.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Αθανάσιος Πάριος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Αθανάσιος Πάριος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Οι οπαδοί του Βολταιρισμού είναι αξιοθρήνητοι

Είναι να απορεί κανείς για τις κρίσεις που κάνουν πολλοί αναφορικά με το πιο ακριβό και πολύτιμο πράγμα που έχουν και από το οποίο πολυτιμότερο και πιο ανεκτίμητο ούτε υπάρχει, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει· και αυτό είναι η ψυχή, η λογική και αθάνατη. Η ψυχή, για την οποίαν ο Θεός έκανε τόσα, που κανένας λόγος ανθρώπινος δεν μπορεί να περιγράψει. Είναι αρκετό να πει κανείς ότι για αυτήν την ψυχή ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό.

Είναι, λοιπόν, πράγματι άξιο απορίας το γεγονός ο άνθρωπος να δείχνει τόση λίγη φροντίδα για την επιμέλεια αυτής της λογικής ψυχής, για την οποία δεν είναι άξιο αντάλλαγμα ο κόσμος ολόκληρος, κατά τον Δεσποτικό λόγο. Απεναντίας μάλιστα, την περιφρονεί, την προδίδει, την ανταλλάσσει με τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές, κάτι που δεν κάνει για κανένα από τα επίγεια αγαθά. Το ασήμι, το χρυσάφι, τους πολύτιμους λίθους, τα λεγόμενα «τζεβαερικά» (θησαυρούς) φροντίζουν να τα φυλάσσουν μέσα σε ασφαλή θησαυροφυλάκια, ακόμα και σιδερένια και αν συμβεί να κλαπούν ή να υποστούν κάποια ζημιά -οι ιδιοκτήτες τους- αγανακτούν, οργίζονται, ξεσηκώνουν τα πάντα, τρέχουν στα δικαστήρια και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να επανακτήσουν τα απολεσθέντα, μολονότι είναι πράγματα μάταια, προσωρινά και ευτελή. Την ψυχή όμως, που δεν συγκρίνεται με κανένα πράγμα του κόσμου τούτου, ούτε και ο κόσμος ολόκληρος· «τι γαρ δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ΙΣΤ’, 26), αυτήν την ψυχή λοιπόν, για την οποία πέθανε ο Υιός του Θεού, αυτοί οι ταλαίπωροι την παραδίνουν στην αιώνια απώλεια με τη δική τους θέληση και προαίρεση, για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις της σάρκας. 
Για να απολαύσουν τις κακές τους επιθυμίες! Τι αφροσύνη! Τι ψυχόλεθρη ανταλλαγή!
Διότι, για ποιον άλλο λόγο και για ποιον σκοπό πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν τα άλογα ζώα πίσω από τον άθεο Βολταίρο;Ασφαλώς όχι για κάποιον άλλο λόγο, παρά γιατί έκεινος ο θεοκατάρατος διώχνει τον φόβο της Μελλούσης Κρίσεως, κηρύττοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ανάσταση νεκρών. Είναι όμως δυνατόν, ανόητοι άνθρωποι, να ψεύδονται και να μην ξέρουν τι λένε οι Προφήτες, τα Ευαγγέλια, οι Απόστολοι και οι θείοι Διδάσκαλοι των περάτων της οικουμένης, για να μην τους αναφέρω ονομαστικά έναν-έναν, πράγμα αδύνατον· και γιατί να μην πω και για τα εκατομμύρια των Μαρτύρων και τα πλήθη των θεοφόρων Ασκητών; Είναι δυνατόν να πλανήθηκαν όλοι αυτοί οι ουράνιοι νόες, οι οποίοι, άλλοι κήρυξαν και άλλοι πίστεψαν ότι υπάρχει και κοινή Ανάσταση των νεκρών και κρίση όλων και ανταπόδοση των πεπραγμένων, και μόνον έναν νεωτεριστή, ένα βέβηλο, ασελγέστατο και κατάπτυστο ανθρωπάριο κρίνεται αξιόπιστο όταν λέει το ακριβώς αντίθετο και θεωρεί ανόητους όσους πιστεύουν ότι υπάρχει ανάσταση και κρίση και ανταπόδοση μετά τον θάνατο;
Όχι, λέει, νέοι μου, τίποτε δεν υπάρχει μετά. Λοιπόν, φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Και θεωρείται αληθινή η μαρτυρία ενός, ή δύο, ή τριών διεφθαρμένων· και η μαρτυρία πλήθους αναρίθμητου και μάλιστα ανθρώπων σοφοτάτων και αγιοτάτων να θεωρείται ψευδής και να απορρίπτεται; Ποιο κριτήριο προβαίνει σε τέτοιου είδους κρίση; Ασφαλώς κανένα. Αλλά, όπως λέει ένας αρχαίος σοφός, τα σύννεφα σκοτίζουν το φως του ήλιου και τα πάθη της σάρκας, της γαστρός και των υπογαστρίων ηδονών, σκοτίζουν τον λογισμό, αιχμαλωτίζουν τον ορθό λογισμό και τον κάνουν να κρίνει ως καλά εκείνα που έχουν κριθεί από όλους τους αγίους και σοφούς άνδρες ως βλαβερά και επιζήμια για την ψυχή και για το σώμα.
Έτσι, πρώτη τους κίνηση είναι η αδιαφορία προς τα έθιμα της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει, λένε, νόμος για τις τροφές (Νηστεία). Ο Θεός δεν εξετάζει τι έφαγες, αλλά τι έκανες. 
Και επομένως, σαν να κατορθώσαμε πλέον όλες τις αρετές, με όλο το θάρρος, ή μάλλον το θράσος, για να το πω καλύτερα, με όλη την αναισχυντία, σαν να ήταν δικαιότεροι από τον Αριστείδη και σωφρονέστεροι από τον πάγκαλο Ιωσήφ, πραότεροι από τον Μωυσή, πιο φιλόθεοι κι από τον Αβραάμ και ευσπλαχνικότεροι κι από τον Τωβίτ, έτσι, με θάρρος και παρρησία, άφοβα και χωρίς την παραμικρή συστολή, επιδίδονται στην παράβαση των διατεταγμένων από την Εκκλησία του Χριστού νηστειών. Όχι από κάποια εύλογη αιτία, αλλά μόνον επειδή διδάσκονται από τον Βολταίρο ότι αυτά είναι δεισιδαιμονίες και τους αρέσει αυτή η «ελευθερία της συνειδήσεως», για να υπηρετούν την κοιλιά τους, Θεόν την κοιλίαν ηγούμενοι. Ων ο θεός η κοιλία, κατά τον Απόστολο, και η δόξα αυτών εν τη αισχύνη αυτών (Φιλιπ. Γ’, 19).
