστα να τον δεχθούν με το δικό του πνεύμα, που τότε θα μπη στην δομή της σκέψης των ανθρώπων. Η αναζήτηση του αντίχριστου θα τους γίνη αναγκαιότητα, γιατί τα συναισθήματα θα συμπίπτουν. Θα διψούν γι’ αυτόν, όπως διψούν σε στιγμές βαθειάς θλίψης για ποτά, που διαφορετικά τα θεωρούν αυτοκτονία. Θα τον επικαλούνται. Η ικεσία σ’ αυτόν, να έλθη, θα αντηχή σε κοινές συνάξεις.

Θα εκφράζη επίμονα την αξίωση να έλθη επί τέλους η μεγαλοφυΐα των μεγαλοφυϊών, που θα μπορέση να ανεβάση την τεχνική ανάπτυξη στην ανώτατη δυνατή βαθμίδα της και να φέρη στη γη τέτοια ευπραγία, ώστε ο ουρανός και ο παράδεισος να καταντήσουν πράγματα περιττά! Ο Αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του.

2) Να πλανήση, ει δυνατόν, και εκλεκτούς.

Και πρέπει ιδιαίτερα να το προσέξωμε. Και να κλαύσωμε γι’ αυτό. Γιατί τα θαύματα και οι πράξεις του Αντιχρίστου θα φέρουν σε δύσκολη θέση και τους πιο εκλεκτούς δούλους του Θεού.

Η αιτία της μεγάλης επίδρασης του Αντιχρίστου θα έγκειται στην σατανική δολιότητα και υποκρισία, με τις οποίες σκεπάζει το πιο φρικαλέο κακό• με το αχαλίνωτο και αναίσχυντο θράσος του• με την πλήρη συμπαράσταση των πονηρών πνευμάτων• και με την ικανότητα να κάνη θαύματα• ψεύτικα μεν, αλλά που προκαλούν κατάπληξη. Η φαντασία του ανθρώπου είναι ανίκανη να συλλάβη την εικόνα ενός τόσο μεγάλου κακούργου, όσος θα είναι ο Αντίχριστος. Θα σαλπίζει για τον εαυτό του, όπως σάλπιζαν οι πρόδρομοί του, οι προτυπώσεις του. Θα ονομάζη τον εαυτό του κήρυκα και παλινορθωτή της αληθινής Θεογνωσίας. Έτσι εκείνοι, που δεν κατανοούν τον Χριστιανισμό, θα ιδούν σ’ αυτόν ένα αντιπρόσωπο και υπέρμαχο της αληθινής θρησκείας! 

Και θα πάνε με το μέρος του. Θα σαλπίση. Και θα ονομάση τον εαυτό του επηγγελμένον Μεσσίαν. Και συναντώντας τον, εκείνοι που ζουν με σαρκικό φρόνημα, και βλέποντας την Δόξα του, την δύναμή του, τις πνευματικές του ικανότητες, την ολοσχερή επιβολή του στα στοιχεία του κόσμου, θα τον αναγορεύσουν Θεό και θα γίνουν οπαδοί του [11].

Ο Αντίχριστος θα παρουσιασθή πράος, εύσπλαγχνος, γεμάτος αγάπη, γεμάτος αρετές. Θα τον δεχθούν σαν πράγματι γεμάτον αρετές. Και θα υποταχθούν σ’ αυτόν, εξ αιτίας των υψίστων αρετών του, όλοι εκείνοι που φαντάζονται, πως αλήθεια είναι η «αλήθεια» του πεπτωκότος ανθρώπου, και γι’ αυτό ούτε καν σκέπτονται να την ξεπεράσουν για να γνωρίσουν την αλήθειαν του Ευαγγελίου[12].

Ο Αντίχριστος τότε θα εισηγηθή στην ανθρωπότητα την δημιουργία μιας ανώτατης Παγκόσμιας Ειρήνης και ευημερίας. Θα προσφέρη τιμές, πλούτη, μεγαλεία, σημαντικές ανέσεις και σαρκικές ηδονές. Και όσοι ποθούν επίγεια πράγματα, θα τον δεχθούν. Και θα τον ονομάσουν «κύριό» τους[13]. Ενώπιον της ανθρωπότητος ο Αντίχριστος θα ανοίξη ένα τέτοιο ανεξήγητο με την τότε επιστήμη τσίρκο θαυμάτων, που η κατεργαριά τους θα θυμίζη θέατρο. Θα φέρη φόβο με τις απειλές και θαυμασμό με τα θαύματά του. Θα ικανοποιήση την άκριτη περιέργειά τους και την παχυλή τους άγνοια. Θα ικανοποιήση την ματαιοδοξία τους και τον εγωισμό τους. Θα ικανοποιήση το σαρκικό τους φρόνημα. Θα ικανοποιήση την δεισιδαιμονία και τις προλήψεις τους. Και θα φέρη σε σύγχυση τους σοφούς. Έτσι όλοι οι άνθρωποι με οδηγό την πεπτωκυία φύση τους, χωρίς το φως του Θεού, θα παρασυρθούν και θα καταλήξουν πειθήνια και άβουλα όργανα του πλάνου[14].

