Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΛΥΩΝ (1274) ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Στό παρόν κείμενο θά ἐπιχειρήσουμε νά παραθέσουμε κάποιες λίαν ἀξιοπρόσεκτες καί ἀξιοσημείωτες ἁγιοπατερικές θέσεις καί ἀπαντήσεις σέ θέματα, πού ἀπασχολοῦν τήν ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα, ὅπως ἡ κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους, ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως, ἡ μνημόνευση αἱρετικῶν καί οἱ συνέπειές της, ἡ οἰκονομία καί ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ὡς κύρια πηγή θά χρησιμοποιήσουμε τό βιβλίο «Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976», δηλ. «Ἀρχεία τῆς χριστιανικῆς Ἀνατολῆς 16, Ἑλληνικό ἀρχεῖο τῆς ἕνωσης τῆς Λυών (1273-1277) ἀπό τούς V. Laurent καί J. Darrouzes,Γαλλικό Ἰνστιτούτο Βυζαντινῶν Σπουδῶν, Παρίσι 1976» καί ἰδίως τήν ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ τοῦ Παλαιολόγου καί Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου τῶν λατινοφρόνων.

Τό ἱστορικό πλαίσιο

Τό 1261 μετά ἀπό ἑξῆντα σχεδόν χρόνια δουλείας, ἔγινε ἡ ἀνάκτηση καί ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς σταυροφόρους. Ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ὁ Παλαιολόγος, γιά νά ἀποφύγει νέα ἐκστρατεία τῶν σταυροφόρων ἐναντίον τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, θέλησε νά ἀποσπάσει τήν εὔνοια καί φιλία τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Γρηγορίου Ι΄. Τό ἐνέχυρο, πού θά δινόταν, καί τό πρός θυσίαν σφάγιο, τό ὁποῖο θά κατατίθονταν στόν παπικό βωμό, ἦταν φυσικά ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἔπρεπε νά ὑποταχθεῖ στόν Παπισμό, ἀναγνωρίζοντας τήν αἵρεση τοῦ «Filioque», τήν παπική ἐξουσία καί αὐθεντία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τά ἄζυμα στή Θεία Λειτουργία καί ὅ,τι ἄλλο ἀξίωναν οἱ Πάπες. Ὁ αὐτοκράτορας, γιά νά πετύχει τόν σκοπό του, ἔπρεπε νά ἔχει σύμμαχο καί ὁμόφρονα καί τόν Πατριάρχη. Πατριάρχης τότε ἦταν ὁ Ἰωσήφ, ἄνδρας κατά πάντα ὀρθόδοξος, ἀντιτιθέμενος στήν κακή καί ψευδή ἕνωση Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ, καί ὑπέρμαχος τῆς καλῆς και ἀληθοῦς ἑνώσεως.

Τό 1274 ἔγινε στή Λυών τῆς Γαλλίας παπική ψευδοσύνοδος (ἡ 14η Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ Παπισμοῦ), στήν ὁποία ἔστειλε ἀντιπροσωπεία ὁ αὐτοκράτορας, χωρίς τήν συγκατάθεση τοῦ Πατριάρχου. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δέχθηκαν τήν ψευδοένωση μέ τόν Πάπα. Ἐν συνεχείᾳ, ὁ αὐτοκράτορας, προκειμένου νά ἑδραιωθεῖ ἡ ψευδοένωση, ἄρχισε νά ἐξορίζει καί νά βασανίζει ποικιλοτρόπως τούς Ὀρθοδόξους. Ὑπέστησαν τά πάνδεινα οἱ φανεροί καί ἀφανεῖς ὁμολογητές τῆς πίστεως, διότι δέν δέχονταν νά ἀναγνωρίσουν τά τρία κεφάλαια, δηλαδή τό πρωτεῖο, τό ἔκκλητο καί τήν μνημόνευση τοῦ Πάπα κατά τήν τάξιν τῆς μνημονεύσεως τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν.

Μετά τήν ἐξορία τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ κατά τό ἔτος 1275 μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορα, ἀναβιβάσθηκε Πατριάρχης ὁ λατινόφρων καί ὁμόφρονάς του Ἰωάννης ΙΑ΄ ὁ Βέκκος. Κατ’ αὐτήν τήν περίοδο καί προκειμένου νά ἔχει βοήθεια ἀπό τούς Λατίνους, ὁ αὐτοκράτορας πίεζε ὅλους νά ἀποδεχθοῦν τήν ψευδοένωση, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκουμένους μοναχούς.

Ἡ ἐπιστολή, πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα, εἶναι ὄντως, ὄχι μόνο ἕνα ὁμολογιακό κείμενο, ἀλλά καί ἕνας ἀπλανής ὁδηγός πρός σωτηρίαν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως, στήν ὁποία ἀναφέρονται σέ ὅλα τά παραπάνω θέματα, πού μᾶς ἀπασχολοῦν.

2. Ἡ κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους. Ὑπόδικοι ἔναντι τῶν Θείων Κανόνων ὅσοι ἔχουν κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους.

Οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί στήν ἐπιστολή τους ἀναφέρονται στό θέμα τῆς κοινωνίας μέ ἀκοινωνήτους καί ὀνομάζουν ὑποδίκους ἔναντι τῶν ἱερῶν Κανόνων ὅσους ἔχουν κοινωνία μέ ἀκοινώνητους.

Λέγουν : «Πῶς γοῦν θεμιτόν καί θεάρεστον ἑνωθῆναι τοῖς τοιούτοις ἡμᾶς, ὧν δικαίως καί κανονικῶς ἐξεκόπημεν, ἀμεταβλήτως ἔχουσι τῶν αἱρέσεων; Εἰ τοῦτο καταδεξόμεθα, τό ὀρθόδοξον καί ἐν ἑνί τό πᾶν ἀνατρέπομεν καί ἐν ὅσοις οἱ ἀναξίως δεχόμενοι ἀνατρέπουσιν. Λέγουσι γάρ οἱ θεῖοι καί ἱεροί κανόνες˙ «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, ἀφοριζέσθω», καί ἀλλαχοῦ˙ «Ὁ ἀκοινωνήτοις συγκοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς ἐκκλησίας», καί πάλιν˙ «Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Ἐν ὅσοις γοῦν οὗτοι ἐγκαλούμενοι ὑπό εὐθύνας εἰσί, τοῖς αὐτοῖς ἅπασι καί ἡμεῖς, εἰ καταδεξοίμεθα, παρά τῶν θείων κανόνων τῶν ἐν Πνεύματι ἀποφαινομένων ὑπόδικοι γινόμεθα»[1].

Δηλ. «Πῶς εἶναι, λοιπόν, νόμιμο καί θεάρεστο νά ἑνωθοῦμε μέ ἐκείνους, ἀπό τούς ὁποίους ἀποκοπήκαμε δίκαια καί κανονικά, ἐφ’ὅσον παραμένουν ἀμετάβλητοι στίς αἱρέσεις τους; Ἐάν τό δεχθοῦμε αὐτό, ἀνατρέπουμε μονομιᾶς τά πάντα καί καταργοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί μάλιστα σ’ἐκεῖνα τά σημεῖα, πού τήν ἀνατρέπουν καί αὐτοί, πού γίνονται ἀποδεκτοί τώρα ἀναξίως. Διότι, οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες λέγουν : «Ὅποιος συμπροσευχηθεῖ μέ ἀκοινώνητο, ἀκόμη καί μέσα σέ σπίτι, νά ἀφορίζεται»[2] ( 10ος Ἀποστολικός). Καί σέ ἄλλο μέρος : «Ὅποιος κοινωνεῖ μέ ἀκοινωνήτους, νά εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας»[3] (2ος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ.). Καί παλι : «Ὅποιος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον». Ἄν, λοιπόν, δεχθοῦμε τήν ψευδοένωση, θά γίνουμε καί ἐμεῖς ὑπόδικοι ἀπέναντι στούς Θείους Κανόνες, πού ἀποφαίνονται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι γιά ὅλα ὅσα καί αὐτοί κατηγοροῦνται καί εἶναι ὑπεύθυνοι».

3. Ἡ κοινωνία διά τῆς μνημονεύσεως. Μέγα ψεῦδος ἡ μνημόνευση αἱρετικῶν ὡς ὀρθοδόξων. Ἀπομάκρυνση ἀπό τούς μνημονεύσαντες.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀναφέρονται στό ἀδύνατον τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στήν Θεία Λειτουργία, διότι αὐτό ἀποτελεῖ μέγα ψεῦδος καί ἀνίερο θέατρο, πού παίζεται ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου. Ἐπίσης, συμβουλεύουν τους ὀρθοδόξους νά ἀπομακρυνθοῦν ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, αὐτῶν πού μνημόνευσαν τόν Πάπα, διότι αὐτοί θεωροῦνται πλέον ἱεροκάπηλοι.

Λέγουν : «Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυόμεθα λέγειν, εἰ τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἱργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ’ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις, ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ ἀμώμου, ἵνα ἡμᾶς ἐξιλάσηται τῷ Πατρί καί ἑαυτῷ καί τάς ἁμαρτίας ἡμῶν διά τοῦ ἰδίου αἵματος καθαρίσῃ ὁ ἀναμάρτητος; Ποῖος ᾃδης ἐξερεύξηται τό μνημόσυνον τοῦ παρά τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐκκοπέντος ἀξίως, ὡς κατά Θεοῦ καί τῶν θείων τραχηλιάσαντος, καί διά τοῦτο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ γενήσεται; Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων; Εἰ δέ ὁ προκείμενός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα ψεῦδος τοῦτο δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον πατριάρχην μετά τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν. Ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων σκηνικῶς παίξομεν καί τό μή ὄν ὡς ὄν ὑποκρινώμεθα; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθόδοξος ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται»[4];

Δηλ. «Ἄν, λοιπόν, ἐμποδιζόμαστε νά χαιρετᾶμε τόν αἱρετικό ἁπλά στόν δρόμο καί ἄν δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά τόν βάλουμε σ’ἕνα συνηθισμένο σπίτι, πῶς δέν εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά τόν εἰσάγουμε, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα σ’αὐτά τά ἴδια τά ἄδυτα, πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα τοῦ ἀμώμου Υἱοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ ἀναμάρτητος (Υἱός) νά μᾶς ἐξιλεώσει στόν Πατέρα καί τόν Ἑαυτό Του καί νά καθαρίσει τίς ἁμαρτίες μας μέ τό ἴδιο τό Αἷμα Του; Ποιός ᾃδης θά ἀναφωνήσει τήν μνημόνευση τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἀποκόπηκε δίκαια ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐξ αἰτίας τῆς αὐθάδειάς του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων Μυστηρίων, καί θά γίνει μ’αὐτόν τόν τρόπο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ; Διότι, ἄν ἀκόμη καί ὁ ἁπλός χαιρετισμός μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς τῶν πονηρῶν ἔργων αὐτοῦ, πού χαιρετᾶμε, πόσο μᾶλλον ἡ μνημόνευσή του ἐκφώνως καί μάλιστα τήν στιγμή, πού ἀντικρύζουμε μέ φρίκη τά θεῖα Μυστήρια; Ἄν αὐτός ὁ Ἴδιος, πού βρίσκεται μπροστά μας, εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψεῦδος, τό νά συγκατατάσσεται δηλ. ὁ Πάπας μεταξύ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν; Μήπως θά παίξουμε θέατρο κατά τόν καιρό τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καί θά ὑποκριθοῦμε ὅτι εἶναι ὑπαρκτό, αὐτό πού δέν ὑπαρκτό; Καί πῶς θά τά ἀνεχθεῖ αὐτά ἡ ψυχή τοῦ Ὀρθοδόξου καί δέν θά ἀπομακρυνθεῖ ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία αὐτῶν, πού τόν μνημόνευσαν, καί δέν θά τούς θεωρήσει ἱεροκαπήλους»;

4. Ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ διά τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν μολυσμός.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐξηγοῦν γιὰ ποιό λόγο μνημονεύουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸ γίνεται, ὄχι γιατὶ, χωρὶς τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως, δὲν ἐπιτελεῖται τὸ μυστήριο, κατὰ τὴν σφαλερὴ γνώμη μερικῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ «τέλεια συγκοινωνία» καί ἡ ταυτότητα πίστεως τοῦ μνημονεύοντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Ἀναφέρουν μάλιστα καὶ τὴν ἐξήγηση τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Θεοδώρου Ἀνδίδων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἱερουργὸς ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιὰ νὰ δείξει ὅτι κάνει ὑπακοὴ στὸν προϊστάμενό του, ὅτι ἔχει τὴν ἴδια πίστη μ’ αὐτὸν καὶ ὅτι εἶναι διάδοχος τῶν θείων Μυστηρίων. Ἄς προσέξουμε ἐδῶ ὅτι γίνεται λόγος γιά μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ.