Σύνετε δη άφρονες εν τω λαώ, και μωροί ποτέ φρονήσατε (Ψαλμ. 93, 8)! Προς εσάς, τους νέους απευθύνομαι με το στόμα του Δαβίδ, σε σας που ακόμα συναισθάνεστε και δεν στερεωθήκατε στην ασέβεια. Γιατί, όπως λέει ο Σολομώντας, «όταν έλθη ο ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί» (Παροιμ. ΙΗ’, 3). Γίνεται δηλαδή αναίσθητος, περιφρονεί και Προφήτες και Αποστόλους και Ευαγγέλια.
Εσείς λοιπόν, που σας λογαριάζω ότι δεν φθάσατε ακόμα στα βάθη της κακίας και η συνείδησή σας συνεχίζει να σας μιλά και συναισθάνεστε, ακούστε τι λέει το Πνεύμα το Άγιο, ο αληθινός Θεός: «Φύλασσε υιέ νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου» (Παροιμ. ΣΤ’, 20).
Δεν είναι βέβαια δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι Πατέρα το Πνεύμα το Άγιο ονομάζει τον Θεό, τον κοινό Πατέρα όλων, και νόμους τις Εντολές που έδωσε στον κόσμο, παλαιότερα με τον Μωυσή και κατόπιν με τα Ευαγγέλια. Προστάζει λοιπόν το Άγιο Πνεύμα όχι μόνον τους νόμους του Πατέρα να τηρούμε και να μην τους παραβαίνουμε, αλλά να μην αθετούμε και τους θεσμούς της Μητέρας μας· και Μητέρα εννοεί την Εκκλησία, που ίσως αυτό δεν είναι εύκολο στον καθένα να το καταλάβει. Και με τον όρο Εκκλησία δεν εννοούμε τους τοίχους και τα στασίδια, αλλά το σύνολο και το άθροισμα των πιστών σε όλη την οικουμένη, όπως ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως, ότι πιστεύουμε «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Αυτήν οι άγιοι Απόστολοι την ονομάζουν Νύμφη του Νυμφίου Χριστού και Σώμα της Κεφαλής και Μητέρα για μας τους πιστούς. Και η Εκκλησία εκπροσωπείται από την Οικουμενική Σύνοδο. Και τα θεσπίσματα και δόγματά της (της Οικουμενικής Συνόδου), το Άγιο Πνεύμα τα ονομάζει θεσμούς, δηλαδή νόμους, τους οποίους συνηθίζεται να τους αποκαλούμε Κανόνες.
Όποιος λοιπόν θέλει να έχει και να αναγνωρίζει την Εκκλησία ως Μητέρα του, πρέπει να τηρεί τα θεσπίσματά Της, καθώς και τους νόμους του Νυμφίου της Εκκλησίας, δηλαδή του Πατέρα μας: «Φύλασσε υιέ νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου». 
Αυτό σε προστάζει το Άγιο Πνεύμα· υιέ φύλασσε και τους θεσμούς της Μητρός σου, δηλαδή τα θεσπίσματα και τους κανόνες της Εκκλησίας, όπως τηρείς τους νόμους του Ευαγγελίου.
Τα θεσπίσματα της Εκκλησίας είναι πολλά και διάφορα και μεταξύ των άλλων είναι και οι Κανόνες που αφορούν στη Νηστεία. Ο γνήσιος και καλός γιος, όπως προσέχει και δεν θέλει να πικράνει τον πατέρα του, το ίδιο αποφεύγει να μη λυπήσει και τη μητέρα του, γιατί το ένα κινεί σε οργή και το άλλο και ο πατέρας τιμωρεί και παιδαγωγεί για την προσβολή που γίνεται στη μητέρα.
Γιε -της Εκκλησίας-, Ορθόδοξε και θεοσεβή Χριστιανέ, μην ακούς τον Βολταίρο, τον ασεβέστατο εχθρό του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο να ακούς, το Οποίο σου λέει «Υιέ φύλασσε νόμους πατρός σου και μη απώση θεσμούς μητρός σου». Αν δεν ήξερες ως τώρα τι πράγμα είναι ο Βολταίρος, ιδού που μέχρι τώρα είπαμε αρκετά γι’ αυτόν. Ωστόσο, για να καταλάβει ακόμη καλύτερα, και να τον μισείς ως εχθρό της ψυχής σου [1] στην Ανασκευή του σοφότατου Κλήμη, που είπαμε παραπάνω, εκεί θα πάρεις αρκετές πληροφορίες και από τον Κλήμη και από τον δικό μας, τον ευσεβέστατο ιερό Θεοτόκη σε πολλά σημεία του βιβλίου αυτού (της Ανασκευής). Ιδιαίτερα μάλιστα στον λεπτό πίνακα [2] θα βρεις αναλυτικά και κατά λέξη τα ίδια τα λόγια του Βολταίρου, στα οποία φαίνεται όλη η δολιότητα και η πονηρία του και η διαστρέβλωση, η συκοφαντία και η ξεδιάντροπη παραφθορά των Θείων Γραφών, καθώς και η αναίρεσή τους (από τον Νικηφόρο Θεοτόκη).
Για να το πούμε απλά, κανένας από τους καλούμενους Χριστιανούς δεν στάθηκε μεγαλύτερος εχθρός των ιερών βιβλίων της θρησκείας του, όσο αυτός ο παμμίαρος (Βολταίρος). Υπήρξαν ασφαλώς και άλλοι πολέμιοι της Αγίας Γραφής, αλλά όχι Χριστιανοί. Ήταν εθνικοί, ειδωλολάτρες, όπως ο Κέλσος, ο Πορφύριος από την Τύρο και άλλοι. Εκείνοι όμως είχαν λόγο να πολεμήσουν το Ευαγγέλιο, γιατί ανέτρεπε την εθνική θρησκεία, όπως και όλη η Αγία Γραφή άλλωστε. Τη θρησκεία αυτή πρέσβευαν εκείνοι, δηλαδή την πολυθεΐα και την ειδωλολατρία και τη στήριζαν όχι μόνο με λόγους και συγγράμματα, αλλά και με διωγμούς και αίματα – κατά των Χριστιανών. Αυτός όμως ο επάρατος γεννήθηκε Χριστιανός και από την παιδική του ηλικία μόνον τον Έναν Τρισυπόστατο Θεό διδάχθηκε. Δεν είχε επομένως κανένα λόγο να στρέφεται εναντίον του Χριστιανισμού και να αναιρεί τα ιερά του βιβλία, παρά μόνον το μεγάλο μίσος του κατά του Ιησού Χριστού, σαν να του είχε κάνει τα μεγαλύτερα κακά.
Αδελφέ Χριστιανέ, το αντέχει η καρδιά σου, η ψυχή σου, η συνείδησή σου να διώξεις τον Αγαθό, τον Φιλάνθρωπο, τον γλυκύτατο Σωτήρα σου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Οποίον κηρύττουν οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ιεράρχες και να προσκολληθείς σε έναν βλάσφημο που μεγαλύτερός του δεν υπήρξε ακόμα στον κόσμο, έναν βρωμερότατο και μοχθηρότατο εχθρό του Χριστού, και να οδηγηθείς μαζί του στην αιώνια απώλεια;


Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος

[1] Σε πολλά σημεία του βιβλίου, όπως και στη «Χριστιανική Απολογία», ο αναγνώστης θα πρόσεξε, ασφαλώς, ότι ο ιερός Διδάσκαλος του Γένους καταφέρεται εναντίον του Βολταίρου με χαρακτηρισμούς ιδιαιτέρως οξείς, θέλοντας μάλιστα να προφυλάξει τους απλούστερους από συναναστροφές με φορείς των ιδεών του Β. που θα τους οδηγούσαν στην αθεΐα. Είναι εμφανές ωστόσο από αυτή του τη διευκρίνιση, ότι ο Άγιος καλεί να μισούν τις ιδέες του Βολταίρου, όχι το πρόσωπο: «να τον μισείς ως εχθρό και πολέμιο της ψυχής σου», προτρέπει, να μισείς δηλαδή και να αποφεύγεις τις ιδέες του, που οδηγούν στην απώλεια την ψυχή.
[2] Ο Νικηφόρος Θεοτόκης στη μετάφρασή του, παραθέτει έναν λεπτομερή πίνακα στον οποίον αποτυπώνονται όλα τα σφάλματα και οι αντιφάσεις του Βολταίρου, που απαριθμούνται σε τέσσερα φύλλα.

(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο “Αλεξίκακον Φάρμακον” των εκδόσεων “Γρηγόρη”)
από : ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Περί Παιδείας

"Αν δεν προσέξουν οι γονείς, πού στέλλουν 
και τι μαθαίνουν τα παιδιά τους, 
θα 'ρθει η ώρα που θα κλαύσει 
το Γένος πικρά πάνω σε ερείπια"

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος

Φεύγετε ὅσον δύνασθε τὴν Εὐρώπην



Δὲν δύναμαι, οὔτε νὰ ἀκούω οὔτε νὰ ἀναγινώσκω μὲ ὑπομονὴν τοὺς ταλανισμοὺς τοῦ ἡμετέρου γένους, μὲ τὸ νὰ πάσχη ἀμάθειαν τῆς ἔξω φιλοσοφίας. Ὅλοι σχεδόν, ὅσοι εἰς τὰς ἀκαδημίας τῆς Εὐρώπης ὑπάγουσι καὶ ἐκεῖ βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, ἄλλοι διὰ ζῴσης φωνῆς καὶ ἄλλοι ἐν τοῖς προλεγομένοις τῶν βιβλίων, ὁπού ἐκδίδουσι εἰς τὸ κοινὸν φῶς, τόσους ταλανισμοὺς καὶ τόσας θρηνολογίας κάνουσι τοῦ γένους μας διὰ τὴν στέρησιν τῆς ἔξω σοφίας, ὥστε ὁπού καὶ τυφλὸν καὶ σκοτεινὸν καὶ ἐλεεινὸν καὶ μυρίων δακρύων ἄξιον τὸ ὀνομάζουσι, τόσος φαίνεται νὰ εἶναι ὁ ζῆλος των. Ἀλλὰ τάχα ὁ ζῆλος αὐτῶν οὗτος, εἶναι ἕνας ζῆλος ἐπαινετὸς ἢ ὄχι;

Ἀδόκιμος κρίνεται ὁ ζῆλος οὗτος. Διατί; Ἐπειδὴ τοῦ λείπει ἡ ἐπίγνωσις. Ἤγουν διατὶ δὲν αἰσθάνονται, οὔτε διακρίνουσι τί θέλει νὰ εἰπῆ γῆ, καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ οὐρανός· τί θέλει νὰ εἰπῆ σῶμα καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ ψυχή· τί θέλει νὰ εἰπῆ κόσμος, καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ Ἐκκλησία· τί θέλει νὰ…. εἰπῆ φιλοσοφία, καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ Ἁγία Γραφή.

Ἠξεύρω βέβαια πὼς ὁ λόγος οὗτος οὗτος θέλει φανῆ ἀπαράδεκτος, καὶ πολλοὺς ἔχει νὰ λυπήση ἀπὸ ἐκείνους ὁπού μάλιστα καὶ σεμνύνονται εἰς αὐτὴν (τὴν φιλοσοφίαν) παρὰ εἰς τὴν λογικήν τους ψυχήν.

Μέγα τίποτας καὶ ἐξαίσιον χάρισμα παρὰ Θεοῦ ἐδόθη εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ νοῦς. Τέχνας ἐπινοεῖ, ἐπιστήμας εὑρίσκει διαφόρους […] Καὶ ἐπειδὴ ὅλα αὐτὰ ὁπού ἐξετάζει ὁ νοῦς εἶναι ποιήματα Θεοῦ, διὰ τοῦτο ἡ φιλοσοφία, ὁπού εἶναι γνῶσις τούτων ἁπάντων, ὀνομάζεται ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς γνῶσις θείων πραγμάτων.

Ἡ λογικὴ ταύτη παδεία δὲν εἶναι διὰ τὸν οὐρανόν, εἶναι διὰ τὴν γῆν, διὰ τὰς πόλεις, διὰ τὰ βασίλεια, αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὀργανικὰ ἀγαθά, καθὼς εἶναι δηλαδὴ τὰ χρήματα, τὰ κάλλη, ἡ ῥώμη τοῦ σώματος, τὰ ἀξιώματα καὶ τὰ τοιαῦτα, μὲ ταύτην τὴν διαφοράν, ὅτι αὐτὴ εἶναι τὸ πρῶτον καὶ τιμιώτατον τῶν ὀργανικῶν καλῶν. Διατὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι καὶ λέγονται ὑλικὰ καὶ σωματικά, ἡ δὲ μάθηση εἶναι λογική, δηλαδὴ τῆς λογικῆς ψυχῆς γέννημα καὶ καρπὸς ἐξαίρετος. Πλὴν καὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν ἐδικήν της φύσιν οὔτε κακή, οὔτε καλή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μεταχείρισιν τῶν ἐχόντων αὐτήν, γίνεται ἢ καλὴ ἢ κακή. Λοιπὸν ἡ κατάχρηση τῆς ἔξω σοφίας δίδει εἰς αὐτὴν τὸ ὄνομα νὰ λέγεται κακή.