Τα σημεία του Αντιχρίστου θα γίνουν κατά κύριο λόγο στον αέρα [15], και συγκεκριμένα στο στρώμα, στο οποίο κυριαρχεί ο σατανάς[16]. Τα σημεία αυτά θα επιδρούν ως επί το πλείστον στην αίσθηση της όρασης. Και έτσι και θα γοητεύουν και θα απατούν.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μελετώντας στην Αποκάλυψη του τα γεγονότα, που θα γίνουν πριν από την συντέλεια του κόσμου, λέγει ότι ο Αντίχριστος θα κάμη μεγάλα σημεία, ακόμη και να κατεβή «πυρ εκ του ουρανού ενώπιον των ανθρώπων»[17]. 

Το θαύμα αυτό, μας λέγει η Αγία Γραφή, θα είναι το πιο μεγάλο από τα θαύματα του αντιχρίστου. Και αυτό το θαύμα θα γίνη στον αέρα. Θα είναι ένα μεγαλοπρεπές και φοβερό θέαμα!

Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς) 

Βιβλιογραφία

[11] έ.α.

[12] Μακαρίου Αιγυπτίου Ομιλία ΛΑ’ § 4.

[13] Θεοφυλάκτου Βουλγ. Εις το Ιωάν. 5, 43.

[14] Αποκ. 13, 8.

[15] Εφραίμ του Σύρου, έ.α., Εφ. 2, 2 και 6, 12.

[16] Συμεών Νέου Θεολόγου, Περί του τρίτου είδους προσευχής.

[17] Αποκ. 13, 13.

http://eleftheroiellines.blogspot.gr

Περί της ψυχικής καλλιέργειας

Η επιστολή του αββά Αμμωνά, περί της ψυχικής καλλιέργειας για την προσέλκυση της Θείας Χάριτος. Η θεία χάρη, δεν έρχεται στον άνθρωπο με μια απλή εγκεφαλική παραδοχή ή πίστη. Ούτε «μαγικά». Δωρίζεται στον άνθρωπο αφού ενεργοποιηθεί η ενδιάθετη πίστη μέσω της άσκησης και της απόφασης για έναν –κατά το δυνατό- πνευματικό αγώνα μαζί με τον Κύριο. Είναι ένα δώρο μεν, που όμως «αποκτάται» με κόπο και δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας, ακριβώς για να βιώσει εμπειρικά ο πιστός την ανεκτίμητη αξία της.

Αββά Αμμωνά «Χαίρετε εν Κυρίω, αγαπητοί.

Εάν κανείς αγαπήσει τον Θεό εν όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή και κάνει το παν για να ζήσει με φόβο Θεού, ο φόβος αυτός θα του προξενήσει κλαυθμό, ο κλαυθμός χαρά και η χαρά δύναμη με τη βοήθεια της οποίας η ψυχή θα καρποφορήσει σε όλα.

Και όταν ο Θεός δει τον καρπό της ωραίο, θα τον δεχτεί σαν ευωδία και θα χαρεί μαζί με τους αγγέλους του για όλα τα καλά της έργα. Θα της δώσει ακόμη φύλακα, ο οποίος θα την προστατεύει σε κάθε της βήμα, για να την οδηγήσει στον τόπο της αναπαύσεως χωρίς κίνδυνο να την υποδουλώσει ο σατανάς. Διότι όσο βλέπει ο διάβολος τον φύλακα, δηλαδή τη θεϊκή δύναμη, να περιβάλλει την ψυχή, απομακρύνεται. Φοβάται να πλησιάσει τον άνθρωπο και την δύναμη που τον περιβάλλει.

Αγαπητοί εν Κυρίω, εσείς, που τόσο σας συμπαθώ, γνωρίζω ότι είσθε φίλοι του Θεού. Εγκολπωθείτε λοιπόν αυτή τη δύναμη, για να σας φοβάται ο σατανάς και να εργάζεστε πάντοτε με σοφία. Όσο αυξάνει η γλυκύτης της θείας χάριτος, τόσο θα πληθαίνει μέσα σας τους πνευματικούς καρπούς. Η γλυκύτις αυτή γλυκαίνει υπέρ μέλι και κηρίον.

Οι περισσότεροι από τους μοναχούς και τις μοναχές, εκτός από ορισμένους σε διάφορα μέρη, δεν δοκίμασαν την μεγάλη αυτή γλυκύτητα, διότι δεν απέκτησαν την θεϊκή δύναμη. Δεν τους την έδωσε ο Κύριος, διότι δεν καλλιέργησαν κατάλληλα την ψυχή τους για να την δεχτούν. Ουκ εστί προσωπολήπτης ο Θεός. Για αυτό προσφέρει την θεϊκή δύναμησε κάθε εποχή σε αυτούς που εργάζονται για να την αποκτήσουν. Μόνο σε αυτούς την χαρίζει.