Λέγουν : «Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο˙ γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, «δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ τῆς πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος». Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς˙ «Ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην˙ καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν οὐ καταθαρρῶ, πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». Ταῦτα δέ ὁ πατήρ, πρό δέ τούτου καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν, οὕτως εἰπών˙ «Ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου – πῶς; – ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ἧν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά». Τί τούτων φωτεινότερον καί ἀληθέστερον»[5];

Δηλ. «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς : «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς : «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμο μου καί βεβήλωσαν τά ἅγιά μου»[6]. Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουν τά πάντα κοινά μέ ὅλους˙ καί ποιό ἄλλο ἐναργές καί ἀληθινό παράδειγμα ἀπ’αὐτό χρειαζόμαστε»;

5. Δέν χωρᾶ οἰκονομία στήν μνημόνευση αἱρετικῶν. Βέβηλη οἰκονομία. Πῶς θεωροῦνται οἱ μνημονεύοντες αἱρετικούς.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ μνημόνευση αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου στή Θεία Λειτουργία δέν μπορεῖ καθόλου νά νοηθεῖ σάν οἰκονομία. Ἀντιθέτως, εἶναι βεβήλωση τοῦ μυστηρίου, ἀπώθηση ἀπ’ αὐτό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρνηση τῆς υἱοθεσίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἔκπτωση ἐκ τῆς ἀληθοῦς καί ὀρθοδόξου πίστεως. Εἶναι ἄξιο πάσης προσοχῆς τό γεγονός ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες θεωροῦν ὅτι οἱ μνημονεύοντες αἱρετικό συγκοινωνοῦν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς,εἶναι ὁμολογουμένως ἀσυγχώρητοι καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων, καίγεμάτοι ἀπό κάθε αἵρεση.

Λέγουν : «Ἀλλ’ὡς οἰκονομίαν τοῦτο ποιήσομεν; Καί πῶς δεχθήσεται οἰκονομία τά θεῖα βεβηλοῦσα, κατά τόν τοῦ Θεοῦ εἰρημένον λόγον, καί ἐκ τῶν θείων ἀπωθοῦσα τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα, καί τῆς ἐντεῦθεν ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς υἱοθεσίας τούς πιστούς ἀμετόχους ποιοῦσα; Καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας ζημιωδέστερον; Αὕτη κοινωνία αὐτῶν ἐστι πρόδηλος καί ἐν ἑνί τοῦ παντός ὀρθοῦ ἔκπτωσις καί ἀνατροπή. «Ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι», καί˙ «ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς ἐκκλησίας», καθά δή καί οὗτοι οἱ γενναῖοι τῇ ἀπειθείᾳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν «καί Ἰουδαίοις καί Ἀρμενίοις καί Ἰακωβίταις καί Νεστοριανοῖς καί Μονοθελήταις καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, πᾶσιν αἱρετικοῖς συγκοινωνοῦσι»˙ καί διά τοῦτο μόνον, εἰ μή διά τί ἄλλο, ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοί εἰσι καί πᾶσιν ὑπόδικοι τῶν ἐκείνων θεοστυγέσιν αἱρέσεσιν. Εἰκός δέ καί ἐντεῦθεν, ἐκ τοῦ μή διαστέλλεσθαι τῶν αἱρετικῶν δηλαδή, κατά τόν τῆς ἐκκλησίας κανόνα καί τόν τοῦ Θεοῦ ἄνωθεν νόμον, πάσης ἀνάπλεοι αἱρέσεως ἐγένοντο, καί οὐκ ἄλλοθεν»[7].

Δηλ. «Ἤ μήπως νά κάνουμε τήν ἕνωση σάν ἕνα εἶδος οἰκονομίας; Καί πῶς νά γίνει δεκτή μία οἰκονομία, ἡ ὁποία βεβηλώνει τά θεῖα Μυστήρια, κατά τόν θεῖο λόγο, πού προαναφέραμε, καί ἀπωθεῖ ἀπ’αὐτά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί στερεῖ ἀπό τούς πιστούς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν Χάρι τῆς υἱοθεσίας, πού πηγάζει ἀπ’αὐτά τά Μυστήρια; Καί τί πιό ἐπιβλαβές ἀπό μία τέτοια οἰκονομία; Αὐτή εἶναι φανερή κοινωνία μ’αὐτούς καί μ’ἕνα λόγο ἔκπτωση καί ἀνατροπή κάθε ὀρθοῦ. «Διότι, αὐτός, πού δέχεται αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον» καί «αὐτός, πού κοινωνεῖ μέ ἀκοινωνήτους, εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπειδή καί αὐτοί οἱ γενναῖοι, ἐξαιτίας τῆς ἀπείθειάς τους στούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, «συγκοινωνοῦν καί μέ τούς Ἰουδαίους καί μέ τούς Ἀρμενίους καί μέ τούς Ἰακωβῖτες καί μέ τούς Νεστοριανούς καί μέ τούς Μονοθελήτες καί, γιά νά μιλήσουμε γενικά, μέ ὅλους τούς αἱρετικούς». Καί γι’αὐτό μόνο, ἄν ὄχι γιά κάτι ἄλλο, εἶναι ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων. Καί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ἀπ’αὐτό καί μόνο καί ὄχι ἀπό ἀλλοῦ, δηλαδή ἀπό τό νά μήν διέστειλλαν (ξεχώρισαν) τούς ἑαυτούς τους ἀπό τούς αἱρετικούς, σύμφωνα μέ τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ἀπό πάνω, ἀπό τόν οὐρανό, νά γέμισαν ἀπό κάθε αἵρεση».

Στό ἴδιο πνεῦμα μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς οἰκονομίας, κινεῖται καί ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κυρός Μιχαήλ ὁ Ἀγχιάλων στόν διάλογό του πρός τόν πορφυρογέννητο βασιλέα Μανουήλ τόν Κομνηνό.

Ὁ Βασιλεύς τοῦ λέγει : «Ἀλλ’ «οἰκονομεῖν ἐν κρίσει» δέον τά πράγματα – οὐ γάρ μόνον τούς λόγους – καί κιρνᾶν τῇ αὐστηρίᾳ τήν ἐπιείκιαν». Δηλ. «Ἀλλά, πρέπει νά οἰκονομήσουμε μέ διάκριση τά πράγματα» – ὄχι μόνο τούς λόγους – καί νά ἀναμίξουμε στήν αὐστηρότητα τήν ἐπιείκια».

Ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ : «Ἐν ἄλλοις τοῦτο». Δηλ. «Σέ ἄλλα θέματα αὐτό μπορεῖ νά γίνει».

Ὁ Βασιλεύς τοῦ λέγει : «Κἄν τοῖς θείοις αὐτοῖς». Δηλ. «Καί στά θεῖα πράγματα».

Καί ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ : «Οὕτω σύ, ἀλλ’οὔχ ὁ πολύς καί μέγας Βασίλειος˙ τοὐναντίον δ’ἅπαν μηδέ τό βραχύτατον παραθραύειν διά λόγον οἰκονομίας τῶν πνευματικῶν ἐνομοθέτησε διατάξεων. Καί μάλα εἰκότως˙ οὐ γάρ ἄν τις κρεῖττον οἰκονομοίη τοῦ τό πᾶν ἐπιβλέποντος, καί διόλου δέον ἐχομένους αὐτοῦ καταλιμπάνειν τά καθ’ἡμᾶς ὅπως ἐκείνῳ οἰκονομοῖτο καί διεξάγοιτο˙ οὕτω γάρ ἄν ὡς ἄριστα φέροιτο. Εἰ δέ τις οἰκονομεῖν ἐγχειροίη χωρίς οἰκονομίας τῆς ἄνωθεν, δι’ὧν τά συμφέροντα πραγματεύεται, διά τούτων λάθῃ ἑαυτῷ τά χείριστα διαθέμενος˙ οὐδέ πόλιν φυλάξει, οὐδ’οἰκονομῆσαί τι δυνηθείη «μή τοῦ Κυρίου οἰκονομοῦντός τε καί φυλάσσοντος, ἀλλά μάτην μέν ἀγρυπνήσει», ἐπί κενοῦ δέ τόν μόχθον εἰς τά θέμεθλα καταβάληται»[8].

Δηλ. «Ἔτσι λές ἐσύ, ἀλλά ὄχι ὁ πολύς καί μέγας Βασίλειος˙ ἐντελῶς ἀντίθετα αὐτός νομοθέτησε νά μήν παραβιάζουμε τό παραμικρό ἀπό τίς πνευματικές διατάξεις γιά λόγους οἰκονομίας. Γιατί δέν θά μποροῦσε νά οἰκονομήσει κανείς καλύτερα ἀπό Αὐτόν, πού ἐπιβλέπει τό πᾶν, καί γενικά πρέπει, ἀκολουθώντας Αὐτόν, νά ἀφήνουμε καθ’ἡμᾶς ὅπως οἰκονομοῦνται καί διεξάγονται ἀπό Ἐκεῖνον. Ἄν, ὅμως, ἐπιχειρεῖ κανείς νά οἰκονομεῖ χωρίς τήν ἄνωθεν οἰκονομία, μέ πράγματα, πού ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντά του, μέ αὐτό, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ, θά κατορθώσει τά χείριστα. Οὔτε τήν Πόλη θά φυλάξει, οὔτε θά μπορέσει κάτι νά οἰκονομήσει, ἄν ὁ Κύριος δέν οἰκονομεῖ καί δέν φυλάξει, ἀλλά μάταια θά ἀγρυπνήσει καί θά πέσουν στό κενό οἱ κόποι, πού ἔβαλε στά θεμέλια».

6. Οἱ τραγικές καί φρικτές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ.

Στή συνέχεια, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς παραθέτουν τίς τραγικές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ. Ὅσοι μνημονεύουν αἱρετικούς συγκοινωνοῦν μαζί τους μέ τελειοτάτη κοινωνία καί εἶναι ἕνα μ’αὐτούς˙ πρέπει νά καθαιρεθοῦν καί νά ἀποκηρυχθοῦν˙ στεροῦνται τῆς ἱερωσύνης καί εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Λέγουν : «Ἀλλά τί βλάπτειν μνημονεύειν τοῦ αἱρετικοῦ; Φασίν οἱ θεῖοι καί ἱεροί κανόνες τῶν ἁγίων ἀποστόλων˙ «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω». Οὗτοι δέ οἱ τοῦτο κακῶς καί ἀθέως παρεισφθείραντες τῇ ἐκκλησίᾳ οὐκ ἐν οἴκῳ, ἀλλ’ἐν ναῷ Θεοῦ, αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ προκειμένου ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης, οὐχί τῷ ἀκοινωνήτῳ, ἀλλά τῷ αἱρετικῷ, καί οὐχί μόνῳ τῷ συνεύξασθαι, ἀλλ’ ἐν τελειοτάτῃ κοινωνίᾳ ἐπί τοῦ τῆς ζωῆς ποτηρίου συγκοινωνοῦσι, καί διά τοῦτο ἕν εἰσί μετ’αὐτῶν. Λέγει γάρ καί ἕτερος κανών˙ «Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται», καί πάλιν ἕτερος τῆς ἐν Καρθαγένῃ ἁγίας συνόδου ρκδ΄˙ «Ὅστις ἐπίσκοπος τούς Δονατιστάς τυχόν οἶδε πρός τήν καθολικήν ἐκκλησίαν μή ὑποκύψαντας, ἤ ἑτέρους αἱρετικούς, καί συγκοινωνήσει αὐτοῖς, λέγων πρός τήν ὀρθοδοξίαν μετατρέψαι αὐτούς, ὁ τοιοῦτος ὡς ψευδόμενος περί τῆς κοινωνίας αὐτῶν καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀπατήσας, ἔσται καθῃρημένος καί ἐκκήρυκτος». Ἐντεῦθεν συνορῶμεν ὅτι οἱ κοινωνήσαντες ἐπίσκοποι τοῖς αἱρετικοῖς καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καθολικῇ ἀπωλείᾳ ὑποβαλόντες, ἅμα μέν καί τῆς ἱερωσύνης στεροῦνται καί ἐκκήρυκτοι δέ γίνονται, ἥτοι πᾶσι δηλοῖ ὡς ἀποκεκομμένοι τοῦ ὀρθοδόξου σώματος τῆς ἐκκλησίας»[9].