Δὲν εἶναι ὅμως ἡ κατάχρηση αὐτὴ ἁπλὴ καὶ μονοειδής, ἀλλὰ πολλῶν λογιῶν. Πρώτη κατάχρηση εὑρίσκεται ἐκείνη, ὁπού πολλοὶ τὴν κρατοῦν εἰς μίαν ὑπόληψιν ὑπερτάτην, φρονοῦντες καὶ λέγοντες πὼς αὐτὴ μόνη, ἤγουν ἡ φιλοσοφία, εἶναι φῶς. Καὶ ὅσοι τὴν ἔχουν, ἐκεῖνοι μόνοι ἰλλουμινάτοι καὶ εἶναι καὶ λέγονται, ἤγουν φωτισμένοι. Οἱ δὲ ἄλλοι εἶναι σκοτεινοὶ καὶ τυφλοί. Τέτοια ἦτον ἡ δόξα τοῦ παράφρονος Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ, καὶ τέτοια εἶναι ἡ τῶν Γάλλων καὶ τῶν ὁμοίων τους.

Δευτέρα κατάχρηση εἶναι ἐκείνη, ὁποὺ μερικοὶ καταγηράσκουσι καὶ φθείρονται ἐπάνω εἰς πράγματα πάντη ἄχρηστα, διὰ νὰ ἐπαινοῦνται πὼς εἶναι πνεύματα ὑψηλὰ καὶ περίεργα. Τρίτη κατάχρηση εἶναι, ὁποὺ πολλοὶ ἱερωμένοι, ἀφήνοντες τὴν τάξιν τους καὶ τὴν εὐσχημοσύνην τοῦ ἐπαγγέλματος των, ὑπάγουν καὶ κυλίονται εἰς τοὺς βορβωρώδεις τόπους τῶν ἀθεωτάτων γενῶν τῆς Εὐρώπης, διὰ νὰ παραλάβουν μαθήματα πάντη ἀνοίκεια καὶ ἀλλότρια του ἰδίου τῶν ἐπαγγέλματος. Τετάρτη καὶ τελευταία καὶ χειρίστη ἁπασῶν κατάχρηση εἶναι ἐκείνη, ὁπού τολμᾶ νὰ κρίνη καὶ νὰ ἀνακρίνη τὰς θείας γραφάς, καὶ νὰ μεταχειρίζεται τὴν ἀντίθεον γλῶσσαν τῆς ἐναντίον εἰς τὴν θείαν πρόνοιαν. Οὕτω γίνεται καὶ κακὴ καὶ ὀλεθρία καὶ ψυχοβλαβεστάτη, καὶ μίσους ἀξία καὶ ἀποφυγῆς ἡ ἔξω μάθηση.

Λοιπὸν διὰ νὰ βάλλωμεν ὅρια εἰς ἐκείνους ὁπού θέλουν καὶ καταδέχονται νὰ μᾶς ἀκούσουν, λέγομεν καὶ συμβουλεύομεν νὰ παύσουν καὶ νὰ λείψουν ἀπὸ μίας ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, ἂν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ μένουν Χριστιανοί … Ἀληθινὴν παιδείαν καλοῦνε τὴν τῶν ἀλόγων παθῶν κάθαρσιν καὶ τῶν ἀρετῶν πασῶν κατόρθωσιν, ἤγουν τὴν ἀνδρείαν, τὴν δικαιοσύνην, τὴν σωφροσύνην, τὴν ἐπιείκειαν, τὴν πραότητα, τὴν συμπάθειαν καὶ τὰς λοιπὰς ἐννοίας. Αἱ ὁποῖαι μὲ ἕναν λόγον, ἠθικὴ φιλοσοφία ὀνομάζονται καὶ εἰς τὴν μητέρα, ἤτοι εἰς τὴν εὐδαιμονίαν, αὐταὶ φέρουσι τὸν ἄνθρωπον. Καὶ τοιοῦτοι φιλόσοφοι ἦσαν καὶ ὠνομάζοντο οἱ ἀναχωρηταὶ καὶ ἀσκηταὶ λεγόμενοι. 

Λοιπὸν ὅταν καὶ οἱ Ἕλληνες ἀκόμη ὀνομάζουσι ψευδοπαιδείαν τὴν γεωμετρίαν καὶ τὰς ἄλλας λογικὰς ἐπιστήμας, ὡσὰν ὁπού καμμίαν ἠθικὴν ὠφέλειαν δὲν προξενοῦν εἰς τὴν ψυχήν, μάλιστα καὶ τὴν γεμίζουν ἀπὸ φαντασίαν καὶ δαιμονικὴν ὑψηλοφροσύνην […] Φεύγετε ὅσον δύνασθε τὴν Εὔρωπην. Καὶ ἀκόμη καὶ ἐκείνους ὁποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Εὐρώπην. Ὅτι οἱ λόγοι τοὺς ῥέουσι ἀπὸ τὰ χείλη τοὺς γλυκύτεροι ἀπὸ τὸ μέλι. Μὰ ἀλλοίμονον, αὐτοὶ ἀπαραλλάκτως εἶναι ἐκεῖνοι διὰ τοὺς ὁποίους ὁ προφήτης λέγει τάδε: ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν ἀλήθεια, ἡ καρδία αὐτῶν ματαία. 

Ἐγὼ κατὰ ἀλήθειαν φρίττω καὶ ἀμηχανῶ, ὅταν ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στοχάζομαι τὴν σημερινὴν κατάστασιν τῆς Εὐρώπης, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος βλέπω τούτους τοὺς ἡμετέρους, ὁποὺ ἔτσι ἀκρατῶς φέρονται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν δῆθεν καλῶν αὐτῆς. Ἕνα καιρὸν ἡμεῖς οἱ ἀνατολικοὶ εἴχαμεν φόβον διὰ ἐκείνους ὁπού ἐπήγαιναν εἰς τὴν Εὐρώπην, μὴ τύχη καὶ πάθουν ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, ἢ τὴν σωφροσύνην νὰ χάσουν, ἢ νὰ πέσουν εἰς λατινισμόν. Τὴν σήμερον αὐτὰ καὶ τὰ δύο λογίζονται παραμικρὰ καὶ σχεδὸν τὸ οὐδὲν ὡς πρὸς τὸ ἔσχατον καὶ ἀκρότατον τῶν κακῶν, τὴν ἀθεΐαν. 