Αγαπητοί, γνωρίζω ότι σας αγαπά ο Θεός και ότι και εσείς αγαπάτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά από τότε που αρχίσατε τον πνευματικό αγώνα. Αλλά και εγώ σας αγάπησα με όλη μου την καρδιά, βλέποντας την ψυχική σας ευθύτητα. Εγκολπωθείτε λοιπόν την θεϊκή δύναμη για να περάσετε όλα σας τα χρόνια με πνευματική ελευθερία και να εργάζεσθε εύκολα τις εντολές του Θεού.

Η δύναμις που προσφέρεται στον άνθρωπο εδώ στη γη, αυτή πάλι τον συνοδεύει στην ανάπαυση του ουρανού μέχρις ότου περάσει όλες τις εξουσίες του αέρος. Υπάρχουν πράγματι δαιμονικές δυνάμεις στον αέρα, οι οποίες εμποδίζουν τους ανθρώπους και δεν τους αφήνουν να φτάσουν στον Θεό. Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τώρα τον Θεό με επιμονή, να μη μας εμποδίσουν να φτάσουμε κοντά του. Όσο οι δίκαιοι έχουν την θεϊκή δύναμη, κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει την άνοδο.

Μέχρις ότου κατοικήσει η θεία χάρις στον άνθρωπο, η ψυχή αγωνίζεται να την αποκτήσει με την καταφρόνηση όλων των ύβρεων και όλων των επαίνων των ανθρώπων, με μίσος όλων των κοσμικών απασχολήσεων που θεωρούνται έντιμες, με το μίσος κάθε σωματικής αναπαύσεως, με την κάθαρση της καρδιάς από κάθε ρυπαρό λογισμό ή κοσμικό μάταιο φρόνημα, με νυχθημερές προσευχές που συνοδεύονται με νηστείες και δάκρυα. Τότε ο αγαθός Θεός δεν θα αργήσει να σας δώσει την θεία χάρη, οπότε θα ζήσετε πλέον με ανάπαυση και άνεση, θα αποκτήσετε μεγάλη παρρησία ενώπιον του και θα σας ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα, καθώς έχει γραφτεί.

Εάν όμως μετά την απόκτησή της σας εγκαταλείψει η θεϊκή θέρμη, αναζητήστε την πάλι και θα επιστρέψει. Η θέρμη αυτή μοιάζει με φωτιά που μεταβάλλει το ψυχρό σε θερμό.Όταν λοιπόν νοιώθετε βαριά την καρδιά σας, στραφείτε προς αυτή και εξετάστε την με φόβο Θεού. 

Έτσι θα αναγκαστεί πάλι να θερμανθεί και να πυρωθεί με την θεϊκή φλόγα. Αυτό άλλωστε έκανε και ο προφήτης Δαβίδ. Όταν ένοιωσε την καρδιά του βαριά, είπε: ‘’Και εξέχεα επ’ εμέ την ψυχήν μου’’. ‘’Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου’’. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσε να ξαναθερμάνει την καρδιά του και να δεχτεί την γλυκύτητα του Παναγίου Πνεύματος».

«Αββάς Αμμωνάς», 

Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 29- 33

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Το ακατάληπτο της αγάπης του Θεού - τα μαθηματικά του Θεού

Τα σαράντα τέσσερα χρόνια της μακροχρόνιας καθ’ ημάς ασκήσεως της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας στην έρημο, ήταν πολλά ή όχι; Για τα μέτρα τα ανθρώπινα θα λέγαμε πολλά. Και πώς μπορούν να συγκριθούν αυτά τα τόσα πολλά χρόνια με το ένα δευτερόλεπτο της μετανοίας του ληστού πάνω στο σταυρό; Και οι δυο εισέρχονται στον Παράδεισο.

Υπάρχει λογική σε τέτοιες ισορροπίες που εμείς τις λειτουργούμε ως μαθηματικές αναζητήσεις; Να τολμήσω να προσεγγίσω αυτό το ερώτημα αρχίζοντας λόγο σύντομο, και αξιοποιώντας την απάντηση που δίνει ο εν αγίοις πατέρας ημών o Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε αυτό το φοβερό και συγκλονιστικό ερώτημα. Ποια είναι τα μαθηματικά του Θεού και ποια είναι τα δικά μας;

Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «εκείνο που μπορώ να καταλάβω περισσότερο από το Θεό είναι το ακατάληπτό Του. Και μάλιστα το ακατάληπτο της Αγάπης Του». Και τονίζει, «ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα Αυτού, ερευνηθήναι ου δύναται. Πολλώ μάλλον καταληφθήναι αδύνατον. Τα κρίματα Αυτού ανεξερεύνητα. Η ωδή Αυτού ανεξιχνίαστη. Η ειρήνη Του υπερέχει πάντα νουν. Η δωρεά Του ανεκδιήγητος».Αρχίζοντας το λόγο μας με αυτόν τον προβληματισμό, πιθανώς να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το πώς μπορούμε να εννοήσουμε τα πράγματα του Θεού είναι πολύ σχετικό. Και σίγουρα ακολουθώντας τη διδασκαλία των Πατέρων μας, είναι καλύτερα να αφηνώμεθα στα χέρια Του, παρά να ψάχνουμε το πώς και το γιατί. Αλήθεια, σκεφτήκατε γιατί την πρώτη φορά που μίλησε ο Κύριος στον προφήτη Ωσηέ. την πρώτη φορά που μίλησε, προσέξτε, είπε: «πήγαινε και πάρε γυναίκα σου μια πόρνη. Κι έτσι τα παιδιά που θα κάνεις μαζί της δεν θα έχουν καθόλου δικαιώματα». Πρώτη φορά ομιλεί ο Θεός στον Ωσηέ και του λέει να πάρει μια πόρνη. Ανεξιχνίαστο. Βέβαια οι Πατέρες της Εκκλησίας μετά τόλμησαν να προσεγγίσουν το κείμενο ερμηνευτικά και να πούνε: μα φυσικά θα πάρει ο Ωσηέ μια πόρνη, μια που ο Θεός μετά, μέσα από το έργο της Θείας οικονομίας Του, διάλεξε να αγαπήσει εμάς που είμαστε πόρνοι.

Αλήθεια, ποια λογική, φιλοσοφική ή ακόμη και θεολογική, μπορεί να εξηγήσει το ανεξιχνίαστο της αιτήσεως του Θεού προς τον Αβραάμ για να θυσιάσει το γιο του; Μυστήριο ιλιγγιώδες. Το προσέγγισε -σχετικώς πως- ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγοντας ότι 

«μας προετοίμαζε ο Θεός. Εκείνος το Υιό του θυσίασε. Κι εμείς ανοίξαμε τον δρόμο για Αυτόν, μιας και τολμήσαμε μέσα από το χέρι του Αβραάμ, να θυσιάσουμε το γιο του». 

Όπως και να’ χουν τα πράγματα, οι βουλές του Θεού που λειτουργούν πάντοτε αγαπητικά δεν μπορούν να ερευνηθούν. Γι’ αυτό η ζωή μας είναι καλύτερο να λειτουργήσει σε αυτό το μυστήριο που κατανοείται σχετικώς πως, για να γίνουμε ελεύθεροι. Για να βοηθήσω αυτήν την κουβέντα που αρχίσαμε τώρα, θα αφήσω κάποια στίγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας. Θα σας δώσω κάποιες μικρές πτυχές ζωής κάποιων αγίων, οι οποίοι μέσα από το παράλογο μερικές φορές που έζησαν, ήρθαν όχι μόνο σε επίγνωση του Θεού, ήρθαν σε ύψη αγιότητας.

Να, να θυμηθούμε συμβολικά αγίους αρκετά αγνώστους στη δική μας σκέψη. Την Οσία Αθανασία τη θαυματουργό, την εν Αιγίνη. Από μικρό παιδί διακρινόταν για την αρετή της. Και επιθυμούσε να αφιερωθεί στο Χριστό, να γίνει μοναχή. Οι γονείς της όμως την υποχρέωσαν να παντρευτεί. Δεκαέξι μέρες μετά το γάμο της κάποιοι βάρβαροι επιτέθηκαν στο νησί, στην Αίγινα, και σκότωσαν τον άντρα της. Η Οσία σκέφτηκε να επωφεληθεί από το γεγονός πια και να επιτελέσει τον πόθο της. Να γίνει μοναχή. Αλλά τότε εξεδόθη ένα αυτοκρατορικό διάταγμα που όριζε την εποχή εκείνη όλες οι χήρες κι ανύπαντρες κοπέλες να νυμφεύονται ειδωλολάτρες. Η Αθανασία έκανε υπακοή στο νόμο. Και σύναψε δεύτερο γάμο. Όμως το παράδειγμα των αρετών της επηρέασε τόσο πολύ τον ειδωλολάτρη σύζυγό της, που μετά έγινε μοναχός. Ποιες είναι οι βουλές του Θεού; Ποιος θα το περίμενε; Μέσα από ανέλπιστα γεγονότα ζωής, η αγία Αθανασία όχι απλώς να σώζεται η ίδια και να γίνεται αγία, [αλλά] να διασώζεται και ο δεύτερος άντρας της, ο ειδωλολάτρης.

Ποιος έχει σκεφτεί άραγε το μυστήριο που λειτουργήθηκε στη ζωή ενός μεγάλου Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας; Του αγίου Βασιλείου επισκόπου Ριαζάν. Η βιοτή του ήταν άμεμπτη. Και το υπόδειγμα των αρετών που οικοδομούσε ήταν ακραίο. Ο διάβολος θέλησε να δοθεί εντύπωση ότι ο επίσκοπος αυτός ζούσε βίο ακόλαστο. Πήρε λοιπόν τη μορφή νεαρής κοπέλας και εμφανιζόταν στο παράθυρο της επισκοπικής κατοικίας. Ο λαός σκανδαλισμένος από το θέαμα απεφάσισε να τιμωρήσει τον επίσκοπο. Χωρίς να προηγηθεί εκκλησιαστικό δικαστήριο. Ήταν σίγουροι για την πτώση του επισκόπου. Μια μέρα που το συγκεντρωμένο πλήθος είδε την κοπέλα να φεύγει από το σπίτι του επισκόπου, οι φήμες πολλαπλασιάστηκαν.