Δηλ. «Ἀλλά, τί βλάπτει τό νά μνημονεύει κανείς τόν αἱρετικό; Λέγουν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων˙ «Ἄν κάποιος μόνο συμπροσευχηθεῖ σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, αὐτός νά ἀφορίζεται». Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κακῶς καί ἀθέως εἰσήγαγαν, ὄχι μόνο τήν συμπροσευχή, ἀλλά καί τήν μνημόνευση, ὄχι μόνο τοῦ ἀκοινωνήτου, ἀλλά καί τοῦ αἱρετικοῦ στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα, αὐτοί συγκοινωνοῦν μέ τελειοτάτη κοινωνία στό ποτήριο τῆς ζωῆς, καί γι’αὐτό εἶναι ἕνα μ’αὐτούς. Γιατί λέγει κι ἄλλος Ἱερός Κανόνας˙ «Αὐτός, ὁ ὁποῖος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον». Καί πάλι ἄλλος Ἱερός Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἁγίας Συνόδου[10], ὁ 124ος, λέγει ˙ «Ὅποιος Ἐπίσκοπος τυχόν γνωρίζει ὅτι οἱ Δονατιστές ἤ ἄλλοι αἱρετικοί δέν ἐπέστρεψαν στήν Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία καί συγκοινωνήσει μ’αὐτούς, λέγοντας ὅτι θά τούς μεταστρέψει πρός τήν Ὀρθοδοξία, αὐτός, ἐπειδή εἶπε ψέμματα σχετικά μέ τήν κοινωνία τους καί ἀπάτησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι καθηρημένος καί ἀποκηρυγμένος». Ἀπό αὐτό βγάζουμε τό συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι, πού κοινώνησαν μέ τούς αἱρετικούς καί ὑπέβαλαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ σέ καθολική ἀπώλεια, ταυτοχρόνως καί τήν ἱερωσύνη στεροῦνται καί γίνονται ἀποκηρυγμένοι, δηλαδή λογίζονται ἀπό ὅλους ὡς ἀποκομμένοι ἀπό τό Ὀρθόδοξο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».

Αὐστηρότερη θέση γιά τό θέμα τῆς κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ τηρεῖ ὁ Ἀθανάσιος ὁ Β΄, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας τήν περίοδο τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Λυών, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι ὅσοι ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημονεύουν τούς αἱρετικούς ὡς ὀρθοδόξους στά Ἱερά Δίπτυχα, βρίσκονται ὑπό κατάρα καί ἀνάθεμα καί εἶναι ἀκοινώνητοι.

Γράφει σέ ἐπιστολή του : «Οἵτινες δέ παρά ταύτας καί θείας καί σωστικάς παραδόσεις ἤ πιστεύουσιν ἤ πράττουσιν ἤ κακοσχόλως εὐαγγελίζονται τῷ λαῷ τοῦ Χριστοῦ εἰς σύστασιν μέν τῶν οἰκείων ἐρεσχηλιῶν, ἀθέτησιν δέ τῶν θείων καί ἱερῶν συνόδων, εἰς ἀπάτην δέ τῶν ἁπλουστέρων καί ὄλεθρον, ἀνάθεμα, ἀνάθεμα, ἀνάθεμα. Ἀλλά καί οἱ τοῖς τοιούτοις πρός οἱανδήποτε κοινωνοῦντες κοινωνίαν, ἤ κοινωνήσαντες, ἤ τούτων ὡς εὐσεβῶν μνημονεύοντες, ἐπιμενόντων ἔτι αὐτῶν κακογνωμοσύνῃ καί ἀθεότητι, ὑπό κατάραν καί ἀνάθεμα ἔστωσαν, ἔστ’ἄν μετά τούτων αἱροῦνται τήν ἀπό Θεοῦ χωρίζουσαν ἕνωσιν. Εἰ γάρ «ὁ ἀκοινωνήτῳ κἀν ἐν οἴκῳ συνευξάμενος ἀκοινώνητος», ὡς ὁ ἀποστολικός διαγορεύει κανών, πολλῷ μᾶλλον ἀκοινώνητος ὁ ἐπ’ἐκκλησίας αὐτοῖς συνευχόμενος καί τούτων ἐν ἱεροῖς διπτύχοις μνημονεύων ὡς εὐσεβῶν καί τήν αὐτῶν ἐπιφημίζων κακοδοξίαν ὡς ἔννομον, ἥν τό πρίν, ὡς οὐκ ἀντίθεος, χλεύης οὖσαν ἀξίαν ἐχλεύαζε καί κατ’αὐτῆς ὡς εἰκός ἔλεγέ τε καί ἔγραψε. † οἱ καί εἰς τό ἑξῆς μνημονεύσαντες, οὕτω φρονοῦντες, οὕτω πράττοντες †»[11].

Δηλ. «Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἤ πιστεύουν ἤ πράττουν ἤ εὐαγγελίζονται μέ ἐπιπολαιότητα τόν λαό τοῦ Χριστοῦ ἐνάντια στίς θεῖες αὐτές καί σωστικές παραδόσεις, μέ σκοπό νά συστήσουν τίς δικές τους ἐρεσχελίες (φλυαρίες, μωρολογίες) καί νά ἀθετήσουν τίς θεῖες καί ἱερές συνόδους, γιά νά ἐξαπατήσουν καί νά ἐπιφέρουν τόν ὄλεθρο στούς ἁπλούστερους, αὐτοί ἄς εἶναι ἀνάθεμα (χωρισμένοι ἀπό τόν Κυριο). Ἀλλά καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μ’αὐτούς μέ ὁποιαδήποτε κοινωνία, ἤ κοινώνησαν ἤ τούς μνημόνευσαν ὡς εὐσεβεῖς, ἐνῶ αὐτοί ἐπιμένουν ἀκόμη στήν κακογνωμοσύνη καί τήν ἀθεότητά τους, αὐτοί νά εἶναι κάτω ἀπό κατάρα καί ἀνάθεμα, διότι ἐπέλεξαν τήν ἕνωση, πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Γιατί, ἄν «αὐτός, πού συμπροσευχήθηκε μόνο σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, εἶναι ἀκοινώνητος», ὅπως διαγορεύει ὁ Ἀποστολικός Κανόνας, πολύ περισσότερο εἶναι ἀκοινώνητος αὐτός, ὁ ὁποῖος συμπροσευχήθηκε μ’αὐτούς στήν Ἐκκλησία καί τούς μνημόνευσε ὡς εὐσεβεῖς στά ἱερά δίπτυχα καί ἀνεκήρυξε μέ βοή τήν κακοδοξία τους ὡς νόμιμη, τήν ὁποία προηγουμένως, ἐπειδή δέν ἦταν ἀντίθεος, τήν χλεύαζε, ἐπειδή ἦταν ἄξια χλεύης, καί ἔλεγε καί ἔγραφε φυσικά ἐναντίον της. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι στό ἑξῆς θά μνημονεύσουν, ἔτσι θά φρονοῦν καί ἔτσι θά πράττουν».

7. Ὁ 15ος Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ἡ διακοπή μνημονεύσεως δέν εἶναι σχίσμα, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τά σχίσματα καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας.

Ὅσον ἀφορᾶ τόν 15ο Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί στήν ἐπιστολή τους λέγουν τά ἑξῆς ἀποστομωτικά, ἀπευθυνόμενοι σέ ὅσους ἑσφαλμένα θεωροῦν ὅτι ἡ διακοπή μνημονεύσεως εἶναι σχίσμα : «Ἐμπεριέχεται δέ καί ἐν τῷ ιε΄ κανόνι τῆς ἁγίας καί μεγάλης συνόδου, τῆς Πρώτης καί Δευτέρας ἐπονομασθείσης, ὅτι οὐ μόνον ἀνευθύνους εἶναι, ἀλλά καί ἐπαινετέους τούς ἀποσχίζοντας ἑαυτούς καί πρό συνοδικῆς καταδίκης ἀπό τῶν δημοσίᾳ διδασκόντων αἱρετικά διδάγματα καί ὄντως προφανῶς αἱρετικῶν˙ οὐ γάρ ἀπέσχισαν ἑαυτούς ἀπό ἐπισκόπων, ἀλλ’ἀπό ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων˙ καί τό παρά τούτων γεγονός ἐπαίνου ἄξιον καί προσῆκον ὀρθοδόξοις χριστιανοῖς, καί ὡς οὐ σχίσμα τοῦτο ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον μερισμῶν ἀπαλλαγή καί τῆς ἀληθείας ἐπικράτησις»[12].

Δηλ. «Ἐμπεριέχεται δέ καί στόν 15ο Κανόνα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐπονομάσθηκε Πρωτοδευτέρα, ὅτι αὐτοί, πού χωρίζουν τόν ἑαυτό τους, καί πρίν γίνει συνοδική καταδίκη, ἀπό τούς Ἐπισκόπους, πού διδάσκουν δημόσια αἱρετικά διδάγματα καί εἶναι προφανῶς αἱρετικοί, ὄχι μόνο δέν φέρουν καμμία εὐθύνη, ἀλλά πρέπει καί νά ἐπαινοῦνται. Διότι, δέν χώρισαν τόν ἑαυτό τους ἀπό ἀληθινούς ἐπισκόπους, ἀλλά ἀπό ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους. Καί αὐτό, πού ἔκαναν, εἶναι ἄξιο ἐπαίνου καί ταιριάζει στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Καί αὐτό δέν εἶναι σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον ἀπαλλαγή ἀπό τούς μερισμούς (τά σχίσματα) καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας».

Σέ ἔργο Ἀνωνύμου κατά τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου, γίνεται ἀναφορά στόν ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη, στήν διακοπή μνημονεύσεως, πού ἔκανε, καί στήν ἀποστροφή τῆς κοινωνίας, πού πρέπει νά ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο πρός τούς κατεγνωσμένους Λατίνους, ἀλλά καί πρός ὅσους εἶναι ὁμόφρονές τους καί συγκοινωνοῦν μ’αὐτούς.

Λέγει ὁ Ἀνώνυμος : «Εἰ οὗν ὁ ἅγιος οὗτος καί μέγας ὁμολογητής Θεόδωρος, τῶν βασιλέων ἐκείνων ὀρθοδόξων μέν ὄντων καί μηδέν ἐγκαλουμένων περί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, μόνον δέ ὅτι παρενόμησαν ἔν τισι καί ἀκανόνιστόν τι ἔκαστος ἐκείνων πεποιήκει, διά τοῦτο οὐ μόνον τῆς κοινωνίας ἐκείνων ἀπέστησεν ἑαυτόν, ἀλλά καί τό μνημόσυνον ἐκείνων ἀπό τῶν θείων συνάξεων ἐξέκοψεν, ἡμεῖς τί ἄδικον ἤ καινόν ποιοῦμεν ἀρτίως, διά τόν τοῦ Θεοῦ φόβον παριδόντες δόξαν ἀνθρωπίνην; Εἰ γάρ μή τοῖς θείοις πατράσιν ἀκολουθήσωμεν, ἐγκαλείτωσαν ἡμῖν˙ εἰ δέ τοῖς ἁγίοις ἑπόμεθα, ἵνα τί διωκόμεθα; Ταύταις δέ ταῖς δεσποτικαῖς καί εὐαγγελικαῖς αὐθεντίαις ἑπόμενοι, ἔτι δέ καί ταῖς ἀποστολικαῖς θεολογίαις καί συνοδικαῖς καί πατρικαῖς παραδόσεσι καί διατάξεσι, τούς Λατίνους τῶν τοιούτων θείων προσταγμάτων καί παραδόσεων μακράν ἐκτρεπομένους εὑρίσκομεν, καί διά τοῦτο τήν τούτων κοινωνίαν καί τῶν ὁμοφρονούντων καί συγκοινωνούντων αὐτοῖς λίαν ἀποστρεφόμεθα, πάντα θεσμόν ἀποστολικόν καί ἐκκλησιαστικόν λογιζομένους ὡς τό μηδέν»[13].

Δηλ. «Ἐάν, λοιπόν, αὐτός ὁ ἅγιος καί μεγάλος ὁμολογητής Θεόδωρος (ὁ Στουδίτης), παρ’ὅλο πού οἱ τότε βασιλεῖς ἦταν ὀρθόδοξοι καί σέ τίποτε δέν ἐγκαλοῦνταν σχετικά μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, παρά μόνο ὅτι παρανόμησαν σέ κάποια πράγματα καί καθένας ἔκανε κάτι ἀντικανονικό, καί γι’αὐτό, ὄχι μόνο ἀπεμάκρυνε τόν ἑαυτό του ἀπό τήν κοινωνία μ’ἐκείνους, ἀλλά διέκοψε καί τήν μνημόνευσή τους ἀπό τίς θεῖες συνάξεις, ἐμεῖς ποιό ἄδικο ἤ καινούργιο πρᾶγμα πράττουμε τώρα, ἀψηφώντας τήν ἀνθρώπινη δόξα, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ; Γιατί, ἐάν δέν ἀκολουθήσουμε τούς θείους πατέρες, αὐτοί θά μᾶς ἐγκαλέσουν. Ἐάν, ὅμως, ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους, τότε γιατί διωκόμαστε; Ἀκολουθώντας, λοιπόν, αὐτές τίς δεσποτικές καί εὐαγγελικές αὐθεντίες καί ἀκόμη περισσότερο τίς ἀποστολικές θεολογίες καί τίς συνοδικές καί πατερικές παραδόσεις καί διατάξεις, βρίσκουμε ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔχουν πάρα πολύ ἐκτραπεῖ ἀπό αὐτά τά θεῖα προστάγματα καί τίς παραδόσεις, καί γι’αὐτό πάρα πολύ ἀποστρεφόμαστε τήν κοινωνία μαζί τους, ἀλλά καί μέ ὅσους εἶναι ὁμόφρονες καί συγκοινωνοῦν μαζί τους, ἐπειδή κάθε ἀποστολικό καί ἐκκλησιαστικό θεσμό τόν θεωροῦν ὡς ἕνα τίποτα».