Οἱ Γάλλοι τὴν ἐπαρρησίασαν, ἀποβάλλοντες κοινῶς τὸν Χριστιανισμόν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ πρὸ τούτου χριστιανοὶ ὀνομαζόμενοι, δὲν εἶχαν καμμίαν ὠφέλειαν. Τὰ ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης ἀκόμα γελοῦν τὸν ἑαυτό τους τάχα πὼς εἶναι χριστιανοί, οὐδὲ μόρφωσιν κἄν ἔχοντες, εἰ μὴ μόνους τους ναοὺς καὶ πολλὰς καὶ μεγάλας καμπάνας καὶ τὰς πυκνὰς λιτανείας καὶ τὰ ποικίλα καὶ διάφορα σχήματα καὶ τὰ βδελυκτὰ καὶ θεοστυγῆ τάγματα καὶ τὰ λεγόμενα μοναστήρια. Τὰ δὲ ἀλλὰ πάντα Γάλλοι αὐτόχρημα.

Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι εἰς τοὺς ὁποίους τρέχουσι οὗτοι διὰ νὰ λάβωσι τὸ μέγα φῶς, ὅτι εἶναι φιλόσοφοι καὶ τὸ κομπάζουσι, χριστιανοὶ δὲ καὶ νὰ τοὺς ὑπολαμβάνουν πὼς εἶναι αἰσχύνονται καὶ τὸ ἀναγουλιάζουσι.

Ἔπειτα ἀφοῦ ὑπάγουν καὶ πάθουν, μάλιστα καὶ καυχῶνται εἰς τὴν ἐλεεινήν τους διαστροφήν. Λέγοντες πῶς ἐπῆγαν καὶ ἀπέβαλον τὰς δεισιδαιμονίας, δεισιδαιμονίας ὀνομάζοντες οἱ κακοδαίμονες τὰς νενομισμένας νηστείας, τὰς προσευχὰς τὰς εὐλαβεῖς, σημεῖα καὶ χρέη ἀχώριστα τῶν εὐσεβούντων Χριστιανῶν…

Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου
Ἐπιμέλεια κειμένου, Παναγιώτης Νέλλας
Πηγή: Περιοδικὸ «Σύναξη», τεῦχος 5, Χειμώνας 1983.
ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος για την σημερινή κατάσταση των πιστών και γενικά της Εκκλησίας