Ακούγονταν διάφορες κατηγορίες και κάποιοι μάλιστα απειλούσαν να σκοτώσουν τον επίσκοπο. Ο Άγιος κατόρθωσε να πάρει αναβολή, έτσι ζήτησε, μόνο λίγες ώρες. Τη νύχτα προσευχήθηκε πολύ. Ετέλεσε αγρυπνία. Και κατόπιν μετέβη στον καθεδρικό ναό της πόλης του. Κι ανέπεμψε δέηση. Και κατόπιν εναποθέτοντας κάθε ελπίδα του στην Παναγία, με ένα εικόνισμά της στα χέρια του κατευθύνθηκε στον ποταμό Όκα που είναι πλάι στην πόλη αυτή. Ο λαός τον περίμενε για να τον σκοτώσει. Ο Άγιος πήρε τότε τον μανδύα του τον άπλωσε στα νερά του ποταμού και ανέβηκε το ποτάμι σα να ήταν βάρκα. Το είδε ο λαός. Και κατάλαβαν ότι κατέκριναν τον άγιο. Γιατί ο Θεός το επέτρεψε; Γιατί ο Θεός το άφησε; Είναι περιττό το ερώτημα. Το είπαμε. Οι βουλές του Θεού είναι ανεξιχνίαστες. Αλλά όλα αυτά με άλλο τρόπο -και μοναδικό τρόπο- ωφέλησαν το λαό. Κι ακόμη περισσότερο τον επίσκοπο.

Η μακαρία Σοφία καταγόταν από τη Θράκη. Ήταν παντρεμένη και μητέρα έξι παιδιών. Οι φροντίδες όμως του σπιτιού της δεν την αποσπούσαν από τα καθήκοντα της ευσεβείας της. Την προσευχή και τον εκκλησιασμό. Επιστρέφοντας στο σπίτι περνούσε μεγάλο μέρος της νύχτας προσευχόμενη. Έγινε το ανέλπιστο. Τα έξι παιδιά της από κάποιους λόγους νόσων πέθαναν το ένα μετά το άλλο. Τότε εκείνη μοίρασε όλα τα υπάρχοντά της στους φτωχούς κι έγινε μητέρα άλλων ορφανών παιδιών. Και στήριγμα στις χήρες. Μην έχοντας άλλη μέριμνα από το να ευαρεστεί το Θεό, πέρασε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής της με νηστεία και προσευχή. Τα μάτια της ήτανε αστείρευτη πηγή δακρύων. Η τραγωδία του θανάτου έξι παιδιών της άλλαξε πιο βαθιά τη ζωή της. Θα μπορούσε να γίνει αγία και χωρίς τον θάνατο των παιδιών της. Δεν ξέρω το γιατί. Αλλά η τραγωδία δεν ερευνάται. Ερευνάται η κατάληξη. Πού μας πάει η τραγωδία.

Μην ξεχνάτε την ιστορία μιας άλλης Αγίας της Εκκλησίας μας, της αγίας Ισιδώρας, της δια Χριστόν σαλής. Ήταν στο μοναστήρι του Ταβενησίου, στην αντίπερα όχθη του Νείλου. Εγκαταβίωνε εκεί και υποκρινόταν τη σαλή. Με σκοπό να επισύρει πάνω της τη χλεύη των ανθρώπων. Ντυμένη στα κουρέλια, επιτελούσε τις πιο ταπεινές εργασίες του μαγειρείου. Και για τροφή αρκούνταν στα ψίχουλα που μάζευε από την τράπεζα. Μιας κι οι άλλες μοναχές την περιφρονούσαν ως τρελή, και μερικές έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένη. Μια μέρα ήρθε στο μοναστήρι κατόπιν εντολής Αγγέλου ο άγιος Πιτιρούν. Μεγάλος άγιος της ερήμου του Ταβενησίου. Ονομαστός ασκητής. Κι αφού είδε τις αδελφές, ζήτησε να δει την Ισιδώρα. Αλλά κρίθηκε σωστό να μην έρθει για να μην ρεζιλευτεί η κοινότητα από τη σαλότητά της. Εκείνος όμως επέμενε. Και τότε μόλις ήρθε η Ισιδώρα, ο άγιος Πιτιρούν έπεσε στα πόδια της λέγοντας : «ευλόγησον». Στις αντιρρήσεις ότι η αδερφή αυτή ήταν σαλή και άξια περιφρόνησης, εκείνος απήντησε στις μοναχές ότι αυτή πρέπει να είναι η πνευματική μητέρα τους. Ανέλπιστα γεγονότα αποκαλύπτουν μέσα από την αγάπη του Θεού την αγιότητα της αγίας. Μπορεί και να μην αποκαλυπτόταν. Θα παρέμενε αγία. Αλλά η αγάπη του Θεού έτσι το θέλησε. Για την ταπείνωση των άλλων αδελφών και τη σωτηρία τους.