Δυστυχῶς, ἡ παραπανω ὁμολογιακή ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων δέν στάθηκε ἱκανή νά συνετίσει τόν βασιλέα Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τήν γενική ἀποδοχή τῆς ψευδοενώσεως τῆς Λυών.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδοκίμαζαν τήν ψευδοένωση, θεωροῦσαν ὅσους τήν ἀποδέχθηκαν ὡς μολυσμένους καί διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν λατινόφρονα πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο καί τούς ὁμόφρονές του[14]. Τούς κατηγοροῦσαν ὄτι ἐξέπεσαν τῆς ἱερωσύνης καί ὅτι τελοῦσαν ἄκυρα μυστήρια[15]. Αὐτό ἦταν σύμφωνο μέ τούς Κανόνες α΄ καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου[16]. Γι’αὐτό προέτρεπαν τούς πιστούς νά μήν ἐκκλησιάζονται μέ τόν Πατριάρχη καί τούς ὁμόφρονές του κληρικούς. Ὁ Βέκκος ἐπεκύρωσε τήν ψευδοένωση διά Συνόδου[17], ἐνῶ τόν Ἰούλιο τοῦ 1277 ἐξέδωσε «πατριαρχικό ἀφορισμό» ἔναντι τῶν «σχισματικῶν» Ὀρθοδόξων, πού ἦταν ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως.

8. Ἐπικαιροποίηση τῶν ἀνωτέρω στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική κατάσταση

Ἐάν θά θέλαμε νά ἐπικαιροποιήσουμε τά ὅσα μέχρι τώρα ἀναφέρθηκαν καί νά τά προσαρμόσουμε στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική κατάσταση, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἀκολουθώντας κατά πόδας τούς προαναφερομένους Πατέρες, ὅτι ὅσοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες καί Ἐπίσκοποι ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία, κοινό συλλείτουργο, κοινό ποτήριο καί μνημονεύουν στά Δίπτυχα τόν κατεγνωσμένο καί ἀκοινώνητο αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο καί τόν κατεγνωσμένο, σχισματοααιρετικό, ἀκοινώνητο ψευδομητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο θεωροῦνται ὡς ὑπόδικοι καί ὑπόλογοι ἔναντι τῶν ἱερῶν Κανόνωνγιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις, γεμάτοι ἀπό κάθε αἵρεση, ἱεροκάπηλοι, μολυσμένοι, ἀσυγχώρητοι, ἀκοινώνητοι, καθαιρετέοι, ἀποκηρυχτέοι, ἐστερημένοι ἱερωσύνης, ἀποκομμένοι ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εὑρίσκομενοι ὑπό κατάρα καί ἀνάθεμα, διότι συγκοινωνοῦν μαζί τους μέ τελειοτάτη κοινωνία καί μέσῳ αὐτῶν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς καί γίνονται ἕνα μ’αὐτούς.

Κάποιος θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλα τά ἀνωτέρω θά πρέπει νά ἀποφασισθοῦν καί νά ὀρισθοῦν ἀπό μία ὄντως Ὀρθόδοξη Σύνοδο. Φυσικά, ναί. Ἀλλά, μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὅσον ἀφορᾶ το Οὐκρανικό ζήτημα τό Πατριαρχεῖο Ρωσίας ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ σῶμα του μὲ παλαιότερη συνοδικὴ ἀπόφασή του τούς καθηρημένους καὶ ἀναθεματισμένους σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας καί μέ πρόσφατες συνοδικές ἀποφάσεις του κατεδίκασε σέ ἀκοινωνησία τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί ὅσους Ἱεράρχες ἀπό τήν Ἑκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας συλλειτούργησαν, κοινώνησαν καί μνημόνευσαν τοὺς σχισματοαιρετικούς. Παραλλήλως διέκοψε τήν μνημόνευση ἀπό τά Δίπτυχα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καί τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου. Μπορεῖ μέν νὰ μὴν εἶναι πανορθόδοξη, ἀλλὰ τοπική ἀπόφαση, εἶναι δέ πάντως κανονικὰ κατοχυρωμένη καὶ ὀρθή, ἰσχύει γι’ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀναγνωρίσθηκε ἀπ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία, πλήν τριῶν (Κωνσταντινουπόλεως, Ἑλλάδος, Ἀλεξανδρείας). Ἑπομένως, τά «ἔσται ἀκοινώνητος», ἤ «ἔστω ἀκοινώνητος», ἔχασαν τὴν μελλοντική τους διάσταση καὶ ἔγιναν παρούσα πραγματικότητα μὲ τὴν συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία εὐχόμαστε νὰ γίνει πανορθόδοξη.

Τέλος, πρός ἀντιμετώπιση τῆς τραγικῆς αὐτῆς καταστάσεως, οἱ μέν Ὀρθόδοξοι πιστοί ὀφείλουν νά ἀποδοκιμάζουν τήν ψευδοένωση μέ τόν Φραγκῖσκο, τόν Ἐπιφάνιο καί τούς σύν αὐτοῖς, νά μήν ἔχουν καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία καί νά μήν ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ ὅπου λειτουργοῦν οἰκουμενιστές, λατινόφρονες, παπόφιλοι καί σχισματόφιλοι Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες, Ἐπίσκοποι καί ὁμόφρονές τους κληρικοί, οἱ δέ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, πού ἀνήκουν ἐκκλησιαστικῶς σέ τέτοιους ἐπισκόπους, καλό θά ἦταν νά προβοῦν στήν ἐφαρμογή τοῦ ἱεροκανονικοῦ δικαιώματος τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως,ἡ ὁποία σέ καμμία περίπτωση δέν συνιστᾶ σχίσμα, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τά σχίσματα καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας.

[1] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 14-24, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395.

[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 13.

[3] Ὅ. π., σσ. 407-408.

[4] Ἐπιστολή…, στίχ. 25-34, σ. 397 καί στίχ. 1-8, σ. 399.

[5] Ἐπιστολή…, στίχ. 9-23, σ. 399 .

[6] Ἰεζ. 22, 26.

[7] Ἐπιστολή…, στίχ. 24-33, σ. 399 και στίχ. 1-7, σ. 401.

[8] Διάλογος ὅν ἐποίησεν ὁ ἁγιώτατος καί σοφώτατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κῦρ Μιχαήλ ὁ Ἀγχιάλων πρός τόν πορφυρογέννητον βασιλέα κῦρ Μανουήλ τόν Κομνηνόν περί τῆς τῶν Λατίνων ὑποθέσεως, ὅτε πολλοί τῶν ὑπό τόν πάπαν ἀρχιερέων καί ἐπισκόπων καί φρερίων εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατέλαβον, τῶν ἐκκλησιῶν ζητοῦντες τήν ἕνωσιν καί μηδέν τι ἕτερον ἀπό τῶν Γραικῶν ἀπαιτοῦντες ἤ παραχωρῆσαι τῷ πάπᾳ τῶν πρωτείων καί τῆς ἐκκλήτου, δοῦναι δέ τούτῳ καί τό μνημόσυνον, Dialoque de Michel d’Anchialos, στίχ. 1-28, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 357.

[9] Ἐπιστολή…, στίχ. 5-23, σ. 419.

[10] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, Τῆς ἐν Καρθαγένη Τοπικῆς Συνόδου Κανών ΡΛΓ΄ (124), ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 535.

[11] Ἀθανασίου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας ἐπιστολή, Lettre d’Athanase d’Alexandrie (1276), στίχ. 8-23, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 345.

[12] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 6-14, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395.

[13] Ἀνωνύμου. Κατά τοῦ Βέκκου (Anonyme, contre Bekkos 1275), στίχ. 1-16, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 333.

[14] ΙΩ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Ὁ θρυλλούμενος διωγμός… ἐν Ἀθωνικῇ Πολιτείᾳ, σ. 223.

[15] ΧΡ. ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Ρώμη κατά τόν ιγ΄ αἰῶνα, σ. 109.

[16] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 170-172.

[17] ΑΡΧΙΜ. ΣΠ. ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, τ. β΄, Ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος» καί Σύλλογος «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης», Ἀθήνα 2014, σ. 18.

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

15-01-2020

https://fdimathan.wordpress.com

ΠΥΡΕΤΩΔΕΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΑΠΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Κυβέρνηση καὶ Ἐκκλησία (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ Ἀρχιεπισκοπὴ) σὲ συνεργασία μὲ τὴν Οὐάσιγκτον καὶ τὸ Βατικανὸ προετοιμάζουν πυρετωδῶς ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στὴν Ἑλλάδα μέσα στὸ 2020. Σύμφωνα μὲ ἀποκλειστικὲς πληροφορίες ἡ ἐπίσκεψη θὰ ἔχει ὡς ἀπώτερο στόχο καὶ σκοπὸ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ καὶ εἰδικά τοῦ προγράμματος στὰ βήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἡ ἐπίσπευση στήν ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου φέρεται νά ἀποτελεῖ πρόταση τοῦ Ἀμερικανοῦ πρέσβη στὴν Ἀθήνα Τζ. Πάϊατ, ποὺ ἀποβλέπει στὴν ἄμεση κάλυψη τῶν κενῶν, ποὺ παρατηροῦνται στὰ προσκυνήματα ἀπὸ τὴν ἀπουσία τῶν Ρώσων προσκυνητῶν. Στὴν οὐσία, ὅμως, στοχεύει στὴν περαιτέρω δυτικοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, μέσω τῆς προώθησης τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν οἰκονομικῶν στοιχείων ποὺ τὴν συνοδεύουν… Τὸ ἄνοιγμα τῶν ὀρθοδόξων προσκυνημάτων σὲ προσκυνητὲς τῆς Παπικῆς καὶ προτεσταντικῆς θρησκευτικῆς κοινότητας εὐελπιστοῦν πὼς θὰ ἀποτελέσει τὴ βάση ἀφομοίωσης τῶν δυτικῶν μοντέλων διαβίωσης ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες… Αὐτὸ σημαίνει ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ρωσία καὶ προσέγγιση πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ ἐν γένει τὴ Δύση!

Ἐπιπλέον ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στὴ Μακεδονία, οὐσιαστικὰ θὰ ἀποτελεῖ, ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τῆς ὑπόσχεσης, ποὺ ἔδωσε ἡ κυβέρνηση, ὅτι θὰ «διαφημίσει» σὲ παγκόσμια κλίμακα τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, ὡς ἀντιπερισπασμὸ στὴν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν!!!

(Παραμύθια της χαλιμας!!! Ο Πάπας εδῶ και χρόνια στέλνει στους Σκοπιανους μηνύματα και τους ἀποκαλεῖ Μακεδονία)

Μέσα στὸ πλαίσιο τῆς προετοιμασίας τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Νικόλαος Δένδιας πραγματοποίησε ἐπίσημη ἐπίσκεψη στὸ Βατικανό, ὅπου συζήτησε καὶ ἔθεσε ἐπισήμως τὴν πρόταση ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἡ ὁποία λέγεται πὼς ἔγινε ἀποδεκτή. Ἀκολούθησε ἡ ἐπίσκεψη στὴν Ἀθήνα τοῦ Καρδινάλιου Λεονάρντο Σάντρι, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐπικεφαλῆς τοῦ Βατικανοῦ τοῦ τομέα ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὶς Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες. Ὁ Καρδινάλιος Σάντρι συνέχισε τὶς συζητήσεις μὲ τὸν ὑπουργὸ καὶ εἶδε καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἱερώνυμο σὲ ἐπίσκεψή του στὴν Ἀρχιεπισκοπή. Λίγες ὧρες μετὰ τὴ συνάντηση τοῦ Καρδιναλίου μὲ τὸν ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν Ν. Δένδια, τὸ κατώφλι τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, ὅλως τυχαίως, περνοῦσε καί ὁ Ἀμερικανὸς πρέσβης Τ. Πάϊατ… Βέβαια ὁ ὑπουργὸς ὑποστήριξε ὅτι συζητήθηκαν μαζί του θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὶς ἑλληνοαμερικανικὲς σχέσεις. Πληροφορίες, ὡστόσο, ἀναφέρουν ὅτι κύριο θέμα τῆς συνομιλίας τους ἦταν ἡ ἐπικείμενη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα.