Οι διδασκαλίες και τα εν αγίω πνεύματι λόγια των αγίων είναι πάντα επίκαιρα. Οι άγιοι πάντα είχαν σκοπό να διδάξουν, να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον Χριστό και την Μία Εκκλησία Του. Δυστυχώς όμως εμείς ξεχνούμε το νόημα τους και ξεφεύγουμε από τον δρόμο μας. Ως εκ τούτου φαίνεται ωφέλιμο να ξαναθυμηθούμε τι έλεγε ένας μεγάλος υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, ο δυστυχώς από πολλούς ξεχασμένος άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Μια και όταν μιλούν πιστοί αμφισβητείται η εγκυρότητα των λόγων τους, ας μιλήσει ο άγιος.
Τα σχόλια του αγίου, σε νεοελληνική απόδοση, προέρχονται από την «Απολογία Χριστιανική», την οποία έγραψε ο άγιος μετά από παράκληση και παρότρυνση του Πατριάρχου Κων/πόλεως Γρηγορίου του Ε΄ -όταν ακόμα το Πατριαρχείο αντιλαμβανόταν το ρόλο του ως υπερασπιστή της Μίας Εκκλησίας και ως αμυντικό τείχος εναντίον των εχθρών Της- για να Την υπερασπίσει εναντίον του άθεου πνεύματος του Διαφωτισμού και για να κατηχήσει ανάλογα το ποίμνιο Της. Σε αυτά βλέπουμε τον πραγματικά ελεύθερο, άφοβο, γεμάτο αγάπη εν αληθεία Χριστιανό. Το γεγονός, ότι το κείμενο στρέφεται εναντίον του Διαφωτισμού και του Βολταίρου δεν αποτελεί επιχείρημα μη συμβατικότητας του κειμένου με τους σημερινούς καιρούς. Όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας μπορεί να έχουν άλλο όνομα, έχουν όμως τον ίδιο σκοπό: Να Την αλλοιώσουν ή να Την καταργήσουν. Πόσο μάλλον όταν ο Διαφωτισμός είναι ένας από τους προδρόμους του Οικουμενισμού, της Πανθρησκείας, της διαστροφής και της θεοποίησης του ανθρώπου, που επικρατούν σήμερα, όπως έχουν επισημάνει τόσοι σύγχρονοι άγιοι και πατέρες της Εκκλησίας π.χ. ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Παΐσιος κ.α.
Ενώ πολλοί φοβούνται να ονομάσουν τα πράγματα με το όνομα τους ο άγιος αναφέρει καθαρά τον λόγο που η Ελλάδα αν και καλούμενο ορθόδοξο κράτος έχει ξεφύγει κοινωνικά, πολιτικά και εκκλησιαστικά από την ορθόδοξη συνείδηση της: Τον δεσποτισμό της ελευθερίας:
…Η μανία, η λύσσα, ο ενθουσιασμός της λιμπερτάς (σημ. με λιμπερτά ο άγιος εννοεί το σύστημα της ασυδοσίας, του πολιτικού φιλελευθερισμού και ορθολογισμού), αποφασίζει την αποστασία κάθε αρχής και εξουσίας, όχι μόνο επίγειας αλλά και επουράνιας. Και λέει: Τι; Στέκεται εμπόδιο η Γραφή; Δεν αναγνωρίζουμε ούτε Καίσαρα, ούτε Θεό, ούτε ηγεμόνες, ούτε Αποστόλους, ούτε Γραφές, ούτε Ευαγγέλια. Έξω Προφήτες, έξω Απόστολοι, έξω Ευαγγέλια. Έξω ο Χριστός, έξω ο Θεός. Στην θέση τους ας σταθούν στο μέσον ο σοφώτατος Βολταίρος, ο συνενότατος Ρουσσώ,.... οι άριστοι και εξαίρετοι πολιτικοί. Από τώρα και στο εξής, αυτοί και οι όμοιοί τους ας τιμώνται και ας δοξάζονται, αυτοί ας ανακηρύσονται πραγματικοί ευεργέτες της ανθρωπότητας, επειδή με τους σοφώτατους κανόνες της άριστης πολιτικής τους, διεφώτισαν το ανθρώπινο γένος και το οδήγησαν να αποτινάξει τον ζυγό της δουλείας! Λιμπερτά! Λιμπερτά! Να λοιπόν η αιτία, για την οποία το έθνος που από τα αρχαιότατα χρόνια υποδέχθηκε τον Χριστιανισμό, πλουτισμένο με όλα τα χριστιανικά φώτα και την χριστιανική σοφία, ξαφνικά έστειλε σε όλον τον κόσμο το άγγελμα, ότι αρνήθηκαν την πίστη τους και αποκήρυξαν τον Χριστιανισμό (σημ. Εδώ ο άγιος εννοεί την Γαλλία αλλά πόσο ταιριάζουν τα λόγια του στην εξέλιξη της σημερινής Ελλάδος). Ιδού ποιο υπήρξε το τόσο σημαντικό, το τόσο μεγάλο και ισχυρό αίτιο, το οποίο τόσο εύκολα κατόρθωσε εκείνο που δεν στάθηκε δυνατόν να κατορθώσουν οι Νέρωνες και οι Τραιανοί, οι Δέκιοι, οι Μαξιμιανοί και οι Διοκλητιανοί, όλοι οι Τύρανοι του κόσμου...Για την Λιμπερτά ασέβεια, για την Λιμπερτά αθεΐα, για την Λιμπερτά άρνηση του Χριστού.
Για ποιον λόγο ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για την διδασκαλία της Εκκλησίας και για ποιον λόγο οι πιο πολλοί άνθρωποι ή αμφισβητούν τα θαύματα και τα λόγια των πατέρων ή απαιτούν την αλλαγή τους, ενώ παράλληλα ασχολούνται με αλλόδοξες φιλοσοφίες και πρακτικές:
Παρατηρώ εν τούτοις, ένα πολύ παράδοξο φαινόμενο σε αυτούς τους ανθρώπους: Αν έλθουν κάποιοι από τις ανατολικές ή δυτικές Ινδίες και διηγηθούν παράξενα και τερατώδη φαινόμενα (σημ. ο άγιος δεν ονομάζει την ειδωλολατρεία άλλον δρόμο προς τον Θεό όπως οι οικουμενιστές), τα αποδέχονται, τα ανέχονται και τα εστερνίζονται ως αληθέστατα. Υποστηρίζουν μάλιστα, ότι βεβαίως πρέπει να είναι αληθινά τα λεγόμενα, γιατί αυτοί που τα εξιστόρησαν, είναι άνδρες σοφοί σε αυτά τα θέματα. Στα θέματα όμως της Πίστης είναι τόσο αδιάφοροι και δύσπιστοι, ώστε σχεδόν αηδιάζουν ακούγοντάς τα. Ασφαλώς αυτό είναι έργο του Διαβόλου (σημ. αυτόν τον μισόκαλο, τον οποίον φοβούνται να αναφέρουν πολλοί για να μην φαίνοται γραφικοί ή σκοταδιστές και έτσι γίνονται συνεργοί του) αφού ανοίγουν τα αυτιά της ψυχής τους σε εκείνα που όχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα αλλά τουναντίον τους βλάπτουν, ενώ αντιθέτως τα κλείνουν, όταν πρόκειται για τα θεία και τα σχετικά με τα θαύματα, χωρίς να τρέφουν την παραμικρή υπόληψη στην αξιοπιστία όσων μιλούν ή γράφουν για αυτά.
Για το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν συνεπείς αγωνιστικές φωνές από την Εκκλησία για να αφυπνίσουν το ποίμνιο και το ότι οι πιο πολλοί συνηγορούν την διαστροφή και την παρακμή ή σιωπούν συνειδητά σε αυτήν την τραγική κατάσταση:
Μου φαίνεται πραγματικά αλλόκοτο και δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου, από την μία να βροντοφωνάζουν οι Αρεοπαγίτες, οι Κλήμεντες, οι Αλέξανδροι, οι Βασίλειοι, οι Γρηγόριοι, οι Χρυσόστομοι, οι Κύριλλοι και όλος ο χορός των ιερών διδασκάλων, να βροντοφωνάζουν οι Γεώργιοι, οι Δημήτριοι, οι Θεόδωροι, οι Ευστάθιοι, οι Αρτέμιοι, οι Ευστράτιοι και όλες οι τάξεις των Μαρτύρων, να βροντοφωνάζουν οι Αντώνιοι, οι Σάββες, οι Ευθύμιοι, οι Θεοδόσιοι, οι Νείλοι, οι Μάξιμοι, οι Αρσένιοι, οι Κλίμακες, όλο το σμήνος των οσίων Πατέρων. Να βοά εν τέλει, ο Ουρανός, μέσα από τα θαύματα που επιτελούνται παντού και ακατάπαυστα, ότι αναντίλεκτα υπάρχει Κρίση και Ανταπόδοση! Και όλα αυτά μαζί, θαύματα, Ασκητές, Ποιμένες, Μάρτυρες να μην λαμβάνονται καθόλου υπόψιν (σημ. είναι αδιανόητο για τον άγιο ως πραγματικό Χριστιανό το γεγονός, ότι μπορούν να υπάρχουν ιερείς, οι οποίοι να αγνοούν συνειδητά τους πατέρες ή να μιλούν για μεταπατερική θεολογία και άλλα παρόμοια).
Ο άγιος δεν φοβάται να ονομάσει τους πραγματικούς εχθρούς της Εκκλησίας να τους συγκρίνει με το παρελθόν και να τους χαρακτηρίσει αναλόγως:
Διότι και η υποθεσή είναι παλιά, μολονότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές από το παρελθόν. Επειδή στην παλαιά εκείνη εποχή, η Χριστιανική θρησκεία δυσφημιζόταν από εξωτερικούς εχθρούς, τους Εθνικούς, τους ειδωλολάτρες, προς τους οποίους απευθύνονταν τα απολογητικά συγγράματα. Στην σημερινή εποχή όμως, κατά παράδοξο τρόπο, εχθροί της Χριστιανικής Πίστης είναι τα ίδια τα παιδιά της, οι μέχρι εχθές οικείοι της, για τους οποίους εκφράζει το πικρό παράπονο Της, μαζί με τον προφήτη Ησαΐα: «υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δέ με ηθέτησαν» (Ησαΐας Α΄,2). Και εκείνοι που τότε πολεμούσαν την θρησκεία δεν ήταν άθεοι. Οι σημερινοί όμως ..στην πραγματικότητα είναι εντελώς άθεοι και ασυγκρίτως ασεβέστεροι και πιο βλάσφημοι από όλους τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες...
Ο άγιος καταδικάζει τον οικουμενισμό χωρίς ακόμα να τον έχει γνωρίσει στην σημερινή του έξαρση γιατί ως αληθινά ορθόδοξος ξέρει, ότι η η Εκκλησία είναι μόνο η Μία. Όλα τα άλλα είναι για αυτόν ξένα και εχθρικά προς την Εκκλησία. Για αυτόν τον λόγο αποτρέπει τους Χριστιανούς από σπουδές στην Δύση. Όχι όπως κάποιοι δικοί μας, οι οποίοι πάνε να σπουδάσουν στο Βατικανό, για να μάθουν εκεί θεολογία:
Τα άλλα μέρη της Ευρώπης (σημ. δηλαδή τα παπικά και τα προτεσταντικά)ακόμα γελούν τον εαυτόν τους τάχα πως είναι Χριστιανοί, χωρίς να έχουν μόρφωσιν (δηλαδή ευσεβείας, πρβλ. Παύλο, Β΄Τιμ.) παρά μόνο τους ναούς και τις πολλές και μεγάλες καμπάνες και τις πυκνές λιτανείες και τα ποικίλα και διάφορα σχήματα και τα βδελυκτά και θεοστυγή τάγματα ενώ όμως είναι αυτόχρημα γάλλοι (σημ. δηλαδή άθεοι ή εκκοσμικευμένοι από Αγιος Αθανάσιος ο Πάριος «Αντιφώνηση»). Μάθετε λοιπόν και εξακριβώστε το, ότι όλοι (σημ. με όλοι εννοεί ο άγιος την πλειοψηφία) οι καθηγητές στις Ακαδημίες (σημ. Της Δύσης) είναι άθεοι! Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα άθεοι… ώστε το θεωρούν μεγάλη τους ντροπή να φαίνονται, ότι είναι Χριστιανοί. Και τι είναι; Φιλόσοφοι. Αυτό είναι το καύχημα και η δόξα τους. Προσέχετε λοιπόν, αυτούς που έρχονται από την Δύση εν σχήματι φίλων και αδελφών, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα μαθήματα των πονηρών δασκάλων είναι πονηρά.
Ως προς τους Χριστιανούς που δωρίζουν άθεα βιβλία ή κοράνια ή άλλα αλλόδοξα βιβλία και ως προς τον τρόπο αντιμετωπισης τους ο άγιος είναι αδιάλλακτος:
Ένας τέτοιος άνθρωπος, που είχε φοιτήσει στην Ακαδημία της Βιέννης, Ηπειρώτης την καταγωγή, μπάρκαρε στην Τεργέστη σε ένα Πατμιώτικο καράβι για να πάει στην πατρίδα του. Ανέπτυξε, όπως ήταν φυσικό, μία φιλική σχέση με τον καπετάνιο. Και τι δώρο λέτε, ότι έσπευσε να χαρίσει στον φίλο του;... Τι φαντάζεσθε ότι του χάρισε; Ε λοιπόν Χριστιανοί, του χάρισε ένα χειρόγραφο τετράδιο που περιείχε όλες τις ολέθριες απόψεις της αθεΐας, ένα δώρο εξ ολοκλήρου απόβρασμα του Άδη, θανάσιμο. Ένα δώρο με το οποίο δίδασκε τον φίλο του να βλασφημεί την Αγία Τριάδα, να προσβάλει την Κυρία Θεοτόκο και Δέσποινα του κόσμου, να απορρίπτει Προφήτες, Απόστολους, Ευαγγέλια, Αγίους με δύο λόγια όλην την Χριστιανική Πίστη. Μόλις κοινοποιήθηκαν δύο τρία από τα βλάσφημα εκείνα λόγια στην θεοσεβή νήσο της Πάτμου, αμέσως σηκώθηκε ταραχή και αναστάτωση, γιατί χάθηκε η Πίστη. Ταυτοχρόνως όλο το μοναστήρι και όλος ο λαός της χώρας, μαζί άντρες και γυναίκες, αφού έκαναν λιτανεία και στάθηκαν στον καθορισμένο τόπο, αναθεμάτισαν κι εκείνον που χάρισε το βιβλίο κι εκείνον που το έφερε στον τόπο τους.
Προφητικά αναφέρει ο άγιος, ότι δεν υπάρχει ανάλογη αντίδραση όπως η αναφερθείσα παραπάνω από τους ταγούς ιερείς και μοναχούς της Εκκλησίας, καμία καταδίκη, καμία συνέπεια και το ποίμνιο σκανδαλίζεται, αγωνιά η απομακρύνεται από την Εκκλησία. Για αυτό δεν διστάζει με χριστιανικό τρόπο να υπενθυμίσει στους ποιμένες το καθήκον τους:
Δεν είναι μικρότερη η ζημιά που υφίσταται η λογική Ποίμνη από την σιωπή των Ποιμένων της και αυτό το λέω με πόνο καρδίας. Διότι, πράγματι, είναι αξιοθρήνητη κατάσταση να διακοπεί και να λείψει εντελώς η αρχιερατική πρόνοια από την Εκκλησία, ιδιαίτερα σε μία τέτοια εποχή, κατά την οποία οι λύκοι εισβάλλουν από παντού και κατασπαράσσουν, δυστυχώς, τα λογικά πρόβατα. Αναλογισθείτε μαζί με τον Θεολόγο Γρηγόριο, αγιότατοι Πατέρες, ότι η επισκοπική εξουσία σας δεν είναι μία ανεύθυνη εξουσία, αλλά μία υπεύθυνη επιστασία, σκεφτείται, ότι είναι κρεμασμένη από τον λαιμό σας η σωτηρία των λογικών προβάτων... Μη ξεχνάτε το χρέος σας. Συγχωρέστε με, παρακαλώ, που για την αγάπη του Χριστού τολμώ εγώ ο ιδιώτης και ανάξιος να συμβουλεύσω την Σεβασμιότητα σας (σημ. Τι διαφορά αλήθεια χριστιανικού ήθους μεταξύ της πραγματικής και παρόλαυτα άφοβης ταπείνωσης του αγίου και της σημερινής γεμάτη φοβία και έπαρση ψευδοταπείνωσης των σημερινών ποιμένων). Όμως μην παραλείπετε με τα δικά σας απλά λόγια, να διδάσκετε τους Χριστιανούς να κρατούν ακλόνητη την Πίστη τους...
Και επειδή πολλοί μοναχοί αναφέρουν ως λόγο για την απραξία τους στην σημερινή τραγική κατάσταση, ότι για άλλο λόγο μπήκαν σε μοναστήρι και ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο η σωτηρία της ψυχής μας. Και επειδή σήμερα οι μονές και οι μοναχοί στο συνολό τους σιγούν και ανέχονται αυτές τις καταστάσεις:
Μακάρι και όσοι για την αγάπη του Χριστού κατοικούν στην έρημο, για την αγάπη του Χριστού πάλι να μπορούσαν στους καιρούς που ζούμε να μιμηθούν τους αρχαίους Οσίους, οι οποίοι άφηναν την ησυχία τους και έτρεχαν στις πόλεις να στηρίξουν τους ασθενέστερους στην Πίστη, ώστε να μην ξεγελιούνται από το δέλεαρ των αιρετικών ούτε να λογαριάζουν τις απειλές τους. Και μετά αναφέρει ο άγιος το παράδειγμα του Οσίου Αφραάτη του Σύρου ( η μνήμη του τιμάται στις 29. Ιανουαρίου) ο οποίος άφησε το ασκητήριο του στην έρημο και πήγε στην Αντιόχεια, για να στηρίξει τους Ορθόδοξους ενάντια στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Αρειανισμό. Όταν τον ρώτησε ο αυτοκράτορας γιατί δεν κάθεται στο κελί του να ησυχάζει, εκείνος απήντησε: «Αυτό κάνω βασιλιά μου. Ήμασταν στα κελιά μας οι Μοναχοί και ησυχάζαμε, αλλά επειδή εσύ έβαλες φωτιά στο σπίτι του Πατέρα μας, δηλαδή στην Εκκλησία, τρέχουμε πάνω κάτω, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να την σβήσουμε».
Ως προς το θέμα αν πρέπει να μιλούν οι λαϊκοί ο άγιος είναι πλήρως εναρμονισμένος με την διδασκαλία της Εκκλησίας και σε πλήρη αντίθεση με όλους αυτούς που τους κατηγορούν, ότι δεν είναι αρμόδιοι να μιλούν για τα θέματα της Εκκλησίας, γιατί ούτε άγιοι ούτε θεολόγοι είναι:
Και τι λοιπόν;Επειδή λείπουν και λείπουν από καιρό από την Εκκλησία του Χριστού, οι Χρυσόστομοι και οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι και οι Γρηγόριοι, οι Κύριλοι και οι Αυγουστίνοι, όλοι δηλαδή εκείνοι οι πράγματι άξιοι και υπεράξιοι να αποτρέψουν το κακό και να προτρέψουν στο αγαθό, είναι για τον λόγο αυτό, δίκαιο και συμφέρον να μην ανοίξει το στόμα του κάποιος από τους σημερινούς, να μην μιλήσει, να μην γράψει, για να βοηθήσει τους αδελφούς του κατά την δυναμή του; Όχι βέβαια, αυτό δεν είναι καλό αλλά ούτε αρεστό στον Θεό. Εκείνος είναι τόσο φιλάνθρωπος και γενναιόδωρος Δεσπότης, ώστε και της χήρας τα δύο λεπτά να δέχεται και το ποτήρι με το κρύο νερό να αμείβει με προθυμία μεγάλη... Δεν είναι όλοι Ευγένιοι ούτε Θεοτόκες, χρυσοί και ασημένιοι στον λόγο και στο νόημα! Αλλά σε αυτό το μεγάλο σπίτι, την Εκκλησία του Χριστού, σε ώρα ανάγκης γίνονται χρήσιμα και τα ξύλινα και τα πήλινα σκεύη, ανάλογα με την αντοχή και την αρτιότητα τους...
Τι μας συμβουλεύει o άγιος;
Προτρέπω όλους σας, μικρούς και μεγάλους, νέους και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες, κοσμικούς και μοναχούς, λαϊκούς και ιερείς, όλους εξ ίσου, σας συμβουλεύω και σας παρακαλώ, για το Όνομα του Κυρίου, να αποφεύγετε τις συναναστροφές με τους βλάσφημους, καθώς αποφεύγετε την φωτιά. Με σταθερό μίσος και αποστροφή να κλείνετε τα αυτιά σας... Μην ακούτε τους φιλοσόφους, ή ορθότερα τους φιλοζόφους αλλά τους ιερούς Αποστόλους. Μην ακούτε τους διεφθαρμένους και φαυλοβίους, αλλά τους σωφρονέστατους, ασκητικότατους και αγιότατους. Μην ακούτε τους αμαθέστατους γύρω από τα Θεία, αλλά τους Θεοσόφους και Πνευματοφόρους. Μην ακούτε τους υλιστές, που δεν πιστεύουν στην αθανασία των ψυχών, αλλά τους ουρανόφρονες κήρυκες της αθανασίας...
Αδελφοί αν θέλετε να γλυτώσετε από τον κατακλυσμό της ασεβείας, μείνετε μέσα στην κιβωτό του Θεού, την Αγία μας Εκκλησία, να πείθεσθε στις εντολές και στα προσταγματά Της και να αποστρέφεσθε κάθε λογισμό απειθείας προς αυτά (Πόσο σημαντικό είναι για τον αγώνα του Χριστιανού η αποφυγή σχισμάτων και παρασυναγωγών τύπου Παλαιοημερολογιτών κλπ.. Ο μισάνθρωπος πάντα παραμονεύει για σπρώξει τους πιστούς έξω από την Εκκλησία)... Ας δοξάζουμε, λοιπόν, αδελφοί μου τον Φιλάνθρωπο Κύριο, ο Οποίος για χάρη της σωτηρίας των ψυχών μας οικονομεί να έχουμε θλίψεις στην ζωή αυτή. Γιατί οι θλίψεις μας υποχρεώνουν να προστρέχουμε σε Αυτόν και να ζητούμε την Θεία Του βοήθεια, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν Σου» (Ησαΐας 26,16.)

Ταις πρεσβείαις του αγίου Αθανασίου του Παρίου,

Αδαμάντιος Τσακίρογλου