Ποιος έχει ακούσει την ιστορία εκείνων που νομίζουμε πως είναι ζευγάρι, όταν στα συναξάρια της ημέρας της γιορτής τους ακούμε «μνήμη των Οσίων Θεοφάνους και Πανσέμνης»; Όλοι πιστεύουμε πως είναι ένα αγιασμένο ζευγάρι το οποίο ασκήθηκε θεοφιλώς μέσα στο γάμο κι αγίασε. Ακούστε το παράξενο της ιστορίας τους. Ο Άγιος Θεοφάνης ζούσε στην Αντιόχεια. Προήλθε από γονείς ειδωλολάτρες. Παντρεύτηκε σε ηλικία 15 χρόνων. Και τρία χρόνια αργότερα η γυναίκα του εκοιμήθη. Άλλη ήταν η γυναίκα του. Όχι η Πανσέμνη. Τότε έλαβε το βάπτισμα και εγκλείστηκε σε ένα μικρό κελάκι, όχι μακριά από την Αντιόχεια. Για να εργαστεί προς σωτηρία της ψυχής του. Έμαθε ότι εκεί κοντά στην Αντιόχεια, η οποία ήταν μεγάλη και περίφημη πόλη αλλά και πολύ αμαρτωλή ταυτόχρονα, ζούσε μια πόρνη που λεγόταν Πανσέμνη κι έκανε πολλά πράγματα για να απολεστούν οι ψυχές των ανθρώπων λόγω του αμαρτωλού επαγγέλματός της, προσευχήθηκε πολύ στο Θεό. Και του ήρθε ένας φωτισμός. Άφησε το ερημητήριο του και κατέβηκε στο σπίτι του πατέρα του και του ζήτησε, αυτός ο ασκητής ο μοναχός, δέκα λίτρες χρυσού για να παντρευτεί. Έβγαλε τον τρίχινο χιτώνα του, φόρεσε λαμπρά ενδύματα και πήγε στο σπίτι της Πανσέμνης της πόρνης. Αφού έφαγε και ήπιε, τη ρώτησε πόσο καιρό είναι σε αυτό το άθλιο επάγγελμα. Δώδεκα χρόνια, του είπε. Όμως από όλους τους εραστές μου εσύ είσαι ο ομορφότερος, του είπε εκείνη. Και τότε είπε ο Θεοφάνης, «αφού είμαι όμορφος, θέλεις να με παντρευτείς»; Και της είπε μάλιστα, «να, πάρε και χρυσάφι σαν προίκα σου». Εκείνη δέχτηκε. Και της είπε : «πάμε να κάνουμε τις ετοιμασίες του γάμου».

Πήγε λοιπόν εκεί που ήταν το κελί του κι απέναντι έκτισε ένα άλλο κελί κοντά στο δικό του. Και επέστρεψε για να επιτελέσει την υπόσχεσή του, το γάμο με την Πανσέμνη. Βέβαια της είπε: «επειδή είμαι χριστιανός, σε παρακαλώ πρέπει να γίνεις χριστιανή για να παντρευτούμε». Εκείνη δίστασε στην αρχή, αλλά το δέχτηκε. Δεν είχε να χάσει και τίποτε. Ωραίος άντρας, νέος και πολλά χρήματα. Κι άρχισε η κατήχηση. Κατά την περίοδο της κατηχήσεως άκουσε η Πανσέμνη για την μέλλουσα κρίση. Και ότι όλες μας οι αμαρτίες μας θα κριθούν από το Θεό. Κι ανάλογα θα κριθούμε για τη σωτηρία μας. Και περιήλθε σε σωτήρια συντριβή. Βαπτίστηκε, ελευθέρωσε τους δούλους της, μοίρασε όλη την περιουσία που απέκτησε με τις αμαρτίες της, και αποσύρθηκε στο κελί που ετοίμασε γι’ αυτήν ο Θεοφάνης. Και οι δυο ασκήθηκαν θεοφιλώς.