Ἤδη, ὅπως μαθαίνουμε, σὲ περιφέρειες τῆς Μακεδονίας, ὅπως λ. χ. τῆς Καβάλας ἔχουν φθάσει οἱ ἀπαραίτητες ἐντολὲς τοῦ ὑπουργείου μὲ τὴν ἔνδειξη τῶν ἐγγράφων «ἄκκρως ἀπόρρητο», ἔτσι ὥστε νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ ἐπίσκεψη Πάπα ἀπὸ τυχὸν ἀντιδράσεις ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ κυρίως τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μέσω τῶν προγραμμάτων ΕΣΠΑ ἐπίσης χρηματοδοτοῦνται κατά προτεραιότητα σειρὰ συνεδρίων -ἡμερίδων καὶ ἐκδηλώσεων ποὺ ἀφοροῦν τὸν θρησκευτικὸ τουρισμό, ὥστε σιγὰ-σιγὰ νὰ δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες ὑποδομὲς ποὺ θὰ στηρίξουν τὸ πρόγραμμα στὰ βήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Λέγεται, πὼς ἐκτός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου, ἐνήμεροι εἶναι καὶ κάποιοι Μητροπολίτες τῆς Βορείου Ἑλλάδος.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι στὸ ὅλο ζήτημα ἐμπλέκεται ἐκτός τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν καὶ τὸ ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἀποσκοπεῖ μαζὶ μὲ τὰ θρησκευτικὰ προσκυνήματα νὰ διαφημίσει κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα καὶ τοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους, τῆς Ἀμφίπολης καὶ τῆς Βεργίνας.

Δὲν ἀποκλείεται ἐὰν ὑπάρξουν οἱ κατάλληλες συνθῆκες νὰ πραγματοποιηθεῖ καὶ ἐπίσκεψη ἀστραπὴ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στὸ Ἅγιο Ὄρος, σὲ συγκεκριμένη Ἁγιορείτικη Μονή… ἡ ἀδελφότητα τῆς ὁποίας ταυτίζεται ἀπολύτως μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου θὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὸν ἀρχαιολογικὸ -προσκυνηματικὸ χῶρο τῶν Φιλίππων, παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Στὸ πρόγραμμα θὰ συμπεριληφθεῖ ὁ Λαγκαδᾶς, ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ Βέροια, Θεσσαλικὲς πόλεις, ἡ Ἀθήνα καὶ ἡ Κόρινθος.

ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η «αγάπη» των οικουμενιστών και το «μίσος» των αγίων

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»

(Αρχιεπ. Ρώμης Λέων, προς Φλαβιανόν, Αρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)

Ένας απλός, λογικός, καλοπροαίρετος και αμερόληπτος άνθρωπος δεν μπορεί να μην απορεί και να μην προβληματίζεται, παρακολουθώντας όλην αυτήν την κακόγουστη παράσταση των οικουμενιστών, η οποία βρίθει από γελοίες και θλιβερές μεταπτώσεις. Από τη μια θαυμάζουν και επικαλούνται τον βίο και την πολιτεία των αγίων και από την άλλη τους αγνοούν απαξιωτικά και παντελώς, πάντοτε σύμφωνα με τις ανάγκες εξυπηρέτησης των περιστάσεων που προκύπτουν στο δόλιο έργο τους. Από τη μια οι αλλεπάλληλες αγιοκατατάξεις και από την άλλη η ασύστολη άρνηση εφαρμογής των λόγων και των έργων αυτών, τους οποίους αγιοκατάσσουν! Μόνο ένας κακόβουλος και ανόητος άνθρωπος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σ` αυτήν την άθλια και προδοτική πορεία τους!

Με αυτήν πέφτουν σε ατελείωτες αντιφάσεις, επινοώντας και εκφράζοντας θεολογικώς ακατανόητα πράγματα, ανάμεσα στα οποία εξέχουσα θέση κατέχει η απόρριψη της πίστεως και της διδασκαλίας των Πατέρων και η θεοποίηση της «αγάπης» και των συναφών αυτής «αρετών»! Είναι η αρχή και το τέλος της θεολογίας τους αυτή, αφού πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων ή τουλάχιστον κλείστηκε στο επτασφράγιστο ντουλάπι της λήθης, η αλήθεια!

Ποια αγάπη όμως και ποια ειρήνη και ποια αδελφοσύνη; Στο όνομα τίνος; Με ποιον κοινό παρονομαστή; όπως μας έλεγαν οι μαθηματικοί μας στο σχολείο. Μέσα στη σύγχυση που προκαλούν τα καταιγιστικώς ενσκήπτοντα «ήξεις, αφήξεις», από στόματα, τα οποία η Εκκλησία όρισε να λένε το ναι, ναι και το ου, ου, δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε το ιστορικό γίγνεσθαι! Και καθημερινά βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εκπλήξεις.

Πατριάρχες και λοιποί «ποιμένες» κάθε βαθμού, τιτλούχοι και μη, ορμώμενοι εκ των καταγεγραμμένων και κυρίως αγράφων νόμων του Κολυμπαρίου διεσπάρησαν ανά την οικουμένη σε θέσεις κλειδιά και με ένα πρωτοφανές και καλά συγκροτημένο κίνημα, εργάζονται πυρετωδώς να εγκαταστήσουν με το έτσι θέλω και με κάθε τίμημα την νέα τάξη πραγμάτων, σ` ό,τι αφορά την υπόσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο. Παντού και από όλα τα κέντρα ειδήσεων, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, προβάλλεται η αντιπαραδοσιακή, μεταπατερική, νεοπατερική και αντιπατερική δράση τους και επαινείται, ως επιβεβλημένη τάχα και αναγκαία για τους καιρούς μας.

«Ωρίμασαν οι καιροί, μας προειδοποιούν, για την ένωση με τους παπικούς», διά στόματος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. «Μην κωλύετε κανέναν να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία», επίσης, διά στόματος κάποιου επισκόπου από την Αμερική. “Η αυτοκεφαλία της Ουκρανίας αποβλέπει μόνον στο πνευματικό συμφέρον των Ορθοδόξων αυτής της χώρας", διά του Γαλλίας. «Οι Μονοφυσίται είναι αδελφοί χριστιανοί», διά του Αλεξανδρείας και πάει λέγοντας. Αμέτρητοι οι επίστρατοι για το χτίσιμο της «εκκλησίας» της νέας Εποχής! Και όλα αυτά, διότι έπαψαν να πιστεύουν στην μοναδικότητα της Αλήθειας, της οποίας φορέας και φύλακας είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!

Και για να επιστρέψουμε στην αρχή και να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, θα αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα μέσα από την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. 

Στα αναλόγια των ναών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάθε πρώτη Κυριακή από την 13η μέχρι την 19η Ιουλίου ψάλλουμε μια ακολουθία, που αναφέρεται σε αιρεσιάρχες με τα ονόματα Σέργιος, Σεβήρος, Ονώριος, Ευτυχής, Διόσκορος, Νεστόριος. Αυτούς, οι σημερινοί Μονοφυσίτες τους τιμούν ως αγίους τους. Αυτούς, λέει η ακολουθία με τα τροπάριά της, τους καταδίκασαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας: «Εν Χαλκηδόνι Σύνοδος η Τετάρτη Διόσκορον, Ευτυχή, Σεβήρον τους δεινούς κατέβαλεν, εις τέλος εξώσασα την ακανθώδη πλάνην αυτών, την συγχυτικήν των ουσιών του Σωτήρος της θείας Εκκλησίας, του Χριστού και Δεσπότου΄ μεθ` ής ορθοδοξούντες, μισήσωμεν δη τούτους». (τροπάριο Η΄Ωδής του β΄κανόνος). 

Είναι φοβερό το κλείσιμο του τροπαρίου, παρόμοια του οποίου υπάρχουν και σε άλλες ακολουθίες! Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είναι άκρως επιεικής στις επιστολές του, όπου μας λέει απλώς το: «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». (Β΄Ιωάν. 10-11). Το τροπάριο όμως, αφού μας ενημερώνει μέσα σε δυο αράδες για την πλάνη των ως άνω αιρεσιαρχών και την νίκη της αλήθειας, στο τέλος μας δίνει ρητή εντολή να τους μισήσουμε!

Εντέλλεται κάτι που οι οικουμενιστές σοκάρονται, το απεχθάνονται, το απαξιώνουν, το θεωρούν αφιλάνθρωπο και μη χριστιανικό. Αγνοούν το αγιοπνευματικό του περιεχόμενο, διότι δεν «γνωρίζουν», δεν έχουν την πείρα των αγίων! Και αντί να κάνουν υπακοή στους αγίους, μοιράζουν με περισσή αυταρέσκεια αγάπες, αμφοτέρωθεν καταστροφικές. 

Διότι άλλη είναι η επιρροή του αρχηγού - αιρεσιάρχη και διδασκάλου σε μια αίρεση και άλλη ενός απλού μέλους της αίρεσης, όπως και η αντίστοιχη ευθύνη που απορρέει. Στον απλό αιρετικό υπάρχει ελπίδα μετανοίας. Στον αιρεσιάρχη είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Εκτός του ότι δεν μετανοεί, εξαιτίας αυτού οδηγούνται στην απώλεια αμέτρητες ψυχές. 

Μ` αυτούς έρχονται σε διάλογο οι οικουμενιστές και αντί να «διεκδικήσουν» την Αλήθεια, συναγωνίζονται σε επιδόσεις αγαπολογίας, παραπλανώντας τους πιστούς και εκπληρώνοντας τον ευαγγελικό λόγο: «κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Ματ. 23,14)

Η κατάσταση «βύρσης σαπράς κάκιστον όζει», βρομάει χειρότερα από το σάπιο τομάρι του ζώου! Αφού λοιπόν τους συμπεριλαμβάνουν όλους άνευ όρων και ορίων στην Εκκλησία και εξισώνουν την αλήθεια με το ψέμα, τους προτείνουμε να αλλάξουν τώρα, σήμερα, όλες τις ακολουθίες στα λειτουργικά βιβλία, για να μην πέφτουμε εμείς οι τιποτένιοι σε αντιφάσεις. Να μην έχουμε τύψεις συνειδήσεως! Αλλά, ποιος αμφιβάλλει πως αυτή θα είναι μια από τις επόμενες προγραμματισμένες κινήσεις τους; 

Μη χειρότερα! Και … «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»!!!

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 28-12-2019

http://aktines.blogspot.com

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠ. ΑΜΥΝΑΣ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΧ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ-ΡΩΣΙΑ

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΜΥΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κου ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΡΣΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΜΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.

https://www.youtube.com/channel/UCAU64pU_bGtRHla-v5sQ1ww

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΟΥ 2020 ΤΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟ "ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ" ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΛΕΟΝ , Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΦΟΥ ΣΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ "ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ" ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΝΕΑΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΝΕΟΥ "ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΣ.

ΟΣΟΙ ΕΛΕΓΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΤΟ 2016 ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ "ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ" ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΦΥΛΑΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ , ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΙΣΜΑ. 

ΤΙ ΘΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ , ΙΕΡΕΙΣ , ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ-ΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ;
Σ.Β

https://neataksi.blogspot.com/

Ας το δουν οι Έλληνες Μητροπολίτες που αγνοούν παντελώς την ιστορία της Ουκρανικής Εκκλησίας

Το σχίσμα της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία

Η Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων παρουσίασε video 20 λεπτών με ελληνικούς υποτίτλους στο οποίο αποτυπώνεται η ζωή της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από τη στιγμή της απόκτησης ευρείας αυτονομίας από το Πατριαρχείο Μόσχας μέχρι σήμερα. Ελπίζουμε να το δουν και πολλοί Έλληνες Μητροπολίτες που όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τίποτα από την ιστορία της κανονικής Ουκρανικής Εκκλησίας.

Ο θεατής μπορεί να καταλάβει με λεπτομέρειες:

Πώς προέκυψε το σχίσμα και για ποιο λόγο ο Φιλάρετος στερήθηκε την ιεροσύνη και του επιβλήθηκε ανάθεμα.

Ενωση oρθοδοξων δημοσιογραφων

http://orthodoxostypos.gr

Να γιατί, οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ιερείς σφάλλουν θανάσιμα!

Γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦν οἱ παλαιότεροι,

καὶ γιὰ νὰ μαθαίνουν οἱ νεώτεροι!