Πράγματι ανεξιχνίαστες οι βουλές του Θεού. Το ανέλπιστο. Καμιά φορά αφήνουμε το Θεό να λειτουργήσει πάνω στη ζωή μας το ανέλπιστο; Ήταν τολμηρό αυτό που έκανε ο Θεοφάνης. Αλλά για το Θεό τα τολμηρά είναι σωτήρια. Μήπως κάποια φορά το μυαλό μας είναι τόσο στατικό και τόσο κλεισμένο, ακόμη – να τολμήσω να το πω – και σε χριστιανικές συμβατικότητες, και δεν αντέχουμε αυτό το ξεπέρασμα; Αυτή την έξοδο;

Μέσα από αυτές τις σκέψεις πιθανώς μπορώ να καταλάβω τον Άγιο Ευθύμιο της Ουσδαλίας. Μια μεγάλη περιοχή της Ρωσίας όπου ήταν επίσκοπος. Είχε πολλές αρετές αλλά τις έκρυβε. Και ποτέ δεν τις απεκάλυπτε. Το μόνο που κατάλαβαν από αυτόν ήταν η απάντηση που έδινε στο ερώτημα που τον ρωτούσαν. Άνθρωπε του Θεού, ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή, μας λες; Κι απαντούσε «η κρυφίως επιτελουμένη». Κι όλη η ζωή ήταν ένα κρυφτούλι. Όχι από το Θεό. Από τα μάτια των ανθρώπων. Μετά ο Θεός τον δόξασε και τον αγίασε. Άλλη τρέλα. Άλλη υπέρβαση. Ποια η μεγαλύτερη αρετή; Η «κρυφίως επιτελουμένη»! 

Αν δεν σας κούρασα ήδη, να μιλήσω με δυο λόγια για έναν άλλον άγνωστο Άγιο και πάλι της Ρωσικής γης. Τον άγιο Αρτέμιο της Βέρκολα. Ήταν νέο παιδί 13 χρονών όταν βρισκόταν στο χωράφι του για να δουλέψει εκεί που ήταν τα χωράφια του πατέρα του. Χτύπησε κεραυνός μέσα σε μια καταιγίδα και πέθανε 13 χρονών. Τι είχε κάνει αυτό το παιδί άραγε; Τι άσκηση πρόλαβε να κάνει; Οι χωρικοί βλέποντας ότι το παιδί πέθανε από τον κεραυνό, θεώρησαν ότι ήταν μια κατάρα θεϊκή και μάλιστα ότι το παιδί ήταν πολύ αμαρτωλό. Γι’ αυτό τιμωρήθηκε από το Θεό. Γρήγορα-γρήγορα τον έθαψαν κάτω από κάτι ξερόκλαδα μπας και δαιμονιστούν από τον κακό άνθρωπο που χτυπήθηκε από την οργή του Θεού, όπως έλεγαν.

Εικοσιδύο χρόνια αργότερα – το 1547 – ένας νεωκόρος του ναού του Αγίου Νικολάου της περιοχής, ο Αγάθων, είδε στον τόπο εκείνον ένα φως μυστηριώδες. Κι ανακάλυψε το σώμα του παιδιού. Το οποίο ευωδίαζε. Κι από τότε και μετά άρχισε να κάνει ατέλειωτα θαύματα. Τι έκανε αυτό το παιδί στη ζωή του; Κανείς δε το ξέρει. Το μυστήριο του Θεού. Το μυστήριο της αγάπης του Θεού. Οι ανεξιχνίαστες βουλές Του. Ποιος μπορεί να τις συλλάβει; Ποιος μπορεί να τις προσεγγίσει;

Ποιος μπορεί να καταλάβει το μυστήριο της ανεξιχνίαστης βουλής του Θεού που παίχτηκε εκεί – το Μάιο του ’41- στη Σερβική γη; Όταν οι συνεργάτες των Ναζί, οι Ουστάσι, συνέλαβαν κάποιους δήθεν στασιαστές ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο γιος του ιερέα της περιοχής – ο γιος ενός ευσεβούς ιερέως. Ήταν ο πατήρ Μπράνκο Ντομπροσάλεβιτς. Συνέλαβαν το γιο του και πήγαν να τον εκτελέσουν με τους άλλους. Και πήραν μαζί και τον ιερέα. Εκτέλεσαν μπρος στα μάτια του το γιο του και του είπαν, «ξέρεις γιατί σε φέραμε; Για να κάνεις την νεκρώσιμή του ακολουθία». Ο ιερέας, ευσεβέστατος ων, τους είπε : «βεβαίως». Κι έκανε πλήρως την Ορθόδοξη ακολουθία. Υπάκουσε στο θέλημα του Θεού. Και μόλις είπε το «δι’ ευχών», τον εξετέλεσαν. Μυστήριο η αγάπη του Θεού. Και πώς αναδεικνύει τους Αγίους.