Σὲ ἐκτεταμένη παράβαση τοῦ ὑψίστου λειτουργήματος τους βρίσκονται οἱ ἱερωμένοι,συμπαρασύροντας στὴν προδοσία τῆς Πίστεως τοὺς λαϊκοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα

Κανὼν ΜΣΤ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 

«Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος:

«Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰἀποστρέφωνται τοὺς αἱρετικούς (σσ. τοὺς χωρισμένους ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν καὶ καταδικασμένους), καὶ τὰς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δὲ αὐτοί, οἱ αἱρετικοὶ δηλ., πρέπει νὰἐλέγχωνται καὶ νὰ νουθετῶνται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των. Διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθὸν καὶ ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἢ τὴν παρ’ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτοςπροστάζομεν νὰ καθαιρεθῇ. Ἐπειδὴ ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν διάβολον; ἢ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον;

Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν,

ἢ τὰ ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καὶ αὐτοί, ἢ τὸ ὀλιγώτερον δὲν ἔχουσι προθυμίαν νὰ ἐλευθερώνουν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των.

Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην αἵρεσιν;».

https://paterikiparadosi.blogspot.com/

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ - Δε θα διακρίνουν την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς

Βίντεο Ορθοδοξίας

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς 

– Φραγκίσκος προς Βαρθολομαίο:

Αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία

Είναι τουλάχιστον πρόκληση αυτό που συμβαίνει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο… 

Την στιγμή που η Παγκόσμια Ορθοδοξία διέρχεται μια τόσο σοβαρή κρίση και μοιάζει πιο διχασμένη από ποτέ, οι Φαναριώτες για μια ακόμη φορά έστησαν σόου εντυπώσεων με αφορμή τον εορτασμό του Αγίου Ανδρέα, και μάλιστα με την συνδρομή για πολλοστή φορά παπικής αντιπροσωπείας. 

Η Παπική Αντιπροσωπεία, με επί κεφαλής τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και μέλη της, τον Αρχιεπίσκοπο Paul Fitzpatrick Russell, Αποστολικό Νούντσιο στην Άγκυρα, τον Επίσκοπο Brian Farrell, Γραμματέα του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και τον π. Andrea Palmieri, Υπογραμματέα του ιδίου Συμβουλίου, έγινε δεκτή με “λόγους αγάπης” από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την Θεία Λειτουργία.

«Ἀγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ Καρδινάλιε….καί λοιπά μέλη τῆς ἐπισήμου ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης…..” ξεκίνησε την ομιλία του και τόνισε πως “ο οικουμενισμός των Αγίων είναι μία εξαίρετος ευκαιρία διά διάλογον μεταξύ των Εκκλησιών”.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος στους παπικούς χαρακτήρισε εκ νέου «αδελφό» τον Πάπα και είπε μεταξύ άλλων πως «Ανατολή και Δύση δεν μπορούν να θεωρηθούν μεμονωμένες μονάδες γιατί έχουν κοινή παράδοση και κοινή χριστιανική κληρονομιά». 

Μίλησε για «συνέχιση του αγώνος για την αποκατάσταση της απωλεσθείσης ενότητος» και για «αναζήτηση συμφωνίας σε επίπεδο του δόγματος». Για την δε «διπλωματία των λειψάνων» που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα ανέφερε πως «το γεγονός πως οι αδερφοί Πέτρος και Ανδρέας ενώθηκαν δια των ιερών λειψάνων μας βοηθάει στο δρόμο για την πλήρη ενότητα» 

Σε όλα αυτά είχαμε και την απάντηση του ίδιου του ποντίφικα. 

“Είμαστε αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία” ήταν το μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τουλάχιστον όπως ανέφερε στο παραδοσιακό του μήνυμα προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Όπου υπογράμμισε συν τοις άλλοις ότι μέσω της αντιπροσωπείας του Βατικανού, που συμμετείχε στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, μεταδίδει «τη διαβεβαίωση της αδιάσειστης πρόθεσης της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και της δικής μου, να συνεχίσει τη δέσμευσή μας να εργαστούμε για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας των Χριστιανών της Ανατολής και της Δύσης ». 

Υπενθυμίζοντας την 40ή επέτειο της Κοινής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων Εκκλησιών που γιορτάζεται φέτος, ο Πάπας σημείωσε ότι το ζήτημα της αποκατάστασης της κοινωνίας «συνεχίζει να δοκιμάζει τις εκκλησίες μας». 

«Κατά την επίσκεψή του στο Φανάρι, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ‘είπε ότι« το ερώτημα που πρέπει να αναρωτηθούμε δεν είναι εάν μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία αλλά αν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε χωρισμένοι», έγραψε ο ποντίφικας. «Αυτή η ερώτηση, η οποία είναι μόνο φαινομενικά ρητορική, συνεχίζει να δοκιμάζει τις Εκκλησίες μας και απαιτεί από όλους τους πιστούς να ανταποκριθούν με την ανανέωση τόσο της στάσης όσο και της συμπεριφοράς». 

Ταυτόχρονα, τόνισε ότι «η αναζήτηση της αποκατάστασης της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων δεν περιορίζεται σίγουρα στον θεολογικό διάλογο, αλλά πραγματοποιείται και μέσω άλλων διαύλων της εκκλησιαστικής ζωής». 

«Οι σχέσεις μας τρέφονται κυρίως με αυθεντικές χειρονομίες αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης. <…> Η Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν ήδη ξεκινήσει αυτό το πολλά υποσχόμενο ταξίδι, όπως μαρτυρούν οι κοινές μας πρωτοβουλίες. 

Πιστεύω επίσης ότι σε τοπικά πλαίσια όλοι θα ενισχύσουμε ολοένα και περισσότερο τον καθημερινό διάλογο της αγάπης και της ζωής σε κοινά πνευματικά, ποιμενικά, πολιτιστικά και φιλανθρωπικά έργα”, έγραψε ο επικεφαλής των Ρωμαιοκαθολικών προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Του Μανώλη Κείου

https://www.pentapostagma.gr

Βαρθολομαίος: «οι Καθολικοί είναι "ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε"» κι εμείς!

Σοβαρή καταγγελία:

Είπε ο Βαρθολομαίος στο Άγιο Όρος πως:

η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταναναπόφευκτη;

Σύμφωνα με την Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιστεύει ότι μόνο οι ιστορικές διαφορές και όχι τα δόγματα είναι αυτά που χωρίζουν την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου η ενότητά τους είναι αναπόφευκτη. 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όπως αναφέρει η Ένωση, δήλωσε ότι υπάρχουν μόνο ιστορικές και όχι δογματικές διαμάχες μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών και Ρ/Καθολικών κατά την τελευταία του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. 

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πηγές της Ένωσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο αγιορείτικο μοναστήρι Παντοκράτορος,

ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσία των αδελφών και προσκεκλημένων του μοναστηριού, ισχυρίστηκε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταν αναπόφευκτη. 

Κατά την άποψή του, η διαίρεση που υπάρχει τώρα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών έχει ιστορικές ρίζες, αλλά δεν είναι στον τομέα του δόγματος. 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η Ένωση, είναι πεπεισμένος ότιοι Καθολικοί είναι «ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε». Τόνισε επίσης ότι το δώρο του Πάπα Φραγκίσκου, τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου είναι μαρτυρία καλής ευλογίας της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Οι πηγές της Ένωσης ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρευρέθηκαν ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος, ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος, ηγούμενος της μονής Ξενοφώντος, ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ηγούμενος του Βατοπαιδίου, και μοναχοί πολλών μοναστηριών και φιλοξενούμενοι. Οι περισσότεροι από τους αδελφούς των μοναστηριών μετά από αυτά τα λόγια του επικεφαλής του Φαναρίου βρέθηκαν σε αμηχανία, αλλά κανένας από τους παρόντες δεν διαμαρτυρήθηκε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Επιπλέον, ορισμένοι μοναχοί, μετά από τα λόγια του ότι η ενότητα με τους καθολικούς είναι αναπόφευκτη, έκλαψαν… 

Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, πολυάριθμοι πατριαρχικοί φρουροί δεν επέτρεπαν σε κανέναν από τους αδελφούς να καταγράψει την ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. 

Υπενθυμίζεται ότι στο Βέλγιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Ηγούμενος της αγιορείτικης μονής Ξενοφώντος προσεύχονταν από κοινού με τους καθολικούς…

https://www.pentapostagma.gr

Ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί ότι θα βλέπαμε Αγιορείτες νασυμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Αυτά τα αδιανόητα δεν θα συνέβαιναν, αν δεν επικρατούσαν τα κηρύγματα του "αχρικαιρισμού" και του "Δυνητισμού" Γατζέας-Θεσσαλονίκης! -- Και έπεται συνέχεια!

Ηγούμενος Ξενοφώντος Αλέξιος και Ιερομόν. Θεόφιλος Παντοκράτορος

Αδελφοί τα πράγματα στην Εκκλησία άλλαξαν. Περνάνε πια σαν εικόνες μπροστά μας κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε πως και πότε συνέβη όλο αυτό.

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε Αγιορείτες να παρευρίσκονται σε τελετή παπικών και να συμπροσεύχονται με αιρετικούς μοναχούς. 

Όπως γράφει το dimpnews: «Η είδηση δεν είναι μια ακόμη δι-ομολογιακή συμπροσευχή του Βαρθολομαίου αλλά ότι σε αυτή συμμετείχαν και Αγιορείτες. Συμπροσευχή Αγιορειτών και Βενεδικτίνων έχουμε να δούμε αιώνες... Ραγδαίες οι εξελίξεις...».

Έχει ειπωθεί πολλάκις, όχι μόνο από αυτό το βήμα αλλά και από αλλού, ότι μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ουνία.

Όσοι έχουν ιδρυματοποιηθεί μέσα στην Εκκλησία, όσοι δηλαδή πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους και βλέπουν την Εκκλησία σαν εργοδότρια, δύσκολα θα θελήσουν να το αντιληφθούν και ακόμη πιο δύσκολα θα αντιδράσουν. 

Θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες. Θα πούμε αλήθειες όσο κι αν πληγώνουν. 

Η Εκκλησία πάσχει από την δημοσιο-υπαλληλίστικη σχέση και νοοτροπία που έχουν αναπτύξει αρκετά μέλη Της με Αυτήν. 

Ποιός θα το περίμενε όμως ότι θα έφτανε η μέρα που θα βλέπαμε ακόμη και Αγιορείτες που άφησαν τα εγκόσμια να συμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους, Αλέξιος [αριστερά του Βαρθολομαίου] Ιερομόναχος Θεόφιλος, εκπρόσωπος Μονής Παντοκράτορος [ο δεξιός Ιερομόναχος στην φωτογραφία, και πολλές φορές αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, όπως επεσήμανε σχολιαστής ΕΔΩ.

Στο dimpnews τον αναφέρουν ως Ιερομόναχο της ίδιας Μονής (Ξενοφώντος)]. 

Οι πνευματικοί συγγενείς όλων αυτών βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι από το Άγιον Όρος για να μας δασκαλέψουν να υπακούμε στον αιρεσιάρχη «Πατριάρχη του Γένους».

Αδελφοί προσευχηθείτε να δίνει δύναμη και χρόνια ο Τριαδικός Θεός στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που απέμεινε, τον Γέροντα Γαβριήλ, η ομολογία του οποίου ήλθε σαν βάλσαμο στην ψυχή μας.

Φαίη.

Πηγή

Τί έπεται μετά την πτώσιν του «οχυρου της Ορθοδοξίας»;

«…Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια στὴν ἱστοσελίδα ΕΟΔ δημοσιεύτηκε τὸ ἄρθρο «Ἀλλαγὴ φύλου ἢ πολιτιστικοῦ κώδικα; Πῶς ἀγοράζετε ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἑλλάδα», ὅπου ἀναφερόταν πὼς σὲ μία χώρα ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη, τὸ κοινοβούλιο (ἀποτελούμενο κυρίως ἀπὸ ἄτομα ποὺ ὀνομάζονται ἐπίσης Ὀρθόδοξοι) ψήφισε νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν. Καὶ αὐτό, παρὰ τὴν ἄμεση ἀπαγόρευση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὄχι μόνο νὰ ἀλλάζεις τὸ φῦλο ἀλλὰ καὶ νὰ φορᾶς ροῦχα διαφορετικοῦ φύλου: «Ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ φοράει τὰ ροῦχα τοῦ ἄντρα, οὔτε ὁ ἄντρας τὰ ροῦχα τῆς γυναίκας. Ὅποιος κάνει αὐτὰ τὰ πράγματα, τὸν ἀποστρέφεται ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς σας» (Δευτερονόμιο 22, 5). Ἐνῶ τὸ 2015 τὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο νομιμοποίησε τὰ λεγόμενα συμβόλαια συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων.

Τὸ ἄρθρο ἀναλύει πῶς οἱ δυτικὲς χῶρες, ὁδηγώντας τὴν Ἑλλάδα σὲ τρελλὰ χρέη, τὴν ἀναγκάζουν νὰ λαμβάνειἀποφάσεις ποὺ εἶναι ἄμεσα ἀντίθετες μὲ τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία (σύμφωνα μὲ αὐτούς).

Σήμερα εἴδαμε τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἱστορίας. Τοὺς Ἕλληνες ἀνάγκασαν νὰ λάβουν μία ἀπόφαση ποὺ ἔρχεται ἀντίθετη, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως, καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν κοινὴ λογική. Ἂν κάποιος δὲν θυμᾶται, στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐντοιχισμένη στὸ σύστημα τῶν κρατικῶν ὀργάνων καὶ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς παίρνουν μισθοὺς ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ κράτους… 

Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδας σημαίνει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν τὴν ἀλήθεια γιὰ χάρη τῆς πολιτικῆς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία μποροῦν νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ λάβουν τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ὠφελοῦν. Οἱ Ἕλληνες ἔδειξαν τὴν ἀδυναμία τους. 

Εἶναι πολὺ λυπηρό, τουλάχιστον. Ὅλοι κάπως συν­ήθισαν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φανάρι ἐκτελεῖ τὴ βούληση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του κάτι ἰδιαίτερο. 

Μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα σὲ συν­έντευξη στὸ περιοδικὸ Evening Independent, ποὺ εἰπώθηκαν λίγο μετὰ τὴν ἐκλογή του: «Θὰ προωθῶ πάντα τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, θὰ ζήσω μὲ ἀμερικανικὰ ἰδεώδη καὶ θὰ τὰ κηρύσσω. Δὲ θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὴ τὴ τρανὴ χώρα», δὲν ἐκπλήσσεται κανεὶς μὲ τίποτα πιά. Ἀλλὰ ὅλοι θεωροῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία ἕνα εἶδος πυλώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική.

Τί ἕπεται;

Ὅπως ἔχει ἀναφερθεῖ, τὸ σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία ἔγινε καὶ στὸ ἑξῆς μόνο θὰ βαθαίνει. 

Δὲν χρειάζεται νὰ μαντέψουμε ποῖες ἄλλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες θὰ ὑποστηρίξουν τὸ Φανάρι. 

Ἂς ἀναφέρουμε μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. 6, 66-67).

Ἀλλὰ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἤδη ἀπολύτως σαφὲς –οἱ ἐκκλησίες θὰ χωρίζονται σύμφωνα μὲ τὸ κριτήριο τῆς στάσης τους πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης. Κάποιες θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἄλλοι θὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἀρχὴ τῆς καθολικότητας. Ἡ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση: ἀπὸ ποία πλευρὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Ἐκεῖνοι ποὺ σήμερα ἀναγνωρίζουν τὶς ἄδικες ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου γιὰ τὴν Οὐκρανία, αὔριο θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ἀναγνωρίσουν ἄλ­λες, καθόλου λιγότερο ἄνομες ἀποφάσεις. Πιθανότατα θὰ εἶναι ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν προσέγγιση, μέχρι τὴν πλήρη ἑνότητα μὲ τὴν «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία». Αὐτὸ ἔχει ἤδη ἀνακοινωθεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Πάπα Φραγκίσκο…

Τοῦ κ. Κυρὶλ Ἀλεξάντροφ

http://orthodoxostypos.gr

Tι κάνουμε όταν εμπαίζεται η Θεία Λειτουργία με σχισματικούς;

Όταν επιτρέψει σε έναν αιρετικό ένας παπάς, ένας δεσπότης Ορθόδοξος.., Όταν επιτρέψει σε έναν αιρετικό, γιατί αυτοί είναι αιρετικοί δεν είναι Ορθόδοξοι, γι’ αυτό και είναι και ακοινώνητοι... 

«Ακοινώνητος», δηλαδή δεν του δίνουμε Θεία Κοινωνία, άσχετα αν στο εξωτερικό -το ξέρω πολύ καλά- τους δίνουν. Κακός κάκιστα. Λοιπόν. Αν του δώσει να κάνει κάτι, αυτός πρέπει να καθαιρεθεί. Ο ιερέας που επιτρέπει σε κάποιον αιρετικό να κάνει κάτι. Βάσει τους Κανόνες.

Όπως και αυτοί που τώρα συλλειτουργούν με τους Ουκρανούς, οι οποίοι σας είπα, όχι παπάδες δεν είναι, όχι δεσποτάδες, επίσκοποι δεν είναι, είναι αβάπτιστοι οι άνθρωποι. Θέλουν βάπτισμα και παριστάνουν τον παπά. Είναι δηλαδή μαϊμού παπάς και μαϊμού δεσπότης.

Όταν λοιπόν ο επίσκοπός μας τον στήνει μπροστά στην Αγία Τράπεζα και κάθεται δίπλα του, ξέρετε τι λένε οι Ιεροί Κανόνες γι’ αυτό το πράγμα; 

Πρέπει να καθαιρεθεί αυτός που επιτρέπει αυτό το πράγμα. Βάζει έναν αβάπτιστο να παριστάνει τον παπά και να κάνει μια κωμωδία.

Ενα θέατρο και να το λέει Θεία Λειτουργία. Και να εμπαίζει τον Θεό και τους ανθρώπους. 

Αυτός πρέπει να καθαιρεθεί και ο λαϊκός που κάθεται από κάτω πρέπει να αφοριστεί. Προσέξτε. Φταίει και ο λαϊκός γιατί πρέπει να γνωρίζει, πρέπει να ενδιαφέρεται. Εγώ τα ‘μαθα. Πως τα ‘μαθα; Και πολλοί από εσάς τα μαθαίνουνε...

Εγώ ξέρω λαϊκούς που τα ξέρουν αυτά που σας λέω τώρα. Να έχουμε ενδιαφέρον να τα μάθουμε. Μπορούμε. Υπάρχει πηγή. Στο διαδίκτυο μπορείτε να τα βρείτε αυτά που σας λέω. Υπάρχουν οι Ιεροί Κανόνες που το λένε αυτό το πράγμα...

Αν συλλειτουργήσεις και ακόμη και αν μνημονεύεις έναν αιρετικό, έναν σχισματικό. Πολύ περισσότερο έναν αβάπτιστο και να τον θεωρείς παπά. Πρέπει να καθαιρεθείς αν είσαι κληρικός. Και αν είσαι λαϊκός αφορίζεσαι όταν συμμετέχεις σε αυτήν την λειτουργία. 

Γι’ αυτό θα έχετε κι εσείς το νου σας να μην πηγαίνετε πλέον απρόσεκτα σε όποια λειτουργία πηγαίνετε.

Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δηλαδή που λειτουργούν εκεί και το καταλάβετε, θα πρέπει πάραυτα να φύγετε γιατί δεν γίνεται Λειτουργία. Και ένας κληρικός -γιατί μπορεί να βρεθεί και ένας κληρικός και ένας δεσπότης ακόμα- και στην ώρα της λειτουργίας να του πούνε, ξέρεις αυτός είναι Ουκρανός, είναι σχισματικός, είναι αβάπτιστος...

Πρέπει επί τόπου να βγάλει τα άμφιά του και να φύγει. 

Γιατί δεν υπάρχει Λειτουργία. Υπάρχει εμπαιγμός του Θεού. Καταλάβατε; Και μάλιστα να φύγει επιδεικτικά. Να τον δει όλος ο κόσμος. Όχι αθόρυβα. Να διαμαρτυρηθεί δηλαδή…

 Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Προφητικός ὁ λόγος τοῦ γέροντος Αθαν. Μυτιληναίου:

Ισλαμοποίηση της Ευρώπης

Σημασία έχει ότι ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων δεν θέλουν σήμερα τον Ιησού Χριστό. 

Δεν Τον θέλουν. Όπως τότε οι Γεργεσηνοί δεν ήθελαν τον Κύριο Ιησού. Ήθελαν να ζουν στην ησυχία της αμαρτωλότητάς τους. Αισθάνονται ότι θα στερηθούν αυτούς τους ποικίλους ηδονισμούς τους. Αφού το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. 

 Γι' αυτό και σήμερα δεν θέλουν οι άνθρωποι να δεχθούν το Ευαγγέλιο. Ξαναλέγω, γιατί το Ευαγγέλιο είναι ασκητικό. Ασκητικό. Και τι προτιμούν; Θα τρομάξετε. Τον Ισλαμισμό! Ξέρετε ότι η Ευρώπη κοντεύει να γίνει ισλαμική; Ναι, ναι. Η χριστιανική Ευρώπη. 

Η χριστιανική Δύση. Το ξέρετε ότι κοντεύει να γίνει ισλαμική; Γιατί όλα αυτά τα συγχωρεί ο Ισλαμισμός. Τα δέχεται. Συνεπώς;

Γιατί να πάω στον Χριστιανισμό, που είναι ασκητικός; Και αν ο Ισλαμισμός-προσέξατε αυτό το σημείο- νικήθηκε έξω από τη Βιέννη, το θυμόσαστε από την Ιστορία, από το σχολείο, που οι Τούρκοι φτάσανε έξω από τη Βιέννη; Νίκησαν τότε τελικά τους Τούρκους. 

Και νικήθηκε ο Ισλαμισμός. Όμως σήμερα ο Ισλαμισμός νικά και διεισδύει στην Ευρώπη και στην Αμερική με τον τρόπο του. Κατά τρόπο ειρηνικό. Ναι. Γιατί; Γιατί απλούστατα οι χριστιανοί μας διαρκώς υποβαθμίζονται πνευματικώς. Και αφήνουν περιθώρια, ναι περιθώρια να μπαίνει ο Ισλαμισμός. Ύστερα, μην ξεχνάτε, αυτός ο άνθρωπος πώς δαιμονίστηκε, ξέρετε; Άφησε παράθυρα στον διάβολο. Και σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί γενικώς, αφήνουν παράθυρα στον διάβολο, υποβαθμίζεται η πνευματική τους ζωή, για να φτάσουν να δεχτούν τελικά αυτόν τον ισλαμισμό ο οποίος όλα τα συγχωρεί.

Έτσι λοιπόν οι Χριστιανοί της Δύσεως, διαρκώς και διαρκώς απωθούν τον Χριστό από τις κοινωνίες τους. «Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν (μας λέει ο ευαγγελιστής, προσκάλεσαν τον Κύριο) ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Να φύγει από κοντά τους γιατί, λέει, είχαν κυριευτεί από πάρα πολύ μεγάλο φόβο. Τι λέει; Να φύγει. Να φύγει... Και ο Κύριος τι έκανε; Ακούστε. «Αὐτὸς δὲ (ο Ιησούς) ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν». Ξαναγύρισε πίσω. 

Μπήκε στο πλοίο και γύρισε πίσω. Δηλαδή έφυγε ο Ιησούς. Ο Κύριος αφήνει εκείνους που αγαπούν περισσότερο τους χοίρους τους και φεύγει.

Τι σημαίνει όμως ότι ο Κύριος φεύγει; Αίρει την χάρη Του από τον λαό αυτόν. Και τότε έρχονται όλα τα δεινά. Προπαντός ο δαιμονισμός. Βασιλεύει πλέον ο διάβολος. Ο Κύριος είπε σαφώς: «ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι(το βάρος πέφτει στο Εγώ ειμί. Ποιος; 

Ο Υιός του Θεού ο Ενανθρωπήσας), ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Είναι βαρύς, τρομερός, απόλυτος λόγος αυτός. «Εάν δεν πιστέψετε ότι είμαι εγώ, θα χαθείτε». Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας.

Αλλά αν η πόλη εκείνη δεν δέχτηκε τον Κύριο, όπως ο θεραπευθείς αυτός, «ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ», δηλαδή Τον παρακαλούσε τον Κύριο, ο πρώην δαιμονισθείς, να είναι μαζί Του. «Να έρθω κι εγώ Κύριε μαζί Σου». 

Τρομερή αντίθεση, αλήθεια, για την ημέρα της Κρίσεως. Θα πει ο Κύριος: «Αυτός ήθελε να έρθει μαζί μου. Εσείς, ολόκληρη πόλη, δεν θελήσατε». Αλλά τι λέει ο Κύριος; «Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Πήγαινε στο σπίτι σου και να διηγείσαι όσα αγαθά και σπουδαία έκανε για σένα ο Θεός. 

Ναι. Ο Κύριος έφευγε αλλά άφηνε ένα ζωντανό μνημείο της αγάπης Του και της ευεργεσίας Του, αυτόν τον άνθρωπο, μέσα σ’ αυτήν την αμαρτωλή πόλη.