Τι έκανε το μυστήριο του Θεού στην καρδιά του οχτάχρονου Ιωάννη του Κινέζου όταν στο μεγάλο αντιχριστιανικό κίνημα των Μπόξερς στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μαρτύρησαν πολλοί Κινέζοι Ορθόδοξοι. Έπιασαν το παιδί και το ακρωτηρίασαν και του είπαν: «Πονάς; Υποφέρεις;» Και είπε το παιδάκι, «δεν είναι δύσκολο να υποφέρει κανείς όταν είναι με το Χριστό». Τι μυστήριο έκανε αυτό το παιδάκι να πει ότι δεν υποφέρει; Τι μυστήριο επέτρεψε κατά τη δική μας την εσφαλμένη λογική ένα παιδάκι οχτώ χρονών να πεθάνει;

Ποιος ξέρει για τον Άγιο Μάλχο από τη Συρία; Που έφυγε κρυφά από το σπίτι του το πατρικό γιατί ήθελαν να τον παντρέψουν. Κι εκείνος δεν ήθελε. Ήθελε να γίνει μοναχός. Και πήγε κι έγινε μοναχός. Κοντά στην Αντιόχεια και πάλι. Όταν πέθανε ο πατέρας του γύρισε σπίτι για να παρηγορήσει τη μητέρα του. Και να ρυθμίσει κάποιες υποθέσεις οικογενειακές. Παρόλη την εντολή του γέροντά του, “μη γυρνάς πίσω, κάνε προσευχή για τον πατέρα σου”. Έγινε επιδρομή Σαρακηνών και τον συνέλαβαν οι Σαρακηνοί σα δούλο. Τον πούλησαν μαζί με μια γυναίκα σε ένα καραβάνι. Αυτός που τους αγόρασε τους υποχρέωσε να παντρευτούν. Πού να το περίμενε ο Μάλχος. Από μια ανυπακοή να βρεθεί με το ζόρι παντρεμένος. Αλλά ο Θεός έχει άλλες βουλές. Στο χείλος της απελπισίας ο Μάλχος σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Όταν τότε αυτή η γυναίκα με την οποία δια της βίας τον πάντρεψαν του πρότεινε να ζήσουν με αγνότητα και να παραμείνουν ως ασκητές σε όλη τη ζωή τους. Διδάχτηκε από τη γυναίκα ο Μάλχος.

Και τελειώνοντας πώς να ξεχάσω άλλες ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού μας. Ας τελειώσω με τον Άγιο Θαλάσσιο το Λίβυο. Από τη Λιβύη ο Άγιος Θαλάσσιος. Αν ψάξετε το συναξάρι της ζωής του δεν θα δείτε κάτι που να μυρίζει -έτσι φαίνεται- αγιότητα. Άλλα τα μέτρα του Θεού όμως. Ο Θεός επέτρεψε να συναντήσει εκεί στη Λιβύη ο Άγιος Θαλάσσιος έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας μας. Τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και επειδή είχε πολλά ερωτήματα, τον ρώτησε μερικά. Κι ο άγιος Μάξιμος του απαντούσε. Του είπε : “τώρα φεύγεις για το ταξίδι σου. Μπορώ να σου γράφω γράμματα και να μου απαντάς; ” «Ναι» του είπε ο Άγιος Μάξιμος. Άρχισε να του γράφει γράμματα. «Απορίες του Αγίου Θαλασσίου». Κι ο άγιος Μάξιμος απαντούσε. Έχουν εκδοθεί αυτές οι απαντήσεις. Απαντούσε, απαντούσε, απαντούσε. Κι ο άγιος Θαλάσσιος αυτά που έβλεπε γραμμένα άρχισε να τα ζει. Κι άρχισε η ζωή του να είναι μια μίμηση του αγίου Μαξίμου. Ολόκληρη η ζωή του. Ζούσε από τα γράμματά του. Κι είπε αυτός ο άγιος άνθρωπος μου δίνει απαντήσεις κι εγώ θα είμαι μόνο αναγνώστης; Κι όλη η ζωή του έγινε αγιασμένη. Και τόσο πολύ φωτίστηκε, που στο τέλος έγραψε κι αυτός ένα περίφημο έργο. «Περί αγάπης κι εγκρατείας». Σπουδαίο έργο. Με τέσσερις εκατοντάδες κεφαλαίων. Μιμούμενος τον άγιο Μάξιμο. Από μια γνωριμία. Από κάποια γράμματα. Οι βουλές του Θεού. Το ανεξιχνίαστο του Θεού. Αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις. «τις γαρ έγνω νουν Κυρίου»;

Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία 44 χρόνια στην Αίγυπτο. Ο ληστής σε ένα λεπτό. Δεν είναι αυτά τα μαθηματικά σωστά. Ο Θεός έχει άλλα μαθηματικά για κείνους σίγουρα τους αγίους που ανέφερα και για όλους εμάς. Το μυαλό μας να είναι πάντοτε ανοιχτό στην αγάπη του Θεού. Το πώς και το γιατί και το πόθεν μπορεί να είναι ανθρώπινα ερωτήματα. Και δεν τα απεμπολούμε. Αλλά έχουμε την τόλμη να ξεπεράσουμε τα δικά μας μαθηματικά για να μπούμε μέσα στην αγάπη του Θεού που έχει άλλα μαθηματικά; Και μας σώζει με έναν άλλο τρόπο; Μέσα από μια σαλότητα και μέσα από μια έξοδο;

Εύχεστε Σεβασμιώτατε Δέσποτα η ζωή μας να χαρακτηριστεί από αυτή την ελευθερία κι από αυτήν την έξοδο!

του πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου 

www.paterikiorthodoxia.com