Αλλά τι σημαίνει «ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου», «γύρνα στο σπίτι σου;» Σημαίνει, «γύρισε πίσω στον εαυτό σου». Διότι ήσουν μέχρι τώρα εκτός εαυτού. Γυρίζω στον εαυτό μου σημαίνει πρώτον αυτογνωσία. Δεύτερον, ανάκληση των δυνάμεων της ψυχής, επειδή υπήρχε μέχρι τώρα σκορπισμός της προσωπικότητος. Τρίτον, σύνδεση του εαυτού σου, του εαυτού μου με τον Θεό, ώστε να μην υπάρχουν ανοίγματα στον διάβολο, παράθυρα, μπουκαπόρτες για να μπαίνει ο διάβολος μέσα στη ζωή μου. Και τέταρτον: εξωραϊσμός του οίκου του εαυτού μου. Δηλαδή θα προσπαθήσω να ζω την αγιότητα. Να στολίζομαι. 

Και επιπρόσθετα: Γίνου ιεραπόστολος στην πόλη αυτή· που αρνήθηκε Εμένα, τον Κύριο, να με δεχτεί. Και ο άνθρωπος έπραξε όπως του ειπώθηκε. Είναι πολύ συγκινητικό.

Αγαπητοί, έχουμε πολλά να πάρουμε από μία πόλη που αρνήθηκε να δεχτεί τον Χριστό. 

Κι επειδή και σήμερα δεν γίνεται αποδεκτός ο Χριστός στην πατρίδα μας, λίγο-λίγο αποχριστιανοποιούμαστε, ας αναλογιστούμε τι τρομερές συνέπειες θα μπορούσαμε να έχουμε, εάν δεν μετανοήσουμε… Ναι. Από μας εξαρτάται.

(Απόσπασμα ομιλίας που έκανε στις 22-10-2000)

https://agonasax.blogspot.com/

Τραγική η ευθύνη όσων μανιωδώς αλλοίωσαν ή ανέτρεψαν την διαχρονική στάση της Εκκλησίας απέναντι στους αιρετικούς

Ἂν τὸ 2006 ἢ πρὶν τὸ 2016 εἶχε γίνει ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν

οὔτε ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος, οὔτε τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα θὰ εἶχαν γίνει ἀκόμα!

Τρομερὲς οἱ εὐθύνες τῶν π. Θ. Ζήση, Γ. Μεταλληνοῦ καὶ λοιπῶν Πατέρων, ποὺ ἀνέβαλλαν/ματαίωναν συστηματικά την Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀπογοήτευσαν τοὺς ἀγωνιζόμενους πιστοὺς καὶ ἔδωσαν χρόνο στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπιτύχουν τὰ σχέδιά τους.

Μᾶς ἔλεγαν (διαστρέφοντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση) νὰ κάνουμε ὑπομονὴ νὰ ἔρθουν καὶ Ἐπίσκοποι, νὰ γίνουμε πολλοί!!! Θριαμβολογοῦσαν γιὰ τὸν χαρτοπόλεμο ποὺ ἔκαναν, ἐπειδὴ κάποιοι Ἐπίσκοποι ὑπέγραψαν τότε τὴν «Ὁμολογία Πίστεώς» τους, ἐπικαλοῦνταν τοὺς «εὐσεβεῖς» καὶ «λέοντες» Ἐπισκόπους Πειραιῶς, Ναυπάκτου, Γόρτυνος κ.λπ.!

Καὶ τώρα ποὺ οἱ «λέοντές» τους ἀποδείχτηκανλαγοὶ καὶ προδότες, καὶ «κατόπιν ἑορτῆς»,ἐξανίστανται, διαρρυγνύουν τὰ ἰμάτιά τους για τὴν καταστροφή, καὶ ἀλλάζουν τροπάριο, διατηρώντας ὅμως τὴν ἴδια φιλοσοφία/ἐπιδίωξη: Νὰ στηριχτοῦν στοὺς πολλοὺς καὶ δυνατοὺς τῆς Ρωσίας: στρέφονται δηλαδή, στοὺς «καλοὺς» αἱρετικοὺςΟἰκουμενιστὲς τῆς Μόσχας, συνεργάζονται καὶ μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ περιμένουν ἀπὸ ἐκεῖ τὴν σωτηρία! Ἂν εἶναι δυνατὸν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ σχισματικοὶ νὰ προσφέρουν σωτηρία!

Ἡ σωτηρία ὅμως ἔρχεται μόνο ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τὴν ἐφαρμογή τῶν Ἐντολῶν Του ποὺ περιφρόνησαν καὶ δὲν ἐφάρμοσαν.

Π.Σ.

https://paterikiparadosi.blogspot.com/

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τερματίζει την ευχαριστηριακή κοινωνία με τον Ιερώνυμο

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σταματάει την κοινωνία της Ευχαριστίας με τον επικεφαλής της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, δήλωσε στο Russia-24 ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, επικεφαλής του τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων.

«Πιστεύω ότι την επόμενη Κυριακή, όταν ο Πατριάρχης λειτουργήσει, αυτή η μνημόνευση δεν θα γίνει» ανέφερε.

Την ίδια ώρα, ο Μητροπολίτης εξέφρασε ότι η ρωσική ορθόδοξη

εκκλησία είναι έτοιμη να διατηρήσει την κοινωνία με εκείνους τους επισκόπους που δεν αναγνωρίζουν το ουκρανικό σχίσμα.

Νωρίτερα, η Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είχε εξουσιοδοτήσει τον Πατριάρχη Κύριλλο να μην μνημονεύσει τον Ιερώνυμο στη λειτουργία, αν αναγνωρίσει τη σχισματική Ουκρανική Εκκλησία.

Σημειώνεται ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, μετά από την επίσημη αναγνώριση της «νέας εκκλησίας» της Ουκρανίας από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, είχε εκφράσει την απογοήτευσή της.

Είχε προηγηθεί η ειρηνική επιστολή από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο προς τον επικεφαλής της σχισματικής εκκλησίας της Ουκρανίας Επιφάνιο, με την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος έγινε η πρώτη Εκκλησία που επισήμως αναγνώρισε τη «νέα εκκλησία» της Ουκρανίας.

Αναφερόμενο στην εξέλιξη αυτή το Πατριαρχείο της Μόσχας είχε κάνει λόγο για «νομιμοποίηση του σχίσματος», προειδοποιώντας για καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια χριστιανών στην Ουκρανία και σε άλλες χώρες.

Ο ηγούμενος του ναού του Αγίου Θεόδωρου Στουδίτη της Μόσχας, Βσέβολοντ Τσάπλιν, μιλώντας στο Sputnik, είχε εκφράσει την άποψη η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος ήλθε «υπό την πίεση των ΗΠΑ, και της Δύσης γενικά». «Στην ουσία, δεν ήταν ελεύθερη απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος», επισημαίνει στο πλαίσιο αυτό.

https://katanixi.gr

Eρμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες 

για το Ουκρανικό.

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες* για το Ουκρανικό: Ο Αρχιεπίσκοπος εισηγήθηκε την αυθαίρετη ερμηνεία καθηγητού για το θέμα «εκκλήτου προσφυγής»! Κινδυνεύει η ενότητα!

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

17 Οκτωβρίου 2019

Ο Καθηγητής Βλ. Φειδάς έκανε μια εσφαλμένη, αυθαίρετη και τελείως απαράδεκτη ερμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου. Ισχυρίζεται ότι στο θέμα τῆς «εκκλήτου προσφυγῆς» ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως «ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν».

Η αυθαίρετη αυτή ερμηνεία υιοθετήθηκε από την Συνοδική Επιτροπή Δογματικῶν και Νομοκανονικῶν Ζητημάτων και την Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικῶν Σχέσεων τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Στη συνέχεια την περιέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Εισήγησή του η οποία, ως γνωστόν, ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ κατά την διάρκεια τῆς Εκτάκτου Συνεδρίασης για το Ουκρανικό Ζήτημα το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019.

Παραθέτουμε όλα τα στοιχεῖα που αποδεικνύουν την αυθαιρεσία τοῦ Καθηγητοῦ καθώς και όλων αυτῶν που συνήργησαν στο μεγάλο αυτό έγκλημα και έθεσαν τον εαυτό τους – με παπική υπερηφάνεια – παραπάνω από την πατερική ερμηνεία τοῦ Θεοπνεύστου Αγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου, με αποτέλεσμα να διασαλεύεται η ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν. Περισσότερη ευθύνη πάντως έχουν οι δύο Συνοδικές Επιτροπές τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Τι έπρατταν οι Μητροπολίτες αυτοί; Δεν έλεγξαν τις ερμηνείες τῶν Ιερῶν Κανόνων;

Θα ξεκινήσουμε με την σωστή ερμηνεία τῶν εν λόγω Ιερῶν Κανόνων, τῶν κανονολόγων Ι. Ζωναρά και Αγ. Νικοδήμου παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα.

Στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικής Συνόδου ο Ι. Ζωναράς αναφέρει:

(Ράλλη Πότλη, Τόμος 2ος, 1852, σελ. 260)

Δηλαδή:

Δεν καθίσταται πάντως ο Κωνσταντινουπόλεως δικαστής όλων τῶν Μητροπολιτῶν, αλλά αυτῶν που υπάγονται σ’ αυτόν. Μάλιστα δεν μπορεί να σύρει χωρίς την θέλησή τους και τους Μητροπολίτας τῆς Συρίας, ή τους τῆς Παλαιστίνης, και Φοινίκης, ή τους τῆς Αιγύπτου, για να δικασθούν απ’ αυτόν. Αλλά οι τῆς Συρίας υπάγονται στον Αντιοχείας…

Στον Θ. Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου ο Άγιος Νικόδημος ερμηνεύει:

(Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 192)

Η υποσημείωση (1) είναι μια λεπτομερής επεξήγηση τοῦ εν λόγω Κανόνος από την οποία θα παραθέσουμε μερικά διαφωτιστικά αποσπάσματα (Πηδάλιον, σελ. 192 – 193):

Στη συνέχεια ο Άγιος αναφέρει ιστορικά γεγονότα όπου παρερμηνεύτηκε ο Θ’ Κανών είτε υπέρ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως είτε υπέρ τοῦ Ρώμης, και συνεχίζει:

Και κλείνει ο Άγιος Νικόδημος με τις ερμηνείες τοῦ Ι. Ζωναρά στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου, που παραθέσαμε ήδη, και στον Ε’ Κανόνα τῆς Σαρδικῆς:

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ τῶν δύο κανονολόγων καθώς το κοινό τους συμπέρασμα είναι:

«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΡΙΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ.» «ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥΣ.»

Ξεκάθαρα πράγματα.

Άς δούμε τώρα την αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά, την αποδοχή της από τας Συνοδικάς Επιτροπάς και την αναφορά της στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου.

Η αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά:

«α’΄. Ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης, ὡς Προκαθήμενος τόσο τοῦ Πρώτου θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, εἶχε καί ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν ὁμόφωνη κανονική παράδοση καί ἀπό τή διαχρονική ἐκκλησιαστική πράξη. Ἄλλωστε, μέ αὐτές συμφωνεῖ πλήρως καί τό ἐσφαλμένως χρησιμοποιούμενο ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὡς δῆθεν ἀντίθετο πρός τό κανονικό αὐτό δικαίωμα, μοναδικό σχόλιο τοῦ ἐγκρίτου βυζαντινοῦ κανονολόγου Ἰωάννη Ζωναρᾶ (ΙΒ’ αἰώνα) στούς κανόνες 9 καί 17 τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς συνόδου (451), ἀφοῦ τό σχόλιο ἀποκλείει τήν κρίση ἀπό τόν Οἰκουμενικό πατριάρχη μόνο τῶν μή προσφευγόντων («ἀκόντων») μητροπολιτῶν καί ὄχι βεβαίως τῶν ἀσκησάντων τό κανονικό δικαίωμά τους μέ τό Ἔκκλητον («ἑκόντων») στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.» (Βλ. ΕΔΩ)

Και τώρα η υιοθέτηση αυτῆς τῆς αυθαίρετης ερμηνείας στην Εισήγηση τῶν Συνοδικῶν Επιτροπῶν:

«2. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (βλ. ΕΔΩ)

Η βλάσφημη αυτή παράγραφος αναφέρεται αυτούσια στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου:

«β. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (Σελ. 4 τῆς Εισηγήσεως τοῦ Αρχιεπισκόπου βλ. ΕΔΩ.)

Άγιοι Αρχιερεῖς, σώσατε την ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν! Μην δεχτεῖτε το τεράστιο έγκλημα που συντελεῖται εις βάρος τῆς Ορθοδόξου Πιστεώς μας! Όπως αποδείχθηκε με τα παραπάνω στοιχεῖα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΙ ΟΥΚΡΑΝΟΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

*ΤΟ ΠΑΡΩΝ ΑΡΘΡΟ ΕΣΤΑΛΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΤΟΥΣ, ΣΕ ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Σαββόπουλος Νικόλαος

https://fdimathan.wordpress.com